Είναι δύσκολο συναίσθημα. Να γεννιέσαι σε έναν τόπο, να τον μαθαίνεις, να τον αγαπάς, να δένεσαι μαζί του, να τον νιώθεις δικό σου, να μη θες να φύγεις ποτέ από αυτόν. Και μια μέρα να συνειδητοποιείς ότι δεν ανήκεις πια σε αυτόν τον τόπο. Ότι δεν ταιριάζεις πια στα σχέδιά του. Ότι σε διώχνει με τον τρόπο του. Έχει αλλάξει ο τόπος, κι εσύ ζεις ακόμα στο παρελθόν, αγαπώντας έναν τόπο που σε μισεί. Όλα τα κτίρια, οι τοίχοι, οι δρόμοι, οι άνθρωποι που σου θυμίζουν κάτι ευχάριστο είναι ακόμα εκεί, όμως πλέον είναι εχθρικοί απέναντί σου. Να νιώθεις προδομένος από τον τόπο που σε γέννησε. Ορφανός.
Δεν ανήκω εδώ. Ζω εδώ, αλλά δεν ανήκω εδώ. Ανήκω σε αυτό που ήταν το «εδώ» παλιά. Και τώρα δεν υπάρχει πια. Άρα δεν ανήκω πουθενά. Δε χωράω πουθενά. Όπου κι αν πάω πια θα είμαι ξένος. Κι εδώ να μείνω, πάλι ξένος θα είμαι, όσους δικούς μου ανθρώπους κι αν έχω εδώ. Και είναι δύσκολο να είσαι ξένος σε έναν τόπο που δε θέλει τους ξένους. Ακόμα κι αν δε μοιάζεις για ξένος.
Έχω μάθει στη ζωή μου πως όταν δε σου αρέσει κάτι πρέπει να προσπαθήσεις να το αλλάξεις. Έχω μάθει όμως και πως όταν αυτό το «κάτι» δε θέλει να αλλάξει, τότε είναι μάταιο να προσπαθήσεις. Και αυτός ο τόπος δε θέλει πια να αλλάξει. Τουλάχιστον όχι προς το καλύτερο. Όποια αλλαγή γίνεται είναι προς το χειρότερο. Αν το σκεφτείς, είναι λογικό: Όπως είναι πολύ πιο εύκολο να ξεκινήσεις μία κακή συνήθεια παρά να την κόψεις, έτσι είναι και πιο εύκολο να γίνεις χειρότερος παρά καλύτερος. Αν θέλεις να γίνεις καλύτερος πρέπει να το προσπαθήσεις πολύ. Και αυτός ο τόπος δε θέλει να προσπαθήσει.
Μήπως πρέπει να αλλάξω εγώ για να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα του τόπου μου; Θα το έκανα αν ήταν να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Αλλά αν για να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα πρέπει να γίνω ρατσιστής, κωλογλείφτης, απάνθρωπος ή απατεώνας, τότε προτιμώ να μείνω για πάντα απροσάρμοστος. Μπορεί να μη νιώσω ποτέ καλά με αυτόν τον τόπο, θα νιώθω όμως καλά με τον εαυτό μου.
Δεν ανήκω εδώ. Είμαι ξένος. Τα χαρτιά μου λένε τη μισή αλήθεια. Ταυτότητες, διαβατήρια, ΑΦΜ. Αν δε νιώθεις σαν στο σπίτι σου, όλα αυτά είναι δευτερεύοντα. Τυπικά, όπως το ζώδιο και ο ωροσκόπος σου. Δε θα έδερνες ποτέ κάποιον επειδή είναι Υδροχόος, έτσι δεν είναι; Τότε γιατί είναι πιο λογικό να δέρνεις κάποιον επειδή τα χαρτιά του γράφουν κάτι που μπορεί να είναι μόνο η μισή αλήθεια;
Πότε έγινε τόσο απάνθρωπος αυτός ο τόπος; Μάλλον θα ήταν εκείνη την εποχή που καθόμασταν στους καναπέδες μας και τον παρακολουθούσαμε στην τηλεόραση να αλλάζει, χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι ήμασταν κι εμείς μέσα στην τηλεόραση και μας έβλεπαν οι άλλοι να αλλάζουμε κι εμείς μαζί. Αφήσαμε τον τόπο μας σε χέρια άλλων, κι αυτοί τον έκαναν σαν τα μούτρα τους. Φταίμε κι εμείς. Δεν τον προστατεύσαμε.
Αλλά πού να ξέραμε; Κάθε άνθρωπος με στοιχειώδεις γνώσεις ιστορίας ξέρει. Και όταν βλέπει μπροστά του να ξετυλίγεται ένα από τα πιο μαύρα κεφάλαια της ιστορίας, που μέχρι τότε μόνο στα βιβλία είχε δει, ξέρει. Όμως εμείς δε μάθαμε στοιχειώδη ιστορία. Μάθαμε να αγαπάμε τον τόπο μας άνευ όρων, να μισούμε όλους τους άλλους και να θεωρούμε τον δικό μας καλύτερο απ’όλους, και όλα αυτά χωρίς επιχειρήματα. Απλά επειδή γεννηθήκαμε εδώ. Όχι για όσα κάνουμε εμείς ή κάνει για μας αυτός ο τόπος, αλλά για κάτι τυχαίο. Τέτοιοι είμαστε. Όταν λοιπόν η ιστορία ήρθε για να επαναληφθεί, εμείς δεν το καταλάβαμε. Πολλοί ακόμα δεν το έχουν καταλάβει. Κι έτσι όλα αρχίζουν από την αρχή.
Δεν ανήκω εδώ, γαμώτο. Ίσως δεν ανήκα ποτέ, αλλά δεν ήθελα να το παραδεχτώ. Αγάπησα αυτόν τον τόπο που έζησα και μεγάλωσα και δεν ήθελα να δω τα σημάδια που μου έδειχναν ξεκάθαρα ότι δεν ήμουν πια ευπρόσδεκτος σε αυτόν. Δεν ανήκω πουθενά. Ορφανός από πατρίδα. Ίσως είναι καλύτερα έτσι. Είδα κι αυτούς που ανήκουν εδώ. Δεν τους ζηλεύω καθόλου. Δε θέλω να γίνω σαν αυτούς. Δε χρειάζομαι πατρίδα. Χώρο να ζήσω χρειάζομαι. Αλλά αν δεν έχεις πατρίδα, τότε πού να βρεις χώρο να τον πεις «δικό σου»;
Δεν ανήκω.
17 Σεπτεμβρίου, 2012 at 3:35 μμ
17 Σεπτεμβρίου, 2012 at 4:54 μμ
Ωραίο «χαλί» για το συγκεκριμένο post θα ήταν και αυτό:
17 Σεπτεμβρίου, 2012 at 4:02 μμ
[…] (Δεν ανήκω εδώ – Ο άνθρωπος του μετρό) […]
17 Σεπτεμβρίου, 2012 at 4:06 μμ
Και ξαφνικά βλέπεις τις σκέψεις σου στην οθόνη του υπολογιστή, γραμμένες από κάποιον άλλο και τουλάχιστον ξέρεις ότι δεν είσαι μόνη…
17 Σεπτεμβρίου, 2012 at 4:55 μμ
Μου έχει τύχει και μένα με άλλους bloggers, αυτό που μένεις με ανοιχτό το στόμα μπροστά σε μία οθόνη, τι ωραίο συναίσθημα. 🙂
18 Σεπτεμβρίου, 2012 at 1:08 πμ
Και ξαφνικά βλέπεις τις σκέψεις σου στην οθόνη του υπολογιστή, γραμμένες από κάποιον άλλο και τουλάχιστον ξέρεις ότι δεν είσαι μόνη… [2]
17 Σεπτεμβρίου, 2012 at 4:07 μμ
…Στο μπαλκόνι βγες – ανοίγω
κάτω οι ζωές μας πιάτο
μας τραβούν γλυκά στον πάτο
όμως τώρα λες θα φύγω.. σαλαλαλαλα
17 Σεπτεμβρίου, 2012 at 4:59 μμ
Πάντα με ένα ωραίο τραγούδι του οποίου την ύπαρξη αγνοούσα παντελώς. 🙂
17 Σεπτεμβρίου, 2012 at 5:24 μμ
Αγαπητέ και τόσο οικείε «ξένε», ξαναδιαβάζοντας το κείμενό σου σκεφτόμουν ότι ίσως τελικά πάντα ξένοι να είμασταν εδώ, ζώντας ο καθένας στο γκέτο του. Έχοντας ζήσει όλη μου τη ζωή στη Θεσσαλονίκη πάντα αναρωτιόμουν πώς γινόταν να μην έχω γνωρίσει ποτέ κάποιον ψηφοφόρο του Ψωμιάδη ας πούμε… ίσως κάποιος γείτονας, ένας γνωστός που στα 18 του δεν ήξερε τι μέρος του λόγου είναι, ένας συνάδελφος που λέμε απλά μια καλημέρα. Και μετά κατάλαβα ότι ζω σ’ ένα μικρόκοσμο, όπου όλοι οι φίλοι και γνωστοί έχουν λίγο πολύ τις ίδιες ιδέες, συχνάζουν στα ίδια μέρη, παθιάζονται για τα ίδια πράγματα. Για μένα αυτοί είναι όλος μου ο κόσμος, στην πραγματικότητα είναι όλο μου το γκέτο και συνειδητά πλέον δεν συγχρωτιζόμαστε με τους άλλους, γιατί δεν έχουμε τι να πούμε, δεν υπάρχει κανένα σημείο επαφής. Για πρώτη φορά αυτοί οι άλλοι όμως είναι ορατοί και ίσως να πρέπει να αναγκαστούμε να βρεθούμε απέναντί τους και για πρώτη φορά είμαστε πιο ξένοι από πριν. Όμως είμαστε πολλοί και είμαστε «μαζί», ένα μαζί που οι άλλοι δεν ξέρουν, οι άλλοι είναι ο καθένας μόνος και τελικά το «εδώ» γίνονται οι άνθρωποί μας, το «μαζί», μας και τελικά ανήκουμε ο ένας στον άλλον.
18 Σεπτεμβρίου, 2012 at 12:04 μμ
Έχω την αίσθηση ότι οι «άλλοι» είναι πιο συσπειρωμένοι από εμάς. Ίσως επειδή έχουν έναν πιο ξεκάθαρο στόχο να πετύχουν, κι έτσι δεν αναλώνονται σε διαχωρισμούς. Ναι, ο καθένας από εμάς έχει έναν δικό του μικρόκοσμο στον οποίο κινείται – και κάπως έτσι μείναμε με ανοιχτό το στόμα όταν συνειδητοποιήσαμε ότι έξω από αυτόν τον μικρόκοσμο γινόταν της πουτάνας. Τώρα που το συνειδητοποιήσαμε είναι αργά; Δεν ξέρω. Θα δείξει.
17 Σεπτεμβρίου, 2012 at 5:31 μμ
Με συγκίνησες βρε άτιμε..Πολύ. Και πιο πολύ γιατί κάπως έτσι αισθάνομαι κι εγώ, μια θλίψη και μια απαξίωση γι΄αυτά που με περιτριγυρίζουν και είναι τόσο θλιβερά, τόσο μίζερα, τόσο σάπια. Δεν βλέπεις παρά συμβιβασμένους ανθρώπους, γερασμένες ψυχές, κουρασμένες φιγούρες που σέρνονται πίσω απ΄τη άχρωμη ζωή τους χωρίς να περιμένουν τίποτα παραπάνω απ΄το να πούν το βράδυ «πάει πέρασε κι αυτή η μέρα». Κι απ΄την άλλη τα άγρια ένστικτα μερικών που ανακατεμένα με την άγνοια, την ανασφάλεια και το θυμό, τους κάνουν να επιδίδονται με άγριες διαθέσεις προς κάθε ανθρώπινη διαφορετικότητα ανακυκλώνοντας κάθε απάνθρωπο στοιχείο που μπορεί να ξεπηδήσει από μέσα τους.
Αλλά υπάρχει και το άλλο μισό. Αυτό που καλλιεργεί την ελπίδα που όσο κι αν χρειάζεται κόπος θέλω να πιστεύω ότι θα δώσει το στίγμα του στο τέλος. Ισως αργεί αυτό, ίσως πρέπει να περιμένουμε πολύ, αλλά ίσως και ν΄αξίζει το ταξίδι. Γι αυτό ας μην παραδώσουμε τα όπλα μας. Εδω ανήκουμε. Ακόμα κι αν είμαστε μακριά ή χρειαστεί να πάμε μακριά.
18 Σεπτεμβρίου, 2012 at 12:08 μμ
«Ελπίδα». Άγνωστη λέξη πια. Δεν ξέρω αν μπορεί ρεαλιστικά να υπάρξει ελπίδα σε αυτόν τον τόπο, τουλάχιστον αν δε γίνει κάτι σαρωτικό που να αλλάξει άρδην την κατάσταση. Εντάξει, είμαι και φύσει απαισιόδοξος, αλλά δε βλέπω καμία προοπτική αν δεν έρθει ένα πολύ ισχυρό σοκ, που δεν έχω ιδέα τι θα μπορούσε να είναι. Όχι, δεν ανήκω εδώ. Όχι έτσι, τουλάχιστον.
17 Σεπτεμβρίου, 2012 at 6:59 μμ
Ξένος είσαι εκεί που σου λένε ψέματα και σε κοροιδεύουν άρα ο τόπος σου είναι εκεί που σε σέβονται. Μην το ψάχνεις, αυτά που αγάπησες δεν υπάρχουν στην Ελλάδα αλλά ο κόσμος είναι μεγάλος. Κοίτα και αλλού. Κι αν η Ελλάδα έχει ομορφίες και αν έχει ιστορία υπάρχουν και άλλες πατρίδες όμορφες. Αν η Ελλάδα δεν σε θέλει, πίστεψέ με σου αξίζει κάτι διαφορετικό
ΔΕ ΘΑ ΜΕΙΝΩ
Όλα μαζεύτηκαν στο μυαλό μου
που πάει να σπάσει
Όλα μαζεύτηκαν στην καρδιά μου
και μ΄έχουν κουράσει
Φώτα έσβησα πόρτες έκλεισα
πριν τρελαθώ
Κάτι μέσα μου
κάτι έσπασε δεν είμαι εδώ
Δε θα μείνω τη ζωή μου
στους άλλους να δίνω
να πονάω δεν αξίζει
η καρδιά μου σελίδα γυρίζει
Μου ανήκει η ζωή μου
κι ότι αγάπησα με τη ψυχή μου
και για σένα και για μένα
είναι λάθος να ζούμε στο ψέμα
Δε θα μείνω
Όλα μαζεύτηκαν στη ζωή μου
και άλλο δεν πάει
Όλα μαζεύτηκαν στη ψυχή μου
κι απόψε ξεσπάει
Οτι έγινε και δεν έγινε
δεν μ΄αφορά
Όλα τέλειωσαν θέλω μέσα μου
να΄μαι καλά
Δε θα μείνω τη ζωή μου
στους άλλους να δίνω
να πονάω δεν αξίζει
η καρδιά μου σελίδα γυρίζει
Μου ανήκει η ζωή μου
κι ότι αγάπησα με τη ψυχή μου
και για σένα και για μένα
είναι λάθος να ζούμε στο ψέμα
Δε θα μείνω
18 Σεπτεμβρίου, 2012 at 12:09 μμ
(μιούζικαλ το έχουμε κάνει το post 😛 )
Ναι, υπάρχουν κι αλλού πατρίδες, αλλά την πατρίδα των παιδικών σου χρόνων δεν μπορεί να την αντικαταστήσει καμία άλλη. Τι να κάνουμε, είναι τα χρόνια που σου μένουν χαραγμένα στη μνήμη για πάντα. Δυστυχώς ή ευτυχώς.
17 Σεπτεμβρίου, 2012 at 7:11 μμ
Φίλε καταλαβαίνω απόλυτα αυτό που σκέφτεσαι (θεώρησέ με έναν από εσάς), αλλά θα σε επιπλήξω γιατί ο τρόπος που το έγραψες δίνει το δικάιωμα σε οποιονδήποτε από αυτούς που κράζεις να θεωρεί οτι ανήκει και αυτός στην δική σου κατηγορία.
Με άλλα λόγια θέλω να πω οτι οι 9 στους δέκα που θα διαβάσουν αυτό το κείμενο θα ταυτιστούν με τις απόψεις σου. Από τη στιγμή όμως που οι 9/10 θα ταυτιστούν με εσένα τότε θα πάψει να ισχύει το σκεπτικό του κειμένου.
Εσύ στη ουσία «την λες» στο 90% του πληθυσμού και το 90% του πληθυσμού συμφωνεί μαζί σου.
Άρα δίνεις το δικαίωμα σε πάρα μα πάρα πολλούς που δικαίως κράζεις να κρυφτούν πίσω από το κείμενό σου και στην ουσία να παραμείνουν οι ίδιοι αντί να γίνουν αυτοί που θες.
Στην ουσία είμαστε λίγοι που σκεφτόμαστε/πράττουμε όπως το σκεπτικό της ανάρτησής σου, όμως φαίνεται να είμαστε η πλειονότητα. Εάν είμασταν η πλειονότητα δεν θα έφτανες στο σημείο να κάνεις αυτή την ανάρτηση. Απλά δεν θα ήθελες/θέλαμε να μην ανήκαμε εδώ.
Ελπίζω να έγινα κατανοητός.
18 Σεπτεμβρίου, 2012 at 12:15 μμ
Πολύ ενδιαφέρον σχόλιο. Πράγματι, το post είναι αρκετά γενικό, αν και θέλω να πιστεύω ότι η στόχευσή του είναι σαφής. Θέλω να πιστεύω ότι ένας αρθρογράφος της Καθημερινής, για παράδειγμα, θα έβλεπε αυτό το κείμενο και θα το απέρριπτε ως εμετικό. Ότι ένας χρυσαυγίτης θα το διάβαζε και θα έλεγε «άμα δεν ανήκεις εδώ να φύγεις μαζί με τους μετανάστες». Δεν ήθελα να κάνω συγκεκριμένες αναφορές, όμως ελπίζω ότι δε θα συμφωνήσει μαζί μου το 90% όσων το διαβάσουν. Δε θα το ήθελα αυτό, με τίποτα.
18 Σεπτεμβρίου, 2012 at 2:58 πμ
Reblogged this on ungratefulassassin7 and commented:
I don’t belong here!
δεν είμαι από εδώ.
δεν είμαι για εδώ.
Kudos στον stranger για το αληθινό κείμενό του.
18 Σεπτεμβρίου, 2012 at 4:57 μμ
δεν ανήκω εδώ. ομολογώ οτι ο τίτλος με προσέλκυσε. και εγώ έτσι αισθάνομαι. αλλα εσύ γιατί; ένας τόπος δεν είναι μόνο αρχιτεκτονικά επιχειρήματα, οι άνθρωποι και άλλες εμβιες ζωές.
είναι σα να διαμαρτύρεσαι για κάτι έξω από εσένα. πες μου μέσα σε εσένα. εσύ προσωπικά τι βλέψεις έχεις; σε παρακαλώ πολύ μη μου πεις για κάτι που πρέπει οι άλλοι να αλλάξουν ή για κάτι που άλλαξε επειδή οι άλλοι αλλάξαν.
εμένα η πόλη μου άλλαξε και το κατάλαβα πολύ πριν αλλάξει. και δε με χωράει γιατί κάποια όνειρα μου δε μπορώ να τα πραγματοποιήσω εδώ. θέλω να πάρω από αλλού τα υλικά και να γυρίσω να χτίσω. εγώ θέλω, εγώ προσπαθώ, εγώ μπορώ, εγώ θα βρω ένα τρόπο να μπορέσω.
η μαμά μου όντως πρόσφυγας θα γέλαγε με το κείμενο νομίζω. ίσως η μαμά μου μέσα μου γελάει. γιατί ξέρει πως μια φορά πρόσφυγας πάντα πρόσφυγας. βρήκε την προσωπική της πατρίδα μέσα από προσωπικό κόπο και δεν έχει έδαφος και αρχιτεκτονική. σίγουρα έχει ανθρώπους, πρώτα εμας τις κόρες της, μετά καθημερινό αγώνα και επαγγελματική καταξίωση (και δε μιλώ για καλή θέση εργασίας ή χρήματα, μιλάω για τους μαθητές της που διαβάσαν το βιβλίο που τους πρότεινε ενώ δεν είχε σχέση με το αντικείμενο της, αλλά πίστευε πως θα τους δόσει σημαντικές αξίες. μιλάω για κάτι απλό. που προσφέρει ευτυχία)
»Έχω μάθει στη ζωή μου πως όταν δε σου αρέσει κάτι πρέπει να προσπαθήσεις να το αλλάξεις.»
και αυτό το κάτι πρέπει να σχετίζεται με εσένα. δε μπορείς να θερίσεις τα χωράφια αλλουνού αν αυτός θέλει να μείνουν ξηρά.
» Έχω μάθει όμως και πως όταν αυτό το “κάτι” δε θέλει να αλλάξει, τότε είναι μάταιο να προσπαθήσεις»
η αλλαγή έχει πολλές όψεις. ότι δεν αλλάζει, ναι το αφήνεις εκει αμετακίνητο αλλά μη γυρίσεις να το κοιτάξεις όταν αυτό θα χτυπάει το κεφάλι του στους τοίχους μιας πτώσης. και η πτώση είναι επιλογή.
»Και αυτός ο τόπος δε θέλει πια να αλλάξει. »
εσυ; θες; αν ναι μίλησε μου για τα ονειρά σου.
» Αν το σκεφτείς, είναι λογικό: Όπως είναι πολύ πιο εύκολο να ξεκινήσεις μία κακή συνήθεια παρά να την κόψεις, έτσι είναι και πιο εύκολο να γίνεις χειρότερος παρά καλύτερος.»
δεν το καταλαβαίνω αυτό. εξηγησέ το μου…ίσως με επιχειρήματα… μου φαίνεται το ίδιο δύσκολο. απλός μου φαίνεται ότι το ξεκίνημα μιας κακίας συνήθειας έχει αόρατες δυσκολίες- επιπτώσεις, κυρίως στην αρχή.
»Αν θέλεις να γίνεις καλύτερος πρέπει να το προσπαθήσεις πολύ. Και αυτός ο τόπος δε θέλει να προσπαθήσει»
εννοείται.δε μπορεί να προσπαθήσει. δεν έχει χέρια, πόδια. δεν μπορεί καν να πάει λίγο πιο βόρεια ή πιο ανατολικά. λιγο πιο εκεί που ίσως να ανήκει.
εγώ μπορώ να μετακινηθώ κάπως σε αυτόν τον κόσμο. εγώ, ο άνθρωπος και δε μου χρειάζονται καν τα πόδια και τα χέρια.
εσυ; μπορείς;
αν ναι σε παρακαλώ μείνε σε αυτόν τον στόχο. γιατί οι άνθρωποι αυτού του τόπου μου φαίνονται απελπισμένοι και μοιρολάτρες. δείξε μου τις πράξεις σου. τις δικές σου πράξεις. θα ανταλάξω λίγες δικές μου μαζί σου. και θα δεις ότι και εγώ δυσκολεμένη πολύ είμαι από αυτην την αδιέξοδη κατάσταση.
θα θελά πολύ να μου απαντήσεις σοβαρά .και για εσένα.
μου μυρίζει απελπισία που προέρχεται από τα δικά μας σώματα κα όχι από αυτόν που βάραει κάποιον επείδη έχει διαφορετικό χρώμα στο δέρμα.
το υπερ-ανήκω εδώ και αυτή είναι φανατικά η πατρίδα μου είναι η ίδια όψη του νομίσματος δεν ανήκω εδώ.
ο τόπος, εμείς σαπίσαμε. δυστυχώς ακρωτηριασμός δεν υπάρχει. αλλά ακόμα και τα φυτά βρίσκουν τρόπο να βγούν στο πεζοδρόμιο. μάλιστα αν η ορμή τους είναι μεγάλη: το σπάνε.
20 Σεπτεμβρίου, 2012 at 2:17 μμ
Γουάου, τεράστιο σχόλιο. Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω.
Ποια είναι τα όνειρά μου; Δεν ξέρω αν έχω πια. Σπίτια, οικογένειες, καριέρες και τέτοια διαλύονται. Σε τι να ελπίζεις; Πάνε τα όνειρα. Επιβίωση μόνο. Και αν καταφέρω και επιβιώσω, τα όνειρα μετά. «Ζωή θέλω, όχι επιβίωση», όπως έχω δει γραμμένο σε τοίχους. Αλλά αν δε γίνει κάτι συγκλονιστικό, θα πρέπει να βολευτώ με την επιβίωση, έστω και χωρίς ζωή. Ή μπορώ να πάω αλλού να ζήσω, που θα είναι καλύτερα. Αλλά και εκεί θα είμαι πάντα ξένος. Όσα όνειρα κι αν κάνω.
Σκεφτόμουν όσο έγραφα αυτό το κείμενο πόσο χαζό θα το έβρισκε ένας μετανάστης, κάποιος που είναι πραγματικά ξένος όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά και για τους άλλους. Όντως είναι χαζό.
Έχουμε κάποιες κακές συνήθειες ως κοινωνία. Οι άνθρωποι έχουν κακές συνήθειες, όπως το κάπνισμα ή το αλκοόλ, αλλά και οι κοινωνίες έχουν τις δικές τους, που τις καταστρέφουν εκ των έσω: Φοροδιαφυγή, αναξιοκρατία, φυλετικό μίσος, για παράδειγμα. Και στις δύο περιπτώσεις είναι πολύ πιο εύκολο να ξεκινήσεις αυτήν την κακή συνήθεια, παρά να την κόψεις. Και αυτό με κάνει απαισιόδοξο.
Ναι, οι άνθρωποι αυτού του τόπου είναι απελπισμένοι και μοιρολάτρες. Οι περισσότεροι, όχι όλοι. Εγώ δε θέλω να ανήκω σε αυτούς, αλλά δεν τα καταφέρνω. Θέλω να γίνω η αλλαγή που θέλω να δω στον κόσμο, αλλά δε με αφήνουν καν. Αν δεν μπορώ να δουλέψω ή να κυκλοφορήσω στο δρόμο, πώς θα αλλάξω τη μοίρα μου; Το μόνο που μου μένει είναι το Internet. Αλλά δε φτάνει.
Τα φυτά μπορούν να σπάσουν το πεζοδρόμιο με την ορμή τους, πράγματι. Αλλά ακριβώς αυτό λείπει από την κοινωνία: Η ορμή. Όχι πεζοδρόμιο, ούτε ζελέ δε σπάμε. Είμαστε χωρισμένοι σε ομαδούλες και δε συνεργαζόμαστε. Αντί να ενωθούμε, σκοτωνόμαστε μεταξύ μας. Γι’αυτό είμαι μοιρολάτρης και απαισιόδοξος.
18 Σεπτεμβρίου, 2012 at 10:49 μμ
Reblogged this on Χειμωνιάτικη Λιακάδα.
18 Σεπτεμβρίου, 2012 at 10:59 μμ
Reblogged this on ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ.
21 Σεπτεμβρίου, 2012 at 8:51 μμ
Reblogged this on http://fromonecountrytoanother.blogspot.co.uk/
23 Σεπτεμβρίου, 2012 at 9:30 μμ
Γιατί πρέπει να ανήκεις;;;
25 Σεπτεμβρίου, 2012 at 1:55 μμ
Είναι ωραίο να νιώθεις ότι ανήκεις κάπου. Όχι απαραίτητο, αλλά ωραίο.
6 Οκτωβρίου, 2012 at 10:29 μμ
Ok. Ανήκεις στον εργοδότη σου ή στο ανάλογο επιμελητήριο, ανήκεις στη χώρα σου και στην Ενωμένη Ευρώπη.
Ανήκεις στην αγαπημένη ή τον αγαπημένο σου, στην οικογένειά σου και σε κάποια παρέα.
Θες, δε θες ανήκεις. Και δεν σε κάνει να αισθάνεσαι ωραία.
Ετσι όμως επιστρέφουμε στην αρχή.
Μπορείς λοιπόν προς το παρόν να αισθάνεσαι καλά που ανήκεις στους χρήστες του δικτύου και σ’ εκείνους που ψάχνουν να βρούν που ανήκουν και δεν ανήκεις στους άστεγους ή στους «προνομιούχους» των στρατοπέδων μεταναστών ή στο σύλλογο καρκινοπαθών η ωραία κοιμωμένη 🙂
8 Οκτωβρίου, 2012 at 9:13 μμ
Έτσι όπως το θέτεις ναι, μερικές φορές είναι καλύτερα να μην ανήκεις πουθενά παρά να ανήκεις κάπου που δε θες να ανήκεις. 🙂
4 Φεβρουαρίου, 2013 at 7:46 μμ
Δυστυχώς γίναμε έτσι όπως γίναμε,γιατί χάσαμε όλες τις αληθινές αξίες και ιδέες που διέπουν την σωστή ανθρώπινη υπόσταση και τις αληθινές σχέσεις μεταξύ ανθρώπων.Αντί να μάθουμε από το παρελθόν και τα λάθη της ιστορίας,επαναλαμβάνουμε τα ίδια και πολύ χειρότερα γιατί την ξεχνάμε και είναι εις βάρος μας…Καταντήσαμε να λατρέυουμε το μίσος,το κάθε τι ψέυτικο και μη πνευματικό.Κοιμάτε βαριά η σκέψη μας…σε ένα σύστημα που για να πας μπροστά,δυστυχώς πρέπει να είσαι καπιτάλας,ρουφιάνος ή πουστάκι…Και όλα αυτά ειναι αποτέλεσμα της μηδενικής παιδείας που μας παρέχουνε,και όπως ξέρουν σχεδόν όλοι χωρίς ορθά δομημένη παιδεία δεν μπορεί να υπάρξει μια υγιείς κοινωνία.
Τέλος πάντων,και εγώ μαζί σου είμαι φίλε τα έχω σιχαθεί όλα όσα βλέπω γύρω μου,αλλά δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω και να περνάει αυτό που θέλουν οι λίγοι που μας κυβερνάνε,έχουμε περάσει αρκετά χειρότερα,θέλω να ελπίζω πως θα ξαναορθοποδήσουμε…αυτοί θέλουν να μας δούν να σερνόμαστε και να μην μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι,ας μην τους κάνουμε την χάρη…
Άκου αν θές και ένα τραγούδι ενός φίλου, σύγχρονου ραψωδού…
Καλή ΔΥΝΑΜΗ!
19 Σεπτεμβρίου, 2015 at 4:13 μμ
Μη σκεφτεστε πολύ… Είναι βήμα προς την κατάθλιψη….