Αγαπητό ημερολόγιο,
θυμάσαι που, όταν ήμουν άνεργος, σου έλεγα πόσο γρήγορα περνάνε οι μέρες, που δεν καταλάβαινα για πότε η Δευτέρα γινόταν Πέμπτη ή Παρασκευή κι όλα αυτά; Περίμενα ότι η δουλειά θα τα άλλαζε όλα αυτά. Αλλά τελικά τα πράγματα δεν άλλαξαν τόσο φοβερά όσο περίμενα: 9 μέρες πέρασαν από την τελευταία φορά που σου έγραψα, και θα’παιρνα όρκο ότι μόλις προχθές ήμουν πάλι εδώ στημένος και σου έγραφα. Φαίνεται πως ο χρόνος όταν εργάζεσαι λειτουργεί διχασμένα: Όταν είσαι στη δουλειά, οι ώρες περνούν αργά (και ενίοτε βασανιστικά), τόσο που να νομίζεις ότι το ρολόι του υπολογιστή έχει χαλάσει, κι ας είναι πρακτικά αδύνατον αυτό, όμως ο πραγματικός σου χρόνος, ο ελεύθερος, μειώνεται επικίνδυνα, σε σημείο που να μην προλαβαίνεις να κάνεις τίποτα ευχάριστο πριν πέσεις για ύπνο το βράδυ. Κι έτσι, όταν χτυπάει το ξυπνητήρι το πρωί δεν έχεις ιδέα τι μέρα είναι – αλλά ξέρεις ότι δεν είναι Σαββατοκύριακο, γιατί αλλιώς δεν θα χτυπούσε το ξυπνητήρι. Αναρωτιέσαι «τι έκανα χθες; Τι είδα στην τηλεόραση; Τι έπαιξα στον υπολογιστή; Τι βιβλίο διάβασα;», και δεν μπορείς να θυμηθείς, γιατί το πιο πιθανό ειναι ότι δεν πρόλαβες να κάνεις τίποτα από αυτά. Ή μπορεί να θυμηθείς τι έκανες, και μετά από λίγο να συνειδητοποιήσεις ότι δεν το έκανες χθες, αλλά πριν μία εβδομάδα, αλλά θα έβαζες το χέρι σου στη φωτιά ότι έγινε χθες. Και ευτυχώς που δεν το έβαλες, γιατί θα πάθαινες εγκαύματα τρίτου βαθμού.
Όμως, σήμερα θα σε εκπλήξω: Δε σκοπεύω να γκρινιάξω (άλλο). Αντίθετα, τις τελευταίες μέρες νιώθω πολύ καλύτερα, τόσο που δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Πρέπει να πέρασε αυτό το διάστημα προσαρμογής που λένε, και δεν το πήρα χαμπάρι. Ενώ τις πρώτες δύο εβδομάδες ένιωθα φοβερά κουρασμένος πριν και μετά τη δουλειά, και έπαιρνα το λεωφορείο ακόμα και για τη διαδρομή 15 λεπτών με τα πόδια από το σπίτι μου μέχρι τον σταθμό του μετρό, τώρα κάνω αυτή τη διαδρομή με τα πόδια, δύο φορές τη μέρα, και νιώθω μια χαρά. Ακόμα και χθες, που πήγα στη δουλειά άγρια ξενυχτισμένος από την ολονυχτία των βραβείων Όσκαρ (κι όλα αυτά για να δω τον Φίντσερ να χάνει το Όσκαρ Σκηνοθεσίας – αλλά ας μην ανοίξουμε αυτήν την κουβέντα), ούτε καν χασμουρήθηκα. Απλά, το βράδυ έπεσα στο κρεβάτι σαν τούβλο που πέφτει από την κορυφή του Empire State Building. Με άλλα λόγια, έχω μέσα μου φοβερή ενέργεια, την οποία δυστυχώς σοαταλάω για άλλους λόγους από αυτούς που πραγματικά θα ήθελα, αλλά είπαμε ότι σήμερα δε θέλω να γκρινιάξω, οπότε θα σου πω ότι είναι ωραίο να έχεις τόση ενέργεια, νιώθεις πολύ ανθρώπινος.
Επίσης, τις τελευταίες μέρες νιώθω καλύτερα με τον εαυτό μου και για έναν άλλο λόγο: Πλέον, το εισιτήριο που χτυπάω στο μετρό δεν το κρατάω στην τσέπη μου (που ήταν και ο βασικός λόγος που έχουν μαζευτεί καμιά 50αριά χτυπημένα εισιτήρια στο κομοδίνο μου), αλλά το αφήνω για να το χρησιμοποιήσει κάποιος άλλος. Το δικό μου «ταξίδι» διαρκεί λιγότερη από μισή ώρα, οπότε γιατί να πάει χαμένη η υπόλοιπη μία ώρα που διαρκεί το εισιτήριο; Όλα ξεκίνησαν την προηγούμενη Τρίτη, όταν για πρώτη φορά αποφάσισα να γυρίσω με τα πόδια, και όχι με λεωφορείο, και άρα δε χρειαζόμουν πια το εισιτήριό μου. Κι έτσι το άφησα σε εμφανές σημείο. Το επόμενο πρωί, καθώς περίμενα στην ουρά για να βγάλω εισιτήριο από το μηχάνημα, ένας από αυτούς που είχε μόλις βγει από το μετρό με ακούμπησε συνωμοτικά στην πλάτη και μου έδωσε το εισιτήριό του. Ένιωσα σαν κάποιος να μου επέστρεφε το καλό. Και από τότε το κάνω συνέχεια (κι ας μη μου το έχει επιστρέψει κανένας άλλος).
Βέβαια, δε συμφωνούν όλοι με την παραχώρηση του εισιτηρίου. Σε μία κουβέντα που είχα πρόσφατα, προσπάθησαν να με πείσουν ότι το εισιτήριο είναι προσωποπαγές, το αγοράζω αποκλειστικά και μόνο για τις δικές μου μετακινήσεις και απαγορεύεται να το μεταβιβάσω στον οποιονδήποτε, ακόμα κι αν είναι η μάνα μου ή ο αδερφός μου – πόσο μάλλον ένας ξένος. Ότι με αυτήν την πρακτική χάνει λεφτά η εταιρεία, και άρα αν το κάνω αυτό αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει σε νέα αύξηση του εισιτηρίου ή/και σε μείωση των δρομολογίων, επειδή δε θα βγαίνουν τα έξοδα της εταιρείας. Και ότι, αν είμαι τόσο αλτρουιστής, τότε θα έπρεπε να δίνω στον άλλο το εισιτήριο πριν το ακυρώσω, και να παίρνω άλλο εισιτήριο για τον εαυτό μου. Εγώ, όμως, αυτό το θέμα δεν μπορώ να το δω επιχειρηματικά. Χέστηκα για την εταιρεία. Εγώ δεν κάνω αυτό που κάνω επειδή θέλω να καταστρέψω το κράτος, ούτε για να πάω κόντρα σε κανέναν. Το κάνω επειδή πιστεύω ότι είναι ανθρώπινο. Ότι είναι ωραίο πράγμα να βοηθάς έστω κι έτσι έναν συνάνθρωπό σου. Ναι, είναι μία εντελώς ανέξοδη βοήθεια, και δεν το λες και φιλανθρωπία. Αλλά για την ώρα είμαι τόσο άφραγκος, που δεν μπορώ να κάνω και τίποτα άλλο. Είναι ο δικός μου, χαζός τρόπος να κάνω τον κόσμο καλύτερο. Και ας με πιάσουν μια μέρα να το κάνω, κι ας μου ρίξουν πρόστιμο ή οτιδήποτε – έχω συνηθίσει πια την αντίδραση της καθεστηκυίας τάξης απέναντι σε καθετί ανθρώπινο, προστατεύοντας καθετί απρόσωπο.
Δεν έχω κάτι άλλο να σου πω για την εβδομάδα που μας πέρασε. Είναι εμφανής, νομίζω, η βελτίωση της διάθεσής μου. Ελπίζω την επόμενη εβδομάδα, που έχω και την πρώτη μου αργία (Καθαρά Δευτέρα!!!), να συνεχιστεί η ανοδική πορεία της διάθεσής μου, κόντρα σε αυτήν του μέσου όρου που πέφτει πιο γρήγορα κι από τούβλο από την κορυφή του Empire State Building (τι; Το είπα ήδη αυτό; Θα’παιρνα όρκο ότι το είπα την προηγούμενη εβδομάδα).
Καληνύχτα, και να θυμάσαι:
Μαρτίου 2, 2011 at 1:10 πμ
Σούπερ! Έχεις γίνει σαν τα εβδομαδιαία επεισόδια σειράς στην τηλεόραση, με μια διαφορά: Είσαι καλύτερος 🙂
Μαρτίου 11, 2011 at 12:09 πμ
Άμα δεν ήμουν καλύτερος από την τηλεόραση, θα έπρεπε να ανησυχώ. 😛
Μαρτίου 2, 2011 at 1:25 πμ
Kala kaneis!
http://elawyer.blogspot.com/2010/01/blog-post_15.html
Μαρτίου 11, 2011 at 12:14 πμ
Πολύ ενδιαφέρον post, το έβαλα στα bookmarks μου – αν και τον συγκεκριμένο αποκλείεται να τον πείσει. Είναι δικηγόρος κι αυτός. 😉
Μαρτίου 2, 2011 at 2:08 πμ
Το εισιτήριο το παραχωρώ πάντα σε άλλον, είναι και ένας τρόπος όντως να αισθανθείς πως κάνεις κάτι καλό.. και εισπράττεις σχεδόν πάντα ένα χαμόγελο.. Καλό μήνα!
Μαρτίου 11, 2011 at 12:16 πμ
Εγώ δεν το δίνω προσωπικά σε κάποιον, το αφήνω είτε στις σκάλες, είτε πάνω στο ακυρωτικό μηχάνημα. Δε με ενδιαφέρει να γνωρίσω προσωπικά αυτόν που το πήρε, με ενδιαφέρει απλά να ξέρω ότι έχω κάνει μια πράξη που με κάνει χαρούμενο που είμαι άνθρωπος. 🙂
Μαρτίου 2, 2011 at 2:20 πμ
ασε που κανει και 1,40 πλέον το εισιτήριο, αυτό είναι κλοπή!
Μαρτίου 11, 2011 at 12:17 πμ
Συμφωνώ, είναι πολλά. Και ακόμα περισσότερο, είναι υπερβολικό σε μία τόσο δύσκολη περίοδο να αυξάνεται κατά 40% το εισιτήριο. Ξεπερνά κάθε λογική.
Μαρτίου 2, 2011 at 8:37 πμ
Από τη μία, όπως αναφέρεις, υπάρχει το θέμα ότι αν η εταιρεία δε δει τα έσοδά της να αυξάνονται στο βαθμό που περίμενε (πράγμα που πολύ πιθανό να γίνει με την πρακτική του ticketsharing), δε θα έχει κανέναν ενδοιασμό να αυξήσει τα εισιτήρια. Από την άλλη, βλέπω την ποιότητα και τελευταία την διαθεσιμότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών να πέφτουν κατακόρυφα και τους τσαμπατζήδες να δίνουν και να παίρνουν χωρίς ένα στοιχειώδη έλεγχο και αισθάνομαι μαλάκας που πληρώνω.
Και ναι, αν και πολύ φθηνά σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη, αν το δούμε αναλογικά με το τι αγοράζουμε για 1,40 (ή αντίστοιχα 0,90 εδώ στη Θεσσαλονίκη), τότε ναι, είναι κλοπή. Αλλά τα τύπου «Δεν πληρώνω», «Δίνω το εισιτήριο στον επόμενο» και τέτοια, μου φαίνονται καταδικασμένα. Το κατά πόσον μου αρέσουν είναι άλλο θέμα, αλλά με την κυβέρνηση Τρόικας που έχουμε όχι εισιτήριο να μην πληρώνουμε, σφαγή να γίνει, δε θα καταλάβουν τίποτα.
Μαρτίου 2, 2011 at 1:37 μμ
«φθηνά σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη»
χμ, στις Βρυξέλλες 1,60 κι αν πάρεις δεσμίδα των 10, 1,23.
στο Παρίσι 1,70 κι αν πάρεις δεσμίδα των 10, 1,20.
πού ακριβώς είναι φτηνά;
μήπως να κάναμε και την αναλογία τιμή εισιτηρίου/βασικός μισθός;
Μαρτίου 2, 2011 at 2:57 μμ
Συμφωνώ απόλυτα με το θέμα αναλογίας τιμής/μισθού. Να προσθέσω επίσης πως στο Λονδίνο το εισιτήριο λεωφορείου κοστίζει 1,30 και επιπλέον στη στάση που πάω βλέπω στον ψηφιακό πίνακα σε πόσα λεπτά θα φτάσει, δεν περιμένω με τις ώρες ούτε αναρωτιέμαι όπως εδώ. Το λέω γιατί θα μπορούσα ίσως να δεχτώ μια αύξηση στην τιμή αν ας πούμε μου προσφέρανε καλύτερες υπηρεσίες. Εδώ όμως δυστυχώς έχουμε μόνο αυξήσεις.
Μαρτίου 2, 2011 at 6:23 μμ
Στη Θεσσαλονίκη, όπου μένω εγώ, το εισιτήριο με δύο μετακινήσεις (που δε χρειάζονται κιόλας παραπάνω) κοστίζει 90 λεπτά, και αυτό που αναφέρει ο/η TQiD με τους πίνακες όπου αναγράφονται οι αφίξεις των λεωφορείων ήδη εφαρμόζεται σε πολλές στάσεις.
Μαρτίου 11, 2011 at 12:24 πμ
Οι τζαμπατζήδες είναι μία κατηγορία ανθρώπων που κι εγώ δεν συμπαθώ καθόλου, και δεν θα ήθελα με τίποτα να φανεί ότι τους συμπαθώ ή τους υποστηρίζω. Και μιλάω για τους χρόνιους τζαμπατζήδες, αυτούς που ποτέ δεν έκοβαν εισιτήριο και εκμεταλλεύονται τέτοιες κινήσεις για να συνεχίσουν να το κάνουν, δήθεν σαν κοινωνική αντίδραση. Όμως η παραχώρηση του εισιτηρίου δεν είναι τέτοια περίπτωση. Βλέπω από τον εαυτό μου: Κάθε μήνα χρειάζομαι (πλέον) 60 ευρώ μόνο για τα εισιτήριά μου. Με την παλιά τιμή του εισιτηρίου δεν θα χρειαζόμουν πάνω από 45. Είναι μία σημαντική αύξηση, η οποία δεν συνοδεύεται από ανάλογη βελτίωση των παρεχομένων υπηρεσιών. Η παραχώρηση του εισιτηρίου μου (το οποίο φυσικά εγώ χτυπάω πάντα, εκτός κι αν κάποιος άλλος μου δώσει το δικό του) είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για να διαμαρτυρηθώ γι’αυτό. Έτσι το βλέπω εγώ.
Μαρτίου 11, 2011 at 3:40 μμ
apla pragmata file mou, agorazeis diadromes 90 leptwn!
to eisithrio DEN einai onomastiko, epomenws h paranomia einai sto kefali tous!
Μαρτίου 20, 2011 at 9:47 μμ
Συμφωνώ, αλλά πες το αυτό και στον άλλο που είναι δικηγόρος, κι άμα τον πείσεις, να μου τρυπήσεις τη μύτη με κομπρεσέρ και να της φορέσεις ταβανόπροκες.
Μαρτίου 2, 2011 at 9:02 πμ
Πρώτα παραχωρείς το εισητήριο σου και μετά δεν κτυπάς καθόλου… Χθες έβλεπα τους δεν πληρώνω στο μετρό. Δεν ξέρω αν είναι λύση να μην πληρώνει κανείς για τίποτα. Μετά πως θα βγαίνουν οι μισθοί; Εκτός κι αν φτάσουμε στο σημείο να είναι όλα δωρεάν άρα να μην χρειάζεσαι το μισθό… Για περίμενε δεν το δοκίμασαν αυτό στα κουμμουνιστικά καθεστώτα;
Φυσικά άλλο να δίνεις το εισητήριο κι άλλο να μην έχεις!
Τώρα νομίζω συνήθισες τη δουλειά γι’αυτό έχεις ενέργεια και λίγη όρεξη για γκρίνια 🙂
Καλό τριήμερο!
Και να θυμάσαι σε δυο βδομάδες έρχεται κι άλλο! 😉
Μαρτίου 2, 2011 at 1:39 μμ
«Μετά πως θα βγαίνουν οι μισθοί;»
Από τη φορολόγιση εκείνων που έχουν πολλά με βάση τα πολλά που έχουν, ίσως.
Μαρτίου 11, 2011 at 12:28 πμ
Δε συμφωνώ καθόλου με το να μη χτυπάς εισιτήριο, και ξέρω πως πολλοί από αυτούς που φωνάζουν περίτρανα «δεν πληρώνω» δεν πλήρωναν εισιτήριο ούτε και πριν την αύξηση. Εντάξει, κατά βάθος ξέρω ότι από αυτό που κάνω θα χάσει χρήματα η εταιρεία – αλλά δεν μπορώ να το δω επιχειρηματικά αυτό το πράγμα, το βρίσκω απάνθρωπο. Το σκέφτομαι εντελώς ανθρωπιστικά: Να κάνω κάτι για να βοηθήσω κάποιον. Αυτό το 1.40 που μπορεί να γλιτώσει κάποιος είναι σημαντικό ποσό – το ξέρω από πρώτο χέρι. Δε με ενδιαφέρει για την εταιρεία, απλά. Τη βάζω σε δεύτερο πλάνο.
Μαρτίου 11, 2011 at 3:43 μμ
den nomizw oti h attiko metro dyskolevetai kai toso na plhrwsei tous misthous… alla akoma ki an dyskolevetai den aktalavainw giati prepei na tous plhrwsoume KAI aftous emeis!!
sto katw katw, h etaireia prin kanei tis afxiseis, skefthke pws tha vgaloun to mhna aftoi pou thn plhrwnoun??? (gia na kerdizei kai oxi aplws gia na kalyptei tous misthous, mhn trelathoume kiolas!!!)
Μαρτίου 20, 2011 at 9:50 μμ
Δεν εχω ψάξει τους ισολογισμούς της εταιρείας για να δω αν είναι κερδοφόρος εταιρεία ή όχι (υποψιάζομαι ότι είναι κερδοφόρος, πάντως), αλλά δε με ενδιαφέρει κιόλας. Εγώ αυτό που κάνω δεν το κάνω από αντίδραση, αλλά από ανθρωπιά. Το αν κάνω κακό στην εταιρεία δε με ενδιαφέρει, αν κάνω καλό σε έναν άνθρωπο.
Μαρτίου 2, 2011 at 12:50 μμ
Υποθέτω ότι *κανένας* δεν αρνείται να πληρώσει ένα *λογικό* κόμιστρο. Το πρόβλημα εδώ είναι η (όποια) ανταποδοτικότητα προκύπτει από την πληρωμή του εισιτηρίου. Στην περίπτωση του ΗΣΑΠ και του ΜΕΤΡΟ είναι μεγάλη. Στην περίπτωση του λεωφορείου όμως;
Επιπλέον, ρεαλιστικά, η ανταποδοτικότητα έχει κάποιο όριο. Το ίδιο πρέπει να ισχύει και για το κόμιστρο. Ισχύει; Η υπόθεση των διοδίων δείχνει ότι ταμπουρώνονται πίσω από τη *σύμβαση* και βαράνε ότι αύξηση τους έρθει. Πράγματι οι εταιρείες είναι «αλλού». Οκ, να πληρώσουμε π.χ. 2,5 ευρώ για νέα έργα, συντήρηση κλπ, αλλά άμα δε βγαίνετε τί θα κάνετε; Θα πάτε τα διόδια 4,5 ευρώ; Μήπως 6,5 ευρώ; Και άμα δεν πληρώνει κανένας πόσο θα πάει; 25,5 ευρώ; Το ζήτημα είναι ότι με τη βλακεία της κυβέρνησης να αφήσει τα πάντα *ελεύθερα* δημιουργήθηκε ένα θέμα που άντε να το μαζέψεις! Α ξέχασα. Θα το μαζέψει η αστυνομία, η τροχαία, οι ειδικές επιτροπές ελεγκτών μπλα, μπλα, μπλα…
ΥΓ: Καλημέρα και καλή δύναμη!
Μαρτίου 11, 2011 at 12:31 πμ
Σωστά όλα αυτά που λες, και γενικά συμφωνώ. Το μόνο που έχω να παρατηρήσω είναι ότι εγώ το εισιτήριό μου δεν το δίνω στον επόμενο επειδή θέλω να καταστρέψω την εταιρεία που διαχειρίζεται το μετρό, ούτε για να διαμαρτυρηθώ για τίποτα. Το κάνω απλά για να βοηθήσω έναν συνάνθρωπό μου να γλιτώσει ένα ποσό που, όπως έμαθα αυτές τις μέρες, είναι τελικά πολύ σημαντικό. 🙂
Μαρτίου 2, 2011 at 2:08 μμ
Πάνω που πήγαινα να γράψω οτι απορώ ποιός κανει τέτοιες σκέψεις (απαγορεύεται να μοιράζεσαι το εισητήριό σου. Σίγα μη του βάζουμε και φωτογραφία και δακτυλικό αποτύπωμα!Αντε μωρέ!) βλέπω στα σχόλια (μέχρι στιγμής) η πλειοψηφία να είναι σκεπτική απέναντι στο μοίρασμα!!! Δε το περίμενα.. Καλά απο την αγορά εισητηρίων θα πληρωθούν οι υπάλληλοι? Σωθήκανε! Εγώ πάντως το λέω ανακύκλωση. Δεν είναι κρίμα να πετάς κάτι ενώ μπορεί να χρησιμοποιηθεί ακόμα? Απο κάτι τέτοια μικρά θα αρχίσει αν καταλαβαίνει ο μη-πω-τι-συντοπίτης μας τι εστι ανακύκλωση! Αντε! Και μην ακούω βλακείες… Πότε έβλαψε ένα χαμόγελο?! Χαρούμενοι άνθρωποι = καλύτερη κοινωνία! Μοιράσου το εισιτήριό σου, βελτιώνεις τον κόσμο!!
Ετσι σε θέλω, με κέφια και όρεξη!
Όσο για τα ξεριζομένα μαλλιά: (χμ… θα εστελνα ένα λινκ αλλά δεν πλήρωσα τη συνδρομή στο φλικρ και εξαφανίστηκαν προσορινά κάποιες φωτογραφίες. Επιφυλάσσομαι για πιο μετά)
Μαρτίου 3, 2011 at 4:56 μμ
«Καλά απο την αγορά εισητηρίων θα πληρωθούν οι υπάλληλοι? »
Από που αλλού; Το μετρό είναι επιχείρηση και πληρώνει τους μισθούς από τα έσοδα που έχει από την πώληση των προιόντων/υπηρεσιών, (απ’όσο ξέρω μέχρι προσφατα είχε κέρδη και πλέον είναι ζημιογόνο).
Δεν συμφωνώ ότι «απαγορεύεται» να μοιράζεσαι το εισητήριό σου, δικό σου είναι, το αγόρασες, ότι θες το κάνεις! Αλλά όχι ότι δεν έχει επιπτώσεις στην εταιρία η γενικευση του φαινομένου! Και ούτε θεωρώ οτι είναι δικαιώμα μας να ταξιδεύουμε δωρεάν με το μετρό, με την ίδια λογική που ούτε στα ΚΤΕΛ π.χ. ταξιδεύουμε δωρεάν!
(μιλάω μόνο για το μετρό γιατί όλα τα υπόλοιπα μέσα τα θεωρώ τα τραγικά :D)
Μαρτίου 7, 2011 at 7:53 πμ
Οκ για αρχη το τεχνικο (νομικο) μερος και υστερα το «ηθικο». Τεχνικα οντως απαγορευεται να χρησιμοποιηθει το εισιτηριο απο δευτερο ατομο. Αναφερεται ρητα στο σχετικο κανονισμο του ΗΣΑΠ κλπ ο οποιος εχει ισχυ νομου (το εχω ψαξει και με δικηγορο..).
Απο κει και περα ειναι στη διακριτικη ευχερεια του καθενος γιατι δε θεωρω πως ο,τι ειναι νομιμο ειναι και δικαιο. Οι συγκοινωνιες απο τη στιγμη που ειναι δημοσιες χρηματοδοτουνται απο το κρατος, δηλαδη απο τη φορολογια μας. Εκει βρισκεται κατα το ημισυ η λογικη του αιτηματος των δωρεαν συγκοινωνιων (το αλλο μισο παραγινεται πολιτικο και βαριεμαι να εξηγω). Προσωπικα δεν εχω προβλημα να πληρωσω αν η υπηρεσια που θα παρω το αξιζει παντως. Αλλα πολλες φορες στην Αθηνα μαλλον να σε πληρωνουνε πρεπει με τετοιες συγκοινωνιες! Και αυτο που λενε πιο πανω για αντιστοιχιση κοστους και μισθου ειναι πολυ σωστο.
Μαρτίου 7, 2011 at 8:32 μμ
Stranger γραψε για τους 300 απεργους πεινας!
Μαρτίου 11, 2011 at 12:37 πμ
Νομίζω πως δεν πρέπει να αμφιβάλλουμε ότι μέρος των εσόδων από τα εισιτήρια πηγαίνει στις πληρωμές των εργαζομένων. Από εκεί και πέρα, η βασική μου διαφωνία είναι ότι το εισιτήριο που ΕΓΩ αγόρασα, μπορώ να το κάνω ό,τι θέλω. Δε γράφει το όνομά μου πάνω, δεν έχει τον αριθμό της ταυτότητάς μου, ανήκει σε όποιον το κατέχει, και όχι σε αυτόν που το αγόρασε. Και χέστηκα για το αν επηρεάζει αρνητικά την εταιρεία – ας αλλάξει πολιτική, και ας βγάλει εισιτήρια ανάλογα με το πού πηγαίνεις, και όχι ανάλογα με το πόση ώρα κάνεις για να πας στον προορισμό σου. Δε με ενδιαφέρει. Όσο το εισιτήριό μου έχει επιπλέον χρόνο που μπορεί κάποιος άλλος να αξιοποιήσει, εγώ το βρίσκω λογικό να το αφήνω σε κάποιον άλλο.
(yvris, έχασα το momentum με τους 300 μετανάστες, τώρα λύθηκε το θέμα. Βέβαια, είναι σίγουρο ότι θα έχουμε «sequel», οπότε επιφυλάσσομαι για το μέλλον…)
Μαρτίου 2, 2011 at 4:40 μμ
Την άποψή μου για την παραχώρηση εισιτηρίου την έχω ξαναγράψει εδώ, πιστεύω πως είναι μια αλληλέγγυα πράξη που καταδικάζεται με μόνο σκοπό να σου πάρει το κράτος χρήματα από τα πρόστιμα.
Χαίρομαι που συνήθισες τη δουλειά. Εντάξει, πολλές φορές βαριόμαστε να τεμπελιάσουμε, βαριόμαστε και να δουλέψουμε, αλλά αν το πάρεις απόφαση, νιώθεις αλλιώς με το να γεμίζεις το χρόνο σου. Η φωτογραφία όλα τα λεφτά. Πού την τράβηξες;
Μαρτίου 11, 2011 at 12:38 πμ
Η φωτογραφία είναι από εκεί που φαντάζεσαι ότι είναι, από τα Εξάρχεια δηλαδή, και όπως με πληροφόρησε αναγνώστης μέσω e-mail, πρόκειται για στίχους από τραγούδι της Λένας Πλάτωνος! 🙂
Μαρτίου 2, 2011 at 6:55 μμ
Γεια σου ρε Stranger με τα φοβερά ποστ!
Μαρτίου 11, 2011 at 12:38 πμ
😀
Μαρτίου 5, 2011 at 11:45 πμ
Καλύτερα να βαριέσαι στη δουλειά παρά να καταλήξεις να βαριέσαι στο σπίτι από την πολλή ανεργία.
Αν δεν κυλάει το οχτάωρο, κάνε οργάνωση χώρου και σκληρού δίσκου ή φτιάξε λίστα εκκρεμοτήτων, καταληκτικών ημερομηνιών και επαναλαμβανόμενων ενεργειών ανά εβδομάδα, δίμηνο και τρίμηνο.
Όσο για τα ΜΜΜ…πληρώνω την κάρτα μου κανονικά, ελπίζοντας να έρθουν να με ελέγξουν μετά από απεργία και να γίνει…αχεμ, αλλά δε μου κάθεται έλεγχος 😦
Τα ανακυκλωμένα, δώστε τα σε κάποιον που στήθηκε στην ουρά για να αγοράσει ή σε κάποιον που μπήκε χωρίς εισιτήριο στο τρόλευ και ψάχνει ψιλά για να αγοράσει ένα περίσσιο.
Μην τα δίνετε σε τυχαίους «δεν πληρώνω» και τους χαλάτε και την αγωνιστικότητα.
(προφανώς διαφωνώ με το κίνημα)
Μαρτίου 11, 2011 at 12:41 πμ
Συμφωνώ για το «δεν πληρώνω», με ενοχλεί περισσότερο κι από τους ελεγκτές που δεν εμφανίζονται ποτέ. Όσο για το 8ωρο (που ποτέ δεν είναι απλά 8ωρο, αλλά ας το παρακάμψουμε αυτό), μαθαίνω σιγά-σιγά να διαχειρίζομαι το χρόνο μου, φτιάχνοντας λίστες. Νέος είμαι, θα μάθω. 🙂
Μαρτίου 5, 2011 at 10:15 μμ
…όταν οι τζαμπατζήδες βουλευτές σταματήσουν να κάνουν τα ταξίδια τους όπως έχουν μάθει, τότε θα σταματήσω κι εγώ να χαρίζω τον υπόλοιπο χρόνο του εισιτηρίου μου …
Μαρτίου 11, 2011 at 12:41 πμ
Σωστός! 😀
Μαρτίου 10, 2011 at 8:13 μμ
Γεια σου ανθρωπε του μετρο
ξερεις καλα οτι με αρεσει το μπλογκ σου, αλλα καλο θα ηταν να γκρινιαζεις λιγοτερο, κατι που το καταλαβες και ο ιδιος, και να μην πλατειαζεις πολυ.
Τι δουλεια κανεις; Δουλευεις πολλες ωρες;
Πως περασες την Καθαρα Δευτερα;
Μαρτίου 11, 2011 at 12:43 πμ
Η γκρίνια είναι ζωή, μην την παρεξηγείς. Δουλεύω 8ωρο, όπως ο περισσότερος κόσμος, και την Καθαρά Δευτέρα έφαγα χταποδάκι και ντολμαδάκια γιαλαντζί.