Αγαπητό ημερολόγιο,
ένα από τα καλά της ανεργίας είναι ότι σου αφήνει άφθονο χρόνο για τον εαυτό σου, στον οποίο μπορείς να σκεφτείς το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον σου, να φιλοσοφήσεις για τα σοβαρότερα ζητήματα που απασχολούν την ανθρωπότητα, να διατηρήσεις γενικά τον εγκέφαλό σου σε λειτουργία, ώστε να είναι σε καλή κατάσταση όταν χρειαστεί να τον χρησιμοποιήσεις ξανά, δηλαδή όταν με το καλό πιάσεις δουλειά. Ωστόσο, ένα από τα κακά της ανεργίας είναι ότι, όταν έχεις τόσο πολύ ελεύθερο χρόνο, πολύ δύσκολα θα πείσεις τον εαυτό σου να κάνει όλα αυτά τα ωραία και φιλοσοφικά, αντί να σαπίσει μπροστά σε έναν υπολογιστή, παίζοντας παιχνίδια ή διαβάζοντας για ώρες tweets στο Twitter.
Ναι, είναι κακό πράγμα να έχεις πολύ ελεύθερο χρόνο. Και γενικά η ελευθερία είναι, όπως και καθετί άλλο, καλή σε φυσιολογικές ποσότητες και κακή όταν δεν υπάρχει καθόλου ή υπάρχει σε αφθονία – η περίφημη «αρχή της μεσότητας», που υποστήριζε ο Αριστοτέλης και δεν έχει πέσει ποτέ έξω. Ο άνθρωπος δεν πρέπει να έχει απόλυτη και απεριόριστη ελευθερία, αλλά τόση ελευθερία, όση μπορεί να αντέξει. Ούτε μια στάλα παραπάνω. Και εγώ ξεχειλίζω από ελευθερία, ενώ άλλοι άνθρωποι παρακαλάνε για μισό λεπτό ελευθερίας παραπάνω. Αφού σκέφτομαι να βάλω μια αγγελία: «Πωλείται ελεύθερος χρόνος (έως και 16 ώρες) ή ανταλλάσσεται με δουλειά. Μόνο σοβαρές προτάσεις, ή έστω ελαφρώς αστείες».
Δεν είναι παράξενο; Όταν δουλεύεις, γκρινιάζεις ότι δεν έχεις ελεύθερο χρόνο και δεν προλαβαίνεις να κάνεις όλα αυτά που θα ήθελες να κάνεις για τον εαυτό σου. Και όταν ξαφνικά βρίσκεσαι με απεριόριστο χρόνο για να ικανοποιήσεις και τις πιο χρονοβόρες επιθυμίες σου, γκρινιάζεις ότι δεν έχεις δουλειά και είσαι έτοιμος να παραχωρήσεις σε ένα αφεντικό όλον αυτόν τον πολύτιμο χρόνο, με αντάλλαγμα ένα χρηματικό ποσό. Μπα, δεν είναι παράξενο. Είναι η τυπική ανθρώπινη συμπεριφορά: Ποτέ δεν είμαστε ικανοποιημένοι με αυτό που έχουμε, και πάντα θέλουμε απεγνωσμένα αυτό που μας λείπει.
Στο μεταξύ, μου φαίνεται ότι έχω πάρει κι άλλα κιλά τον τελευταίο καιρό. Δεν τολμώ βέβαια να ανέβω στη ζυγαριά για να το επιβεβαιώσω, γιατί την τελευταία φορά με ενημέρωσε ότι, αν ξανανέβω πάνω της, θα καταθέσει αίτηση για ασφαλιστικά μέτρα, και δεν είναι να μπλέκεις με δικηγόρους τώρα. Αλλά νομίζω πως φαίνεται. Ξέρεις, όσο πιο πολύ ανησυχείς για το πώς θα αδυνατίσεις, τόσο περισσότερο τρως από τη στενοχώρια σου, και τελικά πείθεσαι να ξεκινήσεις (σοβαρή) δίαιτα μόνο όταν στις εξετάσεις αίματος η χοληστερίνη σου έχει φτάσει σε τετραψήφιο και τα τριγλυκερίδιά σου περισσότερα από τα ερυθρά αιμοσφαίρια. Σχεδόν ελπίζω να χρεωκοπήσει η χώρα και να μην έχουμε να φάμε, μπας και αδυνατίσω λίγο.
Όχι πως δεν τα έχω συνηθίσει αυτά τα παραπάνω κιλά. Μια ζωή μαζί μεγαλώνουμε, τόσα έχουμε περάσει μαζί. Να σκεφτείς ότι, όπως με έχουν πληροφορήσει, ο παπάς που με βάφτισε (ο οποίος προφανώς ήταν τρελός, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος) ένα πράγμα ρώτησε τη μάνα μου όταν με πήρε στα χέρια του για να με βουτήξει στο λάδι: «Καλά, τι το ταΐζετε;». Αλλά νομίζω ότι το κορυφαίο (και μακράν πιο ντροπιαστικό) συμβάν ήταν εκείνη τη φορά στην τράπεζα πριν από μερικά χρόνια: Μπήκα κανονικότατα από την πρώτη πόρτα, και μετά είχε ένα κουβούκλιο, μέσα στο οποίο κλεινόσουν για λίγο πριν ανοίξει η μέσα πόρτα, για λόγους ασφαλείας. Έκλεισε η έξω πόρτα και περίμενα να ανοίξει η μέσα. Και ξαφνικά, άκουσα μια ηλεκτρονική φωνή να μου λέει αυστηρά: «Παρακαλώ, εισέρχεσθε ένας-ένας στην είσοδο». Και ασφαλώς δεν το άκουσα μόνο εγώ, αλλά και όλοι οι άλλοι πελάτες, οι οποίοι είχαν ήδη μπει μέσα («ένας-ένας», βεβαίως) και περίμεναν να εξυπηρετηθούν. Και οι οποίοι φυσικά ξέσπασαν σε ασυγκράτητα γέλια (και με το δίκιο τους, δηλαδή), βλέποντας μόνο εμένα στο κουβούκλιο. Περιττό να πω ότι γύρισα επιτόπου και έφυγα από την έξω πόρτα, και δεν ξαναπάτησα ποτέ στη συγκεκριμένη τράπεζα. Ούτε και πρόκειται.
Φυσικά, και το φαγητό με τον απεριόριστο ελεύθερο χρόνο συνδέεται. Όσες φορές δούλεψα στη ζωή μου, έχασα κιλά, ενώ όταν καθόμουν, τα ξαναέπαιρνα. Το ίδιο ακριβώς και στον Στρατό: Στην αρχή, που ξεσκιζόμασταν στις αγγαρείες και την ορθοστασία, είχα χάσει πάνω από 10 κιλά, τα οποία και ξαναπήρα τους τελευταίους μήνες της θητείας μου, που η μόνη μου απασχόληση ήταν να κάθομαι σε ένα γραφείο και να παίζω PSP μέχρι να ματώσει ο αμφιβληστροειδής μου. Έτσι πάει, όποιος δεν έχει δουλειά, έχει κιλά. Κανονικά, εκτός από επιδόματα ανεργίας, το κράτος θα έπρεπε να παρέχει μέσω του ΟΑΕΔ και δωρεάν προγράμματα στα Gilli Diet, ώστε να περιοριστεί το φαινόμενο.
Και τώρα θα πρέπει να σε αφήσω, γιατί πρέπει να φάω το τρίτο βραδινό μου – ξέρεις, εφαρμόζω αυτό που λένε οι διαιτολόγοι, ότι πρέπει να τρώμε πολλά μικρά γεύματα. Ε, εγώ τρώω καμιά δεκαπενταριά μικρά γεύματα τη μέρα. Και δεν καταλαβαίνω γιατί παχαίνω.
Θα σε αφήσω, όμως, με μια απορία: Άραγε υπάρχουν vegetarian βρυκόλακες; Και αν ναι, πώς τρέφονται; Με χλωροφύλλη που ρουφάνε από τα φύλλα των δέντρων;
20 Σεπτεμβρίου, 2010 at 5:20 πμ
φυσικά και υπάρχουνε vegetarian βρικόλακες!
τρέφονται εξολοκλήρου με κ****ράπανα😛
20 Σεπτεμβρίου, 2010 at 12:01 μμ
Πολύ ενδιαφέρουσες διατροφικές συνήθειες! 😛
20 Σεπτεμβρίου, 2010 at 9:12 πμ
Χαίρομαι που σε βρίσκω εδώ.
(+δεν καταλαβαίνω τι έχουν πάθει όλοι με αυτή τη βίαιτα;)
20 Σεπτεμβρίου, 2010 at 12:04 μμ
Όπως το λες: Βίαιτα. Γιατί τι είναι η δίαιτα, αν όχι άσκηση ψυχολογικής βίας στον εαυτό σου; 😛
20 Σεπτεμβρίου, 2010 at 9:35 πμ
Και πάλι εδώ, στη Lifo ή έξω απ αυτή…
20 Σεπτεμβρίου, 2010 at 12:04 μμ
Έξω απ’αυτήν, οπωσδήποτε. Και σύντομα σε νέο χώρο, απ’ό,τι μαθαίνω… 😉
20 Σεπτεμβρίου, 2010 at 2:02 μμ
Αναμένουμε…
20 Σεπτεμβρίου, 2010 at 10:54 πμ
Καλά, αυτό με τον παπά το έχω διαβάσει και στη βιογραφία σου, αλλά αυτό με την τράπεζα ήταν κορυφαίο! Να σου κάνει τέτοιο χουνέρι το μηχάνημα; Χαχαχα! Γενικά, πάντως, πιστεύω ότι εμείς που έχουμε κάποια παραπάνω κιλά έχουμε καλύτερη αίσθηση του χιούμορ!
20 Σεπτεμβρίου, 2010 at 12:06 μμ
Το έχω ξαναγράψει σε παλιότερο κείμενο ότι οι χοντροί είμαστε ευχάριστοι άνθρωποι – φαίνεται ότι το λίπος είναι θετικός αγωγός του χιούμορ! Και φυσικά αυτό το χουνέρι θα το θυμάμαι πάντα, όχι με ιδιαίτερη νοσταλγία βέβαια. 😛
20 Σεπτεμβρίου, 2010 at 11:17 πμ
Θα ξανασυμφωνήσω με την αντάρτισσα, η πληθώρα κιλών πάει μαζί με την καλή αίσθηση του χιούμορ και πρόκειται για ευθεία αναλογία!
Δεύτερον, θα διαφωνήσω μαζί σου για τον ελεύθερο χρόνο, εγώ όσο και να μου έδιναν κάτι θα ήξερα να τον κάνω. Θες να ανταλλάξουμε; Αλλά πρέπει να έρθεις στο Βέλγιο! 🙂
Τρίτον, κανονικά έπρεπε να μπεις στην τράπεζα και
α. να κάνεις ένα χουνέρι σε όλους αυτούς που γελάγανε, πχ να κάνεις πως λιποθυμάς ή κάτι τέτοιο
β. να διαμαρτυρηθείς στον υπεύθυνο της τράπεζας για ρατσιστική συμπεριφορά του μηχανήματος που είναι ρυθμισμένο έτσι, πράγμα που αντιβαίνει τις αρχές της ΕΕ και να τους απειλήσεις πως θα τους πήγαινες στο ΕΔΑΔ! Μπορεί και να σου έκαναν κάνα 500ευρω δώρο!
20 Σεπτεμβρίου, 2010 at 12:09 μμ
Καλά, όλοι έτσι λέμε όταν δουλεύουμε, και μετά έχουμε τόσο ελεύθερο χρόνο που δεν ξέρουμε τι να τον κάνουμε, και τελικά δεν κάνουμε απολύτως τίποτα. 😛
Ήμουν μικρός όταν συνέβη αυτό, δεν ήξερα τα δικαιώματά μου. Αλλά γεγονός είναι ότι δεν ξαναπάτησα ποτέ στη συγκεκριμένη τράπεζα, και προσπαθώ να αποφεύγω και όλα τα άλλα υποκαταστήματά της. Τράπεζα που «για λόγους ασφαλείας» κλείνει έξω τους χοντρούς, δεν αξίζει τίποτα παραπάνω από την περιφρόνησή μου.
20 Σεπτεμβρίου, 2010 at 11:47 πμ
Μια ερώτηση πριν το κανονικό σχόλιο. Αυτό το κείμενο είναι δικό σου;
20 Σεπτεμβρίου, 2010 at 12:10 μμ
Όχι, δεν είναι δικό μου, όμως συνέβη στην ίδια τράπεζα! 😀
20 Σεπτεμβρίου, 2010 at 11:51 πμ
Χαχα!!
Είσαι νέος και αρχάριος άνεργος ακόμη! Τον πρώτο χρόνο παχαίνεις, το δεύτερο αρχίζεις να αδυνατίζεις, τον τρίτο-είσαι τόσο άφραγκος-που γίνεσαι σούπερ-ντούπερ μοντέλο!
Μη στεναχωριέσαι, είναι απλά το πρώτο στάδιο!
Βέβαια, αν έχεις τα προηγούμενα με την κολυμβήθρα και την τράπεζα, καλό είναι να μην ξεφύγεις τελείως (τι σου λέω: τον πρώτο χρόνο, πήρα συνολικά γύρω στα 15 κιλά)…
Αυτό, δε που συμβαίνει με τον χρόνο, το παρατηρώ κι εγώ: όταν δούλευα εξαντλητικά (γιατί η δουλειά μου δεν είχα ωράρια ή αργίες) έλεγα πότε θα ξεκουραστώ και θα κάνω αυτό κι εκείνο!!
Τώρα….με δυσκολία, κάνω και τα βασικά πχ μια βόλτα στο τετράγωνο! Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!
20 Σεπτεμβρίου, 2010 at 12:11 μμ
A, ωραία! Οπότε να πάρω καμιά 20αριά κιλά τώρα που είμαι ακόμα στον πρώτο χρόνο, αφού έτσι κι αλλιώς θα τα χάσω τελικά (αφού δε βλέπω να βρίσκω δουλειά στο εγγύς μέλλον)! 😛
20 Σεπτεμβρίου, 2010 at 1:32 μμ
Ξέρεις ότι πρέπει να αρχίσεις δίαιτα όταν πρέπει να χτυπήσεις τρία εισιτήρια στο λεωφορείο, έχω να πω εγώ!
22 Σεπτεμβρίου, 2010 at 3:05 πμ
Όχι, ευτυχώς δεν έχω φτάσει ακόμα σε αυτό το σημείο. Δύο είναι αρκετά. 😛
20 Σεπτεμβρίου, 2010 at 4:56 μμ
Αυτό είχα πάθει κι εγώ όταν έμεινα άνεργη. Ένιωθα ότι είχα όλο αυτό τον ελευθερο χρόνο και δεν τον εκμεταλευόμουν ενώ πριν παρακολούσα να βρω λίγο ελευθερο χρόνο. Ξέρεις όμως που κατέληξα;
Ότι όταν είσαι άνεργος δεν έχεις ελευθερο χρόνο γιατί δεν έχεις λεφτά, γιατί ψάχνεις δουλειά ή/και χρήματα. Δεν είναι δουλειά πλήρης απασχόλησης να πέρνεις εφημερίδες, να πέρνεις τηλεφωνα και να τρέχεις σε συνεντευξεις; Είναι! Αν είχες δουλειά και καθόσουν σπίτι τότε ναι θα είχες ελεύθερο χρόνο.
Σε κάποια φάση όταν ήμουν άνεργη είχα συνειδητοποίησει ότι η προσωπικότητα του ανθρώπου στο σύγχρονο κόσμο είναι άρρητα συνυφασμένη με τη δουλειά του. Σε ρωτάνε τι δουλειά κάνεις για να δουν ποιος είσαι. Αν πεις άνεργος είσαι αμέσως.. άσχετος.
Λες και η προσωπικότητα μας είναι η δουλειά μας ή το αντίστροφο. Είναι χαζό και υποδουλωτικό!
22 Σεπτεμβρίου, 2010 at 3:08 πμ
Δε νομίζω ότι το να ψάχνεις δουλειά είναι full-time job. Τα μέρη στα οποία μπορείς να ψάξεις είναι πολύ συγκεκριμένα, και δε χρειάζεσαι και πολλές ώρες τη μέρα για να διαπιστώσεις ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει από την προηγούμενη, σκατένια μέρα.
Αλλά το ότι το πρεστίζ και η προσωπικότητα ενός ανθρώπου κρίνεται σε μεγάλο βαθμό από τη δουλειά του (ή την έλλειψή της) είναι μια μεγάλη αλήθεια της ζωής. 🙂
20 Σεπτεμβρίου, 2010 at 8:37 μμ
Άλλο ελευθερία άλλο ελεύθερος χρόνος.
22 Σεπτεμβρίου, 2010 at 3:09 πμ
Διαφωνώ. Και ο ελεύθερος χρόνος μια μορφή ελευθερίας είναι. Και η αλόγιστη χρήση του συνεπάγεται τα αρνητικά της απόλυτης ελευθερίας. 🙂
21 Σεπτεμβρίου, 2010 at 10:56 πμ
…ψήφισα other αλλά δεν εμφανίζεται…blogovrikolakas το κατασπάραξε…
22 Σεπτεμβρίου, 2010 at 3:10 πμ
Τα βλέπω εγώ τα other. Εσύ ποιον ψήφισες, τον Καρατζαφέρη ή τον Άδωνι; Ή «όλους τους παραπάνω»; 😛
21 Σεπτεμβρίου, 2010 at 12:44 μμ
Εεεεε, χμμμ πάλι εγώ…
Δες κι αυτό:
http://www.jumpingfish.gr/music/news/1398
22 Σεπτεμβρίου, 2010 at 3:11 πμ
Ναι, το πήρε το μάτι μου στο Twitter κι αυτό. Δεν ξέρω αν θα στείλω, γιατί με τη μουσική δεν είμαι σίγουρος ότι τα πάω και πολύ καλά. Αλλά από την άλλη δε χάνω και τίποτα να στείλω, έτσι; 🙂
29 Δεκεμβρίου, 2010 at 3:43 πμ
[…] που είχα χάσει με την καθημερινή ορθοστασία όχι μόνο επέστρεψαν, αλλά έφεραν και την παρέα τους για φαγητό. Και δεν […]