Ναι ρε, Αμάρυνθος. Γιατί άμα θέλει ο άνθρωπος (του μετρό) να βγάλει μερικές φωτογραφίες, μπορεί να το κάνει και μακριά από την Αθήνα – ακόμα και σε ένα ψαροχώρι της Νότιας Εύβοιας, ανάμεσα στην Ερέτρια και το Αλιβέρι. Το οποίο είναι όμορφο, δε λέω, αλλά αν είχε και μια καφετέρια με ασύρματο Internet θα ήταν πολύ καλύτερο. ΟΚ, αρκετά με τη γκρίνια. Πάμε στο προκείμενο.

(έξω από ένα σούπερ μάρκετ. Εξίσωση χωρίς άγνωστο, αλλά με πολλούς γνωστούς.)

(Στον παραλιακό δρόμο της Αμαρύνθου – ή Βάθειας, όπως τη λένε οι ντόπιοι. Εντάξει, μ’έπιασε μια λυρική έξαρση. Δε θα επαναληφθεί.)

(Σε κλειστό μαγαζί στην παραλιακή. Απ’ό,τι κατάλαβα από τα συμφραζόμενα, πρέπει να πρόκειται για οπαδικό σύνθημα. Αλλά δεν του φαίνεται.)

(Πάρος; Μύκονος; Όχι, Αμάρυνθος. Ξέρω, ούτε εγώ θα το πίστευα. Αλλά είναι αλήθεια.)

(η μισή εξέδρα ενός γηπέδου μπάσκετ, γεμάτη συνθήματα.)

(η άλλη μισή εξέδρα. Για κάτι τέτοια ζω.)

(Προβληματίστηκα πολύ γι’αυτό το σήμα, πάνω σε ένα μαύρο μεταλλικό κουτί αγνώστων λοιπών στοιχείων. Τελικά, κατέληξα ότι σημαίνει «Προσοχή: Συχνή διέλευση κερατάδων».)

(και το βραβείο Πούλιτζερ της χρονιάς απονέμεται στον…ταρατατζούμ-ταρατατζούμ…άγνωστο καλλιτέχνη! Συγχαρητήρια! Με το καλό και χρυσό εύχομαι!)