Ο άνθρωπος του μετρό

Είναι μερικά πράγματα που δυσκολεύεσαι να τα αποδεχθείς. Να ένα: Επτά δισεκατομύρια άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο, κι όμως ο καθένας είναι εντελώς διαφορετικός από τον άλλο. Ακόμα και τα δίδυμα αδέλφια συχνά δεν είναι ίδια σε τίποτα άλλο πέρα από την εξωτερική εμφάνιση. Ποτέ δε θα βρεις έναν άνθρωπο να ταυτιστείς μαζί του απόλυτα, έναν άνθρωπο 100% σαν εσένα. Ούτε καν με τους γονείς σου ή με τα παιδιά σου. Κι όμως, δεν το βάζεις κάτω. Παλεύεις μέσα στα επτά δισεκατομμύρια αγνώστους να βρεις τον ένα με τον οποίο θα ταυτιστείς απόλυτα. Και πάντα σπας τα μούτρα σου.

Πολλές φορές στην προσπάθεια αυτή θα βρεις έναν άνθρωπο ή μία ομάδα ή ένα κόμμα ή μία οργάνωση και θα πεις «επιτέλους, ταυτίζομαι απόλυτα». Όμως είναι πλάνη: Μπορεί να συμφωνείς σε ένα θέμα, σε δύο, σε δέκα ή σε πενήντα – αλλά όχι σε όλα. Και όσο πιο παθιασμένα δοθείς εκεί, τόσο πιο απότομη θα σου έρθει η απογοήτευση όταν συνειδητοποιήσεις πως τελικά δε συμφωνείς σε όλα.

Αυτό που συχνά δεν καταλαβαίνουμε είναι ότι στη ζωή δεν ψάχνουμε κλώνους μας για να ταυτιστούμε απόλυτα μαζί τους. Αντίθετα: Φαντάσου τη ζωή σαν ένα παζλ με αμέτρητα κομμάτια. Εσύ είσαι το ένα από αυτά. Αυτό που ψάχνεις δεν είναι ένα κομμάτι ίδιο με σένα, γιατί τότε δεν θα μπορέσετε να ταιριάξετε. Χρειάζεσαι κομμάτια διαφορετικά από εσένα, που θα σε συμπληρώνουν. Και όσο αναζητάς τον κλώνο σου, τόσο περισσότερο χρόνο και κόπο σπαταλάς.

Βέβαια, δεν ταιριάζουν όλα τα διαφορετικά κομμάτια μεταξύ τους. Αλλά κι αυτό το καταλαβαίνεις κάποια στιγμή. Συνήθως επώδυνα. Αλλά εξίσου επώδυνη είναι και η διαπίστωση ότι δε θα ταυτιστείς ποτέ και με κανέναν ή τίποτα.

Αυτές οι σκέψεις είναι ό,τι μου έμεινε από την πορεία της Τετάρτης. Αυτές, και μία εικόνα: Ένας τύπος να κρατάει ψηλά μία αυτοσχέδια χαρτονένια γκιλοτίνα στη Σταδίου, με τις μορφές της Μέρκελ και τριών «δικών μας» πολιτικών, και γύρω χειροκροτήματα. Σαν να άκουσα έναν κρότο την ώρα που έβλεπα αυτήν την εικόνα. Όχι, δεν ήταν δακρυγόνα. Ήταν κάτι μέσα μου που είχε σπάσει.

Προσπάθησα κι εγώ πολλές φορές να ταυτιστώ με κάτι. Συνήθως όχι με μεμονωμένους ανθρώπους. Ούτε και με κόμμα μπόρεσα να ταυτιστώ ποτέ. Προσπάθησα όμως με οργανώσεις, με κινήματα, με κοινωνικά δίκτυα. Και συχνά ένιωσα ότι «εδώ είμαστε», ότι είχα βρει την ταύτιση που έψαχνα. Αλλά όλες τις φορές έγινε το ίδιο. Κάτι συνέβη, μετά ακούστηκε αυτός ο κρότος και έμεινα ξανά να νιώθω σαν αστροναύτης χαμένος στο απέραντο κενό του διαστήματος. Χαμένος και μόνος.

Δε χρειάζεται όμως να είμαστε μόνοι. Ούτε χρειάζεται να βρούμε κανέναν να ταυτιστούμε. Αρκεί να βρούμε κάτι ή κάποιον που να πιστεύουμε. Κάτι ή κάποιον που να μας κινητοποιήσει, να μας δώσει ελπίδα, να μας δώσει τελικά έναν γαμημένο λόγο να ζούμε. Να βρούμε κάτι ή κάποιον που να πηγαίνει στην ίδια κατεύθυνση με μας, και να πάμε παρέα. Δε χρειάζεται να ακολουθήσουμε ακριβώς το ίδιο μονοπάτι με τους άλλους. Αρκεί να πιστέψουμε πως στον προορισμό υπάρχει κάτι καλύτερο.

Δε χρειάζεται να σε πάρει από το χεράκι και να σε καθοδηγήσει κανείς και τίποτα. Μπορεί να σε πληροφορήσει, να σε διασκεδάσει, να σε προβληματίσει, να σε δραστηριοποιήσει, να σε ξυπνήσει, να σε καθησυχάσει, να σε αλλάξει. Από εκεί και πέρα, οι επιλογές είναι δικές σου. Κάποια στιγμή θα διαφωνήσεις μαζί του. Είναι αναπόφευκτο. Μπορείς να συνεχίσεις να πιστεύεις, κάνοντας έναν συμβιβασμό. Ή μπορείς να κάνεις πίσω και να αναζητήσεις κάτι άλλο που θα σε εκφράζει περισσότερο. Εσύ αποφασίζεις.

Επιστρέφοντας στην παρομοίωση του παζλ, μία είναι η βασική διαφορά ανάμεσα σε εμάς και σε ένα κομμάτι παζλ: Ότι εμείς είμαστε μεταβλητοί. Μπορεί σήμερα να ταιριάζουμε με ένα κομμάτι, αλλά αύριο δε θα ταιριάζουμε μαζί του. Και αντίστροφα, ένα κομμάτι που σήμερα δε μας ταιριάζει μπορεί αύριο να μας έρχεται γάντι. Γιατί είμαστε άνθρωποι, με όλα τα καλά και τα κακά που αυτό συνεπάγεται.

Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Αν ταυτίζεσαι με κάτι, οτιδήποτε, ψάξου. Το κόμμα με το οποίο νομίζεις ότι ταυτίζεσαι μπορεί να σου κρύβει πράγματα που αν τα ανακάλυπτες θα έφριττες. Το ίδιο ίσως κάνουν και οι άνθρωποι με τους οποίους ταυτίζεσαι. Ή τα κινήματα και οι οργανώσεις με τις οποίες ταυτίζεσαι. Και μη βολεύεσαι όταν πιστεύεις ότι έχεις βρει την απόλυτη ταύτιση. Ψάξε παρακάτω. Μπορεί να βρεις κάτι άλλο που να σου ταιριάζει περισσότερο. Κανείς και τίποτα δεν αξίζει την άνευ όρων παράδοσή σου.

Έχεις ένα ολόκληρο παζλ να φτιάξεις. Μην κολλάς σε ένα γαμημένο κομμάτι.

Ρώτα έναν άσχετο στον δρόμο ποιος φταίει για την κρίση. «Οι δημόσιοι υπάλληλοι», θα σου πει. Πήγαινε μετά σε έναν δημόσιο υπάλληλο και ρώτα τον το ίδιο πράγμα. «Οι πολιτικοί», θα σου πει. Πήγαινε μετά σε έναν πολιτικό (που σιγά μη βρεις) και ρώτα τον κι αυτόν. «Οι φοροφυγάδες», θα σου πει. Πήγαινε μετά και ρώτα έναν φοροφυγά ποιος φταίει για την κρίση. «Η Τρόικα», θα σου πει. Πήγαινε μετά στην Τρόικα και ρώτα κι εκεί ποιος φταίει. «Όλοι σας», θα πει. Και σε εκείνο το σημείο είναι που ξεροβήχεις, κλείνεις το φάκελο της υπόθεσης και γράφεις απ’έξω «γάμησέ τα».

Είναι φοβερό το πόσο εύκολα βρίσκει κανείς εξιλαστήρια θύματα στα οποία φορτώνει με αβάσταχτη ελαφρότητα όλα τα κακά που μας δέρνουν. Εντάξει, φίλε μου άσχετε περαστικέ, φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι που κωλοβαράνε – όμως είναι όλοι έτσι; Κι ακόμα κι αν είναι έτσι, εσύ δεν έχεις στο περιβάλλον σου ΚΑΝΕΝΑΝ που να προσελήφθη με «σκιώδεις» τρόπους σε μία δημόσια υπηρεσία; Αλλά κι εσύ, δημόσιε υπάλληλε, γιατί σου φταίνε οι πολιτικοί; Αυτοί δε σε διόρισαν εκεί που δουλεύεις και βγάζεις έστω κι αυτά τα λίγα χρήματα που παίρνεις τώρα; Καλά, για σένα πολιτικέ δεν εχω τίποτα να πω, γιατί έχεις τη φωλιά σου τόσο λερωμένη, που δεν μπορεί να πλησιάσει έμβιο ον σε ακτίνα χιλιομέτρων. Όσο για σένα, φοροφυγά, τι σου φταίει η Τρόικα; Αν πλήρωνες τους φόρους σου μπορεί να τα είχαμε γλιτώσει όλα αυτά (εντάξει, ούτε κι εγώ το πιστεύω, αλλά όπως και να’χει μη βγάζεις την ουρά σου απ’έξω). Εσύ πάλι, Τρόικα, καλά τα λες, αλλά αυτός δεν είναι λόγος να μας γαμήσεις τα πρέκια.

Σε αυτήν την ερώτηση κανείς δε θα σου απαντήσει «φταίμε όλοι», αν και αυτή είναι η αλήθεια. Όλοι φταίμε, κανείς δεν μπορεί να βγάλει την ουρά του απ’έξω. Γαλουχηθήκαμε σε αυτό το στρεβλό σύστημα, το συνηθίσαμε και τώρα κάνουμε τους φανατικούς εχθρούς του, ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που θέλουμε είναι να το επαναφέρουμε και να λειτουργεί ακριβώς όπως παλιά. Με τα ρουσφέτια του, με τις αργομισθίες του, με τις συντάξεις-μαϊμού του και με τα όλα του. Πριν κατηγορήσεις λοιπόν αυτόν που έχεις στο μυαλό σου, δοκίμασε να δεις τι σου δείχνει ο καθρέφτης.

Η αλήθεια είναι πως αυτή τη στιγμή είμαστε όλοι εναντίον όλων. Ιδιωτικοί υπάλληλοι – Δημόσιοι υπάλληλοι. Πολιτικοί – Τρόικα. Αριστεροί – Δεξιοί. Κυνηγάμε μάγισσες, πατάμε πάνω σε στερεότυπα στοχοποιώντας συλλήβδην δικαίους και αδίκους, παλεύουμε για «δικαιοσύνη», όμως για τη δική μας προσωπική δικαιοσύνη και όχι για αυτήν που ορίζουν οι νόμοι. Αμύνεσθαι περί πάρτης, όπως πάντα. Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να αποτινάξουμε από πάνω μας τις δικές μας ευθύνες, όπως τότε που μας έπιανε η δασκάλα να κάνουμε μια μαλακία και το πρώτο πράγμα που λέγαμε ήταν «ο Κωστάκης άρχισε πρώτος». Γεμίσαμε αποδιοπομπαίους τράγους, αλλά το παίζουμε όλοι αρνάκια.

Μην παρεξηγείς τον πρώτο πληθυντικό. Αναφέρεται σε μία κοινωνία, και όχι σε δυο-τρία μέλη μίας παρέας. Κι εγώ, κι εσύ, και όλοι μία κοινωνία είμαστε, παρά τις διαχωριστικές γραμμές που σπεύδουμε να ζωγραφίσουμε γύρω μας. Και μπορεί εσύ προσωπικά να μη νιώθεις ότι έχεις την παραμικρή ευθύνη για όσα έχουν συμβεί στη χώρα, όμως το πιο πιθανό είναι ότι κάπου έχεις βάλει κι εσύ το χέρι σου. Σίγουρα θα ήξερες, για παράδειγμα, κάποιον που φοροδιέφευγε όλα αυτά τα χρόνια, και πιθανότατα δεν του είπες «τι κάνεις ρε μαλάκα, δεν ντρέπεσαι;», αλλά «μπράβο ρε, καλά κάνεις στο κωλοκράτος». Ναι, η ευθύνη σου είναι μικρή, αλλά δεν μπορείς να την διαγράψεις.

Τώρα λοιπόν φωνάζουμε ότι κάτι πρέπει να αλλάξει. Συμφωνούμε όλοι ότι πρέπει κάτι να αλλάξει, από τον πιο αντιδραστικό αριστερό μέχρι τον πιο αρτηριοσκληρωτικό δεξιό. Το πρόβλημα είναι ότι ο καθένας έχει στο μυαλό του κάτι διαφορετικό για το τι πρέπει να αλλάξει. Από το «μειώστε τους φόρους» και το «να φύγουμε από το ευρώ» μέχρι το «κρεμάλες στους πολιτικούς» και το «να φύγουν οι λαθρομετανάστες». Πού θα συμφωνήσουμε όλοι εμείς; Και επί του πρακτέου: Πώς θα πάμε αύριο να διαμαρτυρηθούμε όλοι μαζί ενάντια σε αυτό με το οποίο διαφωνούμε, όταν ο καθένας από μας προσβλέπει σε κάτι διαφορετικό; Πώς θα βγούμε στο δρόμο δίπλα-δίπλα, όταν μεταξύ μας βρισκόμαστε σε έναν ανελέητο πόλεμο αλληλοκατηγοριών;

Σκέψου: Αύριο θα κατέβεις στο Σύνταγμα και δίπλα σου θα έχεις έναν χρυσαυγίτη που θα θέλει να δείρει ό,τι μελαμψό βρει μπροστά του, έναν κομμουνιστή που θέλει να αναστηθεί ο Λένιν και να μας βγάλει από την κρίση, έναν δημόσιο υπάλληλο που βγάζει σε ένα χρόνο περισσότερα από έναν διευθυντή πολυεθνικής, έναν συνδικαλιστή που παίρνει επίδομα τυφλού καίτοι ανοιχτομάτης, έναν νεοδημοκράτη που μετάνιωσε για την ψήφο του επειδή νόμιζε πως έτσι θα έσωζε τη χώρα, έναν ασφαλίτη που ψάχνει την πρώτη ευκαιρία για να κάνει χαμό, μία κυρία των βορείων προαστίων που εξαιτίας της κρίσης αγοράζει μόνο τέσσερα ζευγάρια Prada το χρόνο, και τη Μαρία που έμεινε πίσω στην πορεία γιατί κουτσαίνει. Και όλοι εσείς μαζί θα διαμαρτύρεστε για το ίδιο πράγμα. Περίεργο δεν είναι;

Και ξέρεις πώς γίνεται ακόμα πιο περίεργο; Αν σκεφτείς ότι πριν από λίγους μήνες είχαμε εκλογές. Και ο σοφός (σύμφωνα με τον ίδιο) λαός επέλεξε αυτούς που μας κυβερνούν σήμερα. Και τώρα ξεσηκώνεται εναντίον τους. Βρες το λάθος.

Φαίνεται πως το «διαίρει και βασίλευε» πιάνει τόπο. Όλοι είμαστε εναντίον όλων, άρα δε θέλουμε να βρεθούμε όλοι μαζί στον ίδιο χώρο, μην τυχόν και «μολυνθούμε». Άρα; «Πού να πάω μωρέ στη διαδήλωση, με όλους τους μαλάκες μαζί, θα πέσουν και δακρυγόνα, άσε, θα κάτσω σπίτι». Πολύ βολικό για αυτούς που θέλουν να σου επιβάλουν ακριβώς αυτό: Να κάτσεις στο σπιτάκι σου και να μη βγάλεις άχνα.

Και για να σου λύσω την απορία που πιθανότατα δεν είχες καν, αύριο θα κατέβω στο συλλαλητήριο. Κι ας μη νιώθω καμία ταύτιση με αυτούς που θα στέκονται δίπλα μου. Για μένα. Για αυτούς που αγαπάω. Για αυτά που ονειρεύτηκα και δε θα γίνουν ποτέ. Για το γαμώτο. Και για σένα, που θα τρομάξεις και δε θα κατέβεις. Θα σε αντικαταστήσω εγώ. Για όλους.

Γιατί με το «όλοι εναντίον όλων» είμαστε όλοι εχθροί. Και έχουμε ήδη πολλούς και πολύ ισχυρούς εχθρούς για να έχουμε την πολυτέλεια να δημιουργήσουμε καινούργιους.

Βόμβα μεγατόνων στα θεμέλια της χριστιανικής πίστης: Ο Χριστός, λέει, σύμφωνα με έναν πάπυρο που βρέθηκε, ήταν παντρεμένος με τη Μαρία Μαγδαληνή! Ευτυχώς βέβαια οι δικοί μας οι φονταμενταλιστές είναι πιο ψύχραιμοι από τους Άραβες και δε βγήκαν στους δρόμους να τα κάνουν όλα πουτάνα, αλλά σίγουρα πανικοβλήθηκαν. Δηλαδή φαντάσου να εμφανιστεί και κανένας πάπυρος που να γράφει ότι ο Χριστός κεράτωνε τη Μαρία με καμία μαθήτριά του. Θα ανατιναχθεί ο πλανήτης με αυτογενή ανάφλεξη.

Ας δούμε λοιπόν τι άλλα συγκλονιστικά γεγονότα αποκαλύπτει αυτός ο περίφημος πάπυρος για τη ζωή του Χριστού, για τα οποία δεν είχαμε ιδέα και πέφτουμε από τα σύννεφα:

– Αυτό το θλιμμένο ύφος της Παναγίας σε όλες τις αγιογραφίες, που όλοι υποψιαζόμασταν ότι ήταν επειδή δε θα έβλεπε ποτέ εγγόνι από τον ανεπρόκοπο το γιο της που δεν έβρισκε μια καλή κοπέλα να νοικοκυρευτεί, τελικά οφείλεται στο γεγονός ότι ο γιος της παντρεύτηκε «αυτήν την κάργια, που τον σέρνει από τη μύτη, τον κάνει ό,τι θέλει και θα γεράσω μόνη μου, αχάριστο κωλόπαιδο».

– Ο Χριστός γνωριστηκε και παντρεύτηκε με τη Μαρία στην Κανά, τη μέρα που μετέτρεψε το νερό σε κρασί. «Είχα μεθύσει, δεν ήξερα τι έκανα», εξήγησε στους μαθητές του όταν τον ρώτησαν.

– Η Μαρία ήταν πολύ γκρινιάρα. Το βράδυ του Μυστικού Δείπνου του έκανε μεγάλη σκηνή: «Πάλι έξω θα φας με αυτά τα ρεμάλια; Εμένα ένα σινεμά δε με έχεις βγάλει, όλο με αυτούς βγαίνεις. Και μήπως δε σου αρέσει το φαγητό μου; Αλλά εγώ φταίω που σε παντρεύτηκα, καλά μου έλεγε η μάνα μου». Επίσης, σε έναν άλλο καυγά του είχε πει ειρωνικά: «Ωραίο το θαύμα με το περπάτημα στο νερό, ωραίο και το θαύμα με το Λάζαρο, μήπως να κάνεις κι ένα θαύμα στο κρεβάτι;».

– Η Μαρία ήταν δέκα χρόνια νεώτερη από τον Χριστό – βέβαια έτσι κι αλλιώς δε θα μπορούσε να έχει την ίδια ηλικία με αυτόν, αφού πριν γεννηθεί εξοντώθηκαν όλα τα νήπια της εποχής από τον Ηρώδη.

– Ένα άλλο σημείο τριβής μεταξύ τους ήταν το γεγονός ότι ο Χριστός δε φορούσε ποτέ τη βέρα του, κάτι που εξόργιζε τη Μαρία γιατί υποψιαζόταν ότι ζαχάρωνε κάποια από τις μαθήτριές του.

– Πολλά συζυγικά καβγαδάκια οφείλονταν επίσης στη λατρεία του Χριστού για τη μητέρα του. Αν η Μαρία τολμούσε να ξεστομίσει κάτι κακό για την πεθερά της, αυτός εξοργιζόταν. «Εμένα η μάνα μου είναι αγία, άσπιλη και αμόλυντη, εντάξει;», της έλεγε.

– Όταν μετά τη Μεταμόρφωση στο ορος Θαβώρ ο Χριστός γύρισε στο σπίτι με πανέμορφα, λευκά ρούχα, η Μαρία εξανέστη: «Όλο τον εαυτό σου σκέφτεσαι, εμένα δε μου πήρες τίποτα; Είμαι με το ίδιο συνολάκι δέκα χρόνια τώρα».

– Βέβαια, στην πραγματικότητα η Μαρία είχε ένα σωρό συνολάκια. Μάλιστα, η φράση «ο έχων δύο χιτώνας μεταδότω τω μη έχοντι» ειπώθηκε από τον Χριστο στη Μαρία, ώστε να την πείσει να ξεφορτωθεί τη μισή της γκαρνταρόμπα που πια δε χωρούσε στη ντουλάπα. Φυσικά, δεν έπιασε.

– Όταν ο Χριστός πήγε στα Ιεροσόλυμα καβάλα σε ένα γαϊδούρι, μαζί του ήταν και η Μαρία, που σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής του γκρίνιαζε «βρες καμιά δουλειά ρε χαραμοφάη να αγοράσουμε μια άμαξα, πιάστηκε ο κώλος μου πια, άντε φτάνουμε; Κατουριέμαι και πεινάω, μα δε σε αντέχω πια».

– Δεν αναφέρεται σε κανένα Ευαγγέλιο, αλλά ο Χριστός αναθεώρησε την άποψή του ότι όταν σε χτυπούν πρέπει να γυρίζεις το άλλο μάγουλο, μετά από έναν άγριο καυγά με τη Μαρία.

– Ωστόσο, και η συμπεριφορά του Χριστού δεν ήταν πάντα η ενδεδειγμένη. Συνήθιζε μάλιστα να της θυμίζει ότι «με ένα βρακί σε πήρα», επισημαίνοντας το γεγονός ότι η Μαρία δεν είχε προίκα, ενώ αυτόν τον είχαν προικίσει με το που γεννήθηκε οι τρεις μάγοι.

– Η Μαρία αντιπαθούσε τους μαθητές του Χριστού, και ιδιαίτερα τον Φίλιππο και τον Ναθαναήλ, που περνούσαν πολύ χρόνο μαζί και τους αποκαλούσε απαξιωτικά «ντιντήδες».

– Φήμες της εποχής υποστήριζαν μία ενδιαφέρουσα θεωρία: Ότι η Μαρία κεράτωνε τον Χριστό με τον Ιούδα, και μάλιστα ότι σχεδίασαν μαζί την προδοσία του Χριστού ώστε να τον βγάλουν από τη μέση και να ζήσουν μαζί. Δημοσιεύματα εφημερίδων εκείνη την περίοδο κάνουν λόγο για τη «σατανική Μαρία» με τα κόκκινα εσώρουχα και τα σεξουαλικά βίτσια. Ωστόσο, μετά την προδοσία ο Ιούδας σκόνταψε σε μία πέτρα και έπεσε πάνω σε ένα σχοινί που ήταν δεμένο με θηλιά, με αποτέλεσμα να βρει φρικτό θάνατο δι’ απαγχονισμού. Ή τουλάχιστον έτσι είπε η αστυνομία.

– Σύμφωνα με την ίδια θεωρία, η Μαρία συμμετείχε ενεργά στην κατασκευή του σταυρού στον οποίο βασανίστηκε ο Χριστός, κι ενώ ακόμα αυτός δικαζόταν. Όταν μάλιστα ο Χριστός τη ρώτησε αν ευσταθούσαν αυτές οι φήμες, απάντησε έκπληκτη: «Όχι βέβαια, στο σταυρό που σου κάνω!».

– Όταν ο Χριστός εμφανίστηκε μπροστά στη Μαρία μετά την ανάστασή του, αυτή τον υποδέχθηκε ψυχρά. «Μπα, μας θυμήθηκες κι εμάς; Πήγες πρώτα στη μανούλα σου και στα ρεμάλια τους φίλους σου κι εμένα τελευταία. Αλλά βέβαια, μια ζωή εγώ τελευταία, τέτοιος είσαι».

Είναι δύσκολο συναίσθημα. Να γεννιέσαι σε έναν τόπο, να τον μαθαίνεις, να τον αγαπάς, να δένεσαι μαζί του, να τον νιώθεις δικό σου, να μη θες να φύγεις ποτέ από αυτόν. Και μια μέρα να συνειδητοποιείς ότι δεν ανήκεις πια σε αυτόν τον τόπο. Ότι δεν ταιριάζεις πια στα σχέδιά του. Ότι σε διώχνει με τον τρόπο του. Έχει αλλάξει ο τόπος, κι εσύ ζεις ακόμα στο παρελθόν, αγαπώντας έναν τόπο που σε μισεί. Όλα τα κτίρια, οι τοίχοι, οι δρόμοι, οι άνθρωποι που σου θυμίζουν κάτι ευχάριστο είναι ακόμα εκεί, όμως πλέον είναι εχθρικοί απέναντί σου. Να νιώθεις προδομένος από τον τόπο που σε γέννησε. Ορφανός.

Δεν ανήκω εδώ. Ζω εδώ, αλλά δεν ανήκω εδώ. Ανήκω σε αυτό που ήταν το «εδώ» παλιά. Και τώρα δεν υπάρχει πια. Άρα δεν ανήκω πουθενά. Δε χωράω πουθενά. Όπου κι αν πάω πια θα είμαι ξένος. Κι εδώ να μείνω, πάλι ξένος θα είμαι, όσους δικούς μου ανθρώπους κι αν έχω εδώ. Και είναι δύσκολο να είσαι ξένος σε έναν τόπο που δε θέλει τους ξένους. Ακόμα κι αν δε μοιάζεις για ξένος.

Έχω μάθει στη ζωή μου πως όταν δε σου αρέσει κάτι πρέπει να προσπαθήσεις να το αλλάξεις. Έχω μάθει όμως και πως όταν αυτό το «κάτι» δε θέλει να αλλάξει, τότε είναι μάταιο να προσπαθήσεις. Και αυτός ο τόπος δε θέλει πια να αλλάξει. Τουλάχιστον όχι προς το καλύτερο. Όποια αλλαγή γίνεται είναι προς το χειρότερο. Αν το σκεφτείς, είναι λογικό: Όπως είναι πολύ πιο εύκολο να ξεκινήσεις μία κακή συνήθεια παρά να την κόψεις, έτσι είναι και πιο εύκολο να γίνεις χειρότερος παρά καλύτερος. Αν θέλεις να γίνεις καλύτερος πρέπει να το προσπαθήσεις πολύ. Και αυτός ο τόπος δε θέλει να προσπαθήσει.

Μήπως πρέπει να αλλάξω εγώ για να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα του τόπου μου; Θα το έκανα αν ήταν να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Αλλά αν για να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα πρέπει να γίνω ρατσιστής, κωλογλείφτης, απάνθρωπος ή απατεώνας, τότε προτιμώ να μείνω για πάντα απροσάρμοστος. Μπορεί να μη νιώσω ποτέ καλά με αυτόν τον τόπο, θα νιώθω όμως καλά με τον εαυτό μου.

Δεν ανήκω εδώ. Είμαι ξένος. Τα χαρτιά μου λένε τη μισή αλήθεια. Ταυτότητες, διαβατήρια, ΑΦΜ. Αν δε νιώθεις σαν στο σπίτι σου, όλα αυτά είναι δευτερεύοντα. Τυπικά, όπως το ζώδιο και ο ωροσκόπος σου. Δε θα έδερνες ποτέ κάποιον επειδή είναι Υδροχόος, έτσι δεν είναι; Τότε γιατί είναι πιο λογικό να δέρνεις κάποιον επειδή τα χαρτιά του γράφουν κάτι που μπορεί να είναι μόνο η μισή αλήθεια;

Πότε έγινε τόσο απάνθρωπος αυτός ο τόπος; Μάλλον θα ήταν εκείνη την εποχή που καθόμασταν στους καναπέδες μας και τον παρακολουθούσαμε στην τηλεόραση να αλλάζει, χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι ήμασταν κι εμείς μέσα στην τηλεόραση και μας έβλεπαν οι άλλοι να αλλάζουμε κι εμείς μαζί. Αφήσαμε τον τόπο μας σε χέρια άλλων, κι αυτοί τον έκαναν σαν τα μούτρα τους. Φταίμε κι εμείς. Δεν τον προστατεύσαμε.

Αλλά πού να ξέραμε; Κάθε άνθρωπος με στοιχειώδεις γνώσεις ιστορίας ξέρει. Και όταν βλέπει μπροστά του να ξετυλίγεται ένα από τα πιο μαύρα κεφάλαια της ιστορίας, που μέχρι τότε μόνο στα βιβλία είχε δει, ξέρει. Όμως εμείς δε μάθαμε στοιχειώδη ιστορία. Μάθαμε να αγαπάμε τον τόπο μας άνευ όρων, να μισούμε όλους τους άλλους και να θεωρούμε τον δικό μας καλύτερο απ’όλους, και όλα αυτά χωρίς επιχειρήματα. Απλά επειδή γεννηθήκαμε εδώ. Όχι για όσα κάνουμε εμείς ή κάνει για μας αυτός ο τόπος, αλλά για κάτι τυχαίο. Τέτοιοι είμαστε. Όταν λοιπόν η ιστορία ήρθε για να επαναληφθεί, εμείς δεν το καταλάβαμε. Πολλοί ακόμα δεν το έχουν καταλάβει. Κι έτσι όλα αρχίζουν από την αρχή.

Δεν ανήκω εδώ, γαμώτο. Ίσως δεν ανήκα ποτέ, αλλά δεν ήθελα να το παραδεχτώ. Αγάπησα αυτόν τον τόπο που έζησα και μεγάλωσα και δεν ήθελα να δω τα σημάδια που μου έδειχναν ξεκάθαρα ότι δεν ήμουν πια ευπρόσδεκτος σε αυτόν. Δεν ανήκω πουθενά. Ορφανός από πατρίδα. Ίσως είναι καλύτερα έτσι. Είδα κι αυτούς που ανήκουν εδώ. Δεν τους ζηλεύω καθόλου. Δε θέλω να γίνω σαν αυτούς. Δε χρειάζομαι πατρίδα. Χώρο να ζήσω χρειάζομαι. Αλλά αν δεν έχεις πατρίδα, τότε πού να βρεις χώρο να τον πεις «δικό σου»;

Δεν ανήκω.

Ας δούμε την αλήθεια κατάματα: Τα παλιά κόμματα έχουν ξοφλήσει. Ο κόσμος τους γυρίζει την πλάτη και στρέφεται σε νέα, ελπιδοφόρα κόμματα όπως η Χρυσή Αυγή, οι Απίθανοι Στραγγαλιστές και οι Μαχαιροβγάλτες του Μεσονυχτίου. Είναι φανερό ότι εδώ υπάρχει ένα κενό που κάποιος πρέπει να καλύψει. Στο κάτω-κάτω, αν μπορεί να φτιάξει κόμμα η Κατσέλη ή ο Καμμένος, τότε μπορεί ο οποιοσδήποτε! Έτσι, δεν είναι καθόλου απίθανο στις επόμενες εκλογές, όταν αυτές γίνουν (και αν, πρώτα ο λαός) να συμμετάσχουν και αυτά τα κόμματα:

—————————–

Φ.Ρ.Α.Π.Ε.

Επίσημη ονομασία κόμματος: Φιλολαϊκό Ρεύμα Άνεργων Πολιτών Ελλάδας

Βασικό σλόγκαν: «Πολιτικοί χαφιέδες, έρχονται φραπέδες»

Έμβλημα κόμματος: Εσύ τι λες, ο φρέντο καπουτσίνο;

Target group: Όλοι οι άνεργοι, πάσης ηλικίας και ειδικότητας – η μισή Ελλάδα δηλαδή

Αφορμή για την ίδρυσή του: Η συνειδητοποίηση ότι αν όλοι οι άνεργοι ψηφίσουν το ίδιο κόμμα, θα βγάλει αυτοδυναμία με άνεση

Διακεκριμένα στελέχη: Παναγιώτης Κωλοβαράκης, Κατερίνα Γλυκογάλα, Ηλίας Φραπεδιάρης

Κύριες προεκλογικές δεσμεύσεις: Δωρεάν καφέδες για όλους τους ανέργους, αύξηση του επιδόματος ανεργίας στο διπλάσιο του βασικού μισθού, κατοχύρωση του ταβλιού σαν εθνικού μας αθλήματος

Αξιοσημείωτη κομματική δράση: Η συγκέντρωση του κόμματος στο Σύνταγμα ήταν τόσο μαζική, που χρειάστηκε να κλείσουν οι γύρω δρόμοι, από τη λεωφόρο Μαραθώνος μέχρι την Ποσειδώνος.

————————————

Ε.Σ.Ε.Σ.

Επίσημη ονομασία κόμματος: Εκλογική Συμμαχία Ελλήνων Στρατιωτικών

Βασικό σλόγκαν: «Με τανκς και βία γίνεται εξουσία»

Έμβλημα κόμματος: Ένα τανκ που μπαίνει στη Βουλή

Target group: Οι απανταχού στρατιωτικοί ή έστω στρατόκαυλοι

Αφορμή για την ίδρυσή του: Οι περικοπές στα εισοδήματα των στρατιωτικών, η επέλαση των τούτκικων σίριαλ και η συμπλήρωση 90 ετών από την καταστροφή της Σμύρνης

Διακεκριμένα στελέχη: Παντελής Καραβανάς, Βελισσάριος Σκοπέτος, Όθωνας Γιωτάς

Κύριες προεκλογικές δεσμεύσεις: Αύξηση της στρατιωτικής θητείας στα 3 χρόνια, άμεσος καθαρισμός όλων των τουαλετών της χώρας από τους φαντάρους, απαγόρευση προβολής τούρκικων σίριαλ στην τηλεόραση, στρατηγικό πλάνο επανακατάληψης της Πόλης

Αξιοσημείωτη κομματική δράση: Στις 21 Απριλίου η παράταξη διοργάνωσε μία ημερίδα με θέμα «Η χούντα δεν τελείωσε το ’73;»

——————————

Σ.Τ.Α.Ρ.Σ.

Επίσημη ονομασία κόμματος: Συμμαχία Τηλεοπτικών Αστέρων και Ρακένδυτων Σελέμπριτις

Βασικό σλόγκαν: «Το lifestyle είναι μαγικό»

Έμβλημα κόμματος: Μία τηλεόραση με ένα ουράνιο τόξο στην οθόνη

Target group: Το 18-44

Αφορμή για την ίδρυσή του: Η πτώχευση της ΙΜΑΚΟ και το κλείσιμο του Alter, που βύθισαν αμέτρητους σελέμπριτις στη φτώχεια και την αφάνεια

Διακεκριμένα στελέχη: Ελένη Ξανθόμυαλου, Χριστίνα Μυκονιάτη, Σάκης Κουφιοκεφαλάκης

Κύριες προεκλογικές δεσμεύσεις: Κρατικοποίηση του Star και χρηματοδότησή του με ανταποδοτικό τέλος μέσω ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ και εισιτηρίων ΜΜΜ, καθιέρωση «φόρου ΙΜΑΚΟ» για να ορθοποδήσει πάλι ο Πέτρος Κωστόπουλος και να έχουν δουλειά οι σταρ, παροχή έκτακτων επιδομάτων σε βουλευτές για λίφτινγκ, μπότοξ και προσθετικές στήθους

Αξιοσημείωτη κομματική δράση: Το κόμμα οργάνωσε μία φιλανθρωπική εκδήλωση, προσφέροντας όλα τα έσοδα στο Alter, ώστε να λειτουργήσει ξανά και να επιστρέψει άλλο ένα μεσημεριανάδικο στον τηλεοπτικό χάρτη

——————————

Κ.Ε.Ι.Κ.

Επίσημη ονομασία κόμματος: Κόμμα Εφοπλιστών – Ιδιοκτητών Καναλιών

Βασικό σλόγκαν: «Έχεις TV; Έχεις ζωή!»

Έμβλημα κόμματος: Η οικογένεια Κλικλίκου (αλλά όχι η γιαγιά, γιατί ήθελε να βλέπει και αναλογικά κανάλια και την κλείσανε σε γηροκομείο)

Target group: Επίσης, το 18-44

Αφορμή για την ίδρυσή του: Η εφιαλτική μείωση των κερδών των τηλεοπτικών καναλιών κατά 0,01%

Διακεκριμένα στελέχη: Μίνως Φραγκοφονιάς, Αριστείδης Σπάγκος-Ραμμένος, Φώτης Μυαλοπώλης

Κύριες προεκλογικές δεσμεύσεις: Δραστική μείωση της φορολογίας στις ευπαθείς ομάδες των εφοπλιστών και των μεγαλοβιομηχάνων, δωρεάν παροχή ψηφιακών αποκωδικοποιητών σε άπορες οικογένειες και καθιέρωση υποχρεωτικών ωρών τηλεθέασης (20:00-22:00), ανακήρυξη της Μαριάννας Βαρδινογιάννη σε Υπεραγία, μία βαθμίδα πάνω από τη Θεοτόκο

Αξιοσημείωτη κομματική δράση: Η συγκινητική καμπάνια συγκέντρωσης τροφίμων και ρούχων για τους απολυμένους των εργοστασίων και των καναλιών των κομματικών στελεχών

————————

Π.Α.ΠΑ.ΓΙΑ.

Επίσημη ονομασία κόμματος: Πανελλήνιο Άρμα Παππούδων και Γιαγιάδων

Βασικό σλόγκαν: «Ψόφο στα νιάτα»

Έμβλημα κόμματος: Η μαγκούρα και το «Π» χιαστί, εν είδει σφυροδρέπανου

Target group: 65 – ένα πόδι στον τάφο

Αφορμή για την ίδρυσή του: Οι συνεχιζόμενες μειώσεις στις συντάξεις, οι αυξήσεις στις τιμές των φαρμάκων και η απουσία του Γιώργου Αυτιά από την τηλεόραση τις καθημερινές

Διακεκριμένα στελέχη: Πουλχερία Ράμμου-Λιμέντου, Αρχέλαος Ξεκούτης, Ιάκωβος Πάρκινσον

Κύριες προεκλογικές δεσμεύσεις: Αύξηση της κατώτατης σύνταξης στα 1.200 ευρώ, απεριόριστα δωρεάν φάρμακα και βαφές μαλλιών σε άτομα ηλικίας άνω των 65, περισσότερες σαπουνόπερες και εκπομπές του Αυτιά στην τηλεόραση καθ’όλη τη διάρκεια της ημέρας

Αξιοσημείωτη κομματική δράση: Παρέλυσαν τον κρατικό μηχανισμό για μία ολόκληρη ημέρα, στέλνοντας τα μέλη του κόμματος σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες να καθυστερούν τους άτυχους που βρέθηκαν πίσω τους

————————–

Θ.Ε.Ο.Ι.

Επίσημη ονομασία κόμματος: Θεάρεστη Εκλογική Οργάνωση Ιερέων

Βασικό σλόγκαν: «Ο Χριστός απαιτεί, οι παπάδες στη Βουλή»

Έμβλημα κόμματος: Ένας χαρωπός Εσταυρωμένος, και από κάτω οι λέξεις «σταυρώστε με»

Target group: Όλοι. Όσοι περισσότεροι προσήλυτοι, τόσο το καλύτερο

Αφορμή για την ίδρυσή του: Το γεγονός ότι οι νέοι έχουν απομακρυνθεί από το Θεό, αν και όχι τόσο όσο οι ίδιοι οι παπάδες

Διακεκριμένα στελέχη: Κοπροσκυλίας Αμβρόσιος, Υποκρισίας Αρτέμιος, Μυκόνου Αμφιλόχιος

Κύριες προεκλογικές δεσμεύσεις: Αθώωση του Εφραίμ και παροχή δημοσίων κτημάτων συνολικής έκτασης 500.000 στρεμμάτων ως αποζημίωση για ηθική βλάβη, δωρεάν αστυνομική προστασία για όλους τους ιερείς από τις διεστραμμένες παπαδιές, εξαίρεση των ιερέων από τις δέκα εντολές και τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα

Αξιοσημείωτη κομματική δράση: Κάθε Δεκαπενταύγουστο στην Τήνο

Η οικονομική (και ηθική, και ανθρωπιστική, και πολιτική, και κοινωνική) κρίση δεν έχει μόνο αρνητικές συνέπειες στη χώρα μας. Ακόμα και τα πιο εφιαλτικά σενάρια έχουν κάτι καλό εκεί στο βάθος, έστω κι αν δεν το βλέπεις – «ουδέν κακόν αμιγές καλού», ξέρεις τώρα. Αυτό λοιπόν είναι ένα post αισιοδοξίας. Ρωτήσαμε 100 ανθρώπους να μας πουν κάτι θετικό που έχουν αποκομίσει από αυτήν την κρίση. Οι περισσότεροι δεν απάντησαν ή απάντησαν κάτι που περιείχε περισσότερες βρισιές από ολόκληρη την πρώτη σεζόν του South Park. Οι υπόλοιποι, όμως, δίνουν μία άλλη διάσταση σε όλα αυτά που περνάμε. Ας τους ακούσουμε:

«Λοιπόν, το σκεφτόμουν αυτό τις προάλλες, που πήγα για μπάνιο στην παραλία και για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν είχα αυτό το άγχος μήπως μπω στη θάλασσα με τίποτα λεφτά στις τσέπες του μαγιό και βραχούν και καταστραφούν και δεν έχω μετά να πάρω φρεντοτσίνο. Δεν είχα δεκάρα στις τσέπες μου ούτως ή άλλως. Όσο για τον φρεντοτσίνο, εντάξει μωρέ, έφτιαξα φραπέ από το σπιτι. Γαμώ.»

(Κυριάκος Καρβούνης, ιδιωτικός υπάλληλος)

«Πρέπει να το παραδεχτώ: Χάρη στην κρίση έχω κάνει φοβερό σώμα. Με τη βενζίνη στα ύψη και τα τρελά έξοδα του αυτοκινήτου, απλά δεν το παίρνω ποτέ. Πηγαίνω παντού με τα πόδια. Βέβαια, από τότε που απολύθηκα δεν έχω και πού να πάω, αλλά δεν πειράζει, όρεξη να υπάρχει. Αν και δεν ξέρω τι θα κάνω τον άλλο μήνα που θα έχει διαλυθεί τελείως το τελευταίο ζευγάρι παπουτσιών μου.»

(Πουλχερία Τσιφούτη, άνεργη)

«Δε φαντάζεσαι πόσο έχω χαρεί που λόγω της κρίσης έφυγαν από το δίπλα διαμέρισμα εκείνοι οι γύφτουλες, οι βρωμιάρηδες οι γείτονες, που όλη μέρα φώναζαν και άκουγαν στη διαπασών κλαρίνα. Πήγαν πίσω στο χωριό τους, επειδή δεν μπορούσαν να πληρώσουν το ενοίκιο. Αυτές οι 10 μέρες από τότε που έφυγαν ήταν οι πιο ήσυχες της ζωής μου. Τώρα βέβαια θα φύγουμε κι εμείς, γιατί χρωστάμε τέσσερα νοίκια και μας κάνουν έξωση, αλλά τουλάχιστον ησυχάσαμε.»

(Βασιλική Γείτονα, οικιακά)

«Από τότε που ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία με την κρίση άρχισα υγιεινή διατροφή για να περιορίσω τα έξοδα. Έκοψα όλα τα περιττά σνακ, τα βαριά κρέατα και τα αναψυκτικά και έπαιρνα από το σούπερ μάρκετ μόνο τα απαραίτητα: Λαχανικά, φρούτα και τέτοια, που είναι πιο φτηνά και πιο υγιεινά. Νιώθω πολύ υγιής τώρα. Ελπίζω μόνο αύριο να μου δώσει το αφεντικό έστω δέκα ευρώ από τα 3.000 που μου χρωστάει, γιατί έχω από προχθές να φάω.»

(Θωμάς Καρμοίρης, ιδιωτικος υπάλληλος)

«Όταν τελείωσα τη σχολή μου και βγήκα στην αγορά εργασίας, συνειδητοποίησα ότι δε μου άρεσε πια αυτό που είχα σπουδάσει και δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Πέρασα μία περίοδο δύσκολη, είχα ψυχολογικά προβλήματα, η διάγνωση του ψυχολόγου ήταν ότι είχα μέσα μου συσσωρευμένο θυμό που έπρεπε κάπως να απελευθερώσω. Ευτυχώς, τώρα είμαι καλά ψυχολογικά, από τότε που μπήκα στη Χρυσή Αυγή, και ειδικά από τότε που μπήκαμε στη Βουλή. Κάθε φορά που έχω μέσα μου θυμό πάω μαζί με τα άλλα τα παιδιά και σαπίζουμε στο ξύλο όποιον δε μας αρέσει η φάτσα του. ΟΥΓΚ.»

(Αττίλας Ούννος, χρυσαυγίτης)

«Η κρίση με έφερε πιο κοντά από ποτέ με τον Θεό. Συγκεκριμένα, όταν απολύθηκα του είπα «ΤΙ ΘΕΣ ΠΙΑ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΡΕ ΠΑΛΙΟ*μπιπ*, ΤΙ ΣΤΟ *μπιπ* ΘΕΣ *μπιπ* ΤΟ *μπιπ* ΜΟΥ *μπιπ*;». Δε μου απάντησε, αλλά τουλάχιστον εκτονώθηκα. Κάτι είναι κι αυτό.»

(Παντελής Άγνοιας, άνεργος)

«Η κρίση είναι για μένα ένα σχολείο. Μαθαίνω καινούργια πράγματα που μέχρι τώρα ποτέ δε χρειαζόταν να μάθω. Να, την προηγούμενη βδομάδα έμαθα πώς γίνεται να επιβιώσεις για μία εβδομάδα τρώγοντας μόνο κονσέρβες σκύλου. Ο σκύλος, πάλι, δεν μπόρεσε να μάθει πώς γίνεται να επιβιώσεις με αέρα κοπανιστό. Τον θάψαμε προχθές.»

(Γεράσιμος Σκυλίτσης, άνεργος)

«Μπορεί να μην έχουμε πια τη δυνατότητα να βγαίνουμε οικογενειακώς για καφέ ή για φαγητό, όμως βρήκαμε με τον άντρα μου τον τρόπο να διασκεδάζουμε: Αγοράσαμε μερικά επιτραπέζια παιχνίδια και μαζευόμαστε στο σαλόνι και παίζουμε κάθε μέρα με τα παιδιά από τότε που απολυθήκαμε και οι δύο. Βέβαια, τώρα πια μπορούμε να παίζουμε μόνο μέχρι το απόγευμα, γιατί μετά νυχτώνει και μας έκοψαν το ρεύμα, αλλά από το τίποτα…»

(Πηνελόπη Φωτάκη, άνεργη)

«Άμα θες να χωρίσεις, η οικονομική κρίση είναι η καλύτερη δικαιολογία. Είχα μία γκόμενα που μου είχε πρήξει τ’αρχίδια. Να πάμε εκεί, να κάνουμε αυτό, ξέρεις τώρα, γυναίκες. Ε, με το που της είπα ότι μου μείωσαν τον μισθό, με παράτησε. Ακόμα το γιορτάζω.»

(Θανάσης Ξυστάκης, δημόσιος υπάλληλος)

«Είχα πάντα δυσκολία με τις γυναίκες. Είμαι γενικά ντροπαλός, όχι ιδιαίτερα εμφανίσιμος και δεν είχα ποτέ υψηλή αυτοπεποίθηση. Όμως τώρα με την κρίση αυτό το τελευταίο άλλαξε. Βλέπεις, για να πέσει η γκόμενα δε χρειάζεται πια να πεις τίποτα παραπάνω από «έχω και δουλειά, πάμε μια βόλτα;». Με τόση ανεργία, αυτό τις τρελαίνει και πέφτουν στο κρεβάτι πανεύκολα.»

(Σωκράτης Πέφτουλας, δημόσιος υπάλληλος)

«Χάρη στην κρίση παράτησα το αυτοκίνητο και ανακάλυψα το ποδήλατο που είναι πιο φτηνό, πιο «καθαρό», και σε γυμνάζει κιόλας. Το πρόβλημα είναι ότι δεν το έχει ανακαλύψει ακόμα εκείνος ο τύπος που μπήκε με τέρμα τα γκάζια στον ποδηλατόδρομο και με παρέσυρε, και τώρα θα πρέπει να μείνω στο νοσοκομείο για έξι μήνες.»

(Χαρούλα Σακάτη, άνεργη)

«Η κρίση είναι ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί, χωρίς υπερβολή. Στο επάγγελμά μου πρέπει πάντα να κριτικάρεις τους κακούς πολιτικούς, και τώρα είναι τόσοι πολλοί οι κακοί πολιτικοί που είναι σαν να κλέβεις εκκλησία! Ο κόσμος γελάει πολύ κάθε βράδυ με την περφόρμανς μου, και μπορεί να μην πληρώνομαι καλά, αλλά τουλάχιστον έχω τζάμπα ποτά στο μπαρ. Κρίση rulez!»

(Πέτρος Χάχας, stand-up comedian)

«Με το γιο μου είχαμε χαθεί τα τελευταία χρόνια. Είχε κάνει αυτός τη ζωή του, δουλειά, οικογένεια, σπίτι, κι εγώ που είμαι συνταξιούχος έμενα μόνη μου στο σπίτι που μου άφησε ο μακαρίτης ο άντρας μου. Αλλά πριν από δύο μήνες έμεινε άνεργος και ήρθε μαζί με την οικογένεια στο σπίτι μου. Επιτέλους, τώρα έχω έναν άνθρωπο να με γηροκομήσει, ένα εγγόνι για να παίζουμε και μία νύφη που σε ένα μήνα το πολύ θα τον καταφέρω να τη χωρίσει. Την κάργια.»

(Σταυρούλα Πενθερουδάκη, συνταξιούχος)

«Πολλά τα κακά της κρίσης, δε λέω, αλλά έχει κι ένα καλό: Έχω να δω τηλεόραση πάνω από ένα μήνα. Δεν είχα λεφτά για αποκωδικοποιητή, και μετά από δυο-τρεις μέρες κατάλαβα ότι δεν τον χρειάζομαι κιόλας. Ήδη νιώθω πολύ καλύτερα ψυχολογικά, ενώ νομίζω ότι και το μυαλό μου παίρνει καλύτερες στροφές. Και μόνο που δε θα ξαναδώ ποτέ τον Πρετεντέρη, μου φτάνει.»

(Ευθύμης Κεφαλάς, ιδιωτικός υπάλληλος)

«Από τότε που έμεινα άνεργη, επειδή ο πρώην εργοδότης μου έκανε περικοπές και απέλυσε τη μισή εταιρεια, έχω επιτέλους περισσότερο χρόνο για να περνάω με τα παιδιά μου. Κρίμα που δεν έχω και λεφτά για να τα ταΐσω, αλλά δεν μπορείς να τα έχεις και όλα, έτσι;»

(Μαργαρίτα Λυπητερού, άνεργη)

«Χάρη στην κρίση αυξήθηκαν κατακόρυφα τα έσοδα της ψησταριάς μου. Βρήκα μία φοβερή προμηθευτική εταιρεία που μου φέρνει πάμφτηνο κρέας (δεν ξέρω από τι ζώο, μάλλον γάτα), κι έτσι πουλάω τα σουβλάκια ένα ευρώ. Οι ανταγωνιστές μου έχουν κλείσει γιατί δεν μπορούσαν να ρίξουν τόσο τις τιμές τους. Καλά να πάθουν, αφού δεν μπορούν να προσαρμοστούν στην ελεύθερη αγορά. Να το ξέρεις, αυτό που λένε ότι η κρίση δημιουργεί νέες ευκαιρίες ισχύει, φίλε μου.»

(Μπάμπης Γατοφονιάς, ιδιοκτήτης ψησταριάς)

«Πάντα είχα πρόβλημα με το βάρος μου. Ποτέ δεν μπορούσα να χάσω εκείνα τα περιττά κιλά, όσες δίαιτες κι αν δοκίμαζα. Τώρα όμως που δεν έχω να αγοράσω ούτε τα βασικά, κάνω αναγκαστική δίαιτα και έχω ήδη χάσει 20 κιλά, ενώ αρχικά ήθελα να χάσω μόνο 10! Ευτυχώς έχει η κόρη μου κάτι παλιά ρούχα της που μπορώ να φοράω, γιατί τα παλιά μου ρούχα δε μου κάνουν πια.»

(Ευτυχία Κοκκαλάκη, ελεύθερη επαγγελματίας)

«Χάρη στην κρίση, φέτος κάναμε το καλύτερο οικογενειακό κάμπινγκ όλων των εποχών! Στήσαμε τη σκηνή μας, παίξαμε παιχνίδια, κάναμε τα μπάνια μας στην μπανιέρα… Ε ναι, φυσικά στο σαλόνι του σπιτιού το κάναμε το κάμπινγκ, πού λεφτά για το ταξίδι. Ήταν πολύ ρεαλιστικό, γιατί μας έκοψαν και το ρεύμα.»

(Λάμπρος Γαμώσπιτος, ελεύθερος επαγγελματίας)

«Ξέρεις πόσα χρόνια πάλευα να κόψω το ποτό; Ε, τελικά χάρη στην κρίση τα κατάφερα. Δε μου περίσσευαν για ποτά πια, κι έτσι μια μέρα απλά αποφάσισα να το κόψω. Τέλος, μαχαίρι. Νιώθω πολύ καλύτερα τώρα που μπορώ να επενδύω όλα τα χρήματά μου στα τσιγάρα, που είναι πολύ πιο φτηνός εθισμός. Έπρεπε να το έχω ανακαλύψει πριν από την κρίση, που δεν είχα καπνίσει ποτέ στη ζωή μου.»

(Σήφης Φουγαράκης, δημόσιος υπάλληλος)

«Είμαι πολύ πνευματικός άνθρωπος, και πριν από πολλά χρόνια το φιλοσόφησα και κατέληξα ότι οι ψυχές μας ζουν και μετά το θάνατό μας, και μετενσαρκώνονται σε κάποια επόμενη ζωή, ανάλογα με το πόσο υπέφερες ή έκανες τους άλλους να υποφέρουν στην επόμενη ζωή σου. Ε, τα τελευταία χρόνια έχω υποφέρει τόσο πολύ, που στην επόμενη ζωή μου υπολογίζω ότι θα είμαι γάτα Αγκύρας και θα με φροντίζουν όλη μέρα ενώ εγώ θα χουζουρεύω. Αυτό μου δίνει δύναμη να κάνω υπομονή.»

(Ολυμπία Ψυχραιμία, άνεργη)

«Εγώ τα τελευταία χρόνια το είχα βάρος στη συνείδησή μου, γιατί στο μαγαζί δεν έκοβα σχεδόν ποτέ αποδείξεις, έκρυβα εισοδήματα από την εφορία, και ένιωθα άσχημα που κορόιδευα το κράτος. Τώρα όμως δε νιώθω καθόλου τύψεις, γιατί βλέπω ότι όλοι το ίδιο έκαναν, άρα άμα δεν το είχα κάνει κι εγώ θα ήμουν μαλάκας. Τώρα νιώθω πολύ καλύτερα με τον εαυτό μου.»

(Ζήσης Τριμάλακας, ελεύθερος επαγγελματίας)

«Ήμουν σε μία άσχημη φάση της ζωής μου, καθώς η γυναίκα μου με πίεζε να κάνουμε παιδί κι εγώ δεν ένιωθα ακόμα έτοιμος για μία τέτοια ευθύνη. Και μέσα σε μία εβδομάδα απολύθηκα κι εγώ και η γυναίκα μου από την εταιρεία που δουλεύαμε, κι έτσι συμφωνήσαμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε παιδί υπό αυτές τις συνθήκες. Περιττό να πω ότι δεν έχω καν ψάξει για δουλειά από τότε, και έχω και δικαιολογία: «αφού δεν υπάρχουν δουλειές».»

(Ηρώδης Γενιτσαρίδης, άεργος)

«Αυτοί που κλαίγονται για την κρίση είναι αυτοί ακριβώς που αξίζουν ό,τι τους συμβαίνει. Η κρίση φέρνει πάντα ευκαιρίες, και αυτοί δεν τις βλέπουν γιατί απλά δεν μπορούν να δουν πέρα από τη μύτη τους. Να, δες εμένα: Χάρη στην κρίση μείωσα τους μισθούς των μισών υπαλλήλων, απέλυσα όσους δε δέχθηκαν τη μειωση και στη θέση τους πήρα εικοσάρηδες που τους πληρώνω ψίχουλα ή τους «βοηθάω» να κάνουν δωρεάν πρακτική. Ξέρεις πόσα λεφτά γλίτωσα; Καινούργια BMW πήρα με αυτά τα λεφτά να φανταστείς. Μακάρι να συνεχιστεί κι άλλο αυτή η κρίση, να πάρω και εκείνο το γιωτ που έχω σταμπάρει.»

(Περικλής Γιωτόπουλος, επιχειρηματίας)