The Walls Have Eyes: Η επιστροφή

Είναι τρομακτικό το πόσο καιρό έχω να ανεβάσω φωτογραφίες από τους τοίχους της Αθήνας. Σχεδόν πέντε μήνες. Οπότε αφήνω για λίγο την (ακόμα πιο τρομακτική) επικαιρότητα, με τις διερευνητικές εντολές, τις διαπραγματεύσεις, τις απαγκιστρώσεις, τις καταγγελίες, τις εκλογές, τις κυβερνήσεις συνεργασίας, τις κυβερνήσεις προσωπικοτήτων, την προπαγάνδα των ΜΜΕ και όλα αυτά τα κωμικοτραγικά που συμβαίνουν στη χώρα τελευταία, και δίνω το λόγο σε αυτούς που πραγματικά έχουν κάτι να πουν: Τους τοίχους.

 

The Walls Have Eyes: December 2011

Δεν έχω πια λόγο να το κρύβω: Τελευταία βαριέμαι να γράψω. Η επίσημη δικαιολογία μου είναι η χαλάρωση των εορτών, οι ανεπίσημες δικαιολογίες μου είναι τόσες πολλές που θα μπορούσα να γράψω βιβλίο μόνο με αυτές – αν δε βαριόμουν, ασφαλώς. Και τι κάνει ο σωστός blogger όταν βαριέται να γράψει; … Πολύ σωστά, απέχει. Αλλά μια και δεν είμαι καθόλου σωστός blogger, όταν βαριέμαι να γράψω αφήνω τις εικόνες να αντικαταστήσουν τις λέξεις. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό: Άλλη μία συλλογή από φωτογραφίες, όλες τραβηγμένες μέσα στον Δεκέμβριο. Χο-χο-χο, merry κρίσημας.

Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.

 

The Walls Have Eyes: Mute

Πολιτική, οικονομία, επικαιρότητα. Κάποια στιγμή νιώθεις να πνίγεσαι και να μην αντέχεις άλλο, και προσπαθείς να στρέψεις το βλέμμα σου αλλού. Εγώ όταν θέλω να ηρεμήσω, στρέφω την προσοχή μου στους τοίχους της πόλης μου. Κι εκεί πάντα βρίσκω κάτι να μου κινήσει την προσοχή.

Αυτή τη φορά νιώθω την ανάγκη να το βουλώσω και να αφήσω να μιλήσουν οι εικόνες – αρκετά με τα ηλίθια σχόλιά μου. Δε νομίζω ότι χρειάζεται να ξέρετε ούτε πού τις βρήκα, ούτε τι πιστεύω γι’αυτές. Επομένως, αυτές είναι οι τελευταίες λέξεις του post πριν αρχίσουν οι φωτογραφίες. Enjoy.

 

Μία εικόνα = 1000 λέξεις: Μπατσόκ

Δεν ξέρω ειλικρινά τι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος που βιώνει μία τόσο δύσκολη περίοδο στη ζωή του, όπως συμβαίνει σε πολλούς από μας. Οι εύκολες λύσεις είναι πάντα εκεί: Αυτοκτονία και τρέλα. Βέβαια, οι εύκολες λύσεις μπορεί να είναι πολύ εύκολες για σένα, αλλά είναι πολύ δύσκολες για τους δικούς σου ανθρώπους. Και είναι πολύ εγωιστικό να γλιτώνεις με ευκολία από τα δικά σου προβλήματα, φορτώνοντάς τα στους γύρω σου. Αλλά μήπως όλοι αυτό δεν κάνουμε; Δεν αυτοκτονούμε κάθε μέρα; Δεν αποποιούμαστε τις προσωπικές μας ευθύνες, φορτώνοντάς τα όλα στο «Δημόσιο»; Και ποιος είναι τέλος πάντων αυτό το «Δημόσιο»; Υπάρχει ένας χοντρός τύπος που κάθεται πίσω από ένα γραφείο με ταμπελάκι «Δημόσιος» και διαχειρίζεται τα πάντα; Φυσικά και όχι. Το «Δημόσιο» είμαστε εμείς οι ίδιοι. Και κάθε ρουσφέτι, κάθε φοροδιαφυγή, κάθε απρόσεκτη ψήφος είναι μια μαχαιριά στην καρδιά του. Και κατ’επέκταση και στην δική μας. Θα καταλάβουμε άραγε ποτέ ότι το Δημόσιο είμαστε εμείς οι ίδιοι;

«Μπατσόκ». Όλοι μας έχουμε μία κακή κουβέντα να πούμε για αυτήν την κυβέρνηση. Οι πιο ήπιοι θα την πουν αποτυχημένη και ανίκανη. Οι πιο εξοργισμένοι θα την πουν προδοτική και επικίνδυνη. Ακόμα και οι άνθρωποι που ψήφισαν αυτήν την κυβέρνηση είναι σήμερα αυτοί που τη μισούν περισσότερο απ’όλους. Είναι μία κυβέρνηση που αντλεί την όποια νομιμότητά της από παραθυράκια της δημοκρατίας. Μία κυβέρνηση που στηρίζεται σε παραθυράκια νόμων που η ίδια ή οι προκατοχοί της δημιούργησαν. Μία κυβέρνηση που ψηφίστηκε από αφελείς ανθρώπους, που πίστεψαν ότι «λεφτά υπάρχουν», όμως αυτοί οι αφελείς άνθρωποι δεν έχουν κανέναν τρόπο να πάρουν πίσω την ψήφο τους. Μετά την απομάκρυνση εκ της κάλπης, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.

Η κυβέρνηση αυτή δεν είναι δικτατορική. Είναι δημοκρατικά εκλεγμένη. Αυτό όμως μόνο στους τύπους. Γιατί στην πράξη λειτουργεί σαν χούντα. Τα ΜΑΤ που λειτουργούν ως προσωπική της ασφάλεια από κάθε αντιφρονούντα. Η τακτική τρομοκρατίας που επιχειρεί να αποτρέψει τις συγκεντρώσεις και τις πορείες διαμαρτυρίας. Οι τρομοκρατημένοι βουλευτές της που ψηφίζουν το ένα άθλιο νομοσχέδιο μετά το άλλο, επειδή ξέρουν πως αν δεν το κάνουν θα εκτελεστούν (πολιτικά) την ίδια κιόλας ημέρα. Οι νόμοι που ψηφίζονται με 154 ψήφους, όταν θα’πρεπε να ψηφίζονται με 180 λόγω της σοβαρότητάς τους. Αν μυρίζει σαν χούντα και μοιάζει με χούντα, τότε μάλλον είναι χούντα.

Ξέρω ότι οι λέξεις είναι σκληρές και φέρνουν άλλους συνειρμούς στο μυαλό. Και ξέρω ότι την original χούντα δεν την έζησα. Ίσως δεν έχουν καμία σημασία οι χαρακτηρισμοί. Δεν έχει νόημα να συγκρίνεις τη μία εποχή με την άλλη, οι διαφορές θα είναι πάντα περισσότερες από τις ομοιότητες. Όμως αν το δεις αντικειμενικά, αυτή η κυβέρνηση έχει όλα τα ουσιαστικά χαρακτηριστικά ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος, αλλά κανένα από τα μορφικά. Αν ο όρος «χούντα» σου φαίνεται βαρύς, άκομψος, αδικαιολόγητος, ανιστόρητος, υπερβολικός, νομίζω ότι ο όρος «ολοκληρωτικό καθεστώς» δε θα σου φανεί τίποτα από αυτά.

Κι όμως, νιώθω ότι πολλοί δεν το βλέπουν έτσι, και δεν είμαι σίγουρος αν κάνω εγώ λάθος ή αυτοί. Νιώθω ότι είναι πάρα πολλοί αυτοί που δεν τους ενδιαφέρει αν αυτός που τους κυβερνά είναι σοσιαλιστής, φιλελεύθερος, εθνικιστής, κομμουνιστής ή συνταγματάρχης, αρκεί να διατηρήσουν τα προνόμιά τους, προνόμια που σε πολλές περιπτώσεις κατέκτησαν με δόλιους τρόπους. Φοβάμαι ότι είμαι πολύ ρομαντικός και πολύ αφελής που πιστεύω ότι μπορεί να αλλάξει αυτή η χώρα, όταν οι νοοτροπίες τόσων ανθρώπων παραμένουν προσκολλημένες σε εποχές παχιών αγελάδων, όταν ο καθένας πίστευε ότι μπορούσε να κάνει ό,τι γουστάρει εις βάρος του Δημοσίου και να μην υποστεί τις συνέπειες. Αυτοί που ανδρώθηκαν με αυτό το καθεστώς είναι οι ίδιοι που σήμερα φωνάζουν και θέλουν να πέσει η κυβέρνηση, όχι επειδή τη θεωρούν επικίνδυνη για τον τόπο, αλλά επειδή την θεωρούν επικίνδυνη για τα συμφέροντά τους. Και φαίνεται πως είναι ακόμα εξίσου αφελείς για να πιστέψουν μία νεοδημοκρατική εκδοχή του «λεφτά υπάρχουν», ελπίζοντας πως έτσι θα προασπίσουν τα (αμφίβολης ηθικής και νομιμότητας) κεκτημένα τους.

Υπάρχει ελπίδα τελικά; Αρχίζω να αμφιβάλλω. Δε βλέπω θέληση για πραγματική αλλαγή. Φυσικά, το πιο δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας, που είναι οι νέοι, αντιδρά πιο έντονα. Ίσως η λύση να είναι ένα νέο Πολυτεχνείο. Αλλά κι αυτό ακόμα πλέον είναι δύσκολο: Το άσυλο καταργείται. (είπα τίποτα για χούντα; Δεν είπα.)

Δυστυχώς, δεν έχω να προτείνω τίποτα. Πρέπει με κάποιον μαγικό τρόπο να αλλάξουν όλα. Οι πολιτικοί μας να αντικατασταθούν από υπεύθυνους ανθρώπους. Οι συνδικαλιστές μας να μεταμορφωθούν σε ανεξάρτητους διεκδικητές εργατικών δικαιωμάτων. Οι φοιτητές να απαγκιστρωθούν από κάθε φοιτητική παράταξη. Οι αστυνομικοί να αρχίσουν να προστατεύουν τον πολίτη, όπως οφείλουν. Οι δημοσιογράφοι να δοκιμάσουν την ανεξάρτητη και αντικειμενική ενημέρωση. Και το κυριότερο: Όλοι μας να αλλάξουμε νοοτροπία. Να αλλάξουμε τη σχέση μας με το Δημόσιο – δηλαδή, να αλλάξουμε τις μεταξύ μας σχέσεις. Να μην κοιτάμε πώς θα πηδήξουμε τον άλλο, όποιος κι αν είναι αυτός, αλλά πώς θα τον βοηθήσουμε, και πώς τελικά θα βοηθηθούμε κι εμείς χάρη σε αυτήν την πράξη.

Είναι τόσο ουτοπικό, που ειλικρινά δεν ξέρω αν πρέπει να δακρύσω ή να ξεσπάσω σε υστερικά γέλια. Ζω σε αυτήν τη χώρα εδώ και 27 χρόνια, και δε νιώθω πια ότι μπορεί να αλλάξει κάτι. Κατά καιρούς γνωρίζω ανθρώπους στην ηλικία μου μορφωμένους, έξυπνους, δραστήριους. Και απελπισμένους. Ανθρώπους που ξεκίνησαν να αλλάξουν τον κόσμο και κατέληξαν να αλλάζουν μπιφτέκια στα Goody’s. Ανθρώπους που πια δεν πιστεύουν σε τίποτα και σε κανέναν. Ούτε και στον εαυτό τους. Και αυτό είναι το χειρότερο. Γιατί αν δεν πιστεύεις ότι κάτι μπορεί να επιτευχθεί, τότε μόνο κατά τύχη μπορεί αυτό να συμβεί. Και τώρα τελευταία η τύχη δεν είναι με το μέρος μας, δυστυχώς…

 

The Walls Have Eyes: Exarchia Revisited

Άλλη μια βόλτα στα Εξάρχεια, άλλη μία (υποκειμενικά) υπέροχη συλλογή από φωτογραφίες. Αν συνεχιστούν οι απεργίες των ΜΜΜ, ενδέχεται να αποκτήσουν σύντομα κι άλλα αδελφάκια. Κάποιες από τις φωτό, βέβαια, είναι λίγο θολές και το κατάλαβα όταν τις είδα – υποθέτω ότι οφείλεται στην έλλειψη καφέ. Πάμε να δούμε τι βρήκα σήμερα (κυρίως περιμετρικά του λόφου του Στρέφη – Βουλγαροκτόνου, Καλλιδρομίου, Μπενάκη, εκεί).

(νόμιζες ότι τα πατουσάκια κάνουν θραυση μόνο στο Instagram; Λάθος!)

 

(ένα κοινωνικό μήνυμα από τον Γιωργάκη τον slow)

 

(μπες μες στο παραβάν και βγάλε το κολάν)

(πέσαμε όλοι στην παγίδα του πραγματικού Χαχανούλη και ανοίξαμε το δώρο)

(ο κόσμος μας θα αλλάξει όταν εκλείψουν τα ορθογραφικά λάθη)

(μία συγκλονιστική ερωτική εξομολόγηση κάποιου στον εαυτό του)

(πράγματι, "κάτι έπρεπε να γραφτεί εδώ")

(μπορώ να έχω ένα για κατοικίδιο; Θα με βολέψει πολύ όταν θα έχουν πάλι απεργία τα ΜΜΜ.)

(το φιλοσοφικό ερώτημα που ταλανίζει εδώ και αιώνες την ανθρωπότητα, τώρα και σε σπρέι)

(τι να την κάνεις την τέχνη άμα τα έχεις όλα εξασφαλισμένα, ε;)

(δεν μπορώ να πιστέψω ότι αυτό το θρυλικό σύνθημα δεν υπήρχε μέχρι τώρα στη συλλογή μου)

(ένα ακόμα θρυλικό σύνθημα, που σιγά-σιγά ξαναγίνεται επίκαιρο)

(για μένα, ό,τι καλύτερο βρήκα σήμερα. Όποιος έχει πάει έστω και μία φορά σε γάμο ξέρει.)

(αν δε βρεις στίχους των Panx Romana στα Εξάρχεια, πού θα τους βρεις;)

(Πλάτωνας, όχι Ζάναξ)

(επί του πρακτέου, όμως, οι πράξεις πράττονται από πράκτορες)

("όσο θα υπάρχουν νεράιδες είναι χρέος, να γίνουμε ποιητές". Καλύτερα να μην τους πούμε ότι δεν υπάρχουν νεράιδες, ε;)

(κάπως αλλιώς το θυμάμαι, αλλά δε βαριέσαι...)

(πρέπει να παραδεχτείς ότι τον βούλωσε ωραία)

(εντάξει, LOL. Και ROFL μη σου πω.)

 

Hello Χίτη και άλλες εξαρχειώτικες ιστορίες

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, ειδικά όταν μιλάμε για ένα post που αποτελείται από φωτογραφίες, οι οποίες αξίζουν όσο χίλιες λέξεις η καθεμία και άρα είναι φλύαρο από μόνο του. Οπότε πάμε να δούμε μαζί τις φωτογραφίες που έβγαλα στη σημερινή βόλτα μου, που ξεκίνησε από την Πανόρμου, συνεχίστηκε στην Ασκληπιού και ολοκληρώθηκε στην πλατεία Εξαρχείων.

("α, το καημένο το κροκοδειλάκιιιιιιιιιιιιιιιιι)

("More power to the weatherman"; Μόνο εμένα αυτό μου θύμισε τραγούδι των B*Witched; Μάλλον, ε; Καλά, σκάω.)

(ναι, ξέρω, είναι off-season, αλλά τα Χριστούγεννα θα το βάλω για background στον υπολογιστή.)

 

(έξυπνο, το γράφουμε σε engreek για να μην το καταλάβουν αυτοί στους οποίους απευθύνεται.)

(μη με ρωτήσεις γιατί την έβγαλα αυτή. Pure art γαμώτο.)

(δεν καταλαβαίνω τι λέει, αλλά καταλαβαίνω ότι είναι στα αλβανικά. Και πολύ μου αρέσει να βλέπω συνθήματα γραμμένα σε άλλη γλώσσα μέσα στην πόλη μου.)

(στο Λύκειο είχα γράψει ένα ολόκληρο ποίημα με αφορμή αυτόν τον στίχο. Ευτυχώς χάθηκε μυστηριωδώς μαζί με όλα τα άλλα πονήματά μου από εκείνη την περίοδο)

(ο κοκοβιός ψάρι δεν είναι; Τι σχέση έχει με τους μπάτσους δεν ξέρω. Ούτε και με ενδιαφέρει, να σου πω, αρκεί να βγαίνει η ομοιοκαταληξία.)

(ε, μετά θα μας φάει. Και έζησε η υστερία καλά κι εμάς μας έφαγε.)

(δεν έχω λόγια. Ειλικρινά, δεν έχω.)

(εγώ να την υποτιμήσω; 100 κιλά έχω πάρει προκειμένου να την αντιμετωπίσω.)

(το πρόβλημα δεν είναι όταν ουρλιάζουν. όταν δαγκώνουν είναι.)

(όποιος διαφωνεί να σηκώσει το χέρι του...κανείς; Ωραία.)

(όντως, δε βγαίνει άκρη "κοντέ μου".)

(στίχοι από ένα χιπ-χοπ τραγούδι. Μη με κοιτάς έτσι, ούτε εγώ το ήξερα, google search έκανα.)

(ακόμα μία έκφραση του πατροπαράδοτου Μπα-Γου-Δο)

(...είπε ο Κορκολής και έμεινε στην ιστορία)

(ευτυχώς, εγώ πάντα Κόλαση ήθελα να πάω, στον Παράδεισο πάνε οι ξενέρωτοι, δε θα είχα με ποιον να μιλήσω για μπάλα)

(μα τι γλυκόοοοοοοοοοοοοοο)

(κοινώς, πάρτε τη χώρα σας και σ'άλλον γαλαξία)

(αυτά τα λέτε εσείς οι άσχημοι.)

(μα ποιος ζωγραφίζει με ροζ μαρκαδόρο; ΡΟΖ;)

(last but not least. Βασικά, τελευταία και φαρμακερή. Ίσως ό,τι καλύτερο έχω δει εδώ και πολλούς μήνες. Τα συγχαρητήριά μου στον καλλιτέχνη, πάντα τέτοια εύχομαι)

 

Ημερολόγιο ενός εργαζομένου – Ημέρα δενξερωκιεγωποσοστή: Μαμ, κακά και νάνoι

Αγαπητό ημερολόγιο,

ναι, το ξέρω, σε έχω παραμελήσει τελείως. Είμαι ένα απαίσιο αφεντικό, το ξέρω. Αράχνες έχεις πιάσει εδώ πέρα. Από την άλλη, ίσως να σε παρηγορήσει το γεγονός ότι μαζί με σένα έχω παραμελήσει και οτιδήποτε άλλο δεν σχετίζεται με τη δουλειά. Η προσωπική μου ζωή συνοψίζεται στις λέξεις «μαμ, κακά και νάνι». Όχι πως παλιά ήταν και πολύ διαφορετικά τα πράγματα, όμως τουλάχιστον τότε είχα άφθονο χρόνο για πολύ μαμ, πολλά κακά και (κυρίως) πολύ νάνι. Και καμιά καταχώρηση στο ημερολόγιό μου, πού και πού. Τώρα, το μόνο που προλαβαίνω να κάνω είναι να ξαπλώνω το βράδυ στο κρεβάτι μου πριν με πάρει ο ύπνος με το έτσι θέλω, και το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι να ξυπνάω το επόμενο πρωί πιο κουρασμένος απ’ό,τι ήμουν όταν κοιμήθηκα. Άραγε αξίζουν όλα αυτά για έναν μισθό;

Είναι λίγο αστείο, αν το σκεφτείς: Δουλεύουμε για να μπορούμε να ζήσουμε αξιοπρεπώς. Και στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, «αξιοπρεπώς» σημαίνει να σκοτωνόμαστε στη δουλειά όλη μέρα και όταν δεν δουλεύουμε να τσιγαρίζουμε εγκεφαλικά κύτταρα μπροστά στην τηλεόραση ή να μας παίρνει ο ύπνος πριν προλάβουμε να κάνουμε τίποτα μου μας ευχαριστεί. Και το Σαββατοκύριακο περνάει τόσο γρήγορα, που πριν το καταλάβεις η Παρασκευή έχει γίνει Δευτέρα και είσαι πάλι στη δουλειά. Ναι, είναι κάπως παράξενη η ιδέα που έχει ο κόσμος για την «αξιοπρεπή» ζωή.

Το μυστικό για να μη σιχαίνεσαι τον εαυτό σου μέσα σε αυτό το μονότονο μοτίβο «δουλειά-σπίτι-δουλειά» είναι να μπορείς να του προσφέρεις μικρές απολαύσεις. Να του πάρεις μία σοκολάτα μετά τη δουλειά, έτσι, σαν επιβράβευση για τον κόπο του. Να πάρεις μια μέρα, αντί για έναν ταπεινό φραπέ, ένα ωραίο ρόφημα με σιρόπια και σαντιγί, έτσι, για να του δώσεις κουράγιο για τη δύσκολη μέρα που ξεκινάει. Και, το σημαντικότερο, να του διεγείρεις την εγκεφαλική λειτουργία, η οποία συνήθως επηρεάζεται αρνητικά από τη ρουτίνα, με έσχατο αποτέλεσμα την αποχαύνωση μπροστά στην τηλεόραση. Αυτό είναι και το πιο δύσκολο.

Για να καλύψω αυτήν την ανάγκη, πριν από μερικές εβδομάδες γράφτηκα σε μία σειρά από σεμινάρια δημιουργικής γραφής (με την ανεκτίμητη βοήθεια της φίλης μου της Λ., να τα λέμε αυτά). Στο πλαίσιο αυτών των σεμιναρίων, κάθε εβδομάδα μαθαίνω καινούργια πράγματα και γράφω και ένα διήγημα, «αναγκάζοντας» έτσι τον εγκέφαλό μου να βρίσκεται σε εγρήγορση (και φυσικά, ξυπνώντας από τον λήθαργο την ανάγκη μου να γράφω). Θα σου τα δείχνω κι εσένα, να, πάρε εδώ τα δύο πρώτα. Θα ακολουθήσουν κι άλλα.

Και βέβαια, όταν μιλάμε για μικρές απολαύσεις, υπάρχει πάντα και η φωτογραφία. Ξέρεις, το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του να δουλεύεις στα Εξάρχεια είναι ότι πάντα (μα ΠΑΝΤΑ) θα βρεις κάτι να φωτογραφίσεις. Ειδικά άμα έχεις και όρεξη να ψάξεις λίγο παραπάνω, μπορείς να βρεις πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Όπως αυτά:

Η Χιονάτη πήρε τ'όπλο της. Και δεν αστειεύεται. Να θυμίσω ότι στην φράξια της Χιονάτης ανήκει και η Στρουμφίτα.

Οι τοίχοι της Ιουδαίας γέμισαν με αυτό το σύνθημα, μετά την σταύρωση του Χριστού (και πριν την ανάστασή του)

Χμμμμμμ... "Έβαλα τα κλάματα";

Αυτό είναι προσβολή. Καλά να τους λες "μπάτσους", καλά να τους λες "γουρούνια", καλά να τους λες και "δολοφόνους". Αλλά "διαφημίσεις"; Όχι, αυτό πάει πολύ.

Ναι, καλά. Πιο εύκολο είναι να γίνει εδώ και τώρα η επανάσταση, παρά η δίαιτα.

Κατά τ’άλλα, μπορώ να πω ότι αυτό το Πάσχα πέρασε αναίμακτα – αν εξαιρέσεις, φυσικά, τον Χριστό (πριν την Ανάσταση), τρεις νεκρούς από βεγγαλικά, καμιά δεκαριά από τροχαία, ένα εκατομμύριο αρνιά και δέκα εκατομμύρια κοτόπουλα. Ξέρεις, ποτέ δε συμπάθησα ιδιαίτερα το Πάσχα, και ειδικά την ψυχαναγκαστική Μεγάλη Εβδομάδα, όμως στην παρούσα φάση θα εκτιμούσα οποιαδήποτε γιορτή φέρνει μαζί της ένα τετραήμερο ξεκούρασης, ακόμα κι αν ήταν η Παγκόσμια Μέρα Οδοντιάτρων και έπρεπε όλοι να πηγαίνουμε για απονευρώσεις και εξαγωγές δοντιών. Θυμάμαι ότι στον Στρατό δεν έδωσα αίμα όταν μου δόθηκε η ευκαιρία, παρά το κίνητρο της διήμερης τιμητικής άδειας – πάντα είχα ένα προβληματάκι με τις βελόνες, αλλά όχι μεγαλύτερο από αυτό που έχουν οι βελόνες εναντίον μου. Αν μου το πρότειναν τώρα, θα έδινα αδιαμαρτύρητα αίμα, σπέρμα, μυελό των οστών κι ένα νεφρό δώρο.

Θα σε αφήσω τώρα. Έχω ένα διήγημα να γράψω για την Παρασκευή και πάω να συγκεντρώσω φαιά ουσία όσο είναι καιρός, πριν αρχίσει η εβδομάδα και τη μαζεύω με το σταγονόμετρο. Ελπίζω την επόμενη φορά που θα τα πούμε να μην έχεις πιάσει αράχνες. Αλλά δεν υπόσχομαι τίποτα.