Ο άνθρωπος του μετρό

Την ώρα που έχεις την ησυχία σου και παρακολουθείς νωχελικά τις σταγόνες της βροχής να εξαγνίζουν τα πάντα από την εσωτερική και εξωτερική βρωμιά τους, ξαφνικά το κινητό σου δονείται και χορεύει στο ρυθμό του αγαπημένου σου ringtone (παρεμπιπτόντως, όσοι από σας έχετε ακόμα το Nokia tune για ringtone κάντε μια χάρη στον κόσμο: ΑΛΛΑΞΤΕ ΤΟ!). Θα το σηκώσεις; Ποιος μπορεί να είναι; «Άγνωστος αριθμός». Γιατί έχει απόκρυψη; Μήπως είναι κανένας ύπουλος τύπος που θέλει να περάσει ιό στο κινητό; Μήπως είναι κανένας ανεκδιήγητος φαρσέρ που θέλει να σου σπάσει τα νεύρα; Κι αν είναι από εκείνο το διαγωνισμό που είχες στείλει μήνυμα; Μήπως κέρδισες το μεγάλο βραβείο; Βέβαια, ίσως να είναι απλά κάποια γιαγιά πάλι, και να έχει πάρει λάθος νούμερο.
Θα το σηκώσεις; 50-50 είναι οι πιθανότητες. Ή για καλό θα είναι, ή για κακό, ίσως και για τίποτα από τα δύο αν όντως είναι η κακομοιριασμένη γιαγιά που δε βλέπει καλά τα πλήκτρα. Ρισκάρεις; «Όταν οι πιθανότητες ανάμεσα σε δύο επιλογές είναι 50-50, είναι κατά 90% σίγουρο ότι θα κάνεις τη λάθος επιλογή», λέει μια εφαρμογή του νόμου του Μέρφυ (δοκιμάστε το σε τεστ Σωστό-Λάθος και θα εκπλαγείτε!). Φοβάσαι;
Θα το σηκώσεις το τιμημένο; Χτυπιέται σαν δαιμονισμένος δονητής και ουρλιάζει σαν δικηγόρος που έχασε το Rolex του! Τι κάθεσαι και το κοιτάς; Δε θα αλλάξει τίποτα, πάντα «Άγνωστος αριθμός» θα λέει! Μια απόφαση είναι. Θα την πάρεις;
Μπράβο, τα κατάφερες! Μόνο που άργησες λίγο, και ώσπου να πατήσεις το πράσινο κουμπάκι η κλήση από εισερχόμενη έγινε αναπάντητη και finito la musica. Γιώργο, χάσαμε. Να ήταν κάτι καλό ή κάτι κακό; Αν δεν ήσουν τόσο αναποφάσιστος τώρα θα ήξερες! Τι να κάνουμε, δε χάθηκε κι ο κόσμος. Επιστροφή στην προηγούμενη ασχολία σου, την ενδελεχή μελέτη της βροχής.
Αλλά όχι! Η μουσική αναγεννάται από τις στάχτες της και το φως της οθόνης ξυπνάει και πάλι! «Άγνωστος αριθμός». Ο ίδιος με πριν; Προφανώς. Όποιος και να είναι, σε θέλει πολύ για να επιμένει τόσο. Τι, πάλι τα ίδια; Τι το σκέφτεσαι χριστιανέ μου; ΣΗΚΩΣΕ ΤΟ ΤΟ ΤΙΜΗΜΕΝΟ!
Το σηκώνεις, χωρίς να ξέρεις τι περιμένεις να ακούσεις. Οι μπουκμέικερς βγάζουν στιγμιαία τις αποδόσεις:
Κακομοιριασμένη γιαγιά -> 1,30
Μάνα/θεία/άλλος συγγενής που δεν ξέρει πώς να βγάλει την απόκρυψη -> 1,65
Ενοχλητικός φαρσέρ -> 2,10
Κακόβουλος χάκερ -> 3,25
Ενθουσιασμένος δωροθέτης -> 75,00
Place your bets, please. Ποιος ήταν τελικά;
Σηκώνεις το τηλέφωνο. Μετά από τρία δευτερόλεπτα και ένα βαριεστημένο «λάθος κάνετε» στην γιαγιά που έχει όλες τις πιθανές μορφές μυωπίας, πρεσβυωπίας και καταρράκτη το ξανακλείνεις. Τζάμπα η ανησυχία. Μην το βάζεις κάτω όμως, την επόμενη φορά μπορεί να είναι ο ενθουσιασμένος ραδιοφωνικός παραγωγός, που θα σε βγάλει στον αέρα για να σε ενημερώσει ότι μόλις έγινες ο περήφανος κάτοχος ενός υπέροχου σετ κατσαρόλες! Keep the faith!

Η σημερινή μέρα είχε 25 ώρες, λόγω της αλλαγής της ώρας. Μία ώρα παραπάνω. Και τι ψυχή έχει μωρέ μια ώρα; Αν ξέρεις πώς να την αξιοποιήσεις, έχει και παραέχει.
Οι περισσότεροι από μας την ξοδέψαμε στο κρεβάτι. «Μια ώρα ύπνου παραπάνω». Μια ώρα, στην οποία μπορείς να κάνεις χιλιάδες πιο παραγωγικά και πιο χρήσιμα πράγματα για τον εαυτό σου και τους άλλους, κι εσύ (κι εγώ, δηλαδή…) κοιμάσαι!
Ναι, μια ώρα παραπάνω μπορεί να κάνει τη διαφορά, μια ώρα απ’το χρόνο μπορεί να είναι πιο σημαντική και απ’όλο το χρόνο μαζί γι’αυτόν που ξέρει πώς να την εκμεταλλευθεί. Ακολουθεί ένα τραγούδι που ταιριάζει απόλυτα στη μέρα, ένα παλιό τραγούδι που μας έρχεται από την εποχή που οι Goin’ Through έγραφαν μουσική της προκοπής (ναι, κάποτε οι Goin’ Through ήταν αυθεντικό συγκρότημα και ο NiVo λεγόταν Νίκος Βουρλιώτης…). Αξίζουν την προσοχή σας οι στίχοι…

Goin’Through – Μια Ώρα Απ’το Χρόνο

Θεέ μου να μου χάριζες μια ώρα από το χρόνο.
Και αλήθεια φτάνει μια ώρα μόνο.
Σταματημένα όλα γύρω μου και ‘γω,
να κάνω ό,τι θέλω και ό,τι ποθώ.

Χωρίς κανένα όχι, χωρίς κανένα ίσως.
Χωρίς καθόλου άγχος,μακριά από το μίσος.
Ναι Θεέ μου δώσε μου λίγη αντοχή,
να δω τα πράγματα ξανά από την αρχή.

Αυτή την ώρα που νιώθω τόσο μόνος,
ο μόνος μου αντίπαλος οι σκέψεις και όχι ο χρόνος.

Τα λάθη τα παλιά σαν φιλμ μπροστά μου να περνάνε,
και εκείνες όλες οι στιγμές που ακόμα με πονάνε.

Να στέκονται μπροστά μου σαν εφιάλτες,
μήπως σταματήσω πια να τρέφω αυταπάτες
και βρω γαλήνη μέσα απ’το πόνο,
απ’το μοναχικό ταξίδι μου μέσα στο χρόνο.

Θεέ μου να μου χάριζες μια ώρα από το χρόνο.

Μια ώρα φτάνει τελικά για να ξεφύγω.
Βλέπεις το κατάφερα το χρόνο να αποφύγω.
Και ζω αυτό που άλλος δεν θα νιώσει,
και από τα λάθη τα παλιά δεν θα γλιτώσει.

Και φωνάζω,τραγουδάω ή γελάω,
δεν έχω πια σκυμμένο το κεφάλι,δεν πονάω.
Και μια γαλήνη τόσο απέραντη κοντά μου,
να μου θυμίζει τα χαμένα όνειρα μου.

Όλα εκείνα που χωρίς να φταίω τώρα πια χαθήκαν.
Όλα εκείνα που στα χέρια άλλων βρεθήκαν.
Και όλα εκείνα που σε άλλους είχα δώσει,
με τόση αλήθεια μα κανείς δεν είχε νιώσει.

Και έτσι χαμένος σε μια ώρα από το χρόνο,
καθισμένος νιώθω στ’ουρανού το θρόνο.
Και βλέπω κάτω ένα απέραντο κενό,
και ό,τι κακό έχω περάσει το ξεχνώ.

Θεέ μου να μου χάριζες μια ώρα από το χρόνο.

Ναι Θεέ μου δώσε μου λίγη αντοχή.
Να δω τα πράγματα ξανά από την αρχή.

Θεέ μου να μου χάριζες μια ώρα από το χρόνο.

Χωρίς κανένα όχι,χωρίς κανένα ίσως,
χωρίς κανένα άγχος μακριά από το μίσος.

Θεέ μου να μου χάριζες μια ώρα από το χρόνο.

Τα λάθη τα παλιά σαν φιλμ,μπροστά μου να περνάνε.
Και εκείνες όλες οι στιγμές που ακόμα με πονάνε.

Θεέ μου να μου χάριζες μια ώρα από το χρόνο.

Και φωνάζω,τραγουδάω ή γελάω.
Δεν έχω πια σκυμμένο το κεφάλι,δεν πονάω…
Θεέ μου να μου χάριζες μια ώρα από το χρόνο…

Τα βιβλία δεν μπορώ να πω ότι μου αρέσουν. Τα περισσότερα που περνάνε από τα χέρια μου τα διαβάζω αναγκαστικά, για να περάσω τα μαθήματα στη σχολή, ενώ λίγα είναι αυτά που με κάνουν να θέλω να περάσω έστω και δέκα λεπτά από την ώρα μου διαβάζοντάς τα. Μόλις χθες ανακάλυψα ένα πραγματικά χρήσιμο, όσο και ενδιαφέρον, βιβλίο: Το Chasing Daylight, του Eugene O’Kelly.
Δεν είναι ούτε μυθιστόρημα, ούτε διήγημα. Δεν ξέρω καν σε ποια κατηγορία θα μπορούσε να το κατατάξει κανείς. Υποθέτω πως πρόκειται για μια ιδιότυπη αυτοβιογραφία. Ο συγγραφέας, Eugene O’Kelly, ήταν μάνατζερ σε μια αμερικανική εταιρία. Τον Μάιο του 2005, σε ηλικία 53 ετών, πληροφορήθηκε ότι είχε προσβληθεί από μια καλπάζουσα μορφή καρκίνου του εγκεφάλου, και του απέμεναν λίγοι μήνες ζωής.
Δεν ξέρω τι θα έκανα στη θέση του, δεν ξέρω τι θα κάνατε εσείς. Όμως, ξέρω τι έκανε αυτός, και μπορώ να πω πως πλέον κατατάσσεται στα είδωλά μου: Αντί να τα βάψει μαύρα, να επιστρατεύσει τις πλερέζες και να κλειστεί στο σπίτι του περιμένοντας το μοιραίο, έγραψε ένα βιβλίο, στο οποίο περιγράφει όλα όσα του συνέβησαν στους τελευταίους μήνες της ζωής του, τους αποχαιρετισμούς από τους φίλους και την οικογένειά του, τα συναισθήματα που ένιωσε. Καταπληκτική ιδέα, αν θέλετε τη γνώμη μου. Κι έτσι, σχεδόν ένα χρόνο μετά τον θάνατό του (τον Δεκέμβριο του 2005), μπορεί να εμπνέει ανθρώπους που έχουν το ίδιο πρόβλημα, αλλά και ταπεινούς φιλοσοφούντες το θάνατο, σαν εμένα.
Χθες πληροφορήθηκα την ύπαρξη αυτού του βιβλίου, σήμερα το βρήκα και αυτή τη βδομάδα θα το αγοράσω. Είναι από τα βιβλία που ακόμα κι εγώ, ένας βιβλιομάχος, νιώθω την ανάγκη να διαβάσω, γιατί έχει σίγουρα κάτι να μου προσφέρει. Η νοοτροπία αυτού του ανθρώπου είναι ένας φάρος που μας καθοδηγεί ανάμεσα στα στενά περάσματα, στα κατασκότεινα νερά του φόβου. Μακάρι να είχαμε όλοι το κουράγιο να αντιμετωπίσουμε έτσι έναν θάνατο…
Κάτι άλλο που θα ήθελα να σχολιάσω: Έμαθα γι’αυτό το βιβλίο από ένα post στο forum της σχολής μου. Η κοπέλα που το έστειλε το είχε διαβάσει πιθανότατα στο blog του Χρήστου Μιχαηλίδη, όπου βρήκα αυτούσιο το κείμενο. Σήμερα γράφω εγώ γι’αυτό, αύριο ίσως κάποιος θελήσει να κάνει το ίδιο εμπνευσμένος από μένα…Μα δεν είναι υπέροχο το Ίντερνετ;;;

«Πρόσεξε πριν κάνεις μια ευχή», ήταν ο παράδοξος τίτλος μιας από τις Ανατριχίλες που καταβρόχθιζα με το κιλό πριν από αρκετά χρόνια. Παράξενος τίτλος, μου είχε τραβήξει την προσοχή: Πώς μπορεί κάτι που εύχεσαι να σου βγει σε κακό; Αφού εύχεσαι κάτι που θέλεις, πώς είναι δυνατόν να το μετανιώσεις αν τελικά αυτό συμβεί; Στο βιβλίο, μια κοπέλα έκανε τις ευχές της σε μια μάγισσα με λάθος διατύπωση, ώστε τελικά να μετανιώνει για αυτά που ευχήθηκε. Το βρήκα πολύ ενδιαφέρον με την παιδική μου αφέλεια.
Και ιδού το ερώτημα: Αν τώρα εμφανιστεί μπροστά σας ένα τζίνι, και προσφερθεί να σας ικανοποιήσει μία επιθυμία σας,ποια θα είναι αυτή; Με ποιο κριτήριο θα αξιολογήσετε τις πιθανές ανάγκες σας, για να δείτε τι πραγματικά χρειάζεστε; Πόση ώρα θα σκεφτείτε πριν δώσετε την απάντησή σας; Και τελικά τι θα αποφασίσετε να ζητήσετε; Απεριόριστα χρήματα; Αθανασία; Τον έρωτα της ζωής σας; Απαντήσεις στα μυστήρια της ζωής; Να πάρει πρωτάθλημα η Κέρκυρα; …Δύσκολα σας βάζω, ε;
Πιστεύω πως όποια και να είναι η απάντησή σας, το αποτέλεσμα δε θα σας ικανοποιούσε. Αν ζητούσατε αμέτρητα λεφτά, θα μετανιώνατε τη στιγμή που θα συνειδητοποιούσατε πως τα λεφτά δεν αρκούν για να σας κάνουν ευτυχισμένους. Αν ζητούσατε αθανασία, κάποια στιγμή θα βαριόσασταν να σουλατσάρετε στον πλανήτη και θα καταριόσασταν την ώρα και τη στιγμή που βρέθηκε μπροστά σας το τζίνι. Αν ζητούσατε παγκόσμια ειρήνη θα τσαντιζόσασταν που δεν προτιμήσατε να κάνετε κάτι για τον εαυτό σας, κλπ.
Δεν είναι παράδοξο το «πρόσεχε πριν κάνεις μια ευχή». Είναι απόλυτα λογική παραίνεση, δεδομένου του πόσο εύκολα αλλάζουν οι γνώμες μας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν είμαστε ικανοποιημένοι από αυτό που έχουμε. Θέλουμε πάντα κάτι άλλο. Όταν κάποιος ζει συνέχεια στη φασαρία και το άγχος της πόλης, θέλει την ησυχία του. Όταν δεν έχει τι να κάνει και βαριέται από την πολλή ηρεμία, αναζητά και πάλι την φασαρία. Το καλοκαίρι που ψηνόμαστε λέμε «άντε να έρθει ο χειμώνας να δροσιστούμε λίγο», ενώ το χειμώνα αδημονούμε να έρθει το καλοκαίρι να ζεσταθεί το κοκαλάκι μας. Τόσο σχιζοφρενής είναι η ανθρώπινη λογική…
Γι’αυτό, προσέξτε πριν κάνετε μια ευχή…Μπορεί μετά να μετανιώσετε και η κατάσταση να είναι μη αναστρέψιμη…Η Fontana di Trevi σίγουρα θα έχει πολλές τέτοιες ιστορίες να διηγηθεί…

Τι παράξενος κόσμος! Τι τρελή κοινωνία! Τι δύσκολη πόλη! Να πρέπει καθημερινά να μπαίνεις στην διόλου αξιοζήλευτη διαδικασία του να διαβάσεις πίσω από τις λέξεις, πίσω από τις σκέψεις, να δεις τι κρύβεται πίσω από τις γυαλιστερές βιτρίνες και τις φωτεινές νέον επιγραφές, να προσπαθείς να ερμηνεύεις τα χαμόγελα, τις κινήσεις και τα βλέμματα…Πόσο κουραστική και αμφιλεγόμενη διαδικασία! Κι όμως, είμαστε υποχρεωμένοι να την ακολουθούμε διαρκώς, μόνο και μόνο επειδή έχουμε μια έμφυτη ροπή προς την περιέργεια και κανείς δε λέει ποτέ την πλήρη αλήθεια, παρά μόνο το κομματάκι εκείνο που τον συμφέρει. Νιώθουμε την ανάγκη να συμπληρώσουμε το παζλ με τα υπόλοιπα κομμάτια, έστω κι αν κάποιες φορές τα περισσότερα τα έχει ήδη φάει ο σκύλος.
Έχουμε μάθει από την εμπειρία μας πως όλα γίνονται για κάποια αιτία: «Γιατί ξύνει τον σβέρκο του αυτός; Γιατί παίζει με τα μαλλιά της εκείνη; Τι κρύβει αυτό το μειδίαμα; Τι θέλει να πει με αυτό το βλέμμα;» Προσπαθούμε συνεχώς με τα ελάχιστα και ελλιπή κριτήρια που διαθέτουμε να αποκρυπτογραφήσουμε αυτόν που έχουμε απέναντί μας, αγνοώντας ίσως πως το ίδιο ακριβώς κάνει κι αυτός την ίδια στιγμή. Καχυποψία, ναρκισσισμός, ανασφάλεια. Νομίζουμε ότι μπορούμε να τα καταλάβουμε αυτά από ένα βλέμμα, ή να τα καλύψουμε με μια κίνηση…Πόσο αφελείς είμαστε, στ’αλήθεια…
Έχω διαβάσει βιβλία φυσιογνωμικής. Μιλάμε για σοβαροφανή βιβλία, που σκοπεύουν να μας πείσουν ότι όποιος έχει τετραγωνισμένα γόνατα είναι γενναιόδωρος, όποιος έχει ελιά στο σβέρκο είναι επιρρεπής στο αλκοόλ, και ποιος ξέρει πόσες άλλες μπούρδες. Αυτά τα βιβλία αντικατοπτρίζουν αυτή την έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου να προσπαθεί να ξέρει ποιον έχει απέναντί του πριν καν τον γνωρίσει. Ανθρώπινη περιέργεια, ανθρώπινο ένστικτο, ανθρώπινη μαλακία. Όλα αυτά ανθρώπινα είναι. Και το να πιστεύει κανείς πως όταν σηκώνω το φρύδι μου εκφράζω αποδοκιμασία για κάτι, κι αυτό ανθρώπινο είναι. Όσο ανθρώπινο είναι και το λανθάνειν…
Η κρυψίνοια είναι κάτι που μας χαρακτηρίζει σαν κοινωνία. Το ίδιο και η περιέργεια, η ανάγκη για ανελέητο και άνευ όρων κουτσομπολιό. Θέλουμε να μαθαίνουμε πράγματα για τους άλλους, αλλά όχι και το αντίστροφο. Πες μου εσύ το πρόβλημά σου (όχι γιατί θέλω να σε ακούσω, γιατί καλοί ακροατές υπάρχουν ελάχιστοι πια, αλλά για να το σχολιάσω και να το διαδώσω…), αλλά εγώ δε θα σου πω το δικό μου: Όλα πάνε καλά στη μίζερη μικροαστική ζωή μου, δεν έχω προβλήματα, δε θέλω να εκτεθώ. Θα ψάξω στην γλώσσα του σώματός σου τα απαραίτητα στοιχεία για να καταλάβω τι αισθάνεσαι, χωρίς να χρειαστεί να μου το πεις. Αλλά εμένα άσε με στην ησυχία μου, οι κινήσεις μου είναι αυθόρμητες και δε σημαίνουν τίποτα για σένα.
Και μην ξεχνάτε: «Μην ελπίζετε στα θαύματα – να βασίζεστε σε αυτά»…

Αχ, αυτός ο νόμος του Μέρφυ! Δε μας αφήνει σε ησυχία! Εκεί που κάθεσαι ανέμελος και δε σε νοιάζει τίποτα, ξαφνικά κάτι απρόβλεπτο συμβαίνει και αναφωνείς περήφανα: «Νόμος του Μέρφυ!» Οι εφαρμογές του είναι αμέτρητες. Παραθέτω μερικά χαρακτηριστικά αποφθέγματα από το βιβλίο του Arthur Bloch «Ο Νόμος του Μέρφυ», που αποδεικνύουν περίτρανα πως «αν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει»…

– Αν από διάφορα πράγματα ένα έχει την πιθανότητα να πάει στραβά, θα είναι αυτό που θα δημιουργήσει τη μεγαλύτερη ζημιά.
– Αν ξέρεις ότι υπάρχουν μόνο τέσσερις τρόποι να πάει κάτι στραβά και φροντίσεις να τους προλάβεις, τότε αμέσως θα εμφανιστεί ένας πέμπτος.
– Όταν τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν χειρότερα, θα γίνουν. Κάθε φορά που τα πράγματα δείχνουν να πηγαίνουν καλύτερα, κάπου έχεις κάνει λάθος.
– Όταν ένα λάθος διαπιστωθεί και διορθωθεί, θα αποκαλυφθεί ότι ήταν σωστό στην αρχή.
– Μην πιστεύετε στα θαύματα – να βασίζεστε σε αυτά.
– Οτιδήποτε ξεκινά καλά, τελειώνει άσχημα. Οτιδήποτε ξεκινά άσχημα, τελειώνει χειρότερα.
– Αν κάτι φαίνεται εύκολο, είναι δύσκολο. Αν φαίνεται δύσκολο, είναι αδύνατον.
– Όσοι δυσκολεύονται να πληρώσουν νοίκι, πληρώνουν νοίκι. Όσοι έχουν την άνεση να πληρώνουν νοίκι, ιδιοκατοικούν.
– Όταν το αεροπλάνο στο οποίο βρίσκεσαι έχει καθυστέρηση, το αεροπλάνο με το οποίο θα συνεχίσεις ξεκινά στην ώρα του.
– Όταν η γάτα σου έχει αποκοιμηθεί στα γόνατά σου και δείχνει αξιαγάπητη και ευτυχισμένη, τότε είναι η στιγμή που πρέπει ξαφνικά να πας στην τουαλέτα.
– Η διπλανή ουρά κινείται πάντα πιο γρήγορα.
– Πάντα βρίσκεις αυτό που ζητάς στο τελευταίο μέρος που ψάχνεις.
– Αν στο πρόγραμμα συνηθίζετε να προσθέτετε δύο εβδομάδες για απρόβλεπτη καθυστέρηση, προσθέστε άλλες δύο εβδομάδες για μια απρόβλεπτη καθυστέρηση στην απρόβλεπτη καθυστέρηση.
– Όποιος γελάει όταν όλα πάνε στραβά, έχει βρει κάποιον να του τα φορτώσει.
– Για να πάρεις κάποιο δάνειο, πρέπει πρώτα να αποδείξεις ότι δεν το χρειάζεσαι.
– Κάθε επαναστατική ιδέα προκαλεί τρία στάδια αντίδρασης:
1. «Είναι αδύνατον» – Μη σπαταλάς το χρόνο σου
2. «Είναι δυνατόν», αλλά δεν αξίζει τον κόπο
3. «Από την αρχή εγώ το έλεγα ότι ήταν καλή ιδέα»
– Η πιθανότητα να γνωρίσει ένας νέος τη γυναίκα των ονείρων του αυξάνει με γεωμετρική πρόοδο όταν βρίσκεται μαζί με: 1) την κοπέλα του, 2) την γυναίκα του, 3) έναν πλουσιότερο και ομορφότερο φίλο του.
– Τα ωραιότερτα πράγματα στη ζωή είναι ή ανήθικα, ή παράνομα, ή παχαίνουν.
– Το μέγεθος της εξυπνάδας στον πλανήτη είναι σταθερό. Ο πληθυσμός αυξάνει.
– Τίποτα δεν είναι τόσο κακό, ώστε να μην μπορεί να γίνει χειρότερο.
– Κάθε φορά που θες να «χτυπήσεις ξύλο», διαπιστώνεις ότι ο κόσμος είναι φτιαγμένος από πλαστικό και αλουμίνιο.
– Ο αισιόδοξος πιστεύει ότι ζούμε στον καλύτερο δυνατό κόσμο. Ο απαισιόδοξος φοβάται ότι αυτό είναι αλήθεια.
– Η τάση του καπνού ενός τσιγάρου να κατευθύνεται στο πρόσωπο ενός ατόμου, είναι ευθέως ανάλογη με την ευαισθησία του συγκεκριμένου ατόμου στον καπνό.
– Αν πας νωρίτερα, θα ματαιωθεί. Αν κάνεις τα αδύνατα δυνατά για να είσαι στην ώρα σου, θα αναγκαστείς να περιμένεις. Αν αργήσεις λίγο, θα είναι πια πολύ αργά.
– Ο χρηματοδότης θα απορρίψει κάθε καινούρια ιδέα, εκτός κι αν βεβαιωθεί ότι είναι δοκιμασμένη.
Αν μπορείς να κρατήσεις την ψυχραιμία σου ενώ την έχουν χάσει όλοι οι άλλοι, απλώς δεν έχεις καταλάβει το πρόβλημα.
– Είναι πολύ απλό να κάνεις τα πράγματα περίπλοκα, αλλά πολύ περίπλοκο να τα κάνεις απλά.
– Το ότι ο γιατρός σου μπορεί να δώσει ένα όνομα στην ασθένειά σου δε σημαίνει ότι ξέρει από τι πάσχεις.
– Σε κάθε θέαμα, οι θεατές των οποίων οι θέσεις είναι μακριά από τον διάδρομο έρχονται τελευταίοι.
– Όταν δεν βιάζεσαι, βρίσκεις πάντα το φανάρι πράσινο.
– Το πόσο διαρκεί ένα λεπτό εξαρτάται από τη μεριά της πόρτας του μπάνιου που βρίσκεσαι.
– Όταν παίρνεις λάθος νούμερο δεν είναι ποτέ κατειλημμένη η γραμμή.
– Οι ρομαντικές χειρονομίες των άλλων είναι πρωτότυπες και συγκινούν. Οι δικές σου είναι πάντα γελοίες και αδέξιες.
– Μια καθαρή γραβάτα ελκύει πάντα τις σάλτσες.
– Δύο πράγματα βρίσκονται παντού: Το υδρογόνο και η ηλιθιότητα.

Μου αρέσει που παρατηρώ στο μετρό ότι αυξάνεται και πληθύνεται η φυλήτων ακουστικοφόρων κοσμοναυτών της μουσικής. Άνθρωποι νέοι και μεσήλικοι, άνδρες και γυναίκες, όλο και περισσότεροι επιλέγουν τις αγαπημένες τους μελωδίες για να ντύσουν όμορφα το μελαγχολικό ταξίδι τους.
Ακόμα πιο ενδιαφέρον για μένα είναι το τι ακούνε. Χθες ο νεαρός που καθόταν δίπλα μου άκουγε στη διαπασών το «Losing My Religion». Εξαιρετική επιλογή. Άλλες φορές βλέπω μαυροντυμένες κοπέλες και αγόρια με σκισμένα τζιν και σκουλαρίκια στρατηγικά τοποθετημένα σε κάθε υπαρκτή και τεχνητή τρύπα του κορμιού τους, και από τα ακουστικά τους έρχονται κατά κύματα ήχοι από ντραμς και ηλεκρική κιθάρα. Μαντεύω HIM, Placebo ή Evanescence. Καθόλου άσχημα.
Βέβαια, δεν ακούνε όλοι μουσική με τσίτα τα γκάζια. Για τους περισσότερους είναι δύσκολο να καταλάβεις. Αυτή η φοιτητριούλα απέναντι, με την Longchamp και τα βιβλία ψυχολογίας ανά χείρας, μπορεί να ακούει ένα θρυλικό τραγούδι των Rolling Stones, το τελευταίο ανθυποhit της Χρύσπας ή κάποιο alternative κομμάτι που δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω. Ποιος ξέρει;
Ο λόγος που υπάρχουν τόσα είδη μουσικής είναι ότι υπάρχουν πάρα πολλά μουσικά γούστα, σχεδόν όσα και οι άνθρωποι πάνω στον πλανήτη. Πρέπει να είμαστε ανοιχτόμυαλοι: Να μην απορρίπτουμε ποτέ ένα τραγούδι, ένα συγκρότημα ή ένα είδος μουσικής a priori. Ποτέ δεν ξέρεις σε τι συγκινήσεις μπορεί να σε οδηγήσει ένα άγνωστο τραγούδι. Αυτό το συνειδητοποίησα σήμερα, όταν άκουσα τυχαία το Here Without You, των 3 Doors Down. Δεν το ξέρω καν το συγκρότημα. Αν δεν είχα το μικρόβιο της περιέργειας, δεν θα κατέβαζα ποτέ αυτό το τραγούδι. Και μιλάμε για φοβερό τραγούδι…
Ή την άλλη φορά, που μια παρέα με είχε σχεδόν αναγκάσει να πάω στον Πλούταρχο. Αν και σιχαίνομαι το στυλ του Πλούταρχου, αυτό το σήμερα-χώρισα-και-επειδή-δεν-ξέρω-σε-ποιον-να-το-πω-σας-πρήζω-όλους-με-την-κλάψα-μου, εκείνο το βράδυ πέρασα πολύ καλά. Βέβαια, για μένα ισχύει στο έπακρο το ρητό που λέει «Με καλή παρέα και στην Κόλαση καλά περνάς», αλλά βοήθησε και η μουσική (και η Ursus που έρρεε άφθονη…). Πάντως, αν με ρωτήσετε και σήμερα, τα τραγούδια του ακόμα δε μου αρέσουν. Αλλά εκείνο το βράδυ ο Πλούταρχος μου φαινόταν εφάμιλλος του Παβαρόττι…(τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον οι Ursus την έκαναν τη δουλειά! :P)
Το μόνο σίγουρο είναι πως στη σχιζοφρενική μου δισκοθήκη (τώρα με τα mp3 την αποκαλώ mp3κη, ή κατάλλους mpφρίκη…) υπάρχει χώρος για όλα τα είδη μουσικής…

By the way, έφτιαξα ένα ιδανικό soundtrack για επιβάτες του μετρό:
1. Iggy Pop – Passenger
2. Guns ‘n’ Roses – Paradise City
3. Ξύλινα Σπαθιά – Τρένο Φάντασμα
4. Bob Dylan – Slow Train Coming
5. James Blunt – Beautiful
6. Laura Pausini – La Solitudine
7. Ν.Πορτοκάλογλου & Δ.Μητροπάνος – Κλείνω Κι Έρχομαι
8. Blur – Song 2 (μη με ρωτήσετε γιατί!)
9. Bon Jovi – Have A Nice Day
10. Chemical Brothers – Galvanize

Αντιρρήσεις, προσθήκες και μπινελίκια πάντα ευπρόσδεκτα.

Ακόμα δεν έχω συνέλεθει πλήρως από το σοκ και την ταλαιπωρία του γάμου. Σε αυτό βοηθάει και το γεγονός ότι χθες κοιμήθηκα στις 4 το πρωί, μόνο και μόνο για να δω για δεύτερη φορά το The Majestic με τον αγαπημένο μου Τζιμ Κάρρεϋ, ακόμα μια ταινία που οι κριτικοί έθαψαν και εγώ λάτρεψα.
Πάντως, κάποια πράγματα τα ξανασκέφτηκα. Ακούγοντας την ξαδέρφη μου να διατείνεται πως θα κάνει πολιτικό γάμο κάτι σκίρτησε μέσα μου. Σαν να ήθελα να της πω «Πού πα ρε Καραμήτρο;», αλλά δεν το έκανα. Ακόμα και με όλες τις γραφικότητες και την αναμφισβήτητη ταλαιπωρία και τα αστρονομικά ποσά που συνεπάγεται ο παραδοσιακός θρησκευτικός γάμος, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να συγκριθεί με τον άχαρο πολιτικό γάμο. Είναι τόσο ψυχρός και απρόσωπος, που στην πραγματικότητα αποτελεί περισσότερο γελοιοποίηση του θεσμού του γάμου, παρά εναλλακτική επιλογή. Και αυτό το λέει ένας άνθρωπος που σιχαίνεται εξίσου την εκκλησία και τη γραφειοκρατία.
Νοείται γάμος χωρίς παρανυφάκια; Χωρίς «Η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα»; Με έναν άχαρο γραφειοκράτη στη θέση του γραφικού παπά; Ναι, αυτός είναι ο πολιτικός γάμος: Ένα ανάλατο φαγητό, ένας καφές χωρίς ζάχαρη. Ναι, κοστίζει λιγότερο. Όμως μπορεί μια χούφτα χρήματα στην τσέπη να ισοσταθμίσει όλα αυτά που χάνεις; Όχι, ποτέ.
Και είναι και το γλέντι. Συνήθως, μετά από έναν πολιτικό γάμο ακολουθεί μία συγκέντρωση (ούτε καν γλέντι δεν μπορείς να το πεις), με εμετικά γλυκανάλατη μουσική και καλεσμένους καρφιτσωμένους στις καρέκλες τους. Ούτε η Έφη Θώδη να τραγουδάει «Γλύκα Γλύκα», ούτε οι χορευταράδες από τα δύο σόγια να σπάνε ποτήρια και να κάνουν φιγούρες στην πίστα, τίποτα: Σαν να πηγαίνεις μια βραδιά στο Μέγαρο. Όπως και να το κάνουμε, όσο άθλια κι αν ακούγεται στα αθηναϊκά αυτιά μου η προφορά της Θώδη και των λοιπών ανάλογων αοιδών, όσο κι αν δεν έχω ποτέ σηκωθεί σε γάμο να χορέψω, παρατηρώ πως έτσι διασκεδάζει ο κόσμος. Βλέπεις χαρούμενα πρόσωπα να στροβιλίζονται με πάθος σε έναν χορό που κατέχουν καλά, να μπλέκουν με άτομα που δεν ξέρουν και να χορεύουν όλοι μαζί τραγουδώντας δυνατά, να δ ι α σ κ ε δ ά ζ ο υ ν, με όλη τη σημασία της λέξης. Όσο δε μου αρέσουν τα βλάχικα τραγούδια, άλλο τόσο λατρεύω να βλέπω χαμογελαστούς ανθρώπους. Και αν προϋπόθεση για να βλέπω περισσότερα χαμόγελα είναι να ακούω μουσική που δε μου αρέσει, θα την κάνω τη θυσία. Έχετε πάει σε πολιτικό γάμο; Όλοι οι κοστουμαρισμένοι χαμογελάνε με το σταγονόμετρο, σφιγμένοι σαν τις γραβάτες τους. Στο παραδοσιακό γλέντι, οι καλεσμένοι πετάνε κοστούμια και γραβάτες στην καρέκλα και διασκεδάζουν με την ψυχή τους. Γι’αυτό άλλωστε το λένε και γλέντι: Ο κόσμος γλεντάει, δεν παρακολουθεί μια τελετή, αλλά συμμετέχει ενεργά σε αυτήν. Δεν παντρεύεσαι κάθε μέρα, κοπελιά! Τι θες να θυμάσαι από το γάμο σου; Εκατό μουρτζούφληδες ή εκατό χαμόγελα; Εσύ αποφασίζεις…

Ο γάμος είναι ευλογία από το Θεό. Έτσι μου έχουν πει, έτσι λέω. Ναι, αλλά αν ο γάμος γίνεται 300 χιλιόμετρα από το σπίτι σου και πρέπει να ταξιδέψεις αυθημερόν, να παραστείς στην τελετή και στο γλέντι και να ξυπνήσεις το άλλο πρωί κατά τις 8 για να ψηφίσεις (άλλα 60 χιλιόμετρα δρόμος…) και να πάρεις το δρόμο της επιστροφής όσο πιο νωρίς γίνεται, διανύοντας ακόμα 300 χιλιόμετρα; Τότε, είναι κατάρα από το Θεό. Ή τον γαλαξιακό φαρσέρ, αν προτιμάτε.
Ο Γολγοθάς ξεκινάει το Σάββατο το πρωί. Πρωινό ξύπνημα, καφές στον δρόμο (για την ακρίβεια σοκολάτα, γιατί με τον καφέ έχω περίπου τη σχέση που έχει ο Δράκουλας με τα σκόρδα), ευτυχώς είχα προνοήσει για τη μουσική και είχα φτιάξει 2 CD με χαρούμενα τραγούδια (δεν ξέρω αν σας έχει τύχει να ακούσετε το Love Generation υπό καταρρακτώδη βροχή…είναι ο ορισμός του σουρρεαλισμού!), κι έτσι το τρίωρο ταξίδι πέρασε σχετικά ανώδυνα.
Ο γάμος είναι το απογευματάκι. Ο ξάδερφός μου παντρεύεται, θα μπορούσα να λείπω; Όχι βέβαια! Επίσης, θα μπορούσα να φορέσω κάτι άνετο; Όχι βέβαια! Ήμουν υποχρεωμένος να φορέσω το «καλό» μου πουκάμισο (που κανένας αξιοπρεπής κλόουν δε θα επέλεγε για την παράστασή του στο τσίρκο), το μοναδικό μου σακάκι και τα ελεεινά «καλά» μου παπούτσια. Το αρχικό μου σχέδιο να φορέσω απλά ένα τζιν και ένα t-shirt με στάμπα «Και του χρόνου!» ναυάγησε άδοξα λόγω κοινωνικής κατακραυγής.
Φτάνουμε έξω από την εκκλησία. Και οι δύο οικογένειες μαζεμένες σε πηγαδάκια, ο γαμπρός να ξεροσταλιάζει στα σκαλιά και οι απανταχού συγγενείς να έρχονται κατά πάνω μου σαν αδέσποτες μολότωφ: Αγκαλιές, φιλιά, «βρε πόσο μεγάλωσες» (τι λες ρε γιαγιά, από το προηγούμενο Σάββατο μεγάλωσα; Αλτσχάιμερ;) και οι λοιπές killer ατάκες ήταν εκεί. Το μόνο που κάπως με έσωσε ήταν το ότι η νύφη ήρθε στην ώρα της, γεγονός που από το σόι του γαμπρού ερμηνεύτηκε ως ένδειξη σεβασμού, μην την πάρει στο κρανίο και την αφήσει σύξυλη. Επειδή ανήκα στο σόι του γαμπρού, άκουσα πολλά παρόμοια: «Αν είναι έτσι τη μέρα του γάμου της πώς είναι κανονικά;», «Κοίτα το μαλλί της, έχει ψαλίδα» και πολλά άλλα. Μόνο η Θεοπούλα έλειπε, να μου ψιθυρίζει στο αυτί πως η νύφη της είναι κοντή.
Την τελετή λίγο πολύ την ξέρετε. Βαρετά πράγματα, μονόλογος του παπά, όλος ο κόσμος σχολιάζει το ζεύγος. Ξαφνικά, ακούγεται μια μαγική φράση, που έχει στο κοινό την επίδραση που έχει η λέξη «McDonald’s» στην Αιθιοπία: Όλοι σηκώνονται στις μύτες και κοιτάζουν προς το επίκεντρο της δράσης με αγωνία. Ποια είναι αυτή η φράση; «Η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα». Τον πάτησε η νύφη; Θα του βάλει τα δυο πόδια σ’ένα παπούτσι. Δεν τον πάτησε; Φοβάται μην τσαντιστεί και ακυρώσει το γάμο (ναι, το άκουσα ΚΑΙ αυτό!). Για την ιστορία, η νύφη δεν του πάτησε το πόδι.
Και μετά από λίγο, μια δεύτερη μαγική φράση ξεσηκώνει το πλήθος: «Ησαϊα χόρευε». Στην προτροπή του παπά, το πλήθος απαντά με μία άνευ προηγουμένου ομοβροντία ρυζιού, η οποία παίρνει σβάρνα το ζέυγος, τους γονείς τους, τους κουμπάρους, τον παπά και όλους όσους είχαν την ατυχή έμπνευση να κάτσουν πρώτο στασίδι πίστα. Αναρωτιέμαι αν όλο αυτό το ρύζι ανακυκλώνεται, μαγειρεύεται ή πετιέται. Ελπίζω όχι το τελευταίο.
Το μυστήριο φτάνει στο τέλος του. Οι νεόνυμφοι στήνονται στη σειρά μαζί με τους κουμπάρους και τους γονείς και αρχίζουν να δέχονται συγχαρητήρια. Είμαι πεπεισμένος πως ο ξάδερφός μου έχει βιονικό χέρι, δεν εξηγείται αλλιώς το ότι μετά από 500+ χειραψίες μπορούσε ακόμα να κουνήσει τον καρπό του. Δεν υπερβάλλω στον αριθμό, μόνο σκεφτείτε ότι ο γαμπρός έχει 6 θείους και η νύφη 13. Προσθέστε σε αυτούς τα ξαδέρφια, τα αδέρφια και τα ανιψοκούμπαρα και ο αριθμός προσεγγίζει το +οο.
Από έναν τόσο μεγάλο γάμο δε θα μπορούσε να λείπει και ένα εξίσου μεγάλο γλέντι. Πράγματι, σε μια τεράστια αίθουσα βολεύτηκαν όλοι οι συγγενείς και φίλοι, περιμένοντας εναγωνίως την προσέλευση του νιόπαντρου ζεύγους. Η είσοδός τους συνοδεύτηκε από έναν καταιγισμό χειροκροτημάτων και, φυσικά, από το εμβατήριο του γάμου. Και μετά επιβάλλεται το ζευγάρι να χορέψει ένα ρομαντικό τραγούδι. Ποιο νομίζετε ότι επέλεξαν; Το Power of Love της Celine Dion; Μπα, πολύ μπανάλ. Ίσως το I Will Always Love You; Όχι, όχι, δεν είναι αρκετά καλό. Ε, λοιπόν, το τραγούδι που χόρεψαν ήταν το «Δεν Φεύγω» του Χατζηγιάννη. Τι νας σας πω, ανατρίχιασα από τον τόσο ρομαντισμό…
Αλλά γενικότερα από μουσική…κλάφτα Χαράλαμπε! Ο DJ-σωσίας του θρυλικού Πόντιου Τάκη Βαμβακίδη στο βιντεοκλίπ «Πλάτσα πλάτσα πλούτσα, μ’έχεις κάνει λούτσα» ξεκίνησε με γλυκανάλατα ελληνικά, από Νταλάρα και Αλεξίου μέχρι Βιολάρη και Κότσιρα. Στη συνέχεια, έκανε αυτό που επιβάλλει η παράδοση: Δημοτικά τραγούδια και βαράτε κλαρινιτζήδες! Σ’αυτό το σημείο θα πρέπει να επαναλάβω πως είμαι παιδί της πόλης, και επομένως μου είναι πολύ δύσκολο να συλλάβω το βαθύτερο νόημα του στίχου «ένα τραγούδι θα σας πω απάνω στο λεμόνι, να ζήσει η νύφη κι ο γαμπρός κι οι συμπεθέροι όλοι», ενώ αδυνατώ να κατανοήσω το λόγο ύπαρξης ενός τραγουδιού που αναφέρεται σε έναν τσοπανάκο που προβατάκια έβοσκε και ενός άλλου που μας ενημερώνει με υπερηφάνεια πως «τα γίδια μπήκαν στο μαντρί, τα πρόβατα στη στρούγκα». Ωστόσο, το μουσικό highlight του Σαββατοκύριακου ήρθε σήμερα, όταν άκουσα στο ραδιόφωνο ένα απαράμιλλης ποιότητος άσμα, με το εξής φοβερό ρεφρέν: «Πάω στη Μύκονο για να τη βρω/ και μη με παίρνεις, θα΄χω αλλάξει κινητό»…
Τέλος πάντων, έτσι είναι οι γάμοι, έτσι τους έχουμε συνηθίσει. Σήμερα έμαθα ότι μια ξαδέρφη μου σκοπεύει να κάνει πολιτικό γάμο και ξενέρωσα: Πού είναι ο χαβαλές; Το να κάνεις πολιτικό γάμο είναι σαν να αγοράζεις έναν 186 αντί για έναν Pentium 4: Λογικά θα σου έρθει πιο φτηνά, αλλά στο τέλος θα το μετανιώσεις…

Ο Τζον Λέννον είχε πει μια φοβερή κουβέντα, η οποία έμελλε να συνδεθεί άρρηκτα με την ίδια του τη ζωή και το θάνατό του: «Ζωή είναι αυτό που συμβαίνει ενώ εσύ κάνεις άλλα σχέδια…» Είναι φοβερή η αλήθεια αυτής της φράσης: Τα κανονίζεις όλα, στην εντέλεια, έχεις προγραμματίσει τα πάντα, κι όμως ο γαλαξιακός φαρσέρ κάνει και πάλι το θαύμα του και ανατρέπει όλα όσα είχες δεδομένα. Εμφανίζεται μπροστά σου με διάφορες μορφές: Είτε ως μποτιλιάρισμα που σε καθυστερεί μισή ώρα και σου χαλάει όλο το πρόγραμμα, είτε ως ανεπιθύμητος φίλος που δεν μπορείς να αποφύγεις, είτε εν είδει «Αμαλλλίας», που εμφανίζεται από το πουθενά για να τινάξει κάθε σχέδιο στον αέρα. Για να μη μιλήσω για περιπτώσεις όπως του ίδιου του Λέννον, όπου η ανατροπή ήταν μοιραία…

Άγνωσται αι βουλαί του φαρσέρ! Μπορεί τη μία φορά να σου κάνει το χατίρι και να αναβάλλει, για παράδειγμα, ένα βαρετό πάρτυ που έψαχνες τρόπο να αποφύγεις, αλλά την επόμενη φορά μπορεί να σου καταστρέψει μια ολόκληρη βραδιά με ένα μικρό του νεύμα. Δεν έχει κανένα συγκεκριμένο λόγο που τα κάνει όλα αυτά, δεν έχει αξιολογικά κριτήρια. Δεν είναι ένα πανάγαθο πλάσμα που βοηθάει τους καλούς και τιμωρεί τους κακούς, νομίζω πως πια όλοι το έχουμε καταλάβει αυτό, κι όσοι ακόμα το αρνούνται μάλλον εθελοτυφλούν. Οι αποφάσεις που λαμβάνει για μας εξαρτώνται από ένα και μόνο κριτήριο: Πώς θα γελάσει περισσότερο από την μυστική του φωλιά ανάμεσα στα σύννεφα, ποια κατάσταση θα του προκαλέσει μεγαλύτερη ευδαιμονία, ανεξάρτητα από το πόσο θα μας εκνευρίσει ή θα μας στεναχωρήσει.

Δεν ξέρω αν πρέπει να μάθω να ζω με τα καπρίτσια του φαρσέρ και να πάψω να καταστρώνω σχέδια για το εγγύς και το μακρινό μέλλον ή να πεισμώσω και να συνεχίσω να προσπαθώ να περάσει το δικό μου, κόντρα σε έναν πανίσχυρο αντίπαλο. Στα παιχνίδια του γαλαξιακού φαρσέρ, πολύ θα ήθελα να είμαι κάτι παραπάνω από ένα ασήμαντο πιόνι στα χέρια του. Μπορώ, όμως;;;