Αγαπητό ημερολόγιο,
ως γνωστόν, όλα τα καλά πράγματα κρατάνε λίγο. Αυτή είναι μια αντικειμενική συμπαντική αλήθεια, ένα αξίωμα που μπορεί να μην αποδεικνύεται από κάποιον μαθηματικό τύπο, αλλά αποδεικνύεται κάθε μέρα στη ζωή μας. Το θέμα είναι με τα κακά πράγματα: Άραγε αυτά κρατάνε πολύ, ακολουθώντας τον απαράβατο «Νόμο του Μέρφι», ή μήπως αυτός ο νόμος έχει, όπως και όλοι οι νόμοι που σέβονται τον εαυτό τους, τα παραθυράκια του; Να μία ερώτηση που θα πρέπει να απασχολήσει τους φιλοσόφους του 21ου αιώνα.
Θυμάσαι που σου έλεγα για εκείνη τη δουλειά στο site, όπου θα έβλεπα κάθε μέρα τα κουτσομπολίστικα προγράμματα και θα έγραφα για τις «ειδήσεις» που προέκυπταν από αυτά; Και για εκείνο το ταξιδιωτικό site που ανήκε στον ίδιο όμιλο και στο οποίο θα συμμετείχα; Ε, ξέχνα τα. Απολύθηκα πριν καν ξεκινήσω! Πρέπει να είναι κάποιου είδους ρεκόρ Γκίνες, πρέπει να το ψάξω.
Το ενδιαφέρον κομμάτι της ιστορίας είναι το γιατί απολύθηκα. Κι αυτό γιατί η αιτία της απόλυσης ήταν…το blog μου! Ένα post το οποίο έγραψα και δημοσίευσα την ίδια μέρα που συμφώνησα να κάνω τον μαλ…ε, τον δημοσιογράφο εννοώ (δηλαδή προχθές), στάθηκε η αφορμή για να διακοπεί άδοξα και απότομα η συνεργασία μου με τον συγκεκριμένο όμιλο. Και ενώ οπωσδήποτε δεν είμαι ο πρώτος που χάνει τη δουλειά του εξαιτίας κάποιων σχολίων του σε προσωπική ιστοσελίδα ή στο Facebook, νομίζω ότι είμαι αυτός που την έχασε πιο γρήγορα απ’όλους τους άλλους. Κι αυτό είναι, αν μη τι άλλο, ένα κατόρθωμα.
Τώρα εσύ μάλλον θα περιμένεις να διαβάσεις ένα πύρινο λογύδριο, στο οποίο θα βρίζω θεούς και δαίμονες, θα καταριέμαι τα σχεδόν αφεντικά μου και θα κλαίω τη μοίρα μου με μαύρο δάκρυ. Και, μεταξύ μας, αν αυτό το κείμενο το έγραφα την ίδια μέρα που πληροφορήθηκα την διακοπή της συνεργασίας, μπορεί και να έμοιαζε κάπως έτσι. Αλλά σήμερα, που είμαι σαφώς πιο ήρεμος και κατασταλαγμένος, θα κάνω την έκπληξη, ξεκινώντας να κάνω την αυτοκριτική μου. Γιατί αν δεν μπορείς να κοιτάξεις τον εαυτό σου κατάματα στον καθρέφτη και να του πεις «έκανες μαλακία ρε τούβλο», τότε δεν έχεις δικαίωμα να πεις το ίδιο σε κανέναν άλλο. Ό,τι κι αν σου έχει κάνει.
Ας αρχίσουμε από τα βασικά: Δεν δαγκώνεις το χέρι που σε ταΐζει. Ακόμα κι αν σε ταΐζει ψίχουλα. Και ειδικά όταν ξέρεις ότι πίσω από το χέρι κρύβεται ένα τεράστιο ψυγείο, από το οποίο είναι πιθανό στο μέλλον το χέρι να αρχίσει να βγάζει μεζέδες και να σε ταΐζει πολύ καλύτερα. Εγώ παρέβην αυτήν την πολύ θεμελιώδη αρχή, και το αποτέλεσμα είναι γνωστό.
Επιπλέον, υπήρξα αφελής. Γνωρίζοντας πολύ καλά ότι οι «από πάνω» μου θα διαβάσουν το συγκεκριμένο κείμενο, αγνόησα τον κίνδυνο και αποφάσισα να το γράψω, κι ας ήξερα ότι δεν θα τους άρεσε ιδιαίτερα. Για κάποιον δικό μου, απροσδιόριστο λόγο πίστευα ότι δεν θα τους ενοχλούσε τόσο, ώστε να φτάσουμε σε αυτό το σημείο. Φυσικά, έκανα λάθος.
Τέλος, θα πρέπει να παραδεχτώ ότι κάποιες από τις εκφράσεις που χρησιμοποίησα ήταν υπέρ το δέον σκληρές, μέχρι και υπερβολικές, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν αλγεινές εντυπώσεις για πρόσωπα και πράγματα που δεν ήθελα να θίξω. Ας πούμε ότι ήμουν κάπως «ατσούμπαλος» σε αυτά που έγραφα, προφανώς λόγω εκνευρισμού, και αυτό προκάλεσε κάποιες παρεξηγήσεις.
Κάπου εδώ ο κατήγορος κάθεται στη θέση του, και τον λόγο παίρνει ο συνήγορος υπεράσπισης.
Πρώτα απ’όλα, το blog είναι ένας χώρος προσωπικής έκφρασης. Μπορεί αυτός ο χώρος να εκτίθεται και σε άλλους, σε αντίθεση με ένα πραγματικό προσωπικό ημερολόγιο, όμως δεν παύει να αποτελεί κάτι το προσωπικό. Αυτό που έκανα εγώ ήταν να εξωτερικεύσω κάποιες σκέψεις μου σχετικά με τη δημοσιογραφία γενικότερα, αλλά και την συγκεκριμένη δουλειά που μου ανατέθηκε. Μάλιστα, μπορεί να ήμουν κάπως υπερβολικός ή/και σκληρός, όμως πιστεύω ότι ήταν προφανές ότι δεν ήθελα να θίξω ούτε τους «από πάνω» μου, ούτε τον συγκεκριμένο όμιλο – εξάλλου, αν ήταν αυτός ο στόχος μου, θα μιλούσα με ονόματα και διευθύνσεις, και όχι με ανώνυμες αοριστολογίες. Το πρόβλημά μου δεν ήταν το γεγονός ότι το ποσό που θα με πλήρωναν ήταν εξευτελιστικό, κι αυτό γιατί ξέρω καλά ότι έτσι είναι τα πράγματα παντού στον δημοσιογραφικό κλάδο. Το πρόβλημά μου είναι καθαρά αυτοί που επέτρεψαν να καταντήσει το επάγγελμα σε τόσο τραγική κατάσταση, ώστε να θεωρείται όχι απλά θεμιτό και νόμιμο, αλλά και απαραίτητο, να υπάρχουν τέτοιοι μισθοί. Δε φταίει αυτός που εκμεταλλεύεται μια κατάσταση, αλλά αυτός που τη δημιουργεί. Επομένως, σε αυτό το κομμάτι μιλάμε μάλλον για μια λυπηρή παρεξήγηση.
Αυτό που μου είπε ο διευθυντής στο τηλέφωνο, κατά λέξη, ήταν «δε θέλουμε να κρατάμε κανέναν με το ζόρι». Καλά κάνουν, βέβαια. Ωστόσο, πόσο ευτυχισμένος μπορεί να είναι κανείς όταν πληρώνεται περίπου 300 ευρώ το μήνα για να δουλεύει οκτώ ώρες τη μέρα, επτά ημέρες την εβδομάδα; Πρέπει να ζορίζεται λίγο. Επιπλέον, αν αυτή η έλλειψη ενθουσιασμού από τη μεριά μου δεν ήταν εμφανής στα κείμενά μου, και άρα ήμουν καλός στη δουλειά μου (όπως μου είπαν ότι ήμουν), τότε έχει πραγματικά τόσο μεγάλη σημασία το τι νιώθω μέσα μου; Δεν είναι πιο σημαντικό να γίνεται σωστά η δουλειά; Εξάλλου, αν πραγματικά ήμουν τόσο ζορισμένος που δεν άντεχα, δε θα τα παρατούσα και θα έφευγα μόνος μου;
Μια παρατήρηση ακόμα πάνω σε αυτό το θέμα: Όταν ένας άνθρωπος έχει σπουδάσει δημοσιογραφία και σκοπεύει κάποτε να κάνει καριέρα σε αυτόν τον κλάδο, έχει κάποια όνειρα. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, τα όνειρα αυτά δεν περιλαμβάνουν καθημερινή οκτάωρη εγκεφαλική εξόντωση με πρωινές και μεσημεριανές εκπομπές. Αυτόν τον άνθρωπο, λοιπόν, όταν τον βάλεις να κάνει μια τέτοια δουλειά, ασφαλώς και δεν θα την κάνει με ενθουσιασμό. Ασφαλώς και θα την κάνει σαν αγγαρεία. Θα την κάνει μόνο και μόνο επειδή την βλέπει σαν «πάτημα» για να ανέβει κάπου πιο ψηλά. Θα την κάνει καλά, ακόμα κι αν δεν του αρέσει, με την προοπτική της επαγγελματικής ανέλιξης. Θα είναι το «αγροτικό» του. Πού ακριβώς είναι το κακό σ’αυτό;
Και κάτι τελευταίο: Αν έστω και ένας νέος άνθρωπος διάβασε εκείνο το post και εξαιτίας αυτού αποφάσισε να μην σπουδάσει δημοσιογραφία, τότε χαλάλι και η δουλειά που έχασα, και οι δουλειές που θα χάσω στο μέλλον για τον ίδιο λόγο. Δυστυχώς, δεν νομίζω ότι υπάρχει πια χειρότερος επαγγελματικός κλάδος, και είναι καιρός να το μάθουν όλοι αυτό.
Όλη μέρα χθες αναρωτιόμουν αν έκανα λάθος που έγραψα εκείνο το κείμενο. Αν έπρεπε να κρατήσω το στόμα μου κλειστό, να συγκρατήσω τα νεύρα μου, να παραμείνω το «καλό παιδί» που ήμουν πάντα. Ήμουν πολύ μπερδεμένος. Αλλά με την υποστήριξη και των δικών μου ανθρώπων (που είναι πολύτιμη σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν εσύ δεν μπορείς να δεις καθαρά), συνειδητοποίησα ότι δεν έχασα και τίποτα. Εντάξει, ήταν μια ευκαιρία, αν έκανα λίγη υπομονή θα μπορούσα να βγω κερδισμένος – αλλά πού θα οδηγούσε αυτό; Θα έκανα την αυτολύπηση καριέρα. Ποιος το θέλει πραγματικά αυτό; Κανένας.
Και τώρα; Τώρα, πάλι άνεργος. Με την καρτούλα μου, με το χιλιοτυπωμένο βιογραφικό μου, με το ημερολόγιό μου και με τα όλα μου. Αλλά όλα αυτά, με μία διαφορά: Αλλαγή προσανατολισμού. Η πόρτα που έκλεισε πίσω μου, πιθανότατα θα κάνει ρεύμα και θα κλείσουν μαζί της κι άλλες πόρτες – τα νέα διαδίδονται ταχύτατα. Η δημοσιογραφία μοιάζει πια καμμένο χαρτί. Πρέπει να στραφώ σε άλλους κλάδους, με πρώτη τη διαφήμιση. Όχι πως εκεί είναι τέλεια τα πράγματα, όμως μπορώ να ελπίζω σε κάτι παραπάνω. Από Δευτέρα θα αρχίσω να στέλνω βιογραφικά με το τσουβάλι. Ποτέ δεν ξέρεις.
Κλείνοντας αυτήν την καταχώρηση, θα ήθελα να σου γνωρίσω έναν σοφό άνθρωπο, που πραγματικά νιώθω ότι με καταλαβαίνει. Dilbert, έχεις τον λόγο.
23 Οκτωβρίου, 2010 at 2:30 πμ
Εκεί ρε Stranger, μην τους αφήσεις να σου τσαλακώσουν τα όνειρα. Και μπορεί μεν να μας ταΐζουν κάποια χέρια, αλλά δεν παύει να θέλουμε να διατηρούμε και την αξιοπρέπεια μας. Καλή επιτυχία στη νέα κατεύθυνση.
23 Οκτωβρίου, 2010 at 2:46 πμ
Ευχαριστώ! Δεν το βλέπω ακριβώς σαν «ηρωική έξοδο», βέβαια, αλλά ελπίζω ότι το επόμενο βήμα θα είναι καλύτερο. 🙂
23 Οκτωβρίου, 2010 at 2:33 πμ
Διαφωνώ! Φταίει κ αυτός που εκμεταλλεύεται την κατάσταση. Το ίδιο, αν όχι κ περισσότερο! Δλδ αν εγώ παω στην Ταϊλάνδη να πήδηξε 8χρονα παιδάκια, δε φταίω εγώ αλλά η υπάρχουσα κατάσταση; Κατά τα άλλα, σιγά τη δουλειά που έχασες, όπως ειπες. Άλλα τώρα που την έχασες, πες μας κ ποια ήταν!
23 Οκτωβρίου, 2010 at 2:47 πμ
Όπως και να’χει, φταίει περισσότερο η υπάρχουσα κατάσταση, παρά αυτός που την εκμεταλλεύεται. Είναι άλλο πράγμα να πατάς πάνω σε μία κατάσταση, και άλλο να είσαι αυτός που είχε τη νοσηρή φαντασία που απαιτείται για να τη δημιουργήσει. 🙂
23 Οκτωβρίου, 2010 at 3:02 πμ
Ναι αλλά αν δεν υπήρχαν άνθρωποι έτοιμοι εκμεταλλευτούν την κατάσταση, ποιος θα ασχολούνταν να τη δημιουργήσει;
Ασε που προσωπικά θεωρώ πως δημιουργοί κ εκμεταλλευτές της κατάστασης είναι οι ίδιοι – με την ευρεία έννοια.
23 Οκτωβρίου, 2010 at 3:07 πμ
Αυτό που λες για το ποιος δημιούργησε την κατάσταση ισχύει εν μέρει – αν και κύριος υπεύθυνος είναι η ΕΣΗΕΑ, που αφήνει τον κλάδο της απροστάτευτο από τα αρπακτικά.
Για το άλλο δεν ξέρω τι να πω. Με βούλωσες. 😛
23 Οκτωβρίου, 2010 at 1:22 μμ
Stranger, έχει δίκιο ο Σαλάτας, γιατί αυτοί που την εκμεταλλεύονται είναι αυτοί που την διαιωνίζουν.
Επίσης, ο Σαλάτας έχει δίκιο και στο ότι αυτοί που την εκμεταλλεύονται και αυτοί που την δημιούργησαν μάλλον είναι τα ίδια πρόσωπα.
Όλοι αποδέχονται πως τα κουτσομπολίστικα έντυπα/sites είναι σκουπίδια, αλλά μάλλον κάποιοι έχουν συμφέρον να ταΐζουν σκουπίδια τον κόσμο. Επίσης, προφανώς κάθε εργοδότης προτιμάει να σου δίνει 300 ευρώ από 1300. Πώς δεν φταίει λοιπόν;
[θα κάνω και κανονικό σχόλιο].
24 Οκτωβρίου, 2010 at 12:02 πμ
Stranger διαφωνω καθετα και οριζοντια με την σοφτ επιλογη λεξεων που εχεις κανει. Εννοειται πως ο εκμεταλλευτης της καταστασης ειναι και ο δημιουργος της, τελος. Και σου εχω πει πολλες φορες οτι δεν εισαι μονος σου απεναντι του, και με τη συλλογικη αντισταση μπορει να παψει και να υπαρχει! Υπαρχει η συνελευση των εργαζομενων στα μμε (καμια σχεση με κομματα) την οποια μπορεις να βρεις εδω: katalipsiesiea.blogspot.com . Και θα σε συμβουλευα να καταγγειλεις την απολυση. Αν χρειαζεσαι δικηγορο εχω να σου συστησω μια πολυ καλη που δεν ανηκει στη φαρα που σιχαινεσαι.
27 Οκτωβρίου, 2010 at 1:59 πμ
Krot, δεν είπα ότι δε φταίνει καθόλου – φυσικά, κι αυτός που είναι αρκετά ανήθικος για να εκμεταλλευτεί μία αντικειμενικά ανήθικη κατάσταση έχει μερίδιο ευθύνης, όχι όμως τόσο μεγάλο, όσο αυτός που του επέτρεψε να το κάνει αυτό νόμιμα.
yvris, ήδη ψάχνομαι για να δω τι μπορώ να κάνω για την περίπτωσή μου. Πάντως, για δικηγόρο δεν ανησυχώ – έχω κι εγώ στο σπίτι, αρκετά αξιόπιστο. 😉
23 Οκτωβρίου, 2010 at 2:35 πμ
* να πηδήξω. Καταραμένη αυτόματη διόρθωση!
23 Οκτωβρίου, 2010 at 2:40 πμ
Τό ‘χει πει κι η Λαίδη Άντζελα. Ουδεν κακόν αμπιγιέζ καλού 🙂
23 Οκτωβρίου, 2010 at 2:48 πμ
Επίσης έχει πει ότι «όπου υπάρχει φόνος, γίνεται φόνος». Άσχετο, αλλά δεν πειράζει. 😛
23 Οκτωβρίου, 2010 at 2:47 πμ
Αγαπητέ μου Stranger,
σε διαβάζω καιρό και δεν θυμάμαι να σου έχω αφήσει άλλοτε σχόλιο, ώστε λοιπόν ιδού το πρώτο σχόλιο και μαζί η άποψή μου επί του θέματος.
Εγώ δημοσιογράφος δεν είμαι (εκτός αν ξεχειλώσεις τον ορισμό ως «άνθρωπος που γράφει δημόσια» και στο «δημόσια» εννοείς το διαδίκτυο) και επομένως δεν γνωρίζω τις ιδιαιτερότητες του επαγγελματικού χώρου. Παρόλα αυτά ως επαγγελματίας σε άλλο χώρο και ως γνήσια ελληνίδα έχω άποψη επί του θέματος και είναι η εξής.
Στο προηγούμενο κείμενό σου εξέφρασες την άποψή σου για τις συνθήκες στις οποίες τελείς το επάγγελμά σου, αλλά αυτό σε καμιά περίπτωση δεν επέδρασε στην ποιότητα της εργασίας σου. Επομένως κακώς οι εργοδότες σου αισθάνθηκαν προσβεβλημένοι από το γεγονός ότι εξέφρασες την δυσαρέσκειά σου και τις σκέψεις σου για το επάγγελμα. Περίμεναν άραγε ότι θα έπρεπε να είσαι ενθουσιασμένος με τις συνθήκες και την πενιχρή αμοιβή; Αρνούμαι να πιστέψω ότι είναι τόσο αιθεροβάμονες και σε κάθε περίπτωση θα έπρεπε (ειδικά στον εν λόγω επαγγελματικό χώρο) να εκτιμάται το θάρρος της γνώμης (έστω υπό το καθεστώς της ψεεδωνυμίας).
Από όλη αυτή την ιστορία αυτό που με εντυπωσιάζει περισσότερο είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί λειτούργησαν τόσο επιπόλαια και βιαστικά θυσιάζοντας την συνεργασία με ένα εξαιρετικό συγγραφικό ταλέντο σαν το δικό σου. Λες και υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που να γράφουν τόσο καλά.
Ε, όχι δεν υπάρχουν.
23 Οκτωβρίου, 2010 at 2:53 πμ
Δεν ξέρω πόσοι υπάρχουν που γράφουν καλά ή άσχημα εκεί έξω. Ξέρω, όμως, ότι και τον σκύλο μου να προσλάβουν για τη συγκεκριμένη δουλειά, μια χαρά θα τα καταφέρει. Δε χρειάζεται κανένα συγγραφικό ταλέντο για να γράψεις ποια τηλεστάρ τσακώθηκε με ποια τραγουδίστρια της σειράς.
Είμαι πεπεισμένος ότι αυτοί δεν έχασαν τίποτα. Θα βρουν κάποιον άλλο αρκετά απελπισμένο για να κάνει αυτή τη δουλειά (πιθανότατα κάποιο παιδί που θα έχει μόλις τελειώσει τη σχολή και θα έχει βγει στην αγορά εργασίας με τις δικές μου, αφελείς προσδοκίες). Εγώ, πάλι, έχασα μια ευκαιρία, αλλά δεν το μετανιώνω. Ήταν ένα καλό μάθημα για τη ζωή. Και σκοπεύω να το διαβάσω καλά για τις επόμενες εξετάσεις. 🙂
23 Οκτωβρίου, 2010 at 2:48 πμ
[…] This post was mentioned on Twitter by katerina mckork and Hara P., The_Stranger. The_Stranger said: Ημερολόγιο ενός ανέργου – Ημέρα 97η: Σφύριξα κι έληξα: http://wp.me/p3iTt-SA […]
23 Οκτωβρίου, 2010 at 3:31 πμ
Σε έβαλαν τα καθάρματα να ξυπνάς απο τις 7 να βλέπεις την Μελέτη???? Και ήθελαν και να σου δίνουν 300 ευρώ? Τους είπες ότι αυτά δεν φτάνουν ούτε για τα ψυχοφάρμακα?
Stranger σου έχω ιδέα. Επειδή το Boss σου ξηγήθηκε σκουλικιάρικα και σου πέταξε και την ειρωνεία στο τηλέφωνο «εμεις δεν κρατάμε με το ζόρι και δεν ζοριζόμαστε, έχουμε ακράτεια» να του στείλεις για τιμωρία να διαβάσει 2-3 χειρόγραφά σου να ανεβάσει 3 βαθμούς μυωπία σε ένα βράδυ! (μην σπας το κεφάλι σου, κάναμε μαζί φαντάροι και θυμάμαι που έχεις χειρότερο γραφικό χαρακτήρα και απο παθολόγο του ΙΚΑ :))
Για την δουλειά μην σκας. Είσαι σαΐνι εσύ, θα την βρεις την άκρη. Και γράφεις και ωραία ρε μπαγάσα! 2 χρόνια τώρα συνέχεια σε διαβάζω! Keep up the good work!
23 Οκτωβρίου, 2010 at 3:39 πμ
Το φαντάστηκα ότι κάναμε μαζί φαντάροι – λίγοι είχαν την ατυχία να δουν από κοντά χειρόγραφά μου, και αυτοί ήταν είτε δάσκαλοί μου, είτε φαντάροι στη σειρά μου!
(Δύο χρόνια τώρα με διαβάζεις; Εσένα θα σου βγουν τα μάτια μ’αυτά που διαβάζεις, όχι του αφεντικού! 😛 )
23 Οκτωβρίου, 2010 at 3:56 πμ
χε χε δεν μου βγαίνουν τα μάτια εμένα, βρίσκουν εμπόδιο 😉
Πάντως ημερολόγιο με ελεύθερη πρόσβαση και δυνατότητα για comments δεν έχω ξαναδεί!!!!
Φαντάσου να κρατούσε τέτοιο ημερολόγιο και η Anne Frank. Και να της έκαναν σχόλια απο κάτω ο Γκέμπελς και ο Γκαιρινγκ! χεχε!
Σχετικά με το θέμα της ευθύνης για την σημερινή κατάσταση της δημοσιογραφίας (αλλα και πολλών άλλων επαγγελματικών χώρων) δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε να κόψουμε κομμάτι απο την πίτα και στον εργαζόμενο που δέχεται να δουλέψει με μισθό παράλογο και προσβλητικό (απο πολλές απόψεις) επιτρέποντας έτσι να συντηρηθεί η καθεστηκυία τάξη.
23 Οκτωβρίου, 2010 at 1:25 μμ
Familiar, έχουν ένα ελφρυντικό αυτοί που δέχονται να δουλέψουν έτσι: την ανεργία και το ότι δεν έχουν φράγκα για ψωμί.
27 Οκτωβρίου, 2010 at 2:02 πμ
Ευτυχώς, ο Γκέμπελς και ο Γκέρινγκ της υπόθεσης δεν έχουν επέμβει ακόμα. 😉
Όπως λέει και η Krot, ο εργαζόμενος δεν έχει και πολλές επιλογές. Ή δουλεύει με επαχθείς όρους, ή πεθαίνει από την πείνα. Ε, εγώ είμαι τώρα κάπου στο ενδιάμεσο και προσπαθώ να αποφασίσω. 🙂
23 Οκτωβρίου, 2010 at 8:44 πμ
Kαλημερα.
Δυο μικρα σχολιακια:
α)Πως ηξεραν το blog σου;
β)Προσωπικα μου φαινοταν εντελως δουλεία αυτο το πραγμα που περιεγραψες προχθες.
Καλυτερα που εγινε ετσι.
27 Οκτωβρίου, 2010 at 2:03 πμ
α) Το ήξεραν, γιατί δεν το έχω καθόλου κρυφό. Και το ήξερα ότι το ήξεραν, φυσικά.
β) Ήταν δουλεία. Πράγματι, καλύτερα που έγινε έτσι. No hard feelings. 🙂
23 Οκτωβρίου, 2010 at 8:44 πμ
Δε νομίζω πως έχουν υπάρξει επιτυχημένες καριέρες χωρίς -οποιουδήποτε είδους- υποχωρήσεις
27 Οκτωβρίου, 2010 at 2:05 πμ
Πιθανότατα όχι – αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει πάντα να υποχωρεί ο εργαζόμενος. Εξάλλου, υποχώρηση από υποχώρηση διαφέρει. Είναι άλλο πράγμα να υποχωρήσω στο οικονομικό και να πω «εντάξει, μη μου δώσεις 600 ευρώ, δώσε μου 500» και άλλο πράγμα να υποχωρήσω και να καταλήξω στα 200 ευρώ το μήνα. 🙂
23 Οκτωβρίου, 2010 at 10:12 πμ
καλή σου επιτυχία στο επόμενο βήμα!
27 Οκτωβρίου, 2010 at 2:05 πμ
Ευχαριστώ! 🙂
23 Οκτωβρίου, 2010 at 10:43 πμ
Καλύτερα ελεύθερος και άνεργος, παρά φιμωμένος και καλοπληρωμένος! Αυτές οι δουλειές είναι για τα λαμόγια και χαίρομαι που δεν είσαι ένας από αυτούς.
Α, να και η μουσική αντιμετώπιση του θέματος…
27 Οκτωβρίου, 2010 at 2:07 πμ
Το λατρεύω το τραγουδάκι. Πρώτα το είδα γραμμένο σε τοίχο, και μετά το άκουσα, στις παλιές καλές μέρες του Freedom (πριν αρχίσει να παίζει Χατζηγιάννη). Και ναι, είναι πιο επίκαιρο από ποτέ για μένα. 🙂
23 Οκτωβρίου, 2010 at 12:06 μμ
Δεν έχω διαβάσει το προηγούμενο ποστ σου. Αλήθεια, πως ήξεραν για το μπλογκ σου; Να υποψιαστώ ότι τους το έδειξες ως δείγμα γραφής;
Και αν είχαν δει το δείγμα γραφής σου ΤΙ περίμεναν; Κάτι διαφορετικό;
(εδώ μπαίνει το εμότικον που κουνάει παλινδρομικά την κλειστή του παλάμη, αν ήξερα πως γίνεται).
Πάντως, «ευκαιρία» δεν έχασες. «Δυνατότητα για δουλειά», ναι, «ευκαιρία» όχι.
27 Οκτωβρίου, 2010 at 2:08 πμ
Θα συμφωνήσω ότι επρόκειτο για «δυνατότητα εργασίας» και όχι για ευκαιρία, είναι μια πολύ πιο ταιριαστή λέξη. Και ναι, το ήξεραν πολύ καλά το blog μου, αλλά προφανώς περίμεναν ότι τα εν οίκω θα έμεναν εκεί. 🙂
23 Οκτωβρίου, 2010 at 12:09 μμ
Ναι πραγματικά μην χολοσκάς. Εξάλλου σου είπα ότι ούτε 300 δεν θα έπαιρνες δεν είχε υπολογίσει το ΦΠΑ καιτις κρατήσεις- μάλλον θα έφτανες τα 180 ευρώ, όπως μια φίλη μου που είναι κι αυτή δημοσιογράφος).
Το δεν κρατάμε κανέναν με οτ ζόρι είναι μια μεγάλη μούφα- όλοι με το ζόρι μένουν, ας όψεται η ΔΕΗ και το νερό.
Θα ξαναβρείς δουλειά, είμαι σίγουρη. οχι καλύτερη από αυτή που έχασες αλλά την επόμενη φορά, φρόντισε να πέσεις πιο ηρωικά, πχ, επειδή έφτιαξες σωματείο με τους συναδέλφους σου!
27 Οκτωβρίου, 2010 at 2:10 πμ
Δεν σκάω, ξέρω ότι δε θα το μετανιώσω τελικά. Ελπίζω η επόμενη δουλειά μου να μην είναι στη δημοσιογραφία. Μια χαρά περνούσα στο βιβλιοπωλείο, ανάθεμα την ώρα που το άφησα. 😛
23 Οκτωβρίου, 2010 at 12:22 μμ
Αγαπητέ μου επειδή σε διαβάζω κι εγώ κάμποσο καιρό κι επειδή έχω μια αρκετά καλή εικόνα των καταστάσεων που περιγράφεις, έχω να κάνω μερικές παρατηρήσεις, όχι για την απόλυση, που συμφωνώ με τους από πάνω, ήταν το καλύτερο που μπορούσε να σου συμβεί, αλλά κυρίως για κάποιες ενοχές που διακρύνω πίσω από τα γραπτά σου, εδώ και αλλού.
Η αγορά εργασίας σήμερα είναι περίπου σαν διοργάνωση κυνομαχιών και ιδιαίτερα το ελεύθερο επάγγελμα θέλει γερά κότσια. Δεν ξέρω τι γίνεται στη δημοσιογραφία (αν και φαντάζομαι, από τα γραφτά σου) όμως η έννοια του ‘ελεύθερου επαγγελματία’ στη δική σου περίπτωση είναι κάπως άκυρη. Βασικά ο εργοδότης σου σου πρότεινε να είσαι μισθωτός του χωρίς να σου πληρώνει την ασφάλεια. Δεν έχεις 100 διαφορετικές συνεργασίες για να χρειάζεσαι μπλοκάκι, ένα αξιοπρεπή εργοδότη χρειάζεσαι που να σέβεται την εργασία σου και να ανταποκρίνεται στη νομιμότητα. Αν δεν υπάρχει στο επάγγελμα σου, άλλαξε επάγγελμα, μια χαρά τα γράφεις κι από εδώ.
Ήθελα από προχθές να σου χτυπήσω ένα καμπανάκι για το ΤΕΒΕ, αλλά τελικά σε πρόλαβαν τα γεγονότα. Γιατί για να μπεις στο ΤΕΒΕ πρέπει να αρχικά να πληρώσεις εγγραφή, που αντιστοιχεί περίπου στην εισφορά ενός δίμηνου. Επίσης, ξεκινάς με 300-400 ευρώ το δίμηνο, που πολύ σύντομα ανεβαίνουν, ενώ αν καθυστερήσεις την πληρωμή πληρώνεις και επιπλέον τόκους. Όλα αυτά για τα 300 ευρώ; Όχι μόνο θα σου έφευγαν στην ασφάλεια, αλλά θα πλήρωνες κι επιπλέον από την τσέπη σου για να τα καλύψεις και στην τελική η Μελέτη θα γινόταν βραχνάς.
Και, φίλε μου, το χέρι που σε ταϊζει φυσικά και το δαγκώνεις όταν σε ταΐζει ψίχουλα και όταν δεν σέβεται τη δουλειά και την αξιοπρέπεια σου. Καταλαβαίνω την ανάγκη οποιουδήποτε για εργασία, ανάγκη που καλύπτει πολλά περισσότερα από τις βιωτικές ανάγκες. Μια εργασία όμως που σε κάνει να αισθάνεσαι άσχημα για τον εαυτό σου και που σου προσθέτει πολλαπλά άγχη και δεν σου εξασφαλίζει καν την επιβίωση δεν σου αξίζει. Σε κανένα δηλαδή.
Όσο για «το χέρι που θα αρχίσει να βγάζει μεζέδες…» συγγνώμη αλλά τέτοιο χέρι δεν υπάρχει στο γαλαξία. Η τακτική αυτή του να βάζεις τους εργαζομένους να ονειρεύονται μεζέδες, ενώ εσύ ήδη τους ροκανίζεις σιγά σιγά, είναι παλιά και γνωστή σε όλους εμάς τους μεγαλύτερους. Δες το λοιπόν όλο αυτό σαν μάθημα-στην εργασία σου πρέπει πάνω από όλα εσύ να είσαι εξιοπρεπής και πιστός στις αρχές σου, γιατί κανένας εργοδότης δεν θα το κάνει για ‘σένα…
23 Οκτωβρίου, 2010 at 12:25 μμ
Respect to Silentcrossing.
23 Οκτωβρίου, 2010 at 1:29 μμ
Σωστός ο Silent, μπορεί και να μην κάνω κανονικό σχόλιο τελικά.
Σε ένα μόνο διαφωνώ με το Silent: αξιοπρεπείς εργοδότες, γενικά δεν υπάρχουν, υπάρχουν εκείνοι που τηρούν τους νόμους, επειδή δεν έχουν επιλογή.
Αλλά στην Ελλάδα φυσικά όλοι έχουν άπλετες επιλογές να μην τηρούν τους νόμους.
23 Οκτωβρίου, 2010 at 2:55 μμ
Δυστυχώς δεν είναι θέμα επιλογής να μην τηρούν τους νόμους. Αυτός είναι πλέον ο νόμος. Όταν καταργούν τις ΣΣΕ, απαλάσσουν τον εργοδότη από τις ασφαλιστικές του εισφορές- το κράτος απαλάχθηκε από μόνο του-, όταν αυξάνουν το όριο απολύσεων, όταν καθιερώνουν τη διαθεσιμότητα, όταν καθιερώνουν την εκπεριτροπής εργασίας, όταν καθιερώνουν τις ελαστικές μορφές απασχόλησης, δεν μένει κάτι που να συμφέρει τον εργοδότη να μην εφαρμόσει!!!
27 Οκτωβρίου, 2010 at 2:12 πμ
silentcrossing, το σχόλιό σου πρέπει να το εκτυπώσω και να το κορνιζάρω, να το βλέπω κάθε πρωί όταν ξυπνάω και να το αποστηθίσω για να το λέω κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, εν είδει προσευχής. Έχεις απόλυτο δίκιο, έτσι είναι, και γι’αυτό ούτε μετανιώνω για ό,τι έγινε, αλλά ούτε και θέλω να ξαναδουλέψω σε αυτόν τον κλάδο. Δεν πιστεύω ότι μπορεί κάποτε να βρω χειρότερα.
23 Οκτωβρίου, 2010 at 12:26 μμ
(το «Δεν μου άρεσε» το εβαλα εγώ. Για να μάθεις, που είσαι απολογητικός).
27 Οκτωβρίου, 2010 at 2:13 πμ
(καλά μου έκανες. Θα το διορθώσω στο μέλλον. 🙂 )
23 Οκτωβρίου, 2010 at 12:36 μμ
😦
…πάμε γι’ άλλα…
27 Οκτωβρίου, 2010 at 2:15 πμ
Όντως, πάμε γι’άλλα! (δε θέλω να βλέπω θλιμμένες φατσούλες, όλα καλά θα πάνε! 🙂 )
23 Οκτωβρίου, 2010 at 1:25 μμ
χμμμ
θα κάτσω σπίτι θ’ αράξω σπίτιι, γιατί αυτό το έργο το χω ξαναδειιι…σαλαλαλα
+ Έτσι είσαι συ κι ούτε μπορείς κι ούτε θέλεις ν αλλάξεις σαλαλα
Εύχομαι να βρεις κάτι που θα σε καλύπτει 100%,σύντομα…!
27 Οκτωβρίου, 2010 at 2:15 πμ
Μου είχαν λείψει τα μουσικά σου σχόλια! 😀
23 Οκτωβρίου, 2010 at 1:31 μμ
[Θα το κάνω τελικά το κανονικό σχόλιο].
Δε μου λες, αλήθεια, εσύ τους είχες πει για το βλογ; Και, τι περίμενες, να μην το διαβάζουν; χα χα, καλό!
Επίσης, ερώτηση: τι σε κάνει να λες «θα αλλάξω καρριέρα»?
Πέραν του ότι η εναλλακτική καρριέρα που σκέφτεσαι έχει περιπου τους ίδιους όρους, από όσο ξέρω, τι χάνεις να το παλέψεις λίγο παραπάνω, αλλά να βάλεις και τον όρο να μην δεχτείς να δουλέψεις σαν σκλάβος;
Και δε μου λες αλήθεια, τα δεδουλευμένα σου θα τα πάρεις τουλάχιστον ή έβγαλαν και μερικά κείμενα τζάμπα;
23 Οκτωβρίου, 2010 at 1:39 μμ
«τα δεδουλευμένα σου θα τα πάρεις τουλάχιστον ή έβγαλαν και μερικά κείμενα τζάμπα;»
*ξεκαρδιστικά γέλια ακούγονται από το κοινό*
27 Οκτωβρίου, 2010 at 2:18 πμ
Krot, φυσικά και το ήξεραν το blog μου, και εγώ ήξερα ότι το ήξεραν, αλλά ήμουν αρκετά αφελής για να πιστεύω ότι δεν θα τους πείραζε να γράψω τις προσωπικές μου σκέψεις εκεί. Ναι, είμαι πολύ αφελής, το παραδέχομαι.
Για την αλλαγή καριέρας, αποκλείεται να είναι τόσο άσχημα τα πράγματα στη διαφήμιση ή σε οποιονδήποτε άλλο κλάδο, όσο στη δημοσιογραφία. Ή τουλάχιστον έτσι ελπίζω.
Και τα δεδουλευμένα μου, ακόμα και αν αποφασίσουν να μου τα δώσουν, δε φτάνουν ούτε για να πάρω τυρόπιτα για πρωινό. Οπότε, χέστηκα. 😛
23 Οκτωβρίου, 2010 at 2:00 μμ
«Το να κάνεις λάθη είναι το πιο σωστό πράγμα που θα κάνεις». «Όταν κάτι δεν συμβαίνει, είναι επειδή κάτι άλλο ετοιμάζεται να συμβεί».
Κ άλλα τέτοια πολλά κ παρόμοια…
Πάντως, εγώ λέω άνοιξε κ ένα δεύτερο μπλογκ (με ό,τι θεματολογία γουστάρεις) κ δίνε εκείνο στους υποψήφιους αφεντικούς σου. Αυτό, ασ’το για εμάς.
27 Οκτωβρίου, 2010 at 2:20 πμ
Αυτή η συμβουλή για το δεύτερο blog είναι πραγματικά καλή, μου την έδωσε και ένας άλλος βετεράνος του χώρου και την εκτιμώ. Το σκέφτομαι σοβαρά. 🙂
23 Οκτωβρίου, 2010 at 3:20 μμ
Καλά να πάθεις…να μάθεις άλλη φορά να είσαι ειλικρινής και να μην παριστάνεις ότι σου αρέσει ο βόθρος που κολυμπάμε…
Μην στενοχωριέσαι που δεν πέτυχε η δουλειά με τα κουτσομπολίστικα…είσαι για πολύ καλύτερα!
27 Οκτωβρίου, 2010 at 2:21 πμ
Όντως, καλά να πάθω. Αν το καλοσκεφτείς, ο μόνος που πραγματικά βγήκε χαμένος από αυτήν την υπόθεση είναι η γάτα μου, που την έχω βάλει και κλαίει ασταμάτητα εδώ και μέρες. 😛
23 Οκτωβρίου, 2010 at 5:00 μμ
Ο τρόπος που γράφεις και παραθέτεις τις σκέψεις σου είναι ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ!
Θα μπορούσα να διαβάζω για ώρες όλα όσα γράφεις…
Σίγουρα αυτοί έχασαν ένα σπουδαίο Δημοσιογράφο!
Μην τα βάζεις με τον εαυτό σου!
Είσαι για πολύ μεγαλύτερα έργα!
Κάποιοι, κάποια στιγμή θα το εκτιμήσουν!
Ηρέμισε και διώξε όλες τις αρνητικές σκέψεις!
Κανείς που αξίζει ΔΕΝ ΧΑΝΕΤΑΙ!
Να έχεις ένα όμορφο απόγευμα!
27 Οκτωβρίου, 2010 at 2:24 πμ
Ευχαριστώ για τα καλά λόγια. Η αλήθεια είναι ότι ούτε αυτοί έχασαν έναν μεγάλο δημοσιογράφο (ένα κορόιδο έχασαν, και θα το αναπληρώσουν πολύ εύκολα), ούτε εγώ έχασα καμία φοβερή δουλειά. Η ζωή συνεχίζεται και για μένα και γι’αυτούς, και ο χρόνος θα δείξει ποιος είχε δίκιο. 🙂
23 Οκτωβρίου, 2010 at 9:30 μμ
Stranger, ξερω οτι σιγουρα δεν πρεπει να στεναχωριεσαι που γλιτωσες απο το να κανεις το μυαλο σου πουρε. Δες το σαν λυτρωση.
Πολυ λιγο καιρο σε διαβαζω, σε γνωρισα απο το twitter, αλλα μπορω να πω οτι εισαι πολυ καλος στο γραψιμο. εισαι ουσιαστικος, ευθυς και κρατας τον αναγνωστη σου. Κρατησες εμενα, και μ’ εκανες να διαβασω καποιες σελιδες απο το blog σου. Σε πληροφορω οτι μου συμβαινει σπανια. Το οτι εισαι εξυπνος και ευφυης το ξερεις και δεν περιμενεις να το ακουσεις απο εμενα. Βαλε λοιπον τις ικανοτητες σου να λειτουργησουν ελευθερα για σενα. Αλλαξε τη μορφη της σελιδας σου, γραφε πιο κριτικα και πιο αμεσα γι αυτα που συμβαινουν γυρω σου, βαλε διαφημισεις (αυτες που εγκρινεις, δεν ειναι κακο ) αν μπορεις βαλε και «donate». Εισαι καλος σ’ αυτο που κανεις, πιστεψε το.
Οσο για το ψυγειο που σου δινει ψιχουλα τωρα και ισως μεζεδες αυριο, χα! σιγα μην υπαρχει το ψυγειο αυριο. Το δημοσιογραφικο – διαφημιστικο συναφι στην Ελλαδα ειναι καταδικασμενο σε θανατο, ετσι οπως λειτουργει σημερα. Δεν απευθυνεται και δεν αφορα τους σοβαρους ανθρωπους ουτε τους νεους. Ποσο νομιζεις οτι μπορει ν’ αντεξει ενα προιον που απευθυνεται σε ηλιθιους? Δες τι γινεται φετος με «το νησι». Μια στοιχειοδως σοβαρη σειρα και κανει παταγο. θελω να πω οτι οι αξιες καποια στιγμη θα λαμψουν. Και εδω στην Ελλαδα, οσο αδιανοητο κι αν μας φαινεται αυτο σημερα. κανε υπομονη και συνεχισε να γραφεις.
Πολυ φιλικα
24 Οκτωβρίου, 2010 at 12:09 πμ
η wordpress απαγορευει τις διαφημισεις…
27 Οκτωβρίου, 2010 at 2:27 πμ
Όντως, αυτό που λέει η yvris ισχύει – όχι πως δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο σε άλλη πλατφόρμα, φυσικά.
Χαίρομαι που σε κρατάει το blog μου – πάντα ήθελα να γράφω πράγματα που θα με ενδιέφερε να διαβάσω ο ίδιος, και πιστεύω ότι αυτό είναι το μυστικό για να κάνεις οτιδήποτε σωστά.
Και πράγματι, το ψυγείο δεν θα υπάρχει αύριο. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να αγοράσουμε δικά μας ψυγεία. 🙂
23 Οκτωβρίου, 2010 at 11:05 μμ
«Δυστυχώς, δεν νομίζω ότι υπάρχει πια χειρότερος επαγγελματικός κλάδος, και είναι καιρός να το μάθουν όλοι αυτό.»
Ξεκινάω λίγο από τη μέση του κειμένου σου γιατί θεωρώ πως αυτό είναι και το ζουμί.Πράγματι πρόκειται για έναν πολύ κακοπληρωμένο κλάδο στον οποίο για έναν ανεξήγητο λόγο ακόμη κι ο τελευταίος δημοσιογραφίσκος που γράφει τα εφημερεύοντα φέρεται πιο υπεροπτικά κι από Χίλιους Καρδινάλιους.Παραλίγο να γίνω κι εγώ δημοσιογράφος, κάποτε ήταν το όνειρό μου, ώσπου μέσα στην ΕΡΤ είδα από τον μικρότερο ως τον μεγαλύτερο να τα ξύνει, να πίνει ούζα και με την υπόσχεση της καριέρας να την πέφτει σε ότι κινείται που σιχάθηκα και τα παράτησα.Δεν μετάνιωσα.
Διαφωνώ σε δύο πράγματα μαζί σου.Το πρώτο αφορά το χέρι που σε ταίζει.Όταν συμφωνείς να παρέχεις δουλειά-έργο και να πληρώνεσαι κανείς δεν σε ταίζει.Πληρώνεσαι γιατί προσφέρεις, δεν σου τα χαρίζει κανείς.Ποσώ δε μάλλον όταν αυτό το χέρι σου δίνει 300 ευρώ τον μήνα (δηλαδή 1/3 του μισθού) για 8ωρο (δηλαδή για πλήρες υπαλληλικό ωράριο). Ένα τέτοιο χέρι φίλε μου δεν σε ταίζει, σε κλέβει πατώντας στην ανάγκη σου για δουλειά…απλά!
Η δεύτερη ένστασή μου έχει να κάνει με το μπλόγκ σου και την εμπλοκή του στην υποψήφια δουλειά σου.Οι εργοδότες αγοράζουν τον χρόνο και το έργο σου, όχι τη ζωή σου. Οι εργοδότες σε προσλαμβάνουν για να δουλεύεις, δεν σε προσλαμβάνουν για να σου λένε τί θα κάνεις τον ελεύθερο χρόνο σου, με τί θα ασχοληθείς και πότε θα γκαστρωθείς.Επομένως το τι θα γράψεις στο ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ σου μπλόγκ (εφόσον αυτό γίνεται ανώνυμα και δεν επισύρει συκοφαντική δυσφήμιση) είναι αναφαίρετο δικαίωμά σου.Ειδικά όταν ένας οργανισμός θέλει να λέγεται δημοσιογραφικός, ότι δηλαδή υπηρετεί την ελευθερία του λόγου,πρέπει να επικροτεί την ελεύθερη έκφραση και όχι να την χρησιμοποιεί σαν δικαιολογία για να μην σε προσλάβει.Στην τελική όλοι γνωρίζουμε πώς προσλαμβάνουν οι συγκεκριμένοι «κύριοι».Αν ήσουν ανιψιός του Κωστόπουλου θα σε απέρριπταν τάχα μου επειδή τους πείραξαν αυτά που έγραψες στο μπλόγκ σου; Δεν νομίζω!
Μην νιώθεις τύψεις λοιπόν, για μένα δεν φταις καθόλου.Νομίζω μάλιστα ότι αυτός ο, εκ των προτέρων, τραμπουκισμός-κατασκοπεία του τί γράφεις και τί δεν γράφεις εδώ μέσα ήταν εξαρχής (κακό) σημάδι ότι θα σου έβγαζαν το λάδι γι αυτά τα 300 ευρώ.Για μένα δεν έχασες!
27 Οκτωβρίου, 2010 at 2:32 πμ
Σε ό,τι αφορά την πρώτη σου ένσταση, μπορεί πριν από μερικές χιλιάδες χρόνια η εργασία να ξεκίνησε σαν ανταλλαγή υπηρεσιών (δηλαδή σου προσφέρω κάτι και μου προσφέρεις κάτι άλλο σε αντάλλαγμα), αλλά ο καπιταλισμός τα άλλαξε όλα. Πλέον, δεν μπορείς να διαπραγματευτείς. Αυτό που προσφέρεις εσύ μπορεί να αξίζει ένα Χ ποσό, όμως όταν όλοι οι πιθανοί εργοδότες σου δεν είναι διατεθειμένοι να σου δώσουν σε αντάλλαγμα παραπάνω από Χ/10 ευρώ, αναγκαστικά πουλάς το προϊόν σου σε εξευτελιστική τιμή. Με άλλα λόγια, όλα τα «χέρια» ίδια είναι.
Για τη δεύτερη ένσταση είμαι 100% μαζί σου. Εξήγησέ το αυτό και to whom it may concern. 🙂
24 Οκτωβρίου, 2010 at 12:51 πμ
Καταρχήν πιστεύω πως καλά για σένα που έφυγες διότι αυτή δεν ήταν δουλειά της προκοπής. Έτσι τώρα γκαζώνεις για κάτι καλύτερο.
Δεύτερον, πιστεύω πως κακώς διέκοψαν τη συνεργασία τους μαζί σου. Αν ήμουν στη θέση τους, θα σε πλήρωνα να γράφεις εκεί αυτά που γράφεις στο μπλογκ σου. Όμως δεν είμαι, και μάλλον, ούτε θα έρθω ποτέ, όπως πιθανότατα όλοι εδώ μέσα.
Τρίτον, ας μην υπερβάλλουμε. Όλοι αυτοί που μιλάνε για εκμετάλλευση, όταν τυχαίνει και γίνονται οι ίδιοι εργοδότες είναι οι χειρότεροι εκμεταλλευτές. Δεν νομίζω ότι από τη στήλη σχολιασμού των πρωινάδικων οι εκδότες θα έβγαζαν τα εκατομμύρια. Τι κέρδος θα είχαν για να σου δίνουν αυτά που θα σου έδιναν… Δεν νομίζω πολύ, όμως και δεν γνωρίζω. Επειδή όμως έχω δουλέψει (και δουλεύω ακόμη) σε κωλοδουλειές, ξέρω πως οι κωλοδουλειές υπάρχουν εκεί που δεν τρέχει και τόσο πια φράγκο. Διότι αν ήσουν σε δουλειά που το φυσάει (πχ σε καμιά πολυεθνική), θα το φυσούσες κι εσύ.
Τέλος, επικροτώ την άποψή σου να κλείσεις πόρτες και να στραφείς δυναμικά σε άλλες κατευθύνσεις. Εγώ θα σου πρότεινα να στραφείς και σε άλλες χώρες, αλλά αυτό πολλοί το είπαν, λίγοι το έκαναν.
24 Οκτωβρίου, 2010 at 10:00 πμ
Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω εδώ 😦
Αυτοί που μιλάνε για εκμετάλλευση δεν είναι απαραίτητο ότι θα γίνουν αύριο κακοί εργοδότες ή ότι γενικά θα γίνουν εργοδότες ειδικά με τα λεφτά που παίρνουν.Είναι θέμα χαρακτήρα και πώς μεγαλώνει κανείς σπίτι του και όχι θέμα θέσης.
Τώρα όσον αφορά τις κωλοδουλειές, ειδικά σήμερα, δεν είναι αποτέλεσμα μιας επιχείρησης που δεν πάει καλά (μ’ αυτή τη λογική ο Hondos που βγάζει εκατομμύρια θα’πρεπε να δίνει στις πωλήτριες τουλάχιστον 1500 ευρώ ενώ δίνει το πολύ 700!).Εργάστηκα δυο φορές σε Πολυεθνική και έπαιρνα τα ίδια λεφτά που παίρνω τώρα σε πολλή μικρότερη εταιρία.Η εμπειρία μου, μου έχει δείξει πως όσο μεγαλύτερη η εταιρία τόσο πιο γύφτος ο εργοδότης.Μην πάτε μακριά…Κωστόπουλος!Επειδή πεινάει πέταξε τόσο κόσμο στο δρόμο;
24 Οκτωβρίου, 2010 at 6:19 μμ
Σε κάποια σημεία έχεις δίκιο και συμφωνώ, όντως υπερέβαλλα σε κάποιες θέσεις μου.
Όμως σχετικά με τον Hondos, πώς προκύπτει ότι θα πρεπε να δίνει 1500; Τα 700 είναι καθαρά ή μικτά; Ποιο είναι το κόστος μιας πωλήτριας; Καθαρός μισθός + κρατήσεις + μέρος ασφάλειας εργοδότη + έξοδα συγκεκριμένης θέσης. Συνήθως το συνολικό κόστος μιας θέσης είναι το διπλάσιο του μικτού μισθού (εξαρτάται αυτό από πολλούς παράγοντες). Υπολόγισε λοιπόν τα κόστη όλων των πωλητών, τα κόστη αγοράς, μεταφοράς και αποθήκευσης προϊόντων, τις δαπάνες για ρεύμα, ενοίκια κτλ., εφορία, επενδύσεις, διαφήμιση, και θα σου βγουν κι αυτά πάρα πολλά εκατομμύρια. Δεν ισχυρίζομαι ότι 700€ είναι δίκαια, αλλά σίγουρα μας λείπουν πολλά στοιχεία για να το κρίνουμε.
Επίσης θα ήθελα να συμπληρώσω κάτι για τον ιστολόγο. Σκέψου πως είσαι εργοδότης και έχεις έναν εργαζόμενο που κάνει μεν καλή δουλειά, όμως ξέρεις πως όταν πάει σπίτι του, βρίζει και τη δουλειά και τα λεφτά που βγάζει σε σένα. Τι θα σκεφτόσουν; Φυσικά ότι θα την κάνει με την πρώτη ευκαιρία. Συνεπώς είναι μεν καλός στη δουλειά, όμως η σχέση του με αυτήν δεν είναι αξιόπιστη, δηλ. περιμένει τη στιγμή να τα βροντήξει. Θα μπορούσες να συνεργαστείς μαζί του υπό αυτόν τον όρο; Δύσκολο…
Το πρόβλημα στην περίπτωση αυτή, ήταν ότι ήσουν overqualified (δεν ξέρω πώς λέγεται αυτό με μια λέξη στα ελληνικά) για τη συγκεκριμένη δουλειά. Οι γνώσεις και οι ικανότητές σου παραήταν για να ξεραίνεσαι στα πρωινάδικα. Γι αυτό και καλά θα κάνουν να βρουν κάποιον/κάποια που βλέπει πρωινάδικα ούτως ή άλλως. Έτσι και θα διασκεδάζει, και θα βγάζει λεφτά. Άλλωστε είναι διαπιστωμένο εδώ και δεκαετίες, ότι ένας overqualified για μια δουλειά, την κάνει συνήθως χειρότερα από έναν που ταιριάζει ακριβώς για τη θέση, διότι ο overqualified αισθάνεται ότι αδικείται και από ένα σημείο και περα δεν δουλεύει το ίδια καλά (συνεπώς έχεις ως εργοδότης και ένα πρόβλημα επιπλέον μαζί με την αναξιοπιστία της συνεργασίας). Αλλά όπως είπα, μάλλον σε καλό θα σου βγει (από σενα εξαρτάται).
24 Οκτωβρίου, 2010 at 8:43 μμ
Στέλλα μου ο Hondos δίνει 700 ευρώ καθαρά που σημαίνει ότι κάθε υπάλληλος του κοστίζει τα διπλά, έχεις δίκιο. Σκέψου όμως ότι τις γιορτές, τους έχει 12ωρα με τα ίδια λεφτά για να καλύψει τη ζήτηση των ημερών, σκέψου ότι σε περίπτωση που μείνεις έγκυος σε διώχνει αμέσως μόλις κλείσεις χρόνο μετά τον τοκετό (που σημαίνει ότι διώχνει όσες τολμούν να γίνουν μανάδες και το ξέρω αυτό εκ των έσω), σκέψου ότι εκτός εορτών το προσωπικό δεν επαρκεί που σημαίνει ότι είναι ένας άνθρωπος για 2-3 θέσεις και γενικά δεν είναι μόνο τα λεφτά είναι και οι συνθήκες που παίζουν.Θέλω να πω ότι για να χει κάνει περιουσία ο Χόντος προφανώς ακόμη και δίνοντας 1400 ευρώ το κεφάλι κερδίζει.
Τώρα όσον αφορά το αν ήμουν εργοδότης πώς θα μου φαινόταν σε περίπτωση που ο υπάλληλος έβριζε τη δουλειά και τα λεφτά που του δίνω, το μόνο που μπορώ να απαντήσω είναι «Άμα του δίνω 300 ευρώ ανασφάλιστα καλά να μου κάνει». Αντί να τσαντιστεί ο υπάλληλος και να με καταγγείλει στην επιθεώρηση που παρανομώ, έχω το θράσσος να τσαντίζομαι εγώ; Κι επειδή διάβασα το προηγούμενο κείμενο για να δω περί τίνος πρόκειται, δεν βλέπω κάπου να τους βρίζει το παιδί.Βλέπω μόνο (δικαίως) να κατακρίνει τα χρήματα που του πρότειναν αφού αυτά είναι μαύρα και ξεφτίλα οπότε δεν λέει ψέμματα ούτε προσβάλλει κάποιον.Αν αυτοί προσβλήθηκαν που ο υποψήφιος υπάλληλος είπε την αλήθεια (ανώνυμα εν τω μεταξύ) αντί να τους σκουπίσει το πατάκι της εξώπορτας για το αστρονομικό και παράνομο ποσό των 300 ευρώ, καλύτερα για εκείνον που δεν τον πήραν. Φαντάσου τί μαλακίες θα του ζήταγαν να γράψει για την κάθε μεσημεριανή βίζιτα! :p
26 Οκτωβρίου, 2010 at 11:14 μμ
Αγαπητέ The Stranger,
Σε διαβάζω εδώ και χρόνια. Όσο εγώ ήμουν μεγαλοφοιτήτρια στην Ευρώπη και εσύ ήσουν φιλόδοξος φοιτητής στην Αθήνα. Χίλια πράγματα έχω να σου γράψω, αλλά θα μείνω μόνο σε ένα: να συμμετάσχεις στα της πόλης – τι θα ειναι μέσω των δημοφιλών ατενίστας, τι θα είναι με δικές σου παρεμβάσεις, τι θα είναι με συμμετοχή στα φρι πρες. Κάνε κάτι να τα πεις όπως τα λες σε μεγαλύτερο, ευρύτερο κοινό. Just do it my friend
27 Οκτωβρίου, 2010 at 2:33 πμ
Το έκανα ήδη, έχω στείλει στους Atenistas και ελπίζω να με εντάξουν στην ομάδα! 🙂
27 Οκτωβρίου, 2010 at 1:22 πμ
Τι να λέμε για τις δουλειές ρε παιδιά…εδώ ο Λαμπράκης δεν δίστασε να κλείσει τα Ελληνικά Γράμματα, έναν από τους μακροβιότερους εκδοτικούς οίκους της χώρας και πέταξε στο δρόμο 96 έτομα.
Stranger, απολύσεις γίνονται για εντελώς γελοίους λόγους. Κάποτε είχα μάθει ότι απολύθηκαν δύο άτομα από τη Eurobank γιατί έμαθαν ο ένας για τον άλλο πόσα λεφτά παίρνει!!!
Τώρα να σε διώξουν γιατί διάβασαν το blog, μου φαίνεται λίγο ανήθικο. Και μας ο δικός μας εργοδότης ξέρει ότι τον σκυλοβρίζουμε γιατί είμαστε απλήρωτοι. Και ξέρει ότι όλο το προσωπικό ψάχνει για δουλειά. Μας το έχει πει ότι το ξέρει και δεν κρύβεται κανείς. Η απόλυσή σου είναι εις βάρος τους και μόνο εις βάρος τους.
Καλή συνέχεια!
27 Οκτωβρίου, 2010 at 2:35 πμ
Αυτή είναι η διαφορά: Ένας σωστός εργοδότης δε δίνει δεκάρα για το τι σκέφτεσαι από μέσα σου, εφόσον του βγάζεις τη δουλειά όπως πρέπει. Εξάλλου, όταν ο άλλος ξέρει ότι οι όροι με τους οποίους δουλεύεις είναι εξαιρετικά επαχθείς και είναι πρακτικά αδύνατο να είσαι ευτυχισμένος με τη δουλειά σου, μια ανοχή είναι το λιγότερο που μπορεί να επιδείξει. 🙂
27 Οκτωβρίου, 2010 at 11:12 μμ
μας φαντάζομαι σε μια γαλέρα να τραβάμε κουπί και οι αφεντάδες μας να θέλουν να ειμαστε χαρούμενοι και να τραγουδάμε http://www.youtube.com/watch?v=4Ad75nZSzAQ&feature=related για να τους φτιάχνουμε το κέφι.
όσο για τον εκμεταλλευτή που σου είπε “Η αξία του κειμένου έχει πια ευτελιστεί” κτλ μου θυμίζει αυτό http://enotikoaristero.files.wordpress.com/2010/09/galera.jpg
29 Οκτωβρίου, 2010 at 2:20 πμ
Πρέπει να είσαι πολύ λέρα για να κυβερνάς γαλέρα, που έλεγε και ο πρωθυπουργός μας πριν γίνει πρωθυπουργός. Ήταν ό,τι πιο ειλικρινές έχει πει ποτέ πολιτικός: «Είμαι κι εγώ λέρας, γι’αυτό θέλω να κυβερνήσω τη γαλέρα». Αλλά ας αφήσουμε τους στείρους αρνητισμούς, ε; 😛
28 Οκτωβρίου, 2010 at 10:47 μμ
Να τους στείλεις αυτό, και να τους πεις ότι είναι αστοιχείωτοι:
http://www.ottawacitizen.com/Hunter+Thompson+brutally+honest+Canadian+request/3606508/story.html
29 Οκτωβρίου, 2010 at 2:21 πμ
Καταπληκτικό κείμενο, το αποθήκευσα στα bookmarks μου για μελλοντική χρήση! Ευχαριστώ! 😛
29 Οκτωβρίου, 2010 at 12:33 πμ
Αφού ύστερα από την ψωροαπόλυση και το παρολίγον Αλτσχάιμερ, δεν έπαθες αποβλάκωση από τη διακαρναβαλική, είσαι ήρωας!
29 Οκτωβρίου, 2010 at 2:23 πμ
Υπερήρωας, θα’λεγα: «Strangerman, ο άνθρωπος που αντέχει την ανθρώπινη βλακεία»! 😛
1 Νοεμβρίου, 2010 at 3:53 μμ
Το χώσιμο που τους έκανες δε νομίζω να τους ενόχλησε καθόλου. Αυτό που σίγουρα τους πείραξε ήταν το ότι αποκάλυψες ότι ο μεγαλοεπιχειρηματίας πολυεκατομμυριούχος κύριος Κωστόπουλος δίνει ελεεινούς μισθούς σε αυτούς που εργάζονται για να τον κάνουν ακόμα πλουσιότερο. Τουλάχιστον εμένα αυτό μου έκανε εντύπωση. Νόμιζα ότι αφού τα παίρνει χοντρά από τις διαφημίσεις των sites του, θα δίνει και καλούς μισθούς στους υπαλλήλους του.
3 Νοεμβρίου, 2010 at 3:55 πμ
Koίτα, για να είμαστε ειλικρινείς, κανένας εργοδότης δεν θα πλήρωνε καλά τους υπαλλήλους του, αν είχε αυτή τη δυνατότητα – πολλώ δε μάλλον στον κλάδο της δημοσιογραφίας, που ως γνωστόν δε φημίζεται για τα «καλόπαιδά» του. Μην έχεις την παραμικρή αμφιβολία πως όλα τα κείμενα που διαβάζεις σε οποιοδήποτε portal είναι γραμμένα είτε από κάποιον ψωμολυσσώντα νεαρό δημοσιογράφο, είτε από τον ζάπλουτο ιδιοκτήτη του portal. Ενδιάμεσο δεν υπάρχει.
1 Νοεμβρίου, 2010 at 8:15 μμ
[…] monetary reward possible; and he is fired for that fact as, according to the manager’s view “no one is forced to accept our offer”. (Which is not exactly true, after 100 days of unemployment in your late twenties, you may not […]
2 Νοεμβρίου, 2010 at 5:09 μμ
[…] on Facebook, Twitter or… simply by writing a blogspot, before you were even hired, like this guy ( greek audiences only […]
29 Δεκεμβρίου, 2010 at 3:44 πμ
[…] Τόσο φρικτά, που δε λυπήθηκα σχεδόν καθόλου όταν με απέλυσαν επειδή έγραψα στο blog μου πόσο φρικτά ήταν. […]
12 Φεβρουαρίου, 2011 at 1:37 πμ
Εγώ πιστεύω ότι υποσυνείδητα το έγραψες το άρθρο μόνο και μόνο για να σε απολύσουν επειδή έβλεπες πόσο άθλια δουλειά ήταν.
Και να σου πω και κάτι άλλο; Με αυτό το μισθό που έδιναν, βάλε με το νου σου πόσο συχνά απολύουν και προσλαμβάνουν κόσμο γι’ αυτή τη θέση.
Και τέλος να σου πω ότι κάθε εμπόδιο για καλό, γιατί με τα νέα οικονομικά μέτρα δύο πράγματα θα συνέβαιναν: ή θα σε εξεβίαζαν να κατέβει ο μισθός σου στα 80 ευρώ το μήνα μικτά ή θα σε απέλυαν αν αρνιόσουν.
13 Φεβρουαρίου, 2011 at 3:32 πμ
Κοίτα, θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι δεν το είχα αποδεχθεί σαν πιθανότητα, αλλά πίστευα ότι θα το έπαιρναν τόσο στραβά. Σε τελική ανάλυση, καλύτερα που έγινε αυτό, δεν έχασα και καμιά φοβερή δουλειά. Και όχι μόνο από οικονομικής απόψεως.
Μπορώ να σου πω με βεβαιότητα ότι η επόμενη που ανέλαβε μετά από μένα την ίδια θέση άντεξε μία μέρα μόνο. Ηρωίδα κι αυτή.