Κοίτα να δεις πώ τα φέρνει ο καιρός…Από εκεί που δεν είχα συμμετάσχει σε κανένα blogοπαίχνιδο για μήνες, και είχα πέσει σε βαθιά κατάθλιψη, γιατί τι νόημα έχει η ζωή άμα τα άλλα blogοπαιδάκια δε σε παίζουν στα blogοπαίχνιδά τους, ξαφνικά μου πέσανε δύο μαζεμένα! Μετά την πρόσκληση από το astropeleki(εκπληρώθηκε στο προηγούμενο κείμενο), ήρθε καπάκι και αυτή της εκλεκτής συμblogίτισσας Silias, η οποία οφείλω να ομολογήσω ότι με εξέπληξε ευχάριστα, γιατί αφορά ένα blogοπαίχνιδο αρκετά πρωτότυπο και δημιουργικό για τον κλάδο του: Μου ζητά να σκεφτώ μία ερώτηση που θα ήθελα να κάνω σε έναν φιλόσοφο, έναν παλιό έρωτα, ένα μέντιουμ, ένα παιδί και στον καθρέφτη μου. Τονίζω και πάλι ότι όποιος θέλει να συνεχίσει την αλυσίδα του blogoπαίχνιδου και να απαντήσει και αυτός στις ερωτήσεις, έχει την άδειά μου – μη με φέρνετε στη δύσκολη θέση να διαλέξω 5 συγκεκριμένους από το blogroll μου, πραγματικά το σιχαίνομαι αυτό! Τέλος πάντων.
Ιt goes like this:
Σ’ ένα φιλόσοφο : «Ρε φίλε, τόσα χρόνια το ψάχνουμε, δεν μπορεί, θα βρούμε άκρη: Ψήνεσαι να αποδείξουμε ότι δεν υπάρχει Θεός να γυρίσει όλος ο κόσμος τούμπα; Ε;»
Σ έναν παλιό έρωτα : «Άραγε χαίρεσαι τόσο όσο εγώ με την κατάληξη που είχε τελικά αυτή η ιστορία;»
Σ’ ένα μέντιουμ : «Λοιπόν, έχουμε και λέμε: 351, Εσκισεχίρσπορ-Γκεντσλερμπιρλιγκί τι να παίξω;»
Σ’ ένα παιδί: «Να κάτσω τέρμα να μου βαρέσεις μερικά σουτάκια;»
Στον καθρέφτη μου : «Καλά ρε μαλάκα, δε βαριέσαι όλη σου τη ζωή κλεισμένος εκεί μέσα, να περιμένεις τη στιγμή που θα αποφασίσω εγώ να έρθω μπροστά σου για να εμφανιστείς; Ή μήπως είμαι εγώ από τη λάθος μεριά του καθρέφτη, ένα είδωλο και τίποτα παραπάνω;»
Έχω συνειδητοποιήσει ότι αυτό το blog είναι εξαιρετικά δημοφιλές. Σαφής και αναμφισβήτητη απόδειξη της αλήθειας της προηγούμενης πρότασης είναι το γεγονός ότι κανείς δε με προσκάλεσε να παίξω σε κάποιο blogοπαίχνιδο εδώ και…ξέρω γω; Έναν χρόνο, ίσως; Δεν το κοίταξα. Προφανώς, αυτό σημαίνει ότι οι αναγνώστες μου με αγαπάνε γι’αυτό που είμαι και δε θέλουν να μου «επιβάλλουν» το επόμενο κείμενο που θα γράψω, αναγκάζοντάς με να συμμετάσχω σε ένα τέτοιο παιχνίδι, αλλά προτιμούν να διαβάζουν αυτά που αυθόρμητα θα γράψω ένα απόγευμα στο ΚΨΜ του κουκλίστικου στρατοπέδου μου. Είστε αξιολάτρευτοι, σας ευχαριστώ πολύ.
Προφανώς, δεν είναι της ίδιας άποψης και το astropeleki, που με προ(σ)κάλεσε σε ένα blogοπαίχνιδο για τα αγαπημένα μου πράγματα, πρόσωπα, φαγητά κλπ. Έτσι, παρά το γεγονός ότι έχω μεγάλη έμπνευση και περιμένουν στην ουρά για να δημοσιευτούν περί τα 36 κείμενα μου (εκ των οποίων το ένα αφορά την κατακλυσμιαία επίδραση της νανοτεχνολογίας στην παρασκευή και επεξεργασία του καλού μεξικάνικου γκουακαμόλε), θα της κάνω τη χάρη να συμπληρώσω το ερωτηματολόγιό της, μπας και διατηρήσω τα πολύτιμα κλικ της και αποκτήσω και κανα-δυο ακόμα.
Για να μην το αφήνω για το τέλος, σας λέω από τώρα ότι όποιος από σας θέλει και μπορεί και δε βαριέται και έχει χρόνο μπορεί να απαντήσει επίσης στο ερωτηματολόγιο και να το προωθήσει με τη σειρά του σε άλλους bloggers, μέχρι αυτό το blogοπαίχνιδο να κάνει το γύρο του κόσμου, να κατακλύσει blogs, fora και mails, να γίνει spam και τελικά να ξεχαστεί όταν βγει το επόμενο.
Here you go:
Αγαπημένη ταινία: Το λέω, το ξαναλέω και δε βαριέμαι: Μετά το Se7en το χάος!
Αγαπημένο τραγούδι: Ανάλογα την περίσταση και την περίοδο…Αλλά θα πω το Goodbye My Lover του James Blunt, τιμής ένεκεν.
Αγαπημένο ζώο: Γάτα και γενικά οτιδήποτε σε αιλουροειδές.
Αγαπημένο λουλούδι: Το γαϊδουράγκαθο…Μα είναι ερωτήσεις αυτές;
Αγαπημένο βιβλίο: Εδώ και 3 μέρες, η «Νύχτα του Συγγραφέα» του Άμος Οζ.
Αγαπημένη σειρά: Πείτε με παλιομοδίτη, αλλά θα πω τους «Απαράδεκτους»…
Αγαπημένος ηθοποιός: Θα σας απογοητεύσω πολύ αν πω τον Τζιμ Κάρεϊ; Ε;
Αγαπημένη ηθοποιός: Μέριλ Στριπ – αλλά δυσκολεύτηκα πολύ να αποφασίσω.
Αγαπημένος τραγουδιστής: Jon Bon Jovi, αν και αυτός είναι σε συγκρότημα.
Αγαπημένη τραγουδίστρια: Laura Pausini – σας κούφανα;
Αγαπημένο συγκρότημα: Nightwish, αλλά αυτό μπορεί να έχει αλλάξει την άλλη εβδομάδα.
Αγαπημένος καφές: Αυτός που αντί για καφέ έχει σοκολάτα.
Αγαπημένο ποτό: Coca Cola – άντε και Smirnoff Ice στο τσακίρ κέφι.
Αγαπημένο χρώμα: Μωβ σε όλες του τις αποχρώσεις. Ναι, ακόμα και το πεθαμενατζίδικο.
Αγαπημένος αριθμός: 12, άνευ σχολιασμού και επεξηγήσεως.
Αγαπημένο αντικείμενο: Πρέπει να είναι το κινητό μου, γιατί είναι το μόνο αντικείμενο που κουβαλάω μαζί μου κάθε μέρα.
Αγαπημένο πρόσωπο: Πάντως όχι αυτό που βλέπω στον καθρέφτη.
Αγαπημένη εποχή: Φθινόπωρο, που δεν κάνει ούτε κρύο ούτε ζέστη, και βγαίνουν και οι καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Αφού δεν είμαι πια μαθητής ή φοιτητής, δεν έχω λόγο να μην το συμπαθώ.
Αγαπημένο επάγγελμα: Λαθρέμπορος όπλων – πολλά λεφτά και ικανοποιητικό ωράριο. Πού μπορώ να απευθυνθώ για να πιάσω δουλειά;
Αγαπημένη ημέρα: Η μέρα της απόλυσής μου, αλλά αργεί ακόμα…
Αγαπημένο φαγητό: Παστίτσιο, πώς να πω κάτι άλλο;
Αγαπημένος μήνας: Απρίλιος, γιατί έχω γενέθλια (κατά τ’άλλα, ο Απρίλιος πρέπει να είναι ο πιο αδιάφορος μήνας της χρονιάς)
Αγαπημένο παραμύθι: Το «Προεκλογικές Υποσχέσεις» της Νέας Δημοκρατίας – μόνο που στο τέλος αυτοί ζουν καλά κι εμείς χειρότερα…
Αγαπημένο ποίημα: Δεν θα το περίμενε κανείς αυτό από ένα τόσο αισιόδοξο άτομο σαν εμένα, αλλά η «Πρέβεζα» του Καρυωτάκη.
Αγαπημένη χώρα/πόλη/άλλο: Αθήνα και πάλι Αθήνα. Τώρα που γύρισα, δεν σκοπεύω να την αφήσω ποτέ ξανά για πάνω από 4-5 μέρες!
Αυτή είναι η ιστορία του Ζερό. Ο Ζερό ήταν ένας ψηλός, αδύνατος τύπος με το βλέμμα κολλημένο στο κενό. Το δέρμα του είχε μια παράξενη απόχρωση – θα έλεγε κανείς ότι δεν είχε καν χρώμα. Ήταν πάντα ντυμένος με μια λερωμένη μπλούζα και ένα στρατιωτικό παντελόνι – μόνο όταν έκανε κρύο φόραγε από πάνω κι ένα παλιό, σκισμένο παλτό. Ο Ζερό έμοιαζε με φάντασμα: Αδύνατος, άχρωμος, άοσμος, αμίλητος, σχεδόν ακίνητος – σπάνια κουνιόταν από τη θέση του, στο κατώφλι ενός εγκαταλελειμένου σπιτιού σε εκείνο το στενό των Εξαρχείων.
Κανείς δεν ήξερε γιατί τον έλεγαν Ζερό. Ο ίδιος δεν μιλούσε ποτέ, και άρα δεν θα μπορούσε να έχει βγάλει ο ίδιος το ψευδώνυμό του. Μια γιαγιά, που έμενε χρόνια στην περιοχή, έλεγε πως ήταν Γάλλος, και δε μιλούσε ποτέ γιατί δεν ήξερε ελληνικά, πως κάποτε είχε ψελλίσει με δυσκολία σε μία ψιλικατζού τη λέξη «Ζερόμ», αλλά αυτή δεν άκουσε καλά, και τον είπε «Ζερό». Αλλά η γιαγιά αυτή διέδιδε επίσης ότι ήταν η πρώτη που διέσχισε τον Ατλαντικό κολυμπώντας για να πάει να βρει τον μετανάστη πατέρα της στη Νέα Υόρκη πριν από 50 χρόνια, γι’αυτό και δεν την πίστευε κανείς. Μια άλλη δημοφιλής εκδοχή υποστήριζε ότι ο ψηλόλιγνος αυτός τύπος ήταν κάποτε πλούσιος, αλλά είχε ένα πάθος που τον κατέστρεψε: Τον τζόγο. Λέγανε ότι είχε τρέλα με τη ρουλέτα, ότι έπαιζε πάντα τον αριθμό 0, ελπίζοντας ότι κάποτε η μπίλια θα σταματήσει στο πράσινο, κόντρα σε όλους τους νόμους της στατιστικής. Και, φυσικά, όταν πας κόντρα στην στατιστική, πάντα χάνεις – αυτό το ξέρουν όλοι, από τον πιο ιδιοφυή μαθηματικό μέχρι τον χειρότερο πρωθυπουργό. Άλλοι, πάλι, έλεγαν ότι ήταν παλιός τραγουδιστής που ξέπεσε από τα ναρκωτικά και τις καταχρήσεις, ή δραπέτης από τη φυλακή που ποτέ δεν συνελήφθη, ή κάποιος που στραγγάλισε τη γυναίκα του και μετά εξαφανίστηκε για να μην τον πιάσουν και δεν μπόρεσε ποτέ να βρει τη γαλήνη, κυνηγημένος από τις τύψεις. Αλλά η αλήθεια είναι πως κανείς δεν ήξερε πώς βγήκε αυτό το «Ζερό» – όλα αυτά ήταν μόνο ιστορίες που δημιουργούσαν οι ίδιοι, είτε για να κερδίσουν τα 15 λεπτά δημοσιότητας που τους αντιστοιχούσαν μπροστά σε έκθαμβους γείτονες και γειτόνισσες, είτε επειδή ο παράξενος άγνωστος άνδρας έκανε τη φαντασία τους να καλπάζει – να καλπάζει τόσο ατίθασα, ώστε να επισκιάζει και τη λογική τους.
Ήταν παράξενη η σχέση των κατοίκων της περιοχής με τον Ζερό. Το παρατσούκλι του φαινόταν να αντικατοπτρίζει απόλυτα τον χαρακτήρα του: Μηδέν. Ένα μηδενικό φυσιογνωμικά, άχρωμος και απαρατήρητος.Ένα μηδενικό σαν προσωπικότητα, αμίλητος και ακίνητος. Το παράξενο είναι ότι όσο αδιαφορούσαν όλοι για τον Ζερό όταν περνούσαν μπροστά του (τόσα χρόνια δεν είχε βρεθεί κανείς να του δώσει ένα πιάτο φαϊ ή να του πει μια κουβέντα, όλοι τον φοβόντουσαν ή τον απέφευγαν – η ικανότητά του να υπάρχει χωρίς να τον ταϊζουν ή να του δίνουν την παραμικρή προσοχή τους έκανε να τον φοβούνται ακόμα περισσότερο, έμοιαζε με υπεράνθρωπο ή με φάντασμα), άλλο τόσο ασχολούνταν μαζί του όταν δεν ήταν αυτός μπροστά. Σαν να τον κουτσομπόλευαν, αλλά δεν ήθελαν να τους ακούσει, δεν ήθελαν να του δώσουν την ευχαρίστηση να καταλάβει ότι μιλούσαν γι’αυτόν. Στο κάτω-κάτω, ήταν απλώς ένα μηδενικό, τίποτα παραπάνω. Δεν δούλευε όλη μέρα, όπως αυτοί. Δεν είχε οικογενειακές υποχρεώσεις, όπως αυτοί. Δεν είχε ανάγκες, επιθυμίες, βάσανα, υποχρεώσεις, όπως αυτοί. Δε φαινόταν καν να έχει αναμνήσεις ή συναισθήματα. Φαινόταν κενός, όσο κενό είναι στο κέντρο του ένα μηδενικό. Κανείς δεν ήξερε γιατί τον έλεγαν Ζερό, αλλά και κανείς δεν θα μπορούσε να του βρει πιο ταιριαστό παρατσούκλι.
Για χρόνια ολόκληρα, κανείς δεν ήξερε πόσα, ο Ζερό καθόταν στο ίδιο κατώφλι του ίδιου εγκαταλελειμένου σπιτιού στα Εξάρχεια, φορώντας πάντα τα ίδια βρώμικα ρούχα και κοιτώντας πάντα με το ίδιο απόμακρο βλέμμα τον κόσμο που περνούσε. Όλοι νόμιζαν ότι ο Ζερό κοιτούσε το κενό, ότι δεν τους έβλεπε που τον λοξοκοιτούσαν καμιά φορά, ότι δεν τους άκουγε να γκρινιάζουν για την ακρίβεια, ότι δεν μύριζε τα φτηνά αρώματα με τα οποία οι νεαρές γυναίκες έντυναν τη ματαιοδοξία τους. Πίστευαν ότι ο Ζερό δεν είχε αισθήματα, άρα ούτε και αισθήσεις. Κι όμως, οι αισθήσεις του λειτουργούσαν στην εντέλεια. Κι ίσως να μην μπορούσε αυτό να το πει κανείς για την αφή ή την γεύση του, καθώς σπάνια κουνιόταν και ακόμα πιο σπάνια έτρωγε (αλλά κανείς δεν τον είχε δει ποτέ να το κάνει), όμως οι άλλες τρεις αισθήσεις του ήταν ανεξήγητα ανεπτυγμένες. Παρατηρούσε ασταμάτητα τον κόσμο που περνούσε από μπροστά του, και θυμόταν τι φόραγε κάθε άνθρωπος που είδε ακόμα και πριν δύο εβδομάδες. Άκουγε τις φευγαλέες συζητήσεις τους και ήξερε πια σχεδόν τα πάντα για αυτούς που περνούσαν συχνά από το στενό: τους κατοίκους της περιοχής που όλο γκρίνιαζαν, τους αναρχικούς που πάντα μιλούσαν ψιθυριστά και συνωμοτικά, τους εργαζόμενους στο διπλανό βιβλιοπωλείο, που συνήθως ήταν σκυθρωποί και σπάνια μιλούσαν μεταξύ τους. Και μύριζε τα πάντα γύρω του, τόσο που θα μπορούσε πια να καταλάβει ποιος πέρασε μπροστά του μόνο από τη μυρωδιά του, ακόμα και με τα μάτια κλειστά. Αν και ποτέ δεν θα χρειαζόταν κάτι τέτοιο, γιατί σχεδόν ποτέ δεν έκλεινε τα μάτια του. Ή τουλάχιστον δεν τον είχε δει κανείς να τα κλείνει – όχι πως τον παρατήρησε ποτέ κανείς για πάνω από ένα δευτερόλεπτο, ώστε να τον προλάβει.
Πραγματικά, αν όλοι αυτοί που κατασκεύαζαν γι’αυτόν τις πιο τρελές ιστορίες τον γνώριζαν καλύτερα, δεν θα τον έλεγαν «Ζερό», αλλά «Observateur», παρατηρητή. Αλλά και πάλι, μάλλον θα συνέχιζαν να τον λένε «Ζερό», γιατί ακούγεται πιο ωραίο. Εξάλλου, και οι παρατηρητές μηδενικά είναι: Κάθονται και κοιτάζουν τους άλλους, ζουν από τους άλλους, δεν υπάρχουν χωρίς τους άλλους. Μηδενικά είναι κι αυτοί.
Ξαφνικά, μια ανοιξιάτικη μέρα ο Ζερό εξαφανίστηκε. Κανείς δεν τον είδε να σηκώνεται, να χασμουριέται, να φοράει τα λιωμένα αθλητικά του παπούτσια και να φεύγει από το πόστο του, στο κατώφλι του παλιού σπιτιού. Όμως έφυγε. Οι περισσότεροι δεν κατάλαβαν καν ότι κάτι έλειπε από τη γειτονιά τους. Μόνο κάποια παιδιά, που πάντα κοίταζαν περιπαικτικά τον παράξενο άγνωστο, παρατήρησαν την απουσία του. Η είδηση της απώλειας του Ζερό πέρασε απαρατήρητη, σαν ένα μονόστηλο σε μεγάλη εφημερίδα που δεν του δίνεις καμία σημασία. Κάποιοι αναρωτήθηκαν τι να έγινε και για λίγο άρχισαν πάλι τις ιστορίες. «Τον μάζεψε η Αστυνομία», είπε κάποια νοικοκυρά, με τη βεβαιότητα δικαστή που ξέρει πως έχει πάρει τη σωστή απόφαση. «Μπα, θα πέθανε», είπε ένας μεσήλικας άνδρας, χωρίς καμία βεβαιότητα, αλλά με την ικανοποίηση ότι πρόσφερε μιαν άλλη εκδοχή, καλύτερη από της γειτόνισσας. Ναι, αλλά το πτώμα; Τι απέγινε το πτώμα; Σιωπή. «Μήπως βαρέθηκε και πήγε σε άλλη γειτονιά;» Τελικά, μην μπορώντας να βρουν τη λύση στο μυστήριο, ξέχασαν την όλη ιστορία. Στο κάτω-κάτω, είχαν πολύ σημαντικότερα πράγματα να ασχοληθούν από την εξαφάνιση ενός αλλόκοτου τύπου. Είχαν τις οικογένειές τους, τις ζωές τους, τα σπίτια τους. Αυτός τι είχε; Τίποτα. Και έζησαν αυτοί καλά και ο Ζερό…
Αλήθεια, τι απέγινε ο Ζερό; Λυπάμαι, αλλά η απάντηση δεν είναι ικανοποιητική: Κανείς δεν ξέρει τι απέγινε. Μπορεί εκείνη η νοικοκυρά να είχε δίκιο, να τον μάζεψε η Αστυνομία, να τον σάπισαν στο ξύλο επειδή δεν απαντούσε στις ερωτήσεις τους, να πέθανε από ακατάσχετη αιμορραγία και να συγκάλυψαν το θέμα, για να μην γίνει σκάνδαλο. Ή ίσως να είχε δίκιο εκείνος ο μεσήλικας, ίσως να πέθανε επιτέλους, εξαντλημένος από την ασιτία, και κάποιος σκέφτηκε να πετάξει το πτώμα του στα σκουπίδια ή να το θάψει κάπου. Αλλά ίσως και να έφυγε από εκεί. Ίσως ένιωσε ότι δεν είχε τίποτα άλλο να παρατηρήσει εκεί και αναχώρησε προς άγνωστο προορισμό, έναν προορισμό όπου θα μπορούσε πάλι να βρει ένα άβολο παρατηρητήριο και να πιάσει πάλι δουλειά, παρατηρώντας τον κόσμο που περνάει μπροστά του. Ίσως ο Ζερό να βρίσκεται και στη δική σου γειτονιά και να μην τον έχεις προσέξει – πόσες φορές πρόσεξες εκείνο τον ζητιάνο στη γωνία του δρόμου; Ξέρεις πώς μοιάζει; Είσαι σίγουρος ότι τον είδες σήμερα πρώτη φορά; Μήπως βρίσκεται στο ίδιο σημείο εδώ και καιρό, αμίλητος και ακίνητος με το βλέμμα στο κενό; Μήπως ο Ζερό είναι ακόμα ζωντανός και είναι εκεί, κοντά σου;
Αν τον δεις, μην του μιλήσεις. Δεν θα σου απαντήσει. Ούτε καν θα σε κοιτάξει στα μάτια. Θα σε ακούσει, αλλά δε θα σου δώσει σημασία. Μην του πεις ότι τα ξέρεις όλα γι’αυτόν – κανείς δεν τα ξέρει όλα γι’αυτόν. Ούτε καν αυτός ο παντογνώστης αφηγητής της ιστορίας του, ίσως ούτε και ο ίδιος. Ίσως το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να του πετάξεις ένα χαμόγελο περνώντας από μπροστά του. Δεν θα το καταλάβεις, αλλά αυτός θα το δει. Και θα το εκτιμήσει. Και ίσως για μια στιγμή να κλείσει τα μάτια του από ευχαρίστηση, μόνο για μια στιγμή. Και θα είσαι ο μόνος που θα τον δει να το κάνει. Μόνο για σένα, που τον παρατήρησες. Που παρατήρησες έναν ανιδιοτελή παρατηρητή, που του έδωσες την ίδια σημασία που δίνει κι αυτός σε σένα χωρίς να το ξέρεις.
Ίσως ο Ζερό να είναι δίπλα σου. Και να ζεις εσύ καλά, κι αυτός…κι αυτός απλά να ζει μέσα από σένα κι από όλους αυτούς που παρατηρεί, έχοντας την ευχή και την κατάρα του αιώνιου παρατηρητή…
Το τέλος της Ολυμπιακής Αεροπορίας όπως την ξέρουμε είναι κοντά. Είναι ίσως η κατάλληλη στιγμή να κάνουμε μερικά flashback, να θυμηθούμε με νοσταλγία όλες τις υπέροχες στιγμές που ζήσαμε μαζί της: Τις ατέλειωτες ώρες καθυστέρησης, τις συνεχόμενες ακυρώσεις πτήσεων, τον χοντρό στο διπλανό κάθισμα που έπιανε και το μισό από το δικό σου…Ίσως με το επόμενο ιδιοκτησιακό καθεστώς να μην μπορέσουμε να απολαύσουμε τέτοιες εμπειρίες. Ή μήπως θα μπορέσουμε;
Εξαρτάται από το ποιος θα αναλάβει τα απομεινάρια της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Γιατί νομίζετε ότι ξεσηκώνονται οι υπάλληλοι της εταιρείας; Επειδή είναι ορατός ο κίνδυνος ο επόμενος ιδιοκτήτης της Ολυμπιακής να είναι ΑΚΟΜΑ χειρότερος από το Ελληνικό Δημόσιο – επίτευγμα που θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο, αλλά όχι αδύνατο. Οι υπάλληλοι ξέρουν ότι υπάρχουν πέντε σενάρια για την επόμενη μέρα στην Ολυμπιακή, και δεν μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι με κανένα από αυτά.
Ποια θα είναι η επόμενη μέρα στην Ολυμπιακή; Εξαρτάται από το ποιος από τους 5 μνηστήρες κατακτήσει την καρδιά της:
1. Ο πρώτος μνηστήρας είναι…γυναίκα! Η Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη έχει μια προϊστορία στο να ξοδεύει υπερβολικά ποσά για να αποκτήσει πράγματα που δεν θα της αποφέρουν ποτέ αυτά τα ποσά, επομένως δεν είναι παράδοξο το ενδιαφέρον της για την Ολυμπιακή. Εδώ πήρε τον «Ελεύθερο Τύπο», στην Ολυμπιακή θα κολλήσει; Πάντως, οι προθέσεις της για την εταιρεία είναι αγνές: Θα αφαιρέσει τον έναν από τους 6 κύκλους στο σήμα της Ολυμπιακής και θα την χρησιμοποιήσει ως μοχλό πίεσης για να πετύχει τη μόνιμη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα. Επίσης, θα γεμίσει το «Ελ.Βενιζέλος» με stand του «Ελεύθερου Τύπου», μπας και ανέβουν οι πωλήσεις της εφημερίδας – αν και, αφού δεν τα κατάφερε με τον Λαζόπουλο, δεν θα τα καταφέρει με τίποτα. Ακόμα, θα φροντίσει προσωπικά για το φαγητό των πτήσεων, που πλέον θα περιλαμβάνει σολωμό Νορβηγίας, χαβιάρι πρώτης ποιότητας, γαλλικό φουα γκρα και σαμπάνια από διαλεχτά σταφύλια. Είπαμε, το κόστος δεν είναι πρόβλημα. Εξάλλου, θα προστεθούν στο πρόγραμμα πτήσεων της εταιρείας και κάποιοι νέοι προορισμοί, όπως το Σεντ Μόριτζ, το Γκστάαντ και το Ντουμπάι, και μάλιστα σε ελκυστικές τιμές, ώστε να μπορούν και οι πληβείοι να νιώσουν πλούσιοι για μια μέρα – όσο ακριβώς μπορούν να μείνουν σε ένα τέτοιο μέρος με το μισθό όλου του χρόνου. Φυσικά, περιττό να αναφέρω ότι, αν τελικά πάρει την εταιρεία, η κ. Αγγελοπούλου σκοπεύει να γιορτάσει το γεγονός διοργανώνοντας ένα μεγάλο πάρτυ στο «Ελ. Βενιζέλος», με μπόλικα πυροτεχνήματα, τα οποία αναμένεται να κάψουν καθετί πράσινο στα Σπάτα, το Κορωπί, το Μαρκόπουλο και όλα τα Μεσόγεια.
2. Ο δεύτερος μνηστήρας δεν είναι ένας, αλλά δύο σε ένα: Πρόκειται για τον Σωκράτη Κόκκαλη και το τιμ του πολυμετοχικού Παναθηναϊκού. Μετά τη σκληρή μάχη των καλοκαιρινών μεταγραφών, οι δύο πλευρές θέλουν να ξεκινήσουν τη χειμερινή μεταγραφική περίοδο με την απόκτηση της Ολυμπιακής. Όχι επειδή ενδιαφέρονται για το μέλλον της ή επειδή πιστεύουν ότι μακροπρόθεσμα θα κάνουν απόσβεση της επένδυσής τους, αλλά επειδή ο ένας δεν θέλει να την πάρει ο άλλος. Πώς ξεκίνησε αυτή η ιστορία; Κάποιος από τους δύο (άγνωστο ποιος) εξέφρασε ενδιαφέρον για την απόκτηση της εταιρείας, και μόλις το έμαθε ο άλλος έσπευσε να εκφράσει κι αυτός το ενδιαφέρον του, ακριβώς όπως συμβαίνει και στο ποδόσφαιρο. Οι διαπραγματεύσεις αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε προχωρημένο στάδιο και με τις δύο πλευρές. Ο κ.Κόκκαλης προσφέρει στο Ελληνικό Δημόσιο το 50% από τα έσοδα της επόμενης πώλησης του Ντιόγκο και μία σουίτα πολυτελείας στο Καραϊσκάκη για τον εκάστοτε πρωθυπουργό, όμως η πρόταση του πολυμετοχικού Παναθηναϊκού φαίνεται πιο ικανοποιητική: 50% των κερδών της ομάδας από το φετινό Champions League, τους μισθούς του Χενκ Τεν Κάτε από τη στιγμή που θα απολυθεί (όχι πολύ μακριά) μέχρι και το ερχόμενο καλοκαίρι, συν (το πιο σημαντικό) τον Λουκά Βύντρα, ο οποίος θα εργάζεται στην Ολυμπιακή αφιλοκερδώς ως καθαριστής – η ομάδα ελπίζει ότι έχει βρει την πραγματική κλίση του παίκτη. Πάντως, τα σχέδια των δύο υποψηφίων σχεδόν ταυτίζονται. Και οι δύο προτίθενται να αντικαταστήσουν το σήμα της Ολυμπιακής με το έμβλημα της ομάδας τους. Και οι δύο θα απαιτούν πιστοποιητικό ποδοσφαιρικών φρονημάτων και θα κάνουν ειδικές τιμές σε οργανωμένους οπαδούς της ομάδας τους. Και οι δύο θα προβάλλουν κατά τη διάρκεια των πτήσεων, αντί για ταινίες, τις καλύτερες πορείες τους στην Ευρώπη και στο εγχώριο πρωτάθλημα. Και οι δύο θα προσθέσουν στους προορισμούς της εταιρείας τις πόλεις στις οποίες θα αγωνίζεται η ομάδα τους στο εξωτερικό. Και εδώ η πλευρά του Παναθηναϊκού φαίνεται να υπερτερεί, καθώς φέτος τα ταξίδια του Παναθηναϊκού σε Βρέμη και Μιλάνο είναι μάλλον πιο ελκυστικά από αυτά του Ολυμπιακού σε Κωνσταντινούπολη και σε μια πόλη της Ουκρανίας που δεν υπάρχει ούτε στον χάρτη.
3. Ο τρίτος μνηστήρας είναι ίσως και ο πιο αμφολεγόμενος: Η Μονή Βατοπεδίου. Παρά τις αποκαλύψεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας τον τελευταίο καιρό, ο Εφραίμ και η παρέα του δεν αρκούνται στη Βιστωνίδα και στις άλλες επίγειες διεκδικήσεις τους. Θέλουν να κατακτήσουν και τους αιθέρες. Η παρουσία του Εφραίμ στη θέση του γενικού διευθυντή της Ολυμπιακής είναι σίγουρα μια πολύ ενδιαφέρουσα προοπτική, καθώς έχει αποδείξει ότι μπορεί να βγάλει από τη μύγα ξίγκι – γιατί να μην μπορεί να βγάλει κι από την Ολυμπιακή λεφτά; Ήδη, η Μονή Βατοπεδίου έχει έρθει σε επαφή με εταιρείες κατασκευής αεορσκαφών, ώστε να αγοράσει τα πρώτα της ιδιόκτητα αεροπλάνα για τις ανάγκες της εταιρείας, αν τελικά την αποκτήσει. Τα αεροπλάνα θα ονομάζονται «Εφιάλτης», «Φραγκοφονιάς» και «Χρυσόβουλο». Ωστόσο, οι υπάλληλοι δεν ενθουσιάζονται ιδιαίτερα με αυτήν την πιθανότητα, καθώς γνωρίζουν όλο το σχέδιο της Μονής: Οι αεροσυνοδοί θα είναι χοντρές με γυαλιά μυωπίας και κρεατοελιές, ενώ θα πρέπει να φοράνε μάξι φούστες, που δεν κολάζουν τους χριστιανούς. Αντί για περιοδικά και ταινίες, οι επιβάτες των πτήσεων θα ψυχαγωγούνται με προσηλυτιστικά φυλλάδια και βυζαντινούς ύμνους. Το έμβλημα της Ολυμπιακής θα αντικατασταθεί από τον δικέφαλο αετό που κρατάει στο ένα πόδι έναν τίτλο ιδιοκτησίας και στο άλλο μία βαλίτσα με ζεστό χρήμα. Τα καταστήματα στα αεροδρόμια όλης της χώρας θα κοστολογούν τον φραπέ 8 ευρώ και τα σάντουιτς από 12 ευρώ και πάνω. Και κάθε μήνα θα γίνεται κλήρωση μεταξύ όλων των επιβατών του μήνα, με τον νικητή να κερδίζει ένα χρυσόβουλο που θα του παραχωρεί μια έκταση γης κάπου στη Μακεδονία. Α, και φυσικά κάθε τόσο θα περνούν από τους χώρους του «Ελ.Βενιζέλος» μοναχοί και παπάδες, οι οποίοι θα κάνουν έρανο για την αποπεράτωση του ιερού νέου αεροπλάνου της εταιρείας.
4. Ο τέταρτος μνηστήρας είναι έκπληξη: Ο Μπιλ Γκέιτς! Ναι, ο γνωστός! Στα πλαίσια των φλανθρωπιών που αποφάσισε να κάνει με τα φραγκοδίφραγκα που έχει βγάλει από τη Microsoft, ο Μπιλ Γκέιτς σκέφτηκε να απαλλάξει τους Έλληνες από τον προβληματικό αερομεταφορέα τους και να τους προσφέρει έναν καινούργιο. Για την ακρίβεια, να αγοράσει την Ολυμπιακή και να την αναβαθμίσει σε «Ολυμπιακή 2.0». Το σχέδιο του Αμερικανού μεγιστάνα φαίνεται αρκετά ελκυστικό, καθώς φαίνεται διατεθειμένος να σπαταλήσει μεγάλα ποσά για να καλύψει τα χρέη της εταιρείας, να αγοράσει καινούργια αεροσκάφη και να βελτιώσει τις υπάρχουσες υπηρεσίες. Ωστόσο, οι υπάλληλοι της εταιρείας στέκονται σε δύο λεπτομέρειες. Πρώτον, ο Μπιλ Γκέιτς έχει θέσει ως όρο για όλα αυτά που σκοπεύει να κάνει να προστεθούν δίπλα στα μηχανήματα ασφαλείας και ειδικά μηχανήματα, τα οποία θα εντοπίζουν υπολογιστές της Apple, και να μην επιτρέπεται η επιβίβαση σε οποιονδήποτε κατέχει τέτοιους υπολογιστές. Και αυτό δεν θα ήταν τόσο μεγάλο πρόβλημα, αν ο Γκέιτς δεν απαιτούσε και την απαγόρευση των iPod. Όμως, το πραγματικό πρόβλημα είναι άλλο: Όλοι γνωρίζουμε πώς λειτουργούν τα Windows. Αν και τα αεροπλάνα του Μπιλ Γκέιτς δουλεύουν όπως το λειτουργικό του σύστημα, τότε καήκαμε. Γιατί κάθε τόσο, στη μέση της πτήσης, ο κεντρικός υπολογιστής του αεροπλάνου θα κρασάρει και θα κάνει από μόνος του επανεκκίνηση στον αέρα και, μέχρι να ξαναφορτώσει, το αεροσκάφος θα έχει συντριβεί.
5. Κι αν όλα τα άλλα αποτύχουν, τότε υπάρχει και η έσχατη λύση: Η ιδιοκτησία της εταιρείας παραμένει στο Ελληνικό Δημόσιο, με πανηγυρική και εθνοσωτήρια απόφαση της κυβέρνησης, αλλά με νέους όρους. Δηλαδή, η εταιρεία θα αναβαθμιστεί, στα πρότυπα του μετρό και των αστικών λεωφορείων. Θα αποκτηθούν νέα αεροσκάφη, φιλικά προς το περιβάλλον, που θα λειτουργούν με φυσικό αέριο (αλλά θα κάνουν τη διαδρομή Αθήνα-Λονδίνο σε 8 ώρες). Θα ισχύσει ενιαίο εισιτήριο, με το οποίο ο επιβάτης θα μπορεί να ταξιδέψει κάπου και να επιστρέψει εντός δύο ωρών με το ίδιο εισιτήριο – ιδανικό για ταξίδια-αστραπή. Θα τοποθετηθούν εναέρια σήματα κυκλοφορίας και φανάρια, τα οποία θα διατηρούνται στις θέσεις τους με μπαλόνια ηλίου, και θα ρυθμίζουν την κυκλοφορία στον αέρα, ελαχιστοποιώντας την πιθανότητα αεροπορικών δυστυχημάτων. Φυσικά, τα χρέη για όλες αυτές τις καινοτομίες, όπως και όλα τα προηγούμενα, δεν θα πληρωθούν ποτέ. Έτσι, η εταιρεία θα βρεθεί και πάλι στα πρόθυρα της πτώχευσης σε μερικά χρόνια, οπότε θα πρέπει να βρεθούν και πάλι υποψήφιοι μεσσίες για τη σωτηρία της. Και, φυσικά, και πάλι κανείς δεν θα δεχτεί να αναλάβει τα υπέρογκα χρέη της Ολυμπιακής. Κι έτσι, η εταιρεία θα καταλήξει και πάλι πανηγυρικά στο Δημόσιο, μετά από πανηγυρική και εθνοσωτήρια απόφαση της κυβέρνησης, η οποία θα ανεβάσει σημαντικά τα ποσοστά της στην επόμενη δημοσκόπηση.
(Υ.Γ.: Αν και ήταν ανησυχητικό το ποσοστό αυτών που θα ήθελαν να με πυροβολολήσουν εξ επαφής, τελικά θα εμμείνω στην απόφασή μου να προσθέσω ένα «γκάλοπ» σε κάθε μου post από δω και στο εξής. Ξεκινάμε αμέσως:)
σήμερα παρέλαβα το ΚΨΜ της Μονάδας. Ήταν μια μεγάλη μέρα. Πρωί-πρωί κάναμε την απογραφή μαζί με τον προκάτοχό μου – μη μου χρεώσει τίποτα κοκακόλες παραπάνω και τρέχω και δε φτάνω. Μετά, ανέλαβα και επισήμως τη διαχείριση του κουκλίστικου ΚΨΜ μας, που αποτελείται από ένα μισογεμάτο ψυγείο και ένα άδειο ντουλάπι. Ναι, είναι τόσο λιλιπούτεια η επιχείρηση, που ακόμα κι ένας άχρηστος με πατέντα, όπως εγώ, μπορεί να ελπίζει ότι θα καταφέρει να το κουμαντάρει. Εξάλλου, το πιο σημαντικό μου πρόβλημα, ότι δηλαδή δεν ξέρω να φτιάχνω καφέδες, σχεδόν το έλυσα: Είπα σε όλους ότι, αν μπουν μέσα στο ΚΨΜ και φτιάξουν μόνοι τους τον καφέ τους, τον δίνω τζάμπα. Έτσι κι αλλιώς, όταν παίρνεις έναν καφέ σε μια καφετέρια, δεν πληρώνεις τον καφέ και τη ζάχαρη που έχει μέσα, αλλά τον κόπο που έκανε ο καφετζής για να τον φτιάξει. Αν έμπαινες μέσα και τον έφτιαχνες μόνος σου θα τον πλήρωνες; Φυσικά όχι. Με αυτό το σύστημα θα φτιάχνω λιγότερους καφέδες – ήδη, σήμερα δεν χρειάστηκε να φτιάξω ούτε έναν! Για να δούμε, θα συνεχιστεί αυτό;
Κυριακή 12/10/2008
Αγαπητό ημερολόγιο,
το σύστημα λειτουργεί σχετικά καλά. Αυτό που δεν είχα υπολογίσει είναι ότι δεν είμαι ο μόνος που βαριέται να φτιάχνει καφέδες. Είναι και πολλοί άλλοι, και κάποιοι από αυτούς είναι φαντάροι στη Μονάδα μου. Κι όμως, είναι αλήθεια: Μερικοί προτιμούν να πληρώσουν για τον καφέ τους, παρά να τον φτιάξουν τζάμπα. «Βερεσέ αύριο», λέει ένα ταμπελάκι πάνω στο ντουλάπι του ΚΨΜ – εγώ τον προσφέρω σήμερα και δεν τον δέχονται!
Πάντως, πρέπει να παραδεχτώ ότι σήμερα εξεπλάγην με το εξής περιστατικό: Έφτιαξα σε κάποιον έναν καφέ (φραπέ, εννοείται – όλοι οι άλλοι δεν έχω ιδέα πώς γίνονται), και μετά από πέντε λεπτά άκουσα κάποιον να λέει ότι «ο καφές που μου έφτιαξες ήταν σκέτο νερό». Είχα γυρισμένη την πλάτη και για μια στιγμή πίστεψα ότι είχε έρθει η στιγμή να δεχτώ τον πρώτο ιπτάμενο καφέ της καριέρας μου στο δόξα πατρί. Ωστόσο, όταν γύρισα από την άλλη είδα έναν φαντάρο να μιλάει για κάποιον άλλο καφέ που είχε φτιάξει γι’ αυτόν κάποιος άλλος φαντάρος. Δεν μιλούσε για τον δικό μου καφέ.
Και η έκπληξή μου έγινε μεγαλύτερη λίγο αργότερα, όταν ο φαντάρος στον οποίο είχε φτιάξει καφέ με τα χεράκια μου ήρθε και μου είπε ότι ο καφές ήταν πολύ καλός! Πρέπει να αντέδρασα πολύ παράξενα, γιατί με κοίταξε με το ίδιο απορημένο βλέμμα που είχα εγώ χθες το βράδυ, όταν προσπαθούσα να συνεννοηθώ με τον Κρητικό με τον οποίο είχα σκοπιά – έχετε ποτέ δοκιμάσει να μιλήσετε με Κρητικό; Εγώ στα 5 λεπτά τα παράτησα και έβγαλα το mp3 μου.
Καλά πήγε το Σαββατοκύριακο, άντε να δούμε τι θα γίνει από βδομάδα…
Δευτέρα 13/10/2008
Αγαπητό ημερολόγιο,
για όλα τα πράγματα υπάρχει μια πρώτη φορά, έτσι δεν είναι; Ε, για μένα σήμερα ήταν η πρώτη φορά που έφτιαξα ελληνικό καφέ. Αναρωτιέμαι πώς το πίνουν μερικοί αυτό το ζουμί – εκτός κι αν στην κανονική του μορφή είναι γευστικός, αλλά εγώ τον έφτιαξα χάλια. Νομίζω ότι ο ελληνικός καφές είναι ο πιο δύσκολος στην παρασκευή του: Θέλει το σωστό timing στο πότε θα ρίξεις τον καφέ και τη ζάχαρη, πότε και πώς θα τον ανακατέψεις, πότε θα τον βγάλεις από τη φωτιά, πώς δε θα σου χυθεί και θα σου κάνει σκατά όλο τον πάγκο…Αυτό δεν είναι καφές, είναι άσκηση φυσικοχημείας!
Παραδόξως, δεν άκουσα παράπονα για τον ελληνικότατο καφέ μου. Αυτό δε σημαίνει, φυσικά, ότι τον έφτιαξα και καλά. Ίσως αυτός που τον ήπιε με λυπήθηκε – εξάλλου, όλοι το ήξεραν ότι ήμουν πρωτάρης στους καφέδες. Αυτό που μου έκανε, όμως, μεγαλύτερη εντύπωση είναι ότι και οι δύο προηγούμενοι ΚΨΜτζήδες δεν ήξεραν να φτιάχνουν καφέδες, και το ίδιο συμβαίνει με αυτόν στον οποίο θα παραδώσω τα κλειδιά του ΚΨΜ. Πού αλλού θα βρει κανείς μαζεμένους 4 Έλληνες που δεν ξέρουν να φτιάχνουν καφέ; Μόνο στον Σύλλογο για την Απαγόρευση της Καφεϊνης, πουθενά αλλού.
Κατά τ’άλλα, ο Νες τελικά δεν ήταν τόσο δύσκολος στην παρασκευή του. Σαν ζεστός φραπές είναι. Όχι πως κι αυτόν τον πετυχαίνω ιδιαίτερα, αλλά τουλάχιστον δεν τον κάνω αρκετά χάλια για να μου κάνουν μήνυση. Γιατί, πιστέψτε με, ο πρώτος φραπές που έφτιαξα ήταν πραγματικά εγκληματικός. Ευτυχώς, δηλαδή, που η κακοποίηση καφέ δεν είναι ποινικό αδίκημα. Αλλιώς νομίζω ότι θα σάπιζα στον Κορυδαλλό…
Πέμπτη 16/10/2008
Αγαπητό ημερολόγιο,
η θητεία μου ως ΚΨΜτζής φτάνει στο τέλος της. Αλλά, πριν ολοκληρωθεί, πρόλαβα ευτυχώς να επιβεβαιώσω στον εαυτό μου ότι όντως οι καφέδες που φτιάχνω είναι τραγικοί και ότι, προφανώς, εκείνος ο φαντάρος που μου είπε ότι του έφτιαξα καλό καφέ μου έκανε πλάκα. Το πρωί ο Διοικητής μου μού ζήτησε έναν φραπέ. Τον έφτιαξα και του τον πήγα. Μετά από κανα-δυο ώρες, μου ζήτησε κι άλλον ένα ίδιο φραπέ. Τον έφτιαξα κι αυτόν και του τον πήγα. Πριν προλάβω να του τον αφήσω στο γραφείο του και να φύγω τρέχοντας, μου είπε: «Ο καφές που μου έφτιαξες το πρωί ήταν άθλιος». Πριν προλάβω να πατήσω το play στην κασέτα «δεν ξέρω να φτιάχνω καφέ, δεν το ήθελα, θα φτιάξω άλλον κλπ», ήρθε η συνέχεια: «Για να δω, αυτός είναι καλύτερος;». Δοκίμασε μια γουλιά και αμέσως είπε: «Κι αυτός άθλιος είναι!». Ευτυχώς, δε μου ζήτησε να του φτιάξω κι άλλον – θα ήταν παράλογο, δε νομίζεις; Αφού και όλη την παραγωγή της Βραζιλίας να μου έφερνε σε καφέ, πάλι δεν θα κατάφερνα να φτιάξω έναν φραπέ της προκοπής.
Τελικά, η ανικανότητα σε γλιτώνει από πολλά βάσανα. Μου χρησίμευσε και μια άλλη φορά, πριν δύο εβδομάδες, όταν ένας ανώτερος μου ζήτησε να του στρώσω το κρεβάτι. Με ενόχλησε αυτό, αλλά από την άλλη ήξερα ότι το καλύτερο κρεβάτι που έχω στρώσει ποτέ είναι για τουλάχιστον 20 μέρες φυλακή. Βλέποντάς με να παλεύω με τα σεντόνια και τις κουβέρτες, τελικά αναγκάστηκε να το στρώσει μόνος του. Δοκιμασμένο το κόλπο, εγγυημένα.
Σήμερα κάθησα και μέτρησα και τα έσοδα του ΚΨΜ. Θα μπορούσα άνετα να τσεπώσω κανά 30άρι ευρώ, αλλά δεν το έκανα. Ας τα πάρει ο επόμενος, ας τα πάρει ο υπεύθυνος του ΚΨΜ, ας τα πάρει ο άνεμος. Εγώ δε θέλω να βγάλω λεφτά από το ΚΨΜ, με το ζόρι το έκανα, όχι για επαγγελματικούς λόγους. Εντάξει, είναι γνωστό πλέον: Δεν έχω επιχειρηματικό δαιμόνιο. Αν ποτέ ανοίξω δική μου επιχείρηση, θα σπάσω το παγκόσμιο ρεκόρ χρεωκοπίας: Θα την καταστρέψω πριν καν την ξεκινήσω! Ευτυχώς που έχω διαλέξει ένα επάγγελμα που μου ταιριάζει περισσότερο. Δημοσιογράφος: Η δουλειά που μπορεί να κάνει ακόμα και ο τελευταίος άχρηστος – δείτε ποιοι παρουσιάζουν ειδήσεις και θα πειστείτε κι εσείς.
Παρασκευή 17/10/2008
Αγαπητό ημερολόγιο,
σήμερα παρέδωσα επισήμως το ΚΨΜ. Ο επόμενος από εμένα ήταν κι αυτός πρωτάρης, έπρεπε να του δείξω τα αξιοθέατα του ΚΨΜ, πού είναι τι, πώς χρεώνουμε τα προϊόντα κλπ. Όπως και να’χει, σημασία έχει ότι έφυγε από πάνω μου το βάσανο. Πλέον, καφέδες θα φτιάχνω μόνο για τον εαυτό μου – αν και, μετά από αυτήν την εμπειρία, μάλλον θα το γυρίσω πάλι στα Caotonic. Ελπίζω να έγινε πλέον σε όλους κατανοητό ότι με εμένα ΚΨΜτζή κανένας καφές δεν θα θυμίζει πια καφέ και ελπίζω να κάνουν τη χάρη, τόσο σε μένα, όσο και στους εαυτούς τους, και να μη με ξαναβάλουν ΚΨΜτζή μέχρι το πέρας της θητείας μου.
Οι πόρτες των Starbucks ανοίγουν για μένα. Ευτυχώς, μόνο σαν πελάτη θα με δεχτούν. Ευτυχώς για όλους…
Σας έχω καλά και κακά νέα: Για την επόμενη εβδομάδα πιθανότατα δεν θα μπορέσω να δημοσιεύσω τίποτα. Και τώρα τα κακά νέα: Αποκλείεται αυτή η εβδομάδα να περάσει απαρατήρητη από το blog μου, καθώς αναμένεται εξόχως τραυματική, οπότε θα υποστείτε τουλάχιστον ένα ενοχλητικά αυτοβιογραφικό post μου, και μάλιστα με εντελώς γελοίο θέμα: «Οι εμπειρίες μου ως καψιμιτζής».
Ναι, κυρίες και κύριοι, η στιγμή που όλοι σας δεν περιμένατε (και πολύ περισσότερο εγώ) έφτασε: Αύριο αναλαμβάνω για μία εβδομάδα το ΚΨΜ της μονάδας στην οποία βρίσκομαι! Τι σημαίνει αυτό; Ότι για μία εβδομάδα θα είμαι κλεισμένος σε ένα δωματιάκι και θα πουλάω σάντουιτς και κοκακόλες. Και το σημαντικότερο; Θα φτιάχνω και καφέδες!
Έχουμε τα εξής δεδομένα: 1. Δεν έχω φτιάξει ποτέ στη ζωή μου καφέ, τουλάχιστον όχι πόσιμο.
2. Δεν έχω διαχειριστεί ποτέ οποιουδήποτε είδους μαγαζί – ούτε καν στη Μονόπολη δεν έχω κερδίσει ποτέ!
3. Τα χέρια μου προκαλούν χημική αντίδραση με τα πάσης φύσεως νομίσματα και χαρτονομίσματα, τα οποία όταν έρθουν σε επαφή μαζί τους εξαφανίζονται.
Αν σε αυτά προσθέσετε και την έμφυτη τάση μου να σπέρνω τον πανικό ό,τι κι αν κάνω, και ιδιαίτερα αν το κάνω για πρώτη φορά, τότε καταλαβαίνετε τι πρόκειται να συμβεί αυτή τη βδομάδα.
Να είστε όλοι καλά, και να ξέρετε ότι όσο υπάρχω εγώ σε αυτόν τον πλανήτη, θα υπάρχει πάντα κάποιος που είναι κατώτερος από εσάς σε τουλάχιστον έναν τομέα – ελπίζω να σας παρηγορεί αυτό.
Υ.Γ.: Προσοχή στους καφέδες που πίνετε…Πλέον, υπάρχει η εφιαλτική πιθανότητα να έχω φτιάξει εγώ τον καφέ σας…Μπρρρρρρρ…
Σκηνές φαρ ουεστ εκτυλίχθηκαν χθες το ____(1)_____ στο ____(2)____ , όταν ένας ____(3)_____ και ο ____(4)_____ γείτονάς του αντάλλαξαν πυροβολισμούς για ασήμαντη αφορμή*. Ο _____(5)_____ τραυματίστηκε στο ____(6)_____ και μεταφέρθηκε στο ____(7)_____, όπου νοσηλεύεται ____(8)____ . Οι κάτοικοι της περιοχής μιλούν για ____(9)_____ και ζητούν καλύτερη αστυνόμευση.
(1) Πότε συνέβη το γεγονός; Παραδόξως, οι περισσότερες ανταλλαγές πυροβολισμών συμβαίνουν μέρα μεσημέρι – το βράδυ δεν έχουμε ανταλλαγές πυροβολισμών, αλλά εν ψυχρώ δολοφονίες, και όχι από ερασιτέχνες που έτυχε να πάρουν ένα πιστόλι, αλλά από επαγγελματίες.
(2) Σε ποια περιοχή συνέβη; Να ξέρει ο κόσμος, να μην ξαναπατήσει – άμα ο γείτονας πυροβολεί τον γείτονα, φαντάσου τι θα κάνει σε έναν ξένο!
(3), (4) ΟΚ, βαρέθηκα να το λέω: Γράφουμε την ηλικία. Αν δεν το έχετε καταλάβει ακόμα αυτό, είστε ανίκανοι ακόμα και γι’αυτό το τόσο απλό επάγγελμα!
*Απλά μια παρατήρηση: Στα δελτία ειδήσεων θεωρούμε πως οποιοσδήποτε λόγος είναι ασήμαντος για να αρχίσεις στα καλά καθούμενα να πυροβολείς τον άλλο. Ακόμα κι αν του βίασε τη μάνα και την αδερφή, ακόμα κι αν διέδωσε σε όλη την Αθήνα ότι είναι γκέι, ακόμα κι αν έχει βγάλει στο Ίντερνετ βίντεο που τον δείχνει να κάνει σεξ με μια άπλυτη κάλτσα – όλα αυτά είναι «ασήμαντες αφορμές». Capito?
(5) Πάντα, τουλάχιστον ένας από τους δύο τραυματίζεται – αλλιώς το γεγονόε έχει τόσο ενδιαφέρον όσο μια παρέα 5χρονων που παίζουν «πόλεμο» με κλαδιά και ψεύτικα πιστόλια.
(6) Πού τραυματίστηκε ο τραυματίας πιστολέρο; Σε κανά χέρι ή κανά πόδι; Ή σε κανένα ζωτικό σημείο; Ελπίζουμε πάντα στο δεύτερο.
(7) Σε ποιο νοσοκομείο τον πήγανε; Σε κάποιο από αυτά που δεν έχουν εντατική μονάδα ή χειρουργείο; Αυτό θα βόλευε πολύ για να προετοιμάσει το κοινό για το επόμενο αποκαλυπτικό ρεπορτάζ: «Χωρίς γιατρούς λειτουργεί το Χ Νοσοκομείο, θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία των Ελλήνων ασφαλισμένων» κλπ κλπ κλπ.
(8) Μας ενδιαφέρει η κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Τρεις είναι οι πιθανότητες: Είτε έχει διαφύγει τον κίνδυνο, είτε η κατάστασή του είναι σταθερή, είτε νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση, κοινώς χαροπαλεύει. Χρεάζεται να σας πω πάλι ποια περίπτωση μας βολεύει πιο πολύ;
(9) Οι κάτοικοι της περιοχής άλλο που δε θέλουν να βγουν στην κάμερα, να πουν την παπαριά τους και μετά να καμαρώνουν σαν γύφτικα σκεπάρνια στις παρέες τους ότι βγήκαν στην τηλεόραση – Άντι Γουόρχολ, στ’αλήθεια ήσουν ιδιοφυία. Συνήθως, οι κάτοικοι θα μιλήσουν για οικογενειακή βεντέτα ή για ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Και στις δύο περιπτώσεις, το σίγουρο είναι ότι θα κατηγορήσουν την αστυνομία που δεν κάνει τίποτα.
ΜΕΤΑΓΡΑΦΗ ΠΑΙΚΤΗ (ΠΡΙΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΙ)
Παίκτης του ___(1)____ θα πρέπει να θεωρείται για τα επόμενα ___(2)___ χρόνια ο ____(3)____ διεθνής ___(4)____ ____(5)_____ της ____(6)_____ , ____(7)______ . Η διοίκηση της ομάδας έχει συμφωνήσει σε όλα με τον/την ____(8)____ και απομένουν μόνο οι/τα ____(9)____ για την ολοκλήρωση της μεταγραφής.
(1) Σε ποια ομάδα θα έρθει ο παίκτης; Όσο πιο δημοφιλής, τόσο το καλύτερο.
(2) Αυτό το «θα πρέπει να θεωρείται για τα επόμενα Χ χρόνια» είναι η μεγαλύτερη απάτη της αθλητικής δημοσιογραφίας – στο 99% των περιπτώσεων, το συμβόλαιο δεν προλαβαίνει να λήξει!
(3) Κι όμως, κι εδώ θα χρειαστεί να αναφέρετε την ηλικία του – όσο πιο μικρός, τόσο πιο μεγάλη η μεταγραφή. Τουλάχιστον θεωρητικά, γιατί υποτίθεται ότι επενδύεις σε ταλέντο. Αν και συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις επενδύεις σε καλοκαιρινά παλτά, που τα πετάς τον χειμώνα.
(4) Σχεδόν πάντα, ο παίκτης είναι διεθνής με την Εθνική ομάδα της χώρας του – αυτό του προσδίδει περισσότερο κύρος στον παίκτη και στην είδηση, ακόμα κι αν αναφερόμαστε στην Εθνική ομάδα Εφήβων πριν 15 χρόνια. Ανάφερε από ποια χώρα είναι – άλλο να είναι Αργεντίνος και άλλο να είναι από τα Νησιά Φίτζι.
(5) Σε ποια θέση παίζει ο παίκτης; Συνήθως, οι οπαδοί τρελαίνονται με τους επιθετικούς, γιατί νομίζουν ότι είναι όλοι ψυχροί εκτελεστές. Αλλά και αμυντικός ή μέσος να είναι, δεν τους χαλάει καθόλου, επειδή διάβασαν στον «Πρωταθλητή» ή στην «Πράσινη» ότι είναι ο καλύτερος παίκτης του πλανήτη και η ομάδα τον άρπαξε μέσα από τα χέρια της Τσέλσι και της Ρεάλ.
(6) Από ποια ομάδα τον απέκτησε; Προφανώς, όσο μεγαλύτερο το όνομα της προηγούμενης ομάδας του παίκτη, τόσο μεγαλύτερο κύρος αποκτά η μεταγραφή. Καλύτερα να πάρεις τον τελευταίο παγκίτη της Μπαρτσελόνα, παρά το αστέρι της Τομπόλ Κοστανάι – τουλάχιστον θεωρητικά.
(7) Ε, αφού τα είπες όλα, μόνο ένα έμεινε να ακούσει ο οπαδός που κρέμεται από τα χείλη σου: Το όνομα του ποδοσφαιριστή. Και φρόντισε να γεμίσει το στόμα σου με το όνομά του. Αν είναι Βραζιλιάνος και έχει 15 ονόματα (π.χ. Μάρσιο Καρβάλιο Ντε Σόουζα Φερναντάο Μεντόζα), πέστα όλα – θα τους εντυπωσιάσεις.
(8) Για να μην έχει ανακοινωθεί ακόμα η μεταγραφή, σημαίνει ότι είτε υπάρχει συμφωνία με τον παίκτη, αλλά η ομάδα του ζητάει περισσότερα, είτε υπάρχει συμφωνία με την ομάδα του, αλλά ο παίκτης θέλει μεγαλύτερο μισθό. Και στις δύο περιπτώσεις, ακολουθεί η φράση…
(9) …»απομένουν μόνο οι υπογραφές/τα τυπικά για την ολοκλήρωση της μεταγραφής». Βέβαια, αυτό το «μόνο» είναο παραπλανητικό – οι μισές μεταγραφές σε αυτό το «τυπικό» στάδιο χαλάνε. Αλλά είναι και ένα μέσο πίεσης προς την ελληνική ομάδα: «Τώρα βουίζει όλος ο κόσμος ότι θα τον πάρετε, οπότε δώστε κάτι παραπάνω και πάρτε τον, αλλιώς οι οπαδοί θα σας σπάσουν τα αυτοκίνητα. Και φυσικά εμείς θα έχουμε να λέμε ότι ανακοινώσαμε πρώτοι απ’όλους την ολοκλήρωση της μεταγραφής». Σατανικό, ε;
ΜΕΤΑΓΡΑΦΗ ΠΑΙΚΤΗ (ΟΤΑΝ ΦΤΑΝΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ)
Την αποθέωση από ____(1)____ οπαδούς του ____(2)____ γνώρισε το νέο απόκτημα της ομάδας, ο ___(3)____ ____(4)_____, ____(5)____ , κατά την άφιξή του στο αεροδρόμιο της Αθήνας. Ο παίκτης εξέφρασε την ικανοποίησή του για ____(6)____ και τόνισε ότι ήρθε στην Ελλάδα για ____(7)_____ .
(1) Πόσοι οπαδοί μπήκαν στον κόπο να πάνε να τον υποδεχτούν στο αεροδρόμιο, μόνο και μόνο για να τους φτύσει κανονικά αυτός και να φυγαδευτεί από την πίσω πόρτα σε ιδιωτικό αυτοκίνητο; Όσοι περισσότεροι, τόσο το καλύτερο – αν δεν είναι αρκετοί, λέμε και κάνα-δυο χιλιάδες παραπάνω, δεν πειράζει.
(2) Ε, προφανώς θα γράψεις ποιας ομάδας είναι όλοι αυτοί οι οπαδοί – δεν θέλει πολύ μυαλό.
(3), (4) Εδώ θα γράψεις είτε την ηλικία και την εθνικότητά του, είτε την ηλικία και τη θέση στην οποία αγωνίζεται, είτε την εθνικότητά του και τη θέση στην οποία αγωνίζεται. Δεν είναι πολύ ωραίο να έχεις πολλές επιλογές;
(5) Ε, γράψε και το όνομα του παίκτη – αυτή τη φορά πες το πιο σύντομα, γιατί πλέον ο κόσμος ξέρει το πλήρες όνομά του και δε θα ενθουσιαστεί το ίδιο.
(6) Συνήθως οι νεοαποκτηθέντες παίκτες δηλώνουν ικανοποιημένοι που ήρθαν σε μια μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα (εδώ γελάνε), ικανοποιημένοι από την ολοκλήρωση της μεταγραφής, ή ικανοποιημένοι που ήρθαν σε μια τόσο ωραία χώρα όπως η Ελλάδα (αυτοί δεν το κρύβουν καν ότι ήρθαν για τουρισμό). Οι οπαδοί θέλουν πολύ να ακούσουν αυτές τις βαρύγδουπες δηλώσεις, όπως και τις άλλες…
(7) …ότι δηλαδή ο παίκτης ήρθε στην Ελλάδα για να βάλει πολλά γκολ, για να αγωνιστεί στο Champions League, επειδή από μικρό παιδί στις φαβέλες της Βραζιλίας υποστήριζε τον Ολυμπιακό του Αναστόπουλου και του Τσιαντάκη κλπ. Οι οπαδοί τρελαίνονται με κάτι τέτοια.
ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ
Βαρύ είναι το κλίμα για τον ___(1)____ , ____(2)_____ , μετά την εμπλοκή του σε σκάνδαλο ____(3)_____ . Σύσσωμη η αντιπολίτευση ζητά ____(4)____ , ενώ αρκετοί είναι και οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος που ζητούν ____(5)____ . Πάντως, τόσο ο Πρωθυπουργός, κ. ____(6)____ όσο και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, ____(7)____ τηρούν σιγή ιχθύος γύρω από το θέμα.
(1) Ποια είναι η ιδιότητα του μπλεγμένου πολιτικού προσώπου; Είναι βουλευτής; Υπουργός; Σύμβουλος του Πρωθυπουργού; Όσο πιο υψηλά ιστάμενος, τόσο πιο πικάντικο το σκάνδαλο – ειδικά αν έχει και σεξ μέσα.
(2) Τώρα πες και το όνομά του – δεν είναι υπέροχο να μπορείς να αναφέρεις ΚΑΙ το όνομά του και όχι απλά την ηλικία του; Ε;
(3) Αναφέρετε το σκάνδαλο της ημέρας, άντε της εβδομάδας – με το ρυθμό που βγαίνουν αυτές τις μέρες τα σκάνδαλα, σε λίγο θα έχουμε και το σκάνδαλο της ώρας.
(4) Η αντιπολίτευση είναι ικανή σε τέτοιες περιπτώσεις να ζητήσει πραγματικά οτιδήποτε: Από παραίτηση του μπλεγμένου, μέχρι και πρόωρες εκλογές! Άμα έχεις το πάνω χέρι, κάνεις ό,τι γουστάρεις.
(5) Ε, σιγά να μην αντιδρούσαν και στελέχη του κόμματος στο οποίο ανήκει ο μπλεγμένος! Ο Υφυπουργός που θέλει να αναβαθμιστεί, ο φιλόδοξος βουλευτής που θέλει να μπει σε Υπουργείο, ο επιλαχών βουλευτής που θέλει να του φάει το έδρανο…Συνήθως, αυτοί ζητούν την παραίτησή του ή την άρση της βουλευτικής του ασυλίας. Ή και τα δύο – γιατί να μην είμαστε πλεονέκτες;
(6) Γράψτε το όνομα του εκάστοτε Πρωθυπουργού – επιβάλλεται, γιατί συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις ο Πρωθυπουργός εξαφανίζεται και ο κόσμος ξεχνάει την ύπαρξή του.
(7) Χα! Εδώ δε γράφετε τίποτα. Σιγά μην του κάνουμε και τη χάρη του κυβερνητικού εκπροσώπου να λέμε συνέχεια το ονοματάκι του. Μην κοιτάτε που μερικοί είναι φίρμες για τους δικούς τους λόγους…
ΛΗΣΤΕΙΑ
Ένοπλη ληστεία σημειώθηκε ____(1)____ σε _____(2)_____ στο ____(3)____ . Ο/Οι δράστης/ες, με την απειλή ___(4)____ , απέσπασαν από το ταμείο ____(5)____ και κατόπιν διέφυγαν με ____(6)_____ . Είναι η _____(7)_____ ληστεία που πραγματοποιείται στην περιοχή το τελευταίο ____(8)______ , και οι κάτοικοι δηλώνουν απροστάτευτοι από τους κακοποιούς.
(1) Πότε έγινε η ληστεία; Στις τράπεζες συνήθως γίνονται πρωί, ενώ σε περίπτερα και ψιλικατζίδικα το βράδυ.
(2) Σε τι κατάστημα έγινε η ληστεία; Άλλο κύρος έχει μια ένοπλη ληστεία σε μεγάλη τράπεζα, και άλλο μια παρέα ανηλίκων που κλέβει τσίχλες από το περίπτερο της κυρα-Τασίας.
(3) Πού έγινε η ληστεία; Αυτό θα μας βοηθήσει στη συνέχεια, στο (7).
(4) Πάντα υπάρχει ένα όπλο – εκτός κι αν οι δράστες απειλούν το θύμα ότι θα του γαργαλήσουν τις πατούσες μέχρι θανάτου. Προτιμούμε πάντα τα πιστόλια, γιατί κάνουν καλύτερο γκελ στο κοινό.
(5) Πόσα λεφτά εκλάπησαν; Όσο μεγαλύτερη μπάζα, τόσο το καλύτερο για το αχόρταγο κοινό – ειδικά αν πρόκειται για τράπεζα, οπότε ικανοποιούνται και οι εκδικητικές του τάσεις. Βέβαια, υπάρχει και η διπλωματική λύση του «απέσπασαν άγνωστο ποσό», όταν δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα για την μπάζα και δεν θέλουμε να ρισκάρουμε λέγοντας ένα ποσό στην τύχη.
(6) Πώς διέφυγαν από τον τόπο του εγκλήματος; Με παπάκι; Με αυτοκίνητο που τους περίμενε στη γωνία; Με τα πόδια; Με ελικόπτερο; Αυτό το τελευταίο είναι και το πιο εντυπωσιακό – και έχει ήδη πετύχει καλές θεαματικότητες στην περίπτωση της απόδρασης από φυλακές.
(7) και (8) Εδώ θα κουραστείτε λίγο. Θα πρέπει να ψάξετε τα αρχεία σας και να βρείτε πόσες ληστείες έχουν γίνει στη συγκεκριμένη περιοχή τον τελευταίο καιρό – μπορεί να είναι μια βδομάδα, ένας μήνας, ένας χρόνος ή όσο εσείς κρίνετε πιο εντυπωσιακό. Κι αν έχουν γίνει και στο συγκεκριμένο κατάστημα, ακόμα καλύτερα!
ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΗ
Πλήρη ανατροπή του πολιτικού σκηνικού δείχνει η νέα δημοσκόπηση της ___(1)____ για λογαριασμό του ____(2)____ . Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση, το ____(3)____ προηγείται του ___(4)____ με ____(5)____ % στην πρόθεση ψήφου, ενώ καταλληλότερος πρωθυπουργός θεωρείται ο ____(6)_____ με ποσοστό ___(7)____ %, έναντι ____(8)____ % του ____(9)_____ . Σύμφωνα με τους πολιτικούς αναλυτές, η ____(10)_____ πληρώνει τα ____(11)_____ .
(1) Εδώ γράφετε ποια εταιρεία έκανε τη δημοσκόπηση – πριν από μερικά χρόνια νομίζαμε όλοι ότι ήταν περιττό, αλλά τα τελευταία χρόνια έχει αποκτήσει νόημα.
(2) Πάντα κάποιος παραγγέλνει αυτές τις δημοσκοπήσεις. Και, όπως στα εστιατόρια, έτσι και στις δημοσκοπήσεις παραγγέλνει ό,τι θέλει αυτός. Γι’αυτό, μπορείς να καταλάβεις πολλά πράγματα από το αν η δημοσκόπηση έγινε για λογαριασμό μιας παραδοσιακά δεξιάς εφημερίδας ή για ένα κανάλι που πρόσκειται σε συγκεκριμένο κόμμα.
(3) Ποιο κόμμα προηγείται στην τελευταία δημοσκόπηση; Πιθανότατα δεν θα είναι το ίδιο με την προηγούμενη δημοσκόπηση – έτσι πάνε αυτά τα πράγματα: Το Α κόμμα κάνει μαλακία, το Β κόμμα βγαίνει πρώτο στα γκάλοπ, μετά το Β κόμμα κάνει μαλακία, το Α κόμμα ανεβαίνει στα γκάλοπ κ.ο.κ.
(4) Ποιο κόμμα έχασε έδαφος; Στη συνέχεια του δελτίου θα αναλύσουμε σε βάθος τους λόγους που οδήγησαν στην «καθίζηση» του κόμματος.
(5) Με τι διαφορά προηγείται το πρώτο κόμμα; Αυτό έχει σημασία για να δούμε αν θα ήταν σε θέση να συστήσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, αν γινόντουσαν σήμερα εκλογές, και αν οι αναποφάσιστοι αποφάσιζαν να μην ψηφίσουν τίποτα. Είναι τόσα πολλά τα «αν», που αυτό το στοιχείο είναι πρακτικά άχρηστο – κι όμως, όλοι ασχολούνται μαζί του. Κάντε κι εσείς το ίδιο.
(6) Ποιος είναι ο καταλληλότερος πρωθυπουργός; Ο «Κανένας», αλλά αυτό δεν το παραδέχεται ποτέ κανείς. Εμείς αναφέρουμε τον δεύτερο καταλληλότερο μετά τον «Κανένα».
(7), (8) Πάντα αναφέρουμε τα ποσοστά, γιατί μπερδεύουν τον κόσμο και περιμένει το επόμενο ρεπορτάζ για να του κάνει την αφαίρεση και να μάθει πόση διαφορά έχουν οι δύο διεκδικητές του χρίσματος. Δεν είμαστε όλοι μαθηματικές διάνοιες – αλλά οι περισσότεροι από εμάς είμαστε ηλίθιοι. Σε αυτό μπορείς πάντα να ποντάρεις άφοβα.
(9) Ποιος είναι δεύτερος και καταϊδρωμένος; Μην ξεχάσουμε στο επόμενο ρεπορτάζ να τονίσουμε τους λόγους για τους οποίους η εικόνα του δεν έχει πια πέραση στους ψηφοφόρους.
(10) Κάποιο από τα δύο μεγάλα κόμματα βγαίνει πάντα χαμένο. Ποιο είναι αυτό; Η αντιπολίτευση ή η κυβέρνηση; Αυτό έχει μεγάλη σημασία, γιατί οι πολιτικοί αναλυτές πάντα βρίσκουν καλούς λόγους για τους οποίους τα ποσοστά του συγκεκριμένου κόμματος έπεσαν – ακόμα κι αν δεν είναι πάντα υπαρκτοι.
(11) …και εδώ γράφουμε αυτούς τους λόγους: Είναι ένα εποχιακό σκάνδαλο που σε μια βδομάδα θα έχουμε ξεχάσει όλοι γιατί θα έχει βγει ένα άλλο, καλύτερο; Είναι τα αντιλαϊκά φορολογικά μέτρα που προτείνει η κυβέρνηση; Είναι το γεγονός ότι ο πρόεδρος του κόμματος είναι τόσο βλάκας που δεν ξέρει ούτε ποδήλατο; Πάντα υπάρχει μια καλή δικαιολογία για κάποιον που θέλει να βρει κάποια…
Ποιος είπε ότι η δημοσιογραφία είναι δύσκολο επάγγελμα; Αν ήταν, δεν θα υπήρχε τέτοιος κορεσμός στον κλάδο. Αλλά είναι εύκολη, τόσο εύκολη που ο καθένας μπορεί να την εξασκήσει. Για του λόγου το αληθές, σας παρουσιάζω έναν εύκολο οδηγό, με τον οποίο θα μπορείτε κι εσείς να φτιάξετε το δικό σας, ολόδικό σας δελτίο ειδήσεων! Αρκεί να ακολουθήσετε τις απλούστατες οδηγίες και να συμπληρώσετε τα κενά αναλόγως με την περίσταση. Ακολουθεί ο αναλυτικός οδηγός για 12 δημοφιλή θέματα των δελτίων ειδήσεων – σε δύο μέρη, γιατί είναι μεγάλος.
ΤΡΟΧΑΙΟ
____(1)_____ θάνατο βρήκε/αν __(2)___ ____(3)____ , όταν το ___(4)___ στο οποίο επέβαινε/αν ____(5)_____ στο __(6)__ χιλιόμετρο της Εθνικής Οδού _____(7)_______ . Σύμφωνα με την Τροχαία, αιτία του δυστυχήματος ήταν _____(8)______ .
(1) Στα δελτία ειδήσεων, ένας θάνατος δεν είναι ποτέ ένας απλός «θάνατος» – αν ήταν απλός, ποιος ο λόγος να τον βγάλουμε σε δελτίο; Ένας θάνατος μπορεί να είναι τραγικός, φρικτός, αιματηρός και κάποια άλλα πράγματα, που θα αναλύσουμε παρακάτω. Για τα τροχαία, πάντως, προτιμάται το «τραγικός».
(2) Εδώ σημειώνετε τον αριθμό των νεκρών – όσο περισσότεροι, τόσο μεγαλύτερη η είδηση.
(3) Εδώ γράφετε την ηλικία των θυμάτων. Παλιά θα μπορούσατε να αναφέρετε και τα ονόματα, αλλά δυστυχώς αυτά τα τρισκατάρατα «ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα» έχουν απαγορεύσει αυτόν τον θεάρεστο κανιβαλισμό.
(4) Γράφετε τον τύπο του οχήματος. Ήταν ΙΧ; Ήταν νταλίκα; Ήταν ΚΤΕΛ; Όσο μεγαλύτερο, τόσο το καλύτερο – το ίδιο είναι να βλέπεις μια στραπατσαρισμένη νταλίκα και το ίδιο ένα διαλυμένο Punto; Μην ξεχνάτε ότι πάνω απ’όλα, οι ειδήσεις είναι σόου.
(5) Εδώ θα γράψετε τι συνέβη στο εν λόγω όχημα. Πέρασε στο αντίθετο ρεύμα; Συγκρούστηκε μετωπικά με άλλο όχημα; Έπεσε πάνω στις προστατευτικές μπάρες; Έπεσε σε χαντάκι; Αν υπάρχουν πικάντικες λεπτομέρειες, μην τις παραλείψετε – αν δεν το κάνετε εσείς, θα το κάνουν τα άλλα δελτία.
(6) Σε ποιο χιλιόμετρο έγινε το ατύχημα; Η πληροφορία αυτή είναι σημαντική, γιατί μπορεί να οδηγήσει στην προαιρετική ατάκα «ένα σημείο στο οποίο έχουν σημείωθεί πολλά παρόμοια ατυχήματα», η οποία δείχνει το κοινωνικό πρόσωπο του δελτίου.
(7) Προφανώς και θα γράψετε σε ποια Εθνική Οδό συνέβη το «δυστύχημα» (ακούγεται πολύ πιο ωραίο από το απλό «ατύχημα»), για τον ίδιο λόγο που αναφέραμε στο (6): Πώς θα κατηγορήσετε τον κρατικό μηχανισμό για ολιγωρία αλλιώς;
(8) Οφείλεται σε υπερβολική ταχύτητα; Σε κατανάλωση αλκοόλ; Κάποιος λόγος θα υπάρχει, τέλος πάντων. Γράψτε τον.
ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΙΑΣΗΜΟΥ
Την τελευταία του πνοή άφησε σε ηλικία ___(1)___ ο/η ___(2)___ ____(3)____ , ____(4)_____ , μετά από ____(5)_____ . Η κηδεία του θα τελεστεί αύριο στο ___(6)____ .
(1) Προφανώς και πρέπει να γράψετε την ηλικία του αποθανόντος. Ανάλογα με την ηλικία του θα χαρακτηριστεί ο θάνατός του (ή η «απώλειά» του) ως απρόσμενος, ή ως αναμενόμενος, αν είχε κάποια ανίατη ασθένεια – αλλά μην πείτε τη λέξη «αναμενόμενος», θα σας πάρουν με τις πέτρες. Υπονοήστε το αλλιώς – βλέπε (5).
(2) Χρησιμοποιήστε έναν καλό επιθετικό προσδιορισμό που χαρακτηρίζει τον αποθανόντα – συχνότερα χρησιμοποιούνται τα «δημοφιλής/λαοφιλής», «αγαπημένος», «διεθνούς φήμης» κλπ.
(3) Γράψτε την ιδιότητα του αποθανόντος – Προσοχή! Ακόμα κι αν στα τελευταία χρόνια της ζωής του/της είχε γίνει έμπορος ναρκωτικών, πουτάνα στη Συγγρού ή ρακοσυλλέκτης, εσείς χρησιμοποιήστε την ιδιότητα με την οποία έγινε «δημοφιλής» και «αγαπημένος» στο κοινό.
(4) Ε, το όνομά του/της δε θα το πείτε; Αρκετά κρατήσατε το κοινό σε αγωνία!
(5) Πώς πέθανε; Μετά από «πολύχρονη μάχη με την επάρατη νόσο» (το πιο συνηθισμένο); Από «φυσικά αίτια» (αντενδείκνυται η συγκεκριμένη αναφορά σε καρδιακά ή εγκεφαλικά επεισόδια, γιατί αγριεύει το κοινό); Γράψτε το.
(6) Μπορεί ο κόσμος να θέλει, για κάποιον ανεξιχνίαστο λόγο, να πάει στην κηδεία του/της νεκρού/ής. Μην τους στερήσετε την ευκαιρία. Γράψτε σε ποιο νεκροταφείο θα γίνει η κηδεία.
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ/ΕΓΚΛΗΜΑ ΠΑΘΟΥΣ
Ένα/Μία πρωτοφανές/ής ____(1)_____ σημειώθηκε χθες το βράδυ στο ___(2)____ , όπου ένας/μία ____(3)_____ σκότωσε με ____(4)_____ τον/την ____(5)_____ του/της και κατόπιν ____(6)_____ . Σύμφωνα με γείτονες, ο/η ____(7)_____ αντιμετώπιζε ψυχολογικά προβλήματα.
(1) Προφανώς, θα γράψετε τι είδους έγκλημα είναι!
(2) Επίσης, απαραίτητο είναι να γράψετε και την περιοχή στην οποία συνέβη το έγκλημα.
(3) Μην τα ξαναλέμε, γράφετε την ηλικία του/της δράστη.
(4) Ποιο ήταν το φονικό όπλο; Η αναφορά του προσδίδει ένα στοιχείο αστυνομικής ταινίας στο ρεπορτάζ και αυξάνει το ενδιαφέρον του κοινού – ειδικά αν είναι τσεκούρι, αλυσοπρίονο, κομπρεσέρ ή κάτι άλλο πρωτότυπο.
(5) Ποιον σκότωσε; Μάνα; Πατέρα; Παιδί; Σύζυγο; Θα δείτε στο (7) πού χρησιμεύει αυτό.
(6) Πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις (ιδίως στις οικογενειακές τραγωδίες) ο δράστης επιχειρεί να αυτοκτονήσει. Οπότε το κενό θα συμπληρωθεί με τη φράση «αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει», αν δεν τα κατάφερε, ή «αυτοκτόνησε», αν τα κατάφερε.
(7) Ο/η δράστης δεν είναι εδώ απλώς ένας κοινός δολοφόνος. Αναλόγως με το ποιον έχει σκοτώσει, αποκτά τον χαρακτηρισμό «πατροκτόνος», «παιδοκτόνος», «μητροκτόνος» ή «συζυγοκτόνος». Οι χαρακτηρισμοί αυτοί είναι πιο έντονοι από το «δράστης» (είναι αυτό το «-κτόνος» που κάνει τη διαφορά) και αρέσουν ιδιαίτερα στο κοινό.
ΕΠΙΘΕΣΗ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ
Εκρηκτική είναι η κατάσταση στην ____(1)____ , όπου ____(2)_____ καμικάζι έσπειρε τον θάνατο. Ο συνολικός απολογισμός από την επίθεση, που σημειώθηκε σε ___(3)____ στο κέντρο της ____(4)_____ ήταν ___(5)_____ νεκροί και ___(6)_____ τραυματίες. Τώρα, το ___(7)_____ απειλεί με αντίποινα, ενώ ο ___(8)______ καταδίκασε την επίθεση.
(1) Η πόλη στην οποία σημειώθηκε η επίθεση. Πιθανότατα κάπου στη Μέση Ανατολή.
(2) Η εθνικότητα του καμικάζι – συνήθως Παλαιστίνιοι είναι, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.
(3) Πού έγινε η επίθεση; Σε σούπερ μάρκετ; Σε εμπορικό κέντρο; Σε μπουζουξίδικο; Απαραίτητη πληροφορία.
(4) Και πάλι αναφορά της πόλης.
(5) Ο αριθμός των νεκρών – αν τον φουσκώσετε και λίγο, αποκτά μεγαλύτερη αξία η είδηση.
(6) Ο αριθμός των τραυματιών – πάντα περισσότεροι από τους νεκρούς.
(7) Προφανώς, η χώρα που δέχτηκε την επίθεση θα αντιδράσει. Εδώ γράφετε αυτή τη χώρα – συνήθως είναι το Ισραήλ.
(8) Ο εκάστοτε Πρόεδρος των ΗΠΑ, ή ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ – πάντα κάποιος από αυτούς καταδικάζει τις επιθέσεις.
ΑΝΕΞΙΧΝΙΑΣΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ
Πέπλο μυστηρίου καλύπτει τη δολοφονία ενός/μίας ____(1)_____ μέσα στο σπίτι του/της στο ____(2)_____ . Άγνωστος ____(3)_____ στο ___(4)____ ___(5)___ φορές τον/την άτυχο/η ____(6)____ , ο/η οποίος/α ήταν πατέρας/μητέρα _____(7)_____ παιδιών. Η Αστυνομία επικεντρώνει τώρα τις έρευνές της στο περιβάλλον του θύματος προκειμένου να φτάσει στα ίχνη του δράστη.
(1) Είπαμε, γράφετε την ηλικία. Όσο νεότερο το θύμα,τόσο το καλύτερο.
(2) Και φυσικά γράφουμε και την περιοχή στην οποία συνέβη η δολοφονία.
(3) Τι του/της έκανε ο άγνωστος; Τον/Την πυροβόλησε; Τον/Τη μαχαίρωσε; Τον/Την τεμάχισε; Όσο πιο ανατριχιαστικό, τόσο το καλύτερο.
(4) Επειδή συνήθως αυτοί οι φόνοι γίνονται με πιστόλια ή μαχαίρια, είναι σημαντικό να ξέρει το κοινό πού το πέτυχε ο άγνωστος το θύμα: Στο κεφάλι; Στην πλάτη; Στα γεννητικά όργανα;
(5) Πόσες φορές μαχαίρωσε/πυροβόλησε το θύμα ο άγνωστος; Ήταν μια μπαμ και κάτω ή ήταν ένα μπαράζ πυροβολισμών ή μαχαιριών; Και οι σύο περιπτώσεις είναι ιδιαίτερα ελκυστικές στο φιλοθεάμον κοινό.
(6) Γράψτε πάλι την ηλικία – κακό κι αυτό, να μην μπορείς να γράψεις ονόματα!
(7) Όσο περισσότερα παιδιά είχε το θύμα, τόσο το καλύτερο. Το κοινό συγκινείται με κάτι τέτοια, ξέρετε, τα ορφανά που μένουν πίσω, η τραγική μάνα/σύζυγος κλπ.
ΠΥΡΚΑΓΙΑ
Εξακολουθεί να μαίνεται η πυρκαγιά που ξέσπασε χθες το ___(1)____ στο ____(2)_____ , η οποία ήδη έχει κατακάψει ___(3)____ στρέμματα δασικής έκτασης. Οι πυροσβέστες δίνουν μάχη για να αποτρέψουν την επέκταση της πύρινης λαίλαπας στο ____(4)____ , όμως αντίπαλοί τους στην προσπάθειά τους είναι οι ισχυροί άνεμοι που πνέουν στην περιοχή. Όπως όλα δείχνουν, η φωτιά ξεκίνησε από ____(5)_____
(1) Πότε ξέσπασε η πυρκαγιά; Μεσημέρι; Βράδυ; Όχι πως έχει καμία σημασία, αλλά δίνει έναν απαραίτητο χρονικό προσδιορισμό.
(2) Σε ποια περιοχή ξέσπασε η πυρκαγιά; Με εξαίρεση τις φωτιές στην Πάρνηθα και την Πεντέλη, όλες οι υπόλοιπες θα πρέπει να συνοδεύονται και από έναν χάρτη που να δείχνει πού βρίσκεται η περιοχή – γιατί το κοινό δε σκαμπάζει από γεωγραφία.
(3) Πόσα στρέμματα έχουν καεί μέχρι τώρα; Όχι πως οι περισσότεροι καταλαβαίνουν ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε 100 στρέμματα καμένου δάσους και σε 10.000 στρέμματα καμένου δάσους, αλλά όταν τα στρέμματα μετριούνται σε χιλιάδες προσδίδουν άλλη βαρύτητα στην είδηση.
(4) Βρείτε ένα χωριό που να βρίσκεται εκεί κοντά, το οποίο θεωρητικά να απειλείται από την πυρκαγιά. Αν και δεν θα το ξέρουν ούτε οι κάτοικοί του, το γεγονός ότι μια κατοικημένη περιοχή (έστω κι αν κατοικείται από δύο παππούδες κι έναν σκύλο) απειλείται δίνει έναν απαραίτητο τόνο δράματος στην είδηση.
(5) Πώς ξεκίνησε η πυρκαγιά; Συνήθως, είτε από εμπρησμό, είτε από κάψιμο ξερών χόρτων. Αλλά εμείς υποθέτουμε σχεδόν πάντα ότι πρόκειται για εμπρησμό, ώστε να γίνει περισσότερος ντόρος – αν πούμε από την αρχή ότι για όλα φταίει ένας ηλίθιος που δεν μπορεί να κάψει δυο χορταράκια, απαξιώνουμε από μόνοι μας την είδηση.
1. Έμαθα ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι στην ηλικία μου, οι οποίοι δεν ξέρουν τι σημαίνει LOL! Καλά, όταν όλοι οι υπόλοιποι έκαναν chat εσείς τι κάνατε; Παίζατε Doom;
2. Συνειδητοποίησα ότι είναι πολύ (μα πάρα πολύ) εύκολο να μετατραπείς από φοβισμένος οδηγός που πηγαίνει με 80 στην ευθεία σε μανιασμένο κάγκουρα που δεν πέφτει κάτω από τα 130. Αν οδηγείς κάθε μέρα στην Εθνική Αθηνών-Λαμίας, είναι πολύ εύκολο.
3. Κατάλαβα πόσο αγαπώ την Αθήνα και, ακόμα σημαντικότερο, ότι δεν πρόκειται ποτέ να αγαπήσω καμία άλλη πόλη όσο την Αθήνα. 7 μήνες μακριά της ήταν αρκετοί – δεν πρόκειται να την ξαναφήσω ποτέ για πάνω από μία βδομάδα!
4. Συνειδητοποίησα ότι βγαίνουν ακόμα τραγούδια που σου προκαλούν ένα ρίγος στη ραχοκοκαλιά όταν τα ακούς, σαν να λες «αυτό το τραγούδι γράφτηκε για μένα» και να τρομάζεις που κάποιος σε ξέρει τόσο καλά. Όπως το «Breathless» του Dan Wilson. Ό,τι και να πω είναι λίγο.
5. Αναρωτήθηκα πόσο ευτυχισμένος μπορεί να αισθάνεται κάποιος που πλήρωσε 200 ευρώ για να δει τη Μαντόνα για (ούτε) 2 ώρες να τραγουδάει 20 τραγούδια που θα μπορούσε να ακούσει και σπίτι του. Ή, ακόμα καλύτερα, θα μπορούσε να πάει στην δωρεάν συναυλία των REM με τους Kaiser Chiefs στο Καλλιμάρμαρο.
6. Αποφάσισα να βρω δουλειά, έστω και μέσα από τον Στρατό. Οι μέρες της τεμπελχανίας μου είναι μετρημένες. Ήδη άρχισα τα e-mail.
7. Ξεκίνησα (επιτέλους!) να απολαμβάνω κι εγώ τα προνόμια του γρήγορου Internet. Και πολύ άργησα!
8. …αλλά επίσης συνειδητοποίησα ότι το γρήγορο Internet είναι ουσιαστικά άχρηστο αν δεν έχεις τουλάχιστον έναν σκληρό δίσκο της τάξεως των 250 GB. Που θα είναι και η επόμενή μου αγορά.
9. Το πήρα απόφαση ότι ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα βασίζεται στις γνώμες του 0,01% του ελληνικού πληθυσμού! Το συνειδητοποιείτε; Από τα γκάλοπ πέφτουν και ανεβαίνουν κυβερνήσεις! Μήπως να καταργήσουμε και τις εκλογές και να διαλέγουμε κάθε μήνα κυβέρνηση μέσω της MRB;
10. Συνειδητοποίησα κι εγώ ότι η βενζίνη έχει όντως ακριβύνει πολύ τους τελευταίους μήνες – δεν είναι σαν τις τιμές της λαϊκής, που γκρινιάζουν οι γιαγιάδες και οι παππούδες. Είναι πολύ χειρότερα.
11. Είδα, μετά από χρόνια (διορθώστε με αν κάνω λάθος) ένα αληθινό φθινόπωρο, με συννεφιές, βροχές, καταιγίδες κλπ. I’m only happy when it rains… 😛
12. Άκουσα τη διαφήμιση των Jumbo με τον μπαμπά που «του δασκάλου η λίστα τον έβγαλε στην πίστα», και νομίζω ότι είναι η καλύτερη της σειράς. Και μάλλον και η καλύτερη διαφήμιση που έχω δει εδώ και μήνες – μετά τη φοβερή τηλεοπτική της Aegean, με τους Έλληνες στο Λονδίνο.
13. Διαπίστωσα έκπληκτος πως το επίπεδο της διαιτησίας στο ποδόσφαιρο μπορεί να πέσει ακόμα πιο χαμηλά από την προηγούμενη χρονιά, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Τα κοράκια σφυρίζουν ακόμα…
14. Έφτιαξα για πρώτη φορά καφέ και, όσο κι αν προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου ότι τον έκανα καλό, στην πραγματικότητα δεν πινόταν. Κι όμως, τον ήπια. Ελπίζω ο επόμενος να είναι καλύτερος.
15. Κατέβασα από το Internet ολόκληρη την δισκογραφία των Nightwish και έπαθα πλάκα…Δε θυμάμαι να μου έχει ξανατύχει με οποιοδήποτε συγκρότημα ή καλλιτέχνη να μου αρέσουν όλα (μα ΟΛΑ) τα τραγούδια του!
16. Συνειδητοποίησα ότι ακόμα κι εγώ, που είμαι δεδηλωμένος πολέμιος της Εκκλησίας (προσοχή: της Εκκλησίας, όχι της θρησκείας – τον νταβατζή μισείς ή την πορνεία εν γένει;), δεν μπορούσα να φανταστώ πολλά από όσα ακούστηκαν για τη Μονή Βατοπεδίου. Εκεί που σταματάει η φαντασία, ξεκινάει η «ηθική» της Εκκλησίας.
17. Σχημάτισα τη γνώμη ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες καλό θα ήταν να σταματήσουν να διεξάγονται, πριν ξεφτιλιστούν εντελώς. Η Ολυμπιακή Εκεχειρία δεν εφαρμόζεται, οι αθλητές παίρνουν περισσότερες ουσίες κι από τελειωμένο ηρωινομανή, και όλη η εκδήλωση αποσκοπεί στο χρήμα και τον εντυπωσιασμό. Πόση ξεφτίλα αντέχει πια αυτός ο θεσμός;
18. Άκουσα το σύνθημα «Θέλουμε ανθυγιεινά, θέλουμε βαρέα/Εμείς δεν παντρευτήκαμε τη Μάρα Ζαχαρέα», που πιστεύω ότι είναι από τα κορυφαία όλων των εποχών σε ευρηματικότητα.
19. Αποφάσισα ότι πρέπει επιτέλους να αποχωριστώ το θρυλικό μου κινητό, το οποίο έχει φάει τουλάχιστον 40 εξίσου θρυλικές τούμπες, με αποτέλεσμα να κοντεύει να διαλυθεί σε κομματάκια. Αλλά δεν αποφάσισα ακόμα πού θα βρω τα λεφτά για να προσλάβω τον αντικαταστάτη του.
20. Ανακάλυψα ότι το ταξίδι με αεροπλάνο είναι πολύ πιο άνετο από το ταξίδι με πλοίο. Αλλά το ανακάλυψα απ’την ανάποδη, όταν αναγκάστηκα να ταξιδέψω με πλοίο από τη Χίο, κουβαλώντας τη μισή μου προίκα στα χέρια μου. Τραυματική εμπειρία.
21. Έμαθα πως οι Μοϊκανοί όχι μόνο δεν εξαφανίστηκαν, αφήνοντας μόνο του τον Τελευταίο των Μοϊκανών, αλλά μας γαμάνε και όλους για να πολλαπλασιαστούν:
22. Πέρασα για πρώτη φορά μέσα από βιομηχανική περιοχή και ένιωσα για πρώτη φορά σαν τη μάνα μου όταν έβρισκε κάτω από το κρεβάτι τα σκουπίδια που υποτίθεται ότι είχα μαζέψει από το δωμάτιό μου και πετάξει έξω. Γιατί αυτό είναι οι βιομηχανικές περιοχές: Τα σκουπίδια που κρύβει κάτω από το χαλάκι μια μεγαλούπολη…
23. Έμαθα ποιο θα είναι το επόμενό μου «κόλλημα» από τα σίριαλ της αμερικανικής τηλεόρασης: Το διαστημικό Battlestar Galactica! Αν και δεν είμαι ιδιαίτερα fan της επιστημονικής φαντασίας, κάτι μου λέει πως αυτό θα μου αρέσει…
24. Διάβασα, επιτέλους, τις «Υπόγειες Ιστορίες», και θυμήθηκα γιατί έβγαλα το blog μου «Ο Άνθρωπος του Μετρό». Γιατί το μετρό σε εμπνέει αφάνταστα, γι΄’αυτό.
25. Και, μιας και έκανα αυτήν την αυτοβιογραφική αναφορά, να πω κι αυτό: Συμπληρώθηκαν δύο χρόνια από τότε που ξεκίνησα αυτό το blog! Και δεν έκανα ούτε ένα παρτάκι να το γιορτάσω. Άντε, και του χρόνου πάλι εδώ!
Ο άνθρωπος του μετρό 