Ημερολόγιο ενός εργαζομένου – Ημέρα 8η: Νόμος είναι η γκρίνια του εργάτη

Αγαπητό ημερολόγιο,

κρίνοντας από τις πρώτες μου μέρες στη δουλειά, και συγκρίνοντάς τις με τον τρόπο που ζούσα σαν άνεργος, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ο Θεός δεν είχε καμία πρόθεση να μας βάλει να δουλεύουμε όταν μας δημιούργησε. Βλέπεις, μας δημιούργησε σε έναν Παράδεισο, με την προοπτική να καθόμαστε όλη μέρα, να παίζουμε με τα ζώα και να τρώμε φρούτα και ψάρια, κι όχι να ταλαιπωρούμαστε όλη μέρα μπροστά από έναν υπολογιστή, ή ένα αυτοκίνητο, ή μία οικοδομή, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Η μαλακία είναι ότι πήγαμε κόντρα στον κατασκευαστή μας, τρώγοντας το γαμημένο το μήλο, και άρα κόντρα στη φύση μας, και γι’αυτό είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε πράγματα που δε μας είναι φυσικά για να επιβιώσουμε. Ή τουλάχιστον αυτή είναι μία αιρετική, αστήριχτη, χριστιανικής εμπνεύσεως θεωρία που μόλις επινόησα, και εδώ που τα λέμε δεν είναι λιγότερο σοβαρή από κάτι θεότρελες «επιστημονικές» απόψεις που ακούς πού και πού.

Η θεωρία μου, λοιπόν, είναι ότι ο άνθρωπος δεν είναι προορισμένος να δουλεύει. Η δουλειά, τα λεφτά, η κοινωνική καταξίωση και όλες αυτές τις μαλακίες είναι απλά κοινωνικά κατασκευάσματα, που κάποιο καταχθόνιο, σαδιστικό ανθρώπινο μυαλό επινόησε για να κάνει δύσκολες τις ζωές όλων των ανθρώπων που θα ζήσουν στον πλανήτη μέχρι τον πυρηνικό πόλεμο που θα μας εξοντώσει όλους. Και όχι απλά τα επινόησε, αλλά τα επέβαλε κιόλας – καλοί μαλάκες ήταν κι αυτοί που τα δέχτηκαν με ενθουσιασμό, νομίζοντας ότι θα έκαναν τη ζωή τους καλύτερη. Πού να ήξεραν τι τους (και μας) περίμενε.

Ξέρω τι θα μου πεις: Ότι αν τα σκέφτομαι αυτά από την δεύτερη εβδομάδα στη δουλειά, τι να πει και ο Χ μεροκαματιάρης, που δουλεύει 35 χρόνια σερί, και βλέπει τον εαυτό του σε δέκα χρόνια συνταξιούχο, με μία σύνταξη της πείνας και τον φρικτό θάνατο να φαίνεται ευχάριστη αλλαγή από την εφιαλτική ζωή του. Σύμφωνοι, είμαι μικρός ακόμα, και νιούφης στη δουλειά. Αλλά αυτός δεν είναι λόγος να μην γκρινιάζω. Για την ακρίβεια, δεν υπάρχει κανένας καλός λόγος για να μην γκρινιάζεις για οτιδήποτε. Η γκρίνια είναι ζωή, και η ζωή δίνει τόσες λαβές για γκρίνια, που είναι σαν να σε ενθαρρύνει να γκρινιάξεις. Γιατί να της χαλάσω το χατίρι;

Μιλώντας συγκεκριμένα για τη δουλειά μου, δεν μπορώ να έχω παράπονο. Οι συνάδελφοί μου είναι ευχάριστοι, οι αρμοδιότητές μου είναι τόσες πολλές που δε βαριέμαι ποτέ, το ωράριο είναι σχετικά φυσιολογικό – το Internet είναι το μόνο που με κάνει να θέλω να γκρινιάξω, γιατί σέρνεται σαν τετραπληγικός βραδύποδας με αρθριτικά, αλλά υποθέτω ότι δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Φαντάζομαι ότι σε λίγες εβδομάδες θα έχω απηυδήσει από την κατάσταση και θα βρίζω τον πάροχο νυχθημερόν, εκτονώνοντας τη δεδομένη ανάγκη μου για ανελέητη γκρίνια. Για την ώρα, προτιμώ να γκρινιάζω για τον θεσμό της εργασίας γενικότερα, παρά για τη δική μου δουλειά.

Επίσης, αν θέλω να γκρινιάξω (που θέλω, προφανώς) θα κάνω μία αναφορά και στις απεργίες των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς. Ξέρεις, γενικά είμαι υπέρ των απεργιών. Ναι, σε αδικούν, σου πίνουν το αίμα, οπότε κάνεις κι εσύ το μόνο που μπορείς: Δεν πηγαίνεις στη δουλειά σου, στερώντας τις (όχι πάντα) πολύτιμες υπηρεσίες σου από το κράτος και τους πολίτες. Λογικό. Κι ας ταλαιπωρηθούμε και εμείς οι υπόλοιποι λίγο, δεν πειράζει, σκέφτεσαι «τουλάχιστον υπάρχουν ακόμα αυτοί που διεκδικούν τα δικαιώματά τους», αρκεί να είναι δίκαια τα αιτήματά τους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, βέβαια, τα αιτήματα δεν είναι καθόλου δίκαια, και γι’αυτό οι αλητεσλερεσεργατοπατέρες δεν έχουν την παραμικρή στήριξη από τον κόσμο. Όχι μόνο επειδή τον ταλαιπωρούν, αλλά επειδή δεν συμφωνεί κανένας με τις διεκδικήσεις τους. Δηλαδή εγώ του ιδιωτικού τομέα είμαι μαλάκας που δεν παίρνω «επίδομα εκκίνησης υπολογιστή» ή «επίδομα κολατσιού πάνω στο πληκτρολόγιο με τα ψίχουλα να χώνονται κάτω από το Ctrl και να μην πατιέται μετά»; Να πας να γαμηθείς απ’όλες τις τρύπες που σου έδωσε ο θεός, βλάκα συνδικαλιστή. Κι από τον αφαλό.

Αυτά περίπου σκεφτόμουν την περασμένη Τρίτη, που είχαν όλα τα ΜΜΜ απεργία και ταλαιπωρήθηκα αφάνταστα για να πάω στη δουλειά μου και να γυρίσω μετά σπίτι (άσε που πλήρωσα 9 ευρώ ταξί, όσο θα κόστιζαν τα εισιτήριά μου για να μετακινηθώ από και προς τη δουλειά μου για τρεις μέρες – ποιος θα μου τα πληρώσει αυτά; Θα φταίω εγώ μετά να πω ότι για τρεις μέρες «δεν πληρώνω-δεν πληρώνω» εισιτήριο;). Αλλά, παραδόξως, ισχύει εδώ το «ουδέν κακόν αμιγές καλού», αφού στα πλαίσια της ταλαιπωρίας μου είπα τουλάχιστον να κάνω και μια βόλτα και να βγάλω καμιά φωτογραφία, να μην πάει χαμένος ο κόπος. Και το έκανα στα αγαπημένα μου Εξάρχεια, που όπου κι αν γυρίσεις το βλέμμα σου, θα δεις κάποιο σύνθημα γραμμένο. Και με αυτές τις φωτογραφίες θα σε αφήσω για σήμερα – ελπίζω να βρω το κουράγιο να σου ξαναγράψω σύντομα. Αλλά δεν υπόσχομαι τίποτα.

Κλασικό, θα μου πεις, αλλά δεν το είχα στη συλλογή μου. Το είχα βγάλει παλιότερα στου Ζωγράφου, αλλά κάπου το έχασα μετά. Push the button.

Νομίζω ότι η εκδοχή "ζήτω το sex" μου αρέσει περισσότερο.

Μπα, δεν αξίζει. Δεν είχα τίποτα αξίας, ούτως ή άλλως.

Για να πω την αλήθεια, εγώ είμαι 8 ώρες στη δουλειά για μια ώρα ξάπλα στο κρεβάτι να παίζω PSP για να χαλαρώσω. Δεν το λες και γκλαμουριά.

Πόσο πολύ με εκφράζει αυτό. "Βόλτες στους δρόμους". Έτσι απλά.

Ρώτα την Πέγκυ Ζήνα, έχει τις ίδιες ανησυχίες.

Εγώ δεν είμαι ευτυχισμένος. Είμαι υπηρέτης.

Προσοχή στις λεπτομέρειες: Το Λ είναι υψωμένο στο τετράγωνο. Είναι σαλονικιώτικο "λλ".

Αυτό που ξεκίνησε σαν "αίμα και σπέρμα", κατέληξε ένα αηδιαστικό συνονθύλευμα.

Επίσης, αυτό που ξεκίνησε σαν "αίμα και σπέρμα" κατέληξε χιτ του Σάκη Ρουβά. Ακόμα πιο αηδιαστικό.

Ή εγώ είμαι βλάκας, ή αυτός που το έγραψε ήταν μαστουρωμένος, γιατί δεν καταλαβαίνω Χριστό.

Μην κάνεις σήμερα αυτό που θα μπορούσες να είχες κάνει χθες.

Atenistas, μπορείτε να σταματήσετε τις δράσεις σας. Οι πολίτες δεν θεωρούν πια την πόλη άσχημη.

Και πάνω στον γύψο, κάποιος υπέγραψε ως "ΔΝΤ".

Αυτό δεν κατάλαβα αν είναι συγκεκαλυμμένη οπαδική προπαγάνδα από Ολυμπιακούς ή αντι-οικολογικό μήνυμα.

Άσε, μια φορά πήγα σε παγοδρόμιο και έφαγα τα μούτρα μου. Δεν είναι για μένα αυτά.

Κατάλαβες, Νταίζη; "Κατάλαβα", να λες.

Ορίστε, οι ίδιες οι συνθήκες δηλώνουν απερίφραστα ότι έχουν ωριμάσει. Η Μπάγερν Μονάχου δεν ξέρω πού κολλάει.

Χεστήκαμε, τώρα βλέπουμε την Lady GaGa, που είναι ξανθιά.

Κουφάλες πλαστικοί χειρούργοι, μισές δουλειές κάνατε.

Οι άνδρες δεν κλαίνε. Μονάχα πονάνε. Τάδε έφη Μαζωνάκης.

Ένα παράξενο πράγμα, αλλά νιώθω μια φοβερή ταύτιση με αυτό εδώ.

Θα συμφωνούσε; Ή θα στριφογύριζε στον τάφο;