Αγαπητό ημερολόγιο,
ο βασικός λόγος που σου γράφω απόψε δεν είναι για να βγάλω τα σώψυχά μου στο μπαλκόνι να στεγνώσουν, όπως συνήθως. Ο βασικός λόγος που σου γράφω απόψε είναι για να σιγουρευτώ ότι ο εγκέφαλός μου δεν υπέστη εγκεφαλική βλάβη χθες το βράδυ και ότι μπορώ ακόμα να γράψω μια-δυο προτάσεις που να βγάζουν νόημα όταν διαβάζονται, όχι σαν εκείνα τα mail που μου έρχονται μεταφρασμένα από τα κινέζικα με Google Translate και μυρίζουν απάτη από χιλιόμετρα. Θα σου τα εξηγήσω όλα στη συνέχεια, μην ανησυχείς.
(τι εννοείς «γιατί, πότε αυτά που έγραφες έβγαζαν νόημα;»)
Που λες, χθες είχαμε γάμο στο χωριό. Παντρευόταν η ξαδέρφη μου η Ε. (μην προσπαθήσεις να μαντέψεις τι σημαίνει το «Ε», είναι από αυτά τα ονόματα που βλέπεις στο μετρό ότι σήμερα γιορτάζουν και αναρωτιέσαι αν έχει βαφτιστεί κανείς ποτέ με αυτό το όνομα). Φυσικά, έπρεπε να πάω, ασυζητητί. Έτσι, ξεκινήσαμε χθες οικογενειακώς για το Μεσολόγγι.
Θα ήθελα σε αυτό το σημείο να ξεκαθαρίσω κάτι: Δεν έχω πρόβλημα με τους γάμους. Αντίθετα, σχεδόν μου αρέσει η ιδέα ότι ένα ζευγάρι αγαπιέται τόσο πολύ, ώστε να είναι πρόθυμο να περάσει το ψυχοφθόρο μαρτύριο της συζυγικής ζωής. Και ναι, είναι ρομαντικοί οι γάμοι, κάποτε πήγαινα και χάζευα τη στολισμένη εκκλησία, τους νιόπαντρους που ήταν όλο χαμόγελα και φιλιά, σκεφτόμουν ότι αυτή είναι η αρχή μιας νέας, κοινής ζωής…Αλλά αυτό έχει πια αλλάξει. Τώρα στους γάμους δύο πράγματα με ενδιαφέρουν: αν το άλλο σόι διαθέτει κανέναν ενδιαφέροντα εκπρόσωπο του γυναικείου φύλου, και αν η νύφη θα πατήσει το πόδι του γαμπρού στο «η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα». Αλλά όπως και να’χει, μου αρέσει αυτή η χαρά που βλέπεις ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων όσων είναι καλεσμένοι σε έναν γάμο. Δε σου δίνονται συχνά ευκαιρίες να βλέπεις τόσα χαμόγελα μαζεμένα πια.
Από την άλλη, δεν καταλαβαίνω πού βρίσκει ο κόσμος λεφτά για να διοργανώνει γάμους. Όπως επίσης, ακόμα περισσότερο, δεν καταλαβαίνω πού βρίσκει λεφτά για να πάρει το τελευταίο iPhone, που φτιάχνει καφέ και πετάγεται από μόνο του και σου φέρνει τσιγάρα άμα σου τελειώσουν. Και τουλάχιστον το iPhone έχει μια χρηστική αξία, αντίθετα με τον γάμο, που τον κάνεις καθαρά για να σε δουν οι άλλοι να τον κάνεις.
(τώρα που το ξανασκέφτομαι, άκυρο αυτό το τελευταίο. Και το iPhone για τον ίδιο ακριβώς λόγο το παίρνεις: Για να δουν οι άλλοι ότι το πήρες)
Τέλος πάντων, κατά το μεσημέρι φτάσαμε στο Κρυονέρι, ένα παραθαλάσσιο χωριό έξω από το Μεσολόγγι, και τακοποιηθήκαμε σε ένα rooms-to-let. Τα δωμάτια δεν ήταν και deluxe, αλλά ειλικρινά, αν είχα αυτήν τη θέα από το μπαλκόνι του δωματίου μου, δε θα με πείραζε ακόμα κι αν έμενα σε μισογκρεμισμένη παράγκα:
Ευτυχώς, ο καιρός ήταν πολύ καλός. Και λέγοντας «πολύ καλός», εννοώ ότι έβρεχε καρεκλοπόδαρα. Ναι, μετά από ένα «καυτό» καλοκαίρι (αλλά μόνο από άποψης θερμοκρασίας), η πρώτη βροχή μοιάζει τόσο υπέροχη, που ούτε καν περνάει από το μυαλό σου πως για τους επόμενους 6 και βάλε μήνες θα φας τόση βροχή στη μάπα, που θα παρακαλάς για ένα μικρό κυματάκι καύσωνα. Δεν μπορούμε να έχουμε πάντα αυτό που θέλουμε, έτσι; Κι αυτό γιατί συνήθως δεν ξέρουμε καν τι θέλουμε.
Το απόγευμα βάλαμε τα καλά μας και ξεκινήσαμε για την εκκλησία. Όταν φτάσαμε, οι περισσότεροι συγγενείς μας ήταν ήδη εκεί. Ξέρεις, το πρόβλημα όταν έχεις μεγάλο σόι είναι ότι πρέπει να θυμάσαι πολλά ονόματα, να ξέρεις ποιος είναι παιδί ποιανού, να θυμάσαι πότε είχες δει για τελευταία φορά εκείνο τον τύπο με την κοιλάρα και το ροζ πουκάμισο που σε χαιρετάει έχοντας απόλυτη επίγνωση του ποιος είσαι, την ώρα που εσύ ψάχνεις απεγνωσμένα γύρω σου κάποια ένδειξη για το ποιος θα μπορούσε να είναι αυτός ο τύπος. Χρειάστηκα χρόνια για να μάθω όλες τις διακλαδώσεις, κι ακόμα δεν είμαι σίγουρος ότι τα θυμάμαι όλα σωστά. Βλέπεις, ο πατέρας μου έχει πέντε αδέρφια. Το καθένα από αυτά έχει τουλάχιστον δύο παιδιά – συνολικά έχω πάνω από δέκα ξαδέρφια. Κι αν πιάσεις και τις/τους συντρόφους του κάθε θείου μου και του κάθε ξαδέρφου μου, δε σε σώζει ούτε το κομπιουτεράκι. Και σου μιλάει ένας άνθρωπος που, μετά από μία ολόκληρη χρονιά στο σχολείο, αδυνατούσε να θυμηθεί και τους 24 συμμαθητές του στην τάξη.
Ευτυχώς, χθες τα πήγα σχετικά καλά σε αυτόν τον τομέα. Μόνο μία γκάφα έκανα, που μίλησα σε μία θεία μου στον πληθυντικό – φαντάζομαι ότι μέσα στον πανικό και τις καμπάνες που χτυπούσαν, δεν το άκουσε. Ευτυχώς.
Στην τελετή δεν μπήκα μέσα στην εκκλησία. Έχω πάντα αυτόν τον φόβο ότι όταν ο παπάς πάρει στα χέρια του τον σταυρό για να τον φιλήσουν οι νιόπαντροι, θα γυρίσει ανάποδα το μάτι μου και θα αρχίσω να φτύνω πράσινο εμετό, καταστρέφοντας τα καλά ρουχαλάκια των υπολοίπων. Οπότε, προκειμένου να μπλέκω σε περιπέτειες, προτίμησα να μείνω έξω και να πιάσω κουβέντα με τα υπόλοιπα ξαδέρφια μου, που δεν μπήκαν στην εκκλησία γιατί δε χώραγαν.
Αυτό που με ανησυχεί κάπως είναι ότι σχεδόν όλη η γενιά μου στην οικογένεια, όσοι δηλαδή ανήκουν στις ηλικίες 20-40, έχει ξεκληριστ….εεεε, παντρευτεί, ήθελα να πω. Έχουμε μείνει μόνο εγώ, ο αδερφός μου, ένας ξάδερφός μου που σύντομα θα μπει στο κλαμπ των παντρεμένων, και μία ξαδέρφη μου που δεν ξέρω γιατί έχει ξεμείνει (και είναι και ωραία κοπέλα, ρε γαμώτο). Έβλεπα τα ξαδέρφια μου να κυνηγάνε τα βλαστάρια τους που έτρεχαν πέρα-δώθε, να κρατάνε στοργικά τα μωρά τους στην αγκαλιά, να μου διηγούνται τις σκανταλιές που κάνουν στο σπίτι, και με είδα κι εμενα εκεί, μετά από μερικά χρόνια. Τρόμαξα λίγο, πρέπει να σου πω. Ένιωσα σαν το πατρικό φίλτρο να ξύπνησε μέσα μου. Χασμουρήθηκε, τεντώθηκε, κοίταξε το ξυπνητήρι, είπε «πωωωωωωωωωω, ποιος μαλάκας με ξύπνησε τόσο νωρίς;» και μετά ξανακοιμήθηκε.
Μέχρι εδώ δεν είχα ποτέ πρόβλημα. Εξάλλου, αυτό είναι ο γάμος: Μία τυπική τελετή, δυο-τρία ευχολόγια από τον παπά, μερικά 50ευρα κερατιάτικα για να σου ρίξει αυτά τα ευχολόγια, τέλος. Όμως, στην Ελλάδα δε γίνεται γάμος χωρίς γλέντι. Και εκεί είναι που τα χαλάμε.
Εντάξει, ξέρω ότι τα δημοτικά τραγούδια είναι η μουσική παράδοση της Ελλάδας. Δεκτόν. Ξέρω επίσης ότι στα χωριά ακούνε τέτοια τραγούδια και διασκεδάζουν, με τον ίδιο τρόπο που εγώ ακούω Muse και διασκεδάζω. Κατανοητό. Αλλά, ρε γαμώτο, δεν μπορώ να συνηθίσω στον ήχο του κλαρίνου. Με τίποτα. Ποτέ. Πιστεύω ότι το κλαρίνο αρχικά εφευρέθηκε σαν κάτι άλλο: Σαν κάλεσμα για αγριόπαπιες, σαν μέθοδος εκφοβισμού των αρκούδων, σαν παρανοϊκό ξυπνητήρι, πάντως όχι σαν μουσικό όργανο. Γιατί όσο είναι μουσικό όργανο το κλαρίνο, άλλο τόσο είναι και η κατσαρόλα στο σπίτι μου, που της βαράω τον πάτο και την κάνω ταμπούρλο. Δηλαδή τόσα όργανα στον κόσμο, χάθηκε η παράδοση της Ελλάδας να ήταν τα ντραμς, ή έστω το πιάνο;
Ο ήχος του κλαρίνου είναι τόσο διαπεραστικός, που μπαίνει από το ένα αυτί, βγαίνει από το άλλο, και φεύγοντας παίρνει σβάρνα και μερικές εκατοντάδες εγκεφαλικά κύτταρα που κοιμόντουσαν αμέριμνα. Μείναμε στο γλέντι για περίπου τρεις ηρωικές ώρες, όλες επενδυμένες μουσικά με κλαρίνο. Ακόμα και τώρα, σχεδόν 24 ώρες αργότερα, νιώθω ένα σφυρί να χτυπάει αλύπητα το κεφάλι μου από μέσα.
Τουλάχιστον, το φαγητό ήταν καλό. Πάνε οι εποχές που σου φέρνανε ένα τυροπιτάκι και μία σαλάτα, να τα μοιραστείς με τον διπλανό σου. Τώρα σου φέρνουν σουφλέ, ριζότο, μελιτζάνες γεμιστές, φαγητό αρκετό για να χορτάσεις, αλλά όχι αρκετό για να σου αποσπάσει την προσοχή από τον διαπεραστικό ήχο του κλαρίνου.
Για να μη σου πω και το άλλο, ότι κάποια στιγμή μάλλον ξέμεινε από δημοτικά τραγούδια η μπάντα, και άρχισε να ξαναπαίζει τα ίδια. Αυτό το «στου παιδιού μας τη χαρά σφάξαμε έναν κόκορα» τρεις φορές το άκουσα. Αλήθεια, οι φιλοζωικές οργανώσεις γιατί δεν επεμβαίνουν; Save the roosters!
Τέλος πάντων, κατά τις 2 το πρωί φύγαμε από το γλέντι, χαιρετήσαμε ξανά όλους τους συγγενείς (και μη), και από τότε ανάθεμα αν θυμάμαι τι στο διάολο έχει συμβεί. Το μόνο που ξέρω είναι ότι το κλαρίνο στοιχειώνει ακόμα το μυαλό μου. Και για να φύγει δεν αρκούν οι ασπιρίνες, χειρουργική επέμβαση χρειάζεται.
Αναρωτιέμαι αν στον δικό μου γάμο (αν και όταν και εφόσον και σιγά μην) θα πρέπει να κάνω τα ίδια. Λες να χρειαστεί να χορέψω κιόλας; Τρέμω στην ιδέα. Αλλά εδώ που τα λέμε δικός μου δε θα’ναι ο γάμος; Ό,τι θέλω θα κάνω. Θα βάλω μουσική Iron Maiden και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, και άμα θέλουν ας σηκωθούν να χορέψουν τσάμικο στο ρυθμό του «Fear of the Dark». Εγώ θα παίζω air guitar με το γαμπριάτικο κοστούμι.
Λοιπόν, έχω την εντύπωση πως αυτή η τελευταία παράγραφος έμοιαζε λίγο με εκείνα τα κινέζικα e-mails, οπότε καλύτερα να σταματήσω να γράφω, μη μου μείνει μόνιμη η βλάβη. Καληνύχτα, αγαπητό μου ημερολόγιο, και να θυμάσαι: Ο βλάκας και τα λεφτά του χωρίζουν γρήγορα – ευτυχώς, για τους βλάκες εφευρέθηκαν οι πιστωτικές κάρτες.
6 Σεπτεμβρίου, 2010 at 4:00 πμ
χαχαχαχαχαχα Save the roosters? χαχαχαχα seriously? :p
Πάντως πραγματικά αυτό το κλαρίνο όργανο του διαβόλου είναι, δεν εξηγείται αλλιώς…
6 Σεπτεμβρίου, 2010 at 4:23 πμ
Δε λες τίποτα. Σαν να πετάγονται από μέσα του οι δαίμονες της Κολάσεως είναι όταν το ακούς. Το Σατανά μέσα του έχει το άτιμο το κλαρίνο… 😛
6 Σεπτεμβρίου, 2010 at 7:56 πμ
Τι να σχολιάσει κανείς για την κοινωνική πίεση που βιώνουμε όλοι μας, κυρίως δε εμείς οι γυναίκες λίγο παραπάνω (μόνο λίγο;;;Αλλά τέλος πάντων!!)… «Ακόμα;;;», «Και γρήγορα!!!», «΄Αντε κουνήσου» ή και το πιο αρ-εν-μπι στάιλ «Κούνα και λίγο και τον κώλο σου λέμεεεε!!»…… Μέχρι στιγμής, βέβαια, δεν μου έχουν φέρει κανά ράφι για δώρο (και απορώ), περνώντας μου το μήνυμα ότι τα ψωμιά μου «εφαώθησαν», που λεν’ και στο χωριό μου (που ευτυχώς κλαρίνο δεν διαθέτει, καθότι κυκλαδίτικο κλπ κλπ).
8 Σεπτεμβρίου, 2010 at 3:29 πμ
Κοίτα, το να μείνεις στο ράφι δεν είναι κακό πράγμα. Έχεις και περισσότερο χώρο να βάλεις τα προσωπικά σου αντικείμενα. Άσε που πας και κόντρα στο κατεστημένο, οπότε νιώθεις αυτή την υπέροχη αίσθηση του αέρα να σε φυσάει κατάμουτρα, κι εσύ να βαδίζεις μπροστά, αψηφώντας τη μανία του. 😛
6 Σεπτεμβρίου, 2010 at 7:59 πμ
Αν το κάνεις αυτό τότε δικαιωματικά θα λένε όλοι μετά αντί για το γάμο του Καραγκιόζη, το γάμο του Stranger! Όσο για τα χωριά, αν πήγες και δεν άκουσες τουλάχιστον μία φορά τη φράση «Τίνος είσ’ισύ;» από θεία με βαρύ χωριάτικο αξάν εμένα να με χέσεις!
8 Σεπτεμβρίου, 2010 at 3:34 πμ
Μετά από τόσα χρόνια, με έχουν μάθει πια, οπότε το «τίνος εισ’συ» έχω πολύυυυυυυ καιρό να το ακούσω. Και ο γάμος του Stranger θα είναι κοινωνικό γεγονός. Θα είναι ο πρώτος γάμος με διαγωνισμό air guitar. 😛
6 Σεπτεμβρίου, 2010 at 9:28 πμ
Κι εμένα πολύ μου τη σπάνε τα κλαρίνα. Σταμάτησα να πηγαίνω σε γάμους γι’ αυτό το λόγο, αλλά, εκ χωριού ορμώμενη, δε γλίτωσα φέτος το καλοκαίρι τα κλαρίνα που είχαν βάλει στη διαπασών σ’ ένα πανηγύρι κοντά στο σπίτι μου. Απ’ το σπίτι μου δε μπορούσα να φύγω, οπότε τα ανέχτηκα ως το πρωί, αφού πρώτα προσπάθησα να ξεπεράσω την κρίση ακούγοντας το «Fear of the Dark» κι άλλα τέτοια ήρεμα τραγουδάκια (τα οποία σαφώς και θα προτιμούσα για το δικό μου κρέμασμα, εάν και όποτε)
8 Σεπτεμβρίου, 2010 at 3:38 πμ
Oι Iron Maiden είναι ένα καλό αντίδοτο στα κλαρίνα, αν και ο μόνος τρόπος να εξορκίσεις αυτόν τον ήχο είναι να αρπάξεις το κλαρίνο από τον κλαρινιτζή και να το τεμαχίσεις επιδεικτικά μπροστά του. Η ησυχία που θα ακολουθήσει μετά από αυτό θα είναι η πιο όμορφη μουσική που έχεις ακούσει ποτέ. 🙂
6 Σεπτεμβρίου, 2010 at 9:49 πμ
Να σου ζήσουν και να τους χαίρεσαι!
Είναι πολύ όμορφο να συναντήσει κάποιος σε αυτήν εδώ τη ζωή το άλλο του μισό και ζήσουν μαζί…σπάνιο βέβαια…αλλά όταν συμβεί είναι όντως ΟΝΕΙΡΟ!
Τώρα όσον αφορά όλα αυτά που έρχονται σε πακέτα με το μυστήριο του γάμου…μάλλον είναι αναπόφευκτα τις πιο πολλές φορές…
Άντε και στα δικά σου! Πες το όμως λίγο έγκαιρα για να προλάβω να στείλω κλαρίνα! χαχαχαχαχαχα
Καλή βδομάδα σου εύχομαι… με χαμόγελο!
6 Σεπτεμβρίου, 2010 at 12:53 μμ
«Είναι πολύ όμορφο να συναντήσει κάποιος σε αυτήν εδώ τη ζωή το άλλο του μισό και ζήσουν μαζί…σπάνιο βέβαια…αλλά όταν συμβεί είναι όντως ΟΝΕΙΡΟ!»
Θέλω να σχολιάσω και να γράψω τη γνώμη μου..
Εγώ πιστεύω οτι δεν υπάρχει ένας άνθρωπος που θα μπορούσε δυνητικά να γίνει «το άλλο μισό».. Οποιοσδήποτε θα μπορούσε να γίνει «το άλλο μισό».
Όσο για το να είναι ΟΝΕΙΡΟ.. νομίζω τόσο περισσότερο συμβαίνει όσο λιγότεροι υπάρχουν εγωισμοί..
Εξάλλου.. νομίζω.. στη σχέση ΔΕΝ πάμε για να πάρουμε.. αλλά για να δώσουμε όσο επιθυμούμε.. και πάμε.. νομίζω.. για.. το.. «βόηθα με να σε βοηθώ να ανεβούμε το βουνό».
8 Σεπτεμβρίου, 2010 at 3:45 πμ
Νεφέλη, πράγματι είναι δύσκολο να βρεις το άλλο σου μισό, δεδομένου ότι ο πλανήτης έχει γύρω στα 7 δισεκατομμύρια πληθυσμό, και ο Θεός μπορεί να έχει κρύψει το δικό σου έτερον ήμισυ σε κάποια ζούγκλα του Αμαζονίου ή σε καμία σιβηρική τούνδρα, και άντε να το βρεις. Όσο για το «στα δικά σου», το αντιπαρέρχομαι χωρίς περαιτέρω σχόλια, αυτολογοκρινόμενος. 😛
Γεωργία, είτε υπάρχει το ένα και μοναδικό «έτερον ήμισυ», είτε το δημιουργούμε εμείς, γεγονός είναι ότι το χρειαζόμαστε στη ζωή μας για να είμαστε ευτυχισμένοι. Το πρόβλημα είναι όταν ανακαλύπτεις ξαφνικά ότι, αντί να κρατάει ο ένας τον άλλο για να ανεβείτε το βουνό, καταλήγετε να πέφτετε αγκαλιά από την κορυφή του βουνού. Και τι κάνεις εκεί; Ό,τι σε φωτίσει ο Θεός. 🙂
8 Σεπτεμβρίου, 2010 at 5:29 μμ
Υποθέτω οτι.. αν πέσουν αγκαλιά, τότε ξανα-ανεβαίνουν αγκαλιά. Αν πέσουν αντιμαχόμενοι ο ένας τον άλλον, τότε.. ό.τι τους φωτίσει ο Θεός!
10 Σεπτεμβρίου, 2010 at 3:49 πμ
Μάλλον βλέπεις πολλές χολιγουντιανές ρομαντικές κομεντί. 🙂
6 Σεπτεμβρίου, 2010 at 10:03 πμ
Γούστα είναι αυτά βεβαίως και αν δεν σ’αρέσει κάτι, δεν σ’αρέσει ό,τι και να σου λέει ο άλλος, αλλά πρέπει να σου πω ότι η «κακομεταχείριση» του κλαρίνου από πολλούς στην Ελλάδα δεν σημαίνει ότι το κλαρίνο δεν είναι ένα εκπληκτικό όργανο. Αρκεί να αναφέρω το κλασικό πλέον στόρυ, ότι όταν πήγαν οι Χαλκιάδες στο Αμέρικα καθόντουσαν οι τζαζίστες και τους χαζεύανε… Τώρα βέβαια στους γάμους και τα πανηγύρια ο στόχος είναι να κουνήσει τον απαυτό της η κάθε κυράτσα και να κάνει τα τσαλίμια του ο κάθε αρχοντόβλαχος, οπότε και το καημένο το κλαρινάκι «προσαρμόζεται» σε αυτές τις απαιτήσεις… Πάντως καθαρά μουσικά μιλώντας, το κλαρίνο (και ειδικά το αυθεντικό ηπειρώτικο) μπορεί να χρωματίσει συναισθήματα όπως καμία ηλεκτρική κιθάρα και κανένα τύμπανο δεν θα κάνει ποτέ… Αυτό φυσικά ΜΟΝΟ αν δεν σου φαίνεται χασμουρητό οτιδήποτε εκτός της ροκ.
Καλημέρες!
6 Σεπτεμβρίου, 2010 at 1:04 μμ
Μου φαίνεται πως όλα αυτά τα παραπάνω έχουν δόση λογικής και αλήθειας.. Και.. θέλω να συμπληρώσω πως.. στο πανηγύρι του κάθε χωριού.. θα παίξει κλαρίνο κάποιος που δεν είναι καλός! Φαντάζομαι πως κάτι αντίστοιχο θα ήταν το να είναι οι πιανίστες όλης της χώρας τόσο κακοί που να κοπανάνε με τα χέρια τα πλήκτρα αντί να παίζουν όμορφα και να βγάζουν θεσπέσια μουσική.. Ούτε εμένα μου αρέσουν τα κλαρίνα στα πανηγύρια.. Μου φαίνεται πως τα κλαρίνα στα πανηγύρια «είναι για τα πανηγύρια».. Η φράση «είναι για τα πανηγύρια» νομίζω οτι δηλώνει κάτι πολύ χαμηλής ποιότητας..
Αυτό που θέλω να πω.. με άλλα λόγια είναι.. πως..
το παραδοσιακό κλαρίνο είναι ένα μουσικό όργανο που κάποιοι το χρησιμοποιούν για να ταλαιπωρούν τα αυτιά μου, ενώ, κάποιοι άλλοι το χρησιμοποιούν για να «χρωματίσουν συναισθήματα» με εντυπωσιακό, συγκινητικό, κι ευχάριστο τρόπο..
8 Σεπτεμβρίου, 2010 at 3:50 πμ
Ναι, έχω διαβάσει για τον ενθουσιασμό των Αμερικανών όταν άκουσαν τον ήχο του κλαρίνου. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ακούσει ποτέ κλαρίνο σε άλλη εκτέλεση, πέραν των γνωστών που ακούμε στα χωριά – ή μάλλον, έχω: Στο «Του Έρωτα», των Αδελφών Κατσιμίχα, που έχει ένα σόλο κλαρίνου προς το τέλος, και ομολογώ πως είναι πολύ ευχάριστο στο αυτί. Απ’ό,τι φαίνεται, λοιπόν, δεν πρέπει να φοβόμαστε τα κλαρίνα, αλλά τους κλαρινιτζήδες! 😀
6 Σεπτεμβρίου, 2010 at 12:48 μμ
1. Το ημερολόγιό σου μου φαίνεται θα αφήσει εποχή…!
2. Αλήθεια πιστεύεις οτι δεν έβγαλες τα σωψυχά σου;!!..
Με εκτίμηση, σεβασμό, διάθεση για πείραγμα, και ευχαριστίες που υπάρχει το μπλογκ σου.
8 Σεπτεμβρίου, 2010 at 3:53 πμ
1. Μέχρι να αφήσει εποχή το ημερολόγιο, εγώ θα έχω αφήσει τα κοκκαλάκια μου στον μάταιο τούτο κόσμο!
2. Φυσικά και τα έβγαλα. Αλλά κυρίως βεβαιώθηκα πως λειτουργεί ακόμα ο εγκέφαλός μου. 😀
6 Σεπτεμβρίου, 2010 at 12:51 μμ
Save the roosters ! Good….
8 Σεπτεμβρίου, 2010 at 3:54 πμ
Μα είναι τόσο συμπαθητικά ζωάκια…Αν εξαιρέσεις αυτό το βίτσιο που έχουν να κακαρίζουν από τα ξημερώματα και να σε ξυπνάνε στα άγρια χαράματα… 😛
7 Σεπτεμβρίου, 2010 at 11:20 πμ
http://www.clarinet.gr/music_eng.html
υπαρχει και αυτο το κλαρινο …
8 Σεπτεμβρίου, 2010 at 3:55 πμ
Πράγματι, υπάρχει. Τον κλαρινίστα είναι να φοβάσαι, τελικά, όχι το κλαρίνο. 🙂
7 Σεπτεμβρίου, 2010 at 3:33 μμ
εγώ πάντως, αν παντρευτώ, Muse και Franz Ferdinand θα βάλω στο γάμο μου, μουαχαχαχα! Κι ας φύγουν όσοι δε γουστάρουν.
Όσο για το κλαρίνο, ο Δημήτρης έχει δίκιο, υπάρχει και το κλασικό κλαρίνο. Τα ελληνικά δημοτικά είναι που δεν αντέχονται, αλλά και πάλι καλύτερα από τον Κουρκούλη και τη Βανδή.
8 Σεπτεμβρίου, 2010 at 3:56 πμ
Και Franz Ferdinand, ε; Αυτό δε θα είναι γάμος, ροκ όπερα θα είναι! 😛
(πάντως, όσο κι αν ντρέπομαι γι’αυτό, προτιμώ να ακούω το «Κορίτσι Πράμα» παρά την «Καραγκούνα»…)
29 Δεκεμβρίου, 2010 at 3:43 πμ
[…] – για παράδειγμα, όταν έχεις να πας σε κάποιον γάμο. Και δεν εννοώ γάμο κυριλέ, με Σελίν Ντιόν και Γουίτνι […]