Ο άνθρωπος του μετρό

Το κακό όταν είμαι αναγκασμένος να πάρω το αυτοκίνητο για να πάω στη δουλειά είναι ότι…βασικά ότι σιχαίνομαι τα αυτοκίνητα και την οδήγηση και την κίνηση και τους ηλίθιους οδηγούς και τους ηλίθιους πεζούς και τα φανάρια. Και ότι δεν μπορώ να πάρω το μετρό, φυσικά. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν υπάρχει και τίποτα καλό. Εκτός, ίσως, από το ότι έχω έναν καλό λόγο να γκρινιάζω για μέρες.
Έχω ξαναπεί (και δεν έχω αλλάξει γνώμη ακόμα, παραδόξως) ότι θεωρώ πως το αυτοκίνητο είναι μία ακόμα από αυτές τις εφευρέσεις που αποδεικνύουν πόσο αυτοκαταστροφικό ον είναι ο άνθρωπος, μία εφεύρεση που μας προσφέρει έναν ακόμα τρόπο να σκοτωθούμε, γιατί οι ήδη υπάρχοντες είναι πια ντεμοντέ (καρκίνος; Πφφφφ…όλος ο κόσμος έχει…να πέσεις από το μπαλκόνι;;; Καλά, πού ζεις, στο 1800;). Ναι, πιστεύω ότι το αυτοκίνητο ανήκει στην ίδια κατηγορία εφευρέσεων με την ατομική βόμβα, τις κυνηγετικές καραμπίνες και τα πατατάκια: Στις εφευρέσεις που μας βοηθούν να σκοτωθούμε γρήγορα και απολαυστικά. Εντάξει, με τα πατατάκια μπορεί και να μην είναι και τόσο γρήγορο, αλλά είναι απολαυστικό.
Βέβαια, πρέπει να τονίσω ότι όσο επικίνδυνη και αποκρουστική κι αν βρίσκω αυτή την εφεύρεση, μία άλλη εφεύρεση που σχετίζεται με το αυτοκίνητο κερδίζει τον θαυμασμό μου και την θεωρώ σημαντικότερο επίτευγμα της ανθρωπότητας, αμέσως μετά την ΙΟΝ αμυγδάλου: Αυτός ο μηχανισμός που επαναφέρει το φλας στη θέση του όταν έχεις τελειώσει την στροφή. Δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς αυτόν.
Αλλά ακόμα και μια τόσο θαυμάσια εφεύρεση δεν αρκεί για να σώσει το αυτοκίνητο από την οργή μου. Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο βιβλίο κι όχι ένα ταπεινό post για τους λόγους που μισώ τα αυτοκίνητα, γι`αυτό και κρατάω αυτούς τους λόγους για το βιβλίο μου, το οποίο θα κυκλοφορήσει το 2045 με τίτλο «The Stranger 1984-2044: 60 χρόνια ιδιοφυίας». Κρίμα που δεν θα ζήσω για να το δω να εκδίδεται.
Πιστεύω πως αν ο Σίσυφος έκανε τη μαλακία του σήμερα, η τιμωρία του δεν θα ήταν να σπρώχνει αιώνια έναν βράχο σε ένα βουνό χωρίς κορυφή – σιγά τα ωά. Η τιμωρία του θα ήταν να περιπλανιέται αιώνια σαν την άδικη κατάρα στους δρόμους του Παγκρατίου, της Κυψέλης και του κέντρου της Αθήνας μέσα σε ένα Fiat Uno του 1990, ψάχνοντας να παρκάρει. ΑΥΤΗ είναι τιμωρία.
Αλλά είναι αναγκαίο κακό, δυστυχώς. Γιατί αν δεν πάρω το αυτοκίνητο στη δουλειά, τότε θα βρίσκομαι στο έλεος της κίτρινης φυλής – και δεν εννοώ τους Κινέζους, με αυτούς δεν έχω πρόβλημα (ακόμα). Βασικά, έχω τρεις τρόπους για να γυρίσω από τη δουλειά: α. Να πάρω το αυτοκίνητο και να γυρίσω σαν κύριος, έχοντας βέβαια περάσει τη μισή μου μέρα ψάχνοντας να παρκάρω το μεσημέρι, β. Να πάρω ταξί και να πληρώσω τα μαλλιοκέφαλά μου για να κινδυνέψω να σκοτωθώ 25 φορές μέσα σε μία γκαζιέρα, παρέα με έναν ψιλοκοιμισμένο τύπο που είναι αμφίβολο αν ξέρει τη διαφορά μεταξύ Κηφισιάς και Κηφισού, γ. Να πάρω τα πόδια μου στις 2 τα ξημερώματα και να φτάσω στο σπίτι κατά τις 6.30, αν γλιτώσω από τις ορδές των σεληνιασμένων οδηγών που νομίζουν ότι βρίσκονται σε υπερειδική διαδρομή στο Ράλι Ακρόπολις. Από αυτές τις επιλογές, η β. είναι η λιγότερο ελκυστική. Μακράν.
Αλλά να πω και το καλό του αυτοκινήτου, τώρα που μου ήρθε: Μπορώ να τραγουδάω (τρόπος του λέγειν) το Smooth του Santana στη διαπασών, χωρίς να με κοιτάζουν όλοι γύρω σαν να είπα ότι η Χρύσπα είναι η καλύτερη τραγουδίστρια που έβγαλε αυτή η χώρα, μετά τη Σοφία Βέμπο. Το καλό να λέγεται (αλλά μετά να λέγεται και το κακό, ώστε το καλό να μη φαίνεται και μας χαλάει τη μόστρα).
Καμιά φορά σκέφτομαι πως θα έπρεπε να μάθω να οδηγώ μηχανή και όχι αυτοκίνητο. Αυτό το παθαίνω ειδικά όταν ένα μηχανάκι ντριμπλάρει το δικό μου και άλλα 300 αυτοκίνητα σε ένα μποτιλιάρισμα και χάνεται στον ορίζοντα. Αλλά μετά βλέπω μηχανάκια χύμα στο δρόμο και ασθενοφόρα να ουρλιάζουν και αναρωτιέμαι τι είναι χειρότερο: Να οδηγείς ένα όχημα που μπορεί να σε σκοτώσει ή να οδηγείς ένα όχημα που μπορεί να σκοτώσει εσένα, τους συνεπιβάτες σου, τους επιβάτες του άλλου οχήματος, καμιά δεκαριά περαστικούς πεζούς και μερικούς ακόμα που περιμένουν στη στάση του λεωφορείου; Χμμμ…Δύσκολο δίλημμα…

Για φανταστείτε πώς θα ήταν τα νυχτερινά club αν δεν ήταν ιδιωτικά, αλλά δημόσια…

1. Στην είσοδο θα σου ζητούσαν, εκτός από το όνομα που έχεις κάνει την κράτηση, ταυτότητα, διαβατήριο, δίπλωμα οδήγησης, πιστοποιητικό γεννήσεως και ιατρική βεβαίωση σωματικής ακεραιότητας.

2. Τα ποτά θα ήταν πιο ακριβά, καθώς, εκτός από το Φ.Π.Α., θα είχαν και 2 ευρώ φόρο χαρτόσημου.

3. Οι σερβιτόρες, οι μπάρμαν και οι μαιτρ θα ήταν δημόσιοι υπάλληλοι και επομένως μόνιμοι. Άρα, μετά από μερικά χρόνια λειτουργίας, οι σερβιτόρες θα ήταν σταφιδιασμένες, οι μπάρμαν θα έπασχαν από Πάρκινσον και οι μαιτρ από αρθρίτιδα, από την πολλή ορθοστασία.

4. Ο όρος «δυσμενής μετάθεση» θα έπαιρνε ένα τελείως διαφορετικό νόημα, όταν θα σε έστελναν από το Galea στον «Βαγγέλη» της Κάτω Κερασίτσας.

5. Κάθε τόσο οι εργαζόμενοι θα κατέβαιναν σε απεργίες, διαμαρτυρόμενοι που δεν τους δίνουν βαρέα και ανθυγιεινά.

6. Οι υπεύθυνοι δημοσίων σχέσεων δεν θα εκαναν απολύτως τίποτα. Έτσι κι αλλιώς, και κανένας να μην πατήσει στο μαγαζί, αυτοί δημόσιοι υπάλληλοι είναι, θα πληρωθούν.

7. Αφού μιλάμε για δημόσιες υπηρεσίες, φαντάζεστε πώς θα ήταν τα ποτά…Ουίσκι McMoufas, βότκα Gorbachev και κρασί «Σταφυλόκοκκος Ευρυτανίας».

8. Μόνο φανταστείτε το εξής: Αιφνιδιαστικές επισκέψεις του αρμόδιου Υπουργού (αλήθεια, σε ποιο Υπουργείο θα υπάγονταν;) μετά τα μεσάνυχτα, ώστε να διαπιστώσει αν λειτουργεί όπως πρέπει η υπηρεσία! Και με την ευκαιρία, θα έπινε και μερικά ποτάκια τζάμπα…

9. Κάθε φορά που θα άνοιγε ένα καινούργιο club, δεν θα έκανε grand opening με επωνύμους, αλλά επίσημα εγκαίνια με στελέχη της κυβέρνησης να κόβουν κορδέλες και να δηλώνουν πως «οι δεσμεύσεις του Πρωθυπουργού για καλύτερο clubbing γίνονται πραγματικότητα».

10. Για να πάρεις ποτό θα έπρεπε να πας στην είσοδο, να πληρώσεις, να πάρεις απόδειξη, να πας στο διπλανό ταμείο για να σου την επικυρώσουν, να ξαναπάς στην είσοδο να πάρεις ένα χαρτόσημο, να ξαναπάς στο διπλανό ταμείο να σου την σφραγίσουν και να τη δώσεις στον μπάρμαν.

11. Όσο για την γκαρτναρόμπα, για να αποδείξεις ότι το παλτό είναι δικό σου θα έπρεπε να προσκομίσεις απόδειξη αγοράς, βεβαίωση από τον μαγαζάτορα ότι δεν είναι κλεμμένο και αντίγραφο της φορολογικής σου δήλωσης, για να αποδείξεις ότι βγάζεις αρκετά λεφτά για να το αγοράσεις.

12. Θα γίνονταν κάποιες περικοπές στις κρατικές αγροτικές επιχορηγήσεις, ώστε να γίνουν καίριες επενδύσεις σε φωτορυθμικά, DJ sets και ηχεία.

13. Βασική δέσμευση της αντιπολίτευσης στις εκλογές: «Θα φέρουμε τη Μαντόνα να κάνει live στα club μας».

14. Επειδή τα club θα ήταν πλέον πηγή κέρδους για το Δημόσιο, μεγαλύτερη από τις κλήσεις της Τροχαίας, θα καταργούνταν τα αλκοτέστ. Αλλιώς, θα ήταν ζημιογόνα και θα αναγκάζονταν να αγοράσουν τίποτα περίεργα ομόλογα…

15. This is Dimosio! Για να πάρεις καλύτερο τραπέζι θα αρκούσε ένα «φακελάκι» στον μαιτρ, ενώ οι προσλήψεις σε club θα γίνονταν μέσω ΑΣΕΠ. Κοινώς, άμα δεν έχεις «δόντι», κλάφτα Χαράλαμπε.

16. Οπως κάθε δημόσια υπηρεσία που σέβεται τον εαυτό της, έτσι και αυτή που θα διαχειριζόταν τα club θα έπρεπε να έχει ένα ωραίο και εύηχο ακρωνύμιο (π.χ. Δ.Ε.Η, Ι.Κ.Α κλπ). Το επικρατέστερο θα ήταν το Κ.Ι.Ν.Κ.Υ. (Κοινωνικό Ίδρυμα Νυχτερινών Κέντρων και Υπηρεσιών).

17. Το ωράριο των club θα ήταν αυστηρά 7ωρο. Με λίγα λόγια, στις 6 το πρωί θα σε διώχνανε με τις κλωτσιές. Στις 6, όχι στις 7 – είπαμε, this is Dimosio!

18. Δεν θα τολμούσατε να καβαντζώσετε (τι ωραία λέξη!) σφηνακοπότηρα, τασάκια ή οτιδήποτε άλλο, γιατί θα εθεωρείτο υπεξαίρεση σε βάρος του Δημοσίου και θα σαπίζατε στη φυλακή. Επίσης, δεν θα ήταν καλή ιδέα να σπάσετε πιάτα και ποτήρια στο τσακίρ κέφι – αυτό λέγεται καταστροφή δημόσιας περιουσίας.

O anisixos μου «πετάει το μπαλάκι» κι εγώ το πιάνω! Για να δούμε πώς θα τα πάω στο ερωτηματολόγιο του Πουστ…εεε, του Προυστ, με συγχωρείτε…

1)Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;

Να ξέρω ότι κάνω τους άλλους πιο ευτυχισμένους.

2)Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;

Το $@%&%#@%^ το ξυπνητήρι!

3)Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;

Όταν είδα πως ο ΟΠΑΠ θεωρεί πρώτο φαβορί για τη Eurovision τον Σαρμπέλ!!!

4)Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;

Η συγκλονιστική, καταπληκτική και απαράμιλλη μετριοφροσύνη μου.

5)Το βασικό ελάττωμά σας;

Ότι δεν διεκδικώ ποτέ τα δικαιώματά μου. Αλήθεια. έχω δικαιώματα;

6)Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;

Στα λάθη της γλώσσας, τα περίφημα σαρδάμ.

7)Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;

Με τον Σωκράτη – αλλά δεν θα ήθελα να έχω το τέλος του.

8)Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;

Χωρίς καμία αμφιβολία, η Μαφάλντα και ο Κόκκορας του Αρκά!

9)Το αγαπημένο σας ταξίδι;

Από το Μοναστηράκι στην Ακρόπολη και αντιστρόφως. Nothing compares.

10)Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;

Να σας πω τον πιο αντιπαθητικό με διαφορά; Πάουλο Κοέλιο. Γκρρρ.

11)Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;

Να ξέρει που βάζει την υπογραφή του και το…εχμ…τέλος πάντων, ξέρετε ποιο…Αλλά δεν έχω συναντήσει κανέναν ως τώρα, εμού συμπεριλαμβανομένου!

12)… και σε μια γυναίκα;

Να γελάει με τα αστεία μου. Κατά προτίμηση, χωρίς να ζορίζεται.

13)Ο αγαπημένος σας συνθέτης;

Αυτός που γράφει τη μουσική στα τραγούδια των Three Doors Down. Όπως και να τον λένε.

14)Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;

«Παίξτο και λιγάκι αδιά-φο-ρος, να της έρθει έρωτας παρά-φο-ρος». Το ξέρω ότι σας ξενέρωσα, αλλά νομίζω ότι με εμπνέουν τα πλακάκια του μπάνιου μου.

15)Το βιβλίο που σας σημάδεψε;

Τα άπαντα του Γούντι Άλεν. Μιλάμε για ιδιοφυία!

16)Η ταινία που σας σημάδεψε;

Το έχω ξαναπεί: Μετά το Se7en, το χάος…

17)Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;

Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Πραγματικός ζωγράφος με την μπάλα.

18)Το αγαπημένο σας χρώμα;

Το μωβ, σε όλες του τις αποχρώσεις. Απλά, το λατρεύω!

19)Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;

Το ότι έχω καταφέρει να ζήσω μέχρι τα 23 μου και έχω προοπτικές για τουλάχιστον άλλα τόσα.

20)Το αγαπημένο σας ποτό;

Μιλκ σέικ σοκολάτα. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς οδοντόκρεμες.

21)Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;

Μετανιώνω για τα λάθη των άλλων, και συγκεκριμένα για το λάθος των γονιών μου να κάνουν σεξ 9 μήνες πριν γεννηθώ.

22)Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ’ όλα;

Τις ηλίθιες ερωτήσεις σαν κι αυτήν.

23)Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;

Να σκέφτομαι τι θα γράψω αύριο.

24)Ο μεγαλύτερος φόβος σας;

Να μείνω μόνος σε ένα δωμάτιο με τον Ανδρέα Μικρούτσικο. ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!

25)Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;

Σε όλες. «Είναι όμορφο το ψέμα, όσο λίγο κι αν κρατήσει. Δεν αντέχω την αλήθεια όπως έχει καταντήσει».

26)Ποιο είναι το μότο σας;

Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από το κλασικό «Don’t Worry, Be Happy!».

27)Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;

Στο κρεβάτι μου, παρέα με 3 μοντέλα. Ζητάω πολλά;

28)Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;

Ότι δεν υπάρχει, για να δικαιωθώ.

29)Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;

Δεν ξέρω ακριβώς, αλλά πρέπει να πλησιάζω τη νιρβάνα, γιατί χαμογελάω πολύ!

Όποιος/α έχει το κουράγιο να απαντήσει σε αυτές τις εξευτελιστικά δύσκολες ερωτήσεις, ας πάρει το μπαλάκι που πετάω…

Στα πλαίσια του νέου σκοπού της ζωής μου, στον οποίο αναφέρθηκα χθες, παραθέτω ένα κείμενο που είχα γράψει το 2004, όταν η Ελλάδα πήρε το Euro. Χμμμ…είναι φοβερό: Φαίνεται πως τίποτα δεν έχει αλλάξει από τότε! Το κείμενο δημοσιεύτηκε σε κάποιο τεύχος του FREE, ελαφρώς κατακρεουργημένο (για να μην πω αγρίως)…
——————————–

Μήπως είστε ρατσιστής και δεν το ξέρετε; Αυτό το τεστ θα σας βοηθήσει να το εξακριβώσετε.

1)Τι σκέφτεστε όταν βλέπετε το δικέφαλο αετό;

Α. «ΑΕΚΑΡΑ, ΟΜΑΔΑΡΑ!»
Β. «Το σύμβολο του Βυζαντίου»
Γ. «Αυτοί οι κωλοαλβανοί μας έχουν κατακλύσει πια, να τους διώξουμε όλους!»

2)Πώς είναι η σημαία της Ρουμανίας;

Α. Τι είναι «Ρουμανία»; Όπως λέμε Ρουμενίγκε;
Β. Τρεις κάθετες λωρίδες, μπλε, κίτρινη και κόκκινη.
Γ. Μπα, υπάρχει ακόμα Ρουμανία; Νόμιζα ότι όλοι τα μάζεψαν και ήρθαν στην Ελλάδα! Να τους στείλουμε όλους πίσω!

3)Ένας μαύρος είναι…

Α. Άτυχος, γιατί κάηκε στο ψήσιμο.
Β. Ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους, με ίσα δικαιώματα.
Γ. Ένα μιαρό ον, που αν με αγγίξει θα με κάνει κι εμένα μαύρο. Να τους διώξουμε όλους από την Ελλάδα!

4)Τι γνώμη έχετε για τα ρατσιστικά ανέκδοτα;

Α. Καλά είναι, αλλά εγώ προτιμώ τα πρόστυχα.
Β. Κάποιες φορές είναι υπερβολικά και επιθετικά, αλλά μερικά έχουν βάση και σατιρίζουν έξυπνα κάποιες καταστάσεις.
Γ. Είναι γραμμένα από σοφούς ανθρώπους που έχουν αντιληφθεί τους κινδύνους που φέρνουν οι μαύροι, οι Εβραίοι κλπ. Να τους εξολοθρεύσουμε όλους!

5)Πώς θα χαρακτηρίζατε τον Γ.Καρατζαφέρη;

Α. Καλός είναι, αλλά μου αρέσει περισσότερο ο Καραγκούνης.
Β. Είναι ένας εμπαθής ακροδεξιός που υιοθετεί απόψεις που δεν με εκφράζουν.
Γ. Είναι ένας αυθεντικός πατριώτης, καλός χριστιανός και, γενικώς, ένα παράδειγμα προς μίμησιν για τον καθένα από μας.

6)Ποια η γνώμη σας για την ελληνοτουρκική φιλία;

Α. Κάτι έχει πάρει τ’ αυτί μου, αλλά ιδέα δεν έχω.
Β. Είναι μια αξιοθαύμαστη προσπάθεια συμφιλίωσης δύο λαών που δεν έχουν στην πραγματικότητα τίποτα να χωρίσουν.
Γ. Σιγά μην είμαστε φίλοι με τους δολοφόνους που είναι υπεύθυνοι για τα μεγαλύτερα δεινά της ιστορίας μας! Να πάρουμε την Πόλη και να τους διώξουμε μια και καλή!

7)Ένας Αλβανός σας σταματάει στο δρόμο και σας ζητά οδηγίες. Τι κάνετε;

Α. Βασικά, δεν καταλαβαίνω τι μου λέει, οπότε του πετάω ένα “me not speak English” και ξεμπερδεύω.
Β. Του εξηγώ πώς να πάει, τι άλλο να κάνω δηλαδή;;;
Γ. Του φωνάζω «Ρε άντε γύρνα στην κωλοχώρα σου κι άσε μας ήσυχους!»

8)Πώς σας φάνηκε η κατάκτηση του Euro 2004 από την Ελλάδα;

Α. Πλάκα είχε. Βγαίναμε στην Ομόνοια, φωνάζαμε συνθήματα… Να το ξανακάνουμε!
Β. Χάρηκα πολύ, δεν το περίμενα και το πανηγύρισα έξαλλα. Εύχομαι να ξαναγίνει κάποτε.
Γ. Είναι μια σαφής απόδειξη της ανωτερότητας της φυλής μας σε βάρος των υπανάπτυκτων και απολίτιστων Ευρωπαίων. Να τους υποτάξουμε όλους!

9)Ποιο από τα συνθήματα των Ελλήνων σας έχει μείνει μετά την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος;

Α. «Είναι βαριά η π….α του τσολιά»
Β. «Σήκωσέ το το τιμημένο, δεν μπορώ να περιμένω»
Γ. «Δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ, Αλβανέ»

10)Ποια είναι η πρωτεύουσα της Ουκρανίας;

Α. Α, δεν ξέρω από αφρικάνικες χώρες, λυπάμαι.
Β. Το Κίεβο.
Γ. Δεν ξέρω και δε με ενδιαφέρει, μου αρκεί να γυρίσουν εκεί όλες οι ξετσίπωτες που διαφθείρουν το ελληνικό έθνος!

11)Ποια είναι κατά τη γνώμη σας η σημαντικότερη προσωπικότητα του 20ού αιώνα στην Ελλάδα;

Α. Ο ΛΕΠΑς.
Β. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος.
Γ. Ο βασιλεύς Κωνσταντίνος, που κακώς τον διώξαμε. Να τον φέρουμε πίσω!

12)Θα προσλαμβάνατε ποτέ έναν Αλβανό στην εταιρεία σας;

Α. Αφού δεν έχω εταιρεία!
Β. Φυσικά, εφόσον πληρούσε τις προδιαγραφές της εργασίας.
Γ. Ποτέ! Να τους διώξουμε όλους πριν μας πάρουν όλες τις δουλειές και μείνουμε όλοι άνεργοι!

13)Τι θα κάνατε για τους μετανάστες αν ήσασταν πρωθυπουργός;

Α. Θα τους έδινα κουπόνια για να τρώνε τζάμπα στα φαστφουντάδικα της Ομόνοιας.
Β. Θα τους πρόσφερα κοινωνικές παροχές για να διευκολύνω τη διαβίωση τους στη χώρα.
Γ. Θα έδινα εντολή να απελαθούν όλοι! Πας μη Έλλην βάρβαρος!

14)Ποια είναι η γνώμη σας για αλλοδαπούς μαθητές που γίνονται σημαιοφόροι στις μαθητικές παρελάσεις;

Α. Αμα φοράνε μίνι φούστες, no problem.
Β. Αν νιώθουν πραγματικά Έλληνες, γιατί να μην τη σηκώσουν;
Γ. Ασφαλώς όχι! Κανένας Αλβανός δεν αξίζει ούτε να αγγίξει την δοξασμένη ελληνική σημαία! Να απελαθούν όλοι!

15)Θα υιοθετούσατε ποτέ ένα παιδάκι που ανήκει σε άλλη φυλή;

Α. Όχι ευχαριστώ, έχω ήδη δύο.
Β. Βέβαια. Η καταγωγή ενός ανθρώπου δεν παίζει ρόλο σε τέτοια θέματα.
Γ. Με καμία δύναμη! Μόνο τα ελληνόπουλα πρέπει να υποστηρίζουμε! Όλοι οι άλλοι πρέπει να απελαθούν!

16) Τι θα κάνατε αν ήσασταν μέσα στο γήπεδο σε ποδοσφαιρικό αγώνα Ελλάδας-Τουρκίας;

Α. Θα πέταγα καφέδες και κέρματα στο κεφάλι του διαιτητή άμα μας αδικούσε.
Β. Θα παρακολουθούσα τον αγώνα σαν απλός φίλαθλος, χωρίς προκαταλήψεις.
Γ. Θα αναρτούσα πανό που θα έγραφε πάνω «Η Κωνσταντινούπολη είναι ελληνική». Να πάμε να την πάρουμε πίσω!

17) Πώς σας φάνηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας;

Α. Ωραία ήταν. Τελικά ποιος κέρδισε;
Β. Ήταν μια παγκόσμια γιορτή και νιώθω περήφανος που διεξήχθη στη χώρα μου.
Γ. Ήταν μια ακόμα ευκαιρία να αποδείξουμε την ανωτερότητα της φυλής μας. Αν δεν μας έκαναν προβοκάτσια οι Αλβανοί με τον Κεντέρη, θα παίρναμε κι άλλα μετάλλια. Να τους απελάσουμε!

18) Τι πιστεύετε για τους Τσιγγάνους;

Α. Ότι τραγουδάνε ωραία.
Β. Είναι άνθρωποι άδικα περιθωριοποιημένοι που αξίζουν την προσοχή της πολιτείας.
Γ. Είναι άξιοι μόνο για να πλένουν το παρμπρίζ του αυτοκινήτου μου. Να τους εξολοθρεύσουμε όλους!

19) Πόσοι περίπου είναι οι μετανάστες στην Ελλάδα;

Α. Πού να κάθομαι να τους μετράω τώρα…
Β. Υποθέτω γύρω στο 1 εκατομμύριο, μπορεί και περισσότεροι.
Γ. Δισεκατομμύρια! Αποτελούν μια συνεχή απειλή για την ομοιογένεια της χώρας μας! Να επιστρέψουν όλοι στις πατρίδες τους!

20) Ανήκετε σε κάποια φιλανθρωπική οργάνωση;

Α. Ναι, στο WWF.
Β. Ναι, στην «Αλληλεγγύη».
Γ. Ναι, στη Χρυσή Αυγή.

Αυτό ήταν! Τώρα μετρήστε τις απαντήσεις σας και δείτε αν έχετε περισσότερα Α,Β ή Γ. Ακολούθως, απευθυνθείτε στην αντίστοιχη κατηγορία.

Περισσότερα Α: Είστε ένας κρετίνος, που νομίζει ότι η μεγαλύτερη ενημερωτική εφημερίδα στην Ελλάδα είναι η Ώρα για Σπορ. Ειλικρινά, αναρωτιέμαι γιατί κάνατε αυτό το τεστ, αφού έχετε τόση σχέση με το θέμα, όση ο Μπους με τη γεωγραφία! Μετά από αυτό το τεστ κάντε τα ακόλουθα: 1) Κάντε ένα τεστ IQ και βεβαιωθείτε ότι δε βγαίνει αρνητικό, 2) Ανοίξτε καμιά εγκυκλοπαίδεια μήπως και μάθετε μερικά πράγματα και 3) Μειώστε τη μέση ημερήσια τηλεθέασή σας τουλάχιστον κατά 5 ώρες. Άντε, μπας και γίνετε άνθρωποι.

Περισσότερα Β: Είστε λογικοί άνθρωποι. Σκέφτεστε τους συνανθρώπους σας και είστε πρόθυμοι να τους βοηθήσετε όταν έχουν την ανάγκη σας. Δεν είστε ρατσιστής, αντιθέτως είστε ένας ιδεαλιστής. Αυτό σημαίνει ότι δεν παρακολουθείτε καθόλου τηλεόραση, ειδικά δελτία ειδήσεων. Ωστόσο φροντίζετε να ενημερώνεστε για σημαντικά ζητήματα μέσω έγκυρων εφημερίδων, αλλά και μέσω Διαδικτύου. Συγχαρητήρια. Είστε η μειοψηφία στον ελληνικό πληθυσμό.

Περισσότερα Γ: Είστε ρατσιστές. Μην το πάρετε στραβά, αλλά αυτό είναι το αποτέλεσμα του τεστ. Κατά πάσα πιθανότητα ψηφίζετε ΛΑ.Ο.Σ., βλέπετε πολύ ΤΗΛΕ ΑΣΤΥ, και θεωρείτε τους Χρυσαυγίτες το «μέλλον της πατρίδας μας». Ο Χίτλερ για σας ήταν μια λαμπρή προσωπικότητα, που δεν του επέτρεψαν να εξολοθρεύσει τους μιαρούς Εβραίους ορισμένοι ανώμαλοι άνθρωποι. Όπως και να ‘χει, κανείς δεν μπορεί να σας κατηγορήσει. Αντιπροσωπεύετε την πλειοψηφία του ελληνικού λαού.

Όλοι ψάχνουμε ένα νόημα στη ζωή μας. Όλοι ψάχνουμε έναν καλό λόγο να μη δέσουμε μια πέτρα στο λαιμό μας και να μη φουντάρουμε στο βυθό του Σαρωνικού, του Θερμαϊκού ή όποιου άλλου κόλπου, κολπίσκου, όρμου ή και ποταμού έχουμε πρόχειρο. Και δεν είναι καθόλου παράδοξο που δυσκολευόμαστε να τον βρούμε.
Άλλοι βρίσκουν τον λόγο ύπαρξής τους στη θρησκεία. Πιστεύουν ότι αυτή η ζωή είναι απλά ένα πρόχειρο διαγώνισμα. Αν γράψεις καλά, θα πάρεις το πτυχίο σου και θα κερδίσεις με το σπαθί σου τη θέση σου σε έναν Παράδεισο, μαζί με άλλους ξενέρωτους σαν εσένα. Αν αποτύχεις, θα καταλήξεις στα ζοφερά καζάνια της Κόλασης, παρέα με το υπόλοιπο 98% των ανθρώπων που υπήρξαν στη γη. Παραδόξως, αυτοί θέλουν να τα πάνε καλά, δεν καταλαβαίνω γιατί. Εγώ στη θέση τους δεν θα διάβαζα καθόλου.
Για άλλους, ο λόγος ύπαρξής μας είναι να παντρευτούμε και να κάνουμε παιδιά, που με τη σειρά τους θα κάνουν κι άλλα παιδιά, που με τη σειρά τους θα κάνουν κι άλλα παιδιά, μέχρι να μη χωράμε όλοι στη γη και να αρχίσουμε να αλληλοσκοτωνόμαστε πάλι. Ενδιαφέρον concept, δε λέω, αλλά είναι λίγο εγωιστικό να λες ότι ο σκοπός της ζωής σου είναι να αναπαράγεσαι σε βάρος όλων των υπολοίπων μορφών ζωής. Δε μου ταιριάζει.
Άλλοι βρίσκουν πιο πρωτότυπους σκοπούς. Μερικοί αφιερώνουν τη ζωή τους στη φιλανθρωπία, αρκετοί στο να σπάνε τα νεύρα των άλλων και ελάχιστοι (και συμπτωματικά οι πιο ανεγκέφαλοι) πιστεύουν πως σκοπός της ζωής τους είναι να κυβερνήσουν το λαό τους. Φυσικά, υπάρχουν και αυτοί που δεν έχουν απολύτως κανέναν σκοπό στη ζωή και περιφέρονται από δω κι από κει, αδιάφοροι για τα μυστήρια της ζωής – ανοίξτε την τηλεόραση ένα μεσημέρι και θα τους δείτε κι εσείς.
Εμένα τίποτα από αυτά δε με ικανοποιεί. Είμαι πολύ ρεαλιστής για να πιστεύω σε θεό, πολύ απαισιόδοξος για να θέλω να αναπαραγάγω το φρικτό είδος μας, πολύ φτωχός για να αφοσιωθώ σε φιλανθρωπίες, πολύ αλτρουιστής για να σπάω τα νεύρα των άλλων, πολύ φυσιολογικός για να θέλω να κυβερνώ τους άλλους. Και, δυστυχώς, πολύ περίεργος για να μην ψάχνω νόημα στη ζωή.
Μετά από χρόνια σκέψης, νομίζω πως κατέληξα σε αυτό που θέλω να κάνω. Θέλω ο σκοπός της ζωής μου να κάνει τον κόσμο καλύτερο. Θέλω να ταιριάζει στον χαρακτήρα μου και να είναι εφικτή η επίτευξή του. Ο σκοπός της ζωής μου είναι να κάνω τους άλλους να χαμογελούν. Γιατί όχι; Μπορώ να το κάνω και είναι ένα (μικρό αλλά κατορθωτό) βήμα για έναν καλύτερο κόσμο.
Από εδώ και πέρα, θα προσπαθώ να κάνω τους γύρω μου να χαμογελούν. Μπορεί να μην τα καταφέρω με όλους, όμως ακόμα κι αν πετύχω ένα χαμόγελο, ο κόσμος θα έχει γίνει λίγο πιο υποφερτός. Δεν είναι αυτός ένας καλός λόγος για να συνεχίσεις να ζεις; Εγώ νομίζω πως είναι…

Smiling’s
Tough
Round
Athens.
Nevertheless,
Grinners
Earn
Respect

Όσο άναρχη και απρόβλεπτη κι αν είναι η ζωή, λειτουργεί και αυτή με κάποιους κανόνες. Υπάρχουν κάποιες βασικές αρχές που, αν τις παραβείς, γίνεσαι «ακόμα ένα τροχαίο το Πάσχα», που λέει και ο Δεληβοριάς.
Ένας από αυτούς, ίσως ο πλέον διάσημος, είναι ότι τα καλά πράγματα κρατάνε λίγο. Αυτό μάλλον το ξέρουμε πια όλοι: Η απόλαυση της σοκολάτας κρατάει μέχρι να ανέβεις στη ζυγαριά. Η διασκέδαση που σου προσφέρει το νέο video game που περίμενες μήνες ολόκληρους διαρκεί περίπου 1 μέρα, μέχρι να το βαρεθείς και να το καταχωνιάσεις σε κάποιο συρτάρι. Και, σαν φυσικό επακόλουθο αυτού του κανόνα, κανένα σίριαλ δεν είναι καλύτερο στη δεύτερη χρονιά του, απ’ό,τι στην πρώτη. Το «Παρά 5» δεν αποτελεί εξαίρεση.
Ας κάνουμε μια ιστορική αναδρομή στο φαινόμενο που λέγεται Παρά 5. Το καλοκαίρι του 2005 βγαίνει στον αέρα το πρώτο τρέιλερ, με πέντε τύπους δεμένους σε μία γραμμή τρένου. Οι τρεις είναι γνωστοί: Πρόκειται για την πασίγνωστη Σμαράγδα Καρύδη, την επίσης γνωστή Ελισάβετ Κωνσταντινίδου και τον φρέσκο Γιώργο Καπουτζίδη, που είχε γνωρίσει μεγάλη επιτυχία με το σίριαλ «Σαββατογεννημένες». Το τρέιλερ ήταν έξυπνο, κίνησε την προσοχή και το γεγονός ότι ο Καπουτζίδης έγραφε το σενάριο δημιούργησε μεγάλες προσδοκίες για ένα σίριαλ που θα θύμιζε τις «Σαββατογεννημένες».
Το σίριαλ αυτό ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Το πρωτότυπο σενάριό του, οι υπερβολικοί (αλλά ενδιαφέροντες και συμπαθητικοί) χαρακτήρες του και οι «θανατηφόρες» ατάκες έκαναν το «Παρά 5» το πιο επιτυχημένο σίριαλ των τελευταίων χρόνων και ένα από τα πλέον επιτυχημένα στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης. Όλα πήγαιναν καλά.
Τα προβλήματα ήρθαν όταν το MEGA άρχισε να πιέζει τον Καπουτζίδη να συνεχίσει για δεύτερη χρονιά το σίριαλ, κι ενώ ο ίδιος σκόπευε να το ολοκληρώσει το περασμένο καλοκαίρι. Το κανάλι της Παιανίας ήταν βέβαιο για την επιτυχία και του δεύτερου κύκλου (και όχι άδικα, όπως αποδείχθηκε). Με τα πολλά, ο τηλεοπτικός «Σπύρος» υπέκυψε στις πιέσεις και αποφάσισε να τροποποιήσει το σενάριο, ώστε να συνεχιστεί για μία ακόμα χρονιά.
Στην πράξη, αυτό σήμαινε ότι η πλοκή του έργου έπρεπε να «φρενάρει», πολλές φορές σε τέτοιο σημείο, ώστε σε ένα ολόκληρο επεισόδιο βλέπαμε να επαναλαμβάνονται οι ίδιες σκηνές. Και φυσικά, τότε ήταν που άρχισαν οι επαναλήψεις, τα best of και οτιδήποτε άλλο μπορούσε να κρατήσει τον κόσμο «ζεστό», ώστε να μην σταματήσει να παρακολουθεί το αγαπημένο του σίριαλ.
Από εκεί και έπειτα, το «Παρά 5» πήρε την κατιούσα. Από εβδομαδιαίο έγινε δεκαπενθήμερο, οι ατάκες αντικαταστάθηκαν από κουραστικά μελοδράματα και η πλοκή έγινε…λάστιχο που ξεχείλωσε απότομα. Ο κανόνας της ζωής επιβεβαιώθηκε ξανά: Τίποτα καλό δεν κρατάει για πολύ, γιατί αν κρατήσει πολύ, θα πάψει να είναι καλό.
Αφορμή για αυτό το post στάθηκε το χθεσινό επεισόδιο που, κατά τη γνώμη μου, ήταν μακράν το χειρότερο της σειράς. Με εξαίρεση κάποιες καλές στιγμές στην αρχή, παρακολουθήσαμε 40 λεπτά αδικαιολόγητης κλάψας και μιζέριας, που δεν αρμόζουν ούτε στις άθλιες σαπουνόπερες που εισάγει με το κιλό από τη Βραζιλία το Star. Πολύ κρίμα για ένα σίριαλ που ξεκίνησε τόσο καλά.
Αν το «Παρά 5» είχε ολοκληρωθεί το περασμένο καλοκαίρι, όλοι θα ήταν ευχαριστημένοι: Το MEGA θα απολάμβανε τον θρίαμβό του, βάζοντάς το σε επανάληψη 4 φορές τη μέρα, ο Καπουτζίδης θα αναγνωριζόταν ως ο κορυφαίος σεναριογράφος της ελληνικής τηλεόρασης και θα αποσπούσε τιμές αρχηγού κράτους και το κοινό θα περίμενε με ανυπομονησία το επόμενο έργο του, όποτε κι αν ερχόταν αυτό. Όταν έχεις λίγα και ζητάς περισσότερα, δεν υπάρχει πρόβλημα. Όταν όμως έχεις πολλά και ζητάς ακόμα περισσότερα, τότε συμβαίνει αυτό ακριβώς που συνέβη στο MEGA: Τα χάνεις όλα.
Και τώρα; Τώρα που έγινε το λάθος, πρέπει να διορθωθεί το συντομότερο δυνατό. Και, επειδή το παλιό «Παρά 5» δεν πρόκειται πια να αναστηθεί, πέρασε το Πάσχα (μακάρι να κάνω λάθος, αλλά δεν το νομίζω), η μόνη λύση είναι να τελειώσει. Κακήν-κακώς, να βρει ο Καπουτζίδης κάποιο τέχνασμα και να τελειώνει η σεμνή τελετή.
Μετά το χθεσινό απογοητευτικό επεισόδιο, εγώ δεν θα ξαναδώ «Παρά 5». Και πιστεύω ότι και άλλοι πρώην φανατικοί σαν εμένα θα κάνουν το ίδιο. Απλά, δε γίνεται αλλιώς.

To whom it may concern: Σταματήστε το «Παρά 5» όσο είναι καιρός. Η Πόρσε έγινε Ντάτσουν και δεν τραβάει στην ανηφόρα. Βοηθήστε μας να θυμόμαστε αυτό το σίριαλ σαν κάτι θετικό και όχι σαν ένα ξεχειλωμένο σώβρακο.

Start
Thinking
Radically
And
Never
Give up
Endlessly
Reconsidering

Ένα από τα χόμπι μου είναι οι φωτογραφίες. Φωτογραφίζω κυρίως γκραφίτι, αλλά γενικά μου αρέσει να φωτογραφίζω πράγματα που μου αποσπούν την προσοχή και κυρίως πράγματα που αύριο μπορεί να μην είναι εκεί που είναι σήμερα…Σήμερα σας παρουσιάζω 10 από τις αγαπημένες μου φωτογραφίες, όλες από τους δρόμους της αγαπημένης μου Αθήνας…

Ξέρετε, υπάρχουν βιβλία-εφιάλτες, βιβλία που έχουν 500, 600 ή και 1.000 σελίδες, βιβλία που χρειάζεσαι μήνες ολόκληρους για να τα τελειώσεις. Αυτά ακριβώς είναι τα βιβλία που αντιπαθώ: Άμα είσαι μάγκας, κύριε συγγραφέα, συμπύκνωσε το απόσταγμα της γνώσης σου σε 100 σελίδες.
Αντίθετα, υπάρχουν βιβλία που είναι τόσο μικρά, ώστε δεν καταλαβαίνεις πότε τελείωσαν. Αυτά με ενδιαφέρουν σήμερα. Σας παρουσιάζω, λοιπόν, τα βιβλία που προτείνω να διαβάσετε όλοι εσείς οι τεμπέληδες σαν εμένα, τα μικρότερα βιβλία στον κόσμο!

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Κώστας Καραμανλής junior: «Το Έργο Της Κυβέρνησης ΝΔ»
Γιώργος Παπανδρέου junior: «Το Έργο Που Θα Επιδείξει Η Επόμενη Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ»
Τζορτζ Μπους junior: «Οι Αποδείξεις Για Πυρηνικά Όπλα Στο Ιράκ»
Τόνι Μπλερ: «Για Πάντα Ανεξάρτητος»
Σίλβιο Μπερλουσκόνι: «Σοβαρότητα Και Πολιτική»
Τζον Κέρι: «Έχασα Τις Εκλογές Από Έναν Δύσκολο Αντίπαλο»
Κωνσταντίνος Μητσοτάκης: «Η Πρώτη Φορά Που Έκανα Ποδαρικό Στο Σπίτι»
Λιάνα Κανέλλη: «Το Κάπνισμα Βλάπτει Σοβαρά Την Υγεία»
Μπιλ Κλίντον: «Συζυγική Πίστη»
Θοδωρής Ρουσσόπουλος: «Πάντα Να Λες Την Αλήθεια»
Ευάγγελος Βενιζέλος: «Καιρός Για Δίαιτα»
Βάσω Παπανδρέου: «Μικρά Μυστικά Ομορφιάς»
Ντικ Τσένεϊ: «Πώς Να Βελτιώσετε Το Σημάδι Σας»
Κώστας Σημίτης: «Η Εξωτερική Πολιτική Επί Πρωθυπουργίας Μου»
Γιώργος Ορφανός: «Όταν Το Μαχαίρι Έφτασε Βαθιά Στο Κόκκαλο»
Σάββας Τσιτουρίδης: «Πάντα Σεμνός Και Ταπεινός»

ΜΟΥΣΙΚΗ

Λίνα Νικολακοπούλου: «Το Νόημα των Στίχων Μου»
Μάικλ Τζάκσον: «Οι Επιτυχίες Μου Την Τελευταία Δεκαετία»
Σάκης Ρουβάς: «Η Εξωτερική Εμφάνιση Δεν Έχει Σημασία»
Φοίβος: «Μουσικές Που Δεν Έχω Κλέψει»
Ημισκούμπρια: «Σοβαρές Σκέψεις»
Μαντόνα: «Τα Σημάδια του Χρόνου Πάνω Μου»
Κριστίνα Αγκιλέρα: «Τα Βιντεοκλίπ Στα Οποία Φοράω Ρούχα»
Μικ Τζάγκερ: «Όταν Απεξαρτήθηκα Από τα Ναρκωτικά»
Έλτον Τζον: «Οι Γυναίκες της Ζωής Μου»
Βασίλης Παπακωνσταντίνου: «100 Λόγοι Για Να Κάνετε Πλαστική Στη Μύτη»
Έλενα Παπαρίζου: «Ποια Ήμουνα Πριν την Eurovision»
Αντώνης Ρέμος: «Από Αύριο, Δίαιτα!»
Άννα Βίσση: «Η Μεγάλη Μου Διεθνής Καριέρα»
Μιχάλης Χατζηγιάννης: «Διαφορές Μεταξύ των Τραγουδιών Μου»
Περικλής Στεργιανούδης: «Η καριέρα μου μετά το Fame Story»
Καλομοίρα Σαράντη: «Οι Διαφορές Μου Με την Britney Spears»
Έφη Θώδη: «Οι Γνώσεις Μου Στη Διεθνή Μουσική»
Στέλλα Μπεζαντάκου: «Ευπρεπής Ενδυμασία Σε Νυχτερινά Κέντρα»
Μπρίτνι Σπίαρς: «Οι Αναμνήσεις Μου Από Τον Πρώτο Μου Γάμο»
Έμινεμ: «Τραγούδια Μου Που Περιέχουν Λιγότερες Από 150 Βρισιές»

ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ

Βασίλης Λάκης: «Η Τέχνη Του Γκολ»
Μιχάλης Κωνσταντίνου: «Όλα Όσα Ξέρω Για το Ποδόσφαιρο»
Αλμπέρτο Μαλεζάνι: «Ζητήματα Ποδοσφαιρικής Τακτικής»
Θανάσης Μπριάκος: «Οι Καλές Μου Διαιτησίες»
Ηλίας Ατματσίδης: «Οι Μεγάλες Μου Αποκρούσεις»
Γιώργος Ανατολάκης: «Fair Play στο Ποδόσφαιρο»
Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα: «Οι Βραζιλιάνοι Που Συμπαθώ»
Πελέ: «Οι Αργεντίνοι Που Συμπαθώ»
Ζοζέ Μουρίνιο: «Η Σημασία Της Μετριοφροσύνης Στο Ποδόσφαιρο»
Δημήτρης Ελευθερόπουλος: «Αναμνήσεις Από Τη Ρώμη και το Μιλάνο»
Νέρι Αλμπέρτο Καστίγιο: «Η Σημασία της Ψυχραιμίας Μέσα στο Γήπεδο»
Κώστας Κεντέρης & Κατερίνα Θάνου: «Ημερολόγια Μοτοσικλέτας»
Πάολο Ντι Κάνιο: «Ποδόσφαιρο και Δημοκρατία»
Νίκος Αλέφαντος: «Έτσι Έμαθα Να Κρατάω το Στόμα Μου Κλειστό»
Εζεκίελ Γκονζάλες: «Πώς να Οδηγήσετε Μια Ομάδα στο Πρωτάθλημα»
Γιώργος Καραγκούνης: «Η Μέρα που Στάθηκα Όρθιος Για 30 Συνεχόμενα Δευτερόλεπτα»
Σωτήρης Κυργιάκος: «Ο Φίλος Μου, ο Τζιοβάνι»
Όττο Ρεχάγκελ: «Η Καλύτερη Άμυνα Είναι Η Επίθεση»
Σωκράτης Κόκκαλης: «Ισονομία και Διαφάνεια στο Ελληνικό Ποδόσφαιρο»
Φερνάντο Σάντος: «Έτσι Νίκησα Τον Ολυμπιακό»
Ροναλντίνιο: «Οι Ντρίμπλες Είναι Άχρηστες»
Γιάννης Βαρδινογιάννης: «Οι Κροάτες Που Πρόσφεραν Στον Παναθηναϊκό»
Συλλογή: «Επιτυχημένοι Έλληνες Προπονητές»
Ντούσαν Μπάγεβιτς: «Οι Προπονητικές Αποτυχίες Μου»
Ντέιβιντ Μπέκαμ: «Η Σωστή Εκτέλεση Πέναλτυ»
Τάκης Λεμονής: «Οι Αμυντικές Αρετές του Ολυμπιακού»
Στιβ Μακλάρεν: «Γιατί Με Αγαπάνε οι Άγγλοι»
Γιώργος Μπατατούδης: «Πώς Να Πλουτίσετε Από το Ποδόσφαιρο»
Ριβάλντο: «Όλα Όσα Ήξερα Για Τον Ολυμπιακό Μέχρι το 2004»
Γιαν Μπόσμαν: «Η Μεγάλη Μου Προσφορά Στο Ευρωπαϊκό Ποδόσφαιρο»
Σοφοκλής Σχορτσιανίτης: «Η Δίαιτα κι Εγώ»
Λουίς Φίγκο: «Τα Λεφτά Δεν Είναι το Παν»
Μπρούνο Τσιρίλο: «Η Τέχνη Του Να Είσαι Σέξυ»
Ζουνίνιο Περναμπουκάνο: «Όταν Αστόχησα Σε Εκτέλεση Φάουλ»

ΣΙΝΕΜΑ

Άνταμ Σάντλερ: «Οι Πιο Αστείες Ατάκες Μου»
Τομ Κρουζ: «Συμπρωταγωνίστριές Μου Που Πέρναγα Σε Ύψος»
Τζιμ Κάρεϊ: «Ταινίες Μου Με Λιγότερες Από 70 Γκριμάτσες»
Μιμή Ντενίση: «Οι Θεατρικές Μου Επιτυχίες»
Άννα Παναγιωτοπούλου: «Η Καριέρα Μου Μετά Το Ντόλτσε Βίτα»
Χάρης Ρώμας: «Όταν Αποφάσισα Να Μην Κάνω Τον Κακό»
Άννα Αδριανού: «Τα Πρωτότυπα Σενάρια Που Έχω Γράψει»
Χριστόφορος Παπακαλιάτης: «Ξένες Σειρές Και Ταινίες Που Δεν Έχω Αντιγράψει»
Πέτρος Φιλιππίδης: «Όταν Πρωτοέβαλα Σιδεράκια»
Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ: «Όλες Οι Ατάκες Που Έχω Πει Σε Ταινίες»
Τζόνυ Κέιτζ: «Η Σημασία της Εξωτερικής Εμφάνισης Στο Χόλιγουντ»
Στίβεν Σπίλμπεργκ: «Τα Μειονεκτήματα Του Να Είσαι Εβραίος»
Θόδωρος Αγγελόπουλος: «Οι Συναρπαστικές Ταινίες Μου» 
Στάθης Ψάλτης: «Η Ώριμη Περίοδός Μου»
Άντζελα Γκερέκου: «Η Σχέση Μου Με Την Πολιτική»
Μάρκος Σεφερλής: «Άνθρωποι Που Έχουν Γελάσει Με Τα Αστεία Μου»
Μανούσος Μανουσάκης: «Οι Καινοτομίες Του Νέου Μου Σίριαλ»
Γωγώ Μπρέμπου: «Πώς Να Χρησιμοποιήσετε Το Τσιμπιδάκι Φρυδιών»
Ελίζαμπεθ Τέιλορ: «Τα Καλά Της Μονογαμίας»
Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ: «Ταινίες Μου Στις Οποίες Δεν Νικάω Στο Τέλος»

ΕΛΛΗΝΙΚΗ SHOWBIZ

Ελένη Μενεγάκη: «Το Λεξιλόγιό Μου»
Ελεωνόρα Μελέτη: «Η Χρησιμότητα Της Γλωσσομάθειάς Μου Στην Καριέρα Μου»
Αιμίλιος Λιάτσος: «Η Προσφορά Μου Στη Μάχιμη Δημοσιογραφία»
Σοφία Αλιμπέρτη: «Καλύτερα Φτωχή Παρά Ατιμασμένη»
Μάκης Τριανταφυλλόπουλος: «Νόμιμες Μέθοδοι Που Έχω Χρησιμοποιήσει Στις Εκπομπές Μου»
Έλλη Στάη: «Γιατί Αντιπαθώ Την Ειρωνεία»
Γρηγόρης Αρναούτογλου: «Τι Κανω Όταν Δεν Χαμογελάω»
Νίκος Τσιαμτσίκας: «Ωραίος Κόσμος, Ηθικός, Αγγελικά Πλασμένος»
Τατιάνα Στεφανίδου: «Οι Εκπομπές Μου Που Δεν Έχουν Φάει Πρόστιμο Από το ΕΣΡ»
Κατερίνα Καραβάτου: «Οι Φορές Που Έχω Κλάψει Αληθινά»
Ηλίας Ψινάκης: «Όταν Στέρεψα Από Ατάκες»
Ιάσων Τριανταφυλλίδης: «Μαθήματα Ορθοφωνίας»
Παύλος Παπαδημητρίου: «Γιατί Αντιπαθώ Τον Ολυμπιακό»
Σπύρος Παπαδόπουλος: «Τα Θετικά Του Να Είσαι Βάζελος»
Τέρενς Κουικ: «Οι Εκπομπές Μου Που Έχουν Πιάσει Διψήφια Νούμερα» 
Κώστας Βερνίκος: «Η Σωστή Προφορά Των Ονομάτων Των Ξένων Ποδοσφαιριστών»
Παύλος Τσίμας: «Οι Επισκέψεις Μου Στο Στάδιο Καραϊσκάκη»
Αντώνης Κατσαρός: «Το Σχήμα Της Μπάλας Ποδοσφαίρου»
Γιώργος Βαρεμένος: «Εγώ Και Η Μυγοσκοτώστρα»
Κώστας Χαρδαβέλλας: «Πόσα Από Αυτά Που Λένε Οι Εκπομπές Μου Πιστεύω»
Αννίτα Πάνια: «Η Προσφορά Μου Στην Ελληνική Τηλεόραση»
Μίλτος Μακρίδης: «Οι Εκπομπές Μου Που Κράτησαν Πάνω Από 2 Μήνες»

Μερικές φορές αναρωτιέμαι μήπως φύτρωσα σ’αυτήν τη γη, μήπως με έφερε σε λάθος πλανήτη ο βλάκας ο πελαργός ή μήπως ζω σε ένα υπερρεαλιστικό Matrix. Μερικές φορές νιώθω ότι τίποτα σε αυτόν τον κόσμο δε μου ταιριάζει, νιώθω σαν υγιές κύτταρο περικυκλωμένο από καρκινοκύτταρα. Ή το αντίθετο, δεν ξέρω. Αλλά 10 λεπτά με τους γονείς μου αρκούν για να μου θυμίσουν πως έρχομαι τουλάχιστον τρίτος στην κατάταξη των τρελών αυτού του κόσμου.
Το γεγονός ότι δεν έχουν χωρίσει ακόμα είναι μάλλον καθαρά τυχαίο, αφού διαφωνούν στα πάντα. Και όταν λέω τα πάντα, μπορώ να μνημονεύσω τις πολιτικές τους διαφωνίες, αλλά και την παροιμιώδη διαμάχη τους για το αν θα έπρεπε να αγοράζουμε γκοφρέ ή extra απαλό χαρτί υγείας (ευτυχώς ήρθε ο Ευαγγελάτος και μας το έλυσε αυτό το πρόβλημα: Θα σκουπιζόμαστε με τα χέρια). Προφανώς, ο καρπός ενός τόσο διχασμένου ζευγαριού δεν θα μπορούσε να είναι λιγότερο μπερδεμένος από εμένα. Χμμ…αυτό μάλλον τα εξηγεί όλα!
Χθες το βράδυ, λοιπόν, καθώς διάβαζα την εφημερίδα (παραδόξως, σε αυτό συμφωνούν), το μάτι μου έπεσε σε μία συνέντευξη του εξαιρετικού επιστήμονα Μισέλ Ονφρέ (όσοι δεν έχετε διαβάσει το βιβλίο του «Πραγματεία περί αθεολογίας» πρέπει να το διαβάσετε. Όσοι το έχετε ήδη διαβάσει…μπορείτε να μου το δανείσετε;). Ο κύριος Ονφρέ, λοιπόν, κατακεραύνωνε τον Νικολά Σαρκοζί για πολλούς και διάφορους λόγους. Μόλις εξέφρασα μεγαλόφωνα τον ενθουσιασμό μου για τις δηλώσεις του αυτές, επενέβη η μάνα μου: «Εγώ, πάντως, είμαι με τον Σαρκοζί. Γιατί να παίρνουν, δηλαδή, τη γαλλική υπηκοότητα οι μαύροι; Ήταν ο πιο ωραίος λαός οι Γάλλοι και τώρα οι μισοί είναι μαύροι».
Ο πατέρας μου δεν θα μπορούσε να το αφήσει ασχολίαστο αυτό: «Μα είναι μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς, έχουν μάθει σαν χώρα τους τη Γαλλία, πώς λες εσύ ότι δεν μπορούν να είναι Γάλλοι;».
Επειδή η κουβέντα τράβηξε για πολλή ώρα, σας παραθέτω τα βασικά σημεία και επιχειρήματα του διαλόγου: Το ενδιαφέρον μεταφέρθηκε από την Γαλλία στην Ελλάδα, με τη μάνα μου να υποστηρίζει ότι μαύροι Έλληνες δεν υπήρξαν ποτέ και δεν θα ήταν σωστό να μπασταρδέψουμε τη φυλή μας, ότι δεν έχει πρόβλημα με τους Αλβανούς και τις λοιπές μειονότητες, αλλά δεν είναι δυνατό να θέλουν να πάρουν την ελληνική υπηκοότητα και ότι, όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει στην Ελλάδα, δεν μπορούν να θεωρηθούν Έλληνες, γιατί…γιατί δεν είναι Έλληνες!
Από την άλλη, ο pater familias υποστήριξε ότι αν νιώθουν Έλληνες, οι μετανάστες πρέπει να παίρνουν την ελληνική υπηκοότητα, ότι πλέον αυτό που μετράει δεν είναι τα εξωτερικά χαρακτηριστικά, όπως το χρώμα του δέρματος και η εθνικότητα, αλλά η νοοτροπία και ο τρόπος σκέψης και ότι είμαστε φοβερά υποκριτές, όταν θεοποιούμε τον Πύρρο Δήμα, την Μιρέλα Μανιάνι και τον Σοφοκλή Σχορτσιανίτη ως Έλληνες, αλλά αρνούμαστε να ελληνοποιήσουμε ανθρώπους που μπορεί να αισθάνονται πιο Έλληνες και από αυτούς.
Για να σας δώσω να καταλάβετε, το μόνο στο οποίο συμφώνησαν είναι ότι ο Νέρι Καστίγιο δεν πρέπει να παίξει στην Εθνική Ελλάδος, γιατί είναι κωλοπαίδι.
Φυσικά, η συζήτηση ολοκληρώθηκε απότομα, όταν εις εκ των δύο (δε σας λέω ποιος) αποφάσισε ότι είχε φτάσει σε τέλμα και αποσύρθηκε στα ιδιαίτερά του διαμερίσματα. Το ίδιο έπραξα κι εγώ λίγο αργότερα, αναρωτώμενος αν οι γονείς μου γνωρίστηκαν πριν παντρευτούν ή έπεσαν θύμα κάποιας καπάτσας προξενήτρας.
Σχεδόν λυπάμαι που το λέω (και λέω σχεδόν γιατί αλλιώς δεν θα είχα τι να γράψω σήμερα), αλλά άτομα σαν τη μάνα μου κάνουν τον κόσμο μας χειρότερο. Γιατί ο ρατσισμός δεν είναι πια το κλασικό στερεότυπο «ο-μαύρος-που-βρωμάει-και-δεν-θέλω-να-κάθομαι-δίπλα-του-στο-λεωφορείο», αλλά έχει εξελιχθεί, όπως και όλες οι ιδεολογίες που θέλουν να επιβιώσουν στο χρόνο. Και αυτό το είδος ρατσισμού είναι το χειρότερο: Να μην αποδέχεσαι σαν συμπολίτη και συμπατριώτη σου έναν άνθρωπο, μόνο και μόνο επειδή έχει άλλο χρώμα ή γεννήθηκε σε άλλη χώρα. Κι ας αισθάνεται πιο Έλληνας από σένα, δεν έχει σημασία. Το κακό έγινε και δεν ξεγίνεται.
Η νέα καμπάνια κατά του ρατσισμού μου αρέσει πολύ: «Όλοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι». Μόνο που μερικοί δεν θα το καταλάβουν ποτέ…

Με αφορμή κάποια κακά, απαίσια, επαίσχυντα και απροκάλυπτα προπαγανδιστικά σχόλια στο προηγούμενο post μου, είμαι αναγκασμένος να υπερασπιστώ για ακόμα μία φορά την τιμή αυτών των αξιολάτρευτων κατοικίδιων αιλουροειδών (τις γάτες εννοώ βρε όρνιο!) που δέχονται πανταχόθεν επιθέσεις γιατί…Αλήθεια, γιατί; Θα το μάθετε στη συνέχεια…
Προσέξτε, λοιπόν, τη βλακεία της κοινωνίας μας: Θαυμάζουμε την πίστη, την υπακοή και τη διανοητική υστέρηση ενός αποδεδειγμένα ηλίθιου ζώου, όπως είναι οι σκύλοι, και δαιμονοποιούμε την ανεξαρτησία, την εξυπνάδα και ελευθερία της γάτας.
Όπως έχω αναφέρει και πιο παλιά, δεν μπορεί να μην είναι ηλίθιο ένα ζώο που το κλωτσάς και μετά από ένα λεπτό είναι στο πόδι σου και σου κάνει χαρούλες. Αφού σε κλώτσησα ρε φίλε, δε γουστάρω την παρέα σου, δίνε του! Τίποτα, ο σκύλος επιμένει να γίνετε κολλητοί.
Αντίθετα, η γάτα είναι ανεξάρτητη. Δεν θέλεις, κύριος, μια φορά παρτίδες μαζί μου; Εγώ δε θέλω δέκα! Σ’όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε!
Κι όμως, ξέρω πως οι περισσότεροι από εσάς πιστεύετε ότι οι σκύλοι είναι πιο έξυπνοι από τις γάτες. Γιατί; Γιατί οι σκύλοι σου φέρνουν τις παντόφλες στα πόδια, την ίδια ώρα που οι γάτες βρίσκονται στον τέταρτο ύπνο σε κάποιον καναπέ.Γιατί αν πετάξεις μια μπάλα σε έναν σκύλο, αυτός θα τρέξει να στην φέρει, ενώ η γάτα θα την κοιτάξει με μισό μάτι, θα την περιεργαστεί λίγο και σε λίγα δευτερόλεπτα θα την βαρεθεί. Γιατί είμαστε ηλίθια φάρα και ο «καλύτερος φίλος» αυτής της τραγικής ράτσας δεν θα μπορούσε παρά να είναι το ίδιο ηλίθιος με αυτήν.
Η γάτα αντιπροσωπεύει την ελευθερία. Δεν δεσμεύεται από κανέναν και δεν υπακούει σε κανέναν, θέλει τον δικό της χώρο, θέλει μόνο να έχει ένα μέρος να αράζει την κορμάρα της. Ο σκύλος, αντίθετα, αντιπροσωπεύει την υποδούλωση. Κάνει ό,τι του πουν, έχει ανάγκη την ανθρώπινη παρέα, δεν αντιστέκεται στην ανθρώπινη βλακεία.
Είχα ακούσει μια θεωρία πριν αρκετό καιρό, που υποστήριζε ότι οι γάτες βλέπουν τον εαυτό τους σαν κάτι σημαντικό και εμάς μας βλέπουν σαν κατώτερους υπηρέτες τους. Αντίθετα με τους σκύλους, που μας βλέπουν σαν ανώτερα όντα (και μόνο αυτό αρκεί για να σε πείσει ότι τα ραπανάκια έχουν τουλάχιστον τριπλάσιο IQ από αυτά τα βούρλα).
Υπάρχει το εξής ανεκδοτάκι:

Ο σκύλος σκέφτεται: Αυτοί εδώ με φροντίζουν, με αγαπάνε, με ταϊζουν, με χαϊδεύουν…Πρέπει να είναι θεοί!
Η γάτα σκέφτεται: Αυτοί εδώ με φροντίζουν, με αγαπάνε, με ταϊζουν, με χαϊδεύουν…Πρέπει να είμαι Θεά!!!

Προσωπικά, η σκέψη της γάτας μου φαίνεται πιο φυσιολογική. Άμα είσαι το κέντρο του κόσμου, τότε προφανώς και είσαι σημαντικός και όχι όλοι οι υπόλοιποι που περιστρέφονται άσκοπα γύρω από σένα!
Δεν έχω δει ποτέ γάτα να τρέχει για να σου φέρει το μπαλάκι. Δεν έχω δει ποτέ γάτα να κρατάει στο στόμα της τίποτα παραπάνω από κάποιο ψόφιο έντομο, που είχε την ατυχία να πέσει στα δεινά νύχια της. Δεν έχω δει ποτέ γάτα να κάνει κατά παραγγελία σούζα, «βαρελάκι», να δίνει το χέρι και άλλες τέτοιες μπούρδες. Η γάτα δεν είναι φτιαγμένη για να υπηρετεί τους ανθρώπους, αλλά για να εξυπηρετείται από αυτούς. Ο σκύλος μάλλον είναι φτιαγμένος κατά λάθος.
Αυτή τη στιγμή που γράφω, το πανηλίθιο σκυλί μου πηγαινοέρχεται από δωμάτιο σε δωμάτιο. Μόλις πριν λίγο μπλέχτηκε στην κουρτίνα του δωματίου μου και παραλίγο να την ξηλώσει, προσπαθώντας να ξεφύγει. Αντίθετα, η μονάκριβη γάτα μου κοιμάται γαλήνια πάνω στην οθόνη του υπολογιστή, χωρίς να ενοχλεί κανέναν. Αυτό τα λέει όλα.
Ξέρω πως οι περισσότεροι διαφωνείτε. Ξέρω πως θαυμάζετε την πίστη των σκυλιών, την αφοσίωση και την υπακοή τους. Καλά κάνετε, και τα αφεντικά σας όταν σας θάβουν πίσω από την πλάτη σας στη δουλειά θαυμάζουν την αφοσίωσή σας και την πίστη σας στην εταιρεία. Γι’αυτό και είστε οι πρώτοι υποψήφιοι για απόλυση όταν η βάρκα αρχίζει να μπάζει νερά. Γιατί εσείς είστε σκυλάκια σαλονιού, ενώ αυτοί είναι γάτες με πέταλα. Ποιος είναι σε καλύτερη μοίρα;
Για να τελειώνω: Θαυμάζω τις γάτες για την αξιοπρέπεια, την εξυπνάδα τους και την ανεξαρτησία τους, στοιχεία που δεν είναι απλά σπάνια σε έναν σκύλο – είναι ασυμβίβαστα με την προσωπικότητα των σκύλων. Γιατί αυτή η ντροπή του ζωικού βασιλείου έχει αλλοτριωθεί τόσο πολύ από την ανθρώπινη βλακεία, που την έχει υιοθετήσει και το απολαμβάνει κιόλας!
Συμπέρασμα; Οι γάτες έχουν ανοσία στη βλακεία. Και αυτός είναι ένας καλός λόγος να τις συμπαθήσει κανείς!