Ο άνθρωπος του μετρό

Η εποχή στην οποία γεννηθήκαμε και ζούμε είναι εκπληκτική. Είναι η εποχή που ένας σωρός από σκουπίδια μπορεί να θεωρηθεί έργο τέχνης και να κοστολογείται (αλλά και να αξίζει;) 1 εκατομμύριο ευρώ. Είναι η εποχή που ένας 17χρονος αφρικανός πρόσφυγας που δεν έχει δει μπάλα στη ζωή του παρουσιάζεται από την ομάδα που τον απέκτησε σαν «μαύρο διαμάντι». Είναι η εποχή που το περιτύλιγμα ενός δώρου μετράει το ίδιο με (ή και περισσότερο από) το περιεχόμενο. Είναι η εποχή που μια παράλογη κραυγή θεωρείται πιο αξιόπιστη από έναν λογικό ψίθυρο. Είναι η εποχή μας.

Σάββατο, ώρα 1 μετά τα μεσάνυχτα, σε καφετέρια της Γλυφάδας. Μια παρέα κάθεται γελώντας σε ένα τραπέζι και όλοι αρχίζουν να περιεργάζονται τον κατάλογο. Αμέσως, το μάτι πέφτει σε ένα γλυκό που δεν περνάει απαρατήρητο: «Συμφωνία σοκολάτας». Απόλυτα εύηχο, απόλυτα σαγηνευτικό, απόλυτα ακαταμάχητο. Γιατί στο μυαλό σου έρχεται αμέσως η Σκάλα του Μιλάνου και μέσα της ένας μαέστρος που διευθύνει αρμονικά ένα κονσέρτο ατελείωτης σοκολάτας, την οποία και φαντάζεσαι να καταλήγει στο στόμα σου. Σκούπισε τα σάλια από το πληκτρολόγιο, μπορεί να πάθει τίποτα.
Εμπιστευόμενοι την φαντασία τους (και μόνο), οι φίλοι μας πέφτουν στην ίδια παγίδα που πέφτει το παιδάκι που ενθουσιάζεται από το εντυπωσιακό τρέιλερ μιας ηλίθιας ταινίας. Και όταν έρχεται το γλυκό, το κοιτούν με το ίδιο απορημένο βλέμμα του μικρού παιδιού που άλλο περίμενε και άλλο είδε. Και στο τέλος της βραδιάς, αναρωτιούνται γιατί έδωσαν τόσα λεφτά γι’αυτήν την μπούρδα, ακριβώς όπως και το παιδάκι στο σινεμά.
Γιατί ο μαγαζάτορας είναι έξυπνος: Έδωσε στο χειρότερο γλυκό του το πιο ωραίο όνομα. Έτσι, πριν προλάβει ο εγκέφαλος να μπει σε λειτουργία και να σκεφτεί λογικά, ο παρορμητικός πελάτης έχει ήδη παραγγείλει την πιο φάλτσα συμφωνία σοκολάτας που έγινε ποτέ. Αυτό λέγεται marketing: Να αναγκάζεις τους καταναλωτές να αγοράσουν πριν προλάβουν να σκεφτούν.
Με τις σπουδές που έχω κάνει, θα μπορούσα να γίνω διαφημιστής. Κι όμως, ήταν το πρώτο επάγγελμα που απέρριψα χωρίς πολλή σκέψη. Γιατί δεν μου αρκεί να βγάζω λεφτά από το επάγγελμά μου, θέλω να είμαι και χρήσιμος. Να ενημερώνω τον κόσμο – το όνειρό μου. Να υπερασπίζομαι τους αδικημένους στα δικαστήρια – το όνειρο του πατέρα μου, που μάλλον θα μείνει όνειρο. Να σκαρφίζομαι επικοινωνιακά τρικ για να οδηγώ τον κόσμο στον υπερκαταναλωτισμό – όχι, αυτό δεν είναι το όνειρο κανενός, με όλο το σεβασμό προς τους απανταχού διαφημιστές.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το σχέδιο που είχα δει σε μία ιταλική ιστορία κόμικ με τον Ντόναλντ Ντακ: Ένα μικρό πουλί με χαζοχαρούμενη έκφραση στο πρόσωπο (ο καταναλωτής), καταβροχθίζει μια σειρά από σπόρους (διαφημίσεις), που οδηγούν σε έναν καλοντυμένο, χαμογελαστό κύριο (παραγωγός), ο οποίος κρατάει πίσω από την πλάτη του ένα τεράστιο σφυρί (προϊόν). Δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς να περιγράψει καλύτερα το φαινόμενο της διαφήμισης – και μετά με λένε ανώριμο επειδή διαβάζω ακόμα κόμικς.
Ηθικό δίδαγμα: Προσέχουμε για να έχουμε. Γιατί αυτό που ένας διαφημιστής αποκαλεί «πανδαισία/συμφωνία/έκρηξη/απόλαυση σοκολάτας» μπορεί στην γλώσσα των κοινών θνητών να μεταφράζεται σε «άνοστο παστάκι με φράουλες και λίγο σιρόπι σοκολάτας για ξεκάρφωμα». Γιατί αυτό που ένας πυροβολημένος κριτικός τέχνης αποκαλεί «αριστούργημα της σύγχρονης τέχνης» μπορεί να είναι απλά μία άμορφη μάζα από σιδερικά. Γιατί ο ποδοσφαιριστής που διαφημίζεται ως «μαύρο διαμάντι» ίσως να μην ξέρει τι σημαίνει οφσάιντ. Γιατί το χρυσοποίκιλτο περιτύλιγμα μπορεί να κρύβει μέσα του μία σακούλα με σκατά. Γιατί η παράλογη κραυγή μπορεί να οδηγήσει σε συνέπειες που ένας λογικός ψίθυρος θα είχε προβλέψει και αποφύγει. Γιατί αυτή είναι η εποχή μας…

(μουσική υπόκρουση: Πουλάκια που κελαηδούν χαρούμενα. Φωνή υποτονικού εκφωνητή ντοκιμαντέρ της ΕΤ1:)

Ααααααααααααχ! Φθινόπωρο. Η εποχή που όλοι έχουμε συνδέσει με το πορτοκαλί χρώμα των πεσμένων φύλλων, με τις πρώτες βροχές που προμηνύουν έναν βαρύ χειμώνα, με τα πουλόβερ και τα μπουφάν που σιγά-σιγά αρχίζουμε και κατεβάζουμε από το πατάρι…

(και ξαφνικά, ουρλιαχτό παρθένας που απειλείται από τον βιτσιόζο Κόμη Δράκουλα και ο υποτονικός εκφωνητής μετατρέπεται σε σχιζοφρενή δολοφόνο με το μικρόφωνο)

…και, φυσικά, με το νέο πρόγραμμα της τηλεόρασης!

(ακολουθεί σόλο ηλεκτρικής κιθάρας, κατά προτίμηση Jimi Hendrix – μην ρωτάτε γιατί, η ηλεκτρική κιθάρα πάει με όλα! Το υπόλοιπο κείμενο γράφεται και διαβάζεται μετά το τέλος του σόλο, γιατί είναι δύσκολο να γράψεις ή να διαβάζεις ενώ παίζεις air guitar)

Έρχεται ο Οκτώβριος, εμπρός βήμα ταχύ, να τον προϋπαντήσουμε στημένοι στην TV! Ο χειμώνας ήταν ανέκαθεν η χαρά του τηλεορασόπληκτου, που είχε μπουχτίσει από τις επαναλαμβανόμενες επαναλήψεις του καλοκαιριού και αναζητούσε νέες παρέες για να γεμίζουν τις μοναχικές του prime-time νύχτες. Ήρθε και φέτος η ώρα του.
Για να δούμε, λοιπόν, τι θα δούμε φέτος στην πολύπαθη ελληνική τηλεόραση:

MEGA

Ξεκινάμε από το Mega Channel, επειδή πέρσι συγκέντρωσε τον μεγαλύτερο μέσο όρο τηλεθέασης από όλα τα άλλα κανάλια. Το πρόβλημά του είναι ακριβώς αυτό: Πώς στο διάολο θα καταφέρει να φτάσει στα ίδια νούμερα χωρίς τις μεγάλες του επιτυχίες, το επιτυχημένο (μέχρι αναγούλας) «Παρά Πέντε» και το επίσης επιτυχημένο (αλλά χωρίς αναγούλα) «50-50». Τα καλά νέα είναι ότι συνεχίζεται η επιτυχημένη (μέχρι επερώτησης στη Βουλή) σειρά «Μαρία η Άσχημη», ενώ οργιάζουν οι φήμες για ένα νέο σίριαλ βασισμένο στην δημοφιλή σειρά, με πιθανό τίτλο «Βαγγέλης ο Χοντρός» (όπου ο χοντρός Βαγγέλης προσπαθεί να σαγηνεύσει την κουκλάρα λαϊκή βάση του ΠΑΣΟΚ). Αλλά για το Mega υπάρχουν κι άλλα καλά νέα: Το δελτίο ειδήσεων του καναλιού εξακολουθεί να είναι πρώτο σε θεαματικότητα, αποδεικνύοντας ότι δεν χρειάζεται να είσαι με την πλευρά του νικητή για να σε βλέπει ο κόσμος – καμιά φορά, μάλιστα, βοηθάει να του πηγαίνεις και κόντρα.
Σε ό,τι αφορά τα νέα σίριαλ, ξεχωρίζει η παρθενική (σιγά, μην σπάσουνε τ’αυγά!) εμφάνιση της Σοφίας Καρβέλα στους «31 Δρόμους», αν και ο τίτλος θεωρείται υπερβολικός: Οι περισσότεροι από τους συντελεστές του θα βρεθούν απλώς στους 5 δρόμους μετά τους τίτλους τέλους.
Γενικά, το Mega ποντάρει στις κωμωδίες, ελπίζοντας ότι η μπίλια της AGB θα κάτσει σε κάποια από αυτές, όπως γινόταν τα τελευταία χρόνια. Μόνο που παράνοια εφάμιλλη αυτής που προκάλεσε το «Παρά Πέντε» μάλλον θα αργήσουμε να δούμε – τουλάχιστον μέχρι το επόμενο δημιούργημα του Καπουτζίδη. Στο μεταξύ, βολευτείτε με υποκατάστατα.

ΑΝΤ1

Μεγάλο όπλο του ΑΝΤ1 αποτελεί για ακόμα μία χρονιά το πληθωρικό ταλέντο του Χάρη Ρώμα. Έχοντας στο ενεργητικό του μεγάλες επιτυχίες ως στριμμένος και συντηρητικός δικηγόρος, ως στριμμένος και συντηρητικός βυζαντινολόγος και ως στριμμένος και συντηρητικός δήμαρχος, δοκιμάζεται αυτή τη φορά σε έναν τελείως κόντρα ρόλο: αυτόν ενός στριμμένου και συντηρητικού διευθυντή παρθεναγωγείου. Περιμένουμε να δούμε με ενδιαφέρον πώς θα αντιμετωπίσει τις αντιξοότητες του νέου του ρόλου.
Φυσικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε το νέο αριστούργημα του Μανούσου Μανουσάκη, τον «Φάρο», την υπόθεση του οποίου δεν θα μπορούσε κανείς να μαντέψει, δεδομένου ότι ο επιτυχημένος σκηνοθέτης χρησιμοποιεί κάθε χρόνο μια διαφορετική φόρμουλα επιτυχίας. Φέτος, επέλεξε το concept του «απαγορευμένου έρωτα», κάτι που κανείς δεν θα περίμενε από τον δημιουργό των «Ψίθυροι Καρδιάς», «Η Αγάπη Ήρθε Από Μακριά», «Τα Σύνορα Της Αγάπης» κ.α.
Τα υπόλοιπα σίριαλ απλώς συμπληρώνουν το πρόγραμμα και ελπίζουν να κάνουν την έκπληξη, με εξαίρεση τον «Γιούνγκερμαν», μια εξαιρετικά φιλόδοξη παραγωγή που μάλλον θα κάνει την έκπληξη και θα πατώσει, γιατί οι περισσότεροι Έλληνες πιστεύουν πως ο Καραγάτσης είναι παλαίμαχος ποδοσφαιριστής του Βύζαντα Μεγάρων.
Στα συν για το κανάλι του Αμαρουσίου τα «blue chips» του, δηλαδή το «Όλα 8» και οι «Αποδείξεις», που στις πρώτες εκπομπές της νέας σεζόν θα ασχοληθούν με τα κακής ποιότητας σκουλήκια που προσφέρονται στα μήλα της Λαχαναγοράς του Ρέντη. Στα πλην του, όλες οι υπόλοιπες εκπομπές, οι λεγόμενες και «blue shits».

ALPHA

Με μεγάλες φιλοδοξίες ξεκινά την φετινή σεζόν ο Alpha, όπως ακριβώς έγινε και πέρσι και πρόπερσι. Και αναμένεται να την τελειώσει με μεγάλες απογοητεύσεις, όπως ακριβώς έγινε και πέρσι και πρόπερσι. Ήδη, το «διαζύγιο» του ζεύγους Στάη-Ζαχαρέα προκάλεσε ζημιά στο ίματζ του σταθμού και έχει αναγκάσει το δελτίο ειδήσεων του καναλιού σε ποσοστά χαμηλότερα κι από τη Δημοκρατική Αναγέννηση του Παπαθεμελή.
Ωστόσο, δεν είναι όλα μαύρα στην Κάντζα: Ο Λάκης Λαζόπουλος στο «Αλ Τσαντίρι Νιουζ» είναι εγγύηση για πολύ γέλιο, πολλή τηλεθέαση και πολλές μηνύσεις. Ο Ηλίας Ψινάκης στο «ΤV Stars Παρουσιάστε» είναι εγγύηση για πολύ γέλιο, πολλή τηλεθέαση και πολλά πρόστιμα από το ΕΣΡ. Και η Ελένη Μενεγάκη είναι εγγύηση για πολύ γέλιο, πολλή τηλεθέαση και πολλούς μήνες εκτός τηλεόρασης λόγω εγκυμοσύνης.
Στον τομέα των σίριαλ, ο Alpha συνεχίζει την παράδοση των αποτυχημένων lead-in του δελτίου ειδήσεων (θυμάται κανείς το «Κάτω Απ’την Ακρόπολη»;), με την νέα σαπουνόπερα «Ζωή Ξανά», για την οποία η William Hill δίνει ήδη απόδοση 1/2 ότι δεν θα προλάβει να γυρίσει χριστουγεννιάτικο επεισόδιο (προλάβετε όσο είναι καιρός!). Επίσης, ξεκινά ο τρίτος κύκλος της σειράς «Αν Μ’αγαπάς» – η σειρά που έχει περισσότερους κύκλους από τον μέσο στόχο για βελάκια -, ενώ ενδιαφέρον παρουσιάζει και η τηλεοπτική μεταφορά του «10» του Καραγάτση. Μόνο που παρουσιάζει ενδιαφέρον για άτομα που δεν ενδιαφέρονται να δουν τηλεόραση, οπότε τα μηχανάκια της AGB θα μαρσάρουν αδιάφορα.

STAR

Σε πένθιμο κλίμα ξεκινάει η σεζόν για το Star, όπου όλοι ήλπιζαν πως ο Γιώργος Λιάγκας θα έμπαινε με τα τσαρούχια στη Βουλή. Ωστόσο, φαίνεται πως τα «γερά χαρτιά» του Star έχουν ήδη ξεπεράσει το σοκ της αποτυχίας του και επιστρέφουν στα λημέρια τους.
Ο Αιμίλιος Λιάτσος επέστρεψε στο νεανικό δελτίο του καναλιού, που το καλοκαίρι δείχνει κώλους από παραλίες για να μας δροσίσει και τον χειμώνα μας δείχνει κώλους από παραλίες για να μας θυμίσει ότι το καλοκαίρι πλησιάζει.
Η Χριστίνα Λαμπίρη διεκδικεί το χρυσό μετάλλιο στο (σύντομα και ολυμπιακό) άθλημα του ξεμαλλιάσματος επί πλατώ και, κρίνοντας από τις πρώτες εκπομπές της, το έχει στο τσεπάκι της.
Η Άννα Δρούζα αποτελεί τη μεγάλη μεταγραφή του Star και το κανάλι του Ταύρου ποντάρει πολλά σ’αυτήν, που σημαίνει ότι θα βαρεθούμε να βλέπουμε φραπελιές, εξωγήινους και γήινους με IQ φραπελιάς. Πάντως, το κοινό περιμένει με κομμένη την ανάσα να παρακολουθήσει το θέμα «Πώς έμπλεξα με τον Θανάση Λάλα και πώς θα ξεμπλέξω όταν μου την πέσει κάποιος στην ηλικία μου και τα κιλά μου».
Φυσικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε και τις ταινίες που θα μεταδώσει το κανάλι σε πρώτη τηλεοπτική μετάδοση, οι οποίες θα ξεκινούν στις 9 το βράδυ και θα τελειώνουν στις 3.30 τα ξημερώματα, μετά από 78 μικρά διαλείμματα για διαφημίσεις. Κάπου εκεί ενδιάμεσα θα προβάλλεται και το πολυσυζητημένο σίριαλ «Nip/Tuck», που αποτελεί ιδανική επιλογή για όσους ξενυχτούν μέχρι τις 2 το πρωί, περιμένοντας να αρχίσει η τσόντα στο Filmnet.

ALTER

Με προβλήματα ξεκινά η χρονιά στο Alter. Οι εκπομπές του Νίκου Χατζηνικολάου για τις εκλογές κατόρθωσαν να πιάσουν μικρότερες θεαματικότητες ακόμα και από τις διαφημίσεις του νέου άλμπουμ των «Ζουζουνιών», ενώ το δελτίο ειδήσεων το βλέπουν στην καλύτερη περίπτωση τρία παιδιά βολιώτικα και σαράντα παλικάρια από τη Λιβαδειά.
Στο πρόγραμμα του καναλιού παραμένουν από πέρσι οι (ανεξήγητα) επιτυχημένες εκπομπές της Μαριέττας Χρουσαλά, της Φαίης Σκορδά και της Ράνιας Θρασκιά, ενώ το κουαρτέτο των σέξι παρουσιών του Alter συμπληρώνεται από την αισθησιακή Αγγελική Νικολούλη, που ψάχνει ακόμα να βρει φως στο τούνελ – αφού δεν την έχει πατήσει ακόμα το τρένο, πάλι καλά.
Η απώλεια του Γιώργου Μητσικώστα ήταν ένα σοβαρό πλήγμα για το κανάλι, αφού τώρα οι τηλεθεατές του θα μπορούν να γελάνε μόνο με τον απροσάρμοστο θίασο της Αννίτας Πάνια, που συνεχίζει ακάθεκτη να μας σπάει τα νεύρα με το «Je t’aime».
Συνεχίζονται, ακόμα, οι εκπομπές του Κώστα Χαρδαβέλλα «Οι Πύλες του Ανεξήγητου» (που θα μπορούσαν να ονομάζονται και «Οι Πύλες της Ανεξέλεγκτης Παπαρολογίας») και «Αθέατος Κόσμος» (που θα μπορούσε να ονομάζεται και σε «Ηλίθιος Κόσμος Που Κάθεται Και Μας Βλέπει»), ενώ κανονικά συνεχίζονται και οι εκπομπές του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου «Ζούγκλα» και «Κίτρινος Τύπος», μέχρι ο κατατρεγμένος δημοσιογράφος να σφαχτεί με την διοίκηση του καναλιού και να επιστρέψει στον Alpha, για να έχει μεγαλύτερη ελευθερία έκφρασης. Αν δεν το κλείσουν φέτος το κανάλι, δεν θα το κλείσουν ποτέ.

ΝΕΤ

Ίσως να μην το έχετε πάρει χαμπάρι, αλλά υπάρχει και κρατική τηλεόραση. Βέβαια, εδώ δεν το έχει πάρει χαμπάρι το ίδιο το κράτος ότι έχει κανάλι, γιατί να το ξέρετε εσείς;
Οι διοικούντες την ΝΕΤ συγκινήθηκαν από την πρωτοφανή ανταπόκριση του κοινού στην «Λούφα και Παραλλαγή» και αποφάσισαν να την συνεχίσουν και φέτος. Βέβαια, κανείς δεν τους είπε ότι μόνο η ταινία είχε πρωτοφανή ανταπόκριση από το κοινό και όχι το σίριαλ, που ούτε με προεδρικό διάταγμα δεν θα πιάσει τα επιθυμητά ποσοστά.
Στην πραγματικότητα, το κανάλι έχει έναν και μόνο λόγο ύπαρξης: Το ποδόσφαιρο. Μόνο στις βραδιές του Champions League βγάζει κέρδος από τις διαφημίσεις, και φρόντισε να το χάσει κι αυτό, πληρώνοντας τα μαλλιοκέφαλα των Ελλήνων πολιτών για να δείχνει ζωντανά τους αγώνες του πιο ανιαρού Πρωταθλήματος στον κόσμο, του Ελληνικού.
Στο πρόγραμμα του καναλιού έχει ήδη ενταχθεί και το αμερικανικό ριάλιτι «Extreme Makeover» (που ντρέπονται να το πουν με το όνομά του και το γράφουν «Ριζική Αναμόρφωση»), ενώ οι υπεύθυνοι ελπίζουν να αποκτήσουν και τα δικαιώματα του Big Brother, γιατί μετά το Fame Story ο κόσμος διψάει για ριάλιτι καταστάσεις.
Αν είστε τυχεροί, ίσως να παρακολουθήσετε κατά τύχη ένα επεισόδιο του «Desperate Housewives» ή του «Lost», τα οποία χρησιμοποιούνται από το κανάλι εν είδει μπαλαντέρ, όπου έχει κενά το πρόγραμμά τους. Αν είστε ακόμα πιο τυχεροί, μπορεί να δείτε και το αμέσως επόμενο επεισόδιο από το τελευταίο που είχατε δει, πράγμα σπάνιο. Αλλά πιο πιθανό είναι να πέσετε σε κάποιο δελτίο ειδήσεων (ούτε το CNN τόσες ειδήσεις πια!) και ακόμα πιο πιθανό να μην γνωρίζετε καν σε ποια θέση έχετε αποθηκεύσει το κανάλι (αν το έχετε αποθηκεύσει) και να μην ασχοληθείτε μαζί του ούτε στο ζάπινγκ.

1. Μην ομιλείτε στον οδηγό, ειδικά αν είναι μπαϊλντισμένος (περίπου 95% των περιπτώσεων), αν δε θέλετε να βρεθείτε αιμόφυρτος στο οδόστρωμα.
2. Οι ώρες διέλευσης των λεωφορείων που αναγράφονται στις στάσεις είναι ενδεικτικές και ισχύουν για όλες τις μέρες πλην των καθημερινών και του Σαββατοκύριακου.
3. Ως εκ τούτου, μην εκνευρίζεστε για τις αργοπορίες των λεωφορείων. Έχετε υπόψη σας ότι πάντα υπάρχει ένα μικρό ενδεχόμενο καθυστέρησης του λεωφορείου, με τον ίδιο τρόπο που υπάρχει πάντα ένα μικρό ενδεχόμενο η χωματερή των Λιοσίων να περιέχει σκουπίδια.
4. Μην καπνίζετε, καθώς απαγορεύεται δια νόμου το κάπνισμα στα λεωφορεία. Ωστόσο, ανάβοντας τσιγάρο ενώ περιμένετε, αυξάνετε τις πιθανότητες να περάσει αμέσως το λεωφορείο (νόμος του Μέρφι 27/1985, εδάφιο 2)
5. Σε περίπτωση που περνούν όλα τα λεωφορεία εκτός από αυτό που περιμένετε, απλά ανεβείτε σε ένα από αυτά. Ως δια μαγείας, το λεωφορείο σας θα εμφανιστεί ακριβώς από πίσω (νόμος του Μέρφι 94/1988).
6. Μην μπείτε στον κόπο να κάνετε μπάνιο ή να βάλετε αποσμητικό αν πρόκειται να πάρετε λεωφορείο – δεν χρειάζονται αυτά τα πράγματα. Μάλιστα, αν δεν κάνετε τίποτα από τα δύο, δεν αποκλείεται να παρατηρήσετε μία σημαντική επέκταση του ζωτικού σας χώρου, ακόμα και στο πλέον γεμάτο λεωφορείο.
7. Μην περιμένετε να βρείτε θέση σε διπλό λεωφορείο (κοινώς «φυσαρμόνικα»). Να περιμένετε όμως σίγουρα πως η «φυσαρμόνικα» θα διπλώσει σε κάποια γωνία και θα καθυστερήσετε περίπου μισή ώρα μέχρι να έρθει στα ίσια της.
8. Μην παίρνετε λεωφορείο όταν βρέχει. Κατά 90%, θα το περιμένετε σε στάση χωρίς στέγαστρο και θα κινδυνεύσετε να πάθετε πνευμονία.
9. Μην χρησιμοποιείτε τα παγκάκια στις στάσεις για ασήμαντους λόγους, όπως για να ξεκουραστείτε. Τα παγκάκια θα πρέπει να χρησιμοποιούνται αποκλειστικά σαν χώροι στάθμευσης για σακούλες σούπερ μάρκετ ή σαν κάδοι απορριμάτων.
10. Ένα βιβλίο ή μια εφημερίδα είναι η καλύτερη συντροφιά όσο θα βρίσκεστε εντός του λεωφορείου. Ωστόσο, αν θέλετε πραγματικά να διασκεδάσετε, πιάστε κουβέντα σε μια γιαγιά.
11. Τα τετράγωνα κουτάκια που διαθέτουν τα λεωφορεία είναι για να χτυπάμε τα εισιτήριά μας, όχι για να τα διακοσμούμε με γκραφίτι. Αλλά, δεδομένου ότι οι ελεγκτές στα λεωφορεία είναι πιο σπάνιοι και από τις τσιπούρες στην Πίνδο, μην αφήσετε αυτή τη λεπτομέρεια να εμποδίσει την καλλιτεχνική σας έκφραση.
12. Θεωρητικά, τα λεωφορεία φτάνουν πιο γρήγορα στον προορισμό τους, χάρη στις λεωφορειολωρίδες. Στην πράξη, με τα ταξί και τα φορτηγά που τις λυμαίνονται, θα φτάνατε πιο γρήγορα στον προορισμό σας αγκομαχώντας με ένα φιλότιμο πλην διαλυμένο Yugo.

Σήμερα σκόπευα να γράψω ένα πανηγυρικό post για την συμπλήρωση ενός χρόνου από τότε που άνοιξα το πρώτο μου blog. Ξέρετε τώρα, εγώ να κάνω ένα flashback και να θυμάμαι πώς οδηγήθηκα σε αυτήν την απόφαση κι εσείς να μου έυχεστε να τα εκατοστήσω (τα χρόνια), να τα χιλιοστήσω (τα posts), να τα τινάξω (τα πέταλα) κλπ. Αλλά η επικαιρότητα με πρόλαβε.
Μετά από έναν χρόνο ενασχόλησης με την blogόσφαιρα θα έχετε καταλάβει, πιστεύω, ότι δεν είμαι εθνικιστής. Δε με νοιάζει τι θα γράφει το βιβλίο ιστορίας της 6ης Δημοτικού (λες και θα το διαβάσει κανείς – εσείς θυμάστε τίποτα από ιστορία δημοτικού;), δε με ενοχλούν οι μετανάστες και οι αλλόθρησκοι, δεν έχει τύχει να συμφωνήσω ούτε μία φορά με οποιοδήποτε στέλεχος του ΛΑ.Ο.Σ. – και είμαι περήφανος γι’αυτό, σημαίνει ότι έχω σώας τας φρένας.
Αλλά δύο απανωτά περιστατικά με έχουν προβληματίσει περισσότερο από ποτέ. Θα αρχίσω από το δεύτερο και λιγότερο εντυπωσιακό, που ίσως να το έχετε πληροφορηθεί: Σε χάρτη του ΝΒΑ, όπου απεικονίζονται οι ευρωπαϊκές τουρνέ κάποιων αμερικανικών ομάδων, τα μισά νησιά του Αιγαίου φέρονται να ανήκουν στην Τουρκία. Μιλάμε για Ρόδο, Μυτιλήνη, Κάρπαθο και αρκετά άλλα.
Φυσικά, αυτό είναι πολύ ενοχλητικό, έως και προσβλητικό. Ωστόσο, ας μην ξεχνάμε ότι το ΝΒΑ δεν είναι επιστημονική υπηρεσία και πιθανότατα δεν θα ασχολείτο ούτε με την Ελλάδα, ούτε και με την Τουρκία αν οι Μινεσότα Τίμπεργουλβς δεν έπαιζαν ένα παιχνίδι στην Κωνσταντινούπολη. Εξάλλου, μιλάμε για Αμερικανούς, μην το ξεχνάτε. Αυτοί νομίζουν ότι η Γη είναι επίπεδη και πέρα από τον Ατλαντικό υπάρχει γκρεμός, οπότε δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει δόλος – ακόμα και στον νόμο, η βλακεία συγχωρείται.
Όμως, το πραγματικό σοκ ήρθε χθες το βράδυ. Έμεινα ξύπνιος ως τις 4 το πρωί για να δω ένα ντοκιμαντέρ του National Geographic με θέμα την Αποκάλυψη του Ιωάννη και το κατά πόσον είναι προφητικό κείμενο ή πολιτικό μανιφέστο – αν απορείτε, είναι μάλλον το δεύτερο. Στην αρχή του ντοκιμαντέρ δίνονται πληροφορίες για τη ζωή του Ιωάννη. Αναφέρεται, λοιπόν, ότι εξορίστηκε από τους Ρωμαίους και εμπνεύστηκε την Αποκάλυψη «σε ένα νησάκι απέναντι από την Τουρκία». Αυτό το «νησάκι» φυσικά είναι η Πάτμος.
Και δειρωτώμαι ο αφελής: Ολόκληρο National Geographic δεν μπήκε στον κόπο να ανοίξει έναν χάρτη και να δει πού βρίσκεται αυτό το «νησάκι»; Και αν όντως άνοιξε έναν χάρτη και είδε ότι βρίσκεται απέναντι από την Τουρκία, δεν πρόσεξε ότι αυτό το «νησάκι» ανήκει στην Ελλάδα; Γιατί, λοιπόν, η Πάτμος να είναι «ένα νησάκι απέναντι από την Τουρκία» και όχι «ένα ελληνικό νησάκι»;
Εδώ είναι δύσκολο να μην καταλογιστεί δόλος. Γιατί το National Geographic δεν είναι ο George W. Bush, που δεν μπορεί να ξεχωρίσει το Ιράν από το Ιράκ και γι’αυτό επιτίθεται και στα δύο, αλλά ένας ολόκληρος όμιλος επιχειρήσεων, σκοπός του οποίου είναι να μεταδίδει τη γνώση – και ομολογουμένως το ντοκιμαντέρ ήταν εξαιρετικό, αφού ούτε για μια στιγμή δεν σκέφτηκα να γυρίσω στο Filmnet που είχε τσόντα.
Εδώ είναι το σημείο που οι περισσότεροι αρχίζουν τις θεωρίες συνωμοσίας. Εγώ δεν θέλω να κάνω κάτι τέτοιο, γιατί τότε θα συμφωνώ με το ΛΑ.Ο.Σ. και θα έρθω στην πολύ δυσάρεστη θέση να κλειστώ αυτοβούλως στο Δαφνί. Αντίθετα, δεν έχω τίποτα να προσθέσω. Το καθήκον μου ως δημοσιογράφος το έκανα, έβγαλα την είδηση. Τα συμπεράσματα είναι δικά σας…

Και μετά από το ευχάριστο μουσικό διάλειμμα (τι άλλο παρά ευχάριστο θα μπορούσε να είναι με τους Kaiser Chiefs), επιστρέφουμε στο κανονική ροή του προγράμματός μας.
Έχω αναφερθεί επανειλημμένα στα αυτοκίνητα, υποστηρίζοντας ότι η μοναδική χρησιμότητά τους είναι να μας βοηθούν σκοτώνουμε τους εαυτούς μας και μερικές γάτες που θα πεταχτούν απότομα μπροστά μας. Φυσικά, άποψη χωρίς επιχειρήματα είναι σαν σκουπίδια χωρίς μπόχα – και αρκετά πιο δυσάρεστη. Να λοιπόν…

50 ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΜΙΣΩ ΤΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ, ΤΗΝ ΟΔΗΓΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΟΔΗΓΟΥΣ

1. Εν ώρα οδήγησης, πρέπει πάντα να βλέπεις μπροστά σου, να παρατηρείς τους καθρέφτες (και τους τρεις!) και να προσέχεις τις νεκρές γωνίες τους, φροντίζοντας παράλληλα να αλλάζεις ταχύτητα και να ανάβεις φλας εγκαίρως. Ε, πώς να μην προκαλέσεις ατύχημα μετά;

2. Ως απόρροια αυτού, είναι πρακτικά αδύνατον ο οδηγός να επιλέξει τι μουσική θα ακούσει, αφήνοντας αυτήν την επιλογή στους υπόλοιπους επιβάτες – ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα βαρεθεί να ακούει Μακρόπουλο στη διαπασών.

3. Αν οδηγείς πολύ γρήγορα, κινδυνεύεις να χάσεις τον έλεγχο και να βρεθείς αιμόφυρτος σε κάποιο χαντάκι. Αν οδηγείς πολύ αργά, κινδυνεύεις να πέσει πάνω σου κάποιος που οδηγεί πολύ γρήγορα και να σκοτωθείτε και οι δύο. Και αν πηγαίνεις με κανονική ταχύτητα, κινδυνεύεις ΚΑΙ να πέσει πάνω σου κάποιος που οδηγεί πολύ γρήγορα ΚΑΙ να πέσεις πάνω σε κάποιον που πηγαίνει πολύ αργά.

4. Αν γρατζουνιστεί το δάχτυλό σου, θα χρειαστείς ένα τσιρότο για να γίνει καλά. Αν όμως γρατζουνιστεί το αυτοκίνητό σου, θα χρειαστείς μισό λίτρο εξωφρενικά ακριβής μπογιάς για να το βάψεις.

5. Όσο προσεκτικός οδηγός και αν είναι κανείς, είναι απολύτως αδύνατο να προλάβει να φρενάρει όταν μια αφηνιασμένη γάτα προσπαθεί να περάσει το δρόμο και εξίσου αδύνατο να μπορέσει να ξεπεράσει σύντομα το γεγονός ότι ευθύνεται για τον θάνατο ενός ζωντανού πλάσματος.

6. Τα εκτυφλωτικά φώτα των αυτοκινήτων το βράδυ, που κάνουν τις λάμπες ανάκρισης της CIA να μοιάζουν με πυγολαμπίδες.

7. Τα πορτοκαλί φανάρια, μπροστά στα οποία αναρωτιέσαι αν είναι καλύτερο να φρενάρεις απότομα και να έρθει τούμπα το στομάχι σου ή να αυξήσεις ταχύτητα και να περάσεις, αγνοώντας τον κίνδυνο μιας χολιγουντιανών διαστάσεων πλαγιομετωπικής σύγκρουσης.

8. Οι τραγικοί ελληνικοί δρόμοι, που κάνουν την ούτως ή άλλως ψυχικά τραυματική εμπειρία της οδήγησης και σωματικά τραυματική – ως και μοιραία.

9. Τα ειδεχθή σαμαράκια, που είναι τόσο χρήσιμα για την οδήγηση όσο μια κουρτίνα μπροστά από το παρμπρίζ.

10. Σε ένα μεγάλο ταξίδι με πλοίο, αεροπλάνο, τρένο ή διαστημόπλοιο, ένα βιβλίο είναι ιδανική συντροφιά. Σε ένα μεγάλο ταξίδι με αυτοκίνητο, είναι ιδανικός τρόπος για να ξεράσεις το πρωινό σου.

11. Τα «φτιαγμένα» αυτοκίνητα, που μας έμαθαν ότι εκτός από ένα ρούχο ή ένα σπίτι, και ένα αυτοκίνητο μπορεί να είναι κιτς.

12. Είναι πιο εύκολο να μείνει καθαρή για ένα 24ωρο η πάνα ενός νεογέννητου, παρά ένα αυτοκίνητο.

13. Το μόνιμο μποτιλιάρισμα στους δρόμους, που σε κάνει να αναρωτιέσαι σε τι χρησιμεύει ένα αυτοκίνητο με τελική ταχύτητα 250 χλμ/ώρα, όταν ακόμα και τα 50 φαίνονται άπιαστο όνειρο.

14. Η ανησυχητική διαπίστωση πως κάπου εκεί έξω υπάρχει έστω και ένας οδηγός που παίζει μανιωδώς Need For Speed ή Carmageddon.

15. Η εξίσου ανησυχητική διαπίστωση ότι το ποσό που θα ακουμπήσεις στα πάρκινγκ για να αφήσεις το αυτοκίνητό σου (ελλείψει θέσεων ελεύθερης στάθμευσης) είναι μεγαλύτερο από αυτό που έδωσες για το αυτοκίνητο.

16. Ακόμα κι αν τους πεις «όχι», ακόμα κι αν αρχίσεις να χτυπιέσαι και να ωρύεσαι, ακόμα κι αν βγάλεις πιστόλι και απειλήσεις ότι θα τους πυροβολήσεις, αυτοί οι εκνευριστικά επίμονοι τύποι θα σου καθαρίσουν τα τζάμια με το έτσι θέλω.

17. Αν αποδειχθεί ότι η Χ μάρκα χρησιμοποιεί ψόφιες γάτες για να γεμίσει τα στρώματά της, δεν θα την επιλέξουμε ξανά. Αν αποδειχθεί ότι η Υ εταιρία έχει προκαλέσει μια τεράστια περιβαλλοντική καταστροφή, οι πωλήσεις της θα μειωθούν. Αλλά, ενώ έχει αποδειχθεί ότι τα αυτοκίνητα προκαλούν νέφος και διάφορες παθήσεις του αναπνευστικού, αυτά όλο και αυξάνονται!

18. Η οπισθογωνία – ποτέ δεν την έχω κάνει σωστά!

19. Αν ο Θεός ήθελε να οδηγούμε, τότε θα έκανε το παρκάρισμα πιο εύκολο. Προφανώς, η οδήγηση δεν είναι θέλημα Θεού…

20. Ο ηλίθιος κανόνας που λέει ότι όποιος κινείται σε πλατεία παραχωρεί την προτεραιότητα σε αυτόν που μπαίνει σε πλατεία – υπάρχει μια λογική εξήγηση γι’αυτό άραγε;

21. Οι άνδρες οδηγοί που πιστεύουν πως όλες οι γυναίκες οδηγοί είναι ανίκανες και θα έπρεπε να πλένουν πιάτα στον νεροχύτη του σπιτιού τους…

22. …και οι γυναίκες οδηγοί που με τις γκάφες τους βοηθούν στην ενίσχυση αυτού του φαλλοκρατικού στερεοτύπου.

23. Διάλογος που δεν θα ακούγαμε ποτέ αν η Toyota κατασκεύαζε λάμπες πετρελαίου:

– Τράβα να πλύνεις κανά πιάτο στην κουζίνα σου κυρά μου, που μου θέλεις και τιμόνια!
– Έχω έναν μαλάκα σαν κι εσένα σπίτι να μου τα πλένει!

24. Αν κάποιος δοκίμαζε να συντάξει τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα της σύγχρονης εποχής, σίγουρα ένα από αυτά θα ήταν η φιγούρα με ακριβά αυτοκίνητα, που θα αντικαθιστούσε την αλαζονεία.

25. Το γεγονός ότι δεν μπορείς να οδηγήσεις όταν έχεις πιει. Το να πηγαίνεις σε ένα νυχτερινό κέντρο και να μην μπορείς να πιεις τίποτα άλλο παρά πορτοκαλάδα είναι σαν να πηγαίνεις σε ένα φεστιβάλ βιβλίου και να είσαι τυφλός.

26.Οι παλιατζήδες, οι καρπουζάδες και γενικά όλοι όσοι πηγαίνουν πιο αργά κι από ιπποπόταμο με πλατυποδία.

27. Η λογική των περισσότερων ταξιτζήδων ότι, επειδή είναι όλη μέρα στους δρόμους, μπορούν να οδηγούν όπως θέλουν σ’αυτούς.

28. Όλοι αυτοί που δήθεν κόπτονται για το φαινόμενο του θερμοκηπίου και για την καταστροφή του περιβάλλοντος, αλλά δεν πάνε ούτε μέχρι το περίπτερο χωρίς το αυτοκίνητο.

29. Τα προϊστορικά αυτοκίνητα που δεν έχουν περιττές πολυτέλειες, όπως υδραυλικό τιμόνι, κλιματισμό ή αερόσακους και δεν έχουν ακόμα πάει στα παλιοσίδερα.

30. Οι διαφημίσεις που προσπαθούν να μας πείσουν ότι ένα αυτοκίνητο είναι καλύτερο από όλα τα άλλα επειδή έχει ABS, EPD, VCD, TNT, RTD και LSD – λες και ξέρουμε τι σημαίνουν όλα αυτά.

31. Οι κόρνες των αυτοκινήτων, που είναι ο δεύτερος πιο διαπεραστικός ήχος στον κόσμο, μετά τις τσιρίδες της Άννας Βίσση.

32. Η τιμή της βενζίνης έχει φτάσει στα ύψη, όλοι γκρινιάζουν ότι δεν έχουν λεφτά για βενζίνη, όμως οι μετακινήσεις με το αυτοκίνητο όλο και αυξάνονται. Μπορεί κάποιος να μου το εξηγήσει αυτό;

33. Το γεγονός ότι η Παγκόσμια Μέρα Χωρίς Αυτοκίνητο πέρασε και φέτος απαρατήρητη στην Ελλάδα.

34. Οι μαθητευόμενοι οδηγοί που λυμαίνονται τους δρόμους. Ναι, το ξέρω ότι όλοι ήμασταν στη θέση τους κάποτε, αλλά μέχρι να έρθουν στη θέση μας πειράζει να πάνε να οδηγήσουν σε καμία αλάνα;

35. Τα σκουπιδιάρικα, που είναι εξίσου εκνευριστικά και πολύ περισσότερο βρωμερά από τους μαθητευόμενους.

36. Αυτοί που δεν ανάβουν φλας όταν στρίβουν, αυτοί που δεν ανάβουν τα αλάρμ όταν παρκάρουν και αυτοί που δεν ανάβουν τα φώτα τους νωρίς το βράδυ – πολύ θα ήθελα να τους την «ανάψω»…

37. Ορισμένα «εμπνευσμένα» ονόματα αυτοκινήτων (που φυσικά πάνε άκλαφτα), όπως Kalos, Xedos, Aygo κλπ.

38. Τελευταία βλέπω πολλές Porsche – πληρώνετε που πληρώνετε, πάρτε μια Ferrari τουλάχιστον!

39. Η εμπειρική στατιστική μελέτη μου που αποδεικνύει ότι όσο πιο ακριβό είναι ένα αυτοκίνητο, τόσο πιο πολλές παραβάσεις του Κ.Ο.Κ. πραγματοποιεί ο οδηγός του.

40. Το γεγονός ότι οι Street Panthers, που βάζουν αυτοκόλλητα στα αυτοκίνητα που παρκάρουν παράνομα, δρουν μόνο στη Θεσσαλονίκη.

41. Τα κολοσσιαία πάρκινγκ εμπορικών κέντρων και σούπερ μάρκετ, στα οποία δεν μπορείς να βρεις που έβαλες το αυτοκίνητό σου ούτε με ραντάρ.

42. Οι παραπλανητικές πινακίδες που έχουν ξεμείνει από την δεκαετία του ’50 και στην καλύτερη περίπτωση θα σε οδηγήσουν κάπου αλλού, ενώ στην χειρότερη θα σε βγάλουν σε κάποιον γκρεμό.

43. Οι διαφημίσεις της Opel με τον Πιερλουίτζι Κολίνα – πάνω που λέγαμε ότι τον ξεφορτωθήκαμε από τα γήπεδα, τον είδαμε στις τηλεοράσεις μας!

44. Οι (γυναίκες) συνοδηγοί που βάζουν τα πόδια τους πάνω στο παρμπρίζ – καμιά φορά και με τα παπούτσια!

45. Οι παρκαδόροι νυχτερινών κέντρων που χρεώνουν 10 ευρώ μόνο και μόνο για να σε καθοδηγήσουν ώστε να παρκάρεις όσο πιο κολλητά γίνεται στον μπροστινό.

46. Η εμμονή της Peugeot να βγάζει αυτοκίνητα με το νούμερο μηδέν στη μέση (π.χ. 206, 307 κλπ). Πότε θα βγει το 007;

47. Όλα όσα βρίσκονται κάτω από το καπό και δεν θα καταλάβω ποτέ πώς λειτουργούν.

48. Διάλογος που θα αποφεύγαμε αν η Hyundai έφτιαχνε πίτες για σουβλάκια:

– Είναι η τρίτη φορά που το περνάμε αυτό το δέντρο.
– Μα σύμφωνα με τον χάρτη πηγαίνω, είμαστε στον σωστό δρόμο.
– Εδώ και μισή ώρα στον σωστό δρόμο είμαστε, ρώτα αυτόν εκεί να μας πει πώς να πάμε.
– Δεν χρειάζεται να ρωτήσω, ΞΕΡΩ πώς θα πάμε.
– Καλά, σταμάτα να ρωτήσω εγώ.
– Καλά, σταματάω – αλλά ΞΕΡΩ πώς να πάω.

49. Δίνουν άφθονο υλικό σε επίδοξους στιχουργούς, ώστε να γράψουν τραγούδια όπως «οδηγώ και σε σκέφτομαι», «θέλω να πάρεις ΙΧ να με πηγαίνεις εξοχή» και «θωρακισμένη Μερσεντές εγώ δεν ονειρεύτηκα ποτές».

50. Δίνουν άφθονο υλικό σε ανθυποbloggers σαν εμένα για ένα post-σεντόνι, και αυτό είναι ίσως το χειρότερο απ’όλα…

Kaiser Chiefs – Everything Is Average Nowadays

Sooooooooooooooooooooooo
Everything is average nowadays
Everything is average nowadays
Everyone would do it if they can
And everything is going down the pan
And everyone is following the craze
And everything is average

Now you say it’s getting better
But I don’t really see the signs
Said it is too different
You thought it would be suicide

Not much to believe in
Left up on a shelf
So get your coats, we’re leaving
We’ll just do something else

Everything is average nowadays
Everything is average nowadays
And everything is of no consequence
Cos everyone is sitting on the fence
And everything will always stay the same
Cos everything is average

Now you said you didn’t mean it
You threw away the book of rules
You thought that we should read it
I wouldn’t even know how to

Not much to believe in
Left up on the shelf
So get your coats we’re leaving
We’ll just do something else

All I need is a ball and a wall
Or a sledge and a hill in heavy weather
All I need is a ball and a wall
A sledge and a hill in heavy weather

Not much to believe in
Left up on the shelf
So get your coats, we’re leaving
We’ll just do something else

Sooooooooooooooooooooooo
Everything is average nowadays
Everything is average nowadays
Everyone would do it if they can
And everything is going down the pan
And everyone is following the craze
And everything is average nowadays…

Οι συστηματικοί αναγνώστες αυτού του ταπεινού blog θα έχουν ίσως παρατηρήσει ότι κάπου, εντελώς διακριτικά, αναγράφεται η φράση «ο άνθρωπος του μετρό». Ίσως και οι υπόλοιποι μπορέσουν να το εντοπίσουν με λίγη προσπάθεια. Αλλά φαίνεται πως εγώ δεν του έχω δώσει καμία σημασία τελευταία και έχω παραμελήσει αυτήν την πτυχή της ζωής μου, η οποία εξάλλου με οδήγησε και στο ευγενές σπορ του blogging.
Η αλήθεια είναι πως σπάνια συμβαίνει στο μετρό κάτι που να θέλω να γράψω. Φυσικά, η ατμόσφαιρα εκεί κάτω είναι πάντα ελκυστική και μου ασκεί μια μυστηριώδη, σχεδόν ανεξέλεγκτη έλξη. Αλλά όσο κι αν δεν ήθελα ποτέ να το παραδεχτώ, κάθε βόλτα με το μετρό μου θυμίζει τη μέρα της μαρμότας: Οι ίδιες κατσούφικες φάτσες, το ίδιο παιχνίδι του σκοταδιού με τα χλωμά φώτα, το ίδιο στρίγκλισμα στις ράγες. Μονοτονία.
Και χθες το πρωί συνέβη αυτό το κάτι διαφορετικό, αυτό που έβαλε ξανά το μυαλό μου σε λειτουργία. Σταθμός Ομόνοια. Το τρένο ανοίγει τις πόρτες του και οι βιαστικοί επιβάτες του, μαζί κι εγώ, το εγκαταλείπουν. Μόνο που κάποια βιάστηκε περισσότερο απ’ό,τι έπρεπε. Για την ακρίβεια, βιάστηκε τόσο πολύ που στραβοπάτησε στην αποβάθρα, με αποτέλεσμα να πέσει η παντόφλα της στο κενό μεταξύ της αποβάθρας και του σταματημένου συρμού.
Ήμουν ακριβώς δίπλα της εκείνη την ώρα και αναρωτιόμουν τι θα έπρεπε να κάνω. Δεν μπορούσα να γελάσω, όχι μόνο γιατί θα ήταν αγενέστατο, αλλά και επειδή μάλλον θα ένιωθα άσχημα στην θέση της αν έβλεπα τον κόσμο να γελάει. Δεν μπορούσα να στενοχωρηθώ, γιατί δεν της έφταιγε κανένας άλλος για αυτό που έπαθε, παρά μόνο η δική της βιασύνη. Δεν μπορούσα να μείνω εκεί να την βοηθήσω, γιατί βιαζόμουν – άλλωστε, δεν έβλεπα πώς θα μπορούσα να την βοηθήσω.
Είναι για κάτι τέτοιες στιγμές που αξίζει αυτή η μανία μου να τα παρατηρώ όλα. Εδώ και χρόνια έχω καταλάβει πως δεν έχει νόημα να παρατηρείς, αν το αντικείμενο της παρατήρησής σου δεν σε κάνει να σκέφτεσαι, να προβληματιστείς, να νιώσεις κάτι, οτιδήποτε. Θα μπορούσα πολύ απλά να σας μεταφέρω την σκηνή που περιέγραψα με εντελώς διαφορετικό τρόπο, χλευάζοντας την άτυχη κυρία και την παντόφλα της και ωθώντας σας σε (κρυφά ή υστερικά) γέλια, σαν αυτά που είδα γύρω μου εκείνη την ώρα. Αλλά τι νόημα θα είχε αυτό; Σήμερα δεν κάνω stand-up comedy, αλλά βαρετό talk show – στο κάτω-κάτω, δεν κάνω τηλεόραση, άρα δεν με ενδιαφέρουν οι θεαματικότητες, σωστά;
Περιττό να πω ότι δεν έκανα τίποτα. Στρίβοντας προς τις κυλιόμενες σκάλες, γύρισα για τελευταία φορά να την δω. Ο συρμός είχε ήδη αποχωρήσει και αυτή κοιτούσε τις ράγες με ένα βλέμμα 50-50: Μισό έκπληξη, μισό απόγνωση. Αν την είχα φωτογραφίσει ακριβώς εκείνη τη στιγμή, θα είχα στα χέρια μου ένα καλλιτεχνικό αριστούργημα, που θα μπορούσε να εκτεθεί σε οποιαδήποτε γκαλερί σύγχρονης τέχνης. Να γιατί πρέπει πάντα να κουβαλάω μαζί μου μια ψηφιακή φωτογραφική μηχανή…
Αναρωτιέμαι τι να συνέβη στη συνέχεια. Νιώθω σαν να χάλασε το DVD στη μέση της ταινίας, αφήνοντάς με να αναρωτιέμαι πώς τελειώνει το έργο. Να συνέχισε την πορεία της ξυπόλητη, πετώντας και την άλλη παντόφλα στο μετρό; Μπα, πολύ χολιγουντιανό για να είναι αληθινό. Να αγόρασε καινούργια παπούτσια από την Ομόνοια, έχοντας πάρει το μάθημά της; Μπα, πολύ ρεαλιστικό για να είναι αληθινό. Και αυτή η έρμη η παντόφλα τι να απέγινε; Να την κονιορτοποίησε το επόμενο τρένο; Ποιος ξέρει…Σας έχω πει ποτέ πόσο με ενοχλεί να χαλάει το DVD πριν τελειώσει η ταινία;
Εκτιμώ απεριόριστα οτιδήποτε μπορεί να προσφέρει αυτή τη μικρή σπίθα που χρειάζεται το τεμπέλικο μυαλό μου για να πάρει μπρος και να αρχίσει να λειτουργεί. Ακόμα κι αν είναι μία παντόφλα….

Σπάνια βλέπω κάτι ενδιαφέρον στα εισερχόμενα του e-mail μου. Για να γίνω πιο σαφής, το να βρεις εκεί μέσα e-mail που αξίζει να διαβάσεις είναι το ίδιο εύκολο με το να βρεις χορτοφάγο στο χωριό μου – και πιστέψτε με, στο ορεινό κατσικοχώρι από το οποίο κατάγομαι αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο.
Αλλά σήμερα μου ήρθε ένα διαφορετικό, παιχνιδιάρικο e-mail. Ο αποστολέας του εκμεταλλεύτηκε στυγνά το γεγονός ότι ποτέ δεν έχω πει όχι σε παιχνίδι (εκτός από μία φορά στο ποδόσφαιρο, που επέμεναν να κάνω την μπάλα), αναγκάζοντάς με να περάσω σχεδόν 30 λεπτά από το χρόνο μου για να του απαντήσω.
Το παιχνίδι είναι απολαυστικά απλό: Το μόνο που είχα να κάνω ήταν να απαντήσω στις ερωτήσεις, γράφοντας πάνω στις απαντήσεις του προηγούμενου, και να το προωθήσω σε όποιον ήθελα, ώστε να κάνει το ίδιο. Ήδη, το παιχνίδι βρίσκεται σε καμιά δεκαριά Inbox. Σας παρουσιάζω το e-mail με τις δικές μου απαντήσεις, όπως αυτό έφτασε στα εν λόγω Inbox:

> ANTIGRAPSTE OLOKLHRO TO MHNYMA SE ENA NEO KENO E-MAIL.
>
>ALLAKSTE OLES TIS APANTHSEIS GIA NA GRAPSETE TIS DIKES SAS. KATOPINSTEILTE TO MHNYMA SE ENA SYNOLO GNOSTON SAS ANTHROPON,SYMPERILAMVANOMENOY KAI AYTOU POU SAS TO ESTEILE ARXIKA.THA MATHETEETSI POLLA MIKRA PRAGMATA GIATOUS FILOUS SAS.MHN KSEXASETE NA STEILETETIS APANTHSEIS SAS KAI STON APOSTOLEA TOU MHNYMATOS:
>
> TI ORA EINAI ? 19:35:02
> ONOMA ? The Stranger
> TA GENETHLIA SOU? 12 Απριλίου 1984 – δεν κρύβω χρόνια
> ZWDIO ? Κριός με ωροσκόπο κατσίκα
> YPSOS ? 1.81 χωρίς τακούνια
> XRWMA MALLIWN ? Μαύρα κι άραχνα
> XRWMA MATIWN ? Καφεπράσινα – ακόμα κι εκεί στο περίπου είμαι!
> PIERCING ? Προτιμώ να χρησιμοποιώ τις υπάρχουσες τρύπες του σώματός μου και να μην δημιουργώ καινούργιες…
> ΤΙ DOULEIA KANEIS ? Δουλεύω τον κόσμο
> AGAPAS AYTO POU KANEIS? Το ρωτάς;
> SE POIA POLH ZEIS? Στην πόλη που όλοι λατρεύουν να μισούν, την Αθήνα
> ZWA ? Ένας σκύλος, μία γάτα και ένας αδερφός
> TATTO ? Αφού γίνεται με βελόνα, φυσικά και όχι!
> EXEIS ERWTEYTEI POTE ? Πλάκα μου κάνεις; Εγώ γεννήθηκα ερωτευμένος!
> EXEIS AGAPHSEI KAPOION SE SHMEIO NA KLAPSEIS GIA AYTON/HN? Αν δεν κλάψεις, ΔΕΝ έχεις αγαπήσει, duh!
> EIXES POTE ATYXHMA ME TO AYTOKINHTO ? Όχι, αλλά έτσι όπως οδηγώ δεν το αποκλείω!
> EXEIS PATHEI POTE KATAGMA? Όχι, δεν έτυχε.
> PEPSI ‘H COCA COLA ? Coca Cola, πάει με όλα!
> SE TI POTHRI ? Ε, όχι και ποτήρι, με προσβάλλεις…Κατευθείαν από το μπουκάλι!.
> AGAPHMENO XRWMA ESWROUXWN ? Ό,τι να’ναι, αρκεί να έχει τον Γκάρφιλντ ή τον Ταζ πάνω.
> NOUMERO PAPOUTSIWN ? 45 μάστοροι κι εξήντα μαθητάδες
> AGAPHMENOS ARITHMOS ? 12 – παραλίγο 13
> EIDOS MOUSIKHS POU AKOUS ? Από Iron Maiden μέχρι τον Σχιζοφρενή Δολοφόνο με το πριόνι
>THEMA SYZHTISHS POU APEXTHANESAI ? «Σίγουρα μ’αγαπάς;»
> XARAKTIRAS DISNEY ‘H WARNER BROS ? Με περιορίζεις πολύ, ο αγαπημένος μου είναι ο Γκάρφιλντ! Αλλά θα σου κάνω το χατίρι: Ντόναλντ Ντακ
> AGAPHMENO SOU JUNK FOOD? Χμμ, δύσκολο…Νομίζω ότι θα επιλέξω την πίτσα…
> PROVLHMA ? Το θέμα δεν είναι αν εγώ έχω πρόβλημα, αλλά για ποιους αποτελώ εγώ πρόβλημα…
> AGAPHMENO XRWMA ? Μωβ, το σκούρο, το πεθαμενατζίδικο
> PWS VLEPEIS TON EAYTO SOU STO MELLON ? Μεγαλύτερο, αλλά όχι ωριμότερο
>POIOS FILOS SOU MENEI PIO MAKRIA ? Η Mei Generis (link δεξιά)
> POIOS NOMIZEIS PWS THA SOU APANTISEI PRWTOS ? Καλή ερώτηση…Η Μei Generis, ίσως;
> POIOS THA ARGHSEI PERISSOTERO? Απαντάει καλύτερα όποιος απαντάει τελευταίος!
> EXEIS PC STO SPITI ? Έχεις νύχια στα δάχτυλα;
> AGAPHMENO CD? Έχω να αγοράσω CD από τότε που ήμουν ανήλικο
> TO PRWTO PRAGMA POU SKEFTESAI MOLIS KSYPNISEIS? Υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που μπορείς να κατακτήσεις εκεί έξω – γι’αυτό, κάτσε στο κρεβάτι και μην κάνεις τίποτα…
> POS VLEPEIS THN AGAPH ? Με τα κυάλια…
> TI EXEIS MAZI SOU KAI DEN TO APOXWRIZESAI POTE? Τη μουσική μου
> TI EXEIS STON TOIXO SOU ? Στόχο για βελάκια – απαραίτητος σε κάθε νοικοκυριό!
> TI EXEIS KATW APO TO KREBATI SOU ? Δύο τεμαχισμένα πτώματα – αλλά έχουν αρχίσει να μυρίζουν και θα τα πετάξω
>GRAPSE KATI SE AYTON POU SOU ESTEILE AYTO TO MHNYMA: Ξέρεις πόσο μου αρέσουν αυτά τα παιχνιδάκια, έτσι Gog;
> GRAPSE TO ONOMA AYTOU POU SIGOURA DEN PERIMENEIS NA SOU APANTHSEI: Αν δεν περίμενα να απαντήσει, δεν θα διάβαζε αυτό το e-mail τώρα
> GRAPSE TO ONOMA AUTOU POU SIGOURA THA SOU APANTHSEI: Πάλι την Mei Generis θα πω – κουβαλάμε την ίδια τρέλα!
> POIOS THA ‘THELES NA SOU APANTHSEI?? Τι ερώτηση – όλοι!
>
>TI THA EGRAFES SE KAPOION POU DEN MPOREIS NA TOU TO PEIS ?? Είμαι πολύ πιο βλάκας, πιο ανώριμος και πιο αντικοινωνικός απ’όσο νομίζεις…
> AGAPHMENO SPORT ? Υπάρχουν κι άλλα σπορ εκτός από το ποδόσφαιρο;
> AGAPHMENH TAINIA? Se7en, μόνο αυτό!
> AGAPHMENO ZWO ? Ο μυρμηγκοφάγος – λατρεύω την προβοσκίδα του!
> TI ORA EINAI TORA? 20:01:32

Υπάρχουν δύο στοιχήματα τα οποία είναι 100% βέβαιο ότι θα σου αποφέρουν κέρδος. Το πρώτο είναι να ποντάρεις ότι ο Ολυμπιακός δεν θα κερδίσει σε αγώνα Champions League. Το δεύτερο είναι να ποντάρεις ότι ένας μέχρι πρότινος υπουργός που παραδίδει το υπουργείο στον διάδοχό του θα βάλει τα κλάματα. Της μικρής Μαριέττας της πήραν το παιχνίδι της και δάκρυα κύλησαν στο νεανικό (στο προεκλογικό φυλλάδιό της) και ροδαλό μαγουλάκι της. Μου φάνηκε ότι βούρκωσα κι εγώ σε κάποια στιγμή, αλλά αυτοχαστουκίστηκα και συνήλθα, ευτυχώς.
Στο μεταξύ, παλεύω ακόμα μέσα μου να καταλάβω αν ο ελληνικός λαός είναι υπνωτισμένος, λοβοτομημένος ή απλώς ηλίθιος. Και ας πούμε ότι μέχρι ενός σημείου το καταλαβαίνω (που δεν το καταλαβαίνω) να ψηφίσεις ένα κόμμα που είναι αλλεργικό σε καθετί πράσινο, από το ΠΑΣΟΚ μέχρι την Πάρνηθα. Και ας δεχτούμε ότι οι περίπου 40.000 συνάνθρωποί μας που πιστεύουν ότι ο Βύρων Πολύδωρας είναι και γαμώ τα παιδιά και αξίζει να ξαναμπεί στην Βουλή έχουν κάποιο λόγο που το έκαναν – μακάρι να μπορούσα να τον μάθω. Αλλά να επιτρέπεις σε επικίνδυνους ακροδεξιούς που θέλουν να γίνουν Λεπέν στη θέση του Λεπέν να καυχώνται ότι «θα εκφράσουν μια διαφορετική φωνή στην Βουλή» (φυσικά και θα είναι διαφορετική – ακόμα και ο πιο κρετίνος από τους υπόλοιπους 290 βουλευτές έχει να ασχοληθεί με πολύ σημαντικότερα πράγματα από το βιβλίο ιστορίας της 6ης Δημοτικού!), αυτό είναι αδιανόητο. Θέλετε 5 κόμματα στη Βουλή; Πολύ ωραία, κι εγώ μαζί σας! Βάλτε τους Οικολόγους Πράσινους, βάλτε το ΚΚΕ μ-λ, βάλτε τον Λεβέντη. Όχι τον Πλεύρη και τον Βορίδη!
Παραδόξως, υπάρχουν και θετικά μηνύματα από αυτές τις εκλογές. Εκτός Βουλής έμειναν:

– ο bon viveur σοσιαλιστής (σαν να λέμε ο αμερικανός κομμουνιστής) Άκης Τσοχατζόπουλος,
– ο εδώ-ο-κόσμος-καίγεται-κι-εγώ-σας-δείχνω-κώλους δημοσιογράφος Γιώργος Λιάγκας,
– η Έλενα Κουντουρά με το ύφος 101 καρδιναλίων της Δαλματίας,
– η Βίκυ Λέανδρος, γνωστή και ως βαρόνη Φον Ρούφιν, που «τον ρούφηξε»,
– η γυναίκα που κατάφερε να γίνει πιο αντιπαθής κι από τον Μητσοτάκη, η Μαριέττα Γιαννάκου-Κουτσίκου και
– ο μοναδικός άνθρωπος στον πλανήτη που ξέρει λιγότερα για την πολιτική από την Καλομοίρα, η Έφη Σαρρή (για τους φίλους Ιφιγένεια Εν Καυλίδι)

Φαίνεται πως στο βάθος του τούνελ υπάρχει φως. Επομένως, το τρένο έρχεται – το θέμα είναι ότι είμαστε δεμένοι στις ράγες και μάλλον θα μας πολτοποιήσει, εκτός κι αν εμφανιστεί μια Αμαλλλλλλία και μας σώσει ξαφνικά. Αλλά αυτά γίνονται μόνο στην τηλεόραση…
Η αλήθεια είναι πως δε μου αρέσει να ασχολούμαι με την πολιτική. Αλλά όταν θέλει κανείς να προκαλέσει γέλιο, οι πολιτικοί είναι ο δεύτερος πιο εύκολος στόχος, μετά την Έφη Θώδη. Και έχω σχεδόν ξεμείνει από αστεία για την Έφη Θώδη – ελπίζω σύντομα να ξεμείνει κι αυτή από τραγούδια.
Κλείνοντας αυτό το κείμενο (μικρό μου βγήκε σήμερα, δεν σας κούρασα αρκετά, οπότε πρέπει να βρω κάποιον άλλο τρόπο να σας βασανίσω), θέλω να τονίσω ότι αυτός πρέπει να είναι ο πιο βαρετός Σεπτέμβρης της ζωής μου. Και, με δεδομένο ότι παραδοσιακά ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας που ανοίγουν τα σχολεία, αρχίζει το διάβασμα και τελειώνουν τα παιχνίδια, αυτό είναι ΜΕΓΑΛΟ κατόρθωμα. Θέλω να ευχαριστήσω τους εντελώς προβλέψιμους δημοσιογράφους, που ήξερα ακριβώς τι θα ρωτήσουν προτού σκεφτούν την ερώτησή τους, τους εντελώς προβλέψιμους πολιτικούς, που ήξερα ακριβώς τι θα απαντήσουν προτού σκεφτούν την απάντησή τους και, φυσικά, τον Ολυμπιακό, που ήξερα ακριβώς τι αποτέλεσμα θα φέρει με αντίπαλο τη Λάτσιο προτού βγει στον αγωνιστικό χώρο. Χάρη σε εσάς, ο Σεπτέμβρης του 2007 θα περάσει στην ιστορία ως ο λιγότερο ενδιαφέρων μήνας από τον Απρίλιο του 6.584.258 π.Χ., όταν οι δεινόσαυροι είχαν ήδη εξαφανιστεί από τη Γη προ πολλού και οι άνθρωποι δεν είχαν εξελιχθεί ακόμα από τις αμοιβάδες. Ευχαριστώ και πάλι – τα ξαναλέμε σε 4 χρόνια για να σπάσουμε το ρεκόρ!

Στη ζωή όλων των ανθρώπων έρχεται κάποια στιγμή που πρέπει να κοιτάξουν πίσω, να δουν τα λάθη που κάνανε και τα οποία οδήγησαν σε μία καταστροφή που τους συμβαίνει στο παρόν. Μια στιγμή που πρέπει να αναφωνήσουν «γιατί σε μένα, Θε μου (προσέξτε το accent, πάντα με ένα έψιλον)», να αναλογιστούν τις δικές τους ευθύνες και να αντιμετωπίσουν το κακό που τους βρήκε. Για παράδειγμα, οι ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας θα χρειαστεί να το κάνουν αυτό σε 4 χρόνια – για το καλό όλων μας, ελπίζω όχι νωρίτερα. Για μένα, αυτή η στιγμή είναι τώρα.
Όλα πάνε στραβά αυτές τις μέρες. Νίκησε η Νέα Δημοκρατία, έχασε το μετάλλιο η Εθνική μπάσκετ, ένας από τους καλύτερούς μου φίλους έφυγε για Αγγλία (θέλω φανέλα της Stoke City, Gog!) κι εγώ έχω βαρεθεί να κάθομαι σε ένα δωμάτιο και να μην κάνω τίποτα. Κι όμως, όλα αυτά φαίνονται μικρά, τιποτένια και ασήμαντα μπροστά στο κολοσσιαίο κακό που με βρήκε: Ο πολυαγαπημένος μου φορητός υπολογιστής (για τους αγγλοτραφείς laptop) τα τίναξε τα πέταλα, είδε τον Μπιλ Γκέιτς φαντάρο, πιθανότατα αυτή τη στιγμή παίζει Doom σε τοπικό δίκτυο παρέα με άλλα laptops στον Παράδεισο. Κοινώς, μας άφησε χρόνους.
Όπως συνήθως, υπερβάλλω. Το laptop ζει και βασιλεύει. Μόνο που βασιλεύει σε ένα βασίλειο χωρίς υπηκόους, γιατί καταστράφηκε ο σκληρός δίσκος του. Και πήρε στον σκληρό του τάφο και όλα τα αρχεία που του είχα εμπιστευτεί.
Όλα ξεκίνησαν πριν από μερικές μέρες, αλλά προτίμησα να μην αναφέρω τίποτα, αφενός για γούρι και αφετέρου λόγω εκλογών. Όσο και να προσπαθούσα, τα Windows δεν έπαιρναν μπρος και ακουγόταν ένας φρικτός ήχος από το κάτω μέρος του υπολογιστή, σαν να τεμάχιζαν πτώματα σε κομματάκια.
(Disclaimer: Δηλώνω υπεύθυνα ότι δεν έχω ποτέ σκοτώσει άνθρωπο, γάτα ή καγκουρό, πόσο μάλλον να το έχω κόψει και κομματάκια. Επομένως, είναι αδύνατον να ξέρω τι ήχος παράγεται από αυτήν την διαδικασία. Ωστόσο, φαντάζομαι πως θα ακούγεται κάπως έτσι)
(Αλήθεια, μήπως υπάρχει κάποια ελληνική λέξη που μεταφράζει το disclaimer; Είναι βαρετό να γράφεις «υπεύθυνη δήλωση αποποίησης ευθυνών»…)
Για να γλιτώσω την ταλαιπωρία του επίσημου service (και κυρίως τα λεφτά, γιατί έχω χάσει και την εγγύηση – ναι, πάντα προτιμούσα τον Pinky από τον Brain, γιατί ρωτάτε;) απευθύνθηκα σε έναν φίλο μου που ξέρει από υπολογιστές όσο ξέρω εγώ από πατατάκια (με την ευκαιρία, τα νέα Lay’s με γεύση κοκκινιστό είναι εξαιρετικά – αυτά με το καπνιστό τυρί δε μου άρεσαν).
Όταν κατάλαβε ότι ο σκληρός δίσκος ήταν στα τελευταία του, με ρώτησε ποια ήταν η τελευταία του επιθυμία – κανονικά θα ρωτούσε τον ίδιο, αλλά δεν ήταν σε θέση να απαντήσει. Του είπα να προσπαθήσει να σώσει τα mp3 που ήταν συγκεντρωμένα σε έναν φάκελο. Κατάφερε να σώσει μόλις το 1/10. Τα υπόλοιπα είναι πλέον μόνο αναμνήσεις.
Και να ήταν μόνο αυτά…Εκατοντάδες φωτογραφίες που είχα τραβήξει, βίντεο που είχα κατεβάσει από το Ίντερνετ και έδειχναν…εχμ, καλύτερα να μη μάθετε τι έδειχναν, παιχνίδια που με κρατούσαν απασχολημένο για μέρες ολόκληρες, κείμενα που δεν ήταν γραφτό τους να δουν ποτέ το φως της δημοσιότητας και πολλά, πολλά άλλα που αναγκαστικά θα ξεχάσω για πάντα.
Για να καταλάβετε το μέγεθος της καταστροφής, φανταστείτε ένα τέλειο μοντέλο του Πύργου του Άιφελ, το οποίο συναρμολογήσατε μόνοι σας. Σας πήρε μήνες ολόκληρους, ίσως και χρόνια να το κατασκευάσετε και νιώθετε περήφανοι που τα καταφέρατε. Και τώρα, φανταστείτε ότι περνάει από πάνω του ένας οδοστρωτήρας. Τώρα ξέρετε πώς νιώθω.
Δεν έχω άλλη επιλογή, παρά να μαζέψω τα κομμάτια μου. Ευτυχώς που είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, αλλιώς τώρα θα ήμουν αιμόφυρτος σε κάποιο χαντάκι και ούτε που θα είχαν ανακαλύψει το πτώμα μου. Έχασα μια υπέροχη συλλογή από mp3 – θα τα ξανακατεβάσω, ένα προς ένα. Έχασα μια σειρά από φωτογραφίες συναισθηματικής αξίας – θα βγάλω καλύτερες. Έχασα τα παιχνίδια μου – θα τα ξαναφορτώσω. Έχασα τα κείμενά μου – θα γράψω ακόμα χειρότερα, για να σας τιμωρήσω που επιμένετε να με διαβάζετε.
Όταν βλέπεις στην οθόνη το Game Over, έχεις δύο επιλογές: Είτε το παρατάς το κωλοπαίχνιδο και δεν ασχολείσαι ξανά μαζί του, είτε ξεκινάς από την αρχή και προσπαθείς να μην κάνεις τα ίδια λάθη που έκανες την προηγούμενη φορά, ώστε να περάσεις στο επόμενο επίπεδο. Θυμάμαι ακόμα το πρώτο παιχνίδι που έπαιξα στο Gameboy, το κλασικό πια Tetris. Όταν έχανα, μου έγραφε «Game Over, please try again». Και δοκίμαζα ξανά. Και έσπαγα το ένα ρεκόρ μετά το άλλο.
 Έτσι και τώρα, βλέπω μπροστά μου το ίδιο πράγμα: «Game Over, please try again». Και θα δοκιμάσω ξανά…