Κάθε τόσο κάθομαι και βλέπω από ποια google searches κατευθύνονται προς το blog μου διάφοροι τυχαίοι αναγνώστες. Πολλές φορές έχουν πλάκα. Να, ας πούμε βλέπω τον τελευταίο μήνα ένα “Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΓΑΜΙΑΣ”, ένα “βαζει μουνοτριχες στι παγωτο ποια ειναι η ταινια”, και ένα επικό “www.o gatos mou den katoyraei stin ammo toy.com giati”. Αν ψάξω παλιότερα, όταν έγραφα και μια στο τόσο, θα βρω κι άλλα, ακόμα καλύτερα.

Όμως επικεντρώνομαι στον τελευταίο μήνα. Και παρατηρώ μία ομοβροντία από google searches που δε μου αρέσουν καθόλου. Διαβάστε:

τροποι αυτοκτονιας με χαπια

τρόποι να αυτοκτονήσεις

pos mporo na pethano

πως να αυτοκτονησεις και να πεθανεις σιγουρσ

πωσ να πεθανεισ χωρισ να πονεσεισ

ΤΡΟΠΟΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ

τι χαπια να παρω για να αυτοκτονησω

αυτοκτονια με χαπια

Θα μου πεις, πέφτω από τα σύννεφα σαν τον κάθε μαλάκα που συνειδητοποιεί ότι πέρα από το ροζ συννεφάκι του υπάρχει κόσμος που βασανίζεται, που υποφέρει, που αυτοκτονεί γιατί δεν αντέχει, και μετά έχει και τα κοράκια να στέκονται πάνω από το πτώμα του και να το μετράνε ως έναν αριθμό, ή ως ένα τυχαίο περιστατικό για το οποίο φταίει οποιοσδήποτε εκτός από τους ίδιους. Όχι, δεν πέφτω από τα σύννεφα. Αλλά νιώθω πως όταν κάποιοι άνθρωποι αναζητούν τρόπους να αυτοκτονήσουν μέσα από το Google και σκάνε πάνω στο blog μου, κάτι πρέπει να πω σε αυτούς τους ανθρώπους.

Βέβαια, για να τα λέμε όλα, δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να πείσει κάποιον να μην αυτοκτονήσει. Εγώ αν με έβαζες να σταματήσω κάποιον από το να πηδήξει από την ταράτσα ενός κτιρίου, πιο πιθανό θα ήταν να με πείσει αυτός να πέσω μαζί του, παρά να τον πείσω εγώ να μην πέσει.

Η αυτοκτονία είναι μία σκέψη που έχει περάσει πολλές φορές από το μυαλό μου κατά καιρούς. Η αίσθησή μου είναι πως είναι πιο φυσιολογικός ένας άνθρωπος που έχει σκεφτεί έστω και μία φορά την αυτοκτονία, παρά ένας που δεν το έχει σκεφτεί ποτέ. Γιατί η αυτοκτονία είναι η εύκολη λύση. Ένα μπαμ/κρας/πουφ/χλαπ ή κάποιο αντίστοιχο ηχητικό εφέ, και τέλος. Τέλος στα προβλήματά σου, όσο σοβαρά ή ασόβαρα κι αν είναι αυτά. Ο πόνος είναι πια για τους άλλους.

Φαίνεται τόσο απλό, αλλά αν μείνεις εκεί, το έχεις χάσει το παιχνίδι. Γιατί αυτή είναι η επιφάνεια, κάτω από την οποία κρύβονται ένα σωρό πράγματα που αν τα σκεφτείς, δεν είναι τελικά και τόσο απλά τα πράγματα.

Πρώτα απ’ όλα, ο πόνος των δικών σου ανθρώπων. Εκτός κι αν φύτρωσες σε αυτόν τον πλανήτη ή σε έφερε ο πελαργός κατά λάθος σε κάποιο δάσος και σε μεγάλωσαν οι λύκοι, πιθανότατα έχεις ανθρώπους γύρω σου οι οποίοι ενδιαφέρονται για σένα – οικογένεια, φίλοι, συγγενείς, ακόμα και άγνωστοι στο Internet (ναι, τις πιο λυτρωτικές κουβέντες τις κάνεις με αγνώστους, έκανα chat από τα 15 μου εγώ και ξέρω). Έχουν βέβαια κι αυτοί τα προβλήματά τους, αλλά αποκλείεται να τους πεις κι εσύ τα δικά σου και να σε αγνοήσουν. Κανείς δεν μπορεί να αντέξει τον πόνο να γνωρίζει ότι θα μπορούσε να είχε σώσει μία ζωή, αλλά δεν το έκανε. Και πριν αυτοκτονήσει κανείς, θα πρέπει να είναι σίγουρος ότι δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος στον πλανήτη που να νοιάζεται αν ζει ή αν πέθανε – κάτι που είναι μάλλον απίθανο, ή έστω πολύ δύσκολο για να μην το παλέψεις.

Είναι πολύ εγωιστικό πράγμα η αυτοκτονία. Στην πραγματικότητα, αποφασίζεις να τα εγκαταλείψεις όλα και να τα φορτώσεις στους δικούς σου ανθρώπους, συν το βάρος της απώλειάς σου. Δε σκέφτεσαι τίποτα άλλο, παρά το πώς θα ξεπεράσεις γρήγορα και εύκολα το πρόβλημά σου. Και αυτό είναι το πιο εγωιστικό: Σε μία ζωή που ήδη νωρίς-νωρίς καταλαβαίνεις ότι τίποτα δε σου χαρίζεται (εκτός φυσικά κι αν είσαι γιος πολυεκατομμυριούχου, αλλά οι πιθανότητες είναι τραγικά μικρές) και πρέπει να παλέψεις ακόμα και για το παραμικρό, κόντρα σε όλους και όλα, εσύ επιλέγεις να μην παλέψεις. Ή έστω, είσαι καταβεβλημένος από την υπερπροσπάθεια και πέφτεις νεκρός στο έδαφος, πολύ πριν τη γραμμή του τερματισμού. Οι άλλοι κόβουν το νήμα στην ώρα του, κι εσύ το κόβεις από μόνος σου νωρίτερα. Και χάνεις, πανηγυρικά.

Χάνεις, πραγματικά χάνεις. Μπορείς να αντέξεις να χάσεις όλα αυτά που μπορεί να έρθουν στο μέλλον; Ναι, οι προοπτικές δεν είναι και πολύ ενθαρρυντικές, και θα ήμουν τρελός να πιστεύω ότι του χρόνου σαν σήμερα τα πράγματα θα είναι καλύτερα. Όμως μερικές φορές συμβαίνουν και θαύματα. Εγώ πριν από ένα χρόνο, εν μέσω κρίσης και μετά από πολύ καιρό άνεργος (ούτε που θυμάμαι πόσο, θα πρέπει να συμβουλευτώ το βιογραφικό μου), ξαφνικά βρήκα δουλειά μέσω ενός φίλου, και από τότε τα πράγματα πάνε καλύτερα – στη χώρα πάνε το ίδιο σκατά, αλλά για μένα πάνε καλύτερα. Πώς αντέχεις να πεθαίνεις χωρίς να ξέρεις αν το μέλλον σου θα ήταν τόσο μαύρο όσο το φαντάζεσαι ή πολύ καλύτερο; Αν υπήρχε μία μηχανή του χρόνου, και μπορούσες να ταξιδέψεις στο μέλλον και να δεις τον εαυτό σου μετά από πέντε χρόνια να αργοπεθαίνει σε ένα παγκάκι, άστεγος και άρρωστος, τότε σε θα σου έλεγε κανείς τίποτα, pull the plug και καλό κατευόδιο. Αλλά έλα που δεν υπάρχει, και αυτό είναι το γαμημένο μυστήριο του μέλλοντος.

Αν και, για να είμαι ειλικρινής, ένας από τους κύριους λόγους που ποτέ δεν αυτοκτόνησα (και πιθανότατα ποτέ δε θα αυτοκτονήσω) είναι ο πόνος. Κακά τα ψέματα, θάνατος χωρίς πόνο δεν υπάρχει. Είναι ο τελευταίος, θα μου πεις, αλλά είναι τέτοιος πόνος που πρέπει να είσαι τρελός για να θες να τον προκαλέσεις στον εαυτό σου, ή να πονάς ακόμα περισσότερο στη ζωή σου, που αυτός ο πόνος θα σου φαίνεται σαν τσίμπημα κουνουπιού. Αλλά συνήθως, δεν πονάς τόσο. Συνήθως μεγεθύνεις τα πράγματα στο μυαλό σου και τα κάνεις τόσο μεγάλα, που δε χωράνε πια και το μόνο που βλέπεις σαν λύση είναι να αυτοκτονήσεις. Αλλά δεν είναι αυτή η λύση.

Και ποια είναι, θα μου πεις. Δεν ξέρω. Δεν είμαι καν ψυχολόγος. Είμαι ένας κοινός, κοινότατος άνθρωπος με ένα μυαλό χειμώνα-καλοκαίρι, που αυτήν την εποχή χρειάζεται ρεκτιφιέ και ζυγοστάθμιση, ή έστω ένα γερό restart μπας και πάρει μπρος για τα καλά. Είμαι ένας blogger που γράφει στο blog του μόνο με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου. Είμαι ένας άνθρωπος που σκέφτηκε, έγραψε, και τελικά δεν κατέληξε σε καμία λύση.

Είμαι ένας άνθρωπος που, αν ξέρει πως τον διαβάζεις ψάχνοντας τρόπους να αυτοκτονήσεις, δε θέλει να αυτοκτονήσεις. Και πιστεύει πως θα σου βρει επιχειρήματα για να μην το κάνεις, επιχειρήματα καλύτερα από το επάρατο “η ζωή είναι ωραία” – όχι ρε φίλε, δεν είναι ωραία η ζωή, ένα μάτσο σκατά είναι, αλλά οφείλουμε να προσπαθήσουμε να την κάνουμε όσο καλύτερη γίνεται. Και οφείλουμε να τη ζήσουμε, όσο μπορούμε, γιατί είναι μόνο μία, και όταν φτάσεις σε μία κάποια ηλικία ανακαλύπτεις ότι είναι και σχετικά μικρή. Πολύ μικρή για να τη μικρύνεις κι άλλο.

Όχι, να μην αυτοκτονήσεις. Ούτε με χάπια, ούτε με τίποτα. Να ψάξεις να βρεις τον άνθρωπο που θα απαλύνει τον πόνο σου, και θα σε κάνει να θες να ζήσεις, αν όχι για σένα, έστω γι’ αυτόν. Το οφείλεις στον εαυτό σου. Σε κανέναν πούστη δεν το χρωστάς, μόνο στον εαυτό σου.