Ενθύμιον Εκλογών

Τα περισσότερα κείμενα αυτού του blog απευθύνονται κυρίως στους αναγνώστες μου. Είναι σκέψεις μου που θέλω να μοιραστώ με άλλους, να συζητήσουμε πάνω σε αυτές, να διαφωνήσουμε και τέλος πάντων να δω αν μόνο εγώ σκέφτομαι όλες αυτές τις μαλακίες που συνήθως σκέφτομαι. Αυτό το post όμως απευθύνεται περισσότερο σε μένα. Είναι και πάλι οι σκέψεις μου, αυτή τη φορά σχετικά με τις εκλογές που μας πέρασαν. Είναι ένα post στο οποίο θέλω να ανατρέχω στο μέλλον, όταν θα προσπαθώ να θυμηθώ τι συνέβη σε αυτές τις εκλογές, όταν πια θα έχω ξεχάσει τις περισσότερες λεπτομέρειες και στο μυαλό μου αυτή η εκλογική αναμέτρηση θα μοιάζει ίδια με όλες τις άλλες που έχω ζήσει. Τούτων δοθέντων, παίρνω βαθιά ανάσα και ξεκινάω:

– Πρώτα τα καλά νέα: Ο δικομματισμός πέθανε, ο Θεός να αναπαύσει την ψυχούλα του για να μην στριφογυρνάει σαν πόλτεργκαϊστ στοιχειώνοντας ευάλωτους κακομοίρηδες, η κηδεία έγινε ήδη και σε 40 μέρες έχουμε το μνημόσυνο. Ήμουν κι εγώ στην κηδεία, ήμουν από αυτούς που, την ώρα που το φέρετρο βυθιζόταν στο χώμα, δεν κατέβαλαν καμία απολύτως προσπάθεια να κρύψουν το πλατύ χαμόγελό τους. Εξάλλου, αυτός ήταν ο στόχος μου ως ψηφοφόρου σε αυτές τις εκλογές: Να μείνουν τα δύο μεγάλα (χο-χο-χο) κόμματα αρκετά χαμηλά, ώστε να μην μπορούν καν να συγκεντρώσουν 151 έδρες μαζί. Και τα καταφέραμε. ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία προσπάθησαν πολύ για να μας πείσουν να τους εμπιστευθούμε. Είτε με εκβιαστικά διλήμματα τύπου «αν δε μας ψηφίσετε θα εισβάλει στη χώρα ο Βόλντεμορτ και θα σκοτώσει όλους τους πρωτότοκους», είτε με ψεύτικες υποσχέσεις όπως «δε θα πληγούν άλλο οι μισθωτοι και οι συνταξιούχοι, γι’αυτό και τα επόμενα μέτρα θα πλήξουν αποκλειστικά και μόνο τους κατοίκους του πλανήτη Γκράμπαργκον», είτε με τρομακτικά σενάρια σαν το «αν δε με ψηφίσετε η χώρα θα βυθιστεί στην ακυβερνησία και αυτό θα έχει σαν άμεσο αποτέλεσμα να σταματήσουν οι εισαγωγές προϊόντων από το εξωτερικό και θα ξεμείνουμε από Louis Vuitton και Hermes». Δε μας έπεισαν. Αθροιστικά, τα δύο κόμματα που άλλοτε έπαιρναν για πλάκα 80%, σε αυτές τις εκλογές μετά βίας ξεπέρασαν το 32%. Και αυτό πρέπει να είναι καλό.

– Αν τη δούμε μεμονωμένα και ανεξάρτητα από όλα τα άλλα αποτελέσματα, αυτή η κατάρρευση του δικομματισμού είναι κάτι το υπέροχο. Δείχνει ότι ο κόσμος ξαφνικά απαγκιστρώθηκε από τα δύο κόμματα στα οποία φαινόταν προσκολλημένος εδώ και δεκαετίες και θέλησε να τα τιμωρήσει για τα λάθη τους, δίνοντας την ψήφο τους σε κάποιο άλλο κόμμα. Είναι η μοναδική φυσιολογική αντίδραση απέναντι στα δύο κόμματα που ευθύνονται για την κατάσταση της χώρας αυτή τη στιγμή. Βέβαια, θα μπορούσε κανείς να κατηγορήσει όλους αυτούς τους ψηφοφόρους για αχαριστία – στο κάτω-κάτω, ποιος ξέρει πόσοι από αυτούς διορίστηκαν στο δημόσιο χάρη σε ένα από αυτά τα δύο κόμματα και τώρα το πετάνε σαν στυμμένη λεμονόκουπα. Αλλά αυτό θα έπρεπε να το ξέρουν τα κόμματα: Όταν χτίζεις την κυριαρχία σου πάνω σε πελατειακές σχέσεις, τότε είναι βέβαιο πως θα χάσεις τον «πελάτη» σου όταν δε θα μπορείς πια να τον εξυπηρετήσεις.

– Το θέμα είναι: Πού πήγαν όλες αυτές οι ψήφοι που έχασαν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ; Εδώ αρχίζουν να συρρικνώνονται τα χαμόγελα, μέχρι που φτάνουν να γίνουν γκριμάτσες ανείπωτου τρόμου. Το πιο εντυπωσιακό ποσοστό τους το απέσπασε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ένα κόμμα που υποσχέθηκε αυτό που οι περισσότεροι από εμάς θέλαμε να ακούσουμε: Ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος, ότι μπορούμε να γλιτώσουμε από τα βάρη των μνημονίων, ότι υπάρχει ελπίδα για κάτι καλύτερο τέλος πάντων. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας σύγχρονος Ανδρέας Παπανδρέου: Τσαμπουκάς, επαναστατικό προφίλ, δέσμευση ότι θα κάνει φοβερά ριζοσπαστικά πράγματα. Τότε ήταν η έξοδος από το ΝΑΤΟ, σήμερα είναι η έξοδος από το μνημόνιο. Θα τα καταφέρει όμως όλα αυτά που ευαγγελίζεται; Ή θα περάσει στην ιστορία σαν ένας ακόμα «τζάμπα μάγκας»; Θα ήταν άδικο να τον κρίνουμε από τώρα, χωρίς να έχει προλάβει να μας δείξει τι μπορεί να κάνει. Το μόνο βέβαιο είναι ότι το 16,78% που απέσπασε τον βαραίνει με τεράστιες ευθύνες.

– Μεγάλο ποσοστό πήρε και ο «ΣΥΡΙΖΑ της Δεξιάς», οι Ανεξάρτητοι Έλληνες. Μεταξύ μας, δεν ήταν και τόσο δύσκολο. Κι εγώ αν κατέβαινα με ένα κόμμα που θα φιλοξενούσε όλους τους μέχρι πρότινος ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας που δεν ήθελαν μνημονιακή πολιτική, το ίδιο ποσοστό θα έπαιρνα. Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες «έκλεψαν» από τη ΝΔ μία πολύ συγκεκριμένη (και αρκετά πολυπληθή) μερίδα ψηφοφόρων που διαφωνούσαν με τις αμέτρητες κωλοτούμπες του Σαμαρά. Έξυπνο. Και ακόμα πιο έξυπνο το γεγονός ότι εν μία νυκτί διαγράφηκε ως δια μαγείας το παρελθόν του Πάνου Καμμένου, που δεν ήταν και ιδιαίτερα λαμπρό εδώ που τα λέμε.

– Πάμε τώρα στο πιο θλιβερό κομμάτι αυτών των εκλογών: Την επιτυχία της Χρυσής Αυγής. Θα ήταν πραγματικά αστείο, αν δεν ήταν τόσο φρικτό: Ένας σατανιστής ροκ σταρ, ένας σωσίας του Αθανάσιου Διάκου, ένας (τουλάχιστον) οπαδός του αρχαίου θεού Πάνα – η λίστα των στελεχών της Χρυσής Αυγής προκαλεί γέλια. Προκαλεί όμως και τρόμο. Γιατί, για όσους δεν το ξέρατε, η Χρυσή Αυγή είναι ένα νεοναζιστικό κόμμα. Όχι απλά ένα γραφικό ακροδεξιό κόμμα, αλλά ένα ΝΑΖΙΣΤΙΚΟ κόμμα. Πολλοί μάλλον δεν το είχαν πάρει χαμπάρι. Ήδη, το περίφημο «ΕΓΕΡΘΗΤΟΥ» έκανε κάποιους από τους ψηφοφόρους της να φρίξουν. «Δεν ήξερα τι ψήφισα», δικαιολογούνται μερικοί. Όμως αυτό δεν είναι δικαιολογία. Γιατί η ψήφος είναι πολύ σοβαρό πράγμα για να το εμπιστευτείς σε κάποιον που δεν ξέρεις τι πρεσβεύει. Α, και επίσης μετά την απομάκρυνση εκ της κάλπης ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Θα’πρεπε να το γνωρίζεις αυτό.

– Το παράδοξο της υπόθεσης είναι ότι πολλοί προσπαθούν να ρίξουν το βάρος για την άνοδο της Χρυσής Αυγής εκεί που τους βολεύει: Στην Αριστερά («η παλαβή Αριστερά με τις μαλακίες της έστειλε τον κόσμο στη Χρυσή Αυγή» και στους Αγανακτισμένους («φωνάζατε για κρεμάλες και ενισχύσατε τη Χρυσή Αυγή». Είναι βέβαια εντελώς γελοίο να τα λέει κανείς αυτά χωρίς να αναφέρει τον υπ’αριθμόν 1 υπεύθυνο για την επέλαση της Χρυσής Αυγής: Το ίδιο το κράτος. Γιατί, φίλε μου, όταν προβάλλεις καθημερινά το πόσο κακοί είναι οι λαθρομετανάστες και πώς μας τρώνε τις δουλειές και μας σκοτώνουν μέρα μεσημέρι στο δρόμο (κι όμως, δεν κάνεις τίποτα για να επιλύσεις το πρόβλημα εδώ και μία δεκαετία τουλάχιστον), όταν σκορπάς τον τρόμο με αλλοδαπές ιερόδουλες που σπέρνουν το AIDS «στον Έλληνα οικογενειάρχη» (που τελικά είναι κατά κύριο λόγο Ελληνίδες, αλλά μην το κάνουμε θέμα και χαλάσουμε την ακροδεξιά φαντασίωση, ε;), τι ακριβώς περιμένεις; Να πάμε όλοι στην εξοχή και να μαδάμε μαργαρίτες; Προφανώς και θα πάει ο κόσμος στην ακροδεξιά. Σε περιόδους τέτοιας κρίσης, δε χρειάζεται τίποτα παραπάνω από ένα «κλικ» για να υποστηρίξει ένας άνθρωπος μία τόσο ακραία ιδεολογία. Και τα τελευταία χρόνια είχαμε αμέτρητα τέτοια «κλικ».

– Φυσικά και φταίει ΚΑΙ η Αριστερά. Φταίει γιατί δεν κατάφερε να προσελκύσει όλους τους απογοητευμένους ψηφοφόρους στους κόλπους της, αφήνοντας πολλούς να παρασυρθούν από την «αντιμνημονιακή» φορεσιά της Χρυσής Αυγής. Αλλά δεν είναι δυνατόν να της επιρρίπτεις το σύνολο της ευθύνης. Είναι γελοίο. Άλλωστε, εδώ μιλάμε πια για ένα δίλημμα ανάμεσα στον ανθρωπισμό και τον μισανθρωπισμό. Δεν είναι για όλους τους ανθρώπους ξεκάθαρη η επιλογή σε ένα τέτοιο δίλημμα. Πολλοί προτιμούν τον μισανθρωπισμό. Δε θα τους πείσεις ποτέ για το αντίθετο. Ακόμα κι αν τα κάνεις όλα σωστά.

– Ένας άλλος βολικός μύθος που ακούγεται πολύ, ειδικά από τα κανάλια: Το εντυπωσιακό ποσοστό της αποχής, που έφτασε το 35%. Πολλοί είπαν «να μωρέ, ό,τι κι αν πάθουμε μας αξίζει, αφού στις πιο κρίσιμες εκλογές της μεταπολίτευσης το 35% προτίμησε να κάτσει στο σπιτάκι του». Είναι έτσι όμως; Μπα, δε θα το’λεγα. Γιατί αν από αυτό το 35% αφαιρέσεις τους μετανάστες του εξωτερικού, στους οποίους δε δίνεται η δυνατότητα να ψηφίσουν αλλά συμπεριλαμβάνονται στους εκλογικούς καταλόγους, τους ψηφοφόρους που δεν μπόρεσαν να ταξιδέψουν εκεί που ψηφίζουν λόγω οικονομικών προβλημάτων (δεν είναι κι εύκολο να κάνεις ένα ταξίδι που κοστίζει πια 300 ευρώ μαζί με βενζίνη και διόδια) αλλά και τους… νεκρούς ψηφοφόρους, που λογικά θα ήταν αρκετοί, αφού για την κατάρτιση των εκλογικών καταλόγων χρησιμοποιήθηκε η απογραφή του 2001, τότε μάλλον θα μείνει ένα πραγματικά πολύ μικρό ποσοστό αποχής. Πολλά μπορεί κανείς να προσάψει στους ψηφοφόρους σε αυτές τις εκλογές, η αδιαφορία όμως δεν είναι ένα από αυτά. Ίσως πριν προχωρήσουμε σε βολικούς αφορισμούς θα έπρεπε να αναλύσουμε λίγο το φαινόμενο της αποχής. Αλλά γιατί να μπουν σε τέτοιο κόπο τα κανάλια, ε;

– Δεν ξέρω τι κυβέρνηση μπορεί να βγει από αυτές τις εκλογές. Και ακόμα κι αν ξαναγίνουν εκλογές, πάλι δε θα αλλάξει τίποτα δραματικά. Οπότε; Να τρομάξουμε μπροστά στο φάντασμα της ακυβερνησίας που μας κυνηγά; Φυσικά και όχι. Ο σχηματισμός κυβέρνησης είναι δουλειά των πολιτικών, και όχι των πολιτών. Όταν ο κόσμος δε δίνει σαφές προβάδισμα σε κανένα κόμμα, δεν τους λέει απαραίτητα «να πάτε να γαμηθείτε όλοι», αλλά ίσως «συνεργαστείτε γαμώ την πουτάνα μου». Οι συνεργασίες, βέβαια, θέλουν πολιτική ωριμότητα, που είναι πολύ σπάνια στην Ελλάδα. Ωστόσο, το ίδιο ακριβώς θα έλεγε κανείς και για την ωριμότητα των ψηφοφόρων πριν από λίγα χρόνια. Σήμερα αυτό δείχνει να έχει αλλάξει. Ε, καιρός να γίνει το ίδιο και με τους πολιτικούς. Ας το πάρουν χαμπάρι ότι βαρεθήκαμε τις μονοκομματικές κυβερνήσεις και θέλουμε να δούμε κάτι διαφορετικό. Κάτι πραγματικά εποικοδομητικό και αποτελεσματικό.

– Για το τέλος κράτησα το πιο σημαντικό: Αυτόν τον ελεεινό εκλογικό νόμο σύμφωνα με τον οποίο το πρώτο κόμμα παίρνει σαν «μπόνους» 50 έδρες στη Βουλή, με το πρόσχημα της «πολιτικής σταθερότητας». Παράξενο, δε θυμάμαι πού γράφει στο Σύνταγμα ότι επιτρέπεται η αλλοίωση της λαϊκής βούλησης με αυτό το πρόσχημα. Πρόκειται για έναν νόμο που βόλευε παραδοσιακά τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα, με τη λογική ότι ένα από αυτά θα ήταν πάντα στην εξουσία και το άλλο απλά θα περίμενε τέσσερα χρόνια για να έρθει η σειρά του, και ούτω καθεξής. Κανείς δεν είχε προβλέψει ότι κάποτε θα φτάναμε σε τέτοιο σημείο ώστε το πρώτο κόμμα να συγκεντρώνει το 19% των ψήφων, όσο περίπου και όλα τα πιθανά και απίθανα κόμματα που δεν κατάφεραν να μπουν στη Βουλή. Και όταν συνέβη αυτό, ο νόμος Παυλόπουλου έγινε ρόμπα, για να το θέσω επιστημονικά. Για παράδειγμα, στην Α’ Αθηνών ο ΣΥΡΙΖΑ απέσπασε ποσοστό 19,11%, ενώ η ΝΔ 15,78%. Κι όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε 3 έδρες στη Βουλή, ενώ η ΝΔ 8! Ακόμα πιο εντυπωσιακή η διαφορά στη Β’ Αθηνών, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ έχει 21,81% και 9 έδρες, ενώ η ΝΔ 12,39% και 14 έδρες! Αλλά ίσως το πιο παρανοϊκό παράδειγμα εφαρμογής αυτού του απίθανου νόμου το βρίσκουμε στον νομό Χανίων: Εκεί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι και πάλι πρώτο κόμμα με 17,19% και παίρνει τη μία από τις τέσσερις έδρες του νομού. Ποιος παίρνει τις άλλες τρεις; Μα φυσικά η ΝΔ, που κατατάσσεται στην πέμπτη θέση με 8,43%! Αν αυτό δεν είναι ικανό επιχείρημα για την εφαρμογή της απλής αναλογικής το συντομότερο δυνατό, δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να είναι. Και με αυτό κλείνω.

 

Μαλάκες μέχρι αποδείξεως του εναντίου

Ξεκίνησα να γράφω κάτι σαν «γράμμα σε έναν πασόκο» ή «γράμμα σε έναν νεοδημοκράτη» ή «γράμμα σε έναν μαλάκα». Ήταν μια σκέψη που έκανα εδώ και μέρες, μετά την «επιτυχία» που γνώρισε το «γράμμα σε έναν χρυσαυγίτη», χάρη στο οποίο έχω σίγουρη μια καλή θέση στη Μακρόνησο σε λίγα χρόνια, αν κρίνω από τα οργίλα σχόλια που απέσπασε στο Facebook και σε ακροδεξιά blogs. Ωστόσο, αν κάτι έχω μάθει στα πεντέμισι χρόνια που είμαι blogger, είναι ότι τα sequel ενός post συνήθως είναι εξίσου κακή ιδέα με τα sequel των κινηματογραφικών ταινιών, που σπάνια καταφέρνουν έστω και να πλησιάσουν την ποιότητα της αυθεντικής ταινίας. Οπότε σκέφτηκα αντ’αυτού να παραθέσω τις ατάκτως ερριμμένες σκέψεις μου σχετικά με τις εκλογές. Σκέψεις που δεν έχουν σκοπό να επηρεάσουν κανέναν, αλλά να ξαλαφρώσουν το κεφάλι μου που τις κουβαλάει τόσο καιρό. Νομίζω ότι αυτό είναι το πιο τίμιο.

– Διάβασα αρκετά posts τις τελευταίες μέρες όπου διάφοροι δηλώνουν τι θα ψηφίσουν, και υποστηρίζουν την επιλογή τους. Μου φάνηκε ενδιαφέρον σαν σκέψη, αλλά αποφάσισα να μην το αποκαλύψω. Κι αυτό γιατί δεν είμαι κανένα κομματόσκυλο που ψηφίζει ψυχαναγκαστικά το ίδιο κόμμα εδώ και δέκα χρονια, ούτε και θεωρώ τη δική μου επιλογή πιο σωστή από αυτή των άλλων. Η επιλογή μου είναι αυτή που μετά από προσωπική εκτίμηση και μελέτη κατέληξα ότι με εκφράζει καλύτερα. Δεν είναι απαραίτητο να εκφράζει και τους άλλους. Και δεν τους αφορά. Αν στο μέλλον η επιλογή μου με απογοητεύσει, θα την κράξω χειρότερα απ’όσο έχω κράξει ποτέ τον οποιονδήποτε και θα χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο μέχρι να ματώσει. Γιατί θα είμαι κι εγώ συνυπεύθυνος για την υποστήριξή μου. Τούτων δοθέντων, η ψήφος μου θα μείνει μυστική. Όπως πρέπει.

– Βέβαια, είναι προφανές για μένα ότι δεν θα μπορούσα να ψηφίσω ΠΑΣΟΚ ή Νέα Δημοκρατία. Δε δίνεις βιάγκρα σε αυτούς που σε βίασαν. Εκτός βέβαια κι αν τελικά σου άρεσε ο βιασμός και θες να τον υποστείς ξανά, σαν το ανέκδοτο με τον κυνηγό και την αρκούδα. Εμένα πάντως δε μου άρεσε. Και, για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να καταλάβω για ποιον λόγο κανείς έχων σώας τας φρένας θα ψήφιζε ένα από αυτά τα δύο κόμματα. Ξέρεις, παλιά έπαιζαν ρόλο και άλλοι παράγοντες. Δεν ψήφιζες ΠΑΣΟΚ επειδή σου άρεσε το προεκλογικό πρόγραμμα του Σημίτη, αλλά επειδή ο Χ υποψήφιος βουλευτής σου είχε τάξει διορισμό για το παιδί σου. Δεν ψήφιζες ΝΔ επειδή σου ενέπνεε εμπιστοσύνη ο Καραμανλής, αλλά επειδή ως «γαλάζιο παιδί» περίμενες κι εσύ ένα κομμάτι από την πίτα. Τώρα, όμως; Δεν υπάρχει τίποτα από αυτά. Είσαι άραγε τόσο χαζός που πιστεύεις ότι οι ίδιοι άνθρωποι που σου βούτηξαν το κεφάλι στη θάλασσα θα σε σώσουν από τον πνιγμό; Μάλλον όχι. Το πιο πιθανό είναι να έχεις τρομοκρατηθεί από τη ρητορική και των δύο κομμάτων και να έχεις πιστέψει κι εσύ ότι δεν υπάρχει καμία άλλη λύση πέρα από αυτήν που προτείνουν (γιατί μη γελιέσαι, την ίδια ακριβώς λύση προτείνουν, απλά ντρέπονται να το παραδεχτούν προεκλογικά). Ξέρεις κάτι; Μπορεί και να ισχύει. Εγώ, ως απλός πολίτης που δε συμμετείχε σε καμία διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους ή το ΔΝΤ, δεν μπορώ να ξέρω. Αλλά ακόμα και αν ισχύει, είναι δυνατόν να εμπιστευθεί κανείς πάλι τους ίδιους; Δηλαδή θα τους επιβραβεύσεις πάλι με την ψήφο σου; Ε, αυτό δεν μπορώ να το καταλάβω.

– Μας λένε να μην ψηφίσουμε με οργή, αλλά με λογική. Και αναρωτιέμαι: Είναι πρακτικά αδύνατο να ψηφίσεις και με τα δύο μαζί; Δε νομίζω. Οργισμένος από την πολιτική που μας έφερε μέχρι εδώ, αναζητάς λύσεις σε άλλα κόμματα πλην της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Γιατί είναι παράλογο αυτό; Παράλογο θα ήταν να αφήσουμε την οργή να καταλαγιάσει και να πούμε «έλα μωρέ, ούτε 40 χρόνια δεν κυβερνούν αυτά τα δύο κόμματα, ας τους δώσουμε μία ευκαιρία ακόμα». Σου ζητούν να μην τους τιμωρήσεις για όσα σου έκαναν. Γιατί να τους κάνεις τη χάρη; Αυτό θα ήταν παράλογο. Όχι το να τους γυρίσεις την πλάτη.

– Νομίζω ότι θα χαρώ πολύ να δω τα δύο «μεγάλα κόμματα» να παίρνουν τρομακτικά χαμηλό ποσοστό. Το ιδανικό για μένα θα ήταν κάπου στο 30% αθροιστικά, αν και φοβάμαι πως το 40% φαίνεται μάλλον πιο πιθανό. Δεν είναι θέμα εκδίκησης. Είναι θέμα απλής λογικής. Έχω την αίσθηση ότι και τα δύο αυτά κόμματα έκαναν τον κύκλο τους και ήρθε ο καιρός να διαλυθούν ησύχως και να ανοίξουν το δρόμο σε κάτι καινούργιο. Τώρα, για το τι επιπτώσεις θα έχει αυτό στην επόμενη κυβέρνηση, δε με αφορά. Δε θα πρέπει να με αφορά. Εγώ, ως πολίτης, ψηφίζω. Αυτοί, ως πολιτικοί, οφείλουν να κάνουν ό,τι είναι απαραίτητο για να υπάρχει μία σωστή διακυβέρνηση. Δεν είναι δική μου υποχρέωση να βάλω όλα τα κόμματα σε ένα τραπέζι και να τους φτιάξω μία κυβέρνηση. Είναι δική τους υποχρέωση. Προσπαθούν να ρίξουν το βάρος σε μένα, τον ψηφοφόρο, ζητώντας να τους δώσω μία ισχυρή μονοκομματική κυβέρνηση. Όμως αυτό δεν είναι δική μου δουλειά. Αν αυτοί αποτύχουν να με πείσουν και πάρουν ένα μικρό ποσοστό στις εκλογές, δε φταίω εγώ. Φταίνε αυτοί. Ας μην επωμιζόμαστε λοιπόν ευθύνες που δε μας αναλογούν. Η μοναδική μας ευθύνη στις εκλογές είναι να ψηφίσουμε αυτό που μας εκφράζει πραγματικά. Όλα τα άλλα δε μας αφορούν.

– Βέβαια, υπάρχουν και πολλοί που λένε «δε θέλω να ψηφίσω ΝΔ/ΠΑΣΟΚ, αλλά αναγκαστικά θα το κάνω επειδή δε με πείθει κανένα άλλο κόμμα». Ομολογουμένως, δεν μπορείς να τους ρίξεις άδικο. Η Αριστερά αποτελείται από το προσκολλημένο στη δεκαετία του 1950 ΚΚΕ, τον ΣΥΡΙΖΑ που έχει δέκα διαφορετικές απόψεις για το κάθε θέμα και τη Δημοκρατική Αριστερά ή αλλιώς «Μίνι ΠΑΣΟΚ». Η Δεξιά πάλι έχει τον άρχοντα της κωλοτούμπας Καρατζαφέρη, τον Καμένο του «μας ψεκάζουν» και την «αναμάρτητη» Μπακογιάννη. Γιατί να εμπιστευτείς κάποιον από όλους αυτούς; Δεν είσαι και υποχρεωμένος. Βέβαια, μπορείς να αναζητήσεις τη λύση σε κάποιο άλλο κόμμα. Μπορεί να σου ταιριάζει περισσότερο ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ή η Δράση, ή η Δημιουργία Ξανά, ή οι Οικολόγοι Πράσινοι, ή η Ένωση Κεντρώων ρε παιδί μου. Ψάξε, διάβασε, και σκέψου τι σου ταιριάζει. Το γεγονός ότι ένα κόμμα είναι μικρό δε σημαίνει απαραίτητα ότι είναι και χειρότερο από τα «μεγάλα».

– Βέβαια, ο εκλογικός νόμος έχει φροντίσει να «ποινικοποιήσει», εκτός από τα λευκά, τα άκυρα και την αποχή, και την ψήφο σε μικρά κόμματα. Ουσιαστικά, κανένας από αυτούς τους τέσσερις παράγοντες δεν υπολογίζεται στο τελικό αποτέλεσμα. Άρα, αν το κόμμα που θα ψηφίσεις δεν μπαίνει στη Βουλή, ουσιαστικά δεν έχεις καμία συμμετοχή στη Βουλή που θα σχηματιστεί. Είναι δίκοπο μαχαίρι: Είτε ψηφίζεις με βαριά καρδιά κοινοβουλευτικό κόμμα και καταριέσαι το σύστημα, είτε ψηφίζεις αυτό που πραγματικά σε εκφράζει και καταριέσαι το σύστημα. Το ίδιο σύστημα που δίνει 50 έδρες δώρο στο πρώτο κόμμα, απλά και μόνο για να μπορεί ένα κόμμα να είναι αυτοδύναμο ακόμα και με το 40% των ψήφων, στο όνομα της πολιτικής σταθερότητας, η οποία βέβαια πάει κόντρα στην αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, αλλά ποιος τα χέζει όλα αυτά, εδώ έχουμε δημοκρατία, ε;

– Παλιότερα έχω γράψει ύμνους για την αποχή ως πολιτική στάση, και ακόμα την αναγνωρίζω ως πολιτική στάση. Ωστόσο, σε ένα σύστημα όπως αυτό στο οποίο βρισκόμαστε, το οποίο θεωρεί την αποχή αδιαφορία, φοβάμαι πως δεν υπάρχει περιθώριο αποχής, τουλάχιστον όχι αυτή τη φορά, που οι εκλογές είναι πιο κρίσιμες από ποτέ. Είναι εκνευριστικό, πραγματικά εκνευριστικό να αναγκάζεσαι να ψηφίσεις κάτι μόνο και μόνο για να μη βγει κάτι άλλο. Αλλά ίσως και να είναι για καλό σκοπό.

– Για τη Χρυσή Αυγή: Ο ναζισμός δεν είναι λύση. Όσο απογοητευμένος κι αν είσαι από οποιοδήποτε κόμμα. Εδώ δε μιλάμε για μία κλασική διαμάχη αριστεράς-δεξιάς, αλλά για ένα σοβαρό δίλημμα ανθρωπισμού-αποκτήνωσης. Πάνω απ’όλα είμαστε άνθρωποι, γαμώτο. Αν αρχίσουμε (πάλι) να κυνηγιόμαστε λόγω της καταγωγής μας ή της σεξουαλικής μας προτίμησης, θα γυρίσουμε σε εποχές που νομίζαμε ότι είχαν περάσει ανεπιστρεπτί. Μακάρι να υπερβάλλω.

– Κλείνοντας, ένα πράγμα έχω να πω μόνο: Ας ψηφίσει ο καθένας αυτό που πραγματικά τον εκφράζει. Δε με ενδιαφέρει τι θα είναι αυτό. Με ενδιαφέρει όμως όταν τον ρωτήσω ΓΙΑΤΙ ψήφισε αυτό που ψήφισε, να μπορεί να μου δώσει μία πιο σοβαρή απάντηση από το «επειδή θα διορίσει το παιδί μου» ή το «επειδή είναι υποψήφια η Μπάρμπα». Ξέρεις κάτι; Αυτή τη στιγμή, με την εναλλαγή των δύο μεγάλων κομμάτων στην εξουσία και την κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει, θεωρητικά είμαστε ένας λαός μαλάκας. Ένας λαός που εδώ και δεκαετίες ψηφίζει με κριτήρια ασόβαρα, οδηγώντας σε εξίσου ασόβαρες κυβερνήσεις. Είναι φέτος μία ευκαιρία επιτέλους να αποδείξουμε ότι τελικά δεν είμαστε και τόσο μαλάκες. Ότι πήραμε το μάθημά μας. Μέχρι τις 6 Μαΐου, όμως, είμαστε όλοι μαλάκες. Μέχρι αποδείξως του εναντίου.

 

Στα παρασκήνια των προεκλογικών σποτ

———————————————

 

Superleague Εκλογές 2012: Η παρουσίαση των ομάδων

Με μεγάλη ανυπομονησία αναμένεται η σέντρα του φετινού πρωταθλήματος «Εκλογές 2012», το οποίο φαίνεται πως θα είναι το πιο αμφίρροπο στην ιστορία του θεσμού. Πάμε να δούμε αναλυτικά τις ομάδες που συμμετέχουν και τις φετινές κινήσεις τους στο μεταγραφικό παζάρι:

ΠΑΣΟΚ

Οι προηγούμενοι πρωταθλητές αντιμετωπίζουν αμέτρητα προβλήματα. Πρώτα απ’όλα, φέτος θα απουσιάσουν από το ρόστερ τους πολύτιμες μονάδες, όπως οι Πάγκαλος, Παπαϊωάννου, Β. Παπανδρέου και άλλοι, οι οποίοι αποφάσισαν να κρεμάσουν τα παπούτσια τους και τις μίζες τους, ενώ αρκετοί παίκτες βρήκαν καταφύγιο σε άλλες γειτονικές ομάδες, με πιο κραυγαλέες περιπτώσεις αυτές των Κατσέλη και Καστανίδη, που μεταγράφηκαν ως ελεύθεροι στην Κοινωνική Συμφωνία. Αντίθετα, οργή προκάλεσε στους οπαδούς της ομάδας η μεταγραφή Αγάτσα στη μισητή «αιώνια» αντίπαλο Νέα Δημοκρατία, με εκπρόσωπο της θύρας των φανατικών οπαδών να δηλώνει χαρακτηριστικά «Αγάτσα; Είχαμε εμείς παίκτη με τέτοιο όνομα;». Βέβαια, παρέμειναν βετεράνοι όπως οι Χρυσοχοΐδης, Παπακωνσταντίνου, Λοβέρδος, αλλά και ο μέχρι πρότινος αρχηγός της ομάδας, Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος μετά από μία σειρά κακών εμφανίσεων αναμένεται να μείνει στον πάγκο για πολύ καιρό από τον νέο προπονητή, Ευάγγελο Βενιζέλο. Ωστόσο, τα πράγματα δείχνουν πολύ δύσκολα και η κατάκτηση του πρωταθλήματος μοιάζει με όνειρο απατηλό, στο οποίο δείχνει να πιστεύει μόνο ο Βενιζέλος. Οι οπαδοί γύρισαν την πλάτη στην ομάδα, με αποτέλεσμα να μειωθούν δραματικά οι πωλήσεις εισιτηρίων διαρκείας (παρά την πολύ χαμηλή συμβολική τιμή των 2 ευρώ), κι έτσι η ομάδα δεν μπόρεσε να κάνει μεταγραφές, πλην ελαχίστων, επομένως το βάρος θα πέσει σε νεαρούς παίκτες όπως ο Αντώνης Λιάρος, που προωθήθηκε από το «φυτώριο» του ΠΑΣΟΚ, το Mega. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το σκάνδαλο στο οποίο φέρεται να εμπλέκεται ο ζωντανός θρύλος της ομάδας, Άκης Τσοχατζόπουλος, έχει επηρεάσει αρνητικά την ψυχολογία της ομάδας, που φαίνεται ότι θα βολευτεί με τη δεύτερη θέση, ελπίζοντας ότι στα πλέι-οφ θα καταφέρει να κατακτήσει την κορυφή.

ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Φαβορί για την κατάκτηση του πρωταθλήματος μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια είναι φέτος η Νέα Δημοκρατία, που βλέπει τον «αιώνιο» αντίπαλό της να αποδυναμώνεται όλο και περισσότερο, ενώ η ίδια ενισχύθηκε σημαντικά. Η ψυχολογία των οπαδών ανέβηκε με την «κλοπή» της Αγάτσα μέσα από τα χέρια του ΠΑΣΟΚ, όμως έφτασε πραγματικά στα ύψη με τις δύο μεγάλες μεταγραφές που έγιναν από το ΛΑΟΣ: Το δεξί εξτρέμ Άδωνι Γεωργιάδη και τον «τσεκουράτο» κόφτη Μάκη Βορίδη, που αναμένεται να βοηθήσουν σημαντικά τους «γαλάζιους». Σημαντική και η παρουσία του επιθετικού Μανώλη Μαυρομάτη, που συνηθίζει να ξεχύνεται στην επίθεση σαν εμετός, ενώ αμφιβολίες εκφράζονται για τη φυσική κατάσταση του νεοαποκτηθέντος Ρένου Χαραλαμπίδη, αφού είναι γνωστό ότι καπνίζει «Φτηνά Τσιγάρα», αλλά και του πάλαι ποτέ αρχηγού της ομάδας Κώστα Καραμανλή, που φημολογείται ότι επέστρεψε από τις διακοπές του Πάσχα με περιττά κιλά. Αντίθετα, αρκετοί αναπληρωματικοί παίκτες παραχωρήθηκαν σε τοπικές ομάδες, όπως το ΛΑΟΣ και η Δημοκρατική Συμμαχία, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει το εντυπωσιακό βάθος πάγκου που υπήρχε τα προηγούμενα χρόνια. Σύγχυση προκάλεσε, εξάλλου, και η πρόθεση του προπονητή Αντώνη Σαμαρά να εντάξει στο δυναμικό της ομάδας τον Γιώργο Συμπιλίδη, με αυτογκόλ του οποίου η Νέα Δημοκρατία έχασε το πρωτάθλημα το 1993, κάτι που οι οπαδοί της ομάδας δεν έχουν ακόμα ξεχάσει και αντέδρασαν έντονα, με αποτέλεσμα ο Σαμαράς να αναγκαστεί να αλλάξει γνώμη (κάτι που κάνει εξαιρετικά σπάνια). Στόχος της Νέας Δημοκρατίας φέτος είναι η πρωτιά με μεγάλη διαφορά, ώστε να μη χρειαστούν πλέι-οφ και διακινδυνεύσει να μοιραστεί την κορυφή μαζί με το ΠΑΣΟΚ ή/και με κάποια άλλη ομάδα.

ΚΚΕ

Οι «κόκκινοι» του Περισσού στηρίζονται και φέτος στην ίδια επιτυχημένη ομάδα που τους έφερε στην τρίτη θέση το 2009. Και το 2007. Και το 2004. Και το 2000. Και το 1996. Πρόκειται για την παραδοσιακά πιο σταθερή ομάδα του πρωταθλήματος, η οποία βασίζεται στους νεαρούς παίκτες που βγαίνουν από τα «τσικό» της ΚΝΕ, αλλά και στους μπαρουτοκαπνισμένους βετεράνους που έχουν φάει τα γήπεδα με το κουτάλι. Πολλοί κατηγορούν το ΚΚΕ για τον παλιομοδίτικο τρόπο παιχνιδιού του, όμως η επί 21 χρόνια τεχνικός της ομάδας, Αλέκα Παπαρήγα, υπερασπίζεται την τακτική της, κατακεραυνώνοντας ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία ότι ευνοούνται τακτικά από τη διαιτησία, με αποτέλεσμα να έχουμε ένα πρωτάθλημα δύο ταχυτήτων. Στόχος της ομάδας φέτος είναι να διατηρηθεί στην τρίτη θέση, κλείνοντας όσο το δυνατόν περισσότερο την ψαλίδα από τη δεύτερη θέση και προσπερνώντας τον μισητό αντίπαλό της, ΣΥΡΙΖΑ.

ΣΥΡΙΖΑ

Αισιοδοξία επικρατεί στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ για το φετινό πρωτάθλημα, καθώς μπορεί να μην έγιναν ηχηρές μεταγραφές, όμως τα προγνωστικά λένε ότι έχει καλές πιθανότητες να κατακτήσει την τρίτη θέση της βαθμολογίας, για πρώτη φορά μετά από δύο δεκαετίες. Ο προπονητής Αλέξης Τσίπρας επέλεξε για αρχηγό της ομάδας τον βετεράνο Μανώλη Γλέζο (αν και είναι αμφίβολο το πώς θα χειριστεί ο Τσίπρας έναν ποδοσφαιριστή που είναι μεγαλύτερος από αυτόν σε ηλικία), ενώ αποκτήθηκαν ακόμα η Σοφία Σακοράφα (από το ΠΑΣΟΚ) και ο Γιώργος Βαρεμένος (που φέρει το προσωνύμιο «ο μύγας»). Αντίθετα, την τελευταια στιγμή χάλασε η μεταγραφή του γυρολόγου των γηπέδων, Βασίλη Παϊτέρη (έχει αγωνιστεί στο παρελθόν σε Νέα Δημοκρατία, Πολιτική Άνοιξη και ΔΗΚΚΙ), όπως και αυτή του Γιάννη Δημαρά, που μετά από έντονο «φλερτ» με την ομάδα του Αλέξη Τσίπρα προτίμησε τελικά να αγωνιστεί στους Ανεξάρτητους Έλληνες. Εντύπωση προκάλεσε πάντως το κάλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ για συγχώνευση της ομάδας με το ΚΚΕ και τη Δημοκρατική Αριστερά, ώστε να σχηματιστεί ένας ισχυρός αντίπαλος για τους δύο «αιώνιους» πρωταθλητές, μία πρόταση που ωστόσο δεν ευοδώθηκε ποτέ.

ΛΑΟΣ

Με πολλές αλλαγές θα παραταχθεί φέτος το ΛΑΟΣ, το προφίλ του οποίου πληγώθηκε ανεπανόρθωτα από τις αποχωρήσεις των Γεωργιάδη και Βορίδη, με αποτέλεσμα ο προπονητής Γιώργος Καρατζαφέρης να κινηθεί δυναμικά στη μεταγραφική αγορά, ώστε να βρει άξιους αντικαταστάτες τους. Έτσι, στο ρόστερ του ΛΑΟΣ προστέθηκαν ο μέσος Γιώργος Κύρτσος, η πληθωρική στόπερ Βάνα Μπάρμπα (αναμένεται να «δέσει» με τον άλλο κεντρικό αμυντικό της ομάδας, τον Γιώργο Ανατολάκη), ο πλάγιος χαφ Γιάννης Παπαμιχαήλ (που διακρίνεται για το ταλέντο του να παίζει στη γραμμή, όμως στιγματίστηκε στο παρελθόν όταν πιάστηκε ντοπέ), το δεξί εξτρέμ Λεωνίδας Γεωργιάδης (που αντικαθιστά τον αδελφό του, Άδωνι), ο killer επιθετικός Παπατσάκαλος και η Αλίκη Αρβανιτίδη, η μεταγραφή της οποίας αναμένεται να προσελκύσει πολύ κόσμο στο γήπεδο – αναμένονται τουλάχιστον 500 ξώγαμα του συζύγου της στις εξέδρες. Η ενίσχυση των ανταγωνιστικών ομάδων του ΛΑΟΣ κάνει πιο δύσκολο το έργο της παραμονής του στην κατηγορία, όμως ο Καρατζαφέρης ελπίζει πως και αυτή τη φορά θα διαψεύσει τα προγνωστικά και η ομάδα θα τερματίσει πιο ψηλά απ’όσο αναμένεται.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Μία από τις νεοφώτιστες ομάδες του πρωταθλήματος, φαίνεται να μπαίνει πολύ δυνατά στη φετινή χρονιά, με τα προγνωστικά να τη φέρνουν ακόμα και στην τρίτη θέση! Με προπονητή τον Φώτη Κουβέλη (πρώην παίκτη του ΣΥΡΙΖΑ), η Δημοκρατική Αριστερά είναι εξαιρετικά φιλόδοξη, καθώς αποτελείται από πολλούς μέχρι πρότινος παίκτες του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι έψαχναν ένα καλύτερο συμβόλαιο, ενώ σημαντική είναι και η παρουσία του αμυντικού Γρηγόρη Ψαριανού (πρώην παίκτη του ΣΥΡΙΖΑ), που φημίζεται για τα δολοφονικά του τάκλιν. Αίσθηση προκάλεσε ακόμα η μεταγραφή της Μαρίας Ρεπούση, που παλιότερα είχε αγωνιστεί στο ΠΑΣΟΚ και είχε αντιμετωπίσει την πανελλήνια κατακραυγή όταν χαρακτήρισε την τραγωδία της Θύρας 7 «συνωστισμό». Ωστόσο, το μεγάλο όνομα της ομάδας είναι ο Γιάννης Μπέζος, ο οποίος αναφερόμενος στην ψυχολογία της ομάδας δήλωσε ότι όλοι είναι «Ευτυχισμένοι Μαζί», ενώ σχετικά με τις δύο μεγάλες ομάδες τόνισε ότι πρόκειται για «Κλινική Περίπτωση» και «Απατεώνες και Τζέντλεμεν». Από τα πρώτα φιλικά, η Δημοκρατική Αριστερά φαίνεται πως είναι μία αργή αλλά αποτελεσματική ομάδα, που «υπνωτίζει» τους αντιπάλους με το παιχνίδι της (και τα διαφημιστικά σποτ της).

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

Άλλη μία νεοφώτιστη, αλλά εξαιρετικά φιλόδοξη, ομάδα, την οποία έστησε ο Πάνος Καμένος με σκοπό να πλασαριστεί στην τρίτη θέση πίσω από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ή και ακόμα παραπάνω. Ήδη έχει δημιουργηθεί η ομάδα νέων, που φέρει το όνομα «Καμένα Βούρλα», ενώ πολλοί από τους «ενδεκαδάτους» παίκτες της ομάδας έχουν εμπειρία από μεγάλες ομάδες, όπως η Έλενα Κουντουρά (Νέα Δημοκρατία), ο Γιάννης Μανώλης (Νέα Δημοκρατία), ο Παύλος Χαϊκάλης (Πολιτική Άνοιξη) και ο Γιάννης Δημαράς (ΠΑΣΟΚ), τον οποίο μάλιστα ο Πάνος Καμένος «έκλεψε» μέσα από τα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ. Μεγάλη μεταγραφή αποτελεί επίσης και αυτή του Τέρενς Κουικ από το ερασιτεχνικό σωματείο Kontra, όπως και αυτή του σέντερ φορ Τσελέντη, ο οποίος προκαλεί «σεισμό» στις αντίπαλες άμυνες. Το μόνο βέβαιο είναι ότι πρόκειται για μία ομάδα που είναι ικανή να κάνει «ζημιές» σε όποιον την υποτιμήσει, καίτοι νεοφώτιστη. Εκτός, βέβαια, κι αν συνεχίσουν να ψεκάζουν τους παίκτες της.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ

Για την παραμονή της στην κατηγορία θα παλέψει η επίσης νεοφώτιστη Δημοκρατική Συμμαχία της Ντόρας Μπακογιάννη, και τα προγνωστικά δείχνουν ότι δύσκολα θα τα καταφέρει. Όσο κι αν ενισχύθηκε με τους βετεράνους Ντανιέλ Μπατίστα, Γιώτη Τσαλουχίδη και Νεκτάριο Σφυράκη (ειδικά αυτόν), αλλά και με αρκετούς πρώην παίκτες της Νέας Δημοκρατίας που έμειναν ελεύθεροι, δε φαίνεται να συγκινεί ούτε τους φιλάθλους, αλλά ούτε και τους μπουκμέικερς. Η Μπακογιάννη, επί χρόνια βασική και αναντικατάστατη στην ενδεκάδα της Νέας Δημοκρατίας, φαίνεται να τα βρίσκει σκούρα στο ξεκίνημα της προπονητικής της καριέρας, και το μελλον δείχνει μάλλον ζοφερό για την ομάδα.

ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΟΜΑΔΕΣ

Οι Οικολόγοι Πράσινοι δεν πραγματοποίησαν ηχηρές μεταγραφές, ούτε έχουν κάποιο συγκεκριμένο σύστημα τακτικής για να φτάσουν στη νίκη. Μπορούν όμως να υπερηφανεύονται ότι έχουν τον πιο υγιή και καλοκουρεμένο χλοοτάπητα της κατηγορίας.

Η Κοινωνική Συμφωνία, μία ομάδα που προέκυψε από τους μέχρι πρότινος παίκτες του ΠΑΣΟΚ Λούκα Κατσέλη και Χάρη Καστανίδη, δεν έχει ιδιαίτερες ελπίδες να πρωταγωνιστήσει στο πρωτάθλημα, έχει όμως στις τάξεις της τον μεγάλο Κώστα Μπίγαλη, που αναμένεται να της γράψει έναν ποπ ύμνο, καλύτερο από κάθε άλλο ύμνο ομάδας.

Η Δράση-Φιλελεύθερη Συμμαχία είναι η ομάδα-μυστήριο του φετινού πρωταθλήματος. Ήταν πάντως η πρώτη από όλες τις ομάδες που ζήτησε μέσω τηλεοπτικού σποτ την υποστήριξη των οπαδών της, οι οποίοι ανταποκρίθηκαν άμεσα. Και οι τρεις.

Οι Έλληνες Οικολόγοι του εκκεντρικού προπονητή Δημοσθένη Βεργή έκαναν το «μπαμ» με τη μεταγραφή της διεθνούς φήμης σταρ Τζούλιας Αλεξανδράτου. Κρίμα βέβαια που δεν έχει ιδέα από ποδόσφαιρο. Ή από πολιτική. Ή από οτιδήποτε.

Η Ένωση Κεντρώων του Βασίλη Λεβέντη συμμετέχει και φέτος στο πρωτάθλημα, παρά το γεγονός ότι κάθε χρόνο τερματίζει στις τελευταίες θέσεις, κάτι που ο προπονητής της ομάδας αποδίδει ΣΤΟΥΣ ΑΡΚΟΥΔΕΗΔΕΣ, ΤΟΥΣ ΑΛΗΤΕΣ, ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΘΟΥΝ ΚΑΡΚΙΝΟ ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ.

Μεγάλη έκπληξη προκάλεσε η είδηση-βόμβα της συγχώνευσης του ΚΚΕ Μ-Λ με το Μ-Λ ΚΚΕ, ειδικά στο 90% των φιλάθλων που τόσο καιρό πίστευε ότι τόσα χρόνια επρόκειτο για την ίδια ομάδα και η αναφορά της δύο φορές στη βαθμολογία οφειλόταν σε τυπογραφικό λάθος.

Για πρώτη φορά φέτος θα συμμετάσχει στο πρωτάθλημα και η ομάδα Κίνημα Δεν Πληρώνω, όμως η λογική λέει ότι δεν θα τα πάει και τόσο καλά, καθώς οι παίκτες της είναι απλήρωτοι εδώ και μήνες.

Η Ανεξάρτητη Ανανεωτική Αριστερά, Ανανεωτική Δεξιά, Ανανεωτικό ΠΑΣΟΚ, Ανανεωτική Νέα Δημοκρατία, Όχι στον Πόλεμο, Κόμμα Επιχείρηση Χαρίζω Οικόπεδα, Χαρίζω Χρέη, Σώζω Ζωές, Παναγροτικό Εργατικό Κίνημα Ελλάδος έχει τόσο μεγάλο όνομα, που δε μένει χώρος για να σχολιάσουμε οτιδήποτε άλλο.

 

Γράμμα σε έναν χρυσαυγίτη

Αγαπητέ χρυσαυγίτη,

απευθύνομαι σε σένα που για πρώτη φορά σε αυτές τις εκλογές σκοπεύεις να ψηφίσεις Χρυσή Αυγή. Αν έχεις ψηφίσει και στο παρελθόν Χρυσή Αυγή, τότε δεν απευθύνομαι σε σένα. Θα ήταν χαμένη υπόθεση, γιατί σημαίνει ότι είσαι συνειδητά χρυσαυγίτης, και άρα υποστηρικτής των νεοναζί. Αν όμως για πρώτη φορά φέτος σκέφτεσαι την ψήφο στην Χρυσή Αυγή, απευθύνομαι σε σένα.

Βέβαια, θα μου πεις, αν απευθύνομαι σε σένα που δεν έχεις ψηφίσει ποτέ Χρυσή Αυγή, τότε γιατί σε αποκαλώ «Χρυσαυγίτη»; Σε αποκαλώ έτσι για να το συνηθίσεις. Γιατί αν τελικά όντως ρίξεις εκεί την ψήφο σου, θα έχω κάθε δικαίωμα να σε λέω χρυσαυγίτη. Όπως κι εσύ, κι εγώ, και όλος ο κόσμος έχει δικαίωμα να αποκαλεί απαξιωτικά «πασόκο» οποιονδήποτε ψήφισε ΠΑΣΟΚ στις τελευταίες εκλογές, έτσι κι εγώ θα σε αποκαλώ χρυσαυγίτη. Δεν ξέρω αν σου αρέσει ή όχι. Ελπίζω να μη σου αρέσει.

Δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνω τους λόγους που σε ωθούν σε αυτήν την απόφαση. Ναι, ξέρω. Φοβάσαι. Νιώθεις ότι απειλείσαι από παντού. Νιώθεις απογοητευμένος, παρατημένος στην τύχη σου, μόνος και τρομαγμένος, αβοήθητος. Από τα κόμματα, από τα ΜΜΕ, από τους συνανθρώπους σου, από όλους. Και αντιδράς σε όλα αυτά απερίσκεπτα. Και λες «θα ψηφίσω Χρυσή Αυγή να ξεβρωμίσει ο τόπος».

Μα από ποιον να ξεβρωμίσει ο τόπος; Οι μετανάστες είναι το πρόβλημά σου; Το ΑΛΗΘΙΝΟ σου πρόβλημα είναι οι μετανάστες; Για ξανασκέψου το. Το πραγματικό σου πρόβλημα είναι ο μισθός σου που πετσοκόβεται (όχι από τους μετανάστες). Η σύνταξή σου που όλο και μειώνεται (όχι από τους μετανάστες). Οι δυσβάσταχτοι φόροι και τα άδικα χαράτσια που πληρώνεις (όχι για τους μετανάστες). Οι δουλειές που δεν υπάρχουν (όχι επειδή σου τις παίρνουν οι μετανάστες). Και μέσα σε όλα αυτά, κάπου στη μέση της λίστας όλων όσων σου φταίνε, θα βρεις και τους μετανάστες. Γιατί λοιπόν εσύ το βάζεις στην κορυφή της λίστας σου; Εσύ ο ίδιος, που λες ότι θες να τιμωρήσεις αυτούς που σε φέρανε ως εδώ, γιατί κάνεις σημαία σου το μεταναστευτικό πρόβλημα; Αυτοί σε φέρανε ως εδώ; Ε, δε νομίζω.

Αν θες να τιμωρήσεις αυτούς που φταίνε για όσα συμβαίνουν γύρω σου, υπάρχουν πολύ καλύτερες λύσεις. Στην πραγματικότητα, οτιδήποτε θα ήταν καλύτερο από την ψήφο σε ένα κόμμα απροκάλυπτα φιλοναζιστικό. Λες ότι θα ψηφίσεις Χρυσή Αυγή. Ξέρεις τι πρεσβεύει η Χρυσή Αυγή; Έχεις ακούσει τα «κατορθώματά» της; Είσαι περήφανος γι’αυτά; Θες κι εσύ να γίνεις μέλος μίας εγκληματικής οργάνωσης; Αν απάντησες «ναι» στις τρεις αυτές ερωτήσεις, τότε αυτό το γράμμα δε σε αφορά. Μπορείς να σταματήσεις να το διαβάζεις και να πας να δείρεις κανέναν Πακιστανό. Και σε ευχαριστώ για το χρόνο σου. Αν όμως έστω και σε μία απάντησες «όχι», συνέχισε.

Ξέρεις κάτι; Δεν τα λέω για μένα όλα αυτά. Εγώ θα ψηφίσω αυτό που με εκφράζει και δε θα το επιβάλω σε κανέναν. Κι εσύ το ίδιο θέλω να κάνεις, όχι για μένα, αλλά για σένα και την κοινωνία που ζεις, ως άνθρωπος και πολίτης. Δε θέλω να σε πείσω να ψηφίσεις κάτι που δε θέλεις. Θέλω να σε πείσω να μην ψηφίσεις κάτι που στην πραγματικότητα δεν θέλεις, και αναπόφευκτα θα μετανιώσεις. Γιατί νομίζω ότι κατά βάθος δεν είσαι νεοναζί. Ίσως δεν είσαι καν ακροδεξιός. Πιθανότατα στις προηγούμενες εκλογές ψήφισες ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ, ακόμα και ΣΥΡΙΖΑ ή ΚΚΕ. Πιθανότατα δε θα έπαιρνες μια ωραία πρωία ένα λοστάρι από το σπίτι σου με σκοπό να ξυλοφορτώσεις όποιον είναι πιο μελαμψός από το μέσο όρο. Πιθανότατα νιώθεις αηδία όταν βλέπεις κάποιον να χαιρετάει ναζιστικά ή όταν βλέπεις τη ναζιστική σβάστικα. Αν ισχύουν αυτά για σένα, τότε γιατί να ψηφίσεις ένα τέτοιο κόμμα;

Δε θέλω να σου αλλάξω γνώμη. Δεν έχω δικαίωμα να το κάνω, άλλωστε. Θέλω να σε βάλω σε σκέψεις, απλά. Να σκεφτείς πολύ καλά πριν τελικά ρίξεις την ψήφο σου εκεί. Σκέψου. Ίσως αν σκεφτόμασταν περισσότερο σαν ψηφοφόροι, να είχαμε αποφύγει όλα αυτά τα δεινά. Ίσως αν ήμασταν καλύτεροι ψηφοφόροι να είχαμε και καλύτερους πολιτικούς. Ίσως αν ψάχναμε τα πάντα (και εννοώ ΤΑ ΠΑΝΤΑ) πριν καταλήξουμε στο πού θα δώσουμε την ψήφο μας να ήταν όλα διαφορετικά. Σκέψου, λοιπόν, αν το έχεις κάνει εσύ αυτό μέχρι σήμερα, και αν δεν το έχεις κάνει, σκέψου μήπως ήρθε η ώρα να το κάνεις. Αν, πάλι, το έχεις κάνει και θεωρείς ότι και φέτος κατόπιν ωρίμου σκέψεως κατέληξες στη Χρυσή Αυγή, δεν μπορώ να σου πω τίποτα, παρά μόνο να σου γράψω με μαύρο μαρκαδόρο στον καθρέφτη σου «καλωσήρθες στον κόσμο του μίσους».

Σου εύχομαι να μην ψηφίσεις κάτι που στο μέλλον θα μετανιώσεις, κι εσύ και οι γύρω σου.

Φιλικά,

Ένας συμπολίτης σου

 

Ο Χριστός στον πολιτικό στίβο

 

(ή αλλιώς, πώς θα «χτυπούσαν» τον Χριστό οι πολιτικοί του αντίπαλοι, αν κατέβαινε υποψήφιος στις εκλογές)

1. «Ο κ. Χριστός συνηθίζει να μας υπενθυμίζει κάθε τόσο ότι είναι ο «Υιός του Θεού». Εξαιτίας τέτοιων φαινομένων οικογενειοκρατίας έχει φτάσει ο τόπος σε αυτό το σημείο! Ψήφος στον Χριστό σημαίνει ψήφος εμπιστοσύνης στο φαύλο σύστημα που δημιούργησε ο πατέρας του!»

2. «Ακούσαμε όλοι τον κ. Χριστό να αναφέρει χθες πως όταν σε χτυπάνε στο ένα μάγουλο πρέπει να γυρίζεις και το άλλο. Και σας ερωτώ: Μπορούμε να εμπιστευτούμε αυτόν τον άνθρωπο για να διαφυλάξει τα σύνορα της χώρας και να αντιμετωπίσει τον επεκτατισμό των γειτονικών χωρών;»

3. «Δεν έχουμε ακόμα λάβει καμία σαφή απάντηση από τον κ. Χριστό για το μεγάλο σκάνδαλο των 30 αργυρίων που βρέθηκαν στον λογαριασμό του τομεάρχη Οικονομικών του κόμματός του, κ. Ισκαριώτη. Έτσι θα κυβερνήσετε κ. Χριστέ; Με μεγάλα οικονομικά σκάνδαλα;»

4. «Ας μας πει λοιπόν ο κ. Χριστός για τον Μυστικό Δείπνο του με τους καναλάρχες και όσα συμφωνήθηκαν εκεί για την επικοινωνιακή προώθηση της υποψηφιότητάς του. Γιατί τα κρατάτε κρυφά από το λαό αυτά; Ντρέπεστε;»

5. «Και μη νομίζετε, κ. Χριστέ, ότι θα ξεγελάσετε το λαό με κολπάκια όπως η ανάσταση του Λαζάρου. Ο λαός δεν πείθεται με τέτοια επικοινωνιακά τρυκ, θέλει πραγματικές λύσεις στα πραγματικά του προβλήματα.»

6. «Με ποιο δικαίωμα ο κ. Χριστός έδιωξε τους μικροπωλητές έξω από τον ναό της Μητρόπολης; Ποιος νομίζει ότι είναι τέλος πάντων ο κ. Χριστός; Ή μήπως αυτή είναι η μεταναστευτική πολιτική του; Αυτό που συνέβη αποτελεί ντροπή για τη χώρα, ντροπή για τη δημοκρατία!»

7. «Η κοινή γνώμη, όμως, έχει ήδη δώσει τις απαντήσεις της. Σε όλες τις δημοσκοπήσεις, ο κ. Βαραββάς φαίνεται να προηγείται ως καταλληλότερος με μεγάλη διαφορά από τον κ. Χριστό. Ο λαός ξέρει τι είναι καλύτερο γι’αυτόν.»

8. «Πρόσφατα, ο μοναχός Εφραίμ αποκάλυψε ότι η αποφυλάκισή του ήταν θαύμα της Παναγίας. Πώς ανέχεστε, κ. Χριστέ, μία τέτοια ξεδιάντροπη παρέμβαση της μητέρας σας στη Δικαιοσύνη;»

9. «Δεν μπορεί ο κ. Χριστός να δηλώνει έκπληκτος με όσα συμβαίνουν στη χώρα τα τελευταία χρόνια. Εδώ ήταν, τα έβλεπε και συμμετείχε σε αυτά. Τι νομίζει, ότι είναι προϊόν παρθενογένεσης;»

10. «Γνωρίζει άραγε ο λαός ότι ο κ. Χριστός είναι ο πιο πλούσιος αρχηγός κόμματος; Γνωρίζει ο λαός ότι είναι ιδιοκτήτης εκατοντάδων εκκλησιών και παρεκκλησίων σε όλη την επικράτεια και πλουτίζει από τα έσοδα που του αποφέρουν χωρίς να αποδίδει φόρους;»

11. «Ξεχνάτε, κ. Χριστέ, πόσες οικογένειες θρήνησαν τα μικρά παιδιά τους εξαιτίας σας από το καθεστώς Ηρώδη; Νομίζετε πως θα το ξεχάσουν έτσι εύκολα αυτό οι ψηφοφόροι κ. Χριστέ;»

12. «Ακούσαμε μετά το αποτέλεσμα των προηγούμενων εκλογών τον κ. Χριστό να ωρύεται «άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι»… Αυτή είναι η πολυδιαφημισμένη ηθική του; Να κατηγορεί τους ψηφοφόρους για άγνοια απλά και μόνο επειδή δεν κέρδισε ο ίδιος;»

13. «Τι έχετε να πείτε, κ. Χριστέ, σε αυτούς που σας προσάπτουν ότι επιμένετε να θεωρείτε στέλεχος του κόμματός σας τον κ. Πέτρο, παρά το γεγονός ότι σας έχει ήδη αρνηθεί τρεις φορές, χωρίς να τον διαγράψετε;»

14. «Κουβέντα δε λέει, όμως, ο κ. Χριστός για τις κρατικές επιχορηγήσεις, χάρη στις οποίες το κόμμα του κάνει αυτήν την πλουσιοπάροχη προεκλογική καμπάνια, που μέχρι και μιούζικαλ με τίτλο «Jesus Christ Superstar» περιλαμβάνει…»

15. «Εγώ σας προειδοποιώ πάντως: Αν εκλεγεί πρωθυπουργός ο κ. Χριστός ο τόπος θα γνωρίσει μαρτυρικές μέρες. Σας το υπογράφω. Έτσι, για να μη μου λέτε μετά ότι έγινα μετά Χριστόν προφήτης.»

16. «Αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο του κ. Χριστού! Πείνα και ανέχεια παντού! Πέντε χιλιάδες άνθρωποι και να τρέφονται με πέντε φρατζόλες ψωμί και δύο ψάρια!»

17. «Ίσως ο κ. Χριστός θα πρέπει να κοιτάξει τα πραγματικά προβλήματα του ελληνικού λαού, αντί να οργανώνει εντυπωσιακές προεκλογικές φιέστες στο όρος Θαβώρ. Η πραγματική «μεταμόρφωσ绨της ελληνικής κοινωνίας δε θα έρθει με παρτάκια.»

18. «Αντί να μιλάει ξεκάθαρα, με γεγονότα, ο κ. Χριστός προτιμά να κρύβεται πίσω από αινιγματικές παραβολές και δελτία Τύπου. Προφανώς φοβάται να πει την αλήθεια στο λαό για την πραγματική του πολιτική ατζέντα.»

19. «Ο κ. Χριστός είχε την ευκαιρία πριν από πολλά χρόνια να αλλάξει τα πάντα στη χώρα, όμως απογοήτευσε το λαό για την εμπιστοσύνη του. Και τώρα ζητά μία Δευτέρα Παρουσία; Θα πάρει την απάντηση που του αξίζει!»

20. «Ακούμε συνέχεια τον κ. Χριστό να αναφέρεται στον προσωπικό του Γολγοθά. Μα τέτοιος πολιτικός εγωισμός πια; Και ειδικά σε μία περίοδο που ο λαός αντιμετωπίζει τον δικό του Γολγοθά, που είναι και πολύ χειρότερος;»

+1: «Δεν υπάρχουν Μεσσίες στην πολιτική. Αυτά που εξαγγέλλει τώρα ο κ. Χριστός είναι φτηνοί λαϊκισμοί, που στην πορεία θα διαψευσθούν.»

 

Εσύ ξέρεις τι ψηφίζεις;

Υπάρχουν τρία είδη ανθρώπων: Αυτοί που μελετούν τις δημοσκοπήσεις σαν να είναι η Αγία Γραφή, αυτοί που τις θεωρούν απλώς ενδεικτικές για κάποιες καταστάσεις, και αυτοί που τις απορρίπτουν συλλήβδην επειδή θεωρούν πως είναι «μαγειρεμένες». Και οι τρεις έχουν τα δίκια τους, εκτός από τους πρώτους. Γεγονός είναι, πάντως, ότι αν ρίξεις μια ματιά σε μία δημοσκόπηση, σε όποιο είδος κι αν ανήκεις, όλο και κάποιο συμπέρασμα μπορείς να βγάλεις.

Θυμάμαι ότι η πρώτη δημοσκόπηση στην οποία είδα να συμπεριλαμβάνεται η Χρυσή Αυγή (και μάλιστα να εμφανίζεται να μπαίνει στη Βουλή) ήταν μία απίθανη δημοσκόπηση, που έδινε στη Δημοκρατική Αριστερά ποσοστό που θύμιζε ΦΠΑ και άλλα τέτοια τρελά. Δεν μπορούσα να την πάρω στα σοβαρά. Όμως από εκεί και μετά ήρθαν κι άλλες δημοσκοπήσεις. Και σχεδόν όλες, αν όχι όλες, έδειχναν το ίδιο πράγμα: Η Χρυσή Αυγή οριακά στη Βουλή. Δεν ήταν πια για γέλια.

Για την ακρίβεια, δεν ήταν ποτέ για γέλια. Ίσως το πήραμε πολύ χαλαρά όταν η Χρυσή Αυγή έβγαλε δημοτικό σύμβουλο στην Αθήνα, είπαμε «εντάξει, μόνο στον Άγιο Παντελεήμονα τους ψηφίζουν, και σιγά τη ζημιά που μπορούν να κάνουν με έναν δημοτικό σύμβουλο». Αλλά να που ξαφνικά βρίσκονται προ των πυλών της Βουλής. Και αυτό δεν είναι καθόλου για γέλια.

Το χειρότερο είναι ότι όλα αυτά δεν είναι απλώς φήμες, μαγειρέματα ή οτιδήποτε άλλο. Φαίνεται ότι είναι η αλήθεια. Οι περισσότεροι από μας ξέρουν τουλάχιστον έναν που θα ψηφίσει ή έστω σκέφτεται να ψηφίσει Χρυσή Αυγή. Αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν, ζουν ανάμεσά μας, μπαίνουν στο ίδιο βαγόνι του μετρό μαζί μας, μπορεί να μοιραζόμαστε το γραφείο μας μαζί τους. Υπάρχουν.

Θα μου πεις «και ποιος είσαι εσύ ρε μουρόχαβλο που θα μας πεις ποιος πρέπει να μπει στη Βουλή και ποιος όχι;». Έλα ντε, κανένας δεν είμαι. Έχω στα χέρια μου μία ψήφο, την οποία θα ακυρώσει κάποιος λοβοτομημένος που θα ψηφίσει τη σελέμπριτι που κατέβηκε υποψήφια και του άρεσε όταν έπαιζε σε εκείνο το σίριαλ πριν από δέκα χρόνια, ή τον ίδιο άνθρωπο που βρίζει εδώ και τρία χρόνια, κατηγορώντας τον ότι του κατέστρεψε τη ζωή. Ή, ίσως ακόμα χειρότερα, ένα κόμμα για το οποίο δε γνωρίζει απολύτως τίποτα, πέρα από το ότι έχει ανοίξει βεντέτα με τους μετανάστες.

Η λογική πολλών από αυτούς που σκέφτονται να ψηφίσουν Χρυσή Αυγή είναι «έλα μωρέ, σαν το ΛΑΟΣ είναι, ένα ακροδεξιό κόμμα, και επειδή οι μετανάστες μας τρώνε το ψωμί και μας σκοτώνουν τα παιδιά και το ΛΑΟΣ έκανε κωλοτούμπα και μπήκε σε μνημονιακή κυβέρνηση, θα ψηφίσω Χρυσή Αυγή». Δεν είναι σκληροπυρηνικοί ακροδεξιοί, αλλά άνθρωποι που θέλουν να την ψηφίσουν επειδή πιστεύουν ότι θα πιέσει για το θέμα της μετανάστευσης, επειδή ουσιαστικά αυτό έχουν ακούσει ότι κάνει αυτή η οργάνωση. Πόσοι από αυτούς, όμως, ξέρουν τι άλλο πρεσβεύει η Χρυσή Αυγή σαν οργάνωση;

Το τι εστί Χρυσή Αυγή δε χρειάζεται να σου το πω εγώ. Τα παιδιά του Jungle Report το έχουν ήδη κάνει με εξαιρετικό τρόπο σε αυτό το must-read άρθρο. Αλλά επειδή υποψιάζομαι ότι βαριέσαι να το διαβάσεις (είναι και μεγάλο, εμένα μου πήρε 50 λεπτά να το διαβάσω, αλλά αξίζει τον κόπο), ας το συνοψίσω σε λίγα λόγια: Η Χρυσή Αυγή είναι μία οργάνωση φιλοναζιστική, εμφορούμενη από τα ιδανικά του Χίτλερ και της παρέας του, τυχοδιωκτική, που υποστηρίζει όποια θρησκεία είναι trendy αυτήν την περίοδο, βίαια, που ευθύνεται για ένας θεός ξέρει πόσους τραυματισμούς και θανάτους μεταναστών, και, με μία λέξη, ε π ι κ ί ν δ υ ν η.

Πόσοι από αυτούς που θα ψηφίσουν Χρυσή Αυγή επειδή έχουν πρόβλημα με τους μετανάστες το ξέρουν αυτό; Και πόσοι πραγματικά το ενστερνίζονται; Ειλικρινά, αν το 3% των Ελλήνων είναι νεοναζί, τότε ας τη διαλύσουμε τη χώρα να τελειώνουμε, δεν υπάρχει ελπίδα. Μιλάμε για την Ελλάδα, μία χώρα που υπέφερε τα πάνδεινα από το ναζιστικό καθεστώς, μιλάμε για μία χώρα όπου οι περισσότερες οικογένειες έχουν έναν νεκρό παππού ή προπάππου από τους ναζί. Και θα βάλουμε στη Βουλή ένα τέτοιο κόμμα; Μου φαίνεται εξωφρενικό.

Τα ΜΜΕ δεν προωθούν καθόλου αυτό το κομμάτι της Χρυσής Αυγής. Την παρουσιάζουν σαν «ακόμα ένα ακροδεξιό κόμμα», που έχει τις γνωστές ακροδεξιές απόψεις που έφερε στη Βουλή το ΛΑΟΣ. Λάθος: Εδώ μιλάμε για κήρυκες της βίας, της μισαλλοδοξίας και του ναζισμού, μιλάμε ουσιαστικά για το εκτελεστικό κομμάτι του ΛΑΟΣ, αν θες. Έχω την αίσθηση ότι πολλοί από αυτούς που σκέφτονται να τους ψηφίσουν θα άλλαζαν γνώμη αν μάθαιναν για τα «κατορθώματά» τους κατά καιρούς.

Θα μου πεις, «και για το ΛΑΟΣ τα ίδια λέγατε, και τελικά ήταν εντελώς ακίνδυνο». Ναι, σε κάποια από αυτά που λέγαμε για το ΛΑΟΣ πέσαμε έξω, σε άλλα όμως πέσαμε διάνα. Η είσοδος του ΛΑΟΣ στη Βουλή έφερε στην επιφάνεια μία ακροδεξιά ατζέντα, που πλέον επηρεάζει ακόμα και τα δύο μεγάλα κόμματα (σε αυτό βέβαια δε φταίει ο ΛΑΟΣ, αλλά όσοι υποκύπτουν στις πιέσεις του). Σκέψου μόνο αυτό: Ένας παρανοϊκός τηλεβιβλιοπώλης με εμμονή στην προγονολατρεία και ένας τύπος που στα νιάτα του κυνηγούσε με αυτοσχέδιο τσεκούρι τους αριστερούς σήμερα βρίσκονται στο δυναμικό ενός «κεντρώου» κόμματος, παίρνοντας τη μεγάλη μεταγραφή που ονειρευόντουσαν. Η Ακροδεξιά δεν είναι πια δυο-τρεις γραφικοί που κάθονται στο περιθώριο και κηρύσσουν το μίσος, αλλά μία ιδεολογία βαθιά χωμένη στο κατεστημένο.

Για να προλάβω αντιδράσεις: Ξέρω ότι το πρόβλημα της μετανάστευσης ωθεί πολλούς προς την ακροδεξιά. Ανεξάρτητα από το τι πιστεύει κανείς ότι πρέπει να γίνει για να λυθεί αυτό το πρόβλημα, η μετακίνηση προς την ακροδεξιά είναι μία αντίδραση φυσιολογική, που δεν παρατηρείται μόνο στην Ελλάδα. Και ξέρω ότι δε ζω στο κέντρο της Αθήνας και δεν μπορώ να ξέρω τι περνάνε όσοι ζουν εκεί. Φαντάζομαι ότι δε θα είναι και πολύ ευχάριστο. Και σέβομαι όσους πιστεύουν ότι η απέλαση/φυλάκιση/δενξερωκιεγωτί των μεταναστών θα σώσει τη χώρα. Κι ας διαφωνώ. Όμως αυτός δεν είναι σε καμία περίπτωση λόγος να πεσει κανείς στην αγκαλιά ενός νεοναζιστικού κόμματος που παρουσιάζεται σαν σωτήρας του έθνους, κρύβοντας κάτω από τον μανδύα του εθνικισμού τα τσεκούρια και τα καδρόνια. Δεν ξέρω, ψηφίστε κάτι άλλο ρε παιδιά. Ψηφιστε Κόμμα Κυνηγών, ξέρω’γω; Μην ψηφίσετε τίποτα – πάντως η Χρυσή Αυγή δεν είναι λύση.

Αυτό που θέλω να πω, σε τελική ανάλυση, είναι ότι ο καθένας έχει δικαίωμα να ψηφίζει ό,τι θέλει. Όμως θα πρέπει να ξέρει και τι είναι αυτό το πράγμα που ψηφίζει. Θα πρέπει να ξέρει αυτός που θα ψηφίσει Χρυσή Αυγή ότι δεν ψηφίζει απλά ένα ακροδεξιό κόμμα, αλλά ένα κόμμα νεοναζί. Όπως αυτός που ψηφίζει ΚΚΕ ξέρει ότι ψηφίζει ένα κόμμα που ασπάζεται τον κομμουνισμό και θεοποιεί ακόμα τον Στάλιν, και δε θα τον ενοχλήσει αν τον πει κανείς «κομμουνιστή». Αν όμως εσύ ψηφίσεις Χρυσή Αυγή, είσαι σίγουρος ότι θα σου αρέσει να σε λένε «ναζιστή»;

 

Μαζί θα τον πιούμε

Όταν έχεις μεγαλώσει και ζεις σε μία χώρα σαν την Ελλάδα, δεν μπορείς παρά να είσαι καχύποπτος με τους πάντες και τα πάντα. Πίσω από καθετί που λέει, κάνει ή υπονοεί οποιοσδήποτε «πρέπει» να υπάρχει ένα βαθύτερο προσωπικό κίνητρο, μία συνωμοσία, ένα σκοτεινό κέντρο, κάτι τέλος πάντων διαφορετικό από αυτό που φαίνεται. Και το χειρότερο είναι ότι συνήθως αυτή η καχυποψία είναι απολύτως βάσιμη. Γιατί έχουμε μάθει να μην εμπιστευόμαστε ούτε τη σκιά μας, αφού την έχουμε πατήσει τόσες φορές – ή ακόμα χειρότερα, έχουμε εξαπατήσει οι ίδιοι τους άλλους τόσες φορές. Και αυτός είναι ο λόγος που οι κινήσεις αλληλεγγύης στη χώρα μας είναι τόσο δύσκολο πράγμα, όσο αξιόλογες προσπάθειες κι αν γίνονται. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.

Αν λοιπόν βλέπεις με καχυποψία τον γείτονά σου, τον συνάδελφό σου ή τον μπακάλη της γειτονιάς, φαντάσου με πόση καχυποψία πρέπει να αντιμετωπίζεις τους πολιτικούς και τα ΜΜΕ, που ακόμα και σε χώρες πολύ πιο υγιείς από την Ελλάδα αντιμετωπίζονται στην καλύτερη περίπτωση με επιφύλαξη. Γιατί αν ο μπακάλης της γειτονιάς σου πλασάρει άτσαλα ένα πιο ακριβό προϊόν από αυτό που παίρνεις συνήθως, με σκοπό να βγάλει περισσότερα χρήματα, ο τρόπος που τα ΜΜΕ και οι πολιτικοί «πλασάρουν» τους εαυτούς τους και ο ένας τον άλλο για να επωφεληθούν αμφότεροι είναι πολύ πιο περίτεχνος. Και σαφώς το διακύβευμά του είναι πολύ πιο σοβαρό από το αν θα αγοράσεις τις ντόπιες σαρδέλες ή τις εισαγόμενες.

Όταν βέβαια μπεις σε αυτήν τη διαδικασία να υποψιάζεσαι τους πάντες και τα πάντα, πέφτεις στην παγίδα της συνωμοσιολογίας, μετά γράφεις καμιά εικοσαριά βιβλία με τίτλους όπως «ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΥΡΑΜΙΔΕΣ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΓΚΟΡΓΚΟΝ-14 ΠΟΥ ΕΧΤΙΣΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΤΑΝ ΤΑΞΙΔΕΨΑΝ ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΤΟ 1860 Π.Χ.» (πάντα με κεφαλαία) και χέζεσαι στο τάλιρο. Μαλακία, δεν έχω τέτοιο επιχειρηματικό πνεύμα, οπότε αναγκαστικά θα πρέπει να φιλτράρω κάποιες από τις πιο ακραίες θεωρίες μου (όπως αυτή στην οποία υποστηρίζω ότι οι πλαστικές κούκλες στα καταστήματα είναι στην πραγματικότητα πραγματικοί άνθρωποι, ζωντανοί, που κακές μάγισσες τους έχουν κάνει βουντού για να φαίνονται έτσι και να βασανίζονται στον αιώνα τον άπαντα, αλλά δεν μπορώ να το αποδείξω ακόμα, γαμώτο, οι μάγισσες είναι καλά κρυμμένες, τις προστατεύουν οι πράσινοι φτερωτοί δράκοι).

Μία αρκετά πιο μετριοπαθής (και μάλλον αυταπόδεικτη) θεωρία μου είναι ότι στην Ελλάδα κατά την προεκλογική περίοδο γίνεται της πουτάνας το κάγκελο. Η προπαγάνδα φτάνει στο peak της (από όλες τις πλευρές), η τρομολαγνεία κάνει πάρτυ, οι κατηγορίες εκτοξεύονται εκατέρωθεν σε ρυθμούς που θυμίζουν Ανάσταση στο Βροντάδο, οι υποσχέσεις πάνε κι έρχονται, τα ψέματα είναι περισσότερα κι από τα άτομα υδρογόνου στον Ατλαντικό Ωκεανό, και τέλος πάντων γιου γκετ δε πίκτσερ. Και επειδή η προεκλογική περίοδος έχει ήδη ξεκινήσει ανεπίσημα, το εν λόγω κάγκελο έχει ήδη την τιμητική του.

Τον τελευταίο καιρό οι φίλοι του Μνημονίου (οι λεγόμενοι και «ΠΟΠΠ: Πιστεύουμε Ό,τι Παπαριά Πουν») θυμήθηκαν το περίφημο «μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου. Μία δήλωση που εμπεριέχει μία αλήθεια (ότι δηλαδή σε μία διεφθαρμένη κοινωνία δε φταίει αποκλειστικά ο διαφθορέας, αλλά και αυτός που δέχεται να διαφθαρεί) και ένα ψέμα (ότι ευθύνεται ΕΞΙΣΟΥ ο διαφθορέας με αυτόν που δέχεται να διαφθαρεί). Φυσικά δε θα περίμενε κανείς να ακούσει κάτι καλύτερο από έναν πολιτικό που εύλογα νιώθει την ανάγκη να μοιραστεί με όσο το δυνατόν περισσότερους τη βαρυστομαχιά από το μεγάλο φαγοπότι του «μαζί τα φάγαμε», έστω κι αν οι υπόλοιποι τσίμπησαν απλά λίγο ψωμί.

Βέβαια, οι ΠΟΠΠ έχουν κάποια νέα όπλα στη φαρέτρα τους: Ένα κύκλωμα στο ΙΚΑ που έδινε επιδόματα στα δέντρα και τους θάμνους, κάτι τυφλούς στη Ζάκυνθο που αποδείχθηκαν αετομάτηδες (και αετονύχηδες), ένα σωρό «αναπήρους» στην Κάλυμνο, λες και εκεί η αναπηρία είναι μεταδοτική ασθένεια και την παθαίνουν όλοι, τέτοια πράγματα. Γερά «όπλα», που επιβεβαιώνουν αυτό που όλοι θέλουν να πιστέψουμε: Ότι είμαστε όλοι λαμόγια, που βρήκαμε τους κακομοίρηδες τους πολιτικούς σε μεγάλη ανάγκη για ψήφους, τους εκμεταλλευτήκαμε για να πλουτίσουμε, και τώρα υφιστάμεθα όλοι μαζί τις δίκαιες συνέπειες των εγκλημάτων μας.

Δε λέω ότι δεν υπήρξαν όντως τέτοια λαμόγια. Το αντίθετο: Υπήρξαν και υπάρχουν ακόμα. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι πώς στο διάολο έτυχε να αποκαλυφθούν όλα αυτά τα κυκλώματα έτσι ξαφνικά, τώρα που μπαίνουμε σε σκληρή προεκλογική περίοδο. Έχω αυτήν την εντύπωση ότι «κάποιοι» προσπαθούν να επαναφέρουν στην επικαιρότητα τη λογική του «μαζί τα φάγαμε» (και με μεγάή επιτυχία, αν κρίνω από πολλά που διαβάζω τελευταία), ώστε να αποτινάξουν τις ευθύνες από τους πολιτικούς και να τις μεταφέρουν σε όσους αποδιοπομπαίους τράγους βρουν πρόχειρους – ει δυνατόν και σε όλους τους υπόλοιπους. Να βλέπεις τα αποτρόπαια κυκλώματα που λυμαίνονται τον δημόσιο τομέα και να σκεφτείς «μωρέ δε φταίνε κι αυτοί οι κακόμοιροι οι πολιτικοί, να, εμείς οι ίδιοι ήμασταν λαμόγια, γι’αυτό πήγε κατά διαόλου η χώρα, αλλά όχι, δε θα πέσω πάλι στην παγίδα, να, θα ψηφίσω ΠΑΣΟΚ/ΝΔ επειδή είμαι υπεύθυνος πολίτης, όχι σαν τους αριστερούς που θέλουν το κακό της χώρας γιατί το έχουν παίξει διπλό στο Στοίχημα». Α, και πού’σαι, λεφτά υπάρχουν. Θα το ακούσεις κι αυτό σύντομα.

Φυσικά, αυτή είναι απλά μία θεωρία μου, και μπορεί κάποτε να αποδειχθεί ότι είναι μία παπαριά και μισή. Και δυστυχώς ή ευτυχώς εμένα δε με καλούν στα τοκ σόου, οπότε τις θεωρίες μου τις διαβάζουν τρεις-τέσσερις τρελοί σαν εμένα, και δεν παρουσιάζονται ως θέσφατα σε έναν ολόκληρο λαό. Εξάλλου, όπως βλέπεις με καχυποψία ένα τηλεοπτικό δελτίο γιατί δεν ξέρεις τι συμφέροντα κρύβονται από πίσω, έτσι λογικά θα βλέπεις και με καχυποψία έναν ανθυπομπλόγκερ που γράφει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι. Μπορεί, ξέρω’γω, να κατέβω υποψήφιος στις επόμενες εκλογές με τον ΣΥΡΙΖΑ, ή με τον Καμμένο, ή με τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ή με τη Λούκα Κατσέλη (θα πνιγώ από τα γέλια), ή μπορεί να είμαι κανένας από αυτούς τους αντιμνημονιακούς του ΠΑΣΟΚ, που αφού ψήφισαν πρόθυμα για δύο χρόνια ό,τι τους είπε το αφεντικό τους και κούναγαν χαρούμενα την ουρά τους όταν τους χάιδευε το κεφαλάκι, θυμήθηκαν ξαφνικά ότι είχαν ξεχάσει να πάρουν τσιγάρα, βγήκαν να πάνε μέχρι το περίπτερο και δεν ξαναγύρισαν ποτέ, βρίσκοντας νέα φωλιά στου Κουβέλη το κονάκι.

Πάντως, μία άλλη θεωρία που έχω λέει ότι ανεξαρτήτως από το πόσο έφαγε ο καθένας, όλοι μαζί θα τον πιούμε. Γιατί όταν συμφωνείς να βγεις για φαγητό με γύφτουλες όπως οι βουλευτές μας, ξέρεις από πριν ότι ακόμα κι αν αυτοί φάνε τον αγλέορα κι εσύ δεν αγγίξεις το πιρούνι σου, αυτοί θα επιμένουν να πληρώσετε μισά-μισά. Αν, βέβαια, κουβαλάνε λεφτά πάνω τους και δε σου ζητήσουν να τα πληρώσεις όλα εσύ, επειδή πέρασε ένα ρακούν και τους πήρε το πορτοφόλι, βούτηξε τα λεφτά και τα κατέθεσε σε έναν λογαριασμό στην Ελβετία.

 

Πολιτική για τα πανηγύρια

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πόσες φορές πανηγύρισες για κάτι που τελικά δεν ήταν άξιο πανηγυρισμών; Πόσες φορές σπατάλησες ενέργεια και πάθος για να στηρίξεις κάτι που τελικά αποδείχθηκε κατώτερο των προσδοκιών σου; Όσο μετριοπαθής κι αν είσαι σαν άνθρωπος, σίγουρα θα έχεις τουλάχιστον μία τέτοια περίπτωση να θυμηθείς. Για παράδειγμα ένα ματς ποδοσφαίρου, όπου πανηγύρισες έξαλλα το γκολ της ομάδας σου, μόνο και μόνο για να ηττηθεί τελικά με 3-1. Ή μια ταινία (ή ένα βιβλίο, ή ένα σίριαλ, ή ένα βιντεοπαιχνίδι, ή οτιδήποτε) που περίμενες για μήνες πώς και πώς να πέσει στα χέρια σου, και τελικά δεν άξιζε την αναμονή, γιατί τελικά δεν ήταν αυτό που περίμενες. Ή ακόμα και εκείνη η κοπέλα στο Λύκειο που μετά από επίμονο φλερτ δέχτηκε τελικά να γίνει το κορίτσι σου, αλλά τη χώρισες μετά από λίγο καιρό γιατί δεν την άντεχες. Ή το πιθανό απ’όλα: Ένας πολιτικός ή ένα κόμμα που στήριζες με όλες σου τις δυνάμεις, που χάρηκες με την ψυχή σου όταν κέρδισε τις εκλογές, όμως λίγους μήνες μετά ένιωθες ήδη μαλάκας για όλα αυτά.

Μέχρι πριν ένα χρόνο είχα περάσει όλα τα παραπάνω στη ζωή μου λίγο-πολύ, εκτός από το τελευταίο. Ποτέ δεν είχα ιδιαίτερη εμπιστοσύνη στην πολιτική και τους πολιτικούς, και ποτέ δεν είχα πανηγυρίσει αληθινά για κάποια εκλογική νίκη. Πριν ένα χρόνο, όμως, κάτι συνέβη. Οι υποψήφιοι δήμαρχοι Αθηναίων ήταν ο Νικήτας Κακλαμάνης και ο Γιώργος Καμίνης. Έμοιαζαν να αντιπροσωπεύουν εντελώς διαφορετικά πράγματα: Δεξιά-Αριστερά. Μεγαλοστομίες-Ρεαλισμός. «Παλιός» πολιτικός-«Νέος» πολιτικός. Κατεστημένο-Καινοτομία. Και για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα την ανάγκη να στηρίξω κάποιον σε μία εκλογική μάχη. Αν και δεν ψηφίζω στην Αθήνα (ετεροδημότης γαρ), στήριζα τον Καμίνη σε συζητήσεις με φίλους και στο Διαδίκτυο. Πιθανότατα δεν επηρέασα κανέναν, βέβαια, αλλά σημασία έχει ότι εκείνο το βράδυ της Κυριακής που ο Καμίνης κέρδισε τη δημαρχία πανηγύρισα. Χάρηκα απίστευτα, γιατί θεώρησα ότι εκείνο το βράδυ συνέβη κάτι καλό στην πόλη μου.

Έναν χρόνο μετά, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι δεν αξίζει να πανηγυρίζεις για μία εκλογική νίκη. Ποτέ. Είναι σαν να χειροκροτάς έξαλλα στην αρχή μίας θεατρικής παράστασης, πριν καν πέσει η πρώτη ατάκα. Πώς ξέρεις ότι οι ερμηνείες θα είναι καλές; Κι αν ο θίασος είναι στα μαχαίρια και η παράσταση βγει χάλια; Κι αν το αστέρι της παράστασης χάσει τα λόγια του; Εσύ που χειροκρότησες και φώναξες «μπράβο» προκαταβολικά θα αισθάνεσαι εντελώς μαλάκας και θα δαγκώνεις τα χείλη σου. Ειδικά αν ήσουν εσύ που έπεισες και τους φίλους σου να δουν αυτήν την παράσταση.

Δεν ξέρω αν μπορείς να βάλεις στη ζυγαριά τους δημάρχους και να τους συγκρίνεις, και δεν έχει και καμία σημασία εδώ που τα λέμε. Αλλά μια με τις δηλώσεις του ότι «το μόνο που απομένει είναι ο στρατός», την άλλη με την «έξωση» στους άστεγους για να γίνει η Αθήνα «ευρωπαϊκή πρωτεύουσα» (γιατί μόνο αυτό εμποδίζει την Αθήνα να γίνει πόλη της προκοπής, οι άστεγοι), φοβάμαι πως ο Καμίνης μπαίνει στο πάνθεον των πολιτικών κατηγορίας «ήσουν η ελπίδα μας/πήδα-πήδα-πήδα μας». Μπορεί να κάνω λάθος (και δε θα είναι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά), αλλά για μένα η περίπτωσή του είναι κλασικό παράδειγμα του πώς η εξουσία παίρνει ανθρώπους με προσωπικότητα και φιλοδοξίες και τους μετατρέπει σε πανομοιότυπα πρεζόνια που χρειάζονται τη δόση τους κάθε τέσσερα χρόνια για να μην πάθουν σύνδρομο στέρησης. Φυσικά, έχει κάνει και κάποια θετικά πράγματα και το δίκαιο είναι να κριθεί από το συνολικό του έργο, αλλά ας πούμε ότι έχουμε δει κάποια spoilers.

Από τη μία θα ήταν καταστροφικό αυτό το ισοπεδωτικό «όλοι ίδιοι είναι», θα σήμαινε ότι οι εκλογές είναι μία διαδικασία ανούσια και περιττή, αφού όποιος και να εκλεγεί θα κάνει τα ίδια. Από την άλλη, όμως, αυτό μας διδάσκει η εμπειρία μας με την πολιτική. Και όχι μόνο στην Ελλάδα, βέβαια – εδώ δε μιλάμε για ένα «ελληνικό» ελάττωμα, αλλά για μία ανθρώπινη αδυναμία. Αν έχουμε κάποια ελπίδα για κάτι καλύτερο στο μέλλον, δε χρειαζόμαστε διαφορετικούς ανθρώπους – οι άνθρωποι πάντα ίδιοι θα είναι. Διαφορετικά συστήματα είναι που χρειαζόμαστε, πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά. Συστήματα που να μη δημιουργούν ματαιόδοξους ηγέτες, αλλά ηγέτες που δρουν για το συμφέρον των συμπολιτών τους. Τώρα, το πώς θα δημιουργηθούν τέτοια συστήματα είναι ένα άλλο θέμα, που δεν μπορεί κανείς να αναλύσει σε ένα blogpost, αλλά σε μία δωδεκάτομη εγκυκλοπαίδεια πολιτικών επιστημών.

Όλα αυτά δε σημαίνουν σε καμία περίπτωση ότι θα ήταν μια λύση να σταματήσουμε να ψηφίζουμε, γιατί κάτι τέτοιο θα αποθράσυνε εντελώς το τωρινό κατεστημένο. Θα ήταν ακόμα πιο καταστροφικό από το να ψηφίσουμε τον λάθος άνθρωπο. Απλά για την ώρα, απλώς ας μην πανηγυρίζουμε για ανθρώπους και θεσμούς που δεν το αξίζουν. Γιατί είναι στατιστικά βέβαιο ότι θα μας απογοητεύσουν. Πάλι.

 

Ημερολόγιο ενός ανέργου – Ημέρα 113η: Estamos Atenistas!

Αγαπητό ημερολόγιο,

σήμερα είναι μέρα δημοτικών εκλογών, όμως εγώ ό,τι είχα να σου πω για τις εκλογές, το είπα προχθές. Σήμερα προέχουν άλλα πράγματα: Πρέπει οπωσδήποτε να σου πω για την απίστευτη χτεσινή μου εμπειρία με τους Atenistas.

Ξεκίνησα με μικρή καθυστέρηση από το σπίτι (κακός υπολογισμός χρόνου, story of my life), κρατώντας στο χέρι μια σακούλα με 60 κεράκια ρεσώ, έναν αναπτήρα και μία κοκακόλα («bring your own drink», έγραφαν στο site, κι εγώ και το αλκοόλ αλλάζουμε πεζοδρόμιο όποτε βλέπουμε ο ένας τον άλλο). Έφτασα με το μετρό στο Σύνταγμα στις 20:10 και πήγα να πάρω την κόκκινη γραμμή προς Ομόνοια. Φτάνοντας στην αποβάθρα, ένα χέρι με σκούντηξε. Ήταν μία κοπέλα, που με ρωτούσε αν πήγαινα στην πλατεία Κοτζιά (προφανώς, τα ρεσώ φαινόντουσαν μέσα από τη σακούλα). Της απάντησα καταφατικά, και μου ζήτησε να πάμε μαζί μέχρι εκεί, γιατί δεν ήξερε πού ήταν η πλατεία. Ίσως ήμουν λίγο αγενής, αλλά τη ρώτησα: «Δεν ξέρεις πού είναι η πλατεία Κοτζιά; Δεν είσαι από την Αθήνα;», ξεχνώντας ότι κάποτε, πριν πολλά χρόνια, δεν ήξερα πού είναι η Πατησίων και είχα προσποιηθεί ότι ήμουν φοιτητής από τον Βόλο για να ρωτήσω έναν περαστικό. Από την Αθήνα ήταν η κοπέλα, απλά δεν την ήξερε την πλατεία. Και, για να πω την αλήθεια, κι εγώ ζήτημα είναι να έχω περάσει από εκεί πάνω από 5 φορές στη ζωή μου.

Τέλος πάντων, μαζί με την κοπέλα, την Κ., κατεβήκαμε από το μετρό και περπατήσαμε από την Ομόνοια μέχρι την πλατεία Κοτζιά. Ήταν και γι’αυτήν η πρώτη φορά που συμμετείχε σε δράση των Αtenistas. Όταν φτάσαμε στην πλατεία, μείναμε αμφότεροι με ανοιχτό το στόμα. Εκατοντάδες κεριά είχαν ήδη στηθεί στο κέντρο της πλατείας, ένα σε κάθε πλακάκι, και δεκάδες άνθρωποι γύρω-γύρω πρόσθεταν τα δικά τους κεριά δίπλα στα ήδη υπάρχοντα. Κάπου εκεί χωριστήκαμε, κι εγώ έπεσα με τα μούτρα στην «δουλειά»: 60 κεράκια ρεσώ τοποθετήθηκαν σε 60 πλακάκια της πλατείας, το ένα δίπλα στο άλλο. Ο αναπτήρας δεν δούλευε, οπότε αναγκαστικά έπαιρνα φωτιά από τα διπλανά, ήδη αναμμένα κεριά – φαντάσου το σαν το βράδυ της Ανάστασης, αλλά σκυμμένος στο έδαφος.

Όταν τελείωσα με τα κεριά, κάθισα να απολαύσω το θέαμα. Και φυσικά, έβγαλα και φωτογραφίες:

(φυσικά τις έβγαλα με το κινητό μου, και έτσι εξηγείται η μάλλον οικτρή ποιότητά τους)

Κατόπιν, άνοιξα την κοκακόλα μου και άρχισα τις βόλτες γύρω από την πλατεία. Σε όλες τις μεριές του (ανενεργού) συντριβανιού είχαν στηθεί κεράκια, και συνέχιζαν να στήνονται. Δεν είμαι καλός στο μέτρημα, αλλά πρέπει να ήταν πάνω από 500 άνθρωποι. Μετά από λίγο, έφτασαν και οι μουσικοί: Δύο κιθάρες, τρία χάλκινα πνευστά και ένα τύμπανο ήταν τα «όπλα» τους. Σύντομα, άρχισαν τις πρόβες. Κάποια στιγμή, ο τύπος που βάραγε το τύμπανο μας είπε: «Σε μισή ώρα, πορεία στην πλατεία Βάθης». Αν και η πρώτη μου σκέψη να τον διορθώσω και να του πω ότι είναι «πλατεία Βάθη», χωρίς τελικό σίγμα, δεν είπα τίποτα. Αλλά εξεπλάγην, αφού κάτι τέτοιο δεν ήταν στο πρόγραμμα. Μάλιστα, στην αρχή νόμιζα πως μας έκανε πλάκα, αλλά προφανώς ήταν η «έκπληξη της βραδιάς» που μας είχαν υποσχεθεί. Η μουσική συνεχίστηκε, τραγουδήσαμε όλοι μαζί το «Stand By Me» και το «The Lion Sleeps Tonight» (ο απίστευτος κιθαρίστας το ήξερε σε πέντε διαφορετικές γλώσσες!), και μετά από περίπου μισή ώρα ξεκινήσαμε την πορεία μας.

Ήταν ένα μαγικό θέαμα: Εκατοντάδες άνθρωποι, νέοι και μεγάλοι, άνδρες και γυναίκες, Αθηναίοι και Αθηναίες, με μουσικές και με κεριά στα χέρια (στρατηγικά τοποθετημένα μέσα σε πλαστικά ποτηράκια για να μη σβήσουν) ξεκίνησαν από την πλατεία Κοτζιά, με προορισμό την πλατεία Βάθη. Περάσαμε από δρόμους θρυλικούς, δρόμους που ποτέ δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να διασχίσω ξανά σώος και αβλαβής, πόσο μάλλον στις 10 το βράδυ. Σοφοκλέους, Πλατεία Θεάτρου, Γερανίων, Σωκράτους, με τα κεριά μας και τις μουσικές μας φέραμε, έστω και προσωρινά, φως και ζωή σε αυτούς τους σκοτεινούς δρόμους. Οι μετανάστες που συναντούσαμε στον δρόμο χαμογελούσαν και μας χαιρετούσαν. Στην Πλατεία Βάθη κοντοσταθήκαμε για λίγο, κάναμε ένα μικρό πάρτυ με μουσική, και κατόπιν κινηθήκαμε προς την Ομόνοια. Η ίδια Ομόνοια που δεν αντέχεις πια ούτε να τη βλέπεις, χθες το βράδυ ήταν μια άλλη πλατεία, γεμάτη μουσικές, χορούς, χαμόγελα και χαρούμενες φωνές που τραγουδούσαν ρυθμικά το «La Bamba». Έστω και για τα 20 λεπτά που μείναμε εκεί, προτού επιστρέψουμε στην πλατεία Κοτζιά για να μαζέψουμε τα κεριά που είχαμε αφήσει, γιατί «οι Atenistas δεν αφήνουν σκουπίδια».

Θα μπορούσες εύλογα να με ρωτήσεις γιατί δεν έβγαλα κι άλλες φωτογραφίες, αφού περνούσα τόσο καλά. Η εξήγηση είναι πολύ απλή: Στην αρχή της πορείας, κι ενώ το κερί μου είχε ήδη σβήσει (πώς τα κατάφερα δεν ξέρω, μόνο το δικό μου ήταν σβηστό!), ένα γυναικείο χέρι μου πήρε το κερί και μου έδωσε ένα ντέφι. Αυτό το ντέφι το χτυπούσα καθ’όλη τη διάρκεια της πορείας, με αποτέλεσμα: 1. να γίνω ρεζίλι (αλλά να μη με νοιάζει), 2. να μην μπορώ να βγάλω φωτογραφίες και 3. να πονάνε όλα τα δάχτυλά μου σήμερα, λες και έπαιζα όλη μέρα πιάνο. Αξίζει να σημειωθεί ότι δεν είχα ξαναπιάσει ποτέ στη ζωή μου ντέφι, και ανάθεμα αν ήξερα πώς να το χρησιμοποιήσω, αλλά νομίζω πως καλά τα κατάφερα, αφού συγχρονιζόμουν όσο μπορούσα με το τύμπανο.

Ιδιαίτερη μνεία αξίζει να κάνω στα παιδιά που γνώρισα αμέσως πριν την έναρξη της πορείας, χρήστες του Twitter στην πλειοψηφία τους, με τους οποίους στη συνέχεια χαθήκαμε επειδή με είχε συνεπάρει το ιερό καθήκον του χτυπήματος του ντεφιού (το ντέφι – του ντεφιού;). Σίγουρα θα μας δοθεί η ευκαιρία να τα ξαναπούμε, υπό λιγότερο θορυβώδεις συνθήκες.

Τώρα που σε έπρηξα, να σου το πω και με απλά λόγια; Πέρασα ΤΕΛΕΙΑ! Και όχι μόνο θα συμμετάσχω και στις επόμενες δράσεις των Atenistas, αλλά θα προσηλυτίσω και όλους όσους ξέρω στην ομάδα – και πρώτους-πρώτους, αυτούς που επρόκειτο να έρθουν μαζί μου χθες, αλλά τελικά προτίμησαν να κάτσουν στο σπίτι. Γιατί τέτοιες ανεξάρτητες κινήσεις αξίζει να διαδίδονται από στόμα σε στόμα.

Και πριν σε καληνυχτίσω, έχω να σου πω αυτό: Τις κακές γλώσσες, μόνο τα κακά αυτιά τις ακούνε…