Αγαπητό ημερολόγιο,

ένα από τα καλά της ανεργίας είναι ότι σου αφήνει άφθονο χρόνο για τον εαυτό σου, στον οποίο μπορείς να σκεφτείς το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον σου, να φιλοσοφήσεις για τα σοβαρότερα ζητήματα που απασχολούν την ανθρωπότητα, να διατηρήσεις γενικά τον εγκέφαλό σου σε λειτουργία, ώστε να είναι σε καλή κατάσταση όταν χρειαστεί να τον χρησιμοποιήσεις ξανά, δηλαδή όταν με το καλό πιάσεις δουλειά. Ωστόσο, ένα από τα κακά της ανεργίας είναι ότι, όταν έχεις τόσο πολύ ελεύθερο χρόνο, πολύ δύσκολα θα πείσεις τον εαυτό σου να κάνει όλα αυτά τα ωραία και φιλοσοφικά, αντί να σαπίσει μπροστά σε έναν υπολογιστή, παίζοντας παιχνίδια ή διαβάζοντας για ώρες tweets στο Twitter.

Ναι, είναι κακό πράγμα να έχεις πολύ ελεύθερο χρόνο. Και γενικά η ελευθερία είναι, όπως και καθετί άλλο, καλή σε φυσιολογικές ποσότητες και κακή όταν δεν υπάρχει καθόλου ή υπάρχει σε αφθονία – η περίφημη «αρχή της μεσότητας», που υποστήριζε ο Αριστοτέλης και δεν έχει πέσει ποτέ έξω. Ο άνθρωπος δεν πρέπει να έχει απόλυτη και απεριόριστη ελευθερία, αλλά τόση ελευθερία, όση μπορεί να αντέξει. Ούτε μια στάλα παραπάνω. Και εγώ ξεχειλίζω από ελευθερία, ενώ άλλοι άνθρωποι παρακαλάνε για μισό λεπτό ελευθερίας παραπάνω. Αφού σκέφτομαι να βάλω μια αγγελία: «Πωλείται ελεύθερος χρόνος (έως και 16 ώρες) ή ανταλλάσσεται με δουλειά. Μόνο σοβαρές προτάσεις, ή έστω ελαφρώς αστείες».

Δεν είναι παράξενο; Όταν δουλεύεις, γκρινιάζεις ότι δεν έχεις ελεύθερο χρόνο και δεν προλαβαίνεις να κάνεις όλα αυτά που θα ήθελες να κάνεις για τον εαυτό σου. Και όταν ξαφνικά βρίσκεσαι με απεριόριστο χρόνο για να ικανοποιήσεις και τις πιο χρονοβόρες επιθυμίες σου, γκρινιάζεις ότι δεν έχεις δουλειά και είσαι έτοιμος να παραχωρήσεις σε ένα αφεντικό όλον αυτόν τον πολύτιμο χρόνο, με αντάλλαγμα ένα χρηματικό ποσό. Μπα, δεν είναι παράξενο. Είναι η τυπική ανθρώπινη συμπεριφορά: Ποτέ δεν είμαστε ικανοποιημένοι με αυτό που έχουμε, και πάντα θέλουμε απεγνωσμένα αυτό που μας λείπει.

Στο μεταξύ, μου φαίνεται ότι έχω πάρει κι άλλα κιλά τον τελευταίο καιρό. Δεν τολμώ βέβαια να ανέβω στη ζυγαριά για να το επιβεβαιώσω, γιατί την τελευταία φορά με ενημέρωσε ότι, αν ξανανέβω πάνω της, θα καταθέσει αίτηση για ασφαλιστικά μέτρα, και δεν είναι να μπλέκεις με δικηγόρους τώρα. Αλλά νομίζω πως φαίνεται. Ξέρεις, όσο πιο πολύ ανησυχείς για το πώς θα αδυνατίσεις, τόσο περισσότερο τρως από τη στενοχώρια σου, και τελικά πείθεσαι να ξεκινήσεις (σοβαρή) δίαιτα μόνο όταν στις εξετάσεις αίματος η χοληστερίνη σου έχει φτάσει σε τετραψήφιο και τα τριγλυκερίδιά σου περισσότερα από τα ερυθρά αιμοσφαίρια. Σχεδόν ελπίζω να χρεωκοπήσει η χώρα και να μην έχουμε να φάμε, μπας και αδυνατίσω λίγο.

Όχι πως δεν τα έχω συνηθίσει αυτά τα παραπάνω κιλά. Μια ζωή μαζί μεγαλώνουμε, τόσα έχουμε περάσει μαζί. Να σκεφτείς ότι, όπως με έχουν πληροφορήσει, ο παπάς που με βάφτισε (ο οποίος προφανώς ήταν τρελός, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος) ένα πράγμα ρώτησε τη μάνα μου όταν με πήρε στα χέρια του για να με βουτήξει στο λάδι: «Καλά, τι το ταΐζετε;». Αλλά νομίζω ότι το κορυφαίο (και μακράν πιο ντροπιαστικό) συμβάν ήταν εκείνη τη φορά στην τράπεζα πριν από μερικά χρόνια: Μπήκα κανονικότατα από την πρώτη πόρτα, και μετά είχε ένα κουβούκλιο, μέσα στο οποίο κλεινόσουν για λίγο πριν ανοίξει η μέσα πόρτα, για λόγους ασφαλείας. Έκλεισε η έξω πόρτα και περίμενα να ανοίξει η μέσα. Και ξαφνικά, άκουσα μια ηλεκτρονική φωνή να μου λέει αυστηρά: «Παρακαλώ, εισέρχεσθε ένας-ένας στην είσοδο». Και ασφαλώς δεν το άκουσα μόνο εγώ, αλλά και όλοι οι άλλοι πελάτες, οι οποίοι είχαν ήδη μπει μέσα («ένας-ένας», βεβαίως) και περίμεναν να εξυπηρετηθούν. Και οι οποίοι φυσικά ξέσπασαν σε ασυγκράτητα γέλια (και με το δίκιο τους, δηλαδή), βλέποντας μόνο εμένα στο κουβούκλιο. Περιττό να πω ότι γύρισα επιτόπου και έφυγα από την έξω πόρτα, και δεν ξαναπάτησα ποτέ στη συγκεκριμένη τράπεζα. Ούτε και πρόκειται.

Φυσικά, και το φαγητό με τον απεριόριστο ελεύθερο χρόνο συνδέεται. Όσες φορές δούλεψα στη ζωή μου, έχασα κιλά, ενώ όταν καθόμουν, τα ξαναέπαιρνα. Το ίδιο ακριβώς και στον Στρατό: Στην αρχή, που ξεσκιζόμασταν στις αγγαρείες και την ορθοστασία, είχα χάσει πάνω από 10 κιλά, τα οποία και ξαναπήρα τους τελευταίους μήνες της θητείας μου, που η μόνη μου απασχόληση ήταν να κάθομαι σε ένα γραφείο και να παίζω PSP μέχρι να ματώσει ο αμφιβληστροειδής μου. Έτσι πάει, όποιος δεν έχει δουλειά, έχει κιλά. Κανονικά, εκτός από επιδόματα ανεργίας, το κράτος θα έπρεπε να παρέχει μέσω του ΟΑΕΔ και δωρεάν προγράμματα στα Gilli Diet, ώστε να περιοριστεί το φαινόμενο.

Και τώρα θα πρέπει να σε αφήσω, γιατί πρέπει να φάω το τρίτο βραδινό μου – ξέρεις, εφαρμόζω αυτό που λένε οι διαιτολόγοι, ότι πρέπει να τρώμε πολλά μικρά γεύματα. Ε, εγώ τρώω καμιά δεκαπενταριά μικρά γεύματα τη μέρα. Και δεν καταλαβαίνω γιατί παχαίνω.

Θα σε αφήσω, όμως, με μια απορία: Άραγε υπάρχουν vegetarian βρυκόλακες; Και αν ναι, πώς τρέφονται; Με χλωροφύλλη που ρουφάνε από τα φύλλα των δέντρων;