Ημέρα 1η – Εν αρχή ην το χάος
Αγαπητό ημερολόγιο,
καλημέρα, κατ’αρχήν. Να συστηθούμε; Είμαι ο Stranger. Χάρηκα για τη γνωριμία. Μπορούμε να μιλάμε στον ενικό, έτσι; Ωραία. Και τώρα που τελειώσαμε με τα διαδικαστικά, πάμε παρακάτω.
Είμαι άνεργος εδώ και 6 μήνες, από τότε που τέλειωσε άδοξα η θητεία μου ως βιβλιοπώλη. «Προσωρινή δουλειά» μου φαινόταν τότε και την έκανα με το ζόρι. Άσε που εκείνη την περίοδο βρήκα και κάτι άκρες για να γράφω σε ένα περιοδικό: Τους άρεσα, μου άρεσαν, πίστευα ότι είχα βρει τη Γη της Επαγγελίας, έφυγα από το βιβλιοπωλείο. Ακόμα και σήμερα, είμαι εξωτερικός συνεργάτης του περιοδικού – οπότε θεωρητικά δεν είμαι άνεργος. Πρακτικά, όμως, είμαι. Γιατί όσα λεφτά θα πάρουν ως πριμ οι ποδοσφαιριστές της Εθνικής Γαλλίας μετά τον αποκλεισμό τους από το Μουντιάλ, άλλα τόσα έχω πάρει κι εγώ από το περιοδικό: Μηδέν, nada. Και πλέον μου φαίνεται ότι ούτε τους αρέσω, αλλά ούτε και μου αρέσουν πια. Θα τα παρατούσα, αλλά δεν μπορώ να αρνηθώ ότι είναι ωραίο να βλέπεις το όνομά σου γραμμένο κάτω από ένα κείμενό σου, δημοσιευμένο σε ένα μεγάλο περιοδικό – έστω και τζάμπα.
Νομίζω πως είναι προφανές το γιατί αποφάσισα να ξεκινήσω ένα ημερολόγιο: Έχω υπερβολικά πολύ ελεύθερο χρόνο στη διάθεσή μου. Και νομίζω πως είναι προτιμότερο να τον αξιοποιήσω ξεσπώντας στο χαρτί (ή, στη συγκεκριμένη περίπτωση, στο πληκτρολόγιο), παρά σαπίζοντας μπροστά στην τηλεόραση ή παίζοντας ηλίθια παιχνίδια με τις ώρες. Ναι, αγαπητό μου ημερολόγιο, αυτό σημαίνει ότι σε έχω σε πολύ μεγαλύτερη εκτίμηση από την τηλεόραση – αλλά μην το παίρνεις και πολύ πάνω σου, μεταξύ μας. Ακόμα και το βουρτσάκι της τουαλέτας έχω σε μεγαλύτερη εκτίμηση από την τηλεόραση.
Ξέρεις, η λέξη «ημερολόγιο», όταν δεν αναφέρεται σε ατζέντες και ημερολόγια τοίχου, έχει κάτι το νοσταλγικό. Είναι αυτό το ρομαντικό πράγμα που κάνουν τα κορίτσια στην εφηβεία, που γράφουν κάθε μέρα ποιο αγόρι τους αρέσει, πόσο ωραία ένιωσαν όταν τους δάνεισε το μπλάνκο του, πόσο θεός είναι ο βαμπήρωας του Twilight, και τέτοια παρόμοια. Και όταν σαρανταρίσουν και ανακαλύψουν καταχωνιασμένο στο πατάρι το παλιό τους ημερολόγιο, θυμούνται τα νιάτα τους και δακρύζουν από συγκίνηση συνειδητοποιώντας πόσο αθώες και άδολες ήταν πριν γίνουν τέτοιες σκύλες. Αντίθετα, αυτό το ημερολόγιο δεν έχει τίποτα το νοσταλγικό. Υποθέτω ότι θα το διαβάζω μετά από καμιά δεκαριά χρόνια και θα λέω «φαντάσου πόσο απελπισμένος ήμουνα τότε, που δεν είχα τι να κάνω και καθόμουν και έγραφα ημερολόγιο». Ή μάλλον όχι «υποθέτω» – ελπίζω. Γιατί αυτή είναι η καλή εκδοχή. Η κακή είναι να είμαι ακόμα άνεργος, να ζω εις βάρος των γονιών μου και της κοινωνίας γενικότερα και, διαβάζοντας αυτό το ημερολόγιο μετά από δέκα χρόνια, να σκέφτομαι «για κοίτα να δεις, και τότε τα ίδια έγραφα».
Από αυτήν την άποψη, σου εύχομαι, αγαπητό μου ημερολόγιο, να τα τινάξεις σύντομα. Γιατί όταν εσύ αφήσεις το μάταιο τούτο blog, θα σημαίνει ότι θα έχω βρει δουλειά και άρα δεν θα έχω αρκετό χρόνο ανάμεσα στο γλύψιμο του αφεντικού, τα συναδελφικά μαχαιρώματα και την εργασιακή ρουτίνα, να γράφω και ημερολόγιο. Αλλά θα σε έχω μέσα στην καρδιά μου, το υπόσχομαι.
Πρέπει να ακούγομαι πολύ κυνικός, ε; Ναι, είμαι. Ο καθένας που έχει βιώσει διαδοχικά κυβερνήσεις Σημίτη-Καραμανλή-Παπανδρέου θα έπρεπε να είναι πολύ κυνικός προκειμένου να μην καταλήξει σε ψυχιατρείο ή σε νεκροταφείο. Ή κυνικός, ή τελείως στον κόσμο του. Εγώ προτίμησα (από αγνό, παρθένο μαζοχισμό) τον δύσκολο, και όχι ιδιαίτερα προσοδοφόρο, δρόμο του κυνισμού. Αλήθεια, δεν είναι περίεργο; «Κυνισμός»; Από το αρχαίο «κύων», που σημαίνει «σκύλος»; Τι σχέση έχει ο κυνισμός με τον καλύτερο φίλο του ανθρώπου;
(άσχετο ανέκδοτο, που μου ήρθε τώρα. Αν το έχεις διαβάσει, απλά αγνόησέ το και προχώρα παρακάτω. Μπαίνει ένας άντρας στο σπίτι του και βλέπει τη γυναίκα του να πηδιέται με τον σκύλο. Πετάει κάτω την τσάντα του, έκπληκτος, και φωνάζει στη γυναίκα του: «Δεν ντρέπεσαι; Με τον καλύτερό μου φίλο;»)
Λοιπόν, ο κυνισμός δε θα έπρεπε να λέγεται έτσι. Οι γάτες είναι κυνικές, που σε γράφουν στ’αρχίδια τους όλη μέρα εκτός από την ώρα του φαγητού, όχι τα σκυλιά, που τους ρίχνεις κλωτσιά και μετά από 10 δευτερόλεπτα σου κάνουν πάλι χαρούλες. Γατικός είμαι, όχι κυνικός.
Αγαπητό ημερολόγιο, νομίζω πως ήρθε η ώρα να ολοκληρώσω την πρώτη μου καταχώρηση. Αϋριο το πρωί έχω να πάω στον ΟΑΕΔ να ανανεώσω την κάρτα μου, οπότε πρέπει να ξυπνήσω νωρίτερα από τις 2, όπως συνηθίζω τελευταία. Αναρωτιέμαι γιατί την ανανεώνω – δε μου προσφέρει τίποτα απολύτως, εκτός από μια επισημότητα της εφιαλτικής επαγγελματικής μου κατάστασης. Ίσως τη χρειάζομαι αυτήν την επισημότητα. Γιατί άλλο να είσαι ένα κοπρόσκυλο, κι άλλο να είσαι ένα κοπρόσκυλό με τη βούλα, διασταύρωση με Δαλματίας.
Καληνύχτα και καλή (μας) τύχη.
29 Ιουνίου, 2010 at 8:39 μμ
things will change
και το χερι δεν σταματαει να σε τρωει να γραφεις ουτε οταν πληρωνεται και ειναι πτωμα.δυστυχως ευτυχως
30 Ιουνίου, 2010 at 3:18 μμ
Μάλλον «ευτυχώς», θα έλεγα – λατρεύω να γράφω. Το «δυστυχώς ή ευτυχώς» κολλάει στο γαμωεπάγγελμα που διάλεξα να ακολουθήσω, που είναι τόσο κορεσμένο, ώστε να μην μπορώ να γράφω για λεφτά. Things will come? Well, they’d better hurry up. 😛
29 Ιουνίου, 2010 at 9:28 μμ
Καλά κουράγια και καλή τύχη. Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο, αλλά πρέπει να παραμείνεις αισιόδοξος.
Αν μου επιτρέπεις: Αφού το έχεις με το γράψιμο, γιατί δεν αρχίζεις να γράφεις online σε κάποιο dedicated site, και να έχεις διαφημίσεις; Φτιάξε το δικό σου site, δεν είναι ακριβό. Γράφε ότι θες. Μην το κάνεις ερασιτεχνικά, κάντο σαν να είναι η δουλειά σου — η δουλειά των ονείρων σου. Αν αρέσει στον κόσμο, όλα καλά, μπορεί να βγει και κάτι. Αν δεν αρέσει, θα έχεις χάσει ελάχιστα χρήματα, και τον χρόνο που έτσι κι αλλιώς όπως λες είναι άπλετος αυτό τον καιρό.
Just an idea.
30 Ιουνίου, 2010 at 3:20 μμ
Δεν καταλαβαίνω ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε ένα blog και σε ένα dedicated site. Εξάλλου, και στο άλλο blog που συνδιαχειρίζομαι, το ποδοσφαιρικό, μας ήρθε μια διαφήμιση – δηλαδή, διαφημίσεις υπάρχουν και σε αυτόν τον χώρο. Επιπλέον, όση διαφήμιση χρειάζεται ένα site για να γίνει γνωστό και να αποφέρει έσοδα, άλλη τόση χρειάζεται και ένα blog. Δε βλέπω να υπάρχει σημαντική διαφορά ανάμεσα στις δύο πλατφόρμες.
Ευχαριστώ για τη συμβουλή, πάντως! 🙂
30 Ιουνίου, 2010 at 2:01 πμ
Είμαστε στην ίδια φάση βλέπω ε; Μόνο που εγώ δε γράφω σε περιοδικό. Αύριο πάω κι εγώ στον ΟΑΕΔ να ανανεώσω την κάρτα μου, οπότε πρέπει να ξυπνήσω νωρίτερα από τις 2, όπως συνηθίζω τελευταία.
Καλό κουράγιο, έχω περισσότερους μήνες άνεργος και ξεύρω.
30 Ιουνίου, 2010 at 3:21 μμ
Κι εσύ μια απ’τα ίδια, ε; Κι εγώ που γράφω σε περιοδικό τι κατάλαβα; Χρόνο χάνω. Κουράγιο και σε σένα! 😀
20 Σεπτεμβρίου, 2010 at 9:55 μμ
Καλή νέα αρχή η οποία εύχομαι να λήξει σύντομα.
22 Σεπτεμβρίου, 2010 at 3:19 πμ
Ευχαριστώ! Ήδη έχει κρατήσει αρκετά αυτή η αρχή! 😛
29 Δεκεμβρίου, 2010 at 3:43 πμ
[…] μην ξεχάσω επίσης ότι Ιούνιο ξεκίνησα να γράφω αυτό το ημερολόγιο – να μου το θυμίσεις τον επόμενο Ιούνιο, να σου φέρω […]