Καιρός να μάθετε κάποια πράγματα για μένα. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά επειδή κι εγώ τώρα τα έμαθα μερικά από αυτά. Το ξέρω ότι είναι βαρετό να ακούς κάποιον να μιλάει για τον εαυτό του, γι’αυτό και θα προσπαθήσω να το κάνω όσο πιο ενδιαφέρον γίνεται…
Μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα έκανα την τρίμηνη πρακτική μου ως εκκολαπτόμενος δημοσιογράφος σε μία εταιρεία. Τα πήγα καλά και αποφάσισαν να με κρατήσουν, εννοείται χωρίς μισθό (δεν ξέρω αν σας φαίνεται παράξενο που το θεωρώ δεδομένο, αλλά έχω συνηθίσει στην ιδέα ότι αν δε δουλέψεις τζάμπα, δεν θα πληρωθείς ποτέ, τουλάχιστον σε αυτή τη δουλειά…).
Προχθές, ο διευθυντής της εταιρείας με φώναξε στο γραφείο του για να συζητήσουμε και μου εκμυστηρεύτηκε ότι έκανα πολύ καλή δουλειά σε αυτούς τους 3 μήνες (στους οποίους δεν έκανα τίποτα παραπάνω από το να γράφω διάφορα κείμενα για διάφορα θέματα), αλλά δεν μπορώ να θεωρηθώ ακόμα δημοσιογράφος (έλα ρε, τι μας λες; Κι εγώ που νόμιζα ότι ο Κοντομηνάς απέλυσε τον Χατζηνικολάου για να προσλάβει εμένα!) και θα πρέπει να κάνω πολύ πιο δύσκολα πράγματα για να μπω στη μάχιμη δημοσιογραφία. Για την ακρίβεια, θα πρέπει να κάνω κάτι πολύ συγκεκριμένο, αλλά και πολύ συγκεχυμένο ταυτόχρονα…Θα πρέπει να κάνω «ρεπορτάζ»…
Τι σημαίνει «ρεπορτάζ»; Όπως μου το έθεσε – πολύ σωστά – ο ίδιος, ρεπορτάζ είναι να φτιάχνεις ειδήσεις και όχι να τις αντιγράφεις από αλλού. Αλλά ουσιαστικά, το ρεπορτάζ είναι:
– Να φιλάς κατουρημένες ποδιές για μία δήλωση
– Να κάνεις «νταραβέρι» (έτσι το είπε) με τις πηγές σου
– Να παίρνεις τηλέφωνα σε ακατάλληλες ώρες, χωρίς να πτοείσαι από τις χριστοπαναγίες που (δικαιολογημένα) θα εισπράξεις
– Να είσαι standby όλο το 24ωρο, γιατί οι ειδήσεις δεν έχουν ωράριο
– Να έχεις θράσος, αυτό είναι το πιο σημαντικό απ’όλα.
Και μόλις μου το είπε αυτό, με ρώτησε: «Έχεις αρκετό θράσος για να τα κάνεις όλα αυτά;»
Η αλήθεια είναι ότι προβληματίστηκα, και το κατάλαβε και ο ίδιος. Δεν απάντησα αμέσως. Το σκέφτηκα λίγο και μετά, σαν καλό στρατιωτάκι, του είπα «μου φαίνεται δύσκολο, αλλά αν πρέπει να το κάνω, θα το κάνω». Δεν ξέρω πόσο τον ικανοποίησε αυτή η απάντηση.
Ουσιαστικά, αυτό που μου συμβαίνει είναι ότι πρέπει να μεταλλαχθώ, έστω και για καθαρά επαγγελματικούς λόγους, σε έναν κάφρο, έναν Γύφτουλα ίσως. Και δεν ξέρω δύο πράγματα: Πρώτον, αν μπορώ να γίνω. Και, δεύτερον και σημαντικότερον, αν θ έ λ ω να γίνω. Αλλά, για το επάγγελμα που από μικρός ονειρευόμουν να εξασκήσω, «αν πρέπει να το κάνω, θα το κάνω»…
Υ.Γ. Μιας και ανέφερα τον Γύφτουλα, λέω να συνεχίσω τον Δωδεκάλογο του Γύφτουλα, μιας και αυτοί υπάρχουν παντού ανάμεσά μας και όχι μόνο στο μετρό και στα λεωφορεία…Καμία πρόταση; 🙂
8 Φεβρουαρίου, 2007 at 8:48 πμ
«Ουσιαστικά, αυτό που μου συμβαίνει είναι ότι πρέπει να μεταλλαχθώ, έστω και για καθαρά επαγγελματικούς λόγους, σε έναν κάφρο, έναν Γύφτουλα ίσως»
Μείνε όπως είσαι.Θα τα καταφέρεις μια χαρα.
8 Φεβρουαρίου, 2007 at 12:47 μμ
Εχουμε πήξει στους γύφτουλες και στις κωλοφυλλάδες που γράφουν τα ρεπορτάζ τους. Τις μεταλλάξεις να τις φυλάξουν για τα δικά τους οπίσθια.
Εσύ να παραμείνεις όπως είσαι. Αυθεντικός.
8 Φεβρουαρίου, 2007 at 4:51 μμ
Κ προπάντων μην τρομάζεις. Το ότι έχει μπόλικη λάσπη εκεί που θες να μπεις, δεν σημαίνει ότι κ εσύ πρέπει να τσαλαβουτήσεις. Άκου την Μαρίνα, κ σκέψου το: άσχετα από τα βίτσια κ την κακογουστιά, ο κόσμος πάντα ψάχνει (κ κρατάει) το καλό, το σωστό.
Ώρα να τριφτείς κ να ψηθείς, που έλεγε κ ο μπάρμπας μου 🙂
8 Φεβρουαρίου, 2007 at 10:18 μμ
Είναι πολύ άδικο να αποκαλείται κάποιος καλός δημοσιογράφος με κριτίριο το πόσο κάφρος και γύφτουλας είναι…Είναι επίσης άδικο να αποκαλείται καλός δημοσιογράφος κάποιος που «φτιάχνει» ειδήσεις του styl «να τι είχε στα σκουπίδια της η Έφη Θώδη»…Στη θέση σου ίσως προτιμούσα να παραμείνω ένας «κακός» δημοσιογράφος που θα γράφει με τον δικό του ιδιαίτερο «κακό» τρόπο…
Όσο για τους λοιπούς δωδεκάλογους του γύφτουλα…μπορείς να δοκιμάσεις τον «γύφτουλα γείτονα»…ή ακόμα και τον «γύφτουλα δημόσιο υπάλληλο» 🙂
8 Φεβρουαρίου, 2007 at 10:43 μμ
Κατ’αρχήν να σας ευχαριστήσω όλους και όλες για τις απαντήσεις. Γουάου, ούτε εγώ δεν έκατσα να το σκεφτώ τόσο πολύ!!!
Η αλήθεια είναι πως είναι λίγο νωρίς ακόμα για να τα σκέφτομαι όλα αυτά, αλλά ξέρω ότι υπάρχει ένα σύστημα, και οι δύο επιλογές μου είναι να συμβιβαστώ μαζί του και να επιβιώσω, ή να του πάω κόντρα και να μείνω στην άκρη. Ε, «αν πρέπει να το κάνω, θα το κάνω». Αλλά μέχρι ενός σημείου. Όχι, δε θα δεχτώ να ψάξω τα σκουπίδια της Έφης Θώδη (για της Βανδή το συζητάμε, είναι πιο κυριλέ…), ούτε σκοπεύω να φιλήσω κώλους. Αλλά μια μίνι μετάλλαξη πρέπει να την πάθω, αν πρέπει να περάσω από την αφελή ονειροπόληση στη μάχιμη δημοσιογραφία…
Και μου άρεσε πολύ αυτό, itelli: «Το ότι έχει μπόλικη λάσπη εκεί που θες να μπεις, δεν σημαίνει ότι κ εσύ πρέπει να τσαλαβουτήσεις». λες στα βαθιά να είναι πιο καθαρά; 🙂
9 Φεβρουαρίου, 2007 at 2:34 μμ
Όχι απαραίτητα. Αλλά έχει λιγότερο κόσμο στα βαθιά, οπότε έχεις μεγαλύτερη ελευθερία (κ ακτίνα…) για να κολυμπήσεις όπως θέλεις. Αρκεί να αντέξεις την απόσταση τού να πας, αλλά κ τού να γυρίσεις…