Ο άνθρωπος του μετρό

Το χάσμα των γενεών ήταν πάντα ένα πρόβλημα. Γονείς που μεγάλωσαν σε διαφορετικές συνθήκες από τα παιδιά τους και απαιτούν από αυτά να συμπεριφέρονται όπως οι ίδιοι στα νιάτα τους, αγνοώντας το πόσο έχει αλλάξει ο κόσμος στο μεταξύ, και παιδιά που αρνούνται να ακούσουν τις συμβουλές των μεγαλύτερων (και άρα πιο έμπειρων) γονιών τους, θεωρώντας τους προσκολλημένους σε μία άλλη εποχή που δεν έχει καμία σχέση με τη δική τους – όλα αυτά είναι συνηθισμένα πράγματα. Και είναι ακόμα πιο συνηθισμένα στην εποχή μας, που αλλάζει με τέτοιους ρυθμούς ώστε ένας 15χρονος και ένας 18χρονος που ζουν στην ίδια γειτονιά μπορεί να έχουν εντελώς διαφορετικές παραστάσεις – φαντάσου λοιπόν τη διαφορά ανάμεσα σε έναν 15χρονο και έναν 55χρονο.

Το χειρότερο απ’όλα; Μολονότι και οι δύο πλευρές έχουν τα δίκια τους (αφού οι μεγάλοι είναι μεν πιο έμπειροι, είναι όμως και πιο παρωχημένες οι παραστάσεις τους), επικρατεί αναντίρρητα η μία, αυτή των «παλιών», όπως στον Στρατό δεν έχει σημασία αν έχεις δίκιο ή άδικο, αλλά αν είσαι «παλιός» ή «ψαράς». Με πρόσχημα την εμπειρία τους και την δεδομένη εξ αυτής σοφία τους (;), οι «παλιοί» διαχειρίζονται αυτόν τον κόσμο όπως θα τον διαχειρίζονταν το 1974, ή το 1981, ή το 1991, ή το 1997 ή ακόμα και το 2004, αγνοώντας τα νέα δεδομένα που δημιουργεί η εποχή μας. Και οι «νέοι» (που δεν είναι απαραίτητα νέοι στην ηλικία, αλλά είναι νέοι στη νοοτροπία) φωνάζουν, αλλά κανείς δεν τους ακούει.

Όλη αυτή η (αδικαιολόγητα μεγάλη) εισαγωγή γίνεται για τα blogs, για τα οποία προχθές συστήθηκε μία επιτροπή που θα αποφασίσει τι θα γίνει με την ανωνυμία τους. Η επιτροπή αποτελείται από δικαστές, δικηγόρους, έναν αστυνομικό (ηλεκτρονικό, έστω) και έναν δημοσιοκάφρ…εεε, δημοσιογράφο. Θα περίμενε κανείς ότι μία επιτροπή που θα αποφασίσει για την τύχη των blogs θα έπρεπε να φιλοξενεί έστω έναν blogger, και έστω σε ένα συμβουλευτικό πόστο. Αλλά όχι: Θα ήταν υπερβολικά δίκαιο κάτι τέτοιο για να συμβεί στην Ελλάδα.

Βλέπεις, αυτοί που μας κυβερνούν δε θέλουν τη γνώμη μας. Δεν θέλουν κανενός τη γνώμη, μόνο της ψήφο μας. Δε συζητούν τίποτα με κανέναν, απλώς αποφασίζουν και διατάζουν. Και όταν οι θιγόμενοι τολμούν να διαμαρτυρηθούν για την αδικία εις βάρος τους, τούς λούζουν με δακρυγόνα, κυρήσσουν τις απεργίες τους παράνομες και καταχρηστικές (κι όμως, είναι οι κυβερνητικές αποφάσεις που συνήθως είναι παράνομες και καταχρηστικές) και άμα είναι αρκετά σελέμπριτις τους προσφέρουν και μία θέση σε ένα παράθυρο στο κεντρικό δελτίο του Mega, όπου τους αντιμετωπίζουν a priori σαν τραμπούκους και αντιδραστικούς. It’s all greek to me.

Όποια απόφαση κι αν ληφθεί για τα blogs, θα ληφθεί ερήμην μας. Και αυτό δεν μπορώ να το δεχτώ. Και δεν πρέπει να το δεχτεί κανένας μας.

Ας ξεκαθαρίσουμε όμως ορισμένα πράγματα: Δεν είμαστε άγιοι εμείς οι bloggers, ειδικά αν μετρήσεις στις τάξεις μας και τα λεγόμενα «ενημερωτικά» blogs. Πολλά από αυτά τα «ενημερωτικά» blogs είναι απλά η προέκταση των παραδοσιακών media: Οι διαχειριστές τους είναι γνωστοί δημοσιογράφοι (ο θεός να τους κάνει) που βγάζουν τις «ειδήσεις» τους και τα λεφτά τους μέσω εκβιασμών και άλλων «υπόγειων» πρακτικών. Με αυτήν την έννοια, οι ίδιοι οι παραδοσιακοί bloggers, εμείς που γράφουμε για την πλάκα μας, εμείς που ξεκινήσαμε πριν από μερικά χρόνια να γράφουμε απλά τις σκέψεις μας χωρίς να ενοχλούμε κανέναν, εμείς πρέπει να τους ξεράσουμε από τους κόλπους μας. Να τους αποκηρύξουμε. Γιατί ουσιαστικά είναι αυτοί που λειτούργησαν σαν δούρειοι ίπποι για να ασχοληθεί μία αστοιχείωτη κυβέρνηση με τα blogs και να επιχειρήσει να χαλιναγωγήσει έναν εντελώς ελεύθερο χώρο, χωρίς να γνωρίζει τίποτα γι’αυτόν. Γιατί ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν να μάθουν.

Οι πολιτικοί μας είναι πρακτικά αναλφάβητοι τεχνολογικά. Δες τα accounts τους στο Twitter: Τα μισά από αυτά ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια πριν τις εκλογές και φυτοζωούν για τέσσερα χρόνια μέχρι τις επόμενες, και τα άλλα μισά ποστάρουν κάθε τόσο αδιάφορες ενημερώσεις για το πού θα βρίσκονται, αγνοώντας πλήρως τα mentions του κόσμου. Αποκομμένοι στον αναλογικό τους κόσμο, αδιαφορούν για την ψηφιακή επανάσταση. Ακόμα και το account του Πρωθυπουργού, που υποτίθεται ότι είναι μοντέρνος και hitech και δενξερωκιεγωτιάλλο αναμασά δηλώσεις του που μπορείς να βρεις ούτως ή άλλως σε οποιοδήποτε μέσο και δεν απαντά ποτέ σε ερωτήσεις του κόσμου. Και μολονότι όλοι αυτοί αδιαφορούν επιδεικτικά για όλα αυτά, τώρα προσπαθούν να τα παρεμποδίσουν με κάθε τρόπο.

Δεν είναι λοιπόν παράδοξο το ότι οι πολιτικοί μας νομίζουν πως το «Ίντερνετ» (ένας όρος που χρησιμοποιείται από κάθε άσχετο συλλογικά για τα blogs, τα social media, τα portals, τα τσοντοσάιτ και γενικά τσουβαλιάζει σε μία λέξη τα εκατομμύρια των χρήσεων του Διαδικτύου) είναι ένα γιγαντιαίο, ύπουλο τέρας που τους επιβουλεύεται. Παράδοξο είναι που θέλουν να το περιορίσουν χωρίς να ξέρουν τίποτα γι’αυτό. Βέβαια, οι άνθρωποι που συμμετέχουν στην επιτροπή έχουν γνώση του Internet – ίσως όχι όλοι, αλλά κάποιοι σίγουρα. Πώς μπορείς όμως να έχεις εμπιστοσύνη σε μία τέτοια επιτροπή όταν δεν εκπροσωπείται αυτός που θίγεται από τις αποφάσεις της;

Να πω και κάτι ακόμα: Δε με πειράζει καθόλου να αποκαλύψω το ονοματεπώνυμό μου. Ξεκίνησα αυτό το blog ως ανώνυμος, απλά επειδή δεν ήθελα να μπαίνουν και να βλέπουν τι γράφω οι γονείς μου, οι φίλοι μου και γενικά όσοι με ήξεραν. Μου άρεσε να γράφω εντελώς ελεύθερα, χωρίς να ανησυχώ για τις αντιδράσεις ανθρώπων που με ήξεραν. Τώρα πια δεν έχω τέτοιο πρόβλημα, μετά από σχεδόν πέντε χρόνια ως blogger αλίμονο αν είχα ακόμα τέτοια θέματα. Αν μία γνώμη χρειάζεται ονοματεπώνυμο για να είναι «ισχυρή», δεν έχω κανένα πρόβλημα να το δώσω, ακριβώς επειδή δεν έχω τίποτα να κρύψω. Δε θέλω, ωστόσο, να με αναγκάσει κάποιος να το κάνω. Δε θέλω να έχω έναν μπαμπούλα πάνω από το κεφάλι μου και να μετράω την κάθε λέξη που γράφω μήπως την πάρει στραβά κάποιος μεγαλόσχημος πολιτικός και με πάει στα δικαστήρια (και ξέρουμε πολύ καλά ότι οι πολιτικοί μας είναι και υπερευαίσθητοι και μπορεί να σου κάνουν μήνυση για ψύλλου πήδημα). Δεν είναι ότι θέλω ειδική μεταχείριση. Θέλω, όμως, να μπορώ να πω τη γνώμη μου χωρίς να φοβάμαι, δεν είναι δικαίωμά μου σε μία δημοκρατία; Σε αυτό το blog κατά καιρούς έχω κάνει σάτιρα αμέτρητων δημοσίων προσώπων, πάντα με καλοπροαίρετη διάθεση – ποιος με προστατεύει εμένα από μία ουρανοκατέβατη μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση επειδή έβαλα το κεφάλι του σε ένα άλλο σώμα για χάρη ενός χαζού Photoshop; Αν δεν μπορείς να με προστατεύσεις (που δεν μπορείς, γιατί δεν θες), τότε άσε με να είμαι ανώνυμος. Κι αν κάποτε βγω και υποστηρίξω ότι ο πρωθυπουργός είναι μασόνος, οι υπουργοί του εξωγήινοι από τον πλανήτη Ζλοργκ και οι υπόλοιποι βουλευτές μέλη ενός παγκόσμιου σχεδίου για να εξαφανιστεί η Ελλάδα και στη θέση της να στήσουν πλωτά ξενοδοχεία, ελάτε και πιάστε με. Ή μάλλον δε θα χρειαστεί να έρθετε, θα πάω να παραδοθώ μόνος μου άμα αρχίσω να γράφω τέτοιες μαλακίες.

Εν κατακλείδι:

1. Δεν είναι όλοι οι bloggers εξ ορισμού εγκληματίες, επομένως μην τους συμπεριφέρεστε συλλογικά σαν να είναι.
2. Όταν δεν καταλαβαίνουμε κάτι, είναι ανώφελο να προσπαθούμε να το ελέγξουμε.
3. Αν, παρ’όλα αυτά, επιμένουμε να το ελέγξουμε, ζητάμε έστω τη γνώμη κάποιου που ασχολείται με αυτό το «κάτι».
4. Αν το πρόβλημα της χώρας είναι τα blogs, τότε το κλείνω σήμερα το μπουρδέλο μπας και γίνουμε καλύτερο κράτος.
5. Οι ταξιτζήδες έκλειναν λιμάνια και αεροδρόμια, εμείς τι να κλείσουμε για να διαμαρτυρηθούμε; Internet providers;
6. Τόπο στα νιάτα γαμώ το κέρατό μου.
7. Το είχα πει και παλιότερα, το ξαναλέω και σήμερα: Της κοντής ψωλής της φταίνε οι bloggers.

Εν έτει 2020, ο ήρωάς μας αποφασίζει να ξεκινήσει ένα blog. Σύμφωνα με το υπάρχον νομικό πλαίσιο, η «έναρξη λειτουργίας προσωπικού ιστολογίου», όπως ονομάζεται επίσημα, δεν είναι μία απλή διαδικασία. Βέβαια, θα μπορούσε να απευθυνθεί σε κάποια off-shore εταιρεία παροχής υπηρεσιών blogging και να μην του πει ποτέ κανείς τίποτα, όμως επειδή είναι μαλ…εεεεε, νομοταγής πολίτης, αποφασίζει να πάει με τα νερά του κράτους και να ακολουθήσει την προβλεπόμενη διαδικασία.

Ξεκίνημα από την τοπική εφορία, στο ειδικό «τμήμα ιστολογιακού μητρώου».

– Καλημέρα σας.
– ‘μέρααααααα.
– Θα ήθελα να ανοίξω ένα προσωπικό ιστολόγιο.
– Ένα τι;
– Ένα blog.
– Α, πες το έτσι ελληνικά να καταλάβω. Θα χρειαστώ το ΑΦΜ σου.
– Το ΑΦΜ μου; Γιατί;
– Για τις μελλοντικές επιχειρηματικές δραστηριότητες που θα έχεις μέσω του blog.
– Ποιες δραστηριότητες;
– Έλα τώρα που κάνεις πως δεν ξέρεις. Όλο και κάτι θα βγάλεις από αυτήν την ιστορία, τι, για την ψυχή της μάνας σου το κάνεις; Όλο και κάποιον θα εκβιάζεις, θα τσιμπήσεις και καμία διαφημισούλα, τι, δε θα φορολογηθείς γι’αυτά;
– Μα δε σκοπεύω να κάνω τίποτα απ’όλα αυτά, απλά να γράφω ένα προσωπικό ημερολόγιο θέλω.
– Ρε άσ’τα σάπια και φέρε το ΑΦΜ, μας τα’παν κι άλλοι αυτά.
– Ορίστε.
– (…) Ωραία. Θα πας τώρα στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής να πάρεις μία βεβαίωση ότι έχεις λευκό ποινικό μητρώο και ένα πιστοποιητικό ότι είσαι αξιόπιστος και δε θα χρησιμοποιήσεις το blog σου για παράνομους σκοπούς. Μετά θα έρθεις πάλι εδώ.

Έτσι, ο ήρωάς μας πηγαίνει στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής για να πάρει την απαραίτητη βεβαίωση.

– Καλημέρα σας.
– …
– Καλημέρα σας.
– …
– ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ.
– Τι φωνάζετε κύριε, πού νομίζετε ότι βρίσκεστε;
– Μία βεβαίωση λευκού ποινικού μητρώου θέλω.
– Στον δεύτερο, στο τμήμα πρόληψης διαδικτυακού εγκλήματος.
…
– Καλημέρα σας, θέλω μία βεβαίωση λευκού ποινικού μητρώου για να ανοίξω ένα blog.
– Για να δω την ταυτότητά σας.
– Ορίστε.
– …Μάλιστα. Το μητρώο σας είναι όντως καθαρό. Θέλετε να ανοίξετε blog, είπατε.
– Ναι.
– Άρα θα χρειαστείτε και ένα πιστοποιητικό ασφαλείας.
– Σωστά.
– Θέλω ένα αντίγραφο του ιστορικού του browser σας την τελευταία εβδομάδα.
– Ορίστε, έχω ένα μαζί μου.
– …Χμμμμ, σε αυτό το τσοντοsite τι δουλειά είχες;
– Έβλεπα κάτι βίντεο.
– Χμμμμμ, βλέπω εδώ κι ένα καζίνο. Τζογαδόρος;
– Όχι, ένα pop-up ήταν που πετάχτηκε από μόνο του.
– Πάλι αυτό το τσοντοsite. Είστε διαστροφικός;
– Μα τι λέτε; Όχι βέβαια!
– Κτηνοβασία δεν δείχνει αυτό το βίντεο;
– Ποιο;….Αααααα, ναι…
– Καλή φάση, το έχω δει κι εγώ.
– Τι;
– Τίποτα, πάμε παρακάτω. Για ποιον λόγο θέλετε να ανοίξετε blog;
– Θέλω κάπου να γράφω τις σκέψεις μου, όλα αυτά που σκέφτομαι και δεν έχω πού να τα πω.
– Και γιατί δεν ξεκινάτε ένα κανονικό ημερολόγιο, σε ένα τετράδιο;
– Πλάκα μου κάνετε; Από το σχολείο έχω να γράψω σε χαρτί. Κι εξάλλου, είναι αλλιώς να μπορούν να σχολιάζουν και οι άλλοι αυτά που γράφω.
– Α, θέλετε να σας διαβάζουν οι άλλοι, να τους επηρεάζετε με αυτά που γράφετε.
– Εεεεεεε, ναι, γιατί όχι;
– Και ποιος μου διασφαλίζει ότι εσείς δεν θα εκφράσετε ακραίες απόψεις που θα επηρεάσουν τον κόσμο και θα οδηγήσουν στην κατάλυση του πολιτεύματος;
– Συγνώμη;
– Τι ψηφίσατε στις τελευταίες εκλογές;
– Τι σχέση έχει αυτό;
– Πρέπει να χτίσουμε το ιδεολογικό σας προφίλ, δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στον κάθε ανισόρροπο να έχει blog.
– Μα η ψήφος δεν είναι μυστική;
– Στην εποχή του Internet δεν υπάρχουν μυστικά, κύριε. Λοιπόν; Τι ψηφίσατε στις εκλογές;
– Τίποτα, απείχα.
– Αχά, απαξίωση του πολιτικού συστήματος;
– Όχι, απλά απογοήτευση από όλα τα κόμματα.
– Το ίδιο είναι.
– Δεν είναι το ίδιο!
– Αυτό δε θα το κρίνετε εσείς κύριε, αυτή είναι δική μας δουλειά. Καταλαβαίνετε, νομίζω, ότι δεν μπορώ να σας δώσω το πιστοποιητικό, δεν πληροίτε τις προδιαγραφές.
– Μα γιατί; Δεν έχω κάνει ποτέ κανένα έγκλημα! Ούτε καν κλήση για παράνομο παρκάρισμα δεν έχω πάρει!
– Ναι, αλλά δεν είστε αξιόπιστος ιδεολογικά.
– Δηλαδή με κρίνετε με βάση το τι νομίζετε ότι μπορεί να κάνω στο μέλλον, αν και ποτέ δεν έχω διαπράξει κανένα αδίκημα;
– Έτσι λέει ο νόμος. Δε σου αρέσει ο νόμος; Μήπως είσαι αναρχοκουμμούνι; Να φωνάξω τον αρχιφύλακα;
– Μα δεν υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος να πάρω το πιστοποιητικό;
– Φυσικά. Πληρώνοντας ένα μπλογκόσημο των 3.000 ευρώ μπορείτε να έχετε το δωδεκάμηνο light blogging πρόγραμμα, ενώ με 5.000 ευρώ έχετε απεριόριστα posts και μπορείτε να φορτώνετε και εικόνες.
– Και όλα αυτά τα ιδεολογικά;
– Άμα έχεις ένα πεντοχίλιαρο, σε αυτή τη χώρα θεωρείσαι εθνικός ευεργέτης και δεν νοιάζεται κανείς για την ιδεολογία σου. Άκουσα ότι τον άλλο μήνα θα λανσαριστεί το δολοφονόσημο, με 25.000 ευρώ θα μπορείς να σκοτώσεις έναν άνθρωπο, συν 4.000 ευρώ για κάθε επιπλέον θύμα, αν πρόκειται για σίριαλ κίλερ. Ήδη έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον πολλοί για τις πεθερές τους.
– Ωραία, μπορώ να έχω το light blogging πρόγραμμα;
– Φυσικά. Δώσε τα τρία χιλιάρικα στην Εφορία, στο τμήμα αποποινικοποιητικοσήμων και μαζί με το πιστοποιητικό σου θα πάρεις δώρο και ένα ποντίκι.
– Ασύρματο;
– Όχι, ψόφιο.

Ο ήρωάς μας επιστρέφει στην εφορία. Πηγαίνει στο τμήμα αποποινικοποιητικοσήμων, πληρώνει τα τρία χιλιάρικα και παίρνει στα χέρια του το πολυπόθητο πιστοποιητικό. Κατόπιν, πηγαίνει ξανά στο τμήμα ιστολογιακού μητρώου.

– Ορίστε, η βεβαίωση και το πιστοποιητικό.
– … ΟΚ, είναι όλα εντάξει. Πήγαινε μία βόλτα από το πρωτόκολλο να πάρεις αριθμό πρωτοκόλλου, να το σφραγίσουνε και φέρε μου συμπληρωμένη αυτήν την αίτηση.
– Τι αίτηση είναι;
– Ε, ξέρεις, τα απολύτως απαραίτητα: Το όνομα του blog, τα δικά σου στοιχεία, το αβατάρι σου
– Το ποιο;
– Το αβατάρι μωρέ, πώς το λέτε εσείς; Τη φωτογραφία σου.
– Α, χρειάζεται και φωτογραφία;
– Εννοείται ρε αδέρφι, να μην ξέρει ο άλλος που μπαίνει στο blog ποιον διαβάζει; Πρέπει να μου φέρεις φωτογραφία διαβατηρίου, στην οποία να μη χαμογελάς, να μην πετάει το μαλλί σου και να μην κοιτάζεις την κάμερα με λάγνο βλέμμα.
– Τυχερός είμαι, την προηγούμενη βδομάδα έβγαλα φωτογραφία, αυτή κάνει;
– …Καλή είναι, αλλά γυαλίζει λίγο η μύτη σου.

Ο ήρωάς μας συμπληρώνει την αίτηση, πηγαίνει στο πρωτόκολλο, περιμένει τον υπάλληλο να φτιάξει τον τέταρτο φραπέ του, μετά περιμένει όσο ο υπάλληλος πηγαίνει στην καντίνα γιατί του τέλειωσαν τα καλαμάκια, μετά περιμένει τον υπάλληλο να βγει από την τουαλέτα (φυσικό μετά από τόσους καφέδες), και τελικά παίρνει την πολύτιμη σφραγίδα. Επιστρέφει χαρούμενος στο ταμείο ιστολογιακού μητρώου.

– Ορίστε και το πρωτόκολλο.
– ΟΚ, είμαστε εντάξει.
– Πόσες μέρες θα πάρει η ενεργοποίηση του blog;
– Μέρες; Μήνες να λες. Άμα προλάβεις τα Χριστούγεννα θα είσαι τυχερός.
– Μα είναι Φεβρουάριος!
– Ε, blog δε θες ρε φίλε; Πρέπει να ακολουθηθεί μία διαδικασία, ένα πρωτόκολλο. Τι, θες να είναι όπως πριν δέκα χρόνια, που έμπαινε ο κάθε αλήτης να πούμε και έγραφε ό,τι γούσταρε και δεν μπορούσες να τον βρεις;
– Μα μπήκα σε όλη αυτήν τη διαδικασία, έχασα τη μέρα μου, πλήρωσα έναν σκασμό λεφτά και θα περιμένω δέκα μήνες;
– Ρε φίλε, στην Ελλάδα είσαι. Άμα θες γρήγορες διαδικασίες να πας στη Σουηδία.

Ο ήρωάς μας φεύγει τσαντισμένος από την εφορία. Και το ίδιο απόγευμα ανοίγει ένα blog σε μία off-shore εταιρεία παροχής υπηρεσιών blogging. Όπως όλοι.