Ο κόσμος πριν από 2.000 χρόνια δεν ήταν σαν τον σημερινό. Ήταν πολύ πιο βαρετός. Γι’αυτό και οι άνθρωποι κατέληγαν να φιλοσοφούν, να πηγαίνουν κανένα θέατρο, να σκαρώνουν κανέναν πόλεμο – έτσι, για να μη βαριούνται. Και ξέρετε γιατί ήταν τόσο βαρετή η ζωή τότε; Πολύ απλά, επειδή δεν είχε εφευρεθεί ακόμα το ποδόσφαιρο. Οπότε ούτε Μουντιάλ, ούτε Champions League, ούτε καν πρωταθληματάκια 5Χ5. Δε θα ήθελα να ζω τότε.
Ωστόσο, πολλοί άνθρωποι ζήσανε εκείνη την ζοφερή εποχή. Και ένας από αυτούς δεν ήταν ακριβώς «άνθρωπος», αλλά «Θεάνθρωπος» – τουλάχιστον έτσι λένε οι κακές γλώσσες. Ναι, ο Ιησούς Χριστός ήρθε στη Γη σε μια περίοδο που τα πόδια των ανθρώπων χρησιμοποιούνταν ακόμα για μετακινήσεις, και όχι για πάσες, ντρίμπλες, τάκλιν και σουτ.
Τι θα γινόταν, όμως, αν το ποδόσφαιρο υπήρχε τότε; Πώς θα ήταν ο Χριστός σαν ποδοσφαιριστής; Σε αυτό το εξαιρετικά ενδιαφέρον (όσο και εξαιρετικά ηλίθιο) ερώτημα φιλοδοξώ να απαντήσω με αυτό το post. Διαβάστε και διαφωτιστείτε.
– Καταρχήν, ο Χριστός θα προσπαθούσε στην αρχή να ασχοληθεί επαγγελματικά με το πόλο, και όχι με το ποδόσφαιρο. Ωστόσο, κανείς δε θα δεχόταν να παίξει εναντίον του, αφού ο Χριστός ήταν ο μόνος που μπορούσε να περπατάει στο νερό και αυτό θα του έδινε ένα σοβαρό πλεονέκτημα απέναντι σε κάθε αντίπαλο. Έτσι, θα το γύριζε τελικά στο ποδόσφαιρο.
– Ο Χριστός θα ήταν ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής της εποχής του – το παρατσούκλι του θα ήταν «Μέσι» (από το «Μεσσίας»).
– Η εθνική ομάδα της Ιουδαίας θα προλάβαινε να κατακτήσει 3 σερί Μουντιάλ, με αρχηγό τον Χριστό, πριν τον τραγικό του θάνατο μόλις στα 32 του χρόνια. Μετά θα παρέπαιε και θα εξαφανιζόταν από τον ποδοσφαιρικό χάρτη.
– Μετά από κάθε «δολοφονικό» τάκλιν των αντίπαλων αμυντικών, που μάταια θα προσπαθούσαν να τον ανακόψουν, ο Χριστός θα ύψωνε το βλέμμα του στον ουρανό και θα αναφωνούσε «άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι».
– Πριν από την έναρξη ενός αγώνα κόντρα στους Ρωμαίους, και ξέροντας ότι ο διαιτητής ήταν «πληρωμένος» από τους αντιπάλους, ο Χριστός θα δήλωνε: «Πριν διαιτητής τρις σφυρίξαι, τέσσερα γκολάκια θα φάμε». Και φυσικά θα έπεφτε μέσα.
– Με τον όρο «Ανάσταση του Χριστού» θα εννοούσαμε την επιστροφή του Χριστού στις καλές εμφανίσεις, περίπου το 24 μ.Χ., μετά από μια κακή χρονιά.
– Η περίφημη παραβολή του «καλού Σαμαρείτη» θα αφορούσε έναν γαμάτο ποδοσφαιριστή από τη Σαμάρεια, ο οποίος όμως τραυματίστηκε σοβαρά και αναγκάστηκε να σταματήσει το ποδόσφαιρο σε ηλικία 23 ετών και να ασχοληθεί με φιλανθρωπίες.
– Θα απαιτούσε σε κάθε παιχνίδι να δίνει αυτός το εναρκτήριο λάκτισμα, προβάλλοντας το επιχείρημα «ο αναμάρτητος πρώτος την μπάλα βαλέτω».
– Ο περίφημος «Μυστικός Δείπνος» θα ήταν μια κρυφή συνάντηση του Χριστού με τους μαθητές του, ώστε να συζητήσουν για τα πριμ που θα ζητούσαν από την ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Ιουδαίας σε περίπτωση κατάκτησης του επερχόμενου Μουντιάλ, που θα διεξαγόταν για πρώτη φορά στην Αφρική, και συγκεκριμένα στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.
– Κάθε φορά που ένας από τους συμπαίκτες του σφάδαζε στο έδαφος μετά από κάποιο σκληρό μαρκάρισμα, ο Χριστός θα τον άγγιζε, θα του φώναζε «Πάρ’ τα πόδια σου και περιπάτει», και αυτός θα σηκωνόταν αμέσως, ως εκ θαύματος.
– Τα θαύματα του Χριστού θα έμεναν στην ιστορία, όπως το θαύμα στην Κανά (όταν ντριμπλάρισε 4 παίκτες και τον τερματοφύλακα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, και σκόραρε με έξοχο πλασέ) και το Θαύμα στην Καπερναούμ (όταν πέτυχε 2 γκολ στις καθυστερήσεις του ματς με τους σκληροτράχηλους Γότθους, χαρίζοντας τη νίκη στην ομάδα του).
– Αλλά το μεγαλύτερο «θαύμα» του Χριστού θα ήταν, αναμφίβολα, η μετατροπή των ντοπαρισμένων ούρων του ιδίου και των συμπαικτών του σε καθαρά ούρα, τα οποία θα περνούσαν χωρίς πρόβλημα από έλεγχο ντόπινγκ.
– Η ενδεκάδα με την οποία θα αγωνιζόταν η Ιουδαία θα αποτελείτο από τον Χριστό και 10 από τους μαθητές του. Ο ενδέκατος μαθητής θα χρησίμευε ως αλλαγή, ενώ ο δωδέκατος, ο Ιούδας, θα ήταν «ρεζέρβα» του Χριστού, και άρα δεν θα έπαιζε ποτέ, αφού ο Χριστός δεν θα τραυματιζόταν ποτέ.
– Είναι προφανές ότι ο Ιούδας δεν θα ήταν καθόλου ικανοποιημένος από το «rotation» της ομάδας, κι έτσι θα πρόδιδε τον Χριστό, «καρφώνοντάς» τον στην FIFA για το σκάνδαλο με τα ντοπαρισμένα ούρα. Φυσικά, ο Χριστός θα καθαιρείτο από τη θέση του στην εθνική ομάδα, την οποία θα έπαιρνε ο Ιούδας – μέχρι που θα τον προσέγγιζε η Ρώμη που, προσφέροντάς του 30 αργύρια, θα τον πολιτογραφούσε Ρωμαίο, με αποτέλεσμα αυτός να παρατήσει την Ιουδαία και να γίνει ο πρώτος «νατουραλιζέ» παίκτης της εθνικής ομάδας της Ρώμης.
– Στην Ιουδαία, ο Χριστός θα κινδύνευε μέχρι και με θανατική ποινή για το σκάνδαλο ντοπαρίσματος στην εθνική ομάδα, αφού η FIFA θα αφαιρούσε από την Ιουδαία τα 3 Μουντιάλ που είχε κατακτήσει, προκαλώντας την οργή των οπαδών, οι οποίοι θα απαιτούσαν την παραδειγματική τιμωρία του πρώην αρχηγού της ομάδας. Υπό την πίεση της λαϊκής απαίτησης, το ανώτατο δικαστήριο της χώρας θα αποφάσιζε την καταδίκη του Χριστού σε σταύρωση.
– Βέβαια, ο Χριστός θα είχε μια ακόμα ελπίδα, καθώς θα διεξαγόταν δημοψήφισμα στην Ιουδαία, για το αν θα έπρεπε να απελευθερωθεί αυτός ή ο Βαραββάς, ένας παλιός τερματοφύλακας της Ιουδαίας, που είχε καταδικαστεί σε ισόβια μετά από μια συντριβή 12-0 από τους Σκύθες. Ωστόσο, προς μεγάλη του έκπληξη, ο λαός της Ιουδαίας θα ψήφιζε σε συντριπτικό ποσοστό την απελευθέρωση του Βαραββά, ο οποίος μετά από μερικά χρόνια θα γινόταν και προπονητής της εθνικής ομάδας.
– Τελικά, ο Χριστός θα σταυρωνόταν και θα πέθαινε στο άνθος της ηλικίας του, ενώ η εθνική ομάδα της Ιουδαίας θα μαράζωνε, αφού μαζί με τον Χριστό θα διώκονταν και οι 11 μαθητές του, και δεν θα συμπλήρωνε ούτε 11άδα για το επόμενο Μουντιάλ. Επιπλέον, ο Χριστός θα περνούσε στη συνείδηση των Ιουδαίων, όχι σαν ένας θρυλικός ποδοσφαιριστής, αλλά σαν ένα λαμόγιο που ντοπαριζόταν. Κάτι σαν τον Κεντέρη για μας.
(και μην ακούσω καμιά μαλακία περί Ανάστασης και τέτοια…Είπαμε, εδώ είναι σοβαρό το blog. Τι το περάσατε, Αγία Γραφή;)
Ο άνθρωπος του μετρό 