Αγαπητό ημερολόγιο,

ο άνθρωπος θα μπορούσε να παρομοιαστεί με ένα μηχάνημα που το αποκτάς χωρίς εγγύηση, χωρίς ανταλλακτικά και η συντήρησή του κοστίζει πολύ ακριβά. Αν κάτι πάει στραβά με κάποιο από τα εξαρτήματά του (και κάποια στιγμή είναι μαθηματικά βέβαιο ότι κάτι θα πάει στραβά, αφού τίποτα σε αυτόν τον κόσμο δεν κρατάει για πάντα), δεν μπορείς να ζητήσεις αντικατάσταση, δεν μπορείς καν να ζητήσεις αποζημίωση από κάποιον, και είναι δύσκολο να βρεις αξιόπιστα ανταλλακτικά. Και βέβαια, όσο αυτό το μηχάνημα σου ανήκει, πρέπει να το φροντίζεις καθημερινά, αφιερώνοντάς του πολύ χρόνο και πολλά χρήματα. Με αυτά τα δεδομένα, αν ο άνθρωπος ήταν όντως μηχάνημα, και υπήρχαν «ανθρωποπωλεία» που το πουλούσαν, κανείς δεν θα το αγόραζε – για να μη σου πω ότι κανείς δε θα ήταν αρκετά φρενοβλαβής ώστε να κατασκευάσει ένα τέτοιο, καταδικασμένο να αποτύχει εμπορικά, μηχάνημα.

Βέβαια, στην πραγματικότητα ο άνθρωπος δεν είναι μηχάνημα. Γεννιέται με μια πολύπλοκη διαδικασία, που περιλαμβάνει μεγάλη ταλαιπωρία, εννιάμηνη αναμονή, νεύρα, έντονες σωματικές μεταβολές, και τελικά με φρικτό πόνο. Και πάλι, όλα αυτά θα ήταν αρκετά για να αποτρέψουν τον οποιονδήποτε να κάνει παιδί. Αλλά, με κάποιον μαγικό τρόπο, οι άνθρωποι εξακολουθούν να αναπαράγονται. Φυσική επιλογή; Ανθρώπινο ένστικτο; Ρομαντικά γουτσουγούτσου για τον «καρπό του έρωτά μας»; Δεν ξέρω πώς εξηγείται. Αλλά συμβαίνει. Και μερικές φορές συμβαίνει σε δικούς μας ανθρώπους.

Αυτά σκεφτόμουν, πάνω-κάτω, όταν έμαθα ότι η ξαδέρφη μου η Κ. γέννησε ένα υγιέστατο αγοράκι πριν από λίγες μέρες. Μερικούς μήνες πριν, είχα πάθει σοκ όταν έμαθα ότι η Κ. ήταν έγκυος. Δεν ήταν ότι θα αποκτούσα (περίπου) ανίψι – έχω μεγάλο σόι και πολλά μεγαλύτερα ξαδέρφια, οπότε πρέπει να έχω ήδη καμιά δεκαριά από δαύτα, πάντα τα χάνω στο μέτρημα. Επίσης, ποσώς με ενδιέφερε το γεγονός ότι η Κ. είναι ανύπαντρη – σιγά μην τη λιθοβολήσουμε κιόλας επειδή έχει προγαμιαίες σχέσεις. Το θέμα είναι ότι η ξαδέρφη μου είναι μόλις 9 μήνες μεγαλύτερη από μένα, και αυτό έκανε το βιολογικό μου ρολόι να χτυπάει σαν τρελό, με ήχο αφύπνισης το «Μαμά Γερνάω». Ξέρεις, αυτά είναι πράγματα που λίγο-πολύ όλοι αρχίζουμε να τα σκεφτόμαστε σε αυτήν την ηλικία: Οι μέρες της παιδικής μας αθωότητας έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, κάποια στιγμή, για να μη μας κουτσομπολεύει κι η γειτονιά, πρέπει (;;;) να βρούμε μια σταθερή δουλειά, να κάνουμε οικογένεια, να πάρουμε ένα σπίτι με δάνειο, να μας απολύσει το αφεντικό μας, να χάσουμε το σπίτι λόγω χρεών, να μείνουμε στο δρόμο, να μας χωρίσει το έτερόν μας ήμισυ και να επιστρέψει στη μάνα της, παίρνοντας τα παιδιά μαζί, να βρούμε μια δουλειά της πλάκας ίσα-ίσα για να βγάλουμε τα ένσημα, να πάρουμε μια συνταξούλα και στα τελευταία μας να γυρίσουμε στο χωριό μας και να αφήσουμε την τελευταία μας πνοή στην κουνιστή καρέκλα μας, ατενίζοντας τον ήλιο που βασιλεύει πίσω από το καταπράσινο βουνό. Ή κάπως έτσι, τέλος πάντων.

Είναι αυτό που λέμε «κύκλος της ζωής» – αν και δεν είναι καθόλου κύκλος, είναι μία εντελώς γραμμική πορεία: Γεννιέσαι, κάνεις παιδιά, πεθαίνεις, κάνουν παιδιά τα παιδιά σου, πεθαίνουν, κάνουν παιδιά τα παιδιά των παιδιών σου, πεθαίνουν κι αυτά, και ούτω καθεξής. Και αυτός μοιάζει να είναι ο μοναδικός ενστικτώδης αυτοσκοπός κάθε ζωντανού πλάσματος στον πλανήτη. Αν κάτσεις να αναρωτηθείς ποιο είναι, τελικά, το νόημα της ζωής, η πιθανότερη απάντηση στην οποία θα καταλήξεις είναι «για να βάλω κι εγώ το λιθαράκι μου στην αναπαραγωγή του είδους μου, ώστε μακροπρόθεσμα ο πλανήτης να γεμίσει από ανθρώπους, και να αρχίσουν να αλληλοσκοτώνονται επειδή δεν θα τους φτάνει το φαγητό και το νερό, και τελικά να γίνει ένας πυρηνικός πόλεμος και να επιβιώσουν μόνο οι δολοπλόκες κατσαρίδες, που θα κατακτήσουν τον πλανήτη και μετά από 200 δισεκατομμύρια χρόνια θα εξελιχθούν σε Cucarachus Sapiens που θα δημιουργήσουν δικές τους κοινωνίες, οι οποίες σταδιακά θα αυτοκαταστραφούν επίσης, αφήνοντας τον πλανήτη ακατοίκητο μέχρι η ΔΕΗ να κόψει το ρεύμα στον ήλιο και να ολοκληρωθεί η γήινη ιστορία». Ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων.

Δεν ξέρω, μου φαίνεται ότι πάνω στα νεύρα μου από το απότομο ξύπνημα πέταξα το βιολογικό μου ρολόι τόσο δυνατά στον τοίχο, που έγινε βίδες και δεν ξέρω αν θα λειτουργήσει ποτέ ξανά. Ίσως είναι κι αυτό ένα από τα εξαρτήματα που ο άνθρωπος έχει εκ κατασκευής, και αν χαλάσει δεν υπάρχει εγγύηση, ούτε ανταλλακτικά, και αναγκαστικά συνεχίζεις να λειτουργείς χωρίς αυτό. Το θέμα είναι: Θα το χρειαστώ ποτέ ξανά; Θέλω στα αλήθεια κάποτε να συνεισφέρω στην αναπαραγωγή του είδους; Θέλω στα αλήθεια να φέρω έναν άνθρωπο στη ζωή, παρά τη θέλησή του, ο οποίος μέχρι να αφήσει την τελευταία του πνοή θα με καταριέται που δεν είχα την προνοητικότητα να σκεφτώ ότι αυτός ο κόσμος δεν είναι μέρος για να φέρνεις ένα παιδί; Ή μήπως θέλω απλά ένα ωραίο υποχείριο, να το κάνω όλα αυτά που δεν θα καταφέρω ποτέ να γίνω εγώ, να του μεταφέρω τα κόμπλεξ και τις φοβίες μου, και στο τέλος της ζωής μου να ξέρω ότι υπάρχει ένας μαλάκας που θα τρέχει από πίσω μου να μου αλλάζει τις πάνες ακράτειας;

Μάλλον δεν είμαι ακόμα αρκετά ώριμος για να σκεφτώ ένα τέτοιο ζήτημα. Ακόμα κι αυτά που μόλις σου έγραψα δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα παραλήρημα, που θα μπορούσε άνετα να αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα γραφής προς δικαιολόγηση εισαγωγής ασθενούς σε φρενοκομείο. Προφανώς δεν είμαι έτοιμος να κάνω παιδιά. Ίσως να μην είμαι ποτέ, ποιος ξέρει; Ίσως δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι για γονείς. Όπως υπάρχουν άνθρωποι ομοφυλόφιλοι, οι οποίοι δεν εξυπηρετούν τις αναπαραγωγικές συνήθειες της ανθρωπότητας (και μαγκιά τους), έτσι μπορεί να υπάρχουν και άνθρωποι που είναι προορισμένοι να διάγουν εργένικο βίο, προσφέροντας στην ανθρωπότητα πολλά πράγματα, αλλά όχι ένα παιδί. Και φυσικά μπορεί και να λέω μεγάλες μαλακίες, που σε δέκα χρόνια θα τις ανακαλύψω τυχαία ψάχνοντας τις παλιές μου καταχωρίσεις στο ημερολόγιό μου, θα αλλάξω χίλια χρώματα και θα τις εξαφανίσω από προσώπου γης, πριν προλάβει κάποιος να δει τα γραφόμενά μου και χάσει πάσα ιδέα για μένα, τον οικογενειάρχη με τα δύο αγγελούδια και την πιστή σύζυγο.

(Disclaimer: Δηλώνω υπεύθυνα ότι δεν βρίσκομαι υπό την επήρεια αλκοόλ ή ναρκωτικών ουσιών, και όλο αυτό το παραλήρημα είναι το αυθόρμητο προϊόν σκέψεων που δεν φιλτράρονται, καθώς ο εγκέφαλός μου δεν διαθέτει σώμα καταστολής ταραχοποιών σκέψεων και τις αφήνει να κυκλοφορούν ελεύθερες. Αλήθεια.)

Λοιπόν, πάω για ύπνο πριν προλάβω να γράψω κι άλλα, γιατί με βλέπω να γράφω μέχρι τον Απρίλιο σερί αν δεν σταματήσω τώρα. Καληνύχτα, και να θυμάσαι: Το δύσκολο με τις γυναίκες δεν είναι να τους λες πάντα αυτό που θέλουν να ακούσουν, αλλά να τις πείσεις ότι πραγματικά το εννοείς (ακόμα κι αν δεν το εννοείς).