Χρειάστηκα κάποιες μέρες για να μπορέσω να ακούσω όλες τις διαφορετικές απόψεις, να ζυμώσω λίγο τις σκέψεις μου και να καταλήξω στο τι ακριβώς αισθάνομαι για όλα όσα συνέβησαν κατά τις εκδηλώσεις για την 28η Οκτωβρίου. Για τα πάντα νιώθεις κάτι αυθόρμητα τη στιγμή που συμβαίνουν, κάτι που δεν είναι πάντα τόσο ακριβές, γιατί αφ’ενός δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί το γεγονός, και αφ’ετέρου δεν έχεις ακούσει τις άλλες απόψεις ώστε να έχεις μία πιο σφαιρική άποψη. Έτσι και αυτές τις μέρες, θεώρησα σωστό να ερευνήσω, να μιλήσω με ανθρώπους, να ακούσω κι άλλες απόψεις, να ενημερωθώ, και τελικά να καταλήξω να μιλάω για ένα θέμα επικαιρότητας τρεις μέρες αργότερα. Αλλά τουλάχιστον να μιλάω γι’αυτό ψύχραιμα και βέβαιος ότι αυτά που γράφω θα ισχύουν και αύριο. Πάμε, λοιπόν:
– Παρελάσεις. Ποιος τις χρειάζεται, αλήθεια; Τι εξυπηρετούν; Πολλοί έχουν ταχθεί εναντίον τους. Κι εγώ επίσης. Και νομίζω πως τίποτα δε θα μου αλλάξει τη γνώμη. Οι παρελάσεις είναι ένα θέαμα που ικανοποιεί μόνο τους στρατόκαυλους. Για έναν άνθρωπο υγιή, το θέαμα στρατιωτών να περπατάνε με βήμα στην Αμαλίας δεν προκαλεί καμία υπερηφάνεια. Πρόκειται για ένα έθιμο οπισθοδρομικό, που πλέον απαντάται μόνο σε χώρες τριτοκοσμικές ή/και χώρες που βρίσκονται υπό τον έλεγχο κάποιας δικτατορίας. Και η Ελλάδα δεν θέλουμε να είναι τίποτα από τα δύο. Αλλά είναι.
– Θα μου πεις, «οι παρελάσεις γίνονται για να τιμήσουν τους πεσόντες». Φυσικά και πρέπει να τιμήσουμε τους νεκρούς που έδωσαν τη ζωή τους για να προστατεύσουν αυτή τη χώρα πριν από 70 ή 200 χρόνια, καμία αντίρρηση. Αλλά έτσι τους τιμάς; Με μία στρατιωτική επίδειξη; Δηλώνοντας κάτι σαν «κοιτάξτε τι γαμάτο Στρατό που έχουμε, άμα χρειαστεί θα ξαναγαμήσουμε κώλους»; Βάζοντας μαθητές να παρελαύνουν ομοιόμορφα με στρατιωτικό βήμα σαν λοβοτομημένα ρομποτάκια; Όχι, δε θα το’λεγα. Πήγαινε στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Άφησε ένα λουλούδι. Να μαζευτούμε όλοι εκεί και να αφήσουμε από ένα λουλούδι ο καθένας, να γίνει η πλατεία Συντάγματος παρτέρι. Έτσι τιμάς τους νεκρούς σου, δείχνοντάς τους ότι τους σκέφτεσαι με μία συμβολική κίνηση. Όχι με μία στρατόκαυλη παρέλαση.
– Ωστόσο, το μείζον θέμα μας δε θα έπρεπε να είναι το αν είναι καλό ή κακό πράγμα οι παρελάσεις. Όχι, αυτό είναι δευτερεύον. Το κύριο θέμα είναι ότι οι εκδηλώσεις για την 28η Οκτωβρίου, σε συνδυασμό με τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις τον τελευταίο καιρό, έδωσαν σε πολλούς πρόσφορο έδαφος για να εκφράσουν μία αντίδραση. Μία αντίδραση στην οποία μπορεί κανείς να προσάψει πολλά αρνητικά επίθετα, αλλά δεν μπορεί να μην τη συνοδεύσει και με ένα τουλάχιστον θετικό: Δικαιολογημένη.
– Νομίζω ότι ο Μανώλης Γλέζος το είπε πολύ καλύτερα απ’όσο θα μπορούσα ποτέ να το πω εγώ, και βέβαια έχει και κάθε δικαίωμα να το λέει: «Σήμερα αποκαταστάθηκε το πραγματικό νόημα της επετείου της 28ης Οκτωβρίου». Μπορεί να τα έχει τα χρονάκια του ο Γλέζος, κι όμως είπε με πολύ απλά λόγια αυτό που κανένας άλλος δεν σκέφτηκε ή δε θέλησε να πει. Ότι υπάρχει ένας παραλληλισμός ανάμεσα στα όσα συμβαίνουν σήμερα και σε όσα συνέβαιναν πριν από εβδομήντα χρόνια. Και είναι ένας παραλληλισμός δικαιολογημένος. Γιατί αν η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα, τότε σήμερα υπάρχουν πολλοί φαρσέρ που γελάνε εις βάρος μας.
(- Βέβαια, να πω κι αυτό: Ειλικρινά δε με νοιάζει να έχω τον Γερμανό πάνω από το κεφάλι μου. Για κάποιους αυτό συνιστά προδοσία, τους ενοχλεί πολύ και αντιδρούν κυρίως γι’αυτό, αλλά εγώ προτιμώ να με κυβερνά κάποιος ξένος που ξέρει να κάνει αυτή τη δουλειά, παρά κάποιος ντόπιος που ξέρει μόνο από λαμογιές και λοιπές πουστιές. Είδαμε προκοπή κι από τους δικούς μας.)
– Προσωπικά δε θεωρώ προσβολή των νεκρών ή της επετείου της 28ης Οκτωβρίου τις αποδοκιμασίες στους πολιτικούς. Αντίθετα, θεωρώ προσβολή της νοημοσύνης μου τις δηλώσεις των πολιτικών που προσπαθούν να καλύψουν τις ευθύνες τους πίσω από ένα προπέτασμα (ψευδο)πατριωτικού καπνού, κατηγορώντας ουσιαστικά όποιον διαμαρτύρεται για έλλειψη πατριωτισμού. Αναρωτιέμαι τι θα έκανε σήμερα ο γενναίος στρατιώτης που το 1940 πολέμησε κάτω από αντίξοες συνθήκες αυτούς που απειλούσαν τη χώρα του. Θα χειροκροτούσε τους επισήμους; Θα καμάρωνε τα ομοιόμορφα ρομποτάκια; Θα χάζευε τα μίνι των κοριτσιών; Ή θα ήταν ο πρώτος που θα αποδοκίμαζε και θα φώναζε συνθήματα; Πιστεύω ότι θα έκανε το δεύτερο.
– Σε ό,τι αφορά τον Κάρολο Παπούλια: Χέστηκε η φοράδα στο αλώνι. Ο Παπούλιας έχει έναν θεσμικό ρόλο χωρίς καμία απολύτως πρακτική αξία, είναι ένα διακοσμητικό στοιχείο που κάθε τόσο το μεταφέρουν από ‘δω κι από ‘κει, σαν το βάζο με τα λουλούδια που το τοποθετείς κάθε φορά στη μέση του τραπεζιού να το βλέπουν οι άλλοι και να χαίρονται. Η θέση του δε χρησιμεύει σε τίποτα, και για μένα δε χρησιμεύει καν για να του εκδηλώσεις την οργή σου για το πολιτικό σύστημα. Δεν έχει πια καμία σχέση με το πολιτικό σύστημα, είναι σαν να θέλεις να διαμαρτυρηθείς στην αντίπαλη ποδοσφαιρική ομάδα και να βρίζεις τον τρίτο αναπληρωματικό φυλαρούχα της. Αλλά όπως και να’χει, θα προτιμούσα ο Παπούλιας να δείξει μία κατανόηση και να δικαιολογήσει έστω εν μέρει την αντίδραση του κόσμου, παρά να θυμώσει και να φύγει σαν το παιδάκι που δεν το παίζουν τα άλλα παιδάκια.
– Φυσικά, να πούμε και το εξής: Δεν ήταν όλοι οι διαδηλωτές ίδιοι. Ανάμεσα σε αυτούς που συμμετείχαν στα επεισόδια σε όλη την Ελλάδα θα βρει κανείς απογοητευμένους πασόκους, οπαδούς ομάδων, χρυσαυγίτες, συριζαίους, συνδικαλιστές, ένα εντελώς ετερογενές συνονθύλευμα ανθρώπων. Δεν μπορείς να συμφωνήσεις με όλους αυτούς, ο καθένας έχει τις δικές του απόψεις, τις δικές του διεκδικήσεις, τους δικούς τους τρόπους έκφρασης. Όμως αυτό τελικά δεν είναι αυτό που λέμε «λαός»; Ένα ετερογενές μείγμα από εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους με διαφορετικές απόψεις και διεκδικήσεις; Μήπως τελικά αυτή η «μειοψηφία», όπως την χαρακτηρίζουν απαξιωτικά πολλοί, εκφράζει τελικά μία πολύ μεγαλύτερη πλειοψηφία;
– Να πω δυο λόγια και για τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι πραγματικά αστείο αυτό που γίνεται κάθε φορά που έχουμε κάποιου είδους επεισόδια, να ρίχνει η εκάστοτε κυβέρνηση το βάρος της ευθύνης σε ένα κόμμα που με το ζόρι μπαίνει στη Βουλή. Εντάξει, δεν είναι και τα καλύτερα παιδιά, όμως είναι υπερβολικό να κατηγορείς ένα μικρό κόμμα για επεισόδια που συνέβησαν πάνω-κάτω σε όλη την Ελλάδα. Αν όλα όσα έγιναν τα προκάλεσαν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, απορώ που αυτό το κόμμα δεν πιάνει διψήφια ποσοστά. Και επίσης, τι αστείο κύριε Μαγκούφη να κατηγορείς τον ΣΥΡΙΖΑ ότι στέλεχός του σου επιτέθηκε, και τελικά να είναι στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, ε;
– Κάτι ακόμα που με ενδιαφέρει και προσωπικά, μια και σπούδασα δημοσιογραφία: Η στάση του δελτίου του Mega (και όλων ουσιαστικά των καναλιών, αλλά επικεντρώνω την προσοχή μου στο συγκεκριμένο λόγω προτέρου ανέντιμου βίου) είναι δημοσιογραφικά απαράδεκτη, για ακόμα μία φορά. Έχουν διασύρει κάθε έννοια δημοσιογραφικής δεοντολογίας, και το κάνουν πιο εξόφθαλμα από ποτέ. Δεν τηρούνται καν τα προσχήματα. Θα σταθώ κυρίως σε αυτό που έλεγα πρόσφατα, για τον σαφή διαχωρισμό είδησης και σχολίου, που είναι απαραίτητο στοιχείο της δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Το να δείχνεις ένα ρεπορτάζ που περιγράφει αντικειμενικά την είδηση και μετά να δίνεις τον λόγο σε δημοσιογράφους και πολιτικούς που προπαγανδίζουν την άποψή τους είναι σχεδόν αποδεκτό – τουλάχιστον έχεις ήδη δώσει αντικειμενικά την είδηση και ο καθένας μπορεί να βγάλει συμπεράσματα. Όταν όμως το ρεπορτάζ περιέχει αξιολογικές κρίσεις όπως «απαράδεκτη επίθεση», «εθνική ντροπή», «προσβολή των θεσμών», δεν υπάρχει καν αυτός ο λεπτός μανδύας μιας κάποιας δεοντολογίας. Και λυπάμαι τους ανθρώπους που παρακολουθούν αυτό το κανάλι για την ενημέρωσή τους – εξάλλου, ο μόνος λόγος που κι εγώ το παρακολουθώ είναι για να βλέπω αυτό που βλέπουν τόσοι και τόσοι τηλεθεατές που το προτιμούν. Για τη δική μου ενημέρωση, ευτυχώς υπάρχουν άλλα, πολύ πιο αξιόπιστα και αντικειμενικά μέσα.
– Κανονικά, το ΕΣΡ θα’πρεπε τέτοιες μέρες να βγάζει μία έκτακτη ανακοίνωση, σαν την ΕΜΥ, προειδοποιώντας για «ακραία δημοσιογραφικά φαινόμενα», να ξέρει ο κόσμος να μην ανοίγει καν την τηλεόραση μην και τον παρασύρει το τσουνάμι.
– Κλείνω με το tweet μου, που νομίζω ότι συνοψίζει πάνω-κάτω όλα τα παραπάνω: «Δυστυχώς, οι σημερινές διαδηλώσεις αμαυρώθηκαν από μεμονωμένες παρελάσεις».
31 Οκτωβρίου, 2011 at 2:03 πμ
Αγαπητέ stanger θέλω να κάνω κάποια σχόλια και να εκφράσω κάποιες σκέψεις μου αναφορικά με αυτά που γράφεις γιατί μ΄έχουν και μένα προβληματίσει πολύ. Και μάλιστα έχω διαφωνήσει με φίλους και έχω συγκρουστεί με άλλους που επιμένουν ότι αμαυρώθηκε το νόημα της εθνικής εορτής με όλα όσα έγιναν. Εννοείται ότι κάποιοι θεωρούν ότι μια μικρή ομάδα όπως λένε (υπονοούν το ΣΥΡΙΖΑ και διάφορες συνιστώσες του) προσπαθεί να καπελώσει τον πολύ κόσμο δημιουργώντας «επεισόδια» με σκοπό την προβολή της. Μέσα σε αυτο το σκεπτικό βάζουν και διάφορους άλλους όπως π.χ τη ΣΠΙΘΑ, μέλη της οποίας έτυχε στην παρέλαση προχτές να μας σπρώχνουν απ΄το σημείο που στεκόμασταν για να τοποθετήσουν εκεί το πανώ τους ώστε να το παίρνει καλύτερα η κάμερα. Η αλήθεια είναι ότι ήταν θλιβερό. Ομως δεν πρέπει να μείνει κανείς εκεί.
Πιστεύω δυστυχώς απ΄αυτό που αισθάνομαι εγώ αλλά κι απ΄αυτό που εισπράττω από άλλους, ότι όλα τα πολιτικά κόμματα ανεξαιρέτως βρίσκονται για διαφορετικούς λόγους το καθένα σε διάσταση με την κοινωνία και δεν υπάρχει κανένα που να εκφράζει, όπως ίσως κάποτε, τις ανάγκες του κόσμου και του σε εξέλιξη κινήματος γενικά. Αυτό δημιουργεί αρνητικά αισθήματα γιατί όταν αγωνίζεσαι εναντίον μιας κατάστασης αλλά έχεις ένα όραμα ή κάποιον που να πιστεύεις, τότε όλα είναι σχετικά απλά, όπως ήταν προφανώς κάποιες άλλες εποχές, τότε που ο αντίπαλλος ήταν πιο ορατός. Αν όμως δεν υπάρχει το όραμα όλα είναι πιο θολά . Αυτό σε συνδυασμό με την κρίση αξιών γενικότερα, το βόλεμα και την διαφθορά που διαχέεται σε πολλά κοινωνικά στρώματα με αποκορύφωμα τους κυβερνώντες, έχουν δημιουργήσει μια εκρηκτική κατάσταση που δεν ξέρω πως μπορεί να εκτονωθεί δημιουργικά. Αυτό το εκρηκτικό μείγμα εκφράστηκε και προχτές στην παρέλαση. Ενας κόσμος απελπισμένος που θέλει να πιαστεί από κάπου αλλά δεν ξέρει από που.
Σαφώς και είμαι κατά των παρελάσεων. Σαφώς και ο Πρόεδρος της τρομερής Δημοκρατίας μας στάθηκε κατώτερος των περιστάσεων. Απέδειξε κι αυτός ότι είναι ένα ανθρωπάκι που εκτελεί εντολές και που πίστευε ότι είναι υπεράνω κριτικής. Τι κρίμα και γι αυτόν αλλά και για μας.
Οσο για τα ΜΜΕ κια κυρίως αυτά που αναφέρεις είναι καταφανές τι συμφέροντα εξυπηρτούν. Αλλά πιστεύω επίσης ότι όσο αυτό το θολό ποτάμι του κόσμου εκφράζει την αντίδραση και την οργή του – που φυσικά είναι δικαιολογημένη – παρορμητικά, όσο οι στόχοι είναι ασαφείς, χωρίς στο βάθος όραμα, όσο χάνεται ανάμεσα σε καπελώματα, μικροκομματικά οφέλη κάποιων και αυγουλοπόλεμο, τόσο θα το υποτιμάνε και θα το χειραγωγούν ώστε να διατηρούν κάποιοι τις καρέκλες τους είτε είναι πολιτικοί είτε δημοσιογράφοι, είτε απλοί καιροσκόποι. Μέχρι ν΄αλλάξει αυτό κάποιοι θα είναι επιφυλακτικοί, κάποιοι συντηρητικοί, κάποιοι αισιόδοξοι, κάποιοι μαχητές και κάποιοι προβοκάτορες. Ετσι ήταν πάντα έτσι και τώρα. Πάντως κάτι κινείται και για μένα αυτό είναι καλό.
3 Νοεμβρίου, 2011 at 2:42 πμ
Συμφωνώ γενικά. Ναι, κάτι κινείται, και αυτό είναι ελπιδοφόρο, δεδομένου ότι υπήρχε εντυπωσιακή στασιμότητα στο πρόσφατο παρελθόν, ακόμα και σε περιπτώσεις που σήκωναν λαϊκή εξέγερση για πλάκα. Βέβαια, κανένα λαϊκό κίνημα δε γεννήθηκε από τη μία μέρα στην άλλη. Χρειάζονται ζυμώσεις που μπορεί να πάρουν πάρα πολύ καιρό να γίνουν, έστω και αν το κλίμα είναι ευνοϊκό για κάτι τέτοιο. Ζυμώσεις που, αν είχαν ξεκινήσει νωρίτερα, τώρα θα είχαν ήδη οδηγήσει σε ένα οργανωμένο κίνημα. Υπάρχουν βέβαια και ανασταλτικοί παράγοντες, με πιο σοβαρούς τις ατομικές διεκδικήσεις των παλαιού τύπου συνδικαλιστών και την πίεση των ΜΜΕ, όμως για πόσο θα μπορούν να καθυστερούν το αναπόφευκτο;
31 Οκτωβρίου, 2011 at 8:27 πμ
Κάτι σίγουρα κινείται. Προς την εντελώς λάθος κατεύθυνση.
3 Νοεμβρίου, 2011 at 2:43 πμ
Ισχύει και εδώ η παραπάνω απάντησή μου, δεν το βλέπω τόσο απαισιόδοξα.
31 Οκτωβρίου, 2011 at 2:58 μμ
γιατί βρε Πιγκουίνε?
31 Οκτωβρίου, 2011 at 9:49 μμ
Γενικά συμφωνώ και γω με όσα προαναφέρθηκαν για τις παρελάσεις. Σίγουρα πρέπει να σεβόμαστε, να θυμόμαστε και να προβάλουμε την ιστορία μας, αλλά η παρέλαση κάπου αποπροσανατολίζει από το πραγματικό νόημα της επετείου. Από την άλλη όμως διαφωνώ κάθετα με όσους είναι υπέρμαχοι της πλήρους κατάργησης κάθε είδους εκδήλωσης. Είναι κάτι που το θεωρώ ακραίο. Είναι λεπτό θέμα και χρειάζεται μια άλλου είδους προσέγγιση, ίσως κάπου είδους εκδήλωση/θύμηση πιο πνευματικού περιεχομένου, παρά μια παρέλαση που βασίζεται στον οπτικό εντυπωσιασμό.
Και γω νευρίασα αρκετά με το θέμα του Mega, το έχουν παραχέσει. Αν αυτές οι διαμαρτυρίες, όπως και αν εκφράστηκαν, είναι προσβολή, τότε γιατί να μην είναι προσβολή του χειρίστου είδους τα αίσχη που κάνουν εδώ και χρόνια οι αλήτες με τις γραβάτες; Αυτοί που καπηλεύονται με το χειρότερο τρόπο τη δημοκρατία και καταχράζονται το δημόσιο χρήμα στις πλάτες των πολιτών; Και στην τελική, και εμείς δεν προσβάλαμε τους εαυτούς μας που τόσα χρόνια τους ανεχόμασταν και φτάσαμε στο αμήν για να αρχίσουμε να ξυπνάμε;
Καλό κείμενο Stranger, go on.
3 Νοεμβρίου, 2011 at 2:49 πμ
Εξαρτάται τι εννοείς με το «πλήρους κατάργησης κάθε είδους εκδήλωσης». Το να καθιερωθεί σαν συνήθεια να πηγαίνουμε κάθε 28η Οκτώβρη στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη και να αφήνουμε λουλούδια, ας πούμε, θα ήταν κι αυτό μία εκδήλωση. Είμαι σίγουρος ότι αν κάτσουμε και σκεφτούμε λίγο θα βρούμε κι άλλες εκδηλώσεις που είναι πολύ πιο τιμητικές για τους ανθρώπους που αναμφίβολα πρέπει να τιμάμε εκείνες τις μέρες απ’ό,τι μία χαζή παρέλαση.
Και φυσικά οι αληθινές και σοβαρές προσβολές είναι αυτές που γίνονται κάθε μέρα, και ουσιαστικά τις στηρίζουμε με λόγια, πράξεις και παραλείψεις. Όχι οι «προσβολές» των εθνικών επετείων. Ας κοιτάξουμε τι μπορούμε να κάνουμε για τις πρώτες, και μετά βλέπουμε για τις άλλες…
1 Νοεμβρίου, 2011 at 3:45 μμ
Ωραιο κειμενο οπως παντα, με πολλα σημεια που με κερδισαν κλπ κλπ, αδημονω να δω τις αποψεις σου για το δημοψηφισμα.
Ειναι κριμα που δεν πληρωνεσαι για αυτα που γραφεις, αλλα απο την αλλη αναρωτιεμαι, αν πληρωνοσουν αραγε θα σε αφηναν να τα γραφεις ετσι;
3 Νοεμβρίου, 2011 at 2:50 πμ
Να ξέρεις, το σημερινό post για το δημοψήφισμα περισσότερο για σένα το έγραψα παρά για μένα, είναι πολύ ψυχοφθόρο θέμα. 😛
Νομίζω ότι και να με πλήρωναν γι’αυτά που γράφω, πάλι αργά ή γρήγορα θα έμενα άνεργος. Μάλλον δεν κάνω γι’αυτό το επάγγελμα, τελικά. 😉