…είδα τον Φοίβο Δεληβοριά στα καλύτερά του, μαζί με τον Λουκιανό Κηλαηδόνη και την (απίστευτη!) Πένυ Μπαλτατζή, να κάνουν ένα πολύ καλό πρόγραμμα και να προετοιμάζουν το έδαφος για την κατάρρευση των σκυλάδικων. Αμήν και πότε.
…ξενύχτησα ένα ολόκληρο βράδυ για να δω την απονομή των βραβείων Όσκαρ. Όχι τόσο γιατί έχω κάποια ιδιαίτερη τρέλα με τα συγκεκριμένα βραβεία, αλλά επειδή ήθελα να είμαι ο πρώτος που θα τα μάθει (μαζί με μερικά εκατομμύρια άλλους)! Τρέλα;
…τυφλώθηκα από την «φωτοβολίδα» του Καραγκούνη στο ματς με τη Βιγιαρεάλ! Μάλλον στην ίδια φάση τυφλώθηκε και ο διαιτητής, που μερικά λεπτά αργότερα δεν είδε το επιθετικό φάουλ που προηγήθηκε του πέναλτι που έδωσε…
…απογοητεύτηκα από τις οικτρές εμφανίσεις του Ολυμπιακού στα παιχνίδια με τη Σεντ Ετιέν. Μόνο να σκεφτεί κανείς ότι ένα γκολ έβαλε ο Ολυμπιακός σε αυτά τα δύο παιχνίδια, κι αυτό το έβαλε ο…Όσκαρ, ο κατά τεκμήριο χειρότερος παίκτης της ομάδας!
…γέλασα με την καρδιά μου με τα ανέκδοτα που ακολούθησαν μετά την απόδραση Παλαιοκώστα-Ριζάι! Και φυσικά χάρηκα για το νέο κάζο που προκάλεσαν στο σύστημα, όπως όλοι μας!
…αηδίασα με την επίθεση που δέχεται το «Ράδιο Αρβύλα», επειδή τόλμησε να σατιρίσει τον Νίκο Ευαγγελάτο. Τι, δηλαδή μόνο γλύφτες πρέπει να έχει η τηλεόραση;
…παραλίγο να το ξεχάσω, αλλά απολύθηκα (και επισήμως) από τον Στρατό! Αν και μου χρωστάνε κάτι λεφτά ακόμα, οπότε θα επιστρέψω να τα πάρω – σιγά μην τους τα χαρίσω.
…χάλασα τα ευρώ μου σε Internet Cafe, επειδή ξέμεινα από υπολογιστή. Πάλι καλά που υπάρχει και το Playstation 3 και μπορώ από εκεί τουλάχιστον να τσεκάρω τα mail μου.
…είδα τη χειρότερη ever εκπομπή επιλογής τραγουδιού για τη Eurovision. Τόσο κιτς και τόση (ακριβοπληρωμένη) βλακεία δεν είναι απλά περιττά, είναι ανυπόφορα. Τουλάχιστον το τραγούδι είναι καλό.
…απόλαυσα τα δελτία του Star την περίοδο πριν και μετά την επιλογή του τραγουδιού για τη Eurovision. Χαρακτηρίστε με όπως θέλετε, χάστε κάθε ιδέα για μένα, αλλά τόσο ξεκατίνιασμα επειδή μια ρεπόρτερ του καναλιού έφαγε χυλόπιτα για μια εντελώς ηλίθια ερώτηση είναι απλά ανεκτίμητο!
…»κόλλησα» ξανά με το funtrivia.com, ένα site στο οποίο ο καθένας μπορεί να δημιουργήσει το δικό του trivia quiz, ή να δοκιμάσει τις γνώσεις του σε άλλα trivia quiz, γραμμένα από άλλους καμμένους σαν κι αυτόν! Όταν το κάψιμο του εγκεφάλου είναι απόλυτη ανάγκη.
…εντυπωσιάστηκα από την πρωτοεμφανιζόμενη τρομοκρατική οργάνωση «Σέχτα Επαναστατών» (ή «Σέξτα», σύμφωνα με τον Σόμπολο), που κάνει τη 17 Νοέμβρη να μοιάζει με παρθεναγωγείο. Καιρός ήταν οι μεγαλοδημοσιογράφοι να αρχίσουν να νιώθουν άβολα στις αναπαυτικές καρεκλάρες τους…(αλλά οι μικροί τι φταίμε;)
…είδα ένα πολύ καλό αφιέρωμα στα blogs από το «Κουτί της Πανδώρας» του Κώστα Βαξεβάνη. Καιρός να αρχίσουν όλο και περισσότεροι να ασχολούνται μαζί μας, για το καλό τους.
…ξίνισα τα μούτρα μου με την εμετική τετρασέλιδη καταχώρηση του Δήμου Αθηναίων στην Lifo (και μόνο στη Lifo – γιατί άραγε;), στην οποία ο Σχιζοφρενής Δεντροκτόνος με το Πριόνι προσπαθεί να μας πείσει ότι αγαπά τα δέντρα και θα κάνει όλη την Αθήνα καταπράσινη (από τη μούχλα). Ναι, Νικήτα, ό,τι πεις.
…βρήκα έναν ακόμα λόγο να μισώ την Εκκλησία και τους λειτουργούς της, όταν μερίδα ανεγκέφαλων διαμαρτυρήθηκε επειδή στο καρναβάλι της Πάτρας ένα άρμα θα σατίριζε τον Εφραίμ. Σιγά μην του στήσουμε και ανδριάντα!
…βαρέθηκα να ακούω για το «πασίγνωστο μοντέλο που πιάστηκε με κοκαϊνη». Πέραν του ότι τελικά δεν ήταν και τόσο «πασίγνωστο», πρώτη φορά ακούτε ότι τα μοντέλα παίρνουν ναρκωτικά; Το αντίθετο θα ήταν είδηση!
…έιδα σε DVD το «Wall-E». ΟΚ, ωραίο ήταν, ωραία μηνύματα περνούσε, αλλά είμαι ο μόνος που του άρεσε περισσότερο το «Kung Fu Panda»;
…άφησα τα μαλλιά μου να φτάσουν σε επίπεδα αφάνας, μάλλον από αντίδραση στο υποχρεωτικό κούρεμα του Στρατού. Και καλύτερα να μη μιλήσω για το ξύρισμα…
Κουκουλοφόρος: Πολύ εύκολη και επίκαιρη στολή: Παίρνετε έναν παλιό σκούφο (κατά προτίμηση μαύρο, γιατί το ροζ δεν αρμόζει σε κουκουλοφόρο. αλλά σε κουνελάκι του Playboy) και του ανοίγετε τρύπες για τα μάτια και το στόμα. Τον φοράτε στο κεφάλι και κρατάτε στο χέρι ένα άδειο μπουκάλι μπύρας, στο στόμιο του οποίου έχετε προσαρμόσει ένα μαντίλι. εν είδει στουπιού. Και είστε έτοιμοι! Μόνο προσέξτε μην περάσετε από Εξάρχεια μεριά, γιατί στην καλύτερη περίπτωση θα σας μπαγλαρώσουν (και στη χειρότερη…ξέρετε τι).
Μοντέλο με κοκαϊνη: Ακόμα μια εύκολη και οικονομική μεταμφίεση! Απλά αγοράστε μια περούκα (με μακριά μαύρα μαλλιά) και γεμίστε μια σακούλα (ή ένα κιβώτιο ή ένα χαρτόκουτο) με 4 κιλά ζάχαρη. Για να κάνετε ακόμα πιο πειστική τη μεταμφίεση, φορέστε και χειροπέδες. Αλλά μακριά από αεροδρόμια!
Πετρούλα: Ίσως η πιο hot μεταμφίεση της σεζόν! Με μια ξανθιά περούκα, ο καθένας και η καθεμία μπορεί να μεταμορφωθεί στον ναζιάρικο φωτεινό παντογνώστη της μετεωρολογίας – αλλά απαιτείται και ένα άκρως αποκαλυπτικό φόρεμα για την ολοκλήρωση της μεταμόρφωσης. Και μην παραλείπετε κάθε τόσο να λέτε σπιρτόζικα «Είμαι η Πετρούλα και μόλις τελείωσα».
Παλαιοκώστας: Άλλη μια hot μεταμφίεση, εμπνευσμένη από τον μαιτρ των αποδράσεων και αγαπημένο παιδί της ελληνικής κοινωνίας. Για τη μεταμφίεση θα χρειαστείτε μία στολή φυλακισμένου (είτε με ασπρόμαυρες ρίγες είτε, ακόμα καλύτερα, αυτές τις πορτοκαλί που χτυπάνε ωραία στο μάτι) και δύο από αυτά τα σημαιάκια που ανεμίζουν στα αεροδρόμια όταν προσγειώνεται ένα αεροπλάνο (ή, στη δική μας περίπτωση, ελικόπτερο). Και κάθε φορά που περνάει κάποιο ελικόπτερο πάνω από το κεφάλι σας, φροντίστε να φωνάζετε: «Κύριο, κύριο, ήρτε το επισκέπτη με το ελικόπτερο!».
Χατζηνικολάου: Ο αγαπημένος άνκορμαν των Ελλήνων τηλεθεατών (αναγκαστικά, γιατί είναι ο μόνος) εμπνέει τις Απόκριες! Αν θέλετε να ντυθείτε Χατζηνικολάου τις Απόκριες, απλά φορέστε ένα κοστούμι (κατά προτίμηση ακριβό) και ένα ζευγάρι γυαλιά μυωπίας και είστε έτοιμοι! Ωστόσο, θα πρέπει να κάνετε και το εξής: Κάθε φορά που βλέπετε στον δρόμο κάποιον, οποιονδήποτε, να μιλάει, φωνάξτε του δυνατά: «ΜΑ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΤΕ; ΕΙΣΤΕ ΜΕ ΤΑ ΚΑΛΑ ΣΑΣ;». Και μετά φύγετε.
Καραγκούνης: Ακόμα μια πολύ απλή μεταμφίεση! Φορέστε μια στολή του Παναθηναϊκού ή της Εθνικής Ελλάδος και βγείτε στους δρόμους. Κάθε τόσο πέφτετε κάτω, δήθεν σφαδάζοντας από πόνο και ζητώντας φάουλ. Και αν μπορείτε να κλάψετε κιόλας, ακόμα καλύτερα.
Θώδη: Όσοι (και όσες) από κάποιο περίεργο βίτσιο θέλουν να μοιάσουν στη δημοφιλή αοιδό, δεν έχουν παρά να φορέσουν μια περούκα (αν δεν έχουν μακρύ μαλλί), να βάλουν ένα μαξιλάρι κάτω από την μπλούζα τους (αν δεν είναι αρκετά χοντροί/ές) και να αγοράσουν ένα αρνάκι, το οποίο θα περιφέρουν μαζί τους στο δρόμο, δεμένο με λουρί. Προαιρετικά, μπορείτε να κουβαλάτε μαζί σας και ένα φορητό ηχοσύστημα που να παίζει σε loop τα CD της, και να τα τραγουδάτε κιόλας.
Άδωνις Γεωργιάδης-Ευγενία Μανωλίδου: Μία μεταμφίεση ειδικά για ερωτευμένα ζευγάρια! Αυτός θα φοράει κοστούμι και θα μιλάει σαν τον Ντόναλντ Ντακ μετά την εγχείρηση αλλαγής φύλου, ενώ αυτή θα φοράει εντυπωσιακή τουαλέτα και θα τον κοιτάζει γοητευμένη, επικροτώντας όλα όσα λέει με τη φράση «Μπράβο, μπουμπούκο μου!». Ποιος είπε ότι οι ερωτευμένοι δε γιορτάζουν τις Απόκριες;
Σάκης: Πόσο πιο επίκαιρη μπορεί να γίνει μια μεταμφίεση; Με ένα αμάνικο φανελάκι (αν κάνει κρύο το σκεπάζετε με ένα σακάκι) και ένα δερμάτινο παντελόνι, μπορείτε κι εσείς να μοιάσετε (αλλά όχι να γίνετε) σαν τον Σάκη! Προαιρετικά, κρατάτε στο χέρι και ένα μικρόφωνο, ενώ καλό θα ήταν να μάθετε να κάνετε κωλοτούμπες.
Ειδικός Φρουρός του Αμερικανού Πρέσβη: Πιο εύκολο να ντυθείς, παρά να το πεις! Αγοράζετε (ή νοικιάζετε) μια στολή αστυνομικού και παίρνετε και ένα πιστόλι, από αυτά τα παιδικά που σκάνε καψούλια που κάνουν φοβερό θόρυβο. Κυκλοφορείτε στους δρόμους και «πυροβολείτε» συνέχεια με το όπλο σας. Όταν κάποιος σας ρωτάει γιατί πυροβολείτε, απαντήστε του «γιατί είμαι ο Μέγας Ναπολέων».
Κακλαμάνης: Εδώ τα πράγματα δυσκολεύουν λίγο, καθώς για τη μεταμφίεση δεν αρκεί μόνο ένα κοστούμι, μια άσπρη περούκα και ένα ζευγάρι γυαλιά μυωπίας, αλλά απαιτείται και ένα αληθινό αλυσοπρίονο ή τσεκούρι. Μόνο έτσι μπορείτε πραγματικά να μεταμορφωθείτε στον «Σχιζοφρενή Δεντροκτόνο με το Πριόνι» (ή με το τσεκούρι, ό,τι προτιμάτε) – αλλά πρώτα σκεφτείτε το: Θέλετε πραγματικά να το κάνετε αυτό;
Λαζόπουλος: Αν σας έλειψε τους τελευταίους μήνες, τότε ντυθείτε Λάκης! Φορέστε πράσινα All-Star με κοστούμι, ψεύτικα γένια και μαλλιά και κρατάτε μόνιμα ένα μικρόφωνο στα χέρια. Και φυσικά μην παραλείψετε να μιλάτε με τσιγγάνικη προφορά και να λέτε «κυρία μου» τουλάχιστον 46 φορές το λεπτό. Α, και πού και πού, έτσι στο ξεκάρφωτο, αρχίστε να τραγουδάτε φάλτσα.
Εφραίμ: Άλλη μια απλούστατη μεταμφίεση! Χρειάζεστε μόνο μια στολή παπά (υπάρχουν σε όλα τα μαγαζιά εποχιακών ειδών) και μια ψεύτικη γενειάδα (πώς ήταν παλιά ο Καλυβάτσης όταν έκανε τον Χριστόδουλο στο ΑΜΑΝ; Ε, έτσι). Επίσης, θα χρειαστείτε μπόλικες δεσμίδες χρημάτων από τη Μονόπολη, για να δείχνετε πόσο πλούσιος είστε, ενώ προαιρετικά μπορείτε να στολιστείτε με κομποσκοίνια, χρυσούς σταυρούς και οτιδήποτε χρυσαφικό θα φόραγε ένας ψωνισμένος ράπερ. Η μεταμφίεση αυτή έχει ξεσηκώσει θύελλα διαμαρτυριών από θρησκόληπτους μπούληδες – ένας λόγος παραπάνω να την προτιμήσετε.
Αδελφές Μαγγίρα: Μα γιατί να θέλει κάποιος να ντυθεί σαν κάποιες που ντύνονται όλο το χρόνο, και όχι μόνο τις Απόκριες, σαν καρνάβαλοι;
Η Απίστευτη Ιστορία του Κώστα Καραμανλή (The Curious Case of Kostas Karamanlis)
Συνήθως οι πολιτικοί, όπως και οι άνθρωποι (παρατηρήσατε ότι δεν είπα «όπως και οι υπόλοιποι άνθρωποι»;), ξεκινούν από το τίποτα και στην πορεία της ζωής τους μεγαλώνουν, μαθαίνουν από τα λάθη τους και αποκτούν πολύτιμη εμπειρία. Όμως, στην περίπτωση του Κώστα Καραμανλή όλα έγιναν εντελώς αντίστροφα: Ξεκίνησε έχοντας μια ολόκληρη χώρα στα πόδια του και, αντί να μεγαλώσει, όλο και μίκραινε, ενώ δεν απέκτησε ποτέ καμία εμπειρία από τα αναρίθμητα λάθη που έκανε.
Στην επική αυτή ταινία (διάρκειας σχεδόν 7 ετών) ξεχωρίζει η ανεπιτήδευτη ερμηνεία του πρωταγωνιστή Κώστα Καραμανλή, που προτάθηκε για Όσκαρ Α’ Ανδρικού ρόλου, ενώ αξιόλογη είναι η ματιά του σκηνοθέτη, που θέτει πολύ ενδιαφέροντες προβληματισμούς για το πόσο ο χρόνος αλλάζει τους ανθρώπους, τα πράγματα και τις κυβερνήσεις. Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, Μακιγιάζ και Μουσικής Επένδυσης (για το soundtrack με τίτλο «Υπάρχει Καλύτερη Ελλάδα και τη Θέλουμε»).
Slumdog Minister Millionaire
Ένα νεαρό παιδί από τις φτωχογειτονιές της Καισαριανής καταφέρνει να γίνει εκατομμυριούχος ξαφνικά, όχι χάρη σε κάποιο τηλεπαιχνίδι, αλλά χάρη στη φιλανθρωπία κάποιων ανθρώπων της Εκκλησίας (μέρος της ταινίας έχει γυριστεί στη Μονή Βατοπεδίου). Τώρα, βρίσκεται κατηγορούμενος για απάτη και κλοπή δημοσίου χρήματος και πρέπει να αποδείξει την αθωότητά του. Θα τα καταφέρει;
Ένα εξαιρετικό οδοιπορικό στα όμορφα τοπία της Ελλάδας, από την Καισαριανή και το Καπανδρίτι, μέχρι τη λίμνη Βιστωνίδα και το Άγιον Όρος, μέσα στο οποίο εκτυλίσσεται η δραματική ιστορία του πρωταγωνιστή Θόδωρου Ρουσσόπουλου (τιμήθηκε με Όσκαρ Α’ Ανδρικού ρόλου), ο οποίος συγκλονίζει με το γεμάτο συναίσθημα βλέμμα του. Επίσης, συγκλονιστική και η Μάρα Ζαχαρέα, υποδυόμενη τη σύζυγο του πρωταγωνιστή, που βλέπει τη ζωή της και την καριέρα της να καταστρέφονται εν μία νυκτί και τιμήθηκε με Όσκαρ Α’ Γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της.
Ο Βιοπαλαιστής (The Biowrestler)
Ένας εργάτης (του πνεύματος) βρίσκεται ξαφνικά με πολλά εκατομμύρια ευρώ στον τραπεζικό λογαριασμό του και κατηγορείται για διαπλεκόμενα συμφέροντα. Ο βιοπαλαιστής θα πρέπει τώρα να πείσει όλο τον κόσμο, που τον κοιτάζει με μισό μάτι, ότι όλα αυτά είναι συκοφαντίες από μερίδα του Τύπου και διάφορους τύπους που τον επιβουλεύονται.
Στο ρόλο του βιοπαλαιστή, ο Γιώργος Βουλγαράκης δεν πείθει, με τα πανάκριβα κοστούμια και τα χρυσά ρολόγια στο χέρι. Ωστόσο, αυτές οι αβλεψίες αντισταθμίζονται και με το παραπάνω στην συγκλονιστική τελευταία σκηνή της ταινίας, όταν ο πρωταγωνιστής αυτομαστιγώνεται στην πλατεία Συντάγματος, μετά από εντολή του Πρωθυπουργού της χώρας. Υποψήφια για Όσκαρ Α’ Ανδρικού ρόλου (Γιώργος Βουλγαράκης) και Β’ Ανδρικού ρόλου (Κώστας Καραμανλής).
Σφραγισμένα Χείλη (The Reaper)
Ένας κυβερνητικός εκπρόσωπος. 15 ιδιωτικά κανάλια. 600 δημοσιογράφοι. Και μία μόνο φράση: «Άλλη ερώτηση παρακαλώ». Όσο κι αν οι περιστάσεις το απαιτούν, όσο κι αν οι ρεπόρτερ πιέζουν, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δεν πρέπει να λυγίσει. Πρέπει να διατηρήσει τα χείλη του σφραγισμένα, όπως προδίδει σαφώς και ο τίτλος της ταινίας.
Βασισμένη σε αληθινή ιστορία, η ταινία είναι εντυπωσιακά ρεαλιστική, και σε αυτό βοηθούν οπωσδήποτε και οι υποδειγματικές ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών, Θόδωρου Ρουσσόπουλου και Ευάγγελου Αντώναρου, υποψήφιων για Όσκαρ Α’ Ανδρικού ρόλου και Β’ Ανδρικού ρόλου αντίστοιχα. Πολύ καλή και η ερμηνεία της Μάρας Ζαχαρέα στο ρόλο της συζύγου του κυβερνητικού εκπροσώπου, που πρέπει να φαίνεται αντικειμενική όταν εκφωνεί δελτίο ειδήσεων, που της χάρισε την υποψηφιότητα Α’ Γυναικείου ρόλου.
Ο Σκοτεινός Ιππότης της Οικονομίας(The Dark Knight of Finance)
Το πρωί είναι ένας ευκατάστατος Υπουργός Οικονομικών. Κανείς δεν υποψιάζεται, όμως, ότι τα βράδια μεταμορφώνεται στον Taxman, τον σκοτεινό τιμωρό των φορολογούμενων πολιτών, που τους επιβαρύνει κάθε μέρα και με νέους φόρους. Αυτή τη φορά, θα βρει απέναντί του τον Τζόκερ, έναν πρωθυπουργό που είναι αποφασισμένος να δείξει μηδενική ανοχή στη διαφθορά και να βάλει το μαχαίρι στο κόκαλο, γιατί έχει πέσει τελευταία στις δημοσκοπήσεις. Σε αυτή τη χώρα, υπάρχει χώρος μόνο για έναν από τους δύο. Ποιος θα επιβιώσει;
Ένα αληθινό αριστούργημα, με εκπληκτικές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές Γιώργο Αλογοσκούφη (υποψήφιος για Όσκαρ Α’ Ανδρικού ρόλου), ο οποίος είναι πολύ συγκινητικός στην τελευταία σκηνή, που βάζει τα κλάματα) και Κώστα Καραμανλή (υποψήφιος για Όσκαρ Β’ Ανδρικού ρόλου), το οποίο τιμήθηκε με Όσκαρ καλύτερης ταινίας, Όσκαρ ειδικών εφέ και Όσκαρ φωτογραφίας (η ταινία γυρίστηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου στα σκοτεινά στενά των Εξαρχείων).
Milk
Οι μεγάλοι παραγωγοί γάλακτος μιας μικρής χώρας συνωμοτούν για να αυξήσουν όλοι τις τιμές τους ταυτόχρονα, ώστε να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους, με αποτέλεσμα το γάλα να κοστίζει πιο ακριβά κι απ’τη βενζίνη. Βασισμένο σε αληθινή ιστορία.
Η ταινία βραβεύτηκε δίκαια με Όσκαρ διασκευασμένου σεναρίου (και όχι πρωτότυπου, γιατί βασίστηκε σε παλαιότερα σενάρια με καρτέλ στα καύσιμα, τα φρούτα κλπ), αφού η ταινία είναι απόλυτα ρεαλιστική – εξάλλου, βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Οι πρωταγωνιστές της ταινίας μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα ταλαντούχοι, γι’αυτό και δεν προτάθηκαν για κανένα βραβείο (εκτός ίσως για μερικές Χρυσές Σφαίρες στο κεφάλι), αλλά σίγουρα έχουν ένα λαμπρό μέλλον μπροστά τους ως γαλακτοβιομήχανοι.
– Είσαι πιο έξυπνος από έναν υπουργό της Νέας Δημοκρατίας;
Σε αυτήν την έκδοση του δημοφιλούς τηλεπαιχνιδιού, οι παίκτες θα προσπαθούν να αποδείξουν στο κοινό ότι είναι πιο έξυπνοι από έναν υπουργό της Νέας Δημοκρατίας – χρηματικό έπαθλο δεν θα υπάρχει, αφού το θέμα είναι ηθικό: Όποιος αποδειχθεί κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού ότι δεν είναι πιο έξυπνος από τον Τσιτουρίδη, τον Πολύδωρα, τον Μαρκογιαννάκη και τη χαρούμενη τρελή στρουμφοπαρέα τους θα εκτελείται επιτόπου με συνοπτικές διαδικασίες, γιατί άμα μεγαλώσει μπορεί ΟΝΤΩΣ να εξελιχθεί σε υπουργό. Αντί για 10χρονα παιδάκια, θα έχει σαν βοηθούς στο έργο του πρώην υπουργούς, όπως ο Αλογοσκούφης, που τώρα πια δεν έχει πώς να περάσει το χρόνο του αφότου ανασχηματίστηκε, και ο Ρουσσόπουλος, που όταν θα ζητάει κάποιος παίκτης τη βοήθειά του, θα του απαντάει «έχω ήδη απαντήσει σε αυτή την ερώτηση, άλλη ερώτηση παρακαλώ».
– Power of 131
Σε αυτήν την παραλλαγή του παιχνιδιού που παρουσιάζει φέτος ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, σε κάθε εκπομπή θα φιλοξενείται μία ποδοσφαιρική ομάδα, η οποία θέλει να φτιάξει το δικό της γήπεδο, αλλά και 131 κάτοικοι της περιοχής στην οποία πρόκειται να κατασκευαστεί το γήπεδο, οι οποίοι αντιδρούν σε αυτήν την προοπτική. Θα καταφέρει τελικά η ποδοσφαιρική ομάδα να φτιάξει το γήπεδο που ονειρεύεται; Ή μήπως θα υποκύψει στην…power of 131; Παρουσιάζει ο, ειδικός στο θέμα, Αλέξης Τσίπρας.
– Η Λίστα των Ευρωεκλογών
Ο Χρήστος Φερεντίνος παρουσιάζει το τηλεπαιχνίδι που θα καθηλώσει θεατές και υποψήφιους ευρωβουλευτές στις οθόνες τους πριν από τις ερχόμενες ευρωεκλογές. Σε κάθε εκπομπή θα αγωνίζονται δύο βουλευτές από διαφορετικά κόμματα, και σκοπός τους θα είναι να μαντέψουν τα ονόματα των συντρόφων τους που θα μπουν στη λίστα των υποψηφίων για την Ευρωβουλή. Φανταστείτε τα μούτρα του Χ πολιτικού, όταν ο Φερεντίνος θα ανακοινώνει με τον δικό του τρόπο ότι «ο Χ…ΔΕΝ είναι στη λίστα του ΠΑΣΟΚ»…Αγωνία και λαχτάρα.
– 70-30
Όσοι αγαπήσατε το 50-50, θα μείνετε παντελώς αδιάφοροι με το 70-30, καθώς είναι ένα τελείως διαφορετικό παιχνίδι! Σε κάθε εκπομπή, δύο ποδοσφαιρικές ομάδες θα αγωνίζονται σε ένα γήπεδο-χωράφι για τη νίκη. Όμως, δεν θα έχουν τις ίδιες πιθανότητες να νικήσουν, καθώς ο διαιτητής θα παίζει τη μία από τις δύο ομάδες 70-30 (το λιγότερο), που σημαίνει ότι θα της δίνει συνέχεια πέναλτι, θα κατακυρώνει τα οφσάιντ γκολ της και θα αποβάλλει για πλάκα παίκτες της άλλης ομάδας. Θα καταφέρει η ομάδα του 30 να πάρει έστω και την ισοπαλία από την ομάδα του 70; (μπααααααααααααααααααααα). Παρουσιάζει ο Γιώργος Λιάγκας, γνωστός αντικειμενικός οπαδός.
–Fatus tus Pustides
Το επίσημο τηλεπαιχνίδι της Ελληνικής Αστυνομίας είναι εδώ! Σε κάθε επεισόδιο θα παρουσιάζεται η εξέγερση κάποιας κοινωνικής ομάδας (άλλοτε θα είναι αγρότες, άλλοτε συνταξιούχοι, φοιτητές, άνεργοι κλπ), και αμέσως μετά οι διαγωνιζόμενοι αστυνομικοί θα καλούνται να τους επαναφέρουν στην τάξη, μεταχειριζόμενοι όλα τα μέσα που τους παρέχει η ΕΛ.ΑΣ: Γκλομπς, δακρυγόνα, υπηρεσιακά περίστροφα – όλα επιτρέπονται! Και φυσικά, από το στούντιο ο Γιώργος Μητσικώστας, μιμούμενος τον Χρήστο Μαρκογιαννάκη, θα φωνάζει: «Fatus Tus Pustides»!
Ο Άγιος Βαλεντίνος (πραγματικό όνομα: Ροδόλφος), ο επονομαζόμενος και Καρδιοκατακτητής, γεννήθηκε στο Καριόλανο της Ιταλίας (σημερινό Καβλάνο) το 1478 μ.Χ. Από μικρός εθεωρείτο γόης, και σε ηλικία 12 ετών είχε ήδη αναδειχθεί 4 φορές Μίστερ Κόσμος (αν και τότε ο «Κόσμος» δεν ήταν και τόσο μεγάλος, οπότε σιγά το κατόρθωμα), ενώ είχε ήδη 36 προτάσεις γάμου (εκ των οποίων οι 3 από άνδρες).
Αν και οι πειρασμοί ήταν πολλοί, ο Άγιος Βαλεντίνος ήταν καλός χριστιανός και ποτέ δεν ενέδωσε στο προγαμιαίο σεξ. Γι’αυτό και, όταν γνώριζε κάποια, την παντρευόταν επιτόπου, συνουσιαζόταν μαζί της και μετά την χώριζε με συνοπτικές διαδικασίες – εξάλλου, τότε δεν ήταν και τόσο δύσκολο να βγάλεις διαζύγιο, ενώ δεν υπήρχε όριο γάμων τους οποίους μπορούσε κανείς να κάνει. Επομένως, αυτό που έκανε ο Βαλεντίνος ήταν πέρα για πέρα χριστιανικό.
Πριν κλείσει τα 18 του, ο Βαλεντίνος είχε ήδη συνουσιαστεί με 3.523 γυναίκες, 251 άνδρες, 18 κατσίκες, 6 προβατίνες και 1 χελώνα (μια βραδιά που είχε μεθύσει). Το μέλλον του διαγραφόταν λαμπρό. Όμως, κάποια στιγμή συνειδητοποίησε ότι με τον τρόπο ζωής του δεν θα κατάφερνε ποτέ να βγάλει λεφτά, κι έτσι είχε δύο επιλογές: Είτε να παντρευτεί μια πλούσια και να αφήσει πίσω του την εργένικη ζωή, είτε να ανοίξει μια δική του επιχείρηση. Και, επειδή το πρώτο θα ήταν και ανήθικο και βαρετό, προτίμησε το δεύτερο.
Ο Βαλεντίνος ξεκίνησε μια περιοδεία σε όλη την Ιταλία, λανσάροντας το «τσοντοθέατρο», δηλαδή τις θεατρικές παραστάσεις στις οποίες συνευρισκόταν στη σκηνή με γυναίκες και άνδρες, κι ενώ το κοινό τους παρακολουθούσε – ο προάγγελος, δηλαδή, των τσοντοταινιών. Οι παραστάσεις αυτές ήταν πολύ επιτυχημένες και ορισμένες, όπως το «Ο Ροντόλφο και η Γκόλφω», έγιναν cult και αγαπήθηκαν από το κοινό της εποχής.
Αρχικά η Εκκλησία αντέδρασε στις παραστάσεις του Βαλεντίνου, υποστηρίζοντας ότι είναι βλάσφημες και προσβλητικές, όμως οι αντιστάσεις τους κάμφθηκαν όταν ο Βαλεντίνος τους εξήγησε ότι επρόκειτο για επιδείξεις της σεξουαλικής πράξης, με σκοπό να κάνουν οι θεατές περισσότερο σεξ και να κάνουν περισσότερα παιδιά, τα οποία θα γινόντουσαν χριστιανόπουλα και θα έκαναν με τη σειρά τους κι άλλα χριστιανόπουλα, και όλα μαζί χαρούμενα στη συντέλεια του κόσμου θα καιγόντουσαν στις αιώνιες φλόγες της Κολάσεως.
Ωστόσο, η τραγωδία τον περίμενε στη γωνία. Και συγκεκριμένα σε μια γωνία της Ρώμης, όπου βρισκόταν για μια παράσταση. Σε αυτήν τη γωνία τον περίμενε ο σύζυγος μιας εκ των συμπρωταγωνιστριών του, η οποία δεν του είχε αποκαλύψει ότι ήταν παντρεμένη, γιατί ήξερε ότι ήταν καλός χριστιανός και δε θα τη δεχόταν αλλιώς στην παράσταση. Όμως ο άνδρας της το έμαθε και ξυλοκόπησε άγρια τον Βαλεντίνο, με αποτέλεσμα αυτός να αφήσει εκεί την τελευταία του πνοή. Ήταν μόλις 31 χρονών.
Προς τιμήν του, η Καθολική Εκκλησία όρισε την 14η Φεβρουαρίου ως ημέρα μνήμης του Αγίου Βαλεντίνου, προστάτη του έρωτα, των ερωτευμένων, των ανθοπωλών και των ζαχαροπλαστών. Όχι πως η συγκεκριμένη μέρα είχε κάτι σχετικό με τον Βαλεντίνο, απλά η Καθολική Εκκλησία ήθελε να «χτυπήσει» την Ορθόδοξη, που τιμούσε ήδη τους Ακύλα και Πρίσκυλλα, προστάτες του ίδιοι πράγματος.
Αηδία. Αυτή ήταν η πρώτη λέξη που μου ήρθε στο μυαλό. Και το πρώτο συναίσθημα. Και μετά ένα αίσθημα προδοσίας, σαν να κατέρρεε μπροστά μου κάτι αγαπημένο. Όλες οι σκέψεις μου περιστρέφονταν γύρω από τη φράση «πόσο μαλάκας ήμουν;».
Όχι, δε χώρισα αγιοβαλεντινιάτικα.
Να σας πω πότε έγιναν όλα αυτά; Όταν έφτασα στη σελίδα 89 της τελευταίας Lifo. Για να μην αναγκάζεστε να ανατρέξετε εκεί, να σας πω εγώ τι υπάρχει σε αυτήν: Μία τετρασέλιδη καταχώρηση του Δήμου Αθηναίων. Εντάξει, θα μου πείτε, πρώτη φορά είναι ή τελευταία που ένα free press έντυπο δέχεται να φιλοξενήσει μια τέτοια καταχώρηση για να πάρει δυο φράγκα παραπάνω; Πράγματι, ούτε πρώτη είναι, ούτε τελευταία, και το κατανοώ αυτό – από πού θα βγάλει, δηλαδή, λεφτά αλλιώς; Προσοχή, όμως:
«Ένα τεύχος αφιερωμένο στο πράσινο»,είναι ο τίτλος του τετρασέλιδου. Ένα τεύχος αφιερωμένο στο πράσινο από τον μέγιστο πρασινοκτόνο της Αττικής; Τον Δήμαρχό της; Πλάκα μας κάνετε; Πάμε παρακάτω.
Το τραγικό αυτό τετρασέλιδο προσπαθεί να μας πείσει ότι όλοι αυτοί που εναντιώθηκαν στην ισοπέδωση του πάρκου στη γωνία της Πατησίων με την Κύπρου ήταν «μειονοτικές ομάδες που αντιδρούν σε οποιαδήποτε πρωτοβουλία και σχέδιο μπορούν να επιτρέψουν στους Αθηναίους να επανασυμφιλιωθούν με την πόλη τους». Μπα, σοβαρά; Δηλαδή η ισοπέδωση του πάρκου εντάσσεται σε ένα γενικότερο σχέδιο καταστροφής κάθε πράσινου χώρου στην Αθήνα, ώστε να επανασυμφιλιωθούν οι Αθηναίοι με το γκρίζο αχούρι που είναι η υπόλοιπη Αθήνα. Λογικό.
Ακολουθεί μια απελπισμένη προσπάθεια να πειστεί ο αναγνώστης (αν αντέξει, δηλαδή, και διαβάσει τόσες αρλούμπες μαζεμένες) ότι ο Δήμος Αθηναίων ενδιαφέρεται για το πράσινο περισσότερο από όλες αυτές τις «μειονοτικές ομάδες» που διαμαρτύρονται, με ψυχρούς αριθμούς που μας ενημερώνουν πως θα τοποθετηθούν 157 δέντρα και 121 θάμνοι (ναι, σε καμιά 60αριά χρόνια, με λίγη τύχη, θα έχουν φυτρώσει κιόλας), αλλά και για τις μέχρι τώρα «πράσινες» επεμβάσεις του Δήμου τα τελευταία χρόνια στην πόλη, που περιορίζονται σε 2-3 ζαρντινιέρες σε κάθε πλατεία. Αλλά τα λέει τόσο εντυπωσιακά αυτή η φυλλάδα…Λες και μεταφύτευσαν όλο τον Αμαζόνιο στην Ομόνοια!
Δεν θέλω να σχολιάσω άλλα σημεία του τετρασέλιδου, γιατί θα γίνω κουραστικός. Ίσως έχω ήδη γίνει. Αλλά έχω μία τελευταία απορία:
Γιατί η Lifo είναι το μόνο free press έντυπο αυτή τη βδομάδα που δημοσιεύει αυτό το τετρασέλιδο; Γιατί η Athens Voice και η FAQ, αν και στο παρελθόν έχουν φιλοξενήσει παρόμοια τετρασέλιδα, αυτή τη βδομάδα δεν το κάνουν;
Και πόσα είναι, τέλος πάντων, τα γαμημένα τα λεφτά για να εξαγοράσεις μια συνείδηση;
Φτάνω, λοιπόν, στο νησί. Με αεροπλάνο – πού να κουβαλάω όλες τις στρατιωτικές αποσκευές μου στο πλοίο; Το ταξί με οδηγεί στο στρατόπεδο, 30 χιλιόμετρα μακριά από την πόλη. Και σε αυτό το στρατόπεδο μου έλαχε να μείνω σχεδόν κλεισμένος για 4,5 μήνες, από τον Απρίλιο μέχρι τις αρχές του Σεπτέμβρη.
Δεν θα γκρινιάξω για την κατάσταση εκεί, γιατί την τελευταία φορά που επιχείρησα να κάνω κάτι τέτοιο κινδύνευσα να κάνω κανα-δυο χρονάκια παραπάνω θητεία. Να’ναι καλά ο διοικητής του στρατοπέδου, που με λυπήθηκε και δε με «έδωσε» στεγνά, κι ας ήξερε από την πρώτη στιγμή ότι εγώ ήμουν το «βαθύ λαρύγγι» της μονάδας. Τον ευχαρίστησα πριν φύγω από εκεί, τον ευχαριστώ και τώρα. Μπορεί και να’χει πάρει σύνταξη πια, ποιος ξέρει. Να έχει ησυχάσει το κεφάλι του από φαντάρους-μπελάδες σαν εμένα.
Τι άλλο θα έχω να θυμάμαι απ’το νησί; Χμμμμμ. Σίγουρα θα θυμάμαι το μουρόχαβλο από την Πάτρα με τον οποίο ήρθαμε στα χέρια (ο μόνος που το έχει καταφέρει τα τελευταία 15 χρόνια), την επιδημία γαστρεντερίτιδας την οποία εγώ προκάλεσα σε ολόκληρο το στρατόπεδο (αλλά δεν έφταιγα εγώ, οι γιατροί που με άφησαν να γυρίσω πίσω), τον ΕΠΟΠ που μας ξύπναγε το πρωί με τόσο αστείο τρόπο που ξεχνούσαμε ότι ήταν ξημερώματα, τα μαθήματα οδήγησης για να πάρω την καταλληλότητα (και τον μπροστινό μαθητευόμενο, που μπέρδευε το αριστερό φλας με το δεξί), τον πρώτο φραπέ που ήπια εκεί (και πλέον μου έχει γίνει -κακή- συνήθεια), τα 20ευρα που έπρεπε να πληρώνω για να κατέβω στην πόλη (ξεπαραδιάστηκα), αλλά και τα μπάνια που έκανα, στις ελάχιστες εξόδους μου (μετρημένες στα δάχτυλα του ενός ποδιού μιας γάτας). Και τις κατάρες που είχε φάει αυτό το νησί από τους φαντάρους του – σας το λέω, αυτό το νησί κάποτε θα βουλιάξει από μόνο του, από όλες αυτές τις κατάρες που έχει φάει. Και είναι κρίμα, γιατί ήταν ωραίο νησί.
Έφυγα από το νησί ακριβώς όπως δεν θα ήθελα με τίποτα να φύγω: Με πλοίο. Και με τις άβολες, φανταρίστικες αποσκευές μου (και ένα μακαρίτικο laptop) να μου σπάνε τα νεύρα. Πάτησα ξανά το πόδι μου στην Αθήνα, και ορκίστηκα να μην την αφήσω ποτέ ξανά για πάνω από μια βδομάδα – και πολύ λέω.
Οι υπόλοιποι μήνες της θητείας μου ήταν τόσο χαλαροί, που δε θύμιζαν καν στρατιωτική θητεία – πιο πολύ σαν πανεπιστήμιο ήταν, αλλά με χακί. Όλος ο ύπνος και η χαλάρωση που μου έλειψαν τους πρώτους 7 μήνες της θητείας μου αναπληρώθηκαν και με το παραπάνω στους τελευταίους 5 μήνες. Και γνώρισα και ενδιαφέροντα άτομα, όπως εκείνον τον ανθυπασπιστή που τον έδερνε η (έγκυος) γυναίκα του, ο επιλοχίας που ήταν πιο χαζός κι απ’τη σκιά του (αλλά του έπεσε το πρωτοχρονιάτικο φλουρί, του κωλόφαρδου!), τον ταγματάρχη που (προς τιμήν του) έκανε περισσότερες αγγαρείες από τους φαντάρους του, και πολλούς άλλους…
Και φτάνουμε στις 11 Φεβρουαρίου του 2009, χθες. Τη μέρα που πήρα το χαρτί της απόλυσης στα χέρια μου, μαζί με την αστυνομική μου ταυτότητα – πρώτη φορά χαίρομαι που βλέπω κάτι «αστυνομικό»! Είχα έναν ολόκληρο χρόνο να τη δω – έχω βγει και ωραίος στη φωτογραφία. Δεν το είπα εγώ, το είπαν οι άλλοι φαντάροι – προφανώς, αυτό το φανταρίστικο κούρεμα δε μου πάει καθόλου. Τϊποτα στρατιωτικό δε μου πάει. Η ελευθερία μου πάει.
Κι έτσι τελειώνει η περιπέτεια του Στρατού, και αρχίζει μια άλλη περιπέτεια. Έτσι όπως έχουν τα πράγματα, αυτή η περιπέτεια φαίνεται ακόμα πιο δύσκολη – σιχαίνομαι που το παραδέχομαι, αλλά οι στρατιωτικοί που μου το έλεγαν μάλλον είχαν δίκιο. Όπως και να’χει, η ουσία είναι μία:
302 ΛΕΛΕ! Καλή λευτεριά σύντροφοι της 303, της 304 και της 305!
Thanks for the memories! (even though they weren’t so great…)
Δε μου αρέσει να μιλάω για τον Στρατό. Όχι τόσο επειδή έχω τραυματικές εμπειρίες, αλλά επειδή ξέρω ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται να ακούσει. Εμένα, τουλάχιστον, δε θα με ενδιέφερε. Αλλά, μιας και επιτέλους πλησιάζει η οριστική μέρα της απόλυσης, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να ανακεφαλαιώσω αυτόν τον ένα χρόνο που χαράμισα απ’τη ζωή μου – που σημαίνει ότι οι γυναίκες μπορείτε τώρα να την κάνετε με ελαφρά πηδηματάκια, πριν αρχίσετε να διαβάζετε τις τελευταίες…
ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΝΟΣ ΦΑΝΤΑΡΟΥ
Μπήκα στον Στρατό ψαρωμένος όσο δεν πήγαινε άλλο. Ένας από τους πρώτους ανθρώπους που είδα στο κέντρο που παρουσιάστηκα με ρώτησε πόσων χρονών τον έκανα. Δεν ήξερα τι ήταν αυτός ο τύπος, φόραγε χακί και είχε ένα αστέρι στην αριστερή μεριά της στολής του. Ένας άλλος σαν αυτόν, από πίσω του, με παρότρυνε κρυφά να πω «29». Δε μου φαινόταν και τόσο μεγάλος, αλλά αφενός δεν είμαι καθόλου καλός στο να υπολογίζω ηλικίες, αφετέρου η στολή προσθέτει κάποια χρόνια. Γι’αυτό και του απάντησα, εντελώς φυσικά, «Ξέρω ‘γω…29;». «Τι λες ρε!», μου είπε γελώντας.
Τελικά, ήταν 23 – μικρότερος κι από μένα. Και ήταν ανθυπολοχαγός. Και μάλιστα ήταν ο διμοιρίτης μου, ο γκαντέμης στον οποίο έλαχε να με υποστεί ως φαντάρο του. Και ήταν ο καλύτερος στρατιωτικός που γνώρισα σε ολόκληρη τη θητεία μου – παράξενο, ε; Ο πρώτος που γνώρισα ήταν και ο καλύτερος. Έστω, μπορεί όχι ο καλύτερος. Αλλά οπωσδήποτε ο μοναδικός με τον οποίο θα μπορούσα να κάνω παρέα και εκτός Στρατού, να πιω έναν καφέ μαζί του και να κάνω χαβαλέ.
Αυτός ο άνθρωπος, αν το ήθελε, θα μπορούσε να με κάνει να μη βγω από το Κέντρο στις 6 εβδομάδες που έμεινα εκεί. Για τόσες καμπάνες ήμουν. Πρώτα απ’όλα, το κρεβάτι μου. Το οποίο το ξεχώριζες άνετα από μακριά: Ήταν αυτό με τις στραβές γωνίες, τον πλακουτσωτό φάκελο και τις ζάρες στις κουβέρτες. Ίσως ήταν ο δικός μου, ξεχωριστός τρόπος να δείξω ότι είμαι ξεχωριστός. Ή ότι δεν κάνω για φαντάρος.
Ή την άλλη φορά, με το που πήραμε τα όπλα μας, που μου έπεσε το δικό μου κάτω. Στην αρχή μου έδωσε 4 μέρες κράτηση. Μετά από δύο δευτερόλεπτα, μου πρότεινε να διαλέξω: 4 μέρες κράτηση ή τρέξιμο δύο φορές μια απόσταση 200 μέτρων περίπου. Μέχρι που, 5 δευτερόλεπτα αργότερα, μου τη χάρισε. Ήταν μάλλον η πρώτη μου ψυχρολουσία ως φαντάρου.
Στη βολή με το όπλο φυσικά πάτωσα. Ελάτε τώρα, πόσο καλό σημάδι μπορεί να έχει με το όπλο κάποιος που δεν μπορεί ούτε καν να σημαδέψει στο κέντρο της τουαλέτας όταν κατουράει; Πάλι καλά που δε σκότωσα κανέναν, να λέμε.
Δε θα πω ψέματα, στο Κέντρο πέρασα σχετικά καλά. Μέρα παρά μέρα ήμουν έξω, τα Σαββατοκύριακα έλιωνα στον ύπνο, αυτός που έβγαζε τις υπηρεσίες με συμπαθούσε και με βόλευε, έχασα και 5-6 κιλά από το φαϊ (που έναν χρόνο μετά εξακολουθώ να πιστεύω ότι είναι ό,τι χειρότερο έχω φάει στη ζωή μου). Μόνο τα πόδια μου πονούσαν τις πρώτες μέρες, από τις πολλές δοκιμαστικές παρελάσεις. Αλλά ήμουν συνηθισμένος στο περπάτημα και δεν είχα ιδιαίτερο πρόβλημα – ακόμα και με ένα ζευγάρι σκληρές αρβύλες στα πόδια.
Η μέρα της παρέλασης ήταν κάτι το εξαιρετικό. Αλλά για τους άλλους. Εγώ ειλικρινά ζήλευα τον μουσουλμάνο συνθαλαμιζόμενό μου, ο οποίος δε χρειάστηκε να κάνει ούτε παρέλαση, ούτε ορκωμοσία (αλλά ορκίστηκε στο Κοράνι, ιδιαιτέρως). Έβλεπα γονείς και αδέρφια να χειροκροτούν, να δακρύζουν και να βγάζουν φωτογραφίες – και οι δικοί μου εκεί ήταν. Ίσως κάποιοι να ένιωθαν περήφανοι. Εγώ ήθελα απλά να σηκωθώ να φύγω, με την τριήμερη άδεια. Καμία εθνική υπερηφάνεια, κανένα ίχνος εθνικοφροσύνης. Γιατί όλα αυτά; Ποιον εξυπηρετούν; Πάντως όχι εμένα.
Μπορώ να πω ότι νιώθω τυχερός για τους φαντάρους που γνώρισα στο κέντρο. Ήταν όλοι ένας κι ένας: Ο βορειοελλαδίτης με το παχύ «λ» του, ο φανατικός γαύρος που θα σκότωνε για να δει ένα παιχνίδι του Ολυμπιακού, ο μίμος που ξεσήκωνε όλα τα χαρακτηριστικά των ανωτέρων μας (και όχι μόνο), ο Άι-Φορ που δεν έκανε ποτέ εκπαίδευση και την έβγαλε μέσα σε ένα γραφείο, ο 18χρονος που μας περνούσε όλους στο θάρρος, ο πλακατζής που έπαιρνε τα βράδια φάρσες στο τηλέφωνο και δε μας άφηνε να κοιμηθούμε, ο παλιός συμμαθητής που έτυχε να βρίσκεται στον ίδιο θάλαμο μαζί μου, ο μουσουλμάνος που δεν ήξερε καλά ελληνικά και δεν μπορούσες να συνεννοηθείς μαζί του, ο άλλος που μας άφησε νωρίς γιατί τον πήραν για ΥΕΑ, εκείνος που «δεν την πάλεψε» και πήρε απαλλαγή μετά από 2-3 μέρες θητείας…Και αρκετοί άλλοι, όλοι τους μια χαρά παιδιά.
Αυτό με ενδιέφερε περισσότερο όταν μπήκα στον Στρατό. Να μου τύχουν καλοί συνάδελφοι. Γιατί όταν έχεις καλή παρέα, τότε περνάς καλά και στην Κόλαση. Και αυτό το πιστεύω πολύ περισσότερο σήμερα, έχοντας πίσω μου και την εμπειρία μιας μικρής Κόλασης.
Και εκεί που περνούσα τόσο ωραία και καλά, να που πρέπει να φύγω. Επόμενος σταθμός: Παραμεθόριος (Next station, Paramethorios).
Επειδή δε συνηθίζω να χαλάω χατίρια (θα μου άρεσε να με έχω πατέρα!), ορίστε πέντε τρόποι να δεις θετικά την εξεταστική – Lucy, this is for you:
1. Μπορείς να αποφύγεις βαρετούς φίλους/συγγενείς και events στα οποία δε θες να πας, με την πρόφαση «δεν μπορώ, έχω διάβασμα».
2. Όταν έχεις εξεταστική, όλοι σου συμπεριφέρονται σαν να έχεις καρκίνο σε καλπάζουσα μορφή: «Α, το καημένο, έχει εξεταστική, και κουράζεται πολύ το χρυσό μου». Εκμεταλλεύσου το, τώρα που μπορείς, και θα σου κάνουν όλοι τα χατίρια.
3. Στην πραγματικότητα, όλη η προετοιμασία για τις εξετάσεις δεν παίρνει παραπάνω από μισή ώρα – όσο χρειάζεται για να κάνεις μερικά καλά σκονάκια. Δε θέλει κόπο, θέλει τρόπο.
4. Μπορείς να σκέφτεσαι ότι μετά την εξεταστική, τέλος: Για τουλάχιστον 2-3 μήνες, μπορείς να κάνεις ό,τι γουστάρεις. Και εννοώ Ο,ΤΙ γουστάρεις. Τι είναι 15 μέρες κούρασης μπροστά σε 3 μήνες ξεκούρασης;
5. Μπορείς να περνάς όλη τη μέρα σου στον υπολογιστή, διαβάζοντας blogs, βλέποντας βίντεο στο YouTube και παίζοντας ανελέητα video games, απλά υποστηρίζοντας ότι «ψάχνεις πληροφορίες για μια εργασία που έχεις να παραδώσεις». Και κανείς δε σου λέει τίποτα.
Ο άνθρωπος του μετρό 