Κοίτα να δεις πώς περνάει ο καιρός: Ήταν 26 Σεπτεμβρίου του 2006 όταν αποφάσισα να ανοίξω το πρώτο μου blog, στο μακαρίτικο πλέον i-blog (μία ακόμα λάθος απόφασή μου – story of my life!). Χθες συμπληρώθηκαν 3 χρόνια από εκείνη τη μέρα, και ούτε καν το πήρα χαμπάρι. Λίγο η κούραση της δουλειάς, λίγο η προεκλογική περίοδος, κατά τύχη το θυμήθηκα. Δέχομαι ευχές, κατάρες και εμβάσματα στον λογαριασμό μου σε τράπεζα της Ελβετίας.

Και τι δεν έχω κάνει αυτά τα τρία χρόνια μέσα από αυτό το blog. Έχω γράψει κείμενα αστεία ή σοβαρά, μελαγχολικά ή γλυκόπικρα, κείμενα πολιτικά, κοινωνικά, φιλοσοφικά και «καμένα», κείμενα με φωτογραφίες ή «γυμνά», κείμενα μικρά και (συνήθως) μεγάλα, αλλά πάνω απ’όλα κείμενα δικά μου. Με τα καλά τους και με τα κακά τους, αυτά τα κείμενα είναι ο εαυτός μου αποτυπωμένος σε λέξεις. Όσο κλισέ κι αν ακούγεται πια αυτό, τα κείμενά μου, συμπεριλαμβανομένου και του παρόντος, είναι μια κατάθεση ψυχής. Και όποιος θέλει, μπορεί να κάνει μια ανάληψη.

Μη με παρεξηγείτε, ο μελοδραματισμός δεν είναι καθόλου το στυλ μου. Κι όμως, αυτό το blog ξεκίνησε με πολύ μελό. Σε μια μάλλον «μαύρη» περίοδο της ζωής μου (ευτυχώς που δεν είχαν βγει ακόμα οι emo, γιατί μπορεί και να είχα παρασυρθεί), το χρησιμοποίησα σαν μια διέξοδο προς τον έξω κόσμο. Ένα ημερολόγιο μου φαινόταν πάντα καλή ιδέα, αλλά ποτέ δεν κατάφερνα να την υλοποιήσω. Ξέρετε, είμαι από αυτούς τους τύπους που ενθουσιάζονται στην αρχή με κάτι και μετά το βαριούνται και το παρατάνε. Σκεφτόμουν ότι και σε αυτήν την περίπτωση το ίδιο θα συνέβαινε. Αλλά εξέπληξα τον εαυτό μου. Λίγα πράγματα έχω κρατήσει στη ζωή μου για πάνω από ένα-δυο χρόνια, και το blog μου είναι ένα από αυτά.

Στην πορεία συνέβησαν πολλά. Συνειδητοποίησα ότι προτιμώ να κάνω τον κόσμο να γελάει, παρά να προβληματίζεται. Άρχισα να πειραματίζομαι με αστεία κείμενα, επηρεασμένος κυρίως από τους αγαπημένους μου ήρωες: Τον Γκάρφιλντ, τους ήρωες του Αρκά, τη Μαφάλντα, τα «Φιλαράκια», αλλά και το MAD, το μοναδικό περιοδικό που αγοράζω ακόμα. Προσπάθησα να δημιουργήσω ένα δικό μου στυλ, γιατί ποτέ δε μου άρεσε να αντιγράφω τους άλλους. Και γι’αυτό και σε ελάχιστα κείμενα αυτού του ιστολογίου θα βρείτε λόγια άλλων.

Ωστόσο, ποτέ δεν σταμάτησα να προβληματίζομαι για όσα συμβαίνουν γύρω μου. Προσπάθησα να κάνω πλάκα με πράγματα που δε σηκώνουν πλάκα. Προσπάθησα να τα κάνω όλα να φαίνονται αστεία, αλλά δεν τα κατάφερα. Μάλλον επειδή δε γίνεται. Αλλά τουλάχιστον προσπάθησα. Πολλές φορές αναρωτήθηκα αν θα έπρεπε το blog μου να είναι μονοθεματικό. Αν θα έπρεπε, δηλαδή, να γράφω μόνο αστεία κείμενα ή μόνο σοβαρά κείμενα. Και κυρίως προβληματίστηκα για το ποια από τις δύο κατευθύνσεις θα έπρεπε να ακολουθήσω. Τελικά προτίμησα να έχω ένα blog χωρίς ιδιαίτερη ταυτότητα. Όταν συμβαίνει κάτι αστείο, γράφω κάτι αστείο. Και όταν συμβαίνει κάτι σοβαρό, γράφω κάτι σοβαρό. Κατόπιν ωρίμου σκέψεως, νομίζω ότι αυτό είναι το σωστό. Από την άλλη, όταν με ρωτάει κάποιος φίλος μου τι γράφω στο blog μου, δεν ξέρω τι να του απαντήσω. Συνήθως λέω «ό,τι μου κατέβει». Και μάλλον αυτός δεν είναι και ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος να προωθήσω το blog μου.

Αλλά για blog χωρίς προώθηση, νομίζω ότι τα πάει αρκετά καλά. 146.011 κλωτσιές έχει δεχτεί αυτή τη στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο, και μακάρι να δεχτεί πολλές ακόμα. Αντέχει. Το feedback που λαμβάνω από όσους με διαβάζουν είναι σε μεγάλο βαθμό θετικό, και αυτό είναι κάτι ευχάριστο. Ειδικά αν λάβει κανείς υπ’όψιν ότι ελάχιστοι από αυτούς που μου αφήνουν σχόλια είναι άνθρωποι που με ήξεραν κι από πριν ή μου χρωστούν μια καλή κουβέντα. Οι περισσότεροι από εσάς που με διαβάζετε μού είστε τελείως άγνωστοι, κι εγώ σας είμαι εξίσου άγνωστος. Όπως αυτός ο τύπος που κάθεται απέναντί σας στο μετρό, που δεν τον έχετε ξαναδεί και δεν θα του μιλήσετε ποτέ από μόνοι σας, ούτε κι αυτός θα σας μιλήσει. Κρίμα, γιατί θα μπορούσατε να πείτε πολλά ενδιαφέροντα πράγματα.

Κλείνοντας αυτό το επετειακό (;) post, νομίζω ότι θα ήταν ενδιαφέρον να αναφέρω κάποια στατιστικά στοιχεία:

3 χρόνια ζωής

571 posts

2.120 σχόλια

Κανένα λογοκριμένο σχόλιο

612 spam σχόλια (άσχετο, αλλά το αναφέρω)

146.011 individual clicks

1.847 επισκέψεις από χρήστες του Google που είχαν χρησιμοποιήσει σαν λέξη-κλειδί το «scorpions»

4.178 επισκέψεις στο πιο δημοφιλές κείμενό μου, με τίτλο «Ένας Άη Βασίλης στο Νέο Ηράκλειο»

3 μόλις κείμενα ανέβηκαν ολόκληρο τον Ιούνιο του 2008, τον λιγότερο παραγωγικό μου μέχρι σήμερα (αλλά έχω δικαιολογία: Ήμουν φαντάρος, και μάλιστα σε περίοδο εμπλοκής)

29 κείμενα ανέβηκαν στους πιο παραγωγικούς μου μήνες, τον Οκτώβριο του 2006 και τον Μάιο του 2007

Και μετά είναι οι εμπειρίες μου από αυτά τα τρία χρόνια, που δε χωράνε σε καμία στατιστική ανάλυση. Και ξέρω ότι έχω πολλά ακόμα να δω εδώ μέσα. Ανυπομονώ να έρθουν προς το μέρος μου. Τα περιμένω με ανοιχτές αγκάλες.

Ευχαριστώ όσους με έχετε διαβάσει μέχρι τώρα, και ιδιαίτερα όσους αντέξατε να με διαβάσετε πάνω από δυο-τρεις φορές. Θέλω να πιστεύω ότι θα με αντέξετε τουλάχιστον για μερικά χρόνια ακόμα. Το feedback που λαμβάνω από τον καθένα σας είναι πολύτιμο για μένα και ελπίζω να συνεχιστεί.

Τα καλύτερα έρχονται! 😀

Υ.Γ.: Το «Ημερολόγιο Ενός Βιβλιοπώλη» μεταφέρεται σε ξεχωριστή σελίδα, γιατί έτσι του αξίζει. Δεν του ταιριάζει η κεντρική σελίδα του blog, αλλά μια αυτοκρατορική, δική του, ολόδική του σελίδα. Πλέον, θα το βρείτε εδώ: https://thestranger.wordpress.com/bookstore