Τρομοκρατία. Γουάου. Από μόνη της αυτή η λέξη είναι αρκετά τρομακτική για να σε καθηλώσει. Το κράτος του τρόμου. Η δύναμη του τρόμου. Η δύναμη που σε κρατά, παγωμένο από τον φόβο, βυθισμένο στην πολυθρόνα σου, με τα χέρια σου να σφίγγουν γερά τα μπράτσα της.

Μερικές φορές η λέξη αυτή είναι τόσο ισχυρή, που δε χρειάζεται καν να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Βαφτίζεις κάτι «τρομοκρατία», και αμέσως όλοι το φοβούνται, το καταδικάζουν, το πολεμούν. Ακόμα κι αν δεν υπάρχει τίποτα εκεί να φοβηθείς, να καταδικάσεις, να πολεμήσεις.

Ή μάλλον όχι όλοι. Όχι πια. Όταν η τρομοκρατία, η αληθινή τρομοκρατία, όχι αυτή με τα γκαζάκια και τις χύτρες που σκάνε, αλλά αυτή με την εξαθλίωση και την καταστροφή, γίνεται καθημερινότητα και προσωπικό βίωμα του καθενός, τα γκαζάκια δε σε τρομάζουν πια. Τρομάζουν κάποιους άλλους, που με τη σειρά τους προσπαθούν να τρομάξουν κι εσένα. Όμως εσένα δε σε τρομάζουν αυτά πια.

Ναι, δε σου το λέει κανείς. Όλοι σου λένε ότι η τρομοκρατία είναι μία, είναι ενιαία και είναι καταδικαστέα. Αλλά δεν είναι έτσι. Οι τρομοκρατίες είναι δύο. Η κρατική και η «άλλη». Την κρατική δεν μπορείς να την καταδικάσεις, επειδή την έχουν επιλέξει δημοκρατικά πολλοί συμπολίτες σου. Κι έτσι, ακόμα κι αν εξαιτίας της κρατικής τρομοκρατίας χάσεις το σπίτι σου,τη δουλειά σου ή και τη ζωή σου, δεν μπορείς να την καταδικάσεις. Αντίθετα, η «άλλη» τρομοκρατία πρέπει να καταδικάζεται πάντα. Ακόμα κι. αν στοιχίζει μόνο μία τζαμαρία, ή και τίποτα απολύτως. Απλά επειδή υπάρχει, και το κράτος δε συμπαθεί τον ανταγωνισμό.

Ο τρόμος, βλέπεις, έχει κι αυτός διάφορες κατηγορίες. Άλλος είναι ο δικός σου ο τρόμος ότι θα μείνεις άνεργος αν δε δεχτείς χαμηλότερο μισθό, και άλλος ο τρόμος του πολιτικού ή του επιχειρηματία ή του δημοσιογράφου που έχει χεσμένη τη φωλιά του και τρέμει μήπως αποκαλυφθούν όλα. Αν τους βάλεις στη ζυγαριά, ο τρόμος των άλλων βγαίνει πάντα πιο βαρύς. Μπορεί να είναι ελαττωματική η ζυγαριά, βέβαια.

Αν ο φόβος των άλλων σου φαίνεται τόσο βαρύς που σηκώνει στον αέρα τους δικούς σου φόβους, μάλλον κάνεις κάπου λάθος. Μήπως βλέπεις πολλή τηλεόραση? Μήπως δε μιλάς με αρκετούς «κανονικούς» ανθρωπους και εξαρτάς τους φόβους σου από αυτούς της μειοψηφίας? Μήπως έμαθες να καταδικάζεις τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, εκτός αν κατευθύνεται καταπάνω σου? Σκέψου το λίγο. Μπορεί να εκπλαγείς.

Και καλά θα κάνεις να το σκεφτείς γρήγορα. Πριν γίνεις κι εσύ «τρομοκράτης» χωρίς να το πάρεις χαμπάρι. Και ξέρεις, σε κανέναν δεν αρέσουν οι τρομοκράτες. Κανένας δε θα βοηθήσει έναν τρομοκράτη. Εκτός, φυσικά, αν δεν ξέρει ότι είναι τρομοκράτης. Μόνο τότε.