Αγαπητό ημερολόγιο,

θυμάμαι που, όταν ήμουν μικρός, τρελαινόμουν όταν είχα γενέθλια ή γιορτή. Ήδη έναν μήνα (και βάλε) πριν από εκείνη τη μέρα άρχιζα την αντίστροφη μέτρηση, περιμένοντας ανυπόμονα τη μέρα που θα έπαιρνα το δώρο μου και, ακόμα πιο σημαντικό, θα βρισκόμουν στο επίκεντρο της προσοχής (γιατί το καλό ψώνιο από την αρχή φαίνεται).

Κάποια στιγμή, ωστόσο, κατάλαβα πως όλη αυτή η προσμονή μου έκανε περισσότερο κακό παρά καλό. Το να μετράς τις μέρες και τις ώρες μέχρι να συμβεί κάτι είναι κακό πράγμα, γιατί όσο περισσότερο το σκέφτεσαι, τόσο περισσότερος σου φαίνεται ο χρόνος μέχρι τελικά να συμβεί. Πάρε για παράδειγμα και τον Στρατό: Αν αρχίσεις από την πρώτη μέρα να μετράς τις μέρες που σου απομένουν μέχρι να απολυθείς, στη δεύτερη βδομάδα το πολύ θα σε βρουν κρεμασμένο με το σώβρακό σου στον θάλαμο. Αλλά αν δεν το σκέφτεσαι, ο καιρός θα περάσει πολύ πιο γρήγορα και ανώδυνα.

Πιστεύω να καταλαβαίνεις τι εννοώ: Κάθε πράγμα στον καιρό του. Τα γενέθλιά μου είναι τον Απρίλη – δε θα κάτσω να ασχοληθώ από τώρα με αυτά. Το Δεκαπενταύγουστο είναι σε εννιά μήνες – δε θα μετράω τα δευτερόλεπτα μέχρι να ξαναδώ την Αθήνα άδεια. Τα Χριστούγεννα είναι σε έναν μήνα – δε θα στολίσω από τώρα το σπίτι μου, ούτε θα αρχίσω να τρώω μελομακάρονα και κουραμπιέδες, σωστά;

Λάθος. Γιατί όπως και κάθε χρόνο, έτσι και φέτος κάποιοι έχουν φέρει τα Χριστούγεννα πριν την ώρα τους. Άλλοι το κάνουν επειδή θέλουν να πουλήσουν στολίδια και γλυκά, άλλοι επειδή απλά ανυπομονούν να έρθουν τα Χριστούγεννα και, αντί να τα περιμένουν να έρθουν, τα φέρνουν με το ζόρι. Βέβαια, όσους κουραμπιέδες κι αν αγοράσεις, και με όσα λαμπιόνια κι αν στολίσεις τη μιζέρια σου, τα Χριστούγεννα θα είναι και πάλι έναν μήνα μακριά, δε θα είναι αύριο. Ούτε είναι λογικό να γιορτάζεις για ενάμιση μήνα τα Χριστούγεννα. Είναι απλά ανώριμο.

Μη με παρεξηγείς, αγαπητό μου ημερολόγιο: Λατρεύω τα Χριστούγεννα. Λατρεύω το μήνυμα των Χριστουγέννων, λατρεύω τα πολύχρωμα φωτάκια, λατρεύω τη γέμιση της γαλοπούλας και τη βασιλόπιτα, λατρεύω τις ανταλλαγές δώρων, λατρεύω το Love Actually (που είναι η απόλυτη χριστουγεννιάτικη ταινία), ακόμα και τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα λατρεύω. Αλλά όχι τώρα. Όχι στις 30 Νοεμβρίου. Πιστεύω ότι για να αρχίσει κάποιος να στολίζει το σπίτι του από τώρα, πρέπει να είναι πολύ ανώριμος, ή να έχει τόσο πολύ ανάγκη από έναν λόγο να δείχνει χαρούμενος, που ανακηρύσσει έναν ολόκληρο μήνα σε «Χριστούγεννα» για να καλύψει αυτή του την ανάγκη. Και όσο κατανοητό κι αν είναι αυτό στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε, δεν παύει να είναι και γελοίο το να βλέπεις μπαλκόνια στολισμένα με φωτάκια πριν καν μπει ο Δεκέμβριος.

Στο σπίτι μου, αντίθετα, τα πράγματα έχουν φτάσει στο άλλο άκρο: Οι γονείς μου σκέφτονται να μην στολίσουν καν δέντρο, να αφήσουν τις γιρλάντες και τα φωτάκια στη σκόνη της αποθήκης, να μην κάνουμε καθόλου Χριστούγεννα. Με τα προβλήματα που υπάρχουν, το παραδοσιακό χριστουγεννιάτικο κέφι έχει χαθεί και κανείς δεν φαίνεται να έχει τη διάθεση να μπει σε γιορτινό mood. Όντως, το στόλισμα του σπιτιού είναι ένδειξη χαράς, βλέπει όλος ο κόσμος απ’έξω ότι σε αυτό το σπίτι οι άνθρωποι είναι χαρούμενοι και γιορτάζουν. Αν μέσα σου δεν έχεις ελπίδα και «βράζεις», γιατί να στολίσεις; Τι να δείξεις;

Όμως εγώ δεν είμαι διατεθειμένος να χαλάσω τα Χριστούγεννά μου. Ακόμα κι αν μέσα μου «βράζω», θα κάνω την επανάστασή μου, στολίζοντας τουλάχιστον το δωμάτιό μου. Ξέρεις, όταν έρθει η εποχή τους, τα πολύχρωμα χριστουγεννιάτικα φωτάκια που αναβοσβήνουν είναι τόσο όμορφα, που είναι πρακτικά αδύνατο να μην χαμογελάσεις βλέποντάς τα – ειδικά αν δεν συνοδεύονται από εκνευριστικά επαναλαμβανόμενη χριστουγεννιάτικη μουσική. Μέσα στη μαυρίλα θα δημιουργήσω έναν αντιστασιακό χριστουγεννιάτικο θύλακα, που θα ξεχωρίζει σαν το χορτάρι που φυτρώνει ανάμεσα στα μάρμαρα. Αλλά αυτό δεν πρόκειται να γίνει νωρίτερα από τις 12 Δεκεμβρίου, όταν και ξεκινά για μένα η γιορτινή περίοδος (την οποία χαϊδευτικά συνηθίζω να αποκαλώ «κυνηγετική περίοδο δώρων», για προφανείς λόγους).

Πάντως, θα είναι παράξενα τα φετινά Χριστούγεννα. Με λιγότερα χρήματα στην τσέπη μας από ποτέ, η πατροπαράδοτη γιορτινή καταναλωτική μας μανία θα καταλαγιάσει αναγκαστικά και ίσως χρειαστεί να επιστρέψουμε σε μία πιο παραδοσιακή βερσιόν των Χριστουγέννων: Η οικογένεια γύρω από το τζάκι, με ένα απλό γεύμα στο τραπέζι και με λιτό στολισμό του σπιτιού, χωρίς αγιοβασίληδες σε απίθανες πόζες να πετάγονται από κάθε γωνιά, χωρίς υπερβολικά στολίδια να βαραίνουν αναίτια το (ψεύτικο, φυσικά) έλατο, χωρίς την «παραδοσιακή» (για τους Αμερικανούς μπορεί, για εμάς όχι) γαλοπούλα, με χειροποίητα μελομακάρονα και κουραμπιέδες, κι όχι αγορασμένα από ψευτοκυριλέ πατισερί (στο χωριό μου τα λέγανε ζαχαροπλαστεία, αλλά μάλλον αυτή η ορολογία είναι πια passe), και γενικά με περισσότερη αγάπη και φροντίδα και λιγότερα ψώνια. Εμείς είμαστε αυτοί που εσφαλμένα έχουμε μπλέξει τα Χριστούγεννα με τον καταναλωτικό παροξυσμό και έχουμε αφήσει στην μπάντα το πραγματικό μήνυμα των Χριστουγέννων, που είναι η αγάπη, γενικώς και αορίστως, άνευ όρων και προς όλους.

Όμως μάλλον ασχολούμαι υπερβολικά με κάτι το οποίο θα συμβεί σε έναν μήνα σχεδόν. Καλύτερα να κοιτάξω λίγο το παρόν κι εγώ, μήπως καταφέρω μέχρι τα Χριστούγεννα να βρω έναν άλλο λόγο που να με κάνει να χαρώ. Θα κάνω μια βόλτα απ’όλα τα sites μήπως και βρω καμία δουλειά. Αλλιώς, η επόμενη λύση είναι να γράψω στον Άγιο Βασίλη και να του πω πόσο καλό παιδί ήμουν φέτος και πόσο θα ήθελα να μου φέρει για δώρο μία δουλειά, ή έστω μία επιταγή για να βγάλω τα τρέχοντα έξοδα. Και κοίτα να δεις που η προοπτική του Άη-Βασίλη φαίνεται πολύ πιο ρεαλιστική.

Καληνύχτα, αγαπητό μου ημερολόγιο, και να θυμάσαι: Πάντα υπάρχει μία απάντηση για αυτόν που την ψάχνει απεγνωσμένα να την βρει. Απλώς, συνήθως δεν είναι η σωστή.