Ο άνθρωπος του μετρό

Αγαπητό ημερολόγιο,

δεν ξέρω αν σου το έχω πει, αλλά μπορώ να προβλέψω το μέλλον. Έχω το κληρονομικό χάρισμα – μπορεί να μην το είχε η μάνα μου ή η γιαγιά μου, αλλά μάλλον θα πήδηξε δυο-τρεις γενιές το χάρισμα, γιατί το έχω. Να φανταστείς ότι μπορώ να προβλέψω τι θα γίνει στο τέλος μίας χολιγουντιανής κωμωδίας, απλά διαβάζοντας την υπόθεσή της. Έτσι, σκέφτηκα να σου εκμυστηρευτώ, σε σένα και μόνο, όλα όσα θα συμβούν το 2011, ώστε να είσαι προετοιμασμένο. Περίμενε λίγο να μασήσω μερικά φύλλα χασ…εεεεε, δάφνης για να κάνω κατάσταση, και ξεκινάμε…
…..
……………
………………………..
…………………..
…..
………..
……………………………..
…………………..
………………………..
……..
…

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ

Από την πρώτη κιόλας μέρα του Ιανουαρίου, ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου δεσμεύεται ότι το 2011 θα είναι η χρονιά της ανάπτυξης και υποσχέθηκε αυξήσεις. Πράγματι, η υπόσχεσή του τηρείται την αμέσως επόμενη μέρα, όταν η μέση τιμή της βενζίνης αυξάνεται απότομα στα 2,450 ευρώ το λίτρο, εξαιτίας μίας μικρής διαρροής πετρελαίου από τάνκερ στην Παπούα Νέα Γουινέα, ενώ ο ΦΠΑ σε όλα τα προϊόντα και τις υπηρεσίες αυξάνεται σε 30%, «για να είναι πιο στρογγυλό, μωρέ, και να μην μπερδευόμαστε», όπως δηλώνει σχετικά ο υπουργός Οικονομικών, Γιώργος Παπακωνσταντίνου. Παράλληλα, ο Θεόδωρος Πάγκαλος εισηγείται στην ολομέλεια της Βουλής την αντικατάσταση του απαρχαιωμένου Εθνικού μας Ύμνου από έναν καινούργιο, πιο μοντέρνο και ταιριαστό με τη σύγχρονη πραγματικότητα, προτείνοντας το «Τέρμα πια τα δανεικά» του Αντώνη Ρέμου. Η εισήγηση γίνεται δεκτή με επευφημίες από σύσσωμο το κοινοβούλιο, που αποφασίζει να κάνει μια αναθεώρηση-εξπρές του Συντάγματος για να εφαρμοστεί αμέσως η αντικατάσταση του Ύμνου. Στο μεταξύ, ξεκινάει το ανανεωμένο δελτίο ειδήσεων της ΝΕΤ με παρουσιάστρια την Έλλη Στάη, που στην πρεμιέρα της φοράει ένα κολιέ ίδιο με αυτό που φοράει παραδοσιακά η Όλγα Τρέμη στο δελτίο του Mega, με αποτέλεσμα να προκληθεί θερμό επεισόδιο μεταξύ των δύο παρουσιαστριών, με την Όλγα Τρέμη να απευθύνεται με απαξιωτικό τρόπο στη συνάδελφό της, λέγοντάς της «έλα μωρή αν τολμάς να βγάλουμε τους μισθούς μας έξω να τους μετρήσουμε». Στο καλλιτεχνικό δελτίο, κατά δεκάδες συρρέουν στο γραφείο της Sirina Productions αποτυχημένες τηλεπερσόνες, παρακαλώντας την εταιρεία να δεχτεί να τις προσλάβει ως πρωταγωνίστριες σε κάποια ερωτική ταινία, προκειμένου να ανέβουν και πάλι οι μετοχές τους. Τέλος, ο Γιώργος Καραγκούνης υφίσταται σοβαρό τραυματισμό στο ημίχρονο του αγώνα κυπέλλου με την ΑΕΚ, ο οποίος διεξήχθη σε συνθήκες παγετού, όταν επιχειρεί να κατουρήσει στη φυσούνα του ΟΑΚΑ και, λόγω του ψύχους, κατουράει παγάκια.

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ

Ο Φεβρουάριος στιγματίζεται από την 24ήμερη απεργία που κηρύσσουν τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, όταν συνειδητοποιούν ότι με τις 24ωρες δεν πετυχαίνουν τίποτα απολύτως, ενώ δεν προλαβαίνουν και να ξεκουραστούν. Οι οδηγοί ταξί ανοίγουν σαμπάνιες, αφού έχουν πια το μονοπώλιο στη μαζική μετακίνηση επιβατών, κι έτσι όλως τυχαίως αυξάνουν τα κόμιστρα, με αποτέλεσμα μια διαδρομή Σύνταγμα-Παγκράτι να στοιχίζει περίπου 140 ευρώ, ενώ η κυβέρνηση έχει πιο σοβαρά πράγματα να ασχοληθεί από τους οδηγούς των λεωφορείων και τους αγνοεί επιδεικτικά. Όταν κάποιοι ταξιτζήδες εισάγουν 20θέσιες λιμουζίνες, εκμεταλλευόμενοι το κενό των λεωφορείων, οι απεργοί αποφασίζουν να επιστρέψουν στα πόστα τους, και το θέμα λήγει εκεί. Στο μεταξύ, το ντέρμπι μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού διεξάγεται ομαλά στο Στάδιο Καραϊσκάκη, με μόλις 8 νεκρούς και 47 τραυματίες, μεταξύ των οποίων και ο πρώην υπουργός Κωστής Χατζηδάκης, ευτυχώς προστατεύτηκε με μία ομπρέλα και γλίτωσε τα χειρότερα. Τελικό σκορ 0-0, με τις δύο ομάδες να διαμαρτύρονται για τη διαιτησία επειδή δεν τις βοήθησε να σκοράρουν και να δώσουν χαρά στον κόσμο τους. Στο μεταξύ, η επιρροή των τηλεριάλιτι μαγειρικής είναι πια εμφανής στους Έλληνες πολίτες. Εκατοντάδες καταναλωτές επιστρέφουν αηδιασμένοι τα σουβλάκια τους επειδή «έχουν περισσότερο λάδι απ’όσο πρέπει, ενώ ο σουβλατζής έχει μάλλον τσακωθεί με το αλάτι», ενώ βροχή πέφτουν και οι καταγγελίες στα φαστφουντάδικα, επειδή «το μπιφτέκι είναι σαν πλαστικό, ενώ οι σως είναι πιο λιπαρές απ’όσο θα έπρεπε». Τα ευχάριστα νέα για τη χώρα μας, πάντως, έρχονται στο τέλος του μήνα, όταν και απονέμονται τα βραβεία Όσκαρ. Το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας κερδίζει πανηγυρικά το ριμέικ του «Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα», που προτιμήθηκε τελευταία στιγμή αντί του «Κυνόδοντα», που είχε επιλεγεί αρχικά. Το βραβείο παραλαμβάνει ο ίδιος ο Όμηρος Ευστρατιάδης, που συγκινημένος το αφιερώνει στη μνήμη του Γιάννη Δαλιανίδη, μπροστά σε ένα κοινό που ξύνεται, περιμένοντας πότε θα δοθεί κάποιο ενδιαφέρον βραβείο.

ΜΑΡΤΙΟΣ

Μπαράζ τρομοκρατικών επιθέσεων συγκλονίζει την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Στο στόχαστρο των τρομοκρατών μπαίνουν οι δήμαρχοι των πόλεων, Γιώργος Καμίνης και Γιάννης Μπουτάρης αντίστοιχα. Ειδικά ο Μπουτάρης γλιτώνει από 4 δολοφονικές απόπειρες, όλες με τη σφραγίδα της πρωτοεμφανιζόμενης οργάνωσης «Anthimistas», με την οποία ο Άνθιμος διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ότι δεν έχει την παραμικρή σχέση (αλλά δεν πείθει κανέναν), ενώ και ο Καμίνης γίνεται στόχος της τρομοκρατικής οργάνωσης «Σέχτα Κακλαμανικών», γλιτώνοντας από τρεις επιθέσεις τους – μερικοί άνθρωποι, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα σωστά. Στο μεταξύ, μεγάλη επιτυχία γίνεται το νέο τραγούδι της Άννας Βίσση, με τίτλο «Το Κωλόχαρτο», παρά το γεγονός ότι περιέχει πάνω από 20 φορές τη λέξη «μαλάκας», ενώ ξεχωρίζει ο στίχος «αγάπη είναι το κωλόχαρτο στην γαμ#$%νη κωλοτρυπίδα σου, μαλάκα». Στα ποδοφαιρικά, οι περίφημοι Άραβες που εδώ και χρόνια πολιορκούν τον ΠΑΟΚ, τελικά τον αποκτούν, επιβάλλοντας τα δικά τους ήθη και έθιμα. Έτσι, οι παίκτες υποχρεώνονται να προσεύχονται προς το μέρος της Μέκκα τρεις φορές τη μέρα, οι γυναίκες φίλαθλοι που μπαίνουν στην Τούμπα πρέπει να φοράνε μπούρκα, ενώ στο ρόστερ της ομάδας προστίθενται και 5 παγκοσμίως άγνωστοι Σαουδάραβες ποδοσφαιριστές. Ωστόσο, οι παίκτες δεν ενοχλούνται ιδιαίτερα, αφού οι Άραβες τριπλασιάζουν τον μισθό τους, ενώ και οι οπαδοί δεν γκρινιάζουν, αφού οι Άραβες υπόσχονται το καλοκαίρι να φέρουν τον Ρονάλντο στην Τούμπα. Ο μόνος που εξοργίζεται από τη νέα τάξη πραγμάτων είναι ο Άγγελος Αναστασιάδης, που απάγει την ομάδα και την οδηγεί στο Άγιον Όρος για να προσευχηθεί, πριν συλληφθεί από την αστυνομία. Τέλος, το Big Brother ολοκληρώνεται επιτέλους, μετά από δεκάδες αποχωρήσεις, επιστροφές παικτών, εισόδους νέων παικτών, και τελικά την είσοδο της Ρούλας Κορομηλά στο σπίτι του Big Brother. Το έπαθλο κερδίζει τελικά η Ρούλα Κορομηλά, με ελάχιστες ψήφους διαφορά από τον δεύτερο Ανδρέα Μικρούτσικο, που επίσης είχε μπει στο σπίτι τον Φεβρουάριο. Η Κορομηλά αποφασίζει με το χρηματικό έπαθλο να ιδρύσει τον Σύλλογο Επιτυχημένων Ξανθιών (Σ.Ε.Ξ.), στον οποίο ωστόσο αποτυγχάνει να γίνει μέλος.

ΑΠΡΙΛΙΟΣ

Ο Απρίλιος αποδεικνύεται άσχημος μήνας για την ελληνική οικονομία, η οποία μέσα σε λίγες μέρες υποβαθμίζεται διαδοχικά από την Standard & Poors, την Head & Shoulders, την Fitch, την Abercrombie & Fitch, την Moody’s, την Goody’s και την Pizza Hut. Κατόπιν αυτών των εξελίξεων, η κυβέρνηση επιβάλλει έκτακτο πασχαλινό φόρο, εξαιτίας του οποίου η τιμή του αρνιού «σκαρφαλώνει» στα 29 ευρώ το κιλό, ενώ ένα μέσο τσουρέκι κοστίζει το βάρος του σε διαμάντια. Έτσι, το Πάσχα γιορτάζεται από τους πιστούς με κατάνυξη, κατάθλιψη και φακές. Η οικονομική κρίση χτυπάει εκ νέου και τον Τύπο, με αποτέλεσμα ο Δ.Ο.Λ. να αποφασίσει τη μετατροπή της εφημερίδας «Το Βήμα» από εβδομαδιαία σε μηνιαία, ώστε να μειωθούν οι ζημιές. Φυσικά, ο διευθυντής του Οργανισμού, Σταύρος Ψυχάρης, δεσμεύεται πως δεν θα απολυθεί κανένας, απλά θα μειωθούν κατά 20% οι μισθοί. Μία εβδομάδα αργότερα, απολύει 15 εργαζομένους. Άσχημα, όμως, είναι τα πράγματα και για την πρωινή εκπομπή της Ελένης Μενεγάκη, η οποία πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο σε θεαματικότητα. Σε μία ύστατη προσπάθεια να ανεβάσει τα νούμερα, η Ελένη ανακοινώνει τον γάμο της με τον αγαπημένο της Ματέο, ενώ αποκαλύπτει ότι είναι έγκυος σε τρίδυμα. Το κόλπο πιάνει, και τα μηχανάκια της AGB γράφουν τρελά νούμερα. Απελπισμένοι, οι ιθύνοντες του Mega προσπαθούν να πείσουν τη Φαίη Σκορδά και τον Γιώργο Λιάγκα να πάρουν διαζύγιο για να ανέβουν τα νούμερα, ενώ στον ΑΝΤ1 διαδίδουν ψευδώς ότι οι παρουσιαστές της πρωινής εκπομπής είναι γκέι και στα διαλείμματα για διαφημίσεις φασώνονται στις τουαλέτες. Τίποτα από τα δύο δεν πιάνει, και η Μενεγάκη γίνεται και πάλι η βασίλισσα της πρωινής ζώνης. Όπως βασιλιάς στέφεται στο ποδόσφαιρο και ο Ολυμπιακός, αφού τρεις αγωνιστικές πριν το τέλος έχει εξασφαλίσει το πρωτάθλημα με διαφορά 16 βαθμών, ενώ κατακτά και το κύπελλο, νικώντας στον τελικό τον Εθνικό Αστέρα. Μετά την κατάκτηση του νταμπλ, περιχαρής ο Βαγγέλης Μαρινάκης απολύει τον Ερνέστο Βαλβέρδε και φέρνει στη θέση του τον πολύπειρο Νίκο Αλέφαντο, μετά από σχετική εισήγηση του Σωκράτη Κόκκαλη.

ΜΑΪΟΣ

Ο Μάιος είναι ένας μήνας χαράς για τους Έλληνες, οι οποίοι πανηγυρίζουν δύο τεράστιες επιτυχίες. Πρώτη και καλύτερη, η κατάκτηση της πρώτης θέσης στη Γιουροβίζιον, που διεξήχθη στη Γερμανία, χάρη στην εντυπωσιακή εμφάνιση του Λευτέρη Πανταζή και της Εύης Αδάμ, οι οποίοι έδωσαν έτσι την καλύτερη απάντηση σε αυτούς που τους έδιωξαν νωρίς από το «Just the two of us». Και λίγες μέρες αργότερα, έρχεται και η δεύτερη μεγάλη επιτυχία, καθώς ο Άρης κατακτά το Europa Cup, νικώντας στον τελικό τον ΠΑΟΚ με 5-4 στα πέναλτι. Μοιραίος παίκτης για τον ΠΑΟΚ αποδεικνύεται ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης, που χάνει το τελευταίο πέναλτι και μετά τη λήξη του αγώνα εξαφανίζεται και δεν τον βλέπει ποτέ κανείς ξανά, με κάποιες πληροφορίες να αναφέρουν ότι έχει κλειστεί σε βουδιστικό μοναστήρι στο Νεπάλ. Ο πρωθυπουργός εκφράζει την υπερηφάνεια του για τις σημαντικές ελληνικές επιτυχίες, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος τονίζει ότι «οι Έλληνες έχουμε την επιτυχία στα γονίδιά μας», και η κυβέρνηση εκμεταλλεύεται το καθεστώς ευφορίας που επικρατεί στη χώρα για να περάσει μια σειρά από βαριά οικονομικά μέτρα, τα οποία δεν παίρνει κανείς χαμπάρι. Ωστόσο, ο Μάιος είναι μήνας χαράς για την Ελλάδα και για έναν ακόμα λόγο: Οι U2 ανακοινώνουν ότι ενθουσιάστηκαν από την υποδοχή του ελληνικού κοινού στην περσινή τους συναυλία, κι έτσι προγραμματίζουν ακόμα μία συναυλία στην Αθήνα, αυτή τη φορά τον Δεκέμβριο του 2013. Η προπώληση ξεκινάει άμεσα. Τέλος, στον τελικό του Champions League, η Κοπεγχάγη κατακτά το τρόπαιο επικρατώντας με 4-0 της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, χάρη σε τέσσερα τέρματα του παλιού παίκτη του Παναθηναϊκού, Νταμ Εντόι. Ο Σενεγαλέζος ποδοσφαιριστής αφιερώνει το μεγάλο του επίτευγμα στην παλιά του ομάδα, αναγνωρίζοντας πως, αν δεν τον είχαν διώξει εγκαίρως πριν από μερικά χρόνια, μπορεί τώρα να αγωνιζόταν στον Α.Ο. Γρεβενών.

ΙΟΥΝΙΟΣ

Στις αρχές του μήνα λαμβάνουν χώρα τα πιο μαζικά συλλαλητήρια στην σύγχρονη ελληνική ιστορία, ενάντια στα νέα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης. Κατά τη διάρκεια ενός από αυτά, ο Θεόδωρος Πάγκαλος διασχίζει αμέριμνος την Πανεπιστημίου και δέχεται σφοδρή επίθεση από δεκάδες διαδηλωτές. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης δεν παθαίνει ούτε γρατζουνιά, ενώ 42 από τους διαδηλωτές μεταφέρονται στο νοσοκομείο με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Δεκάδες κουκουλοφόροι φωνάζουν με πάθος «να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή», αλλά επειδή δεν μπορούν να πλησιάσουν στη Βουλή βάζουν φωτιά σε μαγαζιά και καφετέριες, γιατί κάπου πρέπει να τις πετάξουν αυτές τις μολότωφ. Οι οποίες μολότωφ γίνονται θέμα συζήτησης στα δελτία ειδήσεων, αφού όλοι αναρωτιούνται πού τη βρίσκουν τα σκασμένα τη βενζίνη για να τις φτιάξουν, τώρα που έχει φτάσει στα 3,140 ευρώ το λίτρο. Η απάντηση έρχεται από ένα νέο αναρχικό σύνθημα: «Οι μπάτσοι πουλάνε τη βενζίνη». Τα δακρυγόνα στις πορείες πέφτουν βροχή, όμως όλη η Ελλάδα κλαίει έτσι κι αλλιώς, αφού ολοκληρώνεται επιτέλους η σειρά «Το Νησί», και το τέλος είναι εντελώς αναπάντεχο, αφού είναι ακριβώς ίδιο με αυτό του βιβλίου που έχει διαβάσει κι η κουτσή Μαρία. Μέσα σε αυτό το κλίμα αποφασίζει να επισκεφθεί και πάλι τη χώρα μας η περίφημη «Πάττυ», η οποία στις 5 ώρες που μένει στην Ελλάδα προλαβαίνει να εμφανιστεί στην εκπομπή της Τατιάνας Στεφανίδου, να δώσει συνέντευξη στον Γιάννη Πρετεντέρη και να γυρίσει διαφημιστικό σποτ για γνωστή εταιρεία παιχνιδιών με μακρά παράδοση στις εκνευριστικές διαφημίσεις. Τέλος, η οικονομική ύφεση επηρεάζει σοβαρά και τον αθλητισμό, με πολλούς παίκτες να αναγκάζονται να δουλέψουν το καλοκαίρι αντί να ξεκουραστούν, προκειμένου να συμπληρώσουν το εισόδημά τους. Έτσι, ο Ίσμαελ Μπλάνκο συμμετέχει σε έναν περιοδεύοντα θεατρικό θίασο, παίζοντας τον ρόλο του Ζορό, ο Αλέξης Τζόρβας πιάνει δουλειά σαν ναυαγοσώστης (μπορεί να μην έχει ιδιαίτερο ταλέντο ούτε στη ναυαγοσωστική, αλλά η παραλία όπου δουλεύει κάνει χρυσές δουλειές χάρη στις πολυάριθμες θαυμάστριές του), ενώ αρκετοί μπασκετμπολίστες προσλαμβάνονται σαν υπάλληλοι σε σούπερ μάρκετ, αφού είναι οι μόνοι που φτάνουν τα προϊόντα στα πάνω-πάνω ράφια.

ΙΟΥΛΙΟΣ

Το καλοκαίρι έρχεται και επισήμως στη χώρα με την ένταξη του «Ρετιρέ» στο καθημερινό πρόγραμμα του Mega, ενώ προς τιμήν του μακαρίτη Γιάννη Δαλιανίδη, αμέσως μετά το Ρετιρέ προβάλλεται και το αδικημένο μικρό αδελφάκι του, οι «Μικρομεσαίοι». Τα άλλα κανάλια απαντούν με ταινίες όπως το «Βασικά Καλησπέρα σας», το «Καμικάζι Αγάπη μου» και το «Έλα να Αγαπηθούμε Ντάρλινγκ», και γενικά ο Ιούλιος του 2011 είναι ο πιο καλτ μήνας στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης. Βλέποντας ότι ανοίγει σιγά-σιγά ο καιρός, οι Έλληνες πολιτικοί ξεκινούν κι αυτοί για τα μπάνια τους στις παραλίες, όμως αντιμετωπίζουν την οργή των απλών ανθρώπων, οι οποίοι τους διώχνουν κακήν-κακώς από τις παραλίες όπου τους πετυχαίνουν, πετώντας τους άμμο, βότσαλα, ψάθες, ομπρέλες και φρεντοτσίνους. Τρομοκρατημένοι, οι πολιτικοί αναγκάζονται να καταφεύγουν σε πριβέ πισίνες ξενοδοχείων για να δροσίζονται λίγο, με τα έξοδα φυσικά να καλύπτονται από το Δημόσιο. Στο μεταξύ, μία είδηση από το καλλιτεχνικό δελτίο συγκλονίζει την παγκόσμια κοινή γνώμη: Ο Τζορτζ Κλούνι βάφει τα μαλλιά του μαύρα, και μαζί του τα βάφουν μαύρα οι χιλιάδες θαυμάστριές του ανά τον κόσμο, αφού χωρίς τους γκρίζους κροτάφους του μοιάζει σαν τον Νταλάρα όταν τραγουδούσε το «Μη Μιλάς, μη Γελάς, Κινδυνεύει η Ελλάς». Τα πυρά των θαυμαστριών του πέφτουν στην αγαπημένη του, Ελιζαμπέτα Κανάλις – «αυτή θα σε βάλει μέχρι και μουστάκι να φυτρώσεις», αναφέρουν χαρακτηριστικά πολλά γράμματα εξοργισμένων θαυμαστριών του. Τελικά, κατόπιν της πίεσης του κόσμου, ο Κλούνι ξαναβάφει τα μαλλιά του λευκά και ξαναβάζει τις καρδιές των θαυμαστριών τους στη θέση τους. Στα ποδοσφαιρικά, ο Ολυμπιακός κάνει το «μπαμ» φέρνοντας στην ομάδα ένα πραγματικά μεγάλο όνομα, τον Ινδονήσιο Γκαλαμαχεντίν Σουκαρναλαμπαταρνικαρέσα, ενώ ο Παναθηναϊκός αποκτά τον Ροναλντίνιο από τη Μίλαν, μετά από το παράπονο που εξέφρασε ο Σίντνεϊ Γκοβού ότι «όλο μόνος μου πηγαίνω στα μπουζούκια, θέλω παρέα». Στον ΠΑΟΚ, οι οπαδοί εξεγείρονται σε βάρος της διοίκησης της ομάδας, που αντί για τον Κριστιάνο Ρονάλντο φέρνει τον παλιό Βραζιλιάνο επιθετικό Ρονάλντο, που ζυγίζει πλέον 140 κιλά και κάνει κοντρόλ μόνο με την κοιλιά. Οι Άραβες ιδιοκτήτες καθησυχάζουν τους οπαδούς, τονίζοντας ότι αποκλείεται να είναι χειρότερος από τον Σαλπιγγίδη. Και το επεισόδιο τελειώνει εκεί.

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Παραδοσιακά, ο Αύγουστος είναι ο μήνας κατά τον οποίο δεν υπάρχουν ειδήσεις, αφού όλοι πηγαίνουν διακοπές και το μόνο που βρίσκουν να πουν στα δελτία ειδήσεων είναι το πού έκανε το μπάνιο του ο Χ διάσημος και το πόσοι σκοτώθηκαν σήμερα σε τροχαία. Ωστόσο, τα τροχαία δυστυχήματα μειώνονται αισθητά, χάρη σε μία απίστευτα επιτυχημένη διαφημιστική καμπάνια του Υπουργείου Μεταφορών, στην οποία ένας περίεργος τυπάκος κάθεται στο τιμόνι, βάζει τη ζώνη του και λέει: «Τροχαίο; Δε νομίζω!». Οι βουλευτές μας, αφού έχουν «χώσει» στο αυγουστιάτικο τμήμα της Βουλής τους 100 λιγότερο αναγνωρίσιμους συναδέλφους τους, εκμεταλλεύονται την αυγουστιάτικη ρούχλα για να κάνουν ταξίδια στο εξωτερικό και να εντοπίσουν την καλύτερη δυνατή χώρα για να μεταναστεύσουν όταν ο κόσμος εξεγερθεί και τους κυνηγήσει για να τους κρεμάσει στο Σύνταγμα. Νέες ζυμώσεις γίνονται στην εφημερίδα «Το Βήμα», αφού οι οικονομικές δυσκολίες συνεχίζονται, κι έτσι η διοίκηση της εφημερίδας αποφασίζει να την κάνει τριμηνιαία για να μειώσει τις ζημιές. Όλοι οι εργαζόμενοι απολύονται, και στη θέση τους προσλαμβάνονται εκπαιδευμένες μαϊμούδες, που αμείβονται πιο φτηνά και δεν χρειάζονται ασφάλιση. Οι μόνοι που εργάζονται πυρετωδώς τον Αύγουστο είναι οι αθλητικοί ρεπόρτερ, που διαδίδουν ότι έρχονται στην Ελλάδα ο Μέσι και ο Ιμπραΐμοβιτς (δυστυχώς, μόνο για διακοπές), και οι μάνατζερ των ποδοσφαιριστών, που προσπαθούν να βγάλουν καλά λεφτά από τυχόν μεταγραφή τους. Ο Ραφίκ Τζιμπούρ αποτελεί παρελθόν για την ΑΕΚ, όταν κολλάει τζιμπούρια όλους τους συμπαίκτες του, και στη θέση του έρχεται ο Ντέμης Νικολαΐδης, που αποφασίζει να επιστρέψει στην ενεργό δράση για χάρη της ομάδας της καρδιάς του. Μιμούμενος το παράδειγμά του, ο Κριστόφ Βαζέχα επιστρέφει στον Παναθηναϊκό και δημιουργεί ένα «φονικό» επιθετικό δίδυμο μαζί με τον Τζιμπρίλ Σισέ, ενώ το ίδιο πράττει και ο Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς στον Ολυμπιακό. Στον Άρη, ο Έκτορ Ραούλ Κούπερ φέρνει στην ομάδα έναν Ισπανό, έναν Κολομβιανό, έναν Πορτογάλο, έναν Αργεντίνο, έναν Βραζιλιάνο κι έναν Πόντιο, κι όλοι μαζί πέφτουν από αεροπλάνο σε ένα χωριό των Ζουλού και γίνονται ανέκδοτο. Ο νεοφώτιστος Παναιτωλικός κλέβει τα φώτα της δημοσιότητας, όμως, όταν προσλαμβάνει στη θέση του προπονητή τον Ντιέγκο Μαραντόνα, ο οποίος φέρνει μαζι του τον γαμπρό του, Σέρχιο Αγκουέρο, καθώς και τη μισή Εθνική Αργεντινής.

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

Επιστρέφοντας από τις διακοπές τους, οι Έλληνες αιφνιδιάζονται από τον ξαφνικό ανασχηματισμό της κυβέρνησης. Ο Γιώργος Παπανδρέου τοποθετεί τον Ντομινίκ Στρος-Καν στο Υπουργείο Οικονομικών και δίνει δυσμενή μετάθεση στον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, στο νεοσύστατο Υπουργείο Υγείας, Ποδηλασίας και Γυμναστικής, ενώ η Όλγα Τρέμη και ο Γιάννης Πρετεντέρης αφήνουν τα πόστα τους στο Mega, προκειμένου να αναλάβουν τις θέσεις τους ως Υπουργός και Υφυπουργός αντίστοιχα, στο νέο Υπουργείο Προπαγάνδας. Την παρουσίαση του κεντρικού δελτίου του Mega αναλαμβάνει ο Μανώλης Καψής, που όμως υποβιβάζεται και πάλι σε απλό πανελίστα επειδή δεν μπορεί να συνηθίσει το auto-cue. Στο μεταξύ, η εκπομπή της Ελένης Μενεγάκη ξεκινάει στον Alpha και η παρουσιάστρια εμφανίζεται περίλυπη στην πρεμιέρα της εκπομπής και ανακοινώνει στο κοινό ότι ο Ματέο την παράτησε στον έβδομο μήνα της εγκυμοσύνης, με τρία παιδιά στην κοιλιά. Η τηλεθέαση αγγίζει το 99% – ακόμα και τα άλλα κανάλια κάνουν ζωντανή σύνδεση με τον Alpha για να δείξουν το έκτακτο γεγονός, εκτός από την ΕΡΤ1, που συνεχίζει το κανονικό της πρόγραμμα για τις αναπαραγωγικές συνήθειες των νούφαρων της Ερυθράς Θάλασσας. Πριν απ’όλα αυτά, όμως, έχει προηγηθεί άλλη μία «βόμβα» στην εγχώρια showbiz, όταν αποκαλύπτεται ότι η Sirina Productions δίνει «γη και ύδωρ» στην Ευγενία Μανωλίδου για να γυρίσει μία ταινία με αυτήν πρωταγωνίστρια. Ωστόσο, ο Άδωνις Γεωργιάδης διαμηνύει ότι δέχεται την πρόταση, μόνο αν είναι ο ίδιος παρτενέρ της. Κατόπιν ωρίμου σκέψεως, οι υπεύθυνοι της εταιρείας αποφασίζουν ότι το όλο αποτέλεσμα όχι μόνο δε θα ήταν αισθησιακό, αλλά θα ήταν και αντιαισθητικό, κι έτσι αποσύρουν την πρότασή τους. Στα αθλητικά, διεξάγεται στη Λιθουανία το Ευρωμπάσκετ 2011, με την Εθνική μας ομάδα να ταξιδεύει χωρίς 9 βασικούς της παίκτες, που προτίμησαν να ξεκουραστούν, και να τερματίζει τελευταία στον όμιλό της, μετά από ταπεινωτική ήττα από την Μεγάλη Βρετανία.

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ

Παραδοσιακά, όπως και κάθε Οκτώβριο, ξεκινούν τα σίριαλ στην τηλεόραση. Ο ΑΝΤ1 επιμένει τούρκικα, με την υπερπαραγωγή «Σουτζούκ Λουκούμ», που τίθεται αντιμέτωπη με τα «Μυστικά της Εδέμ», τα οποία οι σεναριογράφοι συμφωνούν να τα κρατήσουν στον αέρα τουλάχιστον για 15 χρόνια ακόμα, και να τα κάνουν την ελληνική «Τόλμη και Γοητεία». Το Star, με μια κίνηση-ματ, κερδίζει το ανδρικό κοινό, προβάλλοντας κάθε βράδυ μετά τα μεσάνυχτα το αργεντίνικο σίριαλ «Πάττυ με ούζα», ενώ στον Alpha κυριαρχούν τα ριάλιτι, με καινούργιες προσθήκες τα «Next Top Stripper» και «Ένας Γαμιάς για την γεροντοκόρη μου». Στο μεταξύ, η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει ευγενικά την Εκκλησία να συνεισφέρει κι αυτή το κατιτίς της για να βγει η χώρα από την κρίση, όμως ο Αρχιεπίσκοπος του απαντάει ότι, αν γίνει κάτι τέτοιο, ο Άνθιμος θα φλιπάρει τελείως και θα αρχίσει το αντάρτικο, και δεν είμαστε για τέτοια τώρα. Έτσι, η κυβέρνηση αποφασίζει να μη φορολογήσει την Εκκλησία, και να κάνει περικοπές στις συντάξεις των χαμηλοσυνταξιούχων για να βγουν τα έξοδα. Τον ίδιο μήνα βγαίνει στην αγορά το νέο γκάτζετ της Apple, ονόματι iFad, που ουσιαστικά είναι ακριβώς το ίδιο με το iPad, μόνο που η οθόνη του είναι μία ίντσα πιο πλατιά, και βγαίνει σε περισσότερα χρώματα. Οι Έλληνες καταναλωτές σπεύδουν να αγοράσουν το νέο γκάτζετ, αποδεικνύοντας ότι η φτώχεια θέλει καλοπέραση. Παραδόξως, κανείς δε σκέφτεται να επιβάλει «φόρο iPhone, iPad και iFad», που θα απέφερε πολλά έσοδα για το Δημόσιο. Στα αθλητικά, αίσθηση προκαλεί η επιστροφή του Ντούσαν Μπάγεβιτς στον πάγκο της ΑΕΚ. Στο ντεμπούτο του στο ΟΑΚΑ, 50.000 οπαδοί της ΑΕΚ αμολάνε στον αγωνιστικό χώρο ισάριθμα βατράχια, με αποτέλεσμα να διακοπεί ο αγώνας, να μηδενιστεί η ΑΕΚ και να τιμωρηθεί η ομάδα με βαρύ πρόστιμο. Ωστόσο, η θητεία του Μπάγεβιτς στην Ένωση δεν κρατάει για πολύ, αφού ο Πρίγκηπας του Νερέτβα έρχεται στα χέρια με τον Ντέμη Νικολαΐδη, οι οπαδοί της ομάδας δεν ξέρουν ποιον από τους δύο να υποστηρίξουν, αφού τους μισούν και τους δύο εξίσου, και τελικά η διοίκηση δείχνει και στους δύο την πόρτα της εξόδου.

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ

Το μεγάλο γεγονός του μήνα είναι, αναμφίβολα, η επίσημη επίσκεψη της Άνγκελα Μέρκελ στην Ελλάδα. Η Γερμανίδα καγκελάριος συναντάται με τον Γιώργο Παπανδρέου και, έχοντας σχηματίσει τέτοια εντύπωση για τους Έλληνες, του προσφέρει μία ολόκληρη σειρά από χρωματιστές χάντρες και καθρεφτάκια για να αγοράσει την Ακρόπολη και να την μεταφέρει στο Βερολίνο, να κάνει παρέα στην Πύλη του Βρανδεμβούργου. Παραδόξως, ο Έλληνας πρωθυπουργός λέει «ΟΧΙ», και η 5η Νοεμβρίου κηρύσσεται εθνική εορτή – κρίμα είναι ολόκληρος Νοέμβριος να μην έχει μια αργία. Στο μεταξύ, τα πράγματα στο «Βήμα» πάνε από το κακό στο χειρότερο. Η διοίκηση της εφημερίδας αποφασίζει να βγάζει ένα φύλλο τον χρόνο και απολύει και τις μαϊμούδες, αφού ένα φύλλο το χρόνο μπορεί να το γράψει και μόνος του ο Ψυχάρης. Ένας σεισμός 5,3 ρίχτερ συγκλονίζει την Αθήνα, ευτυχώς χωρίς θύματα, με το επίκεντρο να εντοπίζεται στον τάφο του Χρήστου Λαμπράκη. Όμως, ο πραγματικός «σεισμός» έρχεται λίγες μέρες αργότερα, όταν το διοικητικό συμβούλιο του Παναθηναϊκού, μετά από κάποια ατυχή αποτελέσματα, αναθέτει την προεδρία της ομάδας στον Τσακ Νόρις. Ο σκληροτράχηλος Αμερικανός σταρ αναλαμβάνει την προεδρία, υποσχόμενος να οδηγήσει την ομάδα και πάλι στον δρόμο των επιτυχιών, έστω κι αν πρέπει γι’αυτό να σκοτώσει όλους τους παίκτες των αντιπάλων με τα ίδια του τα χέρια, καθώς τον πυροβολούν οπαδοί απ’όλες τις εξέδρες με καλάσνικοφ και uzi. Ωστόσο, παραιτείται μία εβδομάδα αργότερα, μετά από μία ταπεινωτική ήττα από τον Πανσερραϊκό, αποδεικνύοντας ότι τελικά ο Τσακ Νόρις ΔΕΝ μπορεί να κάνει τα πάντα. Τέλος, ο Γιώργος Αυτιάς, σε μια προσπάθεια να επεκτείνει τη σφαίρα επιρροής του πέρα από τις ηλικίες 75+, γράφει ένα παιδικό βιβλίο, με τίτλο «Ο Γιωργάκης στη χώρα του Ασφαλιστικού», όπου εξηγεί στα παιδιά πόσα ένσημα θα χρειαστούν για να βγουν στη σύνταξη όταν έρθει η ώρα, σε καμιά 70αριά χρόνια. Το βιβλίο το αγοράζουν μόνο παππούδες και γιαγιάδες για τα εγγόνια τους, που τους το φέρνουν στο κεφάλι, κι έτσι το εγχείρημα αποτυγχάνει.

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ

Ο Δεκέμβριος είναι ο μήνας των αντιφάσεων. Οι Έλληνες ετοιμάζονται να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα, όμως σχεδόν όλοι οι επαγγελματικοί κλάδοι κατεβαίνουν σε απεργία, μετά την ανακοίνωση νέων, χριστουγεννιάτικων οικονομικών μέτρων από την κυβέρνηση. Κανείς δεν μπορεί να στολίσει το σπίτι του, αφού απεργούν τα μαγαζιά με εποχιακά είδη. Κανείς δεν μπορεί να αγοράσει έλατο, γιατί απεργούν οι πλανόδιοι που πουλάνε έλατα. Κανείς δεν μπορεί να ακούσει το Last Christmas, γιατί απεργούν οι ραδιοφωνικοί σταθμοί. Την κατάσταση σώζει ο Ηλίας Ψινάκης, που ορίζεται υπεύθυνος τον στολισμό του Δήμου Αθηναίων. Οι δρόμοι της Αθήνας γεμίζουν φωτεινούς φαλλούς, αγιοβασίληδες-επιδειξίες, ενώ από τα μεγάφωνα ακούγεται σε λούπα το «Merry Fuckin’ Christmas». Τα Χριστούγεννα γιορτάζονται κανονικά, χάρη στον Ηλία Ψινάκη, που αποφασίζει στις επόμενες εθνικές εκλογές να κατέβει με το δικό του κόμμα, που θα λέγεται Θ.Ε.Α. (δεν έχει βρει ακόμα τι σημαίνουν τα αρχικά, αλλά ξέρει ότι αυτά θα είναι τα αρχικά). Την παραμονή των Χριστουγέννων και ανήμερα, η κρατική τηλεόραση μεταδίδει κατά λάθος το περσινό «Στην Υγειά Μας». Κανείς δεν καταλαβαίνει τη διαφορά. Στο ποδόσφαιρο, πρωταθλητής χειμώνα αναδεικνύεται ο Παναιτωλικός, με 8 βαθμούς διαφορά από τον δεύτερο ΠΑΣ Γιάννενα, 18 από τον Ολυμπιακό, 20 από την ΑΕΚ και 23 από τον Παναθηναϊκό. Στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, όλες οι ελληνικές ομάδες αποκλείονται νωρίς, αν και προκαλεί αίσθηση ο θρίαμβος του Ολυμπιακού σε βάρος της αδιάφορης Ρεάλ Μαδρίτης με 6-0 μέσα στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου, με τον Νίκο Αλέφαντο να δηλώνει μετά το τέλος του αγώνα: «Ποιος Μουρίνιο, μωρέ, άντε με τον ντιντή, να πούμε, που μου φοράει τα αρμάνια και τα γκούτσια και νομίζει ότι ξέρει μπαλίτσα…Μάθε μπαλίτσα από τον άρχοντα, αγόρι μου!».

Κι έτσι, ακόμα μια χρονιά φτάνει στο τέλος της – με λίγη τύχη, η τελευταία ολοκληρωμένη χρονιά πριν το τέλος του κόσμου, που λένε ότι θα έρθει το 2012. Άντε ρε, και του χρόνου!

Αγαπητό ημερολόγιο,

σε τρεις μέρες φτάνει στο τέλος του το 2010, ένα έτος που θα περάσει στην ιστορία με πολλά προσωνύμια, κανένα εκ των οποίων δε θα μας θυμίζει κατι ευχάριστο. Και όπως γίνεται παραδοσιακά στο τέλος κάθε χρόνου, έτσι και τώρα όλοι κάνουμε τον απολογισμό μας, βάζουμε στη ζυγαριά τα υπέρ και τα κατά της χρονιάς και δίνουμε υποσχέσεις στον εαυτό μας ότι θα είμαστε καλύτεροι το νέο έτος, υποσχέσεις που ξεχνιούνται μόλις συνέλθουμε από το αναπόφευκτο hangover της Πρωτοχρονιάς. Σκέφτηκα, λοιπόν, να κάνω μία ανασκόπηση της χρονιάς, όπως αυτή αποτυπώθηκε στο blog μου, το οποίο αισίως συμπλήρωσε 4 χρόνια ζωής τον περασμένο Σεπτέμβριο. Για να δούμε, λοιπόν, τι θα έχω να θυμάμαι από το 2010.

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ

Ο Ιανουάριος είναι πάντα ο μήνας της μάταιας ελπίδας. Σηματοδοτεί την έναρξη ενός νέου, ελπιδοφόρου έτους, όμως πριν ακόμα παραδώσει τη σκυτάλη στον Φεβρουάριο είναι ήδη φανερό ότι η ελπίδα έχει ήδη πεθάνει. Τον Ιανουάριο του 2010 μάθαμε για το περίφημο σχέδιο της κυβέρνησης με τις αποδείξεις, που θα τις μαζεύαμε και θα σωζόμασταν και εμείς και το κράτος. Και πράγματι: «Σωθήκαμε». Ακόμα, ο Ολυμπιακός απέλυσε τον Ζίκο από προπονητή με συνοπτικές διαδικασίες, όπως και τόσους άλλους στο παρελθόν (δε θα έπρεπε πια να αποτελεί είδηση κάτι τέτοιο),  ενώ δύο διαφημιστικές καμπάνιες ξεχώρισαν: Αυτή της Vodafone με τους αγωνιστές του ’21, που μνημονεύεται ακόμα ως μία από τις χειρότερες της σύγχρονης ιστορίας, και αυτή του ΒΗΜΑ FM, με διάφορους δημοσιογράφους σε αταίριαστους ρόλους (ακόμα γελάω με το «Γιάννης ο Κόκκινος»).

Φωτογραφία του μήνα:

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ

Στα μάτια μου, ο Φεβρουάριος είναι για τους μήνες σαν το μικρότερο από 12 αδέρφια, που όμως καταφέρνει πάντα να κάνει κάτι και να αποσπά την προσοχή, παρά το μικρό του ανάστημα. Να, φέτος τον Φεβρουάριο έφτιαξα κάτι με το Photoshop, και μέχρι και στο Ράδιο Αρβύλα έπαιξε. Άσε που είχαμε και εκείνη τη συζήτηση για το αν θα πρέπει να απλοποιηθεί η διαδικασία για την απόκτηση της ελληνικής υπηκοότητας από μετανάστες. Φυσικά, «γιορτάσαμε» πάλι τον Άγιο Βαλεντίνο, ενώ η πολύμηνη εμπειρία μου στην ανάγνωση αγγελιών εργασίας επιτέλους απέδωσε καρπούς – μπορεί να μη βρήκα δουλειά, αλλά τουλάχιστον έγραψα κάτι γι’αυτές.

Φωτογραφία του μήνα:

ΜΑΡΤΙΟΣ

Ποτέ δεν συμπάθησα ιδιαίτερα τον Μάρτιο σαν μήνα. Αν δεν είχε και την 25η Μαρτίου, που είναι αργία, θα τον είχα σχεδόν στην ίδια μοίρα με τον βαρετό Αύγουστο. Πάντως, φέτος πήγαινε μια χαρά: Η οικονομική κρίση με ενέπνεε να  παίζω με το Photoshop ξανά και ξανά, η Τζούλια Αλεξανδράτου μας διασκέδαζε με τις περιπτύξεις της,  ενώ μια μίνι επανάσταση στην περιοχή μου με έκανε να νιώσω και πάλι ελπίδα ότι μπορεί αυτός ο κόσμος να αλλάξει. Μια ελπίδα που χάθηκε και πάλι στο τέλος του μήνα, όταν σκοτώθηκε ο Αφγανός Χαμί Νατζάφι από βόμβα που βρήκε στα σκουπίδια, αφήνοντας ένα βαρύ συναισθηματικό φορτίο στον Απρίλιο.

Φωτογραφία του μήνα:

ΑΠΡΙΛΙΟΣ

Ο Απρίλιος είναι παραδοσιακά ο αγαπημένος μου μήνας, επειδή έχω γενέθλια – ναι, πολύ σοβαρό κριτήριο. Και φέτος τον Απρίλιο πήρα μία σημαντική απόφαση: Να γίνω επιτέλους ενεργός πολίτης. Το ξέρω πως άργησα λίγο, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ. Όπως συνήθως, Απρίλιο έπεσε και το Πάσχα, η μεγάλη, δακρύβρεχτη και ανθυγιεινή γιορτή της Ορθοδοξίας. Το μεγάλο γεγονός του μήνα, βέβαια, ήταν μάλλον και το γεγονός της χρονιάς: Η ένταξη της Ελλάδας στον μηχανισμό του ΔΝΤ, γεγονός που μας έριξε στη μαύρη κατάθλιψη και επηρέασε ακόμα και τον Μπάτμαν.

Φωτογραφία του μήνα:

ΜΑΪΟΣ

Πολλά πράγματα συνέβησαν τον φετινό Μάιο. Πιο σοβαρό απ’όλα, ο θάνατος τριών αθώων ανθρώπων που αμαύρωσε μία από τις πιο μαζικές πορείες διαμαρτυρίας των τελευταίων χρόνων. Παράλληλα, είχαμε εξελίξεις σε ό,τι αφορά τη φοροδιαφυγή. Μάθαμε ότι ο Τόλης Βοσκόπουλος έχει να συμπληρώσει φορολογική δήλωση από την εποχή του «Αδέλφια μου, Αλήτες, Πουλιά» (ακόμα θα τον καταριέται η Άντζελα Γκερέκου, που έχασε το υπουργείο εξαιτίας του), ενώ αποκαλύφθηκε ότι ένας οδοντίατρος δήλωνε ετήσιο εισόδημα…300 ευρώ! Και μέσα σ’όλα αυτά είχαμε και την Eurovision, την οποία ως συνήθως παρακολουθήσαμε με θρησκευτική ευλάβεια, ποντάροντας στον Άγιο Σάκη.

Φωτογραφία του μήνα:

ΙΟΥΝΙΟΣ

Όταν κάτι συμβαίνει μία φορά στα τέσσερα χρόνια, το περιμένεις πώς και πώς, παθαίνεις σύνδρομο στέρησης και τρελαίνεσαι όταν επιτέλους ξεκινάει. Κρίμα που το φετινό Μουντιάλ μας απογοήτευσε όλους. Πάλι καλά που τουλάχιστον η Ελλάδα πέτυχε μία νίκη και έφυγε με το κεφάλι ψηλά. Κατά τ’άλλα, το μόνο που μου έμεινε από το Μουντιάλ είναι κάτι κείμενα που έγραψα εδώ κι εκεί. Στο μεταξύ, από αυτά που ακούγαμε πιστέψαμε για λίγο ότι κάποιος θα έμπαινε φυλακή για το σκάνδαλο με τις μίζες της Siemens, αλλά ήμασταν πολύ αφελείς, προφανώς. Άσε που ο πρώτος που θα έπρεπε να έχει μπει στη φυλακή όχι μόνο ήταν ελεύθερος, αλλά περνάει και μια χαρά. Α, μην ξεχάσω επίσης ότι Ιούνιο ξεκίνησα να γράφω αυτό το ημερολόγιο – να μου το θυμίσεις τον επόμενο Ιούνιο, να σου φέρω δώρο γενεθλίων.

Φωτογραφία του μήνα:

ΙΟΥΛΙΟΣ

Θα σου μιλήσω ανοιχτά: Δεν έχω ιδέα τι συνέβη στον κόσμο τον Ιούλιο του 2010. Θα μπορούσε κάλλιστα να έχει γίνει κάποιο πυρηνικό ολοκαύτωμα και εγώ να μην έχω πάρει χαμπάρι, αφού εκείνο τον μήνα δούλεψα σαν πωλητής σε μία εταιρεία, προωθώντας μία υπηρεσία από πόρτα σε πόρτα. Πέρασα όχι μία, αλλά δύο συνεντεύξεις για να πάρω τη δουλειά. Φαινόταν πολύ ελκυστική, η πληρωμή γινόταν σε ποσοστά από τις πωλήσεις και γενικά έμοιαζε ένας εύκολος τρόπος να βγάλω κάποια χρήματα. Όταν, όμως, στην εικοστή μέρα είχα κάνει μόλις μία πώληση, τα παράτησα. Τι να κάνω, δεν έχω αυτό το ταλέντο, όπως συνειδητοποίησα κατόπιν εορτής.

Φωτογραφία του μήνα:

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Όπως σου είπα, ο Αύγουστος είναι πολύ βαρετός μήνας για έναν άνεργο. Ούτε διακοπές, ούτε κάτι ενδιαφέρον στην τηλεόραση, ούτε κανένας να μιλήσεις (φεύγουν όλοι διακοπές), ούτε ξεκούραση (από τι να ξεκουραστείς;), και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχει και 40 βαθμούς υπό σκιάν. Δράμα. Καλά λένε ότι τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις. Πάλι καλά που μπορείς να δεις και καμιά ταινία να περάσει η ώρα. Επίσης, ωραίο είναι και όταν όλοι οι άλλοι, οι εργαζόμενοι, φεύγουν από το σπίτι και πάνε να ξεκουραστούν, αφήνοντας εσένα, τον ξεκούραστο, να φυλάει τα κατοικίδια και τα φυτά στο μπαλκόνι. Κι έτσι πρωταγωνιστείς στο δικό σου Home Alone, όπου μερικές φορές ο «κακός» δεν είναι ένας διαρρήκτης, αλλά ένα δαιμονισμένο πλυντήριο.

Φωτογραφία του μήνα:

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

Μαζί με το φθινόπωρο, επιστρέφει και η ζωή. Βέβαια, κάποιες φορές η ζωή είναι ακόμα χειρότερη – για παράδειγμα, όταν έχεις να πας σε κάποιον γάμο. Και δεν εννοώ γάμο κυριλέ, με Σελίν Ντιόν και Γουίτνι Χιούστον, αλλά για γάμο χωριάτικο, με κλαρίνα και τουμπερλέκια. Άλλες φορές, πάλι, προκύπτουν μονοήμερες εκδρομές σε πόλεις που μπορεί να μην είναι και οι πιο όμορφες του κόσμου, όμως είναι πάντα μία ενδιαφέρουσα αλλαγή παραστάσεων – στην προκειμένη περίπτωση, στη Λαμία. Στο μεταξύ, μετά από δύο μήνες στην ανεργία, οι αρνητικές συνέπειες είναι φανερές: Τα περιττά κιλά που είχα χάσει με την καθημερινή ορθοστασία όχι μόνο επέστρεψαν, αλλά έφεραν και την παρέα τους για φαγητό. Και δεν είναι κι εύκολο πράγμα να αρχίσεις δίαιτα.

Φωτογραφία του μήνα:

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ

Ο φετινός Οκτώβριος ήταν ένας μήνας που με σημάδεψε όσο κανένας άλλος τη χρονιά που μας πέρασε. Και να σκεφτείς ότι ξεκίνησε τόσο καλά, όταν με φώναξαν για ένα interview σε έναν μεγάλο δημοσιογραφικό οργανισμό, όπου είχα στείλει βιογραφικό. Εκεί άκουσα πράγματα που δε μου άρεσαν, αλλά ήταν αλήθεια. Λίγες μέρες αργότερα, έπιασα δουλειά – δεν ήταν η δουλειά των ονείρων μου, βέβαια, αλλά ήταν μια δουλειά, και κάτι τέτοια είναι δυσεύρετα στην εποχή μας. Ωστόσο, τα χρήματα δεν ήταν απλά λίγα – ήταν φρικτά. Τόσο φρικτά, που δε λυπήθηκα σχεδόν καθόλου όταν με απέλυσαν επειδή έγραψα στο blog μου πόσο φρικτά ήταν. Σοκαρίστηκα, έπεσα σε απόγνωση για την κατάντια του δημοσιογραφικού κλάδου, αλλά δε λυπήθηκα για το κελεπούρι που έχασα.

Φωτογραφία του μήνα (τι ειρωνεία):

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ

Το σημαντικότερο γεγονός του μήνα ήταν, σαφώς, οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, από τις οποίες προσωπικά απείχα, κυρίως λόγω απόστασης, αλλά και εν είδει αποδοκιμασίας. Τα αποτελέσματα των εκλογών μας εξέπληξαν όλους: Καμίνης και Μπουτάρης έκαναν την ανατροπή και κέρδισαν τους Δήμους Αθηναίων και Θεσσαλονίκης αντίστοιχα, κάτι που στην Ελλάδα ισοδυναμεί με θαύμα. Όμως εμένα άλλα πράγματα με ενδιέφεραν. Βλέπεις, τον Νοέμβριο ξεκίνησα να ασχολούμαι με τους Atenistas, και μάλιστα συμμετείχα σε τρεις δράσεις εκείνο το μήνα: Στο άναμμα των ρεσώ στην Πλατεία Κοτζιά, στην νυχτερινή βόλτα στα στενά της Αθήνας, και στον καθαρισμό της παραλίας πίσω από το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (θα μπορούσε να λέγεται και παραλία Σκουπιδιού και Μπίχλας). Κάτι μου λέει πως έχουμε να δούμε πολύ ωραία πράγματα ακόμα από τους atenistas στο μέλλον.

Φωτογραφία του μήνα:

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ

Η πορεία του Δεκεμβρίου κάθε χρόνο από το 2008 και μετά είναι προδιαγεγραμμένη: Ξεκινάει με οργή στις εκδηλώσεις για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, και καταλήγει στην αναπόφευκτη χαρωπή αποχαύνωση των Χριστουγέννων.  Ενδιάμεσα, εμάς τους άνεργους μας πιάνει και μια εμβόλιμη μελαγχολία, μέρες που είναι. Και να που φτάσαμε στο τέλος κι αυτού του χρόνου. Και, όπως και το 2009, όπως και το 2008, και κατά πάσα πιθανότητα όπως και κάθε «πέρσυ» από τότε που αρχίσαμε να μετράμε τις χρονιές, ευχόμαστε στο 2010 να πάει στα τσακίδια και να έρθει στη θέση του το 2011, που θα υποδεχθούμε ως Μεσσία, μόνο και μόνο για να το στείλουμε πάλι στα τσακίδια του χρόνου τέτοιες μέρες. Αυτή είναι η μοίρα του Δεκέμβρη, μάλλον.

Φωτογραφία του μήνα:

Και κάπως έτσι τελειώνει η ανασκόπηση του 2010, με την ελπίδα ότι το 2011 θα μας αφήσει καλύτερες αναμνήσεις. Καληνύχτα και να θυμάσαι πάντα τα τέσσερα είδη τριγώνων: Ισοσκελή τρίγωνα, ισόπλευρα τρίγωνα, σκαληνά τρίγωνα και τρίγωνα κάλαντα.

(μη μου πεις για τα τρίγωνα Πανοράματος, αυτά δε μετράνε. Είναι ισοσκελή.)

Αγαπητό ημερολόγιο,

οι κοινοί θνητοί τα Χριστούγεννα επιδίδονται σε κοινές ασχολίες: Φαγητό μέχρι σκασμού, νυχτερινά ξεπορτίσματα σε μπουζούκια και μπαράκια, εορταστικά προγράμματα στην τηλεόραση, κανένα εορταστικό χαρτάκι, τέτοια πράγματα. Εγώ, πάλι, επιδίδομαι σε αυτές τις ασχολίες, και σε μία ακόμα: Τις φωτογραφίες στους δρόμους της Αθήνας.

Σήμερα το μενού είχε (πάλι) Χαλάνδρι. Ήταν μία έκτακτη βόλτα, που προέκυψε από την ξαφνική ανάγκη να γεμίσω με κάποια δραστηριότητα τρεις κενές ώρες, οπότε σκέφτηκα να μην πάω και πολύ μακριά και δε με βρίσκουν ούτε τα GPS (καθώς έχω κι αυτό το εξαιρετικό ταλέντο στο να χάνομαι οπουδήποτε).

Σήμερα ανακάλυψα δύο πράγματα: Πρώτον, ότι όσα περισσότερα συνθήματα βγάζω σε διαφορετικές περιοχές, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να αρχίσω να βρίσκω «διπλά» συνθήματα (όπως λέγαμε παλιά, που μαζεύαμε αυτοκολλητάκια Καρουζέλ και Panini), και άρα οι βόλτες μου να μην είναι εξίσου παραγωγικές. Κάτι που δε συνέβη σήμερα, ευτυχώς, αφού έβγαλα 25 φωτογραφίες. Και δεύτερον, ότι πρέπει μερικές φορές να ξαναπερνάω από μέρη που έχω φωτογραφίσει στο παρελθόν, για να δω αν υπάρχουν ακόμα και αν έχει προστεθεί κάτι καινούργιο σε αυτά. Θα καταλάβεις στη συνέχεια τι εννοώ.

Πάμε, λοιπόν, να σου δείξω τι μου έφερε σήμερα ο Άγιος Βασίλης, εκτός από κάλους στα πόδια:

Αυτό είναι στον Χολαργό - από κάπου έπρεπε να ξεκινήσω για να φτάσω στο Χαλάνδρι. Κλωτσιά να'ναι, και ό,τι χρώμα θέλει ας είναι.

Είναι αεροπλάνο; Είναι πουλί; Όχι, αλλά του αρέσουν τα πουλιά. (politically incorrect ήταν αυτό, το ξέρω, αλλά δεν μπορούσα να αντισταθώ)

Αυτό πρέπει να είναι το πιο κοιμήσικο ποντίκι που έχω δει ποτέ, ζωντανό ή ζωγραφισμένο.

Μάλλον ό,τι καλύτερο έβγαλα σήμερα. Κάποιος έπρεπε να του το πει, όντως.

Δεν είμαι σίγουρος αν πρόκειται για άνδρα ή γυναίκα (αν και νομίζω ότι έχει μουστάκι), αλλά η τεχνοτροπία θυμίζει Πικάσο, Βαν Γκογκ και Μονέ.

Η πινακίδα που ζει διπλή ζωή: Από τη μία "απαγορεύεται", από την άλλη "χαμογέλα".

Ποιος είπε ότι δεν κυκλοφορούν ελέφαντες στην Αθήνα;

Τι στοίχημα πας ότι ο περι ου ο λόγος είναι καθηγητής;

Το μέλλον είναι τώρα. Και δεν είναι και πολύ καλό.

Ναι, το ξέρω ότι το έχω βγάλει άλλες δύο φορές αυτό. Αλλά η συγκεκριμένη βερσιόν μου άρεσε.

Μετά το "Vote for Nobody, because Nobody cares", το δεύτερο αγαπημένο μου αντι-εκλογικό σύνθημα.

Εμείς, πάντως, τα Χριστούγεννα χθες τα γιορτάσαμε κανονικά. Μήπως εννοεί τα Χριστούγεννα του 2011;

Δεν μπορείς να πεις, έχει έναν πολύ σοβαρό λόγο να χαμογελάει.

Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός, αλλά τέτοια διαμαντάκια στους τοίχους λάμπουν από μακριά.

...ή αλλιώς, "αναρχία για αρχάριους".

...ΑΝ καταφέρεις να βρεις δουλειά, εννοείται.

"Βικτωριανοί"; Εννοεί αυτούς που μένουν στην πλατεία Βικτωρίας;

Είχε και άλλα δύο δέντρα παραδίπλα με κάτι τέτοια γλυκανάλατα γραμμένα πάνω τους, αλλά τα είχαν σβήσει με γκραφίτι. (καλά κάνανε)

Αν μπορούν να εξοστρακιστούν οι σφαίρες, τότε μπορούν και οι πέτρες.

Αυτός που έγραψε για τη Marfin, μου θυμίζει εκείνα τα παιδάκια στο σχολείο που λέγανε "ωωωωωωωωωωωω, τι σου'πεεεεεεεεεεεε".

Αυτό το στένσιλ το είχα βγάλει πριν από πολύ καιρό, και σήμερα που επέστρεψα κάποιος είχε δώσει αυτήν την απάντηση. Νοσταλγός της χούντας; 15χρονο που δεν έχει ζήσει χούντα; Ποιος ξέρει.

Δεν έχει κι άδικο. Ξέρεις πόσοι ωραίοι τοίχοι χαραμίζονται με παπαριές όπως "γαύροι μουνιά" και "μόνο εμείς εδώ";

Εγώ μπορώ να είμαι η Ελβετία;

Τώρα που δε φοβόμαστε πια τον πόλεμο, ας ασχοληθούμε με τον καταναλωτισμό.

Τέλος βόλτας, επιστροφή στον Χολαργό, και μία χρήσιμη υπενθύμιση σε αυτούς που νομίζουν ότι το ένα ευρώ έχει την αξία του παλιού κατοστάρικου.

Πριν σε καληνυχτίσω, θέλω να σου δείξω κάτι ακόμα. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που μισούν αυτό που όλοι οι άλλοι αγαπούν. Κάποιοι αντιδραστικοί που θέλουν να πηγαίνουν κόντρα σε όλους. Δεν είναι κακοί άνθρωποι, απλά αντιδραστικοί. Και μερικές φορές έχουν και μια νοσηρή φαντασία. Προφανώς, κάποιος από αυτούς σκέφτηκε να βγάλει στην αγορά αυτό:

Ναι, καλά κατάλαβες. Είναι ένα κωλόχαρτο με αγιοβασίληδες πάνω. Κάποιος θα απολαμβάνει ιδιαίτερα το θέαμα των σκατών πάνω στους χαρωπούς αγιοβασίληδες.  Σε λίγο θα βγάλουν και ταμπόν με το σχήμα του Άη Βασίλη. Και σερβιέτες. Και πάνες. Αν ήμουν ο Άγιος Βασίλης, θα κατέβαινα σε στάση εργασίας φέτος, απαιτώντας να αποσυρθούν από την αγορά τα κωλόχαρτα.

Καληνύχτα και μη χειρότερα.

Αγαπητό ημερολόγιο,

πρώτα απ’όλα, να ευχηθώ χρόνια πολλά, καλές γιορτές, καλά Χριστούγεννα, ό,τι επιθυμείς, με υγεία και ευτυχία. Και τώρα, θα ευχηθώ ακριβώς τα ίδια, αφαιρώντας τα κλισέ: —

Ξέρεις, τα Χριστούγεννα υπό κανονικές συνθήκες δεν θα μου άρεσαν καθόλου σαν γιορτή. Και γιατί, δηλαδή, να με ενδιαφέρει μία χριστιανική γιορτή, από τη στιγμή που δεν ασπάζομαι πια τον Χριστιανισμό – ούτε καν την ονομαστική μου εορτή δε γιορτάζω πια, και απλά δέχομαι τις παραδοσιακές ευχές για το όνομά μου, επειδή δεν θέλω να προσβάλλω αυτούς που με θυμούνται. Όμως, τα Χριστούγεννα είναι αλλιώς, και θα σου εξηγήσω γιατί.

Σκέψου, ας πούμε, το Πάσχα. Την εβδομάδα πριν από το Πάσχα, θρηνούν για τα πάθη του Χριστού, νηστεύουν τη Μεγάλη Παρασκευή επειδή είναι η σταύρωση, πηγαίνουν στην εκκλησία το Σάββατο πριν τα μεσάνυχτα, που είναι η ανάστασή του, και μετά λένε «Χριστός Ανέστη», γιορτάζοντας το γεγονός. Με άλλα λόγια, για τουλάχιστον μία εβδομάδα, η ζωή περιστρέφεται γύρω από τον Χριστό, τα πάθη και την ανάστασή του.

Πάμε, τώρα, στα Χριστούγεννα. Καθ’όλη τη διάρκεια των Χριστουγέννων, το θρησκευτικό στοιχείο είναι ουσιαστικά απόν. Ο εορτασμός των Χριστουγέννων δεν περιστρέφεται γύρω από τη γέννηση του Χριστού, όπως συμβαίνει το Πάσχα. Αντίθετα, θα τολμούσα να πω ότι όλοι μας ψιλοχεσμένη την έχουμε τη γέννηση. Κανείς δεν ασχολείται με αυτήν, εκτός ίσως από κανά-δυο χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Η χαρά και το οικογενειακό κλίμα που επικρατεί τη μέρα των Χριστουγέννων και γενικότερα την περίοδο πριν και μετά από τα Χριστούγεννα έχουν να κάνουν με την αγάπη γενικά, και όχι με την αγάπη προς τον Θεό ή τον Χριστό. Έτσι, τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή που ξεφεύγει από τον χριστιανικό «ζυγό». Και άρα νιώθουμε άνετα όταν τη γιορτάζουμε κι εμείς οι άθεοι.

Προς επίρρωσιν της θέσης μου περί της ανωτερότητας των Χριστουγέννων εις βάρος του Πάσχα(τος), σου έχω ετοιμάσει και μία λίστα με 7 σχετικά επιχειρήματα:

1. Τις μέρες πριν τα Χριστούγεννα επικρατεί το χριστουγεννιάτικο πνεύμα και είμαστε μέσα στην καλή χαρά, ενώ τις μέρες πριν το Πάσχα επικρατεί η Μεγάλη Εβδομάδα και είμαστε μέσα στην κακή καντήφλα.

2. Μπορεί η τηλεόραση να μη δίνει και ρέστα τα Χριστούγεννα με τα προγράμματά της, αλλά πρέπει να παραδεχτείς ότι τουλάχιστον ΔΕΝ βλέπουμε ούτε μία φορά το «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ».

3. Τα Χριστούγεννα παίρνουμε δώρα, ενώ το Πάσχα ποτέ.

4. Δε χρειάζεται να πας στην εκκλησία την ώρα που μπαίνουν τα Χριστούγεννα.

5. Μπορεί να σου σπάει τα νεύρα η συνεχής επανάληψη του Last Christmas, αλλά χίλιες φορές Wham! παρά Πέτρο Γαϊτάνο.

6. Όπως και να το κάνουμε, ο Άγιος Βασίλης είναι καλύτερη μασκώτ από τα κοτοπουλάκια.

7. Κανένας δε θα σε στραβοκοιτάξει αν την Παρασκευή πριν τα Χριστούγεννα φας σουβλάκια.

Και αφού τα είπα όλα αυτά, νιώθω την ανάγκη να σου εξομολογηθώ κάτι: Δεν έχω πει ποτέ τα κάλαντα. Βλέπεις, σαν παιδί είχα πάντα τα δώρα που ήθελα, και δεν είχα ανάγκη να βγαίνω στους δρόμους να χτυπάω κουδούνια για να βγάλω κάτι παραπάνω. Ναι, ήμουν ένα κακομαθημένο κωλόπαιδο και, όσο κι αν διασκέδασα με τα δώρα που πήρα σε όλα τα Χριστούγεννα της ζωής μου (όχι και πολύ, μη νομίζεις – έχω ένα παροιμιώδες ταλέντο στο να διαλέγω λάθος δώρα, όχι μόνο για τον εαυτό μου, αλλά και για τους άλλους), η τιμωρία μου είναι ότι δεν έχω να θυμάμαι κάποια ιστορία από τα κάλαντα που δεν είπα ποτέ. Βέβαια, έτσι που πάνε τα οικονομικά μου μπορεί να βγω τώρα στα γεράματα και να τα πω, ποτέ δεν ξέρεις.

Τώρα που το σκέφτομαι, δεν υπάρχουν κάποια Χριστούγεννα που πραγματικά να θυμάμαι με νοσταλγία. Γενικά, ποτέ δε με ενδιέφεραν ιδιαίτερα σαν γιορτή τα Χριστούγεννα, και έδινα πάντα περισσότερη βάση στην Πρωτοχρονιά – ξέρεις, όταν φτάσουν τα Χριστούγεννα, δεν έχει αλλάξει τίποτα ιδιαίτερο στη ζωή σου, όμως η Πρωτοχρονιά είναι αλλιώς, γιατί μέσα σε μία μέρα νιώθεις να περνάει ένας ολόκληρος χρόνος. Είναι σαν να γιορτάζεις τα γενέθλια του κόσμου – μεγαλώνει έναν χρόνο σε μια μέρα. Και μπαίνεις στη διαδικασία να κάνεις μια ανασκόπηση του χρονου που πέρασε, να θυμηθείς τα καλά και τα κακά του, να δώσεις υποσχέσεις για τον νέο χρόνο (που κατά 99% θα σπάσεις τις πρώτες δέκα μέρες), και όλα αυτά για τα οποία θα σου μιλήσω πιο αναλυτικά όταν φτάσει η πρωτοχρονιά.

Για την ώρα, έχουμε Χριστούγεννα, και γι’αυτά θα σου πω. Στο σημερινό χριστουγεννιάτικο τραπέζι, λοιπόν, υπήρχε μια παράξενη ατμόσφαιρα. Μία φοβερή αύρα απαισιοδοξίας, που συνυπήρχε παράδοξα με μία διάθεση να περάσουμε καλά. Σαν να το έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ. Και αυτό που κατάλαβα σήμερα είναι ότι, πάνω απ’όλα, οικογένεια είναι αυτοί οι άνθρωποι με τους οποίους μπορείς να περάσεις ένα ολόκληρο απόγευμα συζητώντας για δυσάρεστα πράγματα και καταστάσεις, και παρ’όλα αυτά να περάσεις καλά. Και είναι οι άνθρωποι που χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ στις μέρες μας.

Και τώρα θα σε αφήσω για να επιδοθώ σε καθαρά χριστουγεννιάτικες ασχολίες, όπως να ακούσω τα άπαντα των Green Day, να διαβάσω καμιά δεκαριά παλιά τεύχη του MAD, να δω το Black Swan, και τέτοια. Όχι σαν τον αδερφό μου, που χριστουγεννιάτικα θα πάει να δει τον Ρέμο με την Παπαρίζου. Πφφφφφ. Νέα γενιά, τι να ξέρει από Χριστούγεννα;

Καλά Χριστούγεννα, φίλε μου, και να θυμάσαι: Αν οι «τρεις μάγοι» ήταν όντως μάγοι, δε θα χρειαζόντουσαν ένα χαζό αστέρι να τους οδηγήσει στον προορισμό τους.

Αγαπητό ημερολόγιο,

οι ανθρώπινες απασχολήσεις χωρίζονται σε τέσσερις κατηγορίες: 1. Σε αυτές που τις κάνουμε παρά τη θέλησή μας, αλλά με χρηματική ανταμοιβή (τις λεγόμενες και «επαγγελματικές»). 2. Σε αυτές που τις κάνουμε παρά τη θέλησή μας και χωρίς καμία ανταμοιβή (τις λεγόμενες και «αγγαρείες», ή «πρακτικές ασκήσεις»). 3. Σε αυτές που τις κάνουμε με τη θέλησή μας, αλλά χωρίς οικονομική ανταμοιβή (τα λεγόμενα «χόμπι», ή «εθελοντικές δράσεις). 4. Σε αυτές που τις κάνουμε με τη θέλησή μας και κερδίζουμε και χρήματα (σπάνιες περιπτώσεις, που δεν έχουν συγκεκριμένο όνομα, αλλά κατηγοριοποιούνται κάτω από τη γενική ταμπέλα της «κωλοφαρδίας»). Περιττό να πω ότι όλοι ονειρευόμαστε την τέταρτη κατηγορία, αλλά οι περισσότεροι από εμάς περιοριζόμαστε στην πρώτη.

Αν από όλα τα χόμπι μου πρέπει να διαλέξω το αγαπημένο μου, αυτό είναι σίγουρα οι βόλτες στις γειτονιές της Αθήνας, με το κινητό ανά χείρας για να φωτογραφίσω οτιδήποτε μου κινήσει το ενδιαφέρον. Αν μπορούσα αυτό το χόμπι να το κάνω επάγγελμα, νομίζω ότι δεν θα γκρίνιαζα ποτέ ξανά και για τίποτα στο υπόλοιπο της ζωής μου. Και αν έχει ένα καλό η ανεργία, είναι που μου αφήνει μπόλικο χρόνο να ασχοληθώ με αυτό το χόμπι.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Θα σου πω. Τις τελευταίες μέρες δεν ασχολήθηκα με τίποτα άλλο, πέρα από τη συλλογή μου από φωτογραφίες. Συγκέντρωσα όλες τις φωτογραφίες που έχω δημοσιεύσει στο blog μου, στο Facebook, στο Twitter, αλλά κι αυτές που για οποιονδήποτε λόγο δε δημοσιεύτηκαν ποτέ και πουθενά, τις κατέγραψα μία προς μία σε ένα αρχείο Access, με αναλυτικά στοιχεία για το πότε και πού τις έβγαλα, και κατόπιν άνοιξα έναν λογαριασμό στο Flickr και τις ανέβασα όλες εκεί. 432 φωτογραφίες στο σύνολο, που θα ξεπερνούσαν τις 500 αν κατά καιρούς δεν είχα χάσει πολλές από αυτές.

Πρέπει να σου πω ότι κουράστηκα πολύ για να τακτοποιήσω όλες αυτές τις φωτογραφίες. Σκέφτηκα από έναν τίτλο για καθεμιά από αυτές, μια περιγραφή ή/και ένα χιουμοριστικό σχόλιο, και μεταφράσεις στα αγγλικά όπου αυτό ήταν εφικτό. Τρεις μέρες τώρα, αυτήν τη δουλειά έκανα. Αλλά το χάρηκα, ακριβώς επειδή το έκανα για μένα, επειδή αυτό είναι το χόμπι μου.

Τότε εμφανίστηκε το μεγάλο πρόβλημα: Αν έχεις δωρεάν λογαριασμό στο Flickr, όσες φωτογραφίες κι αν φορτώσεις, μόνο οι 200 θα είναι εμφανείς, με τις άλλες να παραμένουν κρυφές μέχρι να αποφασίσεις να πληρώσεις για Pro λογαριασμό. Έτσι, η αρχική μου σκέψη για συμμάζεμα όλων μου των φωτογραφιών στο Flickr ναυάγησε. Προσπάθησα να παρακάμψω το όριο αυτό δημιουργώντας ένα δικό μου group, όμως και πάλι δεν κατάφερα τίποτα. Λιγότερες από τις μισές φωτογραφίες είναι τώρα εμφανείς, αλλά μπορείς να μπεις και να τις δεις εδώ.

(όπου να’ναι θα φτιάξω και έναν λογαριασμό στο Picasa, όπου ελπίζω να καταφέρω να τις συγκεντρώσω όλες. Θα σε κρατάω ενήμερο σχετικά.)

Όμως όλος αυτός ο κόπος δεν πήγε χαμένος. Ψάχνοντας το Flickr βρήκα πολλούς παράξενους τύπους σαν εμένα, που κάθονται και φωτογραφίζουν συνθήματα σε τοίχους. Έχω εντοπίσει συνθήματα από τη Μελβούρνη, το Παρίσι, το Σαν Φρανσίσκο, την Στουτγκάρδη, και σίγουρα αν ψάξω λίγο ακόμα θα βρω φωτογραφίες από τις πιο απίθανες περιοχές του κόσμου. Είναι όμορφο να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος εκεί έξω.

Επίσης, με 400 και βάλε φωτογραφίες στη συλλογή μου, νιώθω πως κάποτε θα έρθει η στιγμή που θα μου ζητάνε οδηγίες για να πάνε στον Χ δρόμο, κι εγώ θα τους απαντάω «θα πάτε όλο ευθεία, θα στρίψετε δεξιά στο «Σκατά στους φασίστες», μετά θα κάνετε αριστερά στο «Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του» και θα τον δείτε». Ή, ακόμα χειρότερα, θα με παίρνουν από δουλειά για interview και θα μου λένε ότι η εταιρεία είναι στον τάδε δρόμο, κι εγώ θα τους ρωτάω «εκεί δεν είναι που έχει και ένα ωραίο αναρχικό συνθηματάκι, στη γωνία;». Και θα μου το κλείνουν στη μούρη.

Σαν χθες το θυμάμαι όταν έβγαζα την πρώτη μου φωτογραφία, όταν είχαν μόλις πρωτοβγεί τα κινητά με κάμερα και όλοι φωτογραφίζαμε σαν τρελοί ο ένας τον άλλο, λες και μόλις είχε εφευρεθεί η φωτογραφία. Ήταν κάτι που είχα δει γραμμένο σε έναν τοίχο κοντά στο σπίτι μου. Κάποιος είχε γράψει «Φύγε από την ΑΕΚ βάτραχε», εννοώντας τον τότε προπονητή της ΑΕΚ, Ντούσαν Μπάγεβιτς, και κάποιος άλλος είχε σβήσει το «φύγε από» και είχε γράψει λίγο πιο δίπλα «μείνε», χωρίς όμως να σβήσε το «βάτραχε», με αποτέλεσμα στον τοίχο να διαβάζει κανείς το εξής σουρεαλιστικό: «Στην ΑΕΚ μείνε βάτραχε». Αυτό ήταν και το πρώτο ερέθισμα που με ενέπνευσε να ασχοληθώ με όλα αυτά.

Μεταξύ μας, ένα από τα μεγάλα πλεονεκτήματα του να φωτογραφίζεις τοίχους είναι ότι δε χρειάζεται να έχεις κανένα απολύτως ταλέντο στη φωτογραφία. Δεν είναι ούτε πρόσωπα, ούτε τοπία, ώστε να χρειάζονται παράξενες γωνίες, ειδικές σκιάσεις και προοπτικές. Είναι συνθήματα σε τοίχους. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να βγάλεις τη φωτογραφική, να κεντράρεις, να βγάλεις τη φωτογραφία σου στα γρήγορα (μη σε δει κανένας περίεργος και σε πάρει στο κυνήγι) και να προχωρήσεις παρακάτω. Αν χρειαζόταν το παραμικρό ταλέντο, πίστεψέ με, θα ήμουν τελείως άχρηστος – όσες φορές έχω δοκιμάσει να φωτογραφίσω τοπία, το αποτέλεσμα ήταν για γέλια.

Όπως βλέπεις, το μυαλό μου είναι γεμάτο φωτογραφίες σήμερα. Ξέρεις, ποτέ δε συμπάθησα ιδιαίτερα τις φωτογραφίες («οι φωτογραφίες είναι γι’αυτούς που ξεχνάνε», έλεγε ο Τζορτζ Κλούνι στο Up In The Air, και έχει ένα δίκιο), μέχρι που άρχισα να βγάζω τις δικές μου. Και πού ξέρεις, μπορεί αυτές οι φωτογραφίες κάποτε να γίνουν κάτι παραπάνω από ένα απλό χόμπι. Να με στείλουν στην πολυπόθητη τέταρτη κατηγορία.

Κάπου εδώ θα σ’αφήσω για σήμερα – μη νομίζεις ότι θα κοιμηθώ, πάλι με τις φωτογραφίες μου θα ασχοληθώ. Ελπίζω αυτήν τη φορά να καταφέρω να τις συμμαζέψω. Καληνύχτα και να θυμάσαι: Μια καλή φωτογραφία αξίζει χίλιες σκέψεις.

Αγαπητό ημερολόγιο,

είχα ήδη αποφασίσει από χθες ότι η σημερινή μέρα θα ήταν αφιερωμένη στο περπάτημα και τις φωτογραφίες. Ωστόσο, δεν είχα ιδέα πού να πάω. Μπήκα, λοιπόν, στο μετρό και το άφησα να με οδηγήσει. Στιγμιαία σκέφτηκα να κατέβω στο Σύνταγμα και να κινηθώ προς τα Πατήσια ή τον Περισσό, αλλά τελικά αποφάσισα να συνεχίσω μέχρι το Μοναστηράκι, απ’όπου κατέβηκα κατευθυνόμενος προς Πειραιά. Ρίχνοντας μια ματιά στις στάσεις ανάμεσα στο Μοναστηράκι και τον Πειραιά, συνειδητοποίησα ότι ο μόνος σταθμός στον οποίο δεν έχω πατήσει ποτέ το πόδι μου είναι αυτός του Μοσχάτου, κι έτσι αποφάσισα να πάω εκεί. Δύο στάσεις αργότερα, όμως, όταν το τρένο σταμάτησε στα Πετράλωνα, πετάχτηκα από τη θέση μου σαν να με είχε διαπεράσει ηλεκτρικό ρεύμα. Ναι, είχα περάσει μια φορά από τα Πετράλωνα, αλλά δεν τα είχα εξερευνήσει. Και αυτή ήταν η ευκαιρία μου.

Αν και συνήθως αυτές οι ξαφνικές εκλάμψεις μου βγαίνουν σε κακό, καθώς το ένστικτό μου είναι πλήρως απενεργοποιημένο εδώ και χρόνια, η σημερινή ήταν μια εξαιρετική ιδέα. Βλέπεις, οι τοίχοι της περιοχής είναι πολύ ενδιαφέροντες – θα τολμούσα να πω ότι είναι οι δεύτεροι πιο ενδιαφέροντες τοίχοι, μετά από αυτούς των Εξαρχείων, και δίνοντας μεγάλη μάχη με του Ζωγράφου. Όπου κι αν γυρίσεις, κάτι θα δεις γραμμένο, έστω κι αν είναι κάποια οπαδική βλακεία (από οπαδούς του Παναθηναϊκού, συνήθως).

Αυτό που πρόσεξα, επίσης, ήταν ότι δεν ένιωσα σχεδόν σε καμία στιγμή ότι είναι Χριστούγεννα. Πέρα από κάποια ψιλοστολισμένα μαγαζιά, το χριστουγεννιάτικο πνεύμα έμοιαζε να έχει μετακομίσει κάπου μακριά από τα Πετράλωνα. Και ξέρεις κάτι; Καλύτερα έτσι. Μερικές περιοχές δεν μπορείς να τις φανταστείς γιορτινές. Είναι συνυφασμένες με το γκρίζο τους, και θα σου κακοφαινόταν αν έβλεπες πολύχρωμα λαμπιόνια να το φωτίζουν. Και τα Πετράλωνα είναι μία από αυτές.

Ας μη χρονοτριβούμε άλλο, πάμε να σου δείξω τι έβγαλα στα Άνω και Κάτω Πετράλωνα, που τα έκανα άνω-κάτω επί δύο ώρες:

Θα έλεγα "άχουτο, τι ρομαντικό!", αν ήμουν 15 χρονών, ή αν δεν ήξερα ότι είναι στίχος από ένα ποπ τραγούδι.

Τα γκρουπάκια του Facebook, τώρα και σε τοιχογραφίες.

...τρεις και τον έθεσαν σε διαθεσιμότητα.

Τρεις παρατηρήσεις: 1. Ο Λεβέντης και η θύρα 7 στην ίδια φωτογραφία. 2. Δε διευκρινίζεται ποιος από τους δύο "χόνει ξεκάρφοτα". 3. Κάποιοι δεν έμαθαν ποτέ ότι υπάρχει γράμμα "Ω".

Καλύτερα ζητιάνος, παρά πολιτσμάνος.

Και να είχε τουλάχιστον η Ομόνοια πετρέλαιο, να το καταλάβαινα...

Η ατάκα "θα πηδηχτώ απ'το παράθυρο" έμεινε στην ιστορία. Μέχρι και οι τοίχοι την ξέρουν.

Να'ταν τόσο απλή η διαδικασία, ε;

Είπα να το ρισκάρω και να το διαβάσω. Η μάνα μου με διαβεβαίωσε ότι δεν έχει κάνει τίποτα.

Τη μέρα που τα greeklish θα απαγορευτούν δια νόμου, θα κάνω πάρτυ. Μεγαλύτερο απ'αυτό που θα κάνω αν βρω δουλειά.

...και έτσι απλά, με τρεις λεξούλες, ένας άγνωστος σε εμψυχώνει!

Στα 15 μου θα το έβρισκα φοβερά αστείο, θα το έλεγα σε όλους τους φίλους μου, θα το έγραφα σε όλα μου τα τετάδια...Αλλά μεγάλωσα, γαμώτο.

Αυτό εξηγεί γιατί η Βουλή είναι ένα μπουρδέλο και κανείς δεν ασχολείται με την παιδεία.

Βασικά, αυτή είναι η αισιόδοξη εκδοχή. Η απαισιόδοξη λέει "αυτοί με ΔοΝηΤή, εμείς με βαζελίνη".

Δεν έχω τίποτα να σχολιάσω επ'αυτού, απλά συμφωνώ όσο δεν πάει.

Σιγά το φοβερό σύστημα που θέλει και διδασκαλία. Απλό είναι το πράγμα: Ή είσαι ψεύτης, κλέφτης και δολοπλόκος και περνάς καλά, ή είσαι τίμιος και υποφέρεις.

...και παραστράτησε.

Το νέο "Ρόδα, τσάντα και κοπάνα"; Καήκαμε.

Έλα, παραδέξου το ότι με την πρώτη ματιά νόμιζες πως έλεγε ¨Θεριακλείδων". Θα ήταν ιδανικός δρόμος για να ανοίξει κανείς καπνοπωλείο.

Α, εντάξει, αργεί ακόμα το χάος. Μέχρι να βγουν οι άγγελοι και οι αρχάγγελοι έχουμε χρόνο.

Λέγκω σ'αγαπώ και θα σε πάρω να ζήσουμε μαζί ευτυχισμένοι στην Legoland.

Εντάξει, παιδιά, κόψτε τις πορείες και τις διαμαρτυρίες. Μην ανησυχείτε για τίποτα. Το ΕΑΜ θα μας σώσει από το ΔΝΤ!

Η διαφήμιση του μέλλοντος: "Πρόσφερε κι εσύ σε έναν άπορο συνάνθρωπό σου. Δε δίνεις λεφτά, δίνεις δέκα λεπτά απ'τη ζωή σου".

Να και μια καλή ιδέα, επιτέλους. Αφήστε ήσυχα τα δάση, που είναι χρήσιμα, και κάψτε τις κάλπες, που έτσι κι αλλιώς πάντα τους ίδιους άχρηστους βγάζουν.

Και βέβαια, όταν γράφτηκε αυτό προφανώς δεν είχε καν έρθει το ΔΝΤ ακόμα. Τώρα να δεις πόλεμο.

Την "ετερότοπη γη του";;;;

Ε, αδικία! Εγώ που είμαι άνεργος ποιον θα πουλήσω, τη μάνα μου;

Εξαρτάται: Θέλεις να πετύχεις στη ζωή σου ή να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου;

Αυτά ήταν όλα, αγαπητό μου ημερολόγιο. Και τώρα θα σε καληνυχτίσω, αφήνοντάς σε με μία απορία: Αν ισχύει ότι «όποιος χάνει στα χαρτιά κερδίζει στην αγάπη», τότε ισχύει και ότι «όποιος δεν ξέρει να χάνει στα χαρτιά δεν ξέρει να κερδίζει στην αγάπη»;

Αγαπητό ημερολόγιο,

το πόσο αχάριστο πλάσμα είναι ο άνθρωπος είναι μία παρατήρηση που δεν χρειάζεται απόδειξη, είναι ένα από τα κύρια αξιώματα της ζωής σε αυτόν τον πλανήτη, εξίσου αυτονόητο με το «η θάλασσα είναι υγρή» και το «όλες οι ζέβρες είναι ριγέ». Ίσως η πιο χαρακτηριστική έκφραση αυτής της αχαριστίας βρίσκεται στον τρόπο που αντιμετωπίζει τις καιρικές συνθήκες. Όταν έχει ζέστη, γκρινιάζουμε ότι κάνει ζέστη και «πότε θα έρθουν τα κρύα, να δροσιστούμε λίγο». Όταν με το καλό έρχονται τα κρύα, αρχίζουν πάλι οι γκρίνιες, η μελαγχολία του χειμώνα, τα «άντε να καλοκαιριάσει να ζεσταθεί λίγο το κοκαλάκι μας». Και ούτω καθ’εξής, για μια ολόκληρη ζωή. Αλλά μάλλον δε φταίμε εμείς, είναι κατασκευαστικό λάθος, οπότε θα εκφράσουμε τα παράπονά μας στην κατασκευάστρια εταιρεία, όταν κάποτε μεταβούμε στα γραφεία της.

Που λες, μέχρι πρόσφατα διανύαμε το πιο ζεστό φθινοπωροχείμωνο των τελευταίων κι-εγώ-δεν-ξέρω-πόσων ετών, γκρινιάζαμε ότι κάνει ζέστη, ότι τα Χριστούγεννα θα γιορτάζουμε με beach party, ότι θα κόψουμε βασιλόπιτα-παγωτό, ότι αντί για ρόδι θα σπάσουμε καρπούζι και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Και να που ξαφνικά ήρθαν τα χιόνια, και η παγωνιά, και ο χειμώνας αυτοπροσώπως. Και μαζί του ήρθε και η γκρίνια για τα έξοδα για πετρέλαιο, και η γκρίνια για τα βαριά χειμωνιάτικα ρούχα, και η γκρίνια για το κρύο εν γένει. Είναι αυτό που σου λέω: Ο άνθρωπος δεν ικανοποιείται ποτέ. Πάντα θέλει είτε περισσότερα απ’όσα ήδη έχει, είτε διαφορετικά πράγματα απ’αυτά που έχει. Είπαμε, κατασκευαστικό λάθος.

Πάντως, μπορεί να σιχτιρίζουμε τον χειμώνα, αλλά πρέπει να του αναγνωρίσουμε δύο τουλάχιστον θετικά: Πρώτον, αν δεν ερχόταν θα έπρεπε να ανησυχούμε πολύ σοβαρά για τις περιβαλλοντικές αλλαγές των τελευταίων χρόνων. Και δεύτερον, τα Χριστούγεννα έχουν άλλη χάρη όταν έξω κάνει κρύο. Και αυτό το τελευταίο το κατάλαβα τις προάλλες, που στολίζαμε το σπίτι – για την ακρίβεια, οι άλλοι το στόλιζαν και εγώ απλά παρακολουθούσα, όπως κάνω παραδοσιακά κάθε χρόνο από τα 8 μου, όταν κατάλαβα ότι το σπίτι θα στολιστεί ούτως ή άλλως, είτε βοηθήσω εγώ σ’αυτό, είτε όχι. Ναι, ήταν ίσως η πρώτη κυνική μου αναλαμπή.

Έτσι, που λες. Χριστούγεννα χωρίς κρύο δε γίνονται. Α, και μερικά χριστουγεννιάτικα τραγούδια βοηθούν επίσης για να μπεις σε χριστουγεννιάτικο κλίμα. Από την άλλη, αμφιβάλλω για το κατά πόσον τα «Κάλαντα» της Βανδή μπορούν να θεωρηθούν «χριστουγεννιάτικο τραγούδι» (πιο ταιριαστός χαρακτηρισμός θα ήταν το «ακόμα-και-από-τα-κάλαντα-κλέβουμε-τη-μουσική-όταν δεν-έχουμε-έμπνευση τραγούδι»). Από την άλλη, κάτι πλουμιστές γιρλάντες, κάτι πολύχρωμα φωτάκια και κάτι παρεξηγήσιμα χαρωποί αγιοβασίληδες θα μπορούσαν να λείπουν από τα Χριστούγεννα, εκτός κι αν σκοπεύεις να καλέσεις για ρεβεγιόν την οικογένεια Φλωρινιώτη.

Πάντως, φαίνεται πως η χριστουγεννιάτικη διάθεση αρχίζει δειλά-δειλά να εξαπλώνεται στην πόλη. Έχω την αίσθηση ότι πολλοί άργησαν να στολίσουν τα σπίτια τους φέτος σχετικά με άλλες χρονιές. Θες το κρύο που καθυστέρησε να μας επισκεφθεί; Θες το ΔΝΤ που μας έκανε τις καρδιές περιβόλια με ξεριζωμένες μαργαρίτες; Ε, μ’αυτά και μ’αυτά, τα Χριστούγεννα φέτος ήρθαν στην ώρα τους, και όχι νωρίτερα. Εγώ, πάλι, δυσκολεύομαι να μπω σε χριστουγεννιάτικο κλίμα. Γιατί πώς να μπεις σε χριστουγεννιάτικο κλίμα όταν ξέρεις ότι φέτος μπορεί να μην πάρεις κανένα δώρο Χριστουγέννων; Και όταν ξέρεις ότι μάλλον δεν θα μπορέσεις να κάνεις και σε κανέναν δώρο; Ή όταν περνάς έξω από στολισμένες βιτρίνες μαγαζιών και ξέρεις ότι δεν έχεις λεφτά στην τσέπη σου για να αγοράσεις τίποτα; Ή όταν περνάς έξω από άδεια, κλειστά μαγαζιά και σκέφτεσαι ότι η οικογένεια του (πρώην) μαγαζάτορα πιθανότατα θα περάσει πολύ χειρότερα Χριστούγεννα από σένα; Ξέρεις, αυτά είναι πράγματα που υπό κανονικές συνθήκες δεν τα σκέφτεσαι τα Χριστούγεννα, γιατί κυριαρχεί αυτό το συναίσθημα της ευφορίας, της ευημερίας, της ευχαρίστησης, και γενικά σχεδόν οποιουδήποτε συναισθήματος ξεκινάει από «ευ-«. Αλλά φέτος αυτά τα συναισθήματα δυσκολεύονται να βγουν στην επιφάνεια. Γιατί όλα πάνε στραβά, και τα αντίπαλα συναισθήματα, αυτά που ξεκινούν με «δυσ-» (π.χ. δυσφορία, δυσαρέσκεια κλπ) κρατούν σθεναρή αντίσταση. Είναι ντέρμπι φέτος.

Σε άλλα νέα, τις προάλλες αγόρασα ένα παντελόνι φόρμας από το σούπερ μάρκετ. Ξέρω, δεν είναι και πολύ σικ ή τρέντι να παραδέχεσαι ότι ψωνίζεις ρούχα από το σούπερ μάρκετ, αλλά: Πρώτον, φόρμα αγόρασα, όχι κοστούμι, και δεύτερον, όταν μπορείς να πάρεις με 5 ευρώ κάτι που αλλού θα στοίχιζε 50 ευρώ, δε λες όχι, ειδικά αν είσαι άνεργος. Βέβαια, όπως αποδείχθηκε, ισχύει τελικά το ρητό «ό,τι πληρώσεις παίρνεις. Κι αυτό γιατί την επόμενη κιόλας μέρα, η αριστερή τσέπη της φόρμας είχε ήδη μια τρύπα στο μέγεθος νομίσματος των 2 ευρώ, και ίσως να μην το καταλάβαινα αν δεν ένιωθα τα κλειδιά μου να μου γαργαλάνε γλυκά το μπούτι την ώρα που περπατούσα. Βέβαια, θα μπορούσε να είναι και χειρότερα. Θα μπορούσα, π.χ., να είχα και λεφτά να βάλω μέσα στην τσέπη και να μου πέφτανε. Ουφ, ευτυχώς που δεν έχω λεφτά και δεν διατρέχω τέτοιους κινδύνους.

Με αφορμή αυτό το συμβάν, αναρωτήθηκα πώς θα αντιδρούσε ο ληστής που θα είχε την ατυχία να διαλέξει εμένα σαν το επόμενο θύμα του, όταν συνειδητοποιούσε ότι δεν έχω δεκάρα τσακιστή πάνω μου. Σε τρεις πιθανότητες κατέληξα:

1. Θα εξοργιζόταν και θα με σάπιζε στο ξύλο μόνο και μόνο για τον χρόνο που του κόστισα.

2. Θα καταριόταν την τύχη του και θα πήγαινε να βρει κάποιον πιο πλούσιο.

3. Θα με λυπόταν και θα με πήγαινε σε ένα μπαράκι, να με κεράσει ένα ποτό και να ξεχάσουμε κι οι δύο τα βάσανά μας.

Δεν είμαι σίγουρος τι από τα τρία είναι πιο πιθανό να συνέβαινε. Αλλά μάλλον θα προτιμούσα το τρίτο.

Θα σε αφήσω τώρα, αγαπητό μου ημερολόγιο, για να σβήσω τα φώτα και να μείνουν μόνο τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια να στολίζουν το δωμάτιο, μπας και καταφέρω να εκβιάσω την χριστουγεννιάτικη διάθεση να έρθει κι από ‘δω. Καληνύχτα και να θυμάσαι: Αν όντως ίσχυε πως «όποιος χάνει στα χαρτιά κερδίζει στην αγάπη», τότε όταν ένα ζευγάρι έπαιζε χαρτιά θα έπρεπε πάντα να έρχονται ισοπαλία.

Αγαπητό ημερολόγιο,

υπάρχουν τρία είδη ανθρώπων: Αυτοί που πιστεύουν πως ο άνθρωπος δεν αλλάζει μυαλά όσο μεγαλώνει, αυτοί που πιστεύουν ότι όσα συμβαίνουν γύρω μας μάς διαμορφώνουν σαν χαρακτήρες και μας αλλάζουν, και αυτοί που πιστεύουν ότι είναι βαρετό να ασχολείσαι με τέτοιες φιλοσοφίες, αντί να βλέπεις Big Brother στην τηλεόραση. Η κάθε πλευρά έχει τα δικά της επιχειρήματα.

Εγώ ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν ότι ο χαρακτήρας του ανθρώπου δεν παύει ποτέ να αλλάζει. Από τη μία μέρα στην άλλη μπορεί να συμβεί κάτι που θα σε συγκλονίσει, θα κάνει άνω-κάτω την κοσμοθεωρία σου, θα σε κάνει να αλλάξεις γνώμη για κάτι. Εξάλλου, μόνο οι βλάκες δεν αλλάζουν ποτέ γνώμη (αν και, όπως επισημαίνει ο Γάτος του Geluck, αυτό σημαίνει ότι αν είσαι έξυπνος αλλάζεις γνώμη και λες ότι μόνο οι βλάκες αλλάζουν γνώμη, και μετά δεν αλλάζεις ποτέ ξανά γνώμη, επειδή δεν είσαι βλάκας, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία).

Αυτές ήταν πάνω-κάτω οι σκέψεις μου την ώρα που τακτοποιούσα τις προάλλες τα παλιά μου CD, σε μια προσπάθεια να βρω παλιά τραγούδια να περάσω στο mp3 player μου, τα οποία δεν μπορώ να βρω στο Internet (μου έχει λείψει το Napster, όλα τα έβρισκα εκεί). Κοιτάζοντας τα παλιά μου CD, θυμήθηκα τι μουσική άκουγα τότε: Ημισκούμπρια, Terror X Crew, Legend Rocks, αλλά και Backstreet Boys, Savage Garden, Britney Spears. Αν οι κασέτες που έγραφα τότε μανιωδώς είχαν προσωπικότητα, θα ήταν σχιζοφρενείς. Από τη μία «ατσάλινες ρίμες», που σήμερα ακούγονται σκουριασμένες, κι από την άλλη γλυκανάλατη ποπ, που πλέον μου φέρνει ναυτία.

Τίποτα από αυτά δεν ακούω πια. Από εκείνη την εποχή, τα μόνα ακούσματα που μου έχουν μείνει είναι τα Ξύλινα Σπαθιά, οι Τρύπες και οι Ενδελέχεια. (Τώρα που το σκέφτομαι: Τι γρουσούζης που είμαι, και τα τρία αυτά συγκροτήματα έχουν πια διαλυθεί!) Τα υπόλοιπα ακούσματά μου τα απέκτησα όταν ήμουν φοιτητής. Κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι ήμουν πια μεγάλος για να ακούω ακόμα Ημισκούμπρια. Κάπου εκεί ανακάλυψα τα Διάφανα Κρίνα, τον Φοίβο Δεληβοριά, τους Three Doors Down και την punk rock των Offspring, Blink 182, Sum 41, Green Day και της υπόλοιπης τρελοπαρέας. Αυτή είναι σήμερα η μουσική μου.

Κι όμως, νομίζω ότι η διαδρομή μου δεν έχει τελειώσει ακόμα. Σε 3-4 χρόνια, να δεις που θα αποφασίσω ότι είμαι πια πολύ μεγάλος για να ακούω ακόμα το «Pretty Fly (For a White Guy)» και θα το γυρίσω στους Pink Floyd και τους Rolling Stones. Γιατί αλλάζω, καθημερινά ανακαλύπτω και νέα ακούσματα, επηρεάζομαι από διαφορετικά πράγματα και διαμορφώνω νέες απόψεις για τα πάντα. Αν μετά από 2-3 χρόνια δεν είσαι ο ίδιος άνθρωπος, γιατί να ακούς την ίδια μουσική;

(ωστόσο, νομίζω ότι τα Ξύλινα Σπαθιά δεν θα τα βαρεθώ ποτέ. Δεν ξέρω με τι σκατά έχουν ποτίσει τα τραγούδια τους και μου φαίνονται όλα τέλεια, μέχρι τον τελευταίο στίχο.)

Και τα τελευταία χρόνια έχω αλλάξει και σε κάτι ακόμα, σε σχέση με τη μουσική. Παλιά, θυμάμαι ότι άκουγα μουσική 24 ώρες το 24ωρο. Ακόμα και στις Πανελλαδικές, αγκαλιά με το στερεοφωνικό ήμουν και άκουγα μουσική, προσπαθώντας να πείσω τους πάντες ότι έτσι συγκεντρωνόμουν καλύτερα στο διάβασμα (που ήταν μάλλον προφανές ψέμα, αφού δεν αποστηθίζεις εύκολα Ιστορία την ώρα που ακούς Iron Maiden). Κάποια βράδια άφηνα επίτηδες ανοιχτό τον υπολογιστή, να παίζει όλη τη νύχτα σε τυχαία σειρά τα 2.000 τραγούδια που του είχα περάσει, ώστε να κοιμάμαι με μουσική υπόκρουση. Και όπου κι αν πήγαινα, ακόμα κι αν έπρεπε να πάω μέχρι το ψιλικατζίδικο που είναι απέναντι από το σπίτι μου, έπαιρνα μαζί και το mp3 player μου, για να ακούω μουσική στη διαδρομή.

Τώρα πια δεν ακούω σχεδόν καθόλου μουσική. Τα μουσικά κανάλια είναι βαρετά – παίζουν συνέχεια τα ίδια πιασάρικα κομμάτια. Στον υπολογιστή μου δεν έχω πια σχεδόν κανένα τραγούδι – είχα μαζέψει πάνω από 4.000 στον προηγούμενο υπολογιστή, μέχρι που μου τον κλέψανε, και έπαθα τέτοιο ψυχολογικό σοκ που έχασα τόση μουσική, που μου πήρε πολλούς μήνες να ξανακατεβάσω τραγούδι. Το mp3 που είχα μέχρι πρόσφατα ήταν ελαττωματικό και όποια ακουστικά και να έβαζα η μουσική ακουγόταν μόνο από το αριστερό. Και ξέρεις πότε το συνειδητοποίησα αυτό; Όταν μπήκα στο YouTube για να ψάξω κάτι βίντεο, και κατέληξα να φτιάξω μια ολόκληρη playlist από αγαπημένα μου τραγούδια που είχα πάρα πολύ καιρό να ακούσω.

Ξέρεις κάτι; Η μουσική πάντα με ηρεμούσε. Από τότε που ανακάλυψα τους Iron Maiden, θυμάμαι, όποτε είχα νεύρα άκουγα το «Best of the Beast» και ηρεμούσα. Ή μετά, όταν άκουσα τη «Σιωπή» των Ξύλινων Σπαθιών, το άκουγα συνέχεια σε λούπα και ηρεμούσα. Και γενικά, όταν ήθελα να ηρεμήσω έσβηνα όλα τα φώτα, ξάπλωνα στο κρεβάτι και άκουγα μουσική – οποιαδήποτε μουσική. Αρκεί να χάιδευε ένας ευχάριστος ήχος τα αυτιά μου. Αυτήν την ηρεμία έχω χάσει εδώ και πολύ καιρό. Νομίζω ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μη διορθώνεται με μία γερή δόση καλής μουσικής. Ούτε καν τα νεύρα και η απογοήτευση μετά από τόσους μήνες στην ανεργία. Κι έτσι, ήδη γέμισα το νέο, βελτιωμένο mp3 μου με περίπου 500 τραγούδια, και θα προστεθούν κι άλλα σύντομα. Γιατί η καλή μουσική θα είναι πάντα το αντίδοτο σε κάθε κρίση.

Ήθελα να σου πω κι άλλα πράγματα σήμερα, αλλά σε πήρα μονότερμα με το θέμα της μουσικής, και λέω να μη σου φορτώσω κι άλλα να’χεις να σκέφτεσαι. Άσε που με συμφέρει να έχω και μερικά πράγματα για καβάντζα, για εκείνες τις διόλου σπάνιες φορές που δεν έχω απολύτως τίποτα να σου πω και αρχίζω τις αμπελοφιλοσοφίες. Όπως σήμερα, για παράδειγμα.

Θα σε καληνυχτίσω, λοιπόν, με αυτήν την εικόνα, για την οποία δεν έχω κάτι να σχολιάσω, πέραν του ότι αποτελεί μία σαφή ένδειξη του πόσο δεμένοι και αλληλέγγυοι είμαστε μεταξύ μας οι λαοί των Βαλκανίων:

Αγαπητό ημερολόγιο,

ειλικρινά, κάποιες φορές η ζωή μου είναι τόσο βαρετή που δεν έχω τι να σου πω. Και να σου πω τι; Ότι σήμερα ξύπνησα στις 2 το μεσημέρι επειδή χθες το βράδυ ταξινομούσα τα mp3 μου ανά καλλιτέχνη μέχρι τα ξημερώματα; Ότι κατέκτησα το Champions League για τρίτη σερί χρονιά στο Pro; Ότι προχθές διοργάνωσα τουρνουά στα βελάκια με μόνο συμμετέχοντα τον εαυτό μου; Όχι, δεν υπάρχει τίποτα άξιο αναφοράς. Αντί, λοιπόν, να σε πρήξω με τα βαρετά πεπραγμένα μου των τελευταίων ημερών, αποφάσισα να σου δείξω ένα παλιό κείμενό μου, που το είχα γράψει πριν από τρία χρόνια τέτοιες μέρες, και νομίζω ότι είναι ακόμα επίκαιρο, αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι η Ζαχαρούπολη δεν υπάρχει πια. Μόνο αυτό σου έχω για σήμερα. Απόλαυσέ το.

———————————–

Νέα τρομοκρατική επίθεση σημειώθηκε τα ξημερώματα της Παρασκευής στο κέντρο της Αθήνας. Στο στόχαστρο των τρομοκρατών αυτή τη φορά βρέθηκε η Ζαχαρούπολη στο Σύνταγμα, η οποία καταστράφηκε ολοσχερώς από εμπρηστικούς μηχανισμούς που είχαν τοποθετηθεί στο συντριβάνι της Πλατείας Συντάγματος. Την ευθύνη για την επίθεση ανέλαβε και πάλι η οργάνωση “26 Δεκέμβρη”, με προκηρύξεις που βρέθηκαν πεταμένες σε σκουπιδοντενεκέ έξω από τα γραφεία της εταιρείας “Τα μπαλάκια του Άη Βασίλη Ε.Π.Ε.”, η οποία ειδικεύεται στην κατασκευή χριστουγεννιάτικων στολιδιών και χαζοχαρούμενων πλαστικών αγιοβασίληδων. Πρόκειται για την τέταρτη κατά σειρά επίθεση της νεοσύστατης οργάνωσης, μετά την καταστροφή δύο καταστημάτων εποχιακών ειδών και τη δολοφονία ενός άνδρα που, ντυμένος Άγιος Βασίλης, προσκαλούσε τα παιδάκια να βγάλουν φωτογραφίες πάνω σε πόνυ. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος τόνισε ότι *ΚΛΙΚ*

Φαινόταν από νωρίς ότι αυτά τα Χριστούγεννα θα ήταν πιο επεισοδιακά από ποτέ. Όλα ξεκίνησαν στις 20 Νοεμβρίου, όταν άρχισαν σιγά-σιγά να ξεμυτίζουν οι πρώτες χριστουγεννιάτικες βιτρίνες. Τότε έγινε η πρώτη επίθεση, στο κατάστημα εποχιακών ειδών του κ. Χρήστου Στολίδη, στην Καλλιθέα. Κανείς δεν φαντάστηκε ότι επρόκειτο για τρομοκρατική επίθεση – ποιος μπορεί να μισεί τα Χριστούγεννα; Όλοι πίστεψαν ότι ήταν ξεκαθάρισμα λογαριασμών, καθώς ο αδελφός του κ. Στολίδη, Μπάμπης, χρωστούσε μερικά εκατομμύρια ευρώ σε νονούς της νύχτας και κουμπάρους της μέρας. Κι έτσι αυτό το συμβάν αρχικά πέρασε στα ψιλά.

Όμως, στις 25 Νοεμβρίου ήρθε το δεύτερο χτύπημα: Νέα επίθεση, αυτή τη φορά στο κατάστημα του κ. Στέφανου Αετονύχη στο Γαλάτσι, επίσης με εποχιακά είδη. Αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα. Ο κ. Αετονύχης ήταν μοναχοπαίδι, επομένως αποκλείστηκε αμέσως η πιθανότητα του ξεκαθαρίσματος λογαριασμών. Επιπλέον, η μέθοδος των δραστών ήταν ακριβώς η ίδια: γκαζάκια τοποθετημένα έξω από το κατάστημα και μετά άγριος βομβαρδισμός με μολότοφ ώστε να καούν τα πάντα. Και στο τέλος ήρθε και η έμπρακτη απόδειξη. Σε κάδο σκουπιδιών έξω από το κατάστημα του Μουστάκα στα Βριλήσσια βρέθηκε μια σακούλα γεμάτη προκηρύξεις μιας άγνωστης ως τότε τρομοκρατικής ομάδας. Ήταν η πρώτη δημόσια εμφάνιση της “26 Δεκέμβρη”. Οι προκηρύξεις έγραφαν:

Κουφάλες καπιτάλες, έρχονται κρεμάλες!

Φέτος για δώρο Χριστουγέννων θα πάρετε όλοι τα τρία του Άη Βασίλη. Η επαναστατική οργάνωση “26 Δεκέμβρη” είναι εδώ για να σταματήσει τον εορτασμό της πιο ηλίθιας γιορτής του δυτικού κόσμου, των Χριστουγέννων. Και δεν θα σταματήσουμε πουθενά μέχρι να το πετύχουμε.
Φτάνει πια με τα Χριστούγεννα. Φτάνει πια με τους φουσκωτούς αγιοβασίληδες, τους πλαστικούς αγιοβασίληδες, τους ηλεκτρονικούς αγιοβασίληδες, τους ξύλινους αγιοβασίληδες, τους σοκολατένιους αγιοβασίληδες! Φτάνει με την καταστροφή των δασών για την πώληση χριστουγεννιάτικων δέντρων! Φτάνει με την αισχροκέρδεια των καταχθόνιων καπιταλιστών που εκμεταλλεύονται την αφέλεια των καταναλωτών και τους πουλούν άχρηστα προϊόντα σε ασύλληπτες τιμές! Φτάνει με το Last Christmas! Φτάνει με τις στολισμένες βιτρίνες! Φτάνει με το ξενόφερτο έθιμο της γαλοπούλας! Οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες, χριστουγεννοκάπηλα ανθρωπάρια.
Οι πρώτες μας επιθέσεις σε Καλλιθέα και Γαλάτσι ήταν μόνο η αρχή. Θα ακολουθήσουν πολλές ακόμα, όσες χρειαστούν για να μην ξαναπατήσει κανείς το πόδι του σε αυτά τα ελεεινά μαγαζάκια που πουλάνε χαρά σε επιτηδευμένα μίζερους καταναλωτές.
Βάλτε το καλά στο μυαλό σας: Αυτά τα Χριστούγεννα ΔΕΝ θα γιορτάσει κανείς!

Ε.Ο. 26 Δεκέμβρη

Οι απειλές της οργάνωσης συγκλόνισαν το Πανελλήνιο. Είναι δυνατόν κανείς να μισεί τα Χριστούγεννα; Κάποιοι φοβήθηκαν και σκέφτηκαν ότι ίσως θα ήταν καλύτερο να ξοδέψουν το χριστουγεννιάτικο δώρο τους παραγγέλνοντας πίτσες στο σπίτι, αντί να βγουν στα μαγαζιά να ψωνίσουν δώρα. Όμως οι περισσότεροι αντέδρασαν σαν τυπικοί καταναλωτές: Αγνόησαν τους τρομοκράτες και συνέχισαν τις επιδρομές τους στην Ερμού και στο Κολωνάκι.
Και μάλιστα φάνηκαν να δικαιώνονται, αφού ο Νοέμβριος τελείωσε χωρίς άλλα απρόοπτα. Σημαντικό ρόλο σε αυτό έπαιξε και η απόφαση της Αστυνομίας να φρουρούνται επί 24ώρου βάσεως όλα τα καταστήματα εποχιακών ειδών, ώστε να παρεμποδιστεί το έργο των τρομοκρατών. Μάλιστα, σε πολλά από αυτά υπήρχαν μυστικοί αστυνομικοί, ντυμένοι Αγιοβασίληδες, που συνελάμβαναν επί τόπου οποιονδήποτε δεν χαμογελούσε και δεν σιγοτραγουδούσε χριστουγεννιάτικα κάλαντα.

Και πάνω που όλοι αναρωτιόντουσαν πώς στο διάολο κατάφερε να κάνει κάτι σωστό η Αστυνομία, οι τρομοκράτες ξαναχτύπησαν. 1 Δεκεμβρίου. Αυτή τη φορά οι ζημιές δεν ήταν υλικές. Θύμα τους έπεσε ένας άνδρας ντυμένος Άγιος Βασίλης, που έβγαζε τα παιδάκια φωτογραφίες στο Σύνταγμα. Πυροβολήθηκε από άγνωστο, ο οποίος στεκόταν στο πεζοφάναρο της Πλατείας Συντάγματος απέναντι από τα McDonalds, περιμένοντας να περάσει απέναντι μαζί με δεκάδες άλλους πεζούς. Ακολούθησε πανδαιμόνιο, με αποτέλεσμα ο δράστης να διαφύγει. Το θύμα εξέπνευσε περιμένοντας το ασθενοφόρο, το οποίο άργησε μισή ώρα γιατί είχε κίνηση στη Βασιλίσσης Σοφίας.
Αρχικά η Αστυνομία πίστευε (ή ήθελε να πιστεύει) ότι επρόκειτο για μεμονωμένο περιστατικό και δεν είχε καμία σχέση με την “26 Δεκέμβρη”, όμως αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι ήταν τρομοκρατικό χτύπημα όταν βρέθηκαν σε κάδο σκουπιδιών στο Μενίδι προκηρύξεις με το έμβλημα της οργάνωσης (έναν Άγιο Βασίλη με υψωμένα τα μεσαία δάχτυλα των χεριών του), οι οποίες έγραφαν:

Νομίζατε ότι μας νικήσατε, άθλια στρουμφάκια; Όχι, δεν νικήσατε. Το μόνο που καταφέρατε ήταν να επισπεύσετε την καταστροφή σας. Πιστεύουμε πως πλέον όλοι κατάλαβαν ότι δεν αστειευόμαστε. Θα κάνουμε οτιδήποτε χρειαστεί για να μην στολιστεί ΟΥΤΕ ΕΝΑ χριστουγεννιάτικο δέντρο φέτος.
Βάλτε το καλά στο μυαλό σας: Αυτά τα Χριστούγεννα ΔΕΝ θα γιορτάσει κανείς!

Ε.Ο. 26 Δεκέμβρη

Υ.Γ.: Επειδή είστε και άσχετοι, το όπλο που χρησιμοποιήθηκε ήταν ένα 45άρι Smith & Wesson. Βρείτε μας αν μπορείτε!

Αυτή η πρόκληση δεν θα μπορούσε να περάσει έτσι. Η Αστυνομία εξαπέλυσε πραγματικό ανθρωποκυνηγητό για να βρει τους δράστες. Μετά από δύο μέρες άκαρπων ερευνών, δοκίμασαν και το ανθρωποκρυφτό, καθώς και την ανθρωπομακριά γαϊδούρα, αλλά και πάλι χωρίς αποτέλεσμα. Η κυβέρνηση δήλωσε ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος και, για να καθησυχάσει τους καταναλωτές, υποσχέθηκε φτηνότερα μελομακάρονα και κουραμπιέδες. Και όντως, η καταναλωτική κίνηση δεν μειώθηκε καθόλου.
Αυτό εξαγρίωσε ακόμα περισσότερο τους τρομοκράτες, που έβαλαν σε εφαρμογή το τελικό τους σχέδιο, που ήταν η ολοκληρωτική καταστροφή του αθηναϊκού συμβόλου των Χριστουγέννων: Της Ζαχαρούπολης.
Η χαρούμενη Ζαχαρούπολη το πρωί της 12ης Δεκεμβρίου είχε μετατραπεί σε Ερειπιούπολη. Τϊποτα δεν είχε μείνει όρθιο. Ακόμα και το καρουζέλ, αν και μακριά από τα άλλα κτίσματα, είχε καεί ολοσχερώς. Οι προκηρύξεις της “26 Δεκέμβρη” εκείνη τη μέρα έγραφαν:

ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

Αυτό θέλατε; Ορίστε, το πετύχαμε. Τα πανάκριβα μαγαζάκια της Ζαχαρούπολης ισοπεδώθηκαν. Θα μπορούσαμε να κάνουμε αυτή την επίθεση μέρα μεσημέρι και να σκοτώσουμε τη μισή Αθήνα. Δεν το κάναμε. Αλλά αν χρειαστεί, θα το κάνουμε. Αν δεν συμμορφωθείτε ούτε αυτή τη φορά, δεν θα θρηνήσουμε μόνο ένα θύμα, αλλά θα μιλάμε για αληθινό χριστουγεννιάτικο μακελειό.

Και για όσους δεν το έχουν καταλάβει ακόμα: Αυτά τα Χριστούγεννα ΔΕΝ θα γιορτάσει κανείς!

26Δ

Κατόπιν τούτου, οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες. Η κυβέρνηση αποφάσισε την ακύρωση του εορτασμού των Χριστουγέννων λόγω ανωτέρας βίας. Ποινικοποιήθηκαν τα μελομακάρονα και οι κουραμπιέδες, ενώ όσοι είχαν ήδη στολίσει δέντρο ήταν υποχρεωμένοι να το ξεστολίσουν. Άγιοι Βασίληδες κυκλοφορούσαν μόνο στη μαύρη αγορά, αφού ήταν απαγορευμένοι. Τα κανάλια υποχρεώθηκαν να ακυρώσουν τα εορταστικά προγράμματά τους. Τα νυχτερινά κέντρα δεν λειτουργούσαν με “ταμπλ ντοτ”, ενώ απαγορεύτηκε η προσαύξηση χριστουγεννιάτικου δώρου σε ταξιτζήδες, κομμωτήρια και εστιατόρια.

Η “26 Δεκέμβρη” δεν εμφανίστηκε ποτέ ξανά. Ούτε επιθέσεις, ούτε προκηρύξεις, ούτε τίποτα. Κανείς ποτέ δεν έμαθε ποιοι ήταν πίσω από την μυστική αυτή οργάνωση. Φήμες υπήρχαν πολλές. Άλλοι έλεγαν ότι ήταν κυβερνητική προβοκάτσια για να μην χορηγήσει δώρα Χριστουγέννων στους δημοσίους υπαλλήλους. Άλλοι υποστήριζαν ότι πίσω από τις επιθέσεις βρισκόταν το ΠΑΣΟΚ, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι “το πράσινο καίει το πράσινο έλατο των Χριστουγέννων”. Κανείς δεν σκέφτηκε ότι μπορεί να υπάρχει κάποιος που να μισεί τα Χριστούγεννα.

Πάντως, η “26 Δεκέμβρη” τα είχε καταφέρει: Αυτά τα Χριστούγεννα δεν γιόρτασε κανείς…

Αγαπητό ημερολόγιο,

από τότε που η τηλεόραση μπήκε σε όλα τα σπίτια, κάποια πράγματα έχασαν τη λάμψη τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το ποδόσφαιρο: Γιατί να πάει ο φίλαθλος στο γήπεδο να δει το ματς, να πληρώσει τα μαλλιοκέφαλά του για να έχει δίπλα του τον ανεγκέφαλο χούλιγκαν που θα βρίζει τη μάνα του διαιτητή καθ’όλη τη διάρκεια του αγώνα, αντί να αράξει στον καναπέ του και να παρακολουθήσει με την ησυχία του το ματς στην τηλεόραση; Βέβαια, το να βλέπεις ποδόσφαιρο στην τηλεόραση έχει ένα μειονέκτημα: Δεν μπορείς να δεις ολόκληρο το γήπεδο, παρά μόνο το σημείο όπου εστιάζει η τηλεοπτική κάμερα, και που συνήθως είναι το σημείο όπου βρίσκεται η μπάλα. Αλλά το να βλέπεις την μπάλα δε φτάνει για να έχεις μια ολοκληρωμένη εικόνα για το παιχνίδι.

Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με την τηλεοπτική κάλυψη των καθημερινών γεγονότων από τα δελτία ειδήσεων. Αν δεν είσαι μπροστά όταν συμβαίνει κάτι και εξαρτάσαι από την ενημέρωση των καναλιών, βλέπεις μόνο το σημείο στο οποίο εστιάζει η τηλεοπτική κάμερα, και δεν μπορείς να έχεις τη γενική εικόνα που θα είχες αν ήσουν αυτόπτης μάρτυρας. Και αυτό το καταλαβαίνεις μόνο όταν συγκρίνεις την προσωπική σου μαρτυρία για ένα γεγονός με την παρουσίασή του από τα δελτία ειδήσεων.

Χθες, όπως σου είχα προαναγγείλει, βρέθηκα στο κέντρο της Αθήνας για να συμμετάσχω στις πορείες που διοργανώθηκαν στη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Έφτασα στο Σύνταγμα την ώρα που εξελισσόταν ακόμα η μαθητική πορεία, και στη γωνία της Σταδίου με την Ομήρου συναντήθηκα και εντάχθηκα σε αυτήν (είναι ωραίο να νιώθεις ακόμα μαθητής στα 26 σου). Εκείνη την ώρα, μία ασφαλιστική εταιρεία που βρίσκεται εκεί έκλεινε άρον-άρον τα στόρια της και φυγάδευε τους υπαλλήλους από το πλάι. Βλέποντας τα στόρια να πέφτουν, καμιά δεκαριά κουκουλοφόροι άρχισαν να επιτίθενται μανιασμένα με πέτρες και καδρόνια, και πρόλαβαν να ραγίσουν τα τζάμια σε αρκετά σημεία πριν τα στόρια χαμηλώσουν αρκετά για να τα προστατεύσουν και αυτοί να κατευθυνθούν προς άλλους στόχους. Συμπέρασμα: ΚΑΝΕΝΑΣ δεν έμαθε ΤΙΠΟΤΑ από την τραγωδία της Marfin.

Λίγο πιο κάτω, κοντά στο Σύνταγμα, είδα έναν νεαρό με καλυμμένο το πρόσωπό του να χτυπάει με μανία μία γυάλινη προθήκη ενός κοσμηματοπωλείου με μία πέτρα. Βλέποντας ότι δεν μπορούσε να την σπάσει έτσι, ένας άλλος νεαρός τον παραμέρισε και άρχισε να χτυπάει δυνατά την προθήκη με ένα βαρύ σιδερένιο αντικείμενο. Όταν οι διαδηλωτές (μαθητές στην συντριπτική πλειοψηφία τους) άντελήφθησαν τι συνέβαινε, αποδοκίμασαν έντονα τους νεαρούς, αναγκάζοντάς τους να τα παρατήσουν και να προχωρήσουν παρακάτω. Συμπέρασμα: ΔΕΝ είναι όλοι οι διαδηλωτές «μπαχαλάκηδες».

Μπροστά από το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία», μία διμοιρία των ΜΑΤ δέχτηκε άγρια επίθεση από τους ίδιους νεαρούς που έσπαγαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους στην Σταδίου. Κάποιοι από τους διαδηλωτές τους πετούσαν κόκκινη μπογιά, που συμβολίζει το αίμα του Γρηγορόπουλου, του Καλτεζά και όσων έχουν πέσει θύμα της αστυνομικής βίας κατά καιρούς, ενώ οι συγκεκριμένοι νεαροί τους πετούσαν οτιδήποτε είχαν στα χέρια τους – μάλιστα, είδα με τα μάτια μου έναν απ’αυτούς να εκτοξεύει μια τεράστια γλάστρα προς το μέρος των ΜΑΤ!

Η πορεία έληξε λίγο αργότερα, κι εγώ κατευθύνθηκα προς τα Προπύλαια, όπου συναντήθηκα με τον Α., φοιτητή του Μαθηματικού, με τον οποίο είχαμε μία πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα σχετικά με τα Πανεπιστήμια, την πολιτική, την νεολαία, το Twitter και διάφορα άλλα. Δίπλα μας, μία μεσόκοπη κυρία προσπαθούσε να πείσει δύο μαθητές ότι για όλα τα κακά του κόσμου φταίνει οι Εβραίοι και η Μασονία τους, που μας κυβερνά όλους. Ευτυχώς, τα παιδιά δεν ήταν αρκετά ηλίθια για να την πιστέψουν, και την αντιμετώπισαν με αδιαφορία.

Η φοιτητική πορεία ήταν προγραμματισμένη για τις 4 (ή για τις 4.30, κατ’άλλους), και στις 4.45 δεν είχε ξεκινήσει ακόμα, μολονότι είχαμε μαζευτεί εκατοντάδες διαδηλωτές στα Προπύλαια. Αυτό φαίνεται πως ενόχλησε τους γνωστούς-αγνώστους με τα καδρόνια, που δεν έβλεπαν την ώρα να αναλάβουν δράση. Έτσι, εντελώς απρόκλητα, άρχισαν να επιτίθενται στην τράπεζα απέναντι από τα Προπύλαια, και αργότερα στα ΜΑΤ που στεκόντουσαν στην άλλη γωνία. Φυσικά, τα ΜΑΤ απάντησαν με τον μόνο τρόπο που γνωρίζουν, δηλαδή με δακρυγόνα.

Και εκείνη την ώρα έζησα μία από τις πιο τρομακτικές εμπειρίες της ζωής μου. Προσπαθώντας να αναχαιτίσουν τους κουκουλοφόρους, οι αστυνομικοί εκτόξευσαν δακρυγόνα μέσα στα Προπύλαια, που ήταν γεμάτα κόσμο. Ακολούθησε πραγματικό πανδαιμόνιο, με εκατοντάδες ανθρώπους να προσπαθούν να βρουν διέξοδο προς τους γυρω δρόμους χωρίς να βλέπουν μπροστά τους, βήχοντας και σπρώχνοντας ο ένας τον άλλο. Ειλικρινά, μόνο από θαύμα δεν είχαμε νεκρούς. Θα μπορούσαμε να είχαμε ποδοπατηθεί μεταξύ μας μέσα στον πανικό και να έχουμε μια νέα «Θύρα 7». Δεν ξέρω ακόμα πώς τη γλιτώσαμε χωρίς θύματα – σε τέτοιες περιπτώσεις δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς λογικά, αφού υπερισχύει το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Αυτό που ξέρω είναι ότι δεν έχω φοβηθεί ποτέ περισσότερο στη ζωή μου. Α, και ότι η ρίψη δακρυγόνων στο πλήθος ήταν μία δολοφονική ενέργεια, έστω κι αν από τύχη δεν είχε θύματα.

Μετά από αυτό το περιστατικό, ξεκίνησε σιγά-σιγά η πορεία. Φυσικά, οι διαδηλωτές ήμασταν πια ακόμα πιο εξοργισμένοι από την επίθεση των ΜΑΤ, αν και εμφανώς ταλαιπωρημένοι από την επίδραση των χημικών στα μάτια και στην αναπνοή μας. Η Πανεπιστημίου γέμισε κόσμο, οργανωμένο σε μπλοκ (γιατί ρε γαμώτο πρέπει να οργανωνόμαστε σε μπλοκ; Γιατί να εξαρτώμαστε από κάπου; Ακόμα και στις αυθόρμητες διαδηλώσεις πρέπει ντε και καλά να είμαστε με κάποιον;). Τα συνθήματα έδιναν κι έπαιρναν, από το παραδοσιακό «Εμπρός λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι», μέχρι το κλασικό και αγαπημένο «Μπάτσοι-Γουρούνια-Δολοφόνοι».

Όταν η πορεία άρχισε να στρίβει προς την Σταδίου, αποφάσισα να φύγω, ταλαιπωρημένος από την επίδραση των χημικών (καταραμένο άσθμα). Γύρισα στο σπίτι και παρακολούθησα την εξέλιξη της πορείας από το Twitter, αφού τα παραδοσιακά μέσα δεν ενδιαφέρονταν ιδιαίτερα για αυτήν.

Το βράδυ, είδα τα δελτία ειδήσεων, όχι για να ενημερωθώ (αφού είχα ήδη ενημερωθεί, και πολύ καλά μάλιστα), αλλά για να ελέγξω το πώς θα παρουσίαζαν την πορεία. Το δελτίο του Alpha, μετά από 20 λεπτά που ασχολήθηκε με τις γιάφκες και τις συλλήψεις των φερόμενων ως τρομοκρατών, εδέησε να ασχοληθεί για πέντε λεπτά με τις πορείες. Ή μάλλον, με τα επεισόδια που έγιναν στα πλαίσια των πορειών, γιατί μόνο αυτά έδειξε. Ούτε μία εικόνα από τις μαζικές πορείες που είχαν προηγηθεί. Το ίδιο και στο δελτίο του ΑΝΤ1, αργότερα (που τουλάχιστον το είχε πρώτο θέμα). Το δελτίο του Mega, παραδόξως, έκανε λόγο για «ειρηνική πορεία με μεμονωμένα επεισόδια» – να και κάτι που δεν περίμενα να δω σε αυτήν τη ζωή.

Αν, λοιπόν, δεν είχα συμμετάσχει κι εγώ σε αυτήν την πορεία, θα μάθαινα πολύ περισσότερα πράγματα για τα επεισόδια που έγιναν, παρά για τις πορείες. Κι όμως, οι πορείες ήταν πιο σημαντικές. Η συμμετοχή του κόσμου ήταν μαζική, η οργή για τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου ενώθηκε με την οργή για την οικονομική κατάσταση της χώρας και το γεγονός ότι τόσοι νέοι, κυρίως, άνθρωποι αποφάσισαν να κατέβουν στους δρόμους αυτή τη μέρα ήταν από μόνο του ένα μήνυμα, από αυτά που οι πολιτικοί πάντα λένε ότι λαμβάνουν, αλλά στην πραγματικότητα έχουν το κινητό τους κλειστό.

Αυτή η μέρα ήταν του Αλέξη – κι ας προσπάθησαν κάποιοι να την καπηλευτούν για να κάνουν τα δικά τους καπρίτσια. Και θα είναι πάντα η μέρα του.

Σε κούρασα σήμερα, το ξέρω – αλλά ήθελα να τα ξέρεις αυτά τα πράγματα. Και, το κυριότερο, ήθελα κάπου να τα γράψω όλα αυτά, ώστε να τα διαβάζω μετά από κάποια χρόνια και να θυμάμαι ότι ήμουν κι εγώ εκεί, και έζησα κάποια πράγματα, και συνειδητοποίησα κάποια πράγματα, και έμαθα κάποια πράγματα. Ότι ήμουν εκεί, δίπλα στον χουλιγκάνο με το μαδέρι στο χέρι που έβριζε τις μάνες των μπάτσων, αντί να κάθομαι στον καναπέ μου να βλέπω τα τεκταινόμενα από την τηλεόραση, αφημένος στην εικόνα που κατέγραψε η κάμερα και αγνοώντας όλα αυτά που δεν πρόλαβε (ή δεν θέλησε) να συλλάβει.

Θα σε αποχαιρετήσω για σήμερα με τις φωτογραφίες που έβγαλα στο κέντρο της Αθήνας, ανάμεσα στις δύο πορείες:

Σε βελάκι, πάνω στην Πανεπιστημίου. Το έγραψαν με μαρκαδόρο κάτι παιδιά, και ήταν περήφανα που κάποιος φωτογράφιζε το "έργο" τους. Well done, kids.

Έξυπνο και επίκαιρο στένσιλ, απέναντι από τα Προπύλαια

Κόκκινη μπογιά στο κτίριο της Τράπεζας της Ελλάδος. Τόσο ταιριαστή.

Αυτή είναι η άσχετη φωτογραφία της ημέρας. Δεν έχω ιδέα τι συμβολίζει, ή γιατί είναι "λάθως" το γατί. Απλά έπρεπε να τη βγάλω.