(Μουσική υπόκρουση: Ξύλινα Σπαθιά – Σαν Εσένα)
Μπορεί να φαίνεται υπερβολικό, αλλά στα 23 χρόνια που διαβάζω, ακούω και γράφω δεν έχω βρει πιο δυνατή εικόνα από αυτή του δέντρου που όχι μόνο δεν εκδικείται αυτόν που το ρίχνει στη φωτιά, αλλά τον ζεσταίνει κιόλας. Κάθε φορά που ακούω αυτόν τον στίχο θέλω να φωνάξω «όχι, κάψ’τον τον πούστη, φουρνέλο κάν’το, δεν αξίζει να καείς έτσι άδοξα», αλλά πάντα το δεντράκι έχει την ίδια τραγική κατάληξη. Και γιατί να με ακούσει άλλωστε; Κι εγώ ένα ηλίθιο δέντρο είμαι, που ζεσταίνω πρόθυμα όλους αυτούς που όταν γίνω στάχτη θα με πετάξουν στη χωματερή…
(Μουσική υπόκρουση: Kaiser Chiefs – Everyday I Love You Less And Less)
Τελικά, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η αγάπη από το μίσος απέχουν όσο το «αααααααχ» από το «ωωωωωωωχ» (για όσους δεν ξέρετε το ανέκδοτο, είναι η απόσταση της κωλοτρυπίδας από το αιδοίο): Δυο δάχτυλα και κάτι. Σήμερα είσαι ερωτευμένος με κάποια, αύριο βαριέσαι και την χωρίζεις, μεθαύριο ξαναερωτεύεσαι την ίδια και επιστρέφεις, μετά ερωτεύεσαι κάποια άλλη και σιχαίνεσαι τη ζωή σου, η άλλη σε απορρίπτει και τελικά μένεις στα ίδια. Και σε όλη αυτή την διαδικασία, πάντα κάπου κολλάει το «everyday I love you less and less»…
(Μουσική υπόκρουση: Chris Isaac – Blue Hotel)
Είναι 2.30 τα ξημερώματα. Ο κόσμος τέτοια ώρα κοιμάται, διασκεδάζει σε κάποιο κλαμπ ή βλέπει τσόντες. Εγώ γράφω τα απομνημονεύματά μου. Δεν έχω ιδιαίτερη εμπιστοσύνη στους ψυχολόγους, αλλά νομίζω ότι ένας blogολόγος-ψυχολόγος θα έκανε χρυσές δουλειές – μόνο από μένα θα έβγαζε τις καλοκαιρινές του διακοπές.
(Μουσική υπόκρουση: Νικόλας Άσιμος – Μπαγάσας)
Σκεφτόμουν τις προάλλες ότι δεν θέλω ποτέ να γεράσω. Να πεθάνω νέος και δοξασμένος, σαν τον Κερτ Κομπέιν, ας πούμε. Αλλά μετά σκέφτηκα ότι υπάρχει μόνο ένας λόγος για να φτάσει κανείς στα βαθιά γεράματα, και είναι καλός: Η ικανοποίηση που νιώθεις όταν συνειδητοποιείς ότι έζησες περισσότερο από τον σπασίκλα του σχολείου, που σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα στην Βενεζουέλα, από την πρώην σου, που βρέθηκε ακρωτηριασμένη σε χαντάκι της Πεντέλης, και από την health freak συναδέλφισσά σου, που πνίγηκε με μία μανιταρόσουπα βελουτέ. Live and let die, γαμώ την τρέλα μου!!!
(Μουσική υπόκρουση: Arno Elias – El Corazon)
Η μουσική είναι σαν τον έρωτα: Υπάρχουν ελάχιστα κομμάτια που σου κάνουν «κλικ» από την πρώτη φορά. Κάποια άλλα δεν σου φαίνονται τόσο ενδιαφέροντα στην αρχή, όμως όταν τα γνωρίσεις καλύτερα συνειδητοποιείς πως έχουν πολλά να σου προσφέρουν. Και φυσικά υπάρχουν και κομμάτια που τα απορρίπτεις χωρίς να μπεις στον κόπο να ασχοληθείς μαζί τους, με την πρώτη ματιά. Απλά, αυτά τα κομμάτια στον έρωτα λέγονται «φλόμπες» και στη μουσική «ελληνική ποπ».
(Μουσική υπόκρουση: Guns ‘n’ Roses – Paradise City)
Είναι μέσα Ιουλίου κι εγώ είμαι ακόμα στην Paradise City μου, την Αθήνα. Ποιος χρειάζεται τα νησιά όταν μπορεί να βρει τον δικό του παράδεισο μερικά μέτρα από το σπίτι του; Και για όσους έχετε ξεμείνει σε πόλη και δεν το απολαμβάνετε όσο εγώ, ένα να ξέρετε: Το λιωμένο παγωτό έχει ακριβώς την ίδια γεύση με το παγωμένο!
19 Ιουλίου, 2007 at 7:20 πμ
Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να αφήσεις σχόλιο όταν σε πιάνουν τα γέλια;
19 Ιουλίου, 2007 at 7:34 πμ
»Η ικανοποίηση που νιώθεις όταν συνειδητοποιείς ότι έζησες περισσότερο ..από την health freak συναδέλφισσά σου, που πνίγηκε με μία μανιταρόσουπα βελουτέ.»
Συνάδελφε, για μένα χτυπάει (πένθιμα) η καμπάνα; 😦
20 Ιουλίου, 2007 at 11:11 πμ
Μια χαρά σου κυλάει το καλοκαίρι, με προσωπικό soundtrack διόλου ευκαταφρόνητο και με προσωπικό παράδεισο… Να΄χα την τύχη σου Stranger…
Πάντως το παγωτό μου το θέλω παγωμένο. Δεν συμβιβάζομαι με λιγότερο και δεν μ΄ αρέσουν τα κολλήματα… αν και έχω αρκετά (τι να κάνω, λυώνει!).
Φιλια,
Ε.
ΥΓ. Εγω τώρα που ΔΕΝ γέλασα με το κείμενό σου, είμαι καλά γιατρέ μου?
20 Ιουλίου, 2007 at 4:37 μμ
Εγώ, πάλι, γέλασα
(αλλά σε στυλ ψυχοπαθους)
20 Ιουλίου, 2007 at 6:59 μμ
Ναι,το να τα καταφέρεις να φτάσεις εχει σημασία μόνον ως προς τη σοφία που εχεις συσσωρεύσει και από το γεγονός ότι μπορείς να παρακολουθείς ( αν παρακολουθείς) τα σημάδια σου στην αμμο που εκείνη την ώρα θα καλύπτονται από τις παιδικές πατούσες ( τα εγγόνια σου). Αρκεί να γερνάς σε καλή κατάσταση , δηλαδή να μην γίνεσαι μεγάλο βάρος στους δικούς σου. Νασαι αυτό που λένε κάποιοι ευσυγκίνητοι και ρομαντικοί, το λιμάνι των νεώτερων.
ριτς
21 Ιουλίου, 2007 at 6:58 μμ
Αψογος….
Κι εγω εμεινα στην πολη μου (κιας μην ειναι και τοσο ομορφη σαν την Αθηνα) φετος χωρις διακοπες…
Ε , και τί εγινε ;….Το παγωτο μου αρεσει πιο πολυ ….λειωμενο …(μισολειωμενο)…Του χρόνου καλυτερα….
—————–
Αψογος , οπως παντα .
Καλο υπολειπο καλοκαιριου ….
21 Ιουλίου, 2007 at 8:41 μμ
Just perfect!(asxeto htan kai titlos tainias).
22 Ιουλίου, 2007 at 8:27 μμ
@itelli: Nai, to gelio kanei kako stin pliktrologisi – gi’ayto kai se oles tis etaireies oi ypalliloi prepei na einai katsoufides!
@Mei Generis: Oxi, den ennoousa esena – alla kalou-kakou, na apofeygeis tis manitarosoupes…
@Elena72: Mia xara eisai, astheni mou – oute egw gelasa!
@passerby: Na to koitaxeis ayto, den einai kalo – kai meine makria apo prionia, katsavidia kai alla aixmira antikeimena!
@ritsmas: Oxi apla limani twn newn – naypigeio! Na ta dimiourgiseis esy o idios, na ta deis na kataskeyazontai apo to miden…
@silia: Kalo einai kai to liwmeno pagwto – arkei na min kollaei sto xeri!
@happyface: 🙂
22 Μαρτίου, 2010 at 11:35 μμ
το λιωμενο παγωτο εχει πιο εντονη γευση απο το παγωμενο… διοτι το παγωμενο αναισθητοποιει σε ενα βαθμο τους γευστικους καλυκες και δεν αισθανεσαι τη γευση το ιδιο εντονα. Ετσι, προς αποκαταστασιν της επιστημονικης αληθειας.
23 Μαρτίου, 2010 at 2:05 πμ
Μου τη δίνει όταν η επιστήμη καταρρίπτει έναν τόσο ωραίο (αλλά εντελώς υποθετικό) συλλογισμό! 😛
23 Μαρτίου, 2010 at 10:38 μμ
Stranger, η επιστήμη κάνει τη δουλειά της και οι συλλογισμοί τη δική τους…:))
Ε, τι δηλαδή, δεν καταρρίπτεται ο συλλογισμός επειδή δεν συνάδει με την επιστήμη, απλώς εκφράζει την προσωπική μας διάσταση, τη «γεύση» της συγκεκριμένης ανεπανάληπτης στιγμής.
Πάντως, δηλώνω παθιασμένη φαν του λιωμένου παγωτού! Κοίτα να δεις…Πόσο άδικα γελούσαν που άφηνα το παγωτό να λιώσει και…κόλλαγα σα γουρουνάκι! χοχο
25 Μαρτίου, 2010 at 12:04 πμ
Μάλλον μόνο εγώ το παγωτό μου το θέλω Παγωτό (με Π κεφαλαίο) και όχι σε μορφή σούπας, ε; 😛