Ημερολόγιο ενός ανέργου – Ημέρα 111η: Ο λύκος που (δεν) έγινε αρνάκι

Αγαπητό ημερολόγιο,

μιας και η ζωή μου εξακολουθεί να κυλάει σε slow motion και να έχει τόσο ενδιαφέρον όσο το να παρακολουθείς ένα σαλιγκάρι να «τρέχει» στον Μαραθώνιο, λέω σήμερα να ασχοληθώ με το μοναδικό σχετικά ενδιαφέρον θέμα των ημερών, που είναι οι επικείμενες δημοτικές εκλογές. Μην κάνεις αυτόν τον μορφασμό, το ξέρω ότι βαριέσαι, αλλά εδώ μέσα ΕΓΩ κάνω κουμάντο και ό,τι γουστάρω θα γράφω, ‘ντάξει;

(πωπώωωω, άσχημο πράγμα η εξουσία, σε αποκτηνώνει. Ακόμα και η παραμικρή εξουσία. Ελπίζω να μη γίνω ποτέ πολιτικός.)

Η αλήθεια είναι ότι οι εκλογές πάντα μου άρεσαν. Όταν ήμουν μικρός, για μένα οι εκλογές ήταν σαν την Eurovision: Διάφοροι παράξενοι (και ως επί το πλείστον άσχημοι) τύποι ζητούσαν την ψήφο του κόσμου, και το βράδυ της Κυριακής οι τηλεοράσεις γέμιζαν από πολύχρωμα σχεδιαγράμματα, ποσοστά, ονόματα, χάρτες και άλλα τέτοια φανταχτερά, που μου θύμιζαν την διαδικασία της ψηφοφορίας στην Eurovision, αλλά στο πιο σοβαρό της.

Όταν ψήφισα για πρώτη φορά στα 18 μου, ήμουν πολύ ενθουσιασμένος. Φυσικά. ψήφισα αυτό που παραδοσιακά ψηφίζουν και οι γονείς μου (χωρίς καμία απολύτως πίεση, μάλλον λόγω κληρονομικότητας) και ένιωθα ότι είχα κάνει το καθήκον μου ως πολίτης. Γιατί νόμιζα ακόμα ότι η ψήφος είναι «καθήκον», όπως μας είχαν μάθει στο σχολείο, και όχι δικαίωμα.

Στην πορεία, απογοητεύτηκα. Γιατί είδα ότι η ψήφος μου είναι πολύ αδύναμη και δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα, όταν συμψηφίζεται, π.χ., με τις ψήφους δέκα κρετίνων παικτών ενός τηλεοπτικού ριάλιτι, ή με τις ψήφους πεντακοσίων 18χρονων που ψηφίζουν «για πλάκα» όποιον ή όποια είχε πιο όμορφη φωτογραφία στο Facebook, ή με τις ψήφους χιλίων στρατευμένων κομματόσκυλων που ψηφίζουν εκπροσώπους της αγέλης τους. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ακόμα και να είχε η ψήφος μου ισχύ, και πάλι κανένας δεν την αξίζει. Κανένα από τα ήδη υπάρχοντα κόμματα δεν έχει καταφέρει να κερδίσει την υποστήριξή μου, ενώ τα περισσότερα έχουν εξασφαλίσει την απεριόριστη αποδοκιμασία μου. Και σαν να μην έφτανε αυτό, δεν μπορώ καν να δείξω αυτήν την αποδοκιμασία ρίχνοντας λευκό ψηφοδέλτιο, γιατί και τα λευκά ακόμα κάποιος τα καρπώνεται, αλλοιώνοντας ουσιαστικά το νόημα της λευκής ψήφου.

Απ’ό,τι κατάλαβα, δεν είμαι μόνο εγώ απογοητευμένος. Οι γονείς μου, που είναι παραδοσιακά υποστηρικτές ενός συγκεκριμένου κόμματος, φαίνονται πιο απελπισμένοι και αδιάφοροι από ποτέ για την πολιτική. Σκέφτονται σοβαρά να μην ψηφίσουν καθόλου, κάτι που δε θυμάμαι να έχει συμβεί ποτέ όσο ζω. Και είναι ενδεικτικό της εθνικής μας ψυχολογίας αυτές τις μέρες.

Ξέρεις κάτι; Οι εκλογές είναι «δημοτικές και περιφερειακές», και όχι εθνικές. Δεν ψηφίζουμε κυβέρνηση, αλλά δημάρχους και περιφερειάρχες. Θα’πρεπε, λοιπόν, ο κόσμος να ψηφίζει αντικειμενικά αυτόν που πιστεύει ότι μπορεί να κάνει καλύτερα τη δουλειά αυτή. Ωστόσο, τα κόμματα φυσικά δεν τα συμφέρει κάτι τέτοιο, και γι’αυτό προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι εκλογές είναι, ουσιαστικά, εθνικές, και ότι η ψήφος σε έναν υποψήφιο δήμαρχο ισοδυναμεί και με στήριξη στην πολιτική του κόμματος από το οποίο προέρχεται. Έτσι, κανένας δε μιλάει για δημόσια έργα και δημοτικά θέματα, και στην ατζέντα των εκλογών κυριαρχεί το «μνημόνιο», που από τους μεν παρουσιάζεται ως Darth Vader που θέλει να μας καταστρέψει, και από τους άλλους ως σανίδα σωτηρίας σε ένα υπερωκεάνειο που βουλιάζει (και δεν είναι εξοπλισμένο με σωσίβιες λέμβους). Το αποκορύφωμα όλων ήταν η διακαναλική συνέντευξη του Πρωθυπουργού, στην οποία επιχείρησε να εκβιάσει την ψήφο των πολιτών, «απειλώντας» ότι θα καταστραφεί η χώρα αν ο Κικίλιας εκλεγεί Περιφερειάρχης (λέμε τώρα). Μια πραγματικά αλήτικη επίθεση στο υποσυνείδητο των πολιτών, που διαστρέφει τα δεδομένα και χειραγωγεί την κοινή γνώμη.

Τέλος πάντων, για να μη σε κουράζω παραπάνω, αυτό που θέλω να πω είναι ότι, για όλους τους λόγους που προανέφερα, δε θα ψηφίσω σε αυτές τις εκλογές. Άσε που με καλύπτει και το κώλυμα της χιλιομετρικής απόστασης, γιατί δεν ψηφίζω στην Αθήνα, αλλά στο χωριό μου, οπότε είμαι και δικαιολογημένος. Και ενώ ξέρω ότι για κάθε νοήμονα άνθρωπο που απέχει από την εκλογική διαδικασία ένας κάφρος πολιτικός τρίβει τα χέρια του, νιώθω ότι δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Άσε τους βλάκες να (ξανα)ψηφίσουν, να (ξανα)βγάλουν άχρηστους άρχοντες, να (ξανα)μετανιώσουν για την ψήφο τους, να (ξανα)γκρινιάξουν ότι δεν αλλάζει τίποτα σε αυτή τη χώρα, και όταν τους (ξανα)δοθεί η ευκαιρία, να (ξανα)ψηφίσουν τους ίδιους άχρηστους, και πάει λέγοντας. Τουλάχιστον θα μπορώ να κοιμάμαι ήσυχος το βράδυ, ξέροντας ότι δεν έβγαλα μόνος μου τα μάτια μου, αλλά τουλάχιστον άφησα τους άλλους να τα βγάλουν για μένα. Και όχι, δεν είμαι ιδιαίτερα περήφανος για τη στάση μου, αλλά τουλάχιστον δεν ντρέπομαι. Και έχω να το λέω: Όσες φορές κι αν ψήφισα μέχρι σήμερα, ΠΟΤΕ δεν έβγαλα κυβέρνηση, ούτε βουλευτή, ούτε δήμαρχο, ούτε νομάρχη. Ποτέ.

Σε αυτές τις εκλογές δεν ψηφίζω δήμαρχο. Δεν ψηφίζω Περιφερειάρχη. Δεν ψηφίζω Μνημόνιο. Δεν ψηφίζω Αντι-Μνημόνιο. Ψηφίζω «Να-Πάτε-Να-Γαμηθείτε-Όλοι-Σας-Και-Να-Μας-Αφήσετε-Ήσυχους». Και είμαι σίγουρος ότι αν κατέβαινε ένας τέτοιος συνδυασμός στις εκλογές, θα έπαιρνε πολλές ψήφους.

Βέβαια, αγαπητό μου ημερολόγιο, εσένα ποσώς σε νοιάζουν όλα αυτά, αφού δεν έχεις δικαίωμα ψήφου. Δε χάνεις και τίποτα, σου το λέω εγώ που το έχω εδώ και 8 χρόνια αυτό το δικαίωμα. Παρ’όλα αυτά, κλείνοντας αυτό το προεκλογικό κείμενο, αξίζει να ξέρεις αυτό: Λύκος που φοράει προβιά δεν είναι πρόβατο, αλλά λύκος, και πρέπει να είναι πολύ βλάκας κάποιος που ξεγελιέται από έναν λύκο που κάθε τέσσερα χρόνια ντύνεται πρόβατο για λίγες μέρες, και μετά πετάει την προβιά και αρχίζει να καταβροχθίζει πρόβατα.

(Υ.Γ.: Ξέχασα να σου το πω: Αύριο το βράδυ θα συμμετάσχω για πρώτη φορά σε δράση των Atenistas! Θα πάμε να φωταγωγήσουμε την Πλατεια Κοτζιά! Θα’ρθεις μαζί ή θα μείνεις κλεισμένο στο συρτάρι;)

(Υ.Γ.2: Τέσσερα «θα» σε τρεις προτάσεις στο προηγούμενο υστερόγραφο. Τελικά θα γινόμουν καλός πολιτικός.)

 

Η αποχή ΕΙΝΑΙ ψήφος!

Σήμερα έκανα μια βόλτα από το Casus Belli, για να θυμηθώ τα παλιά (Mei Generis, λείπεις από τη blogόσφαιρα!), και ανακάλυψα ένα post που είχα γράψει για τις προηγούμενες εθνικές εκλογές, με το οποίο υποστήριζα την αποχή από τις εκλογές. Μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι από τότε έχουν αλλάξει ελάχιστα πράγματα, και σίγουρα κάτι δεν έχει αλλάξει καθόλου: Η απόφασή μου να απέχω. Γι’αυτό, δημοσιεύω το ίδιο κείμενο (ελαφρώς παραλλαγμένο, αλλά πολύ ελαφρώς), μη βρίσκοντας καλύτερο τρόπο να υποστηρίξω αυτήν την απόφασή μου. Θα σας βρω στην παραλία, σύντροφοι και συντρόφισσες!

——————————————————-

Η ψήφος είναι σαν το σεξ: Το κάνεις πρώτη φορά στην ύστερη εφηβεία σου και σε ενθουσιάζει. Όταν σου ξαναδίνεται η ευκαιρία, το ξανακάνεις ευχαρίστως. Μάλιστα, μπορεί καμιά φορά να επιλέξεις και διαφορετικό/ή σύντροφο, ώστε να το κάνεις πιο ενδιαφέρον. Αλλά κάποια στιγμή απογοητεύεσαι, το βαριέσαι, και τελικά το κάνεις μόνο επειδή σε αναγκάζουν. Στο τέλος θεωρείσαι ανίκανος να το κάνεις όπως πρέπει και, αφού δεν είσαι υποχρεωμένος, απέχεις.

Στο σχολείο μας μάθανε ότι η καθολική ψηφοφορία είναι η αρτιότερη έκφραση της δημοκρατίας και είναι ταυτόχρονα δικαίωμά μας και υποχρέωσή μας να επιλέγουμε ποιος θα μας κυβερνήσει. Πόσο όμορφο ακούγεται αυτό! Και πόσο απογοητευτικό αποδεικνύεται, όταν συνειδητοποιείς πως οι επιλογές σου περιορίζονται σε:

1.Ένα απέραντο στρουμφοχωριό γεμάτο γαλάζια στρουμφάκια που ψάχνουν παντού έναν κακό Δρακουμέλ για να του φορτώσουν όλα τα στραβά τους.

2. Έναν καταπράσινο Hulk, ο οποίος για 20 χρόνια ήταν ένας τεράστιος γίγαντας με ατσάλινα μπράτσα, αλλά τώρα υποφέρει από μπέρι-μπέρι και δεν μπορεί να πάρει τα πόδια του.

3. Μία κομμουνίστρια Κοκκινοσκουφίτσα, που προσπαθεί να πάει το καλαθάκι της, γεμάτο Stolichnaya, στην άρρωστη γιαγιά της, αλλά πάντα προλαβαίνει να την κατασπαράξει ο καπιτάλας κακός λύκος

4. Επτά και κάτι νάνους του ΣΥΡΙΖΑ, που σκαρφάλωσαν οένας στην πλάτη του άλλου και νομίζουν ότι δημιούργησαν έναν γίγαντα, στην προσπάθειά τους να εντυπωσιάσουν μια Χιονάτη που γουστάρει άλλον.

5. Ένα τσούρμο εθνικιστικά Teletubbies, που παίζουν ανέμελα σε ένα καταπράσινο λιβάδι και διδάσκουν σε όλους πόσο κακοί είναι οι μετανάστες, πόσο καλός είναι ο Χριστιανισμός και πόσο “ψυχάρες” είναι οι Έλληνες μπασκετμπολίστες.

6. Διάφορα άλλα «μικρά» κόμματα, των οποίων η ιδεολογία είτε είναι ακραία, είτε γελοία, είτε εντελώς άγνωστη.

Κι όμως, υπάρχει και μια ακόμα επιλογή: Αποχή. Και είναι η καλύτερη από όλες τις υπόλοιπες.

Σκεφτείτε το και απαντήστε ειλικρινά στον εαυτό σας: Νιώθετε κολακευμένοι που η δική σας ψήφος έχει την ίδια αξία με αυτήν την Έφης Θώδη, αυτήν την Στέλλας Μπεζαντάκου και αυτήν του Κατέλη; Αν η απάντησή σας είναι καταφατική, καλωσήρθατε στην εγκεφαλική ζώνη του λυκόφωτος. Αλλιώς, σκεφτείτε σοβαρά κατά πόσον αξίζει να ρίξετε την ψήφο σας στην ίδια κάλπη με ένα “Παρατράγουδο” της Αννίτας Πάνια.

Δεν αμφισβητώ την αξία της δημοκρατίας. Δεν έχω ούτε το δικαίωμα, ούτε και την πρόθεση αυτή. Αμφισβητώ, όμως, την αξία της σύγχρονης δημοκρατίας, που έχει μετατραπεί σε οχλοκρατία. Και μόνο το γεγονός ότι οι πολιτικοί δεν μιλάνε με επιχειρήματα, ώστε να μας πείσουν ορθολογικά ότι είναι ικανοί, αλλά με επικοινωνιακά τεχνάσματα, ώστε να κοροϊδέψουν τις μάζες που θα πέσουν στην παγίδα τους και θα τους ψηφίσουν, με κάνει να απέχω από την πολιτική – και αναγκαστικά, και από την διαδικασία της ψηφοφορίας.

Πιθανόν να προβάλλετε το επιχείρημα ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι να εκφράσει ένας ψηφοφόρος την αποστροφή του για τα υπάρχοντα κόμματα εξουσίας, χωρίς να επιδεικνύει τόσο ενοχλητική αδιαφορία για τα κοινά. Ωστόσο:

– Αν ψηφίσω ένα από τα μικρότερα κόμματα (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑΟΣ), όντως θα δείξω ότι είμαι δυσαρεστημένος με τα δύο μεγάλα κόμματα, αλλά θα ενισχύσω μία παράταξη η οποία όχι μόνο δεν με εκφράζει ιδεολογικά, αλλά και θα χρησιμοποιήσει την ψήφο μου σαν απόδειξη ότι κάνει κάτι σωστό – γιατί να της δώσω μια τέτοια, ψεύτικη χαρά;

– Αν ψηφίσω ένα από τα ακόμα μικρότερα κόμματα (Δράση, Χριστοπιστία, Οικολόγους κλπ) θα είναι σαν να πετάω την ψήφο μου στα σκουπίδια. Εξάλλου, κανείς δεν ασχολείται με τις ψήφους αυτών των κομμάτων, ενώ όλοι ασχολούνται με τα ποσοστά αποχής από τις εκλογές – καταλάβετέ το: Η αποχή ΕΙΝΑΙ ψήφος.

– Αν ρίξω λευκό, θα έχω ρίξει μία ψήφο που προσμετράται στο πρώτο κόμμα – αν είναι έτσι, μπορούσα να το ψηφίσω εξαρχής.

– Αν ρίξω άκυρο, θα έχω διανύσει μερικά χιλιόμετρα μόνο και μόνο για να κάνω ακριβώς αυτό που θα μπορούσα να κάνω ξαπλωμένος στον καναπέ μου: να δώσω μία αρνητική ψήφο.

Αν πιστεύετε πως η ψήφος σας μπορεί να αλλάξει κάτι, ψηφίστε. Αν η μαμά και ο μπαμπάς σας απειλούν ότι δεν θα σας ξαναδώσουν χαρτζιλίκι αν δεν ψηφίσετε τον Γιωργάκη, ψηφίστε. Αν έχετε υποσχεθεί σε κάποιον πολιτικό ότι θα τον ψηφίσετε για να σας κάνει μία “εξυπηρέτηση”, ψηφίστε. Αν δεν έχετε τίποτα καλύτερο να κάνετε την 7η Ιουνίου από τις 7 το πρωί μέχρι τις 7 το απόγευμα, ψηφίστε. Αν είναι η πρώτη φορά που ψηφίζετε και θέλετε να δείτε πώς είναι, ψηφίστε (αλλά σας προειδοποιώ: θα απογοητευτείτε).

Αλλά αν πιστεύετε πως κανένα από τα κόμματα δεν είναι ικανό να σας κυβερνήσει, μην ψηφίσετε. Στο κάτω-κάτω, οι πολιτικοί αδιαφορούν για σας επί 3 χρόνια και 11 μήνες και ενδιαφέρονται για εσάς μόνο για τον ένα μήνα που κρατά η προεκλογική περίοδος. Εσείς κάντε το αντίστροφο: Αδιαφορήστε γι’αυτούς τώρα που έχουν την ανάγκη σας και ενδιαφερθείτε γι’αυτούς τους υπόλοιπους 47 μήνες που θα σας έχουν γραμμένους στα γαλάζια ή τα πράσινα παπάρια τους.

Και μην ξεχνάτε: Η αποχή ΕΙΝΑΙ ψήφος…

 

Σκόρπιες σκέψεις για το ντιμπέιτ

– Σκέτη απογοήτευση το ντιμπέιτ. Μια αποστειρωμένη διαδικασία, στην οποία οι πολιτικοί ούτε καν ανταλλάσσουν βλέμματα, ενώ ο διάλογος απαγορεύεται δια ροπάλου. Μόνο ο κακόμοιρος ο Αλαβάνος προσπαθούσε να απευθυνθεί στον Καραμανλή, αλλά είπαμε: Νο dialogue allοwed.

– Ο προκαθορισμένος χρόνος για ερωτήσεις και απαντήσεις σε τι χρησιμεύει ακριβώς; Κανείς δεν τον σεβάστηκε, ούτε πολιτικός, ούτε δημοσιογράφος (με εξαίρεση τον Καρατζαφέρη). Αλλά όταν έφτασε η ώρα του δίλεπτου διαγγέλματος, όλοι ολοκλήρωσαν στην ώρα τους. Γιατί στην πρώτη περίπτωση η υπέρβαση του χρόνου εκλαμβάνεται ως μαχητικότητα και πείσμα, ενώ στη δεύτερη περίπτωση υποδεικνύει έλλειψη συγκέντρωσης και κακή εκτίμηση. Επικοινωνιακά τερτίπια, κύριο συστατικό για κάθε γλυκανάλατο ντιμπέιτ.

– Έχω βαρεθεί τις αναλύσεις επί αναλύσεων για τις εκλογές. Όλοι λένε για προεκλογικά προγράμματα, προβλέψεις, δημοσκοπήσεις, παπαγαλάκια, βαρβαρότητες…Και κανένας πολιτικός ή mainstream δημοσιογράφος δεν τολμά να πει το προφανές: Στ’αρχίδια μας ποιος θα κερδίσει τις ευρωεκλογές. Ρωτήστε έναν Έλληνα πόσους ευρωβουλευτές των τελευταίων 20 ετών μπορεί να κατονομάσει. Άντε να θυμάται 4-5, όχι παραπάνω. Γιατί απλά δε μας καίγεται καρφί. Και ξέρετε κάτι; Καλά κάνει και δε μας καίγεται.

– Βαρέθηκα την πλύση εγκεφάλου που επιχειρούν εδώ και μήνες τα κόμματα και τα κανάλια. Προσπαθούν να αναγκάσουν τον κόσμο να ψηφίσει, παρά τη θέλησή του. Γιατί, ρε φίλε; Δικαίωμά μου δεν είναι να μην ψηφίσω; Το μήνυμα που θέλω να περάσω, εγώ και χιλιάδες άλλοι, είναι ότι σας βαρεθήκαμε όλους. Γιατί να ψηφίσω οποιοδήποτε από τα χρεωκοπημένα κόμματά σας; Τουλάχιστον, η αρνητική ψήφος σου επιτρέπει να ζεις χωρίς τύψεις. Ξέρεις πως όσα δεινά κι αν συμβούν μετά, εσύ δεν ευθύνεσαι γι’αυτά. Ευθύνονται μόνο μερικά εκατομμύρια πρόβατα. Δυστυχώς, το πολίτευμά μας είναι η αβασίλευτη οχλοκρατία (ή, αν προτιμάτε, η βασιλευομένη βλακεία).

– Αν η αποχή σε αυτές τις εκλογές πέσει κάτω από το 30%, θα απογοητευτώ πολύ. Αν δεν περάσουμε τώρα αυτό το μήνυμα, πότε θα το περάσουμε;

– Γαμώτο, πότε θα μάθω να μην ασχολούμαι με αυτήν την ψυχοφθόρα διαδικασία των εκλογών; Αφού αν μπορούσαν να αλλάξουν κάτι, θα ήταν παράνομες…

 

ΕΤΣΙ θα καταπολεμηθεί η αποχή από τις Ευρωεκλογές

Λοιπόν, οι εκλογές που μας έρχονται πρέπει να είναι οι πιο αδιάφορες όλων των εποχών. Ούτε στο στημένο δημοψήφισμα της χούντας, που έβγαλε ποσοστό σχεδόν 99%, δεν υπήρχε τόση έλλειψη ενδιαφέροντος από τον κόσμο!

Αν θέλουν τα κόμματα να προσελκύσουν ψηφοφόρους φέτος, θα πρέπει να προσπαθήσουν πολύ περισσότερο από άλλες φορές – και προφανώς δε θα τα καταφέρουν με πράσινα παπαγαλάκια και πράσινα άλογα. Γιατί δεν έχουν να αντιμετωπίσουν μόνο τη δυσπιστία και την απαξίωση των ψηφοφόρων, αλλά και τις παραλίες. Άντε τώρα να πείσεις τον κόσμο να αφήσει τις ξαπλώστρες και να πάει στο κατεδαφιστέο σχολείο της γειτονιάς του (ή, ακόμα χειρότερα, στο χωριό του, στα κατσάβραχα) για να ψηφίσει αυτόν που θεωρεί λιγότερο ανίκανο για να εκπροσωπήσει τη χώρα σε έναν θεσμό που 3 στους 4 δεν ξέρουν καν ότι υπάρχει.

Κι όμως, η μάχη δεν έχει χαθεί ακόμα. Υπάρχουν τρόποι να πειστούν οι ψηφοφόροι για την αναγκαιότητα της ψήφου τους. Και είναι οι εξής:

1. Στήσιμο πρόχειρων εκλογικών κέντρων στις παραλίες του Λεκανοπεδίου και της επαρχίας, στα οποία οι ψηφοφόροι θα μπορούν να ψηφίσουν χωρίς να στερηθούν το μπάνιο τους. Μάλιστα, η είσοδος στις οργανωμένες πλαζ του ΕΟΤ θα είναι δωρεάν για όσους ψηφίζουν στην είσοδο.

2. Ακόμα πια καλή λύση είναι να επιστρατευτούν οι μετεωρολόγοι, οι οποίοι ήδη μία εβδομάδα πριν από τη διεξαγωγή των εκλογών θα προβλέπουν (όλως τυχαίως) καταιγίδες και χιόνια για την Κυριακή, ώστε να αποτρέψουν τους ψηφοφόρους να κανονίσουν διακοπές για το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος. Κι έτσι, οι ψηφοφόροι θα μείνουν στα σπίτια τους και θα σκεφτούν «έμεινα που έμεινα σπίτι, δεν πάω να ψηφίσω, τουλάχιστον;».

3. Εκστρατεία ενημέρωσης του κοινού, σύμφωνα με την οποία οι εκλογές δεν είναι απλώς ευρωεκλογές, αλλά και εθνικές, μπας και την πατήσουν οι ψηφοφόροι και πάνε να ψηφίσουν. Όταν τα κορόιδα θα καταλάβουν ότι ήταν ψέμα, θα είναι πια αργά.

4. Για μία και μόνο μέρα (την Κυριακή των εκλογών), οι βουλευτές χρησιμοποιούν τις πολυτελείς τους λιμουζίνες αντί των παραδοσιακών κομματικών πούλμαν, οι οποίες όχι μόνο πηγαίνουν τους ψηφοφόρους στο εκλογικό κέντρο, αλλά τους παραλαμβάνουν έξω από το σπίτι τους, τούς προσφέρουν καφέ ή άλλο ρόφημα της επιλογής τους, ενώ μετά την κατάθεση ψήφου φωτογραφίζονται μαζί με πρωτοκλασάτο στέλεχος του κόμματος, παίρνουν αυτόγραφό του και μπαίνουν αυτόματα στην κλήρωση για ένα ταξίδι στη Μύκονο, μαζί με τη φοιτητική παράταξη του κόμματος. Μετά από αυτήν τη γεμάτη μέρα, η λιμουζίνα τούς γυρίζει στο σπίτι τους, ώστε να δουν τα αποτελέσματα των εκλογών.

5. Είναι πλέον αργά για να καταφύγουν τα κόμματα σε τακτικές τύπου Μπερλουσκόνι (δηλαδή να τοποθετήσουν στα ψηφοδέλτιά τους μοντέλα και τηλεπαρουσιάστριες), όμως υπάρχει μια άλλη λύση: Αντί για τους πολιτικούς αρχηγούς, στο καθιερωμένο debate να εμφανιστούν θηλυκά μοντέλα με τα χρώματα των κομμάτων και να απαντούν στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων με νάζι και ύφος Πετρούλας. Εγγυημένη τηλεθέαση και σαφής αύξηση των ενδιαφερομένων ψηφοφόρων. Προτείνεται και επανάληψη του debate με αρσενικά μοντέλα, ώστε να προσεγγιστεί και τ ο γυναικείο κοινό.

6. Αν αυτό για οποιονδήποτε λόγο δεν μπορεί να γίνει, τότε προτείνεται η αντικατάσταση του debate από έκτακτο επεισόδιο του «Ελλάδα Έχεις Ταλέντο», στο οποίο οι πολιτικοί αρχηγοί θα επιδεικνύουν τις ιδιαίτερες ικανότητές τους σε διάφορα πεδία (π.χ. ο Γιωργάκης θα χορέψει ζεϊμπέκικο, ο Τσίπρας θα δοκιμαστεί στον αισθησιακό χορό κλπ). Πολύ καλή λύση για την προσέγγιση του κοινού 18-44, το οποίο θα συμμετέχει ενεργά, ψηφίζοντας τον πιο ταλαντούχο.

7. Τα μεγάλα κόμματα της χώρας συμφωνούν ότι νικητής των ευρωεκλογών θα αναδειχθεί το κόμμα που θα κάνει την πιο επιθετική πολιτική διαφήμιση εναντίον των αντιπάλων του. Έτσι, οι τηλεοράσεις και οι δρόμοι κατακλύζονται από μηνύματα του στυλ «μπορείτε να εμπιστευτείτε τον Χ πολιτικό που τον παίρνει;» και «είστε ΑΠΟΛΥΤΩΣ σίγουροι ότι τα παιδιά του Ψ πολιτικού είναι δικά του;», τα οποία προσελκύουν την προσοχή του κοινού, που σπεύδει στις κάλπες για να επιβραβεύσει το κόμμα της καρδιάς του. Η κατινιά πάντα πουλάει.

8. Και αν όλα αυτά αποτύχουν, τότε υπάρχει μια λύση που ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να αποτύχει. Και είναι η εξής: Ανακοινώνουμε ότι όσοι δεν προσέλθουν στις κάλπες για να ψηφίσουν, θα τιμωρηθούν με αποκλεισμό από τις ψηφοφορίες για την Eurovision για τα επόμενα 5 χρόνια, επειδή και η Eurovision ευρωπαϊκός θεσμός είναι και αδιαφορία για τις ευρωεκλογές σημαίνει και αδιαφορία για τη Eurovision. Μετά από αυτήν την ανακοίνωση, η συμμετοχή στις εκλογές θα ξεπεράσει το 90%, όσο είναι το κοινό της Eurovision.

Και έζησαν αυτοί καλά, κι εμείς…στ’αρχίδια μας.