Λέω να είμαι λίγο διαφορετικός σήμερα. Έχω τερματίσει το κράξιμο στο πολιτικό σύστημα, αλλά και να μην το είχα τερματίσει δεν έχω άλλα νομίσματα να ρίξω στο μηχάνημα και να ξαναπαίξω. Εξάλλου, είναι πολύ εύκολο να κατηγορείς για όλα σου τα προβλήματα τους πολιτικούς και την πολιτική εν γένει, αλλά αν θέλουμε κάποτε να προχωρήσουμε μπροστά ως χώρα, θα πρέπει να πάρουμε τον δύσκολο δρόμο και να παραδεχτούμε και τα δικά μας σφάλματα. Και θα πρέπει να τον πάρουμε όλοι μαζί, ακολουθώντας αυτούς τους λίγους τολμηρούς που τον έχουν ήδη χαράξει.
Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη την παρούσα κυβέρνηση, που δεν έχει λαϊκή νομιμοποίηση αφού δεν προήλθε από εκλογές, και ας ασχοληθούμε λίγο με το τι έγινε πριν από αυτήν την κυβέρνηση. Δύο χρόνια νωρίτερα, το εκλογικό σώμα είχε εκλέξει πανηγυρικά σαν κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ, το οποίο είχε σιχαθεί μόλις πέντε χρόνια νωρίτερα και μετά από 11 διαδοχικά χρόνια διακυβέρνησης, όμως πλέον σιχαινόταν ακόμα περισσότερο την Νέα Δημοκρατία, που κυβέρνησε για πέντε χρόνια από το 2004, όταν και κέρδισε τις εκλογές κάνοντας τον κόσμο να ξεχάσει «τι σημαίνει δεξιά» και κυρίως να ξεχάσει τι συνέβη από το 1990 ως το 1993. Παρατηρείτε κάτι; Αν είπατε «ναι, ότι οι ψηφοφόροι ψηφίζουν κάθε φορά το κόμμα που σιχαίνονται λιγότερο και όχι αυτό που πραγματικά τους εκφράζει», συγχαρητήρια, είστε οξυδερκείς παρατηρητές.
Πόσο υπεύθυνη στάση έχουμε τηρήσει εμείς, οι ψηφοφόροι όλα αυτά τα χρόνια; Καθόλου, απ’ό,τι φαίνεται. Ανέκαθεν, τα κριτήρια βάση των οποίων ψηφίζαμε οι περισσότεροι ήταν λανθασμένα. Δεν ψηφίζαμε τα κόμματα και τα πρόσωπα που πραγματικά μας εξέφραζαν, αλλά τα κόμματα και τα πρόσωπα που θα μας έκαναν το χατίρι: Το ρουσφέτι μας, τη μετάθεσή μας, τη «διευκόλυνσή» μας. Δεν ψηφίζαμε αυτούς που πιστεύαμε ότι θα έκαναν το καλύτερο για τον τόπο, αλλά αυτούς που θα έδιωχναν από την εξουσία αυτούς που τελικά δεν το έκαναν. Πολλές φορές ψηφίζαμε χωρίς καν να γνωρίζουμε τι συνέβαινε γύρω μας, τι περιελάμβαναν τα προγράμματα των κομμάτων, τι έχει κάνει στη ζωή του αυτός στον οποίο δίναμε τον «σταυρό» μας. Υπήρξαμε ανεύθυνοι, και επομένως υπεύθυνοι σε μεγάλο βαθμό για τα όσα έχουν συμβεί στη χώρα τα τελευταία χρόνια.
Φυσικά, η ευθύνη βαρύνει συνήθως περισσότερο τον χρηματίζοντα και λιγότερο τον χρηματιζόμενο, όμως αυτό δε δίνει σε κανέναν το δικαίωμα να βγάζει την ουρά του απ’έξω, κατηγορώντας για τα πάντα ένα πολιτικό σύστημα στου οποίου την εδραίωση βοήθησε σημαντικά και ο ίδιος. Εξάλλου, αν ήμασταν κι εμείς σοβαροί ως ψηφοφόροι, δε θα επιτρέπαμε στους εαυτούς μας να μας κυβερνούν οι ίδιοι άνθρωποι που μισήσαμε λίγα χρόνια νωρίτερα. Θα απαιτούσαμε με τον τρόπο μας τις αλλαγές που δήθεν ευαγγελιζόμασταν πάντα.
Αυτό που φαίνεται ότι λίγοι έχουν καταλάβει μέχρι σήμερα είναι μία πολύ απλή παραδοχή: Το κράτος είμαστε εμείς οι ίδιοι. Το «κράτος» δεν είναι μία αφηρημένη έννοια. Δεν είναι μια αγκαλιά που αναζητάμε στις δύσκολες ώρες («πού είναι το κράτος; Πού είναι η πολιτεία;»), δεν είναι εχθρός μας («σιγά μην τα δώσω στο κράτος»), δεν είναι κάτι απόμακρο και ξένο σε μας («το κράτος κοιμάται», «ανάλγητο κράτος»). Το κράτος είμαστε εμείς οι ίδιοι. Και αν εμείς οι ίδιοι συμπεριφερόμαστε ανεύθυνα, τότε δεν μπορούμε να περιμένουμε από το «κράτος» (εμάς, δηλαδή) να είναι υπεύθυνο απέναντί μας. Για να αλλάξει το κράτος, πρέπει πρώτα να αλλάξουμε εμείς. Ο καθένας ξεχωριστά.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι πρέπει να καταλάβουμε πως όταν φοροδιαφεύγουμε κλέβουμε λεφτά μέσα από την τσέπη μας. Ότι όταν μας δίνεται η ευκαιρία να ψηφίσουμε τους εκπροσώπους μας, πρέπει να το κάνουμε υπεύθυνα και με σοβαρά κριτήρια. Ότι κανένα «κράτος» δε θα φροντίσει για μας αν εμείς πρώτα δε φροντίσουμε γι’αυτό.
Φυσικά και δεν έχω καμία διάθεση να υποστηρίξω τους μιζαδόρους, τους τοκογλύφους, τους απατεώνες και όλα αυτά τα φρούτα που παράγουμε σε αφθονία σ’αυτήν τη χώρα. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι αν θέλουμε να λιθοβολήσουμε το πολιτικό μας σύστημα για όλα τα κακά της μοίρας μας, ας το κάνουμε. Είναι εύκολο. Αυτό που είναι πραγματικά δύσκολο είναι να βρεις κάποιον αναμάρτητο να πετάξει τον πρώτο λίθο.
16 Νοεμβρίου, 2011 at 1:49 πμ
L’Etat c’est moi…
Διαφωνώ για χίλιους δύο λόγους…Βέβαια το να αλλάξουμε νοοτροπία είναι επιτακτικό.
16 Νοεμβρίου, 2011 at 1:52 πμ
Με πολλά μπορεί να διαφωνήσει κανείς, αναμφίβολα, αλλά δύσκολα μπορεί κανείς να πει σοβαρά ότι δεν πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία. 🙂
16 Νοεμβρίου, 2011 at 3:09 πμ
Συμφωνώ απόλυτα σε όσα λές αγαπητέ στρέιντζερ. Υπάρχει μεγάλο υστέρημα δημοκρατίας στη χώρα μας οχι μόνο στο σύστημα που μας κυβερνάει αλλά και στη νοοτροπία μας γιατί κι αυτοί που εκλέγονται είναι αντιπροσωπετικό δείγμα μας, δυστυχώς έτσι είναι. Δυστυχώς έχουμε φτάσει στο σημείο να έχει κοινωνικοποιηθεί η διαφθορά τόσο πολύ που το οικοδόμημα που ποτέ δεν χτίστηκε και σε γερά θεμέλια να είναι πλέον σαθρό. Ετσι τώρα που το χτυπούν οι άνεμοι βρίσκεται έρμαιο στα κτυπήματά τους. Δεν ξέρω όμως αν πρέπει να σωθεί ή να γκρεμστεί για να χτιστεί απ΄ την αρχή. Αυτό είναι κάτι που με προβληματίζει και δεν έχω δώσει απάντηση. Το κακό είναι ότι αν γκρεμιστεί θα χαθεί και ότι καλό έχει κατακτηθεί μέχρι τώρα και θα υποφέρουν πολλοί άνθρωποι. Πολλά αναπάντητα ερωτήματα, δύσκολοι καιροί. Το σίγουρο είναι ότι για να μάθουμε πρέπει να πάθουμε, και πολύ φοβάμαι ότι δεν έχουμε πάθει όσο πρέπει ακόμα.
16 Νοεμβρίου, 2011 at 4:42 μμ
Αυτό είναι που μας προβληματίζει όλους: Αν γκρεμιστούν τα πάντα, θα χαθούν και τα καλά μαζί με τα κακά. Αν δεν είχαμε τίποτα να χάσουμε, θα ήταν πολύ πιο απλό. Αλλά δεν είναι, δυστυχώς. Και φοβάμαι ότι αν δεν κάνουμε κάτι για να σωθούμε, το οικοδόμημα θα γκρεμιστεί από μόνο του και θα μας πάρει μαζί του στα συντρίμμια.
16 Νοεμβρίου, 2011 at 3:36 πμ
στα λόγια μου έρχεσαι. μετά τα λόγια σειρά οι πράξεις.
πάντα στη θεωρία τα πηγαίναμε τέλεια σα λαός.
γενικά με προβληματίζεις πολύ. μια και αντιπροσωπεύεις μια διαφορετική δημοσιογραφία γιατί δεν αναφέρεις κάτι αισιόδοξο, την λύση, ακόμα και το νέο κλίσε »την επιστροφή στις αξίες». Είναι σαν να προσπαθείς να αφυπνίσεις χρησιμοποιώντας το ίδιο μοιρολόγι.
θελώ να πω: παλία ήταν ένα φουστάνι, ένα δάνειο ή πάλι η εκλογή των ίδιων, τώρα είναι η κρίση, η εκλογή πανομοιότυπων, η ανεργία και το ξεκάθαρο (πόσο πιο ξεκάθαρο, κάθε φορά ξεκάθαρο είναι) περιπέξιμο των πολιτικών προς το λαό. Το ίδιο πράγμα είναι, το ίδιο παραμύθι που βλέπω να πιπιλάει χρόνια ο Έλληνας μόνο που έχει μετανομαστεί σε κάτι άλλο. Κινούμαστε χρόνια υπνοτισμένοι από κάτι. Φτάνουν τα λόγια πρέπει να ικανοποιηθούν επιτέλους οι πραγματικές μας ανάγκες, οι οποίες δε κοστίζουν. Και είναι η μοναδική ευκαιρία. Φτάνει το ποίος το έκανε, ποίοι τα φάγανε, πώς θα δανειστούμε… αυτός ο λίθαργος δε γίνεται να γίνει η δεύτερη τουρκοκρατία…
16 Νοεμβρίου, 2011 at 4:48 μμ
Έχεις δίκιο, όλο λόγια, λόγια, λόγια – τι να κάνω, μια ζωή θεωρητικός ήμουν. Είμαι καλός στις παρατηρήσεις, αλλά όχι και στο να δίνω λύσεις. Καθείς εφ’ω ετάχθη, υποθέτω.
Και φυσικά έχεις δίκιο στο ότι πρόκειται για μοναδική ευκαιρία. Αν όχι τώρα, τότε πότε; Αρκετά ασχοληθήκαμε με το παρελθόν, ας κοιτάξουμε λίγο και το μέλλον μας, που έχει προτεραιότητα.
16 Νοεμβρίου, 2011 at 2:19 μμ
Καταρχάς το κράτος δεν είμαστε εμείς. Ποιοι «εμείς» δηλαδή; Εντελώς ισοπεδωτικό. Όλοι «εμείς» δεν έχουμε τις ίδιες ευκαιρίες και δεν ακουγόμαστε το ίδιο.
Πότε συμμετείχαμε «εμείς» στη δημιουργία αυτού του κράτους;
Από την ίδρυση του είναι ένα φορεμένο κακοραμμένο κουστούμι. Μια μπανανία, που την πολιτική της την υπαγορεύουν «αι Μεγάλαι δυνάμεις».
Που συμμετείχαμε; Στην επιλογή του πολιτεύματος; Στη συγγραφή του Συντάγματος; Ο Λαός απαίτησε Σύνταγμα, αλλά δεν το έγραψε ποτέ αυτός.
Μια φορά στα 4 χρόνια σου λένε, έλα και ψήφισε. Και έχεις επιλογές Τρικούπη και Δεληγιάννη, Παπανδρέου ή Καραμανλή. Το παιχνίδι είναι στημένο, από πριν. Τα μικρά κόμματα δεν μπορούν να μπουν στη βουλή,με το φράγμα του 3%. Και η απλή αναλογική θα μας οδηγήσει στην «ακυβερνησία», άρα είναι αντι-δημοκρατική.
Σε αυτόν τον τόπο, όποιος προσπάθησε να αλλάξει κάτι, λοιδωρήθηκε και κυνηγήθηκε. Υπάρχουν περίπου 100 μεγαλοαστικές οικογένειες, οι οποίες μοιράζουν την πίτα μεταξύ τους, και πουλάνε φούμαρα στους υπόλοιπους.
Τί να πεις; Για την προπαγάνδα των ΜΜΕ που ακόμα και σήμερα γίνεται όλο και πιο ξεδιάντροπη; Που σου σερβίρουν λύσεις, που έχουν ετοιμάσει άλλοι εκ των προτέρων;
Ακόμα και αυτοί κοροϊδεύουν το λαό, και του φωνάζουν τώρα «ότι πρέπει να γίνει πιο υπεύθυνος». Δες προπαγάνδα του ΣΚΑΪ πχ με το Ίδρυμα. Και στην ουσία εννοούν πάλι, κάτσε και σκάσε και φάε το αγγούρι αδιαμαρτύρητα.
Οπότε επέτρεψε μου να είμαι καχύποπτη με όσους μου λένε να ενηλικιωθώ, αλλά δεν εξηγούν ακριβώς σε τί συνίσταται αυτή η ενηλικίωση.
Για μένα ενηλικίωση είναι να γίνουμε ενεργοί πολίτες πχ και να σπάσει η νοοτροπία της ανάθεσης των προβλημάτων μας. Δεν πιστεύω πλέον στην αντιπροσώπευση. Το Σϋνταγμα πρέπει να αλλάξει. Το σύστημα είναι σάπιο και δεν πρόκειται να παράγει κανέναν «καλό πολιτικό» που θα έρθει να μας σώσει. Αυτό είναι ενηλικίωση για μένα, και όχι να πιστεύω ακόμα στον Άη Βασίλη.
16 Νοεμβρίου, 2011 at 2:25 μμ
[…] Τελετή ενηλικίωσης Posted on Νοεμβρίου 16, 2011 by lascapigliata Απάντηση στο post του The Stranger […]
17 Νοεμβρίου, 2011 at 2:17 πμ
[…] σχόλιο στο ιστολόγιο του thestranger και συγκεκριμένα στην εξής ανάρτηση. Οπότε για να μην είμαι ανακριβής ανέτρεξα στην σοφή […]
18 Νοεμβρίου, 2011 at 12:08 πμ
Κι όμως δεν φταίει το ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ που ψηφίζονται στις εκλογές. Κάποιος πάει και τους ψηφίζει. Μπορεί τα κόμματα εξουσίας να έχουν μεγαλύτερη ευχέρεια και πρόσβαση στα ΜΜΕ και στους μηχανισμούς που ασκούν επιρροή στον κόσμο, και ως εκ τούτου να είναι περισσότερο προβεβλημένη η προπαγάνδα τους, όμως ειδικά σήμερα τα κόμματα αυτά έχουν υποστεί μεγάλα πλήγματα στην αξιοπιστία τους και όλος ο κόσμος ψάχνει πλέον εν μέσω πανικού για απαντήσεις και λύσεις στα προβλήματα και σε άλλους πολιτικούς χώρους. Ολοι πια είναι υποψιασμένοι και ξέρουν ότι οι πολιτικοί των δύο μεγάλων κομμάτων είναι φθαρμένοι στην πλειοψηφία τους και διεφθαρμένοι. Αν λοιπόν πάει στην κάλπη μεθαύριο και τους ψηφίσει θα φταίει μόνο η προπαγάνδα που θα του κάνουν? Τίποτ΄άλλο? Δεν θα φταίει ας πούμε καθόλου ότι κανείς άλλος δεν τον πείθει για τη σοβαρότητά του και την υπευθυνότητά του, ή ότι και τα κόμματα με τα μικρά ποσοστά έχουν απωλέσει και αυτά για διάφορους λόγους το καθένα, την εμπιστοσύνη και την αξιοπιστία του? Δεν θα φταίει επίσης το χαμηλό επίπεδο πληροφόρισης, μόρφωσης, πολιτικοποίησης και ευαισθητοποίησης που έχει η πλειοψηφία του κόσμου, στοιχεία τα οποία κάνουν ένα ψηφοφόρο να έχει μειωμένες απαιτήσεις και να είναι εύκολο θύμα κάθε είδους λαικισμού απ΄όπου κι αν προέρχεται? Και όλα αυτά δεν είναι στοιχεία του λαού μας υπαρκτές αδυναμίες του? Δεν είναι επομένως ευθύνη μας που έχουμε αυτές τις κυβερνήσεις, μήπως τελικά σ΄ένα βαθμό αυτές αξίζουμε να έχουμε? Εμείς δεν τις εκλέγουμε? Εμείς δεν είμαστε αυτοί που ξεχνάμε τα λάθη τους και τους ξαναεκλέγουμε?
Επομένως το να γίνουμε ενεργοί πολίτες όπως λές (άρα αποδέχεστε ότι δεν είμαστε)είναι για μένα σήμερα η πρόκληση . Αλλά και η ευθύνη μας. Μόνο έτσι θα έχουμε συμμετοχή στις εξελίξεις, και θα αναδειχτούν και νέα πρόσωπα με νέες ιδέες και δυναμική να δώσουν λύσεις . Αρα όλοι εμείς δεν είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να το πετύχουμε αυτό?
Οσο για τον Αη Βασίλη δεν νομίζω να πιστεύει κανείς μας σ΄αυτό? Αρα ακυρο!
18 Νοεμβρίου, 2011 at 1:18 πμ
Μιλάω για άμεση δημοκρατία, όταν λέω δεν πιστεύω πλέον στην αντιπροσώπευση. Πες ότι τα δυο μεγάλα κόμματα τρώνε μαύρο, στις επόμενες εκλογές. Το πιθανότερο είναι ότι θα γίνει μια κυβέρνηση συνεργασίας.
Ουσιωδώς δεν θα αλλάξει κάτι στον τρόπο, που γίνονται τα πράγματα. Μπορεί να αλλάξει κάτι στο παιχνίδι ισορροπιών, και οι κυβερνήσεις να πέφτουν πιο εύκολα, αλλά ουσιαστικά όχι.
Αλλά για να αλλάξει το πολίτευμα, υπάρχουν μόνο δύο δρόμοι. Ο ένας είναι ανάδειξη πολιτικών δυνάμεων, που θα το υποστηρίξουν (αν και το Σύνταγμα, απαγορεύει την αλλαγή του πολιτεύματος ειρηνικά). Ο δεύτερος είναι ότι απευχόμαστε όλοι