Χρειάστηκα κάποιες μέρες για να μπορέσω να ακούσω όλες τις διαφορετικές απόψεις, να ζυμώσω λίγο τις σκέψεις μου και να καταλήξω στο τι ακριβώς αισθάνομαι για όλα όσα συνέβησαν κατά τις εκδηλώσεις για την 28η Οκτωβρίου. Για τα πάντα νιώθεις κάτι αυθόρμητα τη στιγμή που συμβαίνουν, κάτι που δεν είναι πάντα τόσο ακριβές, γιατί αφ’ενός δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί το γεγονός, και αφ’ετέρου δεν έχεις ακούσει τις άλλες απόψεις ώστε να έχεις μία πιο σφαιρική άποψη. Έτσι και αυτές τις μέρες, θεώρησα σωστό να ερευνήσω, να μιλήσω με ανθρώπους, να ακούσω κι άλλες απόψεις, να ενημερωθώ, και τελικά να καταλήξω να μιλάω για ένα θέμα επικαιρότητας τρεις μέρες αργότερα. Αλλά τουλάχιστον να μιλάω γι’αυτό ψύχραιμα και βέβαιος ότι αυτά που γράφω θα ισχύουν και αύριο. Πάμε, λοιπόν:

– Παρελάσεις. Ποιος τις χρειάζεται, αλήθεια; Τι εξυπηρετούν; Πολλοί έχουν ταχθεί εναντίον τους. Κι εγώ επίσης. Και νομίζω πως τίποτα δε θα μου αλλάξει τη γνώμη. Οι παρελάσεις είναι ένα θέαμα που ικανοποιεί μόνο τους στρατόκαυλους. Για έναν άνθρωπο υγιή, το θέαμα στρατιωτών να περπατάνε με βήμα στην Αμαλίας δεν προκαλεί καμία υπερηφάνεια. Πρόκειται για ένα έθιμο οπισθοδρομικό, που πλέον απαντάται μόνο σε χώρες τριτοκοσμικές ή/και χώρες που βρίσκονται υπό τον έλεγχο κάποιας δικτατορίας. Και η Ελλάδα δεν θέλουμε να είναι τίποτα από τα δύο. Αλλά είναι.

– Θα μου πεις, «οι παρελάσεις γίνονται για να τιμήσουν τους πεσόντες». Φυσικά και πρέπει να τιμήσουμε τους νεκρούς που έδωσαν τη ζωή τους για να προστατεύσουν αυτή τη χώρα πριν από 70 ή 200 χρόνια, καμία αντίρρηση. Αλλά έτσι τους τιμάς; Με μία στρατιωτική επίδειξη; Δηλώνοντας κάτι σαν «κοιτάξτε τι γαμάτο Στρατό που έχουμε, άμα χρειαστεί θα ξαναγαμήσουμε κώλους»; Βάζοντας μαθητές να παρελαύνουν ομοιόμορφα με στρατιωτικό βήμα σαν λοβοτομημένα ρομποτάκια; Όχι, δε θα το’λεγα. Πήγαινε στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Άφησε ένα λουλούδι. Να μαζευτούμε όλοι εκεί και να αφήσουμε από ένα λουλούδι ο καθένας, να γίνει η πλατεία Συντάγματος παρτέρι. Έτσι τιμάς τους νεκρούς σου, δείχνοντάς τους ότι τους σκέφτεσαι με μία συμβολική κίνηση. Όχι με μία στρατόκαυλη παρέλαση.

– Ωστόσο, το μείζον θέμα μας δε θα έπρεπε να είναι το αν είναι καλό ή κακό πράγμα οι παρελάσεις. Όχι, αυτό είναι δευτερεύον. Το κύριο θέμα είναι ότι οι εκδηλώσεις για την 28η Οκτωβρίου, σε συνδυασμό με τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις τον τελευταίο καιρό, έδωσαν σε πολλούς πρόσφορο έδαφος για να εκφράσουν μία αντίδραση. Μία αντίδραση στην οποία μπορεί κανείς να προσάψει πολλά αρνητικά επίθετα, αλλά δεν μπορεί να μην τη συνοδεύσει και με ένα τουλάχιστον θετικό: Δικαιολογημένη.

– Νομίζω ότι ο Μανώλης Γλέζος το είπε πολύ καλύτερα απ’όσο θα μπορούσα ποτέ να το πω εγώ, και βέβαια έχει και κάθε δικαίωμα να το λέει: «Σήμερα αποκαταστάθηκε το πραγματικό νόημα της επετείου της 28ης Οκτωβρίου». Μπορεί να τα έχει τα χρονάκια του ο Γλέζος, κι όμως είπε με πολύ απλά λόγια αυτό που κανένας άλλος δεν σκέφτηκε ή δε θέλησε να πει. Ότι υπάρχει ένας παραλληλισμός ανάμεσα στα όσα συμβαίνουν σήμερα και σε όσα συνέβαιναν πριν από εβδομήντα χρόνια. Και είναι ένας παραλληλισμός δικαιολογημένος. Γιατί αν η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα, τότε σήμερα υπάρχουν πολλοί φαρσέρ που γελάνε εις βάρος μας.

(- Βέβαια, να πω κι αυτό: Ειλικρινά δε με νοιάζει να έχω τον Γερμανό πάνω από το κεφάλι μου. Για κάποιους αυτό συνιστά προδοσία, τους ενοχλεί πολύ και αντιδρούν κυρίως γι’αυτό, αλλά εγώ προτιμώ να με κυβερνά κάποιος ξένος που ξέρει να κάνει αυτή τη δουλειά, παρά κάποιος ντόπιος που ξέρει μόνο από λαμογιές και λοιπές πουστιές. Είδαμε προκοπή κι από τους δικούς μας.)

– Προσωπικά δε θεωρώ προσβολή των νεκρών ή της επετείου της 28ης Οκτωβρίου τις αποδοκιμασίες στους πολιτικούς. Αντίθετα, θεωρώ προσβολή της νοημοσύνης μου τις δηλώσεις των πολιτικών που προσπαθούν να καλύψουν τις ευθύνες τους πίσω από ένα προπέτασμα (ψευδο)πατριωτικού καπνού, κατηγορώντας ουσιαστικά όποιον διαμαρτύρεται για έλλειψη πατριωτισμού. Αναρωτιέμαι τι θα έκανε σήμερα ο γενναίος στρατιώτης που το 1940 πολέμησε κάτω από αντίξοες συνθήκες αυτούς που απειλούσαν τη χώρα του. Θα χειροκροτούσε τους επισήμους; Θα καμάρωνε τα ομοιόμορφα ρομποτάκια; Θα χάζευε τα μίνι των κοριτσιών; Ή θα ήταν ο πρώτος που θα αποδοκίμαζε και θα φώναζε συνθήματα; Πιστεύω ότι θα έκανε το δεύτερο.

– Σε ό,τι αφορά τον Κάρολο Παπούλια: Χέστηκε η φοράδα στο αλώνι. Ο Παπούλιας έχει έναν θεσμικό ρόλο χωρίς καμία απολύτως πρακτική αξία, είναι ένα διακοσμητικό στοιχείο που κάθε τόσο το μεταφέρουν από ‘δω κι από ‘κει, σαν το βάζο με τα λουλούδια που το τοποθετείς κάθε φορά στη μέση του τραπεζιού να το βλέπουν οι άλλοι και να χαίρονται. Η θέση του δε χρησιμεύει σε τίποτα, και για μένα δε χρησιμεύει καν για να του εκδηλώσεις την οργή σου για το πολιτικό σύστημα. Δεν έχει πια καμία σχέση με το πολιτικό σύστημα, είναι σαν να θέλεις να διαμαρτυρηθείς στην αντίπαλη ποδοσφαιρική ομάδα και να βρίζεις τον τρίτο αναπληρωματικό φυλαρούχα της. Αλλά όπως και να’χει, θα προτιμούσα ο Παπούλιας να δείξει μία κατανόηση και να δικαιολογήσει έστω εν μέρει την αντίδραση του κόσμου, παρά να θυμώσει και να φύγει σαν το παιδάκι που δεν το παίζουν τα άλλα παιδάκια.

– Φυσικά, να πούμε και το εξής: Δεν ήταν όλοι οι διαδηλωτές ίδιοι. Ανάμεσα σε αυτούς που συμμετείχαν στα επεισόδια σε όλη την Ελλάδα θα βρει κανείς απογοητευμένους πασόκους, οπαδούς ομάδων, χρυσαυγίτες, συριζαίους, συνδικαλιστές, ένα εντελώς ετερογενές συνονθύλευμα ανθρώπων. Δεν μπορείς να συμφωνήσεις με όλους αυτούς, ο καθένας έχει τις δικές του απόψεις, τις δικές του διεκδικήσεις, τους δικούς τους τρόπους έκφρασης. Όμως αυτό τελικά δεν είναι αυτό που λέμε «λαός»; Ένα ετερογενές μείγμα από εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους με διαφορετικές απόψεις και διεκδικήσεις; Μήπως τελικά αυτή η «μειοψηφία», όπως την χαρακτηρίζουν απαξιωτικά πολλοί, εκφράζει τελικά μία πολύ μεγαλύτερη πλειοψηφία;

– Να πω δυο λόγια και για τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι πραγματικά αστείο αυτό που γίνεται κάθε φορά που έχουμε κάποιου είδους επεισόδια, να ρίχνει η εκάστοτε κυβέρνηση το βάρος της ευθύνης σε ένα κόμμα που με το ζόρι μπαίνει στη Βουλή. Εντάξει, δεν είναι και τα καλύτερα παιδιά, όμως είναι υπερβολικό να κατηγορείς ένα μικρό κόμμα για επεισόδια που συνέβησαν πάνω-κάτω σε όλη την Ελλάδα. Αν όλα όσα έγιναν τα προκάλεσαν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, απορώ που αυτό το κόμμα δεν πιάνει διψήφια ποσοστά. Και επίσης, τι αστείο κύριε Μαγκούφη να κατηγορείς τον ΣΥΡΙΖΑ ότι στέλεχός του σου επιτέθηκε, και τελικά να είναι στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, ε;

– Κάτι ακόμα που με ενδιαφέρει και προσωπικά, μια και σπούδασα δημοσιογραφία: Η στάση του δελτίου του Mega (και όλων ουσιαστικά των καναλιών, αλλά επικεντρώνω την προσοχή μου στο συγκεκριμένο λόγω προτέρου ανέντιμου βίου) είναι δημοσιογραφικά απαράδεκτη, για ακόμα μία φορά. Έχουν διασύρει κάθε έννοια δημοσιογραφικής δεοντολογίας, και το κάνουν πιο εξόφθαλμα από ποτέ. Δεν τηρούνται καν τα προσχήματα. Θα σταθώ κυρίως σε αυτό που έλεγα πρόσφατα, για τον σαφή διαχωρισμό είδησης και σχολίου, που είναι απαραίτητο στοιχείο της δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Το να δείχνεις ένα ρεπορτάζ που περιγράφει αντικειμενικά την είδηση και μετά να δίνεις τον λόγο σε δημοσιογράφους και πολιτικούς που προπαγανδίζουν την άποψή τους είναι σχεδόν αποδεκτό – τουλάχιστον έχεις ήδη δώσει αντικειμενικά την είδηση και ο καθένας μπορεί να βγάλει συμπεράσματα. Όταν όμως το ρεπορτάζ περιέχει αξιολογικές κρίσεις όπως «απαράδεκτη επίθεση», «εθνική ντροπή», «προσβολή των θεσμών», δεν υπάρχει καν αυτός ο λεπτός μανδύας μιας κάποιας δεοντολογίας. Και λυπάμαι τους ανθρώπους που παρακολουθούν αυτό το κανάλι για την ενημέρωσή τους – εξάλλου, ο μόνος λόγος που κι εγώ το παρακολουθώ είναι για να βλέπω αυτό που βλέπουν τόσοι και τόσοι τηλεθεατές που το προτιμούν. Για τη δική μου ενημέρωση, ευτυχώς υπάρχουν άλλα, πολύ πιο αξιόπιστα και αντικειμενικά μέσα.

– Κανονικά, το ΕΣΡ θα’πρεπε τέτοιες μέρες να βγάζει μία έκτακτη ανακοίνωση, σαν την ΕΜΥ, προειδοποιώντας για «ακραία δημοσιογραφικά φαινόμενα», να ξέρει ο κόσμος να μην ανοίγει καν την τηλεόραση μην και τον παρασύρει το τσουνάμι.

– Κλείνω με το tweet μου, που νομίζω ότι συνοψίζει πάνω-κάτω όλα τα παραπάνω: «Δυστυχώς, οι σημερινές διαδηλώσεις αμαυρώθηκαν από μεμονωμένες παρελάσεις».