(Μουσική υπόκρουση: Ξύλινα Σπαθιά – Σαν Εσένα)

Μπορεί να φαίνεται υπερβολικό, αλλά στα 23 χρόνια που διαβάζω, ακούω και γράφω δεν έχω βρει πιο δυνατή εικόνα από αυτή του δέντρου που όχι μόνο δεν εκδικείται αυτόν που το ρίχνει στη φωτιά, αλλά τον ζεσταίνει κιόλας. Κάθε φορά που ακούω αυτόν τον στίχο θέλω να φωνάξω «όχι, κάψ’τον τον πούστη, φουρνέλο κάν’το, δεν αξίζει να καείς έτσι άδοξα», αλλά πάντα το δεντράκι έχει την ίδια τραγική κατάληξη. Και γιατί να με ακούσει άλλωστε; Κι εγώ ένα ηλίθιο δέντρο είμαι, που ζεσταίνω πρόθυμα όλους αυτούς που όταν γίνω στάχτη θα με πετάξουν στη χωματερή…

(Μουσική υπόκρουση: Kaiser Chiefs – Everyday I Love You Less And Less)

Τελικά, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η αγάπη από το μίσος απέχουν όσο το «αααααααχ» από το «ωωωωωωωχ» (για όσους δεν ξέρετε το ανέκδοτο, είναι η απόσταση της κωλοτρυπίδας από το αιδοίο): Δυο δάχτυλα και κάτι. Σήμερα είσαι ερωτευμένος με κάποια, αύριο βαριέσαι και την χωρίζεις, μεθαύριο ξαναερωτεύεσαι την ίδια και επιστρέφεις, μετά ερωτεύεσαι κάποια άλλη και σιχαίνεσαι τη ζωή σου, η άλλη σε απορρίπτει και τελικά μένεις στα ίδια. Και σε όλη αυτή την διαδικασία, πάντα κάπου κολλάει το «everyday I love you less and less»…

(Μουσική υπόκρουση: Chris Isaac – Blue Hotel)

Είναι 2.30 τα ξημερώματα. Ο κόσμος τέτοια ώρα κοιμάται, διασκεδάζει σε κάποιο κλαμπ ή βλέπει τσόντες. Εγώ γράφω τα απομνημονεύματά μου. Δεν έχω ιδιαίτερη εμπιστοσύνη στους ψυχολόγους, αλλά νομίζω ότι ένας blogολόγος-ψυχολόγος θα έκανε χρυσές δουλειές – μόνο από μένα θα έβγαζε τις καλοκαιρινές του διακοπές.

(Μουσική υπόκρουση: Νικόλας Άσιμος – Μπαγάσας)

Σκεφτόμουν τις προάλλες ότι δεν θέλω ποτέ να γεράσω. Να πεθάνω νέος και δοξασμένος, σαν τον Κερτ Κομπέιν, ας πούμε. Αλλά μετά σκέφτηκα ότι υπάρχει μόνο ένας λόγος για να φτάσει κανείς στα βαθιά γεράματα, και είναι καλός: Η ικανοποίηση που νιώθεις όταν συνειδητοποιείς ότι έζησες περισσότερο από τον σπασίκλα του σχολείου, που σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα στην Βενεζουέλα, από την πρώην σου, που βρέθηκε ακρωτηριασμένη σε χαντάκι της Πεντέλης, και από την health freak συναδέλφισσά σου, που πνίγηκε με μία μανιταρόσουπα βελουτέ. Live and let die, γαμώ την τρέλα μου!!!

(Μουσική υπόκρουση: Arno Elias – El Corazon)

Η μουσική είναι σαν τον έρωτα: Υπάρχουν ελάχιστα κομμάτια που σου κάνουν «κλικ» από την πρώτη φορά. Κάποια άλλα δεν σου φαίνονται τόσο ενδιαφέροντα στην αρχή, όμως όταν τα γνωρίσεις καλύτερα συνειδητοποιείς πως έχουν πολλά να σου προσφέρουν. Και φυσικά υπάρχουν και κομμάτια που τα απορρίπτεις χωρίς να μπεις στον κόπο να ασχοληθείς μαζί τους, με την πρώτη ματιά. Απλά, αυτά τα κομμάτια στον έρωτα λέγονται «φλόμπες» και στη μουσική «ελληνική ποπ».

(Μουσική υπόκρουση: Guns ‘n’ Roses – Paradise City)

Είναι μέσα Ιουλίου κι εγώ είμαι ακόμα στην Paradise City μου, την Αθήνα. Ποιος χρειάζεται τα νησιά όταν μπορεί να βρει τον δικό του παράδεισο μερικά μέτρα από το σπίτι του; Και για όσους έχετε ξεμείνει σε πόλη και δεν το απολαμβάνετε όσο εγώ, ένα να ξέρετε: Το λιωμένο παγωτό έχει ακριβώς την ίδια γεύση με το παγωμένο!