«Πρόσεξε πριν κάνεις μια ευχή», ήταν ο παράδοξος τίτλος μιας από τις Ανατριχίλες που καταβρόχθιζα με το κιλό πριν από αρκετά χρόνια. Παράξενος τίτλος, μου είχε τραβήξει την προσοχή: Πώς μπορεί κάτι που εύχεσαι να σου βγει σε κακό; Αφού εύχεσαι κάτι που θέλεις, πώς είναι δυνατόν να το μετανιώσεις αν τελικά αυτό συμβεί; Στο βιβλίο, μια κοπέλα έκανε τις ευχές της σε μια μάγισσα με λάθος διατύπωση, ώστε τελικά να μετανιώνει για αυτά που ευχήθηκε. Το βρήκα πολύ ενδιαφέρον με την παιδική μου αφέλεια.
Και ιδού το ερώτημα: Αν τώρα εμφανιστεί μπροστά σας ένα τζίνι, και προσφερθεί να σας ικανοποιήσει μία επιθυμία σας,ποια θα είναι αυτή; Με ποιο κριτήριο θα αξιολογήσετε τις πιθανές ανάγκες σας, για να δείτε τι πραγματικά χρειάζεστε; Πόση ώρα θα σκεφτείτε πριν δώσετε την απάντησή σας; Και τελικά τι θα αποφασίσετε να ζητήσετε; Απεριόριστα χρήματα; Αθανασία; Τον έρωτα της ζωής σας; Απαντήσεις στα μυστήρια της ζωής; Να πάρει πρωτάθλημα η Κέρκυρα; …Δύσκολα σας βάζω, ε;
Πιστεύω πως όποια και να είναι η απάντησή σας, το αποτέλεσμα δε θα σας ικανοποιούσε. Αν ζητούσατε αμέτρητα λεφτά, θα μετανιώνατε τη στιγμή που θα συνειδητοποιούσατε πως τα λεφτά δεν αρκούν για να σας κάνουν ευτυχισμένους. Αν ζητούσατε αθανασία, κάποια στιγμή θα βαριόσασταν να σουλατσάρετε στον πλανήτη και θα καταριόσασταν την ώρα και τη στιγμή που βρέθηκε μπροστά σας το τζίνι. Αν ζητούσατε παγκόσμια ειρήνη θα τσαντιζόσασταν που δεν προτιμήσατε να κάνετε κάτι για τον εαυτό σας, κλπ.
Δεν είναι παράδοξο το «πρόσεχε πριν κάνεις μια ευχή». Είναι απόλυτα λογική παραίνεση, δεδομένου του πόσο εύκολα αλλάζουν οι γνώμες μας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν είμαστε ικανοποιημένοι από αυτό που έχουμε. Θέλουμε πάντα κάτι άλλο. Όταν κάποιος ζει συνέχεια στη φασαρία και το άγχος της πόλης, θέλει την ησυχία του. Όταν δεν έχει τι να κάνει και βαριέται από την πολλή ηρεμία, αναζητά και πάλι την φασαρία. Το καλοκαίρι που ψηνόμαστε λέμε «άντε να έρθει ο χειμώνας να δροσιστούμε λίγο», ενώ το χειμώνα αδημονούμε να έρθει το καλοκαίρι να ζεσταθεί το κοκαλάκι μας. Τόσο σχιζοφρενής είναι η ανθρώπινη λογική…
Γι’αυτό, προσέξτε πριν κάνετε μια ευχή…Μπορεί μετά να μετανιώσετε και η κατάσταση να είναι μη αναστρέψιμη…Η Fontana di Trevi σίγουρα θα έχει πολλές τέτοιες ιστορίες να διηγηθεί…
27 Οκτωβρίου, 2006
Πρόσεξε πριν κάνεις μια ευχή…
Posted by The_Stranger under Σκέψεις... | Ετικέτες: Σκέψεις |5 Σχόλια
29 Οκτωβρίου, 2006 at 12:25 μμ
Οι άνθρωποι ποτέ δεν είναι ευχαριστημένοι, έλεγε ο Λούκυ Λουκ (στην ιστορία «Το καραβάνι», για περιπτώσεις σαν αυτές που περιγράφει ο Stranger-άς)…
Τη μια σε αποθεώνουν, π.χ., που κέρδισες το ντέρμπυ, και την άλλη σε απολύουν επειδή έκανες μια… ισοπαλία με τον πρώτο της βαθμολογίας εκτός έδρας (αν είσαι, ειδικά,
και μικρή ομάδα, αυτό γίνεται πιο γελοίο!).
Εγώ, πάντως, δεν ξέρω τι θα ευχόμουν. Ίσως και τίποτα. Δεν ήταν βαρετά εύκολο να κάνω όλα όσα θέλω τόσο άνετα, με μια ευχή… Και τι θα την έκανα μετά, τόση ανία;
Ίσως να ευχόμουν να μπορώ να διακτινίζομαι!
29 Οκτωβρίου, 2006 at 12:26 μμ
* Δεν θα ήταν βαρετά να κάνω όσα θέλω με μια μόνο ευχή;
Αυτό ήθελα να πω στη φράση μου αυτή την ακαταλαβίστικη!!!
Συγγνώμη! 🙂
30 Οκτωβρίου, 2006 at 1:42 μμ
Ο βασικός λόγος που τίποτα δεν μπορεί να μας ικανοποιήσει απόλυτα είναι εντελώς αθρώπινος: Θέλουμε πάντα αυτό που δεν έχουμε, και όταν το αποκτήσουμε θέλουμε κάτι άλλο. Έτσι, ό,τι κι αν ευχηθείς στην φημισμένη Fontana di Trevi μπορεί μετά από καιρό να το μετανιώσεις, αν όντως γίνει. Και τότε αυτή θα σε περιμένει, να ξαναπάς και να της πεις και ευχαριστώ, σύμφωνα με το θρύλο…
10 Απριλίου, 2010 at 8:52 μμ
Αυτή η ανατριχίλα είναι η μόνη που θυμάμαι τόσο χαρακτηριστικά. Δεν θυμάμαι πόσο χρονών ήμουν όταν την είχα διαβάσει αλλά είχα τρομάξει πολύ. Από εκείνη την ημέρα κάθε φορά που έκανα ευχή προσδιόριζα τα πάντα με λεπτομέρεια μη τυχόν παρερμηνευτεί από το «τζίνι».
Η μόνη ευχή που κατά κάποιον τρόπο δεν μπορεί να παρερμηνευτεί η να αλλάξεις γνώμη είναι να ευχηθείς απλά να είσαι ευτυχισμένος και να πιστέψεις ότι οι ευχές γίνονται πραγματικότητα. 😛 Πολύ ιδεαλιστικό;
12 Απριλίου, 2010 at 11:48 μμ
Κι εγώ είχα πάθει μια φρίκη αφού το διάβασα το συγκεκριμένο βιβλίο (όπως και τα υπόλοιπα 19 από τα είκοσι που είχαν βγει στην αρχή – τα έχω ακόμα όλα!), και αποφάσισα ότι, αν εμφανιστεί μπροστά μου ένα τζίνι και μου πει να κάνω τρεις ευχές, θα του πω να πάει σε κανέναν άλλο να του ευχηθεί. Ας πάρει ο άλλος τη δύσκολη απόφαση.