Αγαπητό ημερολόγιο,
τα τελευταία βράδια ξενυχτάω αρκετά, βλέποντας κυρίως τις επαναλήψεις της «Μηχανής του Χρόνου» στον Alpha, και βλέπω συχνά κάποιες διαφημίσεις κοινωνικού περιεχομένου, οι οποίες προβάλλονται από τα κανάλια μόνο τέτοιες μεταμεσονύχτιες ώρες. Τώρα που το ξαναδιαβάζω αυτό που έγραψα, καταλαβαίνω ότι είναι παρεξηγήσιμο. Όχι, δεν εννοώ τις «ροζ» διαφημίσεις τύπου «είμαι ένα ζουμερό μελαχρινό μωράκι» – κι αυτές «κοινωνικού περιεχομένου» είναι, αλλά δεν εννοώ αυτές. Εννοώ κάποιες διαφημίσεις για σωματεία υποστήριξης κακοποιημένων γυναικών, πρώην καταδίκων, ναρκομανών κ.α.. Μία από αυτές είναι για την δωρεά οργάνων. Δείχνει έναν γιατρό να ρωτάει τον ασθενή τι γνώμη έχει για τη δωρεά οργάνων, και αυτός απαντάει ότι ναι, είναι πολύ γενναιόδωρη και ανθρωπιστική πράξη και θαυμάζει όσους το κάνουν, αλλά ο ίδιος δεν θέλει με τίποτα να το κάνει. Και μετά ο γιατρός του λέει ότι θα χρειαστεί να του γίνει μεταμόσχευση. Και το motto είναι κάτι σαν «μην περιμένεις να σου συμβεί για να πιστέψεις». Τη βρίσκω πολύ έξυπνη διαφήμιση, και με έχει πείσει πως η δωρεά οργάνων είναι κάτι που θα έπρεπε να κάνω. Ταιριάζει με τα πιστεύω μου: Ο θάνατός μου μπορεί να βοηθήσει κάποιους άλλους ανθρώπους να παραμείνουν ζωντανοί. Ο θάνατός μου, η ζωή σου. Καθαρός αλτρουισμός. Κινητοποιήθηκα, μάλιστα, να μάθω πώς θα γίνω δωρητής οργάνων, και το βρήκα: Αρκεί μία δήλωση στο Κ.Ε.Π. της γειτονιάς. Θα πάω αυτήν την εβδομάδα να την κάνω. Νομίζω πως θα με βοηθήσει να νιώσω λίγο χρήσιμος στην κοινωνία, αυτή θα ήταν μια ευχάριστη αλλαγή στη ζωή μου.
Η διαφήμιση προφανώς στοχεύει στην ευαισθητοποίηση του κόσμου σχετικά με το συγκεκριμένο θέμα, αλλά σε κάνει να σκέφτεσαι γενικά πόσα πράγματα στη ζωή τα θεωρείς ξένα, μακριά από σένα, μέχρι που τελικά σου συμβαίνουν. Θυμάσαι που βλέπαμε παλιά οικονομίες να καταρρέουν από τη μία μέρα στην άλλη σε ξένες χώρες, και ανθρώπους να μένουν ξαφνικά στον δρόμο, άφραγκοι, και λέγαμε «ευτυχώς, εδώ δε θα γίνουν ποτέ αυτά», γιατί νομίζαμε ότι αυτά συμβαίνουν μόνο σε τριτοκοσμικές χώρες, και εμείς δεν είμαστε τριτοκοσμικοί, αλλά «αναπτυσσόμενοι»; Ε, να που τώρα παθαίνουμε τα ίδια. Γιατί όταν δεν παίρνεις μαθήματα από όσα συμβαίνουν γύρω σου και συνεχίζεις να κάνεις τα ίδια λάθη, κινδυνεύεις να πάθεις κι εσύ τα ίδια. Συχνά το ξεχνάμε αυτό, και θεωρούμε κάποια πράγματα δεδομένα. Λάθος. Τίποτα δεν είναι δεδομένο, και καλό θα ήταν να το θυμόμαστε πάντα αυτό, σε όλους τους τομείς της ζωής μας, ώστε να μην πιανόμαστε στον ύπνο.
Τέλος πάντων, ας αλλάξω θέμα προτού πέσουμε και οι δύο σε κατάθλιψη. Σήμερα κατέβηκα στην Αθήνα για καφέ, και με την ευκαιρία πέρασα από το Παζάρι Βιβλίου στην Κλαυθμώνος. Δεν είχα ακούσει πουθενά να μιλάνε γι’αυτό, μέχρι που είδα τυχαία ένα θέμα σε ένα δελτίο ειδήσεων – ήταν η πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό που έμαθα κάτι από την τηλεόραση, πριν το μάθω από το Internet. Ξέρεις, πηγαίνω κάθε χρόνο στο Παζάρι. Η αλήθεια είναι πως με τα βιβλία ποτέ δεν είχα καλή σχέση, επειδή ποτέ δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ και να τα διαβάσω. Η συντριπτική πλειοψηφία των βιβλίων που έχω διαβάσει στη ζωή μου ήταν βιβλία κόμικς, που κυλάνε πιο εύκολα. Και γι’αυτό ακριβώς πηγαίνω στο Παζάρι: Επειδή πάντα βρίσκω 2-3 «διαμαντάκια» που πραγματικά αξίζουν μια θέση στη βιβλιοθήκη μου, και μάλιστα σε εξευτελιστικές τιμές.
Πέρσι είχα πάει την τελευταία μέρα πριν κλείσει, και δεν είχε μείνει τίποτα. Έτσι, φέτος αποφάσισα να πάω πιο νωρίς. Βέβαια, δεν είχα καμία όρεξη να πάω κυριακάτικα, ακριβώς επειδή ήξερα ότι θα είχε αφόρητα πολύ κόσμο, αλλά σκέφτηκα ότι θα συνδυαζόταν ωραία με εκείνο τον καφέ που είχα ήδη κανονίσει. Και πήγα.
Είχε τόσο κόσμο, που σε έκανε να αναρωτιέσαι «διαβάζουν όλοι αυτοί βιβλία; Και πού είναι κρυμμένοι όλο τον υπόλοιπο χρόνο;». Και οι περισσότεροι δεν πήγαιναν για βόλτα, αλλά για να αγοράσουν. Είδα ανθρώπους με καρότσια και καλάθια γεμάτα βιβλία όλων των ειδών: Παιδικά, ιστορικά, μαγειρικής, φιλοσοφίας, μυθιστορήματα, ό,τι μπορεί να διαβαστεί. Βέβαια, πρέπει να σου πω ότι υπήρχαν κάποια βιβλία (όχι και λίγα), για τα οποία θα έπρεπε να σε πληρώνουν για να τα αγοράσεις – κάτι εθνικιστικά, κάτι μυστικιστικά, κάτι περίεργα βιβλία από εκδοτικούς οίκους με ύποπτα ονόματα. Αλλά υποθέτω ότι μέσα στα χιλιάδες βιβλία είναι λογικό να υπάρχουν κι αυτά. Επιπλέον, δεν είδα και κανέναν να τα περιεργάζεται, και αυτό με χαροποίησε.
Στο τέλος, για να πληρώσω, περίμενα πάνω από 20 λεπτά στην ουρά. Ειλικρινά, ακόμα κι αν αντί για ταμεία είχαν εκεί μπροστά δεμένο τον Πάγκαλο και άφηναν τον κόσμο να του ρίχνει φάπες δωρεάν, τόση ουρά δε θα είχε. Αλλά χαλάλι, άξιζε τον κόπο.
Πρέπει να σου πω ότι φέτος έκανα ατομικό ρεκόρ σπατάλης σε Παζάρι Βιβλίου: Πλήρωσα 20 ευρώ, και αν η οικονομική μου κατάσταση μού το επέτρεπε, θα ξόδευα πολλά περισσότερα. Σου παρουσιάζω, λοιπόν,την προσωπική μου dream team από το φετινό παζάρι:
Έχουμε και λέμε:
Πάνω αριστερά, το άλμπουμ «Πυρ» του Κυρ (εκδόσεις Γρηγόρη, 1980), με πολιτικά κυρίως σκίτσα του Κυρ και το κόμικ «Πραξικόπημα στην Ιθάκη», μία πολιτική σάτιρα της Οδύσσειας (που φαίνεται πολύ έξυπνη). Μόλις 2 ευρώ. Νιώθω ότι τους έκλεψα.
Πάνω δεξιά, το κόμικ «Τα Πάντα γύρω από το Sex» των Larry Gonick και Christine Devault(εκδόσεις Περίπλους, 2004), που το είχα πάντα υπ’όψιν σαν πιθανή αγορά, αλλά πάντα έχανε στο νήμα από κάποιο άλλο κόμικ, όμως σήμερα δεν μπορούσα να το αγνοήσω, ειδικά από τη στιγμή που κόστιζε μόνο 6 ευρώ. Και δεν είναι ότι έχω να μάθω κάτι γύρω από το σεξ (όλοι οι άντρες τα ίδια δε λέμε;), αλλά φαίνεται πολύ πρωτότυπος ο τρόπος που το προσεγγίζουν οι συγγραφείς.
Κάτω αριστερά, η συλλογή «1980-1990, Η Δεκαετία της Αλητείας», του Gary Trudeau (εκδόσεις Ευρύαλος, 1990). Πρόκειται για μία ανθολογία κόμικς της σειράς Doonesberry, μέρη της οποίας έχω διαβάσει μόνο σε κάτι παλιές Βαβέλ, και αναρωτιόμουν πού θα τις έβρισκα. Και τις βρήκα στο Παζάρι, μόνο με 5 ευρώ. Πολιτικό κυρίως χιούμορ, που αναφέρεται στην πάντα ενδιαφέρουσα (ειδικά για όσους δεν τη ζήσαμε) δεκαετία του ’80. Είναι 200 σελίδες, και μεγάλες μάλιστα. Θα μου πάρει καιρό να το τελειώσω.
Κάτω και στη μέση, βλέπεις το «Οι Περιπέτειες του Viagraman», του Ufuk (εκδόσεις Οξύ, 2001). Δεν είχα ιδέα ότι υπάρχει κάτι τέτοιο, μου φάνηκε πολύ χοντροκομμένο το χιούμορ του, και επομένως το πήρα χωρίς δεύτερη σκέψη (3 ευρώ έκανε, σιγά την σπατάλη). Μέχρι τώρα, είναι το μόνο από τα πέντε που πρόλαβα να διαβάσω, 80 σελιδούλες είναι μόνο. Έχει την πλάκα του, αλλά δε θα το βάλω και σε περίοπτη θέση στη βιβλιοθήκη μου.
Και τέλος, κάτω δεξιά μπορείς να θαυμάσεις την «Ανθολογία του Μαύρου Χιούμορ», του Αντρέ Μπρετόν (εκδόσεις Αιγόκερως, 1996). Αυτό είναι το πιο σημαντικό από τα πέντε για τρεις λόγους. Πρώτον, είναι το πρώτο βιβλίο χωρίς εικόνες που αγοράζω τα τελευταία δύο χρόνια τουλάχιστον – ούτε που θυμάμαι ποιο ήταν το προηγούμενο. Είπαμε, έχω μια τρέλα με τα κόμικς. Δεύτερον, είναι 400 σελίδες, με κείμενα μεταξύ άλλων των Μποντλέρ, Νίτσε, Ρεμπό, Νταλί και πολλών άλλων, και κόστιζε ΜΟΝΟ 4 ευρώ – είχε μακράν το καλύτερο value for money. Και τρίτον, έχω μια ιδιαίτερη συμπάθεια στον Μπρετόν, επειδή ήταν, μαζί με τον Τριστάν Τζαρά, τα κεντρικά πρόσωπα του τελευταίου μαθήματος που μου είχε μείνει για να τελειώσω τη σχολή, το οποίο ουσιαστικά ήταν το μοναδικό μάθημα για το οποίο πραγματικά έστρωσα τον κώλο μου και διάβασα, και έμαθα τα πάντα για τον σουρεαλισμό και το νταντά. Και τα αγάπησα, ειδικά τον σουρεαλισμό. Α, και φυσικά, όπως θα έχεις ήδη καταλάβει, έχω μία ιδιαίτερη συμπάθεια στο μαύρο χιούμορ, οπότε αυτό το βιβλίο αποκλείεται να με απογοητεύσει.
Και τώρα θα σε αφήσω – όπως καταλαβαίνεις, έχω πολύ διάβασμα. Κανονικά, πρέπει να κλειδωθώ στο δωμάτιό μου για μία ολόκληρη εβδομάδα και να διαβάζω σερί. Αλλά μην ανησυχείς, θα κάνω ένα διάλειμμα για να σου γράψω.
Καληνύχτα, και να θυμάσαι:
24 Ιανουαρίου, 2011 at 2:20 πμ
Αααα με γεια τα βιβλιαράκια πολύ σούπερ.Δεν είμαι υπέρ της δωρεάς οργάνων στην Ελλάδα και όχι της δωρεάς οργάνων γενικώς.Κι αυτό γιατί υπάρχει έντονη φημολογία πως από πίσω κρύβεται ολόκληρο κυκλωμα.Μπορεί δηλαδή-χτύπα ξύλο-να είσαι σε κώμα να έχεις ελπίδες να ανακάμψεις αλλά ο τάδε γιατρός να μην δίνει καμία στους συγγενείς γιατί κάποιος φραγκάτος έχει πληρώσει να πάρει το συκώτι, το μάτι σου, τ’ άντερά σου.Δεν ξέρω αν αληθεύει.Αλλά για το 1% πιθανότητα να ισχύει κάτι τέτοιο (στη χώρα που ζούμε όλα τα περιμένω) δεν είμαι υπέρ.Παρόλα αυτά μπράβο σου που το πήρες απόφαση και ελπίζω αχρείαστο να΄ναι!
24 Ιανουαρίου, 2011 at 2:45 πμ
Πολύ σαν αστικός θρύλος μου ακούγεται αυτό, και δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Αλλά ποντάρω στο «αχρείαστο να’ναι», που λες. 🙂
24 Ιανουαρίου, 2011 at 2:45 μμ
Όντως έχουν ακουστεί τέτοια επιχειρήματα κατά της δωρεάς στην Ελλάδα και για να είμαστε και ειλικρινείς ακούγονται πολύ πιθανά.
Παρόλα αυτά για να γίνεις δωρητής δε χρειάζεται να το έχεις δηλώσει επωνύμως. Μπορείς να έχεις απλά μεταβιβάσει αυτή την επιθυμία στους γονείς σου ώστε να δώσουν τη συγκατάθεσή τους εκείνοι σε περίπτωση που σου τύχει κάτι.
Εγώ αυτό έχω κάνει κι αν εξαιρέσεις την ανατριχίλα είμαι σίγουρη οτι θα το έκαναν.
Καλημέρα.
27 Ιανουαρίου, 2011 at 3:09 πμ
Εξακολουθεί να μου φαίνεται αστικός θρύλος, αλλά επειδή αγριεύτηκα λίγο θα το ψάξω καλύτερα. Στην ιστοσελίδα του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων (www.eom.gr) είδα για το Μητρώο Δωρητών Οργάνων, όπου για να μπεις χρειάζεται αυτή η αίτηση. Αλλά αν είναι τόσο απλό όσο λες, ακόμα καλύτερα! 🙂
24 Ιανουαρίου, 2011 at 4:20 πμ
1)ρίξε μια ματιά eom.gr. Στην πραγματικότητα αρκεί μόνο να έχεις ενημερώσει τους οικείους σου για την επιθυμία σου δεν χρειάζεται να χεις κάνει και εγγραφή οπωσδηποτε. Απλώς η εγγραφή επιταχύνει τις διαδικασίες.
2)»Καλοφάγωτα»
3)Δυστυχώς ο πλανόδιος ποντικαντζής μου πέφτει μακριά… (άκυρο εντελώς)
27 Ιανουαρίου, 2011 at 3:10 πμ
1) Νομίζω ότι καλό θα ήταν να εγγραφώ και στο μητρώο, πάντως.
2) Ευχαριστώ!
3) Κρίμα, αλλά κάπου θα βρεις έναν κοντά σου, δεν μπορεί!
24 Ιανουαρίου, 2011 at 3:52 μμ
μου κανει εντυπωση οσο λιγο σε ξερω γιατι μεσα απο αυτα που γραφεις καθεφτισεται ο εαυτος σου, ο πραγματικος σου εαυτος θελεις δεν θελεις οτι εισαι λιγο απαισιοδοξος γιατι; θα μου πεις τα γνωστα που να σου πω την αληθεια με κουραζουν! γιατι και εγω θα σου απαντησω οτι εισαι νεος ανθρωπος και οτι υπαρχουν χειροτερα!μεσα σε αυτην την ασχημια υπαρχουν ανθρωποι και πραγματα που μας χαροποιουν και μας γεμιζουν πραγματικα και ουσιαστικα εμενα π.χ με γεμιζει να γραφω ποιηματα τρελο εε; τελος παντων προσπαθησε μια μερα να ξυπνησεις και να πεις σημερα δεν θα στεναχωρηθω δεν θα θυμωσω δεν θα απογοητευτω α!! και δοκιμασε να διαβασεις ποιηση θα σου αρεσει και πιστευω θα σου ταιριαξει μια και εχεις πολλους και ποικιλους προβληματισμους!τα λεμε!
27 Ιανουαρίου, 2011 at 3:12 πμ
Είμαι απαισιόδοξος επειδή η ζωή με έκανε έτσι – εγώ αισιόδοξος και ρομαντικός γεννήθηκα, μην κοιτάς πώς κατάντησα. Φυσικά και υπάρχουν και χειρότερα – και δυστυχώς, μάλλον έρχονται καταπάνω μας. Όσο για την ποίηση, ένα θα σου πω μόνο: Ο αγαπημένος μου ποιητής είναι ο Καρυωτάκης. 😛
24 Ιανουαρίου, 2011 at 10:02 μμ
Σε αυτή την ανάρτηση, περισσότερο από όλα μου άρεσε 1.η δεύτερη παράγραφος και 2.ο «επίλογος»(δηλαδή, η εικόνα στο τέλος). Πιστεύω, σε αυτή την καταχώρηση ημερολογίου, ο γράφων δίνει πολλά στοιχεία (αποκαλύπτει πολλές πληροφορίες) για τον εαυτό του.
27 Ιανουαρίου, 2011 at 3:14 πμ
Ο γράφων κάνει κανονική κατάθεση ψυχής εδώ και 4 χρόνια σε αυτό το blog – πλέον έχω αποκαλύψει τόσες πληροφορίες για τον εαυτό μου, που θα μπορούσε άνετα κάποιος να ισχυριστεί ότι με ξέρει, χωρίς να με έχει δει ποτέ στη ζωή του! Γι’αυτό μου αρέσει (μεταξύ άλλων) το blogging!
29 Ιανουαρίου, 2011 at 3:11 πμ
Εγώ μάλλον δε θα μπορούσα να έχω ένα μπλογκ σαν το δικό σου επειδή δε θα μου άρεσε να μπορεί να διαβάσει όλες αυτές τις ημερολογιακές μου σκέψεις ο κάθε ένας γνωστός-φίλος-συγγενής (που γνωρίζει το ονοματεπώνυμό μου και γνωρίζει το μπλογκ μου).
31 Ιανουαρίου, 2011 at 2:52 πμ
Η αλήθεια είναι ότι το blogging χάνει πολύ μεγάλο ποσοστό της δύναμής του όταν αρχίζουν και διαβάζουν το blog σου οι δικοί σου άνθρωποι…Από προσωπική εμπειρία το λέω. 🙂
24 Ιανουαρίου, 2011 at 10:44 μμ
Με εκπλήσσουν τα βιβλία που διάλεξες! Ελπίζω στις μελλοντικές σου εγγραφές να μη δω διασκευασμένο τον τίτλο τους, όπως «2010-2020: Η δεκαετία της ανεργίας» ή «Τα πάντα γύρω από την ανεργία»! Τώρα που το σκέφτομαι, θέλω κι εγώ να πάω στο παζάρι βιβλίου. Είναι ωραία πρωτοβουλία ιδιαίτερα στην εποχή μας, που πολλοί αποφεύγουν να διαβάζουν βιβλία λόγω τιμής.
27 Ιανουαρίου, 2011 at 3:15 πμ
Δε θα’πρεπε να σε εκπλήσσουν τα βιβλία, δεν θα μπορούσα να έχω πάρει τίποτα διαφορετικό! Το παζάρι είναι εξαιρετική ιδέα, και είναι ωραίο να βλέπεις τόσο πολύ κόσμο να αγοράζει μανιωδώς βιβλία, έστω και μια φορά τον χρόνο. 🙂
25 Ιανουαρίου, 2011 at 12:31 πμ
Α! Είσαι των κόμιξ κι εσύ! Δικός μας άνθρωπος!! Αυτό με το sex το έχω κι εγώ (ίσως να το πήρα απο κάποιο προηγούμενο παζάρι), είναι καλό. Τα άλλα δε τα έχω..
Ακόμα δωρητής οργάνων δεν έχω δηλώσει αλλά νομίζω οτι είναι πολύ καλή ιδέα. Δε πιστεύω στις θεωρίες συνομοσίας (αν και έχω αρκετή φαντασία για να δημιουργήσω ένα κάρο…) και θα το έθετα αλλιώς: Ακόμα κι αν η πιθανότητα να ωφελήσω κάποιον με τα όργανά μου μετα θάνατον είναι 1%, αξίζει. Ετσι κι αλλιώς «Όποιου του μέλει να πνιγεί ποτέ του δε πεθαίνει». Δηλαδή αν είναι γραφτό μου να πεθάνω απο «θεωρία συνομωσίας» δε τη γλιτώνω!
Και μια και μιλάμε για δωρεές, αίμα δίνεις? Έγινα πρόσφατα εθελοντής αιμοδότης και ήταν κάτι που ήθελα απο πολύ καιρό να κανω αλλά δε το έκανα μόνο και μόνο επειδή δεν ήταν μπροστά μου η μονάδες αιμοδοσίας όπως τα περίπτερα… Είναι πολύ εύκολο: Καθημερινά (και Σάββατο) στον Ευαγγελισμό, 8:00 με 14:00. Έμαθα κι ένα πράγμα που δεν ήξερα: Λόγω της Μεσογειακής αναιμίας, εδώ έχουμε αυξημένες ανάγκες σε αίμα, αλλά όχι αρκετούς αιμοδότες κι έτσι εισάγουμε απο Ελβετία και το χρυσοπληρώνουμε!! Δεν είναι φοβερό?! Τόσοι υγιείς άνθρωποι που δε μπαίνουν στον κόπο… Σιγά τον κόπο δηλαδή… Και μην ακούσω για φοβίες γιατί όλα μες το μυαλό είναι, κι όπως φτιάχνονται (οι φοβίες) ξεφτιάχνονται αν θέλεις.
Όσο για τη φωτογραφία στο τέλος: http://www.flickr.com/photos/crazy_athens/5385695060/
25 Ιανουαρίου, 2011 at 1:09 πμ
Έκανα «like» στο σχόλιο, μου άρεσε πολύ, ωραίες πληροφορίες.
Όμως, υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι εύκολα σε θέση να δώσουν αίμα, λόγω φοβίας τους, και, για κάποιους πολύ συγκεκριμένους λόγους, πιστεύω ακράδαντα (και μπορώ να επιχειρηματολογήσω περί αυτού), είναι εκπληκτικά (χωρίς υπερβολή) αγενές εκ μέρους μας να κρίνουμε το πόσο εύκολα ή δύσκολα ξεπερνιούνται τούτες οι φοβίες.
Όλοι εμείς οι υπόλοιποι ας κάνουμε αιμοδοσίες.
27 Ιανουαρίου, 2011 at 3:21 πμ
Εννοείται ότι είμαι κι εγώ των κόμικς, ΜΟΝΟ κόμικς διαβάζω, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων!
Αίμα δεν έχω δώσει ποτέ, ακόμα και στον Στρατό, που μοίραζαν τιμητικές άδειες σε όποιον έδινε αίμα. Έχω έναν παθολογικό φόβο με τις ενέσεις, παρά το γεγονός ότι δεν έχω καμία σχετική τραυματική εμπειρία (εκτός από μία φορά στον Στρατό, που με έκαναν σουρωτήρι μέχρι να βρουν φλέβα να μου βάλουν τον ορό). Αλλά το σκέφτομαι σοβαρά να το κάνω και αυτό, παρά το γεγονός ότι η ομάδα αίματός μου (ΑΒ) είναι η πιο «άχρηστη», αφού μόνο σε ΑΒ δίνει.
Αλήθεια, ότι εισάγουμε αίμα από την Ελβετία δεν το ήξερα, πρώτη φορά το ακούω! Τραγικό!
(η φωτογραφία ε π ι κ ή!)
25 Ιανουαρίου, 2011 at 5:33 πμ
Ωραία βιβλία… Θα στα δανειστώ κάποια στιγμή!
27 Ιανουαρίου, 2011 at 3:22 πμ
Αμέ! Έχω ήδη διαβάσει τα τρία και με έχουν ικανοποιήσει απόλυτα (με κορυφαίο ως τώρα το Doonesbury, που δεν το είχα ξαναδιαβάσει). Αύριο θα ξεκινήσω το βιβλίο του Μπρετόν. 🙂
25 Ιανουαρίου, 2011 at 11:50 πμ
Τι όμορφες οι εκθέσεις βιβλίου! Τις λατρεύω. Πάντα μου άρεσε λίγο παραπάνω αυτή στο Ζάππειο γιατί γίνεται συνήθως Μάιο και έξω έτσι συνδυάζει τη φύση με το βιβλίο. Άψογος συνδυασμός 🙂
Ωραίες αγορές έκανες! Όμορφες ώρες θα περάσεις διαβάζοντας. Μην τα διαβάσεις μονορούφι όμως για να τα απολαύσεις!
27 Ιανουαρίου, 2011 at 3:24 πμ
Εμένα με έτρεχε πάντα η μάνα μου στην Έκθεση στο Πεδίον του Άρεως (ποτέ στο Ζάππειο, δεν ξέρω γιατί), και μου κόλλησε κι εμένα το μικρόβιο, και πηγαίνω κάθε χρόνο στην Κλαυθμώνος, αλλά και στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου – πέρσι πήγα ΚΑΙ στο Ζάππειο, πρώτη φορά!
Τα τρία από τα πέντε βιβλία τα διάβασα ήδη, αλλά φαντάζομαι ότι η Ανθολογία του Μπρετόν θα μου πάρει λίγες μέρες να τη διαβάσω… 🙂
27 Ιανουαρίου, 2011 at 9:43 πμ
…η δική σου συλλογή είναι ατελείωτη και τα συνθήματά της απίστευτα…ώρες ώρες λέω …μα που τα ξετρυπώνει :)…
31 Ιανουαρίου, 2011 at 2:54 πμ
Είναι καθαρά θέμα όρεξης, γερών ποδιών και λίγης διαίσθησης. 🙂
28 Ιανουαρίου, 2011 at 1:01 πμ
Πήγα το παζάρι , για πρώτη φορά.Εξαιρετικό. Αγόρασα πολλά συλλεκτικά τεύχη του περιοδικού «Οδός Πανός»(το τεύχος 29 με το αφιέρωμα στους Cure είναι απίστευτο) , Μπαλζάκ , ένα βιβλίο για το Παρίσι απ τις εκδόσεις Μεταίχμιο ,Νίτσε , το γεράκι της Μάλτας(μόνο 1 ευρώ!Στις εκδόσεις παρά -πέντε)
Άντε να δω πότε θα προλάβω να τα διαβάσω…
31 Ιανουαρίου, 2011 at 2:56 πμ
Ναι, είδα κι εγώ πολλά τεύχη του περιοδικού, αλλά δεν είναι του στυλ μου. Το Γεράκι της Μάλτας το είδα κι εγώ, αλλά τελικά υπερίσχυσε ο Viagraman. Ίσως του χρόνου. 🙂