Αγαπητό ημερολόγιο,
ο άνθρωπος θα μπορούσε να παρομοιαστεί με ένα μηχάνημα που το αποκτάς χωρίς εγγύηση, χωρίς ανταλλακτικά και η συντήρησή του κοστίζει πολύ ακριβά. Αν κάτι πάει στραβά με κάποιο από τα εξαρτήματά του (και κάποια στιγμή είναι μαθηματικά βέβαιο ότι κάτι θα πάει στραβά, αφού τίποτα σε αυτόν τον κόσμο δεν κρατάει για πάντα), δεν μπορείς να ζητήσεις αντικατάσταση, δεν μπορείς καν να ζητήσεις αποζημίωση από κάποιον, και είναι δύσκολο να βρεις αξιόπιστα ανταλλακτικά. Και βέβαια, όσο αυτό το μηχάνημα σου ανήκει, πρέπει να το φροντίζεις καθημερινά, αφιερώνοντάς του πολύ χρόνο και πολλά χρήματα. Με αυτά τα δεδομένα, αν ο άνθρωπος ήταν όντως μηχάνημα, και υπήρχαν «ανθρωποπωλεία» που το πουλούσαν, κανείς δεν θα το αγόραζε – για να μη σου πω ότι κανείς δε θα ήταν αρκετά φρενοβλαβής ώστε να κατασκευάσει ένα τέτοιο, καταδικασμένο να αποτύχει εμπορικά, μηχάνημα.
Βέβαια, στην πραγματικότητα ο άνθρωπος δεν είναι μηχάνημα. Γεννιέται με μια πολύπλοκη διαδικασία, που περιλαμβάνει μεγάλη ταλαιπωρία, εννιάμηνη αναμονή, νεύρα, έντονες σωματικές μεταβολές, και τελικά με φρικτό πόνο. Και πάλι, όλα αυτά θα ήταν αρκετά για να αποτρέψουν τον οποιονδήποτε να κάνει παιδί. Αλλά, με κάποιον μαγικό τρόπο, οι άνθρωποι εξακολουθούν να αναπαράγονται. Φυσική επιλογή; Ανθρώπινο ένστικτο; Ρομαντικά γουτσουγούτσου για τον «καρπό του έρωτά μας»; Δεν ξέρω πώς εξηγείται. Αλλά συμβαίνει. Και μερικές φορές συμβαίνει σε δικούς μας ανθρώπους.
Αυτά σκεφτόμουν, πάνω-κάτω, όταν έμαθα ότι η ξαδέρφη μου η Κ. γέννησε ένα υγιέστατο αγοράκι πριν από λίγες μέρες. Μερικούς μήνες πριν, είχα πάθει σοκ όταν έμαθα ότι η Κ. ήταν έγκυος. Δεν ήταν ότι θα αποκτούσα (περίπου) ανίψι – έχω μεγάλο σόι και πολλά μεγαλύτερα ξαδέρφια, οπότε πρέπει να έχω ήδη καμιά δεκαριά από δαύτα, πάντα τα χάνω στο μέτρημα. Επίσης, ποσώς με ενδιέφερε το γεγονός ότι η Κ. είναι ανύπαντρη – σιγά μην τη λιθοβολήσουμε κιόλας επειδή έχει προγαμιαίες σχέσεις. Το θέμα είναι ότι η ξαδέρφη μου είναι μόλις 9 μήνες μεγαλύτερη από μένα, και αυτό έκανε το βιολογικό μου ρολόι να χτυπάει σαν τρελό, με ήχο αφύπνισης το «Μαμά Γερνάω». Ξέρεις, αυτά είναι πράγματα που λίγο-πολύ όλοι αρχίζουμε να τα σκεφτόμαστε σε αυτήν την ηλικία: Οι μέρες της παιδικής μας αθωότητας έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, κάποια στιγμή, για να μη μας κουτσομπολεύει κι η γειτονιά, πρέπει (;;;) να βρούμε μια σταθερή δουλειά, να κάνουμε οικογένεια, να πάρουμε ένα σπίτι με δάνειο, να μας απολύσει το αφεντικό μας, να χάσουμε το σπίτι λόγω χρεών, να μείνουμε στο δρόμο, να μας χωρίσει το έτερόν μας ήμισυ και να επιστρέψει στη μάνα της, παίρνοντας τα παιδιά μαζί, να βρούμε μια δουλειά της πλάκας ίσα-ίσα για να βγάλουμε τα ένσημα, να πάρουμε μια συνταξούλα και στα τελευταία μας να γυρίσουμε στο χωριό μας και να αφήσουμε την τελευταία μας πνοή στην κουνιστή καρέκλα μας, ατενίζοντας τον ήλιο που βασιλεύει πίσω από το καταπράσινο βουνό. Ή κάπως έτσι, τέλος πάντων.
Είναι αυτό που λέμε «κύκλος της ζωής» – αν και δεν είναι καθόλου κύκλος, είναι μία εντελώς γραμμική πορεία: Γεννιέσαι, κάνεις παιδιά, πεθαίνεις, κάνουν παιδιά τα παιδιά σου, πεθαίνουν, κάνουν παιδιά τα παιδιά των παιδιών σου, πεθαίνουν κι αυτά, και ούτω καθεξής. Και αυτός μοιάζει να είναι ο μοναδικός ενστικτώδης αυτοσκοπός κάθε ζωντανού πλάσματος στον πλανήτη. Αν κάτσεις να αναρωτηθείς ποιο είναι, τελικά, το νόημα της ζωής, η πιθανότερη απάντηση στην οποία θα καταλήξεις είναι «για να βάλω κι εγώ το λιθαράκι μου στην αναπαραγωγή του είδους μου, ώστε μακροπρόθεσμα ο πλανήτης να γεμίσει από ανθρώπους, και να αρχίσουν να αλληλοσκοτώνονται επειδή δεν θα τους φτάνει το φαγητό και το νερό, και τελικά να γίνει ένας πυρηνικός πόλεμος και να επιβιώσουν μόνο οι δολοπλόκες κατσαρίδες, που θα κατακτήσουν τον πλανήτη και μετά από 200 δισεκατομμύρια χρόνια θα εξελιχθούν σε Cucarachus Sapiens που θα δημιουργήσουν δικές τους κοινωνίες, οι οποίες σταδιακά θα αυτοκαταστραφούν επίσης, αφήνοντας τον πλανήτη ακατοίκητο μέχρι η ΔΕΗ να κόψει το ρεύμα στον ήλιο και να ολοκληρωθεί η γήινη ιστορία». Ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων.
Δεν ξέρω, μου φαίνεται ότι πάνω στα νεύρα μου από το απότομο ξύπνημα πέταξα το βιολογικό μου ρολόι τόσο δυνατά στον τοίχο, που έγινε βίδες και δεν ξέρω αν θα λειτουργήσει ποτέ ξανά. Ίσως είναι κι αυτό ένα από τα εξαρτήματα που ο άνθρωπος έχει εκ κατασκευής, και αν χαλάσει δεν υπάρχει εγγύηση, ούτε ανταλλακτικά, και αναγκαστικά συνεχίζεις να λειτουργείς χωρίς αυτό. Το θέμα είναι: Θα το χρειαστώ ποτέ ξανά; Θέλω στα αλήθεια κάποτε να συνεισφέρω στην αναπαραγωγή του είδους; Θέλω στα αλήθεια να φέρω έναν άνθρωπο στη ζωή, παρά τη θέλησή του, ο οποίος μέχρι να αφήσει την τελευταία του πνοή θα με καταριέται που δεν είχα την προνοητικότητα να σκεφτώ ότι αυτός ο κόσμος δεν είναι μέρος για να φέρνεις ένα παιδί; Ή μήπως θέλω απλά ένα ωραίο υποχείριο, να το κάνω όλα αυτά που δεν θα καταφέρω ποτέ να γίνω εγώ, να του μεταφέρω τα κόμπλεξ και τις φοβίες μου, και στο τέλος της ζωής μου να ξέρω ότι υπάρχει ένας μαλάκας που θα τρέχει από πίσω μου να μου αλλάζει τις πάνες ακράτειας;
Μάλλον δεν είμαι ακόμα αρκετά ώριμος για να σκεφτώ ένα τέτοιο ζήτημα. Ακόμα κι αυτά που μόλις σου έγραψα δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα παραλήρημα, που θα μπορούσε άνετα να αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα γραφής προς δικαιολόγηση εισαγωγής ασθενούς σε φρενοκομείο. Προφανώς δεν είμαι έτοιμος να κάνω παιδιά. Ίσως να μην είμαι ποτέ, ποιος ξέρει; Ίσως δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι για γονείς. Όπως υπάρχουν άνθρωποι ομοφυλόφιλοι, οι οποίοι δεν εξυπηρετούν τις αναπαραγωγικές συνήθειες της ανθρωπότητας (και μαγκιά τους), έτσι μπορεί να υπάρχουν και άνθρωποι που είναι προορισμένοι να διάγουν εργένικο βίο, προσφέροντας στην ανθρωπότητα πολλά πράγματα, αλλά όχι ένα παιδί. Και φυσικά μπορεί και να λέω μεγάλες μαλακίες, που σε δέκα χρόνια θα τις ανακαλύψω τυχαία ψάχνοντας τις παλιές μου καταχωρίσεις στο ημερολόγιό μου, θα αλλάξω χίλια χρώματα και θα τις εξαφανίσω από προσώπου γης, πριν προλάβει κάποιος να δει τα γραφόμενά μου και χάσει πάσα ιδέα για μένα, τον οικογενειάρχη με τα δύο αγγελούδια και την πιστή σύζυγο.
(Disclaimer: Δηλώνω υπεύθυνα ότι δεν βρίσκομαι υπό την επήρεια αλκοόλ ή ναρκωτικών ουσιών, και όλο αυτό το παραλήρημα είναι το αυθόρμητο προϊόν σκέψεων που δεν φιλτράρονται, καθώς ο εγκέφαλός μου δεν διαθέτει σώμα καταστολής ταραχοποιών σκέψεων και τις αφήνει να κυκλοφορούν ελεύθερες. Αλήθεια.)
Λοιπόν, πάω για ύπνο πριν προλάβω να γράψω κι άλλα, γιατί με βλέπω να γράφω μέχρι τον Απρίλιο σερί αν δεν σταματήσω τώρα. Καληνύχτα, και να θυμάσαι: Το δύσκολο με τις γυναίκες δεν είναι να τους λες πάντα αυτό που θέλουν να ακούσουν, αλλά να τις πείσεις ότι πραγματικά το εννοείς (ακόμα κι αν δεν το εννοείς).
21 Ιανουαρίου, 2011 at 2:36 πμ
Κυνικά αν το θέσουμε συμφωνώ απόλυτα. Και δεν είναι μόνο το ανθρώπινο είδος. Αυτός ο πλανήτης έχει τις λιθοσφαιρικές του πλάκες και κουνιέται στο δικό του ρυθμό. Τρισεκατομμύρια οργανισμοί ζήσαν τη δική τους ιστορία και εξαφανίστηκαν. Μόνο οι άνθρωποι νοιάζονται για το τι θα αφήσουν πίσω τους (πέρα από την απλή αναπαραγωγή) και αυτό δεν απασχολεί κανέναν άλλον, παρά μόνο εμάς τους ίδιους.
Δηλώνω αίτηση στο club με τα κατεστραμένα πατρικά φίλτρα =p Α, και οι ομοφυλόφιλοι μπορούν να κάνουν απογόνους με παρένθετη μητέρα. Οπότε πάλι είναι θέμα προσωπικής διάθεσης και όχι προτιμήσεων.
21 Ιανουαρίου, 2011 at 2:55 πμ
Αυτό ακριβώς είναι το point μου: Μόνο οι άνθρωποι έχουν αυτήν την εμμονή του «τι θα αφήσω πίσω μου», «τι θα πει η κοινωνία άμα κάνω παιδί εκτός γάμου», «άμα δεν κάνω παιδιά θα με λένε γεροντοκόρη» κλπ.
Ναι, οι ομοφυλόφιλοι μπορούν να τεκνοποιήσουν με τεχνητό τρόπο – αλλά συνήθως δεν το επιθυμούν, λόγω φύσεως. Και το βρίσκω λογικό.
21 Ιανουαρίου, 2011 at 3:18 πμ
αυτά που γράφεις είναι απόλυτα σωστά ως αυτονόητα, και δείγμα της κοινωνικής πλύσης εγκεφάλου που υφιστάμεθα απο γεννησιμιού είναι ότι αμφιβάλλεις για την ορθότητά τους και ανησυχείς μήπως ακούγονται ως παραλήρημα..
24 Ιανουαρίου, 2011 at 2:13 πμ
Αυτονοητα δεν ξέρω αν είναι, πάντως κι εγώ τα βρίσκω λογικά. Το θέμα είναι ότι έρχονται σε σύγκρουση με τις κρατούσες κοινωνικές απόψεις, που σημαίνει ότι είτε εγώ, είτε όλοι οι άλλοι, κάπου έχουμε λάθος.
21 Ιανουαρίου, 2011 at 9:56 πμ
για το σοβαρόν της υπόθεσης, βλέπε:
http://motheringdays.blogspot.com/2010/02/blog-post_19.html
και
http://rubycloud.blogspot.com/2011/01/blog-post.html
αλλά κατά τα άλλα, χμ, δεν έχεις και πολύ άδικο… εάν δεν υπήρχε η μεταφυσική να μας εξηγεί (σε άλλους περισσότερο σε άλλους λιγότερο πειστικά) το ρόλο μας στον πλανήτη αυτό, δεν θα ήθελα κανείς μας να πατήσει εδωπάνω με τις παρούσες συνθήκες!!!
24 Ιανουαρίου, 2011 at 2:19 πμ
Για το σοβαρόν της υπόθεσης, τα δύο κείμενα είναι καταπληκτικά, το καθένα με τον τρόπο του. Κατά τ’άλλα, με την μεταφυσική έχουμε τσακωθεί εδώ και περίπου 10 χρόνια, οπότε δε με ενδιαφέρει καθόλου τι λέει – κι άμα τη δεις, να της πεις ότι λέει μαλακίες. 😛
21 Ιανουαρίου, 2011 at 10:55 πμ
Ασκήσεις επί χάρτου κάνετε φίλοι μου. ΚΑι φυσικά σχολιάζετε με κάποια (λέω κάποια) δόση κυνισμού θεωρώντας δεδομένα τα στερεότυπα τού τι σημαίνει να είσαι γονιός, οικογενειάρχης κτλ.
Τι θαρρείτε πως είναι ο γονιός, κάποιο ιδιαίτερο είδος? Ενας άνθρωπος που το παλεύει με τον τρόπο του όπως κι εσύ. Με περισσότερες ευθύνες σίγουρα και με μια ισχυρή ώθηση προσωπικής εξέλιξης, γιατί το παιδί σου σε φέρνει σε επαφή με το καινούργιο και διαφορετικό, θες δε θες.
Αυτά. Μην πέφτεις στη λούμπα των εύκολων λύσεων πληζ!
http://newagemama.com
24 Ιανουαρίου, 2011 at 2:22 πμ
Δε νομίζω ότι μιλάμε με «κάποια» δόση κυνισμού, αλλά με αρκετή δόση για να σκοτώσει ολόκληρο κοπάδι από νεροβούβαλους. Για να μιλήσω για τον εαυτό μου, είμαι ακόμα 26 στα 27, και είναι φανερό ότι δεν είμαι έτοιμος για πατέρας. Απλά, δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι θα είμαι έτοιμος κάποτε. Και δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι θέλω να είμαι έτοιμος κάποτε. Δεν είναι θέμα ευκολίας, είναι καθαρά θέμα φιλοσοφίας και, πιθανότατα, τύχης. Προφανώς έχει άλλη βαρύτητα ο δικός μου λόγος, και άλλη ο δικός σου. 🙂
21 Ιανουαρίου, 2011 at 3:24 μμ
εμένα πάντως ωριμότατος μου φαινεσαι.
εκτός κι αν φταίει που είμαι κι εγώ ανώριμη.
ε, και;
24 Ιανουαρίου, 2011 at 2:24 πμ
Δεν είμαι σίγουρος για το τι από τα δύο ισχύει, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι ωραίο να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος. 😛
24 Ιανουαρίου, 2011 at 10:12 μμ
1. Ο Stranger εμένα δε μου φαίνεται ωριμότατος για πατέρας.
2. Συμφωνώ κι εγώ πως μπορεί κι η Кроткая να είναι ανώριμη για μητέρα.
3. Εγώ θεωρώ τον εαυτό μου πολύ μα πολύ ανώριμο για γονιό.
ε, και;
Ααααχ.. αυτό το «ε, και;»
Με πόσο μα πόσο πόσο πόσο απύθμενο πόνο νομίζω έχουν πληρώσει κάποιοι αυτό το «ε, και;»…
«Απύθμενο». Είναι η μόνη λέξη που επιλέγω για να το περιγράψω. απύθμενο.
27 Ιανουαρίου, 2011 at 3:26 πμ
Εμ, αυτό είναι το θέμα. Πόσο ελαφρά τη καρδία μπορείς να το πεις αυτό το «ε, και;»; Πόσο;
21 Ιανουαρίου, 2011 at 3:39 μμ
Τι τα θες, τι τα σκαλίζεις… η μόνη αλήθεια πάνω σε αυτόν τον πλανήτη είναι το σουβλάκι… Πάντως αυτό που δεν καταλαβαίνω εγώ είναι γιατί για όσο διάστημα τα παιδιά είναι μηχανισμοί αφύπνισης γονέων που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να κλαίνε και να τσιρίζουν ο κόσμος λέει «άχου, τι γλυκούλι!» και μόλις γίνουν κανονικοί άνθρωποι που καταλαβαίνουν τι τους γίνεται όλοι τα βρίζουν.
24 Ιανουαρίου, 2011 at 2:26 πμ
Διαφωνώ, και το σουβλάκι έχει τις παραξενιές του και δεν είναι πάντα αληθινό. Η αλήθεια βρίσκεται στους Sex Pistols, τέλος.
Το θέμα είναι πως όταν τα παιδιά γίνουν «κανονικοί άνθρωποι», δεν μπορείς πια να τα διαμορφώσεις, έχουν ήδη φτιάξει τον χαρακτήρα τους (που σε μεγάλο βαθμό εσύ τον σχημάτισες), και για κάθε στραβό που κάνουν φταίνε πλέον αυτοί, και όχι εσύ. Έτσι λειτουργεί η κληρονομικότητα.
21 Ιανουαρίου, 2011 at 4:08 μμ
Να πνιγούν τα «πρέπει» και τα βιολογικά ρολόγια. Δεν είναι βιολογικά τα ρολόγια, η κοινωνία τα δημιούργησε για να δικαιολογήσει το γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι επέλεξαν να γίνουν γονείς χωρίς να ξέρουν γιατί έγιναν γονείς. Συγχώρεσέ με που θα γράψω μεγάλο σχόλιο, αλλά πόσοι από εμάς δεν έχουμε σκεφτεί τι μας ήθελαν οι γονείς μας αφού δεν τους ενδιαφέρει η προσωπικότητά μας αλλά το πόσο καλούς βαθμούς θα βγάλουμε στο σχολείο, σε ποια σχολή θα σπουδάσουμε, τι δουλειά θα πιάσουμε, ποιο μαλάκα που θα έχει λεφτά θα παντρευτούμε (τα κορίτσια) και άλλες τέτοιες μπούρδες για τις οποίες δε μας ρώτησαν; Πόσα παιδιά κατέληξαν σε λάθος δρόμους, δυστυχισμένα και παραμελημένα; Ξέρεις τι είχε πει σε μία εκδήλωση ένας συνομήλικός σου που μεγάλωσε στα παιδικά χωριά SOS; Ότι όταν κάποιος θέλει να γίνει γονέας πρέπει να μαθαίνει και πώς να μεγαλώσει τα παιδιά του. Κι αν το πάρουμε μουσικά το θέμα, τι θέλει να πει ο στίχος των nirvana «Throw down your umbilical noose so I can climb right back»? Μήπως ότι ο κόσμος είναι πολύ απάνθρωπος για να βγεις από την κοιλιά και να ζήσεις εκεί;
Έχεις ακόμα χρόνια μπροστά σου για οικογένεια (σιγά μην αποφασίσεις κι αύριο να κάνεις παιδί) κι όταν τελικά το πάρεις απόφαση, να έχεις βρει και το κατάλληλο έτερον ήμισυ. Να νιώθεις έτοιμος εσύ, όχι η κοινωνία. Κι αυτό ισχύει για όλους μας.
24 Ιανουαρίου, 2011 at 2:29 πμ
Μεγάλη κουβέντα είπες: «Δεν είναι βιολογικά τα ρολόγια, η κοινωνία τα δημιούργησε για να δικαιολογήσει το γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι επέλεξαν να γίνουν γονείς χωρίς να ξέρουν γιατί έγιναν γονείς». Couldn’t agree more.
Επίσης, ο στίχος των Nirvana τα λέει όλα. Και μόνο το ότι παρομοιάζει τον ομφάλιο λώρο με θηλιά, μου αρκεί.
Είναι αυτό που λες: Μπορεί κάποτε να αποφασίσω να κάνω οικογένεια και παιδιά. Αλλά θα το κάνω επειδή ΕΓΩ το θέλω, κι όχι επειδή θα κουτσομπολεύει η γειτονιά ότι θα μείνω γεροντοπαλίκαρο και θα καταλήξω σε γηροκομείο. Χέστηκα για την κοινωνία. Και νομίζω ότι αυτό θα έπρεπε να κάνουμε όλοι μας.
24 Ιανουαρίου, 2011 at 5:53 πμ
Το θεμα με αυτη την ποτανα την κενωνια ειναι οτι την ενσωματωνεις περισσοτερο απ’οσο νομιζεις και απο ενα σημειο και μετα δεν μπορεις να εισαι σιγουρος οτι οντως εισαι εσυ και οχι η κοινωνια που ειναι ετοιμη. Το ιδιο ισχυει και αντιστροφως.
27 Ιανουαρίου, 2011 at 3:27 πμ
Μεγάλη κουβέντα είπες τώρα. Ισχύει 100%.
21 Ιανουαρίου, 2011 at 4:26 μμ
όντως αυτό είναι το πιο δύσκολο με μας τις γυναίκες! το βρήκες 🙂
όλα όσα γράφεις για παιδιά και αναπαραγωγή τα’χω σκεφτεί πολλές φορές κι εγώ. όχι δεν είναι κόσμος αυτός για να φέρεις παιδί. κι όχι τώρα αλλά από πάντα. έλα όμως που αυξανόμαστε και πληθαίνουμε. τι να πεις; το ένστικτό είναι πιο δυνατό απ’τη λογική παντα.
η ζωή κάνει κύκλους και ξέρεις γιατί; γιατί ξεκινάς αβοήθητος, αδύναμος κι εξαρτημένος από άλλους κι εκεί καταλήγεις πριν πεθάνεις. αν αυτό δνε είναι κύκλος τότε τι είναι; 😉
24 Ιανουαρίου, 2011 at 2:32 πμ
Ένα παράξενο πράγμα: Λες και γεννήθηκα χωρίς ένστικτο. Όποτε το εμπιστεύομαι, με οδηγεί σε λάθος δρόμο, γεγονός που μάλλον σημαίνει ότι δεν υπάρχει, και απλά εμπιστεύομαι κάτι ανύπαρκτο. Και όλα αυτά τα ένστικτα, της αναπαραγωγής, της επιβίωσης, της επικράτησης, κανένα δε φαίνεται να το κατέχω. Δεν καταλαβαίνω γιατί.
Έτσι όπως το θέτεις, είναι όντως κύκλος. Είναι σαν εκείνο το αστείο που λέει πως όταν γεννιέσαι κατουράς τις πάνες σου, μεγαλώνοντας μαθαίνεις να χρησιμοποιείς την τουαλέτα, και στο τέλος της ζωής σου κατουράς πάλι τις πάνες σου. 😛
22 Ιανουαρίου, 2011 at 3:12 πμ
Πάντως το να παραδέχεσαι οτι δεν είσαι έτοιμος να γίνεις γονιός (σιγά μην είναι έτοιμος ποτέ κανείς…) είναι δείγμα ωριμότητας. Ας μάθουμε να αγαπάμε τους γύρω μας (αυτούς που θέλουμε δηλαδή) όπως είναι κι είμαστε σε καλό δρόμο για οτιδήποτε νομίζω..
24 Ιανουαρίου, 2011 at 2:33 πμ
Δεν ξέρω αν είναι ωριμότητα απαραιτήτως – μπορεί να είναι υπέρμετρος κυνισμός. Είμαι κυνικός, το ξέρω καλά αυτό, και ο κυνισμός συνήθως για μένα ταυτίζεται με τον ρεαλισμό, αλλά όχι πάντα. Μπορεί να λέω και μαλακίες, και σε 5 χρόνια να έχω ήδη δύο κουτσούβελα. Μόνο ο χρόνος θα δείξει. 🙂
29 Ιανουαρίου, 2011 at 10:53 πμ
ή η καφετζού
31 Ιανουαρίου, 2011 at 2:59 πμ
Ή η χαρτορίχτρα. 😛
23 Ιανουαρίου, 2011 at 2:34 πμ
και γιατι η ζωη πρεπει να εχει σκοπο;Συζηγο,παιδια, οικογενεια , απλως τη ζουμε και προσαρμοζομαστε στις αναγκες και τις εποχες και εκανες παιδια και εχεις μια καταπληκτικη δουλεια και ενα τεραστιο σπιτι και;;; ποιο το νοημα αν δεν εισαι πραγματικα ευτυχισμενος ; εχουμε βαλει μονο πρεπει και ξεχναμε τα θελω μας, μια ζωη ανουσια για να εκπληρωσεις τις επιθυμιες των γονεων σου ,της γειτονιας,των φιλων .Τελικα ποσα πραγματα τα κανουμε επειδη εχουμε τρελα με αυτα;;;;;;; Ομως οταν κανουμε αυτα που θελουμε και για τους αλλους δεν ειναι σωστα αντεχουμε τα σχολια και τα κοτσομπολια της γειτονιας;;αρα κατα ποσο ειμαστε ελευθεροι; οταν ειμαστε εγκωβισμενοι σε καποιες κοινωνικες συμβασεις; συγνωμη για τα συνεχει μου ερωτηματα αλλα εγω δεν εχω απαντησεις, εσεις εχετε;;;;;;;;
24 Ιανουαρίου, 2011 at 2:37 πμ
Μην τα λες σε μένα, πες τα σε αυτούς που πιστεύουν ότι η ζωή έχει νόημα. Είχα δει ένα πανέξυπνο σύνθημα γραμμένο σε έναν τοίχο στη γειτονιά μου, που δεν πρόλαβα να το φωτογραφίσω επειδή το έσβησαν γρήγορα-γρήγορα: «Το νόημα της ζωής είναι να μην ψάχνεις το νόημα της ζωής». Επίσης, ένα άλλο που είχα φωτογραφίσει στην Καισαριανή, έγραφε: «Έκανες ποτέ κάτι που πραγματικά ήθελες;». Και το κοίταζα και αναρωτιόμουν αν αλήθεια έκανα ποτέ κάτι που πραγματικά ήθελα. Οι κοινωνικές συμβάσεις είναι κακό πράγμα – μπορεί να σε βοηθάνε στην κοινωνικοποίηση, αλλά σε καταπιέζουν. Choose life.
24 Ιανουαρίου, 2011 at 3:41 μμ
γιατι το θεωρεις ευκολα και ανωδεινο;νομιζω οτι ειναι το ποιο δυσκολο πραγμα να διαλεξεις πως θα ζεις με ποιον θα ζεις. να σας πω ενα κρυφο μου μυστικο λιγο ασχετο θελω μια μερα να βρεθω στο αεροδρομιο με τον σωστο ανθρωπο διπλα μου και να δουμε τον πινακα των αναχωρησεων και να φυγουμε οπου μας αρεσει εκεινη τη στιγμη χωρις σχεδια ετοιμασιες ειδικα για εμας τις γυναικες τιποτα. λενε τα καλυτερα πραγματα ειναι αυτα που γινονται αυθορμητα χωρις σχεδια ετσι πρεπει να ειναι η ζωη να ζεις το σημερα χωρις να περιμενεις το αυριο.φοβαμαι αυτα που πιστευω τωρα δεν θα μπορω να τα λεω και στο μελλον γιατι θα εχω μεγαλωσει και θα πρεπει να χτισω μια μονιμη και ακρως συμβατικη ζωη και ολα αυτα θα τα λεω στα παιδια μου σαν ιστοριες ,αν αποκτησω!θελω οτι και αν κανω να ειμαι εγω η Ειρηνη και να μην φοβαμαι να το δειξω και να το πω ,θελω ο ανθρωπος που θα ειναι διπλα μου να μην με παρατησει επειδη στο μελλον ενταξει μετα απο κανα 20 χρονια θα βγαλω ασπρες τριχες θελω να ειμαι παντα αυθορμητη και απροβλεπη, γινεται ομως αυτο.Σας αφηνω τωρα γιατι εχω δουλεια θα τα πουμε συντομα . Εσυ stranger τι εχεις να πεις για ολα αυτα;
27 Ιανουαρίου, 2011 at 3:34 πμ
Και ποιος δεν θα ήθελε να βρεθεί μια μέρα στο αεροδρόμιο με τον/την special one, να διαλέξουν έναν προορισμό στην τύχη και να φύγουν, έτσι απλά; Ο αυθορμητισμός είναι υπέροχο πράγμα, αλλά όταν από μία κίνηση εξαρτώνται άλλες ανθρώπινες ζωές, τότε αξίζει να το σκεφτείς λίγο παραπάνω πριν κάνεις κάτι αυθόρμητο. Και είναι βέβαιο ότι ο άνθρωπος που έχουμε επιλέξει (και μας έχει επιλέξει) για το υπόλοιπο της ζωής μας, αν τον βρούμε σε αυτήν τη ζωή, δε θα μας αφήσει ποτέ επειδή άσπρισαν τα μαλλιά μας, ούτε κι εμείς θα κάνουμε το αντίστροφο. Η «συμβατική» ζωή είναι κάτι το υποκειμενικό: Αυτό που για σένα είναι συμβατικό μπορεί για μένα να είναι υπερβολικό, και αντιστρόφως. Γενικά, το καλύτερο είναι πάντα να κάνουμε αυτό που μας αρέσει – αρκεί να μην πληγώνουμε ανθρώπους.
23 Ιανουαρίου, 2011 at 9:37 μμ
Κατανοώ τα συναισθήματα και τις σκέψεις σου, διότι κι εγώ κάποτε έτσι ένιωθα και σκεφτόμουν. Όταν όμως είχα την τύχη να γίνω πατέρας και μάλιστα σε περίοδο πολύ δύσκολη για μένα με ημι-ημι-απασχόληση και σπουδές κτλ. τότε κατάλαβα… Το να περιγράφεις το να είσαι γονιός σε κάποιον που δεν είναι, είναι σα να θες να περιγράψεις το σεξ σε κάποιον που δεν το έχει κάνει. Ίσως και πιο δύσκολο. Ίσως και εντελώς αδύνατο. Η επαφή μου με το παιδί όχι μόνο μου έδωσε πολύ μεγαλύτερη ενέργεια στο να βελτιώσω την οικονομική και επαγγελματική μου κατάσταση, αλλά μου άνοιξε την πόρτα σε έναν χαμένο Παράδεισο: το να βλέπεις το πώς ξεκινά κάποιος από το μηδέν, το πώς φτιάχνεται ένα χαμόγελο σε μερικούς μήνες, το πώς μπορεί κάποιος να σε εμπιστεύεται όπως δεν σε εμπιστεύτηκε κανείς, το πώς γίνεται να πέφτει και να σηκώνεται με ανίκητο πείσμα, το βλέμμα της ανακάλυψης ενός απλού πράγματος για πρώτη φορά στη ζωή, τα απρόσμενα άλματα νοημοσύνης που βιώνονται σαν θαύμα, το ότι ανασυντάσσεις μέσα σου τον κόσμο για να τον δείξεις σε έναν νέο φρέσκο άνθρωπο είναι κάτι που δεν συγκρίνεται με καμία χαρά και με καμία διαδικασία ανάπτυξης από όσες έχω βιώσει. Για μένα μιλάω πάντως, δεν ξέρω πώς το βιώνουν άλλοι. Όμως όλοι έχουν τη δυνατότητα να δουν τη συναρπαστική πλευρά κοντά σ’ αυτήν των κόπων και των αγρυπνιών που όμως ως ευθύνες σε ωριμάζουν και σε παν πολύ μπροστά (αν θέλεις να πας, βέβαια). Αυτό το τοπίο που σου περιγράφω πιο πάνω είναι για όσους δεν έχουν γίνει ακόμα γονείς χαμένο. Διότι όλοι μας ήμασταν εκεί όταν περνούσαμε αυτό το στάδιο. Όμως η ζωή μας σκλήρηνε, και χάσαμε αυτή τη μαγεία του πρώτου βλέμματος. Αυτό σου ξαναχαρίζεται όταν γίνεσαι με τη σειρά σου γονιός και έχεις τακτική επαφή με το παιδί, δεν μπορείς να το ζήσεις με το λίγο κούτσου κούτσου με τα παιδιά των άλλων. Φυσικά δεν μπαίνουν όλοι οι γονείς μέσα. Η δυνατότητα όμως δίνεται σε όλους τους γονείς.
Αυτά περί αύξησης του πληθυσμού ή του ότι δεν είναι κόσμος αυτός για μωρά τα βρίσκω δικαιολογίες για να αποφύγει κάποιος κάτι που τον απασχολεί. Αν δεν θέλεις κάτι, πες δεν θέλω, τελεία. Κανείς δεν θα σου ζητήσει το λογαριασμό. Το πρόβλημα του πληθυσμού λύνεται με την πολιτική 2 παιδιών (σταθερότητα) ή ενός (μείωση)· από την άλλη ο πληθυσμός στην Ευρώπη μειώνεται. Αλλά και να αυξηθεί ο συνολικός πληθυσμός του πλανήτη, τότε το πρόβλημα θα λυθεί από μόνο του, διότι κάποια στιγμή θα εκλείψουν οι πόροι, με αποτέλεσμα να πέσει πάλι ο πληθυσμός, όπως σε τόσα και τόσα παραδείγματα πληθυσμών ζώων σε απομωνομένα περιβάλλοντα. Τέλος, αυτό για τον εχθρικό κόσμο το βρίσκω πολύ εγωιστικό. Θα με έπειθε, μόνο αν αυτός που το έλεγε στη συνέχεια αυτοκτονούσε. Αλλιώς είναι ένα επιχείρημα βολέματος αυτών που είναι μεν στο λεωφορείο αλλά δεν θέλουν να ανέβουν κι άλλοι, διότι το λεωφορείο π.χ. βρωμάει.
24 Ιανουαρίου, 2011 at 2:43 πμ
Είμαι σίγουρος ότι τα συναισθήματα του ανθρώπου που μόλις έχει γίνει γονιός είναι κάτι που δεν μπορώ να κατανοήσω, ακριβώς επειδή δεν το έχω ζήσει. Και ναι, όλα αυτά που γράφω είναι ουσιαστικά ένα απροκάλυπτα κυνικό παραλήρημα ενός ανθρώπου που γράφει για κάτι το οποίο ουσιαστικά δεν γνωρίζει, και μιλάει εκ του ασφαλούς.
Το «σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας;» για μένα είναι σοβαρό επιχείρημα. Σκέφτομαι καμιά φορά: «Αν είχα τη δυνατότητα να αποφασίσω αν θα γεννηθώ ή όχι, κάνοντας μια γρήγορη τουρνέ σε όλο τον κόσμο, θα ήθελα να γεννηθώ;». Ε, νομίζω πως όχι. Δεν είμαι αισιόδοξος για το μέλλον, και δεν θα ήθελα να είμαι υπεύθυνος για τις κακουχίες που θα αντιμετωπίσουν τα παιδιά μου. Εγώ δεν αυτοκτονώ, απλά επειδή δε μου αρέσει να τα παρατάω – αν σκεφτείς τη ματαιότητα αυτού του κόσμου, ειδικά για έναν άθεο, δε θέλει και πολύ. Αυτό δε σημαίνει, όμως, ότι θέλω να φέρω ένα παιδί σε αυτόν τον κόσμο, που απλά ανέχομαι.
24 Ιανουαρίου, 2011 at 5:56 πμ
Συμφωνω με τον Stranger εδω και διαφωνω τοσο πολυ με τον Someone που θα εγραφα τρελο κατεβατο αν δεν ειχα να ξυπνησω σε 5 ωρες για να παω στη δουλεια. Ισως αυριο.
25 Ιανουαρίου, 2011 at 5:09 πμ
Απαντάς σοβαρά σε ένα κυνικό-χιουμοριστικό κείμενο. Γενικά συμφωνώ, όντας κ εγώ μπαμπάς, αλλά δε θεωρώ πως η πατρότητα (ή η μητρότητα) είναι αυτοσκοπός της ύπαρξής μας, ούτε ο μοναδικός τρόπος να ζήσουμε μια γεμάτη κ ευτυχισμένη ζωή.
Αλλά τώρα άρχισα κ εγώ να αναλύω σοβαρά, οπότε σταματώ!
27 Ιανουαρίου, 2011 at 3:37 πμ
Αλίμονο αν ο μοναδικός διαθέσιμος τρόπος για να ζήσουμε ευτυχισμένοι ήταν να κάνουμε παιδιά! Και ναι, μπορεί το κείμενο να είναι απροκάλυπτα και σε προκλητικό βαθμό κυνικό, αλλά όπως βλέπεις ανοίγει μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, που δε φαίνεται να έχει τέλος…
24 Ιανουαρίου, 2011 at 12:39 πμ
Είναι ελάχιστοι οι γονείς που δεν βλέπουν το παιδί τους σαν το μέσο για να κάνουν ότι δεν έκαναν.Θα είμαστε γεμάτοι ευτυχισμένους ανθρώπους στην αντίθετη περίπτωση
(πολύ καλό ποστ)
24 Ιανουαρίου, 2011 at 2:44 πμ
Φοβάμαι ότι κάποτε θα γίνω κι εγώ ένας τέτοιος γονιός, και τρομάζω. Να μου λείπει.
(ευχαριστώ! 🙂 )
24 Ιανουαρίου, 2011 at 5:56 πμ
Αυτο το ανεκδοτο που λεει γιατι θα επρεπε να γεννιομαστε γεροι και να πεθαινουμε μωρα εχει πεσει στην αντιληψη σου? γενικα τα σπαει!
27 Ιανουαρίου, 2011 at 3:37 πμ
Όχι, αλλά θυμάμαι μια αντίστοιχη φοβερή διαφήμιση της Mercedes, που έλεγε ακριβώς αυτό, ότι θα έπρεπε προς το τέλος της ζωής μας να είμαστε νέοι και να απολαμβάνουμε τη ζωή μας!
24 Ιανουαρίου, 2011 at 1:10 μμ
Θα συμφωνήσω με τον someone ίσως και λίγο από συναδελφική αλληλεγγύη… (πα-τέρας γάρ, όχι πολύ μεγαλύτερος από την ηλικία σου).
Εντάξει, όταν τα βλέπεις απ’έξω όλα φαίνονται τόοοοσο μακρυνα 🙂 αλλά σιγά «τα βρίσκεις» με κάποιον άνθρωπο οπότε δεν είναι απίθανη η προοπτική ενός παιδιού. Το θέμα είναι να μη γίνεται από εξαναγκασμό (ή καταναγκασμό; ) του στύλ: γιατί περνούν τα χρόνια, γιατί γκρινιάζουν οι γονείς κλπ κλπ. Άν λοιπόν προκύψει (γιατί -θεωρητικά- προγραμματίζεται κιόλας 😛 ), τα βάζεις κάτω τα ζυγίζεις και πράττεις ανάλογα. Άν δεν αισθάνεσαι έτοιμος και βλέπεις ότι δεν θα την παλέψεις λύσεις υπάρχουν 😉
Το σίγουρο είναι ότι αλλάζει οριστικά η ζωή σου… Κάποιες φορές νοσταλγείς το λάγνο παρελθόν αλλά με ένα χαμογελάκι (που λέει και ο συνάδελφος) τα έχεις ξεχάσει όλα στο λεπτό. Και η δυσκολίες κομμάτι της πρόκλησης είναι… εξάλλου τι θα ήταν η ζωή χωρίς τις καθημερινές προκλήσεις της;
Ναί δαγκωτό λοιπόν στα παιδιά, ακόμη και με τις όποιες δυσκολίες αντιμετωπίζει ο «παράδεισος» που ζούμε. Άν μπορεί κάποιος να ανταποκριθεί σε λογικά πλαίσια τόσο οικονομικά αλλά -κυρίως- ψυχικά, τότε γιατί όχι. Εξάλλου περισσότερες αντοχές -για το εγχείρημα- έχεις κοντά στα 30 (συν/πλήν κάτι), πάρα όταν κοντεύεις τα 50…
27 Ιανουαρίου, 2011 at 3:42 πμ
Σίγουρα, όταν βρεις σταθερό/ή σύντροφο, το θέμα της οικογένειας αρχίζει και γίνεται πιο σοβαρό. Αλλά, ειδικά με τις παρούσες οικονομικές συνθήκες, ποιο ζευγάρι θα μπει στη διαδικασία να καταστραφεί, ουσιαστικά, οικονομικά για να φέρει στον κόσμο ένα παιδί;
(μη μου λες για προγραμματισμό εγκυμοσύνης, εγώ προσωπικά ήμουν «ατύχημα»!)
Πραγματικά, θεωρώ πως αν δεν υπήρχαν κοινωνικές συμβάσεις και πίεση από τους γύρω, ούτε τα μισά ζευγάρια δεν θα έκαναν παιδί. Μπορεί να είναι ακραίο, και μπορεί να λέω μαλακίες επειδή είμαι απ’έξω, αλλά έτσι νομίζω.
Όταν φτάσω στα 30, ή κάπου εκεί γύρω τέλος πάντων, ίσως αλλάξω γνώμη. Μπορεί να χτυπήσει το βιολογικό ρολόι, τι να σου πω…
27 Ιανουαρίου, 2011 at 11:57 πμ
Καταρχάς να καταρρίψουμε έναν μύθο: Δεν καταστρέφεσαι οικονομικά κάνοντας 1 παιδί. Εντάξει, θα έχεις μερικά έξτρα μηνιαία έξοδα για τα αναλώσιμα (πάνες, γάλατα κλπ) αλλά αν τα βάλεις κάτω θα δείς ότι δεν είναι περισσότερα από όσα χάλαγες με το ταίρι σου όταν βγαίνατε κάθε Σ/Κ για ποτάκι, σινεμαδάκι κλπ 😉 (πράγματα που δεν θα μπορείς να κάνεις πλέον 🙂
Σχετικά με τον αρχικό εξοπλισμό, λόγω και της «ιδιομορφίας» της Ελληνικής οικογένειας, λίγο/πολύ θα παίξει κάποια βοήθεια υπό τη μορφή δώρου ενώ με λίγο ψάξιμο υπάρχουν και οικονομικές λύσεις.
Το ίδιο ισχύει και στο θέμα του τοκετού… κι εκεί υπάρχουν λύσεις αρκεί να μην γίνονται υπερβολλές.
Εντάξει, δε λέω να δουλεύει μόνο ο ένας και να παίρνει 6 κατοστάρικα… εκεί είναι τελείως ουτοπικό. Αλλά άν εργάζονται και οι δύο γονείς με νορμάλ μισθούς τότε γίνεται…
Δεν θα διαφωνήσω σχετικά με την «σιωπηλή πίεση» που ίσως να υφίσταται ένα ζευγάρι από τον περίγυρο. Θεωρώ όμως ότι η πλειοψηφία των ζευγαριών που προχωράει (είτε προγραμματισμένα είτε όχι), τα έχει βάλει κάτω και τα έχει συζητήσει -ειδικά με την κατάσταση που επικρατεί αυτή τη στιγμή στη χώρα.
28 Ιανουαρίου, 2011 at 2:46 πμ
gsova αν εχεις παιδι στη εφηβια η φοιτητη και τα εξοδα σου ειναι οσο οι πρωην έξοδοι σε προσλαμβανω
(φανταστικα παντα) για λογιστη μου! unbelievable!
31 Ιανουαρίου, 2011 at 3:03 πμ
Ναι, κι εμένα σ’αυτήν την εξίσωση των αναγκών του παιδιού με την σαββατιάτικη έξοδο κάτι δε μου κολλάει, αλλά υποθέτω ότι εσύ ξέρεις καλύτερα.
Πάντα βοηθάει η οικογένεια σε τέτοιες περιπτώσεις – το θέμα είναι αν αξίζει πραγματικά να επιβαρύνεις την οικογένειά σου με ένα νέο έξοδο που δεν μπορείς να καλύψεις μόνος σου…
(θεωρώ απόλυτα λογικό ένα ζευγάρι να κάνει συζητήσεις επί συζητήσεων πριν καταλήξει στην απόφαση να κάνει παιδί, αλλά πρώτον υπάρχουν και τα ατυχήματα, και δεύτερον δεν σκέφτονται όλοι τόσο ώριμα…)
24 Ιανουαρίου, 2011 at 8:23 μμ
Ίσως επειδή είμαι ήδη μητέρα, οι σκέψεις που καταγράφεις και που τις έκανα κι εγώ, μου φαίνονται οδυνηρότερες απ’ τους πόνους του τοκετού. Ίσως απομεινάρια κοινωνικών συμβάσεων να προγραμματίζουν το βιολογικό μας ρολόι. Ενδέχεται επίσης, οι νέες οικονομικές συνθήκες να επιχειρούν να διαλύσουν τους παλιούς προγραμματισμούς και να μας επιβάλουν το δικό τους σκεπτικό: είμαστε φτωχοί, τα έχουμε θαλασσώσει, άρα δεν έχουμε τίποτα να προσφέρουμε στα παιδιά μας, γι αυτό ας μείνουμε άτεκνοι. Μπορεί να αξίζει στο ανθρώπινο είδος η εξαφάνιση κι οι κατσαρίδες να τα καταφέρουν καλύτερα. Μετά, μάλλον από αντίδραση, ίσως κι επειδή είμαι φύσει αισιόδοξη –μέχρι βλακείας, θα έλεγα- άρχισα να σκέφτομαι λίγο λοξά και προέκυψε το 2ο κείμενο που αναφέρει πιο πάνω το ξωτικό. Σε αντίθεση με σένα, πίστευα πως γεννήθηκα ώριμη για γονιός. Ο μύθος κατέρρευσε τη μέρα που βγήκα με το μωρό απ’ το μαιευτήριο. Μαθητεύω έκτοτε, σε εικοσιτετράωρη βάση δίπλα στα πιτσιρίκια μου. Αρκετές φορές είναι ζόρικο, αλλά τις περισσότερες, είναι ότι πιο ενδιαφέρον, μου έχει συμβεί. Προς το παρόν, τα μικρά δείχνουν να το διασκεδάζουν. Γράφεις καταπληκτικά.
27 Ιανουαρίου, 2011 at 3:46 πμ
Μωρέ, κι εγώ φύσει αισιόδοξος ήμουν, μέχρι που η ζωή με έκανε απαισιόδοξο…
Ξέρω πως η γονεϊκή είναι ένα μάθημα που δε διδάσκεται, αλλά πρέπει να το μαθαίνεις μόνος σου καθημερινά. Και δεν αμφιβάλλω ότι σου αλλάζει τη ζωή, την φέρνει τούμπα. Ίσως κάποτε νιώσω κι εγώ έτοιμος για κάτι τέτοιο, μπορεί να αλλάξουν και οι συνθήκες, ή μπορεί να με αλλάξει καμιά γυναίκα…Ποτέ δεν ξέρεις! 🙂
24 Ιανουαρίου, 2011 at 11:05 μμ
Γεια. Διάβασα την ανάρτηση, διάβασα και (ένα-ένα) τα σχόλια, και, κάθε φορά που διάβαζα ένα σχόλιο σκεφτόμουν «θέλω κι εγώ, κι εγώ, κι εγώ, θέλω κι εγώ να σχολιάσω!» διότι διάβασα πολλά πράγματα για τα οποία θα ήθελα να βάλω κι εγώ το δικό μου λιθαράκι σκέψης. Θα προσπαθήσω να βάλω στην άκρη αυτό τον χαμό από ιδέες και ανυπομονησία να σχολιάσω.. Ας προσπαθήσω να επικεντρωθώ στο ζουμί της υπόθεσης (δύσκολο)..
1. Stranger, στέλνω τις συμπάθειές μου ως προς την «πίεση» που μπορεί να νιώθει κάποιος, την «πίεση» την προερχόμενη από την κοινωνία. Πραγματικά πιστεύω οτι επηρεαζόμαστε από «την κοινωνία» πολύ περισσότερο από όσο αντιλαμβανόμαστε. Επίσης, πιστεύω πως όσοι λένε πως «είναι εύκολο να αντιστέκεται κάποιος στις ‘πιέσεις’ της κοινωνίας», μάλλον, ίσως, είναι κάπως υπερβολικοί, επειδή, κατά τη γνώμη μου, πάντα (μα πάντα) υπάρχουν μερικά ακόμα περιθώρια απο-εξάρτησης από τις γνώμες της «κοινωνίας». (Φυσικά, το να είναι κάποιος ελεύθερος από τη γνώμη των άλλων και τη «γνώμη της κοινωνίας» δε σημαίνει, κατά τη γνώμη μου, να υψώνει τη φωνή απέναντί της και να αντιδρά σα ΘΥΜΩΜΕΝΟ έφηβο παιδάκι. Σημαίνει, απλά, να αμφισβητεί ΓΟΝΙΜΑ τα πάντα, να μένει ανεπηρέαστος από τις καλές γνώμες των άλλων προς τον εαυτό του, και να τον ενδιαφέρει πάνω από όλα να έχει τη συνείδησή του ειλικρινά καθαρή. Αυτός είναι ο ορισμός μου του ελεύθερου ανθρώπου που δεν είναι εξαρτημένος από τη γνώμη της κοινωνίας. Αντίθετα, ο ορισμός μου για τον άνθρωπο που είναι «εξαρτημένος» από τη γνώμη της κοινωνίας είναι είτε 1.αυτός που κάνει όσα πράγματα που δεν θέλει μόνο και μόνο επειδή τα κάνουν οι άλλοι, είτε 2. αυτός που θυμώνει, νιώθει θύμα, εξοργίζεται απέναντι στην κοινωνία, και τις ‘πιέσεις’ της, και σε όσα ‘επιβάλλει’. Αυτή είναι η γνώμη μου. Έτσι νομίζω. Κλείσιμο παρένθεσης)
Έγραφα οτι συμπάσχω μαζί σου για τα «κουτσομπολιά» και το «τι θα πει η κοινωνία». Νομίζω οτι δε θα έμενα εντελώς ανεπηρέαστη αν π.χ. η γειτονιά έλεγε π.χ. οτι θα μείνω «γεροντοκόρη» και θα καταλήξω στο γηροκομείο….
2. Διάβασα σε κάποια σχόλια πως η πατρότητα (ή η μητρότητα) κάνει τον άνθρωπο να νιώσει πιο υπεύθυνος και πως αυτό είναι κάτι καλό. Προσωπικά, μου φαίνεται οτι είναι πάρα πολύ ωραίο (πάρα πολύ όμορφο) το να γίνεται κάποιος πιο υπεύθυνος λόγω του οτι είναι γονιός. Έγραψε ένας σχολιαστής πιο πάνω: «ως ευθύνες σε ωριμάζουν και σε παν πολύ μπροστά (αν θέλεις να πας, βέβαια)».
3. Στο σημείο 3 θέλω να σχολιάσω την παραπάνω τελευταία φράση: «αν θέλεις να πας, βέβαια». Συμφωνώ απόλυτα. Πιστεύω κι εγώ πως οι ευθύνες μάς κάνουν πιο ώριμους, ΑΝ (και μόνο ΑΝ) θέλουμε να γίνουμε πιο ώριμοι.
4. Προσωπικά, εντελώς μα εντελώς υποκειμενικά (ΕΝΤΕΛΩΣ λέμε), διατηρώ την άποψη πως είναι πολύ μα πολύ καλύτερο να ΜΗΝ κάνει παιδιά κάποιος άνθρωπος ο οποίος δεν είναι ενήμερος για το πόσο μα πόσο πόσο πόσο μεγάλη ευθύνη αναλαμβάνει απέναντι σε μια ανθρώπινη ύπαρξη που φέρνει στον κόσμο. Μια ευθύνη που διαρκεί κάθε ένα δευτερόλεπτο κάθε μίας ημέρας για πολλά πολλά χρόνια! Νομίζω οτι η τεκνοποιία λειτουργεί θετικά για τον άνθρωπο που είναι πρόθυμος να: να μετανιώνει πραγματικά για τα λάθη του, να αναλαμβάνει ευθύνες όλο και περισσότερες, να τον ενδιαφέρουν ΠΟΛΥ περισσότερο οι ευθύνες του προς τους άλλους ανθρώπους παρά τα δικαιώματα του εαυτού του, να κάνει (συνειδητό, ηθελημένο, χωρίς γκρίνιες) καθημερινό αγώνα για όλα αυτά.
Νομίζω πως αν ένας άνθρωπος δεν έχει συναίσθηση του πόσο σοβαρό είναι το έργο που έχει να αναλάβει (με το γάμο ή) με την πατρότητα… ΚΑΙ… αν δεν κάνει όσα ζητά η σοβαρότητα του έργου… τότε, εντελώς υποκειμενικά, νομίζω οτι είναι πολύ καλύτερα να μην κάνει παιδί. –Τώρα πρέπει να φύγω για να δω «το νησί».
27 Ιανουαρίου, 2011 at 3:57 πμ
1. Θεωρώ ότι, πάνω απ’όλα, είμαι άνθρωπος που αμφισβητεί και ερευνά τα πάντα. Αλλά ακόμα και αυτοί οι άνθρωποι, μπροστά στην πίεση της κοινωνίας, μπορεί να υποκύψουν και να κάνουν κάτι απερίσκεπτο, παρά τη θέλησή τους. Κάποιες φορές, η επίδραση της κοινωνίας στο άτομο είναι τόσο ισοπεδωτική, που δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Κι έτσι γίνονται τα μεγαλύτερα ανθρώπινα εγκλήματα.
2. Ίσως η πατρότητα/μητρότητα να είναι κάτι σαν μαγικό ραβδάκι, που από τη μία μέρα στην άλλη σε κάνει υπεύθυνο άτομο. Αλλά αυτή η θεωρία δεν εξηγεί γιατί υπάρχουν γονείς που παρατάνε τα παιδιά τους σε κάδους σκουπιδιών, γονείς που σαπίζουν στο ξύλο τα παιδιά τους, ή γονείς που παρατάνε την οικογένεια και εξαφανίζονται από προσώπου γης.
3. Και πώς μπορείς να ξεχωρίσεις τι πραγματικά θες, και τι σου επιβάλλει υποδόρια η κοινωνία χωρίς να το καταλαβαίνεις; Δεν είναι και τόσο εύκολο…
4. Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να κάνει παιδί, αγνοώντας όλες αυτές τις (προφανείς) δυσκολίες και υποχρεώσεις. Η δουλειά του γονιού είναι full time και κρατάει ουσιαστικά για πάντα – δεν ξέρουν πού μπλέκουν; Εδώ το ξέρω εγώ, που δεν έχω καμία όρεξη ακόμα να κάνω παιδί! Τι να πω;
29 Ιανουαρίου, 2011 at 3:23 πμ
1. Συμφωνώ με αυτό.
2. Δε νομίζω οτι είπε κάποιος αυτή τη θεωρία.
3. Συμφωνώ με αυτό.
4. Ασχολίαστο.
25 Ιανουαρίου, 2011 at 5:24 πμ
Νομίζω είχα να απολαύσω κείμενό σου τόσο πολύ, από εκείνα τα «400 ευρώ φριχτά».
Κοίτα, κι εγώ έγινα μπαμπάς μικρός, και δε με λες κ τον πιο ώριμο… Έχει πλάκα όμως! Και είναι όντως μαγεία. Και για να μη με βρίζει ο γιος μου για τον κόσμο στον οποίο τον έφερα, θα προσπαθήσω να τον αλλάξω για χάρη του!
27 Ιανουαρίου, 2011 at 4:00 πμ
Κι εμένα μου αρέσουν αυτά τα παραληρήματα, ίσως δεν πρέπει να την φιλτράρω τόσο πολύ τη σκέψη μου τελικά. 😛
Τι ωραίο αυτό. «Θα προσπαθήσω να αλλάξω για να μη με βρίζει ο γιος μου για τον κόσμο στον οποίο τον έφερα». Έτσι είναι το σωστό, νομίζω. Αλλά και πάλι, δυο-τρία μπινελίκια θα τα φας, δε θα τη γλιτώσεις. 😛
28 Ιανουαρίου, 2011 at 2:33 πμ
βασικα εισαι πολυ οριμος.και σε καταλαβαινω.
θεωρω οτι ο μονος λογος που κανουν παιδια ειναι γιατι απλος δεν θελουν να βλεπουν ενα τοιχο μπροστα τους.γιατι ενα παιδι ειναι το μονο θαυμα που χαρησαν στον ανθρωπο για να μη ζηταει τιποτα και να δινει.ειναι ο ορισμος της ανιδιοτελειας. παρολαυτα επειδη ειμαι αυστηροτατος κριτης του θεσμου του γαμου και της αναπαραγωγης δηλωνω υπευθυνα οτι παααρα πολλοι γονεις ειναι ακαταλληλοι για αυτο το ρολο.(γονεα δε τον κανει καποιον η εγκυμωσυνη η ενα μωρακι αλλα η επικοινωνια με το παιδι του στη εφηβια- και δε νομιζω οτι αυτο το σκεφτονται)
και για να τσεκαρεις το βιολογικο σου ρολοι μη φας μια ολοκληρη μερα.θα δεις οτι θα χτυπησε και θα σου πει »φαϊ».
και εγω νομιζα οτι το ρολοι μου ηταν χαλασμενο ή οτι ειμαι μικρη τελικα σε καθε κουδουνισμα υπαρχει και απαντηση για μη-mainstream κοινό.
31 Ιανουαρίου, 2011 at 3:06 πμ
Πράγματι, το παιδί είναι ο ορισμός της ανιδιοτέλειας. Συμφωνούμε σε όλα. Και το βιολογικό μου ρολόι θα το κοιτάξω, δεν είμαι απόλυτα σίγουρος ότι θα χτυπήσει. 😛