Αγαπητό ημερολόγιο,
ίσως να παρατήρησες μια μικρή αλλαγή στον τίτλο, σε σχέση με τις προηγούμενες καταχωρίσεις μου. Και ίσως να κατάλαβες και για ποιον λόγο έγινε αυτή η (μικρή, αλλά) σημαντική αλλαγή. Ίσως, πάλι, να έχεις πάρει από τον μπαμπά σου και να είσαι χαζό, οπότε θα πρέπει να σου εξηγήσω ότι το σερί που λέγαμε την προηγούμενη φορά, αυτό των 200 ημερών της ανεργίας, επιτέλους έσπασε και ως εκ τούτου ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΙΑ ΑΝΕΡΓΟΣ! Ναι, σωστά διάβασες! Περνάμε σε άλλα επίπεδα πλέον!
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Σου είχα πει ότι την περασμένη Παρασκευή, πριν μία εβδομάδα δηλαδή, είχα βγει σε ένα μπαρ στο κέντρο για ένα Twitter meeting, όπου γνώρισα πολλούς (και ενδιαφέροντες) συνtweeters μου. Αυτό που δε σου είχα πει, είναι ότι εκείνο το βράδυ, όσο ήμουν ακόμα στο μπαρ, έσκασε ένα μήνυμα-βόμβα στο inbox μου, από αυτά που αν δεν προλάβεις να τα διαβάσεις εγκαίρως, έρχεται η αντιτρομοκρατική και σε αρχίζει στις ανακρίσεις. Το μήνυμα αφορούσε μία ευκαιρία για δουλειά. Την επόμενη κιόλας μέρα (καίτοι Σάββατο – φαίνεται ότι τελικά είναι πολύ περισσότεροι απ’ό,τι νόμιζα αυτοί που ΔΕΝ θεωρούν το Σάββατο μέρα αναψυχής, αλλά μέρα εργασίας) πήρα τηλέφωνο. Και τη Δευτέρα το πρωί, δέχτηκα τηλέφωνο. Με ήθελαν για συνέντευξη. Κι έτσι, την Τρίτη πήγα για συνέντευξη. Βέβαια, πήγα σε κακά χάλια: Άρρωστος, αξύριστος (ακριβώς επειδή κρύωνα και δεν μπορούσα να ξυριστώ), ιδρωμένος (επειδή αναγκάστηκα να πάω με το λεωφορείο, λόγω απεργίας του μετρό), ακούρευτος (επειδή βαριέμαι θανατηφόρα τα κομμωτήρια), γενικά χάλια. Απ’ό,τι φαίνεται, όμως, τους ενδιέφερε περισσότερο ο πλούσιος εσωτερικός μου κόσμος, κι έτσι με προσέλαβαν. Επιτόπου. Μην ακούς τις συμβουλές που λένε ότι στις συνεντεύξεις πρέπει να πηγαίνεις ξυρισμένος, γυαλισμένος, υπέρλαμπρος και λοιπά. Δεν πιάνουν. Μία φορά έκανα το αντίθετο, και βρήκα δουλειά.
Δε θα σου πω τι δουλειά είναι αυτή, γιατί έχω υποσχεθεί εχεμύθεια, και η υπόσχεση αυτή καλύπτει και το προσωπικό μου ημερολόγιο – εξάλλου, έπαθα κι έμαθα. Θα σου πω, όμως, ότι δεν έχει σχέση με τη δημοσιογραφία, αλλά ανήκει σε έναν διαφορετικό κλάδο, και είναι κάτι που δεν έχω δοκιμάσει ξανά. Είναι μια ευχάριστη αλλαγή στη ζωή μου και στην καριέρα μου, και ελπίζω να αποδειχθώ πολύ γαμάτος σε αυτό και να παραμείνω στον κλάδο.
Α, και το καλύτερο δε σου το είπα ακόμα: Όχι απλά βρήκα δουλειά, αλλά βρήκα και δουλειά με μισθό! Ξέρεις, στις μέρες μας πρέπει να πανηγυρίζεις ακόμα και για τα αυτονόητα, γιατί αυτό που για σένα είναι αυτονόητη ανάγκη, για το μελλοντικό σου αφεντικό μπορεί να είναι περιττή πολυτέλεια.
Έχω αρχίσει, που λες, από την Τετάρτη σε αυτήν τη δουλειά. Δε θα σου πω ότι είναι εύκολη, γιατί δεν είναι καθόλου εύκολη. Είναι πολύ απαιτητική και χρειάζεται να είμαι συνέχεια συγκεντρωμένος σε αυτήν όσο δουλεύω. Βέβαια, δε θα σου πω και ότι είναι κουραστική, γιατί τότε θα ήμουν προσβλητικός απέναντι στους οικοδόμους, τους οδοκαθαριστές και όλους τους χειρώνακτες εν γένει, που λιώνουν το κορμί τους για να κάνουν τη δουλειά τους, την ίδια στιγμή που εγώ λιώνω σε μία καρέκλα, μπροστά από μία οθόνη υπολογιστή. Ε, δεν είναι και το ίδιο.
Πάντως είναι ακόμα οι πρώτες μέρες, αλλά με προβληματίζει λίγο η ρουτίνα. Το πρωινό ξύπνημα που με σκοτώνει, η ταλαιπωρία με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς για να πάω μέχρι εκεί (όταν δεν απεργούν, φυσικά), οι 8 και βάλε ώρες μπροστά σε έναν υπολογιστή, μετά πάλι ταλαιπωρία με τα μέσα, ακόμα πιο ανυπόφορη αυτή τη φορά (γιατί έχεις και 8 ώρες δουλειάς από πίσω), η στιγμή που γυρίζεις στο σπίτι και συνειδητοποιείς ότι νυστάζεις περισσότερο απ’όσο πεινάς (και πεινάς ΠΑΡΑ πολύ), ο ύπνος με συνοπτικές διαδικασίες πριν από τις 12, το πρωινό ξύπνημα της επόμενης μέρας που σε σκοτώνει, και φτου κι απ’την αρχή. Βέβαια, δουλειά χωρίς ρουτίνα δεν είναι δουλειά, είναι χόμπι επί πληρωμή. Αλλά δεν είναι κι εύκολο για κάποιον που έχει 200τόσες μέρες να μπει σε μια ρουτίνα, να το κάνει μέσα σε δυο-τρεις μέρες. Υποθέτω πως σύντομα θα το συνηθίσω – λες και μπορώ να κάνω αλλιώς, δηλαδή.
Όπως καταλαβαίνεις, η θεματολογία των καταχωρίσεών μου μεταβάλλεται θεαματικά, τουλάχιστον μέχρι να καταφέρω να απολυθώ και πάλι: Αντί να σου γράφω πόσο βαριέμαι που δεν έχω δουλειά, θα σου λέω πόσο βαριέμαι στη δουλειά. Και αντί να σου γκρινιάζω που δεν έχω λεφτά επειδή είμαι άνεργος, θα σου γκρινιάζω που δεν έχω λεφτά επειδή τα χαλάω όλα σε εισιτήρια και τυρόπιτες. Ναι, το ημερολόγιο αυτό γυρίζει επιτέλους σελίδα – το πρόβλημα είναι ότι οι προηγούμενη είναι γραμμένη με τόσο έντονα γράμματα, που έχει αφήσει το στίγμα της και στις επόμενες.
Θα προσπαθήσω να καταπολεμήσω την κούραση και να σε ενημερώνω τακτικά για τα τεκταινόμενα στη ζωή μου, εντός και εκτός δουλειάς, αλλά δεν εγγυώμαι τίποτα. Μόνο τα Σαββατοκύριακα είναι σίγουρο πως θα προλαβαίνω να σου γράψω, που είναι πιο χαλαρά τα πράγματα. Και να που επιτέλους οι Παρασκευές θα αποκτήσουν ένα νόημα – αλλά, δυστυχώς, ακριβώς το ίδιο ισχύει και για τις Δευτέρες…
Καληνύχτα, και να θυμάσαι: Η ομορφιά είναι παντού, αρκεί να είσαι παρατηρητικός.
13 Φεβρουαρίου, 2011 at 3:09 πμ
μπράβο, μπράβο, ζήτω και από δω!
21 Φεβρουαρίου, 2011 at 12:07 πμ
Hip-hip hooray! 😀
13 Φεβρουαρίου, 2011 at 3:23 πμ
Very well done! :)))
21 Φεβρουαρίου, 2011 at 12:08 πμ
Thanks! 😀
13 Φεβρουαρίου, 2011 at 3:28 πμ
με το καλό… τελικά πολλά γίναν εκείνη την παρασκευή. Ελπίζω μόνο τα δικά σου να κρατήσουν πολύ.
21 Φεβρουαρίου, 2011 at 12:09 πμ
Όλα τα μεγάλα γεγονότα Παρασκευή συμβαίνουν. Όταν είμαστε απροετοίμαστοι ενόψει Σαββατοκύριακου. Νόμος του Μέρφι. 😛
13 Φεβρουαρίου, 2011 at 3:39 πμ
[…] This post was mentioned on Twitter by kostis k, orestis and yX, The_Stranger. The_Stranger said: Ημερολόγιο ενός εργαζομένου – Ημέρα 1η: Η ομορφιά είναι παντού http://wp.me/p3iTt-Yw […]
13 Φεβρουαρίου, 2011 at 3:49 πμ
Μραβο καλη αρχή. Ανυπομονουσα να διαβάσω το πρωτο κείμενο μ.δ(μετα δουλειάς)εύχομαι να σου πανε όλα καλα. Beauty is in the eyes of the beholder
21 Φεβρουαρίου, 2011 at 12:10 πμ
Ευχαριστώ! 😀
13 Φεβρουαρίου, 2011 at 3:50 πμ
Τέλεια!!!
Μπράβο ρε φίλε επιτέλους!
Είμαι σίγουρη οτι θα τα καταφέρεις αλλά δε θέλω να ακούω γκρίνιες από τώρα…
Τόσο καιρό έψαχνες δουλειά και αισθανόσουν οτι αν σου δινόταν η ευκαιρία θα έστιβες την πέτρα.
Μη στα λεώ εγω το ημερολόγιο εδώ είναι.
Όποτε άσε τις γκρίνιες και άρχισε να απολαμβάνεις τις γεμάτες και παραγωγικές μέρες σου.
Όταν θα έχεις τον πακτωλό και δεν έχεις χρόνο να τα ξοδέψεις τα ξαναλέμε.
χιχιιχ
φιλια!
21 Φεβρουαρίου, 2011 at 12:12 πμ
Χωρίς γκρίνιες δε γίνεται. Η γκρίνια είναι ζωή και η ζωή θέλει γκρίνια. Και ενίοτε κι έναν πακτωλό χρημάτων να κατευνάσει αυτήν την γκρίνια. 😛
13 Φεβρουαρίου, 2011 at 4:41 πμ
Γουέλκαμ του δε κλαμπ! Των εργαζόμενων, και δη αυτών που ξεστραβώνονται μπροστά σε μια οθόνη. Φρόντισε μόνο να μην παραμελείς το ημερολόγιο, γιατί δεν το έχουμε σε τίποτα με την Κροτ να κάνουμε την απειλή μας πραγματικότητα κ να σε ξανακάνουμε άνεργο… Έχουμε τις άκρες, εμείς!
21 Φεβρουαρίου, 2011 at 12:14 πμ
Μία φορά τη βδομάδα καλά είναι; Τι να κάνω, κουράζομαι ο άνθρωπος. Μια η απεργία των ΜΜΜ, μια το έκτακτο meeting, κομμάτια είμαι. 😛
13 Φεβρουαρίου, 2011 at 6:28 πμ
Καλή αρχηηηηηηηηηηή!!!!!!!!!!!!! 🙂
Και, μετά, καλή συνέχεια….. στη νέα δουλειά…..!!!!!!!!!!!!! 🙂
21 Φεβρουαρίου, 2011 at 12:15 πμ
Ευχαριστώ, και ευχαριστώ! 😀
13 Φεβρουαρίου, 2011 at 9:56 πμ
Η δουλειά δεν είναι ντροπή, η τεμπελιά και η κλεψιά ειναι…Σου εύχομαι τα καλύτερα!
21 Φεβρουαρίου, 2011 at 12:15 πμ
Δεν είμαι σίγουρος για την τεμπελιά, νομίζω ότι είναι η φυσική κατάσταση του ανθρώπου και δεν αποτελεί ντροπή – αλλά thanks anyway! 😀
13 Φεβρουαρίου, 2011 at 12:18 μμ
Καλή αρχή! Κι άσε τη γκρίνια, σαφώς και το να ξαναμπείς σε ρουτίνα είναι ζόρικο, σκέψου όμως πόσο περίμενες αυτή της στιγμή, 200 μέρες τώρα. Το blog θα προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες, πάντα το κάνει. 😉
21 Φεβρουαρίου, 2011 at 12:17 πμ
Φυσικά και θα προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες το blog. Υπάρχει μια νέα, τεράστια δεξαμενή γκρίνιας από την οποία μπορώ να αντλήσω έμπνευση! 😀
13 Φεβρουαρίου, 2011 at 2:03 μμ
Από τη μία καλή αρχή, από την άλλη κρίμα που εγκαταλείπεις έναν τόσο μεγάλο λαό, αυτόν των ανέργων… Ο λαός σου φαντάζομαι πως θα σε συγχωρήσει για αυτή σου την προδοσία.
21 Φεβρουαρίου, 2011 at 12:18 πμ
Αργά ή γρήγορα, πάλι θα επιστρέψω στο λαό μου, αλλά για την ώρα λέω να χαρώ την νέα αρχή μου. 😛
13 Φεβρουαρίου, 2011 at 2:10 μμ
Α, ρε στρέιντζερ. Υπάρχουν απολυμένοι κι «απολυμένοι», άνεργοι κι «άνεργοι»… Άλλος απολυμένος από τη μια απ’ τις πέντε δουλειές του, άλλος, εισοδηματίας που δουλεύει από χόμπι, κι άλλος που κάνει το σκατό του παξιμάδι…
13 Φεβρουαρίου, 2011 at 2:14 μμ
Διευκρίνιση: Ξαναδιαβάζω τι έγραψα, κι αντιλαμβάνομαι πόσο εύκολα μπορεί να παρερμηνευτεί. Δεν εννοώ ότι εσύ ανήκεις στις δυο πρώτες κατηγορίες της δεύτερης πρότασης.
21 Φεβρουαρίου, 2011 at 12:19 πμ
Δε χρειαζόταν διευκρίνιση, δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να ανήκω σε κάποια από αυτές τις κατηγορίες! 😛
13 Φεβρουαρίου, 2011 at 2:13 μμ
Χα χαίρομαι που η ευχή που σου έκανα πριν καιρό: «Να αρχίσεις γρήγορα και το ημερολόγιο του εργαζομένου» έπιασε τόπο κρίμα που άργησε …φαίνεται όμως πως και οι ευχές θέλουν τον χρόνο τους…όσο για τη γκρίνια τι να πω συμπάσχω… εγώ γκρινιάζω κάθε μέρα απο Δευτέρα ως Παρασκευή για τη δουλειά μου :Ρ
21 Φεβρουαρίου, 2011 at 12:20 πμ
Ναι, κάτι άκουσα για κάτι αστέρια που πέφτανε την προηγούμενη εβδομάδα, προφανώς τότε έπιασε η ευχή σου! Από γκρίνια άλλο τίποτα, με ή χωρίς δουλειά! 😀
13 Φεβρουαρίου, 2011 at 3:21 μμ
Επιτέλους! Πόσο χαίρομαι, παρόλο που δε σε γνωρίζω! Καλή αρχή. Θα ανυπομονούμε για τα σαββατοκύριακα.
21 Φεβρουαρίου, 2011 at 12:21 πμ
Χαίρομαι που χαίρεσαι! Ελπίζω να μπορώ να γράφω και ενδιάμεσα καμιά φορά. 🙂
13 Φεβρουαρίου, 2011 at 3:23 μμ
Συγχαρητήρια, συγχαρητήρια!! Και μην αρχίσεις την γκρίνια. Κάνεις κακό feng sui!
21 Φεβρουαρίου, 2011 at 12:22 πμ
Το feng shui μου εμένα έχει χαλάσει από τη μέρα που γεννήθηκα, μάλλον ήταν σε λάθος μέρος το πλακούντα και δεν άφηνε τη θετική ενέργεια να περνάει. Οπότε γκρίνια, γκρίνια και πάλι γκρίνια. 😛
13 Φεβρουαρίου, 2011 at 5:09 μμ
Μπράβο για τη δουλειά! Όλα καλά να πάνε!
Μπερδεύτηκα στην αρχή και νόμισα ότι ξεκίνησε η ανεργία απ’την πρώτη μέρα. Δεν πάω καλά. Μόνο όταν διάβασα την ανάρτηση πρόσεξα τον τίτλο.
Όσο για την εργασία μπροστά σε υπολογιστή είναι πνευματική εργασία και γι’αυτό συχνά πιο κουραστική απ’τη χειρωνακτική. Άσε που δεν ασκείς καθόλου το σώμα σου κι άρα το καταπονείς αρκετά.
21 Φεβρουαρίου, 2011 at 12:24 πμ
Φαντάζομαι ότι υποσυνείδητα δεν μπορούσες να δεχθείς το γεγονός ότι μπορεί να βρήκα δουλειά, γι’αυτό μπερδεύτηκες προφανώς. 😛
Όντως, έχει τα στραβά της και η πνευματική εργασία. Τα βιώνω από πρώτο χέρι πάλι. 🙂
13 Φεβρουαρίου, 2011 at 10:32 μμ
επιτελους!
🙂
21 Φεβρουαρίου, 2011 at 12:24 πμ
Κι όμως, συνέβη! 😛
13 Φεβρουαρίου, 2011 at 11:15 μμ
καλή σταδιοδρομία!
21 Φεβρουαρίου, 2011 at 12:25 πμ
Eyχαριστώ! 😀
13 Φεβρουαρίου, 2011 at 11:59 μμ
«Μία φορά έκανα το αντίθετο, και βρήκα δουλειά»
Τελικά αυτό είναι το μυστικό!!!;;;;!!!
Καλή πορεία 🙂
21 Φεβρουαρίου, 2011 at 12:26 πμ
Δεν ξέρω, αλλά στην επόμενη συνέντευξη θα το σκεφτώ πολύ σοβαρά πριν βάλω τα καλά μου και φτιαχτώ. :Ρ
14 Φεβρουαρίου, 2011 at 12:45 μμ
Τελικά οι άνθρωποι δε μένουμε ποτέ ευχαριστημένοι. Νοσταλγούμε αυτό που είχαμε και ανυπομονούμε αυτό που δεν έχουμε.
Καλή αρχή και, κυρίως, καλό κουράγιο γιατί έρχονται δύσκολες μέρες. Κι εκεί είναι που αναρωτιέσαι αν τελικά η τεμπελιά είναι ντροπή και η δουλειά προκοπή.
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=370
21 Φεβρουαρίου, 2011 at 12:27 πμ
Ναι, ποτέ δεν είμαστε ικανοποιημένοι, ανθρώπινη φύση είναι και έχω συμφιλιωθεί με αυτήν. Ευχαριστώ! 🙂
14 Φεβρουαρίου, 2011 at 1:09 μμ
Αντε καλή δύναμη εργαζόμενε φίλε! Τωρα θα προσπαθείς να τα συνδυάσεις όλα (και δουλεια και μπλοκιγκ και προσωπική ζωή κλπ) όπως κάνουμε τόσοι άλλοι. Νεες προκλήσεις!
http://newagemama.com
21 Φεβρουαρίου, 2011 at 12:27 πμ
Όντως, μεγάλες προκλήσεις. Μια και είναι αρχή ακόμα και δεν έχω προσαρμοστεί, μάλλον θα την πληρώσει το μπλόγκινγκ. 😛
15 Φεβρουαρίου, 2011 at 2:03 πμ
Μπράβο ρε, καλή αρχή. Τώρα θα καταλάβεις την αξία της Παρασκευής!!! 🙂
Έχουμε φτάσει να χαιρόμαστε για μερικά πράγματα που σε άλλες χώρες είναι αυτονόητα: Μισθός: Ολεεεεεεεε!
Ένσημα: Ολεεεεεεεε!
Πάντως, μιας και πήγες σε twitter meeting, θα πρέπει να οργανώσεις και ένα wordpress meeting για μας τους πιστούς σου fans!
21 Φεβρουαρίου, 2011 at 12:29 πμ
Πράγματι, είναι ωραίο να αποκτά νόημα η Παρασκευή – δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τη Δευτέρα, βέβαια.
Ένα wordpress meeting, ε; Καλή φάση. Αρκεί να κεράσετε. 😛
21 Φεβρουαρίου, 2011 at 10:46 μμ
Οργάνωσέ το εσύ με το καλό και μη φοβάσαι για το λογαριασμό στο τέλος! 😛
2 Μαρτίου, 2011 at 1:02 πμ
Καλά, κάτσε να πληρωθώ και το συζητάμε. 😛
15 Φεβρουαρίου, 2011 at 12:43 μμ
Καλοστέριοτος! και στα δικά μας οι ‘λεύτερες’!
21 Φεβρουαρίου, 2011 at 12:30 πμ
Και στα δικά σας! Άντε και με ένα καλό αφεντικό! 😀
16 Φεβρουαρίου, 2011 at 5:56 μμ
Teleia! Kalh arxh kai akoma kalyterh synexeia sth nea doyleia!!
😀
21 Φεβρουαρίου, 2011 at 12:30 πμ
Ευχαριστώ!!! 😀
17 Φεβρουαρίου, 2011 at 8:01 μμ
Άντε καιρός ήταν!
Μπράβο, καλή αρχή και καλή συνέχεια!
Το ξύπνημα θα το συνηθίσεις και να δεις ικανοποίηση όταν πάρεις στα χέρια τον πρώτο σου μισθό!
Κρίμα που δεν μπορείς να μας αποκαλύψεις περί τίνος πρόκειται η δουλειά σου.
Όλα καλά να πάνε!
21 Φεβρουαρίου, 2011 at 12:31 πμ
Καλά πάει το ξύπνημα για την ώρα – αρκεί να καταλάβει ο οργανισμός μου ότι το Σαββατοκύριακο μπορεί να ξυπνάει και αργότερα. 😛
Ευχαριστώ! 😀
18 Φεβρουαρίου, 2011 at 8:01 μμ
..δεν λέω τίποτα…
21 Φεβρουαρίου, 2011 at 12:32 πμ
Καλά κάνεις. Γούρι. 😛
20 Φεβρουαρίου, 2011 at 7:33 μμ
Παρατηρουμε κι αλλη μια διαφορα, οτι σε χασαμε! Ναι μεν ειναι για καλο σκοπο αλλα παθαινουμε συνδρομο στερησης! (ξερεις, με απανωτα refresh κλπ)
21 Φεβρουαρίου, 2011 at 12:33 πμ
Τι να κάνουμε, μανδάμ, τώρα δουλεύουμε, δεν έχουμε τέτοια πολυτέλεια χρόνου να γράφουμε κάθε μέρα! 😛
21 Φεβρουαρίου, 2011 at 7:36 μμ
Καλή αρχή!
2 Μαρτίου, 2011 at 1:01 πμ
Ευχαριστώ! 🙂
23 Μαρτίου, 2011 at 9:25 πμ
polu polu polu wraio to stencil me to 30fullo, autos pou to eftiakse eimai polu kalos.. 😉