Ένα από τα πλέον ανεξήγητα ανθρώπινα χαρακτηριστικά είναι η μανία μας να κάνουμε πράγματα που ξέρουμε από πριν ότι θα μας ενοχλήσουν, θα μας εκνευρίσουν, θα μας ρίξουν σε κατάθλιψη, θα μας καταστρέψουν.

Άλλος το ρίχνει στο ποτό, άλλος στο τσιγάρο, άλλος στο φαγητό, άλλος στα ναρκωτικά, άλλος κάθεται και διαβάζει σχόλια αναγνωστών σε διάφορα sites. Και αυτό το τελευταίο μπορεί να μοιάζει ξεκάρφωτο, αλλά μάλλον είναι πιο καταστροφικό από τα άλλα.

Όπως και σε κάθε κακή συνήθεια, δεν ξέρω τι είναι αυτό που με κάνει να υποκύπτω κάθε φορά στον πειρασμό. Διαβάζω ένα άρθρο σε κάποια ενημερωτική ιστοσελίδα, βλέπω ένα βίντεο στο YouTube, παρατηρώ ένα καλό post στο Facebook ή σε ένα blog. Και αντί να σταματήσω εκεί και να πατήσω το γαμημένο το Χ στην καρτέλα του Chrome, καταλήγω πάντα, με μαθηματική ακρίβεια, να διαβάζω τα σχόλια από κάτω.

Τώρα, θεωρητικά το να διαβάζεις τα σχόλια των άλλων είναι μία καλή ιδέα. Το Internet έχει αυτή τη δυνατότητα που δεν μπορούσες να έχεις με τις εφημερίδες και τις τηλεοράσεις: Δεν μπορείς να σχολιάσεις ένα άρθρο μίας εφημερίδας, ούτε να διαβάσεις τα σχόλια των αναγνωστών από κάτω. Ούτε μπορείς να σχολιάσεις ένα ρεπορτάζ στην τηλεόραση ή να δεις τι έχουν να πουν οι άλλοι θεατές σχετικά με αυτό. Αλλά στο Internet ο καθένας μπορεί να σχολιάσει ένα άρθρο, να πει τη γνώμη του για ένα βίντεο, να εκφραστεί ελεύθερα για αυτό που μόλις είδε ή διάβασε. Δεν είναι υπέροχο αυτό;

Όχι, δεν είναι. Γιατί όπως γνωρίζει ο καθένας που έχει την ίδια κακή συνήθεια, το να διαβάζεις σχόλια κάτω από άρθρα στο Internet είναι εξίσου ψυχοφθόρο με το να βλέπεις σε βίντεο να ξεκοιλιάζουν κάποιον κακομοίρη και να τρώνε τα άντερά του, χωρίς να μπορείς να πατήσεις pause.

Δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο: Μόνο ένα στα δέκα σχόλια που θα διαβάσεις σε οποιοδήποτε site αξίζουν τον κόπο. Τα τρία στα δέκα είναι για πέταμα, και τα υπόλοιπα έξι είναι για πέταμα, κάψιμο σε κλίβανο και επιβολή στέρησης πολιτικών δικαιωμάτων στον σχολιαστή. Για κάποιο λόγο που δεν είμαι σίγουρος ότι κατανοώ (πέρα φυσικά από την αδιαμφισβήτητη υπεροχή και επικράτηση της βλακείας έναντι οποιουδήποτε αντιπάλου σε κάθε δεδομένη περίπτωση), οι περισσότεροι άνθρωποι που έχουν κάτι αξιόλογο να πουν δεν κάνουν σχόλια σε sites και blogs, ενώ αυτοί που δεν έχουν να πουν τίποτα που να εμπεριέχει περισσότερο νόημα από όσα θα έγραφε η γάτα μου αν περπατούσε πάνω σε τυχαία κουμπιά στο πληκτρολόγιο μοιάζουν να είναι μονίμως online, με το δάχτυλο στο Enter για να πουν την παπαριά τους.

Αν υπήρχε μία εφαρμογή που να δίνει φωνή στα σχόλια σε ένα κείμενο στο Ιnternet, ο ήχος που θα ακουγόταν στις περισσότερες περιπτώσεις θα έμοιαζε με άναρθρες κραυγές σε γήπεδο. Και μάλιστα σε γήπεδο με οπαδούς πολλών ομάδων ανάμικτους μέσα στην ίδια εξέδρα, για να μπορούν να πλακώνονται πιο εύκολα. Γιατί ειδικά στο YouTube, τα βίντεο κάτω από τα οποία δεν τσακώνονται το λιγότερο δύο τύποι στα σχόλια είναι πιο σπάνια και από τον φτερωτό σκαντζόχοιρο της Σιβηρίας. Πολλά νεύρα, ρε παιδί μου. Ίσως επειδή το να πεις “άμα είσαι άντρας βγες έξω να λογαριαστούμε” δεν περνάει στο Internet.

Αλλά να ‘μαι πάλι να διαβάζω τα σχόλια κάτω από ένα άρθρο σχετικά με έναν άνθρωπο που αυτοκτόνησε και τώρα η πανάγαθη εκκλησία αρνείται να τον θάψει. “Ο λόγος που γίνεται αυτό είναι ότι εφόσον απαρνούνται τη ζωή άρα απαρνούνται και το Χριστό που είναι η Ζωή, το Φως”, μας εξηγεί η εν Χριστώ γκάου-μπίου αδελφή στα σχόλια, ενώ από κάτω κάποιος σχολιάζει ότι κάπως έτσι γυρνάμε στο 1.800 προ Χριστού – μπα, μια χαρά ήταν τότε, θα απαντούσα εγώ. Αλλά δε θα το κάνω. Γιατί δε μου αρέσει καθόλου να μπλέκομαι με τα σχόλια – αν το μπλέξιμο με τα πίτουρα σε οδηγεί κατευθείαν στο στομάχι της κότας, το μπλέξιμο στα σχόλια σε οδηγεί στα νύχια των επαγγελματιών του είδους. Τόσα χρόνια, στο YouTube έχω κάνει ένα και μόνο σχόλιο σε ένα βίντεο. Όταν σε μία τηλεοπτική εκπομπή ο Κώστας Βαξεβάνης έκανε ρόμπα τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Τότε πραγματικά ένιωσα ότι είχα κάτι να πω – από τότε δε μου έχει ξανατύχει.

Όταν πρωτοξεκίνησα στο Internet, τα σχόλια μου άρεσαν. Τώρα πια, τα σιχαίνομαι. Αλλά εξακολουθώ να τα διαβάζω – μπορώ να πω ότι πολλές φορές περνάω περισσότερη ώρα διαβάζοντας τα σχόλια ενός κειμένου, παρά το ίδιο το κείμενο. Και ακόμα χειρότερα: Τα διαβάζω με ακόμα μεγαλύτερη μανία όταν ξέρω πως αυτά που θα διαβάσω δε θα μου αρέσουν καθόλου. Αρρώστια που δε γιατρεύεται.

Αν ακούσει κανείς για κάποιο κέντρο απεξάρτησης από τα σχόλια στο Internet, ενδιαφέρομαι.