Αγαπητό ημερολόγιο,
πάλι άργησα να σου γράψω. Αλλά πάλι έχω τη δικαιολογία έτοιμη, σαν κλασικός Έλληνας: Είμαι άνεργος. Και αυτό σημαίνει ότι αν σου έγραφα κάθε μέρα, τότε 4 στα 5 κείμενά μου θα έγραφαν: «Αγαπητό ημερολόγιο, σήμερα δεν έκανα τίποτα. Καληνύχτα». Ναι, η ζωή ενός ανέργου είναι πολύ βαρετή, ειδικά αν υποθέσουμε ότι ο εν λόγω άνεργος είναι και εξωφρενικά τεμπέλης, σε σημείο που σηκώνεται από το κρεβάτι πιο δύσκολα από τετραπληγικό ελέφαντα κολλημένο στο έδαφος με εποξειδική κόλλα. Και πραγματικά κανένας, ούτε καν ένα άψυχο ημερολόγιο, δεν θα ενδιαφερόταν να διαβάζει κάθε μέρα τις «περιπέτειες» ενός τέτοιου τύπου, οι οποίες διαδραματίζονται ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους – πιο πολύ βγαίνουν έξω αυτοί που είναι κλεισμένοι στο Big Brother, παρά εγώ.
Ωστόσο, καμιά φορά βγαίνω κι εγώ έξω από το σπίτι. Βγαίνω με φίλους, να πάω σε μία καφετέρια και να πληρώσω 5 ευρώ για έναν καφέ που θα μπορούσαμε κάλλιστα να πιούμε εντελώς δωρεάν στο σπίτι κάποιου εξ ημών (ο οποίος καφές πιθανότατα θα είχε πολύ καλύτερη γεύση από αυτόν που σερβίρουν οι καφετέριες), καθισμένοι σε αναπαυτικούς καναπέδες και όχι σε άβολες καρέκλες της συμφοράς, και μάλιστα χωρίς περιορισμούς χώρου («θα περιμένετε λίγο να αδειάσει τραπέζι») και χωρίς φασαρία από τα διπλανά τραπέζια. Καμιά φορά αναρωτιέμαι πραγματικά αν υπάρχει έστω και ένας λόγος να πιω τον καφέ μου σε μία καφετέρια, και ποτέ δεν βρίσκω κανέναν. Και μετά μου λένε οι φίλοι μου «πάμε για καφέ στην τάδε καφετέρια», κι εγώ τους ακολουθώ σαν πρόβατο, αντί να τους πω «όχι ρε, ελάτε σπίτι μου καλύτερα, θα σας φτιάξω εγώ καφέδες τζάμπα, θα αράξουμε στον καναπέ, θα παίξουμε Pro, θα βάλω το CD των Muse να γουστάρουμε και θα περάσουμε φίνα». Γιατί το κάνω αυτό, αλήθεια;
Τέλος πάντων, προχθές βγήκα με φίλους σε μία κοντινή καφετέρια. Ήταν Κυριακή, κι έτσι το μαγαζί ήταν φίσκα στον κόσμο. Περιπλανηθήκαμε για λίγο στον εξωτερικό χώρο, ψάχνοντας μάταια για ένα άδειο τραπέζι. Τζίφος. Ο σερβιτόρος που μας είδε, μας ενημέρωσε ότι για την ώρα δεν υπήρχε ελεύθερο τραπέζι, παρά μόνο στον εσωτερικό χώρο, όπου απαγορευόταν το κάπνισμα. Δύο από τους πέντε της παρέας κάπνιζαν, οπότε προτιμήσαμε να φύγουμε. Κατά βάθος χάρηκα που έβλεπα ότι ο αντικαπνιστικός νόμος ισχύει, αντίθετα με αυτά που άκουγα από πολλούς, έστω κι αν αυτό σήμαινε ότι θα έπρεπε να περπατήσουμε τουλάχιστον δέκα λεπτά μέσα στο κρύο για να βρούμε άλλη καφετέρια.
Βέβαια, όλα αυτά κράτησαν για περίπου πέντε δευτερόλεπτα. Γιατί τόσο ήταν το χρονικό διάστημα που χρειάστηκε για να μας φωνάξει ξανά ο σερβιτόρος, την ώρα που περνούσαμε την πόρτα της εξόδου, και να μας ενημερώσει ότι είχε κάνει λάθος, και τελικά μπορούσαμε να καπνίσουμε και στον εσωτερικό χώρο. Φυσικά, αποδεχθήκαμε με χαρά την αλλαγή δεδομένων και καθίσαμε σε ένα γωνιακό τραπέζι στον εσωτερικό χώρο. Ωστόσο, αυτή η αλλαγή στάσης μου δημιούργησε κάποιες απορίες:
1. Μπορεί ένας νόμος του κράτους (όσο σκληρός/άδικος/δενξερωκιεγωτί και να είναι) να καταλυθεί μέσα σε πέντε δευτερόλεπτα;
2. Άραγε έκανε όντως «λάθος» ο σερβιτόρος, ή στα πέντε δευτερόλεπτα που παρεμβλήθηκαν κάποιος του «έβαλε χέρι» επειδή έδιωξε τους πελάτες για έναν εντελώς ασήμαντο λόγο;
3. Αν όντως τελικά επιτρεπόταν το κάπνισμα στον εσωτερικό χώρο, τότε γιατί δεν είχε τασάκι το τραπέζι και έπρεπε να το ζητήσουμε για να μας φέρουν;
4. Πόσο βλάκες ήμασταν που δεχτήκαμε να καθίσουμε τελικά;
5. Αν θυμόμουν το νούμερο τις για καταγγελίες, και αν είχα κάρτα στο κινητό μου, θα έπαιρνα τηλέφωνο;
6. Θα ξαναπάω, άραγε, σε αυτήν την καφετέρια ποτέ;
Ξέρεις, ένα στοιχείο της ελληνικής ιδιοσυγκρασίας για τη μελέτη του οποίου θα άξιζε να χυθούν τόνοι μελανιού και να υποφέρουν χιλιάδες πειραματόζωα, είναι το επιλεκτικό μας επαναστατικό πνεύμα. Μπορεί να μας κόψουν τον μισθό, να μας πάρουνε το σπίτι, να μας απολύσουν από τη δουλειά, κι εμείς να μην αντιδράσουμε ούτε στο ελάχιστο, και από την άλλη μπορεί να μας κόψουν το κάπνισμα, να μας σταματήσουν την αγαπημένη μας εκπομπή στην τηλεόραση ή να δώσουν κανένα ανάποδο πλάγιο άουτ στην ομάδα μας, και να αρχίσει ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος. Και επίσης, ενδιαφέρον παρουσιάζει και ο τρόπος με τον οποίο κάνουμε την «επανάστασή» μας: Στα μουλωχτά. Δε θα βγει κανείς στον δρόμο να υποστηρίξει ότι είναι άδικος ο αντικαπνιστικός νόμος – αλλά οι μαγαζάτορες θα κάνουν την «επανάστασή» τους, αφήνοντας τους πελάτες να καπνίζουν δήθεν στα κρυφά. Νομίζω ότι θα μπορούσαμε να παραδίδουμε μαθήματα επαναστατικής σκέψης στους άλλους, άξεστους λαούς του κόσμου, προτρέποντάς τους να «Do it like the Greeks». Γιατί να μη διαφημίσουμε το ένα από τα δύο πράγματα που ξέρουμε να κάνουμε καλά, μετά τον ωχαδερφισμό (ochaderfism, μια λέξη που θα’πρεπε να υπάρχει στα αγγλικά λεξικά, με την ελληνική σημαία κοτσαρισμένη δίπλα της); Do it like the Greeks, ρε, να ξεστραβωθείτε.
In other, unrelated news, θυμάσαι τη φωτογραφία που σου είχα δείξει την τελευταία φορά, από τα Πατήσια; Ε, δε σου είπα πώς βρέθηκα εκεί. Έπρεπε να πάω στο σπίτι μιας φίλης μου που μένει εκεί, οπότε πήρα χαρωπά το τρένο, σίγουρος ότι θα έφτανα κανά μισάωρο νωρίτερα (όπως κάνω πάντα, άλλωστε). Ήξερα ότι το σπίτι της είναι μόλις πέντε λεπτά από τον σταθμό του τρένου στα ____ Πατήσια. Ναι, αλλά στα Άνω Πατήσια ή στα Κάτω Πατήσια; Ως συνήθως, άφησα το ένστικτό μου να με οδηγήσει και κατέβηκα στα Άνω Πατήσια. Και ως συνήθως, το ένστικτό μου έπεσε έξω, επιβεβαιώνοντας τον απαράβατο κανόνα του 50-50-90 («όταν είσαι 50-50 ανάμεσα σε δύο επιλογές, κατά 90% θα διαλέξεις την λάθος»). Έτσι, έπρεπε να περπατήσω από τα Άνω Πατήσια ως τα Κάτω Πατήσια – ποτέ δεν ήταν πιο επίκαιρη η απορία της Ντάλιας του «Παρά Πέντε», σχετικά με το πόσα είναι τέλος πάντων τα «Πατήσια». Στη διαδρομή μου, έβγαλα αυτήν τη φωτογραφία που σου έδειξα την άλλη φορά, αλλά έβγαλα και μία άλλη, την οποία θα σου παρουσιάσω σήμερα. Πρόκειται για ένα σπαραξικάρδιο μήνυμα, γραμμένο από κάποια μοναχική ύπαρξη που δοκιμάζεται από την οικονομική κρίση. Μάλιστα, τόσο βάναυσα έχει επηρεαστεί από την κρίση η καλλιτέχνις, που δηλώνει με τον πλέον δραματικό τρόπο πως δεν έχει να φάει.
Αντί για καληνύχτα απόψε, σου απευθύνω μία έκκληση: Ας στηρίξουμε με όλη τη δύναμή μας την καλλιτέχνιδα, αλλά και όσες άλλες γυναίκες βρίσκονται στην ίδια δραματική κατάσταση, ώστε να επουλωθούν οι πληγές που αφήνει στο κορμί τους η οικονομική κρίση…
3 Νοεμβρίου, 2010 at 3:37 πμ
επιτελους νεο ποστ!
και τα σπαει!
3 Νοεμβρίου, 2010 at 3:57 πμ
Το καλό πράγμα αργεί να γίνει. Καλά, μαλακίες λέω, απλά βαριόμουν να γράψω. 😛
3 Νοεμβρίου, 2010 at 3:40 πμ
Όπως πάντα απολαυστικός. 🙂
3 Νοεμβρίου, 2010 at 3:57 πμ
Ευχαριστώ! 😀
3 Νοεμβρίου, 2010 at 3:41 πμ
«απαράβατο κανόνα του 50-50-90 »
Αυτό είναι άλλος τρόπος για να περιγράψεις το νόμο του Μέρφι; Μα πρόκειται για τον Τσακ Νόρις των νόμων, είναι ανίκητος!
3 Νοεμβρίου, 2010 at 3:58 πμ
Όχι, είναι απλώς μία εφαρμογή του αλάνθαστου Νόμου του Μέρφι, και ως τέτοια δεν θα μπορούσε παρά να ισχύει παντού και πάντα. 😛
3 Νοεμβρίου, 2010 at 3:51 πμ
Αυτό με τον καφέ ήταν πάντα μεγάλη απορία κ για μένα. Πιστεύω πως γι’αυτό το λόγο επινοήθηκε ο Freddo cappuccino: πόσοι από εμάς έχουν στο σπίτι τους μηχανή για espresso κ χτυπητήρι αρκετά δυνατό για να κάνει αφρογαλα; Είναι όλα μια συνομωσία σου λέω, για να πηγαίνουμε έξω για καφέ κ να πληρώνουμε πρώτες ύλες αξίας 30 λεπτών, 5 ευρώ!
3 Νοεμβρίου, 2010 at 3:59 πμ
Η θεωρία σου είναι τόσο σατανική, που πιθανότατα είναι πραγματική! Εγώ όμως που πίνω μόνο φραπέ (κι αυτόν με το ζόρι) εξακολουθώ να προτιμώ τον σπιτικό καφέ (στον οποίο δεν τσιγκουνεύομαι ποτέ τη ζάχαρη και το γάλα, φυσικά!). 😛
3 Νοεμβρίου, 2010 at 3:57 πμ
[…] This post was mentioned on Twitter by Cristina Maria Høyem and Hara P., The_Stranger. The_Stranger said: Ημερολόγιο ενός ανέργου – Ημέρα 108η: Do it like the Greeks: http://wp.me/p3iTt-SX […]
3 Νοεμβρίου, 2010 at 4:12 πμ
Φίλε μου, δεν υπάρχεις!
μόλις σε ανακάλυψα και αισθάνομαι κυριολεκτικά πως εντόπισα την αδερφή ψυχή μου!!
ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ!!!
ταυτίζομαι λέμε…
😉
3 Νοεμβρίου, 2010 at 4:15 πμ
Γουαου, λες να είμαστε τόσο τυχεροί που, ανάμεσα σε 6 δισεκατομμύρια ανθρώπους, βρήκαμε την αδελφή μας ψυχή σε ένα blog; Φοβερό! 😛
(και όχι, ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑΩ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΩ ΤΗ ΣΚΕΨΗ ΣΟΥ. Πού νομίζεις ότι βρίσκω την έμπνευση; Στην άμμο της γάτας μου; 😛 )
3 Νοεμβρίου, 2010 at 4:28 πμ
Για να καταλάβεις μόλις έστειλα το Blog σου σε φίλους κολλητούς με θέμα σας θυμίζει κάτι?? περιμένω απάντηση κι ελπίζω να ναι αρνητική γιατι αλλιως θα αρχίσω να ανησυχώ πως τις μερες ξυπναει ο άλλος μου εαυτός και γραφει αυτά με τα οποία ο τωρινός νυχτερινός εαυτός μου ταυτίζεται!!!
παραλληλα τσεκάρω και στο νετ για να αποκλεισω το ενδεχόμενο υπαρξης νεφελιμ και τσιπακίων στον εγκεφαλο και αφαιμαξης της σκέψης μου…
θα σου ζητούσα ποσοστα αλλά λέω να είμαι λαρτζ και να σου αφησω καθαρά τα 300 που τελικά δεν θα πάρεις!
ευχομαι να ρθει κατι καλύτερο!!
3 Νοεμβρίου, 2010 at 4:33 πμ
Δηλαδή εγώ είμαι ο νυχτερινός σου εαυτός, που εσύ θα ξυπνήσεις το πρωί και θα δεις τι έγραφες το βράδυ, όταν ήσουν ο άλλος σου εαυτός; Κρίμα που δε ζει ο Χίτσκοκ να το γυρίσει σε ταινία αυτό το σενάριο! 😛
Η ικανότητά μου ανάγνωσης ξένων εγκεφάλων οφείλεται σε κληρονομικό χάρισμα και δεν εντοπίζεται, ούτε παρεμποδίζεται, οπότε τσάμπα ενοχλείς τα νεφιλίμ. Και όσο για τα 300, το μόνο που μπορώ να σου δώσω σε «300» είναι το graphic novel στο οποίο βασίστηκε η ομώνυμη ταινία – αρκεί να μου το επιστρέψεις μετά, γιατί είναι πολύτιμο. 😛
3 Νοεμβρίου, 2010 at 11:31 πμ
😆 😆 μα τι πρόβλημα κι αυτή η γυναίκα θέε μου! 😆
οσο για το λάθος με τα πατήσια, πάλι καλά που το εκανες και είδαμε όλα αυτά τα μηνύματα στους τοίχους απ’τις φωτογραφίες σου. πάντα λέω και το πιστεύω «ουδεν κακό αμιγές καλού» ή το αντίθετο ή κάτι τελοσπάντων!
5 Νοεμβρίου, 2010 at 7:04 μμ
Κανείς δεν έπαθε τίποτα ποτέ από λίγο περπάτημα παραπάνω – και ειδικά σε περιοχές που διαθέτουν τέτοια αριστουργήματα στους τοίχους τους! 🙂
3 Νοεμβρίου, 2010 at 12:24 μμ
Αρχικά… ΛΑΤΡΕΥΩ φωτο!! ίσως απο τα πιο επιτυχημένα both!
Αυτό με το τσιγάρο δεν το έχω καταλάβει, πάντως εγώ ακόμα δεν έχω βρει μαγαζί που να απαγορευεται..
και σχετικά με τον τίτλο έχεις πέσει διάνα. το καλοκαίρι είχαν έρθει κάποιοι φίλοι Ολλανδοί και πέτυχαν Ελληνάρα να πετάει σκουπίδια από το αμάξι του στη μέση του δρόμου. Επέμεναν να το κάνουμε και εμείς! Do it like Ellinares!! yeahhh
5 Νοεμβρίου, 2010 at 7:06 μμ
Φαντάσου πόσο κάφροι είμαστε, που παρασέρνουμε ακόμα και τους πολιτισμένους Ολλανδούς στον βούρκο της ακολασίας! 😛
3 Νοεμβρίου, 2010 at 2:35 μμ
Εγώ ήμουν πρώην άνεργος για 10 μήνες και θα θελα να στηρίξω τν άποψη ότι η ζωή του άνεργου είναι βαρετή. Πραγματικά. Δεν είχα πια πρόγραμμα στην ζωή μου, δεν υπήρχε λόγος για να ξυπνήσω το πρωί, δεν είχε νόημα το σαββατοκύριακο.
Επίσης είμαι μη καπνιστής και χάρηκα που ισχύει ο νόμος κατά του καπνίσματος. Με εκνευρίζει όμως που κι εδώ στην Θεσσαλονίκη κάποια μαγαζιά μετά από λίγο επιτρέπουν το κάπνισμα.
5 Νοεμβρίου, 2010 at 7:07 μμ
Ποιος νόμος κατά του καπνίσματος ισχύει; Μάλλον πρέπει να ισχύει σε κάποια άλλη χώρα, ή σε μια χούφτα μαγαζιά που δεν τα έχω επισκεφθεί. Γιατί το κάπνισμα επιτρέπεται (ουσιαστικά) σε όλες τις καφετέριες, κανονικά και (όχι) με τον νόμο! 😛
3 Νοεμβρίου, 2010 at 7:40 μμ
Κάποιος ρε παιδιά να σηκώσει τις βυζάρες του κοριτσιού!
Εμένα πάντως δε μου πολυκάνει εντύπωση που το αγγλικό λεξικό δεν περιέχει τη λέξη «ochaderphism». Υπάρχει άλλη λέξη, που ειδικά τώρα στις εκλογές μας ταιριάζει γάντι: D’oh! (ξέρεις, η κραυγή θυμού και απόγνωσης του Ομήρου Σίμπσον)
5 Νοεμβρίου, 2010 at 7:09 μμ
Τώρα που το λες, είναι παράξενο το γεγονός ότι η λέξη «D’oh!» δεν είναι ελληνική. Περικλείει σε τρία μόλις γράμματα (και δύο σημεία στίξης) ολόκληρη την ελληνική φιλοσοφία, όλα αυτά που πρεσβεύει το «ochaderfism». 😛
3 Νοεμβρίου, 2010 at 8:31 μμ
Χαιρετώ, άνθρωπε του μετρό! Κι εγώ όταν πήρα για πρώτη φορά τον ηλεκτρικό και είδα Άνω Πατήσια,Κάτω Πατήσια, μπερδεύτηκα.Κι εγώ νομίζω ότι η απορία της Ντάλιας είναι η μόνη πετυχημένη απορία που εφηύρε ο Καπουτζίδης στο παρά 5. Όσο για τον καφέ, κι εμένα μου τη σπάει αφάνταστα να πληρώνω πέντε ευρώ όταν δεν ξοδεύω τόσα λεφτά ούτε για να φάω, όπως μου τη σπάνε και όλα τα άλλα που ανέφερες σχετικά με τις καφετέριες. Το πρόβλημα της κοπέλας είναι όντως σοβαρό και προτείνω να κόψουμε όλοι τους καφέδες στις καφετέριες και να συνεισφέρουμε σ’ έναν έρανο για την ανόρθωση του στήθους της!
5 Νοεμβρίου, 2010 at 7:12 μμ
Το «Παρά Πέντε» το έβλεπα φανατικά, αλλά μόνο στον πρώτο κύκλο, που ήταν πολύ καλύτερος. Και είσαι άδικη, εξίσου καλή ήταν η ατάκα της Ντάλιας «να πας να γίνεις Γέρακας, τόσους ζητάνε». 😛
Λέω να κάνουμε όχι απλά έρανο, αλλά εκστρατεία ολόκληρη για τα πεσμένα βυζιά της καλλιτέχνιδος, με γενική ονομασία «Bring them back»! 😛
5 Νοεμβρίου, 2010 at 12:39 πμ
Μόλις θυμήθηκα μια περίπτωση που διάβασα στο internet (μήπως το είχες γράψει εσύ Stranger, ή σε κάποιο φόρουμ το είδα?) όπου πήγε μια παρέα σε μια καφετέρια όπου το κάπνισμα «απαγορευόταν». Τασάκια δεν υπήρχαν πουθενά στα τραπέζια, αλλά ο σερβιτόρος έφερε στην παρέα πλαστικά ποτηράκια για να ρίχνουν εκεί μέσα τις στάχτες τους!!! Η ελληνική κουτοπονηριά σε όλο της το μεγαλείο…
Όσο για την κοπέλα, ελπίζω να ξαναβρεί το στήθος της!
5 Νοεμβρίου, 2010 at 7:13 μμ
Όχι, δεν το έχω γράψει εγώ, αλλά λίγο-πολύ όλοι το έχουμε δει το σκηνικό, παντού τα ίδια γίνονται. Κουτοπονηριά, όπως το λες.
5 Νοεμβρίου, 2010 at 1:15 μμ
Είμαι καπνίστρια. Διαφωνώ με το νόμο (για την ακριβεια τον βρίσκω υποκριτικό, κουτοπόνηρο και απλά εισπρακτικό).
Πέρασα 4 μέρες στη Θεσσαλονίκη και κάπνιζα παντού. Οκ, κατά κύριο λόγο καθόμασταν έξω, γιατί είχε καλοκαίρι, αλλά και μέσα όπου πήγαμε, καπνίζαμε.
Το θέμα είναι πως δεν έχει νόημα να γίνονται νόμοι στην Ελλάδα, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν τηρούνται και ο λόγος είναι απλός: για να εισπράττει το κράτος τα πρόστιμα (και να τα σβήνει για όσους έχουν μέσον).
50-50-90 => Τ.Ε.Λ.Ε.Ι.Ο.!
5 Νοεμβρίου, 2010 at 7:16 μμ
Προσωπικά θα με βόλευε αν ίσχυε ο αντικαπνιστικός νόμος, γιατί αν δεν είσαι καπνιστής υποφέρεις περισσότερο από αυτή τη μυρωδιά καπνού στα μαλλιά, τα ρούχα και το δέρμα σου. Δεν ξέρω αν είναι δίκαιος ή άδικος, όμως η μη εφαρμογή του, από τη στιγμή που έχει ψηφιστεί, μου δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά σε αυτήν τη χώρα. Όχι πως χρειαζόταν υποβολέας γι’αυτό, δηλαδή. 😛
5 Νοεμβρίου, 2010 at 1:52 μμ
χμμμμ… για δες (δείτε) κι αυτό
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=70&smid=382&ArticleID=4270&reftab=37&t=Το-βλέμμα-του-Τούρκου-και-η-ντροπή-του-Έλληνα
Και, οn a side note, σε διαβάζω αρκετό καιρό και αν και προτιμάς τα αρνητικά σχόλια από τα θετικά, θα μπω κι εγώ στο group αυτών που θαυμάζουν τον τρόπο που γράφεις, ανυπομονούν να διαβάσουν ένα ακόμα άρθρο σου και «θυμώνουν» όταν εξαφανίζεσαι για μέρες. Λυπάμαι που δεν μπορώ να σε βοηθήσω να γίνεις καλύτερος.
5 Νοεμβρίου, 2010 at 7:19 μμ
Αν κάτι με παραξένεψε σε αυτό το κείμενο, είναι ότι «οι Τούρκοι ευρωπαϊστές μας βλέπουν σαν χώρα-πρότυπο». Πού να ξέρουν σε ποιους θέλουν να μοιάσουν… 😛
Θα προσπαθήσω να μην εξαφανίζομαι για μέρες και να γράφω πιο συχνά! 🙂