Ημερολόγιο ενός ανέργου – Ημέρα 148η: Μουσικοθεραπεία

Αγαπητό ημερολόγιο,

υπάρχουν τρία είδη ανθρώπων: Αυτοί που πιστεύουν πως ο άνθρωπος δεν αλλάζει μυαλά όσο μεγαλώνει, αυτοί που πιστεύουν ότι όσα συμβαίνουν γύρω μας μάς διαμορφώνουν σαν χαρακτήρες και μας αλλάζουν, και αυτοί που πιστεύουν ότι είναι βαρετό να ασχολείσαι με τέτοιες φιλοσοφίες, αντί να βλέπεις Big Brother στην τηλεόραση. Η κάθε πλευρά έχει τα δικά της επιχειρήματα.

Εγώ ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν ότι ο χαρακτήρας του ανθρώπου δεν παύει ποτέ να αλλάζει. Από τη μία μέρα στην άλλη μπορεί να συμβεί κάτι που θα σε συγκλονίσει, θα κάνει άνω-κάτω την κοσμοθεωρία σου, θα σε κάνει να αλλάξεις γνώμη για κάτι. Εξάλλου, μόνο οι βλάκες δεν αλλάζουν ποτέ γνώμη (αν και, όπως επισημαίνει ο Γάτος του Geluck, αυτό σημαίνει ότι αν είσαι έξυπνος αλλάζεις γνώμη και λες ότι μόνο οι βλάκες αλλάζουν γνώμη, και μετά δεν αλλάζεις ποτέ ξανά γνώμη, επειδή δεν είσαι βλάκας, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία).

Αυτές ήταν πάνω-κάτω οι σκέψεις μου την ώρα που τακτοποιούσα τις προάλλες τα παλιά μου CD, σε μια προσπάθεια να βρω παλιά τραγούδια να περάσω στο mp3 player μου, τα οποία δεν μπορώ να βρω στο Internet (μου έχει λείψει το Napster, όλα τα έβρισκα εκεί). Κοιτάζοντας τα παλιά μου CD, θυμήθηκα τι μουσική άκουγα τότε: Ημισκούμπρια, Terror X Crew, Legend Rocks, αλλά και Backstreet Boys, Savage Garden, Britney Spears. Αν οι κασέτες που έγραφα τότε μανιωδώς είχαν προσωπικότητα, θα ήταν σχιζοφρενείς. Από τη μία «ατσάλινες ρίμες», που σήμερα ακούγονται σκουριασμένες, κι από την άλλη γλυκανάλατη ποπ, που πλέον μου φέρνει ναυτία.

Τίποτα από αυτά δεν ακούω πια. Από εκείνη την εποχή, τα μόνα ακούσματα που μου έχουν μείνει είναι τα Ξύλινα Σπαθιά, οι Τρύπες και οι Ενδελέχεια. (Τώρα που το σκέφτομαι: Τι γρουσούζης που είμαι, και τα τρία αυτά συγκροτήματα έχουν πια διαλυθεί!) Τα υπόλοιπα ακούσματά μου τα απέκτησα όταν ήμουν φοιτητής. Κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι ήμουν πια μεγάλος για να ακούω ακόμα Ημισκούμπρια. Κάπου εκεί ανακάλυψα τα Διάφανα Κρίνα, τον Φοίβο Δεληβοριά, τους Three Doors Down και την punk rock των Offspring, Blink 182, Sum 41, Green Day και της υπόλοιπης τρελοπαρέας. Αυτή είναι σήμερα η μουσική μου.

Κι όμως, νομίζω ότι η διαδρομή μου δεν έχει τελειώσει ακόμα. Σε 3-4 χρόνια, να δεις που θα αποφασίσω ότι είμαι πια πολύ μεγάλος για να ακούω ακόμα το «Pretty Fly (For a White Guy)» και θα το γυρίσω στους Pink Floyd και τους Rolling Stones. Γιατί αλλάζω, καθημερινά ανακαλύπτω και νέα ακούσματα, επηρεάζομαι από διαφορετικά πράγματα και διαμορφώνω νέες απόψεις για τα πάντα. Αν μετά από 2-3 χρόνια δεν είσαι ο ίδιος άνθρωπος, γιατί να ακούς την ίδια μουσική;

(ωστόσο, νομίζω ότι τα Ξύλινα Σπαθιά δεν θα τα βαρεθώ ποτέ. Δεν ξέρω με τι σκατά έχουν ποτίσει τα τραγούδια τους και μου φαίνονται όλα τέλεια, μέχρι τον τελευταίο στίχο.)

Και τα τελευταία χρόνια έχω αλλάξει και σε κάτι ακόμα, σε σχέση με τη μουσική. Παλιά, θυμάμαι ότι άκουγα μουσική 24 ώρες το 24ωρο. Ακόμα και στις Πανελλαδικές, αγκαλιά με το στερεοφωνικό ήμουν και άκουγα μουσική, προσπαθώντας να πείσω τους πάντες ότι έτσι συγκεντρωνόμουν καλύτερα στο διάβασμα (που ήταν μάλλον προφανές ψέμα, αφού δεν αποστηθίζεις εύκολα Ιστορία την ώρα που ακούς Iron Maiden). Κάποια βράδια άφηνα επίτηδες ανοιχτό τον υπολογιστή, να παίζει όλη τη νύχτα σε τυχαία σειρά τα 2.000 τραγούδια που του είχα περάσει, ώστε να κοιμάμαι με μουσική υπόκρουση. Και όπου κι αν πήγαινα, ακόμα κι αν έπρεπε να πάω μέχρι το ψιλικατζίδικο που είναι απέναντι από το σπίτι μου, έπαιρνα μαζί και το mp3 player μου, για να ακούω μουσική στη διαδρομή.

Τώρα πια δεν ακούω σχεδόν καθόλου μουσική. Τα μουσικά κανάλια είναι βαρετά – παίζουν συνέχεια τα ίδια πιασάρικα κομμάτια. Στον υπολογιστή μου δεν έχω πια σχεδόν κανένα τραγούδι – είχα μαζέψει πάνω από 4.000 στον προηγούμενο υπολογιστή, μέχρι που μου τον κλέψανε, και έπαθα τέτοιο ψυχολογικό σοκ που έχασα τόση μουσική, που μου πήρε πολλούς μήνες να ξανακατεβάσω τραγούδι. Το mp3 που είχα μέχρι πρόσφατα ήταν ελαττωματικό και όποια ακουστικά και να έβαζα η μουσική ακουγόταν μόνο από το αριστερό. Και ξέρεις πότε το συνειδητοποίησα αυτό; Όταν μπήκα στο YouTube για να ψάξω κάτι βίντεο, και κατέληξα να φτιάξω μια ολόκληρη playlist από αγαπημένα μου τραγούδια που είχα πάρα πολύ καιρό να ακούσω.

Ξέρεις κάτι; Η μουσική πάντα με ηρεμούσε. Από τότε που ανακάλυψα τους Iron Maiden, θυμάμαι, όποτε είχα νεύρα άκουγα το «Best of the Beast» και ηρεμούσα. Ή μετά, όταν άκουσα τη «Σιωπή» των Ξύλινων Σπαθιών, το άκουγα συνέχεια σε λούπα και ηρεμούσα. Και γενικά, όταν ήθελα να ηρεμήσω έσβηνα όλα τα φώτα, ξάπλωνα στο κρεβάτι και άκουγα μουσική – οποιαδήποτε μουσική. Αρκεί να χάιδευε ένας ευχάριστος ήχος τα αυτιά μου. Αυτήν την ηρεμία έχω χάσει εδώ και πολύ καιρό. Νομίζω ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μη διορθώνεται με μία γερή δόση καλής μουσικής. Ούτε καν τα νεύρα και η απογοήτευση μετά από τόσους μήνες στην ανεργία. Κι έτσι, ήδη γέμισα το νέο, βελτιωμένο mp3 μου με περίπου 500 τραγούδια, και θα προστεθούν κι άλλα σύντομα. Γιατί η καλή μουσική θα είναι πάντα το αντίδοτο σε κάθε κρίση.

Ήθελα να σου πω κι άλλα πράγματα σήμερα, αλλά σε πήρα μονότερμα με το θέμα της μουσικής, και λέω να μη σου φορτώσω κι άλλα να’χεις να σκέφτεσαι. Άσε που με συμφέρει να έχω και μερικά πράγματα για καβάντζα, για εκείνες τις διόλου σπάνιες φορές που δεν έχω απολύτως τίποτα να σου πω και αρχίζω τις αμπελοφιλοσοφίες. Όπως σήμερα, για παράδειγμα.

Θα σε καληνυχτίσω, λοιπόν, με αυτήν την εικόνα, για την οποία δεν έχω κάτι να σχολιάσω, πέραν του ότι αποτελεί μία σαφή ένδειξη του πόσο δεμένοι και αλληλέγγυοι είμαστε μεταξύ μας οι λαοί των Βαλκανίων:

Αγαπητό ημερολόγιο,

υπάρχουν τρία είδη ανθρώπων: Αυτοί που πιστεύουν πως ο άνθρωπος δεν αλλάζει μυαλά όσο μεγαλώνει, αυτοί που πιστεύουν ότι όσα

συμβαίνουν γύρω μας μάς διαμορφώνουν σαν χαρακτήρες και μας αλλάζουν, και αυτοί που πιστεύουν ότι είναι βαρετό να ασχολείσαι

με τέτοιες φιλοσοφίες, αντί να βλέπεις Big Brother στην τηλεόραση. Η κάθε πλευρά έχει τα δικά της επιχειρήματα.

Εγώ ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν ότι ο χαρακτήρας του ανθρώπου δεν παύει ποτέ να αλλάζει. Από τη μία μέρα στην άλλη μπορεί

να συμβεί κάτι που θα σε συγκλονίσει, θα κάνει άνω-κάτω την κοσμοθεωρία σου, θα σε κάνει να αλλάξεις γνώμη για κάτι. Εξάλλου,

μόνο οι βλάκες δεν αλλάζουν ποτέ γνώμη (αν και, όπως επισημαίνει ο Γάτος του Geluck, αυτό σημαίνει ότι αν είσαι έξυπνος

αλλάζεις γνώμη και λες ότι μόνο οι βλάκες αλλάζουν γνώμη, και μετά δεν αλλάζεις ποτέ ξανά γνώμη, επειδή δεν είσαι βλάκας,

αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία).

Αυτές ήταν πάνω-κάτω οι σκέψεις μου την ώρα που τακτοποιούσα τις προάλλες τα παλιά μου CD, σε μια προσπάθεια να βρω παλιά

τραγούδια να περάσω στο mp3 player μου, τα οποία δεν μπορώ να βρω στο Internet (μου έχει λείψει το Napster, όλα τα έβρισκα

εκεί). Κοιτάζοντας τα παλιά μου CD, θυμήθηκα τι μουσική άκουγα τότε: Ημισκούμπρια, Terror X Crew, Legend Rocks, αλλά και

Backstreet Boys, Savage Garden, Britney Spears. Αν οι κασέτες που έγραφα τότε μανιωδώς είχαν προσωπικότητα, θα ήταν

σχιζοφρενείς. Από τη μία «ατσάλινες ρίμες», που σήμερα ακούγονται σκουριασμένες, κι από την άλλη γλυκανάλατη ποπ, που πλέον

μου φέρνει ναυτία.

Τίποτα από αυτά δεν ακούω πια. Από εκείνη την εποχή, τα μόνα ακούσματα που μου έχουν μείνει είναι τα Ξύλινα Σπαθιά, οι Τρύπες

και οι Ενδελέχεια. (Τώρα που το σκέφτομαι: Τι γρουσούζης που είμαι, και τα τρία αυτά συγκροτήματα έχουν πια διαλυθεί!) Τα

υπόλοιπα ακούσματά μου τα απέκτησα όταν ήμουν φοιτητής. Κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι ήμουν πια μεγάλος για να ακούω ακόμα

Ημισκούμπρια. Κάπου εκεί ανακάλυψα τα Διάφανα Κρίνα, τον Φοίβο Δεληβοριά, τους Three Doors Down και την punk rock των

Offspring, Blink 182, Sum 41, Green Day και της υπόλοιπης τρελοπαρέας. Αυτή είναι σήμερα η μουσική μου.

Κι όμως, νομίζω ότι η διαδρομή μου δεν έχει τελειώσει ακόμα. Σε 3-4 χρόνια, να δεις που θα αποφασίσω ότι είμαι πια πολύ

μεγάλος για να ακούω ακόμα το «Pretty Fly (For a White Guy)» και θα το γυρίσω στους Pink Floyd και τους Rolling Stones. Γιατί

αλλάζω, καθημερινά ανακαλύπτω και νέα ακούσματα, επηρεάζομαι από διαφορετικά πράγματα και διαμορφώνω νέες απόψεις για τα

πάντα. Αν μετά από 2-3 χρόνια δεν είσαι ο ίδιος άνθρωπος, γιατί να ακούς την ίδια μουσική;

(ωστόσο, νομίζω ότι τα Ξύλινα Σπαθιά δεν θα τα βαρεθώ ποτέ. Δεν ξέρω με τι σκατά έχουν ποτίσει τα τραγούδια τους και μου

φαίνονται όλα τέλεια, μέχρι τον τελευταίο στίχο.)

Και τα τελευταία χρόνια έχω αλλάξει και σε κάτι ακόμα, σε σχέση με τη μουσική. Παλιά, θυμάμαι ότι άκουγα μουσική 24 ώρες το

24ωρο. Ακόμα και στις Πανελλαδικές, αγκαλιά με το στερεοφωνικό ήμουν και άκουγα μουσική, προσπαθώντας να πείσω τους πάντες

ότι έτσι συγκεντρωνόμουν καλύτερα στο διάβασμα (που ήταν μάλλον προφανές ψέμα, αφού δεν αποστηθίζεις εύκολα Ιστορία την ώρα

που ακούς Iron Maiden). Κάποια βράδια άφηνα επίτηδες ανοιχτό τον υπολογιστή, να παίζει όλη τη νύχτα σε τυχαία σειρά τα 2.000

τραγούδια που του είχα περάσει, ώστε να κοιμάμαι με μουσική υπόκρουση. Και όπου κι αν πήγαινα, ακόμα κι αν έπρεπε να πάω

μέχρι το ψιλικατζίδικο που είναι απέναντι από το σπίτι μου, έπαιρνα μαζί και το mp3 player μου, για να ακούω μουσική στη

διαδρομή.

Τώρα πια δεν ακούω σχεδόν καθόλου μουσική. Τα μουσικά κανάλια είναι βαρετά – παίζουν συνέχεια τα ίδια πιασάρικα κομμάτια.

Στον υπολογιστή μου δεν έχω πια σχεδόν κανένα τραγούδι – είχα μαζέψει πάνω από 4.000 στον προηγούμενο υπολογιστή, μέχρι που

μου τον κλέψανε, και έπαθα τέτοιο ψυχολογικό σοκ που έχασα τόση μουσική, που μου πήρε πολλούς μήνες να ξανακατεβάσω τραγούδι.

Το mp3 που είχα μέχρι πρόσφατα ήταν ελαττωματικό και όποια ακουστικά και να έβαζα η μουσική ακουγόταν μόνο από το αριστερό.

Και ξέρεις πότε το συνειδητοποίησα αυτό; Όταν μπήκα στο YouTube για να ψάξω κάτι βίντεο, και κατέληξα να φτιάξω μια ολόκληρη

playlist από αγαπημένα μου τραγούδια που είχα πάρα πολύ καιρό να ακούσω.

Ξέρεις κάτι; Η μουσική πάντα με ηρεμούσε. Από τότε που ανακάλυψα τους Iron Maiden, θυμάμαι, όποτε είχα νεύρα άκουγα το «Best

of the Beast» και ηρεμούσα. Ή μετά, όταν άκουσα τη «Σιωπή» των Ξύλινων Σπαθιών, το άκουγα συνέχεια σε λούπα και ηρεμούσα. Και

γενικά, όταν ήθελα να ηρεμήσω έσβηνα όλα τα φώτα, ξάπλωνα στο κρεβάτι και άκουγα μουσική – οποιαδήποτε μουσική. Αρκεί να

χάιδευε ένας ευχάριστος ήχος τα αυτιά μου. Αυτήν την ηρεμία έχω χάσει εδώ και πολύ καιρό. Νομίζω ότι δεν υπάρχει τίποτα που

να μη διορθώνεται με μία γερή δόση καλής μουσικής. Ούτε καν τα νεύρα και η απογοήτευση μετά από τόσους μήνες στην ανεργία. Κι

έτσι, ήδη γέμισα το νέο, βελτιωμένο mp3 μου με περίπου 500 τραγούδια, και θα προστεθούν κι άλλα σύντομα. Γιατί η καλή μουσική

θα είναι πάντα το αντίδοτο σε κάθε κρίση.

Ήθελα να σου πω κι άλλα πράγματα σήμερα, αλλά σε πήρα μονότερμα με το θέμα της μουσικής, και λέω να μη σου φορτώσω κι άλλα

να’χεις να σκέφτεσαι. Άσε που με συμφέρει να έχω και μερικά πράγματα για καβάντζα, για εκείνες τις διόλου σπάνιες φορές που

δεν έχω απολύτως τίποτα να σου πω και αρχίζω τις αμπελοφιλοσοφίες. Όπως σήμερα, για παράδειγμα.

Θα σε καληνυχτίσω, λοιπόν, με αυτήν την εικόνα, για την οποία δεν έχω κάτι να σχολιάσω, πέραν του ότι αποτελεί μία σαφή ένδειξη του πόσο δεμένοι και αλληλέγγυοι είμαστε μεταξύ μας οι λαοί των Βαλκανίων:

 

Γιουροτουίτερ

Πολλά μπορεί να πει κανείς για την Eurovision. Ελάχιστα από αυτά είναι καλά, βέβαια, αλλά δεν έχει σημασία. Η Eurovision είναι ένα πανηγύρι, που μία φορά το χρόνο μας καθηλώνει (τους περισσότερους από μας, τουλάχιστον) μπροστά στις τηλεοράσεις. Άλλες φορές την περιμένουμε με αδημονία, μήνες πριν, πιστεύουντας ότι το φοβερό τραγούδι που στείλαμε θα υπνωτίσει τους Ευρωπαίους και θα μας φέρει στην κορυφή. Φέτος, ευτυχώς, δεν είχαμε τέτοιες αυταπάτες. Με ένα καθαρό γιουροβιζιονικό τραγούδι, αλλά όχι τόσο πιασάρικο όσο το «My Number One», π.χ., ξέραμε από πριν ότι δεν πηγαίναμε για κορυφή. Έτσι, το τραγούδι δεν ακούστηκε σχεδόν καθόλου (ενώ άλλες χρονιές τα τραγούδια τα ακούγαμε συνέχεια και μήνες πριν την Eurovision – σαν μαρτύριο του Γκουαντάναμο, ένα πράγμα) και το ενδιαφέρον για τη διοργάνωση περιορίστηκε στις τελευταίες 5 μέρες πριν τη μέρα του τελικού.

(άσε που, μεταξύ μας, κανείς δεν ήθελε να κερδίσουμε φέτος την Eurovision. Και να πληρώνουμε του χρόνου για τη διοργάνωση; Εδώ μας κόβουν τους μισθούς και τις συντάξεις, το πανηγύρι μας μάρανε!)

Τέλος πάντων, δε σκοπεύω να κάνω κοινωνιολογική ανάλυση της Eurovision και του τρόπου που την αντιμετωπίζουμε στην Ελλάδα (αν και θα ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα). Αν κάτι μου έμεινε από τη φετινή Eurovision, είναι η Γερμανίδα Λένα Μάγιερ, που κέρδισε τον διαγωνισμό, την οποία έχω ερωτευτεί. Ναι, ξέρω, πείτε την «στραβοκάνα», «βαμπίρ», όπως θέλετε. Αλλά εμένα μ’άρεσε. Και το τραγούδι ήταν μια χαρά (αλλά το αγαπημένο μου ήταν το γαλλικό, που για άγνωστο λόγο πάτωσε – Ευρώπη, όχι μόνο δεν έχεις ταλέντο, αλλά δεν έχεις και γούστο).

Επίσης, έχω μια απορία: Πώς ήταν η Eurovision πριν το Twitter; Ειλικρινά, δε θυμάμαι. Ο συνδυασμός αυτών των δύο είναι εκρηκτικός. Σαν να βλέπεις την Eurovision παρέα με 100 άλλους φίλους σου, τη σχολιάζετε σε πραγματικό χρόνο, γελάτε με τα σούργελα, διαφωνείτε για το ποια από τις τραγουδίστριες είναι πιο ωραία, και φυσικά…θάβετε ασύστολα! Ευχαριστώ το Twitter για την υπέροχη χθεσινή βραδιά!

Κλείνοντας, θα παραθέσω κάποια από τα tweets μου κατά τη διάρκεια της σεμνής τελετής, τα οποία αποτελούν και τα σχόλιά μου για την Eurovision, τα οποία θα έγραφα για πρώτη φορά σήμερα στο blog μου αν δεν υπήρχε το Twitter.

Στο μυαλό της Κ.Σουλιώτη: «Καθίκι Νορβηγέ, από πέρσι στα’χω μαζεμένα…Γαμώτο, μου πήραν και το καλάσνικοφ στην είσοδο…»

Σε κάθε Γιουροβίζιον, επαναλαμβάνεται τουλάχιστον 100 φορές το ότι δεν μπορείς να ψηφίσεις τη χώρα σου. Ξέρουν σε τι IQ απευθύνονται.

Στο μυαλό της Κ.Σουλιώτη: «Που να καταπιείς το μικρόφωνο μωρή και να πας από ασφυξία! Που θες να νικήσεις το καμάρι μας!»

Λατρεύω τα ισπανικά σαν γλώσσα. Αλλά ακόμα κι έτσι, το ισπανικό τραγουδι έχει σταλεί ακριβώς για να μην κερδίσει η χρεωκοπημένη Ισπανία.

Δε θα γίνεις Κύπριος ποτέεεεεεε, Ουαλέεεεεεε, Ουαλέ-ε-ε (καλά, ας κερδίσει, και θα τον βγάλουν και Πρόεδρο)

Βοσνία, έχεις ταλέντο. Αλλά όχι στο τραγούδι. Δοκίμασε την ταχυδακτυλουργική καλύτερα.

Για το Βέλγιο δε λέω κακό, γιατί μου αρέσει το τραγούδι. Άλλο που ο τραγουδιστής είναι φλούφλης.

Στο μυαλό της Κ.Σουλιώτη: «Άμα σε πνίξω με το λουρί της κιθάρας ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΕΓΩ ΜΕ AND MY GUITAR! Καθίκι!»

Ήταν να μην κερδίσει η Σέρβα λεσβία, πριν κάτι χρόνια…Οι Σέρβοι νομίζουν ότι μόνο έτσι θα κερδίσουν πάλι.

Άραγε αν οι Λευκορώσοι αντί για Butterflies έλεγαν το Fireflies, θα έβγαζαν λάμπες από τους κώλους τους;

Αλκαίο, φάε τούμπα στη σκηνή να σιγουρευτούμε ότι δε θα νικήσουμε! Όχι στην πρωτιά της Γιουροβίζιον!

Αν η Αγγλία δεν κέρδισε με τραγούδι του Άντριου Λόιντ-Ουέμπερ, τότε δε θα κερδίσει ποτέ. Και σίγουρα όχι φέτος.

Ειλικρινά, 9 στα 10 τραγούδια θα μπορούσαν να συμπεριλαμβάνονται σε soundtrack ταινίας του Ντίσνεϊ. Το 10ο είναι το Όπα.

Δεν καταλαβαίνω γιατί η νικήτρια των καλλιστείων δεν είναι κάθε χρόνο από την Ουκρανία. Υπάρχουν και καλύτερες;

Αν το τραγούδι της Γαλλίας δεν κάνει πάταγο στα κλαμπ το καλοκαίρι, εμένα να μου τρυπήσεις τη μύτη με κομπρεσέρ.

Alkaios & Friends, Nalitch & Friends…Το μήνυμα της φετινής Γιουροβίζιον είναι το πόσο σημαντικό πράγμα είναι οι φίλοι.

Πρέπει να είναι η πρώτη φορά, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, που μου αρέσει γερμανικό τραγούδι. Μάλλον επειδή δεν είναι γερμανικό.

Έγραψα έναν στίχο, εμπνευσμένος από το πορτογαλικό τραγούδι: «Φιλίπα, Φιλίπα, πάρε μου μια…» Φτου, δε βρίσκω ομοιοκαταληξία.

Το τραγούδι της Δανίας το έχει «γράψει» ο Δανός Φοίβος. Οποιαδήποτε ομοιότητα με τυχόν τραγούδια των Police είναι εντελώς τυχαία.

Του χρόνου να στείλουμε στη Γιουροβίζιον αυτούς που έκαναν τη διαφήμιση της Q. Aυτοί μάλιστα, έχουν ταλέντο.

Θα πάει το κοριτσάκι στη Μέρκελ να τη συγχαρεί, και η Μέρκελ θα την αρχίσει στις σφαλιάρες, που βάζει τη χώρα σε έξοδα.

Ξέφρενοι πανηγυρισμοί του Αλκαίου και των φίλων του για το 12άρι της Κύπρου! Μάλιστα, ο Αλκαίος παραλίγο να σηκωθεί κιόλας!

Η Ρίκα Βαγιάννη τι ακριβώς κάνει, εκτός από το να μας ενοχλεί καλύπτοντας τις φωνές αυτών που μιλάνε;

Η Γερμανία (ναι, η ΓΕΡΜΑΝΙΑ) κερδίζει τον διαγωνισμό για το καλύτερο ευρωπαϊκό τραγούδι. Αν αυτό δεν είναι σημάδι για το #2012, τότε τι;

Όπως μετά από κάθε ματς ποδοσφαίρου στη ΝΕΤ έχει post match με Γκμοχ και Γκώνια, θα’πρεπε τώρα να έχει εκπομπή με Μπόκοτα και Μαγγίρες.

*Eurovision mode: OFF*. Το φτυάρι επιστρέφει στο ντουλάπι. Άντε, και του χρόνου μ’ένα καλό παιδί. (λες να στείλουμε Πλούταρχο;)

 

«Αδέλφια μου, αλήτες, φοροφυγάδες»

 

Ο (νέος) ύμνος των μαύρων σκυλιών

(τραγουδήστε κι εσείς στον γνωστό ρυθμό του «Ύμνου των Μαύρων Σκυλιών» του Λουκιανού Κηλαηδόνη, αυτή τη διασκευή που ετοίμασαν για εσάς οι αγαπημένοι σας βουλευτές!)

Στα ρουσφέτια λέμε ναι,
και στις μίζες λέμε ναι,
στα χατίρια λέμε ναι,
στις κουρτίνες λέμε ναι,
στον Ομπάμα λέμε ναι,
και στην Μέρκελ λέμε ναι

Όχι στη διαφάνεια,
όχι και στους αδιάβλητους,
όχι στη διαφάνεια,
όχι στους σοβαρούς

Στους δικούς μας λέμε ναι,
και στους πλούσιους λέμε ναι,
στο κεφάλαιο λέμε ναι,
στα κανάλια λέμε ναι,
στους ρουφιάνους λέμε ναι,
στους παπάδες λέμε ναι

Όχι στους «τρομοκράτες»,
όχι και στις πορείες τους,
Όχι στους «τρομοκράτες»,
όχι στους απεργούς

Στο ψέμα (ναι!), στα πάρτυ (ναι!)
στη λούφα (ναι!), στη μούφα (ναι!)
στους κλέφτες (ναι!), στους ψεύτες (ναι!)
στα μέτρα (ναι!), στις Πόρσε (ναι!)
στα φράγκα (ναι!), στον Τράγκα (ναι!)
στους διαπλεκόμενους ναιιιιιιιιιι

Στα δωράκια λέμε ναι,
στα μπαξίσια ναι,
στα ταξίδια λέμε ναι,
και στα ξύδια λέμε ναι,
στις διαψεύσεις λέμε ναι,
στις υποσχέσεις λέμε ναι

Όχι λέμε στα έργα,
όχι και στην ανάπτυξη,
όχι λέμε στα έργα,
όχι λεφτά γι’αυτά

Στα λαμόγια λέμε ναι,
και στα κόλπα λέμε ναι,
στις απάτες λέμε ναι,
στην ασυλία λέμε ναι,
στις κορδέλες λέμε ναι,
στις Βρυξέλλες λέμε ναι

Όχι στο πόθεν έσχες
όχι στη διερεύνηση,
όχι στο πόθεν έσχες,
όχι «όλα στο φως»

Στο ψέμα (ναι!), στα πάρτυ (ναι!)
στη λούφα (ναι!), στη μούφα (ναι!)
στους κλέφτες (ναι!), στους ψεύτες (ναι!)
στα μέτρα (ναι!), στις Πόρσε (ναι!)
στα φράγκα (ναι!), στον Τράγκα (ναι!)
στα υποβρύχια ναιιιιιιιιιιιι

Στα μπουζούκια λέμε ναι,
στις κοπάνες λέμε ναι,
στην Εκάλη λέμε ναι,
στη Ραφήνα λέμε ναι,
στις πισίνες λέμε ναι,
και στις βίλες λέμε ναι

Όχι στους ψηφοφόρους,
όχι γαμώ τους ασχετους,
όχι στους ψηφοφόρους,
όχι στους χαζούς

Στα ρεμάλια λέμε ναι,
και στους δήθεν λέμε ναι,
στις σημαίες λέμε ναι,
στα F-16 λέμε ναι,
στους σκαφάτους λέμε ναι,
και στους μπάτσους λέμε ναι

Όχι στους ψηφοφόρους,
όχι γαμώ τους ασχετους,
όχι στους ψηφοφόρους,
όχι στους χαζούς

ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!

 

Τα καψούρικα της κρίσης (vol.4)

 

Τα καψούρικα της κρίσης (vol.3)

(άντε να δούμε πότε θα βαρεθώ να τα φτιάχνω… 😛 )

 

Τα καψούρικα της κρίσης (vol.2)

 

Χάλια

(χωρίς λόγια, ελλείψει έμπνευσης. I’ll be back.)

 

Τα καψούρικα της κρίσης

 

Πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα

(χωρίς λόγια…Μερικές φορές η σιωπή λέει περισσότερα από τα λόγια…)