Ο άνθρωπος του μετρό

thestranger.gr@gmail.com

Γεννήθηκα τον Απρίλιο του 1984. Πάντα πίστευα ότι γεννήθηκα στις 12 τα μεσάνυχτα, σαν τα φαντάσματα, αλλά αργότερα έμαθα πως ήταν 12 το μεσημέρι. Απογοητεύτηκα όταν το έμαθα.

Το πρώτο μου σπίτι ήταν ένα διαμέρισμα στη Μουστοξύδη, στου Γκύζη. Αλλά το πρώτο σπίτι που θυμάμαι ήταν στη Ζωοδόχου Πηγής, στα Εξάρχεια. Τότε δε μου άρεσαν καθόλου τα Εξάρχεια, τα βαριόμουν. Πού να φανταζόμουν ότι πολλά χρόνια μετά θα ήταν η αγαπημένη μου περιοχή.

Τα πρώτα μου παιδικά χρόνια τα πέρασα εκεί. Το πρωί σε παιδικό σταθμό στου Γκύζη, το απόγευμα στην Πλατεία Αργεντινής και τις άλλες ώρες της μέρας στο σπίτι, βλέποντας τηλεόραση. Είναι παράξενο που δεν έχω καταλήξει ακόμα σε φρενοκομείο με τόση τηλεόραση που έβλεπα μικρός.

Οι γονείς μου λένε ότι ήμουν υπερκινητικό παιδί. Ο θρύλος λέει ότι σε ηλικία 3 ετών διέφυγα της προσοχής 4 ατόμων και βρέθηκα στη μέση της Λεωφόρου Αλεξάνδρας – δυστυχώς ή ευτυχώς, το πεζοφάναρο ήταν πράσινο. Αλλά δεν είμαι βέβαιος ότι όλο αυτό συνέβη, γιατί τότε δεν είχε αρχίσει ακόμα να λειτουργεί η μνήμη μου.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη στιγμή που άρχισα να θυμάμαι. Ήμουν 4 χρονών, ένα πρωί στον παιδικό σταθμό. Ήταν σαν να σηκωνόταν μπροστά από τα μάτια μου μια αόρατη αυλαία, που μέχρι τότε τα εμπόδιζε να καταγράψουν τον έξω κόσμο. Ωστόσο, δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι η αυλαία σηκώθηκε τελείως: Έχω τόσο κακή μνήμη, που νομίζω ότι και τα χρυσόψαρα με καγχάζουν.

Από μικρός ήμουν τροφαντό παιδί. Μάλιστα, στη βάφτισή μου ο παπάς ρώτησε ‘τι το ταϊζετε;’. Ήταν ίσως η πρώτη μου σύγκρουση με τον Χριστιανισμό, αν και πραγματικά δεν μπορώ να ρίξω άδικο στον παπά. Το φωτογραφικό υλικό της εποχής τον δικαιώνει απόλυτα.

Και δυστυχώς υπάρχει άφθονο υλικό. Από τη στιγμή που γεννήθηκα υπήρξα το ‘μοντέλο’ της μάνας μου, η οποία με φωτογράφιζε συνέχεια, σε διάφορες πόζες, με αποτέλεσμα σήμερα να τρέμω στην ιδέα ότι, αν κάποτε γίνω διάσημος, μπορεί αυτές οι φωτογραφίες να διαρρεύσουν στον Τύπο και να μου καταστρέψουν την καριέρα. Αλλά για κάποιον διεστραμμένο συναισθηματικό λόγο, τις κρατάω ακόμα.

Ευτυχώς, όταν ήμουν 5 χρονών γεννήθηκε ο αδερφός μου, ο οποίος με αντικατέστησε στον ρόλο του ακούσιου φωτομοντέλου, κάτι που εξηγεί το γεγονός ότι δεν υπάρχει σήμερα καμία σχεδόν φωτογραφία μου από το 1990 κι έπειτα, με εξαίρεση τις σχολικές φωτογραφίες.

Απ’ό,τι φαίνεται δεν ήμουν μοντέλο μόνο στα μάτια της μάνας μου, αλλά και των συνομηλίκων μου κοριτσιών. Σε ηλικία 5 ετών είχα ήδη δύο προτάσεις γάμου, μία από ένα κοριτσάκι στον παιδικό σταθμό και μία από την κόρη κάποιων οικογενειακών φίλων. Φυσικά, δεν τις έχω ξαναδεί από τότε – πρέπει να είμαι ο νεότερος σε ηλικία άνθρωπος που εφήρμοσε το ‘στρίβειν δια του αρραβώνος’ στην πράξη.

(πάντως, βλέποντας ξανά τις παλιές φωτογραφίες μου, αναρωτιέμαι τι μου είχαν βρει τότε)

Σαν τυπικός γκαντέμης από γεννησιμιού μου, πέρασα όλες τις παιδικές ασθένειες (μόνο η ιλαρά μου ξέφυγε). Το σημάδι της ανεμοβλογιάς ακόμα πάνω μου το έχω.

Από μικρός έμαθα να διαβάζω και να γράφω. Έτσι, βαρέθηκα νωρίς το διάβασμα (και πλέον δε διαβάζω βιβλία ούτε με το πιστόλι στον κρόταφο) και κάνω απαίσια γράμματα, γιατί ποτέ δεν άγγιξα τα βιβλία ιχνηλασίας. Θα γινόμουν εξαιρετικός γιατρός, με τόσο άσχημο γραφικό χαρακτήρα.

Μόνο που ήδη σε ηλικία 5 ετών αποφάσισα να μη γίνω ΠΟΤΕ γιατρός, βλέποντας σε μία ιατρική εγκυκλοπαίδεια εικόνες από απίστευτες ασθένειες που όχι μόνο δε θα ήθελα να πάθω, αλλά δε θα ήθελα καν να έρθω σε επαφή με κάποιον που τις είχε. Πόσο μάλλον να τον θεραπεύσω κιόλας.

Στην πρώτη μέρα του σχολείου δεν είχα καθόλου άγχος. Ήξερα ήδη την ύλη της Α’ Δημοτικού, που σημαίνει ότι για έναν ολόκληρο χρόνο δεν είχα τίποτα άλλο να κάνω στο σπίτι από το να βλέπω τηλεόραση.

Μια τηλεόραση που μόλις είχε γίνει ανοιχτή στους ιδιώτες, και άρα πολύ πιο ενδιαφέρουσα. Έβλεπα ανελλιπώς τις ‘Τρεις Χάριτες’, τους ‘Απαράδεκτους’ (αν και μου πήρε χρόνια να καταλάβω ότι ο Μπέζος έκανε τον γκέι), τον ‘Τροχό της Τύχης’ και ό,τι άλλο παιζόταν τότε – είχα ξεκινήσει να βλέπω και τη ‘Λάμψη’, αλλά βαρέθηκα από το πρώτο επεισόδιο.

Στην Γ’ Δημοτικού έδωσα εξετάσεις για να μπω στο Κολλέγιο Ψυχικού. Και μπήκα από τους πρώτους – όχι να το παινευτώ, αλλά με τόσο μεγάλο ανταγωνισμό αυτό ήταν σημαντικό. Βέβαια, δεν είμαι σίγουρος πως θα δεχόμουν να δώσω εξετάσεις αν ήξερα πως τα μαθήματα στο Κολλέγιο διαρκούσαν μέχρι τις 4 το απόγευμα. Αν και εκείνη την ώρα δεν είχε τίποτα καλό η τηλεόραση έτσι κι αλλιώς.

Τα σχολικά μου χρόνια ήταν βαρετά. Σχολείο, σπίτι και πάλι σχολείο. Δεν έκανα ποτέ ωδείο, αθλητισμό, αγγλικά ή μπαλέτο (προφανώς!), αποκλειστικά και μόνο επειδή βαριόμουν. Αλλά η μετακόμισή μας στο Μαρούσι, δύο χρόνια αργότερα, αποτίναξε κάθε ίχνος βαρεμάρας από πάνω μου.

Σε ένα αδιέξοδο κάπου στα Ανάβρυτα, δίπλα στο Άλσος Συγγρού, έτυχε να μένουν, εκτός από μένα, και πολλά άλλα παιδιά στην ηλικία μου. Μαζί τους έκανα πράγματα που ποτέ δε θα ξεχάσω (όπως ότι αγόρασα αεροβόλο, σκαρφάλωσα σε καγκελόπορτα για να μπω σε σχολείο, πήρα το πρώτο μου πορνοπεριοδικό κλπ). Με κάποιους έχω ακόμα επαφή, με άλλους καθόλου.

Εκείνα τα χρόνια ήταν τα καλύτερά μου. Είχα επιτέλους φίλους (που φυσικά ήταν αδύνατο να βρω στα Εξάρχεια), και τότε κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι να έχεις καλούς φίλους. Και εννοώ πραγματικά καλούς φίλους, όχι στο Facebοοk.

(παρεμπιπτόντως, έχω 107 φίλους στο Facebοοk. Αλλά πόσοι από αυτούς είναι όντως ‘φίλοι’ μου;)

Στο Μαρούσι πέρασα και την πρώτη περιπέτειά μου, όταν χάθηκα στο Άλσος Συγγρού. Ήμουν σίγουρος ότι είχα χαθεί για πάντα, ότι θα τριγυρνούσα αιωνίως εκεί μέσα σαν το Μόγλη, μέχρι να με φάνε τα τσακάλια. Μέχρι που ένας κύριος με οδήγησε στην έξοδο, που ήταν μόλις 5 λεπτά από εκεί που βρισκόμουν. Αλήθεια, σας είπα ότι έχω τραγική αίσθηση προσανατολισμού; Ε, το λέω τώρα.

Εκεί και οι πρώτες ερωτικές περιπέτειες…Ένα πράγμα θα σας πω μόνο: Έμαθα να χορεύω στην εντέλεια το ‘Macarena’, μόνο και μόνο για να κάνω εντύπωση στην κοπέλα που μου άρεσε. Τόσο ξεφτίλα. Και δε μου έκατσε κιόλας!

Αυτός ήταν ο πρώτος από μια σειρά ανεκπλήρωτων ερώτων, αφού κάθε μήνα μου άρεσε και κάποια άλλη. Γεννήθηκα ερωτευμένος, αυτό πίστευα πάντα για μένα. Αλλά μάλλον με είχαν επηρεάσει τα μουσικά μου ακούσματα εκείνη την εποχή: Βackstreet Βοys, Five και ό,τι άλλο έπαιζε το ΜΤV. Παλιές καλές εποχές.

Βέβαια, δεν άκουγα μόνο τέτοια. Άκουγα και ελληνική χιπ χοπ, ιδιαίτερα Ημισκούμπρια και Τerrοr-X-Crew. Τα Ξύλινα Σπαθιά τα ανακάλυψα πολύ αργότερα. Α, επίσης άκουγα και Ιrοn Maiden. Γι’αυτό κατέληξα αντίχριστος, επειδή άκουγα το ‘666, the number οf the beast’.

Γενικά, τα εφηβικά μου χρόνια ήταν ακραία. Είχαν πολλή χαρά και πολλή μελαγχολία. Ποτέ κάτι ενδιάμεσο. Όπως ακραίοι ήταν και οι βαθμοί μου στο σχολείο: Πότε 18άρια, πότε κάτω απ’τη βάση, σπάνια κάπου στη μέση. Πρέπει να είμαι ο μοναδικός άνθρωπος παγκοσμίως που κατάφερε να πάρει 7 στον έλεγχο, στο μάθημα της Οικιακής Οικονομίας. Κι όμως, το έκανα.

Στην Γ’ Λυκείου φορτσάρισα, έκανα την καλύτερή μου χρονιά και ξεκίνησα τις Πανελλαδικές στην pοle pοsitiοn. Μόνο που στην πορεία με τρακάρανε κάτι μαλάκες (συγκεκριμένα, κάτι βαθμολογητές που με χαντάκωσαν σε Έκθεση και Ιστορία) και τερμάτισα περίπου 100ος στο τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Καποδιστριακού. Κι αυτό χάρη στα αγγλικά, που μου ανέβασαν κατακόρυφα τη βαθμολογία.

Όπως αποδείχθηκε, η σχολή αυτή μου ταίριαζε. Δέθηκα και με μια παρέα που μόνο καλά πράγματα μου έχει προσφέρει, κι έδεσε το γλυκό.

Ή μάλλον όχι: Το γλυκό έδεσε όταν άρχισα να γράφω στο fοrum της σχολής, με το μάλλον ηλίθιο nickname ‘David Βebeckham’. Και, λίγους μήνες αργότερα, ο David εξελίχθηκε σε Stranger, ξεκίνησε ένα δικό του blοg, και από εκείνη τη στιγμή μέχρι σήμερα η αυτοβιογραφία του γράφεται καθημερινά στα pοst του.

Κι έζησε αυτός καλά, κι εσείς καλύτερα.

ΤΕΛΟΣ