Αγαπητό ημερολόγιο,
κάποιες μέρες θα ήθελες να προχωράει η μέρα σε slow motion, ώστε να μπορείς να απολαμβάνεις κάθε υπέροχη στιγμή της, χωρίς να φοβάσαι ότι σε λίγο θα τελειώσει και θα δώσει τη θέση της σε μια άλλη, πιθανότατα χειρότερη, μέρα. Άλλες μέρες, πάλι, θα ήθελες να πατήσεις το fast forward και να προσπεράσεις στα γρήγορα ολόκληρη τη μέρα, ελπίζοντας ότι η επόμενη μέρα θα είναι καλύτερη. Και είναι και μερικές μέρες που θέλεις απλά να κλείσεις το DVD player, να του βάλεις φωτιά και να χορέψεις πάνω στα αποκαΐδια του. Όταν είσαι άνεργος, οι περισσότερες μέρες είναι σαν αυτές τις τελευταίες: Όλες οι μέρες είναι ίδιες, λες και ο Θεός τις έχει βγάλει φωτοτυπία, και δεν μπορείς να περιμένεις ότι η επόμενη μέρα που θα έρθει θα κάνει την έκπληξη και θα σου φέρει κάποιο καλό νέο. Πόσο μάλλον όταν είναι Αύγουστος, που είναι παχιές οι μύγες και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τις βαράς.
Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα απόλυτης μοναξιάς στο σπίτι. Και την πέρασα ανακαλύπτοντας ξανά το αγαπημένο ποδοσφαιρικό videogame μου, το Pro, το οποίο εδώ και μήνες είχα παρατήσει, καθώς πάνω στα νεύρα μου για ένα γκολ που είχα φάει πέταξα το χειριστήριο στον τοίχο, με αποτέλεσμα αυτό να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη (μη σου φαίνεται παράξενο – τα νεύρα μου μού έχουν στοιχίσει συνολικά δύο σπασμένα κινητά, ένα κατεστραμμένο χειριστήριο και ένα διαμελισμένο ποντίκι). Ωστόσο, ήταν τόση η ανάγκη μου να δω επιτέλους λίγη μπάλα της προκοπής, μετά από το χειρότερο Μουντιάλ όλων των εποχών, που επιστράτευσα όλη τη μαστοριά μου για να το φτιάξω. Εντάξει, μη φανταστείς ότι διαθέτω καμιά ιδιαίτερη μαστοριά – ακόμα και για να αλλάξω μια λάμπα χρειάζομαι manual. Πάντως, κουτσά-στραβά τα κατάφερα να το συναρμολογήσω, αν και μου λείπουν 2-3 κουμπιά. Εντάξει, στην αρχή δεν μπορούσαν οι παίκτες μου να τρέξουν, παρά μόνο περπατούσαν σαν χελώνες με μπέρι-μπέρι, αλλά με μία αναδιάρθρωση των πλήκτρων κατάφερα να παίξω αξιοπρεπώς. Τόσο αξιοπρεπώς, που μετά από 4-5 παιχνίδια, απέσπασα το «Come From Behind Trophy». Ναι, ακούγεται παρεξηγήσιμο, αλλά είναι πολύ πιο αθώο: Απλώς βρέθηκα πίσω στο σκορ, όμως το ανέτρεψα και νίκησα στο τέλος. Αυτό είναι όλο.
Στο μεταξύ, οι δουλειές του σπιτιού ξεκίνησαν από σήμερα. Ξέρεις, υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στο πώς έκανα τις δουλειές μέχρι σήμερα και στο πώς πρέπει να τις κάνω από σήμερα: Μέχρι σήμερα, έκανα όσο το δυνατόν περισσότερες γκάφες, είτε εσκεμμένα, είτε ακούσια. Έτσι, κάθε φορά που κάποιος που έλεγε να κάνω κάποια αγγαρεία, την έκανα τόσο αδέξια, ώστε εξασφάλιζα ότι δε θα μου ξαναζητούσε ποτέ να την ξανακάνω. Ξέρεις, μου έπεφτε καμιά μπλούζα από το μπαλκόνι την ώρα που άπλωνα, αναποδογύριζε ο κουβάς της σφουγγαρίστρας και γέμιζε το σαλόνι βρωμόνερα, τέτοια πράγματα. Ήταν πάντα αποτελεσματικό. Το σκέφτηκα μόνος μου και πίστευα ότι ήταν μια πολύ πρωτοποριακή στρατηγική, μέχρι που έμαθα ότι την εφαρμόζουν κι άλλοι, κυρίως άνδρες. Ωστόσο, από σήμερα τα πράγματα αλλάζουν: Αν δεν κάνω σωστά τις δουλειές του σπιτιού, εγώ είμαι αυτός που θα πρέπει μετά να συμμαζέψω τα ασυμμάζευτα. Έτσι, είμαι πολύ πιο προσεκτικός.
Ευτυχώς, μέχρι τώρα όλα πάνε καλά. Τα φυτά τα πότισα μέχρι να μουλιάσουν, το σφουγγάρισμα πέρασε χωρίς απρόοπτα, το μαγείρεμα ήταν τόσο εύκολο που θα μπορούσα να έχω βάλει το σκυλί μου να μαγειρέψει (μεγάλη εφεύρεση τα κατεψυγμένα φαγητά), μόνο με το πλύσιμο των πιάτων δεν ξέρω αν τα πήγα καλά. Έβαλα κανονικά τα πιάτα, τα ποτήρια και τα μαχαιροπήρουνα, έβαλα και το απορρυπαντικό, έκλεισα το πλυντήριο και πάτησα το κουμπί της έναρξης. Όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά, μέχρι που περίεργοι θόρυβοι άρχισαν να ακούγοντι από μέσα. Δύο ενδεχόμενα υπάρχουν: Είτε δεν έβαλα σωστά τα πιατικά και τρίζουν μέσα στο πλυντήριο, είτε αυτό έχει καταληφθεί από κάποιο κακό πνεύμα. Αύριο το πρωί που θα ξυπνήσω και θα έχει τελειώσει το πλυντήριο, θα μάθω τι από τα δύο συμβαίνει, Καλού-κακού, λέω να φωνάξω τους Ghostbusters.
Αύριο λέω να δοκιμάσω την τύχη μου στο πλυντήριο ρούχων (αν, φυσικά, σιγουρευτώ ότι το κακό πνεύμα που κατέλαβε το πλυντήριο των πιάτων έχει φύγει από το σπίτι). Σκέφτομαι, μάλιστα, να ψάξω στο Internet να βρω πληροφορίες για το πώς θα βάλω πλυντήριο, σε ποια θερμοκρασία, ποια ρούχα να μην βάλω μαζί και τέτοιες λεπτομέρειες. Ώρες-ώρες αναρωτιέμαι πώς ζούσαν οι άνθρωποι πριν το Internet. Κάτι έχει πάρει το αυτί μου για «προφορικές παραδόσεις», «βιβλία» και κάτι άλλες περίεργες ορολογίες, αλλά δεν καταλαβαίνω. Με το ζόρι θυμάμαι την εποχή που μας έβαζαν εργασίες στο σχολείο και έπρεπε να ψάχνουμε στις εγκυκλοπαίδειες να βρούμε υλικό για να τις (αντι)γράψουμε. Ενώ τώρα μπαίνεις στην Wikipedia, κάνεις copy-paste αυτό που σε ενδιαφέρει, το εκτυπώνεις και έτοιμη η εργασία. Απλά, γρήγορα, όχι και τόσο συναρπαστικά.
Λοιπόν, πάω για ύπνο, γιατί αρχίζω και φοβάμαι ότι ο δαίμονας του πλυντηρίου θα καταλάβει κι εμένα και μετά θα φτύνω πράσινους εμετούς και θα γυρίζει το κεφάλι μου γύρω-γύρω. Το οποίο βέβαια θα ήταν μια ενδιαφέρουσα αλλαγή στη μονότονη ζωή μου, αλλά καλύτερα να μην το σκέφτομαι αυτό. Καληνύχτα και μην ξεχνάς: Είτε δώσεις στον πεινασμένο ένα ψάρι, είτε του μάθεις να ψαρεύει, αν δεν του μάθεις πρώτα πώς να ψήνει το ψάρι, πάλι νηστικός θα μείνει.
10 Αυγούστου, 2010 at 11:50 μμ
Χαχαχα!! Γέλασα πολύ, ειδικά με την τελευταία κορυφαία ατάκα-κλείσιμο 🙂
Αν και μου θύμησες στο όλο κείμενο -στην πιο light εκδοχή- αυτούς τους γέρους από το muppet show που γκρινιαζαν και μιζέριαζαν. Σίγουρα στην πιο light εκδοχή.. απλά αποδέχεσαι ωμά την προβλέψιμη καθημερινότητα με έναν τόνο χιουμοριστικό, αλλά ζορισμένο..
Keep it up 🙂
11 Αυγούστου, 2010 at 9:51 πμ
Χα χα, ναι, εννοείς τους Statler και Waldorf!! Φοβεροί τύποι!
11 Αυγούστου, 2010 at 10:36 μμ
Πολύ σωστά ανίερε (ανίερος; μα ανίερος;!)
14 Αυγούστου, 2010 at 4:37 μμ
Όντως, το ξέρω ότι θυμίζω τους Statler & Waldorf – ακόμα χειρότερα, είμαι και οι δύο σε ένα! Η γκρίνια είναι το δεύτερο αγαπημένο μου χόμπι, μετά την ειρωνεία. Την θεωρώ πολύτιμο εργαλείο για να ξεσπάσεις σε ανθρώπους που δε σου φταίνε σε τίποτα και να ξαλαφρώσεις από τα βάσανά σου, φορτώνοντάς τα σε κάποιον άλλο. 😛
11 Αυγούστου, 2010 at 11:11 πμ
Μόλις διάβασα τα καινούρια επεισόδια και αυτό που μου ήρθε στο μυαλό είναι το παρακάτω:
και σκέφτηκα… Να ξυπνάς έντρομος με ένα σπίτι γεμάτο σαπουνάδες και να καλείς τους υπεύθυνους για καθαρισμό σπιτιού από σαπουνάδα..
ίσως καλύτερη λύση είναι να καλέσεις τη μητέρα και να πάρεις online οδηγίες, για να μην έχεις και σαπουνάδα από πλυντήριο πιάτων και ρούχων. Μην ανακατέψεις και το άρωμα.. 😛
Πρόσεξε όλα μπορεί να συμβούν. Είχε χαλάσει το πλυντήριο μας- μάλλον ήθελε να κάνει την επανάσταση του- και είχαν ξεχυθεί τα νερά έως την πόρτα. Μόλις ανακάλυψε η μαμά μου ότι είχε έρθει ο Νείλος επίσκεψη, έτρεξε έντρομη να απενεργοποιήσει το πλυντήριο. Έκανε καταπληκτική εκκίνηση, αλλά είχε μια πτώση που συνεχίστηκε με ένα απίστευτο σλάλομ, τερματίζοντας με ένα «διακριτικό» μπουμ στη πόρτα του μπάνιου. Τη γλίτωσε μόλις με δυο- τρεις τεράστιες μελανιές. Κρίμα είναι να έχεις και τέτοιες εμπειρίες.. Όχι τίποτα άλλο α) οι ηλεκτρολόγοι είναι σε διακοπές και β) δεν είσαι και δυνατός στο σφουγγάρισμα 😛
11 Αυγούστου, 2010 at 12:55 μμ
Αυτό με το πλυντήριο είναι πολύ κακό… Ειδικά αν λείπεις και πλυμμηρίσει, και το ταβάνι του αποκάτω γεμίσει μούχλα, τότε μπορεί να σου ζητήσει αποζημίωση μερικές χιλιάδες ευρώ. Ξέρω κάποιους που την πάθανε…
14 Αυγούστου, 2010 at 4:45 μμ
sanguini, ευτυχώς με τις κατσαρίδες δεν έχουμε πρόβλημα. Τις πιάνει η γάτα και τις κάνει αλοιφή για τους κάλους, την ώρα που το σκυλί ξύνεται αδιάφορα (να γιατί λατρεύω τις γάτες). Επίσης, ευτυχώς τελικά το πλυντήριό μας αποδείχθηκε λιγότερο επαναστατικό από το δικό σας και δέχτηκε να πλύνει τα ρούχα μου χωρίς παρατράγουδα. Πάντως, αν χρειαζόταν, το σφουγγάρισμα θα το κατάφερνα εύκολα – ένα χρόνο θητεία στον Στρατό δεν έκανα και τίποτα άλλο. 😛
Flower, ελπίζω να μην είσαι εσύ «αυτοί που την πάθανε», γιατί ακούγεται τόσο μεγάλο χουνέρι, που δεν θα το ευχόμουν ούτε στον χειρότερο εχθρό μου! 😛
12 Αυγούστου, 2010 at 9:06 πμ
…ηρέμησε!…το πνεύμα του πλυντηρίου έχει φύγει από ‘κει και μετακόμισε στο ποδήλατό μου, όπου από χτες που του άλλαξα σαμπρέλα και χωρίς να περισέψει βίδα,ακούω διάφορους ύποπτους θορύβους…
14 Αυγούστου, 2010 at 4:46 μμ
Δαιμονισμένο ποδήλατο; Πωπωωωωω, αυτά τα new age πνεύματα μπορούν να τρυπώσουν παντού, τελικά! 😛
12 Αυγούστου, 2010 at 3:21 μμ
Εξορκισμός και γρήγορα! Από την άλλη, εσύ δε χωνεύεις τους παπάδες, αλλά υπάρχει και πάλι λύση: Who you gonna call? Ghostbusters!
14 Αυγούστου, 2010 at 4:47 μμ
Φυσικά και δεν θα καλούσα ποτέ παπά. Πιο εύκολα θα καλούσα τον Χαρδαβέλλα. 😛
12 Αυγούστου, 2010 at 6:13 μμ
Αυτό το κακό πνεύμα στο πλυντήριο πιάτων, εμένα με επισκέφτηκε πολλές φορές την ώρα του μαγειρέματος…μου έλεγε ένα σωρό παραμύθια…που στο τέλος ενώ μύριζε καμένο όλο το σπίτι…αναρωτιόμουν αν η γριά από το απέναντι σπίτι είχε βάλει πάλι φωτιά να κάψει σκουπίδια…και ενώ άνοιγα το παράθυρο για να δω…έκανα κλικ ότι είχα ξεχάσει το φαγητό…χαχαχαχαχχαχα
Υπομονή, οι δύσκολες μέρες θα περάσουν…έχουν όμως κι αυτές την ομορφιά τους!
Καλό απόγευμα να έχεις!
14 Αυγούστου, 2010 at 4:50 μμ
Α, καλά, αν δεν υπήρχαν κατεψυγμένα φαγητά κι εγώ παρανάλωμα του πυρός θα είχα γίνει. Είμαι από εκείνους τους τύπους που ξεκινάνε να κάνουν κάτι, μετά κάνουν κάτι άλλο περιμένοντας να γίνει το πρώτο, και τελικά καταλήγουν να ξεχάσουν εντελώς το πρώτο και παρατάνε το δεύτερο για να σώσουν το πρώτο, αλλά στο τέλος δεν καταφέρνουν να ολοκληρώσουν ούτε το ένα, ούτε το άλλο με επιτυχία. 😛
13 Αυγούστου, 2010 at 9:56 μμ
«Είτε δώσεις στον πεινασμένο ένα ψάρι, είτε του μάθεις να ψαρεύει, αν δεν του μάθεις πρώτα πώς να ψήνει το ψάρι, πάλι νηστικός θα μείνει.»
…εκτός αν του αρέσει το σασίμι. 😛
14 Αυγούστου, 2010 at 4:51 μμ
Ε, κι αυτός, μια ζωή ωμό ψάρι θα τρώει; Κι άμα του μάθεις να φτιάχνει και καμιά πίτσα, τέρμα τα ψάρια! 😛
29 Δεκεμβρίου, 2010 at 3:43 πμ
[…] ο “κακός” δεν είναι ένας διαρρήκτης, αλλά ένα δαιμονισμένο πλυντήριο. Φωτογραφία του […]