reporter.gif

Καιρός να μάθετε κάποια πράγματα για μένα. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά επειδή κι εγώ τώρα τα έμαθα μερικά από αυτά. Το ξέρω ότι είναι βαρετό να ακούς κάποιον να μιλάει για τον εαυτό του, γι’αυτό και θα προσπαθήσω να το κάνω όσο πιο ενδιαφέρον γίνεται…
Μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα έκανα την τρίμηνη πρακτική μου ως εκκολαπτόμενος δημοσιογράφος σε μία εταιρεία. Τα πήγα καλά και αποφάσισαν να με κρατήσουν, εννοείται χωρίς μισθό (δεν ξέρω αν σας φαίνεται παράξενο που το θεωρώ δεδομένο, αλλά έχω συνηθίσει στην ιδέα ότι αν δε δουλέψεις τζάμπα, δεν θα πληρωθείς ποτέ, τουλάχιστον σε αυτή τη δουλειά…).
Προχθές, ο διευθυντής της εταιρείας με φώναξε στο γραφείο του για να συζητήσουμε και μου εκμυστηρεύτηκε ότι έκανα πολύ καλή δουλειά σε αυτούς τους 3 μήνες (στους οποίους δεν έκανα τίποτα παραπάνω από το να γράφω διάφορα κείμενα για διάφορα θέματα), αλλά δεν μπορώ να θεωρηθώ ακόμα δημοσιογράφος (έλα ρε, τι μας λες; Κι εγώ που νόμιζα ότι ο Κοντομηνάς απέλυσε τον Χατζηνικολάου για να προσλάβει εμένα!) και θα πρέπει να κάνω πολύ πιο δύσκολα πράγματα για να μπω στη μάχιμη δημοσιογραφία. Για την ακρίβεια, θα πρέπει να κάνω κάτι πολύ συγκεκριμένο, αλλά και πολύ συγκεχυμένο ταυτόχρονα…Θα πρέπει να κάνω «ρεπορτάζ»…
Τι σημαίνει «ρεπορτάζ»; Όπως μου το έθεσε – πολύ σωστά – ο ίδιος, ρεπορτάζ είναι να φτιάχνεις ειδήσεις και όχι να τις αντιγράφεις από αλλού. Αλλά ουσιαστικά, το ρεπορτάζ είναι:
– Να φιλάς κατουρημένες ποδιές για μία δήλωση
– Να κάνεις «νταραβέρι» (έτσι το είπε) με τις πηγές σου
– Να παίρνεις τηλέφωνα σε ακατάλληλες ώρες, χωρίς να πτοείσαι από τις χριστοπαναγίες που (δικαιολογημένα) θα εισπράξεις
– Να είσαι standby όλο το 24ωρο, γιατί οι ειδήσεις δεν έχουν ωράριο
– Να έχεις θράσος, αυτό είναι το πιο σημαντικό απ’όλα.
Και μόλις μου το είπε αυτό, με ρώτησε: «Έχεις αρκετό θράσος για να τα κάνεις όλα αυτά;»
Η αλήθεια είναι ότι προβληματίστηκα, και το κατάλαβε και ο ίδιος. Δεν απάντησα αμέσως. Το σκέφτηκα λίγο και μετά, σαν καλό στρατιωτάκι, του είπα «μου φαίνεται δύσκολο, αλλά αν πρέπει να το κάνω, θα το κάνω». Δεν ξέρω πόσο τον ικανοποίησε αυτή η απάντηση.
Ουσιαστικά, αυτό που μου συμβαίνει είναι ότι πρέπει να μεταλλαχθώ, έστω και για καθαρά επαγγελματικούς λόγους, σε έναν κάφρο, έναν Γύφτουλα ίσως. Και δεν ξέρω δύο πράγματα: Πρώτον, αν μπορώ να γίνω. Και, δεύτερον και σημαντικότερον, αν θ έ λ ω να γίνω. Αλλά, για το επάγγελμα που από μικρός ονειρευόμουν να εξασκήσω, «αν πρέπει να το κάνω, θα το κάνω»…

Υ.Γ. Μιας και ανέφερα τον Γύφτουλα, λέω να συνεχίσω τον Δωδεκάλογο του Γύφτουλα, μιας και αυτοί υπάρχουν παντού ανάμεσά μας και όχι μόνο στο μετρό και στα λεωφορεία…Καμία πρόταση; 🙂