Αγαπητό ημερολόγιο,

θα έχεις καταλάβει ότι τώρα τελευταία δεν έχω και πολλή όρεξη να σου γράφω. Ξέρεις, το γράψιμο μού ήταν πάντα απαραίτητο για να καλύπτω το κενό που είχα μέσα μου, ένα κενό που πλέον ικανοποιείται με υποκατάστατα. Αλλά να που ξαφνικά ένιωσα πάλι την ανάγκη να σου γράψω. Και θα δεις στην πορεία ποιον πρέπει να ευχαριστείς γι’αυτό.

Γυρίζοντας από τη δουλειά χθες στο σπίτι, λίγο μετά τις 8 το βράδυ, βρήκα την τηλεόραση ανοιχτή στο Mega. Το θέμα που κυριαρχούσε στο δελτίο ειδήσεων ήταν η δολοφονία ενός 44χρονου από αγνώστους στο κέντρο της Αθήνας για μία κάμερα, την ώρα που πήγαινε να πάρει το αυτοκίνητό του για να μεταφέρει την ετοιμόγεννη γυναίκα του στο μαιευτήριο. Ένα πραγματικά συγκλονιστικό γεγονός, για το οποίο δεν μπορώ να πω απολύτως τίποτα – στα ευχολόγια δεν τα κατάφερνα ποτέ. Έχω απλά συγκλονιστεί.

Έχω σταματήσει να βλέπω δελτία ειδήσεων, καθώς μου είναι απολύτως αδύνατο πια να τα εμπιστευτώ, όπως και τις εφημερίδες, όμως κοντοστάθηκα για λίγο, θες από περιέργεια, θες από αρρωστημένο μαζοχισμό. Και έπεσα πάνω στο σχόλιο του Γιάννη Πρετεντέρη: «Η μετανάστευση δεν είναι δικαίωμα», είπε. Πρόσθεσε μια-δυο προτάσεις ακόμα, και μετά επανέλαβε: «Η μετανάστευση ΔΕΝ είναι δικαίωμα». Αυτό είναι που μου έδωσε το ερέθισμα να σου γράψω απόψε, και θα ήθελα να σου μεταφέρω κάποιες σκέψεις μου σχετικά με το θέμα.

Πρώτα απ’όλα, τον Πρετεντέρη δε θα τον μάθουμε τώρα. Ξέρουμε καλά ποιος είναι και ο καθένας έχει σχηματίσει τη γνώμη του γι’αυτόν. Κι εγώ επίσης. Και δυστυχώς ή ευτυχώς, ο κύριος αυτός δεν παύει ποτέ να δικαιώνει την αρνητική γνώμη που έχω γι’αυτόν. Επίσης, το δελτίο του Mega το ξέρουμε εξίσου καλά. Δε θα έδινα καμία απολύτως σημασία σε αυτό το απαράδεκτο (κατ’ευφημισμόν) δελτίο ειδήσεων, αν δεν επρόκειτο για το δελτίο που συγκεντρώνει τις υψηλότερες θεαματικότητες, και άρα επηρεάζει πολύ περισσότερους ανθρώπους απ’όσους θα έπρεπε. Δυστυχώς, πολλοί είναι αυτοί ανάμεσά μας που επιλέγουν για την ενημέρωσή τους ένα δελτίο ειδήσεων που μόνο ενημερωτικό δεν είναι. Είναι ένα σχεδόν μονοθεματικό talk show στο οποίο δεν παρουσιάζονται γεγονότα, αλλά οι απόψεις των παρουσιαστών του για τα γεγονότα. Και το χειρότερο: Παρουσιάζονται οι απόψεις των παρουσιαστών του ΩΣ γεγονότα. Τέλος πάντων, θα μπορούσα να πω πολλά τέτοια γι’αυτό το θέμα, όμως εγώ για άλλο θέλω να μιλήσω.

«Η μετανάστευση δεν είναι δικαίωμα». Όπως έγραψα και στο Twitter, όταν κάποτε χτιστεί αυτό το περίφημο «μνημείο βλακείας», αυτή η ατάκα του Πρετεντέρη θα τοποθετηθεί στην είσοδο, σε ειδική πλακέτα. Και ευτυχώς που ο Πρετεντέρης ξέρει σε τι κοινό απευθύνεται, κι έτσι είπε αυτήν την ατάκα δύο φορές, επειδή ήξερε ότι οι περισσότεροι δε θα την πιάσουν με την πρώτη.

«Η μετανάστευση δεν είναι δικαίωμα». Όχι, δεν είναι. Γιατί ο απελπισμένος άνθρωπος που δεν έχει στον ήλιο μοίρα πρέπει να μείνει καταδικασμένος στην ανέχεια και να μην ονειρεύεται ένα καλύτερο μέλλον. Αυτό είναι το σωστό.

«Η μετανάστευση δεν είναι δικαίωμα». Φυσικά και όχι. Υπάρχουν ένα σωρό νόμοι που την απαγορεύουν. Και ποιος είπε ότι η ανθρώπινη επιβίωση είναι υπεράνω των νόμων; Κανείς.

«Η μετανάστευση δεν είναι δικαίωμα». Εκτός, φυσικά, κι αν την κάνουν οι Έλληνες. Γιατί οι Έλληνες είμαστε καλά παιδιά, όπου και όποτε μεταναστεύσαμε ήμασταν τύπος και υπογραμμός. Ακόμα έχουν να το λένε οι Αμερικάνοι για τον Nick the Greek, που έφτιαχνε το καλύτερο σουβλάκι στην ανατολική ακτή των ΗΠΑ. Ενώ όλοι αυτοί που μας έχουν κουβαληθεί εδώ, αυτοί οι μελαμψοί, δεν έχουν δικαίωμα, ειναι κωλοπαιδαράδες. Δεν έχουν παιδεία και πολιτισμό, σαν εμάς.

«Η μετανάστευση δεν είναι δικαίωμα». Τα σύνορα υπάρχουν για κάποιον λόγο, για να κλείνουν απ’έξω όλους αυτούς που μας επιβουλεύονται και κάνουν τεράστιο κακό στη χώρα μας, πολύ χειρότερο από αυτό που μπορούν να κάνουν κάτι ψωρομίζες ψωροεκατομμυρίων της Siemens που διαπραγματεύονται οι αξιότιμοι πολιτικοί μας.

Έχεις δίκιο ρε Πρετεντέρη. Η μετανάστευση δεν είναι δικαίωμα. Είναι υ π ο χ ρ έ ω σ η. Υποχρέωση κάθε αξιοπρεπούς ανθρώπου προς τον εαυτό του. Υποχρέωση κάθε ανθρώπου που ονειρεύεται ένα καλύτερο μέλλον και δε διστάζει να το διεκδικήσει. Υποχρέωση κάθε ανθρώπου που βλέπει τα παιδιά του να σαπίζουν από τη φτώχεια και πιστεύει ότι μπορεί να διεκδικήσει κάτι καλύτερο για τον εαυτό του και τα παιδιά του.

Αντίστοιχα, βέβαια, υποχρέωση της Πολιτείας είναι να υποδεχθεί τους μετανάστες. Φυσικά, αυτό είναι απολύτως αδύνατο να γίνει όταν έχουν μαζευτεί χιλιάδες μετανάστες και θα έπρεπε να έχει γίνει εδώ και πολλά χρόνια, πριν γκετοποιηθούν ολόκληρες περιοχές εξαιτίας της ανεξέλεγκτης εισροής μεταναστών. Με άλλα λόγια, δε φταίνε οι μετανάστες που ήρθαν με όνειρα για κάτι καλύτερο, αλλά αυτοί που όφειλαν να διαχειριστούν τα προβλήματα των μεταναστών και όλα αυτά τα χρόνια αδιαφορούσαν. Και φυσικά τώρα βγαίνουν και προτείνουν λύσεις. Δεν υπάρχουν λύσεις, παιδιά. Όταν υπήρχαν λύσεις, σφυρίζατε κλέφτικα. Τώρα είναι αργά. Θα χυθεί αίμα. Αίμα μεταναστών, αίμα Ελλήνων, αίμα κοινό – όλοι άνθρωποι είμαστε.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχεις ένα (σε πρώτη ανάγνωση αστείο, αλλά τελικά επικίνδυνο) άρθρο στην Καθημερινή να αποκαλεί «ακτιβιστές» τους Χρυσαυγίτες. «Ακτιβιστές», ναι. Γιατί το να σαπίζεις στο ξύλο ανθρώπους απλά και μόνο επειδή γεννήθηκαν διαφορετικοί από εσένα στο χρώμα, τη θρησκεία ή απλά την εθνικότητα είναι «ακτιβισμός». Να τον χέσω τέτοιον ακτιβισμό.

Αλλά βέβαια. «Η μετανάστευση δεν είναι δικαίωμα». Και αφού το κράτος δεν ασχολείται με όσους παραβιάζουν αυτόν τον αυταπόδεικτο κανόνα, παίρνουν τη θέση του οι Χρυσαυγίτες. Οι «ακτιβιστές».

Πολύ φοβάμαι ότι αν συνεχιστούν όλα αυτά (που πιθανότατα θα συνεχιστούν), κάποια στιγμή θα αναγκαστώ να εξασκήσω το δικαίωμα που δεν έχω, σύμφωνα με τον Πρετεντέρη. Ή, φυσικά, θα αναγκαστούν να το εξασκήσουν αυτοί που υποστηρίζουν ότι δεν το έχω – αυτό είναι το ευχάριστο και μάλλον ουτοπικό σενάριο. Γιατί η Ελλάδα δεν είναι Χόλιγουντ, και στο τέλος κερδίζουν πάντα οι κακοί.