(*scroll down for english translation)
“PROUD TO BE GREEK”. Όλο και κάπου θα το έχεις δει γραμμένο τώρα τελευταία. Είναι μία καμπάνια-παρηγοριά στον άρρωστο, ένα «πατ-πατ» στην πλάτη του ανθρώπου που κλαίει με λυγμούς, μία υπενθύμιση του πόσο γαμάτοι είμαστε, ακόμα και όταν καταρρέουμε όλοι μαζί, χτυπημένοι από μια κρίση που σε μεγάλο βαθμό προκάλεσε αυτή ακριβώς η γαματοσύνη μας.
Θες τη γνώμη μου; Είναι μία ηλίθια καμπάνια. Αν θες πραγματικά να κάνεις τον άλλο να νιώσει καλύτερα, πες του «Είμαστε όλοι ενωμένοι», «Όλοι μαζί θα πετύχουμε», «Υπάρχει ακόμα ελπίδα». Αν θες να τον κινητοποιήσεις για κάτι, πες του «Σήκω από τον καναπέ», «Χτύπα αυτούς που σε χτυπάνε», «Μην τους αφήνεις να σου πίνουν το αίμα». Με το να του λες να είναι «περήφανος που είναι Έλληνας», στην καλύτερη περίπτωση θα του ανυψώσεις για λίγο το ηθικό, προτού συνειδητοποιήσει ότι δεν έχει κάνει ποτέ τίποτα για το οποίο θα’πρεπε να είναι περήφανος. Στη χειρότερη, θα του ανυψώσεις το εθνικό φρόνημα και θα πάει να σαπίσει στον ξύλο κανέναν μετανάστη να ξεμπουκώσει.
Αλλά πού ξέρεις, μπορεί και να λέω μαλακίες. Ας δοκιμάσω κι εγώ να αναλύσω τι σημαίνει να είσαι Έλληνας σήμερα, και ίσως τελικά να έχω όντως καλούς λόγους να είμαι περήφανος και να μην το ξέρω. Για να δούμε, λοιπόν:
– Από οικονομικής απόψεως, η Ελλάδα είναι μία κατεστραμμένη χώρα. Την πνίγουν τα χρέη, και της επιβάλλουν να παίρνει συνεχώς δάνεια για να αποπληρώσει τα παλιά χρέη, δημιουργώντας ακόμα μεγαλύτερα χρέη για το μέλλον. Αν δε χρεωκοπήσει σήμερα, θα χρεωκοπήσει αύριο, όταν πια δε θα είναι χρήσιμη σε κανέναν. Όλοι οι οικονομικοί δείκτες είναι για κλάματα: Παραγωγή; Μηδέν. Ανεργία; Στα ύψη. Ανάπτυξη; Αρνητική. Χρέος; Άσ’τα να πάνε. Και ποιος φταίει γι’αυτό; Εσύ, μαλάκα Έλληνα. Εσύ που ψήφιζες τους «δικούς σου» βουλευτές για να διορίσουν το παιδί σου στο Δημόσιο ή για να σου βγάλουν εκείνη την αδειούλα που δεν ήθελες να πληρώσεις για να την βγάλεις. Εσύ φταις. Εντάξει, φυσικά μπορεί να μην είσαι εσύ ο φταίχτης, μπορεί εσύ να ήσουν τίμιος. Αλλά ήταν ο γείτονάς σου. Ο κολλητός σου. Ο μπατζανάκης σου. Ο ψιλικατζής της γειτονιάς. Ο πολιτικός που ψήφιζες. Όλοι αυτοί που, όταν σου έλεγαν για τα «κατορθώματά» τους, εσύ όχι μόνο δεν τους έβριζες, όχι μόνο δεν αντιδρούσες, αλλά τους έλεγες και «καλά κάνεις ρε», τους χτύπαγες συναδελφικά στον ώμο και επικροτούσες την στάση τους. Και τώρα γκρινιάζεις ότι δεν έχεις λεφτά. Ε, καλά να πάθεις. Για την ελληνική οικονομία, NOT PROUD TO BE GREEK.
– Πάμε στην πολιτική: Ένα σάπιο σύστημα, που ξεκινάει από την διεφθαρμένη κορυφή και καταλήγει στην σαθρή εκλογική βάση. Ένα σύστημα τόσο δημοκρατικό, που ακόμα και μέσα στα κόμματα ισχύει ο νόμος του ενός: Αν διαφωνήσεις με την επίσημη γραμμή του κόμματος σε ένα οποιοδήποτε θέμα, καρατομείσαι. Μπορεί να είσαι ο πιο σοφός άνθρωπος του κόσμου (αν και μάλλον δύσκολο, αν έχεις λάβει ελληνική παιδεία), αλλά αν διαφωνήσεις με τον μπουμπουνοκέφαλο που οι άλλοι κρετίνοι όρισαν πρόεδρο του κόμματος για το ωραίο του το επίθετο, είσαι περιττός. Χειρότερα από περιττός: Επικίνδυνος. Όλοι οι πρωθυπουργοί της Μεταπολίτευσης (37 χρόνια έχουν περάσει από τότε) είχαν όλα κι όλα 4 επίθετα. Δύο Καραμανλήδες, δύο Παπανδρέου, ένας Μητσοτάκης, ένας Σημίτης. Αν πρέπει να δώσεις ένα όνομα στο πολιτικό μας σύστημα, αυτό είναι «κληρονομική δημοκρατία». Ο λαός ψηφίζει μεν, οι επιλογές του όμως περιορίζονται σε απογόνους παλιών (και πολύ πιο ικανών) πολιτικών. Είναι ένα ιδιαίτερα πρωτότυπο πολιτικό σύστημα – μπορείς να πεις ότι ανέκαθεν στην Ελλάδα ήμασταν πρωτοπόροι, λανσάροντας και την άμεση δημοκρατία πριν από μερικές χιλιάδες χρόνια, αλλά ειλικρινά, μπορείς να είσαι περήφανος για ένα τέτοιο σύστημα; Για την ελληνική πολιτική κατάσταση, NOT PROUD TO BE GREEK.
– Ας περάσουμε σε μερικά κοινωνικά θέματα. «Η Ελλάδα περνάει δύσκολες ώρες». Καμία αμφιβολία. «Πρέπει όλοι να κάνουμε θυσίες». Δεκτό. «Πρέπει να πληρώσετε όλοι για τα είδη πολυτελείας». Κατανοητό. «Πρέπει όλοι να πληρώσετε για το κεραμίδι που έχετε πάνω από το κεφάλι σας». Εξοργιστικό, αλλά δε γαμιέται, πρέπει να σωθεί η χώρα. «Πρέπει να πληρώσετε για το κεραμίδι που έχετε πάνω από το κεφάλι σας, και αν δεν το κάνετε θα σας κόψουμε το ρεύμα». Ακόμα πιο εξοργιστικό, αλλά θα το καταπιώ κι αυτό. «Φυσικά, σε όλα αυτά η Εκκλησία θα σφυρίζει αδιάφορα και να μη συμμετάσχει καθόλου». Συγνώμη – ΤΙ ΕΙΠΕΣ; Η Εκκλησία, η ίδια Εκκλησία που έχει περισσότερα ακίνητα απ’όσα θα δει ένα μεσιτικό γραφείο σε 700 χρόνια λειτουργίας, δε θα πληρώσει για τις εκκλησίες της, την ίδια στιγμή που ένας άνεργος, ένας ανάπηρος και ένας συνταξιούχος θα πρέπει να φτύσουν αίμα για να πληρώσουν ένα άδικο εισπρακτικό μέτρο; Ε λοιπόν, ένα κράτος που βάζει πάνω από την ευημερία των πολιτών του την ευημερία των παπάδων του δεν αξίζει κανέναν σεβασμό. Για τη στάση του κράτους απέναντι στην κοινωνία και την Εκκλησία, NOT PROUD TO BE GREEK.
– Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά πράγματα ακόμα: Την κατάσταση των ελληνικών σχολείων, που δεν έχουν καν βιβλία. Την κατάσταση των ελληνικών νοσοκομείων, που σε λίγο θα είναι self-service. Την άρνηση των περισσοτέρων να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα, απαιτώντας τα ίδια προνόμια που είχαν παλιά, έστω κι αν αυτά μας έφεραν σε αυτήν την κατάσταση. Την προκλητική κηδεμονία των τραπεζών από το κράτος, την ίδια στιγμή που για να πάρεις και να αποπληρώσεις ένα δάνειο πρέπει να φιλήσεις κατουρημένες ποδιές (και πάλι, το πιο πιθανό είναι να καταλήξεις στη φυλακή). Την τρομακτική ανεργία, που σου επιτρέπει να πανηγυρίζεις έξαλλα αν βρεις μία δουλειά στην οποία βγάζεις αρκετά για να ξοφλήσεις το νοίκι του μήνα (αν και το πιθανότερο είναι στα 30 σου να μένεις ακόμα με τους γονείς σου, με λίγες προοπτικές να αλλάξει αυτό σύντομα). Όλα αυτά τα κακώς κείμενα της ελληνικής κοινωνίας, για τα οποία I’M NOT PROUD TO BE GREEK.
Αλλά ξέρεις κάτι; Όλα αυτά είναι για τους άλλους. Είναι γενικά φαινόμενα. «Φταίει μια μικρή μερίδα ανθρώπων που έχει καταστρέψει τη χώρα», μπορεί να πει κάποιος, αποσιωπώντας (ή ακόμα χειρότερα, αγνοώντας) τις δικές του ευθύνες, «και άρα όλα αυτά που λες είναι παπαριές, δε με αφορούν εμένα, γιατί εγώ αντιπροσωπεύω το γαμάτο κομμάτι της Ελλάδας, που είναι και μεγαλύτερο στο κάτω-κάτω». Ας πούμε, λοιπόν, ότι ενστερνίζομαι αυτήν την άποψη. Ναι, όλα τα προβλήματα της Ελλάδας οφείλονται σε: α. κακόβουλους ανθρώπους που είναι φιλοαμερικάνοι και θέλουν να παραδώσουν τη χώρα στα χέρια του Ομπάμα, β. ζηλιάρηδες λαούς που επιβουλεύονται την καλυτερότερη χώρα του κόσμου, γ. ένα τεστ του Θεού που θέλει να μας δοκιμάσει και να δει αν αξίζουμε να κερδίσουμε την αιώνια σωτηρία, δ. εξωγήνες δυνάμεις που απ’όλον τον πλανήτη διάλεξαν την Ελλάδα για να κάνουν τα παιχνίδια τους, ε. __________________________ (εδώ προσθέστε τη δική σας θεωρία συνωμοσίας). Ναι, η Ελλάδα είναι η χώρα που έχει ήλιο 365 μέρες τον χρόνο, που έχει το καλύτερο φαγητό του κόσμου, που έχει τους πιο ανοιχτόκαρδους και φιλόξενους ανθρώπους στον κόσμο (μισό να ξεράσω και επιστρέφω…******…Οκ, συνεχίζω), που έδωσε στον κόσμο τα φώτα της δημοκρατίας, που έχει τα πιο ωραία νησιά και τα πιο ωραία ηλιοβασιλέματα, και τις πιο ωραίες γυναίκες, και τους πιο ωραίους άνδρες. Αλλά ξέρεις κάτι; Δεν είμαι περήφανος για όλα αυτά. Τα περισσότερα από αυτά είναι κλασικά στερεότυπα, του τύπου «στην Αγγλία βρέχει κάθε μέρα», και ελάχιστη (ή και καθόλου) αλήθεια περιλαμβάνουν. Αλλά ακόμα κι αν ήταν αλήθεια, και πάλι δε θα ήμουν περήφανος. Το γεγονός ότι η μοίρα με έφερε σε αυτήν τη χώρα με τα ωραία νησιά και τα ωραία ηλιοβασιλέματα, και όχι σε μία χώρα με ωραίες ερήμους ή ωραίες τούνδρες, δε σημαίνει ότι πρέπει να είμαι και περήφανος γι’αυτήν. Περήφανοι αξίζει να είμαστε για πράγματα που ΕΜΕΙΣ έχουμε κάνει, και όχι η φύση για μας. Δεν μπορώ να είμαι περήφανος για τον εαυτό μου επειδή έτυχε να γεννηθώ εδώ. Χρειάζεται κάτι παραπάνω.
Ας δούμε, λοιπόν, εμένα προσωπικά. Έναν άνθρωπο 27 χρονών, χωρίς ενεργή ανάμειξη στα πολιτικά (αλλά πολιτικοποιημένο), χωρίς διαπλοκές με κανέναν απολύτως (δεν πρόλαβα ακόμα, και να ήθελα δηλαδή), σπουδαγμένο (ανάθεμα τα ιδιωτικά σχολεία και τα ΑΕΙ μου), ουδέτερο. Θα έπρεπε εγώ προσωπικά να αισθάνομαι περήφανος επειδή είμαι Έλληνας; Για να δούμε.
Σπούδασα σε ένα σχολείο που θεωρείται ένα από τα καλύτερα της χώρας και σε ένα πανεπιστήμιο που θεωρείται ένα από τα καλύτερα της χώρας. Όλα όσα έμαθα στο σχολείο και το πανεπιστήμιο, ανατράπηκαν απότομα όταν βγήκα στην παραγωγική διαδικασία. Όλη η ιστορία που μας είχαν μάθει στο σχολείο ήταν ένα μεγάλο ψέμα. Μας μάθαιναν να γράφουμε εκθέσεις αποστειρωμένες, τυποποιημένες, μόνο και μόνο για να τσιμπήσουμε έναν βαθμό παραπάνω, και στην πραγματικότητα γράφαμε αηδίες που κανένας σοβαρός άνθρωπος δε θα ενδιαφερόταν ποτέ να διαβάσει. Διδαχτήκαμε κείμενα ελληνικής λογοτεχνίας με μηδαμινή λογοτεχνική αξία από ξερόλες καθηγητές που ποτέ δεν θα δεχόντουσαν τη δική σου οπτική πάνω στο κείμενο. Όσο για το Πανεπιστήμιο, όλη η θεωρία της δημοσιογραφίας που διδάχτηκα ήταν για πέταμα. Ή μάλλον, ήταν εξαιρετική – αλλά εντελώς ανεφάρμοστη στην Ελλάδα. Η δημοσιογραφική δεοντολογία που λάτρεψα όχι μόνο δεν υπάρχει στα παραδοσιακά ΜΜΕ, αλλά ισχύει το ακριβώς αντίστροφο: Το κάθε Μέσο καταφεύγει στις πιο άθλιες και ανεπίτρεπτες μεθόδους για να περάσει η γραμμή ενός καναλάρχη, ενός μεγαλοεκδότη, ενός εφοπλιστή – αφήνοντας σε δεύτερη και τρίτη μοίρα την ενημέρωση του πολίτη. Αηδία.
Βλέποντας πως δεν θα μπορέσω ποτέ να πραγματοποιήσω το όνειρό μου να γίνω δημοσιογράφος, στράφηκα σε άλλους τομείς. Σήμερα δουλεύω σε μία εταιρεία και παίρνω τα 700 ευρώ που μπυ επιτρέπουν, στα 27 μου, να ζω αξιοπρεπώς – όσο «αξιοπρεπής» μπορεί να είναι η ζωή κάποιου που στα 27 μένει ακόμα με τους γονείς του. Σύντομα, το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα παίρνω ούτε αυτά τα 700 ευρώ, και έχω πολύ καλές πιθανότητες να ξεκινήσω το «Ημερολόγιο ενός Ανέργου 2: Η Επιστροφή». Το μέλλον διαγράφεται μαύρο και άραχλο.
Μ’αυτά και μ’αυτά, νομίζω ότι μπορείς να πεις πως είμαι ένας μέσος 30άρης: Δουλεύω για 700 ευρώ που δεν είναι καθόλου σίγουρα, με τη δαμόκλειο σπάθη της ανεργίας μονίμως πάνω από το κεφάλι μου, δε βγάζω αρκετά για να ζήσω ανεξάρτητα, και βλέπω το μέλλον μου να το καταπίνουν τα χρέη. Δεν ευθύνομαι για κανένα από τα δεινά που έχουν βρει τη χώρα, είμαι πολύ μικρός για να κατηγορηθώ γι’αυτό. Πλήρώνω τα λάθη άλλων. Θέλω μία ευκαιρία να αποφύγω αυτά τα λάθη στο μέλλον, αλλά δεν ξέρω αν υπάρχει μέλλον. Είμαι ένας μέσος 30άρης Έλληνας. Και NOT PROUD TO BE GREEK.
Αν είμαι περήφανος για κάτι, είναι που δεν τους ψήφισα ποτέ. Δεν έχω βγάλει ποτέ κυβέρνηση, δεν έχω βγάλει ποτέ βουλευτή. Δεν έχω βάλει το χέρι μου στο παγκάρι. Δεν έχω συμμετάσχει σε κανένα όργιο κερδοσκοπίας. Δεν απαίτησα ποτέ με δόλιους τρόπους τίποτα που να μην αξίζω. Γιατί ξέρω πως αν κατακτήσεις κάτι χωρίς να το αξίζεις, θα το κακοδιαχειριστείς. Και τελικά ή θα το χάσεις, ή θα το εκμεταλλευτείς για δόλιο σκοπό.
Αυτό ακριβώς συνέβη σε αυτήν τη χώρα: Άνθρωποι που δεν άξιζαν να πάρουν τα ηνία της, έφτασαν στην ηγεσία της με δόλιους τρόπους. Την κακοδιαχειρίστηκαν, παρέα με τους υποστηρικτές τους. Την εκμεταλλεύτηκαν με δόλιο σκοπό. Και τώρα το βάρος πέφτει σε εμάς. Εμείς που ποτέ δεν συμμετείχαμε σε αυτήν την κακοδιαχείριση, εμείς καλούμαστε να υποστούμε τις συνέπειες. Άδικο; Άδικο, αλλά ελληνικό.
Γι’αυτό και είμαι πραγματικά περήφανος όταν λέω πως I’M NOT PROUD TO BE GREEK.
———————————————–
«PROUD TO BE GREEK». You may have seen it somewhere lately. It is a social media campaign aiming to «ease the pain», to comfort people who suffer, to remind us how fucking great we are, even when we’re all collapsing under the weight of a crisis which was mainly caused by this «fuckinggreatness».
In my opinion, it’s a stupid campaign. If you really want to help someone feel better, tell him «we’re all united», «we will make it together», «there’s still hope». If you want to motivate him, tell him «get off the couch!», «hit back those who hit you», «don’t let them suck your blood». By urging him or her to be «proud to be Greek», at best you will lift his morale for a while, before he finally realizes that he has never done anything he should be proud of. At worst, it will inflate his nationalist ideas and he will end up beating some poor immigrant to death.
But you know, I might be a liar, or an asshole. So, let me try to examine what it means to be Greek nowadays, and maybe I’ll find out that I do have some good reasons why I should be proud that I’m not aware of. Let’s see:
– Financially, Greece is a ruined country. It is devastated by a huge debt, and it is forced to constantly get new loans in order to pay for the previous ones, resulting in an even greater debt in the future. If it doesn’t default today, it will be forced to do so tomorrow, when it will no longer be useful to anyone. All economic indicators are terrifying: Production? Zero. Unemployment? Soaring. Development? Negative. Debt? Huge. And who’s to blame? It’s you, dumbfuck Greek. It’s you who voted for «your guy» to assure your child would get a job in the public sector or to get for free some license or other service which you should pay for. It’s your fault. Or maybe it wasn’t YOUR fault, maybe you were a decent person. But it was your neighbour. Your buddy. Your sister-in-law. Your local salesperson. The politician you voted for. All of them were bragging about their «achievements», and not only did you never shout at them, but you also encouraged them to continue doing so, applauding their attitude. And now you’re whining about not having any money. Well, you should have seen it coming. As far as Greek economy goes, I’M NOT PROUD TO BE GREEK.
– Let’s move on to politics: We have a completely corrupt system from bottom to top. A system democratic enough to discourage politicians from disagreeing with their party’s head, or they’ll soon find themselves kicked out of the party. You may be the wisest man in the world (although that’s rather hard if you have graduated from the Greek educational system), but unless you unconditionally agree with the retarded guy whom the other cretins decided to appoint party president because of his historical surname, you’re useless. Worse than useless: Dangerous. All the prime ministers since 1974 (in 37 years, that is) shared 4 surnames: Karamanlis (uncle and nephew), Papandreou (father and son), Mitsotakis and Simitis. If you should give a proper name to our unique political system, it would be «hereditary republic». Sure, people do vote for their leader, but their options are narrowed down to descendants of older (and usually much more capable) prime ministers. You have to admit, it’s a unique system – you may say that Greeks were always pioneers, having invented democracy some thousands years ago, but frankly, who would be proud for a corrupt system like our modern one? As far as politics go, I’M NOT PROUD TO BE GREEK.
– And now some social issues: «Greece is going through difficult times». No doubt. «We must all make sacrifices». True. «We must all pay for luxuries». Understandable. «We must all pay for the house we live in». Outrageous, but if it is needed to save the country, let’s do it. «…and if you don’t pay, we will cut the power off your house». Even more infuriating, but what the hell, it’s for a good cause. «…of course, the Church will have to pay nothing for its buildings». Excuse me – WHAT? The Church, which owns itself more properties than a usual real estate office will ever see in 700 years, will not pay a dime, while unemployed people, disabled people and pensioners get to pay a devastating amount just because they still own a house? Well, a state that cares more about some religious company than it does for its citizens’ welfare doesn’w deserve any respect at all. When it comes to the state’s attitude towards its people, I’M NOT PROUD TO BE GREEK.
– I could mention many more things. The state of our educational system, where books are not available this year because of some bureaucratic mess-up. The state of Greek hospitals, which are collapsing. The refusal om so many people to adapt to this new situation, demanding that they keep the same privileges they used to have, even though it’s privileges like theirs that les Greece to this situation. The outrageous custody of the banks by our government, when it is almost impossible for an average citizen to get a loan from them these days (and even if you get one, you’ll probably end up in jail, unable to pay for the various inexplicable charges). The soaring unemployment, which makes you happy enough if you get a job in which you merely make the rent (although it’s more likely that in your thirties you will be still living with your mom and dad). All these are some of the worst problems our society faces, and frankly, I’M NOT PROUD TO BE GREEK.
But you know what? All these concern «the others». «It was a small portion of people that ruined this country», someone might say, ignoring his own responsibilities, «so everything you say is bullshit and does not concern me, because I represent the fabulous portion of Greek people». Well, yes, all of Greece’s problems are due to: a. malicious people who want to deliver the country in the hands of _________ (insert foreign country), b. jealous people who conspire against the world’s most beautiful country, c. some sadistic test conducted by God in order to see if the Greeks are worth salvaging, d. aliens who, from the whole Earth, chose Greece to do whatever they want to do, e. ___________________ (insert your crazy theory here). Yes , Greece is the country where the sun always shines, it has the best cuisine, the most open-hearted and hospitable people in the world («philoxenia», you know? Yeah, right.), the most beautiful islands, the most beautiful women, the most gorgeous men. Even if it is so (***spoiler alert*** it isn’t so), I’m not proud of that. The fact that fate brought me to this country with beautiful islands and beautiful sunsets, instead of a country with beautiful deserts or tundras, does not mean I should be proud of it. We should be proud about things that WE have done, and were not decided by luck. I can’t be proud of myself just because I was accidentally born here. I’ll need something more than that.
Well, let’s see what I, myself, have accomplished. I’m 27 years old, not actively involved in politics (but fond of politics in general and a voter), I have no connections to any organization or politician, I’m well-educated and I’m generally neutral. Should I personally be proud to be Greek? Let’s see.
I studied at a private school that is considered to be the best in the whole country, and then a university which is considered as one of the best in the country. Everything I learnt at school and university proved to be completely useless a few years later. The «history» we were taught was actually a big, nationalistic lie. In Greek classes, we learnt how to write boring, standardized reports, just so that we could get a good mark – but we never actually learnt how to write as people, instead of robots. The Greek literature texts we were taught had only minimal literary value, and of course the teacher would never accept your perspective of the story. As for university, the whole theory of journalism I was taught proved to be useless. In fact, it was excellent, but totally irrelevant to how the Greek media work. Not only don’t the Greek media respect the journalistic ethics, but they actually reverse them: They are deliberately biased, protecting the interests of their owner and providing information the way that it suits them, instead of the way it really is.
(well, obviously this is not just a Greek phenomenon; nevertheless, it is really annoying. And dangerous.)
Convinced that I would never succeed in turning my dream (becoming a journalist) to reality, I tried to find another job. I currently work for a small company for 700 euros per month, which allow me to live decently – well, as decently as it can get when you’re still living with your parents and you’re 27 years old. But soon I will probably be unemployed again, since the company is facing financial problems. The future is not very bright, is it?
You could say that I’m an average Greek in his late twenties: I work for 700 euros in a job that has nothing to do with what I wanted to do in my life, and soon I will be unemployed due to financial problems. I don’t make enough money to live on my own and I see humongous debts overshadowing my future. I am not responsible for anything that has gone bad for Greece all these years. I’m paying the toll for other people’s mistakes. I am asking for a chance to avoid these mistakes in the future, but I don’t even know if there is a future. I am an average young Greek and I’M NOT PROUD TO BE GREEK.
But I AM proud of something. I am proud because I never voted for them. I never gave my vote to any government, I never voted for any of the prime ministers this country has seen. I never stole money from anyone. I never speculated against my country. I never demanded fraudulently anything that I do not deserve. Because I know that if you gain something without deserving it, you will unavoidably misuse it, and eventually lose it.
Which is exactly what happenned to this country: People who did not deserve to be its leaders came to power, promising things they could never realistically do and therefore lying to their voters in order to get their vote. They misused their power, and so did their ministers and their supporters. And now, thw joke’s on us. We never participated in this corruption, but we are the ones who have to face the consequences. Unfair? Sure: Unfair, but totally Greek.
And that’s why I’m really proud to say that I’M NOT PROUD TO BE GREEK.
Ο άνθρωπος του μετρό 