Αγαπητό ημερολόγιο,
είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι είμαστε αχάριστα πλάσματα. Δεν εκτιμάμε αυτό που έχουμε, γιατί ανά πάσα στιγμή επιθυμούμε κάτι άλλο που δεν έχουμε, και όταν αποκτήσουμε αυτό το κάτι άλλο, ανακαλύπτουμε ότι πάλι δεν είμαστε πλήρεις, γιατί μας λείπει και κάτι ακόμα, το οποίο κι αυτό όταν το αποκτήσουμε θα γκρινιάζουμε για κάτι άλλο που θέλουμε, και πάει λέγοντας. Και ίσως αυτό είναι το πιο ισχυρό επιχείρημα υπέρ της θεωρίας της εξέλιξης (γιατί μια τέτοια συμπεριφορά την περιμένεις και από τις μαϊμούδες) και κατά της θεωρίας της Δημιουργίας (γιατί αν ο Θεός μας έφτιαξε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν, τότε έχει κι αυτός το ίδιο ελάττωμα, άρα δεν είναι Παντοδύναμος).
Έτσι κι εγώ, μια ζωή θεωρούσα τον εαυτό μου γκαντέμη. Έναν από αυτούς τους τύπους που ακόμα κι αν παίξουν 43 νούμερα στο Λόττο, θα κληρωθούν τα άλλα έξι. Και η αλήθεια είναι ότι, σε ό,τι έχει να κάνει με τα λεγόμενα «τυχερά» παιχνίδια, πολύ σπάνια κερδίζω. Ακόμα και στο κορώνα-γράμματα, συνήθως χάνω. Βέβαια, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι είμαι αρτημελής, έχω μια οικογένεια και ένα σπίτι να μείνω, και γενικά σίγουρα δεν δικαιολογώ σε καμία περίπτωση τον χαρακτηρισμό του «γκαντέμη», δεδομένου του πόση δυστυχία υπάρχει στον κόσμο. Γκαντέμης είναι αυτός που γεννήθηκε σε μια φαβέλα στη Βραζιλία και πετάει χαρταετούς για να ειδοποιεί τους μαφιόζους ότι έρχονται οι μπάτσοι. Γκαντέμης ειναι αυτός που ζει μια χαρά τη ζωή του στη Χιροσίμα, και μια ωραία πρωία σκάει μια ατομική βόμβα και εξαϋλώνεται. Γκαντέμης είναι το βρέφος που γεννιέται στο Νταρφούρ, και έχει τόσες ελπίδες να φτάσει τα 50 χρόνια, όσες το καναρίνι μου να πατήσει στο φεγγάρι. Εγώ δεν είμαι «γκαντέμης». Κανένας από μας δεν είναι. Γκρινιάρηδες είμαστε όλοι, απλά γκρινιάρηδες. Και αχάριστοι.
Που λες, πάντα με θεωρούσα γκαντέμη. Σαν απόδειξη αυτής της θεωρίας, πρόβαλλα πάντα το επιχείρημα ότι δεν είχα κερδίσει ποτέ σε έναν, έστω, διαγωνισμό. Έστω ένα σετ κατσαρόλες, ή έναν αποχυμωτή. Κάτι, τέλος πάντων, έτσι, για να μη γκρινιάζω. Προχθές, όμως, κέρδισα για πρώτη φορά. Ήταν ένας διαγωνισμός για μια «μυστική προβολή» σε έναν κινηματογράφο. Όταν μου έστειλαν το μήνυμα ότι κέρδισα, δεν πίστευα στα μάτια μου. Μια ολόκληρη θεωρία, που πίστευα πια ότι ήταν ακλόνητη, κατέρρεε μπροστά μου εντελώς απροσδόκητα. Αλλά όλα αυτά, φυσικά, τα σκέφτηκα πολύ αργότερα, γιατί εκείνη την ώρα ήμουν απλά χαρούμενος που είχα κερδίσει επιτέλους κάτι.
Πηγαίνοντας χθες στο σημείο προβολής, είχα αγωνία. Τι θα μας έδειχναν; Για να είμαι ειλικρινής, είχα την ελπίδα ότι θα ήταν κάτι πολύ σπέσιαλ, π.χ. το «The Social Network», που το περιμένω με αγωνία. Τελικά δεν ήταν και τόσο σπέσιαλ: Είδαμε το «Buried», αυτήν την ταινία που ένας τύπος είναι για μιάμιση ώρα κλεισμένος σε ένα φέρετρο, θαμμένος κάτω από το έδαφος, και σε όλη τη διάρκεια της ταινίας δε βλέπεις τίποτα άλλο, παρά έναν απελπισμένο τύπο να μιλάει σε ένα κινητό. Δε θα πω ψέματα, η ταινία δεν είναι κακή. Ή, για να το θέσω αλλιώς: Η ταινία είναι όσο καλή μπορεί να είναι μια ταινία με έναν και μοναδικό πρωταγωνιστή, σε ένα και μοναδικό φέρετρο. Δηλαδή, αν εξαιρέσεις κάτι βαρβάτα χασμουρητά στη μέση του έργου, ήταν αρκετά ενδιαφέρον. Αλλά ακόμα κι αν βλέπαμε το «Ο Μπάτμαν και η επίσκεψη στον οδοντίατρο», πάλι δεν θα γκρίνιαζα – τζάμπα ταινία είδα, στο κάτω-κάτω. Και αυτό το δικαίωμα, να δω τζάμπα ταινία, το ΚΕΡΔΙΣΑ.
Σε άλλες ειδήσεις από το εσωτερικό, τώρα: Βρήκα δουλειά. Που λέει ο λόγος, δηλαδή.
Εξηγούμαι: Σήμερα είχα και πάλι interview, στην εταιρεία που είχα πάει και την προηγούμενη εβδομάδα, για να συζητήσουμε τη συμμετοχή μου σε ένα ταξιδιωτικό site. Μετά από λίγα λεπτά, το interview μετατράπηκε σε μίτινγκ μεταξύ όλων των συντελεστών της ιστοσελίδας, και πριν καλά-καλά το καταλάβω, βρέθηκα με δουλειά: Μέχρι την Τρίτη πρέπει να γράψω μια σειρά σύντομων τουριστικών κειμένων, για έναν νομό της Ελλάδας. Αν όλα πάνε καλά, θα γράψω κι άλλες παρόμοιες σειρές για έναν ή δύο άλλους νομούς, και θα πληρωθώ με 250 ευρώ (καθαρά) για κάθε μία από αυτές τις σειρές κειμένων. Δεν είναι πολλά τα χρήματα, αλλά από το σπίτι θα δουλεύω, τι απαιτήσεις να έχω; Άλλωστε, αν όλα πάνε καλά, μπορεί να παραμείνω σαν μόνιμος συνεργάτης, με πιο μόνιμο μισθό.
Φυσικά, το να γράφω για τα τουριστικά αξιοθέατα της Ελλάδας δεν ήταν ποτέ το όνειρό μου, αλλά είναι ένα καλό ξεκίνημα. Εξάλλου, η εταιρεία στην οποία ανήκει το site έχει και πολλά άλλα παραρτήματα, αρκετά πιο ενδιαφέροντα, στα οποία ελπίζω ότι ίσως κάποτε να μεταπηδήσω και να κάνω κάτι που μου αρέσει περισσότερο. Και όπως και να το κάνεις, δεν έχω και τίποτα καλύτερο να κάνω, έτσι δεν είναι;
Εννοείται ότι, γυρίζοντας το βράδυ από την εταιρεία, ήμουν χαρούμενος. Αλλά ξέρεις τι είναι ακόμα καλύτερο από το να γυρίζεις στο σπίτι μετά από ένα επιτυχημένο interview; Να γυρίζεις στο σπίτι μετά από ένα επιτυχημένο interview, και να βρίσκεις μια ζεστή πίτσα να σε περιμένει. Ναι, αν πρέπει να οπτικοποιήσω την απόλυτη ευτυχία, αυτή θα ήταν η εικόνα της: Ψυχική ικανοποίηση, ζεστή πίτσα και μια σοκολάτα γάλακτος για επιδόρπιο. Και σεξ, ίσως, αλλά αυτό δε μας έκατσε σήμερα.
Θυμάσαι που σου έλεγα για αυτήν την αλλαγή στη ζωή μου, αυτό το απροσδόκητο change of fortune; Ε, συνεχίζεται. Και συνεχίζει να με εκπλήσσει και να με αποστομώνει. Και σε παρακαλώ, αν αρχίσω να ακούγομαι σαν τον Κοέλιο, να μου ρίχνεις καμιά σφαλιάρα να συνέλθω. Θα μου αξίζει.
Λοιπόν, θα σε αφήσω στην ησυχία σου (και αυτή τη φορά μάλλον θα σε αφήσω για μερικές μέρες, γιατί πρέπει να βάλω τα δυνατά μου για να τελειώσω αυτή τη δουλειά μέχρι την Τρίτη), και θα σε καληνυχτίσω με μια εικόνα, από αυτές που βλέπεις κάθε μέρα στους δρόμους, αλλά συνήθως τις προσπερνάς αδιάφορα, χάνοντας μια πολύ καλή ευκαιρία στιγμιαίας φιλοσοφίας:
(αν τολμάς, απάντα καταφατικά)
9 Οκτωβρίου, 2010 at 1:38 πμ
Έτοιμος για απογείωση; Το «Καλή Τύχη» γίνεται «Καλή Επιτυχία» τώρα. Go!
9 Οκτωβρίου, 2010 at 1:51 πμ
Έτοιμος! Τα κενά αέρος είναι που φοβάμαι λίγο, και ελπίζω ο πιλότος να είναι καλός και να μην με ζαλίσει κατά την προσγείωση!
VAMOS! 😀
9 Οκτωβρίου, 2010 at 1:47 πμ
Καλή επιτυχία! Σκέψου ότι υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν πολύ ενδιαφέρουσα τη δουλειά που περιγράφεις.
ΥΓ Κι εγώ άνεργη, προσφάτως απολυμένη με το χειμώνα να φαντάζει πολύ ζόρικο
9 Οκτωβρίου, 2010 at 1:52 πμ
Ευχαριστώ! Εύχομαι και στα δικά σου, και με μια δουλειά που πραγματικά να θες να την κάνεις, για να περάσει ο χειμώνας και να έρθει το καλοκαίρι και να πας διακοπές!
(σημειωτέον ότι έχω να κάνω καλοκαιρινές διακοπές από το 2007…)
9 Οκτωβρίου, 2010 at 2:44 πμ
Αααααα κ γω θεωρούσα τον εαυτό μου γκαντέμη. Μέχρι που κέρδισα σε ένα διαγωνισμό ενός χεβυμεταλάδικου site ένα χεβυμεταλάδικο CD (συλλογή συγκεκριμένα, όχι album). Είναι το μοναδικό αντικείμενο που κέρδισα από καθαρή τύχη και το αγαπώ ιδιαίτερα.
Η πλάκα είναι ότι ένας πρώην συνάδελφος (απολυμένος πλέον) συνεχώς έστελνε SMS στο Rock FM και κέρδιζε προσκλήσεις για avant-premieres. Το άτομο ήταν φοβερό, κέρδιζε συνεχώς!!! Είχε δει ένα σωρό έργα τσάμπα, ήταν προκλητικότατο το φαινόμενο αυτό! Πάντως υποψιάζομαι ότι για νακερδίζει συνέχεια, μάλλον δεν είχαν και τόση μεγάλη ζήτηση οι προσκλήσεις. Μόνο αυτός θα στελνε μήνυμα!
11 Οκτωβρίου, 2010 at 8:36 μμ
Μπορει να ξερε καποιον στο σταθμο. Ξερω 1-2 ατομα που εχουν «κερδισει» ετσι 😉
13 Οκτωβρίου, 2010 at 3:55 πμ
Κι εγώ θα συμφωνήσω. Δύσκολο μου φαίνεται να κερδίζει συνέχεια από καθαρή τύχη, και μάλιστα σε έναν σταθμό που δεν είναι και του πεταματού και τον ακούει αρκετός κόσμος. Αλλά από την άλλη, αυτά τα λέμε εμείς οι γκαντέμηδες, που ζηλεύουμε. 😛
9 Οκτωβρίου, 2010 at 2:45 πμ
Α και καλή τύχη!
13 Οκτωβρίου, 2010 at 3:56 πμ
Ευχαριστώ! 😀
9 Οκτωβρίου, 2010 at 10:53 πμ
Άντε μπράβο, καλή επιτυχία λοιπόν και εύχομαι όχι μόνο μόνιμος αλλά και στο «Πάμε Ελλάδα»!
13 Οκτωβρίου, 2010 at 3:57 πμ
Τι, δηλαδή μου εύχεσαι να γίνω δημόσιος υπάλληλος; Αυτό πια ούτε στον εχθρό σου δεν το εύχεσαι! 😛 (αυχαριστώ!)
9 Οκτωβρίου, 2010 at 11:10 πμ
άντε πάντα καλά νέα εύχομαι! κι όπως λέει κι ο λαός «θα γυρίσει ο τροχός, θα γα…ει κι ο φτωχός»!
13 Οκτωβρίου, 2010 at 3:58 πμ
Ευχαριστώ! Ο δικός μου ο τροχός πιο πολύ παραλληλόγραμο θυμίζει! 😛
9 Οκτωβρίου, 2010 at 12:10 μμ
Τώρα τι ειρωνεία είναι αυτή, που εσύ, που είσαι γαύρος, κατέληξες να γράφεις κείμενα για σάιτ του τύπου «Μένουμε Ελλάδα»! Όσο για σεξ, αρτιμελής δεν είσαι; Γκαντέμης είναι ο βετεράνος του Πολέμου του Κόλπου που έσκασε μια βόμβα και του έκοψε τα χέρια!
(Πέρνα καμιά φορά από το μπλογκ μου να μου πεις τη γνώμη σου, ως ταλαντούχος συγγραφέας-δημοσιογράφος που είσαι)
11 Οκτωβρίου, 2010 at 8:38 μμ
εγω παντως εχω περασει και τα σπας!
13 Οκτωβρίου, 2010 at 4:01 πμ
Όντως τα σπας – αλλά αυτή τη μουσική που παίζει με το που μπαίνει κάποιος μέσα στο blog τι την θες; Ποτέ δεν τα συμπάθησα αυτά τα gimmicks. 🙂
(και πάλι καλά να του σκάσει στα χέρια η βόμβα του βετεράνου…πουθενά αλλού μη σκάσει, αυτό είναι το θέμα… 😛 )
9 Οκτωβρίου, 2010 at 12:31 μμ
«με μια εικόνα, από αυτές που βλέπεις κάθε μέρα στους δρόμους, αλλά συνήθως τις προσπερνάς αδιάφορα, χάνοντας μια πολύ καλή ευκαιρία στιγμιαίας φιλοσοφίας:» -> me poio koympi pataw to xastoyki??? 😛
(alla etsi einai ayta poy koroideyoyme 8a ta loystoyme kaaapoia stigmh)
Kalh h eykairia me to site poy les, kalh arxh kai dwse kai kanena link na diabazoyme k meis! 😀
13 Οκτωβρίου, 2010 at 4:03 πμ
Κουμπί για χαστούκι δεν υπάρχει, σε αυτό το blog λειτουργούμε με τη λογική self service. Έλα από ‘δω να μου το ρίξεις. 😛
(όταν και αν έρθει η ώρα, θα δώσω και link!)
9 Οκτωβρίου, 2010 at 2:11 μμ
Μπράβο, μπράβο! Να ξέρεις, πάντως, εμένα θα μου άρεσε πολύ να κάνω αυτή τη δουλειά που σού΄λαχε!
Άντε με το καλό να σου κάτσει και το γυναικείο site, θέλω πολύ να διαβάσω κείμενά σου για γυναίκες, χο χο!
Κι εγώ μ’αγαπάω πάντως! φλαπ!
13 Οκτωβρίου, 2010 at 4:05 πμ
Ναι, για άλλους ίσως να είναι ιδανική δουλειά, αλλά για μένα είναι pure boredom. Μπορεί να είμαι απλά αχάριστος, δεν ξέρω. Από το γυναικείο site δεν έχω νέα ακόμα. 🙂
(όσο για το θέμα με τα likes που λες, δεν έχω ιδέα τι έγινε. Αν χρειαστεί, θα πάω την wordpress στα δικαστήρια για να επαναφέρι το χαμένο μου like. 😛 )
9 Οκτωβρίου, 2010 at 2:12 μμ
Α! Πρίν πατήσω το «σ’αρεσε», είχε 10 και μόλις το πάητσα έγιναν 9?!?! wtf?
9 Οκτωβρίου, 2010 at 8:40 μμ
καλή αρχή…από ποιον νομό ξεκινάμε?…
…κι εγώ θα ήθελα να κάνω κάτι παρόμοιο αλλά φοβάμαι πως δεν θα είχα καμιά τύχη γιατί για να φτάσει κανείς σε αυτά που θα πρότεινα θα χρειαζόταν αρκετή προσπάθεια…
13 Οκτωβρίου, 2010 at 4:07 πμ
Όλα θα τα μάθετε εν καιρώ, αν προχωρήσει το project (γιατί μην ξεχνάς, μπορεί όλα αυτά να τα κάνω και τζάμπα τελικά)! Αν σου αρέσει αυτός ο τομέας, μπορείς άνετα να κάνεις κάτι τέτοιο, αρκεί να βρεις και δυο-τρεις άλλους μερακλήδες να σε πλαισιώσουν και να σε βοηθήσουν. 🙂
10 Οκτωβρίου, 2010 at 12:23 μμ
Καλή αρχή .Εύχομαι τα καλύτερα(αν θες να μας πεις και το όνομα του site.έστω στέλνοντας mail)
13 Οκτωβρίου, 2010 at 4:08 πμ
Ευχαριστώ! (όταν με το καλό σιγουρέψω τη δουλειά, θα τα μάθετε όλα, τι, κρυφό θα το αφήσω; 🙂 )
11 Οκτωβρίου, 2010 at 1:30 μμ
Καλη αρχη , μην αγχωθεις καθολου ,αρκει να γραφεις οπως στο blog σου χαλαρα και ευστοχα και να δεις που σε λιγο θα σε παρακαλανε .
13 Οκτωβρίου, 2010 at 4:09 πμ
Ευχαριστώ! Η αλήθεια είναι ότι δύσκολα προσαρμόζεις ένα τέτοιο, blogίστικο στυλ σε ένα τουριστικό site, αλλά θα δούμε. 🙂
13 Οκτωβρίου, 2010 at 9:40 μμ
http://www.kariera.gr/%CE%91%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%B5%CF%82/%CE%94%CE%B9%CE%BF%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AE%CF%83%CE%B5%CF%89%CE%BD/Kallithea/Promoters-for-Video-Games/J8F7MD6T9231Y0C9DY8/?IPath=CJR&APath=2.21.0.0.0
Never too late!