Η αλήθεια είναι πως ξεκίνησα το blogging κατά τύχη. Ξεκίνησα να γράφω περί ανέμων και υδάτων στο forum της σχολής μου, και αρκετοί μου πρότειναν να ξεφύγω από τα στενά όρια εκείνου του forum, ανοίγοντας ένα blog. Επίσης, πολλοί άλλοι μου πρότειναν να πάω να πνιγώ, αλλά κατόπιν ωρίμου σκέψεως προτίμησα να ακούσω τους πρώτους. Έτσι, στις 26 Σεπτεμβρίου του 2006 ξεκίνησε το blog «Ο Άνθρωπος του Μετρό». Εκεί έγραφα αρχικά ό,τι σκεφτόμουν την ώρα που στεκόμουν όρθιος στο μετρό, μυρίζοντας την ιδρωτίλα των διπλανών μου. Έγραφα σε τετράδια εκείνη την ώρα και τα μετέφερα στο blog αργότερα. Σταδιακά, ο χαρακτήρας του blog άλλαξε. Πλέον, είναι ένα χιουμοριστικό, σατιρικό blog που σκοπό έχει να κάνει τους αναγνώστες του να γελάσουν. Με άλλα λόγια, στην αρχή έγραφα για να βγάλω από μέσα μου σκέψεις που ήθελα να μοιραστώ με κάποιον αλλά δε με άκουγε κανείς. Τώρα γράφω επειδή θέλω να κάνω τον κόσμο να γελάει, κάτι που γίνεται όλο και πιο δύσκολο μέρα με τη μέρα.
Δεν θέλω να ακουστώ σαν σπασίκλας, αλλά τα blogs αποτελούν πλέον σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Σε οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μου, ειδικά αν είναι κάποιο ευτράπελο, η πρώτη αντίδρασή μου είναι: «Αυτό πρέπει να το γράψω στο blog μου». Και φυσικά μου αρέσει να διαβάζω και τα blogs των άλλων όσο περισσότερο γίνεται. Ειλικρινά, το προτιμώ από το να διαβάσω το άρθρο ενός επηρμένου δημοσιογράφου, που πιστεύει ότι η γνώμη του είναι η μόνη σωστή. Το προτιμώ από το να δω τις ακριβοθώρητες φίρμες των τηλεοπτικών δελτίων, που ασχολούνται πλέον μόνο με ένα θέμα, και μάλιστα το ίδιο. Οι απόψεις που κυκλοφορούν στα blogs είναι σε μεγάλο βαθμό πιο φιλοσοφημένες, πιο ενδιαφέρουσες και πιο προχωρημένες από αυτές που εκφράζει η «παραδοσιακή» δημοσιογραφία, η δημοσιογραφία που βρίσκεται σε κάθετη πτώση εδώ και χρόνια. Δεν είναι τυχαίο ότι όλο και περισσότεροι εμπιστεύονται τα blogs σε βάρος των εφημερίδων και της τηλεόρασης. Η γνώμη μου (και η ελπίδα μου) είναι ότι από τα blogs θα βγουν νέες προσωπικότητες, που θα φέρουν έναν νέο αέρα στη δημοσιογραφία, την τηλεόραση, τη λογοτεχνία (ήδη κυκλοφορούν βιβλία γραμμένα από bloggers) και σε άλλους τομείς της καθημερινότητας. Προσωπικότητες που δεν θα φθαρούν από το ήδη υπάρχον σύστημα, αλλά θα το ανανεώσουν.
Μπροστά στο ανερχόμενο ρεύμα των bloggers, οι πολιτικοί κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα: Κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου. Με εξαίρεση τον Αλέξη Τσίπρα, που τόλμησε να δώσει συνέντευξη σε bloggers (μια συνέντευξη που οι εφημερίδες δεν είδαν με καλό μάτι – σας κάνει εντύπωση;), οι υπόλοιποι δεν ασχολούνται καθόλου. Ακόμα και όταν μέσω των blogs οργανώθηκαν πολυπληθείς συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα και μποϊκοτάζ της ΔΕΗ, οι πολιτικοί (και ιδίως αυτοί της κυβέρνησης, ως άμεσα ενδιαφερόμενοι) αρκέστηκαν στο να ανασηκώσουν το φρύδι και να πουν από μέσα τους: «Καλά…Σε δυο μέρες θα τους έχει περάσει». Δεν λέω ότι είναι εφικτό να ξεκινήσει από τα blogs μια επανάσταση που θα εξαπλωθεί και θα μετατρέψει την Ελλάδα σε στρουμφοχωριό που όλοι θα χαμογελάνε και θα παίζουν ανέμελοι. Αλλά σίγουρα οι bloggers μπορούμε να βοηθήσουμε την κοινωνία να γίνει καλύτερη, ο καθένας με τον τρόπο του. Με λίγα λόγια, μπορούμε (και ίσως πρέπει) να αναλάβουμε τη δουλειά που δεν θέλουν ή δεν μπορούν (ή και τα δύο) να κάνουν οι πολιτικοί μας, μπορούμε να γίνουμε η «Πέμπτη εξουσία» που θα συμπληρώνει τις υπόλοιπες τέσσερις με τις παρατηρήσεις της. Γιατί άμα περιμένουμε από τις υπόλοιπες, ίσως χρειαστεί να περιμένουμε αιωνίως…
(το κείμενο αυτό, καθώς και πολλά άλλα από διάφορους bloggers, μπορείτε να βρείτε στο http://skai-anemologio.pblogs.gr/ , με αφορμή την σημερινή θεματική βράδιά της εκπομπής «Ανεμολόγιο» του ραδιοφώνου του ΣΚΑΪ , που είναι αφιερωμένη στα blogs και τους bloggers. Θα βρείτε πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις εκεί – και σίγουρα πιο ενδιαφέρουσες από την δική μου! :P)
Υ.Γ.: Το αποχαιρετιστήριο post μου πριν παρουσιαστώ θα ανέβει αργότερα σήμερα και θα μείνει πάνω-πάνω στο blog μέχρι να πάρω άδεια για την ορκωμοσία…
Ο άνθρωπος του μετρό 