Αγαπητό ημερολόγιο,
σήμερα είναι μέρα δημοτικών εκλογών, όμως εγώ ό,τι είχα να σου πω για τις εκλογές, το είπα προχθές. Σήμερα προέχουν άλλα πράγματα: Πρέπει οπωσδήποτε να σου πω για την απίστευτη χτεσινή μου εμπειρία με τους Atenistas.
Ξεκίνησα με μικρή καθυστέρηση από το σπίτι (κακός υπολογισμός χρόνου, story of my life), κρατώντας στο χέρι μια σακούλα με 60 κεράκια ρεσώ, έναν αναπτήρα και μία κοκακόλα («bring your own drink», έγραφαν στο site, κι εγώ και το αλκοόλ αλλάζουμε πεζοδρόμιο όποτε βλέπουμε ο ένας τον άλλο). Έφτασα με το μετρό στο Σύνταγμα στις 20:10 και πήγα να πάρω την κόκκινη γραμμή προς Ομόνοια. Φτάνοντας στην αποβάθρα, ένα χέρι με σκούντηξε. Ήταν μία κοπέλα, που με ρωτούσε αν πήγαινα στην πλατεία Κοτζιά (προφανώς, τα ρεσώ φαινόντουσαν μέσα από τη σακούλα). Της απάντησα καταφατικά, και μου ζήτησε να πάμε μαζί μέχρι εκεί, γιατί δεν ήξερε πού ήταν η πλατεία. Ίσως ήμουν λίγο αγενής, αλλά τη ρώτησα: «Δεν ξέρεις πού είναι η πλατεία Κοτζιά; Δεν είσαι από την Αθήνα;», ξεχνώντας ότι κάποτε, πριν πολλά χρόνια, δεν ήξερα πού είναι η Πατησίων και είχα προσποιηθεί ότι ήμουν φοιτητής από τον Βόλο για να ρωτήσω έναν περαστικό. Από την Αθήνα ήταν η κοπέλα, απλά δεν την ήξερε την πλατεία. Και, για να πω την αλήθεια, κι εγώ ζήτημα είναι να έχω περάσει από εκεί πάνω από 5 φορές στη ζωή μου.
Τέλος πάντων, μαζί με την κοπέλα, την Κ., κατεβήκαμε από το μετρό και περπατήσαμε από την Ομόνοια μέχρι την πλατεία Κοτζιά. Ήταν και γι’αυτήν η πρώτη φορά που συμμετείχε σε δράση των Αtenistas. Όταν φτάσαμε στην πλατεία, μείναμε αμφότεροι με ανοιχτό το στόμα. Εκατοντάδες κεριά είχαν ήδη στηθεί στο κέντρο της πλατείας, ένα σε κάθε πλακάκι, και δεκάδες άνθρωποι γύρω-γύρω πρόσθεταν τα δικά τους κεριά δίπλα στα ήδη υπάρχοντα. Κάπου εκεί χωριστήκαμε, κι εγώ έπεσα με τα μούτρα στην «δουλειά»: 60 κεράκια ρεσώ τοποθετήθηκαν σε 60 πλακάκια της πλατείας, το ένα δίπλα στο άλλο. Ο αναπτήρας δεν δούλευε, οπότε αναγκαστικά έπαιρνα φωτιά από τα διπλανά, ήδη αναμμένα κεριά – φαντάσου το σαν το βράδυ της Ανάστασης, αλλά σκυμμένος στο έδαφος.
Όταν τελείωσα με τα κεριά, κάθισα να απολαύσω το θέαμα. Και φυσικά, έβγαλα και φωτογραφίες:
(φυσικά τις έβγαλα με το κινητό μου, και έτσι εξηγείται η μάλλον οικτρή ποιότητά τους)
Κατόπιν, άνοιξα την κοκακόλα μου και άρχισα τις βόλτες γύρω από την πλατεία. Σε όλες τις μεριές του (ανενεργού) συντριβανιού είχαν στηθεί κεράκια, και συνέχιζαν να στήνονται. Δεν είμαι καλός στο μέτρημα, αλλά πρέπει να ήταν πάνω από 500 άνθρωποι. Μετά από λίγο, έφτασαν και οι μουσικοί: Δύο κιθάρες, τρία χάλκινα πνευστά και ένα τύμπανο ήταν τα «όπλα» τους. Σύντομα, άρχισαν τις πρόβες. Κάποια στιγμή, ο τύπος που βάραγε το τύμπανο μας είπε: «Σε μισή ώρα, πορεία στην πλατεία Βάθης». Αν και η πρώτη μου σκέψη να τον διορθώσω και να του πω ότι είναι «πλατεία Βάθη», χωρίς τελικό σίγμα, δεν είπα τίποτα. Αλλά εξεπλάγην, αφού κάτι τέτοιο δεν ήταν στο πρόγραμμα. Μάλιστα, στην αρχή νόμιζα πως μας έκανε πλάκα, αλλά προφανώς ήταν η «έκπληξη της βραδιάς» που μας είχαν υποσχεθεί. Η μουσική συνεχίστηκε, τραγουδήσαμε όλοι μαζί το «Stand By Me» και το «The Lion Sleeps Tonight» (ο απίστευτος κιθαρίστας το ήξερε σε πέντε διαφορετικές γλώσσες!), και μετά από περίπου μισή ώρα ξεκινήσαμε την πορεία μας.
Ήταν ένα μαγικό θέαμα: Εκατοντάδες άνθρωποι, νέοι και μεγάλοι, άνδρες και γυναίκες, Αθηναίοι και Αθηναίες, με μουσικές και με κεριά στα χέρια (στρατηγικά τοποθετημένα μέσα σε πλαστικά ποτηράκια για να μη σβήσουν) ξεκίνησαν από την πλατεία Κοτζιά, με προορισμό την πλατεία Βάθη. Περάσαμε από δρόμους θρυλικούς, δρόμους που ποτέ δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να διασχίσω ξανά σώος και αβλαβής, πόσο μάλλον στις 10 το βράδυ. Σοφοκλέους, Πλατεία Θεάτρου, Γερανίων, Σωκράτους, με τα κεριά μας και τις μουσικές μας φέραμε, έστω και προσωρινά, φως και ζωή σε αυτούς τους σκοτεινούς δρόμους. Οι μετανάστες που συναντούσαμε στον δρόμο χαμογελούσαν και μας χαιρετούσαν. Στην Πλατεία Βάθη κοντοσταθήκαμε για λίγο, κάναμε ένα μικρό πάρτυ με μουσική, και κατόπιν κινηθήκαμε προς την Ομόνοια. Η ίδια Ομόνοια που δεν αντέχεις πια ούτε να τη βλέπεις, χθες το βράδυ ήταν μια άλλη πλατεία, γεμάτη μουσικές, χορούς, χαμόγελα και χαρούμενες φωνές που τραγουδούσαν ρυθμικά το «La Bamba». Έστω και για τα 20 λεπτά που μείναμε εκεί, προτού επιστρέψουμε στην πλατεία Κοτζιά για να μαζέψουμε τα κεριά που είχαμε αφήσει, γιατί «οι Atenistas δεν αφήνουν σκουπίδια».
Θα μπορούσες εύλογα να με ρωτήσεις γιατί δεν έβγαλα κι άλλες φωτογραφίες, αφού περνούσα τόσο καλά. Η εξήγηση είναι πολύ απλή: Στην αρχή της πορείας, κι ενώ το κερί μου είχε ήδη σβήσει (πώς τα κατάφερα δεν ξέρω, μόνο το δικό μου ήταν σβηστό!), ένα γυναικείο χέρι μου πήρε το κερί και μου έδωσε ένα ντέφι. Αυτό το ντέφι το χτυπούσα καθ’όλη τη διάρκεια της πορείας, με αποτέλεσμα: 1. να γίνω ρεζίλι (αλλά να μη με νοιάζει), 2. να μην μπορώ να βγάλω φωτογραφίες και 3. να πονάνε όλα τα δάχτυλά μου σήμερα, λες και έπαιζα όλη μέρα πιάνο. Αξίζει να σημειωθεί ότι δεν είχα ξαναπιάσει ποτέ στη ζωή μου ντέφι, και ανάθεμα αν ήξερα πώς να το χρησιμοποιήσω, αλλά νομίζω πως καλά τα κατάφερα, αφού συγχρονιζόμουν όσο μπορούσα με το τύμπανο.
Ιδιαίτερη μνεία αξίζει να κάνω στα παιδιά που γνώρισα αμέσως πριν την έναρξη της πορείας, χρήστες του Twitter στην πλειοψηφία τους, με τους οποίους στη συνέχεια χαθήκαμε επειδή με είχε συνεπάρει το ιερό καθήκον του χτυπήματος του ντεφιού (το ντέφι – του ντεφιού;). Σίγουρα θα μας δοθεί η ευκαιρία να τα ξαναπούμε, υπό λιγότερο θορυβώδεις συνθήκες.
Τώρα που σε έπρηξα, να σου το πω και με απλά λόγια; Πέρασα ΤΕΛΕΙΑ! Και όχι μόνο θα συμμετάσχω και στις επόμενες δράσεις των Atenistas, αλλά θα προσηλυτίσω και όλους όσους ξέρω στην ομάδα – και πρώτους-πρώτους, αυτούς που επρόκειτο να έρθουν μαζί μου χθες, αλλά τελικά προτίμησαν να κάτσουν στο σπίτι. Γιατί τέτοιες ανεξάρτητες κινήσεις αξίζει να διαδίδονται από στόμα σε στόμα.
Και πριν σε καληνυχτίσω, έχω να σου πω αυτό: Τις κακές γλώσσες, μόνο τα κακά αυτιά τις ακούνε…
8 Νοεμβρίου, 2010 at 3:43 πμ
Υπέροχααααα! Η Αθηναϊκή sfina και πολύ με αρέσει! Χαίρομαι πολύ, το χρειαζόταν η Αθήνα, τώρα έχουμε αδερφάκι 🙂
Σπύρο.. φοιτητής από τον Βόλο για μια ερώτηση; Χαχαχα!
Μετάδωσες πολύ απλά, με χιούμορ και όμορφα την ατμόσφαιρα. Πόσο ωραία!
Ελπίζω να προσηλυτίσεις κι άλλους και να γράφεις για τις νέες δράσεις στις οποίες θα πηγαίνεις.
Λοιπόν, κι εγώ πριν κλείσω έχω να σου πω αυτό: Ο τελευταίος στην σειρά κινείται το ίδιο γρήγορα με τον πρώτο 😉
8 Νοεμβρίου, 2010 at 3:59 πμ
Ω, ναι, φοιτητής από τον Βόλο για μία ερώτηση – πώς να παραδεχτείς μετά από 18 χρόνια σε μία πόλη ότι δεν ξέρεις πού βρίσκεται ένας από τους πιο κεντρικούς δρόμους της; 😛
Όπως το λες, η αθηναϊκή «Σφήνα» (αν και λιγότερο τολμηρή, νομίζω)!
Και ναι, ο τελευταίος στη σειρά κινείται το ίδιο γρήγορα με τον πρώτο – αλλά ο πρώτος έχει το προνόμιο να κρατάει το ντέφι. 😛
8 Νοεμβρίου, 2010 at 4:04 πμ
Χαχαχα! Ντέφι! Τολμηρή ή μη, ήρθαν οργανωμένοι με ντέφια!
Θα ξεθαρέψουν σιγά σιγά αν δουν ότι υπάρχει ανάλογη ανταπόκριση.
Keep going στις δράσεις 🙂
Φιλιά από την Θεσσαλονίκη
8 Νοεμβρίου, 2010 at 3:55 πμ
Τόσο όμορφο! Πραγματικά θα ήθελα πολύ να υπήρχε κάτι αντίστοιχο και στην πόλη που ζω. Θα το στήριζα με χίλια. Καλά θα κάνεις να μαζέψεις όλους όσους ξέρεις, αξίζει! Συγχαρητήρια και καλή συνέχεια 🙂
8 Νοεμβρίου, 2010 at 4:00 πμ
Είμαι σίγουρος ότι η επιτυχία των Atenistas θα δημιουργήσει πολλά παρόμοια κινήματα και σε άλλες πόλεις. Το χρειαζόμαστε αυτό, πραγματικά το χρειαζόμαστε! 🙂
11 Νοεμβρίου, 2010 at 4:57 πμ
Fairytail γιατι δεν το ξεκινας εσυ?
8 Νοεμβρίου, 2010 at 3:57 πμ
[…] This post was mentioned on Twitter by ElenittA, Luna Karyotakis, Hara P., Anna , Mirto Dimitrakoulia and others. Mirto Dimitrakoulia said: RT @The_Stranger_gr: Ημερολόγιο ενός ανέργου – Ημέρα 113η: Nosotros Atenistas!: http://wp.me/p3iTt-T5 […]
8 Νοεμβρίου, 2010 at 4:56 πμ
Αν οι atenistas σε κάνουν να γράφεις χαρούμενα ροζ posts γεμάτα αισιοδοξία κ χαρά, θα ξενερώσω τα μάλα! :Ρ
11 Νοεμβρίου, 2010 at 4:24 πμ
Εντάξει, δε θα πηγαίνω και κάθε μέρα. Πάντα θα κυριαρχεί η αγαπημένη σας μιζέρια. :Ρ
8 Νοεμβρίου, 2010 at 9:10 πμ
Αμάν…αφού το λέει καθαρά, ήπιε κόκα-κόλα ο άνθρωπος, και τι σλόγκαν έχει η κόκα-κόλα; Open Happiness έχει, οπότε τώρα αυτός θα μας πρήξει με ποστ για λουλουδάκια, καρδούλες και χνουδωτά ζωάκια…(να ‘μουν από μια μεριά να έβλεπα τον Stranger να βαράει ντέφι σε φάση «γύφτος με αρκούδα» κι ας έβγαινε περιφερειάρχης Μακεδονίας ο Βελόπουλος!)
11 Νοεμβρίου, 2010 at 4:25 πμ
Ευτυχώς που δεν εμφανίζομαι σε καμία από τις φωτογραφίες που είδα (που είναι παράξενο, γιατί ήμουν συνέχεια μπροστά-μπροστά), οπότε αποφεύγουμε το ενδεχόμενο να ρεζιλευτώ δημοσίως (αλλά και το ενδεχόμενο να βγει περιφερειάρχης ο Βελόπουλος). 😛
8 Νοεμβρίου, 2010 at 11:40 πμ
hahah
esy isoun me to ntefi?
Kaname olh thn poreia dipla dipla!
Poso fantastika htan e?
11 Νοεμβρίου, 2010 at 4:26 πμ
Ναι, δίπλα ήμασταν σε όλη την πορεία! Ήταν φανταστικά, και θα είναι ακόμα πιο φανταστικά την Παρασκευή! 🙂
8 Νοεμβρίου, 2010 at 12:06 μμ
Εσύ είσουν αυτός με το ντέφι; εγώ είμαι το «γυναικείο χερι» που σου το έδωσε! εκείνη την στιγμή βρισκόσουν στην σωστή θέση δίπλα στην γκρανκάσα και έμοιαζες στο κλίμα των μουσικών! το ντέφι ανοίκει σε αυτόν που είχε την γκρανκάσα, οπότε σκέφτηκα αυτός ο τύπος θα το προσέχει κιόλας! Εγώ έτρεχα πάνω-κάτω και έλεγα στους περαστικούς να έρθουν κι αυτοί.
Μαγική βραδιά.
11 Νοεμβρίου, 2010 at 4:29 πμ
Ήταν όντως μαγική βραδιά. Όπως έγραψα, εγώ ντέφι δεν είχα ξαναπιάσει στη ζωή μου, και η μόνη μου επαφή με τη μουσική ήταν η φλογέρα που μας μάθαιναν στο Δημοτικό. Αλλά ήταν υπέροχο, και αν χρειαστεί θα το ξανακάνω! 🙂
8 Νοεμβρίου, 2010 at 12:57 μμ
Κι η Ομόνοια κούκλα είναι! Άντε, ζήτω οι Atenistas!
11 Νοεμβρίου, 2010 at 4:29 πμ
Μπα, δεν ήταν, εμείς την κάναμε! 😛
8 Νοεμβρίου, 2010 at 1:32 μμ
Δεν σε χαιρέτησα φεύγοντας. Αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ τον ενθουσιασμό με τον οποίο χτυπούσες το ντέφι. Θα τα ξαναπούμε στους atenistas
11 Νοεμβρίου, 2010 at 4:31 πμ
Ναι, κι εγώ σας έχασα στο τέλος, έκανα μια γύρα να σας βρω, αλλά τελικά έφυγα μόνος μου για Μοναστηράκι. Θα τα ξαναπούμε σύντομα – εγώ την Παρασκευή θα είμαι πάλι εκεί, πάντως! 🙂
8 Νοεμβρίου, 2010 at 2:32 μμ
αν και μη-Αθηναία, ήμουν κι εγώ εκεί κι ήταν όντως πολύ όμορφα! συγχαρητήρια στα παιδιά που το οργάνωσαν και σ’όλους όσους το έκαναν πραγματικότητα με τη συμμετοχή τους!
11 Νοεμβρίου, 2010 at 4:32 πμ
Πραγματικά, αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στους εμπνευστές της συγκεκριμένης δράσης, αλλά και της ομάδας γενικότερα. Και πιστεύω ότι τα καλύτερα έρχονται! 🙂
8 Νοεμβρίου, 2010 at 4:10 μμ
http://www.lexilogia.gr/forum/showthread.php?t=4555 :Ρ
11 Νοεμβρίου, 2010 at 4:33 πμ
Τώρα έχω πάθει φρίκη. Θα χρειαστώ πολύ καιρό για να το ξεπεράσω αυτό. 😛
9 Νοεμβρίου, 2010 at 1:48 πμ
Αχά! Ωστε εσύ ήσουν αυτός με το ντεφι!!! :DDD
O φοβερός κιθαρίστας λέγεται Jimmy και είναι μουσικός του δρόμου και όχι μόνο… 🙂
11 Νοεμβρίου, 2010 at 4:34 πμ
Ναι, εγώ ήμουν – ευτυχώς, δε με έχω δει σε καμία φωτογραφία ακόμα! 😛
(o κιθαρίστας θεούλης…και οι άλλοι μουσικοί, δηλαδή, αλλά αυτός ξεχώριζε!)
9 Νοεμβρίου, 2010 at 12:51 μμ
11 Νοεμβρίου, 2010 at 4:35 πμ
Πάλι στους δρόμους θα είμαι την Παρασκευή! 😛
9 Νοεμβρίου, 2010 at 1:59 μμ
Ο τρομπετιστας απο τις Σευχελλες ειναι μελος των Locomondo και αλλων γκρουπ, και dj σε καποια μαγαζια, και μενει Ελλαδα
Ο σαξοφωνιστας με το κλαρινέτο Αργεντίνος που ταξιδευει τον κοσμο
Το ζευγαρι με τις κιθαρες (που δε φανηκαν πολύ) Αγγλοι που επισης ταξιδευουν τον κοσμο
Ο απιστευτος κιθαριστας με το Lion sleeps tonight ειναι συχνα στην Ερμου, στο υψος της Καπνικαρεα
Οποιος διαβαζει αυτο και γνωριζει αλλους μουσικους, ας τους οργανωσει να ερθουν την Παρασκευη στην Ομονοια!!!!
Εξοπλισμος (μηχανηματα κτλ) μαλλον δε θα υπαρχει αλλα οτιδηποτε μπορει να κανει θορυβο ειναι χρησιμο!!!
Υ.Γ. Εγω ημουν αυτη με το καπελο και το αυγο (ειδε κανεις το αυγο; :P) το οποιο απο αυριο θα αντικαταστησω με… ενα ακομη ντεφι!!!
11 Νοεμβρίου, 2010 at 4:36 πμ
Πολύ ενδιαφέρουσες οι πληροφορίες για την προέλευση των μουσικών, και χρήσιμες οι οδηγίες για τη δράση της Παρασκευής – αλλά όταν λες «αυγό», εννοείς κανονικό αυγό; Αυτό που βγαίνουν κοτοπουλάκια από μέσα; 😛
9 Νοεμβρίου, 2010 at 2:12 μμ
Πολύ ωραία πρωτοβουλία!
Ένα μεγάλο μπράβο στους διοργανωτές και τους εθελοντές που συμμετείχαν!
Να συνεχίσετε έτσι παιδιά!
11 Νοεμβρίου, 2010 at 4:38 πμ
Και την Παρασκευή πάλι τα ίδια θα’χουμε (χωρίς τα κεριά, βέβαια)! 🙂
9 Νοεμβρίου, 2010 at 8:06 μμ
…την παρασκευή παίρνω σφυρίχτρα κι έρχομαι…
11 Νοεμβρίου, 2010 at 4:37 πμ
Τέλεια! Να κανονίσουμε να βρεθούμε! 😀
10 Νοεμβρίου, 2010 at 12:57 πμ
τέλεια, τέλεια, ζηλεύω!
-και ναι, μπορείς να γράφεις χαρούμενα και καλά: όταν δεν το κάνεις κατά παραγγελία!
11 Νοεμβρίου, 2010 at 4:38 πμ
Aυτό μάλλον ήταν το ηθικό δίδαγμα του post. Και ναι, ήταν πολύ χρήσιμο! 🙂
10 Νοεμβρίου, 2010 at 10:39 πμ
Όμορφα, απλώς όμορφα!
Ευκαιρία να ξαναζωντανέψει η πόλη!
11 Νοεμβρίου, 2010 at 4:40 πμ
Όντως, γιατί την έχουμε παραμελήσει εδώ και χρόνια, και φταίμε όλοι γι’αυτό. Ας την κάνουμε και πάλι ζωντανή! 🙂
11 Νοεμβρίου, 2010 at 9:03 μμ
1) elpizw na ginoun polla tetoia akoma
2) xathhkame
3)gamato keimeno
4)an h douleia mas den htan toso sk@@@ tha egrafes se treis efhmerides re spyrako…
(paralhrhma telos…!)
14 Νοεμβρίου, 2010 at 3:08 πμ
1) Θα γίνουν!
2) Όντως, άντε να οργανώσουμε κάτι!
3) Έχω γράψει και καλύτερα (αλλά και χειρότερα).
4) Same difference, αργά ή γρήγορα θα κλείνανε και οι τρεις. 😛
15 Νοεμβρίου, 2010 at 5:05 μμ
nai, alla mexri na kleisoun tha eixes parei 2-3 misthous…isws…
17 Νοεμβρίου, 2010 at 2:46 πμ
Ναι, σε έναν ιδανικό κόσμο, μπορεί. Με τις δεδομένες συνθήκες, ούτε 2-3 ευρώ δε θα έπαιρνα. 😛
17 Νοεμβρίου, 2010 at 4:11 μμ
θα έπαιρνες. το θέμα είναι να τρουπώσεις, που λέει κι ο βουτσάς!
ε και μετά κάποια στιγμή θα έπαιρνες τα @@@ του εκδότη, πάντα έτσι γίνεται!
18 Νοεμβρίου, 2010 at 1:02 μμ
[…] η αλλαγή και το μέλλον βρίσκονται σε δράσεις σαν αυτή. Όσο κι αν κάποιοι τη βρουν αφελή ή χαζοχαρούμενη ή […]
26 Νοεμβρίου, 2010 at 6:13 μμ
[…] Δεστο και στο atenistas.gr• Διάβασε εντυπώσεις κι εδώ:• Φωτογραφίες: δεν τράβηξα, τι καλό αυτό. Εδώ […]
29 Δεκεμβρίου, 2010 at 3:44 πμ
[…] τρεις δράσεις εκείνο το μήνα: Στο άναμμα των ρεσώ στην Πλατεία Κοτζιά, στην νυχτερινή βόλτα στα στενά της Αθήνας, και στον […]