ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Το CD των Φοροφυγάδων

 

(ναι, ΟΚ, το ξέρω ότι είμαι άχρηστος στο Photoshop. Αλλά και στο σκάκι ήμουν άχρηστος μικρός, και αυτό δε με εμπόδισε να παίζω. Όχι πως έγινα ποτέ καλύτερος, δηλαδή. Κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση ντε)

 

Ενθύμιον Εκλογών

Τα περισσότερα κείμενα αυτού του blog απευθύνονται κυρίως στους αναγνώστες μου. Είναι σκέψεις μου που θέλω να μοιραστώ με άλλους, να συζητήσουμε πάνω σε αυτές, να διαφωνήσουμε και τέλος πάντων να δω αν μόνο εγώ σκέφτομαι όλες αυτές τις μαλακίες που συνήθως σκέφτομαι. Αυτό το post όμως απευθύνεται περισσότερο σε μένα. Είναι και πάλι οι σκέψεις μου, αυτή τη φορά σχετικά με τις εκλογές που μας πέρασαν. Είναι ένα post στο οποίο θέλω να ανατρέχω στο μέλλον, όταν θα προσπαθώ να θυμηθώ τι συνέβη σε αυτές τις εκλογές, όταν πια θα έχω ξεχάσει τις περισσότερες λεπτομέρειες και στο μυαλό μου αυτή η εκλογική αναμέτρηση θα μοιάζει ίδια με όλες τις άλλες που έχω ζήσει. Τούτων δοθέντων, παίρνω βαθιά ανάσα και ξεκινάω:

– Πρώτα τα καλά νέα: Ο δικομματισμός πέθανε, ο Θεός να αναπαύσει την ψυχούλα του για να μην στριφογυρνάει σαν πόλτεργκαϊστ στοιχειώνοντας ευάλωτους κακομοίρηδες, η κηδεία έγινε ήδη και σε 40 μέρες έχουμε το μνημόσυνο. Ήμουν κι εγώ στην κηδεία, ήμουν από αυτούς που, την ώρα που το φέρετρο βυθιζόταν στο χώμα, δεν κατέβαλαν καμία απολύτως προσπάθεια να κρύψουν το πλατύ χαμόγελό τους. Εξάλλου, αυτός ήταν ο στόχος μου ως ψηφοφόρου σε αυτές τις εκλογές: Να μείνουν τα δύο μεγάλα (χο-χο-χο) κόμματα αρκετά χαμηλά, ώστε να μην μπορούν καν να συγκεντρώσουν 151 έδρες μαζί. Και τα καταφέραμε. ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία προσπάθησαν πολύ για να μας πείσουν να τους εμπιστευθούμε. Είτε με εκβιαστικά διλήμματα τύπου «αν δε μας ψηφίσετε θα εισβάλει στη χώρα ο Βόλντεμορτ και θα σκοτώσει όλους τους πρωτότοκους», είτε με ψεύτικες υποσχέσεις όπως «δε θα πληγούν άλλο οι μισθωτοι και οι συνταξιούχοι, γι’αυτό και τα επόμενα μέτρα θα πλήξουν αποκλειστικά και μόνο τους κατοίκους του πλανήτη Γκράμπαργκον», είτε με τρομακτικά σενάρια σαν το «αν δε με ψηφίσετε η χώρα θα βυθιστεί στην ακυβερνησία και αυτό θα έχει σαν άμεσο αποτέλεσμα να σταματήσουν οι εισαγωγές προϊόντων από το εξωτερικό και θα ξεμείνουμε από Louis Vuitton και Hermes». Δε μας έπεισαν. Αθροιστικά, τα δύο κόμματα που άλλοτε έπαιρναν για πλάκα 80%, σε αυτές τις εκλογές μετά βίας ξεπέρασαν το 32%. Και αυτό πρέπει να είναι καλό.

– Αν τη δούμε μεμονωμένα και ανεξάρτητα από όλα τα άλλα αποτελέσματα, αυτή η κατάρρευση του δικομματισμού είναι κάτι το υπέροχο. Δείχνει ότι ο κόσμος ξαφνικά απαγκιστρώθηκε από τα δύο κόμματα στα οποία φαινόταν προσκολλημένος εδώ και δεκαετίες και θέλησε να τα τιμωρήσει για τα λάθη τους, δίνοντας την ψήφο τους σε κάποιο άλλο κόμμα. Είναι η μοναδική φυσιολογική αντίδραση απέναντι στα δύο κόμματα που ευθύνονται για την κατάσταση της χώρας αυτή τη στιγμή. Βέβαια, θα μπορούσε κανείς να κατηγορήσει όλους αυτούς τους ψηφοφόρους για αχαριστία – στο κάτω-κάτω, ποιος ξέρει πόσοι από αυτούς διορίστηκαν στο δημόσιο χάρη σε ένα από αυτά τα δύο κόμματα και τώρα το πετάνε σαν στυμμένη λεμονόκουπα. Αλλά αυτό θα έπρεπε να το ξέρουν τα κόμματα: Όταν χτίζεις την κυριαρχία σου πάνω σε πελατειακές σχέσεις, τότε είναι βέβαιο πως θα χάσεις τον «πελάτη» σου όταν δε θα μπορείς πια να τον εξυπηρετήσεις.

– Το θέμα είναι: Πού πήγαν όλες αυτές οι ψήφοι που έχασαν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ; Εδώ αρχίζουν να συρρικνώνονται τα χαμόγελα, μέχρι που φτάνουν να γίνουν γκριμάτσες ανείπωτου τρόμου. Το πιο εντυπωσιακό ποσοστό τους το απέσπασε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ένα κόμμα που υποσχέθηκε αυτό που οι περισσότεροι από εμάς θέλαμε να ακούσουμε: Ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος, ότι μπορούμε να γλιτώσουμε από τα βάρη των μνημονίων, ότι υπάρχει ελπίδα για κάτι καλύτερο τέλος πάντων. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας σύγχρονος Ανδρέας Παπανδρέου: Τσαμπουκάς, επαναστατικό προφίλ, δέσμευση ότι θα κάνει φοβερά ριζοσπαστικά πράγματα. Τότε ήταν η έξοδος από το ΝΑΤΟ, σήμερα είναι η έξοδος από το μνημόνιο. Θα τα καταφέρει όμως όλα αυτά που ευαγγελίζεται; Ή θα περάσει στην ιστορία σαν ένας ακόμα «τζάμπα μάγκας»; Θα ήταν άδικο να τον κρίνουμε από τώρα, χωρίς να έχει προλάβει να μας δείξει τι μπορεί να κάνει. Το μόνο βέβαιο είναι ότι το 16,78% που απέσπασε τον βαραίνει με τεράστιες ευθύνες.

– Μεγάλο ποσοστό πήρε και ο «ΣΥΡΙΖΑ της Δεξιάς», οι Ανεξάρτητοι Έλληνες. Μεταξύ μας, δεν ήταν και τόσο δύσκολο. Κι εγώ αν κατέβαινα με ένα κόμμα που θα φιλοξενούσε όλους τους μέχρι πρότινος ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας που δεν ήθελαν μνημονιακή πολιτική, το ίδιο ποσοστό θα έπαιρνα. Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες «έκλεψαν» από τη ΝΔ μία πολύ συγκεκριμένη (και αρκετά πολυπληθή) μερίδα ψηφοφόρων που διαφωνούσαν με τις αμέτρητες κωλοτούμπες του Σαμαρά. Έξυπνο. Και ακόμα πιο έξυπνο το γεγονός ότι εν μία νυκτί διαγράφηκε ως δια μαγείας το παρελθόν του Πάνου Καμμένου, που δεν ήταν και ιδιαίτερα λαμπρό εδώ που τα λέμε.

– Πάμε τώρα στο πιο θλιβερό κομμάτι αυτών των εκλογών: Την επιτυχία της Χρυσής Αυγής. Θα ήταν πραγματικά αστείο, αν δεν ήταν τόσο φρικτό: Ένας σατανιστής ροκ σταρ, ένας σωσίας του Αθανάσιου Διάκου, ένας (τουλάχιστον) οπαδός του αρχαίου θεού Πάνα – η λίστα των στελεχών της Χρυσής Αυγής προκαλεί γέλια. Προκαλεί όμως και τρόμο. Γιατί, για όσους δεν το ξέρατε, η Χρυσή Αυγή είναι ένα νεοναζιστικό κόμμα. Όχι απλά ένα γραφικό ακροδεξιό κόμμα, αλλά ένα ΝΑΖΙΣΤΙΚΟ κόμμα. Πολλοί μάλλον δεν το είχαν πάρει χαμπάρι. Ήδη, το περίφημο «ΕΓΕΡΘΗΤΟΥ» έκανε κάποιους από τους ψηφοφόρους της να φρίξουν. «Δεν ήξερα τι ψήφισα», δικαιολογούνται μερικοί. Όμως αυτό δεν είναι δικαιολογία. Γιατί η ψήφος είναι πολύ σοβαρό πράγμα για να το εμπιστευτείς σε κάποιον που δεν ξέρεις τι πρεσβεύει. Α, και επίσης μετά την απομάκρυνση εκ της κάλπης ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Θα’πρεπε να το γνωρίζεις αυτό.

– Το παράδοξο της υπόθεσης είναι ότι πολλοί προσπαθούν να ρίξουν το βάρος για την άνοδο της Χρυσής Αυγής εκεί που τους βολεύει: Στην Αριστερά («η παλαβή Αριστερά με τις μαλακίες της έστειλε τον κόσμο στη Χρυσή Αυγή» και στους Αγανακτισμένους («φωνάζατε για κρεμάλες και ενισχύσατε τη Χρυσή Αυγή». Είναι βέβαια εντελώς γελοίο να τα λέει κανείς αυτά χωρίς να αναφέρει τον υπ’αριθμόν 1 υπεύθυνο για την επέλαση της Χρυσής Αυγής: Το ίδιο το κράτος. Γιατί, φίλε μου, όταν προβάλλεις καθημερινά το πόσο κακοί είναι οι λαθρομετανάστες και πώς μας τρώνε τις δουλειές και μας σκοτώνουν μέρα μεσημέρι στο δρόμο (κι όμως, δεν κάνεις τίποτα για να επιλύσεις το πρόβλημα εδώ και μία δεκαετία τουλάχιστον), όταν σκορπάς τον τρόμο με αλλοδαπές ιερόδουλες που σπέρνουν το AIDS «στον Έλληνα οικογενειάρχη» (που τελικά είναι κατά κύριο λόγο Ελληνίδες, αλλά μην το κάνουμε θέμα και χαλάσουμε την ακροδεξιά φαντασίωση, ε;), τι ακριβώς περιμένεις; Να πάμε όλοι στην εξοχή και να μαδάμε μαργαρίτες; Προφανώς και θα πάει ο κόσμος στην ακροδεξιά. Σε περιόδους τέτοιας κρίσης, δε χρειάζεται τίποτα παραπάνω από ένα «κλικ» για να υποστηρίξει ένας άνθρωπος μία τόσο ακραία ιδεολογία. Και τα τελευταία χρόνια είχαμε αμέτρητα τέτοια «κλικ».

– Φυσικά και φταίει ΚΑΙ η Αριστερά. Φταίει γιατί δεν κατάφερε να προσελκύσει όλους τους απογοητευμένους ψηφοφόρους στους κόλπους της, αφήνοντας πολλούς να παρασυρθούν από την «αντιμνημονιακή» φορεσιά της Χρυσής Αυγής. Αλλά δεν είναι δυνατόν να της επιρρίπτεις το σύνολο της ευθύνης. Είναι γελοίο. Άλλωστε, εδώ μιλάμε πια για ένα δίλημμα ανάμεσα στον ανθρωπισμό και τον μισανθρωπισμό. Δεν είναι για όλους τους ανθρώπους ξεκάθαρη η επιλογή σε ένα τέτοιο δίλημμα. Πολλοί προτιμούν τον μισανθρωπισμό. Δε θα τους πείσεις ποτέ για το αντίθετο. Ακόμα κι αν τα κάνεις όλα σωστά.

– Ένας άλλος βολικός μύθος που ακούγεται πολύ, ειδικά από τα κανάλια: Το εντυπωσιακό ποσοστό της αποχής, που έφτασε το 35%. Πολλοί είπαν «να μωρέ, ό,τι κι αν πάθουμε μας αξίζει, αφού στις πιο κρίσιμες εκλογές της μεταπολίτευσης το 35% προτίμησε να κάτσει στο σπιτάκι του». Είναι έτσι όμως; Μπα, δε θα το’λεγα. Γιατί αν από αυτό το 35% αφαιρέσεις τους μετανάστες του εξωτερικού, στους οποίους δε δίνεται η δυνατότητα να ψηφίσουν αλλά συμπεριλαμβάνονται στους εκλογικούς καταλόγους, τους ψηφοφόρους που δεν μπόρεσαν να ταξιδέψουν εκεί που ψηφίζουν λόγω οικονομικών προβλημάτων (δεν είναι κι εύκολο να κάνεις ένα ταξίδι που κοστίζει πια 300 ευρώ μαζί με βενζίνη και διόδια) αλλά και τους… νεκρούς ψηφοφόρους, που λογικά θα ήταν αρκετοί, αφού για την κατάρτιση των εκλογικών καταλόγων χρησιμοποιήθηκε η απογραφή του 2001, τότε μάλλον θα μείνει ένα πραγματικά πολύ μικρό ποσοστό αποχής. Πολλά μπορεί κανείς να προσάψει στους ψηφοφόρους σε αυτές τις εκλογές, η αδιαφορία όμως δεν είναι ένα από αυτά. Ίσως πριν προχωρήσουμε σε βολικούς αφορισμούς θα έπρεπε να αναλύσουμε λίγο το φαινόμενο της αποχής. Αλλά γιατί να μπουν σε τέτοιο κόπο τα κανάλια, ε;

– Δεν ξέρω τι κυβέρνηση μπορεί να βγει από αυτές τις εκλογές. Και ακόμα κι αν ξαναγίνουν εκλογές, πάλι δε θα αλλάξει τίποτα δραματικά. Οπότε; Να τρομάξουμε μπροστά στο φάντασμα της ακυβερνησίας που μας κυνηγά; Φυσικά και όχι. Ο σχηματισμός κυβέρνησης είναι δουλειά των πολιτικών, και όχι των πολιτών. Όταν ο κόσμος δε δίνει σαφές προβάδισμα σε κανένα κόμμα, δεν τους λέει απαραίτητα «να πάτε να γαμηθείτε όλοι», αλλά ίσως «συνεργαστείτε γαμώ την πουτάνα μου». Οι συνεργασίες, βέβαια, θέλουν πολιτική ωριμότητα, που είναι πολύ σπάνια στην Ελλάδα. Ωστόσο, το ίδιο ακριβώς θα έλεγε κανείς και για την ωριμότητα των ψηφοφόρων πριν από λίγα χρόνια. Σήμερα αυτό δείχνει να έχει αλλάξει. Ε, καιρός να γίνει το ίδιο και με τους πολιτικούς. Ας το πάρουν χαμπάρι ότι βαρεθήκαμε τις μονοκομματικές κυβερνήσεις και θέλουμε να δούμε κάτι διαφορετικό. Κάτι πραγματικά εποικοδομητικό και αποτελεσματικό.

– Για το τέλος κράτησα το πιο σημαντικό: Αυτόν τον ελεεινό εκλογικό νόμο σύμφωνα με τον οποίο το πρώτο κόμμα παίρνει σαν «μπόνους» 50 έδρες στη Βουλή, με το πρόσχημα της «πολιτικής σταθερότητας». Παράξενο, δε θυμάμαι πού γράφει στο Σύνταγμα ότι επιτρέπεται η αλλοίωση της λαϊκής βούλησης με αυτό το πρόσχημα. Πρόκειται για έναν νόμο που βόλευε παραδοσιακά τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα, με τη λογική ότι ένα από αυτά θα ήταν πάντα στην εξουσία και το άλλο απλά θα περίμενε τέσσερα χρόνια για να έρθει η σειρά του, και ούτω καθεξής. Κανείς δεν είχε προβλέψει ότι κάποτε θα φτάναμε σε τέτοιο σημείο ώστε το πρώτο κόμμα να συγκεντρώνει το 19% των ψήφων, όσο περίπου και όλα τα πιθανά και απίθανα κόμματα που δεν κατάφεραν να μπουν στη Βουλή. Και όταν συνέβη αυτό, ο νόμος Παυλόπουλου έγινε ρόμπα, για να το θέσω επιστημονικά. Για παράδειγμα, στην Α’ Αθηνών ο ΣΥΡΙΖΑ απέσπασε ποσοστό 19,11%, ενώ η ΝΔ 15,78%. Κι όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε 3 έδρες στη Βουλή, ενώ η ΝΔ 8! Ακόμα πιο εντυπωσιακή η διαφορά στη Β’ Αθηνών, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ έχει 21,81% και 9 έδρες, ενώ η ΝΔ 12,39% και 14 έδρες! Αλλά ίσως το πιο παρανοϊκό παράδειγμα εφαρμογής αυτού του απίθανου νόμου το βρίσκουμε στον νομό Χανίων: Εκεί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι και πάλι πρώτο κόμμα με 17,19% και παίρνει τη μία από τις τέσσερις έδρες του νομού. Ποιος παίρνει τις άλλες τρεις; Μα φυσικά η ΝΔ, που κατατάσσεται στην πέμπτη θέση με 8,43%! Αν αυτό δεν είναι ικανό επιχείρημα για την εφαρμογή της απλής αναλογικής το συντομότερο δυνατό, δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να είναι. Και με αυτό κλείνω.

 

Μαλάκες μέχρι αποδείξεως του εναντίου

Ξεκίνησα να γράφω κάτι σαν «γράμμα σε έναν πασόκο» ή «γράμμα σε έναν νεοδημοκράτη» ή «γράμμα σε έναν μαλάκα». Ήταν μια σκέψη που έκανα εδώ και μέρες, μετά την «επιτυχία» που γνώρισε το «γράμμα σε έναν χρυσαυγίτη», χάρη στο οποίο έχω σίγουρη μια καλή θέση στη Μακρόνησο σε λίγα χρόνια, αν κρίνω από τα οργίλα σχόλια που απέσπασε στο Facebook και σε ακροδεξιά blogs. Ωστόσο, αν κάτι έχω μάθει στα πεντέμισι χρόνια που είμαι blogger, είναι ότι τα sequel ενός post συνήθως είναι εξίσου κακή ιδέα με τα sequel των κινηματογραφικών ταινιών, που σπάνια καταφέρνουν έστω και να πλησιάσουν την ποιότητα της αυθεντικής ταινίας. Οπότε σκέφτηκα αντ’αυτού να παραθέσω τις ατάκτως ερριμμένες σκέψεις μου σχετικά με τις εκλογές. Σκέψεις που δεν έχουν σκοπό να επηρεάσουν κανέναν, αλλά να ξαλαφρώσουν το κεφάλι μου που τις κουβαλάει τόσο καιρό. Νομίζω ότι αυτό είναι το πιο τίμιο.

– Διάβασα αρκετά posts τις τελευταίες μέρες όπου διάφοροι δηλώνουν τι θα ψηφίσουν, και υποστηρίζουν την επιλογή τους. Μου φάνηκε ενδιαφέρον σαν σκέψη, αλλά αποφάσισα να μην το αποκαλύψω. Κι αυτό γιατί δεν είμαι κανένα κομματόσκυλο που ψηφίζει ψυχαναγκαστικά το ίδιο κόμμα εδώ και δέκα χρονια, ούτε και θεωρώ τη δική μου επιλογή πιο σωστή από αυτή των άλλων. Η επιλογή μου είναι αυτή που μετά από προσωπική εκτίμηση και μελέτη κατέληξα ότι με εκφράζει καλύτερα. Δεν είναι απαραίτητο να εκφράζει και τους άλλους. Και δεν τους αφορά. Αν στο μέλλον η επιλογή μου με απογοητεύσει, θα την κράξω χειρότερα απ’όσο έχω κράξει ποτέ τον οποιονδήποτε και θα χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο μέχρι να ματώσει. Γιατί θα είμαι κι εγώ συνυπεύθυνος για την υποστήριξή μου. Τούτων δοθέντων, η ψήφος μου θα μείνει μυστική. Όπως πρέπει.

– Βέβαια, είναι προφανές για μένα ότι δεν θα μπορούσα να ψηφίσω ΠΑΣΟΚ ή Νέα Δημοκρατία. Δε δίνεις βιάγκρα σε αυτούς που σε βίασαν. Εκτός βέβαια κι αν τελικά σου άρεσε ο βιασμός και θες να τον υποστείς ξανά, σαν το ανέκδοτο με τον κυνηγό και την αρκούδα. Εμένα πάντως δε μου άρεσε. Και, για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να καταλάβω για ποιον λόγο κανείς έχων σώας τας φρένας θα ψήφιζε ένα από αυτά τα δύο κόμματα. Ξέρεις, παλιά έπαιζαν ρόλο και άλλοι παράγοντες. Δεν ψήφιζες ΠΑΣΟΚ επειδή σου άρεσε το προεκλογικό πρόγραμμα του Σημίτη, αλλά επειδή ο Χ υποψήφιος βουλευτής σου είχε τάξει διορισμό για το παιδί σου. Δεν ψήφιζες ΝΔ επειδή σου ενέπνεε εμπιστοσύνη ο Καραμανλής, αλλά επειδή ως «γαλάζιο παιδί» περίμενες κι εσύ ένα κομμάτι από την πίτα. Τώρα, όμως; Δεν υπάρχει τίποτα από αυτά. Είσαι άραγε τόσο χαζός που πιστεύεις ότι οι ίδιοι άνθρωποι που σου βούτηξαν το κεφάλι στη θάλασσα θα σε σώσουν από τον πνιγμό; Μάλλον όχι. Το πιο πιθανό είναι να έχεις τρομοκρατηθεί από τη ρητορική και των δύο κομμάτων και να έχεις πιστέψει κι εσύ ότι δεν υπάρχει καμία άλλη λύση πέρα από αυτήν που προτείνουν (γιατί μη γελιέσαι, την ίδια ακριβώς λύση προτείνουν, απλά ντρέπονται να το παραδεχτούν προεκλογικά). Ξέρεις κάτι; Μπορεί και να ισχύει. Εγώ, ως απλός πολίτης που δε συμμετείχε σε καμία διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους ή το ΔΝΤ, δεν μπορώ να ξέρω. Αλλά ακόμα και αν ισχύει, είναι δυνατόν να εμπιστευθεί κανείς πάλι τους ίδιους; Δηλαδή θα τους επιβραβεύσεις πάλι με την ψήφο σου; Ε, αυτό δεν μπορώ να το καταλάβω.

– Μας λένε να μην ψηφίσουμε με οργή, αλλά με λογική. Και αναρωτιέμαι: Είναι πρακτικά αδύνατο να ψηφίσεις και με τα δύο μαζί; Δε νομίζω. Οργισμένος από την πολιτική που μας έφερε μέχρι εδώ, αναζητάς λύσεις σε άλλα κόμματα πλην της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Γιατί είναι παράλογο αυτό; Παράλογο θα ήταν να αφήσουμε την οργή να καταλαγιάσει και να πούμε «έλα μωρέ, ούτε 40 χρόνια δεν κυβερνούν αυτά τα δύο κόμματα, ας τους δώσουμε μία ευκαιρία ακόμα». Σου ζητούν να μην τους τιμωρήσεις για όσα σου έκαναν. Γιατί να τους κάνεις τη χάρη; Αυτό θα ήταν παράλογο. Όχι το να τους γυρίσεις την πλάτη.

– Νομίζω ότι θα χαρώ πολύ να δω τα δύο «μεγάλα κόμματα» να παίρνουν τρομακτικά χαμηλό ποσοστό. Το ιδανικό για μένα θα ήταν κάπου στο 30% αθροιστικά, αν και φοβάμαι πως το 40% φαίνεται μάλλον πιο πιθανό. Δεν είναι θέμα εκδίκησης. Είναι θέμα απλής λογικής. Έχω την αίσθηση ότι και τα δύο αυτά κόμματα έκαναν τον κύκλο τους και ήρθε ο καιρός να διαλυθούν ησύχως και να ανοίξουν το δρόμο σε κάτι καινούργιο. Τώρα, για το τι επιπτώσεις θα έχει αυτό στην επόμενη κυβέρνηση, δε με αφορά. Δε θα πρέπει να με αφορά. Εγώ, ως πολίτης, ψηφίζω. Αυτοί, ως πολιτικοί, οφείλουν να κάνουν ό,τι είναι απαραίτητο για να υπάρχει μία σωστή διακυβέρνηση. Δεν είναι δική μου υποχρέωση να βάλω όλα τα κόμματα σε ένα τραπέζι και να τους φτιάξω μία κυβέρνηση. Είναι δική τους υποχρέωση. Προσπαθούν να ρίξουν το βάρος σε μένα, τον ψηφοφόρο, ζητώντας να τους δώσω μία ισχυρή μονοκομματική κυβέρνηση. Όμως αυτό δεν είναι δική μου δουλειά. Αν αυτοί αποτύχουν να με πείσουν και πάρουν ένα μικρό ποσοστό στις εκλογές, δε φταίω εγώ. Φταίνε αυτοί. Ας μην επωμιζόμαστε λοιπόν ευθύνες που δε μας αναλογούν. Η μοναδική μας ευθύνη στις εκλογές είναι να ψηφίσουμε αυτό που μας εκφράζει πραγματικά. Όλα τα άλλα δε μας αφορούν.

– Βέβαια, υπάρχουν και πολλοί που λένε «δε θέλω να ψηφίσω ΝΔ/ΠΑΣΟΚ, αλλά αναγκαστικά θα το κάνω επειδή δε με πείθει κανένα άλλο κόμμα». Ομολογουμένως, δεν μπορείς να τους ρίξεις άδικο. Η Αριστερά αποτελείται από το προσκολλημένο στη δεκαετία του 1950 ΚΚΕ, τον ΣΥΡΙΖΑ που έχει δέκα διαφορετικές απόψεις για το κάθε θέμα και τη Δημοκρατική Αριστερά ή αλλιώς «Μίνι ΠΑΣΟΚ». Η Δεξιά πάλι έχει τον άρχοντα της κωλοτούμπας Καρατζαφέρη, τον Καμένο του «μας ψεκάζουν» και την «αναμάρτητη» Μπακογιάννη. Γιατί να εμπιστευτείς κάποιον από όλους αυτούς; Δεν είσαι και υποχρεωμένος. Βέβαια, μπορείς να αναζητήσεις τη λύση σε κάποιο άλλο κόμμα. Μπορεί να σου ταιριάζει περισσότερο ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ή η Δράση, ή η Δημιουργία Ξανά, ή οι Οικολόγοι Πράσινοι, ή η Ένωση Κεντρώων ρε παιδί μου. Ψάξε, διάβασε, και σκέψου τι σου ταιριάζει. Το γεγονός ότι ένα κόμμα είναι μικρό δε σημαίνει απαραίτητα ότι είναι και χειρότερο από τα «μεγάλα».

– Βέβαια, ο εκλογικός νόμος έχει φροντίσει να «ποινικοποιήσει», εκτός από τα λευκά, τα άκυρα και την αποχή, και την ψήφο σε μικρά κόμματα. Ουσιαστικά, κανένας από αυτούς τους τέσσερις παράγοντες δεν υπολογίζεται στο τελικό αποτέλεσμα. Άρα, αν το κόμμα που θα ψηφίσεις δεν μπαίνει στη Βουλή, ουσιαστικά δεν έχεις καμία συμμετοχή στη Βουλή που θα σχηματιστεί. Είναι δίκοπο μαχαίρι: Είτε ψηφίζεις με βαριά καρδιά κοινοβουλευτικό κόμμα και καταριέσαι το σύστημα, είτε ψηφίζεις αυτό που πραγματικά σε εκφράζει και καταριέσαι το σύστημα. Το ίδιο σύστημα που δίνει 50 έδρες δώρο στο πρώτο κόμμα, απλά και μόνο για να μπορεί ένα κόμμα να είναι αυτοδύναμο ακόμα και με το 40% των ψήφων, στο όνομα της πολιτικής σταθερότητας, η οποία βέβαια πάει κόντρα στην αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, αλλά ποιος τα χέζει όλα αυτά, εδώ έχουμε δημοκρατία, ε;

– Παλιότερα έχω γράψει ύμνους για την αποχή ως πολιτική στάση, και ακόμα την αναγνωρίζω ως πολιτική στάση. Ωστόσο, σε ένα σύστημα όπως αυτό στο οποίο βρισκόμαστε, το οποίο θεωρεί την αποχή αδιαφορία, φοβάμαι πως δεν υπάρχει περιθώριο αποχής, τουλάχιστον όχι αυτή τη φορά, που οι εκλογές είναι πιο κρίσιμες από ποτέ. Είναι εκνευριστικό, πραγματικά εκνευριστικό να αναγκάζεσαι να ψηφίσεις κάτι μόνο και μόνο για να μη βγει κάτι άλλο. Αλλά ίσως και να είναι για καλό σκοπό.

– Για τη Χρυσή Αυγή: Ο ναζισμός δεν είναι λύση. Όσο απογοητευμένος κι αν είσαι από οποιοδήποτε κόμμα. Εδώ δε μιλάμε για μία κλασική διαμάχη αριστεράς-δεξιάς, αλλά για ένα σοβαρό δίλημμα ανθρωπισμού-αποκτήνωσης. Πάνω απ’όλα είμαστε άνθρωποι, γαμώτο. Αν αρχίσουμε (πάλι) να κυνηγιόμαστε λόγω της καταγωγής μας ή της σεξουαλικής μας προτίμησης, θα γυρίσουμε σε εποχές που νομίζαμε ότι είχαν περάσει ανεπιστρεπτί. Μακάρι να υπερβάλλω.

– Κλείνοντας, ένα πράγμα έχω να πω μόνο: Ας ψηφίσει ο καθένας αυτό που πραγματικά τον εκφράζει. Δε με ενδιαφέρει τι θα είναι αυτό. Με ενδιαφέρει όμως όταν τον ρωτήσω ΓΙΑΤΙ ψήφισε αυτό που ψήφισε, να μπορεί να μου δώσει μία πιο σοβαρή απάντηση από το «επειδή θα διορίσει το παιδί μου» ή το «επειδή είναι υποψήφια η Μπάρμπα». Ξέρεις κάτι; Αυτή τη στιγμή, με την εναλλαγή των δύο μεγάλων κομμάτων στην εξουσία και την κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει, θεωρητικά είμαστε ένας λαός μαλάκας. Ένας λαός που εδώ και δεκαετίες ψηφίζει με κριτήρια ασόβαρα, οδηγώντας σε εξίσου ασόβαρες κυβερνήσεις. Είναι φέτος μία ευκαιρία επιτέλους να αποδείξουμε ότι τελικά δεν είμαστε και τόσο μαλάκες. Ότι πήραμε το μάθημά μας. Μέχρι τις 6 Μαΐου, όμως, είμαστε όλοι μαλάκες. Μέχρι αποδείξως του εναντίου.

 

Superleague Εκλογές 2012: Η παρουσίαση των ομάδων

Με μεγάλη ανυπομονησία αναμένεται η σέντρα του φετινού πρωταθλήματος «Εκλογές 2012», το οποίο φαίνεται πως θα είναι το πιο αμφίρροπο στην ιστορία του θεσμού. Πάμε να δούμε αναλυτικά τις ομάδες που συμμετέχουν και τις φετινές κινήσεις τους στο μεταγραφικό παζάρι:

ΠΑΣΟΚ

Οι προηγούμενοι πρωταθλητές αντιμετωπίζουν αμέτρητα προβλήματα. Πρώτα απ’όλα, φέτος θα απουσιάσουν από το ρόστερ τους πολύτιμες μονάδες, όπως οι Πάγκαλος, Παπαϊωάννου, Β. Παπανδρέου και άλλοι, οι οποίοι αποφάσισαν να κρεμάσουν τα παπούτσια τους και τις μίζες τους, ενώ αρκετοί παίκτες βρήκαν καταφύγιο σε άλλες γειτονικές ομάδες, με πιο κραυγαλέες περιπτώσεις αυτές των Κατσέλη και Καστανίδη, που μεταγράφηκαν ως ελεύθεροι στην Κοινωνική Συμφωνία. Αντίθετα, οργή προκάλεσε στους οπαδούς της ομάδας η μεταγραφή Αγάτσα στη μισητή «αιώνια» αντίπαλο Νέα Δημοκρατία, με εκπρόσωπο της θύρας των φανατικών οπαδών να δηλώνει χαρακτηριστικά «Αγάτσα; Είχαμε εμείς παίκτη με τέτοιο όνομα;». Βέβαια, παρέμειναν βετεράνοι όπως οι Χρυσοχοΐδης, Παπακωνσταντίνου, Λοβέρδος, αλλά και ο μέχρι πρότινος αρχηγός της ομάδας, Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος μετά από μία σειρά κακών εμφανίσεων αναμένεται να μείνει στον πάγκο για πολύ καιρό από τον νέο προπονητή, Ευάγγελο Βενιζέλο. Ωστόσο, τα πράγματα δείχνουν πολύ δύσκολα και η κατάκτηση του πρωταθλήματος μοιάζει με όνειρο απατηλό, στο οποίο δείχνει να πιστεύει μόνο ο Βενιζέλος. Οι οπαδοί γύρισαν την πλάτη στην ομάδα, με αποτέλεσμα να μειωθούν δραματικά οι πωλήσεις εισιτηρίων διαρκείας (παρά την πολύ χαμηλή συμβολική τιμή των 2 ευρώ), κι έτσι η ομάδα δεν μπόρεσε να κάνει μεταγραφές, πλην ελαχίστων, επομένως το βάρος θα πέσει σε νεαρούς παίκτες όπως ο Αντώνης Λιάρος, που προωθήθηκε από το «φυτώριο» του ΠΑΣΟΚ, το Mega. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το σκάνδαλο στο οποίο φέρεται να εμπλέκεται ο ζωντανός θρύλος της ομάδας, Άκης Τσοχατζόπουλος, έχει επηρεάσει αρνητικά την ψυχολογία της ομάδας, που φαίνεται ότι θα βολευτεί με τη δεύτερη θέση, ελπίζοντας ότι στα πλέι-οφ θα καταφέρει να κατακτήσει την κορυφή.

ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Φαβορί για την κατάκτηση του πρωταθλήματος μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια είναι φέτος η Νέα Δημοκρατία, που βλέπει τον «αιώνιο» αντίπαλό της να αποδυναμώνεται όλο και περισσότερο, ενώ η ίδια ενισχύθηκε σημαντικά. Η ψυχολογία των οπαδών ανέβηκε με την «κλοπή» της Αγάτσα μέσα από τα χέρια του ΠΑΣΟΚ, όμως έφτασε πραγματικά στα ύψη με τις δύο μεγάλες μεταγραφές που έγιναν από το ΛΑΟΣ: Το δεξί εξτρέμ Άδωνι Γεωργιάδη και τον «τσεκουράτο» κόφτη Μάκη Βορίδη, που αναμένεται να βοηθήσουν σημαντικά τους «γαλάζιους». Σημαντική και η παρουσία του επιθετικού Μανώλη Μαυρομάτη, που συνηθίζει να ξεχύνεται στην επίθεση σαν εμετός, ενώ αμφιβολίες εκφράζονται για τη φυσική κατάσταση του νεοαποκτηθέντος Ρένου Χαραλαμπίδη, αφού είναι γνωστό ότι καπνίζει «Φτηνά Τσιγάρα», αλλά και του πάλαι ποτέ αρχηγού της ομάδας Κώστα Καραμανλή, που φημολογείται ότι επέστρεψε από τις διακοπές του Πάσχα με περιττά κιλά. Αντίθετα, αρκετοί αναπληρωματικοί παίκτες παραχωρήθηκαν σε τοπικές ομάδες, όπως το ΛΑΟΣ και η Δημοκρατική Συμμαχία, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει το εντυπωσιακό βάθος πάγκου που υπήρχε τα προηγούμενα χρόνια. Σύγχυση προκάλεσε, εξάλλου, και η πρόθεση του προπονητή Αντώνη Σαμαρά να εντάξει στο δυναμικό της ομάδας τον Γιώργο Συμπιλίδη, με αυτογκόλ του οποίου η Νέα Δημοκρατία έχασε το πρωτάθλημα το 1993, κάτι που οι οπαδοί της ομάδας δεν έχουν ακόμα ξεχάσει και αντέδρασαν έντονα, με αποτέλεσμα ο Σαμαράς να αναγκαστεί να αλλάξει γνώμη (κάτι που κάνει εξαιρετικά σπάνια). Στόχος της Νέας Δημοκρατίας φέτος είναι η πρωτιά με μεγάλη διαφορά, ώστε να μη χρειαστούν πλέι-οφ και διακινδυνεύσει να μοιραστεί την κορυφή μαζί με το ΠΑΣΟΚ ή/και με κάποια άλλη ομάδα.

ΚΚΕ

Οι «κόκκινοι» του Περισσού στηρίζονται και φέτος στην ίδια επιτυχημένη ομάδα που τους έφερε στην τρίτη θέση το 2009. Και το 2007. Και το 2004. Και το 2000. Και το 1996. Πρόκειται για την παραδοσιακά πιο σταθερή ομάδα του πρωταθλήματος, η οποία βασίζεται στους νεαρούς παίκτες που βγαίνουν από τα «τσικό» της ΚΝΕ, αλλά και στους μπαρουτοκαπνισμένους βετεράνους που έχουν φάει τα γήπεδα με το κουτάλι. Πολλοί κατηγορούν το ΚΚΕ για τον παλιομοδίτικο τρόπο παιχνιδιού του, όμως η επί 21 χρόνια τεχνικός της ομάδας, Αλέκα Παπαρήγα, υπερασπίζεται την τακτική της, κατακεραυνώνοντας ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία ότι ευνοούνται τακτικά από τη διαιτησία, με αποτέλεσμα να έχουμε ένα πρωτάθλημα δύο ταχυτήτων. Στόχος της ομάδας φέτος είναι να διατηρηθεί στην τρίτη θέση, κλείνοντας όσο το δυνατόν περισσότερο την ψαλίδα από τη δεύτερη θέση και προσπερνώντας τον μισητό αντίπαλό της, ΣΥΡΙΖΑ.

ΣΥΡΙΖΑ

Αισιοδοξία επικρατεί στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ για το φετινό πρωτάθλημα, καθώς μπορεί να μην έγιναν ηχηρές μεταγραφές, όμως τα προγνωστικά λένε ότι έχει καλές πιθανότητες να κατακτήσει την τρίτη θέση της βαθμολογίας, για πρώτη φορά μετά από δύο δεκαετίες. Ο προπονητής Αλέξης Τσίπρας επέλεξε για αρχηγό της ομάδας τον βετεράνο Μανώλη Γλέζο (αν και είναι αμφίβολο το πώς θα χειριστεί ο Τσίπρας έναν ποδοσφαιριστή που είναι μεγαλύτερος από αυτόν σε ηλικία), ενώ αποκτήθηκαν ακόμα η Σοφία Σακοράφα (από το ΠΑΣΟΚ) και ο Γιώργος Βαρεμένος (που φέρει το προσωνύμιο «ο μύγας»). Αντίθετα, την τελευταια στιγμή χάλασε η μεταγραφή του γυρολόγου των γηπέδων, Βασίλη Παϊτέρη (έχει αγωνιστεί στο παρελθόν σε Νέα Δημοκρατία, Πολιτική Άνοιξη και ΔΗΚΚΙ), όπως και αυτή του Γιάννη Δημαρά, που μετά από έντονο «φλερτ» με την ομάδα του Αλέξη Τσίπρα προτίμησε τελικά να αγωνιστεί στους Ανεξάρτητους Έλληνες. Εντύπωση προκάλεσε πάντως το κάλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ για συγχώνευση της ομάδας με το ΚΚΕ και τη Δημοκρατική Αριστερά, ώστε να σχηματιστεί ένας ισχυρός αντίπαλος για τους δύο «αιώνιους» πρωταθλητές, μία πρόταση που ωστόσο δεν ευοδώθηκε ποτέ.

ΛΑΟΣ

Με πολλές αλλαγές θα παραταχθεί φέτος το ΛΑΟΣ, το προφίλ του οποίου πληγώθηκε ανεπανόρθωτα από τις αποχωρήσεις των Γεωργιάδη και Βορίδη, με αποτέλεσμα ο προπονητής Γιώργος Καρατζαφέρης να κινηθεί δυναμικά στη μεταγραφική αγορά, ώστε να βρει άξιους αντικαταστάτες τους. Έτσι, στο ρόστερ του ΛΑΟΣ προστέθηκαν ο μέσος Γιώργος Κύρτσος, η πληθωρική στόπερ Βάνα Μπάρμπα (αναμένεται να «δέσει» με τον άλλο κεντρικό αμυντικό της ομάδας, τον Γιώργο Ανατολάκη), ο πλάγιος χαφ Γιάννης Παπαμιχαήλ (που διακρίνεται για το ταλέντο του να παίζει στη γραμμή, όμως στιγματίστηκε στο παρελθόν όταν πιάστηκε ντοπέ), το δεξί εξτρέμ Λεωνίδας Γεωργιάδης (που αντικαθιστά τον αδελφό του, Άδωνι), ο killer επιθετικός Παπατσάκαλος και η Αλίκη Αρβανιτίδη, η μεταγραφή της οποίας αναμένεται να προσελκύσει πολύ κόσμο στο γήπεδο – αναμένονται τουλάχιστον 500 ξώγαμα του συζύγου της στις εξέδρες. Η ενίσχυση των ανταγωνιστικών ομάδων του ΛΑΟΣ κάνει πιο δύσκολο το έργο της παραμονής του στην κατηγορία, όμως ο Καρατζαφέρης ελπίζει πως και αυτή τη φορά θα διαψεύσει τα προγνωστικά και η ομάδα θα τερματίσει πιο ψηλά απ’όσο αναμένεται.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Μία από τις νεοφώτιστες ομάδες του πρωταθλήματος, φαίνεται να μπαίνει πολύ δυνατά στη φετινή χρονιά, με τα προγνωστικά να τη φέρνουν ακόμα και στην τρίτη θέση! Με προπονητή τον Φώτη Κουβέλη (πρώην παίκτη του ΣΥΡΙΖΑ), η Δημοκρατική Αριστερά είναι εξαιρετικά φιλόδοξη, καθώς αποτελείται από πολλούς μέχρι πρότινος παίκτες του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι έψαχναν ένα καλύτερο συμβόλαιο, ενώ σημαντική είναι και η παρουσία του αμυντικού Γρηγόρη Ψαριανού (πρώην παίκτη του ΣΥΡΙΖΑ), που φημίζεται για τα δολοφονικά του τάκλιν. Αίσθηση προκάλεσε ακόμα η μεταγραφή της Μαρίας Ρεπούση, που παλιότερα είχε αγωνιστεί στο ΠΑΣΟΚ και είχε αντιμετωπίσει την πανελλήνια κατακραυγή όταν χαρακτήρισε την τραγωδία της Θύρας 7 «συνωστισμό». Ωστόσο, το μεγάλο όνομα της ομάδας είναι ο Γιάννης Μπέζος, ο οποίος αναφερόμενος στην ψυχολογία της ομάδας δήλωσε ότι όλοι είναι «Ευτυχισμένοι Μαζί», ενώ σχετικά με τις δύο μεγάλες ομάδες τόνισε ότι πρόκειται για «Κλινική Περίπτωση» και «Απατεώνες και Τζέντλεμεν». Από τα πρώτα φιλικά, η Δημοκρατική Αριστερά φαίνεται πως είναι μία αργή αλλά αποτελεσματική ομάδα, που «υπνωτίζει» τους αντιπάλους με το παιχνίδι της (και τα διαφημιστικά σποτ της).

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

Άλλη μία νεοφώτιστη, αλλά εξαιρετικά φιλόδοξη, ομάδα, την οποία έστησε ο Πάνος Καμένος με σκοπό να πλασαριστεί στην τρίτη θέση πίσω από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ή και ακόμα παραπάνω. Ήδη έχει δημιουργηθεί η ομάδα νέων, που φέρει το όνομα «Καμένα Βούρλα», ενώ πολλοί από τους «ενδεκαδάτους» παίκτες της ομάδας έχουν εμπειρία από μεγάλες ομάδες, όπως η Έλενα Κουντουρά (Νέα Δημοκρατία), ο Γιάννης Μανώλης (Νέα Δημοκρατία), ο Παύλος Χαϊκάλης (Πολιτική Άνοιξη) και ο Γιάννης Δημαράς (ΠΑΣΟΚ), τον οποίο μάλιστα ο Πάνος Καμένος «έκλεψε» μέσα από τα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ. Μεγάλη μεταγραφή αποτελεί επίσης και αυτή του Τέρενς Κουικ από το ερασιτεχνικό σωματείο Kontra, όπως και αυτή του σέντερ φορ Τσελέντη, ο οποίος προκαλεί «σεισμό» στις αντίπαλες άμυνες. Το μόνο βέβαιο είναι ότι πρόκειται για μία ομάδα που είναι ικανή να κάνει «ζημιές» σε όποιον την υποτιμήσει, καίτοι νεοφώτιστη. Εκτός, βέβαια, κι αν συνεχίσουν να ψεκάζουν τους παίκτες της.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ

Για την παραμονή της στην κατηγορία θα παλέψει η επίσης νεοφώτιστη Δημοκρατική Συμμαχία της Ντόρας Μπακογιάννη, και τα προγνωστικά δείχνουν ότι δύσκολα θα τα καταφέρει. Όσο κι αν ενισχύθηκε με τους βετεράνους Ντανιέλ Μπατίστα, Γιώτη Τσαλουχίδη και Νεκτάριο Σφυράκη (ειδικά αυτόν), αλλά και με αρκετούς πρώην παίκτες της Νέας Δημοκρατίας που έμειναν ελεύθεροι, δε φαίνεται να συγκινεί ούτε τους φιλάθλους, αλλά ούτε και τους μπουκμέικερς. Η Μπακογιάννη, επί χρόνια βασική και αναντικατάστατη στην ενδεκάδα της Νέας Δημοκρατίας, φαίνεται να τα βρίσκει σκούρα στο ξεκίνημα της προπονητικής της καριέρας, και το μελλον δείχνει μάλλον ζοφερό για την ομάδα.

ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΟΜΑΔΕΣ

Οι Οικολόγοι Πράσινοι δεν πραγματοποίησαν ηχηρές μεταγραφές, ούτε έχουν κάποιο συγκεκριμένο σύστημα τακτικής για να φτάσουν στη νίκη. Μπορούν όμως να υπερηφανεύονται ότι έχουν τον πιο υγιή και καλοκουρεμένο χλοοτάπητα της κατηγορίας.

Η Κοινωνική Συμφωνία, μία ομάδα που προέκυψε από τους μέχρι πρότινος παίκτες του ΠΑΣΟΚ Λούκα Κατσέλη και Χάρη Καστανίδη, δεν έχει ιδιαίτερες ελπίδες να πρωταγωνιστήσει στο πρωτάθλημα, έχει όμως στις τάξεις της τον μεγάλο Κώστα Μπίγαλη, που αναμένεται να της γράψει έναν ποπ ύμνο, καλύτερο από κάθε άλλο ύμνο ομάδας.

Η Δράση-Φιλελεύθερη Συμμαχία είναι η ομάδα-μυστήριο του φετινού πρωταθλήματος. Ήταν πάντως η πρώτη από όλες τις ομάδες που ζήτησε μέσω τηλεοπτικού σποτ την υποστήριξη των οπαδών της, οι οποίοι ανταποκρίθηκαν άμεσα. Και οι τρεις.

Οι Έλληνες Οικολόγοι του εκκεντρικού προπονητή Δημοσθένη Βεργή έκαναν το «μπαμ» με τη μεταγραφή της διεθνούς φήμης σταρ Τζούλιας Αλεξανδράτου. Κρίμα βέβαια που δεν έχει ιδέα από ποδόσφαιρο. Ή από πολιτική. Ή από οτιδήποτε.

Η Ένωση Κεντρώων του Βασίλη Λεβέντη συμμετέχει και φέτος στο πρωτάθλημα, παρά το γεγονός ότι κάθε χρόνο τερματίζει στις τελευταίες θέσεις, κάτι που ο προπονητής της ομάδας αποδίδει ΣΤΟΥΣ ΑΡΚΟΥΔΕΗΔΕΣ, ΤΟΥΣ ΑΛΗΤΕΣ, ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΘΟΥΝ ΚΑΡΚΙΝΟ ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ.

Μεγάλη έκπληξη προκάλεσε η είδηση-βόμβα της συγχώνευσης του ΚΚΕ Μ-Λ με το Μ-Λ ΚΚΕ, ειδικά στο 90% των φιλάθλων που τόσο καιρό πίστευε ότι τόσα χρόνια επρόκειτο για την ίδια ομάδα και η αναφορά της δύο φορές στη βαθμολογία οφειλόταν σε τυπογραφικό λάθος.

Για πρώτη φορά φέτος θα συμμετάσχει στο πρωτάθλημα και η ομάδα Κίνημα Δεν Πληρώνω, όμως η λογική λέει ότι δεν θα τα πάει και τόσο καλά, καθώς οι παίκτες της είναι απλήρωτοι εδώ και μήνες.

Η Ανεξάρτητη Ανανεωτική Αριστερά, Ανανεωτική Δεξιά, Ανανεωτικό ΠΑΣΟΚ, Ανανεωτική Νέα Δημοκρατία, Όχι στον Πόλεμο, Κόμμα Επιχείρηση Χαρίζω Οικόπεδα, Χαρίζω Χρέη, Σώζω Ζωές, Παναγροτικό Εργατικό Κίνημα Ελλάδος έχει τόσο μεγάλο όνομα, που δε μένει χώρος για να σχολιάσουμε οτιδήποτε άλλο.

 

Ο Χριστός στον πολιτικό στίβο

 

(ή αλλιώς, πώς θα «χτυπούσαν» τον Χριστό οι πολιτικοί του αντίπαλοι, αν κατέβαινε υποψήφιος στις εκλογές)

1. «Ο κ. Χριστός συνηθίζει να μας υπενθυμίζει κάθε τόσο ότι είναι ο «Υιός του Θεού». Εξαιτίας τέτοιων φαινομένων οικογενειοκρατίας έχει φτάσει ο τόπος σε αυτό το σημείο! Ψήφος στον Χριστό σημαίνει ψήφος εμπιστοσύνης στο φαύλο σύστημα που δημιούργησε ο πατέρας του!»

2. «Ακούσαμε όλοι τον κ. Χριστό να αναφέρει χθες πως όταν σε χτυπάνε στο ένα μάγουλο πρέπει να γυρίζεις και το άλλο. Και σας ερωτώ: Μπορούμε να εμπιστευτούμε αυτόν τον άνθρωπο για να διαφυλάξει τα σύνορα της χώρας και να αντιμετωπίσει τον επεκτατισμό των γειτονικών χωρών;»

3. «Δεν έχουμε ακόμα λάβει καμία σαφή απάντηση από τον κ. Χριστό για το μεγάλο σκάνδαλο των 30 αργυρίων που βρέθηκαν στον λογαριασμό του τομεάρχη Οικονομικών του κόμματός του, κ. Ισκαριώτη. Έτσι θα κυβερνήσετε κ. Χριστέ; Με μεγάλα οικονομικά σκάνδαλα;»

4. «Ας μας πει λοιπόν ο κ. Χριστός για τον Μυστικό Δείπνο του με τους καναλάρχες και όσα συμφωνήθηκαν εκεί για την επικοινωνιακή προώθηση της υποψηφιότητάς του. Γιατί τα κρατάτε κρυφά από το λαό αυτά; Ντρέπεστε;»

5. «Και μη νομίζετε, κ. Χριστέ, ότι θα ξεγελάσετε το λαό με κολπάκια όπως η ανάσταση του Λαζάρου. Ο λαός δεν πείθεται με τέτοια επικοινωνιακά τρυκ, θέλει πραγματικές λύσεις στα πραγματικά του προβλήματα.»

6. «Με ποιο δικαίωμα ο κ. Χριστός έδιωξε τους μικροπωλητές έξω από τον ναό της Μητρόπολης; Ποιος νομίζει ότι είναι τέλος πάντων ο κ. Χριστός; Ή μήπως αυτή είναι η μεταναστευτική πολιτική του; Αυτό που συνέβη αποτελεί ντροπή για τη χώρα, ντροπή για τη δημοκρατία!»

7. «Η κοινή γνώμη, όμως, έχει ήδη δώσει τις απαντήσεις της. Σε όλες τις δημοσκοπήσεις, ο κ. Βαραββάς φαίνεται να προηγείται ως καταλληλότερος με μεγάλη διαφορά από τον κ. Χριστό. Ο λαός ξέρει τι είναι καλύτερο γι’αυτόν.»

8. «Πρόσφατα, ο μοναχός Εφραίμ αποκάλυψε ότι η αποφυλάκισή του ήταν θαύμα της Παναγίας. Πώς ανέχεστε, κ. Χριστέ, μία τέτοια ξεδιάντροπη παρέμβαση της μητέρας σας στη Δικαιοσύνη;»

9. «Δεν μπορεί ο κ. Χριστός να δηλώνει έκπληκτος με όσα συμβαίνουν στη χώρα τα τελευταία χρόνια. Εδώ ήταν, τα έβλεπε και συμμετείχε σε αυτά. Τι νομίζει, ότι είναι προϊόν παρθενογένεσης;»

10. «Γνωρίζει άραγε ο λαός ότι ο κ. Χριστός είναι ο πιο πλούσιος αρχηγός κόμματος; Γνωρίζει ο λαός ότι είναι ιδιοκτήτης εκατοντάδων εκκλησιών και παρεκκλησίων σε όλη την επικράτεια και πλουτίζει από τα έσοδα που του αποφέρουν χωρίς να αποδίδει φόρους;»

11. «Ξεχνάτε, κ. Χριστέ, πόσες οικογένειες θρήνησαν τα μικρά παιδιά τους εξαιτίας σας από το καθεστώς Ηρώδη; Νομίζετε πως θα το ξεχάσουν έτσι εύκολα αυτό οι ψηφοφόροι κ. Χριστέ;»

12. «Ακούσαμε μετά το αποτέλεσμα των προηγούμενων εκλογών τον κ. Χριστό να ωρύεται «άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι»… Αυτή είναι η πολυδιαφημισμένη ηθική του; Να κατηγορεί τους ψηφοφόρους για άγνοια απλά και μόνο επειδή δεν κέρδισε ο ίδιος;»

13. «Τι έχετε να πείτε, κ. Χριστέ, σε αυτούς που σας προσάπτουν ότι επιμένετε να θεωρείτε στέλεχος του κόμματός σας τον κ. Πέτρο, παρά το γεγονός ότι σας έχει ήδη αρνηθεί τρεις φορές, χωρίς να τον διαγράψετε;»

14. «Κουβέντα δε λέει, όμως, ο κ. Χριστός για τις κρατικές επιχορηγήσεις, χάρη στις οποίες το κόμμα του κάνει αυτήν την πλουσιοπάροχη προεκλογική καμπάνια, που μέχρι και μιούζικαλ με τίτλο «Jesus Christ Superstar» περιλαμβάνει…»

15. «Εγώ σας προειδοποιώ πάντως: Αν εκλεγεί πρωθυπουργός ο κ. Χριστός ο τόπος θα γνωρίσει μαρτυρικές μέρες. Σας το υπογράφω. Έτσι, για να μη μου λέτε μετά ότι έγινα μετά Χριστόν προφήτης.»

16. «Αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο του κ. Χριστού! Πείνα και ανέχεια παντού! Πέντε χιλιάδες άνθρωποι και να τρέφονται με πέντε φρατζόλες ψωμί και δύο ψάρια!»

17. «Ίσως ο κ. Χριστός θα πρέπει να κοιτάξει τα πραγματικά προβλήματα του ελληνικού λαού, αντί να οργανώνει εντυπωσιακές προεκλογικές φιέστες στο όρος Θαβώρ. Η πραγματική «μεταμόρφωσ绨της ελληνικής κοινωνίας δε θα έρθει με παρτάκια.»

18. «Αντί να μιλάει ξεκάθαρα, με γεγονότα, ο κ. Χριστός προτιμά να κρύβεται πίσω από αινιγματικές παραβολές και δελτία Τύπου. Προφανώς φοβάται να πει την αλήθεια στο λαό για την πραγματική του πολιτική ατζέντα.»

19. «Ο κ. Χριστός είχε την ευκαιρία πριν από πολλά χρόνια να αλλάξει τα πάντα στη χώρα, όμως απογοήτευσε το λαό για την εμπιστοσύνη του. Και τώρα ζητά μία Δευτέρα Παρουσία; Θα πάρει την απάντηση που του αξίζει!»

20. «Ακούμε συνέχεια τον κ. Χριστό να αναφέρεται στον προσωπικό του Γολγοθά. Μα τέτοιος πολιτικός εγωισμός πια; Και ειδικά σε μία περίοδο που ο λαός αντιμετωπίζει τον δικό του Γολγοθά, που είναι και πολύ χειρότερος;»

+1: «Δεν υπάρχουν Μεσσίες στην πολιτική. Αυτά που εξαγγέλλει τώρα ο κ. Χριστός είναι φτηνοί λαϊκισμοί, που στην πορεία θα διαψευσθούν.»

 

Όποιος γελάει τελευταίος δεν κατάλαβε το αστείο με την πρώτη

Μία από τις αγαπημένες μου σχολικές αναμνήσεις (και δεν είναι και πολλές οι ευχάριστες) είναι η εξής: Πρώτη Λυκείου. Η φιλόλογος δεν έχει όρεξη για μάθημα και έχουμε πιάσει κουβεντούλα. Κάποια στιγμή αρχίζουμε να λέμε ανέκδοτα. Παίρνω λοιπόν κι εγώ το λόγο και λέω το εξής ανέκδοτο:

– Τι κάνεις όταν ο Θανάσης σου πετάξει μία χειροβομβίδα;
– Δεν ξέρω, τι κάνεις;
– Βγάζεις την περόνη και του την πετάς πίσω.

(ναι, ξέρω, δεν το βρίσκεις και ΤΟΣΟ αστείο, αλλά ήμασταν 15 χρονών, εντάξει;)

Όλη η τάξη γελάει, και μένω με την ικανοποίηση ότι ο στόχος επετεύχθη. Μετά από τα γέλια, η κουβέντα συνεχίζεται, χωρίς ανέκδοτα αυτή τη φορά. Και ξαφνικά, από την άλλη άκρη της τάξης ακούγεται ένα τρανταχτό γέλιο. Είναι η επίτιμη μις Ξινίλα της τάξης. Η οποία μόλις κατάλαβε το ανέκδοτο, δύο λεπτά μετά απ’όλους τους άλλους. Ακολουθούν τρανταχτά γέλια απ’όλη την τάξη, αυτή τη φορά όχι για το ανέκδοτο, αλλά για τη χρονοκαθυστέρηση του γέλιου της. Έχουν περάσει 12 χρόνια από τότε, κι όμως όταν χρειάζομαι έναν ορισμό για τη λέξη «μπετόβλακας», μου έρχεται πάντα στο μυαλό το πρόσωπο αυτής της κοπέλας.

Πάμε τώρα στο ερώτημα της ημέρας: Ποιος αποφασίζει αν ένα αστείο είναι πετυχημένο ή όχι; Και με τι κριτήρια; Είναι πιο αστείο ένα ανέκδοτο με κλανιές του Λαζόπουλου από ένα που λέει κάποιος στην παρέα του, απλά και μόνο επειδή με αυτό του Λαζόπουλου γελάει ένα υπνωτισμένο κοινό 500 ατόμων ενώ με το άλλο 2-3 μπακούρια; Είναι λιγότερο αστεία μία ατάκα του Σεφερλή από ένα σκετς των Μόντι Πάιθον; Και τελικά είναι πάντα πιο αστεία μία κωμωδία από ένα δράμα;

Μην περιμένεις απαντήσεις. Το χιούμορ είναι κάτι το υποκειμενικό, σαν την ομορφιά. Αυτήν που εγώ θα πω «μπάζο», εσύ θα την δεις «θεά» και τούμπαλιν. Αυτό που εγώ θα πω «ηλίθιο αστείο», εσύ θα το πεις «LOL» και τούμπαλιν. Δεν υπάρχει λοιπόν «αντικειμενικά καλό» και «αντικειμενικά κακό» αστείο – για μένα ακόμα και ένας να γελάσει με ένα αστείο, το δικαιώνει. Δε χρειάζεται καμία άλλη απόδειξη της επιτυχίας του. Αλλά βέβαια αυτή είναι απλά η γνώμη μου, και είναι ιδιαίτερα βολική για μένα όταν λέω ένα ανέκδοτο και γελάει μόνο ένας, την ίδια στιγμή που οι άλλοι ξινίζουν τα μούτρα τους.

Αφορμή για αυτό το αμπελοφιλοσοφικό παραλήρημα στάθηκε ένα αστείο που κυκλοφόρησε στο Internet λίγες ώρες μετά από την αυτοκτονία του 77χρονου Δημήτρη Χριστούλα στο Σύνταγμα. Πρόκειται για το παρακάτω:

Για οποιονδήποτε έχει ένα IQ άνω του μετρίου (ή έστω γύρω στο μέτριο) είναι σαφές ότι πρόκειται περί χιούμορ – θες μαύρου χιούμορ; Κατάμαυρου. Δε θα ήταν δυνατό μέσα σε λίγες ώρες όλοι αυτοί που αναφέρονται να εξέφρασαν άποψη μέσα σε λίγες ώρες από το περιστατικό, ειδικά αφού η prime time των δηλώσεών τους είναι τα δελτία ειδήσεων και τα τηλεοπτικά talk shows. Και άλλωστε, ποιος είναι τόσο βλάκας που απλά διαβάζει κάτι και το αναπαράγει άκριτα, χωρίς να το διασταυρώσει πρώτα; Χωρίς να γκουγκλάρει στα γρήγορα αν όντως το είπε ρε παιδί μου αυτό ο Πρετεντέρης.

Προφανώς, πολλοί είναι τόσο βλάκες. Αλλά και κακόβουλοι. Γιατί στο post του Άγγελου Τσέκερη (που είναι και ο εγκέφαλος πίσω από την όλη υπόθεση) αναφέρεται ξεκάθαρα σαν λεζάντα το «τι θα διαβάσουμε αύριο». Είναι εμφανές ότι πρόκειται περί κατασκευάσματος – δεν προσπαθεί να το παρουσιάσει σαν πραγματικό γεγονός, ώστε να αναπαραχθεί με viral τρόπο και να βλάψει αυτούς στους οποίους αναφέρεται. Κι όμως, βρέθηκαν πολλοί που αναπαρήγαγαν απλώς την εικόνα του post, χωρίς τη λεζάντα, ή ακόμα χειρότερα βάζοντας σαν δική τους λεζάντα κάτι σαν «ΚΟΙΤΑΞΤΕ ΤΙ ΛΕΝΕ ΤΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ, ΣΑ ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΟΝΤΑΙ». Ε, πες μου εσύ ποιος φταίει μετά.

Πες μου λοιπόν: Ήταν επιτυχημένο το χιούμορ του Τσέκερη; Για μένα ναι. Απόλυτα, ξεκάθαρα, αναμφίβολα. Γιατί έπιασε τόσο εύστοχα τον τρόπο σκέψης αυτών των πέντε προσώπων που αναφέρονται στο post, ώστε πολλοί μπερδεύτηκαν και πίστεψαν ότι όντως αυτές οι δηλώσεις είχαν γίνει στην πραγματικότητα. Και δεν το έκανε κακόβουλα, αλλά καθαρά με σατιρικό ύφος – όσοι έχουν διαβάσει έστω και μία φορά την «Τζιχάντ» στην Athens Voice, ξέρουν.

Φυσικά, πολλοί διαμαρτυρήθηκαν, φώναξαν, κατηγόρησαν για διάφορα τον Τσέκερη. Πολλοί «κλειδοκράτορες της ηθικής», από αυτούς που σε κάθε κείμενο, λόγο ή πράξη θα βρουν κάτι προσβλητικό. Οι περισσότεροι θύματα «εξαπάτησης», άνθρωποι που πίστεψαν ότι το αστείο ήταν σοβαρό, και τώρα συμπεριφέρονται σαν τον βλάκα που δεν κατάλαβε το αστείο και υποστηρίζει ότι απλά «ήταν ηλίθιο», για να μην παραδεχθεί τη δική του βλακεία. Και ίσως άνθρωποι που, μετά από δύο μέρες, θα ξαναδιαβάσουν πιο ψύχραιμα το ίδιο post και θα γελάσουν δυνατά. Σαν εκείνη την κοπέλα.

Προφανώς, αυτό το «γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος» δεν έχει κυριολεκτική εφαρμογή. Γιατί όποιος γελάει τελευταίος συνήθως είναι αυτός που δεν κατάλαβε το αστείο με την πρώτη.

 

Ο θάνατος των συμβόλων

Σπάνια η φράση «σοκ προκαλεί στην κοινή γνώμη», ακολουθούμενη από οποιαδήποτε παπαριά, προκαλεί όντως σοκ στην κοινή γνώμη. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα κατασκεύασμα των ΜΜΕ, που συνήθως σημαίνει «σοκ θέλουν να προκαλέσουν στην κοινή γνώμη τα ΜΜΕ με την ακόλουθη είδηση που μπορεί να μην είναι καν αληθινή». Αλλά μερικές φορές είναι η μόνη φράση που πραγματικά περιγράφει αυτό που νιώθει ο καθένας από μας.

Θα έλεγε κανείς ότι έχουμε δει τόσα να συμβαίνουν γύρω μας, που τίποτα δε θα μπορούσε αληθινά να μας σοκάρει. Κι όμως. Γιατί αν δε σε σοκάρει η αυτοκτονία ενός ανθρώπου στην πλατεία Συντάγματος, την πιο κεντρική και πολυσύχναστη πλατεία της Ελλάδας, μπροστά στους περαστικούς, τότε συγχαρητήρια, είσαι ρομπότ. Μόνο μην ξεχάσεις να πας να σου κοιτάξουν τα λάδια, μήπως χάνεις από πουθενά.

Το να μπει κανείς στο μυαλό ενός ανθρώπου που αποφάσισε να αυτοκτονήσει είναι αδύνατο. Μόνο ο ίδιος ξέρει τι σκέφτηκε, τι συνέβη μέσα του, τι τον οδήγησε σε μία τέτοια πράξη. Θα ήταν, λοιπόν, μάταιο να αναλύσει κανείς την πράξη του. Ναι, «θα ήταν». Αν δεν υπήρχε ένα σημείωμα που να τα εξηγεί όλα.

Φυσικά, δεν είναι ο πρώτος άνθρωπος που αυτοκτόνησε λόγω χρεών. Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, δε θα είναι ούτε ο τελευταίος. Όμως είναι ο πρώτος που αποφάσισε να το κάνει δημόσια. Μπροστά σε κόσμο.

Δεν είμαι σίγουρος πώς μπορεί να εξηγηθεί αυτό. Είπαμε, δεν μπορείς να μπεις στο μυαλό ενός ανθρώπου που πλέον δε ζει για να σου εξηγήσει το σκεπτικό του. Όμως είναι μάλλον προφανές ότι ένας άνθρωπος που αυτοκτονεί δημοσίως θέλει να περάσει ένα μήνυμα. Κάτι θέλει να πει. Και επειδή δε θα τον ακούσει κανείς αν αυτοκτονήσει στο σπίτι του, ούτε αν απλά το φωνάξει στην πλατεία Συντάγματος, αποφασίζει να γράψει ένα σημείωμα με το μήνυμά του και να αυτοκτονήσει μπροστά στους ανύποπτους περαστικούς. Έτσι το βλέπω εγώ τουλάχιστον.

Και μάλλον έτσι το βλέπουν πολλοί. Κρίνοντας από τα μηνύματα που είδα καρφωμένα στα δέντρα της πλατείας Συντάγματος. Μηνύματα γραμμένα από ανθρώπους που ένιωσαν «κάτι» στο άκουσμα αυτής της αυτοκτονίας. Αγανάκτηση; Απόγνωση; Οργή; Κάτι, πάντως. Κάτι ανθρώπινο.

Δε χρειαζόμουν κανένα «κάλεσμα» για να κατέβω σήμερα στο Σύνταγμα. Θα κατέβαινα έτσι κι αλλιώς. Αυθόρμητα. Όπως αυθόρμητα κατέβηκαν και τόσοι άλλοι – όχι ιδιαίτερα πολλοί, αλλά αρκετοί. Που θέλησαν απλώς να αποτίσουν έναν φόρο τιμής. Να αφήσουν ένα λουλούδι, ή έστω απλά να δουν από κοντά αυτό το σημείο, κινούμενοι όχι από τη διαστροφική περιέργεια του περαστικού που ρίχνει μια ματιά σε ένα πολύνεκρο τροχαίο για να δει τα πτώματα, αλλά από την ανάγκη τους να δείξουν «κάτι». Να δώσουν έναν συμβολισμό.

Είναι φοβερά ισχυρός ο συμβολισμός της πράξης του 77χρονου. Πρώτα απ’όλα, δε μιλάμε για έναν νέο άνθρωπο που πάνω στην τρέλα του έκανε μία στιγμιαία απερισκεψία. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που είχε 77 χρόνια πίσω του, και κρίνοντας και από το σημείωμά του είχε πλήρη επίγνωση του τι έκανε και γιατί το έκανε. Θα μπορούσε να είναι ο πατέρας μας που δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα. Ή ο παππούς μας. Θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε, σε τελική ανάλυση. Μετά, ο συμβολισμός της αυτοκτονίας στην πιο πολυσύχναστη πλατεία της Αθήνας. Πόσο απεγνωσμένος μπορεί να είσαι ώστε να αποφασίζεις να τερματίσεις τη ζωή σου με τη θέλησή σου, μπροστά σε ένα σωρό αγνώστους, σε μία πλατεία που συχνά γίνεται σύμβολο της λαϊκής αντίδρασης ενάντια στο καθεστώς;

Κάποιοι δε βλέπουν κανέναν συμβολισμό. Κάποιοι βλέπουν απλά έναν σαλταρισμένο παππού που ήθελε να μετατρέψει το θάνατό του σε σόου. Είναι οι ίδιοι που δεν αναγνωρίζουν κανένα σύμβολο, πουθενά. Οι ίδιοι που προπαγανδίζουν τον πραγματισμό και απορρίπτουν συλλήβδην κάθε «ρομαντικό» συμβολισμό που κάποιος επιχειρεί να αποδώσει σε μία πράξη του.

Όμως δεν είναι έτσι ρε πούστη μου. Η ζωή μερικές φορές είναι σαν ποίημα του Σεφέρη: Υπάρχουν συμβολισμοί που μπορεί να έχουν διπλές και τριπλές ερμηνείες, συμβολισμοί που ο καθένας τοποθετεί και ερμηνεύει διαφορετικά. Και αν δοκιμάσεις να εξηγήσεις τη ζωή (ή την ποίηση του Σεφέρη) γδύνοντάς την από οποιονδήποτε συμβολισμό, τότε απλά δεν καταλαβαίνεις απολύτως τίποτα.

Ίσως πολλοί δεν το έχουν καταλάβει, αλλά βρισκόμαστε σε οριακό σημείο. Αν αυτού του ανθρώπου δηλαδή του γύριζε το κεφάλι και αντί για μία σφαίρα στο κεφάλι του έριχνε 100 σφαίρες σαν τον Μπρέιβικ και σκότωνε 100 αθώους περαστικούς; Πόσο μακρινό είναι πια ένα τέτοιο σενάριο; Ο άνθρωπος που φτάνει σε απόγνωση δεν έχει όρια και περιορισμούς. Είτε σκοτώσει 100 ανθρώπους και μετά αυτοκτονήσει, είτε απλά αυτοκτονήσει, δεν έχει καμία διαφορά. Και φυσικά θα πρέπει να βρούμε μετά τι τον οδήγησε σε αυτήν την απόγνωση.

Ε, δεν είναι και δύσκολο. Προφανώς δεν ήταν οι μετανάστες που μας τρώνε τις δουλειές – κι ας ακούς μόνο γι’αυτούς πια στις ειδήσεις. Ήταν οι άνθρωποι που οδήγησαν τη χώρα στην κατάσταση που βρίσκεται τώρα. Οι ίδιοι άνθρωποι που σήμερα θα πουν «εντάξει, ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό, ένας τρελός ήταν, μην συνδέουμε την αυτοκτονία με την κρίση, ποιος ξέρει μαζί με ποιον τα έφαγε», και τέτοια. Την ίδια στιγμή που πολλοί από εμάς νιώθουμε τύψεις για έναν συνάνθρωπό μας που αναγκάστηκε να αυτοκτονήσει για να μην ψάχνει στα σκουπίδια για φαγητό, οι άνθρωποι που ευθύνονται για την κατάστασή του κάνουν τις πάπιες. Όχι πως θα έπρεπε αυτό να μας εκπλήσσει.

Αλλά πού να καταλάβουν αυτοί από σύμβολα. Αυτοί όταν πολεμάνε «για ένα αδειανό πουκάμισο», πολεμάνε όντως για ένα αδειανό πουκάμισο. Αυτό που θα γεμίσουν με την παρουσία τους σε κάποια συνεδρίαση της Βουλής.

 

Εσύ ξέρεις τι ψηφίζεις;

Υπάρχουν τρία είδη ανθρώπων: Αυτοί που μελετούν τις δημοσκοπήσεις σαν να είναι η Αγία Γραφή, αυτοί που τις θεωρούν απλώς ενδεικτικές για κάποιες καταστάσεις, και αυτοί που τις απορρίπτουν συλλήβδην επειδή θεωρούν πως είναι «μαγειρεμένες». Και οι τρεις έχουν τα δίκια τους, εκτός από τους πρώτους. Γεγονός είναι, πάντως, ότι αν ρίξεις μια ματιά σε μία δημοσκόπηση, σε όποιο είδος κι αν ανήκεις, όλο και κάποιο συμπέρασμα μπορείς να βγάλεις.

Θυμάμαι ότι η πρώτη δημοσκόπηση στην οποία είδα να συμπεριλαμβάνεται η Χρυσή Αυγή (και μάλιστα να εμφανίζεται να μπαίνει στη Βουλή) ήταν μία απίθανη δημοσκόπηση, που έδινε στη Δημοκρατική Αριστερά ποσοστό που θύμιζε ΦΠΑ και άλλα τέτοια τρελά. Δεν μπορούσα να την πάρω στα σοβαρά. Όμως από εκεί και μετά ήρθαν κι άλλες δημοσκοπήσεις. Και σχεδόν όλες, αν όχι όλες, έδειχναν το ίδιο πράγμα: Η Χρυσή Αυγή οριακά στη Βουλή. Δεν ήταν πια για γέλια.

Για την ακρίβεια, δεν ήταν ποτέ για γέλια. Ίσως το πήραμε πολύ χαλαρά όταν η Χρυσή Αυγή έβγαλε δημοτικό σύμβουλο στην Αθήνα, είπαμε «εντάξει, μόνο στον Άγιο Παντελεήμονα τους ψηφίζουν, και σιγά τη ζημιά που μπορούν να κάνουν με έναν δημοτικό σύμβουλο». Αλλά να που ξαφνικά βρίσκονται προ των πυλών της Βουλής. Και αυτό δεν είναι καθόλου για γέλια.

Το χειρότερο είναι ότι όλα αυτά δεν είναι απλώς φήμες, μαγειρέματα ή οτιδήποτε άλλο. Φαίνεται ότι είναι η αλήθεια. Οι περισσότεροι από μας ξέρουν τουλάχιστον έναν που θα ψηφίσει ή έστω σκέφτεται να ψηφίσει Χρυσή Αυγή. Αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν, ζουν ανάμεσά μας, μπαίνουν στο ίδιο βαγόνι του μετρό μαζί μας, μπορεί να μοιραζόμαστε το γραφείο μας μαζί τους. Υπάρχουν.

Θα μου πεις «και ποιος είσαι εσύ ρε μουρόχαβλο που θα μας πεις ποιος πρέπει να μπει στη Βουλή και ποιος όχι;». Έλα ντε, κανένας δεν είμαι. Έχω στα χέρια μου μία ψήφο, την οποία θα ακυρώσει κάποιος λοβοτομημένος που θα ψηφίσει τη σελέμπριτι που κατέβηκε υποψήφια και του άρεσε όταν έπαιζε σε εκείνο το σίριαλ πριν από δέκα χρόνια, ή τον ίδιο άνθρωπο που βρίζει εδώ και τρία χρόνια, κατηγορώντας τον ότι του κατέστρεψε τη ζωή. Ή, ίσως ακόμα χειρότερα, ένα κόμμα για το οποίο δε γνωρίζει απολύτως τίποτα, πέρα από το ότι έχει ανοίξει βεντέτα με τους μετανάστες.

Η λογική πολλών από αυτούς που σκέφτονται να ψηφίσουν Χρυσή Αυγή είναι «έλα μωρέ, σαν το ΛΑΟΣ είναι, ένα ακροδεξιό κόμμα, και επειδή οι μετανάστες μας τρώνε το ψωμί και μας σκοτώνουν τα παιδιά και το ΛΑΟΣ έκανε κωλοτούμπα και μπήκε σε μνημονιακή κυβέρνηση, θα ψηφίσω Χρυσή Αυγή». Δεν είναι σκληροπυρηνικοί ακροδεξιοί, αλλά άνθρωποι που θέλουν να την ψηφίσουν επειδή πιστεύουν ότι θα πιέσει για το θέμα της μετανάστευσης, επειδή ουσιαστικά αυτό έχουν ακούσει ότι κάνει αυτή η οργάνωση. Πόσοι από αυτούς, όμως, ξέρουν τι άλλο πρεσβεύει η Χρυσή Αυγή σαν οργάνωση;

Το τι εστί Χρυσή Αυγή δε χρειάζεται να σου το πω εγώ. Τα παιδιά του Jungle Report το έχουν ήδη κάνει με εξαιρετικό τρόπο σε αυτό το must-read άρθρο. Αλλά επειδή υποψιάζομαι ότι βαριέσαι να το διαβάσεις (είναι και μεγάλο, εμένα μου πήρε 50 λεπτά να το διαβάσω, αλλά αξίζει τον κόπο), ας το συνοψίσω σε λίγα λόγια: Η Χρυσή Αυγή είναι μία οργάνωση φιλοναζιστική, εμφορούμενη από τα ιδανικά του Χίτλερ και της παρέας του, τυχοδιωκτική, που υποστηρίζει όποια θρησκεία είναι trendy αυτήν την περίοδο, βίαια, που ευθύνεται για ένας θεός ξέρει πόσους τραυματισμούς και θανάτους μεταναστών, και, με μία λέξη, ε π ι κ ί ν δ υ ν η.

Πόσοι από αυτούς που θα ψηφίσουν Χρυσή Αυγή επειδή έχουν πρόβλημα με τους μετανάστες το ξέρουν αυτό; Και πόσοι πραγματικά το ενστερνίζονται; Ειλικρινά, αν το 3% των Ελλήνων είναι νεοναζί, τότε ας τη διαλύσουμε τη χώρα να τελειώνουμε, δεν υπάρχει ελπίδα. Μιλάμε για την Ελλάδα, μία χώρα που υπέφερε τα πάνδεινα από το ναζιστικό καθεστώς, μιλάμε για μία χώρα όπου οι περισσότερες οικογένειες έχουν έναν νεκρό παππού ή προπάππου από τους ναζί. Και θα βάλουμε στη Βουλή ένα τέτοιο κόμμα; Μου φαίνεται εξωφρενικό.

Τα ΜΜΕ δεν προωθούν καθόλου αυτό το κομμάτι της Χρυσής Αυγής. Την παρουσιάζουν σαν «ακόμα ένα ακροδεξιό κόμμα», που έχει τις γνωστές ακροδεξιές απόψεις που έφερε στη Βουλή το ΛΑΟΣ. Λάθος: Εδώ μιλάμε για κήρυκες της βίας, της μισαλλοδοξίας και του ναζισμού, μιλάμε ουσιαστικά για το εκτελεστικό κομμάτι του ΛΑΟΣ, αν θες. Έχω την αίσθηση ότι πολλοί από αυτούς που σκέφτονται να τους ψηφίσουν θα άλλαζαν γνώμη αν μάθαιναν για τα «κατορθώματά» τους κατά καιρούς.

Θα μου πεις, «και για το ΛΑΟΣ τα ίδια λέγατε, και τελικά ήταν εντελώς ακίνδυνο». Ναι, σε κάποια από αυτά που λέγαμε για το ΛΑΟΣ πέσαμε έξω, σε άλλα όμως πέσαμε διάνα. Η είσοδος του ΛΑΟΣ στη Βουλή έφερε στην επιφάνεια μία ακροδεξιά ατζέντα, που πλέον επηρεάζει ακόμα και τα δύο μεγάλα κόμματα (σε αυτό βέβαια δε φταίει ο ΛΑΟΣ, αλλά όσοι υποκύπτουν στις πιέσεις του). Σκέψου μόνο αυτό: Ένας παρανοϊκός τηλεβιβλιοπώλης με εμμονή στην προγονολατρεία και ένας τύπος που στα νιάτα του κυνηγούσε με αυτοσχέδιο τσεκούρι τους αριστερούς σήμερα βρίσκονται στο δυναμικό ενός «κεντρώου» κόμματος, παίρνοντας τη μεγάλη μεταγραφή που ονειρευόντουσαν. Η Ακροδεξιά δεν είναι πια δυο-τρεις γραφικοί που κάθονται στο περιθώριο και κηρύσσουν το μίσος, αλλά μία ιδεολογία βαθιά χωμένη στο κατεστημένο.

Για να προλάβω αντιδράσεις: Ξέρω ότι το πρόβλημα της μετανάστευσης ωθεί πολλούς προς την ακροδεξιά. Ανεξάρτητα από το τι πιστεύει κανείς ότι πρέπει να γίνει για να λυθεί αυτό το πρόβλημα, η μετακίνηση προς την ακροδεξιά είναι μία αντίδραση φυσιολογική, που δεν παρατηρείται μόνο στην Ελλάδα. Και ξέρω ότι δε ζω στο κέντρο της Αθήνας και δεν μπορώ να ξέρω τι περνάνε όσοι ζουν εκεί. Φαντάζομαι ότι δε θα είναι και πολύ ευχάριστο. Και σέβομαι όσους πιστεύουν ότι η απέλαση/φυλάκιση/δενξερωκιεγωτί των μεταναστών θα σώσει τη χώρα. Κι ας διαφωνώ. Όμως αυτός δεν είναι σε καμία περίπτωση λόγος να πεσει κανείς στην αγκαλιά ενός νεοναζιστικού κόμματος που παρουσιάζεται σαν σωτήρας του έθνους, κρύβοντας κάτω από τον μανδύα του εθνικισμού τα τσεκούρια και τα καδρόνια. Δεν ξέρω, ψηφίστε κάτι άλλο ρε παιδιά. Ψηφιστε Κόμμα Κυνηγών, ξέρω’γω; Μην ψηφίσετε τίποτα – πάντως η Χρυσή Αυγή δεν είναι λύση.

Αυτό που θέλω να πω, σε τελική ανάλυση, είναι ότι ο καθένας έχει δικαίωμα να ψηφίζει ό,τι θέλει. Όμως θα πρέπει να ξέρει και τι είναι αυτό το πράγμα που ψηφίζει. Θα πρέπει να ξέρει αυτός που θα ψηφίσει Χρυσή Αυγή ότι δεν ψηφίζει απλά ένα ακροδεξιό κόμμα, αλλά ένα κόμμα νεοναζί. Όπως αυτός που ψηφίζει ΚΚΕ ξέρει ότι ψηφίζει ένα κόμμα που ασπάζεται τον κομμουνισμό και θεοποιεί ακόμα τον Στάλιν, και δε θα τον ενοχλήσει αν τον πει κανείς «κομμουνιστή». Αν όμως εσύ ψηφίσεις Χρυσή Αυγή, είσαι σίγουρος ότι θα σου αρέσει να σε λένε «ναζιστή»;

 

Ο Κολοκοτρώνης θα πέταγε γιαούρτια;

25η Μαρτίου. Μεγάλη μέρα, που κάθε χρόνο την περιμένουμε όλοι με ανυπομονησία. Εντάξει, φέτος όχι και με ΤΟΣΗ ανυπομονησία, γιατί πέφτει Κυριακή και χάνεται η αργία. Από την άλλη, είναι τόσοι λίγοι πια αυτοί που δουλεύουν, που σε λίγο μόνο δυο-τρεις τυχεροί θα θυμούνται ότι «ρε, μαλάκα, 25 Μαρτίου δεν είναι αύριο; Αργία δεν είναι αυτό;». Όταν είσαι άνεργος, όλες οι μέρες ίδιες είναι.

Την απογοήτευση για την απώλεια της αργίας ισοσταθμίζει κάπως η αναμονή για το τι θα δούμε φέτος να συμβαίνει αυτήν τη μέρα. Μετά τα ντροπιαστικά γεγονότα της 28ης Οκτωβρίου, όταν οι μαζικές λαϊκές διαδηλώσεις αμαυρώθηκαν από μεμονωμένες, σποραδικές παρελάσεις, η 25η Μαρτίου ήταν η επόμενη μέρα που κύκλωσαν στο ημερολόγιό τους στη Γ.Α.Δ.Α. (Γαμάμε Αβέρτα, Δέρνουμε Αβέρτα) με τη σημείωση «πω ρε πούστη, πάλι της πουτάνας θα γίνει, ούτε μια αργία δεν μπορούμε να χαρούμε γαμωτοκερατάκι».

Να ξεκαθαρίσω κάτι: Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με τις παρελάσεις. Απλά μου τη δίνουν στα νεύρα, θεωρώ ότι είναι ηλίθιες, εθνικιστικές και οπισθοδρομικές, ότι απευθύνονται σε δεκα φασίστες και τρεις παππούδες που έζησαν τα αυθεντικά γεγονότα (αυτό ισχύει για την 28η Οκτωβρίου, αλλά πού ξέρεις, μπορεί και για την 25η Μαρτίου), ότι είναι ανιστόρητες (όταν μου βάζεις τους παπάδες να ευλογούν την επέτειο μίας επανάστασης που οι τότε προκάτοχοί τους αποκήρυξαν, εγώ τι να πω;), ότι είναι προσβλητικές για τα παιδιά που (συχνά χωρίς να το θέλουν και να το νιώθουν) περπατούν σαν στρατιωτάκια σε γραμμές με βήμα, σαν άβουλα όντα που τα θέλουν και ότι υπάρχουν και πολύ καλύτεροι τρόποι για να τιμήσεις μία εθνική επέτειο από το να σέρνεις στο δρόμο τανκς και στρατιώτες σε καιρό ειρήνης και δημοκρατίας (εντάξει, πλάκα κάνω, σβήστο το τελευταίο). Αλλά κατά τ’άλλα, κανένα απολύτως πρόβλημα. Με τις παρελάσεις έχω περίπου την ίδια σχέση που έχω με τον Βεζούβιο: Δεν τον ενοχλώ, δε με ενοχλεί και είμαστε και οι δύο χαρούμενοι και δε βγάζουμε καπνούς από τ’αυτιά μας.

Γι’αυτό και προσωπικά δε με ενδιαφέρει σαν γεγονός η στρατιωτική παρέλαση. Βέβαια, μεταξύ μας φέτος η παρέλαση καθαυτή δεν ενδιαφέρει καν τους παππούδες που πηγαίνουν με θρησκευτική ευλάβεια κάθε χρόνο μπας και πάρει ο αέρας καμιά φουστίτσα και θυμηθούν πώς μοιάζουν οι γυναίκες εκεί κάτω, και νομίζω ότι ακόμα κι αυτοί την Κυριακή θα πάρουν την Εστία και θα πάνε σε κάποια καφετέρια να πιουν έναν τούρκικο καφέ να γιορτάσουν την ημέρα. Ακόμα και οι ανάπηροι πολέμου φέτος δε θα παρελάσουν, και το not attending τους στο event κάνει πάταγο.

Θα μου πεις, «καλά ρε γκιόζη, αφού δε σε ενδιαφέρει η στρατιωτική παρέλαση γιατί γράφεις γι’αυτήν;». Πολύ καλή ερώτηση. Προβοκατόρικη, αλλά καλή. Η απάντηση είναι απλή: Εγώ δε θα πάω στην παρέλαση, και δεν έχω πάει ποτέ από τα 5 μου χρόνια, που με τράβηξε η γιαγιά μου με το ζόρι και ανάθεμα αν θυμάμαι τίποτα άλλο εκτός από μένα με μία πλαστική σημαιούλα στο χέρι να κοιτάζω γύρω μου με απορία. Κάποιοι άλλοι όμως θέλουν να πάνε. Και δεν εννοώ μόνο ευτούς που θέλουν να πάνε για να δουν τους ΟΥΚάδες να φωνάζουν ρατσιστικά συνθήματα, αλλά και αυτούς που θέλουν να πάνε για να δείξουν με τον τρόπο τους την αποδοκιμασία τους προς την κυβέρνηση. Και νομίζω ότι θα έπρεπε να έχουν αυτό το δικαίωμα.

Νομίζω ότι είναι εντελώς ανούσιο να προσπαθείς να διαχωρίσεις την επέτειο μίας εθνικής εορτής από την επικαιρότητα. Γιατί ναι, πρέπει να τιμήσουμε τη μνήμη των ανθρώπων που έδωσαν και τη ζωή τους για να μπορούμε εμείς σήμερα να έχουμε iPad και iPhone με ελληνικό μενού και όχι τούρκικο, αλλά μήπως αυτά που συμβαίνουν γύρω μας (και πάνω μας) δεν έχουν καμία αντιστοιχία με όσα συνέβαιναν πριν από 200 χρόνια; Ξέρω, άλλες εποχές, μη συγκρίσιμες. Και γι’αυτό είναι τυχεροί οι πολιτικοί μας: Γιατί αν αυτά που συμβαίνουν σήμερα συνέβαιναν πριν από 200 χρόνια ο Κολοκοτρώνης και ο Καραϊσκάκης δε θα τους έπαιρναν με τα γιαούρτια και τα νεράντζια, αλλά με τα καρυοφύλλια και τα γιαταγάνια.

Βρίσκω εντελώς γελοία τα μέτρα που λαμβάνονται εν όψει των εορτασμών για την 25η Μαρτίου. Κλείνουν σταθμοί του μετρό, μαζεύονται τα νεράντζια από τα δέντρα, απαγορεύεται η κυκλοφορία σε δρόμους γύρω από το Σύνταγμα, η παρέλαση γίνεται πριβέ, και εμείς γιορτάζουμε την ελευθερία μας. Το’πιασες; «Ελευθερία».

Και ξέρεις κάτι; Όταν υπάρχει μία σατανική δύναμη (μία τρομοκρατική οργάνωση, ένας αντίπαλος στρατός ή ο Βόλντεμορτ π.χ.) που επιβουλεύεται το κράτος και τους πολίτες, θέλοντας να τους τρομοκρατήσει, να τους κατατροπώσει, να τους ταπεινώσει, τότε μπορεί και να το καταλάβω. Ναι, θα κλείσεις τους δρόμους και θα περιορίσεις λίγο τις ελευθερίες των πολιτών για το καλό τους, για την προστασία τους. Τι γίνεται όμως όταν αυτή η «σατανική δύναμη» είναι… οι ίδιοι οι πολίτες; Πώς αποκρούεις τον ίδιο σου τον λαό όταν στρέφεται εναντίον σου; Και γιατί πρέπει να προστατευτείς από τους ίδιους ανθρώπους που σου έδωσαν την ψήφο τους πριν από τρία χρόνια;

Πάντως όσοι κατεβείτε στις παρελάσεις καλό θα είναι να προσέχετε. Η ΕΜΥ έχει εκδώσει δελτίο έκτακτων καιρικών φαινομένων, προβλέποντας έντονες γιαουρτοπτώσεις και νεραντζοπτώσεις σε όλη τη χώρα, με κατά τόπους καταστολή.

 

Μαζί θα τον πιούμε

Όταν έχεις μεγαλώσει και ζεις σε μία χώρα σαν την Ελλάδα, δεν μπορείς παρά να είσαι καχύποπτος με τους πάντες και τα πάντα. Πίσω από καθετί που λέει, κάνει ή υπονοεί οποιοσδήποτε «πρέπει» να υπάρχει ένα βαθύτερο προσωπικό κίνητρο, μία συνωμοσία, ένα σκοτεινό κέντρο, κάτι τέλος πάντων διαφορετικό από αυτό που φαίνεται. Και το χειρότερο είναι ότι συνήθως αυτή η καχυποψία είναι απολύτως βάσιμη. Γιατί έχουμε μάθει να μην εμπιστευόμαστε ούτε τη σκιά μας, αφού την έχουμε πατήσει τόσες φορές – ή ακόμα χειρότερα, έχουμε εξαπατήσει οι ίδιοι τους άλλους τόσες φορές. Και αυτός είναι ο λόγος που οι κινήσεις αλληλεγγύης στη χώρα μας είναι τόσο δύσκολο πράγμα, όσο αξιόλογες προσπάθειες κι αν γίνονται. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.

Αν λοιπόν βλέπεις με καχυποψία τον γείτονά σου, τον συνάδελφό σου ή τον μπακάλη της γειτονιάς, φαντάσου με πόση καχυποψία πρέπει να αντιμετωπίζεις τους πολιτικούς και τα ΜΜΕ, που ακόμα και σε χώρες πολύ πιο υγιείς από την Ελλάδα αντιμετωπίζονται στην καλύτερη περίπτωση με επιφύλαξη. Γιατί αν ο μπακάλης της γειτονιάς σου πλασάρει άτσαλα ένα πιο ακριβό προϊόν από αυτό που παίρνεις συνήθως, με σκοπό να βγάλει περισσότερα χρήματα, ο τρόπος που τα ΜΜΕ και οι πολιτικοί «πλασάρουν» τους εαυτούς τους και ο ένας τον άλλο για να επωφεληθούν αμφότεροι είναι πολύ πιο περίτεχνος. Και σαφώς το διακύβευμά του είναι πολύ πιο σοβαρό από το αν θα αγοράσεις τις ντόπιες σαρδέλες ή τις εισαγόμενες.

Όταν βέβαια μπεις σε αυτήν τη διαδικασία να υποψιάζεσαι τους πάντες και τα πάντα, πέφτεις στην παγίδα της συνωμοσιολογίας, μετά γράφεις καμιά εικοσαριά βιβλία με τίτλους όπως «ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΥΡΑΜΙΔΕΣ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΓΚΟΡΓΚΟΝ-14 ΠΟΥ ΕΧΤΙΣΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΤΑΝ ΤΑΞΙΔΕΨΑΝ ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΤΟ 1860 Π.Χ.» (πάντα με κεφαλαία) και χέζεσαι στο τάλιρο. Μαλακία, δεν έχω τέτοιο επιχειρηματικό πνεύμα, οπότε αναγκαστικά θα πρέπει να φιλτράρω κάποιες από τις πιο ακραίες θεωρίες μου (όπως αυτή στην οποία υποστηρίζω ότι οι πλαστικές κούκλες στα καταστήματα είναι στην πραγματικότητα πραγματικοί άνθρωποι, ζωντανοί, που κακές μάγισσες τους έχουν κάνει βουντού για να φαίνονται έτσι και να βασανίζονται στον αιώνα τον άπαντα, αλλά δεν μπορώ να το αποδείξω ακόμα, γαμώτο, οι μάγισσες είναι καλά κρυμμένες, τις προστατεύουν οι πράσινοι φτερωτοί δράκοι).

Μία αρκετά πιο μετριοπαθής (και μάλλον αυταπόδεικτη) θεωρία μου είναι ότι στην Ελλάδα κατά την προεκλογική περίοδο γίνεται της πουτάνας το κάγκελο. Η προπαγάνδα φτάνει στο peak της (από όλες τις πλευρές), η τρομολαγνεία κάνει πάρτυ, οι κατηγορίες εκτοξεύονται εκατέρωθεν σε ρυθμούς που θυμίζουν Ανάσταση στο Βροντάδο, οι υποσχέσεις πάνε κι έρχονται, τα ψέματα είναι περισσότερα κι από τα άτομα υδρογόνου στον Ατλαντικό Ωκεανό, και τέλος πάντων γιου γκετ δε πίκτσερ. Και επειδή η προεκλογική περίοδος έχει ήδη ξεκινήσει ανεπίσημα, το εν λόγω κάγκελο έχει ήδη την τιμητική του.

Τον τελευταίο καιρό οι φίλοι του Μνημονίου (οι λεγόμενοι και «ΠΟΠΠ: Πιστεύουμε Ό,τι Παπαριά Πουν») θυμήθηκαν το περίφημο «μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου. Μία δήλωση που εμπεριέχει μία αλήθεια (ότι δηλαδή σε μία διεφθαρμένη κοινωνία δε φταίει αποκλειστικά ο διαφθορέας, αλλά και αυτός που δέχεται να διαφθαρεί) και ένα ψέμα (ότι ευθύνεται ΕΞΙΣΟΥ ο διαφθορέας με αυτόν που δέχεται να διαφθαρεί). Φυσικά δε θα περίμενε κανείς να ακούσει κάτι καλύτερο από έναν πολιτικό που εύλογα νιώθει την ανάγκη να μοιραστεί με όσο το δυνατόν περισσότερους τη βαρυστομαχιά από το μεγάλο φαγοπότι του «μαζί τα φάγαμε», έστω κι αν οι υπόλοιποι τσίμπησαν απλά λίγο ψωμί.

Βέβαια, οι ΠΟΠΠ έχουν κάποια νέα όπλα στη φαρέτρα τους: Ένα κύκλωμα στο ΙΚΑ που έδινε επιδόματα στα δέντρα και τους θάμνους, κάτι τυφλούς στη Ζάκυνθο που αποδείχθηκαν αετομάτηδες (και αετονύχηδες), ένα σωρό «αναπήρους» στην Κάλυμνο, λες και εκεί η αναπηρία είναι μεταδοτική ασθένεια και την παθαίνουν όλοι, τέτοια πράγματα. Γερά «όπλα», που επιβεβαιώνουν αυτό που όλοι θέλουν να πιστέψουμε: Ότι είμαστε όλοι λαμόγια, που βρήκαμε τους κακομοίρηδες τους πολιτικούς σε μεγάλη ανάγκη για ψήφους, τους εκμεταλλευτήκαμε για να πλουτίσουμε, και τώρα υφιστάμεθα όλοι μαζί τις δίκαιες συνέπειες των εγκλημάτων μας.

Δε λέω ότι δεν υπήρξαν όντως τέτοια λαμόγια. Το αντίθετο: Υπήρξαν και υπάρχουν ακόμα. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι πώς στο διάολο έτυχε να αποκαλυφθούν όλα αυτά τα κυκλώματα έτσι ξαφνικά, τώρα που μπαίνουμε σε σκληρή προεκλογική περίοδο. Έχω αυτήν την εντύπωση ότι «κάποιοι» προσπαθούν να επαναφέρουν στην επικαιρότητα τη λογική του «μαζί τα φάγαμε» (και με μεγάή επιτυχία, αν κρίνω από πολλά που διαβάζω τελευταία), ώστε να αποτινάξουν τις ευθύνες από τους πολιτικούς και να τις μεταφέρουν σε όσους αποδιοπομπαίους τράγους βρουν πρόχειρους – ει δυνατόν και σε όλους τους υπόλοιπους. Να βλέπεις τα αποτρόπαια κυκλώματα που λυμαίνονται τον δημόσιο τομέα και να σκεφτείς «μωρέ δε φταίνε κι αυτοί οι κακόμοιροι οι πολιτικοί, να, εμείς οι ίδιοι ήμασταν λαμόγια, γι’αυτό πήγε κατά διαόλου η χώρα, αλλά όχι, δε θα πέσω πάλι στην παγίδα, να, θα ψηφίσω ΠΑΣΟΚ/ΝΔ επειδή είμαι υπεύθυνος πολίτης, όχι σαν τους αριστερούς που θέλουν το κακό της χώρας γιατί το έχουν παίξει διπλό στο Στοίχημα». Α, και πού’σαι, λεφτά υπάρχουν. Θα το ακούσεις κι αυτό σύντομα.

Φυσικά, αυτή είναι απλά μία θεωρία μου, και μπορεί κάποτε να αποδειχθεί ότι είναι μία παπαριά και μισή. Και δυστυχώς ή ευτυχώς εμένα δε με καλούν στα τοκ σόου, οπότε τις θεωρίες μου τις διαβάζουν τρεις-τέσσερις τρελοί σαν εμένα, και δεν παρουσιάζονται ως θέσφατα σε έναν ολόκληρο λαό. Εξάλλου, όπως βλέπεις με καχυποψία ένα τηλεοπτικό δελτίο γιατί δεν ξέρεις τι συμφέροντα κρύβονται από πίσω, έτσι λογικά θα βλέπεις και με καχυποψία έναν ανθυπομπλόγκερ που γράφει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι. Μπορεί, ξέρω’γω, να κατέβω υποψήφιος στις επόμενες εκλογές με τον ΣΥΡΙΖΑ, ή με τον Καμμένο, ή με τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ή με τη Λούκα Κατσέλη (θα πνιγώ από τα γέλια), ή μπορεί να είμαι κανένας από αυτούς τους αντιμνημονιακούς του ΠΑΣΟΚ, που αφού ψήφισαν πρόθυμα για δύο χρόνια ό,τι τους είπε το αφεντικό τους και κούναγαν χαρούμενα την ουρά τους όταν τους χάιδευε το κεφαλάκι, θυμήθηκαν ξαφνικά ότι είχαν ξεχάσει να πάρουν τσιγάρα, βγήκαν να πάνε μέχρι το περίπτερο και δεν ξαναγύρισαν ποτέ, βρίσκοντας νέα φωλιά στου Κουβέλη το κονάκι.

Πάντως, μία άλλη θεωρία που έχω λέει ότι ανεξαρτήτως από το πόσο έφαγε ο καθένας, όλοι μαζί θα τον πιούμε. Γιατί όταν συμφωνείς να βγεις για φαγητό με γύφτουλες όπως οι βουλευτές μας, ξέρεις από πριν ότι ακόμα κι αν αυτοί φάνε τον αγλέορα κι εσύ δεν αγγίξεις το πιρούνι σου, αυτοί θα επιμένουν να πληρώσετε μισά-μισά. Αν, βέβαια, κουβαλάνε λεφτά πάνω τους και δε σου ζητήσουν να τα πληρώσεις όλα εσύ, επειδή πέρασε ένα ρακούν και τους πήρε το πορτοφόλι, βούτηξε τα λεφτά και τα κατέθεσε σε έναν λογαριασμό στην Ελβετία.