Ο άνθρωπος του μετρό

Πιστεύω πως η τρέλα μου είναι πλέον δεδομένη, τουλάχιστον σε αυτούς που με διαβάζουν συχνά. Άλλοι σαν εμένα αρνούνται την τρέλα τους, δεν την παραδέχονται. Αλλά εγώ ξέρω ότι αν αρνηθώ την τρέλα μου δεν θα μου μένει τίποτα άλλο να υποστηρίξω.

Την ίδια στιγμή, λοιπόν, που οι άλλοι φαντάροι στις εξόδους τους ξημεροβραδιάζονται στις παραλίες και απολαμβάνουν όσο μπορούν τις ομορφιές του νησιού, ένας τρελός κάνει βόλτες στην πόλη της Χίου, φωτογραφίζοντας τους τοίχους και ψάχνοντας για οτιδήποτε «εναλλακτικό» μπορεί να υπάρχει εκεί.

Το ψάξιμο, λοιπόν, με έβγαλε σε έναν δρόμο στην προέκταση του κεντρικού εμπορικού δρόμου της πόλης, σε ένα στενό που δεν τραβάει την προσοχή. Εκεί βρίσκεται ένα παλιό «Κέντρο Τύπου». Θυμάμαι που, όταν ήμουν μικρός και πήγαινα σε διάφορα νησιά για διακοπές με τους γονείς μου, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να εντοπίσω το Κέντρο Τύπου του νησιού, ώστε να εξασφαλίσω όσο το δυνατόν περισσότερα περιοδικά (και, το σημαντικότερο, να βρω παλιά τεύχη του ΚΟΜΙΞ). Αυτή τη φορά δεν χρειάστηκε να το ψάξω για να το εντοπίσω – ήταν σαν να με βρήκε αυτό από μόνο του.

Όταν είδα στο stand έξω από το μαγαζί παλιά τεύχη του Μίκυ Μάους και τόμους του Μπλεκ, ήξερα ότι θα περνούσα πολλή ώρα εκεί μέσα. Κανένα πρόβλημα, από χρόνο άλλο τίποτα. Το μόνο πραγματικό πρόβλημα ήταν τα λεφτά. Μπορεί αυτά τα παλιά περιοδικά να μην κοστίζουν πολύ, αλλά όταν πρέπει να βάλεις στη ζυγαριά το μεσημεριανό σου φαγητό και ένα παλιό περιοδικό, ποιο από τα δύο θα υπερισχύσει; Ειδικά αν είσαι και γνωστός λιγούρης…

Τέλος πάντων, να μην τα πολυλογώ άλλο: Ανάμεσα στα παλιά περιοδικά κόμικς, επιστημονικής φαντασίας και σχεδόν οτιδήποτε μπορεί να βρει κανείς στο Μοναστηράκι, υπήρχε ένα stand με παλιά, σκονισμένα βιβλία. Ψάχνοντας σε αυτό το stand βρήκα το βιβλίο που κρατάω αυτή τη στιγμή στα χέρια μου: Το «Στιχουργήματα Του Στρατού», των εκδόσεων Κούρος (1990!!!). Μια και είμαι φαντάρος, και επηρεασμένος από το οπισθόφυλλο («πρόκειται για μια λαϊκής προέλευσης – αλλά και πολλές φορές και έντεχνης – αυτοσχέδιας μούσας, που πηγάζει κι έρχεται κατευθείαν από την ψυχή»), αλλά και από την τιμή του (2,5 ευρώ; ΟΚ, μπορώ να θυσιάσω ένα χάμπουργκερ για ένα τέτοιο βιβλίο!), αποφάσισα να το αγοράσω. Και δεν το μετάνιωσα.

Εντάξει, το διάβασα κυριολεκτικά σε 10 λεπτά. Αλλά πιστεύω πως η αξία των «στιχουργημάτων» που περιέχει το βιβλίο είναι ανεκτίμητη, και σίγουρα θα τα ξαναδιαβάσω και θα τα ξαναδιαβάσω. Γιατί μπορεί αυτός που σκέφτηκε το τετράστιχο «Μπαμπάκα μου δεν τράβαγες/τότε μια μαλακία/για να γλιτώσω απ’το στρατό/που είναι αηδία» να μην ήταν ο Ελύτης ή ο Σεφέρης, ή ούτε καν ο Φοίβος, αλλά σίγουρα αυτό που έγραψε δεν ήταν για πέταμα. Η τέχνη της φανταρίστικης στιχουργίας είναι πολύ παραγνωρισμένη. Διαβάζοντας τα «βιβλιογραφικά βοηθήματα» του βιβλίου, συνειδητοποιώ ότι δεν υπάρχει βιβλιογραφία για το θέμα. Κανείς δεν έχει κάτσει ποτέ να δει σοβαρά αυτή τη μορφή τέχνης, να τη μελετήσει λίγο. Κρίμα δεν είναι;

Και το χειρότερο είναι ότι αυτή η μορφή τέχνης τείνει να εξαφανιστεί. Γιατί αυτό που για τον παλιό φαντάρο ήταν «ντέρτι», «μαράζι», «καημός», για τον σημερινό φαντάρο είναι «χαβαλές», «τούφα», «ρέκλα». Άσε που είναι και κάτι άλλοι φαντάροι που αντί να φτιάχνουν στιχάκια κάθονται και εξαντλούν όλη τους τη δημιουργικότητα σε κάτι blogs στο Internet – ονόματα δε λέμε…

Θα κλείσω με μερικά τετράστιχα που μου άρεσαν και νομίζω ότι αξίζει να τα διαβάσει κανείς, έστω και μόνο από λαογραφικής άποψης:

Στην πύλη φύλαγα σκοπός
Πέρασαν δυο πουλάκια
Το ένα μου’πε «έχε γεια»
Και τ’άλλο «δυο χρονάκια»

Δεν το περίμενα ποτέ
Νοικοκυρά να γίνω
Τετάρτη και Παρασκευή
Τα ρούχα μου να πλύνω

Σήμερα είναι Κυριακή
Και παν στην εκκλησία
Κι εγώ τελειώνω τη σκοπιά
Και πάω αγγαρεία

Κοιμούμαι κι ονειρεύομαι
Πως είμαι απολυμένος
Και το πρωί σηκώνομαι
Μες στο χακί ντυμένος

Τρεις μήνες στο φυλάκιο
Στο κρύο και στη βρώμα
Χωρίς μαστούρικο καπνό
Χωρίς φιλί στο στόμα

Χελιδονάκι θα γενώ
Να φύγω απ’το λόχο
Κλεφτά να δω τη γκόμενα
Κρυφή λαχτάρα το’χω

Θυμάμαι που πριν από καμιά δεκαριά χρόνια είχα διαβάσει για μία ταινία, η οποία είχε την εξής υπόθεση: Ανακοινώνεται στον κόσμο ότι σε 6 ώρες θα γίνει η συντέλεια. Πώς αποφασίζουν να περάσουν τις τελευταίες 6 ώρες της ζωής τους διαφορετικοί άνθρωποι;

Την ταινία δεν τη βρήκα ποτέ (όχι πως την έψαξα, δηλαδή, αλλά αν κάποιος τη γνωρίζει θα του ήμουν ευγνώμων αν μου έλεγε τον τίτλο της), αλλά το concept της μου έχει μείνει. Και αναρωτιέμαι: Τι θα συνέβαινε στην Ελλάδα αν έβγαινε σε έκτακτο δελτίο σε όλα τα κανάλια ο Θεός και ανακοίνωνε ότι σε 6 ώρες ο κόσμος θα καταστραφεί ολοσχερώς;

Ξεκινάμε με το αγαπημένο μου δελτίο ειδήσεων του Star, που έχει λιγότερη ενημερωτική αξία κι από το περιοδικό του Μπομπ Σφουγγαράκη. Στο βραδινό δελτίο, λοιπόν, η πρώτη είδηση θα ήταν η επικείμενη καταστροφή του κόσμου, με μερικά στιγμιότυπα από τις δηλώσεις του Παντοδύναμου. Η επόμενη είδηση, από τα χείλη του Αιμίλιου Λιάτσου; «Η είδηση για την συντέλεια του κόσμου έπιασε τους Αθηναίους στις παραλίες. Μιλήσαμε με τους λουόμενους και μας είπαν τη γνώμη τους για αυτή τη μεγάλη στιγμή στην ιστορία της ανθρωπότητας». Φυσικά, θα ακολουθούσε ρεπορτάζ από γνωστή αθηναϊκή παραλία, με μπόλικους κώλους και αμέτρητα μπικίνι, ενώ οι «λουόμενοι» που θα έλεγαν τη γνώμη τους στον λιγούρη ρεπόρτερ του καναλιού όλως τυχαίως θα ήταν γυναίκες, και μάλιστα κορμάρες, και μάλιστα με εντυπωσιακά μπικίνι. Και το δελτίο θα συνεχιζόταν με δηλώσεις «επωνύμων» για την επικείμενη καταστροφή, δηλώσεις με ιδιαίτερη βαρύτητα, όπως αυτή του Μάκη Τσέλιου, ο οποίος θα ανακοίνωνε ότι η χειμερινή κολεξιόν του για το 2009 θα είχε κυρίαρχο χρώμα το λευκό, με πολλά αξεσουάρ όπως φωτοστέφανα, φτερά κλπ, της Έφης Θώδη («ανυπομονώ να πάω στον Παράδεισο και να τραγουδήσω το Can’t Take My Eyes Off You στην Shirley Bassey, είμαι σίγουρη ότι θα μείνει άφωνη»), αλλά και του νεοαποκτηθέντος παίκτη του Ολυμπιακού, Ντιόγο («Κι εμένα τι με νοιάζει; Εγώ έχω συμβόλαιο μέχρι το 2012»).

Σε αυτό το σημείο κάνουμε ζάπινγκ και γυρίζουμε στο γαλάζιο δελτίο του Alter, όπου συναντάμε τον Νίκο Χατζηνικολάου και τη στρουμφοπαρέα του να σχολιάζουν την απόφαση του Παντοδύναμου να κηρύξει τη λήξη του κόσμου στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, που όλα πηγαίνουν καλά στην Ελλάδα και προχωράνε οι μεταρρυθμίσεις που έχει υποσχεθεί η κυβέρνηση. Μήπως τελικά το τέλος του κόσμου είναι υποκινούμενο από τον ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ; Και πάνω που ο Γιώργος Τράγκας είναι έτοιμος να βάλει τη δική του (χοντροκομμένη) πινελιά στη συζήτηση, ο Νίκος Χατζηνικολάου τον διακόπτει. «Να σε διακόψω λίγο, Γιώργο Τράγκα, γιατί έχουμε μια παρέμβαση από τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο, ο οποίος έχει στα χέρια του κάποια πολύ σημαντικά έγγραφα. Καλησπέρα Μάκη Τριανταφυλλόπουλε».
» Καλησπέρα, Νίκο μου. Πράγματι, έχω στα χέρια μου σε αποκλειστικότητα τις λίστες των Ελλήνων που θα πάνε στον Παράδεισο και αυτών που θα πάνε στην Κόλαση».
» Αυτό που μου λες είναι φοβερό, Μάκη Τριανταφυλλόπουλε. Πώς κατάφερες να αποκτήσεις πρόσβαση σε αυτές;»
«Έχω έναν φίλο στην Υπηρεσία Αξιολόγησης Θνητών του Παραδείσου, και του είπα απλά ότι αν δε μου τις δώσει, θα παραδώσω στον Θεό ένα DVD στο οποίο φαίνεται ο φίλος μου να κακοποιεί και να βιάζει ένα χερουβείμ.»
«Έχεις στ’αλήθεια τέτοιο DVD στα χέρια σου, Μάκη;»
«Όχι βέβαια, έτσι το είπα, για να τον ψαρέψω. Εγώ δεν κάνω τέτοια πράγματα.»
«Και τι συμπέρασμα βγάζεις από αυτές τις λίστες;»
«Νίκο μου, θα εκπλαγείς από τα ονόματα που υπάρχουν στη λίστα των Ελλήνων που πηγαίνουν στην Κόλαση. Μιλάμε για Έλληνες υπεράνω πάσης υποψίας, από την πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου. Θα τα μάθετε όλα στην αποψινή «Ζούγκλα», όπου θα ανακοινώσω όλα τα ονόματα. Επίσης, είμαι σε θέση να γνωρίζω και τον τρόπο με τον οποίο θα καταστραφεί ο πλανήτης, και θα τον αποκαλύψω κι αυτόν.»
«Μόνο ένα πράγμα θέλω να σε ρωτήσω επί του θέματος, Μάκη: Πιστεύεις ότι μπορεί όλα αυτά να είναι υποκινούμενα από τον ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ;»
«Δεν μπορώ να αποκλείσω τίποτα, Νίκο μου. Όμως έχω στα χέρια μου κάποια έγγραφα που ίσως να οδηγούν σε αυτήν την εκδοχή. Περισσότερες λεπτομέρειες στην αποχαιρετιστήρια «Ζούγκλα», εκτάκτως μετά το κεντρικό δελτίο ειδήσεων».
«Είμαι σίγουρος ότι όλη η Ελλάδα περιμένει με αγωνία αυτήν την εκπομπή, Μάκη. Σου εύχομαι καλή επιτυχία και καλή αντάμωση στον Παράδεισο».
«Ευχαριστώ, Νίκο μου, όντως θα ανταμώσουμε, αλλά όχι στον Παράδεισο. Καληνύχτα.»
Και πάνω που ο Γιώργος Τράγκας είναι έτοιμος να κάνει τη δική του παρέμβαση, ο Νίκος Χατζηνικολάου τον διακόπτει, συντετριμμένος, λέγοντας: «Να περάσουμε σε ένα σύντομο διάλειμμα για διαφημίσεις και θα επιστρέψουμε αμέσως μετά με άλλες ειδήσεις από την Ελλάδα και το εξωτερικό». Όταν ακούγονται τα Ζουζούνια, ξέρεις ότι στο στούντιο του Alter πέφτουν μετάνοιες, προσευχές και πολύ κλάμα.

Μια και έχει διαφημίσεις, αλλάζουμε κανάλι. Πάμε στο Mega. Εκεί, ο Γιάννης Πρετεντέρης ξεσπαθώνει. «Είναι η απαράδεκτη κοινωνική και οικονομική πολιτική της κυβέρνησης που οδήγησε τον Παντοδύναμο να πάρει αυτήν την απόφαση. Οι φόροι αυξάνονται, ο πληθωρισμός ανεβαίνει, η τιμή του πετρελαίου είναι ανεξέλεγκτη, το εκπαιδευτικό σύστημα μπάζει από παντού, τα εναπομείναντα δάση καίγονται απροστάτευτα, το μικρό νερό στις παραλίες κοστίζει 2 ευρώ, οι μπράβοι στα νησιά σκοτώνουν κόσμο, η χώρα έχει πιάσει πάτο, το λέει κι ο Πετρέλης στο τραγούδι του. Ε, δε θέλει και πολύ ο Θεός για να το πάρει απόφαση και να πει, ας το κάψω το μπουρδέλο!». Οι υπόλοιποι του πάνελ έχουν καθαρά διακοσμητικό ρόλο και απλώς κουνάνε συγκαταβατικά το κεφάλι, γιατί ξέρουν πως όποιος διαφωνεί με τον Πρετεντέρη κινδυνεύει (δεν βγάζει κάτι πολύ psycho αυτός ο τύπος; Θυμίζει λίγο τον Norman Bates του «Ψυχώ» με πλατινέ μαλλί και γυαλιά). Όταν, επιτέλους, τον ταϊσουν το Lexotanil του και σταματήσει τον μονόλογο, η Όλγα Τρέμη αρπάζει την ευκαιρία και περνάει στο επόμενο θέμα του δελτίου, που είναι οι δηλώσεις του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη: «Τρώγαμε χτες ντολμαδάκια με τη Μαρίκα και τη Ντόρα στο σπίτι, και γυρίζει και μου λέει η Ντορούλα σε μια φάση: Μπαμπά, πιστεύεις ότι θα γίνω ποτέ πρωθυπουργός; Και της απαντάω: Ντορούλα μου, παιδί μου είσαι, αλλά γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε…Με όλα αυτά που έχουν γίνει τελευταία, πρώτα θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία και μετά θα γίνεις εσύ πρωθυπουργός». Ο Πρετεντέρης ξεκινά ακόμα έναν μονόλογο (πόση ισχύ να έχει πια κι αυτό το έρμο το Lexotanil; ) και ο τηλεθεατής δεν έχει άλλη επιλογή παρά να αλλάξει κανάλι.

Επόμενος σταθμός: Alpha. Παραδόξως, ο Alpha δεν έχει δελτίο ειδήσεων, γιατί η Έλλη Στάη είναι πάλι σε διακοπές, όπως το συνηθίζει περίπου 11 μήνες το χρόνο. Αντίθετα, η διοίκηση του καναλιού έχει αποφασίσει να κάνει μια αποχαιρετιστήρια εκπομπή με παρουσιαστή τον Παντοδύναμο, Πανάγαθο, Παντοκράτορα, Πανταχού Παρόντα και τα Πάντα Πληρούντα. Όχι τον Θεό, καλέ. Τον Λάκη Λαζόπουλο. Με φόντο τις καρέκλες και τα καρπούζια, ο εθνικός μας σταρ τραγουδάει σπαραξικάρδια τραγούδια της Μαρινέλλας, της Βουγιουκλάκη και του Πάριου, κι ενώ το κοινό (κατά κύριο λόγο μετανάστες, τσιγγανάκια και γενικά ό,τι πρόλαβαν να μαζέψουν εκτάκτως για να υπάρχει κοινό στο στούντιο) από τις αναπαυτικές του καρέκλες παρακολουθεί αποσβωλωμένο, νομίζοντας πως ΑΥΤΟ είναι το τέλος του κόσμου.

Ποιον ξέχασα, ποιον ξέχασα…Α, ναι, είναι και ο ΑΝΤ1. Εκεί, ο Νίκος Ευαγγελάτος έχει μετατρέψει το δελτίο σε έκτακτες «Αποδείξεις», και στο στόχαστρό του βρίσκεται η Εκκλησία. Όπως υποστηρίζει ο Ευαγγελάτος, η Εκκλησία γνώριζε από πολύ καιρό ότι ερχόταν το τέλος του κόσμου χάρη στις διασυνδέσεις της με τον Άλλο Κόσμο, αλλά εκμεταλλεύτηκε αυτή την αποκλειστική της πληροφορία προς όφελός της. Συγκεκριμένα, καταγγέλλει ότι μόλις ανακοινώθηκε η είδηση της συντέλειας του κόσμου, η Εκκλησία ήταν ήδη έτοιμη και άρχισε να πουλάει αναμνηστικά μπλουζάκια («Ήμουν κι εγώ στο τέλος του κόσμου», «Οι καλοί χριστιανοί πάνε στον Παράδεισο, οι κακοί αλλόθρησκοι πάνε στην Κόλαση», «Θα σε δω στον Παράδεισο», «Ο Χριστός σώζει – τώρα το πιστεύετε;» κλπ.), κονκάρδες και άλλα αναμνηστικά, τα οποία τάχα θα έδιναν στους πιστούς έξτρα πόντους στο point system που χρησιμοποιεί ο Άγιος Πέτρος για να κρίνει ποιοι θα περάσουν στον Παράδεισο και ποιοι όχι, με μοναδικό σκοπό να εκμεταλλευτεί οικονομικά το γεγονός. Μάλιστα, η εκπομπή παραθέτει και βίντεο-ντοκουμέντο από live συνομιλία του Αρχιεπισκόπου με τον Μεγαλοδύναμο, στο οποίο ο Αρχιεπίσκοπος φαίνεται να λέει: «Έλα, αφεντικό…Εντάξει, τελειώσαμε με τα μπλουζάκια, τι άλλο λες να φτιάξουμε;…Ναι, και κονκάρδες έχουμε…Ταξιδιωτικά πακέτα για ξενοδοχεία στον Παράδεισο; Όχι, αυτό δεν το σκεφτήκαμε…Κλήρωση για 10 δωρεάν θέσεις στον Παράδεισο;…Καλή ιδέα κι αυτή…Αφεντικό, ελπίζω να λες αλήθεια ότι μπορούμε να πάρουμε τα λεφτά στον Παράδεισο μαζί μας, έτσι;…Α, ναι, ξέχασα, δεν μπορείς να πεις ψέματα, είσαι Πανάγαθος…ΟΚ, αφεντικό, θα κάνουμε αυτό που είπες…Θα τα πούμε μεθαύριο το βράδυ…Ναι, ναι, Θεού θέλοντος…Πολύ αστείο, αφεντικό…Αντίο…»

Στα κρατικά κανάλια, το ζάπινγκ δεν κρατάει πολύ: Τώρα που είναι καλοκαίρι έχουν Ολυμπιακούς Αγώνες. Όλες τις άλλες εποχές, με εξαίρεση το Champions League, είναι λες και θέλουν με το ζόρι να μας βγάλουν όλους στους δρόμους για να απαιτήσουμε να καταργηθεί το ανταποδοτικό τέλος. Οπότε τα προσπερνάμε στα γρήγορα, προλαβαίνοντας όμως στην πορεία να δούμε τον Θόδωρο Ρουσσόπουλο να απαντάει με τον δικό του χαρακτηριστικό τρόπο στις ερωτήσεις δημοσιογράφων σχετικά με την ανακοίνωση της συντέλειας του κόσμου από τον Θεό: «Ξέρετε πολύ καλά ότι δεν σχολιάζω δηλώσεις άλλων, άλλη ερώτηση παρακαλώ».

Πάμε και σε κανένα μικρό κανάλι. Το MAD δεν έχει εκπομπές, αλλά ένα αφιέρωμα στο τέλος του κόσμου, το «End of the world party», με τραγούδια που ταιριάζουν στην ημέρα, όπως το «It’s The End Of The World (As We Know It)», το «Hallowed Be Thy Name», το «God Is A DJ», το «Join Me In Death» και άλλα παρόμοια. Σε ένα άλλο κανάλι (για όποιον το έχει περάσει στη μνήμη της τηλεόρασης), ο Λιακόπουλος πανηγυρίζει. «Το ήξερα ότι θα γινόταν τώρα αυτό. Ο Πούτιν τα προκάλεσε όλα, γι’αυτό έκανε τον πόλεμο στη Γεωργία. Όμως δεν είναι αυτό που νομίζετε…Αυτός που είδατε στην τηλεόραση δεν ήταν ο Θεός, αλλά ο αρχηγός των ΕΛ. Ο παντοδύναμος στρατός των ΕΛ θα καταστρέψει όλο τον πλανήτη, αλλά θα σώσει τους Έλληνες, τους οποίους θα μεταφέρει σε έναν ασφαλή πλανήτη, όπου θα μπορέσουμε να ζήσουμε απαλλαγμένοι από μάστιγες όπως οι Αλβανοί, οι τσιγγάνοι, οι Ρωσοπόντιοι και όλοι αυτοί οι περίεργοι τύποι. Όσοι αγόρασαν το βιβλίο μου, «Ο Καιρός Γαρ Εγγύς», το ήξεραν ήδη αυτό. Προλαβαίνετε να το μάθετε και όλοι οι υπόλοιποι πριν την καταστροφή του πλανήτη, με ένα απλό τηλεφώνημα στον αριθμό που βλέπετε στην οθόνη σας, και με δώρο, ναι, καλά ακούσατε, ΔΩΡΟ, το νέο μου βιβλίο «Τα Αξιοθέατα του Πλανήτη των ΕΛ», ώστε να ξέρετε πώς να κινηθείτε στο νέο σας περιβάλλον.»

Επιστρέφουμε στο Alter, όπου την παρουσίαση του δελτίου έχει αναλάβει πια ο Γιώργος Τράγκας, μετά την ξαφνική απόχώρηση του Νίκου Χατζηνικολάου. Φαντάζεστε τι γίνεται. Ευτυχώς, το παραλήρημά του διακόπτει ο Κώστας Χαρδαβέλλας, ο οποίος παρεμβαίνει για να πει ορισμένα πράγματα, ως έμπειρος ερευνητής του αγνώστου, του ανεξήγητου και του ανεκδιήγητου. Υποστηρίζει, λοιπόν, ότι υπάρχει μια προφητεία του Νοστράδαμου που προέβλεπε ακριβώς τη μέρα που θα γινόταν η συντέλεια του κόσμου. Συγκεκριμένα, το επίμαχο τετράστιχο του Νοστράδαμου, σε ελεύθερη μετάφραση, λέει το εξής:
«Όταν η Κίνα Ολυμπιακούς διοργανώσει
Κι η Ομόνοια την ΑΕΚ τη νικήσει
Όταν ο ΠΑΟΚ όλους τους παίκτες τους πληρώσει
Τότε η ανθρωπότητα την έχει γαμήσει»

Και ξαφνικά, σύνδρομο στέρησης Star. Πάμε να δούμε τι κάνουν τώρα αυτές οι ψυχές εκεί. Το δελτίο του Star έχει πλέον μεταφερθεί στο στούντιο της εκπομπής Super Star, όπου διάφοροι γνωστοί και άγνωστοι κουτσομπόληδες κάνουν μια ανασκόπηση στα μεγαλύτερα κουτσομπολιά της ανθρωπότητας που μας πέρασε, ξεκινώντας από το «σκάνδαλο» των πρωτόπλαστων, περνώντας από την τραγική αυτοκτονία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας και καταλήγοντας στον γάμο του Σάκη Ρουβά.

Οι bookmakers έχουν ήδη αρχίσει να δέχονται στοιχήματα για το πώς θα καταστραφεί ο κόσμος. Πτώση μετεωρίτη: 2,75. Πυρηνικό ατύχημα: 3,50. Πυρηνική επίθεση: 3,25. Ραγδαία τήξη των πάγων και βύθιση όλων των ηπέιρων: 5,80. Επίθεση από εξωγήινους: 7,45. Μετατροπή όλων των ανθρώπων σε ζόμπι και αλληλοεξόντωση: 15,50.

Μόνο ένα ενδεχόμενο δεν προέβλεψε κανείς: Το ενδεχόμενο όλο αυτό να ήταν μια πλάκα. Να βγει ο Θεός μετά το πέρας των 6 ωρών και να πει και πάλι σε όλα τα κανάλια: «Χαχα, σας την έσκασα! Ήθελα απλά να δω πώς θα αντιδρούσατε. Πλάκα έχετε από ‘δω πάνω. Καλό υπόλοιπο της ζωής σας, μέχρι να σας την πάρω».

Και μετά; It’s the end of the world as we know it…

Το τελευταίο κείμενο που έγραψα πριν μπω στον Στρατό ήταν το «25 λόγοι που μισώ στον Στρατό». Νομίζω ότι μετά από 6 και κάτι μήνες θητείας, μπορώ να ξαναδώ πιο ώριμα εκείνο το κείμενο και να συγκρίνω την Κόλαση που περιγράφω εκεί με την πραγματική εικόνα του Στρατού. Στα italics, το κείμενο που έγραψα τότε και στα κανονικά γράμματα οι σημερινές παρατηρήσεις μου.

1. Πρώτα απ’όλα, εξ ορισμού μισώ οτιδήποτε μου επιβάλλεται παρά τη θέλησή μου, ακόμα κι αν μου κάνει καλό. Το σχολείο, τα εμβόλια, τα αντιβιοτικά, οι γραβάτες, ο ύπνος, τώρα ο στρατός. Είμαι αντιδραστικός, ε;

Ναι, είμαι αντιδραστικός. Φυσικά, εξακολουθώ να βλέπω τον Στρατό σαν κάτι το αχρείαστο, ανεπιθύμητο και εν τέλει ασυμβατο με την προσωπικότητά μου και τα πιστεύω μου, αλλά δεν μπορώ να μην πω τίποτα για τους νέους φίλους που έκανα, τα κιλά που έχασα (έστω κι αν με βλέπω να τα ξαναπαίρνω σύντομα) και τα κανα-δυο άλλα καλά που έχει ο Στρατός.

2. Σε όποιο στρατόπεδο και αν πάω, ένα είναι σίγουρο: Δεν θα μπορώ να παίρνω το μετρό. Και αυτό είναι ένα ισχυρό πλήγμα…

Σωστό, αλλά δεν είχα υπολογίσει κάτι πολύ σημαντικό: Κατά τη διάρκεια της θητείας μου μπορώ να μπαινοβγαίνω δωρεάν στο μετρό και σε όλες τις αστικές συγκοινωνίες! Και τώρα που έρχομαι πίσω στην Αθήνα, θα το εκμεταλλευτώ αυτό…

3. Στον στρατό, ως γνωστόν, δεν υπάρχουν γυναίκες. Κάτι που σημαίνει ότι όχι απλά θα είμαι έγκλειστος για έναν χρόνο σε 2-3 ελεεινά στρατόπεδα, αλλά θα είμαι έγκλειστος σε 2-3 ελεεινά στρατόπεδα μαζί με 200 μαντράχαλους και καμία γυναικεία παρουσία! Με όλες τις αυτονόητες (και μη) συνέπειες αυτού…

Γεγονός, οι πρώτες μέρες ήταν δύσκολες…Ποιον κοροϊδεύω; Οι πρώτοι ΜΗΝΕΣ ήταν δύσκολοι. Στον Στρατό υπάρχουν γυναίκες, απλά οι περισσότερες δε βλέπονται. Αλλά είναι κι αυτές μια κάποια όαση – και μόνο που ξέρεις ότι δεν κατουράνε όρθιες, ανακουφίζεσαι…

4. Και μόνο στη σκέψη ότι με το φαγητό του στρατού θα μου λείψουν οι κατεψυγμένες μαλακίες που ζεσταίνω τώρα στον φούρνο μικροκυμάτων είναι αρκετή για να με κάνει να ανησυχήσω…

ΟΚ, σε αυτό έπεσα μέσα – χίλιες φορές τα κατεψυγμένα από το σούπερ μάρκετ. Πώς νομίζετε ότι έχασα τόσα κιλά, τρώγοντας πούστη με κινέζο και φασολάδα;;;

5. Στον στρατό θα αναγκαστώ να παρατήσω τα αγαπημένα μου ρούχα: Τις μπλούζες με τις στάμπες, τα φτηνά τζιν, τα βολικά All–Star μου. Και το χειρότερο δεν είναι αυτό, αλλά το ότι την θέση τους θα πάρουν οι στολές παραλλαγής, τα παντελόνια με τις 1000 τσέπες και οι άβολες αρβύλες…

Ναι, ισχύει. Οι αρβύλες είναι άβολες και αυτή η μονοχρωμία του χακί χτυπάει άσχημα στα νεύρα. Αλλά επίσης τα ρούχα του Στρατού είναι πολύ ανθεκτικά, κάτι που είναι πολύ χρήσιμο όταν η θερμοκρασία στην σκοπιά κάνει μακροβούτια κάτω από το μηδέν.

6. Ο στρατός προκάλεσε το πραξικόπημα του 1967 και επέβαλε τη Δικτατορία μέχρι το 1973. Ναι, το ξέρω ότι αυτό έγινε πριν από 40 χρόνια, αλλά αρνούμαι να του το συγχωρήσω!

Και φυσικά δεν πρόκειται να του το συγχωρήσω.

7. Πολύ βασική στον στρατό είναι η καθαριότητα σε βαθμό κακουργήματος. Γιατί σε περίπτωση πολέμου, ο εχθρός θα δει τις καλογυαλισμένες αρβύλες σου, και το τέλεια ξυρισμένο πρόσωπό σου και θα τραπεί σε άτακτη φυγή…

Ευτυχώς, αυτά τα κολλήματα με την καθαριότητα και την εμφάνιση κρατάνε για 6 εβδομάδες, όσο διαρκεί δηλαδή η βασική εκπαίδευση. Μετά τα πράγματα χαλαρώνουν και γίνονται υποφερτά, ακόμα και για έναν δεδηλωμένο πολέμιο του «η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά»¨.

8. Και μιας και το ανέφερα αυτό: Σε τι ακριβώς χρησιμεύει το άψογο στρώσιμο του κρεβατιού κάθε πρωί; Στον στρατό πηγαίνω ή στην κατασκήνωση της Μάρθα Στιούαρτ;

Στην κατασκήνωση της Μάρθα Στιούαρτ. Για να μην πω ότι στην κατασκήνωση μαθαίνεις πολύ περισσότερα για επιβίωση απ’ό,τι στον Στρατό και με πείτε και υπερβολικό.

9. Κάποιος είπε ότι «ο στρατός είναι η μικρογραφία της κοινωνίας». Ναι, η μικρογραφία μιας κοινωνίας χωρίς γυναίκες, χωρίς προσωπική ελευθερία και χωρίς το παραμικρό ίχνος ισότητας. Αν ξέρετε ποιος το έχει πει αυτό, πείτε του εκ μέρους μου ότι είναι grande μαλάκας.

Αλλά πείτε του επίσης ότι έχει και μια βάση αυτό που είπε. Και μόνο το γεγονός ότι στον Στρατό γνωρίζεις κάθε καρυδιάς καρύδι, αρκεί. Στο κάτω κάτω, και στην κοινωνία η ισότητα και η ελευθερία είναι πολυτέλειες εδώ και κάποια χρόνια…

10. Ο στρατός είναι άμεσα συνυφασμένος με δύο «κυρίες» με τις οποίες έχω πάρα πολύ κακές σχέσεις: Την Πατρίδα και την Θρησκεία. Πάλι καλά, δηλαδή, που έχω καλές σχέσεις με την Οικογένεια.

Αυτές οι δύο «κυρίες» εξακολουθούν να μου σπάνε τα νεύρα, και αυτό δεν προβλέπεται να αλλάξει για τα επόμενα 50 χρόνια τουλάχιστον…

11. Μου τη δίνουν οι «συμβουλές» των παλιών φαντάρων, που συνοψίζονται στην εξής πρόταση: «Θα περάσεις σκατά, θα φτύσεις το γάλα που βύζαξες, θα δεις το Χριστό φαντάρο, θα κάνεις το σκατό σου παξιμάδι, αλλά μετά θα τα θυμάσαι όλα αυτά και θα γελάς όπως εμείς»…

Ναι, αλλά τελικά έτσι είναι: Τραβάς το ζόρι, φτύνεις λίγο από το γάλα που βύζαξες και μετά θυμάσαι τη μέρα που ο Λοχαγός σε έβριζε πατόκορφα για 30 συνεχόμενα λεπτά και σκας στα γέλια.

12. …και ακόμα περισσότερο οι συμβουλές των ΠΟΛΥ παλιών φαντάρων (π.χ. θείων), που συνοψίζονται στην εξής πρόταση: «Έλα μωρέ τώρα, σαν αδερφούλες σας έχουνε, με κέτερινγκ και λοιπά. Εμείς δεν είχαμε τουαλέτα να χέσουμε, δεν είχαμε φαϊ να φάμε, κάναμε τους διπλάσιους μήνες θητεία…Τώρα σας έχουν σαν να είστε σε ξενοδοχείο πολυτελείας!»

Κι αυτοί δίκιο έχουν από μία άποψη. Αλλά αυτοί δε φυλούσαν 10 ώρες σκοπιά τη μέρα, απ’όσο ξέρω…Άλλες οι δυσκολίες του τότε, και άλλες του τώρα. Γιατί να τις βάζεις στη ζυγαριά;

13. Μισώ το ωράριο του στρατού. Το βιολογικό μου ρολόι αναμένεται να ξεκουρδιστεί ανεπανόρθωτα, καθώς θα ξυπνάω στις 6 το πρωί και όλη τη μέρα είτε θα κάνω αδιάφορες μαλακίες, είτε δεν θα είχα τι να κάνω μέχρι νωρίς το βράδυ, που θα πρέπει να κοιμηθώ. Αν δεν έχω σκοπιά, οπότε και θα εκραγεί το έρμο.

Έχω την εντύπωση ότι το βιολογικό μου ρολόι εξερράγη τις πρώτες εβδομάδες στο κέντρο εκπαίδευσης, αλλά το συναρμολόγησα ξανά μετά από πολύ κόπο. Πάντως, εξακολουθώ να σιχαίνομαι το πρωινό ξύπνημα, αλλά δεν έχω και τόσο μεγάλο πρόβλημα με τα ξενύχτια λόγω σκοπιάς. Στο κάτω-κάτω, και η σκοπιά σαν κλαμπάκι είναι: Μουσική έχεις, παρέα έχεις, μόνο τα φωτορυθμικά λείπουν.

14. Στον στρατό δεν θα μπορώ να κατεβαίνω κάθε Πέμπτη στο κέντρο να παίρνω την Athens Voice και την Lifo, μία από τις απλές απολάυσεις της ζωής που μόνο στον στρατό θα καταλάβω πόσο σημαντική είναι.

Άμα ήξερα ότι στη Μυτιλήνη υπάρχει μαγαζί που φέρνει Athens Voice, θα πήγαινα εκεί για παραμεθόριο, και όχι στην Χίο. Έχω χάσει πολλές εξελίξεις για τη ζωή στην Αθήνα, δυστυχώς…

15. Επίσης, ένας αρκετά σημαντικός λόγος που μισώ τον στρατό είναι επειδή είναι εντελώς άχρηστος. Δεν έχει τίποτα χρήσιμο να μου προσφέρει, που δεν θα μπορούσα να το κάνω και στο σπίτι μου.

Κι όμως, σπίτι μου δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω δίαιτα. Πρέπει να του το αναγνωρίσω αυτό.

16. Και μη μου πείτε ότι είναι χρήσιμο να μάθω πώς κρατάνε το όπλο και πώς στοχεύουν…Δεν ήμουν ποτέ από τα παιδάκια που έπαιζαν με τον Action Man και έβλεπαν φανατικά G.I.Joe, αλλά από τα παιδάκια που ήλπιζαν να μη χρειαστεί ποτέ στη ζωή τους να πιάσουν όπλο στα χέρια τους. Ναι, καλά.

Ναι, αλλά είναι μια εμπειρία κι αυτή, να ρίχνεις με το όπλο. Αλλά μόνο σε άψυχους στόχους, προφανώς. Αλλά και να το κρατάω όλη μέρα, δεν είναι και ό,τι καλύτερο.

17. Με ενοχλεί η ομοιομορφία των φαντάρων. Όλοι με τα ίδια ρούχα, όλοι τέλεια ξυρισμένοι, όλοι κοντοκουρεμένοι, όλοι ίδιοι. Σαν να βλέπω ταινία με ζόμπι – αλλά κανονικό θρίλερ, όχι μπούρδες.

Τις πρώτες μέρες είχα πάθει φρίκη, πραγματικά. Μια φορά μου ήρθε να κάνω εμετό μπροστά σε αυτό το αποτρόπαιο θέαμα. Αλλά όλα τα συνηθίζεις με το χρόνο, ακόμα και τις ταινίες με ζόμπι.

18. Θα καταφέρω, άραγε, να διατηρήσω τα (κυρίως ροκ) μουσικά μου ακούσματα, περνώντας έναν χρόνο περιτριγυρισμένος από ανθρώπους που ηδονίζονται με τη φωνή της Μαστροκώστα και εκστασιάζονται με τον Μακρόπουλο; Ο καιρός θα δείξει…

Εδώ έπεσα έξω. ΠΟΛΥ έξω. Οι περισσότεροι φαντάροι που έχω γνωρίσει είναι φοβερά «ψαγμένοι» στη μουσική και τα γούστα μας ταιριάζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη σκοπιά που έκανα την ώρα που οι άλλοι γιόρταζαν την Ανάσταση με νταούλια και ζουρνάδες, κι εγώ μαζί με τον άλλο σκοπό το είχαμε ρίξει στα Ξύλινα Σπαθιά και τους Πυξ Λαξ…

19. Για ένα άτομο που ποτέ δεν πειθάρχησε στη ζωή του όταν του το επέβαλλαν (αλλά μόνο επειδή ένιωθε ο ίδιος την ανάγκη), θα είναι κάπως δύσκολο να προσαρμοστεί στην σιδηρά πειθαρχία του στρατού – δύσκολο και άχαρο.

Δεν το περίμενα, αλλά πολλές φορές ένιωσα ο ίδιος την ανάγκη να πειθαρχήσω σε κάποιον ανώτερο, όχι επειδή είχε δύο αστέρια ή τρεις σαρδέλες, αλλά επειδή μου συμπεριφέρθηκε σωστά και ξηγημένα και δεν θα ένιωθα καλά αν δεν έκανα κι εγώ το ίδιο. Ευτυχώς, οι «περίεργοι» στρατιωτικοί είναι μάλλον η μειοψηφία, ή τουλάχιστον αυτό έχω συμπεράνει εγώ.

20. Με τις πιθανότητες να γίνει πόλεμος στα μέρη μας στο εγγύς μέλλον δραματικά μικρές (με τους Τούρκους να ασχολούνται με τις μαντίλες τους και τις υπόλοιπες χώρες να μην μας μισούν αρκετά για να μπουν στον κόπο και στα έξοδα να εισβάλλουν στην Ελλάδα), νομίζω ότι δικαιούμαι να μισώ την υποχρεωτική στράτευση, σωστά;

Σωστά – και υπάρχουν πολλοί ακόμα λόγοι για να τη μισώ. Αλλά κάτι που με εξέπληξε στον Στρατό είναι ότι και οι ίδιοι οι μόνιμοι στρατιωτικοί, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, απεχθάνονται το ίδιο την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία, με τον τρόπο με τον οποίο γίνεται σήμερα. Αλλά αυτοί που θα έπρεπε να τους ακούνε, τους γράφουν εκεί που δεν πιάνει μελάνι.

21. Προσπαθείτε να το σκεφτείτε λίγο: Ένας φαντάρος που ΔΕΝ καπνίζει, ΔΕΝ πίνει και, το χειρότερο, ΔΕΝ πίνει καφέ. Και μόνο το γεγονός ότι όλοι θα με κοιτούν σαν να ήρθα από άλλο πλανήτη, αρκεί.

Στον Στρατό έμαθα να πίνω καφέ – ευτυχώς, τσιγάρο και ποτό δεν τα έχω αγγίξει ακόμα. Και όντως με κοιτάζουν όλοι λίγο περίεργα (ειδικά για το ότι δεν πίνω αλκοόλ), αλλά δεν είναι κάτι που δεν μπορώ να αντέξω. Και πού να δείτε την αντίδραση όλων σε όσους λέω ότι σιχαίνομαι τις ντομάτες.

22. Τα έξοδα που απαιτούνται όσο είσαι στον στρατό είναι τόσα, ώστε αν δεν υπήρχαν θα μπορούσες να φύγεις για ένα ωραιότατο μεταπτυχιακό και να κάνεις κάτι χρήσιμο στη ζωή σου επιτέλους. Ή να τα ξοδέψεις όλα σε γκόμενες και χαρτιά και να κάνεις κάτι άχρηστο, αλλά πολύ πιο ευχάριστο.

Δυστυχώς, τα έξοδα του Στρατού είναι όντως πολλά. Ακόμα κι αν βγαίνεις μία φορά την εβδομάδα, ξοδεύεις πολλά μέσα στο στρατόπεδο. Μόνο αν σκεφτείτε πόσα λεφτά χαλάνε οι φαντάροι για delivery επειδή το φαγητό του Στρατού δεν το τρώνε ούτε οι γάτες, θα καταλάβετε…

23. Οραματίζομαι μια κοινωνία όπου όλοι θα είναι ίσοι με όλους. Αυτό δεν πρόκειται να γίνει, οπότε απλά αποδέχομαι μια κοινωνία όπου όλοι είναι ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ ίσοι με όλους. Αλλά πώς να αποδεχτώ το καθεστώς του στρατού, όπου κανένας δεν είναι ίσος με κανέναν; Ε;

Stranger, προσγειώσου. Πιο πιθανό είναι να βρεις ένα λυχνάρι με δώδεκα τζίνι μέσα, παρά να βρεις κοινωνία με πλήρη ισότητα. Γι’αυτό, σκάσε και κολύμπα στα σκατά.

24. Φυσικά, να μην παραλείψω το ότι ο στρατός με παίρνει με το ζόρι μακριά από τους φίλους μου, τους γονείς μου, τη γάτα μου, το σπίτι μου, τη συλλογή των περιοδικών μου και τα λούτρινα ζωάκια μου. Ναι, ακόμα κι αυτά θα μου λείψουν, κι ας έχω να κοιμηθώ μαζί τους από το Δημοτικό!

Ως συνήθως, υπερβολικός. Τα λούτρινα ζωάκια μου δε μου έχουν λείψει, αλλά το κενό που μου έχει δημιουργήσει η απουσία όλων των υπολοίπων νομίζω ότι δεν θα καλυφθεί ποτέ…

25. Για το τέλος άφησα το σημαντικότερο: Ο στρατός με παίρνει μακριά από το blog μου. Μακριά από όλους εσάς που για κάποιον απροσδιόριστο λόγο με διαβάζετε και με τα σχόλιά σας μου κρατάτε συντροφιά – ίσως αυτό ακούγεται πολύ σπασικλίστικο, πολύ κλισέ και πολύ κλαψούρικο, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Πάρτε το όπως θέλετε, αλλά αυτό που πραγματικά θα μου λείψει στον στρατό είστε εσείς…

Α’στο διάολο, παλιόπαιδα, με συγκινήσατε. Ναι, το blog μου μού έλειψε κι αυτό πάρα πολύ. Είχα συνηθίσει να γράφω κάθε μέρα, και αυτό δε στάθηκε εφικτό στον Στρατό. Τώρα αρχίζω και επανέρχομαι αργά αλλά σταθερά στους κανονικούς μου ρυθμούς, και πιστεύω ότι μέχρι να απολυθώ θα μπορέσω να επανακάμψω πλήρως. Ήρθε κι εκείνο το σοκ με τις «Σκέψεις ενός Φαντάρου», αλλά το ξεπέρασα κι αυτό. Ό,τι δε σου σκοτώνει την εγκεφαλική λειτουργία, την κάνει πιο δυνατή. Έστω κι αν μέχρι τότε μεσολαβεί ένα νεκρό διάστημα…

O Thiteia FM σε συνεργασία με την Emploki Records και τον γνωστό παραγωγό DJ Vaggelis M. παρουσιάζουν το υπέρτατο άλμπουμ που αναμένεται να κάνει θραύση στα στρατόπεδα όλης της χώρας! Πρόκειται για το «Δεν Την Παλεύω», το CD στο οποίο οι απανταχού φαντάροι θα αναγνωρίσουν (και οι παλιοί φαντάροι θα αναπολήσουν) τις αμέτρητες ώρες σκοπιάς, τις ανούσιες αγγαρείες, τα ατέλειωτα ξενύχτια, το ανελέητο κράξιμο των ανωτέρων και όλες εκείνες τις υπέροχες στιγμές της στρατιωτικής θητείας οι οποίες την καθιστούν τόσο απαραίτητη, αλλά και εξαιρετικά ευχάριστη, για κάθε Έλληνα πολίτη που είχε την ατυχία να γεννηθεί με αρχίδια ανάμεσα στα μπούτια.

Τα τραγούδια που περιλαμβάνει η συλλογή είναι τα εξής:
1. Υπόγεια Ρεύματα – Μ’Αρέσει Να Φυλάω Σκοπιά

(Μ’αρέσει να φυλάω σκοπιά, φυλάω σκοπιά
με το G3 αγκαλιά, αγκαλιά
σκοτώνοντας κουνούπια

Με τ’όπλο σφαίρες να πετώ, να πετώ
Μες στη βροχή να περπατώ, περπατώ
θαλάμους να σκουπίζω

Κι όταν θα πέφτει η παγωνιά, η παγωνιά
Ακόμα θα φυλάω σκοπιά, φυλάω σκοπιά
Στην πύλη ξεχασμένος)

2. Γλυκερία – Κι Όλο Φυλάω

(Κι όλο φυλάω, φυλάω, φυλάω
Από τη σκοπιά μου δεν το κουνάω
Κι όλο φυλάω, φυλάω, φυλάω
Το όπλο στα χέρια όλη μέρα κρατάω
Απ’το πρωί δε σταματάω
Φυλάω, φυλάω, φυλάω
Τα δευτερόλεπτα μετράω
Φυλάω, φυλάω, φυλάω)

3. Θάνος Πετρέλης – Ξύπνα Θανάση, έχεις σκοπιά

(Ξύπνα Θανάση, δώσε βάση, γιατί έχεις σκοπιά
Και αγγαρεία μαγειρεία, θα τα κάνεις κι αυτά
Ξέχνα την έξοδο, αδιέξοδο είν’ ο δρόμος μπροστά
Γιατί αν φύγεις ποιος θα κάνει τη δική σου σκοπιά;

Παιδιά υπάρχει κρίση
Μας έχουνε γαμήσει
Δεκάωρα βαράμε
Τα βράδια δεν κοιμάμαι

Παιδιά υπάρχει θέμα
Όχι, δεν είναι ψέμα
Και έτσι όπως το πάμε
Σπίτια μας δε θα πάμε)

4. Πάνος Κιάμος – Άσε Με Μια Νύχτα Μόνο (DJ Armygeddon Remix)

(Άσε με μια νύχτα μόνο
Μέσα στη σκοπιά να λιώνω
Το ρολόι να κοιτάω
Και για ύπνο να μην πάω

Άσε με μια νύχτα μόνο
Να παλεύω με τον χρόνο
Απ’τη νύστα κουτουλάω
Και για ύπνο δεν θα πάω)

5. Αντώνης Ρέμος – Έλα Να Με Τεντώσεις

(Έλα να με τεντώσεις
Μόνο εσύ μπορείς
Έλα να με τεντώσεις
Μη μου το αρνηθείς
Κάθε πρωί μη φοβηθείς
Στις κάμψεις να με λιώσεις

Τα καψόνια είναι όλα όσα έχω
Δίχως αγγαρεία μέρα δεν αντέχω
Άλλος να φυλάει την πύλη που φιλούσα εγώ

Δεν υπάρχει λόγος να φυλάω μονάχος
Φέρε άλλους δύο να τους φύγει ο πάτος
Βάλε με μετά να κάνω μαγειρεία
Σε παρακαλώ)

6. Τάμτα – Έλα Στο Στρατό Μαζί Μου

(Δεν έχω πια υπομονή
Να περιμένω το φαϊ
Θα παραγγείλω πάλι πεϊνιρλί

Δεν έχω άλλες αντοχές
Γιατί θα’ρθει ξανά πουρές
Στον πούστη με κινέζο έχω πήξει

Έλα στον Στρατό μαζί μου
Νιώσε λίγη ένταση
Φάε λίγη φασολάδα
Και θα δεις διασκέδαση)

7. Stavento – Μια Μέρα

(Μια μέρα σκοπιά να μη φυλούσα
Τίποτ’άλλο δε θα σου ζητούσα
Τίποτ’άλλο δε θα λαχταρούσα
Μέσα σου μία στιγμή αν ζούσα)

8. Γιάννης Σαββιδάκης – Ο Σκοπός Κοιμάται

(Μη σας λέω, μη μιλάτε
Γιατί ο σκοπός κοιμάται
Μέσα στη μικρή του τη σκοπιά
Θέλει να’ρθει στο πλευρό της
Να τελειώσει από στρατιώτης
Και να γίνει άνθρωπος ξανά)

9. Γιάννης Τάσσιος – Οδός Σκοπιάς

(Άμα θες να με δεις, να φυλάω σκοπιά θα με βρεις
Άμα θες να με δεις σ’αποθήκες φυλώ, εκεί τρώω και κοιμάμαι
Τόσες ώρες σκοπιάς, αριθμό δε θυμάμαι
Όταν πάψει η εμπλοκή εδώ πέρα δεν θα’μαι)

10. Άλκηστη Πρωτοψάλτη – Να Σε Δω Να Φυλάς

(Και αυτός που φοβάσαι είναι ακόμα εδώ
Και αυτός που φοβάσαι είναι ακόμα εδώ

Στη σκοπιά να λιώνεις
Το σφουγγάρισμα να μην τελειώνεις
Να’σαι πάντα τέντα
Και να μην μπορείς να πεις κουβέντα

Να σε δω να φυλάς, να βγεις με έξοδο να μη σ’αφήσω
Και μετά τη σκοπιά να σε τεντώσω ξανά)

11. Κώστας Τουρνάς – Ο Πιο Καλός Διοικητής

(Ο πιο καλός, καλός Διοικητής
Απ’το κέντρο εχάθη
Και κανείς δε θα μάθει
Αν τον φάγαν τα βύσματα ή αν το ήθελε αυτός

Γεια σου, γεια σου
Ποιος σου έφαγε, ας ξέραμε, τη δουλειά σου
Γεια σου, γεια σου
Αχ, να πάρω μετάθεση εκεί κοντά σου
Γεια σου, γεια σου)

12. Γιώργος Γιαννιάς – Πάω Απόψε Να Τρελαθώ (Emploki Remix)

(Πάω απόψε να τρελαθώ
Που έχω πάλι γερμανικό
Έχω πάλι απαλεψιές
Όχι άλλες σκοπιές…

Πάω απόψε να τρελαθώ
Τι μαρτύριο κι αυτό
Και αργούν και οι αλλαγές
Πενήντα είναι πολλές; )

13. Μαρία Ιακώνου & Θηρίο – Μαύρα Μεσάνυχτα (Yes! Summer Edition)

(Έχω σκοπιά στα μαύρα τα μεσάνυχτα
Μ’εχουν γαμήσει, έχω τα μπούτια μου ορθάνοιχτα
Κι όλο με βρίζουν δίχως λόγο, δίχως πρόφαση
Ποιος είπε ότι ο Στρατός δεν είναι Κόλαση; )

14. Νίκος Μακρόπουλος – Πιο Πολύ ( DJ Stratokavlos Edition)

(Πιο πολύ, πιο πολύ
Όσο πιο πολύ με χώνεις, άλλο τόσο με πωρώνεις
Πιο πολύ, πιο πολύ
Αγγαρείες φόρτωσέ μου και με γκάζια μίλησέ μου
Πιο πολύ, πιο πολύ
Βάλε με σκοπιές να κάνω, βάλε με ώσπου να πεθάνω
Πιο πολύ, πιο πολύ
Πιο πολύ να με τεντώσεις κι έξοδο να μη μου δώσεις)

15. Πυξ Λαξ – Έπαψες Στρατό Να Θυμίζεις

(Ο καφές μου έχει κρυώσει
Και έχω έξω να βγω πέντ’-έξι μέρες
Σε θυμάμαι, μ’είχες τεντώσει
Μα αυτό ήτανε τις πρώτες δέκα μέρες

Το ξέρω πως δεν το διάλεξα
Αν έπρεπε στην πύλη να με πήζεις
Μ’ακόμα δεν κατάλαβα
Γιατί έπαψες Στρατό να μου θυμίζεις)

16. Λεωνίδας & Οι Πότες – Μην Αρχίζεις Ξανά (Epilohas Power Mix)

(Μέσα μου όμως κάτι σπάει, θυμώνει, δακρύζει, ξεσπά
Όταν μου λες θα φυλάξω σκοπιά
Πάλι στην πύλη, μένω εδώ μέσα ξανά

Όμως κάτι σπάει, θυμώνει, δακρύζει, ξεσπά
Όταν σου λέω δεν αντέχω άλλο πια
Πώς μ’αντικρύζεις και λες μην αρχίζεις ξανά…)

Νομίζω ότι το καλοκαίρι είναι μακράν η πιο αντιπαραγωγική μου περίοδος. Δεν είναι μόνο η ζέστη, γιατί ακόμα και τα παγωμένα μελτέμια που έχουν αρχίσει να λυσσομανάνε τα βράδια δε φαίνονται ικανά να ξυπνήσουν τον υπνωτισμένο μου εγκέφαλο. Δεν είναι μόνο η κούραση, γιατί ούτε η δεκαήμερη άδειά μου κατάφερε να με φέρει ξανά σε εγρήγορση. Δεν είναι μόνο η βαρεμάρα, η κλεισούρα, η έλλειψη ενημέρωσης. Είναι όλα αυτά μαζί. Όπως η τηλεόραση το καλοκαίρι δείχνει «κονσέρβες», όπως οι κινηματογράφοι (όχι οι θερινοί, οι άλλοι) νεκρώνουν γιατί το 95% των ταινιών που προβάλλονται είναι πατάτες, όπως η Αθήνα αδειάζει από τους ανυπόμονους διακοπούχους, έτσι και η παραγωγική διαδικασία του blogging «παγώνει».

(αντιθέτως, η αναπαραγωγική διαδικασία του fucking φαίνεται να «ζεσταίνεται» – Summer, sea, sex and sun δε λένε; Εξάλλου, κι εγώ γεννήθηκα Απρίλιο, δηλαδή με συνέλαβαν μήνα Ιούλιο. Είμαι ένα καλοκαιρινό ατύχημα, και είμαι περήφανος γι’αυτό.)

Τις προάλλες γιορτάσαμε μια σημαντική γιορτή της Χριστιανοσύνης: Τη Μεταμόρφωση του Χριστού. Που σιγά τη μεταμόρφωση, δηλαδή. Πήγε σε ένα βουνό και γύρισε με διαφορετικά ρούχα. Αυτό μπορεί να το κάνει και η Πέγκυ Ζήνα στο κέντρο που εμφανίζεται – και αλλάζει και περισσότερες φορές ρούχα, και σε μικρότερο χρόνο. Μήπως να αρχίσουμε να πιστεύουμε στον Ζηναϊσμό; Στο κάτω κάτω, και το ασχημόπαπο που μεταμορφώθηκε σε κύκνο έκανε μια πολύ πιο εντυπωσιακή μεταμόρφωση – δεν είδα ποτέ κανέναν κύκνο με φωτοστέφανο γύρω από το κεφάλι. Κι ας είναι και πολύ πιο χαριτωμένοι από έναν μαλλιά με μούσια.

Για να γιορτάσουμε, λοιπόν, πήγαμε στην Εκκλησία. Σαν να λέμε, για να γιορτάσουμε τη γέννηση του παιδιού μας πήγαμε μια βόλτα στο νεκροταφείο. Και η εμπειρία ήταν ακόμα πιο τραγική, χάρη στον παπά που έκανε τη λειτουργία, και ο οποίος δεν πιστεύω ότι έχει βγάλει Θεολογική Σχολή (και οπωσδήποτε δεν έχει περάσει ούτε απ’έξω από ωδείο), αλλά μάλλον τη μεγάλη των Datsun σχολή. Γιατί με την αγριοφωνάρα που διέθετε, αυτό που έκανε δεν ήταν λειτουργία. Ήταν η καθαρευουσιάνικη βερσιόν του «τέτοια έφαγε η Μαντόνα κι έκανε τον Μαραντόνα». Για να πω την αλήθεια, το μόνο ενδιαφέρον στην όλη διαδικασία ήταν δυο-τρεις κοπελίτσες, που οι μανάδες τους τις είχαν ντύσει με τα βαφτιστικά τους και τις είχαν σύρει με το ζόρι στην εκκλησία. Α, επίσης να μην παραλείψω να αναφέρω πόσο φιλόξενοι και ευγενικοί ήταν κάποιοι από τους παρευρισκόμενους, οι οποίοι μας κέρασαν σταφύλια, ξηροκάρπια, κουλουράκια και καφέ. Μου θύμισε λίγο το πακετάκι κόλυβα-καφές-κονιάκ που προσφέρουν στις κηδείες – με συγχωρείτε, αλλά δυσκολεύομαι να συνδέσω την εκκλησία με κάτι πιο χαρούμενο.

Και μια και λέω για κηδείες, είναι πραγματικά απίστευτο αυτό που συμβαίνει στην Γεωργία. Δεν είναι τόσο ο πόλεμος – όσο υπάρχουν συμφέροντα και πανίσχυροι κρετίνοι που θέλουν να τα προασπίσουν, δεν θα σταματήσουν ποτέ να γίνονται πόλεμοι. Αλλά να γίνεται πόλεμος (και μάλιστα τόσο βίαιος) σε μια ευρωπαϊκή χώρα (και όχι σε κάποια άγνωστη αφρικανική χώρα) κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων; Δεν μπορώ να το χωνέψω. Πριν μερικές χιλιάδες χρόνια, υπήρχαν 4-5 διαφορετικές χώρες, κράτη ή πόλεις-κράτη που μονίμως βρισκόντουσαν σε ημιεμπόλεμη κατάσταση, κι όμως κατά τη διάρκεια των Αγώνων όλες οι εχθροπραξίες σταματούσαν. Και σήμερα που έχουμε Οργανισμούς Ηνωμένων Εθνών και διπλωματικά σώματα δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε και να πάψουμε να αλληλοσκοτωνόμαστε για είκοσι μέρες; Έστω στον «πολιτισμένο» δυτικό κόσμο;

Τώρα που είπα Ολυμπιακούς Αγώνες: Δεν είναι θλιβερή η κατάντια τους; Κάποτε έβλεπες έναν αθλητή να σπάει το παγκόσμιο ρεκόρ σε ένα άθλημα και έλεγες «κοίτα τι αντοχή, τι σθένος, τι ψυχική δύναμη, τι καρδιά, τι πάθος». Τον θαύμαζες πραγματικά. Τώρα συμβαίνει το ίδιο και λες «ποιος ξέρει τι έχει πιει αυτός για να τρέχει έτσι». Και όχι άδικα, έτσι; Δεν είναι μόνο η Θάνου και ο Κεντέρης. Είναι ένα ολόκληρο σύστημα που έχει μετατρέψει τους Ολυμπιακούς Αγώνες από γιορτή των αθλημάτων σε γιορτή των αναβολικών. Όχι πως αυτή η ιστορία είναι καινούργια. Αλλά είναι κρίμα, γιατί σε αυτούς τους αγώνες η μόνη ντόπα που έχει θέση είναι αυτή που δίνουν οι χιλιάδες φίλαθλοι που συρρέουν στο γήπεδο για να παρακολουθήσουν τις προσπάθειες των αθλητών, με τις φωνές τους και τις επευφημίες τους. Μόνο που αυτή η ντόπα, η μόνη πραγματικά χρήσιμη, απουσιάζει από αυτούς τους Αγώνες. Οι Κινέζοι φαίνεται ότι έχουν άλλες προτεραιότητες εκτός από το να πάνε στο γήπεδο, κι έτσι τα γήπεδα είναι πιο άδεια κι από τη Βουλή σε συνέλευση θερινού τμήματος.

Και κάτι άλλο για τους Αγώνες: Η Κίνα, όπως και η Ελλάδα, είναι μια χώρα με κατοίκους που, σε μεγάλο βαθμό, μαστίζονται από τη φτώχεια. Βέβαια, η Κίνα έχει και μια δικαιολογία – 1 και κάτι δισεκατομμύρια άνθρωποι είναι, δεν μπορεί να τους θρέψει όλους. Εδώ η Ελλάδα με 10 ψωροεκατομμύρια και ψωμολυσσάει. Γιατί, λοιπόν, είναι τόσο σημαντικό για μια χώρα της οποίας οι κάτοικοι πεινάνε να ξοδέψει αφειδώς εκατομμύρια ολόκληρα για να δημιουργήσει μια «φαντασμαγορική» (πολύ διπλωματικός τρόπος για να πεις «κιτς») τελετή έναρξης Ολυμπιακών Αγώνων; Γιατί να μην ξοδέψει αυτά τα χρήματα για έναν χρήσιμο σκοπό και όχι για κάτι που θα γίνει μια φορά, θα εντυπωσιάσει για μία μέρα και μετά θα ξεχαστεί και μακροπρόθεσμα δεν θα προσφέρει απολύτως τίποτα; Αυτό που έγινε στην Αθήνα πριν 4 χρόνια, το ίδιο έγινε και στο Πεκίνο φέτος. Και μη μου πείτε ότι η δική μας τελετή ήταν καλύτερη. Τα ίδια σκατά ήταν. Ένα «αξέχαστο» φαντασμαγορικό θέαμα, τόσο αξέχαστο που αν ρωτήσεις σήμερα έναν ξένο πώς του φάνηκε η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, το πιθανότερο είναι να σου απαντήσει «πότε έγιναν Ολυμπιακοί στην Αθήνα;».

Μη με παρεξηγείτε αν φαίνομαι λίγο θυμωμένος ή πικρόχολος. Είμαι και τα δύο, αλλά μη με παρεξηγείτε γι’αυτό. Όλοι θα έπρεπε να είμαστε. Αλλά εγώ έχω κι έναν λόγο παραπάνω. Βλέπετε, σχεδόν όλοι οι φαντάροι της σειράς μου έχουν φύγει από το στρατόπεδο με μετάθεση, ενώ εγώ έμαινα πίσω για τρεις εβδομάδες ακόμα. Δεν είναι τόσο ότι τους ζηλεύω – το αντίθετο μάλιστα. Ήταν πολύ ευχάριστο να τους βλέπω να κάνουν πλάκα καθώς περίμεναν το πλοίο που θα τους έφερνε ξανά κοντά στα σπίτια τους, να βλέπω ένα χαμόγελο που δεν το είχα ξαναδεί πιο πριν. Το χαμόγελο του Οδυσσέα που βλέπει ξανά την Ιθάκη του μετά από χρόνια. Σύντομα θα δω κι εγώ στον καθρέφτη το είδωλό μου να μοστράρει το ίδιο χαμόγελο. Και αν και το σκυλί μου μιμηθεί τον Άργο και ψοφήσει με το που με δει, ακόμα καλύτερα. Είπαμε, σήμερα είμαι θυμωμένος και πικρόχολος. Και ο λόγος είναι ότι ξέρω πως αυτές οι τρεις εβδομάδες που μένουν μέχρι να φύγω από το νησί θα είναι ενδεχομένως οι πιο δύσκολες της μέχρι τώρα θητείας μου. Οι πιο απάλευτες. Χωρίς τους περισσότερους από τους φίλους που έκανα μέχρι τώρα, με περισσότερες ώρες υπηρεσίας και με την ανυπόφορη προσμονή της άδειας μεταθέσεώς μου. Γιατί ο Στρατός είναι από μόνος του αρκετά δύσκολος (όχι τόσο για το σώμα, όσο για την ψυχή), και η έλλειψη καλής παρέας επιτείνει αυτή τη δυσκολία.

Έχω πολλά ακόμα να πω. Θα μπορούσα να γράφω για ένα 24ωρο συνεχόμενα, και πάλι θα είχα πολλά να πω. Αλλά δεν θα σας κουράσω άλλο. Να πάτε να δείτε στην τηλεόραση τους Ολυμπιακούς Αγώνες, να κάνετε ένα μπανάκι στην παραλία, να κάψετε κάνα δάσος με το μισοσβησμένο τσιγάρο σας – ξέρετε εσείς, ό,τι κάνετε κάθε καλοκαίρι.

Θα τα ξαναπούμε σύντομα, που θα έχω λιγότερα νεύρα (ελπίζω)…