Αγαπητό ημερολόγιο,
οι κοινοί θνητοί τα Χριστούγεννα επιδίδονται σε κοινές ασχολίες: Φαγητό μέχρι σκασμού, νυχτερινά ξεπορτίσματα σε μπουζούκια και μπαράκια, εορταστικά προγράμματα στην τηλεόραση, κανένα εορταστικό χαρτάκι, τέτοια πράγματα. Εγώ, πάλι, επιδίδομαι σε αυτές τις ασχολίες, και σε μία ακόμα: Τις φωτογραφίες στους δρόμους της Αθήνας.
Σήμερα το μενού είχε (πάλι) Χαλάνδρι. Ήταν μία έκτακτη βόλτα, που προέκυψε από την ξαφνική ανάγκη να γεμίσω με κάποια δραστηριότητα τρεις κενές ώρες, οπότε σκέφτηκα να μην πάω και πολύ μακριά και δε με βρίσκουν ούτε τα GPS (καθώς έχω κι αυτό το εξαιρετικό ταλέντο στο να χάνομαι οπουδήποτε).
Σήμερα ανακάλυψα δύο πράγματα: Πρώτον, ότι όσα περισσότερα συνθήματα βγάζω σε διαφορετικές περιοχές, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να αρχίσω να βρίσκω «διπλά» συνθήματα (όπως λέγαμε παλιά, που μαζεύαμε αυτοκολλητάκια Καρουζέλ και Panini), και άρα οι βόλτες μου να μην είναι εξίσου παραγωγικές. Κάτι που δε συνέβη σήμερα, ευτυχώς, αφού έβγαλα 25 φωτογραφίες. Και δεύτερον, ότι πρέπει μερικές φορές να ξαναπερνάω από μέρη που έχω φωτογραφίσει στο παρελθόν, για να δω αν υπάρχουν ακόμα και αν έχει προστεθεί κάτι καινούργιο σε αυτά. Θα καταλάβεις στη συνέχεια τι εννοώ.
Πάμε, λοιπόν, να σου δείξω τι μου έφερε σήμερα ο Άγιος Βασίλης, εκτός από κάλους στα πόδια:
Αυτό είναι στον Χολαργό - από κάπου έπρεπε να ξεκινήσω για να φτάσω στο Χαλάνδρι. Κλωτσιά να'ναι, και ό,τι χρώμα θέλει ας είναι.
Είναι αεροπλάνο; Είναι πουλί; Όχι, αλλά του αρέσουν τα πουλιά. (politically incorrect ήταν αυτό, το ξέρω, αλλά δεν μπορούσα να αντισταθώ)
Αυτό πρέπει να είναι το πιο κοιμήσικο ποντίκι που έχω δει ποτέ, ζωντανό ή ζωγραφισμένο.
Μάλλον ό,τι καλύτερο έβγαλα σήμερα. Κάποιος έπρεπε να του το πει, όντως.
Δεν είμαι σίγουρος αν πρόκειται για άνδρα ή γυναίκα (αν και νομίζω ότι έχει μουστάκι), αλλά η τεχνοτροπία θυμίζει Πικάσο, Βαν Γκογκ και Μονέ.
Η πινακίδα που ζει διπλή ζωή: Από τη μία "απαγορεύεται", από την άλλη "χαμογέλα".
Ποιος είπε ότι δεν κυκλοφορούν ελέφαντες στην Αθήνα;
Τι στοίχημα πας ότι ο περι ου ο λόγος είναι καθηγητής;
Το μέλλον είναι τώρα. Και δεν είναι και πολύ καλό.
Ναι, το ξέρω ότι το έχω βγάλει άλλες δύο φορές αυτό. Αλλά η συγκεκριμένη βερσιόν μου άρεσε.
Μετά το "Vote for Nobody, because Nobody cares", το δεύτερο αγαπημένο μου αντι-εκλογικό σύνθημα.
Εμείς, πάντως, τα Χριστούγεννα χθες τα γιορτάσαμε κανονικά. Μήπως εννοεί τα Χριστούγεννα του 2011;
Δεν μπορείς να πεις, έχει έναν πολύ σοβαρό λόγο να χαμογελάει.
Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός, αλλά τέτοια διαμαντάκια στους τοίχους λάμπουν από μακριά.
...ή αλλιώς, "αναρχία για αρχάριους".
...ΑΝ καταφέρεις να βρεις δουλειά, εννοείται.
"Βικτωριανοί"; Εννοεί αυτούς που μένουν στην πλατεία Βικτωρίας;
Είχε και άλλα δύο δέντρα παραδίπλα με κάτι τέτοια γλυκανάλατα γραμμένα πάνω τους, αλλά τα είχαν σβήσει με γκραφίτι. (καλά κάνανε)
Αν μπορούν να εξοστρακιστούν οι σφαίρες, τότε μπορούν και οι πέτρες.
Αυτός που έγραψε για τη Marfin, μου θυμίζει εκείνα τα παιδάκια στο σχολείο που λέγανε "ωωωωωωωωωωωω, τι σου'πεεεεεεεεεεεε".
Αυτό το στένσιλ το είχα βγάλει πριν από πολύ καιρό, και σήμερα που επέστρεψα κάποιος είχε δώσει αυτήν την απάντηση. Νοσταλγός της χούντας; 15χρονο που δεν έχει ζήσει χούντα; Ποιος ξέρει.
Δεν έχει κι άδικο. Ξέρεις πόσοι ωραίοι τοίχοι χαραμίζονται με παπαριές όπως "γαύροι μουνιά" και "μόνο εμείς εδώ";
Εγώ μπορώ να είμαι η Ελβετία;
Τώρα που δε φοβόμαστε πια τον πόλεμο, ας ασχοληθούμε με τον καταναλωτισμό.
Τέλος βόλτας, επιστροφή στον Χολαργό, και μία χρήσιμη υπενθύμιση σε αυτούς που νομίζουν ότι το ένα ευρώ έχει την αξία του παλιού κατοστάρικου.
Πριν σε καληνυχτίσω, θέλω να σου δείξω κάτι ακόμα. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που μισούν αυτό που όλοι οι άλλοι αγαπούν. Κάποιοι αντιδραστικοί που θέλουν να πηγαίνουν κόντρα σε όλους. Δεν είναι κακοί άνθρωποι, απλά αντιδραστικοί. Και μερικές φορές έχουν και μια νοσηρή φαντασία. Προφανώς, κάποιος από αυτούς σκέφτηκε να βγάλει στην αγορά αυτό:
Ναι, καλά κατάλαβες. Είναι ένα κωλόχαρτο με αγιοβασίληδες πάνω. Κάποιος θα απολαμβάνει ιδιαίτερα το θέαμα των σκατών πάνω στους χαρωπούς αγιοβασίληδες. Σε λίγο θα βγάλουν και ταμπόν με το σχήμα του Άη Βασίλη. Και σερβιέτες. Και πάνες. Αν ήμουν ο Άγιος Βασίλης, θα κατέβαινα σε στάση εργασίας φέτος, απαιτώντας να αποσυρθούν από την αγορά τα κωλόχαρτα.
Καληνύχτα και μη χειρότερα.
27 Δεκεμβρίου, 2010 at 1:19 πμ
Να βγάλουμε ένα αντίστοιχο κολόχαρτο με φασίστες. Καταλάβατε πού το πάω, ε;
27 Δεκεμβρίου, 2010 at 1:20 πμ
Και για διαφημιστικό σλόγκαν θα έχουμε το «όποιος νύχτα περπατεί, λάσπες και σκατά στους φασίστες». 😛
27 Δεκεμβρίου, 2010 at 1:37 πμ
Εμενα μ αρεσει περισσοτερο το «ανθρωπος αγραμματος, ξυλο στους φασιστες» 😛
27 Δεκεμβρίου, 2010 at 1:38 πμ
Δύο φορές το έχω βγάλει αυτό, από τα αγαπημένα μου! 🙂
27 Δεκεμβρίου, 2010 at 1:37 πμ
Μ αρεσει οταν βγαζεις Χαλανδρι γιατι οχι μονο ξερω αρκετα απο τα συνθηματα αλλα ξερω και αυτους που εγραψαν καποια απο αυτα! Και με πιανει μια νοσταλγια 🙂
Παντως σε αυτο με τη χουντα εγω το εκλαμβανω οτι σημερα ειναι τοσο σκατα τα πραγματα που ακομα και στη χουντα ηταν καλυτερα. Οχι σα να το γραψε φασιστας. Αλλα ποτε δεν ξερεις.
27 Δεκεμβρίου, 2010 at 1:40 πμ
Κι εγώ αν κάπου έπρεπε να ποντάρω, θα έλεγα ότι είναι κάποιος τόσο απογοητευμένος από την παρούσα κατάσταση που πιστεύει ότι στη χούντα ήταν καλύτερα. Αλλά και πάλι, είναι φάουλ – τη χούντα δεν την εξέλεξε κανένας.
27 Δεκεμβρίου, 2010 at 1:37 πμ
Πολύ καλά!! Κάποια τα έχω πετύχει και εγώ..
Ωραίο ποστ, καλό βράδυ, και χρόνια σου πολλά!
27 Δεκεμβρίου, 2010 at 1:40 πμ
Ευχαριστώ! Χρόνια πολλά! 😀
27 Δεκεμβρίου, 2010 at 1:38 πμ
Well done, boy! Don’t b a stranger!
27 Δεκεμβρίου, 2010 at 1:41 πμ
If I wasn’t a stranger, I would be a nobody. 🙂
27 Δεκεμβρίου, 2010 at 9:18 μμ
Τέλειο ποστ
29 Δεκεμβρίου, 2010 at 3:54 πμ
Ξέρω πόσο σου (και σας) αρέσουν αυτά τα posts με φωτογραφίες, και σκοπεύω να τα αυξήσω από τη νέα χρονιά! 🙂
28 Δεκεμβρίου, 2010 at 12:10 πμ
Xronia polla se oloys
29 Δεκεμβρίου, 2010 at 3:54 πμ
Χρόνια πολλά και σε σένα, Ανώνυμε! 🙂
28 Δεκεμβρίου, 2010 at 10:17 πμ
Η συλλογή σου εμπλουτίζεται με όλο και περισσότερα διαμαντάκια!
Από αυτή τη σειρά κρατάω το ελεφαντάκι γιατί μου θυμίζει παιδική αθωότητα που τόσο έχουμε ανάγκη μέσα στο κλίμα της μιζέριας που μας επιβάλλουν με τόση πίεση.
http://newagemama.com
29 Δεκεμβρίου, 2010 at 3:55 πμ
Κι εμένα μου άρεσε το ελεφαντάκι, όπως και το νυσταλέο ποντίκι, έχουν κάτι το νοσταλγικό. 🙂
28 Δεκεμβρίου, 2010 at 3:03 μμ
Υποκλίνομαι στους τοίχους του Χαλανδρίου! Άκου ‘κει «Γαμάω :)». Πού τον βρήκαν αυτόν;
29 Δεκεμβρίου, 2010 at 3:56 πμ
Το Χαλάνδρι έχει γενικά ισχυρό αναρχικό πυρήνα και είναι γεμάτο αναρχικά συνθήματα – αλλά έχει και κάτι τέτοια, σαν το «Γαμάω», που είναι πραγματικά priceless! 😀
28 Δεκεμβρίου, 2010 at 6:51 μμ
Ανάλογης χαράς κωλόχαρτο είχε και η ξαδέλφη μου στην τουαλέτα των ξένων ανήμερα Χριστουγέννων.
Εγώ πάλι νομίζω ότι δεν είναι προς τιμήν του Αγίου να τον βάζουμε στον κώλο μας, αλλά μεγάλη η χάρη του μπορεί και εκεινού να του αρέσει.
Προσκυνώ το λακωνικό μήνυμα τύπου ‘γαμάω’. Λιτό και περιεκτικό.
29 Δεκεμβρίου, 2010 at 3:57 πμ
Άγιος Βασίλης ο Κοπρολάγνος; Λες; 😛
28 Δεκεμβρίου, 2010 at 9:56 μμ
ασχετο αλλα με φοβιζεις.και μπορει απο ολες τις σελιδες που διαβασα η απαντηση στην ερωτηση μου να ειναι ξακαθαρη αλλα εγω θα την κανω:εισαι ευτυχισμενος;
και αν δεν σου αρεσει η ερωτηση μου διεργαψε την γιατι ηδη ντρεπομαι που την κανω.
29 Δεκεμβρίου, 2010 at 4:02 πμ
Θα μπορούσα να γράψω έναν ολόκληρο τόμο με θέμα «Είμαι ευτυχισμένος;», αλλά θα περιοριστώ στα βασικά. Είμαι όσο ευτυχισμένος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που βλέπει τη ζωή του να μένει στάσιμη, το μέλλον του να καταρρέει και κανέναν να μην μπορεί να κάνει τίποτα για να βοηθήσει. Όχι, δεν είμαι ευτυχισμένος – αλλά δεν παύω να ελπίζω ότι κάποτε μπορεί να ξαναγίνω.
(μην ντρέπεσαι, εδώ πέρα δεν υπάρχουν αδιάκριτες ερωτήσεις. Μου έχουν πει και χειρότερα. 🙂 )