Αγαπητό ημερολόγιο,

πριν από τρεις μέρες έσπασα (απ)αισίως το ψυχολογικό φράγμα των 200 ημερών από τότε που ξεκίνησα να σου γράφω. Θα μπορούσα λοιπόν να κάνω κάτι επετειακό σήμερα, ξέρω ‘γω, να καταρτίσω ένα top-10 των καλύτερων και χειρότερων στιγμών της ανεργίας μου (αν και αμφιβάλλω αν μπορώ να βρω 10 καλές στιγμές). Δε θα το κάνω όμως, γιατί ενώ το σερί της ανεργίας μου συνεχίζεται ακάθεκτο, σήμερα χάλασε ένα άλλο σερί, το οποίο μάλιστα είχε διατηρηθεί πολύ περισσότερο, και συγκεκριμένα 1,5 χρόνο. Σήμερα, λοιπόν, αρρώστησα, κάτι που είχε να συμβεί από την περίφημη ιγμορίτιδα του Αυγούστου 2009 (ξέρεις, που νόμιζε ο γιατρός ότι μπορεί να είχα τη γρίπη των χοίρων και με έστειλε για εξετάσεις – ακόμα δεν τον έχω συγχωρέσει). Και, όπως καταλαβαίνεις, δεν έχω και την καλύτερη δυνατή διάθεση.

Γενικά, όταν αρρωσταίνω συνήθως είναι κάτι ουρανοκατέβατο για μένα. Αδυνατώ να καταλάβω πώς και από πού κόλλησα. Αυτή τη φορά, όμως, έχω την υποψία ότι κόλλησα στο twitter meeting της Παρασκευής. Όχι μόνο γιατί δεν βγήκα άλλη φορά αυτή τη βδομάδα και είναι μάλλον απίθανο να κόλλησα από το κρεβάτι μου, αλλά και επειδή οι μισοί εκεί ήταν άρρωστοι. Ναι, είναι μάλλον ισχυρή η πιθανότητα να κόλλησα εκεί.

Θα σου δώσω ανταπόκριση από το Twitter meeting σε κάποιο επόμενο κείμενο, γιατί αυτή τη στιγμή νιώθω σαν να έχει μπει ο Κοντορεβυθούλης μέσα στο κεφάλι μου και παίζει μανιωδώς σκουος. Θα μου επιτρέψεις, λοιπόν, να σε «ξεπετάξω» σήμερα με μερικές φωτογραφίες από τους τοίχους της Αθήνας, που μου είναι πιο εύκολες. Θα επιστρέψω δριμύτερος.

Άμα ο Χίτλερ, εκτός από την μπάλα, είχε εκμεταλλευτεί και τις τσόντες και το lifestyle, τώρα θα μιλούσαμε όλοι γερμανικά.
Και δύο μπάλα, μην ξεχνάμε την μπάλα.
Τι ωραία, να σε καλημερίζει ο απέναντι τοίχος κάθε πρωί (ή μπορεί και όχι).
Κάποιος το’σκασε από το Δαφνί (και, με μαγικό τρόπο, έφτασε μέχρι την Αγία Παρασκευή).
Μπα, δε χωράει. Αλλά μπορούμε να πετάξουμε έναν-έναν τους 300 βουλευτές σε ξεχωριστούς κάδους. Αυτούς για τοξικά απόβλητα.
Όποιος κοιμάται πατριώτης, βλέπει στον ύπνο του τον Μπουμπούκο.
Όχι, υπάρχουν μόνο μίζεροι μισάνθρωποι.
Έχω δει διάφορους στίχους από τραγούδια κατά καιρούς, αλλά Μητροπάνο πρώτη φορά. Nice.
Είμαστε σίγουροι γι’αυτό; Τόσοι που είναι, πρέπει να υπάρχει κάποιο γονίδιο.
Μία αιώνια απορία.
Τα μίνι και οι ζαρτιέρες φταίνε για την κατάντια του τόπου.
Ναι, τελικά οι μπάτσοι είναι αδέρφια μας.
Σκονάκι σε τοίχο; Νέα μόδα είναι αυτή;
Αυτό στη διάλεκτο των πολιτικών λέγεται «δικαιοσύνη».
Σαν να λέμε, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Υπάρχει μία ανακολουθία ανάμεσα στην εικόνα και το «χεσμένα», αλλά ας μην το κάνουμε θέμα.
Μιλάμε για ένα πραγματικό ρεσιτάλ ανορθογραφίας, όχι αστεία.
Για την Αίγυπτο μιλάμε;
Έξω από σχολείο. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί κάνουν συνέχεια κοπάνες.
Ποτέ ένα οπαδικό σύνθημα δεν ήταν ΤΟΣΟ δικαιολογημένο.
Θέλω να βρω αυτόν που το έκανε και να του φιλήσω το χέρι.
Αυτό θα πει «φιλοδοξία».
Τι ωραίο που ακούγεται αυτό.
Είναι αθώος, σας λέω. Ούτε λαστιχένιο ποντίκι δεν έχει πειράξει. (κάθε φορά που το βλέπω, μου φτιάχνει τη μέρα!)
Αυτό το έβγαλα μόνο και μόνο επειδή μου άρεσε που, για να βγει η ομοιοκαταληξία, ο καλλιτέχνης χρησιμοποίησε την υπέρτατη βρισιά «χαζοί».
Δεν ε.ίμαι και τόσο σίγουρος ότι αυτό θα ήταν καλό…
Ποιος τα διαδίδει αυτά τα ψεύδη, άραγε;
Παλιό, αλλά καλό.
Εμένα δε με έπιασε. Έκανα καθρεφτάκι.
Tattoo, όχι Prozac.
Άλλος ένας ευγενικός τοίχος για τη συλλογή μου.
Δεν τους βλέπω να πολυφοβούνται, πάντως…
Τα λουλούδια στην κυρία από μένα.

\