Έχει κάτι ελκυστικό το αίμα. Δεν ξέρω τι ακριβώς. Να είναι αυτό το βαθυκόκκινο χρώμα που χτυπάει τόσο έντονα στο μάτι; Η διαπεραστική οσμή του; Η γοητεία του να βλέπεις αυτό που κυλάει στα κρυφά μέσα σου να βγαίνει έξω; Πάντως είναι ελκυστικό. Αν δεν ήταν, δε θα υπήρχαν θρίλερ, δε θα υπήρχαν σπλάτερ, δε θα υπήρχαν καν περιπέτειες, δε θα υπήρχε το μισό Χόλιγουντ. Και ο Κοκκινόπουλος αντί για σίριαλ θα γύριζε βιντεοκλίπ.

Αίμα, περισσότερο αίμα. Αίμα για να το ρουφήξεις, όχι με τα δόντια όπως ο Δράκουλας, αλλά με τα μάτια. Θυμάμαι τη μέρα που γύρισα από το σχολείο και έδειχναν στην τηλεόραση το σημείο όπου είχε δολοφονηθεί λίγο νωρίτερα ο Παύλος Μπακογιάννης, θυμάμαι τις κηλίδες αίματος στα σκαλοπάτια, μόνο αυτό θυμάμαι. Αίμα, όχι πολύ αίμα, σταγόνες μόνο. Αλλά αίμα.

Μας αρέσει το αίμα. Βλέπουμε βίαιες ταινίες, παίζουμε βίαια βιντεοπαιχνίδια, διαβάζουμε βίαια έργα – αυτό δε σημαίνει ότι είμαστε άρρωστοι ή τίποτα τέτοιο. Τρεφόμαστε με ψεύτικο αίμα. Με το ψεύτικο αίμα των δύσμοιρων θυμάτων του Φρέντι Κρούγκερ, με το εντελώς ψεύτικο (και ενίοτε ούτε καν κόκκινο) αίμα των αντιπάλων στο Mortal Kombat, με το ψεύτικο αίμα που κυλάει σε αστυνομικά μυθιστορήματα.

Το ψεύτικο αίμα είναι μία ασφαλής επιλογή. Κανείς (πια) δε θα σε πει διεστραμμένο επειδή βλέπεις ένα θρίλερ. Αλλά όταν παθιάζεσαι τόσο και με το αληθινό αίμα, εκεί μάλλον υπάρχει πρόβλημα.

Στα δελτία ειδήσεων το αληθινό αίμα περνιέται εύκολα για ψεύτικο. Είναι σαν να παρακολουθείς ένα καλοστημένο θρίλερ όταν βλέπεις τα πομπώδη ρεπορτάζ με όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για μία στυγνή δολοφονία. Όμως δεν είναι θρίλερ. Είναι πραγματικότητα. Και όταν “συγκλονισμένο το Πανελλήνιο” παρακολουθεί αυτήν την πραγματικότητα σαν να είναι θρίλερ, είναι σαν να βάφει τα χέρια του με αίμα. Δυστυχώς ή ευτυχώς, υπάρχει αρκετό για όλους.

Θυμάμαι πάλι εκείνη τη μέρα με τη δολοφονία του Μπακογιάννη. Θυμάμαι πόσο είχα σοκαριστεί στη θέα του αίματος, που μέχρι τότε το είχα δει να βγαίνει μόνο από τα γδαρμένα γόνατά μου όταν έπαιζα στο δρόμο. Και ήταν κι αυτό αληθινό αίμα.

Για σκέψου: Πόσο σε σοκάρει σήμερα η θέα του αίματος στην τηλεόραση; Και πώς αισθάνεσαι γι’ αυτό;