Ο άνθρωπος του μετρό

ΠΟΙΟΙ ΨΗΦΙΣΑΝ ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

21,4% Τρομοκρατημένοι πολίτες που φοβήθηκαν ότι θα έχαναν τις καταθέσεις τους στην τράπεζα, ύψους 1,12 ευρώ

17,6% Τραπεζικοί υπάλληλοι που είχαν ακούσει ότι αν έβγαινε ο ΣΥΡΙΖΑ θα έμεναν άνεργοι, θα τους έπαιρναν τα σπίτια και θα τους βίαζαν τις γυναίκες

16,2% Απελπισμένοι δάσκαλοι που δε θα άντεχαν να τους ρωτάνε τα παιδιά «γιατί κύριε;»

12,3% Τηλεορασόπληκτοι πολίτες που νόμιζαν ότι ψήφιζαν τον Τρύφωνα Σαμαρά

11,8% Φανατικοί οπαδοί που θα ψήφιζαν οτιδήποτε μπλε μετά τη νίκη της εθνικής ομάδας κόντρα στη Ρωσία

11,6% Ιδιοκτήτες καταστημάτων που ελπίζουν πως ο Αντώνης Σαμαράς θα τους βοηθήσει να «σκίσουν» στις πωλήσεις, όπως έκανε με την πιτσαρία του στην Αμερική

9,1% Βαφτιστήρια της οικογένειας Μητσοτάκη

———–

ΠΟΙΟΙ ΨΗΦΙΣΑΝ ΣΥΡΙΖΑ

27,4% Φανατικοί αντιμνημονιακοί που δεν έχουν ιδέα τι στο διάολο είναι το μνημόνιο

19,1% Αντιδραστικοί τύποι που σκέφτηκαν ότι για να τον πολεμάει τόσο το Mega, κάτι καλό θα είναι

17% Πρώην ευνοούμενοι του ΠΑΣΟΚ που νόμιζαν ότι ο Τσίπρας είναι ο νέος Ανδρέας και θα έβαζε τον Τσοβόλα να τους τα δώσει όλα

14,8% Πολίτες που είχαν κρατήσει από παλιά πεντοχίλιαρα και δεκαχίλιαρα και νόμιζαν πως αν γυρίζαμε στη δραχμή θα γινόντουσαν εκατομμυριούχοι

13,2% Άνθρωποι που ήθελαν να φέρουν επιτέλους στην εξουσία μία φρέσκια παρουσία, με τον ίδιο ακριβώς ξύλινο λόγο του παρελθόντος

8,4% Ασθενείς που υποφέρουν από διχασμένη προσωπικότητα και τους αρέσει ένα κόμμα να έχει 200 διαφορετικές απόψεις

0,1% Ψηφοφόροι του ΚΚΕ που έπεσαν στην παγίδα του χαφιέδικου account του κόμματος στο Twitter

—————-

ΠΟΙΟΙ ΨΗΦΙΣΑΝ ΠΑΣΟΚ

34,2% Ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ που «να τους κοβόταν το χέρι αν ξαναψήφιζαν ΠΑΣΟΚ»

19,9% Παππούδες και γιαγιάδες με αλτσχάιμερ, που νόμιζαν ότι τα τελευταία χρόνια κυβερνούσε ο Μητσοτάκης

16,5% Ψηφοφόροι που παραδοσιακά δίνουν την ψήφο τους σε μικρά κόμματα

12,2% Ακροδεξιοί που θεωρούν ότι ο Χρυσοχοΐδης είναι ιδεολογικά πιο κοντά τους από τον Μιχαλολιάκο

9,9% Ιδιοκτήτες φωτοτυπάδικων που έγιναν πλούσιοι χάρη στην Άννα Διαμαντοπούλου

7,2% Ταγμένοι μαζοχιστές που θέλουν ακόμα περισσότερο πόνο

0,1% Άνθρωποι έχοντες σώας τας φρένας

——————–

ΠΟΙΟΙ ΨΗΦΙΣΑΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

31,7% Παραδοσιακοί ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας που της κρατάνε ακόμα μουτράκια

24,4% Εγκεφαλικά καμένοι ψηφοφόροι, που ένιωσαν ταύτιση με το όνομα του Πάνου Καμένου

19% Δεξιοί που κατά βάθος ήθελαν να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ αλλά δεν πήγαινε το χέρι τους

11,1% Ψηφοφόροι που εκτιμούν τις σοβαρές αναλύσεις πολιτικών ογκόλιθων όπως η Έλενα Κουντουρά

6,9% Ευαισθητοποιημένοι πολίτες που δεν ανέχονται να τους ψεκάζουν με ηλιθιογόνα αέρια οι μυστικές υπηρεσίες της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας των Γκλορμπ

3,7% Πολίτες που ελπίζουν ότι το κόμμα θα τους βοηθήσει να ξεκινήσουν έρευνες στην αυλή τους, μήπως βρουν πετρέλαιο

3,2% Θεατρόφιλοι που αντιπαθούν τον Παύλο Χαϊκάλη και θέλουν να τον κρατήσουν μακριά από τη σκηνή

———————

ΠΟΙΟΙ ΨΗΦΙΣΑΝ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ

28,3% Ψηφοφόροι που θεωρούν ότι το μεγάλο τους πρόβλημα είναι οι μετανάστες και όχι το ότι δεν έχουν λεφτά να αγοράσουν ψωμί

21,1% Ανιστόρητοι νέοι, που νομίζουν ότι ο «κακός» στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν οι κομμουνιστές, και όχι οι ναζί

18,7% Φανατικοί υποστηρικτές της θεωρίας της άριας φυλής με μαυριδερό δέρμα, μαύρα μαλλιά και μαύρα μάτια

14,4% Θηλυκού γένους φανς του Ηλία Κασιδιάρη, που τους αρέσει το ξύλο στο σεξ

8,9% Υπάλληλοι του καναλιού της Βουλής που ελπίζουν με το ξύλο στις συνεδριάσεις να ανέβουν οι θεαματικότητες

4,7% Σύνδεσμοι χούλιγκανς που θέλουν να ανοίξουν υποκατάστημα στην πολιτική

3,9% Φαλακροί άνθρωποι που επιτέλους νιώθουν ότι κάπου ανήκουν

——————

ΠΟΙΟΙ ΨΗΦΙΣΑΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

36,7% Άνθρωποι που υπέφεραν από χρόνιες αϋπνίες, όμως τις γιάτρεψαν οι διαφημίσεις του Φώτη Κουβέλη

24,2% Ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ που ντρεπόντουσαν να το ξαναψηφίσουν, αλλά ήθελαν κάτι παρόμοιο

14,3% Συνταξιούχοι που πίστεψαν πως μόνο ένας άνθρωπος της ηλικίας τους θα κατανοούσε τα προβλήματά τους

12,8% Πολίτες που ήθελαν να ψηφίσουν «Αριστερά» χωρίς να ψηφίσουν αριστερά

11,8% Οπαδοί του ΛΑΟΣ που άκουσαν ότι ο Φώτης Κουβέλης ήταν ο Καρατζαφέρης της Αριστεράς και το πήραν κυριολεκτικά

0,2% Ψηφοφόροι που μελέτησαν διεξοδικά το πρόγραμμά της και βρήκαν διαφορές από αυτό του ΠΑΣΟΚ

——————-

ΠΟΙΟΙ ΨΗΦΙΣΑΝ ΚΚΕ

47,7% Στελέχη του ΚΚΕ και μέλη του ΠΑΜΕ

16,9% Παλιοί αντάρτες που ταξίδεψαν με χρονομηχανή από το 1950

14,8% Αριστεροί που ονειρεύονται κυβέρνηση της Αριστεράς, αλλά μόνοι τους

10% Apple fanboys που ενθουσιάστηκαν όταν είδαν την Αλέκα Παπαρήγα με iPad

5,8% Φοιτητές που δεν τους πήγε στη Μύκονο η ΔΑΠ

4,8% Ενθουσιώδεις ψηφοφόροι που πείστηκαν από το κάλεσμα της Ελένης Γερασιμίδου

Αυτή η προεκλογική περίοδος ήταν διαφορετική. Αποφάσισα να απέχω από το πολιτικό blogging και να αρκεστώ σε δύο διηγήματα με πολιτικό χαρακτήρα. Η αλήθεια είναι ότι η πολιτική με κουράζει. Ίσως άλλωστε να είναι και ο στόχος των πολιτικών αυτός, να μπουχτίζουν τους απλούς πολίτες τόσο πολύ με τις πρακτικές τους, ώστε να μην ψηφίζουν καν, και να εξαρτάται το εκλογικό αποτέλεσμα από τα ορκισμένα κομματόσκυλα του κάθε κόμματος. Σατανικό.

Αλλά όπως και να το δεις, το μικρόβιο της δημοσιογραφίας δεν πεθαίνει ούτε με το πιο ισχυρό αντιβιοτικό. Μπορείς να το καταπολεμήσεις για λίγο, αλλά σύντομα θα επιστρέψει δριμύτερο και θα κάνει τα δάχτυλά σου να χορεύουν μόνα τους πάνω στο πληκτρολόγιο. Κάτι σαν το κοινό κρυολόγημα, αλλά με περισσότερες παρενέργειες και με λιγότερες πιθανότητες να βρεθεί κάποτε η θεραπία από αυτό.

Και σε αυτές τις εκλογές, όπως και στις προηγούμενες και σε όλες τις βουλευτικές εκλογές από τότε που απέκτησα δικαίωμα ψήφου μέχρι σήμερα, θα ψηφίσω. Και θα το κάνω γιατί νομίζω ότι πρόκειται για μία τρομακτικά σημαντική εκλογική αναμέτρηση, όπου το ποιος θα μας κυβερνήσει είναι πια δευτερεύον ζήτημα. Το πιο σημαντικό είναι το πώς θα μας κυβερνήσει.

Έτσι όπως το βλέπω, ως ψηφοφόρος έχω δύο επιλογές: Η πρώτη είναι να στηρίξω κάποιο από τα παραδοσιακά μεγάλα κόμματα (αν και πλέον το να χαρακτηρίσεις το ΠΑΣΟΚ «μεγάλο» κόμμα προκαλεί τουλάχιστον γέλια), τα οποία θα φροντίσουν να εξασφαλίσουν την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη πάση θυσία (αλήθεια, πόσες θυσίες χρειάζονται για να συμβεί αυτό; Μας το έχουν πει ή θα το ανακαλύψουμε όταν θα είναι πια αργά;), ακολουθώντας ουσιαστικά τον ίδιο δρόμο που χάραξε το ΠΑΣΟΚ το 2009 και στον οποίο συνεχίζουμε να προχωράμε μέχρι σήμερα. Η δεύτερη επιλογή μου είναι να στηρίξω ένα κόμμα που μου υπόσχεται κάτι διαφορετικό, ότι θα ανάψει φλας (αριστερό ή δεξί) και θα βγει από αυτόν το δρόμο, ακολουθώντας ή εφευρίσκοντας έναν «τρίτο δρόμο», ο οποίος μπορεί να κρύβει τρομακτικούς κινδύνους ή έναν επίγειο παράδεισο.

(όπως βλέπεις, δε θεωρώ επιλογή την αποχή, το λευκό ή την ψήφο σε ένα εξωκοινοβουλευτικό κόμμα – αν και υπό άλλες συνθήκες θα δεχόμουν μετά χαράς και τα τρία αυτά ενδεχόμενα ως απολύτως αποδεκτές πολιτικές στάσεις. Υπό αυτές τις συνθήκες όμως, με αυτόν τον εκλογικό νόμο και με αυτήν την κατάσταση να επικρατεί, φοβάμαι ότι και οι τρεις αυτές στάσεις απλά ενισχύουν αυτό που προσπαθείς να αποδυναμώσεις.)

Ας το αναλύσουμε λίγο παραπάνω αυτό το δίλημμα.

Αυτοί που θέλουν να ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο στον οποίο κινούμαστε σήμερα είναι οι ίδιοι άνθρωποι που μας έβαλαν σε αυτόν τον κακοτράχαλο δρόμο. Αυτοί που ευθύνονται για μίζες, σκάνδαλα, πελατειακές σχέσεις, διαφθορά και σήμερα επιχειρούν να μοιραστούν την ευθύνη μαζί μας, με σημαία το «μαζί τα φάγαμε», το οποίο ισχύει βέβαια, όμως θα πρέπει να εξετάσουμε το πόσα φάγαμε εμείς και πόσα αυτοί – δεν μπορείς να μοιράζεις το λογαριασμό στη μέση αν ο άλλος έχει φάει τον άμπακο κι εσύ μία σαλατούλα. Βέβαια, τώρα παρουσιάζουν ένα «υπεύθυνο» πρόσωπο. Θέλουν να μας δείξουν ότι άλλαξαν, ότι δεν είναι οι ίδιοι άνθρωποι, ότι έμαθαν από τα λάθη τους, ότι αν τους δώσουμε μία ακόμα ευκαιρία θα τα κάνουν όλα σωστά, ότι έχουν εμπειρία στη διακυβέρνηση μίας χώρας (κι ας ήταν τραυματική για τους περισσότερους από μας), προσπαθούν να μειώσουν τους αντιπάλους τους τονίζοντας ότι μόνο αυτοί λένε την αλήθεια ενώ εκείνοι υπόσχονται πράγματα που δεν μπορούν να κάνουν. Και βέβαια το σημαντικότερο όπλο τους είναι ο φόβος. Μας λένε πως αν ψηφίσουμε τους αντιπάλους τους δε θα έχουμε να φάμε, θα πάρουμε τα όπλα, θα γίνουμε Σομαλία, θα σκοτωνόμαστε στους δρόμους και πολλά παρόμοια. Τα οποία είναι αρκετά για να οδηγήσουν έναν ψηφοφόρο στην αγκαλιά τους. Ο φόβος είναι πολύτιμο όπλο στη φαρέτρα του κάθε πολιτικού, αρκεί φυσικά να διαθέτει αρκετά ελαστική ηθική που να μην ενοχλεί ιδιαίτερα τη συνείδησή του.

Δεν υπάρχει τίποτα κρυφό σε αυτήν την επιλογή: Επιλέγεις τους ίδιους που κυβέρνησαν στο παρελθόν, σου λένε ξεκάθαρα ότι θα συνεχίσουν να εφαρμόζουν την ίδια τακτική, το ίδιο μνημόνιο, ίσως με κάποιες μικρές αλλαγές. Καμία έκπληξη. Ό,τι συνέβαινε τόσο καιρό θα συνεχίσει να συμβαίνει. Με όλες τις αρνητικές του συνέπειες που όλοι ζούμε στο πετσί μας. Επιλέγεις, δηλαδή, τη σιγουριά ενός κακού, για να σιγουρευτείς ότι δε θα πέσεις σε κάτι ακόμα χειρότερο. Αλλά ούτε και καλύτερο.

Πάμε τώρα στην άλλη επιλογή. Εδώ παίζεις Τζόκερ. Ψηφίζεις ένα κόμμα χωρίς να ξέρεις ακριβώς τι θα κάνει την επόμενη μέρα. Ένα κόμμα που υπόσχεται πως θα κάνει πράγματα πρωτάκουστα, που δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ότι είναι όντως εφικτά. Ρισκάρεις. Ξέρεις ότι αυτό το κόμμα κατά βάθος λέει πράγματα που σε εκφράζουν, όμως φοβάσαι. Και φοβάσαι γιατί δεν ξέρεις τι να περιμένεις. Ναι, μπορεί όλα αυτά που ακούς να ακούγονται πολύ ευχάριστα, όμως δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα συμβούν. Αντίθετα, μπορεί να οδηγήσουν σε κάτι ακόμα χειρότερο από αυτό που ζούμε μέχρι τώρα. Ρισκάρεις;

Το πρόβλημα και στις δύο περιπτώσεις είναι ακριβώς το ίδιο: Δεν ξέρεις ποιον να εμπιστευτείς. Να εμπιστευτείς τους ίδιους που σε εξαπάτησαν τόσες φορές, όμως τώρα πλασάρονται ως μετανοημένοι, σοβαροί και υπεύθυνοι πολιτικοί, με τον κίνδυνο να φορούν και πάλι την ίδια προβιά και από κάτω να είναι και πάλι λύκοι; Ή να εμπιστευτείς κάποιους που ουσιαστικά δεν ξέρεις, ενδεχομένως να μην ξέρουν ούτε και οι ίδιοι τι θέλουν να κάνουν πέρα από αυτό το ασαφές «να καταγγείλουμε/καταργήσουμε/επαναδιαπραγματευτούμε/αλλάξουμε το μνημόνιο» και μπορεί να λένε πράγματα που σε εκφράζουν, αλλά μπορεί να κρύβουν πίσω τους έναν κενό λαϊκισμό;

Αν υπήρχε εύκολη απάντηση σε αυτό το δίλημμα, τότε θα πιάναμε όλοι το κόμμα που έδινε τη σωστή απάντηση και θα του δίναμε το 100% στις εκλογές. Αλλά δεν υπάρχει. Έτσι, αναγκαστικά επιλέγουμε στρατόπεδα. Διαλέγουμε ποιον θέλουμε να υποστηρίξουμε, ποιος μας πείθει, ποιος πιστεύουμε ότι θα διαχειριστεί καλύτερα όλα αυτά που μας αφορούν. Αναλαμβάνουμε επιτέλους τις ευθύνες μας ως πολίτες. Μέχρι τώρα ήταν όλα εύκολα: Ψηφίζαμε ένα κόμμα, κι αν μετά από τέσσερα χρόνια δε μας άρεσε, απλώς το αλλάζαμε, σαν παλιό πουκάμισο που σκίστηκε και καταλήγει στον κάλαθο των αχρήστων (μόνο και μόνο για να το αναζητήσουμε στη χωματερή μετά από άλλα τέσσερα χρόνια, αλλά αυτή είναι μία άλλη ιστορία). Πλέον, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Η απόφασή μας θα επηρεάσει τις ζωές όλων μας.

Εγώ φυσικά δε θα σου πω τι να ψηφίσεις, γιατί δεν έχω τέτοιο δικαίωμα, ούτε τέτοια φιλοδοξία. Θα σου πω όμως κάτι άλλο: Εγώ έχω επιλέξει στρατόπεδο. Ζύγισα τα υπέρ και τα κατά, έψαξα τα προγράμματα των κομμάτων, άκουσα τι είχαν να πουν οι εκπρόσωποί τους και κατέληξα στην επιλογή που με εκφράζει. Ξέρεις τι θέλω από σένα; Να αναλάβεις την ευθύνη σου ως πολίτης. Αν αποφασίσεις να ψηφίσεις ένα από τα κόμματα που υποστηρίζουν το δρόμο που ακολουθούμε σήμερα, με γεια σου, με χαρά σου – όμως δε θέλω να σε δω μετά από τρεις μήνες στο Σύνταγμα να φωνάζεις συνθήματα και να μουντζώνεις τη Βουλή. Να μουντζώσεις τον εαυτό σου. Αν πάλι αποφασίσεις να πας κόντρα σε όλους και όλα και να ψηφίσεις τον «τρίτο δρόμο», μαγκιά σου – αλλά δε θέλω να κλαίγεσαι μετά αν τα πράγματα γίνουν χειρότερα απ’ό,τι είναι σήμερα. Ψηφίζοντας κάτι καινούργιο αποδέχεσαι το ρίσκο που ενέχει μία τέτοια επιλογή. Μπορεί όλα να πάνε καλά, μπορεί και όχι.

Ίσως ήρθε η ώρα να γίνουμε επιτέλους υπεύθυνοι πολίτες. Έχουμε υποφέρει πολύ από τις επιλογές μας ως εκλογικό σώμα, και αφού θέλουμε οι πολιτικοί μας να ωριμάσουν και να γίνουν πιο υπεύθυνοι, θα πρέπει να κάνουμε κι εμείς το ίδιο. Και ό,τι κι αν συμβεί, να έχουμε τη συνείδησή μας ήσυχη, ότι ψηφίσαμε αυτό που πραγματικά θέλαμε και όχι αυτό που μας επέβαλαν ή που μας «βόλευε» – με την κακή έννοια.

Οι εκλογές δεν είναι παιχνίδι. Δεν είναι Eurovision, να βλέπεις το βράδυ ποια κόμματα απέσπασαν το douze points. Δεν είναι ποδόσφαιρο, να χάσει η ομάδα σου και το μόνο που θα σου μείνει να είναι μία παροδική πίκρα. Δεν είναι Monopoly, να χάσεις όλα τα λεφτά σου και όταν κλείσει το ταμπλό να είσαι στην ίδια ακριβώς κατάσταση όπως και πριν. Οι εκλογές είναι ευθύνη. Αν δε νιώθεις έτοιμος να την αναλάβεις, καλύτερα να μείνεις στο σπίτι σου την Κυριακή. Αλλά μετά δε θέλω ούτε εσύ να γκρινιάζεις για οτιδήποτε συμβεί. Ήσουν αμέτοχος, είσαι ανεύθυνος, θα παραμείνεις αμέτοχος. Αυτό σου αξίζει.

Καλή ψήφο, λοιπόν. Και προσεκτικά.

«Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, ήμουν πάντα ένας άνθρωπος αδιάφορος. Νοιαζόμουν μόνο για τον εαυτό μου. Πολλά συνέβαιναν γύρω μου, όμως εμένα με ενδιέφεραν μόνο όσα με επηρέαζαν – ή μάλλον όσα νόμιζα πως με επηρέαζαν. Έβλεπα τον κόσμο μέσα από το πρίσμα της τηλεόρασης, και νόμιζα πως όλα ήταν ένα παιχνίδι στο οποίο εγώ δε συμμετείχα. Απλά ήμουν θεατής. Όπως παρακολουθούσα σαν θεατής τα ματς ποδοσφαίρου στην τηλεόραση, έτσι παρακολουθούσα και τις ειδήσεις. Σαν θεατής.

Δεν ξέρω τι και πώς με έπιασε. Ήταν κάτι ξαφνικό, μία επιφοίτηση. Ξαφνικά, συνειδητοποίησα ότι τις ειδήσεις θα έπρεπε να τις δημιουργούμε, κι όχι να παρακολουθούμε αμέτοχοι τους άλλους να τις δημιουργούν. Συνειδητοποίησα ότι η θέση μου στον κόσμο έπρεπε να είναι μέσα στο γήπεδο, και όχι στην εξέδρα. Με άλλα λόγια, αποφάσισα να αλλάξω τον κόσμο. Έτσι, από τη μία μέρα στην άλλη.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα κανένα απολύτως σχέδιο για το πώς θα άλλαζα τον κόσμο. Ήμουν σαν ένα μωρό που μόλις έκανε τα πρώτα του βήματα στον κόσμο και δεν ήξερε προς τα πού να κατευθυνθεί. Και δεν υπήρχε καμία μητέρα να με κατευθύνει. Έπρεπε να βρω το δρόμο μόνος μου, κι αν δεν υπήρχε ο δρόμος τότε έπρεπε να τον δημιουργήσω εγώ.

Η πρώτη πορεία διαμαρτυρίας στην οποία συμμετείχα ήταν και η πρώτη φορά που ένιωσα αληθινά υπερήφανος για τον εαυτό μου. Για τον εαυτό μου. Όχι για μία ποδοσφαιρική ομάδα ή για ένα κόμμα. Για τον εαυτό μου. Ώστε έτσι ήταν αυτό που έβλεπα στην τηλεόραση με τόση απορία; Ώστε αυτό ήταν το συναίσθημα του ανθρώπου που παλεύει για τα δικαιώματά του; Ήταν ακόμα πιο όμορφο απ’όσο φανταζόμουν. Για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωθα τόση οικειότητα για ανθρώπους που δεν είχα ξαναδεί στο παρελθόν, και πιθανότατα δε θα έβλεπα ποτέ ξανά στο μέλλον. Ήμουν ξένος μεταξύ ξένων, κι όμως ένιωθα σαν στο σπίτι μου.

Πήγα και σε άλλες πορείες. Όμως κάθε φορά ένιωθα όλο και λιγότερη ικανοποίηση, βλέποντας πως με τις πορείες δεν άλλαζε απολύτως τίποτα. Σταδιακά κατάλαβα ότι έπρεπε να συμβεί κάτι πολύ πιο δραστικό για να αλλάξει ο κόσμος, κάτι που θα προκαλούσε ένα ισχυρό σοκ. Όμως πώς προκαλείς ένα ισχυρό σοκ βαδίζοντας με τον σταυρό στο χέρι; Καμία επανάσταση δε βρήκε μπροστά της έναν δρόμο στρωμένο με ροδοπέταλα. Σε κάθε επανάσταση υπήρχαν και νεκροί, και ορφανά, και καταστροφές, και εγκλήματα. Ποτέ δεν άλλαξε αναίμακτα ο κόσμος. Όμως κι εγώ δεν ήμουν ο άνθρωπος που θα μπορούσε να πάρει ένα πιστόλι και να σκοτώσει εν ψυχρώ κάποιον, ακόμα κι αν ήταν ο χειρότερος εγκληματίας του κόσμου. Δεν μπορούσα να αναλάβω αυτόν το ρόλο.

Τότε διαπίστωσα ότι δεν μπορούσα να τα καταφέρω μόνος μου. Έπρεπε να βρω κι άλλους σαν εμένα. Ήξερα ότι δε θα ήταν και τόσο δύσκολο. Είχα ήδη γνωρίσει αρκετούς στο δρόμο, είχαμε περπατήσει χιλιόμετρα ολόκληρα μαζί διαδηλώνοντας και διάβαζα στο βλέμμα τους την ίδια ανησυχία και απογοήτευση με τη δική μου. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να οργανωθούμε. Και αυτό ήταν πολύ εύκολο, αφού μιλούσαμε την ίδια γλώσσα. Τη γλώσσα των ονείρων μας.

Δύο μέρες μας πήρε να στήσουμε την οργάνωσή μας. Δεν ήμασταν τίποτα παραπάνω από μία χούφτα άνθρωποι που θα άλλαζαν τον κόσμο. Εγώ ανέλαβα το ρόλο του θεωρητικού, ήμουν αυτός που σχεδίαζε τις δράσεις μας. Χρειάστηκε να διαβάσω πολύ, να στύψω το μυαλό μου και να συζητήσω αναλυτικά μαζί με τους συντρόφους μου για να βρω την κατάλληλη στρατηγική. Ήμουν άλλωστε άπειρος ακόμα. Λίγους μήνες πριν ήμουν απλά ένας αδιάφορος άνθρωπος, και τώρα αναλάμβανα να αλλάξω τον κόσμο. Ήταν δύσκολο, όμως πίστευα ακράδαντα ότι θα το κατάφερνα.

Το τι συνέβη μετά δε χρειάζεται να το πω. Το ξέρεις. Το είδες στις ειδήσεις, το έζησες στους δρόμους, το άκουσες από τους φίλους σου. Προσπαθήσαμε. Όμως ήταν όλα εναντίον μας. Οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, οι αστυνομικοί. Όλοι όσοι μπορούσαν να μας βοηθήσουμε να αλλάξουμε τον κόσμο ήταν εναντίον μας. Αναπόφευκτα, έστρεψαν εναντίον μας και τον κόσμο, τους απλούς ανθρώπους που κατά βάθος μας έβλεπαν με συμπάθεια. Και αλήθεια, πώς μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο όταν ο κόσμος δε θέλει να σωθεί; Μήπως τελικά αξίζει ο κόσμος τη μαύρη μοίρα του;

Μας κυνήγησαν. Μας περικύκλωσαν. Τώρα μας επιτίθενται. Φοβάμαι ότι σύντομα θα μας πιάσουν. Και όταν γίνει αυτό, δε θα μας βάλουν απλά στη φυλακή. Θα μας εκτελέσουν επιτόπου. Το ξέρω, αυτό θα συμβεί.

Αυτό το γράμμα είναι η διαθήκη μου. Δεν έχω τίποτα να αφήσω σε κανέναν, παρά μόνο αυτό το κομμάτι χαρτί. Ό,τι είχα το επένδυσα στον αγώνα μας. Αν έχω μία ελπίδα πριν πεθάνω, αυτή είσαι εσύ. Δεν ξέρω ποιος είσαι. Όμως θέλω να πεις την ιστορία μου. Να τη διαδώσεις. Να πεις την αλήθεια. Εκείνοι θα πουν ψέματα. Θα με συκοφαντήσουν, και εμένα και τους άλλους. Πρέπει ο κόσμος να μάθει ότι είναι όλα ψέματα. Πρέπει να καταλάβει. Είσαι η μόνη μου ελπίδα. Ίσως η μόνη ελπίδα του κόσμου.»

————————————————————
– Λοιπόν; Έχουμε αιτία θανάτου;
– Ναι, είναι σαφές: Μαζική αυτοκτονία.
– Όπως το περίμενα. Έχει τρελαθεί ο κόσμος.
– Ναι, πράγματι. Έχει τρελαθεί ο κόσμος.
– Αυτό το χαρτάκι που κρατάς τι είναι;
– Α, τίποτα. Το είχε ένας από αυτούς στην τσέπη του. Μια λίστα για ψώνια.
– Α, καλά, πέτα τη στα σκουπίδια. Δεν τη χρειαζόμαστε.
– Μάλιστα, αρχηγέ.

——————————-
Η καθαρίστρια που πέρασε το βράδυ από το γραφείο βρήκε τον σκουπιδοτενεκέ άδειο.