Μου έχουν λείψει λίγο εκείνες οι εποχές που όταν δεν είχα τι να γράψω απλά άφηνα τον εαυτό μου ελεύθερο μπροστά από ένα άδειο notepad, με τον κέρσορα να αναβοσβήνει ρυθμικά, σαν τη θυμωμένη γυναίκα που χτυπάει ρυθμικά το πόδι της στο πάτωμα περιμένοντας να της εξηγήσεις πώς βρέθηκε εκείνη η πιπιλιά στο λαιμό σου. Μερικές φορές το μόνο που χρειάζεσαι για να βάλεις τις τάξεις σου σε σκέψη τις σκέψεις σου σε τάξη είναι να μη σκέφτεσαι τίποτα. Να στέκεσαι μπροστά στο κενό και να πηδάς πριν προλάβεις να σκεφτείς «τι μαλακία πάω να κάνω;». Χωρίς delete, χωρίς undo, χωρίς escape.
«Τι σκέφτεσαι;». Τίποτα δε σκέφτομαι ρε μαλάκα. 28 χρόνια τώρα σκέφτομαι, και τι κατάλαβα; Οι πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου ήταν όταν δε σκεφτόμουν τίποτα. Εσύ τι σκέφτεσαι; Και γιατί σκέφτεσαι; Και πώς σκέφτεσαι; Και είσαι σίγουρος ότι σκέφτεσαι σωστά; Κι αν ο άλλος σκέφτεται κάτι διαφορετικό; Θα σκεφτείς ότι ίσως έχει δίκιο; Ή θα σκεφτείς ότι είναι απλώς μαλάκας, ένας μαλάκας που σκέφτεται;
Τι ωραία λέξη το «μαλάκας». Παρεξηγημένη. Λέξη-μπαλαντέρ, που μπορεί να αντικαταστήσει με ευκολία καμιά 500αριά άλλες. Και λίγες λέω. Αλλά τι να πεις, οι βρισιές είναι ακόμα ταμπού. Να, τις προάλλες άκουγα μία εκπομπή στο ραδιόφωνο, και κάποιος έλεγε «γαμώ τον Αντίχριστό μου». Και έβαλαν *ΜΠΙΠ*. Σε τι βάζεις *ΜΠΙΠ* ρε μεγάλε; Στο «γαμώ» που ένα παιδάκι 5 χρονών το ακούει πιο συχνά και από το όνομά του; Ή στο «αντίχριστο», μην παρεξηγηθεί κανένας σατανιστής και διαμαρτυρηθεί στο ΕΣΡ;
Θυμάμαι όταν πρωτοξεκίνησα να γράφω, που ντρεπόμουν να γράψω βρισιές. Έγραφα μα**κας, π**τσος μ**νί, τσαπερδονο**λοσφυρίχτρα. Και πάλι ήταν καλύτερα από το αγαπημένο μου τότε περιοδικό, το FREE, που αντίστοιχα έγραφε μαμάκας, λούτσος, νουνί και τσαπερδονολολοσφυρίχτρα. Ίσως έχω απωθημένο από τότε, γι’αυτό και βρίζω τόσο πολύ όταν γράφω. Ξέρεις, είναι αυτή η κλασική αντίδραση, που όταν σου απαγορεύουν κάτι για πολλά χρόνια και ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι είσαι απολύτως ελεύθερος να το κάνεις και δε θα σου πει κανένας τίποτα, του δίνεις και καταλαβαίνει. Κατοχικό σύνδρομο, σαν να λέμε.
Είμαι περίεργος άνθρωπος, τι να πω. Να σκεφτείς ότι για χρόνια ολόκληρα, το Backspace ήταν το αγαπημένο μου πλήκτρο στον υπολογιστή. Όταν κάποιο πρόγραμμα μου ζητούσε να «press any key», εγώ πάντα πατούσα ψυχαναγκαστικά το Backspace (τουλάχιστον δεν έψαχνα το κουμπί «any», σαν την ξανθιά). Και όταν έγραφα οτιδήποτε, δεν πατούσα ποτέ το Delete, ακόμα κι αν ήταν πιο εύχρηστο. Μόνο Backspace, ρε μουνιά. Δε θυμάμαι πώς ξεπέρασα αυτήν την εμμονή με το Backspace. Ξέρω μόνο ότι τώρα έχω θέμα με το Num Lock. Για κάποιον λόγο, δε θέλω να είναι ποτέ αναμμένο το φωτάκι του Num Lock. Με αποσυντονίζει. Είναι ο κρυπτονίτης μου. Με το Caps Lock δεν έχω πρόβλημα. Ούτε με το Scroll Lock, που ανάθεμα αν κατάλαβα ποτέ τι ακριβώς κλειδώνει. Κι ούτε με ενδιαφέρει κιόλας.
Έχω αυτή τη συνήθεια να προσδίδω ανθρώπινα χαρακτηριστικά σε άψυχα αντικείμενα. Ξέρεις, να βλέπω ανθρώπινα πρόσωπα στις «φάτσες» των αυτοκινήτων, να νομίζω ότι ο υπολογιστής και τα πλήκτρα του με επιβουλεύονται, να μιλάω στα βιβλία και στα περιοδικά μου λες και με ακούνε. Τέτοια, καθημερινά πράγματα. Μικρός νόμιζα ότι ήμουν λίγο τρελός, και όταν μεγάλωνα θα με τρέχανε από ψυχιατρείο σε ψυχιατρείο. Τελικά αποδείχθηκε ότι όλοι μας είμαστε λίγο τρελοί, και αυτοί που κλείνουν στα ψυχιατρεία είναι μάλλον οι πιο λογικοί που δεν αντέχουν την τρέλα αυτού του κόσμου. Και εδώ που τα λέμε, σε μία χώρα που έβγαλε πρωθυπουργό τον Παπανδρέου, αν όλα πήγαιναν με τη λογική θα έπρεπε να έχουμε μερικά εκατομμύρια τροφίμους σε ψυχιατρεία αυτή τη στιγμή.
Ξέρεις τι είναι τρέλα; Να πηγαίνεις κόντρα στη φύση σου. Αν έβλεπες έναν άνθρωπο να κρατάει δύο πούπουλα και να προσπαθεί να πετάξει, θα τον έλεγες τρελό. Θα έλεγες το ίδιο όμως και για έναν άνδρα που αποφασίζει να περάσει όλη του τη ζωή με μία γυναίκα; Μάλλον όχι. Αλλά γιατί όχι; Και οι δύο κόντρα στη φύση τους πηγαίνουν. Απλά ο ένας κάνει κάτι που δεν είναι κοινωνικά αποδεκτό, ενώ ο άλλος υποτάσσεται στα κοινωνικά «πρέπει». Προσπαθούμε με μανία να καταπιέσουμε τα ένστικτά μας, λες και ντρεπόμαστε για τις ζωώδεις καταβολές μας. Ίσως δικαιολογημένα. Αλλά ποιο ον μπορεί να αυτοχαρακτηριστεί «λογικό», όταν ανά πάσα στιγμή συγκρούονται μέσα του ένα ζωώδες ένστικτο και μία ομοβροντία από κοινωνικές επιταγές που μονίμως τον προστάζουν να κάνει διαφορετικά πράγματα από αυτά που κατά βάθος θέλει;
Μου είχαν λείψει λίγο εκείνες οι εποχές που όταν δεν είχα τι να γράψω απλά άφηνα τον εαυτό μου ελεύθερο μπροστά από ένα άδειο notepad, με τον κέρσορα να αναβοσβήνει ρυθμικά, σαν τον μετρονόμο που ορίζει βασανιστικά το τέμπο σου και σε προκαλεί να κινηθείς στο ρυθμό του. Μερικές φορές το μόνο που χρειάζεσαι για να βάλεις τις τάξεις σου σε σκέψη τις σκέψεις σου σε τάξη είναι να μη σκέφτεσαι τίποτα. Να στέκεσαι μπροστά στο κενό και να πηδάς πριν προλάβεις να σκεφτείς «τι μαλακία πάω να κάνω;». Χωρίς delete, χωρίς undo, χωρίς escape.
2 Μαρτίου, 2012 at 1:06 πμ
–Ξέρεις τι είναι τρέλα; Να πηγαίνεις κόντρα στη φύση σου. Αν έβλεπες έναν άνθρωπο να κρατάει δύο πούπουλα και να προσπαθεί να πετάξει, θα τον έλεγες τρελό. Θα έλεγες το ίδιο όμως και για έναν άνδρα που αποφασίζει να περάσει όλη του τη ζωή με μία γυναίκα; Μάλλον όχι. Αλλά γιατί όχι; Και οι δύο κόντρα στη φύση τους πηγαίνουν. Απλά ο ένας κάνει κάτι που δεν είναι κοινωνικά αποδεκτό, ενώ ο άλλος υποτάσσεται στα κοινωνικά «πρέπει». —
ΠΡΕΠΕΙ ντε και καλά να μην είσαι μονογαμικός. Ανεξάρτητα από το τι λέει η ψυχούλα σου, ανεξάρτητα από το τι γουστάρεις, πρέπει, ΠΡΕΠΕΙ, με το ζόρι, ντε και καλά, να είσαι πολυγαμικός κι όχι μονογαμικός. Επειδή αυτή και καλά είναι η φύση σου! Επειδή είναι κοινωνικός κανόνας, και πρέπει να υποταχθείς. Οι άλλοι ξέρουν την φύση σου καλύτερα από εσένα, Πρέπει να υποταχθείς.
17 Μαρτίου, 2012 at 1:49 πμ
Αυτό που λένε, ότι εμείς οι ίδιοι τα βάζουμε τα «πρέπει», είναι μεγάλη απάτη. Είναι ήδη εκεί πριν από μας, για μας.
2 Μαρτίου, 2012 at 1:16 πμ
Mou arese man. Mou arese polu. (Opws kai oti lew man. Niwthw polu typissa etsi.)
17 Μαρτίου, 2012 at 1:50 πμ
Χαίρομαι woman. Χαίρομαι πολύ. 😛
2 Μαρτίου, 2012 at 1:18 πμ
Δεν ξέρω πώς το κατάφερες αλλα οσα έγραψες τα πόσταρες τώρα που τα χρειάστηκα.. αν κ καμιά φορά η βουτιά μέσα στην ελεύθερη τρέλα μπορει να γεμίσει για λίγο τα πνευμόνια σου με εφιάλτες.. ίσως ομως πέρα απο μερικές τύψεις να θυμηθείς την ομορφιά του συναισθήματος της απολαυσής της.. πέρα απο τις συνέπειες ίσως κ να αξίζει στην τελική, γιατι ήταν απο τα λίγα αληθινά συναισθήματα κ βιώματα σου..
Αγαπητέ «Πρέπει» ο,τι κ αν είσαι θα είσαι πάντα τρελός για κάποιους κ λογικός για κάποιους άλλους, λες κ είσαι σε δύο κόσμους ταυτόχρονα χαχα..
17 Μαρτίου, 2012 at 1:52 πμ
Αυτή η μάχη ανάμεσα στη λογική και την τρέλα μαίνεται μέσα μας 24 ώρες το 24ωρο. Νομίζω ότι όποτε και να τα έγραφα, πάλι θα ήταν «ακριβώς τη στιγμή που τα χρειάστηκες». 🙂
2 Μαρτίου, 2012 at 3:22 πμ
κι εγώ την είχα αυτή την εμμονή με το backspace. στο’χω ξαναπεί πως μοιάζουμε;
[αλλά στο φυλάω που δε με αναγνώρισες τις προάλλες, να το ξες]
17 Μαρτίου, 2012 at 1:53 πμ
Γουάου, νόμιζα ότι αυτό με το backspace ήταν αποκλειστικά δικό μου βίτσιο. Πρέπει να είμαστε σπάνιοι άνθρωποι γενικά.
[και μην παρεξηγιέσαι, εδώ στον καθρέφτη με κοιτάζω μερικές φορές και δεν είμαι σίγουρος ότι είμαι εγώ. Ξεχνάω εύκολα, ακόμα και αυτούς που ξεχνιούνται δύσκολα. 🙂 ]
2 Μαρτίου, 2012 at 3:33 πμ
το γάμο (ιστορικά) τον ανακαλύψαν οι αντρες (άσχετο). (για να ξερουν πιο είναι το παιδί τους). (πάντα πίστευα ότι οι προ προ πρόγονοι των αντρών είπαν στις γυναίκες: να έχεις σα όνειρο να γίνεις νυφούλα. για αυτο η προσωπικη μου εμπειρια λεει ότι για κάθε γυναίκα που δε θέλει να πατρευτεί αντιστοιχεί και πάνω από μια πρόταση γάμου)
και εγώ βλέπω σε διάφορα πράγματα πρόσωπα, μάλιστα πάσχω και από συναισθησία. συγνώμη εδώ δεν είναι η ανάρτηση που μπορώ να αφήσω τέτοιο σχόλιο ωστε να μη με νοίαζει αν πεις: τι λεει ο μαλάκας; ή απλός μπερδεύτηκα.
μου αρέσει σε αυτή τη λέξη (και γενικά στις βρισιές) να μη βάζω φύλο.
και πάντα μου άρεσαν τα πλήκτρα μολύβι και χαρτί. δεν έχουν φωτάκια και το backspace γίνετε αυτόματα αν σηκώνεις το κεφάλι από το χαρτί για πέντε δευτερόλεπτα ταβανοσκόπισης.
αυτά μάλλον. μου άρεσε η ανάρτηση. μάλλον σου έχουν τοποθετήσει κάτι που πίανει τον παλμό. ομορφη χρήση.
17 Μαρτίου, 2012 at 1:56 πμ
Συναισθησία, ε; Δε μου φαίνεται και τόσο «αρρωστημένο», πάντως. Όλοι το έχουμε πάνω-κάτω, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Όσο για τον γάμο, όποιος και να τον ανακάλυψε, καλά έκανε. Με αυτόν που τον κατέστησε κοινωνική προσταγή τα’χω.
2 Μαρτίου, 2012 at 11:57 μμ
ksereis… imoun kapote sto ekswteriko (kapou xwris metro)… tote egrafa.. pleon den diavazw kan! diavaza kai esena kai ektimousa tis istories k tis eikones pou mou dimiourgouses..
Stin Athina pleon.. kathe fora pou mpainw sto metro k exw ligo parapanw xrono gia emena.. erxesai sto nou mou!
Many thanks gia tin parea!
I hope you are well!
x
Leoni!
17 Μαρτίου, 2012 at 1:58 πμ
Λοιπόν, αν θυμάμαι καλά εσύ πρέπει να μου είχες κάνει ένα από τα πρώτα σχόλια σε αυτό το blog, ίσως και το πρώτο, μόλις είχα «μετακομίσει» από το i-blog, κάπου πέντε χρόνια πριν! Απίστευτο που σε ξαναβρίσκω (ή μάλλον με ξαναβρίσκεις)! Welcome back! 🙂
15 Μαρτίου, 2012 at 3:15 μμ
ΕΧΕΙΣ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΜΠΛΟΓΚΟΠΑΙΧΝΙΔΟ!!
http://anisixos.blogspot.com/2012/03/blog-post_15.html