Ο άνθρωπος του μετρό

…πάτησα μέσα σε ένα πρωί την κόρνα του αυτοκινήτου περισσότερες φορές απ’όσες την είχα πατήσει όλα αυτά τα χρόνια που έχω δίπλωμα. Ξέρετε κάτι; Νομίζω πως είναι εθιστικό!

…είδα live τους Funkey και ενθουσιάστηκα! Αλλά δε γράφω περισσότερα, γιατί μόλις προχθές έγραψα γι’αυτό.

…πήρα καινούργιο κινητό, και μάλιστα δωρεάν! Να δούμε πόσο θα αντέξει κι αυτό στα χέρια μου…

…αποφάσισα να πάω (επιτέλους!) στο φετινό Rοckwave. Ρlacebο, Mοby, Κillers κι εγώ δε θα είμαι εκεί; Αποκλείεται!

…ξεκίνησα να διαβάζω το ‘Το Show Είναι των Ελλήνων’ του Μένη Κουμανταρέα, αλλά βαρέθηκα και το σταμάτησα. Μάλλον δυσκολεύομαι να διαβάσω βιβλία που δεν έχουν εικόνες.

…κράτησα την υπόσχεσή μου στον εαυτό μου και δεν έχω ακόμα κουρευτεί από τότε που απολύθηκα από τον Στρατό. Σε λίγο θα τα πιάνω κοτσίδα.

…απαξίωσα τελείως τη νέα διοίκηση του Αlpha, που ξεφορτώθηκε ό,τι πιο ποιοτικό υπήρχε στο δυναμικό του, δηλαδή τον Βασιλόπουλο και τον Βαξεβάνη. Καιρός να κάνει δική της εκπομπή και η Έφη Θώδη – τώρα, που υπάρχουν ελεύθερες θέσεις.

…κατάφερα και ξέχασα τα γενέθλια ενός φίλου μου, τη γιορτή μιας φίλης μου και τη γιορτή της μητέρας μου! Ελπίζω να καταλαβαίνουν πως για όλα φταίει η παροιμιώδης αφηρημάδα μου (που όσο πάει και χειροτερεύει).

…είδα στο σινεμά το ‘Marley & Me’ και αναρωτήθηκα πόσο μαζοχιστής πρέπει να είναι κάποιος που πληρώνει 9 ευρώ για να δει μια ταινία που ξέρει ότι στο τέλος θα τον κάνει να πλαντάξει στο κλάμα. Όχι, δεν πλήρωσα εγώ.

…ανακάλυψα τι δεν θα γίνω ποτέ: Συγγραφέας! Γιατί δημιούργησα έναν σίριαλ κίλερ, αλλά τον ‘σκότωσα’ κανονικά!

…βαρέθηκα να βλέπω νέα γκάλοπ να ξεπηδούν από το πουθενά. Δηλαδή τι μπορεί να άλλαξε μέσα σε μία εβδομάδα, και μάλιστα σε στημένα γκάλοπ για μικρά παιδιά;

…έφαγα, έστω και στη ζούλα, το πρώτο μου παγωτό για το 2009! Ήρθε το καλοκαίρι!

…συμμετείχα στην Εarth Ηοur, αποσυνδέοντας όλες τις ηλεκτρικές συσκευές από τις πρίζες του σπιτιού για αρκετές ώρες. Και τι κατάλαβα; Πέρασα αυτήν τη μία ώρα σε μια καφετέρια με φουλ φώτα, ενώ στην απέναντι πολυκατοικία είχαν σχεδόν όλοι φωταψίες. Μπράβο μαλάκα, είπα στον εαυτό μου.

…σκέφτηκα πόσες πίπες θα χρειαστεί να πάρω μέχρι να βρω μια δουλειά της προκοπής, τώρα που όλα πάνε στραβά. Και τις υπολόγισα σε περίπου 4.836. Ε, θα το καταπιώ κι αυτό…

…αποφάσισα να επιστρέψω στη σκηνή του Mike’s για ένα ακόμα karaοke, με αφορμή τα επερχόμενα γενέθλιά μου! Βρείτε από τώρα μέρος να κρυφτείτε!

Από μικρός, θυμάμαι, πίστευα ότι βρισκόμουν πάντα σε έναν άλλο, δικό μου κόσμο. Έναν τρελό κόσμο. Ίσως ήταν λίγο εγωιστικό αυτό. Αλλά πέρα από αυτόν τον παιδικό εγωισμό (ο οποίος φυσικά μετεξελίχθηκε σε έναν ενήλικο εγωισμό, όπως αναμενόταν), μάλλον κάτι άλλο ήταν που με οδηγούσε σε αυτό το συμπέρασμα: Η τρέλα αυτού του κόσμου. Μου ήταν αδύνατο να πιστέψω ότι όλος αυτός παραλογισμός ήταν δημιούργημα ενός σοφού Θεού (όπως μας έλεγαν τότε και εμείς δεν μπορούσαμε παρά να το αποδεχτούμε – δε νοσταλγώ καθόλου αυτή την εποχή!) και όχι ενός αφελούς παιδιού με καλπάζουσα φαντασία. Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να καταλάβω ότι τίποτα από τα δύο δεν ίσχυε. Και τελικά δε χρειαζόταν και πολλή φαντασία. Μόνο μια στοιχειώδη μόρφωση και μερικά χρόνια εμπειρίας σε αυτόν τον παράξενο κόσμο. Οπότε σε τι χρειαζόταν όλα αυτά τα χρόνια η φαντασία; Mάλλον στο να με σπρώχνει μακριά από αυτήν την τρέλα – αλλά όχι πολύ μακριά. Απλά, από την τρέλα της πραγματικότητας με πήγαινε στην τρέλα του ανύπαρκτου. Χρήσιμο; Δεν ξέρω ακόμα.

Και να σκεφτεί κανείς ότι όταν ήμουν 5 χρονών, ο πατέρας μου ανησυχούσε ότι δεν είχα αρκετή φαντασία για την ηλικία μου! Από τότε, λες και προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι αυτή η ανησυχία ήταν αβάσιμη. Με αποτέλεσμα να έχω φτάσει στο άλλο άκρο: να έχω τόσο καλπάζουσα φαντασία, που ακόμα κι εγώ ανησυχώ καμιά φορά ότι κάτι πάει στραβά με μένα. Ή μάλλον σβήστε το ‘καμιά φορά’ – ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ κάτι πάει στραβά με μένα, απλά δεν θέλω ή δεν μπορώ να το εντοπίσω. Αλλά και να το είχα εντοπίσει, τι θα έκανα; Θα το διόρθωνα; Κι αν μ’αρέσω περισσότερο έτσι;

Όλοι έχουμε ελαττώματα. Και είναι πάρα πολλά τα ανθρώπινα ελαττώματα, τόσα ώστε να είναι εφικτό ο καθένας μας να έχει ένα τουλάχιστον δικό του, χαρακτηριστικό ελάττωμα. Και ξέρετε ποιο είναι το καλό με τα ελαττώματα; Ακριβώς επειδή όλοι τα έχουμε, νιώθουμε υποχρεωμένοι να ανεχόμαστε αυτά που έχουν οι άλλοι. Ή τουλάχιστον θα’πρεπε να νιώθουμε υποχρεωμένοι.

Με ενοχλούν αυτοί που δεν αποδέχονται τα ελαττώματα των άλλων, αυτοί οι ‘αναμάρτητοι’ που ρίχνουν παντού τις πέτρες τους, τραυματίζοντας ψυχές με την αλαζονεία τους. Νομίζω ότι η αλαζονεία είναι το χειρότερο από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα – και, παραδόξως, το μοναδικό από τα επτά στο οποίο πιστεύω ότι δεν έχω υποπέσει ποτέ. Όχι πως αυτό θα με ανεβάσει και πολλούς ορόφους στα υπόγεια της Κόλασης, αλλά όχι πως με νοιάζει κιόλας.

Ίσως το πρόβλημά μου είναι ότι σκέφτομαι υπερβολικά πολύ. Για παράδειγμα, Εarth Hοur: Αν δεν το σκεφτόμουν καθόλου, θα ήταν μια υπέροχη ιδέα. Όλος ο κόσμος δείχνει πόσο νοιάζεται για το περιβάλλον, σβήνοντας τα φώτα για μια ώρα. Αλλά αν το σκεφτείς; Τότε καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι ήταν απλά ένα πυροτέχνημα, ένας εύκολος τρόπος να πείσει ο καθένας από μας τον εαυτό του ότι δεν πειράζει που δεν ανακυκλώνουμε ποτέ τίποτα, δεν πειράζει που αφήνουμε τη βρύση να τρέχει για ώρες ολόκληρες όταν κάνουμε μπάνιο, δεν πειράζει που παίρνουμε το αυτοκίνητο για να πάμε στο περίπτερο στο επόμενο τετράγωνο. Αρκεί που για μία ώρα μείναμε στο σκοτάδι. Είναι τυχαίο που η Ελλάδα, η χώρα των εύκολων και άκοπων λύσεων, έσκισε στη συμμετοχή; Γι’αυτό σας λέω, το πρόβλημά μου είναι ότι σκέφτομαι υπερβολικά πολύ. Πρέπει να βλέπω περισσότερη τηλεόραση, να γίνω κι εγώ καλό αρνάκι, όσο προλαβαίνω πριν με σφάξουν το Πάσχα.

Ξέρετε πότε ο κόσμος πάει κατά διαόλου; Όταν τα καλά πράγματα αρχίζουν και γίνονται καλά και αντιστρόφως. Η μόρφωση, οι γνώσεις, η σκέψη, η ειλικρίνεια, η εντιμότητα είναι υπό διωγμόν. Αντίθετα, η διπροσωπία, η αφέλεια, ο αμοραλισμός, ο αυταρχισμός, ο εγωκεντρισμός θεωρούνται προτερήματα. Λοιπόν; Πάει στραβά ο κόσμος ή όχι;

Αυτό το κείμενο δεν έχει καμία λογική συνοχή, κανέναν ειρμό, και μάλλον κανένα νόημα. Θα μπορούσε να είναι βγαλμένο από το ημερολόγιο ενός τρελού, ή ίσως και να είναι. Αλλά πάνω απ’όλα είναι η μηνιαία μου αυτοψυχανάλυση, το περιοδικό μου παραλήρημα. Απλά αγνοήστε το, ως συνήθως. Αύριο θα έχω συνέλθει, Ι prοmise.

Λοιπόν, σε αυτό το blοg τόσα χρόνια δεν έχω διαφημίσει ή προωθήσει τίποτα (αν κάνω λάθος διορθώστε με). Οπότε για να το κάνω σήμερα, σημαίνει ότι πρόκειται για κάτι πραγματικά καλό.

Που λέτε, είμαι πολύ εύκολος στη μουσική. Κατά καιρούς έχω πάει σε ροκ συναυλίες, σε σκυλάδικα, σε ρεμπετάδικα, σε mainstream clubs, σε όπερα (!), σε μουσικές σκηνές…Γενικά, τα έχω ακούσει σχεδόν όλα. Και χθες άκουσα και κάτι ακόμα: Discο!

Δεν μπορώ να πω ότι τα 80s είναι τα αγαπημένα μου (καθώς είμαι παιδί των 90s), όμως μου αρέσει ο γρήγορος ρυθμός της discο και το κέφι που κάνουν αυτά τα τραγούδια. Και ειδικά όταν αυτή τη μουσική την παίζει ένα συγκρότημα όπως οι Funkey, τότε είναι πραγματική απόλαυση!

Οι Funkey εμφανίστηκαν χθες το βράδυ στο Μike’s Ιrish Βar, και ο Stranger ήταν (επιτέλους, μετά από πολλές αναβολές!) εκεί για το ρεπορτάζ.

Για όσους δεν έχετε πάει στο Mike’s, είναι ένα πολύ ωραίο υπόγειο μπαράκι, που 4 φορές την εβδομάδα έχει καραόκε (ίσως το καλύτερο της Αθήνας – εκεί θα κάνω και το καραόκε πάρτυ των επερχόμενων γενεθλίων μου!), και τις υπόλοιπες μέρες έχει live από άγνωστους (αλλά καλούς) καλλιτέχνες και συγκροτήματα. Χθες ήταν η σειρά των Funkey, ενός συγκροτήματος που παίζει με αστείρευτο κέφι τραγούδια discο, 80s επιτυχίες, αγαπημένες ροκιές και funk (προφανώς!). Α, και η τραγουδίστριά του τυγχάνει παλιά μου συμμαθήτρια – αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση με αυτό το κείμενο. Αν δεν πιστεύετε εμένα, πιστέψτε την χθεσινή παρέα μου, που δεν χρωστούσε καλά λόγια, αλλά έμεινε κατενθουσιασμένη από το Funkey shοw.

Δεν ξέρω τι ακριβώς περίμενα να ακούσω χθες το βράδυ, αλλά σίγουρα δεν το περίμενα τόσο καλό. Το κέφι αυτής της μπάντας δεν είναι απλά αστείρευτο, είναι και μεταδοτικό! Είτε τραγουδάνε το ‘Ιt’s Raining Men’, είτε ‘παίζουν’ με το κοινό, είτε ‘παίζουν’ μεταξύ τους, τα κάνουν όλα με κέφι και όρεξη. Αποκλείεται να μην περάσεις καλά μαζί τους!

Προσωπικά μου άρεσαν περισσότερο η φοβερή ροκ διασκευή του Frοzen, το ωραίο mix του Hung Up με το Gimme, Gimme, Gimme και η ξεσηκωτική εκτέλεση του Sweet Child Ο’Mine. Πρέπει επίσης να σας πω ότι η φωνή μου έκλεισε από το πολύ τραγούδι και δεν έχει επανέλθει ακόμα.

Δε θα πω περισσότερα, γιατί άλλο να το διαβάζεις σε ένα blοg και άλλο να το βλέπεις live. Σας δίνω όμως το site του συγκροτήματος, όπου μπορείτε να δείτε πιο αντικειμενικά τα πράγματα – για να μη νομίζετε ότι βγάζω και καμιά υποχρέωση με αυτό το κείμενο δηλαδή.

www.thefunkey.gr

Πάντως, εγώ θα τους ξαναδώ!

Το διπλό φονικό στο Κολωνάκι παιζόταν σε όλα τα δελτία ειδήσεων. Κανονικά δε θα έβλεπα ειδήσεις στην τηλεόραση, αλλά από τη μία η αγωνία μου μήπως με ανακαλύψουν και από την άλλη η ματαιοδοξία μου να δω τι λέγανε για μένα, με καθήλωσαν στο χαζοκούτι.

Οι φωτεινοί παντογνώστες των δελτίων μιλούσαν για ένα αιματηρό έγκλημα, το οποίο παρέμενε μυστήριο: Ποιος ήταν ο δολοφόνος; Γιατί το έκανε; Γνώριζε τα θύματα; Και μήπως δεν ήταν ο πρώτος του φόνος;

Εκείνη την ώρα συνειδητοποίησα κάτι παράξενο: Μπορούσα να απαντήσω σε όλες αυτές τις ερωτήσεις, εκτός από μία. Ποιος ήταν πραγματικά ο δολοφόνος;

Συνειδητοποίησα ότι δεν είχα ταυτότητα. Πρώτα απ’όλα, ποιος ήταν ο Λέων; Εγώ ο ίδιος ή κάποιος άλλος, μια σκοτεινή πλευρά του εαυτού μου που δεν μπορούσα (ή δεν ήθελα;) να ελέγξω; Και ήθελα να γνωρίζει ο κόσμος την ύπαρξή μου ή όχι; Κι αν ναι, τότε γιατί δεν άφησα ένα σημείωμα, μια εξήγηση για τους προηγούμενους φόνους;

Και γιατί σκότωνα; Για ευχαρίστηση, όπως οι χολιγουντιανοί σίριαλ κίλερ; Για εκδίκηση, όπως ο V από το «V fοr Vendetta»; Για παραδειγματισμό, όπως οι μεσαιωνικοί ιεροεξεταστές; Για απόδοση δικαιοσύνης, όπως οι περισσότεροι υπερήρωες; Γιατί;

Και σε ποια όχθη βρισκόμουν, τελικά; Καλός ή κακός; Θύμα ή θύτης; Τιμωρός ή τιμωρημένος; Λογικός ή παράλογος;

Οι δύο φόνοι που είχα διαπράξει ήταν εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους. Ο ένας είχε προσωπικά κίνητρα, ο άλλος όχι. Ο ένας ήταν στην ουσία μια μορφή απόδοσης δικαιοσύνης, ο άλλος μια προσωπική βεντέτα. Δεν έβγαινε καμία άκρη. Λες και επρόκειτο για δύο διαφορετικούς δολοφόνους.

Άρχισα να σκέφτομαι ποια θα μπορούσε να είναι η ταυτότητά μου, πέρα από αυτό το αινιγματικό ‘Λέων’, που παρέπεμπε στον αγαπημένο μου Τολστόι. Σκέφτηκα ότι ήμουν θρήσκος, πίστευα στον Θεό – μήπως σκότωνα στο όνομά Του, για να κάνω τον κόσμο καλύτερο; Μπα, δε μου ταίριαζε. Ίσως με κάτι τέτοιο στο μυαλό να ξεκίνησα τη σταδιοδρομία μου, όμως στην πορεία ανακάλυψα ότι μου αρέσει να σκοτώνω, ότι τελικά σκοτώνω περισσότερο για μένα, για τη δική μου ευχαρίστηση, και λιγότερο για τον Θεό, την κοινωνία ή οποιονδήποτε άλλο.

Ναι, αλλά αυτό σήμαινε ότι ήμουν ένας κοινός μανιακός δολοφόνος, ένας τρελός αντεροβγάλτης; Δεν γινόταν αυτό, ήξερα κατά βάθος ότι δεν ήμουν τρελός. Στο κάτω-κάτω, και οι δύο φόνοι είχαν κάποιο ιδεολογικό υπόβαθρο, δεν ήταν τυφλά χτυπήματα. Αλλά μήπως αυτό ήταν τυχαίο; Μήπως δεν θα είχα τον παραμικρό ενδοιασμό να σκοτώσω τον οποιονδήποτε, απλά για τη δική μου ικανοποίηση;

Αυτά τα ερωτήματα με βασάνιζαν για μέρες. Έπρεπε να περάσει σχεδόν μία βδομάδα για να πάρω τις απαντήσεις που ζητούσα…

(Υ.Γ.: ΟΚ, το ξέρω ότι είχα πει πως δε θα συνέχιζα, αλλά αυτό το κομμάτι θα έσκαγα αν δεν το έγραφα!)

Τελικά τα τηλεπαιχνίδια με εμπνέουν. Δεν εξηγείται αλλιώς! Τρίτο κείμενο μέσα σε μια εβδομάδα σχετικό με τηλεπαιχνίδια!!!

Σκεφτόμουν, λοιπόν, ότι τα τηλεπαιχνίδια δεν επιτελούν ουσιαστικά κανένα κοινωνικό έργο: Πάνε εκεί διάφοροι, κάνουν ό,τι μαλακία τους ζητηθεί και πληρώνονται γι’αυτό. Αλλά καμία κοινωνική προσφορά (εκτός, φυσικά, από τη «Στιγμή της Αλήθειας», που μας θυμίζει πόσο όμορφο είναι να ξεφτιλίζεσαι μπροστά σε όλο τον κόσμο).

Κι όμως, θα μπορούσαν τα τηλεπαιχνίδια να κάνουν και κάτι χρήσιμο: Να αντικαταστήσουν τις εκλογές και να χρησιμεύσουν σαν μέσα ανάδειξης βουλευτών! Κουφό, έτσι; Εντάξει, το ξέρω, πάλι μαλακία είπα. Αλλά τι περιμένετε να ακούσετε από τον άνθρωπο που σας έφερε το «Λέων, ο blogger-δολοφόνος»;

Όπως και να’χει, προσπαθήστε να το φανταστείτε. Για παράδειγμα, στην καρέκλα της «Στιγμής της Αλήθειας» κάθεται ο υποψήφιος βουλευτής Αθανάσιος Ρουσφέτης. Και εκτυλίσσεται η εξής σκηνή:

(Ευγενία Μανωλίδου) Αθανάσιε, ήρθες στη «Στιγμή της Αλήθειας» για να κερδίσεις με την ειλικρίνειά σου μια θέση στο ελληνικό κοινοβούλιο. Είσαι έτοιμος για την πρώτη ερώτηση;

(Αθανάσιος Ρουσφέτης) Ναι, είμαι έτοιμος.

(Ε.Μ.) Αθανάσιε, έχεις δύο παιδιά, σωστά;

(Α.Ρ.) Ναι, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι στην εφηβεία.

(Ε.Μ.) Πηγαίνουν και τα δύο στο σχολείο, δηλαδή.

(Α.Ρ.) Ναι, και τα δύο.

(Ε.Μ.) Πρώτη ερώτηση: (ΝΤΑΝ!) Έχεις στείλει και τα δύο παιδιά σου σε ιδιωτικό σχολείο επειδή δεν ήθελες να συναναστρέφονται με τα αλβανάκια που πηγαίνουν στο δημόσιο;

(Α.Ρ. κομπιάζοντας) Ναι, είναι αλήθεια.

(Φωνή από το υπερπέραν) Αυτό που απάντησες είναι……………………Αλήθεια.

(χειροκροτήματα)

(Ε.Μ.) Συγχαρητήρια, Αθανάσιε. Μάλλον δεν έχεις πολύ καλή γνώμη για τα δημόσια σχολεία, ε;

(Α.Ρ.) Η αλήθεια είναι πως με την παρούσα κυβέρνηση η δημόσια παιδεία έχει εγκαταλειφθεί στην τύχη της, με αποτέλεσμα να μην μαθαίνουν τα παιδιά μας σωστά γράμματα. Είναι μια θλιβερή κατάσταση, πραγματικά.

(Ε.Μ.) Δεύτερη ερώτηση: (ΝΤΑΝ!) Τι θα κάνεις για την παιδεία, αν διοριστείς Υπουργός Παιδείας;

(Α.Ρ.) Όπως αναφέρω και στις προγραμματικές μου δηλώσεις, θα χτίσω νέα σχολεία σε περιοχές που δεν διαθέτουν, θα ανακαινίσω όσα σχολεία βρίσκονται σε κακή κατάσταση, θα γίνουν προσλήψεις δασκάλων ώστε να καλυφθούν οι ελλείψεις, θα ενισχύσω τη δωρεάν παιδεία, θα εξασφαλίσω περισσότερα κονδύλια για καλύτερη μόρφωση, και γενικά θα επενδύσω όσο περισσότερο γίνεται στα παιδιά, που είναι το μέλλον αυτού του τόπου και έχουμε καθήκον να τα μορφώσουμε σωστά.

(φωνή από το Υπερπέραν) Αυτό που απάντησες είναι………………….Ψέμα.

(ΝΤΟΝΓΚ!)

(Α.Ρ.) Μα γιατί; Εγώ είπα την αλήθεια! Το μηχάνημα έκανε λάθος! Αλήθεια σας λέω, τα παιδιά είναι το μέλλον του τόπου μας, δωρεάν δημόσια παιδεία, έγινε λάθος!

(Ε.Μ.) Λυπάμαι, αλλά το μηχάνημα δεν κάνει ποτέ λάθος. Φαίνεται πως δεν ήσασταν αρκετά ειλικρινής με τον ελληνικό λαό, γι’αυτό και δεν θα πάρετε τη βουλευτική έδρα. Λυπάμαι πολύ. (γυρίζει προς την κάμερα) Ο Αθανάσιος δεν ήταν ειλικρινής και έχασε την ευκαιρία να κερδίσει την είσοδό του στη Βουλή. Ίσως ο επόμενος παίκτης μας να είναι πιο ειλικρινής.

Αλλά σιγά μην είναι! Αν όντως οι υποψήφιοι βουλευτές περνούσαν από τέτοιο παιχνίδι, κανένας δεν θα έμπαινε στη Βουλή – εκτός ίσως από τον Άδωνι, που έχει τον «άνθρωπό του» μέσα. Για τους άλλους, θα μπορούσε να υπάρχει μια πιο εύκολη εναλλακτική λύση: Το «Ρower of 10». Εκεί, ο κάθε υποψήφιος θα προσπαθούσε να «πιάσει» τον σφυγμό της ελληνικής κοινής γνώμης σε διάφορα κοινωνικά θέματα. Και θα βλέπαμε σκηνές σαν αυτή που ακολουθεί…

(Κ. Μαρκουλάκης) Αθανάσιε, είσαι έτοιμος για την επόμενη ερώτηση;

(Α.Ρ.) Πανέτοιμος.

(Κ.Μ.) Ρωτήσαμε τους Έλληνες αν σε θεωρούν μαλάκα. Θέλουμε να μας πεις το ποσοστό των Ελλήνων που πιστεύεις ότι απάντησε πως ΔΕΝ είσαι μαλάκας.

(χειροκροτήματα)

(Α.Ρ.) Ενδιαφέρουσα ερώτηση…Αν κρίνω από τις δημοσκοπήσεις που παρήγγειλα την προηγούμενη εβδομάδα από την MRB, ένα 64% της κοινής γνώμης πρέπει να έχει θετική γνώμη για μένα. Γι’αυτό, πιστεύω ότι το ποσοστό θα είναι ανάμεσα στο 60% και στο 70%.

(Κ.Μ.) Το κλειδώνεις, δηλαδή;

(Α.Ρ.) Ναι, το κλειδώνω

(Κ.Μ.) Για να δούμε ποια είναι η σωστή απάντηση.

(ο δείκτης ανεβοκατεβαίνει και τελικά σταθεροποιείται στο 14%)

(Α.Ρ.) ΤΙ; Αποκλείεται! 5 χρόνια τώρα χρησιμοποιώ αυτές τις δημοσκοπήσεις, και ποτέ δε με έχουν απογοητεύσει!

(Κ.Μ.) Λυπάμαι, αλλά η βούληση του ελληνικού λαού δεν αποτυπώνεται στις δικές σου δημοσκοπήσεις, αλλά στις δικές μας έρευνες, πράγμα που σημαίνει ότι δεν θα μπεις στη Βουλή. Λυπάμαι πολύ. Ο λαός μίλησε.

Δεν τα κατάφερε ούτε αυτή τη φορά ο Αθανάσιος! Αλλά του απομένει μια τελευταία ελπίδα: Το «Είσαι πιο έξυπνος από ένα δεκάχρονο;». Θα τα καταφέρει, άραγε; Για να δούμε…

(Σοφία Αλιμπέρτη) Αθανάσιε, είσαι έτοιμος να παίξουμε;

(Α.Ρ.) Πανέτοιμος.

(Σ.Α.) Διάλεξε ένα από τα παιδάκια μας.

(τα παιδάκια σκοτώνονται ποιο θα πρωτοπάει)

(Α.Ρ.) Θα διαλέξω τον Βρασίδα.

(ο Βρασίδας πανηγυρίζει, χαιρετάει τον Α.Ρ. με χειραψία και πηγαίνει στη θέση του)

(Σ.Α.) Με ποια κατηγορία θέλεις να ξεκινήσεις, Αθανάσιε;

(Α.Ρ.) Ήμουν πάντα καλός στην Ιστορία, οπότε θα διαλέξω Ιστορία 6ης Δημοτικού.

(Σ.Α.) Πολύ ωραία, πάμε να δούμε την ερώτηση: «Τι έγινε το 1922 στη Σμύρνη;»

(Α.Ρ.) Α, ναι, θυμάμαι εκείνο το κεφάλαιο, θυμάμαι που είχε μια ωραία εικόνα με ανθρώπους συνωστισμένους στο λιμάνι, να περιμένουν το καράβι τους για να φύγουν.

(τα παιδάκια χτυπιούνται και λένε μεταξύ τους «τι λέει ο άσχετος!»)

(Σ.Α.) Οπότε ποια είναι η απάντησή σου;

(Α.Ρ.) Θα πω ότι έγινε ένας συνωστισμός.

(το κλειδώνει)

(Σ.Α.) Να δούμε αν είναι αυτή η σωστή απάντηση.

(ΜΠΟΦ! Βγαίνει η σωστή απάντηση, που είναι «σφαγή»)

(Α.Ρ.) Μα τι λέτε; Εγώ ξέρω ιστορία! Το θυμάμαι πολύ καλά, ένας συνωστισμός είχε γίνει!

(Σ.Α.) Λυπάμαι, Αθανάσιε, αλλά αυτή η εκδοχή δεν υπάρχει πλέον στα σχολικά βιβλία. Θα έπρεπε να το ξέρεις, αφού είσαι τόσο καλός στην Ιστορία. Και τώρα, πρέπει να πεις κάτι στην κάμερα, έτσι;

(η κάμερα πλησιάζει τον Α.Ρ. και αυτός λέει απρόθυμα:) «Δεν είμαι πιο έξυπνος από έναν δεκάχρονο».

(Σ.Α.) …και κάτι ακόμα…

(ο Α.Ρ. ξεφυσάει και τελικά λέει:) «Άρα δεν είμαι και αρκετά ικανός για να μπω στη Βουλή».

(χειροκροτήματα)

(Σ.Α.) Έτσι, ο Αθανάσιος έχασε την ευκαιρία να μπει στη Βουλή…Τα δεκάχρονά μας ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις! Άραγε ο επόμενος παίκτης μας θα τα καταφέρει;

Ναι, σιγά μην τα καταφέρει…Από αυτό το «φιλτράρισμα» θα περνούσαν ελάχιστοι – τόσο ελάχιστοι, ώστε μάλλον θα χρειαζόταν να μειωθεί ο αριθμός των βουλευτών.

Είστε ακόμα σίγουροι ότι η ιδέα μου ήταν μαλακία;

Τι να πει κανείς, πραγματικά…Η αγαπημένη εκπομπή των Ελλήνων, το τηλεπαιχνίδι που επιβραβεύει την ειλικρίνεια και την αυτοξεφτίλα, το τηλεπαιχνίδι που βγάζει στον αέρα τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά της φυλής μας (κατινιά, διπροσωπία, αναισθησία και τόσα άλλα!), το τηλεπαιχνίδι που βοήθησε δεκάδες οικογένειες να διαλυθούν μια ώρα αρχύτερα (αλλά δε φταίει το παιχνίδι, οι οικογένειες φταίνε), αυτό το τηλεπαιχνίδι με την τεράστια προσφορά στην ελληνική κοινωνία τιμωρήθηκε με το εξοντωτικό πρόστιμο 75.000 ευρώ από το ΕΣΡ (που είναι γνωστό ότι ελέγχεται από τους Εβραίους και τους Αμερικανούς και άρα θέλει το κακό της Ελλάδος), με τη δικαιολογία της «χαμηλής ποιοτικής στάθμης»! Δηλαδή ποιο είναι το πρόβλημα; Φταίει η εκπομπή που οι Έλληνες έχουν χαμηλή ποιοτική στάθμη;

Όπως και να’χει, φημολογείται ότι στον ΑΝΤ1 τρομοκρατήθηκαν από την αποφασιστικότητα του ΕΣΡ και από το δυσθεώρητο ύψος του προστίμου (που θα στερήσει από το κανάλι τα έσοδα από 14 ολόκληρα δευτερόλεπτα διαφημιστικού χρόνου) και σκέφτονται να κάνουν λίγο πιο light τις ερωτήσεις του παιχνιδιού, ώστε να δει το ΕΣΡ τι καλά παιδάκια είναι εκεί στον ΑΝΤ1, να τους χαϊδέψουν το κεφάλι και μετά να πάνε να ρίξουν κανά πρόστιμο και στην «Πολυκατοικία» του MEGA, που δείχνει ένα ζευγάρι γκέι και προσβάλλει το κοινό αίσθημα του Ελληνάρα, που πιστεύει ότι είναι απόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο οποίος φυσικά ήταν straighter than straight.

Αυτές είναι, λοιπόν, κάποιες από τις light ερωτήσεις που θα δούμε στις επόμενες προβολές της «Στιγμής της Ηλίθιας»:

– Έχεις κλάσει σε δημόσιο χώρο και μετά φωνάξει «Ποιος έκλασε ρε;»;

– Έχεις χάσει από τον πεντάχρονο γιο σου στο Pro;

– Έχεις βγει αφηρημένος από το σπίτι σου χωρίς παντελόνι;

– Έχεις σκουπίσει τη μύξα σου σε δέντρο επειδή δεν είχες χαρτομάντιλο;

– Έχεις πάρει το δίπλωμα οδήγησης με «λάδωμα»;

– Έχεις κάνει ανεγκέφαλο quiz στο Facebook και μετά βρίσει κάποιον φίλο σου που το έκανε;

– Έχεις αφήσει μεγαλύτερο φιλοδώρημα σε σερβιτόρα επειδή ήταν κουκλάρα;

– Έχεις πάρει ποτέ παραπάνω ρέστα από τον περιπτερά και δεν τα έδωσες πίσω;

Όμως, επειδή με τέτοιες άνοστες ερωτήσεις τα νούμερα τηλεθέασης θα πιάσουν πάτο, ο ΑΝΤ1 έχει ένα ακόμα σχέδιο στα σκαριά: Το «Η Στιγμή της Ηλίθιας For Kids», που θα είναι ακριβώς το ίδιο σαν concept, όμως οι διαγωνιζόμενοι παίκτες θα είναι παιδιά μέχρι 12 χρονών, ενώ στο στούντιο θα παρευρίσκονται οι γονείς, οι δάσκαλοι και οι συμμαθητές του παίκτη. Φυσικά, το έπαθλο δε θα είναι 250.000 ευρώ (τι να τα κάνει το παιδί τόσα λεφτά;), αλλά μια δωροεπιταγή 1.000 ευρώ από τα Jumbo. Μερικές από τις ερωτήσεις που θα απευθύνονται στους παίκτες είναι οι εξής:

– Έχεις σκουπίσει τις μίξες σου κάτω από το θρανίο σου;

– Έχεις βάλει ποτέ πινέζα στην καρέκλα της δασκάλας σου;

– Έχεις σπάσει το βάζο στο σαλόνι και μετά κατηγορήσει το σκύλο;

– Έχεις δει κρυφά Filmnet μετά τα μεσάνυχτα;

– (για αγόρια) Έχεις παίξει με τις Barbie της αδερφής σου;

– Θα αγαπούσες το ίδιο τη θεία Ευλαμπία αν δε σου έδινε κάθε χρόνο 100 ευρώ στα γενέθλιά σου;

– Έχεις ζητήσει ποτέ άδεια από τους γονείς σου για να δεις ένα πρόγραμμα με «απαραίτητη τη γονική συναίνεση»;

– Έχεις ποτέ μετανιώσει για ένα ηλίθιο παιχνίδι που πήρες επειδή σε εντυπωσίασε η διαφήμισή του;

Η εκπομπή αυτή αναμένεται να προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις και ακόμα μεγαλύτερες τηλεθεάσεις – με άλλα λόγια, θα είναι μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης, αν και δεν συντρέχει κανένας λόγος τιμωρίας της: η εκπομπή θα διδάσκει στα παιδιά πόσο επικερδής μπορεί να είναι η ειλικρίνεια και πόσο όμορφο είναι να μοιράζεσαι τα μυστικά σου με τα 10 εκατομμύρια κόσμου που σε παρακολουθούν. Πού είναι το κακό;

Έχω ανακαλύψει εδώ και καιρό ένα πειρατικό site από τη Λιθουανία, από το οποίο κατεβάζω δωρεάν παιχνίδια για το κινητό μου. Η συλλογή μου πλέον πρέπει να ξεπερνά τους 1000 τίτλους, έχω καιρό να τα μετρήσω. Αλλά εκτός από παιχνίδια, έχει κι άλλα πολλά πράγματα, κατά κύριο λόγο για κινητά τηλέφωνα. Σήμερα ανακάλυψα ένα από αυτά: Αστείες εικόνες. Και θα μοιραστώ μερικές από αυτές μαζί σας.

(η Μόνα Λίζα σε τρελά κέφια)

(και ο Χίτλερ επίσης)

(ένα πραγματικά «καυτό» μωρό)

(ένας γατίσιος Eminem)

(εναλλακτική version του «Ψυχώ»)

(κλασικός αρσενικός γάτος)

(νέος οδηγός…Πάει σαν χελώνα)

(Ούπς! Λάθος ποντίκι!)

(Δύσκολη γκόμενα…)

(μα ακορντεόν;;;)

(πολύ ξυλο, λέμε!)

(από μικρό φαινότανε…)

(ευσεβείς πόθοι ενός βατράχου…)

Όπως έχω τονίσει αρκετές φορές, μου τη δίνει η τηλεόραση. Και νιώθω καλά μ’αυτό. Όμως έχω ένα σκοτεινό παρελθόν πίσω μου, και σήμερα θα το αποκαλύψω: Όταν ήμουν μικρός, έβλεπα τηλεόραση κάθε μέρα, ΟΛΗ μέρα! Φαντάζομαι ότι αυτό εξηγεί πολλά πράγματα για μένα. Ίσως να είναι πια αργά, αλλά πλέον έχω απεξαρτηθεί από την τηλεόραση. Είμαι ο Stranger και είμαι καλά.
Έτσι και από τη φετινή τηλεοπτική σεζόν δε με ενδιαφέρει σχεδόν καμία εκπομπή. Εντάξει, άντε να δεις κανένα από τα ντοκιμαντέρ του Βαξεβάνη ή καμιά καλή ταινία. Τέλος. Με εξαίρεση μία και μόνο εκπομπή: Τη «Λίστα». Ναι, αυτό το τηλεπαιχνίδι στον Αντ1. Τώρα τελευταία έχω «κολλήσει» με αυτό το τηλεπαιχνίδι. Κάτι τέτοιο, να φανταστείτε, έχει να μου συμβεί από τον «Τροχό της Τύχης»!

Μάλιστα, η «Λίστα» έχει γίνει για μένα και παιχνίδι εκτός τηλεόρασης. Δηλαδή, πάω για καφέ με την παρέα μου, και αρχίζουμε να φτιάχνουμε λίστες: Από ταινίες που έχουμε δει, από μαγαζιά που έχουμε πάει, από δίσκους που έχω στο σπίτι, οτιδήποτε. Χθες, λοιπόν, πάνω σε αυτήν την κουβέντα, λέμε να κάνουμε μια λίστα από τηλεπαιχνίδια που έχουν προβληθεί στην ελληνική τηλεόραση. «Εύκολο», σκέφτομαι, στηριζόμενος στο πλούσιο τηλεοπτικό μου παρελθόν. Κουβέντα στην κουβέντα, η παρέα μου με προκαλεί να πω 50 τηλεπαιχνίδια. Φυσικά, δέχομαι την πρόκληση. Όμως, τα πράγματα δεν ήταν και τόσο εύκολα όσο τα περίμενα!

Κι όμως, τελικά τα βρήκα! Και επειδή δε βρήκα κάτι παρόμοιο με ένα πρόχειρο google search που έκανα, δημοσιεύω εδώ τη λίστα μου:

1. Ο Τροχός της Τύχης (το πλέον προφανές)
2. Ποιος Θέλει Να Γίνει Εκατομμυριούχος (άλλο κάψιμο απο ‘κει)
3. Ο Πιο Αδύναμος Κρίκος
4. Mega Banca (με την Ελένη Μενεγάκη γλάστρα!)
5. Ο Καλύτερος Κερδίζει (κι αυτό αγαπημένο)
6. Κόντρες
7. Κόντρα Πλακέ (και ΟΧΙ, αυτά τα δύο δεν είναι το ίδιο!)
8. Είσαι Πιο Έξυπνος Από Ένα Δεκάχρονο; (αρχίζω να σκέφτομαι τα φετινά)
9. Power of 10
10. Deal
11. Fatus Olus
12. Η Λίστα (προφανώς!)
13. 50/50
14. Η Εκδίκηση της Ξανθιάς
15. Η Στιγμή της Αλήθειας (εννοείται)
16. Ρουκ Ζουκ (!)
17. Ο Μονομάχος (με τον Φερεντίνο)
18. Go Straight (δεν ήταν ριάλιτι, έτσι;)
19. Big In Japan
20. Τοις Μετρητοίς
21. Ομιλείτε Ελληνικά;
22. Κάνε Ό,τι Κάνω (πολύυυυυυυυυυυ παλιά, στον Αντ1, με τον Μπουλά)
23. Οι Κολλητοί (επίσης πολύυυυυυυυυυ παλιά, στον Αντ1, αλλά με ποιον;)
24. Μια Τρύπα Στο Νερό
25. Sumusu
26. Μεγάλη Φάση (με τον Ρώμα – ποιος το θυμάται;)
27. Άνω Κάτω (πρέπει να ήταν το πρώτο της ιδιωτικής τηλεόρασης)
28. Super Bingo (με τον Μαστοράκη!)
29. 3,2,1, Αντ1 (με τόσες κουκλάρες εκεί, δεν το έχανα ποτέ!)
30. Taxi Girl
31. Ραντεβού στα Τυφλά (θρυλικό)
32. Password
33. Αγνώστου ταυτότητος (δε θυμάμαι τον τίτλο), πριν αρκετά χρόνια στον Αντ1, ήταν απέναντι από τον «Αδύναμο Κρίκο», και οι παίκτες δένονταν σε μία καρέκλα που μετρούσε τους σφυγμούς τους…Παρουσίαζε ο Κώστας Αποστολίδης, νομίζω…
34. Ναι ή Oυ; (με τον Πέτρο Φιλιππίδη – τον τίτλο δεν τον θυμόμουν, τον βρήκα στο Internet)
35. Ναι ή Όχι; (με τον Τσαουσόπουλο, προ αειμνήστων…)
36. Τα Τετράγωνα τωνΑστέρων
37. Το Μεγάλο Παζάρι (με τον Ζονκ!)
38. Το Θησαυροφυλάκιο (πολύ άργησα να το σκεφτώ αυτό)
39. Θα Πεις κι Ένα Τραγούδι (μιας και πιάσαμε τον Μικρούτσικο)
40. Όσα Ξέρει το Παιδί (!!)
41. Foto Finish (με την Πόπη Χατζηδημητρίου!!!)
42. Δέκα Με Τόνο
43. Ο Εισοδηματίας (τι παπαριά που ήταν αυτό!)
44. Fort Boyard (μετράει, έτσι;)
45. Πιο Πολύ την Κυριακή
46. Αγνώστου Ταυτότητας (δε θυμάμαι τίτλο) το παρουσίαζε πριν πολλαααααααααααα χρόνια ο Μητσικώστας στην κρατική τηλεόραση, και ήταν ποδοσφαιρικό, σε στυλ Προπό…
47. Στοπ στα Σποτ (όποιος το θυμάται αυτό, respect…)
48. Άντρες Έτοιμοι Για Όλα (πώς μου ξέφυγε αυτό;)
49. Η Τιμή Τιμή Δεν Έχει (λατρεμένο κι αυτό)
50. (ένα καλό για το τέλος) Μπράβο, Χάσατε! (με την…Πωλίνα! Δε θυμόμουν τον τίτλο, και τον βρήκα στο Internet)

Λοιπόν; Καλά δεν τα πήγα;

Το «ραντεβού» ήταν προγραμματισμένο για τις 9 το βράδυ. Ο Αχιλλέας έμενε στο Κολωνάκι, την περιοχή που απεχθάνομαι περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη. Όλο αυτό το δήθεν δεν το αντέχω. Την τελευταία φορά που είχα πάει στην περιοχή ήταν για να σπάσω κάτι βιτρίνες, μαζί με κάτι άλλους ομοϊδεάτες μου – με είδα και στην τηλεόραση εκείνο το βράδυ, με πήρε η κάμερα την ώρα που έσπαγα ένα τζάμι με ένα ρόπαλο. 15 nanosecond δημοσιότητας – κι αυτή ήταν μόνο η αρχή.

Αυτή τη φορά προετοιμάστηκα καταλλήλως: Είχα έτοιμο το φονικό μου όπλο, είχα πάρει γάντια και φορούσα αθλητικά παπούτσια, ώστε να τρέξω γρήγορα αν χρειαστεί. Δε θα επέτρεπα στον εαυτό μου να κάνει τα ίδια λάθη της πρώτης φοράς. Δεν υπήρχαν πια δικαιολογίες.

Κατά τις 8 κατέβηκα με το μετρό στον σταθμό Πανεπιστήμιο. Δεν πήγα προς το Κολωνάκι. Αντίθετα, κατευθύνθηκα προς τα Εξάρχεια, την αγαπημένη μου περιοχή. Πάντα σκεφτόμουν πόσο παράξενο είναι να βρίσκονται δίπλα-δίπλα δύο τόσο διαφορετικές περιοχές. Σαν ο Παράδεισος και η Κόλαση να χωρίζονταν από μία απροσδιόριστη γραμμή.

Για περίπου μισή ώρα περπάτησα στα Εξάρχεια, που έμοιαζαν ακόμα σαν βομβαρδισμένα, καθώς δεν είχαν κοπάσει ακόμα τα επεισόδια. Χαριλάου Τρικούπη, Ζωοδόχου Πηγής, Πλατεία Εξαρχείων. Πέρασα κι από το σημείο που σκοτώθηκε ο Αλέξανδρος. Δεν άντεξα να μείνω πολύ, γιατί ένιωθα την ακατανίκητη επιθυμία να σκοτώσω έναν μπάτσο. Ευτυχώς, κρατήθηκα – είχα ήδη μια αποστολή να φέρω σε πέρας.

Όταν ήρθε η ώρα, πήρα όλη την Ακαδημίας, έστριψα στην Ομήρου και βγήκα στη Σκουφά. Λίγα στενά πιο πάνω βρισκόταν το σπίτι του Αχιλλέα – δε θυμάμαι το όνομα του δρόμου, κάποιος αρχαίος πρέπει να ήταν. Έφτασα έξω από την πολυκατοικία στις 20.50, 10 λεπτά νωρίτερα από το ραντεβού.

Κοίταξα τα ονόματα στα κουδούνια. «Τερζής, 20ς όροφος», έγραφε ένα από αυτά. Εκεί έπρεπε να πάω. Σκέφτηκα αρχικά να εφαρμόσω περίπου το ίδιο κόλπο με την πρώτη φορά: Να περιμένω να βγει ή να μπει κάποιος στην πολυκατοικία, και να μπω μαζί κι εγώ, χωρίς να γίνω αντιληπτός από τον Αχιλλέα. Αλλά αν δεν ερχόταν κανείς; Δεν μπορούσα να το αφήσω πάλι στην τύχη. Γι’αυτό σκέφτηκα κάτι άλλο, ίσως όχι καλύτερο, αλλά οπωσδήποτε πιο σίγουρο.

Φόρεσα τα γάντια και χτύπησα το κουδούνι του. Ευτυχώς, η πολυκατοικία ήταν σχετικά παλιά και δεν είχε θυροτηλεόραση. Ρώτησε «ποιος είναι» από το θυροτηλέφωνο – μου φάνηκε πολύ ευγενική η φωνή του. Του απάντησα, με όσο πιο ψιλή φωνή μπορούσα, «η Σοφία». Μου άνοιξε χωρίς να πει κουβέντα. Τον φαντάστηκα με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά να περιμένει την υψηλή του προσκεκλημένη – πού να ήξερε…

Κατευθύνθηκα προς το ασανσέρ, περπατώντας με όσο το δυνατόν πιο απαλά βήματα – ένα κορίτσι 14 χρονών δεν κάνει το έδαφος να τρέμει στο πέρασμά της. Δε χρειάστηκε να το καλέσω, ήταν ήδη εκεί. Μπαίνοντας μέσα, άκουσα μια πόρτα να ανοίγει – προφανώς, αυτή του Αχιλλέα. Πάτησα το «2» και, όταν το ασανσέρ έφτασε στον δεύτερο όροφο, ξεκίνησε η παράσταση.

Χτύπησα με λίγη δύναμη την πόρτα, τόσο ώστε να μην ανοίξει, αλλά και να ακουστεί ο θόρυβος. Τη χτύπησα άλλες δύο φορές. Τράβηξα την προσοχή του.

«Τι έγινε, κόλλησε;», είπε σχεδόν ψιθυριστά. Δεν ήθελε να ξεσηκωθεί ολόκληρη η πολυκατοικία, για ευνόητους λόγους. Και φυσικά δεν το ήθελα ούτε εγώ, για τους δικούς μου λόγους.

Φοβήθηκα ότι αν άκουγε από κοντά την «κοριτσίστικη» φωνή μου ίσως να με καταλάβαινε, γι’αυτό και δεν του απάντησα. Αντίθετα, χτύπησα ξανά την πόρτα του ασανσέρ. Τον άκουσα να περπατάει προς το μέρος μου. Τον είχα φέρει εκεί που ήθελα. Και έκανε ακριβώς αυτό που περίμενα να κάνει: Δοκίμασε να ανοίξει την πόρτα. Και φυσικά, δε βρήκε καμία αντίσταση.

Άνοιξε την πόρτα σιγά-σιγά, ψιθυρίζοντας κάτι σαν «να, βρε, ανοιχτή ήταν». Αλλά δεν πρόλαβε να το ολοκληρώσει. Πετάχτηκα γρήγορα από το ασανσέρ και χύμηξα πάνω του. Πριν προλάβει να φωνάξει, του έκλεισα γερά το στόμα με το χέρι και του κόλλησα το κεφάλι στον τοίχο. Με το άλλο χέρι, έβγαλα από το μπουφάν μου το φονικό μου όπλο: Ένα μεγάλο μαχαίρι.

Είδα τα μάτια του να γουρλώνουν και να ζητούν οίκτο. Όμως αυτό είναι το κακό με τη συγνώμη: Τη ζητάς πάντα αφού έχεις κάνει τη μαλακία σου, και ελπίζεις ότι ο άλλος θα σε λυπηθεί και θα σε ανεχτεί ξανά όταν ξανακάνεις τη μαλακία σου. Όμως λίγοι αξίζουν αυτόν τον οίκτο. Κι ο Αχιλλέας Τερζής δεν ήταν ένας από αυτούς.

Τον κοίταξα με μίσος. Δε χρειαζόταν να πω τίποτα αυτή τη φορά. Ήξερε το έγκλημά του. Απλώς έχωσα το μαχαίρι στην καρωτίδα του – ευτυχώς που στον Στρατό μας είχαν μάθει πού είναι η καρωτίδα, για να σημαδεύουμε εκεί με το όπλο. Πού να φανταζόμουν ότι θα μου χρησίμευε κάποτε…

Ο θάνατος ήταν σχεδόν ακαριαίος. Σταμάτησε να μουγκρίζει και το άψυχο σώμα του σωριάστηκε στο πάτωμα μόλις τραβήχτηκα μακριά του. Θα μπορούσα να έχω αφήσει το μαχαίρι πάνω του – έτσι κι αλλιώς δεν είχε αποτυπώματα, δεν κινδύνευα να με πιάσουν. Αλλά το πήρα, περισσότερο για ενθύμιο, και το ξαναέβαλα στο μπουφάν μου, αφού το σκούπισα λίγο στο μποξεράκι του – ναι, δε φορούσε παντελόνι. Εξάλλου, σε λίγη ώρα υπολόγιζε να βγάλει και το μποξεράκι, οπότε γιατί να φοράει περιττά ρούχα;

Άνοιξα την πόρτα του ασανσέρ και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Είχα σταγόνες αίματος στην μπλούζα μου, που μπορούσαν να με προδώσουν. Κούμπωσα καλά το μπουφάν μου, που είχε κι αυτό κάποιες πιτσιλιές, αλλά δε φαινόντουσαν τόσο. Έβγαλα και τα γάντια, για να μη μοιάζω σαν δολοφόνος. Πάει κι αυτό.

Του έριξα ακόμα ένα υποτιμητικό βλέμμα φεύγοντας. Ήταν ο δικός μου επικήδειος για του λόγου του. Και πολύ του ήταν. Την ώρα που έκλεισε η πόρτα του ασανσέρ πίσω μου, άκουσα από την ανοιχτή πόρτα του Αχιλλέα το κουδούνι του να χτυπάει. Ποιος μπορεί να ήταν τέτοια ώρα; Και δεν του είχε πει ο Αχιλλέας για το «πάρτυ»; Αυτό δεν ήταν καλό.

Πάτησα το «0» στο ασανσέρ και έφτασα στο ισόγειο. Βγαίνοντας από το ασανσέρ, είδα έναν μεσήλικα στην εξώπορτα, να πατάει και να ξαναπατάει το κουδούνι του Αχιλλέα Τερζή. Του άνοιξα την εξώπορτα.

«Καλησπέρα», του είπα. «Τον Αχιλλέα θέλετε;»
«Ναι», μου απάντησε παραξενεμένος, «μου είχε πει να τον συναντήσω στις 9, αλλά δεν απαντάει στο κουδούνι».

Ήταν απίστευτο: Είχα μπροστά μου ακόμα έναν παιδεραστή. Και ακόμα μια ευκαιρία (αλλά και υποχρέωση) για έναν φόνο. Έθεσα σε εφαρμογή ένα νέο σχέδιο.

«Πάνω είμαστε, απλά έχει χαλάσει το κουδούνι και με έστειλε να σας ανοίξω», του είπα εφευρίσκοντας μια καλή δικαιολογία.
«Α, έτσι…Κι εγώ ανησύχησα», είπε εμφανώς ανακουφισμένος. Μετά το πρόσωπό του πήρε μια παράξενη έκφραση. «Έχει έρθει;», με ρώτησε με νόημα.
«Ναι, ήρθε…Θα σας μείνει αξέχαστη», του απάντησα με (εντελώς διαφορετικό) νόημα.

Μπήκαμε στο ασανσέρ. Εγώ πρώτος, αυτός μετά από μένα. Πάτησε το «2». Γύρισε την πλάτη του προς εμένα για να κοιτάζει την πόρτα, κι αυτό με βόλευε αφάνταστα. Γιατί μου έδωσε αρκετό χρόνο να ξαναβγάλω το μαχαίρι από την τσέπη του μπουφάν. Μόλις το ασανσέρ έφτασε στον δεύτερο όροφο, του έπιασα το στόμα με το αριστερό χέρι και με το δεξί τον μαχαίρωσα στον σβέρκο. Και το έκανα γύρω στις 10 φορές, για να σιγουρευτώ ότι είχε πεθάνει.

Μετά τη δέκατη μαχαιριά, έπεσε νεκρός στο πάτωμα του ασανσέρ. Φόνος σε ασανσέρ…Ούτε που το είχα φανταστεί, αλλά τελικά μου άρεσε. Μόνο που υπήρχε ένα πρόβλημα: Πλέον, είχα γεμίσει αίματα, όχι μόνο στην μπλούζα, αλλά και στο μπουφάν, και στο παντελόνι, ακόμα και στα αθλητικά μου παπούτσια. Δεν ήταν δυνατόν να γυρίσω όπως είχα έρθει. Κάτι έπρεπε να κάνω.

Δεν μπορούσα να πάρω τα δικά του ρούχα, ή του Αχιλλέα, γιατί ήταν μες στα αίματα. Μπορούσα, όμως, να μπω στο διαμέρισμα του Αχιλλέα από την ανοιχτή πόρτα και να αλλάξω στα γρήγορα. Ήταν το μόνο που μπορούσα να κάνω.

Πράγματι, μπήκα στο διαμέρισμά του, βρήκα την κρεβατοκάμαρα (είχε διπλό κρεβάτι, φυσικά) και άνοιξα τα ντουλάπια του. Τελικά, βρήκα ένα πουκάμισο και ένα παντελόνι στο νούμερό μου, καθώς και ένα ακριβό παλτό για να βάλω από πάνω. Δε θυμάμαι να έχω αλλάξει ρούχα τόσο γρήγορα. Ο χρόνος με πίεζε.

Ευτυχώς, πρόλαβα. Στις 21.05 ήμουν ξανά έξω από την πολυκατοικία. Δέκα και κάτι λεπτά, αυτό ήταν όλο. Ευτυχώς, δεν πέρασε κανένας από τους ενοίκους της πολυκατοικίας εκείνη την ώρα. Όχι πως θα πάθαινα τίποτα. Το πολύ-πολύ να αναγκαζόμουν να κάνω έναν ακόμα φόνο. Ναι. είχα εθιστεί και επισήμως στους φόνους…

Γύρισα στο σπίτι όπως ακριβώς είχα πάει μέχρι εκεί, με το μετρό. Πάλι έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει, ενώ όλοι οι άλλοι ήταν ανέκφραστοι. Θα με πέρασαν για τρελό ή για ερωτευμένο. Δε με πειράζει καθόλου – αρκεί να μη με πέρασαν για δολοφόνο.

Όταν έφτασα σπίτι έβγαλα τα ρούχα του Αχιλλέα – τα κράτησα σαν ενθύμιο. Ποιος θα τα αναζητούσε στο σπίτι μου; Έκανα ένα καλό μπάνιο και μετά άνοιξα τον υπολογιστή, ελπίζοντας να βρω το επόμενο θύμα του Λέοντα, του blogger-δολοφόνου...

(σ.σ. δε συνεχίζεται, γιατί απ’ό,τι κατάλαβα αυτό το στυλ δε μου πάει. Από αύριο επιστρέφουμε στο κανονικό μας πρόγραμμα – ΟΚ, το κάναμε το ψώνιο μας, επιστροφή σε αυτό που ξέρουμε να κάνουμε καλύτερα…Αλήθεια, τι είναι αυτό;)

Το επόμενο βήμα ήταν να προσεγγίσω τον Αχιλλέα. Άλλαξα το (έτσι κι αλλιώς ψεύτικο) όνομά του profile μου στο Facebook και το έκανα Lena Sourloulou – Lena γιατί ήταν ό,τι πιο κοντινό μπορούσα να σκεφτώ στο Λέων, και Sourloulou για να φαίνεται ότι δεν είμαι και κορίτσι για σπίτι. Επίσης, άλλαξα στο προφίλ μου το φύλο μου και κάποια άλλα στοιχεία, ώστε να φαίνεται ότι είμαι μια νεαρή νυμφομανής γκόμενα, που ακούει Βανδή και Πλούταρχο στη διαπασών και ενδιαφέρεται για «Ραντεβού». Α, και φυσικά έβαλα και μια φωτογραφία μιας άγνωστης ξανθιάς κοπέλας, με κοντά μαλλιά και έντονο κραγιόν, την οποία βρήκα μετά από ένα σύντομο google search. Μου φάνηκε πολύ ταιριαστή για την φανταστική περσόνα που μόλις είχα δημιουργήσει.

Αφού, λοιπόν, τα ετοίμασα όλα αυτά, πέρασα στη δράση. Του έστειλα ένα προσωπικό μήνυμα, στο οποίο του έγραφα:

«Mmmmmmmmmm, wraio profile, kai polla yposxwmeno…Kai wraia fwto… 😉 «

Δεν ήταν δύσκολο να προσποιηθώ τη χαζογκόμενα: Greeklish, ένα προφανές ορθογραφικό λάθος, μια φατσούλα στο τέλος και μπόλικο νάζι. Όποιος έχει κάνει έστω και μία φορά chat στη ζωή του τα ξέρει αυτά.

Του έστειλα ένα friend request και περίμενα. Ευτυχώς, δε χρειάστηκε να περιμένω πολύ. 9 το βράδυ του έστειλα το request, στις 9.30 περίπου το αποδέχτηκε. Ήμουν πλέον φίλος του – όχι πως αυτό ήταν κάτι το ξεχωριστό, αφού απ’ό,τι θυμάμαι είχε κάπου 800-900 ακόμα.

Μισό λεπτό αργότερα, μου έστειλε ένα προσωπικό μήνυμα: «Kai to diko sou profile omorfo einai…Alles fwtografies den exeis?»

Λογικό ήταν να ζητήσει να δει κι άλλες φωτογραφίες – πώς ήξερε ότι δε μιλούσε με καμια 40άρα νοικοκυρά με ρόμπα και μπικουτί στο κεφάλι; Ή, ακόμα χειρότερα, με τον μελλοντικό του δήμιο; Κι εξάλλου, αυτές οι χαζογκόμενες που λυμαίνονται το Facebook πάντα πλημμυρίζουν το profile τους με εκατοντάδες ηλίθιες φωτογραφίες. Μόνο που δεν ήμουν σε θέση να του δείξω άλλες φωτογραφίες. Γι’αυτό, πέρασα στην αντεπίθεση:

«Giati na sou diksw fotografies, ama mporis na dis perisotera apo konta? 😉 «

Υπέθεσα ότι οι προηγούμενες που είχε βρει μέσω Internet του είχαν βγάλει την πίστη μέχρι να βγουν μαζί του ραντεβού, κι ακόμα περισσότερο μέχρι να πέσουν στο κρεβάτι του, και γι’αυτό σκέφτηκα ότι η υπόσχεση μιας άμεσης στενής επαφής τρίτου τύπου θα λύγιζε τις όποιες αντιστάσεις του.

Πράγματι, μερικά δευτερόλεπτα αργότερα μου μίλησε στο chat του Facebook. Θα περίμενε κανείς να μου πει κάτι ευγενικό, όπως «Γεια σου Λένα, τι κάνεις;», ή κάτι τέτοιο. Αλλά εδώ μιλάμε για ένα απόβρασμα της κοινωνίας, όχι για τoν Αυτιά – όχι πως το ένα αναιρεί το άλλο.

«Poswn xronwn eisai?», με ρώτησε ψυχρά.
«De rwtane pote mia kyria tetio pragma!», του απάντησα, μπαίνοντας στο πετσί του ρόλου. Αλλά γιατί τον ένοιαζε τόσο η ηλικία; Μου φάνηκε παράξενο. Κι έτσι, πριν προλάβει να μου απαντήσει, του έγραψα: «Esi poso thelis na eime?»

Η απάντηση ήρθε σχεδόν αμέσως: «Eisai panw apo 15?»

Δύο ήταν τα τινά: Ή ήταν ένας νομοταγής πολίτης που ήξερε ότι το σεξ με άτομο κάτω των 15 θεωρείται αποπλάνηση ανηλίκου και ήθελε να αποφύγει ένα τέτοιο ενδεχόμενο, είτε ήταν παιδεραστής και δεν ήθελε να βρεθεί στο δρόμο του καμία «ώριμη» κυρία. Και σε αυτή τη χώρα οι νομοταγείς πολίτες είναι τόσο λίγοι, που το πρώτο ενδεχόμενο δεν είχε καμία τύχη. Η περίπτωση του Αχιλλέα ξέφευγε πια από την προσωπική βεντέτα. Ήταν μια κοινωνική βεντέτα: Όλοι εναντίον του. Κι εγώ εκπροσωπούσα τους «όλους». Το χειρότερο έγκλημα του Αχιλλέα Τερζή δεν ήταν ο μικροαστισμός του, ούτε η απαξίωσή του προς εμένα. Ήταν οι αρρωστημένες σεξουαλικές του πράξεις και ο πόνος που προκαλούσε σε ανήλικα παιδιά. Ένιωσα μια πρωτόγνωρη οργή, αλλά και μια ανεξέλεγκτη δίψα για εκδίκηση. Χτύπησα με τόση δύναμη το χέρι μου στο τραπέζι, ώστε το ποντίκι του υπολογιστή έπεσε στο πάτωμα. Αλλά διατήρησα την ψυχραιμία μου και συνέχισα το «παιχνίδι»:

«Eime 14», του είπα ξερά. Δε φάνηκε να με πιστεύει.
«Fainesai megalyteri sti fwtografia», μου είπε δύσπιστα.
Όντως, η κοπέλα στη φωτογραφία του προφίλ μου ήταν γύρω στα 20. Έπρεπε να βρω μια δικαιολογία στα γρήγορα.
«Sti foto eine i aderfi mou, exo mpi apo to diko tis account», είπα τελικά. Νομίζω ότι ήταν καλή ιδέα. Μαλάκωσε λίγο.
«Ki esena pws se lene?» με ρώτησε.
«Sofia», του είπα το πρώτο γυναικείο όνομα που μου ήρθε στο μυαλό.
«Kai gia pes mou, Sofia, pws sou fanike to profil mou?«, είπε.
«Mou arese poly i fοtografia su», του είπα. Τσίμπησε.
«Thes na sou steilw kai mia alli fwtografia mou?», με ρώτησε. Ήξερα πολύ καλά τι είδους φωτογραφία θα έστελνε.
«Nai!«, του απάντησα με προσποιητό ενθουσιασμό. Μου ζήτησε ένα e-mail, κι εγώ του έδωσα ένα από τα 4 που έχω για spam και άλλα τέτοια σκουπίδια. Μετά από λίγο μου έστειλε καμιά δεκαριά φωτογραφίες, στις οποίες μου έδειχνε το πέος του, από 5-6 διαφορετικές γωνίες λήψης, λες και ήταν σταρ του Χόλιγουντ. Δεν άντεξα να δω πέρα από την έκτη φωτογραφία, αυτό ήταν άρρωστο. Ένιωθα σαν να μου μετέδιδε την αηδιαστική του αρρώστια.

«Eides tis fwto?», με ρώτησε ανυπόμονα.
«Nai, eine poli wrees!», του είπα (και δεν πίστευα τι έγραφα).
«Exeis xanadei tetoia?», μου είπε, θέλοντας να δει να είχα εμπειρία.
«Nai, tou mpampa mou», είπα – το περίμενα ότι κάποια στιγμή θα το ρώταγε αυτό, και είχα ήδη έτοιμη την απάντηση. Θα το έπαιζα κακοποιημένο κοριτσάκι.
«Mmmmmmmm, kai ti sou kanei o mpampas sou?«, με ρώτησε. Τον φαντάστηκα να έχει κατεβάσει το μποξεράκι του και να πιάνει ήδη με το χέρι του το διάσημο πέος του.
Δυσκολεύτηκα να απαντήσω. Αλήθεια, τι μπορεί να έχει στο μυαλό του ένας τόσο διεστραμμένος άνθρωπος; Έπρεπε να μπω στη θέση του για να μην αποκαλυφθώ. Και αυτό μου ήταν πολύ δύσκολο. Το σκέφτηκα λίγο, και τελικά έγραψα:
«Mou sikonei ti foustitsa ke pezei me tin tripoula mou». Έπεσα διάνα.
«Mmmmmmmmmmm…Kai meta? Ti sou kanei meta?», ξαναρώτησε.
«Meta vgazi to panteloni tou kai mou dixnei to poulaki tou», του απάντησα. Δεν μπορούσα ούτε να κοιτάξω αυτά που έγραφα.
«Mmmmmmmmmmmmm…Kai meta?«. Ήταν ανυπόμονος. Όμως εγώ είχα ήδη βαρεθεί. Δεν άντεχα άλλο αυτή τη διαστροφή. Γι’αυτό και προσπάθησα να τελειώσω τη συζήτηση.
«Wx, irthe i aderfi mou! Prepi na figo, min katalavi oti mpika apo to account tis!», του είπα. Προφανώς τρόμαξε στο ενδεχόμενο να μάθει η αδερφή ή οι γονείς της «Σοφίας» για τη μυστική τους συζήτηση, γι’αυτό και δεν προέβαλε καμία αντίσταση, παρότι ήταν εμφανώς ερεθισμένος.
«Entaxei, Sofia. Min peis tipota, etsi? Einai to mikro mas mystiko! 🙂 «, μου είπε συνωμοτικα.
«Entaxi«, του απάντησα. Και βγήκα από το Facebook. Και μετά έκλεισα τον υπολογιστή – χρειαζόμουν ηρεμία. Είχε πάει 10 το βράδυ. Έπεσα για ύπνο, ελπίζοντας πως δεν θα έβλεπα σε κανέναν εφιάλτη τον Αχιλλέα να μου ανεβάζει τη φουστίτσα και να με βιάζει. Ευτυχώς, δεν τον είδα.

Το επόμενο πρωί, μόλις ξύπνησα, άνοιξα ξανά τον υπολογιστή. Μετά από το κανονικό μου mailbox, κοίταξα και το ψεύτικο, αυτό με τα spam. Ο Αχιλλέας μου είχε στείλει άλλες 15 περίπου φωτογραφίες με το ίδιο περιεχόμενο – προφανώς, τον είχα αφήσει στα κρύα του λουτρού χθες το βράδυ, και έπρεπε κάπως να ξεχαρμανιάσει.

Ούτε που τις κοίταξα. Αντίθετα, έθεσα σε εφαρμογή το σχέδιό μου. Του έστειλα mail, λέγοντάς του ότι και οι άλλες φωτογραφίες που έστειλε ήταν πολύ ωραίες και αν ήθελε το Σάββατο που δεν έχω σχολείο να μου δείξει κι από κοντά το πουλάκι του. Απάντησε μετά από αρκετές ώρες – δεν περίμενα να είναι πρωινός τύπος. Επίσης, δεν περίμενα να είναι και τόσο ηλίθιος, ώστε να με καλέσει στο σπίτι του. Φαίνεται πως ήμουν πολύ πειστικός στο ρόλο μου, γιατί δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία για την ταυτότητά μου: Ήμουν η Σοφία. Ούτε που πέρασε από το μυαλό του ότι μπορεί να ήμουν κανένας της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος και να τον «ψάρευα». Ή ακόμα χειρότερα, ο επίδοξος δολοφόνος του.

Με κάλεσε στο σπίτι του εκείνο το Σάββατο το βράδυ. Του είπα πως θα έλεγα στους γονείς μου ότι θα κοιμηθώ σε μια φίλη μου, για να διαβάσουμε. Πολύ ρεαλιστικό, δε νομίζετε; Και πολύ κλισέ, επίσης, αλλά τη δουλειά του την έκανε. Ο Αχιλλέας το πίστεψε. Έπεσε στον λάκκο που του είχα σκάψει. Το μόνο που έμενε ήταν να τον θάψω…

(συνεχίζεται…)